Hotelgazetesi_ocak_sayi11_2018_

More documents

Recommendations

Info

geziyorum 10 Sayı: 11 Yıl: 1 / Ocak <strong>2018</strong> www.hotelgazetesi.com Ömer Koray ÜNAL Türkiye’ yi geziyor KONYA‘da Tirit, Bedesten, Aziziye ve tabi ki Mevlana Bir 24 Kasım günüydü... Antalya’da Resort Turizm Kongresi’ne davet almıştık. 2016 sezonu için bir dizi toplantı yapacak, gelişen turizmden biz de payımıza düşeni alacaktık. Neşeli geçen akşamın ortasında haberi aldık: Rus uçağı bir Türk jeti tarafından düşürülmüştü. Doğal olarak neşeler kaçtı, ben de rotamı Konya’ya çevirdim. Yağmurlu bir Antalya öğleden sonrasında kenti belirsiz kaderi ile başbaşa bıraktım. Denizi sağıma alıp Side’ye doğru ilerledim. Arabamı Üzümdere Milli Parkı’na doğru sürdüm. Akdeniz tam ardımda kalmıştı. Torosların uzantılarını tırmanıyordum. Seydişehir üzerinden Konya’ya vardığımda akşam olmuştu. İbis Konya’da konaklayacaktım. İbis ve Nov kente henüz yatırım yapmışlardı. Gördüğüm İbis lobisi ve odaları İstanbul’dakilerden çok başkaydı. Hemen o akşam otel müdürü ve asistanı ile bir akşam yemeği yedik. Konumuz tabi ki düşürülen Rus uçağı olmuştu. Çay faslına geçildiğinde ise konu Konya’ya gelmişti. Amerikan Hilton, Türk Rixos, Fransız Accor ve bir başka Türk Dedeman grupları bu kadim Selçuklu başkentine oldukça büyük yatırımlar yapmışlardı. Kentte yoğunluğun en fazla olduğu zamanı Şeb-i Arus törenleri olarak işaret ediyordu Müdür Bey. Kasım ayının sonuna gelmiştik ve Şeb-i Arus törenleri için Aralık ayının üçüncü haftasında hiç boş odaları kalmamıştı. Accor’un lobisinden dışarı baktım ve yolun karşısında kocaman bir “Bonjour!” yazısı dikkatimi çekti. Karşıdaki bir Total akaryakıt istasyonuydu ve anlaşılan Fransızlar Konya’nın bu muhitini sevmişlerdi... Uyudum. Sabah İbis’in kare penceresinden dışarı baktığımda güneş, dümdüz olan Konya şehrini bir tepsi gibi ortaya çıkarmıştı. Bu düzlükte şehri keşfetmek pek zor olmasa da ardı arkası kesilmeyen toplantılarım sebebiyle bu işi biraz ertelemek zorunda kaldım. Hafta boyu süren toplantılar nihayete ermişti. Konya “citymap”e şöyle bir baktım. Bisikletimi önce Mevlana Müzesi’ne sürecektim. Orada kapsamlı bir gezi yapacak, sonrasında Bedesten çarşısını ve Aziziye Camii’ni görecektim. Ardından Mevlana Caddesi üzerinden Alaaddin tepesine gidecek, oradan hem şehre bakacak hem de 2. Kılıçarslan köşkünü görecektim. Tabi bu planın içinde Konya Tiridi, etli ekmeği, bamya çorbası ve fırın kebabını da bir şekilde tatmam gerekiyordu. Önümde şahane bir