Cinedergi 35

Mart ayı röportaj ayı 

n Cinedergi’nin 35. sayısını yayınlıyoruz. 

Bu üçüncü mart ayımız. Her birinde de 

inanılmaz yoğun olduk ve sizlere önemli 

isimlerin röportajlarını sunduk. Ama bu 

yıl gerçekten rekor kırdık. Bu ay tam 7 

tane röportajla karşınıza geldik. Aslında 

bu kadar çok röportaj yapmak istemiyoruz 

ama mart ayı Türk sineması için 

o kadar yoğun ki neredeyse her hafta 

iki tane Türk filmi var. Kimlerle röportaj 

yapmadık ki? 72. Koğuş filminden 

Songül Öden, Gölgeler Ve Suretler’den 

yönetmen Derviş Zaim, filmin oyuncuları 

Settar Tanrıöğen ve Büğra Gülsoy, Bir 

Avuç Deniz filminden Berrak Tüzünataç, 

Atlıkarınca filminden yönetmen İlksen 

Başarır ve başrol oyuncusu Mert Fırat, 

Çalgı Çengi filminden Hazal Kaya ve 

Ahmet Kural. Röportajlarımız bu isimlerle 

de sınırlı değil. Son günlerde bir 

çok tartışmaya sebep olan Yeşilçam 

Ödülleri’nin kurucuları Beyoğlu Belediye 

Başkanı Ahmet Misbah Demircan, TÜR- 

SAK Başkanı Engin Yiğitgil ve Turkcell 

Kurumsal İletişim ve İlişkilerden Sorumlu 

Genel Müdür Yardımcısı Koray 

Öztürkler sorularımızı cevapladılar. Fırat 

(Sayıcı) ise yepyeni ve önemli bir köşeye 

başladı. Kısa filmleri değerlendireceği 

köşenin adı Uzun Filmin Kısası. Bu ilk 

bölümünde Akbank Sanat Müdürü Derya 

Bigalı ile röportaj yaptı. Tabii dergide 

sadece röportajlar yok. Banu’nun (Boz- 

demir) hazırladığı erkek kadın ilişkisinde 

aldatma üzerine odaklanan filmlerin 

dosyası, Murat’ın imzasını taşıyan en iyi 

devam filmleri dosyası ilginizi bekliyor. 

Ali Ulvi Uyanık’ta dergimize yenilik katan 

isimlerden. Yepyeni bir köşeyle bu 

sayıya merhaba dedi. Filmin Özü başlığı 

altında vizyondaki filmleri kısa ama öz 

olarak eleştirecek. Bu arada eski köşesi 

İşte O An’da devam edecek. Alper Turgut 

çok zor bir filmin kritiğini yaptı sizler için. 

Sinema eleştirmenlerinin sert kalemi Alper 

Atlıkarınca filmini eleştirdi. Murat Tolga 

Şen Kült köşesinde biz yaşdakilerin asla 

unutamayacağı bir filmi konu edindi. 

Bruce Lee ile Chuck Norris’in kapıştığı 

The Way Of The Dragon filmi Murat’ın 

kaleminden tam da nostalji severler için 

biçilmiş kaftan. Portre sayfalarımızda da 

önemli isimler var. Winters Bone filminin 

genç yıldızı Jennifer Lawrence ve 

Owen Wilson hayat hikayeleri ile sizleri 

bekliyor. DVD köşemizde aldı başını gitti. 

En yeni DVD’ler ve Blu Ray’ler Kerem 

Akça’nın kaleminden sizler için incelendi. 

Episode köşesinde Zeynep Bonçe İngiliz 

dizilerinin büyüsünü bizle paylaşıyor. 

Hollywood’tan en yeni haberler, sinema 

müzikleri, kitaplar, vizyondaki filmler, pek 

yakında sayfaları hepsi sizi bekliyor. 

Yayın Sahibi 

Star Medya Yayıncılık A.Ş. adına 

TEVHİT KARAKAYA 

İcra Kurulu Başkanı 

MUSTAFA KARAALİOĞLU 

Genel Yayın Yönetmeni 

Serdar Akbıyık 

Yazı İşleri Müdürleri 

Banu Bozdemir 

Fırat Sayıcı 

Katkida Bulunanlar 

Ali Ulvi Uyanık 

Kerem Akça 

Alper Turgut 

Burak Yarkent 

Zeynep Bonçe 

Murat Tolga Şen

Yönetmen: TDerek 

Cianfrance 

Senaryo: Derek Cianfrance, 

Cami Delavigne 

Oyuncular: Ryan 

Gosling, Michelle 

Williams, Mike Vogel, 

Ben Shenkman 

Konu: Şu ana dek daha çok belgesel tarzında kariyerini sürdüren yönetmen Derek 

Cianfrance‘nin 1998 yılında çektiği Brother Tied’den sonra ikinci filmi (belgeseller 

hariç). Cesur ve abartısız bir anlatımın benimsendiği aşikar olan film; yıkılmakta olan bir 

evliliğin samimi ve yıkıcı bir portresinin dürüst bir değerlendirmesi olarak özetlenebilir.

Yönetmen: Jaume Collet 

Senaryo: Oliver Butcher, 

Stephen Cornwell 

Oyuncular: Liam Neeson, 

Diane Kruger, January Jones, 

Aidan Quinn, Bruno Ganz 

Konu: Filmde Liam Neeson 

yine başarılı bir grafik çiziyor. 

Filmin diğer başrollerindeyse, 

Mad Men dizisinin afet 

sarışını January Jones 

ve Truvalı Helen olarak 

hafızalarımızda olan Diane 

Kruger var. Yönetmen 

koltuğundaysa Jaume Collet-Serra 

var. Girdiği koma 

sonrasında kahramanımız gerçek 

kimliğinin peşine düşer. 

Ancak eşi dahi ona inanmaz. 

Bu noktada Gina devreye girer 

ve kahramanımıza yardımcı 

olmaya başlar. 

Yönetmen: Mark Mylod 

Senaryo: Karyn Bosnak 

Oyuncular: Anna Faris, 

Chris Evans, Zachary 

Quinto, Matthew Bomer, Ari 

Graynor 

Konu: Bir kadın 20 erkek 

arasından birini seçer. 

Ve eğer seçtiği erkek 

ona gerçek aşkı tattırırsa 

tüm hayatını o erkeğe 

adayacaktır. Acaba 

seçtiği erkek istediği 

bir erkek midir? Filmde 

son dönemde yıldızı parlayan 

genç oyuncuların 

eğlenceli performanslarını 

izleyeceğiz.

Yönetmen: Jackie Chan, Zhang Li 

Senaryo: Hing-dong Wong 

Oyuncular: Jackie Chan, Ziyi Zhang, 

Bingbing Li, Joan Chen, Xueqi Wang, 

Chun Sun 

Konu: 1911 Xinhai Devrimi’ni anlatan bir 

yapıt. Sun Yat-sen’in, Ming Hanedanı devirerek 

Çin Cumhuriyeti’nin kuruluşunun 

hikayesini anlatıyor. Genelde patlamış 

mısır eşliğinde izlenecek eğlenceliklere 

imza atan Jackie Chan’den bir dönem 

filmi izlemek şaşırtıcı bir deneyim olabilir. 

Üstelik bu film Chan’in 100. filmi… 

Yönetmen: 

Duncan Jones 

Senaryo: Billy 

Ray, Ben Ripley 

Oyuncular: 

Jake Gyllenhaal, 

Michelle 

Monaghan, 

Vera Farmiga, 

Jeffrey Wright, 

Cas Anvar 

Konu: Bir banliyö treninde 

yaşanan patlamaya şahit 

olan birinin vücudunda 

uyanarak patlamaya sebep 

olan kişinin kimliğini 

tespit etmeye çalışmasını

konu alan bir bilim-kurgu 

hikayesi. Son dönemlerde 

hızlı yükselişini sürdüren 

Jake Gyllenhaal hayranlarının 

yüzünü güldürecek bir film 

daha. 

Yönetmen: Gonzalo López-Gallego 

Senaryo: Brian Miller, Cory Goodman 

Konu: Apollo 18, sinemaseverlere 

Ay’a yapılan son ziyaretin sebeplerini 

açıklıyor. İnsanlığın ayak basabildiği en 

uzak nokta olan Ay’a düzenlenen 17 resmi 

görevin ardından son bir gizli görev 

daha düzenlenmişti. Ancak görüntüler 

hariç ne bir kanıt ne de bir onaylama 

vardı. Kimse yukarıda ne olduğunu bilmiyor, 

görevin amacını bilmiyor ve bu 18. 

gizli görevden sonra neden bir daha Ay’a 

ayak basılmadığını bilmiyordu. Ta ki, 

şimdiye kadar.

Yönetmen: TCary Fukunaga 

Senaryo: Charlotte Bronte, 

Oyuncular: Mia Wasikowska, Michael 

Fassbender, Judi Dench, 

Imogen Poots, Jamie Bell 

Konu: On yaşında öksüz kalan, 

babasını da öldü bilen Jane Eyre, 

kendisine köle gibi davranan halası 

tarafından yoksul kızların gittiği 

katı disiplinli bir yatılı okula gönderilir. 

On yıl kadar kaldığı bu okula 

sonunda öğretmen olur. Bir süre 

sonra da Edward Rochester’ın 

malikânesinde mürebbiyelik yapmaya 

başlar. Jane, giderek hayal 

bile edemeyeceği zorluklar ve acılar 

yaşayacak, beş parasız kalacak, 

erkeklerin egemenliğindeki bir 

dünyada bir kadının tek başına ayakta 

kalabileceğini kanıtlamak için 

savaşacaktır... 

Yönetmen: Jake Kasdan 

Senaryo: Lee Eisenberg, Gene 

Stupnitsky 

Oyuncular: Cameron Diaz, 

Justin Timberlake, Jason Segel, 

Kaitlyn Dever 

Konu: Filmde ağzı bozuk 

ve paragöz bir öğretmeni 

canlandıran Cameron Diaz, 

rakip olduğu meslektaşının 

flört ettiği Justin 

Timberlake’ten hoşlanınca 

onu elde etmek için bütün 

yollara başvurur. Tahmin 

edebileceğiniz gibi standart bir 

romantik komedi…

n Temel sorumuz şu: Birçok kısa film, belgesel 

ve video klip çektikten sonra “Eternal Sunshine 

of the Spotless Mind” gibi bir başyapıtla piyasaya 

hızlı giriş yapan, insan beyninin kıvrımlarındaki 

esrarengiz düşünme biçimlerini gerçekçilikle 

karşılaştırarak varoluşu sorgulayan, üstüne üstlük 

hayal dünyasının derinliklerinde insan psikolojisini 

çözümlemeye çalışan, bunlara ek olarak “The 

Science Of Sleep” ve “Be Kind Rewind” gibi nev-i 

şahsına münhasır işler ortaya koyan Michel Gondry, 

Hollywood sisteminin bir parçası olma yolunda 

mı ilerliyor, yoksa, -belki de içine girmek zorunda 

kaldığı- bu sisteme kendi çözümlerini, anlayışlarını 

getirmek için mi çabalıyor? 

Britt Reid, Los Angeles’ın en bilinen medya 

şirketinin varisidir. Babası beklenmedik bir şekilde 

ölüp ona bir medya imparatorluğu bırakana kadar 

çılgın partilerin baş aktörü olarak amaçsız 

bir hayat sürer. Babasının yaratıcı çalışanı Kato 

ile sırlarla dolu bir arkadaşlık kurduklarında, ikisi 

de hayatlarında ilk kez anlamlı bir şey yapabilme 

şansları olduğunu düşünürler ve böylece suç 

dünyası ile savaşları başlar. Ancak, bunu yapmak 

için önce kendilerinin de suçlu olmasına ve 

kanunları onlara karşı gelerek korumaya karar verirler. 

Böylece Britt, gizli kahraman Yeşil Yaban Arısı 

olur ve ortağı Kato ile suç ve suçluların peşinde 

sokaklara çıkar. 

Süper kahraman olgusunun temel janrlarını kendilerine 

göre yeniden biçimlendirerek sektöre adım atan 

Britt ve Kato için Seth Rogen ve Jay Chou seçilmiş. 

Bu iki seçimi doğru bulmakla birlikte, iki karakterin 

ilişkisinin film boyunca bir türlü evrilemediğini, 

adının konulamadığını söyleyebilirim. Zira “Yeşil 

Yaban Arısı”nın başından sonuna kadar, iki karakter 

arasında kıskançlık ve dayanışma duyguları kafa 

kafaya gidiyor. Bu durum, sadece izleyicinin kafasını 

karıştırmakla kalmıyor, bir yandan da senaryonun 

asal yapısını zedeliyor. Hele bir de işin içine Cameron 

Diaz’ın canlandırdığı tek boyutlu Lenore Case 

karakteri katılınca, seyreyleyin cümbüşü… Şunu 

da biliyoruz ki, “The Green Hornet” bir radyo piyesi 

olarak 1930’lu yıllarda doğmuş. Ardından çizgi romanlara, 

oradan da 60’larda Bruce Lee’yi (Kato karakteri 

olarak) tüm dünyaya tanıtan dizilere uzanan bir yolculuk… 

Ki bu diziyi hatırlayan ve de seven kitlenin, 

yeni versiyonu sevemeyeceği tescillendi yurtdışında. 

Bizden örnek vermek gerekirse, “A Takımı” dizisiyle 

büyümüş bir jenerasyon olarak “A Takımı” filmini 

izlediğimizde tattığımız hayal kırıklığıyla benzerlik 

kurmak mümkün. 

Tüm bu olumsuzlukları bir yana koyarsak, Gondry’nin 

bu ilk büyük stüdyo işinde bir alıştırma yaptığını, 

kendini bu çarka hazırladığını tahmin etmek zor değil. 

Bir süper kahraman filmi izleme umuduyla filme gidenlerin 

tam olarak isteklerine cevap veremese de, ince 

espriler (Özellikle filmin ilk dakikalarındaki James 

Franco’nun konuk oyuncu olarak yer aldığı bölüm) ve 

3.boyutun hazmedilmiş tekniğiyle keyifli dakikalar vaat 

eden bir yapım “Yeşil Yaban Arısı”. En azından Christoph 

Waltz var… 

Her ne kadar Hollywood çarklısıyla ortak işler 

çıkaracağının sinyallerini verse de Michel Gondry 

takipçilerinin şimdilik panik yapmamaları gerek. Zira 

sık sık belgesel çeken ve belgeselden beslenen bir 

yönetmen, yolunu nasıl çizeceğini, hayranlarını öksüz 

bırakmaması gerektiğini iyi bilir…

n “Amansız bir trajedi… Evet, “Atlı Karınca”yı 

seyretmek hiç kolay değil, hazmetmesi çok zor bir 

film bu. Ama inanın, işlediği konuya öfke duymamak 

çok daha zor. Tamam, Atlı Karınca, kol kırılır 

yen içinde kalır gibi bildik bir güzergâh izliyor. 

Ancak azami bir özen göstermenin zaruri olduğu 

ensest denilen bıçak sırtı bir konuyu işliyor, bunu 

da göz önünde bulundurmak gerek. Ne yazık ki; 

Toplumun tabu bellediği, kurbanın utanıp, suçlunun 

güçlü olduğu bela bir durum bu, dikkat edilmezse 

her türlü suiistimale ve provokasyona da 

açık. Yönetmen İlksen Başarır, gerçek bir cesaret 

isteyen böyle bir konuyu seçerek, mesele sıkıntısı 

çeken sinemamız adına, hayli önemli bir projeyi 

sırtlamış, özetle. Metnine vicdan katan film, 

Antalya “Altın Portakal” Film Festivali’nde İlksen 

Başarır ve Mert Fırat ikilisine en iyi senaryo ödülünü 

getirdi. 

Atlı Karınca, İlksen Başarır’ın “Başka Dilde Aşk”ın 

ardından çektiği ikinci film. Belli başlı rolleri Mert 

Fırat, Nergis Öztürk, Sema Ceyrekbaşı, Zeynep 

Oral ve Sercan Badur üstlenmişler. Her şeyin 

giderek gişeye endekslendiği sinemamız adına, 

bu kötü gidişe dur diyenlerin de olduğunu bilmek 

güzel. İşte tam da bu yüzden İlksen Başarır ve 

Mert Fırat gibi isimlerin sinema yapmaları ve daha 

da çoğalmaları şart. Öncelikle beyazperdeye 

taşıdıkları bu kolektif çaba övgüye değer, işlerinde 

de samimiler. Üstelik sağduyulu ve toplumun 

sorunlarına karşı da duyarlılar, yetmez mi? 

Antalya’da film bitiminde, Atlı Karınca’nın her 

anlamda sınıfta kaldığını yazmıştım, bir iki satır. 

Haksızlık etmişim. Aradan epey zaman geçti, 

filme dair çok düşündüm, bazı şeyler netleşti ve 

yargım yeniden demlendi. Kendi adıma artık Atlı 

Karınca’nın vasatı aştığını söyleyebilirim. 

Bunun dışında filmin kurgusunda problem var 

ve bazı ufak tefek hatalar mevcut, hadi onları es 

geçelim. Ancak filmin en önemli karakteri olan 

babada durmak gerek. Karakterin altı boş ve bu 

elbette inandırıcılığı zedeliyor. Ensest dışında, pedofiliden 

de bahsedebiliriz. Yani salt cinsel değil resmen 

insanlık suçu bu. Ahlaktan ve istisnasız her şeyden 

çok daha öte. Birçok ailenin, zannımca utancı gerekçe 

göstererek, içlerindeki sapık ve sapkınları deşifre etmekten 

çekinmesi, dünyada ve ülkemizde sorunun geldiği 

noktayı görmemizi engelliyor. 

Atlı Karınca, dört insanın, 10 yıllık bir süreçte 

yaşadıklarını anlatıyor. Erdem ve Sevil çifti ve onların 

çocukları Edip ve Sevgi, küçük bir kasabada yaşarlar. 

Aile, Sevil’in annesinin felç geçirmesi sonucu İstanbul’a 

taşınır ve değişim başlar. Yazar olma hayalleri kuran 

Erdem, takıntılı bir tiptir. Sevgi de çalışan bir kadındır ve 

evde yaşananların farkında değildir. Babasına karşı tepkili 

olan ağabey Edip, yatılı okula gider, kız kardeşi Sevgi 

de zamanla içine kapanır. Çocukların resmen psikolojisi 

bozulmuştur. Her şeyi gören, hisseden ve bilen ise felçli 

anneannedir ama sadece gözlerle, neyi ne kadar anlatabilirsin 

ki. Ama sırlar eninde sonunda bir gün açığa 

çıkarlar. İtiraf edememek, görmemezlikten gelmek bile 

faydasızdır artık. Ve gizem çözüldüğü zaman, hiçbir şey 

eskisi gibi olmayacaktır. Çünkü yük inadına ağırdır, hayat 

kadar zor ve ölüm kadar gerçektir.

n Phikip K. Dick’in kısa öyküsünden uyarlanan 

film, temposu, yarattığı atmosferi ve konusuyla 

‘kaderinden kaç’ duygusunu sonuna kadar 

veriyor, kaderci yan tuzla buz oluyor. Ben kendi 

adıma filmi keyifle izledim. İyi ve kötünün yer 

almadığı bir çatışma hali izlemek bir hayli keyif 

vericiydi. 

Kader mi tesadüf mü? sorusu yıllardır 

kafamızı kurcalar, hangisinin diğerini alt ettiğini 

düşünür dururuz. Kader tasavvufi bir anlam 

taşırken, tesadüf daha marjinal anlamlar 

barındırır içinde. Geçen haftalarda vizyona 

giren yerli yapım Aşk Tesadüfleri Sever ‘kader 

yavaş yavaş ağlarını örmektedir’ tarzında 

bir dramaydı… Aslında hemen her filmi 

başımızdan geçenler sendromuna uyarlarsak 

bir kader ve tesadüf şablonuyla karşılaşabiliriz. 

Saptığımız her yol , bir diğerini düşündürtecek 

sonuçta! Kader Ajanları, insanın kaderinin önceden 

çizildiğini anlatan ama bir yandan da kaderinin 

insanın kendi elinde olduğunu hatırlatan 

ve bunu bildik bir anlatımın dışına taşıran 

hayli başarılı bir yapım. Bir politikacı ve bir 

balerin duygusal olarak pek bir araya gelemez 

öyle değil mi? Bu deneyimlerle sabitlenmiş, 

önyargılarla parlatılmış ve önümüze sunulmuş 

bir gerçeklik hali öyle değil mi? İşte filmimiz 

yolları habire kesilen, birlikte olmaları sürekli 

engellenen David ve Elise hakkında. David ve 

Elise tanıştıktan ve birbirlerine aşık olduktan 

kısa bir süre sonra şapkalı bir takım adamlar 

çıkar ortaya ve ikilinin buluşmasına taş koymaya 

başlar. İşin erkek tarafı bu engellemelerin 

farkına varır, hatta bir güzel tehdit edilir 

ve Elise bırakıp kendi yoluna çekip gitmesi 

istenir. İçinde taşıdığı saçma bir sırla ve Elise 

olmadan yaşamaya başlayan David, bir süre 

sonra kaderine isyan eder ve kaderine savaş açar. Kaderin 

şapkalı adamlar olarak karşımıza çıkması, ikilinin 

buluşmasını engellemek için komik yöntemler bulmaları 

filmi gözümüzde farklı bir yerlere taşıyor. Phikip K. Dick’in 

kısa öyküsünden uyarlanan film, temposu, yarattığı 

atmosferi ve konusuyla ‘kaderinden kaç’ duygusunu 

sonuna kadar veriyor, kaderci yan tuzla buz oluyor. 

Ben kendi adıma filmi keyifle izledim. İyi ve kötünün yer 

almadığı bir çatışma hali izlemek bir hayli keyif vericiydi. 

Matt Daman ve Emily Blunt’un kavuşamayan aşıkları 

canlandırdığı film Ocean’s Twelve’in senaristi Gerorge 

Nolfi’nin elinden çıkma… İlk yönetmenlik denemesinde 

bir hayli başarılı! Yani önümüze set çeken, bizim neden 

olduğunu bazen fark edemediğimiz bazı ayrıntıların ete 

kemiğe bürünmüş halini, olmazsa olmazların kaynağını 

göstermesi açısından gayet yaratıcı bulduğumu söylemeliyim. 

Bir de filmin son zamanlarda tavan yapan 

kavuşamama halli filmlerine farkıyla örmek teşkil ettiğini 

de belirtelim. Kadere karşı girişilen bu oyunda kimin galip 

geleceği illa ki belli ama, filmin sürükleme potansiyeli çok 

fazla. Özünde bir aşk filmi ama macera, kaçma kovalama 

ve hatta bilimkurgusal atraksiyonlar dahi var filmde. 

Bence izlenmeli!

n Y2010 sundance film festivali’nde Büyük 

Jüri ödülü ve Waldo Salt senaryo ödülü’nü 

alan 2010 mahsulü Debra Granik filmi Winter’s 

Bone, 4 dalda Oscar adayı olmasının yüzü 

suyu hürmetine ülkemizde de gösteriliyor. 

Film, yönetmeninin 2004’de çektiği Down to 

the Bone ile epey duygusal etkileşim yaşıyor, 

hatta hikayenin elden geçirilip yeniden çekilmiş 

hali bile diyebiliriz. Bir zamanların çiftçi toprağı 

olan Alabama’nın küçük bir kasabasında 

hayatını sürdürmeye çalışan 17 yaşındaki 

Ree Dolly’nin hikayesine odaklanıyor. Ree, 

iki küçük kardeşine ve hasta annelerine bakmak 

zorundadır. Ruhsal bir çöküntü içinde 

olan ve çevresiyle iletişimi kesen annesinin 

o hale gelmesinde ise uyuşturucu bağımlısı 

ve üreticisi olan babasının rolü çok büyüktür. 

Methamphetamin bağımlısı olan babası onları 

terk etmiştir. Bu Ree’nin umurunda değildir 

fakat mahkeme babasının ortaya çıkıp da 

duruşmaya gelmediği takdirde ellerinde kalan 

tek şeyi, evlerini almakla tehdit eder. Ree esrarengiz 

bir şekilde ortadan kaybolan babasını, 

aileyi bir arada tutabilmek için bulmak 

zorundadır ama bu araştırma başına olmadık 

belalar açacaktır. 

Tam bir sinemacı olan ve şimdiye kadar yönetmen, 

senarist, görüntü yönetmeni, kamera 

asistanı ve hatta boom operatörü olarak 

bile çalışmış olan Debra Granik’in Winter’s 

Bone’da, film mizanseninin dışına çıkarak çok 

etkileyici, neredeyse belgesel gerçekliğinde bir 

öykü anlattığı açık ve net. 

Winter’s Bone, küçük bir kasabanın daha da 

küçük insanlarının dertlerine odaklanırken, 

kapitalizmin ve buna bağlı olarak sistemin 

tükenişini bir yan öykü haline getiriyor ve bunu 

yaparken de sadece kameranın gösterdiğinin gücüne 

sığınıyor. Tempo derdi olmadan, oynadıklarını bile hissettirmeyecek 

kadar role girmiş oyuncularının yardımıyla 

aktardığı bu hikayeden aldığı sonuç muhteşem. Bir 

zamanların çalışkan çiftçileri, tükenen iş olanakları yüzünden 

birer uyuşturucu tüccarına dönüşmüş, giderek kuruyan 

bir gölette hayatta kalmaya çalışan vahşi hayvanlar 

gibiler. Her yerde çürüyen buzdolapları, otomobiller, boş 

kutular, kırık dökük eşyalarla gırtlağına kadar metaya 

gömülmüş bu insanların hayatında hiç umut kalmamış... 

Filmin bir başka zaferi ise Jennifer Lawrence’in 

oyunculuğu... Filmde oynayan en küçüğünden, büyüğüne 

tüm oyuncular çok başarılıyken, hikayenin odaklandığı 

Ree Dolly’i, abartılı jestlerden ve mimiklerden arındırarak 

gerçekten yaşayan bir karakter haline getiriyor Lawrence... 

Winter’s Bone’un, minimal oyunculukları ve ağır hikaye 

anlatımı yüzünden herkesin sevmeyeceği bir film 

olduğunun farkındayım. Bin türlü kamera hareketine ve 

hesaplanmış kurguya alışık bünyeler tarafından reddedilecek 

türden bir yapım. Minimalist yaklaşımdan çok 

hazzeden biri değilim fakat bu hikayeyi başka türlü anlatmak 

da mümkün değil. 

Mutlu, seksi ve zengin Amerikalılar illüzyonundan kopup 

ulusun asıl gerçeğine odaklanan ve Oscar’da bu yıl 

yarışan en bağımsız film olduğu tartışmasız Winter’s 

Bone, ödülleri daha popüler rakiplerine kaptırsa bile bir 

sinefilin kalbindeki tüm ödülleri alacak yeterlilikte saf bir 

sinema örneği. Oscar şansı biraz fazla ‘Amerikan’ oluşu 

yüzünden Türk izleyici tarafından kestirelemiyor olsa da 

Winter’s Bone’un bir sürpriz yapıp en az bir dalda ödülü 

kucaklayacağını düşünüyorum. Bazıları Oscar komitesinin 

son yıllarda gayrı resmi bir “kadın yönetmen” kontenjanı 

açtığını ve filmin bu yüzden aday gösterildiğini düşünse de 

bence tam anlamıyla hakedilmiş adaylıklar bunlar... Fakat 

tüm bu Oscar laflamaları bir yana kendi sinemasal kıymeti 

ile değerlenen bir film Winter’s Bone. Country müziğini 

sevenler içinde keyifli şeyler içeriyor. Mutlaka izleyin.

n Sinemamızda bazen çok garip şeyler oluyor. 

Gişeye oynayan filmlerin çekilmesini eleştirirken 

bazen büyük riskleri göze alıp sanatsal dürtüyle film 

yapanları es geçebiliyoruz. Kerem Alışık ve Yavuz 

Bingöl’ün yapımcılığını yaptığı 72. Koğuş böyle 

bir film. Uzun zamandır Sadri Alışık Tiyatrosu’nda 

oynanan 72. Koğuş bu sefer sinemada karşımıza 

çıkıyor. 1940’larda Bursa Ceza evinde en sefil, 

fakir ve düşmüş mahkumların kaldığı 72.Koğuş’ta 

yaşananların hikayesi bu. Orhan Kemal gibi 

insanlığa güveni olan bir yazarın suratımıza attığı 

bir tokat film. Nazım Hikmet’in etkisiyle de yazılan 

romanda 72. Koğuşta Kaptan denen bir mahkûm 

vardır. Aç biilaç, soğuktan donan diğer mahkûmlarla 

beraber kalır koğuşta Kaptan. Diğer mahkumlar 

bir tavuk kemiği için birbirlerini döverken o acı acı 

bakar bu insanlara. İnsanlığın düştüğü haller acı 

verir ona açlıktan ve soğuktan daha çok. Delikanlılık 

ve saflık birleştiğinde sefaletin yarattığı şeytanların 

en kolay hedefi olur bu adam. Annesinden gelen 

paralar için etrafını çeviren ve onu omuzlarına alan 

mahkûmlar paralar suyunu çekince onun üstündeki 

ceketi bile almaya tenezzül ederler. Çok ağır bir 

drama sahip olan romanın benim için ayrı bir önemi 

vardır. Erkekler ve kadınlar koğuşunun dünyasını 

ayrı ayrı anlatır roman. Orhan Kemal’in bu cinsiyet 

ayrımının yarattığı dünyaları bu kadar doğru 

satırlarına dökmesi beni hep şaşırtmıştır. Erkekler 

koğuşundaki karakterler gerçek insanlardan 

alınmıştır. Belki hikayenin dramatikliğinin en büyük 

sebebi budur. Çünkü insan onurunun en alçaklara 

düştüğü yerdir hapishane. Hele 1940’ları ve ülkenin 

o dönemki sefaletini düşünürsek. 

Yavuz Bingöl Kaptan karakterini oynuyor. Kerem 

Alışık ise adı gibi Berbat olan bir karakteri 

canlandırıyor. Koğuşta Kaptan’ın otoritesini sorgulayan, 

kıskanan bir kumarbaz Berbat. Yavuz 

Bingöl’ün fiziği ve sesi filmin finalinde canlandırdığı 

karakterin düştüğü durumu destekleyen bir renge 

sahip. Kadınlar koğuşunda dik başlılığı için birçok 

hapishaneyi gezmiş Fatma karakterini ise Hülya 

Avşar oynuyor. Muhteşem bir fizik. Karanlık ve derin 

bakışlar, sinemanın gerektirdiği her türlü avantaja 

sahip bir oyunculuk. Eğer Hülya Avşar ABD’de veya 

Avrupa’da doğmuş olsaydı biz şimdi onu bambaşka 

bir şekilde anabilirdik. Songül Öden ise Fatma’nın 

sırdaşı idam mahkumu Meryem olarak karşımızda. 

Songül Öden’in fiziğini bu rol için çok uyumlu bulmasam 

da role kendini kaptırdığını ve Avşar ile iyi bir ikili 

oluşturduklarını söyleyebilirim. Yan rollerde Ahmet 

Mekin, Volga Sorgu, Ayça Damgacı gibi çok başarılı 

isimler var. Özellikle Ahmet Mekin sinemamızın efsanesi. 

