huwag matakot! humayo at maging saksi! - OFM

HUWAG MATAKOT! HUMAYO AT MAGING SAKSI!
Minamahal kong mga kapatid,
Sumainyo nawa ang kapayapaan ng Panginoon!
Pagkabuhay na! Ito ang araw na ginawa ng Panginoon
(Salmo 117). Nabayubay Siya sa kahoy ng krus at
bumangon mula sa kamatayan at pagdakay inatasan tayo
na ipangaral at maging saksi sa mga pangyayari (Gawa
10:39-40, 42). Ito ang ating misyon na ipalaganap sa
lahat ang dakilang balita na nagpabago sa kapalaran ng
kasaysayan, na si Hesus na ipinagpakasakit ni Poncio
Pilato, namatay at inilibing, ay nabuhay sa ikatlong araw
at buhày magpakailanman.
Sa darating na Oktubre, ang Simbahan ay magdiriwang
ng Sinodo ng mga Obispo na kung saan ako ay
magkakaroon ng magandang pagkakataon na makasali sa
ngalan ng Kalipunan ng mga Superiyor Heneral. Ngunit
sa pagkakataong ito ang Sinodo ay ilalaan sa bagong
ebanghelisasyon. Magbalik-tanaw tayo. Ang usapin ng
ebanghelisasyon ay ang paksa ng Sinodo noong 1974,
kung saan ang mga Ama ng naturang Sinodo ay nakatuon
sa ebanghelisasyon sa pangkasalukuyang kalagayan.
Ang naging bunga nito ay ang itinuturing na isa sa
pinakadakilang dokumento ng ika-dalawampung siglo,
ang Apostolic Exhortation ni Papa Paulo VI, Evangelii
nuntiandi. Sa ikalawang kapitolo ng dokumentong
ito ay itinanong ng Papa, Ano ba ang ibig sabihin ng
ebanghelisasyon? Ang kasagutan dito ay matatagpuan sa
bilang 24 ng nasabi ring sulat na nagsasabi na ito ay isang
masalimuot na paglalakbay ng iba’t ibang elemento,
tulad ng: pagbabago ng sangkatauhan, pagsaksi, dihayagang
pangangaral, taos pusong pagsang-ayon,
pagiging bahagi ng komunidad, pagtanggap ng tanda at
gawaing apostolado. Ang mga elementong ito ay waring
magkakasalungat at ekslusibo, subalit sila ay magkakaugma
at pinayayaman ang isa’t isa. Kaya naman
kinakailangan na sila ay buuin.”
Si Juan Pablo II ay lubhang nabagabag sa kamunduhan ng
panahon, kaya naman ang ebanghelisasyon ay isa sa mga
naging pangunahin niya at binansagan niya itong Bagong
Ebanghelisasyon, “bagong sigla, bagong pamamaraan,
at bagong pagpapahayag” (Haiti 1983). Muli niya itong
binanggit sa kanyang sulat Pastores davo vobis, na ang
bagong ebanghelisasyon ay nagbabadya ng bagong
sigla, bagong pamamaraan, at bagong lenggwahe upang
magpahayag at maging saksi ng Ebanghelyo.
Ipinagpatuloy ni Papa Benito XVI ang sinimulan
ng kanyang hinalinhan at binigyang-diin ang bagong
ebanghelisasyon sa pamamagitan ng pagtatatag ng bagong
Pontifical Council (Konsehong nakaugnay sa Papa) na
magsusulong ng pinabagong ebanghelisasyon sa mga
bansa na ang Kristiyanismo ay nakaugat na ng matagal
ngunit ngayon ay dumaranas ng matinding sekularisasyon
(o mas pagpapahalaga sa mga makamundong bagay) o
“pagkubli sa Diyos.” Kaya naman nabuo ang Sinodo
ng 2012, na tulad nga ng nabanggit, ay tatalakayin ang
bagong ebanghelisasyon. Dahil dito ay maaari nating
tanungin: Paano tayo maghahanda sa kaganapang ito
sa Simbahan at paano tayo aktibong makakalahok sa
anumang pamamaraan?
