Revista XXV Aniversario CEIP Sofía Casanova

Eu pensaba que o colexio
era cousa de xogar,
e agora dinme todos
que só é para traballar.
Amiguiños, escoitade:
viñeron, xa chegaron
con tres anos uns meniños
que o colexio inundaron.
Isto non é nada xusto:
oitavo vai a París
e mentres nós (7º) a Viveiro.
non é cousa para rir.
Con isto do Mar Exeo
fastidióusenos a festa,
polo menos en dous anos
non podemos ir de pesca.
Os barquiños petroleiros
a desgracia van traer,
veñen deixar o petróleo
¡ e negros vannos poñer!.
As árbores do colexio
un día van caer
porque sempre levan golpes
coa pelota de brilé.
O profe de parvuliños
¡ que guapísimo está!
nada máis velo saír
eu non sei o que me da.
Gracias á xornada única
á rúa podemos saír,
e dende as tres ata as cinco
non nos imos aburrir.
O noso conserxe está moi
moi modernizao ,
á entrada e á saída
ponnos música bacalao.
Na polideportiva do colexio
caen goteiras a montón
que case hai que collelas
cun xigantesco bidón.
Os nenos de preescolar
moito ruído che fan ,
non poden ir a vídeo
caladiños e sen berrar.
Se ó pavillón vas
leva máscara de gas,
pois o frío que vai dentro
a gorxa vaiche conxelar.
Hai uns días no colexio,
os profesores xuntáronse todos
e inventaron unhas normas
que nos van volver tolos.
As regras do noso colexio
moi duras che son
abres un pouco a boca
e vas de camiño a dirección.
Agora no meu colexio
moi modernizados están
onde antes estaba a area
botáronche alquitrán.
O conserxe do noso colexio
deixouse un bigotiño
pra facerse un home forte
e un home máis atractivo.
Seixo e Minucha
son matrimonio
e traballan os dous xuntos
no mesmo manicomio.
O berro de Lema é:
“ correr ata morrer”
a pregunta do millón é:
¿ cando á correr el?.
¡ Parade! É o berro de Minucha,
o de Lema é ¡ correr!,
o de María Xosé ¡ estudiar!,
e nós, ¡ non sabemos que facer!.
Os servicios do colexio
famosos van eles ser
pois co fume que alí botan
un S.O.S pódese facer.
1997