Yılların tecrübesini bakışlarıyla bize taşıyabiliyor, 

hissettiriyor. Kötü adam Civan Canova ise biraz karikatürize 

oynuyor. Hani sinemadan daha çok tiyatro 

yapar gibi. Filmin Kerem Alışık ile ikinci zayıf halkası 

oluyor. Kerem Alışık’ı böyle bir projeye cesaret ettiği 

için ve Songül Öden’den öğrendiğim kadar bu projenin 

baş mimarı olduğu için tebrik ediyorum. Para 

kazanmak için her türlü saçmalığın sinema diye önümüze 

getirildiği bu dönemde Orhan Kemal gibi büyük 

bir ustanın edebi zenginliğini gişe endişesi taşımadan 

film yapmaları her türlü övgüye değer.

GERÇEĞİN PARÇALARI – WINTER’S BONE / Yönetmen: DEBRA GRANIK 

n Dünyanın en gelişmiş ülkelerinden Amerika Birleşik Devletleri’nin yüreğinde yer alan Ozark 

Dağları’nda, çağcıl yaşama dair berbat izler taşıyan, yabanıl sertlikte, bozuk konjonktüre göre 

yaşamayı ve racon kesmeyi öğrenmiş insanlara dair suç gerilimi. Bir kız, uyuşturucu işine 

boğazına kadar batıp muhbir olmayı seçmiş babasının ortadan kaybolmasıyla, iki kardeşi ve akıl 

sağlığı yerinde olmayan annesinin temel ihtiyaçlarını karşılamak için çok zorlayıcı koşulların 

ortasında mücadele vermektedir. Şimdi, evlerinden atılmalarını engellemek için babasını 

bulması şarttır: Diri ya da ölü! 

Ozarklar’ın Missouri bölgesinde doğup yaşamını sürdürmekte olan yazar Daniel Woodrell, henüz 

reşit olmayan bir genç kızın Amerika’nın ‘derin bölge’sinde, nasıl ‘hızla büyüyüp başkalaşım 

geçirmesi’ gerektiğini, bir gizemli hikâye boyunca anlatıyor… Kadın yönetmen Debra Granik, 

bölgenin folklorik rengini aktardığı neredeyse yarı belgesel filminde, fiziksel ve psikolojik 

şiddetin varlığına karşın insan olmanın onuruna da sahip çıkan yöre insanlarını çarpıcı biçimde 

yansıtıyor. Belleklere çakılacak ve genç oyuncu Jennifer Lawrence unutulmayacak!

İKİ KADIN, BİR ERKEK – THE KIDS ARE ALL RIGHT 

Yönetmen: Lisa Cholodenko 

n Gezegende yedi milyara yakın insan yaşamaktadır; 

dolayısıyla cinselliğin ‘Gayya kuyusu’ da, işte bu sayı kadar 

‘çok özel ayrıntı’ barındırmaktadır. Esas olan ise cinselliğin 

açtığı kapıdan geçip, gerçek aşka ulaşmaktır: Nic ve Jules, âşık 

bir lezbiyen çiftti; aynı donörün spermlerini kullanarak, kızı Nic, 

erkeği Jules doğurdu. Joni 18 yaşına gelip üniversite için evi 

terk etme zamanı yaklaştığında, ‘biyolojik babası’nı merak eden 

15 yaşındaki erkek kardeşi Laser için adamı buldu: Çapkın ve 

henüz kendine bir aile inşa edememiş Paul! 

Gitarist, söz yazarı-şarkıcı Wendy Melvoin ile partnerliği devam 

eden yönetmen Lisa Cholodenko, belli ki ‘kendi içinden’ 

izler taşıyan bir öykü anlatmış: Paul’ün, aile içindeki zihinsel 

ve ruhsal ahenkle oynayarak ‘kartları yeniden karıp dağıtmaya 

çalışması’yla birlikte, Nic - Jules ve çocuklar arasındaki 

ilişkilerin sınanması, bu filmi izleyen herkesi bir yerinden 

yakalıyor. Peki, doğal cinsel tercihler ve ihtiyaçlardan öte, 

sevgiyi her diam sıcak tutmanın önemli olduğunu, hem baskın 

karakter Nic, hem de ondan takdirler bekleyen Jules anlayabilecek 

midir? Onlarla birlikte, bir ilişki yaşayan her seyircinin 

bunu içselleştirebileceğini sanıyorum. Çünkü oyuncu 

performansları, ‘mizah –dram dengesi tam’ bir öyküleme içinde 

o kadar mükemmel ki, duygudaşlık kurmamak olanaksız.

Geçen yıldan başlayan 

deprem Oscar töreninde 

devam ediyor. 

Hangi kriterlere göre 

yapıldığı anlaşılamayan 

değerlendirmeler sinema 

adına en kötü yargılamaların 

devam etmesine sebep 

oluyor… Hurt Locker’ın 

Avatar karşısındaki utanç 

zaferi Zoraki Kral’ın Kara 

Kuğu karşısında aldığı 

ödülle tekrarlanıyor. 

SERDAR AKBIYIK 

n 83. Oscar Ödülleri’nde en iyi 

film, yönetmen, özgün senaryo ve 

erkek oyuncu dallarında heykelciği 

kazanan “Zoraki Kral” zirveye 

çıktı. “Başlangıç” yine dört, “Sosyal 

Ağ” ise üç dalla gecenin diğer 

kazananları oldular. Bu saatten 

sonra ödülleri kimin aldığını söylemenin 

bir anlamı yok. Biz kendi 

çerçevemizden değerlendireceğiz 

Oscar’ı. Geçen yıldan beri 

Oscarlar’la yıldızım barışmadı. Hurt 

Locker’a giden ödül benim bütün 

dengelerimi bozdu. Avatar yerine 

neredeyse faşist bir film olan Hurt 

Locker seçimi ABD’nin psikolojik

karmaşasının da bir ifadesiydi aslında. Bu yıl da işler 

pek değişmedi. Mesela En İyi Erkek Oyuncu dalında 

Javier Bardem bir adım öndeydi ama Zoraki Kral- 

King Speech’teki rolüyle Colin Firth sanki arada çok 

fark varmış gibi herkesin favorisi olarak Oscar’ı aldı. 

Ödüller belli olmadan önceki yorumlara baktığımızda 

Zoraki Kral, Sosyal Ağ bir adım önde gibi görüldü 

hep. İşte zaten bu “bir adım önde” olmanın sebebini 

çözmek imkansız. O “bir adım önde” lafının, kriterinin 

sinemayla hiç ilgisi yok. Çünkü sinema olarak, hem 

sanatsal derinliği hem barındırdığı yenilikçi bakış açısı 

anlamında Black Swan Zoraki Kral’a fark atardı ama 

işte o sinemayla ilgisiz kriterler işin içine girdiği için 

ödül dağılımı tamamen farklı oldu. Peki bu sinemanın 

dışındaki kriterlerin Oscar’a ne kazandırdığını bir 

konuşalım. Dikkat edin sanki törenin büyüsü yoktu. 

Aslında aynı ünlü isimler, aynı ünlü modacıların 

kostümleri, aynı sahte Hollywood pırıltısı ama yine 

de geçen yıllara göre sönük, heyecansız bir Oscar 

töreni. Çünkü Hollywood farklı dengeleri gözeterek 

kendisinin altını oyuyor. Ve istem dışı bir değer 

kaybına uğruyor. Hatta En İyi Yardımcı Kadın Oyuncu 

dalında ödül alan Melisa Leo’nun gösterdiği suni 

sevinç ve şaşkınlık barındıran tavırları bile bu gerçeği 

saklayamıyor. En İyi 

Yönetmen Oscarı’nı 

alan Zoraki Kral’ın 

yönetmeni Tom 

Hooper’ın şimdiye 

kadar 3 uzun metraj 

film çekmesi, bunlardan 

biri de kalitesiz 

bir yapım olan 

Red Dust, şaşkınlık 

yaratmamalı bizim için. 

Darren Aronofsky’nin 

filmine, senaryosuna, 

oyuncularının özverisine 

bakın. O da 

yetmezse sinemanın 

diğer güzel sanatlar 

ile beraberliği

adına verilen en iyi örneklerden olmasını 

düşünün. Bütün bunların üzerine 

olabildiği kadar klasik bir anlatıma sahip 

olan, tamamıyla plan plan çekilen 

sanki birbirini takip eden resimlerden 

oluşan Zoraki Kral’ı masaya yatırın. Peki 

nasıl oluyor da Zoraki Kral her anlamda 

Kara Kuğu’yu geçiyor? Kekeme bir kralı 

canlandıran Colin Firth’ün kabiliyetine 

bir şey diyeceğimiz yok ama bütün 

duygusal derinliği öfkesini ve iradesini 

kullanarak kekemeliği yenmek olan 

bir karakter karşısında, inancı, insanın 

günümüzde düştüğü sefilliği, vicdanı 

ve daha birçok duyguyu derinlemesine 

eleştiren, odağına alan Biutiful’da Javier 

Bardem’in canlandırdığı Uxbal karakterini 

koyduğumuzda bu tepetaklak olmuş 

ölçülendirmeler gözümüze batıyor. 

Açıkçası düşünün ve isyan edin. Her şey 

adına. Ve öncelikle isimlerden daha çok 

sinema adına isyan edin. 

ÖDÜLLERİN DAĞILIMI 

En İyi Film: Zoraki Kral 

En İyi Yönetmen: Zoraki Kral / Tom Hooper 

En İyi Kadın Oyuncu: Siyah Kuğu / Natalie Portman 

En İyi Erkek Oyuncu: Zoraki Kral / Colin Firth 

En İyi Yabancı Film: In a Better World / 

Susanne Bier / Danimarka 

En İyi Yardımcı Kadın Oyuncu: Melissa Leo / Dövüşçü 

En İyi Yardımcı Erkek Oyuncu: Christian Bale / Dövüşçü 

En İyi Sanat Yönetmeni: Alis Harikalar Diyarında / 

Robert Stromberg ve Karen O’Hara 

En İyi Sinematografi: Başlangıç / Wally Pfister 

En İyi Özgün Senaryo: Zoraki Kral - David Seidler 

En İyi Uyarlama Senaryo: Sosyal Ağ - Aaron Sorkin 

En İyi Kısa Animasyon: The Lost Thing / 

Shaun Tan - Andrew Ruhemann 

En İyi Animasyon : Oyuncak Hikayesi 3 / Lee Unkrich 

En İyi Özgün Film Müziği: Sosyal Ağ / 

Trent Reznor - Atticus Ross 

En İyi Ses Montajı: Başlangıç / Richard King 

En İyi Ses Miksajı: Başlangıç / Lora Hirschberg, 

Gary A. Rizzo and Ed Novick 

En İyi Kostüm Tasarımı: Alis Harikalar Diyarında 

/ Colleen Atwood 

En İyi Makyaj: The Wolfman / Rick Baker - Dave Elsey 

En İyi Kısa Belgesel Film: Strangers No More / 

Karen Goodman - Kirk Simon 

En İyi Kısa Film: God of Love / Luke Matheny 

En İyi Belgesel Film: Inside Job / Charles Ferguson - 

Audrey Marrs 

En İyi Montaj: Sosyal Ağ / Angus Wall ve Kirk Baxte 

En İyi Göresel Efekt: Başlangıç / Paul Franklin, 

Chris Corbould, Andrew Lockley ve Peter Bebb 

En İyi Şarkı: Oyuncak Hikayesi 3 / 

“We Belong Together” - Randy Newman

Berrak Tüzünataç yeni filmi Bir Avuç Deniz ile gündemimize 

girdi. Filmde isyankar ve aşık bir kızı canlandıran 

Tüzünataç’a aşka inanıp inanmadığını sorduk... 


n Bu hafta vizyona giren Bir Avuç Deniz’in romantik 

ve isyankar karakteri Deniz’i canlandıran Berrak 

Tüzünataç cesareti nedeniyle kendine benzeyen 

bu karakterle ilgili sorularımızı cevapladı. Yapım bir 

aşk filmi olunca ister istemez aşktan da bahsettik. 

Sinemada kadın olmanın anlamından dizilerdeki 

çalışma şartlarına kadar her konuda, özellikle de 

filmin yönetmeni Leyla Yılmaz’ın kadın olmasının 

filmin duygusuna neler kattığını konuştuk. Sinemaya 

bakışında 19 yaşındaki Berrak ile bugünkü Berrak 

arasındaki fark sohbetimizin konularındandı. 

Bugüne kadar birçok magazin haberine konu 

olmuş ama içinde sanatçı olmanın inadını yaşayan 

Berrak Tüzünataç’ı yeniden tanımak ister misiniz? 

İşte kendi ağzından Berrak Tüzünataç... 

Öncelikle projeye nasıl dahil olduğunuzla 

başlayalım. 

Projede kesinleşen ilk isim bendim. 6 ay öncesinden 

senaryo benim elimdeydi. Aslında normal 

prosedürde yönetmen size senaryoyu yollar, okursunuz, 

diğer isimlere bakarsınız. Ama karakterim 

beni o kadar çok heyecanlandırdı ki, projeyle ilgili 

senaryo ve yönetmen dışında hiç bir şey belirli 

değilken ben projeyi kabul ettim.. 

Yönetmen Leyla Yılmaz’ın ilk uzun metraj filmi. 

Onun kadın olması bu kararınıza biraz etki etti mi? 

Bilmiyorum ama ben daha önce hiç kadın bir 

yönetmenle çalışmadım. Belki bir kadın olarak 

kadın karakterleri de kendisi yazması bu karakterleri 

daha gerçek yaptı. O yüzden Ayda Aksel de çok 

heyecanlandı ben de. Özel, gerçek, ilginç kadın 

karakterler yazmış. 

Rolünüzden biraz bahseder misiniz? 

Film belirli bir sınıfın içerisinde geçiyor, bir burjuva 

filmi. Canlandırdığım karakter Deniz de o sınıfa ait 

ama o sınıfın ayrıkotu gibi. Hem de büyük burjuva 

bunlar, yani çok zengin aileler. Herkes çocuklarını 

imkan dahilinde en iyi şekilde yetiştirmiş. Deniz’in de 

bu özellikleri var ama Deniz’in anne babasıyla ilişkisi 

çok yoğun olamamış. Çünkü annesi İngiliz, orada 

yaşıyor. Babası dünya turuna çıkmış. Kimsesi yok 

yani, hiçbir yere ait hissetmiyor kendini. O yüzden 

de girdiği bir ortamda insanları rahatsız edebilecek 

bir sürü şey söylüyor. Aslında mutsuz olduklarına 

ikna edebiliyor ya da her şeyi sorgulatabilecek, kendine 

ait bir felsefesi ve hayata yaklaşımı var. Tabiî ki 

her karakter farklı reaksiyonlar veriyor buna karşı, 

kimisi korkuyor, kimisi yenmeye çalışıyor. Kimisi 

vazgeçmiş lanet olsun Deniz’e diyor, kimisi de aşık 

oluyor. 

Filminiz bir aşk filmi ve yönetmen olarak bir kadının 

dokunuşu var. Aşk duygusunu yorumlayışta bir fark 

hissettiniz mi? 

En yoğun farkı kadın karakterlerdeki özende, kadın 

karakterlerin yazılışında ve duruşlarında, hikâyeye 

katkılarında, hikâyedeki yerlerinde hissediyorum. 

Türk sinemasında kadın karakterlerin genelde edilgen 

olması, yazan insanların erkek olmasından 

kaynaklanıyor. Bu yüzden bence en heyecanlı 

şeylerden biri de Leyla’nın film çekmeyi, senaryo 

yazmayı planlaması. Çok yetenekli bir sürü kadın 

oyuncu var ve kimse de tatmin olmuyor, daha 

fazlasını yapmak istiyor herkes. Böyle bir filmde 

böyle bir rolü tecrübe edebildiğim için kendimi şanslı 

buluyorum. Kadınların da yazması, düşünmesi 

lazım. Çünkü öbür türlü var olmak için belirli 

şeylere dahil olmak zorunda kalıyoruz. Tanıdığım 

en idealist oyuncular bile aynı yoldan geçiyor. Ve 

bu kimsenin çok bayıldığı bir şey değil. Bir yandan 

da var olmak zorundasınız ve yaptığınız işin 

sürekliliğini getirmezseniz kolay unutulabileceğiniz, 

kaybolabileceğiniz bir iş. O yüzden bence biraz daha 

yazar kadın olması lazım, birilerimizin çabalaması 

lazım. 

Aşka ve bunun için mücadele etmeye inanıyor musunuz?

Evet, ikisine de inanıyorum. 

Bundan sonrası için projelerden ne bekliyorsunuz, 

kıstaslarınız nelerdir? 

Bu işe başladığımda 19 yaşındaydım. O 

zamandan beri de tercihler yavaş yavaş 

oturuyor. İlk zamanlarda zaten bir var 

olma “merhaba ben geldim” deme dönemi 

vardı. Baktığımda güvenilir kişilerle de 

çalışmışım. Belki biraz da şans, ne kadar 

bilinçliydim bilmiyorum çünkü. Belki de 

çok istediğim için şansımın yaver gittiğini 

düşünüyorum. Hep iyi yönetmenlerle, iyi 

oyuncularla çalıştım. Bu film de benim 

için çok özel. Beni çok zorlayan bir karakter. 

Düşündüğüm ve çok çalıştığım bir 

karakter ve çok heyecanlıyım. Yani herhalde 

herkes bu işi hep bu duyarlılıkla 

yapmak ister. Tabii çok mümkün olmuyor 

ama bu duyguda gitmek istiyorum. Bir 

şekilde böyle heyecanlanmak istiyorum, 

şansım yaver gitsin istiyorum aslında. 

Sanırım bu film biraz orta ve yüksek 

sınıfa sesleniyor. İzleyenlerin çoğu da 

orta sınıftan olacağından bu filmi daha 

kolay içselleştirebileceklerini düşünebilir 

miyiz? 

Bunu bilmiyorum ama filmin yüksek 

sınıfta geçmesinin bir sebebi var. 

Leyla’nın yapmak istediği bir burjuvazi 

eleştirisi de var. O sınıfın kendisini, düzenini 

korumak için neler yapabileceği de 

var. Ve aslında gelir arttıkça çocukların 

özgürlüğü azalıyor. Çünkü yapması 

gereken şeyler daha keskin kararlarla 

sınırlanıyor. Ailesinin çizdiği yolda giderse 

çok özgür oluyor, eğer o yoldan çıkarsa 

görüyor ki o kadar da özgür değilmiş 

aslında. Film sadece öyle güzel evler, 

güzel elbiseler görelim diye yapılmış bir 

burjuva hikayesi değil. İçinde sert mesajlar 

da barındırıyor. 

Dizi süreleri için yapılan tepki ve eylemleri 

yeterli ve doğru buluyor musunuz? Bu 

tepki ve eylemler hedefini doğru seçmiş 

mi sizce? 

Ben de katıldım “Yerli dizi yersiz 

uzun” diye bir eylem yapıldı. Bir şeyler 

yapılmalı. Mesela basında öyle bir 

yansıtılmış ki bu sadece oyuncular gitmiş 

gibi gösterilmiş. Hayır, orada hep birlikteydik 

biz. Ama oyuncu olarak senin resmin 

çıkıyor. Zaten o yüzden de daha çok 

sen gitmelisin, çünkü senin resmin daha 

çok çıkıyor. Amaç bir şikayet olduğunu 

ve bu sistemin değişmesi istendiğini 

duyurabilmekti ve bence de başarılı 

oldu. Çalışma Bakanı ve Kültür Bakanı 

da konuşmalar yaptı. Bunun üzerinde 

çalışılacağı söylendi, oyuncu sendikası 

başladı. Bir alt yapı kuruluyor ne kadar 

sürer bilemiyorum ama doğru şeyler 

yapılacağına inanıyorum. 

Ünlü olmanın bir dezavantajı var mı? 

Tabiî ki var. Bu işi yapan her bir bireyin 

kendine ait bir serüveni var. İdare etmesi 

gereken bir durumu var. Ünü tamamen 

reddedersiniz, sizi bu reddinizden dolayı 

çok güzel pişman ederler ve kabullenirsiniz. 

Ya da pişman olmayacağım diye inat 

da edebilirsiniz ve yıpranırsınız. Eğer o 

gücünüz varsa benim kahramanım olursunuz 

çünkü ben yoruluyorum. Tabiî ki de 

hayatını her yerde etkiliyor insanın. 

Sinema mı diziler mi sizi daha fazla tatmin 

ediyor? 

Tabiî ki her anlamda sinemadaki düzeni 

seçerim. Herkes kostümde, makyajda her 

anlamda işinin idealini yapmaya çalışıyor 

ve herkese bu imkan veriliyor. Tabiî ki 

daha fazla tatmin oluyorsunuz. İşe konsantrasyonunuz 

daha fazla oluyor. Bütün 

hayatının geçtiği bir şeyde konsantrasyonun 

sürekli kalamıyor. 

Televizyon dizilerinin yakın coğrafyada çok 

beğenildiği ortada... 

Orada nasıl bir düzen olduğunu bilmiyorum 

ama yine de o ülkelere satılmış olan 

dizilerden tanınan oyuncularla öncelikli 

çalışılmak istenecektir. Bu dizi sektöründen 

çıkmak için birçok şeyi atlatmak gerekiyor. 

Benim herhalde bir 5-6 senem daha 

var televizyondan çıkmak için. Çünkü 

daha sonuçlarını alacağım, sinemada da 

işime yarayacak, kariyerimle ilgili birçok 

faydası olacak şeyler almam gerekiyor 

daha televizyondan.

n Daha önceki yıllarda çekilen filmlerine 

güvenilmeyen oyunculardan biri de, ismen 

ne kadar büyük olursa olsun, Uma Thurman 

idi. “My Super Ex-Girlfriend”, “The 

Accidental Husband”, ve “Motherhood” 

gibi “kötü” diye nitelendirebileceğimiz 

filmlerde imzası bulunan oyuncu, izleyici 

üzerinde fazla etki bırakamamıştı.. Bize 

karşı çıkanlar tabii ki olacaktır ama, kendilerine 

soracak olursak onların da aklina 

Tarantino’nun Kill Bill serisinden başka film 

geleceğini pek tahmin etmiyoruz açıkçası. 

Variety dergisinin haberine göre Thurman, 

bu kötü gidişhatı değiştirecek gibi. Gabriele 

Muccino’nun “Playing the Field” isimli 

komedisi için Jessica Biel ve Gerard Butler 

ikilisine katılan Thurman, bakalım bu sefer 

şeytanın bacağını kırıp, izleyicinin aklında 

iz bırakmayı başarabilecek mi. “Married 

an Axe Murderer” ve “In the Army Now” 

gibi filmlerin de senaryo yazarlığını yapan 

Robbie Fox, bu filmin de senaryosunu 

yazmış. Biel’i, Butler’ın eski karısı ve 

Thurman’ı da Butler’ın ilgi duyduğu karşı 

takım oyuncularının birisinin annesi olarak 

izleyeceğimiz romantik komedi tarzındaki 

film, eskiden profesyonel futbol oyuncusu 

olan Gerard Butler’ın, oğlunun içinde 

bulunduğu futbol takımına antrenör olarak 

başlamasını anlatıyor. Thurman’a takılıp, 

Butler ve Biel ikilisini de es geçmemek 

lazım. Bu ikilinin de uzun süredir elle 

tutulabilecek iş çıkarmamaları, belki 

de bu filmi daha enteresan kılıyor. 

Konuda herhangi bir çekicilğin 

olmaması, “Seven Pounds”un 

yönetmeninin işini biraz zorlayacak 

gibi. Ama iyi bir yönetim, 

ve doğru açılarla, izlenebilir 

bir proje çıkabileceği aşikar.

n Kariyerinde önemli bir yere sahip olan 

televizyon serisi “The Office”den bu baharda 

ayrılacağını açılayan Steve Carell, 

yönetmenliğini David Frankel’in yapacağı, 

“Great Hope Springs” isimli yapıtta Meryl 

Streep ile kamera kaşısına geçecek. 

Filmde Streep ile eşinin heyecanını 

kaybetmiş olan evliliğini kurtarmak için 

çabalayacak. Prodüksiyonuna Ağustos 

ayında başlanacaği duyurulan filmin senaryo 

yazarı, HBO’da yayınlanan “Tell 

Me You Love Me”nin de yazarı Vanessa 

Taylor. “Great Hope Springs”, televizyon 

kariyerine ara verip, sinema filmi kariyerine 

ağırlık vermek isteyen Carell için önemli bir 

yapıt olacak gibi görünüyor. Bu yolda ciddi 

adımlar atmaya başlamak için geri sayıma 

geçen Carell’in bir sonraki durağı ise “Burt 

Wonderstone”, bu filmden sonra da Ryan 

Gosling, Julianne Moore, ve Kevin Bacon 

ile “Crazy, Stupid Love” filmiyle izleyici ile 

buluşacak olan Carell’in şimdilik görünen 

son durağı, kendisinin yazdığı “Get Smart” 

filminin 2. bölümü. 

n Yönetmenliğini başarlı yönetmen 

Tarsem Singh’in yaptığı 

“Immortals” filminin ilk görüntüleri 

elimize ulaştı. 

Konu itibariyle “Clash of the 

Titans” çalışmasını andıran 

çalışmanın elimize ulaşan karelerinde 

Henry Cavill, Twilight’tan 

Kallen Lutz, Slumdog Millionaire 

filminden Freida Pinto ve 

yüzünde ağır izlerle Mickey 

Rourke görünüyor.

n Özellikle erkek oyuncuları bilgisayarlara 

bağlayan oyun Tomb Raider’ın filmnin 

yapılacağı dedikoduları ilk kez kulaktan 

kulağa yayılmaya başlandığında başrol için 

akıllarda tek bir isim vardı; Angelina Jolie. 

Ancak şimdi yeni Tomb Raider filminde Lara 

Croft rolünü üstlenecek oyuncunun Olivia 

Wilde olduğu konuşuluyor. FanCarpet’a 

konuşan ismi gizli kişi şu açıklamalarda 

bulundu; “Bu çok daha karanlık ve ciddi bir 

Tomb Raider filmi olacak. Amaç en iyi yönetmenlerden 

birini alıp güçlü bir senaryoyla 

birleştirmek ve bu erkekler arasında da güçlü 

olan kadın karakteri canlandırmak.”

n Yaptığınız iyi bir işin ardından, Oscar 

gibi bir ödülü almak, ilerki tarihlerde 

çekilebilecek her iyi proje için sizin 

düşünülmeniz gibi “tatlı” bir derdi beraberinde 

getiriyor olsa gerek. Hatta daha 

önce istekli olduğunuz ve kibarca geri 

çevrildiğiniz roller için bile... Aldığımız 

duyumlara göre “The Kings Speech” 

ile Oscar’ı alan Colin Firth, Sony Film 

Şirketi tarafından yeniden çekilmesi 

kararlaştırılan 1964 yılı yapımı “My Lady 

First” müzikalinde Henry Higgins rolü için 

düşünülüyor. Bu rolü daha öncelerden 

Firth’in istediği biliniyordu, fakat yapımcı 

şirket tarafından bu rolün Hugh Grant’a 

teklif edilmesi planlanıyordu. Şimdi ise 

Firth’in bu teklife nasıl bir cevap vereceği 

merakla bekleniyor.. 

n Başrollerinde Bradley Cooper ve 

Robert DeNiro’nun oynadığı “Limitless” 

filminin Avrupa, özellikle İngiltere, için 

tasarlanmış posteri elimize ulaştı. 

Zeka düzeyini arttrmak için aldığı haplar 

sayesinde, inanılmaz zeka düzeyine 

ulaşan, ve beyninin %100’ünü kullanmayı 

başarabilen, genelde başarısız bir 

yazarın 

başından 

geçenleri anlatan 

filmin 

posteri, bize 

biraz “Wall 

Street”i 

anımsattı. Daha 

önce Amerika 

için tasarlanmış 

posteri de hemen 

hemen 

aynı havada.

n Görünen o ki Martin Scorsese ve Leonardo Di- 

Caprio, ‘The Wolf of Wall Street’ projesiyle bir kez 

daha bir araya gelecek... Fakat ondan önce, yönetmenin 

çekmek istediği başka bir film var. Şu sıralar 

ilk 3D filmi ‘Hugo Cabret’ ile uğraşan Scorsese’nin 

bir sonraki projesinin ‘Silence’ olacağı belli oldu. 

Shusaku Endo’nun aynı isimli romanından uyarlanacak 

olan film, 17. y.y.’da Hrıstiyanlığı yaymak adına 

Japonya’ya giden Cizvit rahiplerinin karşılaştıkları 

şiddet ve işkenceyi anlatacak. Set tarihi belli olmayan 

filmin çekimlerinin başlaması için ise ‘Hugo Cabret’in 

tamamlanması bekleniyor... 

n Warner Bros. Pictures and Legendary Pictures, yeni 

çekilecek Superman filminin kahramanını açıkladı. Christopher 

Nolan yapımcılığında tekrar beyazperdeye gelecek 

olan ve yönetmenliğini Zack Snyder’in yapacağı yeni ‘Superman’ 

için oyuncu nihayet bulundu. Çelik Adam’ı İngiliz 

Henry Cavill canlandıracak. Showtime’ın The Tudors 

dizisinin starı Henry Cavill böylece süper-kahramanları 

canlandıran İngiliz aktörler Andrew Garfield ( Örümcek 

Adam), Christian Bale ( Batman) kervanına katılmış oldu.

Gölgeler ve Suretler Derviş Zaim’in 60’lı yıllarda Kıbrıs’ta yaşananlara 

bir bakışı… Film konusu itibariyle ister istemez politik bir çizgiye 

oturuyor, Rum ve Türk oyuncuların varlığıyla farklı bir anlam 

kazanıyor. Derviş Zaim’le yaptığımız sohbetle bu tarihe uzandık, filmin 

oyuncuları Settar Tanrıöğer ve Buğra Gülsoy’la bu tarihin altını iyice 

bir çizdik! Herkesin Kıbrıs’la bir bağlantısının olduğunu öğrendiğimiz 

röportajı en yalın haliyle sunuyoruz… İyi okumalar… 

BANU BOZDEMİR 

MURAT TOLGA ŞEN 

Bu filmin ne kadarı sizin 

hayatınızdan? Tanıklık etmiş birileri 

var mı? 

Derviş Zaim: Benim yaşayan 

akrabalarım arasında birebir burada 

resmedildiği şekliyle olaylardan etkilenen 

olmadı. Ama olayların dalgaları 

bizi vurdu, çocukluk yıllarımda bir 

şekilde o çalkantıları yaşadığım için 

bu hikayenin benle ilgisi olduğundan 

bahsedilebilinir. Biz göçmen olmadık, 

ailemizden kimse hayatını kaybetmedi 

ama 74’e kadar da bunun etkilerini 

hissettik. Ben on yaşındaydım 74’te, 

etkilerini hissettik ve bu olaylardan 

bağımsız büyümedik. 

Şimdi bu konu Türk sinemasında hiç 

ele alınmadı, dünya sinemasında da 

ele alındığını düşünmüyorum… 

D.Z: Yunan sineması ya da Kıbrıs 

– Rum sineması 60’lı yıllara ilişkin 

olarak bir altın çağdır. Altın Çağ’dan 

kasıt adada herhangi bir problem 

yoktur, Türk askeri 74’te adaya 

gelince problem başlamıştır gibilerinden 

bir tablo çizilir. Ampirik olarak o 

meselenin üstüne gitmek istemiyorlar. 

O taraftan çok fazla film yapılmıyor, 

yapılınca da böyle şeyler yapılıyor. 

Türk sinemasının ilgili döneme 

yaklaşımı Küçük Mücahit Sezercik 

gibi filmlerden öteye gitmiş değil. Bu 

film o dönemle ilgili yapılan ender 

filmlerden. Bu anlamda bir boşluk 

doldurma işlevini yerine getirdiğini 

söyleyebilirim. 

