Manos Gavras - Xalkiadakis

N ΦΩΤΟΓΡΑΦIΕΣ & ΚΕIΜΕΝΑ: ΝΙΚΟΣ ΨΙΛΑΚΗΣ
Η ρίζα λυκ-
Γλυκοχαράζει στην ανατολή, σε κάποιο ψήλωμα
του Νομού Λασιθίου. Παρακολουθώ
τις ψαρόβαρκες, απολαμβάνω τον ήλιο
που αναδύεται από το πέλαγο σαν ένας τεράστιος
κιτρινόλευκος δίσκος και συλλογίζομαι
τη… ρίζα λυκ! Λύκτος και Λύκαστος,
πόλεις της Κρήτης. Λυκία, χώρα της Ανατολής.
Λυκαυγές και λυκόφως. Και αμφιλύκη.
Ύμνος στο φως! Κι αν η Λυκία θεωρήθηκε
ως χώρα του φωτός, τι μπορεί να είναι η
Λύκτος και η Λύκαστος; Πόλεις του φωτός,
βέβαια!
Ο ήλιος ανηφορίζει στο θόλο του, νομίζω
πως στο βάθος βλέπω τη νεαρή μορφή
που λέγεται Φαέθων να κοιτάζει από τα
ύψη και να χορταίνει την ομορφιά του κόσμου.
Πόσο δίκιο είχε ο Καζαντζάκης όταν
μονολογούσε, μάλλον συνεπαρμένος,
«όμορφη που ’ναι η Κρήτη». Νομίζω πως
το πρωινό ξύπνημα την κάνει πιο όμορφη…
Λυκαυγές, λοιπόν. Και λυκόφως. Η ρίζα
λυκ-. Η ξεχασμένη γοητεία της λέξης. Ήχοι
και χρώματα. Και αυτό το υπέροχο ροδόχρωμα
της ανατολής.
Όμορφη που ’ναι η Κρήτη… Όμορφη!
◗