Şehzadeler İlçe Milli Eğitim Müdürlüğü "ŞEHZADE" dergisi 3

30
ANNEM HANGiMiZi
GENÇ
HİKAYECİLER
ORTAOKUL İLÇE
BİRİNCİSİ
Kendimi bildiğimden beri ablama gıcığımdır. Her zaman beni
sinir edecek bir hareketi vardır. Her yaptığı, her ettiği bana
dokunur. Onu hep kıskanmışımdır. Bunu itiraf etmek gururuma
dokunuyor. Ama galiba gerçek bu. Ancak beni asıl kahreden,
sevgili annemin onun her yaptığına sessiz kalması, her
zaman onu affetmesi, neredeyse her yanlışına göz yumması, bir
şeycikler dememesidir.
Evet, biliyorum annem onu benden daha çok seviyordu. O, annemin
gözdesiydi. İşte, bu yüzden bende hemen her zaman onun
yanlışını bulmaya, köşeye kıstırmaya çalıştım. Onu zor durumda
bırakmak için elimden gelen her şeyi yaptım. Hep arkasından
dolap çevirdim. Anneme babama karşı, hep onu mahcup etmek
ve gözden düşürmek istedim.
Buna karşılık, ablamsa yaptıklarıma üzülür ve
beni çok sevdiği için sabrettiğini söyler, annemizin ikimize de
aynı şekilde önem verdiğini tekrarlar dururdu. Babam ise annemin
ona olan düşkünlüğünü şefkatle izler ve sessiz
kalmayı tercih ederdi. Ama ben yine de yılmazdım.
Ablamın canını yakmanın yolunu
bir şekilde bulurdum.
Aslında, annemin ablamı
neden benden daha fazla sevdiğini bir
türlü anlayamıyordum. Ablam,
babam gibi esmer, kara kuru bir
kızdı. Bende kocaman masmavi
gözlerim, bukle bukle
sarı saçlarım ve bembeyaz
tenimle, adeta annemin
birebir kopyası küçük
kızı, değil miydim? Annemin
beni daha çok sevmesi
gerekmez miydi? Ama hayır, her
yerde, her zaman ablam da
ablam…
Yine böyle bir gün gözüm dönmüştü. Kendimi tutamayıp,
ablamın haftalardan beri özenle hazırladığı proje ödevini,
gazete kâğıtları ile birlikte sobaya yuvarlayıvermiştim. Ablam
bana yetişemediği için kahrolmuş ve kendini koyuverip hüngür
hüngür ağlamaya başlamıştı. Annem ve babam hemen yanımıza
koşmuşlar, bense hiçbir suçu olmayan bir kedi gibi bir köşeye sinmiş
ve olacakları seyretmeye hazırlanmıştım. O ağladıkça ben
içimden‘’ oh olsun, annemi benden almak nasıl oluyormuş,
sonuçlarına katlan bakalım’’ diyordum. Ama annemin yine
ablamın yanına koşup, ona sarılarak öpücüklere boğduğunu
DAHA ÇOK SEVİYOR?
görünce kıskançlığımdan neredeyse delirdim. Annemse bana
hiçbir şey demeyip sadece sitemkâr bir bakış fırlatmıştı.
Ama ertesi günden itibaren hayatımızda büyük değişiklikler
olmaya başladı. Babam ve annem, bir başka şehirde
yaşayan babaannemi ve dedemi, evimize davet etti. Babaannemler
gelince hepsi birden bir odaya çekilip, bizi dışarıda
bırakarak uzun bir konuşmaya giriştiler. Ben meraktan çatlarken
ablam her zamanki gibi sessizce ödevleriyle uğraşıyordu.
Derken uzun bir aradan sonra birlikte yanımıza geldiler.
Beni alıp karşılarına oturttular. Annem benimle çok önemli bir
konuşma yapacaklarını söyledi. Ona göre artık büyümüş,
birçok şeyi anlayabilecek yaşa gelmişim. Konuşmamızın tam
zamanıymış.
Bundan tam on yıl önce benim birinci doğum günüm
dolayısı ile bir kutlama yapacaklarmış. Bu partiye tüm akrabalarını
çağırmışlar. Bu güzel güne katılmak için de, dedem ve
babaannemlerle birlikte amcam, yengem ve üç yaşındaki kızları
ile birlikte yola çıkmışlar. Ancak yola çıktıktan kısa bir süre sonra
korkunç bir trafik kazası geçirmişler. Zavallı yengem olay yerinde
can vermiş. Dedem ve amcam komaya girmişler. Babaannem ve
kuzenim ise ufak yaralarla komadan kurtulmuşlar. Dedem kısa
bir süre sonra komadan çıktığı halde ne yazık ki amcam komadan
kurtulamamış, bir hafta kadar sonra vefat etmiş. Babam
kardeşinin başucundan hiç ayrılmamış. Babama, biricik, sevgili
kızını emanet etmiş ve ölünceye kadar bakacağına dair yemin
ettirmiş. Babam gözyaşları içinde kardeşine söz vermiş. Minik
bebeği hastaneden almış. Annemin bu duruma ne diyeceğini
bilemediğinden, biraz da çekinerek eve dönmüş. Anneme durumu
anlatmış. Kuzenimi kucağına verdiğinde, annem
hemen bu minik kızı öpüp, koklamış. Allah’ın
emaneti olan bu öksüz ve yetim çocuğa
ölünceye kadar canı gönülden, gözü gibi
bakacağına söz vermiş. İşte o günden beri
ablama bu yüzden toz kondurmuyormuş.
Bütün bunları duyunca şok oldum,
önce inanmak istemedim. Sonra da aklım
başıma geldi. Ablama yaptığım eziyetleri
bir bir hatırladım. Kendimden nefret
ettim. Ne kadar küçülebilmiştim.
Kıskançlık beni canavar haline
dönüştürmüştü. Ablamınsa
karşıdan bana bakarken
gözyaşları yanaklarından aşağı
inci taneleri gibi süzülüyordu. Ablama
bütün bunları bilip bilmediğini sordum. Her
şeyi biliyormuş. Babam ve annem, kendi anne
ve babasını rahmetle anması için ona aklı başına geldiği anda
her şeyi bir bir anlatmışlar. Ablamın beceriksizce boynuna atıldım
ve beni affetmesi için yalvardım. İyi yürekli ablam hemen beni öpmeye
ve güzel sözler söylemeye başladı.
Sonra da anneme koştum, sarıldım ve defalarca öptüm.
Beni affetmesini istedim. Bütün anneler gibi, benim annem de bir
melekti. Ne kadar geniş bir yüreği vardı ve ne kadar merhametliydi.
Eltisinin kızını kendi kızıyla bir tutacak, ona toz kondurmayacak
kadar sevgi dolu, benim güzel annem…
Eslemnur KARATAŞ -- Ali Riza Çevik Ortaokulu