İki taraftan da insan hikayesi anlatan 

başka film yok. Diğerleri daha şoven. 

Sezercik ya da Önce Vatan gibi. Peki 

Rum oyuncuları nasıl ikna ettiniz 

filmde oynamaları için… 

D.Z: Selanik Film Festivali’nden 

tanıyordum Popi Avraam’ı. Oranın 

önemli oyuncularından, her anlamda 

bir tiyatro insanı. Daha 

önce Stockholm’de 1998 yılında 

Tabutta Rövaşata’yı izlemişti. Bu 

projeyi 2006 yılında Selanik Film 

Festivali’nde tekrar kendisine açtım, 

sıcak bakabileceğini söyledi. Proje o 

zamanda vardı kafamda. Bu benim 

içi bir umut teşkil etti. Kesin evet 

dememişti, metni görmek istiyordu, 

ama bir tane Kıbrıslı Rum oyuncunun 

bu projeye sıcak bakması bile 

beni kamçıladı. Senaryoyu yazdım, 

finansal anlamda birtakım işaretler 

gelmeye başlayınca Popi’ye gittim. 

Senaryoya karşı çok olumlu 

olduğunu fark ettim ve gerisi deyim 

yerindeyse çorap söküğü gibi geldi. 

Senaryoda hiç itiraz noktaları oldu 

mu? Sizin yazdığınız haliyle mi izliyoruz? 

D.Z: Hayır, olmadı. Dürüst bir senaryo 

olduğunu söyledi zaten taa

aşından itibaren. Kendi anıları da vardı, o anılardan 

dolayı kendi bildikleri de vardı. 

Sonuçta bir risk alarak filmde oynadılar diyorsunuz, 

bunun sebebi ne olabilir? 

D.Z: Popi Avraam’la ilgili bildiğim bir şey var. 

2003’teki referandumda her iki tarafta ayrı ayrı Annan 

planını onaylıyordu. Ayrı ayrı sandığa gidip oy 

vermişti. Evet oyu verilmesini savunanlardan birisi 

olduğu için ve de Kıbrıs Rum kesimi o zaman yüzde 

75’lik kısımla hayır dediği için, Popi Avram iş bulmakta 

güçlük çekti o dönem, beş yıl kadar. 

Bu filmden sonra ne olur acaba? 

D.Z: Taa başından itibaren böyle enterasan bir 

kadındı, böyle bir kadınla çalıştığım için çok 

mutluyum. İnsanlar oyuncularla çalıştığı zaman 

falancanın tavuğunu ürkütürüm, şu bana bunu şunu 

der gib birtakım kaygılar görürsünüz. Halbuki Rum 

Popi Avraam’ın aldığı riski düşününce tüm bunların 

çocukça olduğunu görüyorsunuz. Filmde rol beş 

Rum oyuncunun da hiç çekinmeden kahraman 

olduğunu söyleyebilirim. 

Her oyuncu için diyemeyiz belki ama sanatçı biraz 

da böyle olmalı gibi düşünüyor insan, kendi 

kararlarını verebilme, risk alma ve farklı olma… 

D.Z: Birtakım şeyleri aşabilme ve risk alabilme 

gücü var. Gerçekle ve gerçeklikle uğraşıyorsunuz. 

Bu çok kolay değil. Sanatçının önemli görevlerinden 

bir tanesi dile getirilememiş olanı, güçsüzlerin, 

sessizlerin sesi olmaya çalışmaktır. Bu insanlarda 

kendi tarihlerinde, kendi resmi görüşlerinin ortaya 

çıkma ihtimali olan bir filmde oynadılar. Bu sessizlerin 

sesi olma anlamında risk almaları anlamına 

geliyor. Gerek yapım, gerek yapım sonrasında bir 

yüzleşme projesidir. Hristiyanlık’ta Katolik ve itiraf 

kültürünün olduğu yerlerde bunu yapmak daha 

kolaydır. Gerçi bundan ibaret değil sadece, zekice 

birtakım taktikler var. Kıbrıs, Yunanistan ve bizim 

ülkelerde hakikat komisyonlarının işlevsel olacağıyla 

ilgili benim kuşkuları var. Bizde aslolan pisliği halının 

altına itmektir. Eğer o pislik görülmüyorsa sen normal 

hayatına devam edersin. İnsanlar itiraf ettikten sonra 

risk alırlar hayatları dağılır. Lafı şuraya getirmeye 

çalışıyorum. Bireyler üzerinden yüzleşme biraz zor 

olacağı için bunu sanat üstlenecek. Belli insanların 

adını vermeden anonim biçimde bunu yapıyorsun. 

Gölgeler ve Suretler bu anlamda bir yüzleşme 

sunuyor hem Türkler hem Rumlar. Bu da ileride 

barışın imkanlarının artmasına yol açacak. 

Kameranın döndüğü bir plan var, o çok etkili fantastikti. 

İleride fantastik bir film çekmeyi düşünür 

müsünüz? 

D.Z: Gerilim filmi yaparım ama fantastik… Son 

zamanlarda sizi etkileyen filmler nedir diye falan sorulur 

ya Pan’ın Labirenti iyiydi. Fantastik yaparsam 

öyle bir şey yaparım, o sularda gezinen. Gerçeklikle 

ilgili meselesini topu fazla dolaştırmadan vermeye 

çalışıyor. Bu söylediği şeyin içine fantastiği de 

yerleştiriyor. Ama burada o dokuyu kullanmam çok 

mantıklı değildi, aksiyon çizgisinin sade oldu bir iş 

yapmak istedim, gerçi fantastik öğeler de var, daha 

önceki filmlerimde olduğu gibi. 

Bu filme hem bizden hem de Rum kesiminden 

haklar ve çıkarların savunumu anlamında bir eleştiri 

gelirse neler hisseder? 

D.Z: Bir maymunu Gölgeler ve Suretler’in önüne 

getirelim. Belleği, kapasitesi ve hayata bakışı çerçevesinde 

bu filmi anlayacaktır. (Gülüşmeler) 

Klasik sinemaya daha yakın duruşunuz var diyebiliriz, 

Antalya’da SİYAD ödülü aldınız ama ana 

jüri daha minimal bir film ödüllendirdi. Derviş Zaim

sineması değişiyor ama çizgisini değiştirmeyen 

yönetmenler var… 

D.Z: Bir gol atıp onun üzerine yatan ve defansa 

çekilen adamlar, bir sıfır kazanıyor olsalar da bu 

benim hoşuma gitmiyor. Sürekli bir şeyler deneyen, 

risk alan insan olarak anılmak hoşuma gidecektir. 

Risk almazsanız keşfetme ihtimali ortadan kalkar 

ve potansiyelinizi değerlendiremezsiniz. Çok 

yoğun izleme yapmadım festivalde, bir ya da iki 

film izledim. Bu festivalin omurgası var mıdır, yok 

mudur, festival belli tarz sinemanın temsil edildiği 

yer midir değil midir’e gidiyor biraz laf. Bu yok, 

orada insanları şahsi kimyasıyla oluşan bir şey var. 

Buna bir şey deme hakkımız yok, o jüriyi biliyorduk, 

kararlarına saygı göstermek durumundaydık. 

Geleneksel sanatlar üzerinden gidiyorsunuz filmlerinizde. 

Bu filmde önce hangisi oluştu kafanızda? 

D.Z: İkisi birbirini çağırır, ikisi bir yerlerde birbirlerini 

doygun hale getirmeye yaklaştırır. İkisi birbirini 

çağırır ve ortada bir yerde doygunluğa erişirler. 

Burada mesele biçimin ve içeriğin arasında bir 

dengesizliğin olmamasına, kantarın topuzunun 

kaçmamasına dikkat etmemektir. Bu işlerimde 

sevdiğim bir şeydir bu… 

Siz bu filmin içinde yer almaya nasıl karar verdiniz… 

Settar Tanrıöğen: Ben de Kıbrıslıyım… (Gülüşmeler) 

D.Z: Ben bir anımızı anlatayım. 

Rol çaldınız… 

D.Z: Settar Abiyle ilgili bu anlatacağım şey. Belli bir 

kalibresi, belli bir düzeyi olan oyuncu. Bunu bilmeyen 

de yok zaten. Nokta’nın çekimleri sırasında bir kulübe 

vardı, malum tek dam altı. Herkesin sığındığı tek 

yer. Settar abi ‘filozofu tanıyor musun’ diye bir laf attı 

bana. Filozof Kıbrıslı bir adamın lakabı. Settar abi 

tanıma şansına sahip olmuş. Ve etkilenmiş. Taklidini 

yapmaya başlamış. Nokta’nın hazırlıkları sırasında 

birdenbire arkamda Kıbrıs şivesi duymaya başladım. 

90’lı yılların ortalarında Settar Abi’nin gerçekleştirdiği 

stand up’ın önemli bölümlerinde filozof varmış ve o 

karakterin ağzıyla konuşuyormuş. Nokta’nın çekimleri 

sırasında yapılan bu şive Settar Tanrıöğer’in Gölgeler 

Ve Suretler’de yer alması için etkenlerden biri oldu. 

Yerini hazırladı. (Gülüşmeler) Bunu Fellini’yle Marcello 

Mastroianni ilişkisine benzetebiliriz. Hep Mercello 

ile çalışıyor ya Fellini. Bir film daha yapacağım 

ve bu kez Marcello’yu oynatmayacağım demiş. Marcello 

bozulmuş ama bir şey dememiş. Fellini cast için 

çeşitli adamlarla görüşmüş ama türlü istediği adamı 

bulamamış. Ama gözü şöyle olacak, omzu şöyle 

olacak, şöyle bakacak diye anlatıyormuş. Marcello’da 

evde çalışıyormuş. Bunlar bir gün kafa çekerken 

Marcello tam da istediği adam gibi davranmış. 

Sonra Fellini ‘ya sen de olursun aslında demiş’… 

(Gülüşmeler…) Bizimkisi de farklı bağlamda ama 

yumuşak bir geçiş oldu öyle… Buğra orada yedi yıl 

kalmış mesela… 

Evet herkesin bir Kıbrıs bağlantısı var galiba? 

Buğra Gülsoy: Ben Kıbrıs’a mimarlık eğitimi için gittim. 

Orada bir beş yıl kaldım. Daha sonra dönecekken 

enteresan bir şekilde orada kaldım ve Devlet 

Tiyatroları’nda çalışmaya başladım. 

S.Ö: Mimar olamadı, oyuncu oldu… (Gülüşmeler) 

Orada okurken bu filmin konusunu oluşturan konulardan, 

siyasi havadan haberdar mıydınız? 

B.G.: Kıbrıs’a üniversite okumak için gittiğinizde çok 

fazla siyasi hayatı içinde yer alamıyorsunuz. Kampüs 

içinde evrenizdeki insanlar da çok Kıbrıslı olmuyor. 

Ben mezun olduktan sonra Kıbrıs halkının içinde 

yaşamaya başladım. Tiyatroda çok değerli insanlar 

vardı, onları geçmişlerini dinleyerek Kıbrıs meseleleri-

ini öğrenmeye başladım. Kıbrıs’taki olayların aslında 

bizim hiç de Türkiye’den baktığımız gibi olmadığını 

öğrendim. Kıbrıs Türk, Kıbrıs Rum, gerçekten de 

Adalı. Ortak kültürleri var, bunlar zamanında aynı 

köyde, aynı çatı altında yaşıyorlarmış. Onlar Adalılar. 

Politikaların baskısından dolayı birbirlerinden 

uzaklaştırılmış, düşmanlaştırılmışlar. Bunları gözlemledim. 

Bir Settar Tanrıöğen olarak her yerde olma hali var 

ama kaliteden ödün vermeden… 

S.T: Ne mutlu kaliteli filmler yapılıyor ülkemizde ve 

bunlardan azımsanmayacak kadar var. Uluslar arası 

anlamda dikkat çeken bir ülkeyiz, üretim ve nitelik 

anlamında… 

Hangi kriterlere göre rol seçiyorsunuz? Derviş Bey’i 

kıramamış olabilirsiniz ama… 

S.T: Yok yok kırarım çok kolay kırarım. (Gülüşmeler) 

Derviş benim arkadaşım. Kırılması gerekiyorsa çok 

rahat kırarım, o da beni… Hikayenin gerçekliği birinci 

planda. Bence hikaye oyuncusunu ikna etmek zorunda, 

çalışanını ikna etmek zorunda. Senaryonun 

gerçekliğine ikna olduğunuz noktada o karakter 

orada nasıl dolanıyor ona bakıyorsunuz. Böyle bir 

adam tanıyorum, böyle bir karakter olabilir hayatta 

dersiniz… 

Bir hazırlık süreci oluyor mu, yoksa çıkıp oynuyor 

musunuz? Canlandırdığınız karakterler birbiriyle çok 

ayrı çünkü… 

S.T: Hem çıkıp oynuyorum hem de çok uzun 

hazırlanıyorum. Şöyle ki oyunculuk bir insanı tanıma 

ve algılama meselesi benim için. Bir karakter çıktı 

karşıma gideyim gözlem yapayım, arkadaş olayım 

bunlar yalan olur. Bu kadar kısa sürede bir insan 

tanınmaz. Eğer siz hayata bakınan bir insansanız 

daha önce bu tip karakterler olmuştur hayatınızda, 

tanıdık gelmeye başlar. Dolayısıyla insanın ömrüne 

yayılan bir hazırlık ve gözlem sürecinden bahsedebiliriz. 

Rum bir oyuncuyu canlandırmanız gerekseydi oynar 

mıydınız? 

Derviş Zaim: O risk bana ait. 

S.T: Konuşurduk bu konu hakkında tabii. 

D.Z: Rumları Rumlar oynasın istedim. Hiç 

bulamadığım noktada da çok iyi konuşan bir Kıbrıslı 

Türk’ü tercih ederdim. 

Türk sinemasının sıkıntısıdır zaten, yabancıları hep 

Türkler oynar… 

S:T: Evet gibiymiş gibi yapılmaması gerekir. 

İnandırması gerekiyor. 

D.Z: Rum oyuncu bulabilmek için adaya gittiğim 

sefer sayısı herhalde rekordur. Kuzeyden güneye, 

güneyden kuzeye pasaportu doldurdum neredeyse. 

Çok sayıda insan reddetti, korktular çünkü. Tekrar 

söylüyorum bu filmde oynayan Rum oyuncular birer 

kahramandır. Türk oyuncularım da çok emek verdiler 

ama onların yaptıkları çözülmemiş politik br 

risktir, saygıdeğer bir konuma getiriyor bu da onları. 

Size Kıbrıs Rum kesiminden Türk oyuncuları 

oynamanız yönde bir teklif gelse kabul eder misiniz? 

S.T: Olasılıklar ve koşullar üzerine konuşuyoruz. 

Derviş bir Rum yönetmen olsaydı, aynı senaryo 

olsaydı tabii ki oynardım. 

B.G: Benim kafamda Kıbrıs hakkında oluşmuş 

bir fikir var. Bunu Rum tarafından biri de yazabilir, 

İspanyol birisi de, fikirlerim doğrultusundaysa oynamak 

isterim. 

Sizin rolünüzde bir dervişlik, bir delilik, o ciddi 

havayı biraz da olsa kırma hali var… 

S.T: En masum karakterler arasında Cevdet ve ilk

olarak o ölüyor. Üstelik bir savaşın içinden geçip 

gelmiş, savaş görmüş birisi. Aklının gidip gelmesi 

belki de biraz ondan. 

Ahmet nasıl birisi? 

B.G: Ahmet aslında filmin içinde kendi karakterini 

oluşturmaya çalışan bir genç. Köyün 

delikanlılarından biri, kahvede çalışıyor. Muhtemelen 

anne babası ölmüş veya yok. O yüzden işte 

baba konumuna getirdiği bir adam var. Bu süreçte, 

o toplumsal baskıların içinde kendini ait hissedeceği 

bir yer arıyor ve onu da milliyetçi duygularda buluyor. 

Çatışma sahnesine gelelim, çünkü Türk 

sinemasında pek benzerini görmedim. Çatışarak 

geri çekiliyorlar. Oyuncu ve yönetmen olarak neler 

söylersiniz o sahnelerle ilgili… 

S.T: Yağmur yağdı ve çekemedik… (Gülüşmeler.) 

D.Z: Şimdi gelelim komedilere. İlk gün çekmeye 

başladık, o ana kadar damlayan hava yağmaya 

başladı. Setup değiştirip kapalı bir yere geçelim 

dedik. Orada oynatmam gereken oyuncu 

İstanbul’daydı. Komutanı canlandırdığım sahne 

o gün çekilmek zorunda kalındı. Etrafta oynayacak 

adam kalmamıştı, herkes bir şekilde gözükmüştü. 

Bizde Derviş Zaim son yılların kendisini filmlerinde 

gösteren yönetmenler modasına uydu mu diye 

düşündük… 

D.Z: Hiç öyle bir hırsım yok. Hayat şartları buraya 

getirince yapmak zorunda kalıyorsun, kendimi başka 

yerlere getirmek gibi büyük hırslarım yok. İlgili sahnelerde 

Buğra’nın sigara tutkusu, terlemesi, astımını 

olması bizi bir hayli zorladı, düşündürdü. 

B.G: Bundan sonra özellikle dikkat edeceğim, koşma, 

çatışma varsa iki kere düşüneceğim. (Gülüşmeler) 

D.Z: Tarlalarda köye doğru koştuğu sahne var 

Ahmet’in. Ciğerleri tekrarlar nedeniyle zorlanmaya 

başlamıştı. Tarlada yılan görmüş tekrarlardan birinde. 

B:G: Ben yedi sekiz yıl Kıbrıs’ta yaşadım. Yılanlar 

çok meşhurdur özellikle bahar mevsimi geldi mi 

yuvalarından çıkarlar. Yedi yıl görmedim, orada 

gördüm. Kaçmaya başladım. 

D.Z: Durması gereken yerde durmadı, kaçmaya 

başladı. Bunlar işin tuzu biberi. Yoğun bir program 

oldu, işin altından kalkmak için çok yoğun çalışıldı 

herkese çok teşekkür ediyorum. Filmde etken olan 

erkek oyuncular ama iki kadın oyuncunun gözü 

pekliği de gözden kaçmıyor. 

S.T: Cevdet’in erkekliği çenesinde kalmış… 

B.G: Ben şunu söylemek istiyorum birde. Çatışma 

sahnelerinde köy halkını Akdeniz Üniversitesi’nden 

Radyo tv sinema bölümünde okuyan arkadaşlarımız 

oynadılar, yardımcı oldular. Toplu olarak çok iyi organize 

olmak lazımdı, çok iyi oynadılar. Köyden yaşlılar 

vardı. 

Filmin zamanlaması için neler söylersiniz, şu aralar 

Kıbrıs meseleleri tekrardan.. 

D:Z: Kıbrıs ve Kıbrıs meselesi her zaman gündemdedir 

ama Türk basını Kıbrıs’ın satmadığını düşündüğü 

için yukarılara taşımaz. Kıbrıs her zaman sıcak bir 

konudur. Ama evet, geçmişle kıyaslandığında daha 

fazla bir kaynama var. Ama bunun hesabını kitabını 

yaparak bu filmi yapmadım. Çamur’u yapmıştım 

Kıbrıs’ta çekememiştim ama bunu Kıbrıs’ta yaptığım 

için mutluyum. Otantik temsil bağlamında ki buna 

çok değer veririm ben taşların yerine geldiği bir film 

oldu bu. Oranın coğrafyasını, atmosferini, eşyasını 

kullandık. Bu açıdan mutluyum. 

İlk filmini çeken yönetmenlerle de çalışıyorsunuz, 

deneyimli yönetmenlerle de… Aradaki denge ve 

sıcaklığı nasıl kuruyorsunuz?

S.T: Onlarla tanışıp, çalıp, sohbet edip 

çalışabilmek benim için mutluluk verici. Kıyaslama 

yapamıyorsunuz. Ben zaten benimsemediğim, 

sevmediğim karakterleri oynamıyorum. İlk filmini 

çekecek olan yönetmenle bile sohbet esnasında 

tanıyorsunuz, az çok ne yapmak istediğini 

anlıyorsunuz. Ortak dil, arkadaşlık oluşuyor 

aranızda. İşini yapabilmek için olmazsa olmaz 

kural. Arkadaş değilsen, birbirini sevmiyorsan 

yapamazsın… Bütün işler için geçerli bu ama sinemada 

daha farklı. Hemen fark edilir, birbirine yan yan 

bakan iki insan. 

Çok fazla filmde rol alıyorsunuz, çok fazla 

arkadaşınız ve uyumlu çalıştığınız insan var sonuçta? 

S.T: Evet evet çok arkadaşım var bu sektörde. Bundan 

da mutluluk duyuyorum. Tek başıma olsaydım 

Cevdet gibi bir olurdum, ne güzel işte böyle olması. 

İkinci sinema filmin… Bundan sonarsı için neler 

düşünüyorsun? 

B.G: Mimarlık okudum ama artık oyunculuk 

yapmayıp mimarlık yapacağım diyeceğim bir noktada 

değilim…Mimarlığı bıraktım, zaten yapamam 

artık bu noktadan sonra. Kendimi geliştirmem lazım. 

Oyunculuğa kanalize olmuş durumdayım. Diziyi para 

kazanmak için yapıyorum. Tiyatroda yapıyorum. 

S.T: Yok canım, oynarım bende. Versinler paramızı 

oynarız, niye oynamayalım. Dizilerden şikayetçi 

değilim, sinemanın uluslar arası arenada bu kadar 

gelişmesinde dizilerin de katkısı var. Sektör çalışıyor, 

insanlar da bu sektörde kalıyor. Ben başka bir iş 

yapıyor da olabilirdim, Buğra mimarlık yapardı tekrardan. 

B.G: Beni dizilerde izleyenler belki sonrasında sinema 

filminde çalışmak istiyorlar. Bu da önemli bir şey. 

Ama şöyle bir şey var. Tiyatro ve sinemada üretim 

söz konusuyken, dizide para kazanıyoruz ama orada 

bir süre sonra tüketmeye başlıyorsun. Sinemada 

canlandırdığınız karakterin başı sonu belli ama dizide 

uzadıkça uzuyor. Sonsuz bir şey, bir süre sonra 

tükendiğini hissediyorsun. Eleştiren birisiyim ben bir 

de kendimi, perdede izlerken… Sonrası için hep iyisi 

derim. 

S.T: Olmazsa olmaz bir oyuncu duygusudur. Her 

planın arkasından bu daha güzel olabilirdi dersin 

yani. Tutulmamak lazım, onun sonu yoktur yani…

Kuzey amerika (Hollywood) 

film endüstrisinin 

erken keşfettiği şeylerden 

biri de, iyi gişe yapmış, 

seyirci desteğini arkasına 

almış filmlere devam 

bölümleri çekerek, asıl 

hikâyenin rüzgarıyla 

para kazandırmaya 

devam ettirecek 

filmler, tabiri caizse; 

tek bir portakalla 

bir sürahi portakal 

suyu yapmaktır. 

MURAT TOLGA ŞEN 

n Ola ki bir film beğenildiyse, 

giderek düşürülen bütçelerle 

ve iyice zavallılaşan oyunculuklarla 

çekilen ismi aynı, 

cismi farklı filmlerle, asıl esere 

aidiyet geliştiren seyircinin 

söğüşlenmesi devam eder. 

Erken dönemlerden beri süregelen 

seriyal mantığından 

farklı, her bölümün ayrıca 

paketlendiği işlerdir bunlar... 

Bu zihniyetin egemen olduğu 

bir film endüstrisinin çektiği 

devam filmleri de bazı istisnai 

durumlar dışında rezil işlerdir 

doğal olarak... 

Ama öyle devam filmleri

de vardır ki selefinin o türe getirdiği tüm 

beğenileri daha üst seviyelere taşır ve bir devam 

olmaktan uzaklaşıp hikâyenin aslı olmaya 

hak kazanır. Bu epey ender görülen bir durum 

olduğundan hatırlaması da hatırlatması da 

keyiflidir. Sinefiller nazarında kıymetli bu filmlerden 

bir seçki yapıp okurlarla paylaşmanın 

tam sırasıdır o zaman... İşte Murat Tolga Şen’in 

kişisel sinema süzgecinden geçen en iyi 10 

devam filmi! 

TERMINATOR 2 JUDGMENT DAY / 

TERMİNATÖR 2: MAHŞER GÜNÜ 

James Cameron 

ilk filmle 

seyirciyi tam 

ensesinden 

yakalayıp, 

distopik bir 

altmetine 

bağlı müthiş 

bir “tavşan 

kaç, tazı tut” 

öyküsünü 

peliküle 

aktarmıştı. 

Devam filminin 

benzer 

bir başarıyı 

yakalaması korunan yönetmen ve oyuncu 

kadrosu ile elbette mümkündü ama Cameron, 

yeni palazlanan CGI efektlerin sınırlarını zorlayarak 

tam bir adrenalin bombası yaratmayı 

başardı. İlk filmin kötü yokedicisini bu defa bir 

koruyucuya çeviren öykünün dur durak bilmeyen 

aksiyonu dönemin izleyicisini ki bunlardan 

biri de benim, kelimenin tam anlamıyla koltuğa 

çivilemişti. Konuşamayı çok sevmeyen T800’ün 

“I’ll be back” ve “Hastalavista baby” replikleri 

dillere pelesenk olmuştır ve hala üzerinden 

espri yapılmaya devam edilmektedir. Robert 

Patrick ve Edward Furlong hayatlarının rollerini 

oynarlar. Terminator 2, hala çok etkileyici ve 

muhteşem görünüyor. 

STAR WARS 5: EMPIRE STRIKES BACK / YILDIZ 

SAVAŞLARI 5: İMPARATOR 

Star Wars fanları 

arasında James 

Cameron’dan pek 

hoşlanmayan bir 

sürü insan vardır 

ve Empire Strikes 

Back onların 

argümanlarının 

temelini oluşturur. 

Tartışmasız kabul 

edilir ki tüm Star 

Wars bölümleri 

içinde en iyisi İngiliz 

yönetmen Irwin 

Kershner’in elinden 

çıkma 5. bölümdür. 

Macerasıyla ve 

karakterler kattığı derinlikle en zevkle izlenen Star 

Wars filmi olan Empire Strikes Back aynı zamanda 

en karanlık Star Wars evrenini inşaa eder. Karlarla 

kaplı Hoth gezegeni savaşı, Lando ve Yoda’nın 

maskaralıkları ve daha bir sürü şey yüzünden 

olağanüstüdür. Daha ileri gidersek, yetişkinler 

için yapılmış içinde salakça bir çocuksu ruh 

barındırmayan tek SW bölümü de budur. Lucas 

Revenge of the Sith’de aynı duyguyu yeniden 

oluşturmayı denemiş olsa bile ağzına kadar CGI’a 

boğulmuş bu bölüm, Empire Strikes Back’in 

yarattığı fantazmanın yakınından bile geçemez. 

MAD MAX 2: THE ROAD WARRIOR 

George miller uçsuz bucaksız Avustralya düzlüklerinde 

300.000 $’cık bütçeyle ilk mad Max 

filmini çekerken böyle bir başarıyı asla öngörmüyordu 

ama film gişede tam anlamıyla patladı. Herkes 

Çılgın Maks’a ve onun Post Apokaliptik soslu 

bir dünyadan geçen macerasına bayılınca hemen 

bir devam bölümü çekildi. Bu defa Miller’ın elinde 

7 kat daha fazla bir bütçe vardı ve yönetmen tüm 

yaratıcılığını kullanıp, bu defa post apokaliptik 

duygunun da altını iyice çizerek, aryan ırk yüceltmesi 

ile dolu bu bölümü çekti. Sonuç: muhteşem...

Arıza adam Max dışındaki karakterlerin dahi 

kendi hayran kitleleri oluştu ve film öyle etkili 

oldu ki hemen sonrasında özellikle İtalyan rip 

off’cu sinemacılar tarafından yüzlerce taklidi 

çekildi. 2010 yılı seyirliklerinden biri olan The 

Book of Eli dahi bu filmden çok güçlü esinlenmeler 

içerir. Hala en keyifle izlenen düstopik 

macera filmlerinden biridir. Ama dikkat: Kendi 

şahsi fikrime göre sinema salonu dışında 

izlendiğinde sinematografisinden çok şey 

yitirebilir. 

THE GODFATHER 2 / BABA 2 

Sicilyalı Corleone 

ailesinin Amerika’da 

kurduğu suç 

imparatorluğunun 

epik öyküsünü anlatan 

Baba filminin 

devamı olan Baba 

2 ilk filmden daha 

sakin ama daha 

yoğun ve oturmuş 

bir anlatıma sahiptir. 

İlk filmle hikâyeyi 

bitirdiğini düşünen 

Francis Ford Coppola 

bu filmi çekmek 

için pek istekli değildir ve bu yüzden, 

stüdyonun işine ve bütçeye karışmaması ve 

filmin adının The Godfather Part 2 olması gibi 

güçlü şartlar ileri sürer. Hala dumanı tüten ilk 

filmin yarattığı etki ve kazanç yüzünden stüdyo 

tüm şartlarını kabul eder. Amerikan sinema 

tarihinde numaralandırılarak isimlendirilen 

ilk filmdir ve ayrıca “En iyi film” Oscar’ını 

alan tek devam filmidir. Baba 2, Corleone 

saltanatının erken dönemlerini ve aslında 

bu işlere hiç bulaşmak istemeyen Michael 

Corleone’nin değişimini müthiş bir harman 

ve yoğun bir dönem duygusu içinde verir. 

Filmin tek günahı biraz fazla maskülen, fazla 

maço ruh hali içinde olmasıdır, hatta Michigan 

üniversitesinin yaptığı bir araştırmaya 

göre erkeklerin testosteron seviyelerini en çok 

yükselten film. Baba 2’yi izleyen erkeklerde 

hormon seviyesinin yüzde 30’a varan ölçülerde 

yükseldiği tespit edilmiş. Bu türden bir 

araştırma yapılması bile filmin sinema tarihindeki 

yerini anlamaya yardımcı oluyor. 70’Lerin 

muhteşem oyuncularının bir tür resmigeçidi 

olan Baba 2 çekilmiş en iyi “mafya” filmi olarak 

hafızalardaki yerini korumakta... 

ALIENS / YARATIKLAR 

Aslında bu filmi listeye sokup sokmamakta 

epey kararsızım. Üstelik neredeyse tüm “devam 

filmi” listelerinde ilk film seçilmesine 

rağmen... Aliens kesinlikle çok başarılı bir 

film. Kendini Terminator’le ispat etmiş James 

Cameron’un elinden çıkmış muhteşem bir 

macera sunuyor ve 10 yıllar boyu taklit edilecek 

bir “ekip” şablonu/klişesi üretiyordu ama 

Aliens, Ridley Scott’un ağır tempolu, daha 

gelecekçi fikirlerle dolu filminin devamı gibi 

durmuyordu. Uzaylı yaratık için başka bir tarifti 

sanki bu ve çok sevdiğim bir film olmasına 

rağmen hala ilk filmden daha başarılı olduğunu 

düşünmüyorum ama yine de yazmak gerekir 

çünkü en az onun kadar iyi! 

