Binder108

hakim olmayanlar için cesur tercihlerle
örülü kışkırtıcı bir hal alabiliyor. Filmin en
cezbedici noktası da burası, zira yönetmen
aşırı ciddi bir Godard biyografisi
yapmaktan itinayla kaçınıyor ve bunu
mümkün olduğunca sinefil hale getirerek
tartışmalarıyla ve referanslarıyla son
derece keyifli, hareketli ve ilgi çekici bir
hale getirebiliyor.
Radiance
Naomi Kawase, filmlere sesli
betimleme yapan bir kadınla
kör bir adamın melodramatik
aşk hikayesini ele aldığı filminde
bugüne kadarki ‘yönetmen
sineması’ özelliğini yine
sürdürüyor. Dingin ve duru bir
anlatım, kimileri için fazlasıyla
bitmek bilmeyen uzunlukta gelen sahneler,
kimilerinin ise anlatısından değerli
bir şeyler çıkarabildiği zor ama önemli bir
yönetmen. Lakin, Kawase 2014’te Still the
Water’da ağır aksak ilerleyen hikayesini
etkileyici görsel anlarla birleştirebilmişti.
Burada ise dar açılı objektifler ve soluk
renkler kullanarak filmi belirli bir alana
hapsetmiş ve bu sefer görsel açıdan
tatmin edici olmayan bir yapım ortaya
koymuş. Yönetmenin hikaye kurgusu,
oyuncu yönetimi, görsel dili ve müzik
kullanımı konusunda aşırı demode bir
anlatımı mevcut. Film esasında sesli
betimleme ve sinema sevgisi gibi ilgi çekici
iki materyale sahip olmasına rağmen
bol duygulu müzikler eşliğinde Yeşilçam
melodramını andıran, her saniyesi tahmin
edilebilir bir aşk hikayesine dönüşüyor.
Scary Mother
Virginia Woolf’un ‘Kendine Ait Bir Oda’
kitabındaki ‘Para kazanın, kendinize
ait ayrı bir oda ve boş zaman
yaratın. Ve yazın, erkekler ne
der diye düşünmeden yazın!’
sözlerini hatırlatan bir ana karaktere
sahip olan film, Tiflis’te
bir Sovyet sonrası betonarme
apartman dairesini adeta ayrı bir