Ang Kapitolo Heneral ng taong 2009 ay nag-aanyaya
na muli nating gawing pangunahing alalahanin,
sa salita at sa gawa, ang kaloob na Ebanghelyo. Tulad
ng sinasabi sa dokumento ng nasabing Kapitolo na
pinamagatang Bearers of the Gift of the Gospel, ang
naturang Kapitolo ay nagpapaalaala sa atin na “simula’t
sapol pa ay nakita na ng Kapatiran na sila ay tinawag upang
ipahayag ang kanilang isinasabuhay (BGG, 7). na ang
Ebanghelyo ay isang kaloob na siyang ating pinagmulan
(n. 6). Dagdag pa nito, tayo ay pinaaalalahanan na
“tanggapin ang Ebanghelyo at mapamaraan itong tugunin
[…], naglalakbay sa lupa bilang payak na magkakapatid
at tagapalaganap, nakatuon ang puso sa Panginoon
(n. 10). “Ang katamaran at kawalang-ginagawa na
nagbabantang paralisahin ang sigla ng Ebanghelisasyon”,
ay waring nagbabadya ng “krisis sa pananampalataya
na nakakaapekto sa atin” (n. 12). Nagpapaalala na dapat
tayong maging malikhain sa paggawa (n. 9) sang-ayon sa
kaloob/kakayahan (n. 12) sa pagtawid sa mga hangganan,
maging ito man ay usaping pang-tao, kultura, relihiyon,
o lugar. Kinakailangan nating magsalita ng malinaw na
maiintindihan sang-ayon sa komunikasyon ng mundo sa
ngayon at ipaabot ang mensaheng nais nating iparating
(n. 16), damhin ang mundo (n.7), at isaalang-alang ang
kalagayang kultural at panglipunan ng mga tao (n.14),
upang sa iba’t ibang lugar na ating kinalalagyan ay
mabigyan ng buhay ang mensahe ng Ebanghelyo” (n.16).
Bilang pagtatapos ay ipinaaalala nito ang balangkas kung
saan natin isasagawa ang ebanghelisasyon. Ngunit ito
ay dapat alalayan ng matinding karanasan sa Diyos, na
isinasagawa ng magkakapatid, sa pakikipag-ugnayan sa
mga layko at pamilyang Franciscano, sumasalungat sa
di makataong kondisyon at mga mapanganib na lugar,
pagiging malapit sa mga maralita, naghihirap, at latak
ng lipunan (Mandate, BGG 13). Ito ang kabuuan ng
programa at pamamaraan, subalit tanungin natin ang
ating mga sarili: Anu-ano ang hinihiling nito?
Para sa akin ang bagong ebanghelisasyon ay
nangangailangan ng matinding pagkahumaling sa
Salita. “Sawimpalad ako kung hindi ko ipinangaral
ang Mabuting Balita, ani Pablo (1 Cor 9, 16) Ang
ebanghelisasyon ay hindi isang bagay na opsyonal
kundi isang bagay na kasangkot ako. Hindi ako
maaaring tawaging Kristiyano o relihiyoso kung hindi
ako nagpapalaganap ng mabuting balita. Sino man ang
nakaulayaw ng Panginoong muling nabuhay ay hindi
maaaring kimkimin ang kanyang karanasan sa kanyang
sarili lamang; manapa, ay mag-uumapaw ito at masugid
na ipamamalita sa iba. Ang bagong ebanghelisasyon,
samakatuwid, ay tanda ng iyong pagkakakilanlan sangayon
sa iyong naranasan; kasama rito ang buong pagkatao
at pag-unawa sa sarili sa larangan ng paglilingkod. Ito
ang nag-uudyok na mahumaling at matuklasan na sa
paglilingkod na ito ay nakatago ang tunay na “Ako”,
ano Ako, at saan Ako tinatawag. Kung ang isang tao
ay nahuhumaling sa pagpapalaganap siya ay nagiging
mapamaraan at malikhain, buhòs ang loob at bukaspalad
sa anumang yugto ng kanyang buhay, maging sa
karamdaman man, sa loob man o sa labas ng kanilang
buhay sa kumbento.