BATMAN THE 

DARK KNIGHT / 

BATMAN KARA 

ŞÖVALYE 

Christopher Nolan 

çektiği iki Batman 

filminde de açık 

bir şekilde eski 

filmlerden hıncını 

almaya, mitosu 

yeniden ama temellerini 

yıkarak 

yaratarak onları 

giderek güçsüz 

düşürmeye ve 

Batman denilence akla gelen tek isim olmaya 

çalışıyor. Bunu bir anlamda başardığını 

söyleyebiliriz. Zaten nefret edilen uyarlamaların 

sahibi Joel Schumaer’i şu an kimse bir Batman 

yönetmeni olarak hatırlamıyor. İş Tim 

Burton‘un gotik setleri ve kurgusunu aşmaya 

gelince Nolan’ın, bu filmlerin ve Burton’un 

yaramaz çocuk tavrının altında kaldığını ve 

bu sebeple Batman’i çizgi roman köklerinden 

uzaklaştırarak yeni bir gerçekliğe oturtmaya 

çalıştığını görüyoruz ve ne yazık ki pek sevinemiyoruz. 

Christopher Nolan’ın Batman’ı 

sıradan bir polisiye kahramanına indirgeyen

müdahalesi tartışmalı olsa da yeni Batman 

serisi son yılların en sansasyonel filmleri 

olmayı başarıyor. Tim Burton’un yarattığı 

fantastik evrenden hızla uzaklaşan serinin 

ilk filmi epey iyiydi ama devam filmi rahmetli 

Heath Ledger’in elinden çıkma enfes bir Joker 

kompozisyonu sayesinde çekilmiş en iyi 

Batman filmi olmayı başardı. Asıl karakteri 

biraz harcamış gibi görünen bu maceranın 

ardından daha iyi bir Batman bölümünün gelip 

gelmeyeceği ise şimdilik muamma... 

STAR TREK: WRATH OF KHAN / UZAY 

YOLU: HANIN GAZABI 

Star Trek haranlarını sevinçten havalara 

zıplatan ilk filmin ardından gelen 

bu devam bölümü, Kaptan Kirk’in en 

belalı düşmanlarından biri olan Han ile 

kapışmasını anlatmakta ve bunu çok da 

güzel yapmaktaydı. Setleri, efektleri ve 

makyajları ile hala hatırlanan karanlık bir 

maceradır. 80’ler çocuklarının en sevdiği 

bölümlerden biridir ve son Star Trek filminde 

tekrar edildiği üzere enfes bir “kulağakaçan 

böcük” sekansı içerir. Sinema tarihinin 

en sevilen karakterlerinden biri olan Mr. 

Spock’un öldüğü bölüm olarak fanlarının 

sinemadan hıçkırıklar içinde, salya sümük 

çıkmasına sebep olmuştur. Aslına 

bakarsanız Mr. Spock bu filmde net bir 

şekilde ölüyordu ama ön gösterimlerde bile 

Star Trek hayranları o kadar üzüldü, (biri tuvalette 

intihar etmeye kalktı) öyle güçlü tepki 

verdiler ki, yapımcılar finali yumuşattılar. 

Sonraki devam bölümü olan Search for 

Spock’da Vulkanlımız aklı biraz karışmış 

olarak ama sapasağlam geri döndü. 

Meraklısına not: Filmin asıl isimlendirmesi 

Revenge of the Khan 

şeklindedir fakat George Lucas Star 

Wars serisinin 6. bölümünün adının 

Revenge of the Jedi olduğunu belirterek 

Paramount’u mahkemeye vermiş 

ve yapımcılar filmin ismini değiştirmek 

zorunda kalmıştır. Komik olan ise 

Lucas’ın son anda filmin adını Return 

of the Jedi olarak değiştirmesi 

olmuştur yani yememiştir, mundar 

etmiştir.

NIGHTMARE ON 

THE ELM STREET: 

DREAM WARRIORS 

/ ELM SOKAĞI KA- 

BUSU 3 

Freddy Krueger’in 

80’lerin sevişken 

gençlerini parça 

pinçik ettiği bu 

serinin 3. filminin 

en iyi bölümü 

olması da istisna 

içinde istisnadır 

zannımca... İlk iki 

bölümde kümesteki 

tavuk kadar zavallı avlar olan gençlerin 

canlarına tak edip de Freddy’nin alanına FRP 

oyunlarındakine benzer güçlerle donanmış 

olmaları jilet eldivenli ucubeye bir miktar sıkıntı 

yaratsa da filmin finalinde herkes patronun kim 

olduğunu öğrenir. Freddy’nin annesiyle ilgili 

pek çok yeni bilgiyi seyirciye aktaran 87 yapımı 

Dream Warriors’un en akılda kalan oyuncusu 

da muhteşem güzelliği ile Patricia Arquette’dir. 

Film, çocukların uykuya dalmamak için kendi 

gözkapaklarını kesmeleri gibi şimdilerde ağır 

gelebilecek fikirler içerir. Soundtrack’i ile de 

öne çıkan bir filmdir ve Dokken’in Dream Warriors 

parçası hala hatırlanır. 

SUPERMAN 2 

İlk Süpermen filmi 

büyük sükse yapıp 

yapımcının cebini 

de doldurunca hemen 

ikincisi sipariş 

edildi tabi... Aslında 

Süpermen filmlerine 

çok düşkünlüğüm 

yoktur. Bu kadar 

idealize ve kimi 

zaman aptal bir 

karakteri seyretmekten 

sıkılmamak 

mümkün değil 

ama serinin 2. bölümü Süpermen’in karşısına 

çıkan Sürgündeki Kriptonlu General Zod ve 

iki yardakçısının hem dünyalılara hem de 

Süpermen’e yaşattıkları zulüm yüzünden feci 

seyredilesidir. Her şeyiyle ilk filmden ve kendinden 

sonra gelenlerden daha iyi bir macera 

sunar. Filmde “oh my god!” diyen dünyalıya 

generalin “No, my name is Zod!” dediği sahnesi 

için bile yüzlerce kez izlenebilir. 

DAWN OF THE DEAD / ÖLÜLERİN ŞAFAĞI 

George A. Romero’nun Night of the Dead, 

Dawn of the Dead ve Day of the Dead’den 

oluşan zombi üçlemesinin bence en iyi filmidir. 

Film içerdiği müthiş tüketim toplumu 

eleştirisi ile sadece bir korku filmi olarak 

hatırlanamayacak bir olgunluğa erişir. Filmin 

eleştirisini yükselttiği anlardan birinde bir 

alışveriş merkezine sığınarak sağ kalanlardan 

biri diğerine “neden hepsi buraya geliyor” diye 

sorar ve öteki cevap verir “başka bir yer bilmiyorlar 

da ondan” Kapitalizmin hücrelerimize 

kadar işlediğini hissettiren bu filmi iyi yapan 

şeylerden biri de Tom Savini’ini müthiş makyaj 

ve efektleri ile şenlenen ve vahşetin sınırlarını 

zorlayan şiddet içeriğidir. Aradan geçen onca 

yıla rağmen hala çok sert ve kehanetleri 

doğrulanan bir sinema klasiği... Romero’nun 

en muhteşem yapıtı.

n Çoğu dizi severin yabancı diziden 

anladığı Amerikan dizileri olsa da, 

bilen bilir İngiliz dizilerinin farkını. 

İzleyicinin ahlaki olarak hasar görmesini 

daha az kafaya takan sivri dilli 

İngilizler, çoğu zaman şaheserler 

yaratırlar. Esprileri, dramları, 

şiddetleri çok daha gerçek, çok daha 

serttir. İngiliz yapımı deyince aklına 

sadece Office, Coupling, Doctor Who, 

Merlin ve -maalesef hala- Benny Hill 

Show gelenlere biraz daha bilgi vermekte 

fayda var. 

İngiliz dizileri, çoğunlukla hemen 

Amerikan versiyonları yapılacak kadar 

iyi olmalarına rağmen, sağlam 

bir mide, esnek bir ahlak ve arsız bir 

espri anlayışı gerektirir çoğu zaman. 

Tutucu, at gözlüklü izleyiciye hitap 

etmez. Kıvrak bir zeka, ince ama haşin 

bir zevk sahibiyseniz keyiflidir. Bir de 

tabi güzel müziğin O.C. tarzı Amerikan 

gençlik dizilerinde çalan Indie 

gruplardan ibaret olmadığını bilen, 

müzikten anlayan kulaklar lazımdır. 

Gerçek televizyon deneyimi için, kendine 

güvenen her izleyicinin Krallığa 

bir şans vermesi gerekir. İşte Ada’dan 

ithal en güzel diziler. 

Hex: 2004 yapımı cadılı, şeytanlı bir 

gençlik dizisi olan Hex’in en büyük 

özelliklerinden biri, bugünlerde 

yıldızı artık iyice parlayan Michael

Fassbender’ın Azazeal isimli iblisi 

canlandırmasıydı. Şatodan bozma bir yatılı 

okulda geçen dizi, cadı soyundan bir kız 

öğrenci ve onun arkadaşı olan bir hayaletin 

bu iblisle savaşını anlatıyordu. İkinci sezonda 

diziye giren 445 yaşındaki cadı Ella Dee ile 

bambaşka yollara giren hikaye, ne yazık ki tadı 

damağımızda kalarak son bulsa da, Buffy’den 

beri gördüğümüz en leziz avcılarından biri 

olan Ella, unutulmaz bir karakter olarak 

hafızalarımıza kazındı. Asıl hüsran ise, dizinin 

yapımcılarından yeni bir başyapıt beklerken 

başarısız bir modern Van Helsing uyarlaması 

olan Demons ile karşımıza çıkmaları oldu. 

Being Human: Şu aralar oldukça vasat Amerikan 

versiyonuyla gündemde olan Being Human, 

günümüzün en başarılı doğaüstü hikayelerinden 

biri. Hassas ve gergin kurt adam 

Torchwood: Doctor Who’nun spin off’u –aynı 

zamanda da anagramı- olan bilimkurgu, bir zaman 

doktorunun ekibi ile çoğunlukla Cardiff’te 

yaşadığı maceraları konu alıyor. Romantik bir 

gay olan Amerikalı Captain Jack Harkness, 

izlenesi bir karakter. Doctor Who’nun çocuksu 

anlatımına ve retro efektlerine tahammül edemeyenler 

için daha olgun, ayakları daha yere 

basan, sarsıcı bir fantastik hikaye Torchwood. 

Bilimkurgu sevenlerin baş tacı yaptığı dizi, beş 

bölümlük özel son sezonu “Children of Earth” 

ile tadımlık olarak hasret giderdiğimiz ama bir 

an evvel uzun bir sezon ile karşılaşmaya can 

attığımız dizi.

George, kırılgan sevimli hayalet Annie ve 

seksi vampir Mitchell, oldukları gibi, yani aşırı 

İngilizken mükemmeller. Dizinin başarısının 

altında yatan şey müthiş bir fikir değil, İngiliz 

eli. Yoksa, üç gerçeküstü karakteri ev arkadaşı 

yapmak tek başına bir şey ifade etmiyor. Bunu 

reytinglerde hüsrana uğrayacak Amerikan versiyonu 

da kanıtlayacak. Siz siz olun taklidine 

hiç bulaşmayın, oturun üçüncü sezonu taze 

başlamış olan İngiliz dostlarımızı izleyin. 

Misfits: Asla ve asla Amerikanlaştırılamayacak 

dizilerden biri de Misfits. “Tutunamayan beş 

genç suçluya süper güçler verirseniz ve onları 

Hollywood ekseninden çıkarıp dünyayı kurtarma 

misyonundan arındırırsanız ne olurdu?” sorusuna 

cevap niteliğindeki hikaye, insanı kahkahalara 

boğan, küfürbaz, ar damarı çatlamış 

karakterleri ile tam bir eğlence. Bir İngiliz dizisi 

ile bir Amerikan dizisi arasındaki farkı daha iyi 

gösterebilecek bir dizi yok sanki. Bir bölüm Heroes 

ile bir bölüm Misfits izleyip siz de deneyebilirsiniz 

bunu. Espri kalitesi ile de çoğu yapımı 

geride bırakan Misfits’i izledikten sonra insanın 

canı bir süre Amerikan dizilerine bakmak bile 

istemiyor açıkçası. Özellikle gençlik dizilerinin 

en önemli unsurlarından biri haline gelen müzik 

seçimleri ile de bir numaraya oturan Misfits, 

İngiltere’nin hala müziğin beşiği olduğunu bize 

kanıtlıyor adeta. 

Luther: İdris Elba’nın karizmanın kelime anlamı 

haline dönüştüğü dizi, aslında basit bir polisiye. 

Karanlık ve aydınlık arasında gidip gelen, 

kendine has yöntemleri ve sıra dışı bir kanun 

anlayışı olan dedektif John Luther’ın zekası 

hepimiz hayran bırakırken, insani gelgitleri de 

kafamızı kurcalayıp duruyor. Sonuç olarak gerek 

müzikleriyle, gerek ağırlığı altında ezildiğimiz 

senaryosuyla bizi kendine aşık ediyor. O altı 

uzun bölüm dişimizin kovuğuna bile yetmese de, 

neyse ki etkisi uzun sürüyor. Bir kanun adamı 

ile sosyopat bir katilin garip ilişkisini hikayenin 

zeminine yerleştiren dizi, ciddiyetle üzerinde 

durulması gereken bir yapım. 

Bütün bu güzel dizilerin tek handikapları ise 

çoğunlukla kısacık tutulan bölüm sayıları. 

Bir yandan 55-60 dakikaya varan süreleri ile 

tadımlık değil doyumluk bölümlerle karşımıza 

çıkarlarken, 6 ila 12 bölümden oluşan kısa 

sezonlarıyla hayal kırıklığı yaratıyorlar. 

Değişmesi pek de muhtemel görünmese 

de, bir gün en kısası 12 bölüm olacak İngiliz 

sezonlarının hayalini kurmamak mümkün değil.

72. Koğuş’un 

Meryem’i Songül 

Öden filmde 

canlandırdığı 

karakterin 

yaşadıklarından 

yola çıkarak erkek 

dünyasının kadını 

cinsel anlamda 

sömürdüğünü 

söylüyor.


n Orhan Kemal’in 72. Koğuş filmi Kerem Alışık 

ve Yavuz Bingöl tarafından sinemaya uyarlandı. 

Hülya Avşar ile Songül Öden’in performansları çok 

konuşuldu. Zor bir çekim sürecinden geçen Songül 

Öden’e teybimizi uzattık. Kadınlar koğuşundaki 

idamlık mahkum Meryem’i canlandırırken en çok 

neden etkilendiğini sorduk. İntihar sahnesinden çok 

etkilendiğini söyleyen Songül Öden Hülya Avşar’ın 

tecavüz sahnesinde senaryo gereği diğer kadınların 

tecavüze yardım etmesini unutamadığını söyledi. 

İdam, suç ve ceza sistemi, ünlü olmanın oyuncu 

üstünde yarattığı baskı, hadım kanunu ve daha bir 

çok konu üzerinde konuştuk Öden ile. İşte ilginç bir 

röportaj daha… 

Proje size nasıl geldi? 

Yavuz Bingöl, Kerem zaten arkadaşımdı, bu projeyi 

yapacaklarını biliyordum. Daha sonra beni 

çağırdılar ve Meryem karakteri olduğumu söylediler, 

okumamı istediler. Uyarlama yapmak istediklerini 

söylediler. Ben daha önce Ayfer Tunç’un 

uyarlamasında çalışmıştım. Onu önerdim ve onlar 

da birbirlerini çok sevdiler. Hikaye böyle geldi ve 

ben de çok sevdim. 

Rolünüze hazırlanırken özel bir çalışmanız oldu 

mu? 

Bu mesleki bir şey, bir işe başladığınız, konsantre 

olduğunuz zaman bazı şeyleri algılamaya 

başlıyorsunuz. Hikayedeki öyküye benzer insanlara 

bakıyorsunuz. Öyle insanlar sizin dikkatinizi çekiyor. 

Bugüne kadar getirdiğiniz birikimlerinizde de 

benzer kişileri hatırlıyorsunuz. Beni bir fotoğraf çok 

etkiledi. Her işime böyle bir fotoğrafla başlamıyorum 

fakat canlandırdığım karakterin hamile olması ve 

çocuğu doğurur doğurmaz idam edilecek olması 

beni çok etkiledi. Yardım kampanyalarının birinde 

bir resim gördüm. Bir kız çocuğu ve saçı usturaya 

vurulmuş. Belli ki bitlenmiş çocuk, sinekler geziniyor 

etrafında ve biri ona yemek yedirmeye çalışıyor. O 

resim beni o kadar çok etkiledi ki kesip senaryoma 

yapıştırdım. Hamile olduğunun ilk söylendiği ve intihar 

edeceği sayfaya yapıştırdım o resmi. O benim 

için rehber oldu. Senaryonun duygusuna başka 

bir boyut getirdi. Böyle bir projeye başladığınızda 

bütün argümanlarınız değişiyor. Öyküyle ilgili veya 

ona benzer hikâyeleri okumaya başlıyorsunuz. Öyle 

insanlar tanımaya başlıyorsunuz. 

Romanı okudunuz mu veya daha önceki filmi izlediniz 

mi? 

Evet, ikisini de daha önce okudum ve izledim. Bu 

süreçten sonra ikisine de tekrar baktım. 

Türk sinemasında ve edebiyatında önemli bir yeri 

olan böyle bir projeyi hayata geçirmek çok büyük bir 

sorumluluk gerektiriyor herhalde. 

Proje fikri Kerem Alışık’tan çıktı; hatta Yavuz ve 

çevredeki insanlar daha muhalefetle baktılar. “Daha 

önce yapıldı bu iş, oyunu da oynandı ve başarılı 

oldu acaba başka bir iş yapsak mı” fikri vardı. Kerem 

o kadar inandı ki projeye herkesi ikna etti. Senaryo 

sürecinden sonra rolümle karşılaştığımda bunu kesinlikle 

iştahla oynamalıyım diye düşündüm. 

Roman uyarlaması bir oyuncu için avantaj mıdır 

dezavantaj mıdır? 

Bence avantajdır. Çünkü her canlandırdığınız karakter 

için sağlam deliller bulamıyorsunuz. Gelen senaryolarda 

ayakları yere basmama problemi oluyor. 

Ama edebi uyarlamada daha gerçek, daha ayakları 

yere basan, nerden geldiği, neden yaptığı, gerekçeleri 

sözler üzerinden değil de durum üzerinden 

anlatılan karakterler ve hikaye var. Bence çok büyük 

avantaj diye düşünüyorum. 

Filmin çekimlerinde sizi üzen ya da sıkan sahneler 

oldu mu? 

Canlandırdığım Meryem karakterinin film içindeki 

her durumu sertti. Bir uçurumun kenarında duran 

kişisel hikayesi var. Doğum sahnesi, intihar sahnesi, 

Fatma’nın tecavüze gitme sahnesi öyle. Yani 

hayatında tutunabileceği tek bir kişi geliyor ona da 

zarar veriliyor. Zaten hayatta karşılaştığı şeyler çok 

sertti. Düşünecek olursak bütün sahneler çok zordu 

aslında. İntihar sahnesi benim için çok farklı bir tecrübeydi 

diyebilirim. 

Çekimlerden sonra eve döndüğünüzde ne hissettiniz? 

Eve döndüğünüzde tabii o olmuyorsunuz. İşin 

profesyonelliği bu herhalde. Mesela doktor da 

hastasını kaybettiğinde etkilenir tabii ki ama çok pa-

patolojik bir durum olmaz. Bir şey sizi 

etkileyebilir ama bunun bir dengesi 

olmalı. Bir galaya gidip çok güzel bir 

kıyafetle yürüdüğümü düşünün ama 

evimde o kıyafetle gezemem. Aynı şey. 

O zaman oyuncuların duygusal kontrolünün 

normal insanlardan daha farklı 

olduğunu söyleyebilir miyiz? 

Çok iddialı bir cümle, emin değilim 

bundan. Hayatımız başka ama o 

bir meslek. Ben gerçek hayatta 

duygularını daha çok belli eden, saklayamayan 

bir insanım. Songül olarak 

bir disiplinim yok, yaradılış olarak böyleyim. 

Zamanla da ikisini ayrıştırabilme 

durumunuz oluyor. Ağzınızda buruk 

bir tat kalıyor ama Songül noktasından 

bakıyorsunuz işe. 

72. Koğuş’ta apayrı bir kadın dünyası 

var ve bu Türk sinemasında gerçekten 

azdır. Kadın rollerinden bahseder misiniz? 

Gerçekten kadın dünyasına dair 

bir mesaj veriyor mu? 

Aslında bu film insanlığa evrensel 

mesajlar veriyor. Bir nefis yoklaması 

bu film aslında. En zor koşullar altında 

insan insani özelliklerini kaybedebilir 

mi? Hayvanla eşit seviyeye gelebilir 

mi; aslında onu soruyor. Suç ve ceza 

sistemini yargılıyor. Tabi ki kadın da 

bundan nasibini alıyor. Cinsiyete 

dönük şiddet var tabiî ki içerde ama 

erkeğe de var bir şiddet. Erkek de 

dövülüyor. Kadın cinsel istismara 

uğruyor dünyanın her yerinde olduğu 

gibi. Kadının en zayıf cinselliği olarak 

düşünülüyor ve her zaman sömürülmeye 

açık. Bana burada en trajik 

gelen kadınların kadınları tecavüze 

götürmesinde faillerden biri olması. 

Hastalıklı erkek dünyası bunu zaten 

böyle algılıyor, kadın cinsel zevki 

giderecek bir nesne. Ama burada iki 

tane kadının da bu saldırıya yardım etmesi 

senaryoyu okuduğumda tüylerimi 

diken diken etti. Bu kadar mı insanlık 

yitirilir, bu kadar mı insan insanın 

kurdu olabilir? Bir de burada bence 

önemli olan suç ve ceza sistemi var. 

Ceza sistemi mahkûmları ehlileştirici 

bir şekilde mi, rehabilite edebilen bir 

şekilde mi? Hayır. Orada da cinsel 

istismar yapılıyor. Üstelik kadınlar 

tarafından, hırsızlık düzeni, kandırılma, 

itilip kakılma var. Dolayısıyla hayatın 

içinde tecrit ediyorsunuz bunları yanlış 

şeyler yaptı diye. Ama hayatın içindeki 

her şeyin prototipini hapishanede 

yapıyorsunuz. Aç bırakılarak, cinsel 

istismar yapılarak hiçbir canlı terbiye 

edilemez, aksine vahşileşir. 

İdama karşı çok güçlü bir mesaj da var. 

Bunu da biraz yorumlar mısınız? 

Kişisel olarak hiçbir suçun cezasının 

ölüm olacağına inanmıyorum. Suç ve 

ceza sisteminin de gerçekten düzenlenmesi 

gereken bir yara, bir veba 

olduğunu düşünüyorum. Başarısız 

olunuyor. Çünkü af çıkıyor ve bu aftan 

yararlananlar tekrar aynı suçu 

işliyorsa bir sorun var burada. O zaman 

sen onu ıslah edememişsin. Ben 

insanların sanatla edebiyatla iyilikle 

ıslah edilebileceğini düşünüyorum. 

Şiddet şiddeti doğurur. Şiddet kin 

duygusunu besleyebilir ancak. Bir cana 

karşı bir can almanın da dünyada kesinlikle 

kaldırılması gereken bir sistem 

olduğunu düşünüyorum. 

Hadım yasası hakkında ne 

düşünüyorsunuz? 

Bir hastalık boyutundaysa eğer 

yapılması bence adil. O bir silahla 

eşdeğer. Yükselen, nükseden, gözünü 

döndüren bir şey varsa bu tedavi edilmeli. 

Amaç o duyguları, o hormonları 

azaltmaksa neden olmasın? Yakın 

zamanda öyle spekülatif şeyler yapıldı 

ki... Kadın eğer açık giyinirse o cürümün 

yarısı kadına ait oluyor denildi, 

böyle bir şey olabilir mi? O zaman ben 

bir fırıncıyım ve çok güzel ekmekler 

yapıyorum, çok güzel kokuyor. O zaman 

gelip çalsınlar ekmekleri. Veya 

ekmekler o kadar güzel kokmasa 

mıydı? Kadına yaklaşım o kadar tuhaf

ve adaletsiz ki... 

80’lerde feminizmin ayak sesleri 

duyulurken 2000 sonrasında bu 

anlamda bir geri dönüş olduğunu 

düşünüyorum. Buna katılıyor musunuz? 

Kadın meselesinin oyunculukta çok 

bahtsız olduğunu düşünüyorum 

dünyada. Edebiyatta da erkek 

karakterler daha baskın. Hele Türk 

sinemasında kadınlar yan karakter 

mutlaka. Kendini, durumunu anlatabilecek 

ne zaman veriliyor, ne şans. 

Kadın o kadar kısıtlı ki bence senaryolara 

da yansıyor. Kadın daha 

geride, erkek karakterlerin hikâyeleri 

daha baskın. Shakespeare’e de 

baktığınızda öyle. Kadın karakter, 

kadın hikayeleri konusunda daha 

almamız gereken çok yol olduğunu 

düşünüyorum. 

Dizilerdeki başarınız ortada ve dizilerinizin 

yurtdışına satılması söz konusu. 

Türkiye’nin yurtdışına açılması 

için çok önemli bir yolculuk, oyuncular 

açısından da öyle. Bunu nasıl 

yorumlarsınız 

Bu Gümüş dizisiyle başlayan bir süreç 

oldu ama devamı da geldi ve çok 

başarılı oldu. Ben bu işten dolayı birçok 

Ortadoğu ülkesini ve Balkanlar’ı 

gezdim. Bulgaristan’da şöyle bir soru 

geldi “Siz ülkenizde başınızı kapatıyor 

musunuz?” Ben de “Bizim ülkemiz 

çok renkli ve başörtüsü takma ve 

takmama özgürlüğü olan bir ülke” 

dedim ve çok şaşırdım aslında. Bulgaristan 

ülkemize çok yakın bir yer. 

Aslında Bulgarların yaptığını da biz 

Arap ülkelerine yapıyoruz. Arap deyince 

bir Arap figürü geliyor aklımıza. 

Sanki insanlar hala develerin üstünde 

gidiyor. O kadar gelişmiş ki aslında o 

coğrafya da. Çeşitlilik ve farklılık var. 

Fakat bir benzerlik de var. Coğrafi 

açıdan da aslında birbirimize çok 

uzak olmadığımızı, o kadar zararlı 

olmadığımızı ve televizyonun, sanatın 

insanları birbirine yakınlaştıran çok 

güçlü bir silah olduğunu keşfettim. 

Bunun da oyunculuk sektörüne çok 

katkısı olduğunu düşünüyorum. 

Yurtdışında tanınıyoruz ve insanların 

da bizi fark ettiğini düşünüyorum. 

Ünlü olmak bazen dezavantaj oluyor 

mu? 

Aslında ünlü olma durumunu unutuyorum. 

Ben utangaç biriyimdir, daha 

geri planda durmayı tercih ederim. 

Ünlü olmak bu işin sadece gerçekliği. 

Oyunculuk benim hayatım değil, benim 

mesleğim. Böyle düşünürseniz bir 

hastalık olur ve kirlenilir. Tanınmak 

bu mesleğin getirdiği bir şey. Bu 

size tanrının verdiği bir fazlalık değil. 

Bu işi yaparsanız sonucu bu olur. 

Yarışma programına katılanlar da 

ünlü oluyor ama beni onlardan ayıran 

yaptığım iş. Ünlü olmak o kadar da 

mühim değil bence bir araç sadece. 

Hak eden ve istikrarlı olan biri için iyi. 

Sinemaya bakış açısınız nedir? Bundan 

sonrası için ne düşünüyorsunuz? 

İyi hikâyelerin, inandırıcı, ayakları 

yere basan kompozisyonların içinde 

olmak istiyorum. 

Sinema aynı zamanda gişe işidir. 

Proje geldiği zaman bunu nasıl 

değerlendiriyorsunuz? 

Ben tabiî ki gişe filmi, sanat filmi 

olarak ayırmıyorum. Ama ahlaki 

olarak da bir sınırı var bence. Bu 

Arap işleri olduktan sonra aslında 

bize o kadar çok proje geldi ki. 

Ama yeni bir şey yoktu. Hepsi taklit 

ve devamdı. Çok iyi paralar vardı 

ama bu işin de o kadar paraya 

dayandığını düşünmüyorum. Gişe 

benim için o kadar da öncelikli değil. 

Burada yanlış anlaşılmasın gişe 

tabiî ki önemli. Ama filmine göre de 

değişir. İnce bir dengesi var. 

Yeni bir projeniz var mı? 

Evet yeni bir senaryo geldi okuyorum 

şu an ama bakalım. İyi olacağını 

düşünüyorum.

n Aldatma mevzuları sinemanın bir hayli meşgul olduğu konular… 

Kadın da erkek de aldatıyor, ihanet ediyor. Tabii aldatmanın mantığına 

inilmediği sürece… Açığa çıkanlar var, sorunsuz devam edenler, 

bir yerden sonra açık verenler, hatta psikopatlığa kadar gidenler… 

İhanetin bedelini ödeyenler de var ödemeyenler de. İhanet filmlerinden 

en öne çıkanlar ve göze batanlardan bir derleme yaptık, sinemanın 

aldatma mevzularına bizde bu şekilde daldık!


Unfaithfull / Sadakatsiz 

Edward ve Connie Sumner mükemmel bir 

evlilik hayatı yaşıyan bir çifttir. Orta yaşlı, 

8 yaşında çocukları olan bir aile, bir köpek 

ve bir hizmetçi. Daha ne isteyebilirlerdi 

ki... New York’ta mutlu bir yaşam devam 

ederken sorunlar ortaya çıkmaya başlar. 

Hangi yaşam kolaydır ki zaten? Connie bir 

gün sokakta bir yabancıyla karşılaşır ve 

hayatı değişir. Bu Connie’nin kaderi midir 

yoksa bir tesadüf müdür bilinmez ama onun 

tutkusu haline gelmiştir. Edward Connie’nin 

kendisine söylediklerinin yalan olduğunu 

anlayınca rakibiyle yüzleşmeye karar verir. 

İçinde git gide artan öfkesinin sonucuna 

katlanma zamanı gelmiştir artık... Richard 

Gere, Diane Lane ve Erik Per Sullivan 

başrolde, yönetmen Adrian Lyne. 

Eyes wide Shut / Gözleri Tamamen Kapalı 

Dr. William Harford ve karısı Alice uzun 

zamandır mutlu bir evlilik sürmektedirler. 

Fakat partiye gittikleri bir gecenin 

sonrasında William, bazı kadın hastalarının 

kendisiyle ilişkiye girmek istediklerini 

söyleyerek 

karısını oldukça 

kışkırtır. 

O da bir zamanlar 

karşılaştığı bir 

ordu çalışanıyla ilgili 

sexüel fantazilerini anlatır ve 

William’dan da kendi fantazilerini 

anlatmak konusunda dürüst 

olmasını ister. Bu William’ı çok üzer. 

Karısı ile ordu komutanın sevişirkenki 

görüntüsü aklından bir türlü çıkmaz. Bu onda 

seksüel bir ilişki yaşama takıntısı yaratır. Bir gece 

sokakta eski bir hastasının kızıyla karşılaşır. Üvey 

babası gibi gözüken adam kızını pazarlamaktadır. 

Daha sonra sokaktan geçen gençler tarafından hakarete 

uğrar. Başka biri onu evine götürür ve evde 

genç bir fahişeyle eğlenen adamları görür. Başka 

bir gece, Nick Nightingale adındaki bir arkadaşının 

piyano çaldığı gece kulübüne gittiğinde ise gizli bir 

seks grubunun var olduğunu öğrenir ve onların 

toplantılarına katılmaya karar verir ancak bu kararı, 

ilerde hayatını, kendisine saygısını ve evliliğini tehdit 

edecektir. Usta yönetmen Stanley Kubrick’in 

elinden çıkma farklı bir aldatma öyküsü. Tom 

Cruise ve Nicole Kidman başrolde!

