Cinedergi 07

gelmişti artık. Video klip
estetiğinin de ilk adımları
atıldı. Bunların son dönemine
yetişen “Grease” ise bu
müzikallerin arasından çıksa
da, aslında kendine farklı bir
kulvar açtı.
Bu kulvar, türün artık tür kırması
örneklerine transfer
olduğunu kanıtlıyordu. Bir
gençlik-müzikali olan eser,
kitsch görsel yapısıyla kült
bir kitle yakalarken, hikayesi 50’lere uzansa da
dokunabileceğimiz karakterlerin arasında bir aşk
hikayesi sunarak, müzikalin kalıplarını daha
gerçekçi hale getiriyordu. Broadway tonunda
klasik müzikler devam etmesine karşın gençlerin
neşesi ve samimiliği filmin başarısını ve başyapıt
düzeyine gelmesini destekleyen unsurlar oluyordu.
“Grease” sonrasında ise “Saturday Night
Fever” gibi tür kırması örnekleri gördük aslında.
Ancak daha çok 80’lerin popüler müzik eğilimini
arkasına alan “Flashdance” ve “Fame” gibi
biçimci yönetmenlerin müzikli gençlik filmlerini
izledik. 1987 yapımı “Hairspray”in Grease’in
formülünü bozmak isteyen ayrıksı tavrı da bu
dönemin en dikkat çekici olayıydı. Yine de
“Grease”den sonra aslında onun formülünü
kullanan fazla film çıkmadı. Ta ki “High
School Musical”a kadar…
2006’da 4.2 Milyon dolara çekilen ve
Disney Kanalı’nın hitlerinden biri olan eser
için aslında ‘10’lu yaşlar kitlesine hitap
eden Grease’ tanımını yapabiliriz. 2007’de
anında bir ikinci filme 7 milyon dolar
bütçeyle uyarlanan ana konsept, bu yıl ise 30 milyon
dolara geçen bütçesiyle bir üçüncü filmde
karşımıza çıkıyor. Bu seferki ise bir sinema filmi.
“High School Musical”in konsepti aslında basit.
Gençler arasındaki atışmaları ve aşk hikayelerini
müzikal koreografileri ile anlatmak. Tabii yönetmeninin
ve yazarının dizi kaynaklı kişiler olmaları,
TV kaynağının ülkede ne kadar kaliteli hale geldiğini
vurguluyor. Yönetmen Kenny Ortega’nın
“Footlose”un