Dituria E boton QKSH ”Migjeni” Borås-Suedi Viti II , Nr. 1

Dituria-Revistë mujore për fëmijë,të rinjë dhe prindër,Janar,2008faqe14
Nënqesha me këtë merak të të njohurit tim dhe në çast nuk e di pse përfytyrova zhgënjimin madh të
vjedhësit të mundshëm kur, në vend të pareve, dollarëve, dhrahmive apo eurove do të
gjente...fletoret e nxënësve të mi të klasave të pesta.
Pakëz më vonë tek po ngjisja shkallët e apartamentit u ndesha me Danon, një komshi imi që banonte
në katin e nëntë.
‐E paske mbushur çantën, ‐ më hodhi një romuz Danoja, duke më lënë të kuptohej se ishte plotësisht
i sigurt se atë çantë të madhe dhe aq të fryrë unë e kisha mbushur me prodhime fshati. ‐ Shpresoj se
vezët duhet të jenë të freskëta, apo, mbase, kushedi, ashtu si rastësisht të ndodhet aty në çantë edhe
ndonjë kg. djathë i freskët fshati që unë do ta blija në çast, ‐ shtoi ai dhe nëpër buzë iu formua një
nënqeshje në formën e ngjalëzës. Ruajta qetësinë dhe i thashë se nuk kishte pse më paragjykonte, në
çantë kisha vetëm fletoret e detyrave me shkrim të nxënësve të mi dhe asgjë tjetër.
‐He mor, lëri ato ti, kështu jeni ju mësuesit, shkoni në fshat gjoja për të mësuar fëmijët dhe abuzoni
duke i rrjepur fshatarët e gjorë.
Pa ia zgjatur, hapa çantën dhe i tregova fletoret. Danoja hodhi një vështrim prej hetuesi brenda
çantës dhe u largua duke tundur kokën gjithë dyshim. U futa në shtëpi, dhe, pasi hëngra drekën
shpejt e shpejt, ende pa u çlodhur nisa me korrigjimet e detyrave me shkrim.
Detyrat po më pëlqenin. Nxënësit shpreheshin bukur dhe me mall për të afërmit e tyre në
emigracion.
Dikush i ishte drejtuar babait, vëllait, motrës, xhajës, dajës, dikush tjetër shokut të lagjes apo të
fëmijërisë e dikush kushëririt. Në përmbajtje, nxënësit shprehnin shqetësimin se si e përballonin të
afërmit e tyre emigracionin, a kishin vështirësi në punë dhe a lodheshin dhe, thuajse të gjithë
shprehnin dëshirën që ata të ktheheshin sa më shpejtë... Ja, tashmë kisha në duar detyrën me shkrim
të Kreshnikut. Ai djalë nuk shquhej në mësime, madje unë e radhisja me nxënësit e dobët.
Akoma më shumë dobësi paraqiste në detyrat me shkrim, por, çuditërisht, te kjo detyrë po vija re se
Kreshniku paraqitej krejt ndryshe. Në punën e tij kishte bukuri dhe ndjenjë, kishte shprehje të
figurshme, fjalë të rralla, mendime emocionuese dhe prekëse. Detyra e tij po më shkaktonte
kënaqësi, gjithçka rridhte aq qartë e natyrshëm...Po befasohesha dhe ndërkohë, qortoja veten se
mbase nuk isha treguar i vëmendshëm që t`i njihja mirë aftësitë dhe vlerat e Kreshnikut. Si dhe disa
mësues të tjerë, mbase edhe unë tregohesha më i vëmendshëm me shtatë apo tetë nxënës që ishin
më aktivë, thuajse me ata e zhvilloja orën e mësimit, kurse të tjerëve nuk u kushtoja gjithnjë
vëmendjen e duhur. Sidomos, kur e shikoja Kreshnikun të mbledhur dhe si të përgjumur atje në
qoshen e bankës së fundit, nuk besoja se brenda shpirtit të tij të vogël mund të fshiheshin aftësi dhe
energji të pashprehura... Por ja, kishte mjaftuar një ngacmim, një detyrë e veçantë që ai djalë të
tregonte vetveten...
Në mbrëmje vonë ra telefoni. U ngrita menjëherë. Nuk doja ta lija Skënderin, babanë e Kreshnikut,
të priste gjatë në telefon. E, teksa ai po më përshëndeste dhe nisi të më pyes për familjen, i thashë se
doja t`i bëja një surprizë nga i biri, Kreshniku. Zëri matanë telefonit heshti në pritje. Dëgjohej vetëm
një frymëmarrje e lehtë dhe e çrregullt.
Dituria‐Revistë mujore