A Perfect :Murder / Kusursuz 

Cinayet 

New York’un zengin iş 

adamlarından Steven 

Taylor, karısı Emily’nin 

kendisini aldattığından 

şüphelenmektedir. 

Aslında bu şüphelerinde 

haklıdır, çünkü Emily, 

David adında bir 

ressam ile birliktedir. 

Durumu öğrenen Steven 

karısından intikam 

almak için sinsi bir plan 

hazırlar. Suç ortağı olarak da kendine David’i 

seçmiştir. Andrew Davis’in yönettiği filmde 

Michael Douglas , Gwyneth Paltrow ve Wiggo 

Mortensen başrolde. 

Disclosure / Taciz 

Michael Crichton’ın 

romanından uyarlanan 

film, seksi patronu 

tarafından ‘taciz’ 

edilen, ardından da 

şantaja maruz kalan 

bir adamın, bu durumdan 

kurtulmak 

için harcadığı ‘umutsuz’ 

çabayı anlatıyor. 

Barry Levinson imzası 

taşıyan filmde Michael 

Douglas ve demi 

Moore başrolde! 

American Beauty / 

Amerikan Güzeli 

Lester Burnham orta 

yaş krizine girmiştir 

ve hayatı son derece 

sıkıcı gitmektedir. 

Gününün en mutlu 

zamanı banyoda 

duş esnasında mastürbasyon 

yaptığı 

zamandır ve cinsel 

hayatında birtakım 

değişiklikler yapmak 

istemektedir. 

Daha özgür olursa daha mutlu olacağını 

düşünmektedir. Tabii bu karısı Carolyn ve kızı 

Jane’i büsbütün çileden çıkarmaktadır; özellikle 

de gözlerini Jane’in arkadaşı Angela’ya diktikten 

sonra. Bunun üzerine Carolyn de iş arkadaşı 

Buddy Kane’e ilgi göstermeye başlar. Sam 

Mendes’in yönettiği filmde Kevin Spacey ve Annette 

Bening rol alıyor. 

Closer / Daha Yaklaş 

Günümüz Londra’sında 

birbirine yabancı iki çiftten 

birindeki adamın, 

diğer çiftteki kadınla 

tanışmasıyla tesadüfler 

arka arkaya gelmeye 

başlar. Birbirlerine 

duydukları anlık hislerse 

aldatmaları beraberinde 

getirir. İngiliz bir gazeteci 

olan Dan, mesleğini çok 

ciddiye alan ve kariyer 

yapmak isteyen biridir. 

Ancak, onun görevi gazetedeki ölüm ilanları 

yazmaktır. Dan, genç bir striptizci olan Alice’ten 

etkilenir. Ancak, fotoğrafçı Anna’yla tanışınca, 

duygularına ve ihtirasına hakim olamaz. Mike 

Nichols’un yönettiği filmde Julia Roberts, Jude 

Law, Natalie Portman ve Clive Owen var. 

Intersection / Kesişme 

Vincent Eastman 16 yıllık 

karısı ve yeni sevgilisi 

Olivia arasında bir seçim 

yapmak durumundadır. 

Film Vincent’ın bu iki 

kadınla olan ilişkisini ve 

geçirdiği büyük araba 

kazasını flashbacklerle 

anlatıyor. Çünkü 

Vincent’ın geçirdiği bu 

büyük araba kazası birçok 

şeyi değiştirecektir. 

Yeterince başarılı bulunmayan 

“Kesişme” aslında 

1970 yılı yapımı bir Claude Sautet filmi olan “Les 

Choses de le Vie” (The Things of Life) adlı filmden 

adaptasyon. Richaer Gere, Sharon Stone ve 

Lolita Davidovich başrolde, Mark Rydell yönetmen 

koltuğunda…

Bin –Jip / Boş Ev 

Kendine ait bir hayatı olmayan, 

diğer insanların 

yaşamına, kendi yöntemleriyle 

ortak olan bir 

adam... Yardıma ihtiyacı 

olan genç bir kadın... 

Tatile giden insanların 

boşalttığı evlerini kullanarak 

yaşayan ve 

karşılığını kendince, 

bozulmuş ev aletlerini 

onararak ödeyen tuhaf 

bir adamın hikayesi 

Boş Ev. Yine böyle bir 

misafirliği sırasında 

kaldığı evde yalnız olmadığını fark eder. Evde 

kocası tarafından işkence gören genç bir 

kadınla karışılaşan adam şaşkındır. İlk başta 

birbirlerinden çok farklı görünen bu iki insan 

giderek yakınlaşır ve aralarında sıradışı bir ilişki 

başlar. Sinemanın görsel gücünü kullanmayı 

büyük bir ustalıkla başaran Kim Ki-Duk’un Boş 

Ev’i, bunu en iyi kanıtladığı filmlerinden biri. 

Betrayed / İhanet 

Jamie’nin şeker hastası 

oğlu kaçırılmıştır. Genç 

kadın şimdi bir odada 

kilitlidir. Odaya giren 

maskeli bir adam ona, 

kocasının bir katil ve 

uyuşturucu satıcısı 

olduğunu, patronunun 

parasını çaldığını söyler. 

Kocasının bulunmasına 

yardım etmez ise 

kendisini ve oğlunu 

öldürmekle tehdit eder. 

Jamie’nin kocasını bulmak 

için sadece 12 saati 

vardır. Kendisini kaçıranların anlattıkları gerçek 

midir yoksa Jamie kocasına ihanet etmeye mi 

zorlanmaktadır? 

Fatal Attraction / Öldüren Cazibe 

Sıradan bir ilişkinin bir kabusa dönüşünü anlatan 

Fatal Attraction izleyenleri ürkütücü bir 

boyuta sürüklüyor. Hasılat rekorları kıran film, 

En İyi Film ve En İyi Yönetmen dahil altı dalda 

Oscar’a aday gösterilmişti. Michael Douglas’ın 

canlandırdığı New Yorklu avukat Dan Gallagher 

karısının şehir dışında olduğu sırada çekici bir 

kadın Alex Forrest ile ilişkiye girer. Daha sonra 

yaptığını bir hata olarak değerlendiren Dan, 

ilişkinin tamamen bittiğini düşünmektedir. Ancak 

Alex durumu kabullenmek istemez. Dan’ı elinde 

tutmak pahasına ailesini yok etmeyi bile göze 

alacaktır. Glenn Close ve Anne Archer filmin 

kadınları yönetmeni tandık bir isi Adrien Lyne… 

Chloe / Büyük Hata 

Biri doktor, diğeri profesör 

olan Catherine 

ve David uyumlu bir 

çift görünümündedir. 

Yetenekli bir oğula 

sahip olan bu çiftin 

evliliği gıpta edilecek 

cinstendir. Şehirdışına 

çıkan David uçağını 

ve dolayısıyla sürpriz 

doğumgünü partisini 

kaçırdığında, bu 

evlilikte saklı kalan 

şüpheler bir anda su 

yüzüne çıkar. David’in 

sadakatinden şüphe duymaya başlayan Catherine, 

kocasını sınavdan geçirmeye karar verir. 

Chloe isimli bir eskort kızla anlaşan Catherine, 

onun David’le yakınlaşmasını ister. Böylelikle 

kocasının kendisine bağlılığını test etmiş 

olacaktır. Ama bu ilişki üçgeni beklenmedik olaylara 

gebedir. Julianne Moore, Amanda Seyfried 

ve Liam Neeson’un başrolleri paylaştığı filmin 

yönetmeni Atom Egoyan…

Derailed / Raydan Çıkanlar 

Reklamcı Charles Schine her gün işiyle evi 

arasında mekik dokuyan Chicago’lulardan birisidir. 

İşine gitmek için her sabah düzenli olarak 

8:43 trenini yakalamak zorundadır. Bir gün treni 

kaçırır ve Lucinda Harris ile tanışır. Lucinda 

çok güzel, büyüleyici ve baştan çıkarıcıdır. Artık 

Charles’ın hayatı sonsuza dek değişecektir. Çok 

geçmeden de kendilerini bir otel odasında bulurlar. 

Charles ile Lucinda’nın mükemmel gibi 

görünen ilişkisi, odaya LaRoche adlı acımasız 

bir yabancının girmesi ve ikisini silahla tehdit 

etmesiyle çıkmaza girer. Yasak aşk artık akla 

hayale sığmayacak kadar tehlikeli ve şiddet 

yüklü bir kabusa dönmüştür. Charles’ın yaşamı 

artık ihanet, şantaj, şiddet ve cinayetlerle doludur. 

Karısına açılamayan ve polise de bir şey 

söyleyemeyen Charles, 

artık tanımlayamadığı 

bambaşka bir dünyanın 

içinde tuzağa düşmüştür. 

Yakın zaman öncesine 

kadar bildiği hayatından 

eser kalmamıştır. Vincent 

Cassel, Jennifer Aniston 

ve Clive Owen başrolde, 

Mikael Håfström yönetmen. 

Çatı Katı / Loft 

Sadakatsiz bir bir mimar, 

bir psikiyatr ve tamamen 

birbirinden farklı üç adam daha. Aralarında 

gizli bir anlaşma yaparak bir çatı katı edinecek 

kadar samimi olan bu beş yakın 

arkadaş çatı katında bulunan bir cesetle 

sarsılır. Şimdi ortada beş kişi tarafından 

birbirlerine sorulan sorular vardır. Bu 

kadın hangisinin sevgilisidir? Beş anahtardan 

başka anahtar var mıdır? Her şeyden 

önce katil kimdir? Erik Van Looy yönetmen 

koltuğunda. 

L’ultimo Bacio / Son Öpücük 

Yakışıklı reklamcı Carlo’nun düzenli 

yaşamı, otuz yaşına basmasıyla ve birlikte 

yaşadığı sevgilisi Giulia’nın hamile olduğu 

haberiyle sekteye uğrar. Carlo’nun hayatını 

tek bir kadına 

adamaktan, 

bir aile babası 

olmaktan ve 

yaşlanmaktan 

duyduğu 

korkular, onu, 

karşısına 

çıkan on sekiz 

yaşındaki 

güzel 

Francesca’yla 

bir kaçamağa 

yöneltir. 

Bu arada 

Carlo’nun 

uçarı 

arkadaşları 

Adriano, 

Paolo ve 

Marco, onu nerede biteceği belli olmayan 

çılgın bir geziye davet ederler. Adriano, baba 

olmanın güçlüklerinden dem vurmakta, 

Paolo hiç istemediği halde babasının işini 

devralmak zorunda olmanın üzüntüsünü 

yaşamakta, Marco ise bir sevgiliden diğerine 

koşarak sorumsuz bir hayat yaşamaktadır. 

Öte yandan Giulia’nın annesi Anna da elli 

yaş bunalımına girmiş, artık genç olmadığı 

gerçeğiyle yüzleşmeye çalışmaktadır. Gabriele 

Muccino yönetmen koltuğunda Stefano 

Accorsi ve Giovanna Mezzogiorno başrolde!

Ensest bir ilişki yaşayan ailenin dramını anlatan Atlıkarınca 

filminin yönetmeni İlksen Başarır ile başrol oyuncusu Mert 

Fırat “Tabuları yıkmalıyız, bu toplumun dikkatini bu tür gizli 

kalmış hastalıklı durumların üstüne çekmeliyiz” dediler… 


n Bu ay vizyona girecek Atlıkarınca çok 

konuşulacak. İlksen Başarır’ın yönettiği 

ve Mert Fırat ile Nergis Öztürk’ün 

oynadığı filmde ensest bir ilişki yaşayan 

ailenin acılarını göreceğiz. Türk 

sinemasında pek de alışık olmadığımız 

bu konuya cesaretle yaklaşan İlksen 

Başarır ve Mert Fırat büyük bir açık 

yüreklilikle sorularımızı cevapladılar. 

Bu filmi çekmelerinin sebebi olarak 

kendilerini rahatsız eden her konunun 

üstüne gitmek istediklerini gösterdiler. 

“Eğer bu tür hastalıklı durumların önüne 

geçmezsek bir toplumu kaybederiz” 

diyen İlksen Başarır ve Mert Fırat bizim 

amacımız sizleri rahatsız edip dikkatleri 

bu tür konulara çekmek dediler. 

Proje nasıl ortaya çıktı? 

İlksen Başarır: Aslında bu konudan 

çok rahatsız oluyorum. Bu türlü filmler 

seyrederken kendimi çok rahatsız hissederim. 

Belki de onun için bu filmi 

çekmek istedim. 

Tabu olan konuları sinemalaştırmak 

istiyorsunuz. Niçin böyle bir konsept 

belirlediniz kendinize? 

Mert Fırat: Sinemanın gücünün 

farkındayız. Başka Dilde Aşk’ı çekmeden 

önce de farkındaydık. Biz 

İlksen’le tanıştıktan sonra ben ona 

bir hikâye anlattım. O hikaye gitti 

Başka Dilde Aşk oldu. İlksen ise başka bir 

şey anlattı o da Atlı Karınca oldu. Daha 

doğrusu ikimizi de rahatsız eden sorunlar ve 

tabulaşmaktan çıkartmaya çalıştığımız fikirlerimiz 

vardı. Onları gerçekleştirmek için bu 

projeleri yaptık. İstediğimiz gibi de oldu aslında. 

Başka Dilde Aşk’ın etkisini gördük. Bir Engelsiz 

Tv oluşturuluyor. Ve bizden ilham aldığını 

söylüyor kurucusu. Sabancı Üniversitesi’nde, 

Bilgi Üniversitesi’nde işaret dili dersi verilmeye 

başlandı. Örgütlenmeye çok büyük faydası 

oldu çağrı merkezlerinin. Çağrı merkezleri 

bir işçi sınıfı olarak bile görülmüyordu, şu 

an çok farklı bakılıyor. İşçiler arasında da 

öyle. Yani bir sinema filminin insanları etkileyip 

harekete geçirebileceğini gördük. O 

yüzden Atlıkarınca’yı çekmek çok istedik. 

Bazı durumları konuşup tabu olmaktan 

çıkarıp böylece bir sorunu belirlediğinizde 

çözüme yaklaşmış oluyorsunuz. Biz 

de çözüme yaklaşmak için en azından 

bir adım atmış oluyoruz. Bunun 

gerçekleşmesi için de Atlıkarınca’yı 

çekmek istedik. İlksen birçok ensest 

filmi seyretmiş. Sonrasında ben de 

seyrettim. Öncesinden de birçok 

film seyrettik. Bu tarz filmlerden 

de rahatsızız açıkçası. Onların 

anlatımı tabiî ki yönetmenin seçimi. 

Çünkü bunu sömürmemek 

lazım. Bence bir çocuğu 

arzu nesnesi yapmak filmin 

başarısı olmamalı. Bence

ödül getirir gibi düşüncelerimiz 

yok. Sanki bir sipariş üzerine 

gelmiş, senarist kimliklerimizle 

yazıyoruz. Sonrasında İlksen’le 

aramızda başka bir savaş 

başlıyor. O yönetmen ben 

oyuncu. Bu sefer ben her şeye 

itiraz etmeye başlıyorum ama 

yazdığımız bizim senaryo. Yani 

neye itiraz ediyorum? Sette ne 

güzel bunu çekelim olmuyor, al 

takke ver külah şeklinde oluyor. 

Ama hep huzurlu ve belirli bir 

seviyede. 

Bu noktada seyirciden beklentiniz 

nedir? 

Mert Fırat: Ben seyircinin 

algısının yavaş yavaş değiştiğini 

düşünüyorum. Televizyon dizilerine 

herkes tukaka dese de televizyon 

dizilerinin Türk sinemasının 

çıkışına katkı sağladığını 

düşünüyorum. Dijital teknolojinin 

gelişimi, bu ekiplerin gelişmesi 

dizilerle oldu. Diziler bir yandan 

seyirciyi de eğitti. Seyirci eskiden 

flashback’li bir dizi seyretmiyordu 

şimdi Ezel’i izliyor. Seyircinin 

artık oyun duygusu, karakter, 

gerçek ne, iyi mi kötü mü, bunu 

ayırabildiğini düşünüyorum. Ama 

bence oyuncu denen insan biraz 

mualif olmalı, biraz taşın altına 

elini sokmalı. Bende o yüzden 

taşın altına elimi soktum bakalım 

ne olacak. 

Diyorsunuz ya tabulara 

saldırmak istiyorsunuz. Ama 

bunun da faturası var. Bunu hiç 

düşündünüz mü? 

İlksen Başarır: Hiç düşünmedim. 

Herkes ne istiyorsa seyretsin. Zaten 

bu yola öyle çıkıyorsun. Bunu 

yapmak istiyorsan yapacaksın. 

Para kazanmanın başka yollarıyla 

haşır neşir olacaksın. Ama gerçekten 

eskisi gibi değil. Dün bir 

kanalla filmin haklarıyla alakalı 

oturup konuştuk. Sigara sahnelerini 

bir biçimde kurtardıktan 

sonra gösterilebilir bir yapısı 

var. Dolayısıyla bu güzel bir 

şey. O yüzden bu algının 

değiştiğini düşünüyorum. 

Söyleşi de bir bayan “bunu 

televizyon dizisi yapmayı 

düşünmüyor musunuz? Mesela 

bunu 2 bölümlük 4 bölümlük 

bir televizyon dizisi halinde 

bölümleyebilirsiniz.” dedi. 

Nergis Öztürk ile çalıştınız. 

Projeyi ilk götürdüğünüzde 

tepkiler neydi? 

İlksen Başarır: Türkiye’de 

oyuncular cesur değiller. Böyle 

tereddütlüler ve onları bir 

kalıplara sokuyorlar. Çıkmak 

istemiyorlar o kalıbın içinden, 

tuhaf geliyor bana. Hep 

böyle cesaretli filmlere özeniyorlar 

ama arkadaşım sen 

nasıl oynayacaksın o filmi. 

Bu filme çok marjinal diyorlar. 

Neresi marjinal bu filmin 

yani. Tamam daha önce Türk 

sinemasında yapılmamış 

bir film ama marjinal bir film 

olduğunu düşünmüyorum. 

Böyle yaklaşan çok gördüm 

bu filme. Nergis hiç tereddüt 

etmedi. Sadece “ben bu rolü 

nasıl yapacağım” sorusu üzerinde 

durduk. Çünkü zor bir rol 

onunkisi de. Gözlemle falan 

toplanıp çıkarılabilecek bir rol 

değildi bu. Filmdeki karakterler 

biraz zor bütün oyuncular 

için. Ama Nergis bu jenerasyonun 

en iyi oyuncusu. 25-32 

yaş aralığındaki en iyi kadın 

oyuncu. Çünkü role kendisini 

tamamıyla veriyor. Mert bence 

zaten çok iyi bir oyuncu. Bu film 

için onun kullandığı detaylar 

çok önemliydi. 

Detayları beraber mi

hazırladınız? 

İlksen Başarır: Bazılarını evet. 

Ama bazılarını bende sette 

gördüm yaparken. Ama o her 

oyuncuda oluyor. İkinci gün sette 

bir şey görüyorsun, tamam bunu 

tut diyorum. Oda oyuncunun 

kabiliyeti zaten. Birde çalışkan, 

disiplinli olmak önemli. Bizimkisi 

gibi 14 günde olan bir set. Gerçekten 

orada kendini vermen 

lazım. Yoksa çekemezsin. 

14 yaşındaki Zeynep Oral’ın 

ilk sinema tecrübesi, böyle 

riskli bir rolde hem siz hem o 

zorlanmadınız mı? 

İlksen Başarır: Bu bizim için 

yazmaya başladığımız andan 

itibaren bir mesele. Büyük olan 

ama küçük gösteren biri mi 

oynayacak, yoksa o yaşta biri 

mi oynamalı? Bunu kim oynayacak? 

Seçmeler yapıldı bir sürü. 

18-19 yaşında, küçük gösteren 

kızlar falan olmadı yani. Bir aile 

kurulacak ve inandırıcılık meselesi 

söz konusu. O yüzden baya 

bir aradık. Sonra bizim cast 

sorumlusu bir arkadaşının kızı 

Zeynep’in resmini gösterdi. O 

zaman bir şaşırdık, ilk başta çok 

çekingen utangaç duruyordu. 

Olmayacak diye düşünüyordum 

ben ama o hazırmış role. Önce 

ailesine verdik biz senaryoyu 

ister misiniz böyle bir film diye 

onlar “Zeynep’te okur, biz de 

okuruz bunu konuşuruz” dediler. 

Zaten babası doktor, annesi 

öğretmen bilinçli bir aile. 

Büyüyünce oyuncu değil veteriner 

olmak istiyor. Oynamak 

istiyorum dedi, tamam dedik. 

Oyuncu koçumuzla onu bir süre 

baş başa bıraktım. Ama hiç 

zorlanmadı. Hiç yabancılık çekmedi. 

En zor görünen sahneleri 

bile bir kere de çektik. 

Peki, oynadığı rolden etkilenmesini 

nasıl engellediniz? 

İlksen Başarır: O gerçekten 

ön hazırlıktaki oyunculuk 

çalışması. Dün kendisi de 

söyledi oyundan daha çok, 

kuzenini düşünüp ağlıyormuş. 

Bu oyunculukta olan şeyler, 

o da bunu kendisi buldu ve 

geliştirdi. 

Mert Fırat: Bu oyunculukta 

olan yöntemlerden biri aslında. 

Psikolojik transfer yapıyor. 

Sahne içinde, o sahnenin duygusuna 

ağlamak ya da o duyguyu 

içselleştirmek ideal ama 

öyle bir şey gerçekleşmiyorsa 

onu bir psikolojik transferle 

yapıyorsun. Zeynep’te tecrübesi 

olmadığı halde psikolojik 

transferle yönetmenin 

yardımıyla gerçekleştirdi. 

Bence yönetmenin en büyük 

başarısı buydu. 

İlksen Başarır: Bir de biz sette 

şöyle bir görev dağılımı yaptık. 

Ben onunla hiç samimiyet 

kurmadım. Beni dinlemesi 

gerektiği için biraz geride tuttum 

kendimi. Zaten çok sakin 

uslu bir kız. 

Mert Fırat: Bizim aramızdaki 

ilişki çok garipti. Günaydından 

öteye geçmiyorduk. O böyle 

bir muhabbet kurmaya, 

yakınlaşmaya çalıştıkça ben 

geride tutuyordum kendimi. 

Çünkü öyle bir hissi olması 

gerektiğini düşünüyordum. 

Başka Dilde Aşk’ta önemli 

olan işçilikti. İşçilik olmadan 

başarıya ulaşmak mümkün 

değildi. Bunda da bir işçilik var 

ama duygu daha baskın. 

İlksen Başarır: Bir de bazı filmler 

oyunculuk üzerinden geçer, 

bu film öyle değil. Bu durumun, 

duygunun filmi.

ödül getirir gibi düşüncelerimiz 

yok. Sanki bir sipariş üzerine 

gelmiş, senarist kimliklerimizle 

yazıyoruz. Sonrasında İlksen’le 

aramızda başka bir savaş 

başlıyor. O yönetmen ben 

oyuncu. Bu sefer ben her şeye 

itiraz etmeye başlıyorum ama 

yazdığımız bizim senaryo. Yani 

neye itiraz ediyorum? Sette ne 

güzel bunu çekelim olmuyor, al 

takke ver külah şeklinde oluyor. 

Ama hep huzurlu ve belirli bir 

seviyede. 

Bu noktada seyirciden beklentiniz 

nedir? 

Mert Fırat: Ben seyircinin 

algısının yavaş yavaş değiştiğini 

düşünüyorum. Televizyon dizilerine 

herkes tukaka dese de televizyon 

dizilerinin Türk sinemasının 

çıkışına katkı sağladığını 

düşünüyorum. Dijital teknolojinin 

gelişimi, bu ekiplerin gelişmesi 

dizilerle oldu. Diziler bir yandan 

seyirciyi de eğitti. Seyirci eskiden 

flashback’li bir dizi seyretmiyordu 

şimdi Ezel’i izliyor. Seyircinin 

artık oyun duygusu, karakter, 

gerçek ne, iyi mi kötü mü, bunu 

ayırabildiğini düşünüyorum. Ama 

bence oyuncu denen insan biraz 

mualif olmalı, biraz taşın altına 

elini sokmalı. Bende o yüzden 

taşın altına elimi soktum bakalım 

ne olacak. 

Diyorsunuz ya tabulara 

saldırmak istiyorsunuz. Ama 

bunun da faturası var. Bunu hiç 

düşündünüz mü? 

İlksen Başarır: Hiç düşünmedim. 

Herkes ne istiyorsa seyretsin. Zaten 

bu yola öyle çıkıyorsun. Bunu 

yapmak istiyorsan yapacaksın. 

Para kazanmanın başka yollarıyla 

haşır neşir olacaksın. Ama gerçekten 

eskisi gibi değil. Dün bir 

kanalla filmin haklarıyla alakalı 

oturup konuştuk. Sigara sahnelerini 

bir biçimde kurtardıktan 

sonra gösterilebilir bir yapısı 

var. Dolayısıyla bu güzel bir 

şey. O yüzden bu algının 

değiştiğini düşünüyorum. 

Söyleşi de bir bayan “bunu 

televizyon dizisi yapmayı 

düşünmüyor musunuz? Mesela 

bunu 2 bölümlük 4 bölümlük 

bir televizyon dizisi halinde 

bölümleyebilirsiniz.” dedi. 

Nergis Öztürk ile çalıştınız. 

Projeyi ilk götürdüğünüzde 

tepkiler neydi? 

İlksen Başarır: Türkiye’de 

oyuncular cesur değiller. Böyle 

tereddütlüler ve onları bir 

kalıplara sokuyorlar. Çıkmak 

istemiyorlar o kalıbın içinden, 

tuhaf geliyor bana. Hep 

böyle cesaretli filmlere özeniyorlar 

ama arkadaşım sen 

nasıl oynayacaksın o filmi. 

Bu filme çok marjinal diyorlar. 

Neresi marjinal bu filmin 

yani. Tamam daha önce Türk 

sinemasında yapılmamış 

bir film ama marjinal bir film 

olduğunu düşünmüyorum. 

Böyle yaklaşan çok gördüm 

bu filme. Nergis hiç tereddüt 

etmedi. Sadece “ben bu rolü 

nasıl yapacağım” sorusu üzerinde 

durduk. Çünkü zor bir rol 

onunkisi de. Gözlemle falan 

toplanıp çıkarılabilecek bir rol 

değildi bu. Filmdeki karakterler 

biraz zor bütün oyuncular 

için. Ama Nergis bu jenerasyonun 

en iyi oyuncusu. 25-32 

yaş aralığındaki en iyi kadın 

oyuncu. Çünkü role kendisini 

tamamıyla veriyor. Mert bence 

zaten çok iyi bir oyuncu. Bu film 

için onun kullandığı detaylar 

çok önemliydi. 

Detayları beraber mi

hazırladınız? 

İlksen Başarır: Bazılarını evet. 

Ama bazılarını bende sette 

gördüm yaparken. Ama o her 

oyuncuda oluyor. İkinci gün sette 

bir şey görüyorsun, tamam bunu 

tut diyorum. Oda oyuncunun 

kabiliyeti zaten. Birde çalışkan, 

disiplinli olmak önemli. Bizimkisi 

gibi 14 günde olan bir set. Gerçekten 

orada kendini vermen 

lazım. Yoksa çekemezsin. 

14 yaşındaki Zeynep Oral’ın 

ilk sinema tecrübesi, böyle 

riskli bir rolde hem siz hem o 

zorlanmadınız mı? 

İlksen Başarır: Bu bizim için 

yazmaya başladığımız andan 

itibaren bir mesele. Büyük olan 

ama küçük gösteren biri mi 

oynayacak, yoksa o yaşta biri 

mi oynamalı? Bunu kim oynayacak? 

Seçmeler yapıldı bir sürü. 

18-19 yaşında, küçük gösteren 

kızlar falan olmadı yani. Bir aile 

kurulacak ve inandırıcılık meselesi 

söz konusu. O yüzden baya 

bir aradık. Sonra bizim cast 

sorumlusu bir arkadaşının kızı 

Zeynep’in resmini gösterdi. O 

zaman bir şaşırdık, ilk başta çok 

çekingen utangaç duruyordu. 

Olmayacak diye düşünüyordum 

ben ama o hazırmış role. Önce 

ailesine verdik biz senaryoyu 

ister misiniz böyle bir film diye 

onlar “Zeynep’te okur, biz de 

okuruz bunu konuşuruz” dediler. 

Zaten babası doktor, annesi 

öğretmen bilinçli bir aile. 

Büyüyünce oyuncu değil veteriner 

olmak istiyor. Oynamak 

istiyorum dedi, tamam dedik. 

Oyuncu koçumuzla onu bir süre 

baş başa bıraktım. Ama hiç 

zorlanmadı. Hiç yabancılık çekmedi. 

En zor görünen sahneleri 

bile bir kere de çektik. 

Peki, oynadığı rolden etkilenmesini 

nasıl engellediniz? 

İlksen Başarır: O gerçekten 

ön hazırlıktaki oyunculuk 

çalışması. Dün kendisi de 

söyledi oyundan daha çok, 

kuzenini düşünüp ağlıyormuş. 

Bu oyunculukta olan şeyler, 

o da bunu kendisi buldu ve 

geliştirdi. 

Mert Fırat: Bu oyunculukta 

olan yöntemlerden biri aslında. 

Psikolojik transfer yapıyor. 

Sahne içinde, o sahnenin duygusuna 

ağlamak ya da o duyguyu 

içselleştirmek ideal ama 

öyle bir şey gerçekleşmiyorsa 

onu bir psikolojik transferle 

yapıyorsun. Zeynep’te tecrübesi 

olmadığı halde psikolojik 

transferle yönetmenin 

yardımıyla gerçekleştirdi. 

Bence yönetmenin en büyük 

başarısı buydu. 

İlksen Başarır: Bir de biz sette 

şöyle bir görev dağılımı yaptık. 

Ben onunla hiç samimiyet 

kurmadım. Beni dinlemesi 

gerektiği için biraz geride tuttum 

kendimi. Zaten çok sakin 

uslu bir kız. 

Mert Fırat: Bizim aramızdaki 

ilişki çok garipti. Günaydından 

öteye geçmiyorduk. O böyle 

bir muhabbet kurmaya, 

yakınlaşmaya çalıştıkça ben 

geride tutuyordum kendimi. 

Çünkü öyle bir hissi olması 

gerektiğini düşünüyordum. 

Başka Dilde Aşk’ta önemli 

olan işçilikti. İşçilik olmadan 

başarıya ulaşmak mümkün 

değildi. Bunda da bir işçilik var 

ama duygu daha baskın. 

İlksen Başarır: Bir de bazı filmler 

oyunculuk üzerinden geçer, 

bu film öyle değil. Bu durumun, 

duygunun filmi.

n Sinema tarihinin en naftalinli çamaşırlarını yeni 

nesil sinema seyircisine tanıtmayı amaç edindiğimiz 

kült film köşemizde bu hafta bir filmden değil ama 

neredeyse, aynı türe ait tüm filmlerin toplamından 

daha önemli bir hadise olan bir “film sahnesi”nden 

bahsetmek istiyorum. 

