พุ ท ธ ว จ น

ฉบับ ๓ ก้วย่งอย่งพุทธะ
อานนท์ !
เพระฉะนั้น ในเรื่องนี้
พวกเธอทั้งหลย จงมีตนเป็นประทีป
มีตนเป็นสรณะ ไม่เอสิ่งอื่นเป็นสรณะ;
จงมีธรรมเป็นประทีป มีธรรมเป็นสรณะ
ไม่เอสิ่งอื่นเป็นสรณะ.
อานนท์ ! ภิกษุ มีตนเป็นประทีป มีตนเป็น
สรณะ ไม่เอาสิ่งอื่นเป็นสรณะ,
มีธรรมเป็นประทีป
มีธรรมเป็นสรณะ ไม่เอาสิ ่งอื ่นเป็นสรณะนั ้น เป็นอย่างไรเล่า ?
อานนท์ ! ภิกษุในธรรมวินัยนี้
พิจรณเห็นกยในกยเนืองๆ อยู่,
พิจรณเห็นเวทนในเวทนทั้งหลยเนืองๆ
อยู่,
พิจรณเห็นจิตในจิตเนืองๆ อยู่,
พิจรณเห็นธรรมในธรรมทั้งหลยเนืองๆ
อยู่;
มีควมเพียรเผกิเลส มีควมรู้สึกตัวทั่วพร้อม
มีสติ พึงกำจัดอภิชฌและโทมนัสในโลกเสียได้.
9