bozkurt korkusu

Sadık KEMALCGLU
Dün ile bugün arasındaki fark; sadece cihangirliğimizi kaybetmiş,
.. ,. iktisaden geri kalmışlığımız değildir. Dün ile bugün arasındaki fark;
DÜNKÜLER
teknik ilerlemesinin sonucu olan bir takım normal değişmeler değildir.
Dün ile bugün arasındaki fark; bozulmuş, yoğunlaştırılmış bazı değer öl-
•JJ-JTf-,f,»T-rr-irv T" , T» çülerimiz değildir. Dün de kötü insanlar ve kötülükler vardı, bugün de
" U VX U İN J\. U JLxll\ var. Dün de gafiller, aptallar vardı, bugün de var. Nisbetçe büyük bir
fark olduğu kanaatmdaysanız yanılıyorsunuz. Bugün de iyiler ve iyilikten
yana olanlar var; eskiye nispetle sandığınız kadar fazla azalmış da
değil.
Peki, mesele nedir Sebebi, neticenin yerine koyup yanılanlarm düştüğü hataya düşmeyelim.
Cemiyette bir bozulma yok, tek tek fertlerde var. Daha doğrusu kötüler ve kötülükler şekil değiştirirken,
aşırılaşırken, çağdaşlaşırken (!) iyiler ve iyilikler yerinde saymıştır. Kötü, sayıca çoğalmak yerine
kalite (!) bakımından matluba (!) uygun olma ğa yönelmiş ve yüreklenmiştir. İyiler, matluba uygunluğu
yerinde saymak sanarak susmuş hatta kor kaklaşmışlardır. Dünya görüşü ne olursa olsun,
manzara budur ve mesele cemiyet değil, ferttir, fert teki zihniyettir.
KARŞILAŞTIRMA
İşte tezimizin oturduğu fikre ait basit bir mukayese... Sonunda tez hakkındaki hükmü siz veriniz.
Dün, «Doğulu muyuz, değil miyiz» münakaşası vardı. «Doğuluyuz» diyenler çoğunluktaydı. Hangi
doğuyu anlıyorlardı acaba Bugünküler, «Batılı mıyız değil miyiz» münakaşası ile meşguller ve
hem «Batılıyız» diye bağırırlar, hem batıya küf rederler. Açın okuyun gazeteleri, dergileri ve bu
hükmün yanlışlığını söyleyen bir yazı getirin. Peki, bunlar «Batı» deyince ne anlıyorlar acaba
Dünkü Batı'cılar, Batı'yı dilimize soktukları birkaç Fransızca sözden, yaşayışımızda sırıtan hareketlerden
ibaret sanmışlardı. Bugünkü güruh, dil de ve davranışta «Kendine benzememe» yarışını
kazandılar. Yalnız birinciler mazur sayılabilecek bir saflık ve ilklik taşıyorlardı. İkinciler şuurlu
hainlerdir.
Dünküler, dünyanın cenneti İstanbul'da boğu lup, «Hayat-ı muhayyel»lere sığınıp, ruhsuz bir
ekzotizmi çamlıklarda faytonlarda gözü kapalı ya şamışlardı. Bugünküler, çağın «Bunalım» edebiyatını
dilinden düşürmeyen bir ruh anarşizmi içinde 1er. Birincilerinki affedilir cinsten bir serserilikti,
ikinciler, bu «Bunalım ve eylem» edebiyatını hainliklerinin geTçekleşmesindeki «Biçimsel aşamalar»-
dan biri olarak görmektedirler.
Dünkü münevverler, medeniyete Çamlıca'dan, Tepebâşı'ndan methiyeler döktürüyorlar fakat Türk
insanına küfretmiyorlardı. Bugünkü (Küstürülen) aydınlar, «Devrim» ve ilericiliğe övgüler yazıyor ve
bu arada «Yobaz», «Gerici», «Uyanmamış» dedikleri insanımıza ağızlarından lâğım akıtıyorlar.
Dünküler, hiç olmazsa köylüyü ve köyü -Ta nımadıklarından- anmazlardı. Bugünküler birkaç
«Mahut»un hezeyanlarından tanıdıkları köye ve köylüye toprak dağıtmaya çıkmışlardır. Dünküler
cehaletlerinden dolayı mazur, bugünküler gayrisa mimi birer haindirler.
Dünküler; tercüme eder, adapte etmeye uğraşır fakat uygularken milletin varlığını düşünürlerdi.
Bugünküler Pekin'de, Moskova'da, Doğu Berlin 'de yazılanları olduğu gibi tercüme etme başarısının
yanma «Halk için halka rağmen» uygulama gayretini eklediler. Birinciler Fransızca öğrenmiş
tercüme budalaları idiler. İkinciler «Ne yapmalı», «Savaş Anıları», «Gerilla Nedir» cinsinden çevirilerini
uygulamaya kararlı hainlerdir.
Dünküler, Batı'ya ait bir özellik diye sakalla rını günde iki defa traş ediyorlardı. Bugünküler,
Che Guavera, Kastro tipli sakalları, cinsiyetini ak settirmeyen saçları ile, ne doğuya, ne batıya benzemiyorlar.
İnsana bile benzemediklerinden bunlar iğrenç, birinciler zavallıdırlar.
Dünkü kızlar, birer şiir, kadınlar birer beste idiler. Bugünkü kızlar (!) ve kadınların, şiirden
ve besteden başka her özellikleri var; şiiriyet ve keşfi güç güzellikleri kaybolmuştur. Birinciler
-Kim ne derse desin- matluba uygun ve herşeyiyle güzeldiler; ikinciler çatlasalar da güzel olamayacaklar.
Dünküler, ırki ciddiyetin, samimi bir dürüstlü ğün, ahlâkî bir eğlencenin timsali idiler. Bugünküler,
«Gırgır»m, sahteliğin, ölçüsüz bir eğlencenin sabahında hazineler yitiriyorlar. Dünküler sevimliydiler,
bugünküler «Sev kardeşim» diye bağırma larma rağmen milletimiz sevemedi, sevemiyecek.
SON SÖZLER:
Dün, şehir şehir, kasaba kasaba kozmopolitle rin ve farklılaşmanın örneklerini görebilirdiniz.
Buna rağmen «Fatih - Harbiye» kabuğu içinde, bir birleriyle az çok alakalı nar taneleriydi. Bugünkü
cemiyet bilinçlenmiş (!), uyanmış (!) devrimciler ile gerici, faşist, karşı devrimciler olarak ayrılmış
iki düşman cephedir. Dünküler herşeye rağmen bir birine daha yakın, bugünküler tamamen kopmuşlardır.
Dünküler, yazdıkları çizdikleri, bağırdıkları ça ğırdıkları halde, hiç kimseyi kandıramadan ölmüşlerdi.
Bugünküler hikâyelerini yarıda bitirip geber diler ve geberecekler. Dünkülere millet hayretle
bakmıştı, bugünkülerden iğreniyor.
11