İtiraf etmeliyim ki, Filmlerini izlediğim ilk çekik gözlü 

“dövüş filmi” kahramanı Bruce Lee ya da o zaman 

sandığımız adıyla Burij li değildi. Daha isimsiz ya 

da uyduruk isimli onlarcasını izledikten ve hatta bir 

sürü Bruce Lee klonunu gördükten sonra tanıştım 

orjinal Lee filmleri ile… 

“Big Boss” benim için hiç bir zaman çok büyük bir 

anlam ifade etmedi. “Enter the Dragon” ise (taklitlerini 

önce izlemiş olmamdan kaynaklı olabilir.) 

bazı parlak anlarına karşı vasat bir filmdi. Yarım 

kalmış ve dublör desteği ile tamamlanmış “The 

Game of the Dead” bana Bruce’in gerçekten büyük 

olduğunu ispatlayan ilk filmdi ama onun neden 

bir efsaneye dönüştüğünü anlamama yetmemişti. 

Karışık bir sıralama sonucu seyrettiğim ve ne 

yazık ki sona kalan Bruce Lee filmi “The Way of 

the Dragon”u izleyene kadar da bunu tam olarak

idrak edebilmiş değildim. Ama “The Way of the 

Dragon” daha sonra basiretsizce taklit edilse bile 

asla aslının yanına yaklaşılamayacak bir “efsanevi 

sinema anı” barındırıyordu. Muhteşem bir 

kapışma: Lee Vs. Norris… Batı Vs. Doğu… 

Bir 3. dünyalıya ve özellikle Asyalı sinema seyircisine 

perdede verilmiş en büyük ödüldür bu 

kapışma... Batı uygarlığının simgesel merkezi 

Roma’nın, yine simgesel değeri büyük Kolezyumunda, 

eski çağ gladyatörlerinin sakinliği ve 

vahşiliği ile gerçekleşecek ve ufak tefek Asyalının 

dev gibi bir batı savaşçsını evire çevire dövmesini, 

tadını çıkara çıkara göstererek sarı tenlerin 

altında birikmiş acı dolu yüzyılların intikamını 

alan bir kapışma. Filmin tamamı bu sahneyi 

çekmeye adanmıştır. Lee bu kutsal savaşı 

yüceltmek adına filmin ilk 30 dakikasında hiç 

dövüşmemiştir ki bu o dönemde çekilen bir 

dövüş filmi için çok sıradışı bir durumdur. 

Filmin tek kurbanı yani Lee’nin elinden filmde 

ölen tek kişi de yine Norris olacaktır. Bu film 

ayrıca Norris’in oynayıp da sonunda öldüğü 

tek filmdir. 

Bazıları filmin çekildiği 1972 yılında Norris’in 

henüz adı sanı duyulmamış ve herhangi bir 

derecesi olmadığı için bu kapışmanın Bruce 

açısından abartılmış bir zafer olduğunu 

söylerler. Fakat bu yanlıştır: Chuck Norris 

filmin çekildiği tarihten epey önce kendini 

ispatlamıştı. 1966′da Ulusal Karate

Şampiyonu, 1967′de ABD Karate şampiyonu, 

dünya ortasiklet karate şampiyonu, 1968′de 

Dünya Profesyonel ortasiklet karate şampiyonu 

ve Kuzey Amerika Şampiyonu olmuş çok popüler 

bir dövüş sanatları uygulayıcısı idi. Uzun 

boylu, mavi gözlü ve sarışın Aryan savaşçı 

Norris “batıdan intikam alan asyalı” için en 

doğru isimdi ve mücadelenin büyüklüğüne uygun 

olarak da herhangi bir Lee filminde ustaya 

en fazla darbe vurabilen kişi olmuştur. Çoğu 

Lee dövüşü rakibin saldırısı ile başlar, Lee 

düşmanına bir tekme atar ve dövüş biter. 

Dövüşün seyri, güçlerin realitede ki 

izdüşümlerine denk gelecek şekilde yürür. 

Önce Norris Lee’yi hiç umursamadan savunma 

alır ve açığını yakaladığı anda bu küçük adamı 

yere yıkar. Yüzünde her daim alaycı bir gülümseme 

vardır. Bu gülüş aslında Çin merkezli 

Uzakdoğuya yüzyıllardır ticaret bahanesiyle 

gelen beyaz adamın sahtekarlığının ve 

zalimliğinin sembolüdür. Ama Lee kalkar ve 

beklenmedik darbeler indirir. Bir süre sonra 

gülüşün yerini şaşırma ve sonuna doğru çaresizlik 

almıştır. Milyarlarca Çinli için bu bir 

zaferdir. Sonunda batı diz çökmüş, Doğunun 

savaşçısı onu Batı uygarlığının tam ortasında 

öldürmüştür. Belki de ekonomik olarak giderek 

kalkınan ve tüm pazarları işgal ederek büyüyen 

Çin’e ait bir ön kehanettir bu ve Doğulunun 

asıl hırsını gösterir. 

Lee kafasındakini perdeye geçirme konusunda 

çok başarılı olmuş ve bizim gibi seyircilere 

Sinema tarihinin en iyi mücadelelerinden birini 

izletmiştir. Alt metinlerinden bihaber olarak 

izlense dahi müthiş keyifli olan bu savaşı bir 

de bu gözle izleyin isterseniz…

Geçen hafta vizyona giren ve Ankara’lı iki kuzenin komedi dolu macerasını anlatan “Çalgı Çengi”nin 

başrol oyuncularından Ahmet Kural ve filmde küçük bir rolü olmasına karşın her türlü desteği veren 

Hazal Kaya ile buluşuyoruz ilkbaharı andıran bir günde. Hava sıcaklığı ortalamanın çok üstünde. 

Fırsatını bulan, Yıldız parkına atmış kendini. Birbirlerini önceden de tanıyan Ahmet Kural ve Hazal 

Kaya, Cem Yılmaz’ın da destek verdiği “Çalgı Çengi”, dizi sektörü ve gelecek hayalleri ile ilgili 

sorularımızı yanıtlıyorlar, büyük bir içtenlikle… Röportaj sonunda, özellikle oyunculuk anlamında 

Türk sinemasının sektörel başarıyı nasıl yakalaması gerektiği ile ilgili fikirler de ediniyoruz. Zira, 

genç oyuncular, eskiye nazaran çok daha fazla kenetlenmiş durumdalar. Her zaman olduğu gibi bir 

umut daha filizleniyor geleceğe ve Türk sinemasına dair… 

FIRAT SAYICI 

“Çalgı Çengi” teklifi size nasıl geldi? Kabul etme 

nedenleriniz ve karakterlerinizden biraz bahseder 

misiniz? 

Ahmet Kural: Filmin yönetmeni ve senaristi Selçuk 

Aydemir. Onunla “Ramazan Güzeldir” diye bir 

çalışma yapmıştık. İftarda 20 dakikalık bir işti. 

Başrolü paylaştığım Murat Cemcir Selçuk’la “Çalgı 

Çengi” diye bir çalışmamız var diyince ben de kabul 

ettim. Çünkü kadroyu tanıyorum, Selçuk’un kalemini 

biliyorum, Murat’ın oyunculuğunu biliyorum. Bu 

şekilde başladık. Sette çok eğlendik. Doğaçlamamız 

fazla biraz. Benim karakterimin adı Gürkan. Salih’le 

Gürkan teyze oğlu. Ankaralılar. İkisi de saf Anadolu 

çocukları. Ben klarnet çalıyorum, Murat klavye. 

Hazal Kaya: Ben, Murat’ı da Ahmet’i daha önceden 

tanıyordum ama Selçuk’la tanışmamıştım daha 

önce. Yaptıkları işlerden haberim vardı. Nasıl bir 

mantıkla iş yaptıklarını biliyorum. Murat senaryoyu 

okutmuştu bana. Keşke bende içinde olsam bu 

projenin diye düşünmüştüm. Bunu Murat’a ifade 

edemeden Murat bana teklif etti. 3 sahnede 

görünecek bir kızımız var bunu sen oynamak ister 

misin, dedi. Ben hariç bütün ekip erkek. Bu kadar 

erkeğin arasında, üç sahnede ve benim için ilk 

sinema filmim olması çok farklı oldu. İlk filmimde 

başrol oynayayım diye bir düşüncem olmadı hiç. 

Bir günlüğüne sete gitmeme rağmen bu kadar 

eğlendiğimi hatırlamıyorum. Filmde, iki kuzenle hiç 

beklemediği bir anda, hiç olmaması gereken bir 

yerde karşılaşan bir kızı canlandırıyorum. Ve bu iki 

adamı görünce herhangi bir kızcağız nasıl bir tepki 

verirse oda öyle bir tepki veriyor. 

Seyredenlerden Ankaralı olan biri size bir eleştiride 

bulundu mu? 

A: Fragmanlardan aldığım tepki şu; geçenlerde 

Ankara’da iken bebe diyorlardı bana. Çok güzel bir 

tepki bu. Kullandığımız dilin doğru olduğunu gösteriyor 

en azından. Yorumlar çok güzel. İnternette de 

görüyoruz. 

Son zamanlarda sinemacılar İstanbul’dan sıkıldılar 

galiba. Ankara’ya doğru bir yönelme var filmlerin 

çekiminde. Siz ne düşünüyorsunuz bu konuda? 

H: İstanbul kadar kozmopolit ve her şeyin olduğu 

bir şehirde film çekmek daha kolay olabilir. 

Beyoğlu’nun herhangi bir ara sokağında her şey 

olabilir mesela. Belki oradan yola çıkarak böyle 

filmler yapılıyor. Benim Ankara’yla ilk tanışıklığım 

“Behzat Ç.” dizisi. Ankara daha küçük ve insanların 

daha çok birbiriyle haşır neşir olduğu bir şehir ve 

insan ilişkileri işlenecekse eğer Ankara çok doğru 

bir seçim bence. 

A: Bir de Ankara’nın başkent olduğunu unuttuk biz 

sinemacılar. Çok büyük oyunculara baktığınızda 

hep Ankaralı. Bence Ankara saklı bir hazine. Biz 

geç kaldık Ankara’yı keşfetmekte. Sinemacıları nda 

oraya yönelmesi bu yüzden. İnsanlar çok seviyor 

Ankara’yı ama sadece memur şehri olarak görüyorlar. 

Sadece Ankaralılar bu filmi izlese çok büyük 

bir kitle oluşur. Behzat Ç.’nin tutma sebebi de bu. 

Ankara’nın dili, ağzı, Türk insanının çok seveceği bir 

ağızdır. 

Bir komedi filminin içerisinde bulunmanın 

sorumluluğu nedir? Hani genel bir kanı vardır. 

Güldürmek ağlatmaktan zordur derler. Kendinizi bir 

güldürme sorumluluğu altında hissettiniz mi? 

A: Hissetmedim çünkü bana güldürmek daha ko-

kolay geliyor. İnsanların neye güleceğini bilmek çok önemli. Mesela 

küfre insanlar çok güler. Ama küfrü öyle bir yersiz kullanırsın ki 

‘Allah cezanı versin!’ der insanlar. Ama, zamanında ve çok doğru 

bir küfür edersen insanlar çok güler. Partnerini ve Erdal Tosun’u 

tanıyorsun, neye gülüp gülmeyeceğini biliyorsun. Bir de komedi 

filminde sürekli söze gerek yok, durum komedisi var bizim filmimizde. 

Güldürmek için şebeklik ya da soytarılık yapmadık, zamanlama 

meselesi bence. 

H: Güldürmenin kolay olduğunu gördük aslında ama önemli olan 

nasıl güldürdüğü bence. Mesela bu filmde insanlar bu adamların 

haline gülecekler. Çünkü onlar ne kadar eğlenirse seyirci de o 

kadar eğlenecek. Filmde üç tane ufacık sahnem var ama gülmekten 

oynayamadım. Durum o kadar komik ki, kimsenin ekstradan 

küfür edip de güldürmesine ya da başka bir şey yapmasına gerek 

kalmıyor. 

A: Hazal’ın olduğu sahnede aslında bizde kendimizi tutamıyorduk 

çünkü durum komik. Hazal da profesyonelliğini kullanarak bunu 

daha da yukarı çekti. 

Cem Yılmaz’ın işin içerisine nasıl dahil olduğundan biraz bahsedelim 

isterseniz. 

A: Cem ağabey, bize hem maddi hem de manevi yönden çok 

yardımcı oldu. Türkiye’de bana göre mizahta tektir. Mizahta tek olan 

bir insanın Selçuk Aydemir’e destek vermesi bizi heyecanlandırdı 

tabi ki. Hakikaten güzel bir film yapmışız dedik. Cem ağabey, 

Selçuk’u zaten Erdal Tosun vasıtasıyla takip ediyormuş. Cem 

Yılmaz galada “Her Şey Çok Güzel Olacak” filminin tadını 

yakaladım, dedi. Bunu söylemesi bize ayrı bir cesaret getirdi. Gerçi 

filmimize sonradan dahil olduğu için müdahale etme şansı olmadı. 

Eğer başta olsaydı, kim bilir nasıl bir şey çıkacaktı ortaya? 

H: Bu da filmin ne kadar iyi olduğunun göstergesi bence. Milyon 

dolar harcanmadı bu filme ama mütevazıydi. 

Son zamanlarda sinemamızda bir yardımlaşma söz konusu. Çünkü 

Yeşilçam’da ünlü isimlerin birbirine desteği pek fazla yokmuş. Ama 

bu son 10 yıldır özellikle genç oyuncular birbirine yardım olması için 

küçük rollerde oynuyorlar, galalara gidip orada gözükerek destek 

oluyorlar. Bu hem oyuncular hem de Türk sinemasının gelişmesi 

açısından çok önemli bir şey. Katılıyor musunuz? 

H: Ben mesela bu filmde olmasaydım elime bir şey geçmeyecekti 

ama olduğum için çok mutluyum. Bu televizyonda da geçerli. 

Kenan’ın başrol oynadığı diziye Kıvanç da konuk oyuncu olarak 

gidebildi. Nejat İşler Behzat Ç.’ye gitti. Bunlar bence çok hoş ve 

ileriye doğru atılan adımların belirtisi. Yeni nesil her anlamda başka 

bence… Eskisi gibi kameranın önüne polemik yaratmak için atlayan 

birilerini bulamıyorsunuz yani. 

A: Bunun en büyük örneği Çalgı Çengi’dir. Kadroya baksanıza 

Erdal Tosun, Arif Erkin, Selahattin Taşdöğen, Sümer Tilmaç, Şinasi 

Yurtsever. Daha birçok kişi var. Ben gidip orada bulunmasam bu 

büyük saygısızlık.

H: İnsan bir yerde kendi şansını kendi yaratıyor. Behzat Ç.’nin 

ilk bölümünde konuk oyuncu olarak oynadım. Erdal Beşikçioğlu 

başrolde ve Serdar Akar çekiyor. İleride çok önemli yerlere 

gelecek oyuncular oynuyor. Sadece egom sebebiyle neden bu 

fırsatı kaçırayım ki? 

Ortalama yüzdeki, tipteki bir oyuncu her dizide rol alabilir ama 

dış görünüşünüzden dolayı sizler daha çok başrol için tercih 

edilirsiniz. Diğer oyunculardan farkınızı göstermek için nasıl bir 

farkındalık yaratıyorsunuz? Gelecek için endişeli misiniz? 

H: Bugün de aslında benim için bir endişe yaratıyor. Öyle 

bir film olur ki, belki başrol değil üçüncü dördüncü derece bir 

roldür. Ama inanılmazdır ve benim oynamam gerekiyordur. 

Ama yapımcılar, Hazal bu rolü kabul etmez diye bana getirmiyorlarsa 

ve ben o rolü kaçırıyorsam üzülürüm. Başrol insanın 

kendisini göstermesi açısından çok iyi olabilir ama insanın 

kendine kendini göstermesi açısından iyi midir onu bilemem. 

Güzellik nedir onu da bilmiyoruz aslında biraz coğrafidir bu 

durum. Mesela Kıvanç Tatlıtuğ, Arap ülkelerinde çok seviliyor 

çünkü onlar için değişik. Burada da daha değişik olan belki 

güzel geliyor. Birinin başrol olabilmesi için güzel mi olması gerekir? 

Mesela diğer ülkelerde böyle değil, insanın oyunculuğuna 

bakıyorlar. Mesela Beren Saatçi. Bihter’di, birden Fatmagül 

oldu. Ben çok ilginç bir şey duydum mesela. Etiler’de çekim 

yapıyorduk. Çekim yaptığımız apartman gerçekten sosyetenin 

oturduğu bir apartman. Kürklü bir kadın bana, sen aslında çok 

sıcacık bir kızmışsın. Aşk-ı Memnu’da çok soğuk duruyordun 

ama Feriha’da gördük ki öyle değilmişsin, dedi. Çok şaşırdım. 

Ben buna cesaret etmeseydim, yapımcı buna cesaret etmeseydi, 

yalı kızından kapıcı kızı olur mu, demeseydi belki de 

bu olmayacaktı. Belki de beni hep yalıda yaşayan kız zannedeceklerdi. 

A: Bence bu sorun da kırılmayacak. Bu da halkın talebi 

bence. Karakterler aynı, kişilikler aynı, oyunculukta da bir şey 

görmüyorsanız… Ama insanlar izliyor. Güzel ve karizma oyunculukla 

farkını ortaya koyan çok az insan var. Mesela Kıvanç 

Tatlıtuğ ya da Kenan İmirzalıoğlu. Hep değişikler ve değişik 

oldukları için seviliyorlar. Beren ve Hazal’da da böyle. Hazal’ın 

da böyle bir sorunu olmadığını gördüler. 

Diziler nasıl gidiyor? 

A: “Elde Var Hayat” güzel gidiyor. 30. bölümü çektik. Güzel bir 

kitlesi var, daha çok öğrenciler üzerine kurulu. Kadromuz çok 

güzel; Emre Altuğ, Kerem Kupacı, Erdem Akakçe gibi isimler 

oynuyor. Her şey güzel gidiyor. Reytingler iyi. 

Reyting baskısı oyunculuğunuzu etkiliyor mu? 

A: Reyting sisteminin ilk başlarda performansımı düşürdüğünü 

açıkça söyleyebilirim ama sonradan beni ilgilendirmez diye 

düşünmeye başladım. Ben işimi iyi yaparım gerisi yalan. Bizim 

yapmakla yükümlü olduğumuz işimiz oyunculuk. Tabii ki,

Tabii ki, reytingler yüksek gelsin, bizim dışımızda 

çalışanlar da işsiz kalmasın. Artık öyle bir noktaya 

geldi ki, dakikalık reytinglere bakıyoruz. Kimin 

oynadığı sahne daha çok izleniyorsa ona yüklenin 

deniyor. O zaman hikaye bozuluyor ve bir yerden 

sonra insanlar o kişiyi izlemekten sıkılıyorlar. 

Başkalarının da hikayesini görmek istiyorlar çünkü. 

H: “Aşk-ı Memnu”dayken hep çok yüksekti reytingler, 

bu başka bir sorumluluk . “Adını Feriha Koydum” 

daha mütevazi bir dizi, bunun sorumluluğu daha 

farklı. Reyting baskısını ben kendimden olduğunca 

uzak tutmaya çalışıyorum. % 2’lik bir dizide bile 

oynuyor olsam yaptığım işi yapmaya çalışıyorum. 

Beni hiç bağlamıyor reyting. Kanalla ve yapımcıyla 

ilgili bir şey. Reyting beni sadece ekip adına ilgilendirir. 

Kimse işsiz kalmasın, sezon ortası iş bulmak 

zordur. 

Dizilerin süresi ve çalışma şartları büyük bir katılımla 

protesto edildi. Ama sonuç pek fazla değişmedi, 

diziler hala 90 dakika. Sizce bu durum nasıl düzelir? 

A: Kanalların tek kazançları reklam. Reklamlardan 

bu kazanç yüksek olmadığı sürece dizi süreleri aşağı 

çekilemeyecek. Çünkü bir rant var. Reklamı alırsan 

parayı da alıyorsun, parayı da alamayınca dizide 

olmuyor. 

H: Yapılan eylem çok güzeldi bence. Herkes 

oradaydı. Eylem eylemdir. Biz tepkimizi yaparız 

sonuç ortaya konur veya konmaz. Eylemler umarım 

devam eder. Çünkü kimse artık sessiz kalmamalı bu 

konuda. İnsanların can güvenliğiyle ilgili bir sorun 

ortaya çıktığında herkes tepkisini ortaya koymalı. 

Çünkü oyuncunun gözaltları çökük, kameramanın elleri 

titriyor uykusuzluktan. İlla birilerinin ölmesi gerekmiyor 

bir şeylerin değişmesi için. 

Hayranlarınızın yaklaşımından hoşnut musunuz? 

A: İşimizin gereği farklı bir duruma giriyoruz artık. 

O rahatsızlık yok bende hiç. Alıştıktan sonra hiçbir 

sorun yok. Tanınmaya başladıktan sonra hayatımıza 

çeki düzen veriyoruz. Genelde evlerde oturup sinema 

üzerine muhabbetler ederiz. Memur ailesinden 

geldiğimiz için arkadaş çevremizde ona göre ve bir 

yanlışımız olduğunda zaten onlar söylüyorlar. Yaşam 

tarzıyla zarar verecek insanların bizim hayatımızda 

bulunması çok zor. Çünkü onun yüzünden rezil olma 

ihtimalimiz çok yüksek. 

H: Bende de hiç yok. Hayatına çeki düzen vermek 

zorunda kalıyorsun. Artık her istediğini yapamıyorsun 

sokakta. Bu kötü bir şey belki ama biz bunu biliyorduk 

bu işe başlarken, o yüzden bir sıkıntı 

yaratmıyor. Sadece bir kere çok üzülmüştüm lise 

sondayken. Bir dersten kalma ihtimalim yüksekti. 

Çok üzülmüştüm, bir kenarda ağlarken bir kadın 

beni tutup çekmişti fotoğraf çektirmek için. Ama 

ünlü olmak ne demek biz bilmiyoruz ki, o şekilde 

yaşamıyoruz çünkü. Bizim çevremizde de öyle 

biri yok. Herkes işinde gücünde hayatında. Bizim 

şu anda ki tek derdimiz; ailemize, kendimize ve 

arkadaşlarımıza çok fazla vakit ayıramamak. 

Gelecek hayalleriniz nelerdir? 

A: Benim yıllardır hayalimde olan şey Al 

Pacino’yla workshop yapmak. Bunu yapan 

arkadaşlarım da var. Dilini anlasam da anlamasam 

da yapmak istiyorum bunu. Şener Şen’le 

Cem Yılmaz’la çok oynamak isterim. O kadar 

büyük insanlar var ki. Oyunculukta hayaller bitmez 

sorsanız bir sürü büyük oyuncu var. 

H: Ben geçtiğimiz Eylül’e kadar öyleydim zaten. 

Amerika’daydım sonra Berlin’e döndüm 

Almanca öğrenmek için. Ben aslında kendimi 

geliştirmek için elimden geleni yapıyorum. İşler 

orada nasıl dönüyor, buradan farklı olan nedir, 

onları öğrenmek için gittim. Amerika’ya gitmem 

gerekiyorsa orasıyla ilgili bu işlerin nasıl 

olduğunu az çok öğrendim. Bilgi Üniversitesi’nde 

Sahne Sanatları okuyorum ve okulla da yurtdışı 

programlarıyla ilgili konuştum. Berlin’de de birçok 

oyuncuyla konuşup yönetmenle tanışıp orada da 

işlerin nasıl döndüğünü öğrenmeye çalıştım. Ama 

şu an ki asıl amacım dil öğrenip işlerin oralarda 

nasıl olduğu hakkında bilgi sahibi olmaktı. Onur 

Ünlü’nün bir filminde oynamak çok isterim, 

kişisel olarak da çok severim kendisini. Kişisel 

anlamda çok desteği vardır bana. Reha Erdem, 

Zeki Demirkul, Yavuz Turgul’la da çalışmayı çok 

isterim. Oyunculardan da Şener Şen, Uğur Yücel, 

Lale Mansur… 

Peki son olarak şunu sormak istiyorum; Türk halkı 

bu filme niçin gitsin? 

A: İnsanları kandırmayan bir film. Olan bir şeyi 

gösteren, samimi, içten ve ortak bir çıkar için 

yapılmış bir film. Buradan da desteği olan tüm 

insanlara teşekkür ediyorum. 

H: Güzel bir komedi filmi izlemeye, bizim küçük 

dünyamızı görmeye gitsinler. Samimi bir film ve 

bizim bunları söyleme sebebimiz de belki de 

arkamızda olmaları, destek olmalarıdır

1965 / Robert Wise 

n Önce kazandığı Oscar ödülleri: ‘En İyi Film’, ‘En iyi Yönetmen’, ‘En iyi Müzik’, ‘En iyi Kurgu’ ve 

‘En İyi Ses’. Daha önce “West Side Story – Batı Yakası Hikâyesi”(1961) ile de ‘film’ ve ‘yönetmen’ 

Oscar ödülleri kazanan yönetmen, yapımcı, kurgucu Robert Wise (1914-2005), “Star Trek” dizisinin 

ilk sinema filmine de (1979) imza atan ölümsüz sanatçılardan. Bir önceki yıl, “Mary Poppins”deki 

rolüyle ‘En İyi Kadın Oyuncu’ Oscar’ını alan genç yıldız Julie Andrews’ün müzikal sinemanın en 

başarılı performanslarından birini sergilediği, ona yakışıklı Christopher Plummer’ın eşlik ettiği, 

ülkemizde “Neşeli Günler” adıyla gösterime girmiş müzikal, Nazizmin yükseliş dönemi olan 

1930’ların Avusturya’sında geçer. Rahibe adayı olarak hayli başarısız ‘deli dolu’ Maria, ‘halden 

anlayan’ zeki başrahibe tarafından, dul deniz subayı Kaptan Von Trapp’ın yedi çocuğuna mürebbiyelik 

yapmak üzere görevlendirilir. Babalarının disiplininden sıkılmış ve 

bunalmış, bu nedenle yaramazlıklarıyla tüm mürebbiyeleri kaçıran yedi sevimli 

afacanı yaşamın neşesi ve müziğin coşkusuyla tanıştıran Maria, onların 

kısa zamanda sevgilerini kazanacaktır… Kim bilir; belki babalarının da sevgisini 

de… Dondurduğumuz kare, Maria’nın “Do-Re-Mi” adlı şarkıyla çocuklara 

notaları öğretmeye başladığı bölümden bir andır. Anımsatalım, film bir Broadway 

müzikalinden uyarlanmıştır; tüm şarkılar, Richard Rodgers (müzik) ve 

Oscar Hammerstein (söz) imzalıdır.

n Bundan böyle bu köşede, kısa film üzerine yazılara, röportajlara, 

haber ve duyurulara, en önemlisi de Türkiye’de pek 

fazla önemsenmeyen kısa film eleştirilerine yer vereceğim. 

Çeşitli zamanlarda çeşitli mecralarda yayınlanan “Uzun Filmin 

Kısası” köşesine bu kez Cinedergi’de devam ediyorum. Benim 

için önemi büyük olan kısa filmciliğin gelişimine küçücük de 

olsa bir katkım olacaksa ne mutlu bana. (Yeri gelmişken, 

uzun zamandır aylık Mega Movie dergisinde kısa film köşesi 

hazırlayan sanat yönetmeni sevgili Natali Yeres’e de selam yolluyorum.) 

Köşenin logosu ise, kurucularından olduğum Yıldız 

Kısa Film Festivali’nin 2004’te düzenlenen 2.sinin afişinden… 

Bir çok kez kısa film jürilerinde bulunmuş, kısa filmler çekmiş 

biri olarak bu köşenin devamlılığını sağlamaya çalışacağım. 

Tabi bunun için, siz okurlardan, kısa film üreticilerinden ve 

sinema-tv öğrencilerinden de katkılar, öneriler bekliyorum. İlk 

olarak, biraz da gündem gereği, bu yıl 7.si düzenlenen Akbank 

Kısa Film Festivali’ne yer vermek istiyorum. Akbank Sanat 

Müdürü Sn.Derya Bigalı köşemizin ilk konuğu… 

Bu yıl 7.kez düzenlenen Akbank Kısa Film Festivali nasıl 

başladı, biraz bahsedebilir misiniz? 

Akbank Kısa Film Festivali, 7 yıl önce başladı. Her sene 

genişleyerek, yeni projeler üretilerek festival bugüne kadar geldi. 

Zaten her yıl yeni projeler, fikirler çıkartıyoruz. Bu yıl da 430 

film başvurdu festivalimize. Birçok bölümden oluşuyor festival. 

Dünyanın her yerinden bol ödüllü filmler başvurdu. ‘Kısadan 

Uzuna’ bölümümüz var her sene. Bu seneyi de Seyfi Teoman’a 

ayırdık. İlk kısa filminin ve ilk uzun metrajlı filminin gösterimlerini 

yapacağız. 7 Mart pazartesi günü 10 gün boyunca kısa 

film gösterileri, atölye çalışmaları, panel ve söyleşilerle ücretsiz 

olarak izleyiciyle buluşacak. Yoğun ilgiden dolayı filmler ayrıca 

eş zamanlı olarak Akbank Sanat Kafesi’nden de izlenebilecek. 

Bu yıl da, diğer yıllarda olduğu gibi, festivalimizde ödül kazanan 

filmleri 30 tane üniversiteye götürüyoruz. İstanbul’dan 

başlayıp birçok şehirde, toplam 30 üniversitenin, özellikle 

iletişim bölümlerinde gösterilecek. 

Kısa Film sektöründen biraz bahsedebilir misiniz? 

Bilindiği üzere dünyada pek çok yönetmen kariyerine kısa 

film ile adım atıyor. Daha sonra uzun metrajlı film çekmeye 

başlıyorlar. Hatta kariyerine sadece kısa film ile devam eden 

yönetmenler de mevcut. Türkiye’de özellikle gençlerin kısa 

filme çok fazla ilgisi var. Biz de bu konuda onları desteklemek 

için her yıl Akbank Kısa Film Festivali’ni düzenliyoruz Bu yıl 

da her zaman olduğu gibi festival boyunca jüri kurulunun 

değerlendireceği “En İyi Kurmaca Film” ile “En İyi Belgesel

Film”ine 8.000 TL ile ödül vereceğiz. 

7 yıldır süren Akbank Kısa film festivalinde bu sene iki tane 

farklılık öne çıkıyor. Bu farklardan bahsedebilir misiniz? 

Her yıl festivalimiz gelişmeye devam ediyor. Birçok bölümden 

oluşuyor festival. Özellikle canlandırma kısaları, animasyon filmleri 

için özel bir yer ayırdık. Canlandırma Kısalar, Kısadan Uzuna, 

Deneyimler, Belgesel Sinema gibi festival filmlerini 4 bölümde 

kategorize ettik. Ayrıca 7. senemizde diğer festivallerimizden farklı 

olarak bir izleyici jürisi oluşturduk. Böylelikle dileyen Akbank Sanat 

resepsiyonundan başvuru formunu alarak beğendiği filmin seçilmesini 

sağlayabilecek. Ayrıca sosyal medya iletişim kanallarından 

Vimeo’dan da beğendikleri filme oy verebilecekler. Sosyal 

Medya’nın çok fazla revaçta olduğu bir yıl yaşıyoruz. Bu yüzden 

festival öncesinde, sosyal medya takipçilerine ve de özellikle gençlere 

ulaşmak için, ‘Dijital Ortamda Sinema Yazarlığı’ konulu bir 

söyleşi gerçekleştirdik. 

Festivale olan ilgiden biraz bahsedebilir misiniz? 

Çok büyük ilgi oluyor. Hem gençler, hem de filmseverlerden 

katılım oldukça fazla. 10 günde 7.000 kişiye yakın izleyici geliyor. 

Salonumuz dolduğu için kafede de aynı anda gösterim yapıyoruz. 

Festival ayrıca üniversitelerde de gösteriliyor. Bu yıl kaç tane üniversite 

gezeceksiniz? 