Minsan sa aking pagbisita sa isang kapatid na prayle na
kailan lang ay umuwi sa pagmi-misyon sa malayong
lugar, nasabi niya sa akin, “Simula’t sapol ay inilaan ko
na ang buong buhay ko para sa misyon. At ngayon ako ay
umuwi dahil sa karamdaman. Napagtanto ko na tinatawag
ako ng Panginoon na ipagpatuloy ang pagiging misyonero
sa kasalukuyang kalagayan ng aking buhay. Nais kong
patuloy na maging misyonero sa pamamagitan ng pagaalay
ng aking buhay at paghihirap para sa misyon at sa
pagpapalaganap ng Mabuting Balita.” Tulad ni Pablo,
napagtanto ng kapatid na ito na ang ebanghelisasyon ay
ang kanyang buhay. Sa maraming taon na nagdaan ay
nakakilala ako ng napakaraming mga kapatid na prayle
at madre na ganito rin ang napagtanto sa kanilang buhay.
Kaya naman dahil sa kanila ay walang hanggan ang aking
pasasalamat sa Diyos.
Ang bagong ebanghelisasyon, tulad ng misyon, ay
nabubuo mula sa pakiki-ugnayan at hindi lamang
sa pangsariling karanasan. Ang tumugon sa bagong
ebanghelisasyon ay nangangahulugan na ikaw ay tinawag,
nagapi, at inudyukan ng Panginoon, na katulad ng mga
propeta ay hinahango tayo sa maliiit nating mundo na
yari sa maliliit at malalaking seguridad, at inilalagay tayo
sa harapan ng daigdig na nangangapa ng kahulugan at
nauuhaw sa kaganapan. Ginawa Niya iyon nang may
katiyakan at nagpaunang lumakad sa atin na ang wika,
Humayo kayo at huwag matakot! Ako ay lagi ninyong
kasama. Sa lahat ng panahon ng aking paglilingkod
sa buong Kapatiran, nakita ko ang mga kapatid na
naghahanap na makapagsakatuparan ng kanilang mga
sarili sa iba’t ibang larangan ng ebanghelisasyon ngunit
sa bandang huli ay umuuwing bigo, walang kahulugan, at
wari’y nagsayang lamang ng panahon. Ngunit nakakilala
rin naman ako ng mga kapatid na, batid ang pagsunod sa
panawagan, ay ibinigay nang lubos ang sarili sa pagtugon
sa kaloob ng Ebanghelyo sa malalayo’t malalapit (Eph
2, 17), at kahit na ipinapalagay nila na sila ay walang
silbing alipin tulad ng ibang manggagawa sa ubasan ng
Panginoon (Mt 20, 1-16), ay nakita naman nila kung
paano pinalago at pinamunga ng Panginoon ang binhi ng
Mabuting Balita. (Mk 4, 8).
Sa bagong ebanghelisasyon, tiyak na hindi sa hindi
natin mararamdaman na tayo ay pinahahayo sapagkat
sa pagkakataon lamang iyon maaaring maisabuhay
ang pagkahumaling sa Ebanghelyo, tulad ng isang
makatotohanang pag-uutos na nang-aakit sa ating ibigay
ang buong sarili upang maging lingkod ng pagkahumaling
naman ng Diyos sa Sangkatauhan. Sa kamalayang ito
lamang, maaaring matawag na Ebanghelisasyon ang
buhay- na pinalalakas ng marubdob na karanasan sa
Diyos, na nag-uudyok at nag-uutos na humayo; at siya
na naniniwala ay magiging katulad ni Francisco, “buhày
na Ebanghelyo” at “buhày na interpretasyon ng Salita
ng Diyos” (Verbum Domini, 83). Muli, mula lamang sa
paniniwalang ikaw ay ipinapadala maaring mabura ang
kaisipang ang Ebanghelisasyon ay mga simpleng gawaing
pamparokya lamang o pagtulong sa kapwa, sa halip, ito
ay isang pagbabahagi ng kayamanang natagpuan (Mt 13,
44) ng may matibay at mainit na pagmamahal sa kapwa.
