Medical Express - μ. πιτσιλιδης α.ε.

Σ Υ Ν Ε Ν Τ Ε Υ Ξ Η
ήθελε κανείς να έχει ένα γιατρό ερασιτέχνη;
Πιστεύω πως όχι! Χρειάζονται,
επομένως, επαγγελματίες γιατροί, αλλά
με τη θετική, βέβαια, έννοια του όρου.
Ένας σωστός επαγγελματίας γιατρός,
πώς «πρέπει» να αντιμετωπίζει
το θέμα της ευθανασίας;
Το θέμα της ευθανασίας είναι ένα ηθικό
δίλημμα και εξ ορισμού, κανένα δίλημμα
δεν έχει μια και μοναδική απάντηση.
Το πρόβλημα με την ευθανασία είναι ότι
οποιαδήποτε θέση και αν πάρει κανείς
εμπεριέχει αποφάσεις για τη ζωή κάποιου
άλλου. Οι υπέρμαχοι της ευθανασίας
προβάλλουν το επιχείρημα ότι η ευθανασία
αποφασίζεται με τη συγκατάθεση
του αρρώστου. Κι εδώ, όμως, τα πράγματα
δεν είναι τόσο απλά. Πώς δίνει τη
συγκατάθεσή του για ευθανασία ένας
άρρωστος που υποφέρει; Η γνώμη του
η σημερινή θα είναι ίδια με τη γνώμη
του την αυριανή; Έχουν γίνει τέτοιες
έρευνες κι έχουν δείξει ότι, οι άνθρωποι
αλλάζουν γνώμη. Αρνούνται την
ευθανασία, όταν βρεθεί κάποιος να τους
προσφέρει εναλλακτικές λύσεις, όπως
είναι η ανακουφιστική φροντίδα και πείθονται,
όταν βρεθεί κάποιος να τους
προτείνει, με μεθόδους marketing, ως
λύση την ευθανασία. Είχα διαβάσει σε
ένα ιατρικό περιοδικό πως μια Αμερικανίδα
είχε βάλει να της γράψουν στο
στήθος της με τατουάζ την οδηγία «do
not resuscitate», μη μου κάνετε ανάνηψη.
Αυτό το είχε κάνει όταν ήταν 40
χρονών. Στα 60 της, όμως, χρόνια, έψαχνε
απεγνωσμένα κάποιον που θα μπορούσε
να της αφαιρέσει το τατουάζ. Έχω
και μία προσωπική εμπειρία, πραγματικά
τραγική, από μία συνάδελφο με διαβήτη
που της είχε προκαλέσει μερική
τύφλωση και νεφρική ανεπάρκεια. Προσπαθούσα
κάθε τόσο να την πείσω ότι,
θα πρέπει να μπει σε τεχνητό νεφρό και
κάθε φορά αρνιόταν κατηγορηματικά και
μου δήλωνε ότι προτιμούσε να πεθάνει.
Έλειπα κάποτε σε ταξίδι και όταν
γύρισα έμαθα ότι η συνάδελφός μου
είχε πέσει σε κώμα και την είχαν μεταφέρει
σε νοσοκομείο, όπου την είχαν
συνδέσει με τεχνητό νεφρό, με αποτέλεσμα
να συνέλθει. Έκτοτε άρχισε να
Δεκέμβριος 2002: Απονομή βραβείου εξαίρετης Πανεπιστημιακής Διδασκαλίας
από τον τότε Πρόεδρο της Δημοκρατίας, κ. Κωστή Στεφανόπουλο.
Εμένα δεν μου αρέσει
να λέω ότι ο γιατρός
ασκεί λειτούργημα.
Θεωρώ ότι η
έκφραση αυτή αποτελεί
διακήρυξη
μεγαλόστομη, αν όχι
υποκριτική.
κάνει, όπως όλοι οι χρόνιοι νεφροπαθείς,
τις απαραίτητες συνεδρίες, τρεις
φορές την εβδομάδα. Την επισκέφτηκα
στο νοσοκομείο και την βρήκα σε πολύ
καλύτερη διάθεση. Έλεγε «τι να κάνουμε
τώρα, εντάξει, δεν είναι και τόσο
μεγάλη ταλαιπωρία όσο φανταζόμουν».
Οπότε, σε μια στιγμή έρχεται μια νοσηλεύτρια
και της αναγγέλλει ότι, δυστυχώς,
υπάρχει πρόβλημα στο μηχάνημα
και δεν θα μπορέσει να γίνει σήμερα η
προγραμματισμένη συνεδρία τεχνητού
νεφρού. Είδα τότε με έκπληξη μου ότι,
στο ενδεχόμενο να κινδυνεύσει από
την παράλειψη της θεραπείας η άρρωστη
καταλήφθηκε από πανικό! Διαπίστωσα
έτσι το πόσο εύκολα αλλάζει η
διάθεση ενός αρρώστου απέναντι στην
προοπτική του θανάτου. Από την άλλη
μεριά, υπάρχουν οι άρρωστοι με άνοια,
που δεν μπορούν να εκφράσουν γνώμη.
Βρίσκονται συνεχώς στο κρεβάτι,
δεν μπορούν να επικοινωνήσουν με
τους γύρω, τρέφονται με ένα σωλήνα
περασμένο από τη μύτη, έχουν κατακλίσεις
και λες μέσα σου «τώρα αυτόν τον
άνθρωπο γιατί να τον συντηρώ στη ζωή;».
Κι όμως, υπάρχουν, άρρωστοι, έτσι ακριβώς
όπως τους περιέγραψα, που οι δικοί
τους θέλουν να τους έχουν κοντά τους
για όσο το δυνατό μεγαλύτερο χρονικό
διάστημα. Η παρουσία τους, έστω και
σε αυτή την κατάσταση, τούς είναι αρκετή.
Στον αντίποδα, υπάρχουν ηλικιωμένοι
άρρωστοι με άνοια που οι δικοί τους
τούς έχουν εγκαταλείψει σε κατ΄ ευφημισμόν
οίκους ευγηρίας, όπου αντιμετωπίζονται
με το χειρότερο δυνατό τρόπο.
Γι αυτούς τους αρρώστους η επιστράτευση
«ηρωικών» μέσων ανάνηψης σε περιπτώσεις,
π.χ., σηψαιμικού σοκ, δύσκολα
θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως
πράξη ευεργεσίας.
32 / MEDICAL EXPRESS / TEYXOΣ 175 / ΙΟΥΝΙΟΣ 2009