Cinedergi 103

olur. Her versiyonun ayrı bir posteri, ayrı
bir VHS kapağı, hatta bazı durumlarda
(uydurulmuş) ayrı yönetmen ve oyuncu
isimleri olduğu da göz önüne alınırsa işler
seyirci için iyice sarpa sarabilir. Hele ki
internetin olmadığı ve bilgiye ulaşmak
için arama motorlarından fazlasının
gerektiği dönemlerde, böylesi tuzaklara
düşerek aynı filmi farklı isimlerle defalarca
kiralayıp ya da satın alıp izlemek işten bile
değildir. Ama karmaşa sadece bununla
sınırlı kalmaz. Bir de yine özellikle İtalyan
yapımcıların sıkça başvurduğu “gayrı resmi
devam filmleri” meselesi vardır ki orada
işler iyice arapsaçına döner.
Aslında olay özünde çok basittir. Gişe
canavarı bir Amerikan filmi, İtalya’da
gösterime girer ve önemli bir hâsılat elde
eder. Bunu gören bazı uyanık yapımcılar,
ellerindeki hazır filmi, Amerikan filminin
İtalyanca isminin yanına “2” ekleyerek
isimlendirir ve ilkiyle ilgili olup olmamasına
aldırmadan gösterime sokar. Amaç gişede
daha fazla iş yapmaktır. Ya ellerindeki filmin
iş yapacağına inanmıyorlardır ya da biraz
daha fazla kazanmanın ne zararı olabilir ki
diye düşünürler.
İtalyan korku sinemasının bir dönemine
damgasını vurmuş “gayrı resmi devam
filmleri”nin ilk meşhur örneklerden biri
büyük usta Lucio Fulci’nin zombi klasiği
Zombie Flesh Eaters’dır (Zombie, 1979).
Zombi kültünü ateşleyen George A.
Romero’nun meşhur “Dead Serisi”nin
ikinci ayağı olan Dawn of the Dead (1978),
Avrupa gösterimleri için Dario Argento
tarafından yeniden kurgulanır,
filme Argento ile özdeşleşen
Goblin grubunun yaptığı
müzikler eklenir ve İtalya’da
“Zombi” ismiyle gösterime girer.
Sağlam bir gişe hâsılatı elde
eden filmin ticari başarısından
nemalanmak isteyen yapımcılar,
Fulci’nin hiçbir şeyin devamı
olmayan yeni zombi filmini
“Zombi 2” ismiyle gösterime
sokar. Fulci, defalarca yaptığı