Paulit-ulit nating sasabihin na ang pagkakaroon
ng personal at marubdob na ugnayan sa Diyos ay
kinakailangan upang maging tunay na tagapagpalaganap.
Makapagpapalaganap lamang tayo kung tayo ay may
palagiang ugnayan sa Kanya, kung ang Kanyang Salita
ay nag-aalab sa atin tulad ng mga disipulo sa Emmaus
(Lk 24, 32-33). Siya na muling nabuhay ay mabubuksan
ng maluwag ang ating mga puso na sinarhan ng takot o
pagsuko, takot sa maaring kumitil ng buhay ngunit di
naman mananakaw ang buhay na walang hanggan (Mt 20,
28). Ang mga pintuan natin ay mabubuksan ng bagong
sigla, kapangahasan, katapangan, at pagunod sa Diyos
kaysa sa tao (Acts 4, 19) at tayo ay magiging saksi Niya
na matapos maghirap at mamatay ay naluluklok sa kanan
ng Ama at nabubuhay magpakailanman (Acts 3, 15).
Kaya naman kinakailangan ang bagong pamamaraan sa
bagong ebanghelisasyon.
Sa pagbabalik-tanaw ko sa dakilang misyon ng Order
noon, gaya ng sa Malayong Silangan at America, at kung
iisipin ko ang mga kapatid nating madre at prayle sa kanikanilang
kultura o sa labas niyon, na walang kapagurang
ibinibigay ang sarili sa ebanghelisasyon, ay di ko lubos
maisip na tunay ngang sila ay nagmamahal kay Jesus. Ang
pagmamahal na iyon ang siyang nagtulak sa kanila para
maging katulad ni Pablo, “lahat para sa lahat” (1 Cor 9, 22).
Ang isang tao ay natututong kumilos para sa kaligtasan
ng lahat at italaga ang buong sarili alang-alang sa gawain
ng ebanghelisasyon dahilan sa kanyang pagmamahal kay
Hesus, malalim na karanasang ispirituwal at personal na
pakikipagtagpo sa Kanya—kung saan nanggagaling ang
malalim at dalisay na dahilan.
Ang bagong ebanghelisasyon ay nangangahulugan ng
pagkahumaling kay Kristo at sa sangkatauhan. Hindi
maaaring ibukod ang isa sa isa. Ang pagkahumaling sa
Diyos ay natutuloy sa pagkahumaling sa mga tao, na
pawang anak ng langit at lupa – tulad ng kasabihan.
Ramdam ko ang pangangailangan na dapat kong palaguin
ang aking buhay ispirituwal; panahon na para gumising,
bigyan ng kahulugan ang ating buhay, at danasin ang
kaligtasan. Dumating na ang panahon para sa bagong
ebanghelisasyon at ito ay nagsisimula sa pamamagitan
ng pagsasabuhay ng Ebanghelyo at hayaang baguhin
nito ang aking puso— gaya ng pagbago nito sa puso ni
Francisco at iba pa.
