Manos Gavras - Xalkiadakis

| Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΟΜΟΡΦΟ ΔΩΡΟ
ρεί να λέγεται Ελλάδα ή Αμερική. «Απού φελά (ωφελεί), παντού
φελά», λέγανε οι παλιοί εδώ στην Κρήτη. Βήματα σίγουρα,
λοιπόν. Εμείς να του ευχηθούμε απλά καλοτάξιδος. Όχι μόνο
όταν ταξιδεύει από τον παλιό κόσμο προς το νέο. Αλλά και όταν
ανοίγει τα δικά του φτερά για καινούργιους γαλαξίες και καινούργιες
επιτυχίες.
Η συζήτηση, λοιπόν, αρχίζει…
Μίλησέ μας για τα παιδικά σου χρόνια στο Ηράκλειο.
- Έχω όμορφες αναμνήσεις από τα παιδικά μου χρόνια στο Ηράκλειο.
Είμαι από τους τυχερούς που πρόλαβαν το παιχνίδι στη
γειτονιά. Και όταν λέω γειτονιά εννοώ τους δρόμους, τις αλάνες,
τα πεζοδρόμια των γειτονικών σπιτιών. Κάθε χιλιοστό της…
Θυμάμαι παίζαμε ποδόσφαιρο και το τέρμα ήταν στη μέση της
διασταύρωσης Αντιστάσεως και Παπανδρέου. Αν κάποιος περάσει
τώρα από εκεί και σκεφτεί ότι μερικές δεκαετίες πριν ως
παιδιά στο σημείο εκείνο είχαμε στήσει γήπεδο, θα καταλάβει
τι εννοώ. Όταν περνούσε κάποιο αυτοκίνητο, εμείς κάναμε στην
άκρη και έπειτα συνεχίζαμε το παιχνίδι μας. Τώρα περιμένεις να
βρεις κενό μεταξύ αυτοκινήτων για να περάσεις στην άλλη
μεριά του δρόμου.
Στη γειτονιά μου στεγάζονταν ακόμα τότε η πυροσβεστική υπηρεσία
και πηγαίναμε συχνά από εκεί. Οι πυροσβέστες μας βοηθούσαν
να φτιάχνουμε αυτοσχέδια πατίνια και άλλα τέτοια. Είχα
μια απλή ζωή όπως κάθε άλλο παιδί της γειτονιάς μου αλλά
πολύ όμορφη. Και φυσικά δεν θα ξεχάσω κατά τις 9 το βράδυ
τους καλοκαιρινούς μήνες τη μητέρα μου να μου φωνάζει: «Μανόλη,
το φαγητό είναι έτοιμο»! Συνήθως μπιφτέκια με τηγανητές
πατάτες που ήταν το μόνιμό μου αίτημα εκείνη την εποχή.
Ήταν η αποκορύφωση της ημέρας…
Το μόνο που θυμάμαι ότι δεν μου άρεσε είναι όταν είχαμε τον
τρύγο το καλοκαίρι και τις ελιές τον χειμώνα. Δεν υπήρξα μεγάλος
fun του αθλήματος. Παρόλα αυτά πήγαινα για να βοηθώ
τους γονείς μου. Βέβαια κατάφερνα να την σκαπουλάρω αρκετές
φορές (γέλια).
Πώς και πότε γεννήθηκε η ιδέα να γίνεις ηθοποιός; Υπήρξε
κάποια θεατρική παράσταση ή κάποια κινηματογραφική ταινία
που σε σημάδεψε;
Δεν θα το έλεγα με αυτή την έννοια.. Η ιδέα μου ήρθε περίπου
όταν ήμουν 18-19 και έψαχνα να δω τι είναι αυτό που πραγματικά
θέλω να κάνω στη ζωή μου. Είχα περάσει από διάφορα
στάδια όπως η μουσική (στο σχολειό έφτιαχνα μπάντες και
groups και κάναμε συναυλίες). Επίσης κάποια στιγμή έκανα τον
εαυτό μου να πιστέψει ότι θέλει να ασχοληθεί με τα οικονομικά.
Δεν ήταν όμως παρά μια βεβιασμένη απόφαση που προέκυψε
από ένα αναποφάσιστο εφηβικό μυαλό που βρισκόταν μπροστά
σε ένα επαγγελματικό αδιέξοδο. Το μόνο που ήξερα πολύ καλά
ήταν ότι δεν ήθελα να σπαταλήσω τη ζωή μου κάνοντας απλά
μια δουλειά, αλλά να κάνω επαγγελματικά κάτι για το οποίο έχω
πάθος. Έτσι λοιπόν ένιωσα την ανάγκη να δοκιμάσω αυτή τη
μορφή έκφρασης που λέγεται υποκριτική, χωρίς, όμως, να έχω
κανένα συγκεκριμένο ερέθισμα ή εμπειρία. Αντιθέτως όταν στη
Β΄ Λυκείου η φιλόλογος μου πρότεινε να παίξω σε ένα θεατρικό
που ανέβαζαν τότε εγώ της αρνήθηκα ευγενικά και προσφέρθηκα
να κρατάω το ταμείο της παράστασης. Τώρα που το
σκέφτομαι, πιο πολύ από το ψώνιο της ηλικίας ξεκίνησα και από
32