Geçen sene 6. Kısa Film Festivalimizde yaklaşık 8.000 üniversite 

öğrencisine ulaştık. Bu yıl Festivalde toplam 21 ülkeden 92 

film gösterilecek. 10 gün boyunca gerçek anlamda bir maraton 

yaşayacağız. Hem film gösterimleri hem de atölye, söyleşi ve panellerle. 

Biz de heyecanla bekliyoruz. 

AKBANK 7. KISA FİLM FESTİVALİ 

n Akbank 7. Kısa Film Festivali 7 Mart Pazartesi 2011 tarihinde 

kısa filmler, atölye çalışmaları ve söyleşilerle dolu 

keyifli bir programla başlıyor. Festivalin “En İyi Kurmaca 

Film”ini belirleyecek Kurmaca Kategorisi Jüri Kurulu; 

fotoğraf sanatçısı ve yönetmen Ebru Ceylan, oyuncu Lale 

Mansur, yönetmen Seyfi Teoman, Kadir Has Üniversitesi 

Öğretim Görevlisi Prof. Dr. Hasan Bülent Kahraman ve 

Akbank Sanat Müdürü Derya Bigalı’dan oluşuyor. Jüri 

kurullarının festival sürerken yapacakları değerlendirmenin 

ardından, Festival’in ödül töreni sırasında “En İyi Kurmaca 

Film” 8.000 TL, “En İyi Belgesel Film” 8.000 TL ile 

ödüllendirilecek. 21 ülkeden 92 film, söyleşiler ve atölye 

çalışmalarının yer alacağı Akbank 7. Kısa Film Festivali’nin 

10 gün boyunca herkese kapısı açık olacak ve tüm etkinlikler 

ücretsiz olarak Akbank Sanat’ta izlenebilecek. Ayrıca 

Festival boyunca bütün filmler Akbank Sanat’ın kafesinde 

eş zamanlı olarak gösterilecek. Ayrıntılı bilgi için: 

www.akbankkisafilm.com

Özcan Deniz merakla beklenen filmi Ya Sonra’nın 

izleyiciyi şaşırtacak mesajlarını Ajanda için 

yorumladı. Filmden yola çıkan röportaj Deniz’in 

aşk anlayışı, geleceğe dair planlarına kadar uzadı.


n Son dönemde Türk sinemasında çok ilginç 

gelişmeler oluyor. Özcan Deniz gibi yola müzisyen 

olarak başlayan çok önemli bir isim kökten 

sinemacılara taş çıkartacak bir film çekiyor. Bu yetmiyor 

filmin senaryosunu yazıyor, bir de baş 

rolünde oynuyor. Uzaktan bakarsanız 

burun kıvırabilirsiniz. Ama Türkiye’de 

çekilen romantik komedilerin bence 

en iyilerinden Ya Sonra. Böyle bir 

filmi ne oyuncularla ne başkasıyla 

konuşabilirdik. Bu filmin gerçek sahibi 

Özcan Deniz’e uzattık teybimizi. 

İşte ünlü sanatçının filmle ilgili 

verdiği ilk röportaj. 

Proje nasıl ortaya çıktı? 

Proje bir kere sinema filmi yapma isteğimle 

ortaya çıktı. Kafamda çok hikaye vardı, 

onları senaryolaştırmaya karar verdim. Türk 

sinemasında aşk filmi boşluğu olduğunu gördüm. 

Sürekli o boşluğu absürt komedi ya da ağır siyasi 

mesajlar veren dramlar dolduruyordu. Böylece 

daha Yeşilçam etkisi olan bir film yapmak istedim. 

Aşk filmi yapmak istedim. Nasıl olacağı konusunda 

bir arkadaşımın boşanması bana ilham oldu. 

Arkadaşım uzun bir süre bende kaldı. Onunla 

dertleşirken, kadın erkek ilişkisini o kadar irdeledik 

ki buradan yola çıkarak böyle bir şey yapma 

isteği oldu. 

Filmin hikayesi gençler kadar orta yaşa da hitap 

ediyor. 

Evet filmin kök hikayesi daha çok orta yaşa hitap 

ediyor. Fakat filmin temposu, eğlencesi, durum 

komedileri, gençleri de cezbediyor. İlişki yaşayan 

evlenmemiş çiftler de var gençlerde. İlişkide nasıl 

davranmalarını anlayamamış, bütün bu ilişkileri 

çocukça yaşayan gençler var. Yani onlarında ilgisi 

çekeceğinidüşünüyorum. 

Filmin kadın karakteri Didem Türk sinemasında 

çok da rastlamadığımız ayrıntılı bir şekilde 

işlenmiş. Ve orada çalışan kadına dair mesajlar 

var. Birazda bundan bahsedelim mi? 

Türk Sinemasında kadınlara çok rol yazılmıyor. 

Dominant roller yazılmıyor. Son dönemlerde 

erkek egemen bir sinemamız var. Bir kadın starın 

üzerine yazılmış film az. Burada çok az filmin 

ana malzemesinde kadın var. Kadına sahip 

çıkarsak, empati kurarsak, o hikaye bizi daha çok 

ilgilendirir. O yüzden ben filmimdeki Didem karakterinin 

dozunu yüksek tuttum. 

Durum böyle oluncada Cast çalışması çok önemli. 

Deniz Çakır’ı çok başarılı bulduk. Filmin kötü 

karakteri Barış Palay da başarılı bir performansa 

sahip. 

Barış biraz karikatürize olmalıydı. Barış’ın 

oynadığı karakter biraz parasıyla kendine dünya 

kurmuş, plastik bir hayat yaşıyor. Deniz Çakır’ı 

tercih etmemizin iki sebebi var.

Bir tanesi fiziği dişi kadın sayısı çok az. Dişi görünen, 

giydiği elbiseyi taşıyan, giyindiğinde yürüyüşü ile kadın 

çizgisiyle duran çok az kadın var Türk sinemasında. 

İkincisi oyunculuğu. İlk rolü konuştuğumuzda, 

tartıştığımızda bir ara o kadar konsentre oldu ki bana 

bir sure sonra Didem gibi bakmaya başladı. Farkında 

değildi onun. Ondan sonra evet bu dedim. 

Filmin hem senaristi, hem yönetmeni hem oyuncususunuz. 

Bu anlamda sizing aşk algılayışınızda filmi 

anlamamızda önemli. 

Şimdi uzun süreli ilişkilerde ister istemez aşka karşı 

reflekslerimizi kaybediyoruz. Ilk başlardaki çiçekler, 

mesajlar, tatil planları, öpücükler, telefonlar, mesajlar 

bir süre sonra monotonlaşıyor. Erkek ilk baştaki o aşkı 

yok etmiyorsa da derinlere bir yere gömüyor. Bir süre 

sonra da unutuyor. Fakat bir travma bütün bunları ortaya 

çıkarıyor. Filmdeki Adem karakteri o an hatırlıyor. 

Didem’in filmin başında sorduğu sorular var. Ben senin 

neyinim gibi?, Adem “sen benim karımsın” diyor. O 

anda konu kapansın diye söylenen bir şey tabii. Finalde 

bu soruların cevabını çok daha sahici söylediğini 

görüyoruz Ademin. Aslında reflenkslerini canlandırıyor 

tekrar onun için aşk acısı çekiyor. 

Filmin müzikleri hakkında konuşalım. 

Filmin müzikleri benim için çok önemliydi. Bu filmde 

şarkılar, durumu anlatan müzikler çok dikkatli 

çekildi. Ben müziklere de zaman ayırdım. 5 ay kadar 

stüdyoda müziklerle uğraştım .Çok önemli müzisyen 

arkadaşlarım var buna imzasını atan, kendi yazdığım 

şarkılar var. Hayat Arkadaşı’nı ben bu film için 

besteledim . 

Sizin sinema oyunculuğunuz dizi oyunculuğunuz var 

bunların hangisinde tatmin oldunuz. 

Sinema. 

Bunun sonrasında sadece sinemaya yönelme olur mu? 

Denge değişebilir. Bir dönem müzik yapabilirim, bir 

dönem sinema yapabilirim. Belki zaman zaman denge 

değişebilir ama bundan birini bırakıcam gibi bir şey 

olamaz. Evet çok yoruluyorum müzikle uğraşırken. 

Konserler, albüm çalışması, onun dışında klipler, promosyonlar 

doğal olarak yoruyor insanı. Konser sayısını 

azaltabilirim, singıl çıkarabilirim. Bu bir doygunluk 

kazandığımda olabilir, manyağa bağlamak istemiyorum. 

O yüzden müzik sinema gibi değil. Belki biraz 

seviyesi düşebilir. 

Sinema için bundan sonra ne düşünüyorsunuz? 

Devam edeceğim. Şu an planladığım birşey var. Yapabilirsem 

Eylül’e yetiştirmeyi düşünüyorum. 

Mahsun Kırmızıgül’le ilgili bir benzeşme 

var. Bunu da anlıyorum. Bence kariyer 

benzeşmesi. Sinemanıza bakınca ise çok 

farklılıklar görüyorum . Bunun yorumunu 

isteyeceğim. 

Yani öyle bir kıyaslama yapmayacağım. O onu 

yapıyor, ben bunu yapıyorum diyemeyeceğim. 

Şu anda vitrinde ben varım ve yıpratılıyor olabilirim. 

Bu yüzden bunu yorumlamayacağım. 

Benzer hiç bir şeyimiz yok. 

Bu müziklerden bahsederken Yıldıray 

Gülgen’den de bahsetmek lazım. Mahsun 

Kırmızıgül de Yıldıray Gülgen ile çalıştı, sizde 

onunla çalıştınız. Onda sizi cezbeden neydi? 

Yıldıray bizim 25 yıllık ortak arkadaşımız. 

daha önceki albümümüzü de beraber 

yaptığımız arkadaşımız, birbirimize nazımız 

geçiyor. Aynı zamanda Yıldıray çok hızlı bir 

müzisyen. Yani ona verdiğiniz şeyi size kısa 

sürede servis ediyor. Bu durum çok önemli. 

Son dönemde aşk filmlerinde bir artış oldu. Bu 

konuda ne diyeceksiniz? 

Bu beklenen birşeydi. Yani böyle bir boşluk 

var zaten. Aşk filmi çekmek çok zordur. Hem 

aşk filmini dengeleyeceksiniz hem gişeyi

düşüneceksiniz bu zor. Yani aksiyon filmi, 

korku filmi çekebilirsiniz ama bu ikisini bir 

arada tutmak zor gerçekten. Kullandığınız 

teknik, müzik herşey çok önemli. Bu anlamda 

senaryonun, castın çok doğru ve güzel olması 

lazım. Bu zor birşey. Bu yüzden bu tarz film 

çok yok. 

Filmin bence vurucu kısımlarından bir tanesi 

romantizm ile komedisini dengesi. Filmin komedisini 

oldukça başarılı buldum. 

Filmde anlattığım şey aslında oldukça depresif 

birşey. Komediyi çıkarırsak ortaya dram 

çıkar. Bu benim işime gelmezdi. Gişeyi etkiler, 

yaş grubunu etkiler, filmin seyrini etkilerdi, 

bunu çok tercih etmedim açıkçası. Durum 

oraya götürdü, böyle bir hikaye komik ilerler. 

Sizin dizi çalışmalarınız da var. Çalışma 

şartlarını biliyorsunuz. Bu anlamda eylemler 

var. Siz bu eylemlere katılıyor musunuz? Bu 

durumun bi sonuca ulaşacağını düşünüyor 

musunuz? 

Sonuca ulaşacak, ulaşmak zorunda. Giderek 

dizilerde kalite düştü, hem dizi sayısı azaldı. 

Kaliteli dizi olarak bir kaç tane isim var. Behzat 

Ç., Muhteşem Yüzyıl, Öyle Bir Geçer Zamanki 

yani üçü geçemiyoruz. Düzelmek zorunda yoksa 

herşey batar. 

Çoğu kişi şunu söylüyor, “Eylemler doğru ama kimi 

hedef alıyoruz?” 

Bir kere eylemin şekli yanlış. Biz Unkapanında müzik 

anlamında daha once yaptığımız eylemler yüzünden 

tecrübeliyiz. İstediğinizi yapın, Taksime gidin sadece 

sesinizi duyurursunuz ama somut birşey olmaz. 

İnsiyatife saldırmak yerine sendikalarla, adaletle durumu 

bağlamak lazım. Sendikalar var. Türkiyedeki tüm 

oyuncuları alamıyor, açıkta kalanlar var Yapımcılar 

sendikalı olmayan çalışanı tercih ediyor. Böylelikle 

sendikanın yaptırım gücü azalıyor. Amerika’da sen film 

çekmek istersen, her hangi bir teknik ekiple çalışmak 

istersen, sendikayla karşı karşıya kalıyorsun. Yemek 

saatinden tut herşeyine kadar sendika ilgileniyor. Bizim 

de buna ihtiyacımız var. 

Herhangi bir dizi projeniz var mı? 

Hayır yok. Teklifler geliyor ama içimden gelmiyor dizi 

çekmek. 

Bundan sonra bir sinema projeniz olduğunu söylediniz 

onun konusu hakkında bilgi verir misiniz? 

Biraz daha sert olacak onu söyleyebilirim. Ben çok 

mesaj bombardımanına sokmak istemiyorum seyirciyi. 

İzleyen biraz zevk alsın istiyorum. Aslında mesaj 

verirken insanları sıkmamak gerekir. Birşey öğrenmek 

istemeyen de var. Adam Matrix’i çekiyor. Aslında 

baktığında altında felsefik bir mesaj var ama mesajına 

kafa yormak zorunda değilsin. O filmi her türlü izleyebilirsin. 

Ben de bunu hedefliyorum. 

Bu filmde de bir mesaj verme kaygısı içine girilmemiş… 

Cümle kurmamaya özen gösterdim. Evlenirsen şu 

olur, bu böyle olursa bu olur gibi birşey yapmak istemedim. 

Böyle uzun cümleler kurmak istemedim. Ben 

senaryoya inanıyorum. 

Benim size sormadığım ama sizin söylemek istediğiniz 

birşey var mı? 

Şöyle söyleyebilirim, bu filmin tüm şeyleri gerçek 

sinema malzemeleri ile yapıldı. Zamanımızda genelde 

sinema tv teknik alet ve edevatları ile yapılıyor. 

Müzikler minimal, reji dizi rejisi, HD kameralar, Led 

kameralar. Bu filmin sesleri tamamen Londra’da mixlendi. 

Dünyanın en önemli ses mixçileri bu filmin mixinin 

başındaydı. Berlin Armoni Orkestrası tarafından 

çalındı. Birinci sınıf oyuncularla cast oluşturuldu. Mekanlar 

özenle seçildi. Yani bunu söyleyebilirim elimden 

geleni yaptım. Top seyircide bu saatten sonra 

değiştirecek birşeyim yok.


n Hollywood’u Hollywood yapan yıldızlarıdır. 

Özellikle kadın oyuncular bu endüstrinin en 

parlak parçasıdır. Yıllarca onların ismiyle 

anıldı bu endüstri, Brooke Shields, Phobe 

Cates, Lindsay Lohan, Miley Syrus ve daha 

kimler kimler. Bu isimlere en son katılan 

ise Jennifer Lawrence. 1990 doğumlu Lawrence 

14 yaşında keşfedildi. Kentucky’de 

doğan yıldız New York’a gittiğinde bir iki 

ajansa başvurdu ve deneme çekimleri 

sonucunda menejerler peşine düştü. Annesi 

Karen kızının bu isteğine önceleri çok 

sıcak bakmadı. Fakat menejerlerin ısrarları, 

katıldığı bir katalog çekimlerindeki başarısı 

Lawrence ailesini dönemeyeceği bir yola 

çıkardı. İlk başlarda televizyon dizilerinde 

yer alan Lawrence 2008 yılında Guillermo 

Arriaga’nın yönettiği Burning Plan’da rol 

alınca dikkatleri üzerine çekti. Kim Basinger 

ve Charlize Theron gibi önemli isimlerle 

beraber rol alan Lawrence gösterdiği 

performansla asla ezilmedi. Hatta bu seksi 

kadınların yanında tazeliğiyle daha fazla 

dikkat çekti. Daha sonra 2009 yılında 

Devill You Know’da rol aldı. Oynadığı iki 

filmle Winter Bones’daki rolü kaptı. Filmin 

deneme çekimlerine giderken çok yorgun 

olduğunu söyleyen Lawrence çekimlerde 

herkesin ondan güzel olmasını, iyi 

konuşmasını beklediğini ama yorgunluktan 

hiç havasında olmadığını fakat senaryoyu 

okuyunca müthiş bir kadın karakteri gözlerinde 

canlandığını anlattı. Bazı oyuncularıh 

kendini yarattığını bazılarının ise başkaları 

tarafından yaratıldığını söyleyen Lawrence 

“Ben kendimi yarattım” diyerek iddiasını 

ortaya koyuyor. Kendi yaş gurubunda bir 

Robert Redford, Paul Newman olmadığını 

ama James Franco’yu oyuncu olarak 

beğendiğini anlatan Lawrence “İkinci bir 

James Franco da yok” diyor kendi yaş 

gurubu için. Gitar çalan oyunculuktan 

önce amigo kız olan Lawrence her filmiyle 

üstüne koyuyor. Winter Bones’dan 

sonra Jodie Foster’ın yöneteceği The 

Beaver’da Mel Gibson ve Foster ile birlikte 

rol alacak. 2012’de ise X Men First Class’da 

Mystque’i canlandıracak. Oscar töreninde 

giydiği o vücudunu saran kırmızı elbiseyle 

hayal ettiğimiz Lawrence’ı X Men’de 

Mystque olarak düşünmek bile insanı 

heyecanlandırıyor.

Winter Bones’un genç yıldızı 

Jennifer Lawrence belki Natalie 

Portman’a Oscar’ı kaptırdı ama 

hem filmdeki başarısıyla hem 

de Oscar törenindeki kendinden 

emin tavırlarıyla herkesi 

kendine hayran bıraktı.


n Kim ne derse desin, burnuna, saçına, kaşına, hatta 

dudaklarına takılmış olsun ben bir filmde Ben Stiller ile onu 

görünce mutlu oluyorum. Ben Stiller (kamera önü) ve Wes 

Anderson (kamera arkası) ile kanka, Luke Wilson ile kardeş, 

çiçeği burnunda bir baba ve filmlerin uçuk oyuncusu… Tam 

adı Owen Cunningham Wilson olan oyuncu 1968, Dallas 

doğumlu. Yazar yanı da kuvvetli olduğu, filmlere oyuncu ve 

senarist olarak katılmayı seven hatta kendisini aslen yazar 

olarak gören zat! Bottle Rocket’ta senaryosunu yazıp 

kendisine hayalci bir rol biçen Wilson, 1997 yapımı 

Jennifer Lopezli Anaconda’da rol aldı. Perili Ev’de 

çenesi kesilmesine rağmen deney insanı Dr. Marrow 

rolündeydi, Jackie Chan’le türlü sakarlıklara imza 

attıkları Şangaylı Kovboy ise bir sene sonra 

çıkacak Zırtapoz’a hazırlıktı adeta. Ben Stiller 

etkisi fazla olsa da! Senarist olarak imza attığı 

Tenenbaum Ailesi’nde yine kovboy kadrosundan 

yerini aldı, Düşman Hattı’nda aksiyon ve 

drama daldı, Şangay Şövalyeleri’nde Chan 

ortaklığı devam etti. Deniz’de Yaşam filminde 

ekibe yeni katılan çaylağı, The Big Bounce 

filminde zıpırların zıpırını, Starsky & Hutch’da 

Stiller ile kanka dedektifleri oynadılar. 80 

Günde Devrialem’de kalabalık bir kadronun 

içinde yer aldı, The Wedding Crashers onun 

sulu sepken ve sevimli hallerinin tıpkısının 

aynısı, Sen, Ben ve Duprie’de arkadaşlarına 

fenalıklar geçirten Duprie’yi, Müzede Bir 

gece’de müze sakinlerinden Jedidiah’ı, 

Marley ve Ben’de köpekli bir adamı, Zor 

Baba serisinde Ben Stiller’ın karşısına 

çıkan karısının kıl ve eski sevgilisi olarak 

rol aldı. Bu ay ve sonrasında vizyonu açık 

görünüyor. Bu ay vizyonda olan Farrelly 

Kardeşlerin Hall Pass’ın da çapkınlık turuna 

çıkan adam olarak karşımıza çıkacak, 

komiklik yapacak yine… Nisan’da ise 

How Do You Know’da kendini beğenen 

bir beyzbol oyuncusu olarak karşımızda 

olacak! Sevenler izlesin!

Bu ay ve 

sonrasında vizyonu 

açık görünüyor. Bu 

ay vizyonda olan 

Farrelly Kardeşlerin 

Hall Pass’ın da 

çapkınlık turuna 

çıkan adam olarak 

karşımıza çıkacak, 

komiklik yapacak 

yine…

n Uzun zamandır ismi usta 

oyuncularla anılan Russel 

Crowe, cesur ve girişken 

tavrıyla Hollywood’un 

vazgeçilmez oyuncularından. 

Kadın hayranları kadar erkek 

sinemaseverlerin de takdirini 

kazanmış olan Crowe, Maximus 

gibi azimli ve sevdikleri 

için ölümüne savaşabilen 

biri iken, John Nash kadar 

da iç dünyası karmaşık biri. 

Zaman zaman sabırsızca 

davranarak seçtiği rollerle 

hayal kırıklığı yaşayan sevilen 

oyuncu, sadece setlerde 

değil, her alanda başrol 

hayatı yaşamakta. En yüksek 

paraları kazanan aktörler 

arasında sayılan Russel 

Crowe özel hayatıyla da muadillerine 

örnek olmaktadır.

İlk İzlenim: Güçlü, kuvvetli, 

Konuştukça: İntikam duygusuyla yanıp 

tutuşan, istikrarlı biri… 

Artıları: Mangal yüreği çevik bileğiyle 

buluşunca önüne geleni deviriyor. 

Handikapları: Gözlerini kör eden hırsı, sonunda 

kendisini de ebediyete uğurluyor. 

Yaşam Felsefesi: Her şey ailem için! 

Hayattaki Düsturu: Birlikte olursak, hayatta 

kalırız! 

Tanıyınca: Maximus gibi bir adamla 

tanışırsanız iki seçeneğiniz var. Ya onun 

yanında olup, onurlu bir mücadele içinde 

ölürsünüz. Ya da onu karşınıza alıp 

kılıcıyla ölürsünüz. Seçim sizin. 

İlk İzlenim: Aklı başında, sakin görünümlü biri. 

Konuştukça: Bu adam kimle konuşuyor? Bir bilen 

var mı? 

Artıları: Kafası bambaşka çalışan, olayları farklı 

açılardan gören bir zeka küpü, matematik dehası… 

Handikapları: Şizofren… 

Yaşam Felsefesi: Her problemin bir çözümü 

vardır… 

Hayattaki Düsturu: Siz, benim her şeyi berbat eden 

bir deli olmamı görmek istediniz. Ama olmadı. 

Tanıyınca: Sayılarla ve formüllerle dolu dünyasına 

girebilmek için en azından onun ruhunu iyi 

okumanız gerekli. Aksi takdirde ona nasıl 

yaklaşacağınızı kestiremeyebilir ve hayal dolu 

dünyasında boğulabilirsiniz.

n Evrensel hümanizm 

düşüncesinin öncülerinden Yunus 

Emre’nin hayatı film tadında 

çekilecek dramatik bir belgesele 

konu oluyor. Projenin 

mimarı Kürşat Kızbaz. Yunus’un 

yaşadığı Selçuklu kentini bire bir yansıtacak platonun 

yapımına da başlandı. Belgesel kadrosunda Yıldız 

Kenter, Müşfik Kenter, Selçuk Yöntem ve Burak Sergen 

rol alıyor. Çekimlere 20 Mayıs’ta başlanacak. 

n Temmuz ayının ilk haftası çekimlerine 

başlanılacak olan “Son 10 Dakika” isimli 

sinema filminin ön çalışmalarına şimdiden 

başlandı. Yönetmenliğini Uğur Balkan’ın 

üstleneceği sinema filmi için başarılı isimlerle 

görüşmeler yapılıyor. Uğur Balkan 

“İddiamı ‘Son 10 Dakika’ isimli filmimle 

göstereceğim” dedi. Filmde Kainat güzeli 

Almeda Abazi ve Damla Debre rol alıyor. 

Balkan, Sakarya Üniversitesi Güzel Sanatlar 

Fakültesini bitirdikten sonra dizi film ve 

reklam dünyasında önemli isimlerle başarılı 

işlerde çalıştı. 

n Yalana, dolana, talana, hırsıza, arsıza, 

yolsuza, laine ve haine ve de cümle 

haşerata Hop Dedik! sloganıyla yola çıkan, 

yönetmenliğini Oğuz Yalçın’ın üstlendiği, 

senaryosunu Emniyet 

Amiri Bayram 

Özbek’in yazdığı 

“Hop Dedik!” sinema 

filminin çekimleri bitti. 

Filmde Perihan Savaş, 

Bulut Aras, Emir 

Benderlioğlu, Orhan 

Bıyıklı, Ceren Şekerci, 

Mesut Çakarlı ve 

İsrafil Köse gibi oyuncular 

rol alıyor.

n 8. Yüzyıl’da yaşadığı 

tahmin edilen Türk 

kumandanı Battal 

Gazi’nin yaşamını konu 

alan kısa metrajlı film için 

6,5 milyon euro bütçe 

ayrıldığı bildirildi. Öztürk, 

sinemanın gücünü 

de kullanarak kültürel 

değerlerin tanıtımını 

yapacaklarını vurguladı. 

Mayıs ayında çalışmalara 

başlayacaklarını bildiren 

Öztürk, filmde Battal 

Gazi”nin babasını Cüneyt 

Arkın’ın oynayacağını 

anlattı. Öztürk, “Türkiye 

genelinden tanınmamış 

isimleri de düşünüyoruz” 

diye konuştu. 

n Yönetmen Sinan Çetin, “Sinema topal 

bir sanat mı ki devlet yardım ediyor?” 

sözleri sinema dünyasını ikiye 

bölündü. Kimi yönetmen “Verdikleri para 

sadakadır” diyerek Çetin’e destek olurken, 

kimi de “Devlet daha çok destek 

vermelidir” görüşünü savundu. Çetin 

“Devletin film yapana yardım etmesine 

gerek yok. Fonlar, yardımlar biter, devlet 

sinemadan elini çekerse son derece 

gerzek ve aptal filmlerin yapılması 

ortadan kalkacaktır. ” diyerek sözlerini 

tamamladı. 

n Siyah Beyaz ile başlayan Ankara sevdası diğer 

filmlere de sıçradı! Bizim Büyük Çaresizliğimiz için; 

“Bu filmi Ankara’dan başka bir yerde çekemezdim” 

diyor Seyfi Teoman. Yeni filmi Yeraltı için ise Zeki 

Demirkubuz şunları söylüyor: Filmimdeki baş karakterin 

memur olmasını da düşünerek memur şehri 

olarak anılan Ankara’ya geldim. Ankara’da inanılmaz 

bir sinematografi var. Sinemacılar, kısa filmciler bunu 

nasıl keşfetmiyorlar 

bilmiyorum. Behzet 

Ç. ekibi dışında daha 

kimse keşfetmedi 

bunu. . Ankara’nın 

kendisine sinematografik 

açıdan mükemmel 

geldiğini dile 

getiren Demirkubuz, 

film bittiğinde izleyicilerin 

“Ankara bu 

kadar sinematografik 

miydi?” sorusunu 

soracaklarını belirtti.


n Yeşilçam Film Ödülleri yaklaşırken 

ve tartışmalar almış başını gitmişken 

biz de teybimizi bu festivali hayata 

geçirenlere uzattık. Beyoğlu Belediye 

Başkanı Ahmet Misbah Demircan, 

Turkcell Kurumsal İletişim ve 

İlişkilerden Sorumlu Genel Müdür 

Yardımcısı Koray Öztürkler ve tabii 

ki TÜRSAK Başkanı Engin Yiğitgil. 

Yeşilçam Ödülleri ile önemli bilgileri 

en yetkili ağızlardan sizlere 

ulaştırdık… 

Yeşilçam Ödülleri sinema 

dünyamızdaki hangi açığı kapatıyor? 

Ahmet Misbah Demircan: Yeşilçam 

Beyoğlu’nun bir sokağı ancak 

Yeşilçam aynı zamanda Türk 

sinemasının sembolleşmiş bir 

markası. Dolayısıyla böyle bir markaya 

sahip çıkmaya ve parlatmaya 

Türk sinemasının ihtiyacı vardı diye 

düşündük. Yeşilçam geçmişten günümüze 

gelen bir değerdir. Yeşilçam böyle bir sembol 

değer olarak önde olmalıydı. Yeşilçam Ödülleri’nin 

bir başka kıymeti de şudur; Türk sinemasının üzerinde 

tartışılan bir jüri sistematiğinin olduğu, neticeleri 

tartışmalara açık bir mekanizmadan sıyrılıp 

kendi kendinin ödülünü verebildiği bir mekanizmaya 

ihtiyacı vardı. Yeşilçam ödülü işte bu iki açığı 

kapatıyor. 

Değişik bir oylama sistemi var. En kapsamlı jüri 

sistemi diyebiliriz. Jüri seçiminde kriterler nedir ve 

bu yapıyı doğru buluyor musunuz? 

Engin Yiğitgil: Yeşilçam Ödülleri dünyadaki benzerlerinden 

hiçbir farkı olmayan bir sinema ödülleridir. 

En kapsamlı jüri sistemi bu ödül projesinde vardır. 

Şöyle ki; vizyona giren ve yapımcısı tarafından 

onaylanan filmlerin kendi ekipleri ilk oylamada 13 

kategorideki ilk 5 adayı belirler. Sonraki büyük jüri 

ise yine birinci etaptaki jürinin katılımı ile sinema 

dünyasının önde gelenleri, diğer bazı disiplinlerin 

(edebiyat, plastik sanatlar, vb.) akil adamlar 

topluluğundan oluşur. Burada esas olan mesleki 

örgütlerin ve sinema sektörünün birinci oylamadaki 

profesyonelce uzmanlık alanlarındaki görüşlerinin ve 

kriterlerinin oylaması olmasıdır. 

Yeşilçam Ödülleri’ne bir filmin aday olabilmesi için 

hangi özelliklere sahip olması lazım? 

Engin Yiğitgil: Bu seneki dahil Yeşilçam Ödüllerinde 

aday olabilmek için o sene bir hafta boyunca ticari 

bir gösterimde yer alması yeterli bir sebeptir. Ancak 

önümüzdeki seneden itibaren Vakfımız Mesleki Güç 

Birliği ile işbirliği yapmak üzere sözlü bir anlaşma 

yapmıştır. Bundan sonra vizyona giren filmlerin aday 

adayları Mesleki Güç Birliği tarafından kendilerince 

uygulanacak bir kriterler silsilesinden sonra tespit

edilerek TÜRSAK Vakfı’na verilecek ve ilk oylama 

bu aday adaylarının tespitinden sonra yine eskisi 

gibi yapılacaktır. Esas olan da bu oylama şeklidir. 

Yeşilçam Ödülleri’nin, Oscar’larla benzeştiği bir 

yönü de var. Bu noktada sizin yorumunuz nedir? 

Türk sinema endüstrisinin Yeşilçam Ödülleri gibi 

büyük bir organizasyonu yaşatacak üretime sahip 

olduğuna inanıyor musunuz? 