Sinasabi nating mga may-edad na ang mga kabataan
ngayon ay paupo-upo na lamang at di-sangkot. Pero
ano kaya ang sinasabi ng mga kabataan sa atin? Hindi
kaya ganoon din ang sinasabi nila sa atin? Naniniwala
ako na marami sa mga kabataan, lalo na sa mga batang
relihiyoso, ang may pagnanais sa isang dalisay na
ispirituwalidad, pagkahilig at paghahanap ng bago at
dakilang pagpapahalaga; pagkauhaw sa katotohanan,
pagka di-huwad, at katapatan. Naroon sa mga kabataan
ang pagkahumaling kay Kristo at sa sangkatauhan ngayon.
Naniniwala rin ako na ito ay totoo rin sa mga may sapat
na gulang. Ngunit kaalinsabay nito ay kumbinsido ako
na sila ay parang nakasasakal, pagod, at nagsasawâ.
Ramdam ko na inaapura tayo na makita natin ang ating
mga sarili bilang kalahok sa bagong ebanghelisasyon,
ng bagong pagpapahayag ng kerygma nang una itong
ipahayag, at ipangaral sa iba sa isang maayos na
pamamaraan. Mismong tayo, sa aking palagay, ang dapat
maghanap ng pag-asa at katuwiran upang magmadali sa
pagsulong (2LtCl 12), walang tisuran ng sariling paa
(3LtCl 11), upang pagdakay imungkahi rin sa iba ang
naturang daan ng pag-asa. Mismong tayo, sa aking
pakiramdam, ay nangangailangan na maranasan ang

Diyos na ipinahayag kay Hesus upang makapagbahagi
tayo ng kasagutan sa maraming nagtatanong. Subalit ang
mga kasagutang ito ay hindi dapat galing sa mahahalagang
doktrina lamang na malabnaw namang isinasabuhay,
kundi mga kasagutang subok nang naisabuhay ng kaayaaya.
Ang bagong ebanghelisasyon ay hindi mangyayari sa
mga slogan at salitang gawa ng iba. Manapa, kailangan
nito ang mga saksi upang ipangalat ang kanilang nakita,
narinig, at nadama (1 Jn 1, 1-3); mga saksing hindi
sumasang-ayon sa kasalukuyang situwasyon ng lipunan
dahil lamang sa takòt na di mapabilang, hanggang sa di
na rin makita o makilalang disipulo o misyonero, o sa
takot na masabihang walang bisa o kulang sa pagiging
propeta o misyonero.
Kailangan nating simulan ang daan patungo
sa pananamapalataya na hindi tayo iba sa
kanila o binabale-wala ang mahahalagang bagay sa
pananampalataya, na “karaniwang ipinagdadamot”, gaya
ng sinabi ni Papa Benito XVI sa kanyang motu proprio
na nagtatakda ng Taon ng Pananampalataya (Gate of
Faith, 2), “Ang krisis sa pananampalataya ay laganap
na sa maraming tao,” at maari rin nating idagdag, na
naapektuhan na rin ang ilan sa atin. Sa kalagayang ito, di
natin papayagang tumabang ang lasa ng asin o itago ang
ilawan (Mt 5, 13-16). Bilang tinawag na tagapangaral ng
ebanghelyo, hayaan nating tayo muna ay mapangaralan.
At saka pa lamang natin maaaring tanawin ang lipunan,
hindi bilang isang hadlang kundi isang oportunidad at
panibagong areopagus kung saan ay maipapahayag natin
ang Diyos na buhay, Ang Diyos na di-kilala ng marami,
subalit Siyang sukdulan, lubos, at ganap na kahulugan ng
buhay ng bawat nilalang.
Samakatuwid ay papaano tayo mangangaral sa isang
makamundong lipunan na ating kinabibilangan, sa
Europa man o sa labas ng kanyang hangganan? Narito
ang ilang paraan: bilang alingawngaw ng Salita ng Diyos.
- Sa bagong ebanghelisasyon dapat tayong makipag-usap
sa Diyos, pag-usapan ang Diyos, at maging tinig ng Diyos
na wari’y tahimik at parang di-nakikinig.
