"Nadmorskie duchy, uroczyska i tajemnice", Marcin ... - Ustka

Wielki zjazd w Lędowie
Opowieści starej Ustki III
Dokładnie 17 lipca 1307 roku łąki wokół wsi Lędowo
koło Ustki zaroiły się barwnymi szatami rycerzy, możnowładców
i czeladzi. Rozbito namioty, rozpalono ogniska.
Z wozów, zapewne także z łodzi żaglowych, przycumowanych
przy brzegach jeziora, ściągnięto peklowane
mięsiowo, beczki z miodem, piwem i najprzedniejszymi
winami. Uczta musiała być, bo czym, jak nie ucztą,
okrasić spotkanie przedstawicieli ówczesnych elit i ich
poważne rozmowy. Toastów wymagał także wynegocjonowany
tu układ.
Następnego dnia namioty zwinięto, wozy odjechały,
łodzie podniosły żagle. Może niektórzy uczestnicy już wówczas
odjeżdżali stąd z nieczystym sumieniem. Ale i tak nie
mogli zdawać sobie sprawy z tego, jak ten krótki epizod
pod Ustką zaważy potem na dziejach całej Europy.
Ludźmi, dla których w 1307 roku w podusteckim Lędowie
rozpalano ognie, byli margrabiowie brandenbuscy
i biskup kamieński z jednej strony, z drugiej - słupscy
możnowładcy: wojewoda pomorski Święca, jego brat
Wawrzyniec, syn Piotr, zwany Piotrem z Nowego i inni
przedstawiciele rodu, do którego należała „od czasów
przodków” także Ustka. Brandenburczycy mieli wrogie
zamiary względem Królestwa Polskiego, dopiero co zjednoczonego
po rozbiciu dzielnicowym. Chcieli zagarnąć
Pomorze, które wcześniej obiecali im rzadzący w Krakowie
Czesi. Święcowie zaś zarządzali tą dzielnicą: najpierw
z ramienia książąt gdańskich, potem króla polskiego
Przemysła II, następnie jego spadkobiercy - Władysława
Łokietka, a potem Czechów - i od roku znowu Władysława
Łokietka. Senior Święca był wojewodą słupskim i
gdańskim, jego syn Piotr – kanclerzem pomorskim. Można
powiedzieć, że byli tu gospodarzami od zawsze. Historycy
lokalizują ich gniazdo rodowe w okolicach Słupska.
I zawsze wcześniej działali w sposób propolski. Święca
był prawą ręką księcia gdańskiego Mściwoja II w czasie,
gdy ten decydował o połączeniu swojego księstwa z
28