Halkların bireysel ve kolektif mülkiyetlerine doğrudan saldırı ve 19 ...

ırakıldılar. Tek nedeni yargılanmamayı, ölmemeyi sağlamak. Ölmediler. Bugün çocukları
onların kimliklerini taşımıyorlar. Geçmişten haberdar değiller.
T.C.de, Hristiyan halkların okullarında T.C.Milli Egitim Bakanlığı’nın reva gördüğü
uygulama çerçevesinde, işlenen müfredatda, Ermenilerin, Hellenes-Rumların, Asuri-Keldani-
Süryanilerin, T.C.’ne ne kadar zararlı oldukları bu halkların çocuklarına resmi devlet
memuru olan öğretmenler tarafından öğretilir.
Bu yaklaşımın, çocuk psikolojisi-kişiliğin kazanıldığı dönem itibarıyle-açısında yarattığı
tahribat incelenmeye değer. Travmalı kişilikler oluşturmak rejim yöneticilerini memnun
ediyor olmalı ki ufacık bedenlere yönelik sayğısızlık, sevgisizlik okul adlı devlet biriminde
de dile getiriliyor. Basında kullanılan dil yeterli gelmiyor.
Çocuklar, Ermeni, Hellenes-Rum, Asuri-Keldani-Süryani tarihini okul sıralarında
öğrenemediler. Halen öğrenemiyorlar. Farklı dilleri bilme avantajına sahip olanlar, okul
dışında araştırmalara girerek geçmişi öğrenmeye başladılar. Okullarda bu çocuklara ders
olarak verilen şeylerde bunların ırkları, dinleri aşağılanıyor. Devletin memurları olan
öğretmenler resmi devlet söylemleriyle, sloganlarıyla saldırıyorlar. Körpe filizleri kırıyorlar.
Böyle ortamlarda nasıl bir kişilik oluşabilir? O halkı aşağılamak amacıyla söylenmiş sözler
körpe bedenleri incitmeye, yaralamaya yetiyor.
Evinde geçmişde yapılanlarla ilgili hikayeleri, ağıtları, okulda kimliklerine saldırılan
cümleleri, sokakta küfürlerle ulusunun, dini inancının aşağılanmasını duyan bir çocuğun
yerinde olmayı ister misiniz? Ev de orijinal ulusa, dine özgü bir isimle, sokakta, Müslüman-
Türk’e çağrışım yapan bir isimle yaşamak ister misiniz? Bu gerçeklik, çocuklar açısından
ağır bir yük taşımak anlamına gelmiyor mu?
Ben Kürd olan, müslüman olmayan bir ailenin ferdi olarak bu durumu çok ağır şekilde
yaşadım. Bütün kimliklerime yoğun bir saldırı yapılıyordu. Yaşamak, öğrenim görmek
zorunda kaldığım metropolde hiçbir şekilde kendimi ifade etmem mümkün olmadı. Nufus
kağıdıma yazılan kimlik bilgileri bana ait değildi. İsmim Türkçeleştirilmiş, din hanesine de
“İslam” yazılmıştı. Kimlik kartının sahibi bendim! Bilgi hanelerini dolduranlarsa asimilasyon
biriminde görevli olan devlet memurları. Kimlik benim değildi, benim kimliklerimi
göstermiyordu.
İnsanlar kendilerini Türk-İslam hissetmek zorundalar mı? Değiller. Farklı olduğunu bilen
birey nasıl her sabah “Türküm, doğruyum, çalışkanım..”diyecek. Nasıl yalan söyleyecek?
Devlet, vatandaşını yalancı yapıyor. Yalan konuşmayı öğretiyor. Yalan söylemeye mecbur
bırakılan bireyin sisteme, yöneticilere pozitif hislerle bakması mümkün mü? Değil.
Farklı olduğunu bilen birey maruz kalabileceği yaptırımlardan, korkulardan dolayı mecburen
Türk-Müslüman gibi görünse de kalpte, beyinde hisler tepkiyle örülüyor. Baskı; tepkiyi,
nefreti, kaçışı yeşertiyor. Sevgi, saygı, güven oluşmuyor. Negatif hisler beslenip,
filizlendiriliyor.
T.C. sınırları içinde Türk-İslam olmadıklarının bilincinde olan, kendilerini kimlikleriyle ifade
edebilen kaç bin kişi kaldı? Hristiyan olan halklardan sağ kalabilenler baskılardan dolayı
yerleşim birimlerinden ayrıldılar. Konuya bağımsız, tarafsız bir biçimde yaklaşan insanlar,
tarihçiler için durum, gelişmeler çok açık. Yaklaşım, ahlaki ve vicdani sorumluluğu gerekli
kılıyor.
Asuri-Keldani-Süryaniler Bohtan alanında varlıklarını bir oran da koruyorlardı. 1980’den
sonra köyler, bağlar, tarlalar, hayvanlar yakıldılar. Onlar, faili belliye havale edildiler,
öldürüldüler. O insanlar gözyaşlarıyla Şırnex’a, Hekkarî’ye, Mêrdîn’e bağlı olan köylerini
terk ettiler. Avusturalya’ya kadar gidip, mülteci oldular. Midyat-Estel’de çok az sayı da
bulunmaktalar. Şimdi geriye dönmek istiyorlar. Engelleniyorlar.
Hellenes-Rumların durumu hiçte iç açıcı değil. Siyasi, coğrafi haritadan silindiler. Zorla
göçertme, soykırım, asimilasyon politikaları ardısıra dağıldılar. Bu kitleler, yaşadıkları, tanık
oldukları tarihsel bellekler, deneyimlerle birlikte, diaspora da değişimler yaşadılar,