- katahimikang may malinaw na ibig sabihin. Ang Salita
at ang katahimikan ay magkatuwang sa ebanghelisasyon.
Mapanganib sa atin ang panay ang salita ng salita tungkol
sa Diyos ngunit din naman nakikinig sa Kanya. Ang
katahimikan ay kailangan bagama’t takot tayo doon.
Mahalaga ang makinig ngunit tayo ay umiiwas. Ang
kahiwagaan ng Panginoon, sang-ayon kay San Agustin, ay
iminumungkahi, itinuturo, natitikman, at kinagigiliwan.
Ito ay hindi kailan man makukuha sa salita lamang. Dahil
dito, dapat nating itigil ang pagmamanipula sa Diyos at
sa halip ay pagyamaning mabuti ang katahimikan, upang
tayo ay lalong maging bukas sa kahiwagaan ng Diyos na
ipinahayag kay Kristo.
- maging makahulugang imahen at saksi, makabuluhang
kasaysayan at simbolo. Dapat nating matutuhan ang sining
ng pagtuturo ng doktrina sa pamamagitan ng kwento at
larawan. Ang tagapagsagawa ng ebanghelisasyon ay
umaakay sa iba sa daigdig ng mga simbolo, sa Salitang
naging kwento at pagdiriwang.
- pagiging apostol ng tuwa. Wika pa ni Leon Bloy “Di
maitatatuwa na ang tuwa ay tanda ng presensya ng Diyos.”
Kung ang Ebanghelyo ay Mabuting Balita, samakatuwid
ang bagong ebanghelisasyon ay isinasagawa ng may ngiti
at hindi ng malungkot na mukha ng “Biyernes Santo.”
Ipinaalaala sa atin ng Apostol na ang Anak ng Diyos ay
ang “Oo” ng Diyos (2 Cor, 18ff), kaya naman ang mga
tagahatid ng Ebanghelyo ay di maaaring maging “hindi”.
- sa paggawa ng lahat sa kapatiran. Sa bawat Relihiyoso,
lalo na Franciscano, walang proyekto ng Ebanghelisasyon
ang maaring sabihing sariling proyekto niya. Laging ang
kapatiran ang nagpapalaganap. Samakatuwid, ang bagong
ebanghelisasyon ay dapat isagawa sa pamamagitan ng
pagsaksi sa buhay-kapatiran.
Ang pagpapahayag ng Mabuting Balita ay sa pagitan
ng mission ad gentes at bagong ebanghelisasyon.
Di-maikakaila ang krisis ng pananampalataya. Minsan
ay nakikita ito sa di-pakikisangkot o kaya ay paglayo sa
kalipunan ng mga mananampalataya. Totoo rin na sa mga
nagsasabing agnostiko at di-naniniwala ay marami sa
kanila ang naghahanap sa Diyos. Nagbibigay ito sa atin
ng pag-asa at lakas upang magpatuloy ng pangangaral
ng Ebanghelyo ng walang takot at tagumpay na
pakiramdam, ngunit tiwala sa pamamaraan ng Panginoon
na siya nating ipanapahayag bilang nabuhay at nasa ating
piling sa katotohanan ng kanyang mensahe. Ang bagong
Ebanghelisasyon ay panawagan para alamin, mahalin, at
paglingkuran hindi ang isang bagay lamang, o doktrina,
kundi panglingkuran ang isang tao, sa katauhan Hesus.
Ngayon ay Pagkabuhay! Humayo kayo mga kapatid
at ipahayag ang mabuting balita ng Ebanhelyo sa mga
malalayo’t malalapit nang may bagong sigla, bagong
kaayusan, at bagong pamamaraan. Si Kristo ay nabuhay!
Maligayang Pasko ng Pagkabuhay!
Roma, Ika-19 ng Marso, 2012
Dakilang Kapistahan ni San Jose
Fr. José Rodríguez Carballo, ofm
Ministro Heneral
Prot. 102711
www.ofm.org