Pazar günü vardı ve ben keşfe hazırdım. Bagajımdan Dahon marka katlanır bisikletimi çıkarırken aynı hafta içinde İstanbul, Antalya ve Konya’da bisiklete binmenin ne güzel bir şans olduğunu düşünüyordum. İbis’te sağlam bir kahvaltı yaptım ve vurdum kendimi asfalta. Şanslıydım, çünkü güneş vardı. Konya’da ilk dikkatimi çeken dümdüz şehrin ortasına bir hançer gibi saplanmış koskocaman gökdelen oldu. Şehrin her tarafından görünen bu gökdelen İç Anadolu Bölgesi’nin en yüksek binasıymış. Selçuklu Tower ismini verdikleri bu yapı, Konya şehir plakasına ithafen 42 katlı ve 163 metre uzuluğunda. Pedallamaya devam ederken karşıma şahane bir meydan çıkıyor. Yemyeşil bir kubbe, hemen sağında heybetli bir cami, tramvay yolu, yayalaştırılmış alanı, güvercinleri ve insanları ile klişeleşmiş tabirle batı ile doğunun tam bir kesişim noktası. İşte Mevlana Meydanı! Yeşil kubbeli müzeye girmeden meydanı tam karşıdan gören bir çaycının kısa iskemlelerinde alıyorum soluğumu. Selçuklu başkenti Konya! Mevlevilerin merkezi Konya! Erbakan’ın, Davutoğlu’nun şehri. Ben bu düşüncelere dalmış gitmişken, yan masada bana bakıp kıkırdayan ufak çocuklara, anne ve babası da tebessüm ediyor. Sanırım bisiklet taytım şehirde gezmek için biraz radikal bir karar… Ancak aldırmıyorum. Çayımı içiyorum ve çaycıdan en iyi tiridi nerde yiyeceğimi öğrendikten sonra Mevlana Müzesi’ne giriyorum. Mevlana Celalettin Rumi’nin dergahı müze haline getirilmiş. Burayı anlatmak için ayrı bir köşe daha yazmak gerekir, ama dergahtan çıkarken aklımda Mevlana ve Şems’in büyük aşkı kalıyor. Bu aşkı idrak etmek hayli zorluyor beni. Derinden sarsılıyorum. Mevlana Celalettin Rumi’yi ziyaret ettikten sonra yerleşkeden Selimiye Camii tarafına yönelip Konya’nın kupkuru ama hayli lezzetli yemekler ile dolan havasını soluyorum. Gözlerimi kapayıp Asithane’deki çileyi, dedeleri, aşçıları bir daha düşündüm. Alışılmadık birer figürlerdi. Ne yaşamlar geçmiş... Bisikletime bindim, kafamı kaldırdım ve daha evvel benzerini belki bir defa gördüğüm nakış gibi işlenmiş çift cami minaresi gördüm. Bu güzelliği mutlaka yakından görmeliydim. Beş dakika içinde işte bu harikulade eserin yanındayım. Aziziye Camii, Konya Bedesten’i içinde yer alıyor. Etrafı irili ufaklı onlarca dükkan ile çevrili bu nadide eserin etrafını gezdim, az sonra öğle namazı için çağrı yapıldığında etraftaki esnafın akın akın camiye gelişini özenerek izledim. Tarifi ancak kitap satırlarında yaşanacak bir huzur vardı. Ben de işte o huzurun tam ortasındaydım.