Ahmet Misbah Demircan: Yeşilçam Ödülleri’nin, 

bugün için dünyadaki büyük örneklerine 

baktığımızda onlarla yarışacak düzeyde 

olduğunu söyleyemeyiz ancak bu gelecekte 

onlarla yarışamayacağımız anlamına asla gelmez. 

Bu endüstrinin oluşması aslında ülkenin 

gelişmesiyle de alakalı bir şey olduğunu söyleyebiliriz. 

Türkiye sanayicisi, ticareti ve iş kapasiteleriyle 

birlikte büyüyor. Bu büyüme içerisinde 

bütün sektörlerin olduğu gibi sinema 

sektörünün de gelişeceğini ve daha 

iyiye gideceğini hep birlikte göreceğiz. 

Dolayısıyla, ufkumuzu ve hedefimizi 

büyük tutuyor olmamız gelecekte bütün 

bu sorunları aşmaya yetecektir. 

Ödül sisteminde verilen para ödüllerinin 

filmleri üreten sanatçılara etkisini 

değerlendirebilir misiniz? 

Engin Yiğitgil: Vakıf olarak bu projenin 

başlangıcından itibaren ödülleri yüksek 

tutmamızın en önemli sebebi üretime 

yapabilecekleri pozitif etkidir. Yani 

şunu demek istiyoruz ki; birinci ödülün 

250.000 TL kadar bir miktarda olmasının 

asıl sebebi alınacak ödül ile hiç olmazsa 

bir projenin harekete geçmesini 

sağlayacak bir itici güç olmasıdır. 

Türk sinemasında sponsorluk sistemi 

yeteri kadar işliyor mu? Eğer işlemiyorsa 

aslında bu ödülleri birer sponsorluk 

olarak da düşünebilir miyiz? 

Ahmet Misbah Demircan: Pek işlediği 

söylenemez. Nedenleri üzerinde çok 

konuşulabilir ama tematik alanlara 

kaydıkça bu sponsorlukta kazan-kazan 

modelinin gelişebileceği kanaatindeyim. 

Sinema hayatımızda söylemek 

istediklerimi, toplumla paylaşmak istediklerimizi 

ortaya koyduğu sürece insanlar 

açısından, kendini ifade etme alanı 

olarak görmeye başladığı sürece sponsorluklar da 

güçlü olabilecektir diye düşünüyorum. 

Koray Öztürkler : Turkcell olarak film sponsorluğumuz 

bulunmuyor ancak bu ödül sisteminin bütün Türk 

filmlerine kucak açtığını, ayrım yapmadığını ve teşvik 

edici olduğunu düşünüyoruz. Bir teknoloji ve iletişim 

şirketi olarak, iletişim kurmanın en güzel yollarından 

birinin sanat ve sinemadan geçtiğine inanıyoruz. Mobil 

altyapılarımızı kullanarak da, ilerleyen yıllarda Türk 

sinemasının gelişimine daha fazla katkı sağlamayı 

arzuluyoruz. 

Türkiye’de sinema üzerine bu tür ödüller hep bir 

festival yapısı içinde verilir. Yeşilçam Ödüller’i ise 

Türkiye’de pek de görmediğimiz bir yapı. Bu farklılık 

hangi etkiyi yaratır? 

Engin Yiğitgil: Sorduğunuz soru için çok teşekkür 

ederiz. Sinema dünyasının çok iyi bildiği ancak ka-

kamuoyunun pek iyi bilmediği bir 

hususa şimdi değiniyoruz. Yeşilçam 

Ödülleri sistemi ile festivaller ödül 

sistemi birbiriyle hiç alakası olmayan 

iki ödül sistemidir. Festivallerin 

ödül sistemi birbirine çok benzer. Her 

festivalde festival düzenleme kurulu 

tarafından tespit edilen ve sinema 

dünyasının kendi dallarında uzman 

ve profesyonel kişiler tarafından 

oluşan, 11 kişiyi pek geçmeyen bir jüri 

vardır. Bu özel bir seçimdir. Ve filmlerin 

yine festival komitesi tarafından 

yarışma için özel seçimi söz konusudur. 

Yeşilçam Ödülleri ise dünyadaki 

diğer ülkelerdeki benzerleri gibi 

(Amerika’daki Oscar, İngiltere’deki 

Bafta, Fransa’daki Cesar, vb.) tüm bir 

senenin ticari gösterime giren filmleri 

için geçerli olup, en kapsamlı ve geniş 

katılımlı jüri tarafından seçime tabii 

tutulur. Arada sistem, mantık ve görüş 

bakımından çok büyük farklılıklar 

vardır. 

Türkiye’de en fazla seyredilen sinema 

türü komedidir. Komedi filmlerini 

üreten yönetmenlerin, komedyenlerin 

şikayeti festivaller tarafından ciddiye 

alınmamaktır. Yeşilçam Ödülleri’nin 

bu duruma yaklaşımı nedir? Bu konu 

hakkında sizin görüşlerinizi alabilir 

miyiz? 

Engin Yiğitgil: Yeşilçam Ödülleri şu 

andaki sistemine göre o sene itibariyle 

vizyona girmiş bütün yapımları 

seçkisine alır. Herhangi bir tür seçimi 

yapmaz. Bu konuda benim özel 

görüşüm ise; -eğer soruluyorsa- komedi 

gerek sinema gerekse tiyatro 

sanatında en zor türdür. Her zaman güldüren sanat 

değildir. Komedi aslında mizah ve dram sanatıdır. 

Güldürmek her zaman daha zor bir uğraşıdır. 

Dolayısıyla, kaliteli bir komedi filmi üretmek bütün 

dünyada olduğu gibi Türkiye’de de zordur. Ama 

dediğim gibi Yeşilçam Ödülleri gibi sistemde tür 

ayrımı yapılmaz. Her film seçkiye girebilir. 

Her yıl çekilen film sayısı artmakta bu sayı artışı 

Türkiye’deki festival yapısını nasıl etkiler? 

Engin Yiğitgil: Aslında kalite nicelikte aranmaz ve 

fakat nitelikte aranır. Buna rağmen film sayısının 

artışı Türkiye’deki festival yapısını ve Yeşilçam Ödüllerini 

olumlu manada etkiler. 

Beyoğlu Türk Sineması için önemli bir yer. Buna 

rağmen ard arda sinemalar kapanıyor. Halbuki 

Beyoğlu Belediyesi’nin sinemaya verdiği önem ortada. 

Bu noktada Belediye’nin aldığı önlemler nelerdir, 

yeni projeleri var mı? 

Ahmet Misbah Demircan: Beyoğlu’nda sinemaların

kapandığı doğru ancak sinemalar Beyoğlu’nda 

mutsuz oldukları için kapanmıyor. Aslında, 

Beyoğlu’na herkes gelirken, sinemalarda gelmek 

istiyor ancak, Beyoğlu’nun sinemaları çok eskidi. 

Bugünün ihtiyaçlarına cevap veremiyor. 

Beyoğlu’ndaki, mimarlık projelerinde yeteri 

kadar bu çözüme odaklanılmadı. Bu çözüme 

odaklanıldığında çok tartışıldı. Bütün bunlar 

süreç içerisinde aşılacaktır. Çünkü, sinemasız bir 

Beyoğlu, Beyoğlusuz bir sinema düşünülemez. 

Bu gelişme trendi kendi çözümünü de 

getirecektir. 

Yeşilçam’ın ve eski sinemaların 

Beyoğlu’nda yaşadığı sıkıntılarla ilgili 

olarak Tursak vakfının da yorumlarını 

öğrenmek isteriz. 

Engin Yiğitgil: TÜRSAK Vakfı 21 yıllık 

kuruluş olup, 21 yıldır Beyoğlu’ndaki 

merkezinde faaliyet göstermektedir. 

Beyoğlu’nda sinemalarla ilgili 

sıkıntıların gerçek sebeplerinin 

aranmasında Vakfımız her zaman 

öncü olmaya çalışmış ve problemlerin 

derinine inerek sıkıntıların giderilebilmesi 

için de her daim önerilerini yetkili 

makamlara ve özellikle kamuoyuna 

sunmuştur. TÜRSAK Vakfı Başkanı da 

bütün bu sinemaları 55 yıldır yakından 

takip etmekte olup, bu sorunu Yönetim 

Kurulu’ndaki değerli üyeleriyle çok 

yakından takip etmektedir. Değişimin 

kaçınılmaz olduğu ve ancak bu sorunun 

Beyoğlu’nun tarihsel dokusuyla 

etik ve estetik olarak çözümlenmesi 

gerektiğini de daima vurgulamıştır. 

Turkcell gibi büyük şirketlerin sinemaya 

sponsor olması önemli. Tek 

Tek filmlere sponsor olmak mı, yoksa 

bu tür sinema endüstrisinin genelini 

etkileyen etkinliklere mi destek vermek 

gerekir? 

Koray Öztürkler: Film endüstrisinin 

geliştiği noktada, doğal süreçte filmlerin 

kalitesi de gelişecektir. Son 

yıllarda bu konuda çok sevindirici 

gelişmeler var. Türk filmlerinin kalitesi 

son yıllarda çok gelişti, ayrıca 

geçmiş yıllara oranla yıl içerisinde 

çekilen filmlerde de önemli bir artış 

gözlemliyoruz. Son yıllarda Türk sinemasına olan 

ilginin ciddi oranda artması mutluluk verici. Bu ilginin 

devam etmesi ve Türk sinemasının ulusal ve uluslar 

arası alanlardaki başarılarının sürmesi için, desteklerin 

artarak devam etmesi gerek. Bu nedenle, sinemamızı 

ileriye taşıyacak her türlü adım ve özel sektörün bu 

alandaki desteği çok değerli. Ayrıca Yeşilçam Ödülleri 

gibi büyük ve toplu organizasyonların da, Türk filminin 

gelişimine çok büyük etkisi olduğunu düşünüyoruz.

Dünya Kitle İletişimi Araştırma Vakfı tarafından gerçekleştirilecek 2. Ankara 

Film Festivali bu yıl 17 – 27 Mart tarihleri arasında yapılıyor. Açılış 

filmi 2009 Arjantin yapımı Javier Mrad imzalı Teklopolis / Teclopolis… 

SULUSAL YARIŞMA BÖLÜMÜ 

Çoğunluk- Seren Yüce-2010, Gölgeler ve 

Suretler- Derviş Zaim-2010, Kars Hikâyeleri- 

Özcan Alper, Ülkü Oktay, Emre Akay, Ahu 

Öztürk, Zehra Derya Koç-2010, Kavşak- Selim 

Demirdelen-2010, Kayıp Özgürlük - Umur 

Hozatlı-2010, Kar beyaz- Selim Güneş-2010, 

Press- Sedat Yılmaz-2010, Siyah Beyaz- Ahmet 

Boyacıoğlu-2010, Ses- Ümit Ünal-2010, Teslimiyet- 

Emre Yalgın-2010 

DÜNYANIN HER KÖŞESİNDEN 

Festivalin en renkli bölümlerinden biri olan 

“Dünyanın Her Köşesinden”, dünyadaki en 

önemli film festivallerinde gösterilmiş, ödül 

almış, eleştirmenler ve seyirciler tarafından en 

çok beğenilen filmlerden oluşan, Uzakdoğu’dan 

Amerika’ya, Afrika’dan Avrupa’ya uzanan bir 

yolculuk. Dünyanın her köşesinden öyküleri 

Ankaralı seyircilere taşıyacak olan programda 

bol ödüllü filmlerin yanı sıra keşfedilmeyi 

bekleyen filmler de var. 22 Mayıs 22nd of May, 

Koen Mortier, 2010, Belçika; Akbaba Carancho, 

Pablo Trapero, 2010, Arjantin; Ana Mother 

Madeo, Bong Joon-ho, 2009, Güney Kore; Baltık 

Günlükleri The Poll Diaries, Chris Kraus, 2010, 

Almanya, Avusturya, Estonya; Bitmeyen Yaz 

How I Ended This Summer Kak ya provel etim 

letom, Alexei Popogrebsky, 2010, Rusya; Devrim 

Revolución Revolution, Mariana Chenillo, Patricia 

Riggen, Fernando Eimbcke, Amat Escalante, 

Gael García Bernal, Rodrigo García, Diego Luna, 

Gerardo Naranjo, Rodrigo Plá, Carlos Reygadas, 

2010, Meksika; Görünmeyen Göz The Invisible 

Eye La mirada invisible, Diego Lerman, 2010, 

Arjantin, Fransa, İspanya; Havyanlar Krallığı 

Animal Kingdom, David Michôd, 2010, Avustralya; 

Hayali Aşklar Heartbeats Les amours 

imaginaires, Xavier Dolan, 2010, Kanada; Hücre 

211 Celda 211 Cell 211, Daniel Monzón, 2009, 

İspanya, Fransa 

USTALAR 

Onları biliyor, seviyor ve en son ne yaptıklarını 

merak ediyoruz. Ustalar programı, çağdaş sinemaya 

yön veren, dünyanın en tanınmış yönetmenlerinin 

en son filmlerini içeriyor. Benim 

Güzel Oğlum, Ne Yaptın Sen? My Son, My Son, 

What Have Ye Done Werner Herzog, 2009, ABD, 

Almanya; Carlos , Olivier Assayas, 2010, Fransa; 

Hayatta Kalmak Surviving Life Prezít svuj zivot 

(teorie a praxe), Jan Švankmajer, 2010, Çek Cumhuriyeti; 

Montpensier Prensesi The Princess of 

Montpensier La princesse de Montpensier, Bertrand 

Tavernier, 2010, Fransa; 

Öfke Outrage, Takeshi Kitano, 2010, Japonya; 

Özgürlük Freedom Korkoro, Tony Gatlif, 2009, 

Fransa; Son Sirk A Sad Trumpet Ballad Balada 

Triste, Álex de la Iglesia, 2010, İspanya; Tehlikeli 

Yol Route Irish, Ken Loach, 2010, İngiltere 

TOPLU GÖSTERİM: JERZY SKOLIMOWSKI 

Festival programının en önemli bölümlerinden 

biri olan, yedinci sanat ustalarını başyapıtlarıyla 

andığımız “Toplu Gösterim” bölümünün bu 

seneki konuğu 40 yıllık sinema kariyerine 25 

film sığdırmayı başaran ünlü Polonyalı yönetmen 

Jerzy Skolimowski. 1960’lı yıllarda ismi 

Jean-Luc Godard ile birlikte anılan ve The 

Shout, Moonlighting, The Departure gibi kült 

filmlerin yönetmeni olan Skolimowski, 1991’den 

beri film çekmemiş, 2008’de ise Anna ile Dört 

Gece filmiyle 17 yıllık sessizliğini bozmuştu. 

Bu sene çektiği Essential Killing filmiyle Venedik 

Film Festivali’nde yarışan Skolimowski, 22. 

Ankara Uluslararası Film Festivali’ni 6 filmiyle 

renklendirirken, yönetmenin son filminin Türkiye 

Prömiyeri de Ankara’da gerçekleştirilecek.

Gösterilecek filmleri ise şöyle; Essential Killing, 

2010; Anna ile Dört Gece Four Nights with Anna 

Cztery noce z Anna, 200; Eller Yukarı! Hands 

Up!, 1967; Engel Barrier, 1966; Ferdydurke 

Thirty Door Key, 1991; Kolay Başarı Walkover, 

1965; Yüz Tarifi Rysopis, 1964. 

DOĞAYA KARŞI İNSAN 

Son 30 yıla damgasını vuran ekolojik-çevresel 

sorunlar, günümüz dünyasının karşı karşıya 

olduğu sorunlar bakımından en önemli gerçeklik 

olarak karşımızda duruyor. Küresel ısınma, hızla 

kuruyan içme suyu kaynakları, verimsizleşen 

tarımsal alanlar, iklim değişikliğinin tetiklediği 

sel, kuraklık, salgın hastalık ve ekosistem 

değişiklikleri, genetiği 

değiştirilmiş besinler, 

atmosferde hızla artan 

karbon salınımı, doğal 

kaynakların aşırı ve kontrolsüz 

tüketimi, doğal 

enerji kaynakları yerine 

doğayı yıkıma uğratan enerji 

kaynaklarının kullanımında 

ısrar edilmesi gibi nedenler 

dolayısıyla dünya bugün 

devasa bir çöplük haline 

gelmiş durumda. Zaman 

bütün bunların farkına varma 

ve farkındalığını artırma 

zamanı. Ankara Uluslararası 

Film Festivali, seyircisini 

dengesi bozulan doğa ve bunun 

ardındaki nedenler üzerine 

düşünmeye çağırıyor. 

Bu kapsamda gösterilecek 

filmler şöyle; Dive! Living off America’s Waste, 

Jeremy Seifert, 2010, ABD; Into Eternity, Michael 

Madsen, 2010, Danimarka, İsveç, Finlandiya; 

Plastik ve Cam Plastic and Glass, Tessa Joosse, 

2009, Fransa; 

Poşet Plastic Bag, Ramin Bahrani, 2009, ABD; 

Teklopolis Teclópolis, Javier Mrad, 2009, Arjantin; 

The Broken Moon, Marcos Negrao, Andre 

Rangel, 2010, Brezilya; There Once was an Island: 

Te Henua e Nnoho, Briar March, 2010, Yeni 

Zelanda; Underkastelsen Submission, Stefan 

Jarl, 2010, İsveç 

YAŞASIN KOMÜN! (VIVE LA COMMUNE!) 

140 yıl önce Paris’te görülmemiş bir sefalet 

içinde yaşayan emekçi kitleler, eşitlikçi, özgürlükçü, 

dayanışmacı bir dünya için ayağa kalktılar. 

18 Mart 1871’de bütün askeri birliklerini Paris’e 

gönderen burjuvazi, Yaşasın Komün (Vive la 

Commune!) haykırışıyla karşılaştı. Ve tarihin ilk 

proleter yönetimi kuruldu. Ardından Lyon, Marsilya, 

Narbonne, Toulouse, Saint-Etienne komünleri 

geldi. Komün, tarihte benzeri görülmemiş 

bir gaddarlıkla yok edilse de, Micheal Hardt ve 

Antonio Negri’nin deyişiyle “bütün devrimlerin 

anası” olmaya devam ediyor. Ankaralı seyirciler 

Paris Komününün 140. yıldönümünde Peter 

Watkins‘in 345 dakikalık başyapıtı La Commune 

(Paris, 1871) filmini seyrederek o yıllarda ne 

yaşandığına tanıklık edecek. 

YENİ İTALYAN SİNEMASI 

Son 3 senedir gerek Cannes, Berlin gibi film festivallerinde 

aldığı ödüller, gerekse ele aldığı güncel 

ve politik konularla adından sıkça bahsettiren 

İtalyan Sinemasının en seçkin örnekleri Ankaralı 

sinemaseverlerle buluşacak. Abim Evin Tek 

Çocuğu My Brother is an Only Child Mio fratello 

è figlio unico, Daniele Luchetti, 2007, İtalya; Il 

Divo, Paolo Sorrentino, 2008, İtalya; Timsah The

Caiman Il caimano, Nanni Moretti, 2007, İtalya; 

Yenmek Vincere, Marco Bellocchio, 2009, 

İtalya bu bölümün filmleri… 

YENİ BİR PENCERE: KAZAKİSTAN 

Kazak sineması gerek Borat, Mongol gibi 

anaakım sinemaya daha yakın duran, gerekse 

Strizh, Baksy, Tulpan gibi festival çevrelerinde 

takdir edilmiş filmleriyle parlamaya devam ediyor. 

Gelin Kelin, Ermek Tursunov, 2009, Kazakistan; 

Şaman Native Dancer Baksy, Gulshat 

Omarova, 2008, Kazakistan ve Tulpan, Sergei 

Dvortsevoy, 2008, Almanya, Kazakistan bu 

bölümün filmleri… 

PANAHİ VE RASOULOF’A ÖZGÜRLÜK! 

Ankara Uluslararası Film Festivali, Aralık 

ayında “sisteme karşı propaganda yapmak” 

suçlamasıyla altı yıl hapis ve 20 yıl film çekmeme, 

senaryo yazmama ve ülke dışına 

çıkmama cezasına çarptırılan İranlı yönetmen 

Cafer Panahi ve meslektaşı Mohammad 

Rasoulof’un filmlerine ev sahipliği yapacak. Bu 

bölümde Beyaz Çayırlar Keshtzar haye sepid 

The White Meadows, Mohammad Rasoulof, 

2009, İran ve Kanlı Altın Talaye sorkh Crimson 

Gold, Jafar Panahi, 2003, İran gibi filmler var! 

YİTİP GİDENLERİN ARDINDAN 

Yitip Gidenlerin Ardından bölümünde, 2010 

yılı içinde zamansız bir şekilde kaybettiğimiz 

3 usta sinemacıyı anıyoruz: animasyon 

dünyasının en yaratıcı isimlerinden biri olan 

ve Paprika, Perfect Blue, Tokyo’s Godfather 

gibi çok özel animasyon filmlerle hayal 

dünyamızı zenginleştiren anime ustası Satoshi 

Kon; en çok Dünyanın Tüm Sabahları 

filmiyle bilindiği için filmografisinde gizlenmiş 

diğer zenginliklere haksızlık ettiğimiz Alain 

Corneau ve Fransız burjuvazisinin iki yüzlülük 

ve kokuşmuşluğunu sergilediği filmleriyle 

kalplerimizi fetheden, Fransa ve dünya 

sinemasının devrimci öncülerinden Claude 

Chabrol… 3 ustanın onları en iyi anlatan birer 

filmi bu bölüme konuk olacak. Aşk Suçu Love 

Crime Crime d’amour, Alain Corneau, 2010, 

Fransa; Bellamy , Claude Chabrol, 2009, Fransa 

ve Paprika, Satoshi Kon, 2006, Japonya: 

Ustaların birer filmi programda yer alacak. 

GECEYARISI SİNEMASI 

Beklenmedik misafirler, zombiler, vampirler, 

eli kanlı katiller… Korku / gerilim sinemasının 

en tekinsiz örnekleri geceyarısına doğru loş 

duvarımıza yansıyacak. Koltuklarınıza gömülün 

ve korkunun, gerilimin ve vahşetin dehlizlerinde 

bir yolculuk yapmaya hazırlanın. Bu bölümde 

Anneme ve Babama To My Mother and Father 

Can Evrenol, 2010, İngiltere; Beaver Dam Efsanesi 

The Legend of Beaver Dam Jerome Sable, 

2010 Kanada, ABD; Ölü Sezon Off Season Jonathan 

van Tulleken, 2009, ABD, İngiltere, Kanada; 

Şeytanı Gördüm I Saw the Devil Akmareul boattda, 

Kim Ji-Woon, 2010, Güney Kore; Tanrının 

Gazabı Deus Irae, Pedro Cristiani, 2010, Arjantin 

filmleri yer alıyor. 

ULUSAL KISA FİLM YARIŞMASI / GÖSTERİMİ 

Son bir yılda çekilmiş kısa filmler, kurmaca, 

deneysel ve canlandırma film dallarında 

yarışacak. Toplam 229 filmin başvurduğu Ulusal 

Kısa Film Yarışması’nda 15 kurmaca , 7 

canlandırma ve 13 de deneysel olmak üzere 

toplam 35 film finalist oldu. Kısa film programı 

dahilinde izleyici karşısına 22 kısa film çıkacak. 

Festival’in vize sorulmayan bölümünde, on dört 

ülkeden yirmi yedi kısa film izleyici karşısına 

çıkacak. Başka Bir Evren bölümünde Şili’den 

İran’a, Romanya’dan Japonya’ya on ülke, on beş 

canlandırma: Önemli kısa film festivallerinden 

Yunanisan’ın Drama Kısa Film Festivali altı filmlik 

bir Yunan kısaları seçkisiyle Ankara’da. Festival 

programcısı Stavros Chassapis de seçkiyi 

sunmak ve soruları yanıtlamak üzere salonda 

olacak. 

ULUSAL BELGESEL FİLM YARIŞMASI 

2010 yılı yapımı 72 filmin başvurduğu Ulusal 

Belgesel Film Yarışması’nda Ahmet Gürata, Bülent 

Özkam ve Ersan Ocak’tan oluşan ön eleme 

Seçiciler Kurulu; 7 Öğrenci Filmleri kategorisi, 11 

Profesyonel Filmler kategorisinde olmak üzere 

toplam 18 belgesel filmin yarışmaya katılmasına 

karar verdi. Öğrenci kategorisi: Babam Tarih 

Yapıyor - Haydar Demirtaş/ Bayrampaşa’da 

Sonbahar - Cem Terbiyeli/ Gülay Usta - Selin

Altay / Kahpe Devran - Cahit Çeçen/ Mada - 

Musa Ak/ Müebbet Kuşları - Hüdai Ateş/ Urbanbugs 

- Aykut Alp Ersoy. Profesyonel kategori: 

Göç - Mehmet Özgür Candan/ Bir Adım Ötesi 

- Tülin Dağ; Bir Filateli Öyküsü - Ümit Topaloğlu; 

Canıyla Oynayanlar - Serdar Güven; Hayal 

Çetesi - Seyfettin Tokmak, Kenan Kavut; Herkes 

Uyurken - Erdem Murat Çelikler; İfakat - Orhan 

Tekeoğlu; Ofsayt - Reyan Tuvi; Pippa’ya Mektubum 

- Bingöl Elmas; Selahattin’in Istanbul’u 

- Aysim Türkmen; 

Taşlaşan 

Vicdanlar - 

Cenk Örtülü, 

Zeynel Koç. 

ULUSAL BEL- 

GESEL FİLM 

GÖSTERİMİ 

Bu bölümde; 

Oğlunuz Erdal, 

Your Son, 

Erdal, Tunç 

Erenkuş 2010 

ve Uçurtmam 

Teller Takıldı, 

Ümit Kıvanç 

2010 belgeselleri 

var. Fiziksel 

engellerine 

rağmen hayata 

tutunmayı 

başaran 

insanların etkileyici 

hikâyeleri 

ise Do 

Dna, Maciej 

Glowinski 2010 

Polonya; Tu 

come mi vedi?, 

How Do You 

See Me?, Belén Lemaitre 2010 Meksika; Svoboda, 

Freedom, Neda Kirilova 2010 Bulgaristan 

gibi belgesellerle; yalnız çalışan, yalnız yaşayan, 

yalnızlaşan, tek başına yaşayan insanların hikayeleri 

ise Barzha , The Barge , Mikhail Kolchin 

2010 Rusya; Rättskıparen , The Refeere, Mattias 

Löw 2010 İsveç; Holding Still, Florian Riegel 

2010 Almanya; Letters from the Desert (eulogy 

to slowness), Michela Occhipinti 2010 İtalya gibi 

belgesellerle anlatılıyor. 

FESTİLAB 

Festilab Ankara Uluslar arası Film Festivali’nin 

bir Video/Film Üretim Laboratuarı girişimidir. 

Ankara’da yıl boyunca ses ve görüntü üretimi 

konusunda yurtiçinden ve yurtdışından gelecek 

konukların katılımıyla düzenlenecek bir dizi 

laboratuar-atölye 

çalışmasının, bir 

üretim bürosunun 

çatı-ismidir. Üretilen 

işleri periyodik olarak 

yayınlanacak bir 

Videozine yoluyla 

bağımsız dolaşımının 

sağlanacağı, bir 

dahaki festivalde 

gösteriminin 

yapılacağı bir 

dağıtım-gösterim 

ağı projesidir. Festivaller 

artık gösterim 

işlevlerinin ötesinde 

kendi izleyicisini 

yetiştirme, onu bir 

üreticiye dönüştürme 

noktasına sıçramak 

zorundadır. Sanatsal 

üretim genel 

olarak ayrıcalıklı 

bir sınıf tarafından 

düşünülmüş ve 

kurul¬muş olan 

bir üretimi, yani 

ayrıcalıklı sınıf 

tarafından çoğunluk 

için düşünülmüşü 

sür¬dürmek istiyor. 

Festilab bunun tersine herkes tarafından 

her¬kes için yapılan bir Video/Film üretiminden 

yanadır ve burada sinemacı çevrenini saran 

kutsallaştırıl¬mış şeylerden sıyrılırken, seyirci 

de artık Video/Film karşısındaki edilgen konumundan 

kendini kurtaracak, Video/Filmin ortak 

yaratıcısı, ortak sorumlusu olacaktır.

n 23 Haziran 1970 tarihinde 

Fransa’da dünyaya gelen Yann 

Tiersen, deneysel ve minimalist 

çalışmalarıyla adından söz 

ettiren bir müzisyen. Piyano, 

akordeon, keman ve gitarı eserlerinde 

sıkça kullanan usta 

müzisyen ona yakın enstrümanı 

da hakkını vererek kullanmakta. 

İlk gençliğini Rennes, Nantes, 

Boulogne gibi pek çok müzik 

akademisinde eğitim alarak 

geçirmiş, bu eğitimin ardından 

çeşitli rock gruplarına girmiştir. 

Eleştirmenler tarafından Erik 

Satie ve Nino Rota gibi isimlerle 

birlikte anılan Tiersen’i 

dünyaya tanıtan ise muazzam 

bir film oldu; “Amelie”… Jean- 

Pierre Jeunet’in yönettiği ve 

başrollerini Audrey Tautou ile 

Mathieu Kassovitz’in paylaştığı 

film çoktan başyapıtlar arasına 

girdi. Ve elbette ki, bunda 

Tiersen’in imza attığı müziklerin 

de etkisi büyük.

Bir Ruh Macerası 

AySE Sasa 

n Cumhuriyet Türkiyesi’nin seçkin ailelerinden birine 

doğdu. Kurtuluş Savaşı’nın efsane isimlerinden Rauf 

Orbay’ın yeğeniydi. Mürebbiyelerin elinde Türkçeden 

önce Almancaya hakimiyet kazanarak yetişti. Ülkenin 

“en iyi okullarında” okudu. Yeşilçam sinemasının en 

önemli yönetmenleriyle birlikte çalıştı. Halit Refiğ, 

Atıf Yılmaz, Memduh Ün gibi isimlerle ortak işlere 

imza attı. Kemal Tahir, neredeyse manevi babası 

oldu. Yakın tarihin başat aktörlerinin hayatlarına 

yakından tanıklık etti. Ama hep eksikliğini duyduğu 

bir şey vardı?Hayatı nevrotik korkularla, şizofreni 

krizleriyle geçiyordu. Ta ki “yeniden doğuşum” 

dediği İslamiyet’le tanışana kadar. Ayşe Şasa ömrü 

boyunca yaşadığı “ruh macerasını” anlattı. 

Timaş Yayınları / 158 Syf. 

Sinema - Politik 

UGur Kutay 

n Bir isim duyduğumuzda görsel belleğimiz devreye 

girer. ‘Bir an’ bile denemeyecek kadar kısa sürede, 

adı geçen kişinin yüzü başta olmak üzere fiziksel 

varlığına dair ayrıntıları gözümüzün önüne getirir, 

düşünce üretimini bu görsel çağrışımlar üzerinden 

sürdürürüz. Böylece bir düşünce ya da kavramı, 

algı evrenimizdeki sinema perdesine yansıttığımız 

görüntüler sayesinde daha somut kılarız. 21. 

yüzyılın ‘sürekli film izleyen insanlar’ı olarak, son 

derece zorlu bir üretim süreci sonunda ortaya çıkan 

bu görüntüleri, o filmleri ne kadar benimsemiş olsak 

da basitçe tüketip geçeriz. Çünkü “Her film, o filmi 

üretenlerin harcadığının en az yarısı kadar çaba 

göstermeye layıktır.” 

Es Yayınları / 304 Syf.

Cinedergi 35

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?