Dituria E boton QKSH ”Migjeni” Borås-Suedi Viti II , Nr. 1

Dituria-Revistë mujore për fëmijë,të rinjë dhe prindër,Janar,2008 faqe10
Redis Bala
Kl VII , Shkodër
VIKTIMË E GJAKMARRJES
Ishte gjashtë vjeç dhe nuk e dinte se ç`ishte jeta e tij. Ishte përqendruar brenda katër mureve të
shtëpisë. Vetëm nga dritarja arrinte të shihte botën e jashtme. Shihte nënën dhe motrën që
dilnin për të kryer nevojat e shtëpisë, por ai vetë nuk kishte dalë asnjëherë jashtë atyre katër
mureve. Sapo e ëma dhe e motra ktheheshin në shtëpi, ai menjëherë u afrohej dhe i pyeste se
ç`bëhej prapa asaj dere. Por pëgjigjet që ato i jepnin nuk ishin të mjaftueshme për të plotësuar
kurreshtjen e tij. Ai gjithmonë fantazonte për botën e jashtme e cila rritej jo më shumë se disa
metra larg tij, por që ndahej nga mure të pakalueshme. Shumë herë i kishte kërkuar të atit të
dilte me të ëmën, por gjithëmonë ai i kishte dhënë një përgjgije të rreptë dhe jo shumë të
qartë. Dëshira për të parë botën e jashtme rritej çdo ditë brenda tij dhe erdhi një ditë që kjo
dëshirë ishte gati të shpërthente.
Ishte pranverë. Djaloshi kishte tri orë që qëndronte në parmakun e dritarës. Dukej sikur po e
thërriste. Nëna dhe motra e tij si gjithëmonë kishin dalë që të mbushnin ujë në burim. Babai
së bashku me gjyshin e tij, të cilët gjithashtu kishin vite që nuk dilnin nga ato katër mure, po
merreshin me riparimin e djepit të foshnjës që pritej të lindte dhe nuk e kishin mendjen aspak
te djaloshi, i cili mendoi se ishte rasti më i mirë që të shihte botën e jashtme. E dinte që ishte e
rrezikshme, por një dëshirë e brendshme e shtynte. Vjedhurazi iu afrua derës e cila
fatmirësisht nuk ishte e kyçur. Futi kokën dhe pa të atin i cili nuk e kishte vënë re. Djaloshi as
që e mendonte se ishte hera e fundit që e shihte.
Ngadalë hapi portën dhe doli me vrap jashtë. U largua aq shumë saqë shtëpia e tij nuk dukej
asgjëkundi. Pa barin e gjelbër që e kishte ëndërruar aq shumë. Ishte hera e parë që shkelte mbi
të. Ngriti kokën lart dhe pa qiellin që tashmë dukej më qartë dhe më i pastër sesa herët e tjera
kur e shihte prapa dritarës. Pa diellin i cili po i ngohte krahët e tij. Ndenji për një kohë të gjatë
ashtu dhe pastaj iu shua kurreshtja. E pushtoi një brengë e thellë. Po ngrysej dhe duhej të
kthehej në shtëpi, por ai nuk dinte nga të shkonte. Filloi të kuptojë se sa i sigurt kishte qenë
brenda atyre katër mureve.
Dhe ja, nga larg u duken dy hije që gjasonin me njerëz. Ishin e ëma dhe e motra që po
ktheheshin nga përroi dhe nuk dinin asgjë për largimin e djalit. Djaloshi iu afrua me vrap dhe
tashmë ndihej më i sigurtë. Sapo e ëma e pa, u trondit shumë. E mori djalin për dore dhe pa i
bërë asnjë pyetje nxitoi për në shtëpi. Në shtëpi gjyshi ishte shumë i merakosur. Kur pa nipin
të kthehej, u lehtësua pak. Djaloshi nuk e kuptonte ç`gabim kishte bërë. I ati, pa marrë
parasysh rrezikun, kur kishte kuptuar se djali nuk gjendej aty, kishte dalë ta kërkonte.
Ishte ngrysur dhe ai nuk po kthehej. Të gjithë familjen nuk e zuri gjumi atë natë, por djaloshi,
ngaqë ishte shumë i lodhur nga shëtitja e tij e parë, fjeti gjatë. Vetëm në mëngjes e ndjeu
mungesën e të atit të cilin nuk do ta shihte më.
Kjo ndodhi do t`i linte një shenjë të përjetshme në shpirtin e tij. Disa vjet më vonë, ai arriti ta
kuptonte gabimin, por atëhere nuk kishte më vlerë.
Dituria‐Revistë mujore