Manos Gavras - Xalkiadakis

| ΟΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΙ ΖΕΥΓΑΔΕΣ
Σήμερα το όργωμα της γης με τον παραδοσιακό
τρόπο αποτελεί σπάνιο φαινόμενο.
Μπορεί να το συναντήσει κανείς σε
μερικά νησιά, στη γη που δεν έχει επηρεάσει
η τουριστική υπερ-εκμετάλλευση.
Μερικοί ηλικιωμένοι νησιώτες αρνούνται
να υποταχθούν στις προσταγές των καιρών
και επιμένουν να σπέρνουν και να
θερίζουν. Άλλοτε με δυο βόδια και τον
ζυγό, άλλοτε με γαϊδουράκια (τα λιγοστά
που έχουν απομείνει), άλλοτε με μουλάρια και άλλοτε (σε σπανιότερες
περιπτώσεις) με άλογα.
Ίσως να ήμουν τυχερή που κατάφερα να ζήσω τη μυσταγωγία του
οργώματος στα ορεινά της Κρήτης, στο Απάνω Μεραμπέλλο, μια
περιοχή με επικλινείς εκτάσεις αλλά και με μεγάλη παράδοση στην
καλλιέργεια της γης. Πάνε δυο χρόνια από τότε. Αργότερα που το
κουβέντιασα με τους φίλους μου κατάλαβα ότι ήμουν η μόνη από
έναν κύκλο νέων που είχα καταφέρει να δω το ζευγά σε ώρα εργασίας,
να ακούσω τα παραγγέλματα προς τα βόδια, να καταγράψω
σε ψηφιακή εικόνα την τέχνη των λεπτών και επιδέξιων
χειρισμών που απαιτούνται για να οργωθεί ένα χωράφι. Και δεν
θα ξεχάσω πώς κατάφερνε ο ζευγάς να οργώνει τη γη γύρω από
τα ελαιόδεντρα χωρίς να πληγώνει τις ρίζες. Οι υπόλοιποι είχαν
ακούσει από τους γονείς, οι περισσότεροι από παππούδες και γιαγιάδες
για το όργωμα. Ή ακόμη κι από τα σχολικά βιβλία.
48