Revista XXV Aniversario CEIP Sofía Casanova

Está apagado, pero óllano
Chegan e acéndeno. Algarabía. Mírano e tócanlle coma se fose un bicho raro. Como o que
era.
Apágase. Os fillos sentan e óllano. Ollan o enorme aquel dun aparatiño cun par de antenas.
Está apagado pero óllano. Óllano tanto que o han de gastar. Non din nada, soamente
óllano. Está apagado , pero óllano.
A nai chámaos para a merenda, pero eles dinlle que llela traia, non se poden distraer o
máis mínimo con ningunha tontería, como merendar, comer ou durmir. Soamente poden ollalo.
Está apagado, pero óllano.A nai trae a merenda e queda con eles ollando. Os tres óllano.
Está apagado pero óllano. Ninguén se move. O aparatiño, frío e calado tampouco se move.
Soamente óllano. Está apagado, pero óllano. O pai, que fora mercar unha cervexa chega e
comeza a ollar.Deixa a cervexa e olla. Os catro óllano. Está apagado, pero óllano O aparatiño
segue sen moverse. Non se moven as dúas antenas, non se move o aparatiño, non se
moven as imaxes. Soamente óllano. Está apagado pero óllano.
A familia, que rara vez está moito tempo xunta, únese neste momento para ollar un moi
útil aparatiño. Todos, sentados nun sofá, óllano.
De pronto, non se sabe como nin por que, o aparatiño morreu. E agora, ¿que ían facer os
fillos? ¿ que ía facer o pai? ¿ que ía facer a nai?....¿que ían facer todos sen o aparatiño?
¿ que ían facer todos sen o vagalume?
EVIDENTE: OLLAR. Ollaban a mesa coas súas catro patas, e coa revista sobre dela...
A MIÑA LINGUA
Pilar Mera Rico 1995
Unha das cousas das que máis me molesta é que case todo o Mundo de Galicia fale castelán coma se
estivese en Madrid, e que, para máis, que desprecen o galego como se fose unha lingua inferior, e tamén
a aquel que o fale.
Sei que todo o mundo pode falar o que queira, si, estou dacordo, pero que a xente non sexa tan ignorante
como para dicir:
“¡ O galego é unha merda ¡”
Perdón pola expresión, pero non é a primeira vez que oio iso, e sempre penso que é unha tonteria.
Vou contarvos un exemplo que unha profesora me puxo unha vez:
“ Ao mellor túa nai non é coma a ti che gustaría, e paréceche máis guapa a dun compañeiro. Por
moito máis fina que vexas a outra nai, sempre lle vas querer a túa, porque é a túa. Pois o mesmo sucede
coa nosa lingua.”
Tamén creo que é bonito o meu “ jallejo”, inda que moitos se rían del. É como se falase o “ CASTELAN
ANDALUZ”.
Non me importa que os rapaces se metan comigo pola miña forma de falar, pola miña lingua. Nunca
me avergoñei dela, nin creo que xamais o faga.
Iria L.F.- (1996)
A ESTRELA QUE QUERÍA SER HERBA
Unha mañá de verán todas as herbas do lonxano prado espertaban do seu soño comezando a
rebulir.O sol, estaba ledo e coma todos os días,as árbores comezaban a falar e a tirar as súas follas
secas ao chan.Linda era unha herba preguiceira e moi alegre, que sempre espertaba á hora de
xantar.Pero esa mañá non foi así;hoxe foi a primeira en saír da casca de noz.Algo estaba a molestala,
a seguila.De repente mirou para a dereita,logo cara á esquerda,atrás, e… ¡alí estaba!.Era unha cousa
brillante,parecida a unha bombilla,tiña cinco puntas e unha cara de tristeza…
-¡Ola! ¿Que…quen es ti?Dixo Linda.
-¡Ola!Son unha estrela,e chámome Veloz.Son unha desas estrelas que se ven pola noite co rrer…
¿non sabes?¡Son unha estrela fugaz!-contestou entristecida ao ver que ninguén a coñecía.
-¡Ah!Xa,xa.Ben, ¿e que queres?-contestou Linda
-Eu quería ser coma ti.Eu…,ben,xa sabes,quero converterme nunha herba.
-Iso non é posible,cada un é o que é, nin eu nin ti poderemos facer iso…
Paula Torreiro. 1996