11 geziyorum Sayı: 1f Yıl: 1 / Ocak <strong>2018</strong> www.hotelgazetesi.com Alaaddin Tepesi’nin ardına doğru pedallamaya devam ediyorum. Burada şehre yaraşır güzel bir park var: Kültür Park. Yeşillikler içinde ve koca bir havuzu olan bu güzel parkın yan komşusu da bir kütüphane. Selçuklu mimarisinin izlerini taşıyan bu koca kütüphane kadim şehre o kadar yakışmış ki... Biraz araştırma yapıyorum. Konya’da asırlardır pek çok kütüphanenin halka hizmet verdiğini öğreniyorum. Mevlana’nın şehrinden de beklenen bu zaten. Bu güzel kütüphane binası ise 2011 yılında hizmete açılmış, ancak kuruluşu 1910 senesine dayanıyor. Tüm bu güzelliklere eşlik eden bir de şahane cami var. Kültür Park ve kütüphane adeta Hacı Veyiszade Camii’nin gölgesinde huzurla ziyaretçilerini ağırlıyorlar. dükkandaki lezzeti ve ortamı daha çok sevdim. Cemo kendi markasını biz turistler için duyurmaya gayret eden bir işletme. Konya’da yerli halkın çok sevdiği bir etli ekmekçi daha var. Onun adı da Havzan Etli Ekmek. Vaktiniz olursa ikisinde de yemek yiyin, hizmet oldukça iyi. Lezzet size kalmış. Bedesten o kadar kalabalıktı ki bisikletim ile gezemedim. Bisikletim sağımda, üzerimde sarı montum, mavi parlak spor ayakkabılarım ve bisiklet üniformam olan taytım ile Bedesten’de hayli ilginç bir figürdüm. Ömrümde ilk defa gördüğüm “KEFEN BULUNUR” yazısının kahve satıcılarında ne işi olduğunu çözmeye çalışırken bu yazının bir ikincisini daha görüyorum. Sonra bir tane daha... Bedesten’de irili ufaklı pek çok dükkanın önünde mutlaka bir kuru kahve öğütücüsü görürsünüz. Öğütücünün cam haznesi içinde on saniyede bir darp edilen kahveler etrafa harikulade bir koku yayarken, tüm bu kompozisyona renk katan sevimli ayıcık peluşlar da kahve makinasının ucundaki tokmağa bağlanmış olarak yukarı aşağı mekanik olarak hareket ediyor ve komik bir görüntü veriyor. Ah, bir de hemen yanında asılı duran “KEFEN BULUNUR” yazısı olmasa… İşte o an Mevalana’nın felsefesini anlıyorum: Ölüm Rabb’a kavuşmaktır. Şeb’i arus. Bir düğündür. Düğün için kıyafet bakmak ne kadar normalse ölüm için de bakmak da o kadar normal. Civardaki bir kaç esnafın bisikletime ve bana laf atmasıyla yanlarına gidiyorum, kedimi tanıtıyorum ve bedesten esnafı ile çayların eşlik ettiği güzel bir sohbete dalıyoruz. Çaylar için teşekkür ederek, bu temiz yüzlü iyi kalpli adamların yanlarından ayrılıyorum. Acıkıyorum. Şu çaycıdan öğrendiğim tiritçiye pedallıyorum. Büyük tabelaların olduğu, kocaman salonunda onlarca masanın olduğunu hayal ettiğim Tiritçi Mithat’ı görünce nasıl seviniyorum anlatamam! Bu dükkanın tek tabelası tahtadan ve boyutu yarım metre kare civarında. İçerisi oldukça küçük ve tanımadığın insanların masasında yemek yediğin o taşra lokantalarından birine gelmişim işte. Özlemle beklediğim bir keşif bu! Bisikletimi küçük dükkanın cam salonunun önündeki sarmaşığa yaslayıp içeri giriyorum. Ahşap bir dekor, bir el radyosu, verilen siparişler, garsonların ellerinde tepsiler ve o küçük radyodan çıkıp tüm bu kalabalığın sesisini bastıran Ferdi Tayfur… Birinin yanına oturuyorum ve tiridimi ısmarlıyorum. Acaba ekmeğimi banacağım tirit nasıl bir şey! Beş dakika sonra işte tirit! Küçük bir tepsinin üzerinde bir güvecin içinde servis edilmiş. Güvecin yanında sadece çatal ve