Revista XXV Aniversario CEIP Sofía Casanova

BIDUEIRO
Raiola dos soños
danzantes cómicos
e vivos paraugas
da terra cando
chove reloxio
que abanea o seu péndulo
cando sopra un
vento forte, vendabal;
furacán de risas
e choros, música
tremelante que só
escoitan as fadas encantadas; centinelas
do repouso,do acougo,
do andar paseniño;
unha árbore.
Sonia Canelas Rey.1990
De meu
Se fose esta terra
quen de dar froito,
se fose esta besta
quen de arar algo,
sementaría millo
chegando o Sampaio,
botaríalle esterco
de estrar ao meu gando,
gañaría uns reais,
quedaría na terra
que herdei de meu pai.
Casaría con moza
fermosa de cara,
espilida de corpo
e gaiteira de herdanza.
Teríamos fillos
fortes e rexos,
e así morrería
de vello e ledo.
Rubén Rivas 8º .1990
Raio,o meu soño
Saín,coma tódalas mañás das vaca-
cións de verán,para a eira.Alí,no
cabazo,collín a bicicleta e fun dar
unha volta.Todo arrecendía a flo-
res,ao mel que nos preparan as
traballadoras abellas,a...
O día amencera claro e solea-
do,mais pola noite debera
xear,porque inda se podían ollar
árbores e herbas co resío por riba.
(...) Collín rumbo,non sei por qué, á
corte dos cabalos.
Alí todo estaba escuro.(...) Oín
rinchar un dos cabalos, e fun cara
el. (...)
Despois amodiño,funme achegando
á corte de Pérola; amodiño,que
non quería que se asustase,porque
ía ter un filliño.
Mais ao entrar na súa corte ¡sor-
presa!: Alí,onda ela,un precioso
poldriño,ao que as pernas case non
lle respondían,estaba quedo mirán-
dome. ¡Que bonito! Era negro;ne-
gro como o acibeche tallado; enriba
do fociño tiña unha mancha bran-
ca,que,tal era o contraste,mesmo
semellaba un luceiro lene ou un
ardente raio.Os seus ollos ala-
ranxados parecían ter mil muxicas
de lume xogueteando.
(...) Pasaron días,meses,e Raio pe-
gaba enormes carreiras polos pra-
dos.
Un día o avó chamoume e levoume
ao cabazo.Con voz suave e
baixa,díxome que Raio podía ser
meu.(...)
Saleta Seixo Lema.6º.1991
HABÍA ÁRBORES NA ES-
COLA
Había árbores na escola
que á paisaxe daban cor,
xogaban con elas os nenos
camiñaban de arredor.
Eran algo máis ca prantas,
todas cheas de pasión,
algo máis ca uns eucaliptos,
poseían corazón.
Todos lle tiñan cariño,
admiración e respeto
todas os estimaban
dende o máis grande ó máis pequeno.
Eran grosas e robustas
con troncos fortes e anchos,
eran vellas, é verdade,
máis que dábanlles ben de anos.
Elas estaban aquí
antes que a nosa escola
viron nenos vir e ir
e tamén a profesoras.
Eran árbores de historia,
a historia de colexio,
agora nin vida teñen
pola culpa duns alleos.
Cortáronas sen piedade
e levaron os seus corpos,
só deixaron as raíces.
Para traernos recordos.
Esther Arcos Suárez 8º