kaşık var. Yani tiridine banacağım bir ekmek yok! Çatalımla girişiyorum. Tiridin altında kurutulmuş pideler var. Onun üzerinde özenle jülyen kesilmiş kuzu eti. Etin üzerinde domatesli bir sos (Bursa Kebabı’nda olana benzer) ve onun üzerinde bol tereyağı. En sonunda da ince kıyılmış taze maydanozlar ve közlenmiş biber. Çatalı elime aldıktan sonra bu enfes yemeğin bitişi on dakika sürmüyor. Az olduğundan değil tabi ki! Enfes lezzetinden ben koca güveci hemen mideye indiriveriyorum. Ardından da ikram edilen güzel bir çay içiyorum. Tiritçiden çıkıp Mevlana Caddesi’nden Alaaddin Tepesi’ne doğru hızla pedallıyorum. Cadde hayli geniş. Bu genişlik bana Paris’in ünlü Şanzelize Bulvarı’nı anımsatıyor. Tarihi banka binasının ve eski sanayi mektebinin önünden geçerken Paris’i düşünüyorum. Paris’teki o geniş Şanzelize Bulvarı, Louvre Müzesi ile Zafer Anıtı’nı birbirine bağlıyordu. Konya’daki geniş Mevlana Caddesi de şehrin neredeyse tek tepesi Alaaddin Tepesi ile Mevlana’nın dergahını birbirine bağlıyor. Her iki cadde de çok kalabalık var, her ikisinin de etrafı tarihi binalarla çevrili ve her iki caddeye bağlanan sokaklar bilinmezliğe gidiyor... Az sonra ufak tepeden Mevlana Caddesi’ndeki hareketliliğe bakıyorum. Kütüphane ve Kültür Park’ın hemen önünde ise bir benzerini Bursa’da gördüğüm şahane bir çeşme var: Saraybosna Çeşmesi. Konyalıların buluşma noktası olan bu çeşme oldukça estetik bir şekilde tasarlanmış. Akşam yemeğim için adresim Cemo. Konya’da Cemo’nun pek çok şubesi var ama benim önerdiğim Selçuklu’da Nalçacı Caddesi üzerinde olan ilk dükkanları. Diğer şubelerinde de etli ekmeklerini tatmış biri olarak bu ilk Yemekten sonra Konya’da Fransız sermayesi ile kurulan otel odama Amerikan bisikletim ile ulaştım. Güney Kore’de yapılan telefonuma baktığımda saat epey ilerlemişti ve yorgundum. İngiliz operatör vesilesi ile ailemi aradım. Biraz konuştuk. Alman ayakkabılarımı, İtalyan bisiklet taytımı çıkardım. Kısa bir duş aldım ve 50 km lik pazar gezintim sona ermişti işte... Şehirlerimize üniversitelerin katkısı Köşemde üniversitelerin şehir gelişimine katkısına sık sık yer vereceğim. Konya oldukça düz bir şehir. Raylı sistemler için elverişli bir yapısı var. Aynı şekilde bisiklet için de. Merak ettiğim bir husus var. O da Konya’nın Çeklerin yakışıklı Skoda marka tramvay için ne kadar para ödediği? Ödenilen ücret hepimizin alınteri! Acaba tramvay satın alması için Bursa’nın yerli İpek Böceği’nin bir modeli geliştirilemez miydi? Selçuk Üniversitesi, Konya Büyükşehir Belediyesi ve hükümete açıkça sormak istiyorum: Küresel dünya tabi ki önemli, ama yerel olarak da üniversiteler üretime, pazarlamaya ve markaya katkı sunsalar...
Page 1 and 2: Farklı bakış... www.hotelgazetes
Page 4 and 5: Sayı: 11 Yıl: 1 / Ocak 2018 www.h
Page 8 and 9: öportaj 8 Sayı: 11 Yıl: 1 /Ocak
Page 14 and 15: Sayı: 10 Yıl: 1 / Aralık 2018 ww
Page 18 and 19: 䐀椀猀挀漀瘀攀爀琀
Page 20: Sayı: 11 Yıl: 1 / Ocak 2018 www.h
Page 23 and 24: THROUGH YOU AMBLEM &
Page 25 and 26: 25 geziyorum Sayı: 11 Yıl: 1 / Oc
Page 27 and 28: 32 oda ile misafirlerine hizmet ver
Page 29 and 30: 29 inceleme Sayı: 11 Yıl: 1 / Oca
Page 31: KONFOR HİZMET LÜKS BİR ARADA TEK

Hotelgazetesi_ocak_sayi11_2018_

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?