Klikoni këtu - Lajme / News Albemigrant

Storia
Anno 9 n.1 Aprile 2011 pagina 2
Nga Valmir Kuci
Leka i Madh ka folë Shqip dhe duhet të kuptohet si Shqiptar,
edhe pse në atë kohë nuk kishte etni shqiptare,
por kishte etni ilire, makedhone, dardane, mollose, epirote
etj., pra kishte etni Pellazge, e cila është paraardhësja e
etnisë së sotme Shqiptare. Në çdo luftë, në lashtësi, kanë
marrë pjesë historianët (sikurse sot gazetarët), dhe në një
luftë ku Leka i Madh luftonte me ushtrinë e tij, një historian
iu ofrua shumë afër, sepse Leka fliste tmerrshëm. Historiani u
interesua ta dëgjojë nga afër (aq sa ka guxuar të afrohet), se në
çfarë gjuhe fliste Leka. ‘’Zjarm ore”, - ishin fjalët bubullimë të
Lekës komandant, kur i urdhëronte ushtarët e tij që të hidhen
në sulm gjatë betejës. Historiani kuptoi se ky urdhër nuk ishte
as greqisht, as latinisht dhe shkroi: ”Aleksandri fliste në një
gjuhë barbare, kur i urdhëronte ushtarët e tij”. Kjo do të thotë
se Leka i Madh ka folë Ilirisht, pra, Shqip, prandaj ne sot
duhet ta quajmë Aleksandrin Shqiptar, pavarësisht se si
janë thirrë fiset illire nëpër shekuj dhe epoka!
Emri i Aleksandrit të Madh ende vazhdon të krijojë turbullira
politike. Edhe sot, këtu e dymijë e treqind vjet nga
vdekja e tij, duke bërë që politikat e vendeve të ndryshme të
varen shpeshherë nga lavdia dhe emri i tij për ta privatizuar,
vjedhur e përvetësuar! Disa pseudohistorianë të sotëm të
fqinjëve tanë të afërt dhe të largët, pretendojnë që Leka i
Madh nuk ka prejardhje shqiptare. Por historianët e lashtë
kanë lënë shënime që tregojnë se Aleksandri i Madh ishte
i biri i mbreti të Maqedonisë - Filipit II dhe i Olimbisë, një
princeshë Ilire, e bija e mbretit të Epirit - Neoptolemi I.
Shumë shkrues të historisë antike, ndër ta Herodoti dhe
Tukididi, na njohtojnë se Pellazgjët (Shqiptarët e sotëm)
janë popull para grekëve (“proelinioi”). Edhe pas kaq
shumë faktesh e dokumentesh dhe pohimeve të vetë historianëve
e filozofve antikë helenë (grekë), dikush akoma nuk
e ka të qartë se kush ishte, çfarë gjuhe fliste, çfar prejardhje
etnike kishte dhe i kujt ishte dhe është Aleksandri i Madh i
Maqedonisë – Leka. Një pirateri, vjedhje, përvetësim e falsifikim
të përkatësisë etnike të Lekës së Madh e bënë Grekët
modernë dhe tani së fundi këtë gjë përpiqen ta bëjnë edhe
Sllavo-bullgarët që veten e quajnë Sllavo-maqedonas, bile
për ironi të shekujve të shkencës e të dritës: XX dhe XXI,
ata nuk ngurrojnë ta quajnë veten edhe Sllavë, edhe Maqedonas,
pasardhës të Aleksandrit të Madh, vetëm për faktin
se ata sot banojnë në një pjesë të trojeve të Maqedonisë së
dikurshme antike pellazgo-ilire.
Gjuha Pellazge
Qysh në epokën mikene pellazgët e Ballkanit të
jugut përdornin shkrimin ideografik, ashtu edhe
atë me rrokje që peloponezët të vendosur në Qipro
e morën nga fqinjët hititë. Këto dy shkrime u zhdukën
komplet pa ushtruar asnjë ndikim në shkrimin
e ri fonetik dhe alfabetik që pellazgët mësuan të
përdorin nga fenikët. Në lashtësi shpikja e alfabetit ju
atribuonte pellasgëve Prometheu, Pallamedi, Horfeu,
Muzeu. Por njihej gjithashtu origjina fenike e shkronjave
pellazge. Për këtë vertetojnë format dhe emrat
e shkronjave më te lashta pellazge me ato fenike. Por
alfabeti fenik nuk kishte zanore, ndërsa gjuha pellasge
i kishte zanoret si elementin kryesor. Shkronjat më të
lashta pellazge janë ato të Melit, Teres dhe Kretes: a,
b,c, e, è, f, g, gj, i, j, l, k m, n, o, p, q r, s, t, th, v, y, z, x
. Alfabeti etrusk lulëzoi në shekullin e VII dhe të VI
para Krishtit, në Chiusi, Todi, në rajonin e Umbrias
dhe në Traquina e Capua.
Gjuhëtarët e kohërave të reja, për fjalët albaneze
që përdoren në Ballkan dhe në Azinë e Vogël, kanë
deklaruar që këto fjalë janë turke, arabe, persiane,
greke, sllave, romune, italjane, por nuk kanë menduar
kurrë që ato mund të jenë thjesht albaneze. I
duhet dhënë popullit albanez atë që i përkiste pellazgëve
nën emrin e ilirëve, thrakëve, tirrenëve, frigasve,
etruskëve, romakëve, bizantinëve që grekët,
serbët, bullgarët ja kanë uzurpuar abuzativisht
nëpërmjet një propogande tendencioze për të deformuar
të vërtetën historike në favor të tyre. Gjuhët
frigase, kariase, likase nuk ishin veçse variacione të
gjuhës së gjërë pellazge. Shqiptaret duhet të bëjnë
përpjekje për t’i treguar botës që ata i përkasin një
race mjaft të dalluar, të cilës i kanë patur nderin
t’i venë emrin pellazg që etimologjikisht do të thotë
“i lindur i bardhë“. Nga dukja e njeriut në globin
tonë ka filluar formimi i gjuhëve primitive i lidhur
me racat. Kështu për racën e bardhë u bë formimi i
gjuhës pellazge primitive, nga e cila kanë dale gjuhët
e dyta , të tretat, sipas përzjerjes që ka pësuar gjuha
pellazge primitive. Gjuha albaneze flitej qysh 3000
vjet para Krishtit dhe ka sjellur lindjen e gjuhëve
primitive të Indisë si Sanskrishten. Grekët thonë që
gjuha helene, greqishtja e vjetër, ishte gjuha folëse e
lashtësisë dhe në epokën e perandorisë bizantine.
Aleksandri i Maqedonisë
rrënjët e vërteta
‘’Askush nuk na ka faj, se vetë i kemi verbuar sytë tanë, me duart tona’’! Aristidh Kola
Atëhere nëse është e vërtetë perse grekët e sotëm
nuk kanë mundur të bëjnë të mbijetojë një gjëndje
shoqërore që ka jetuar, por janë detyruar t’a shkatrojnë
dhe t’a deformojnë gjuhën e lashtë dhe t’a transformojnë
në greqishte moderne Po mos të ishin të njejtat
shkronja do të deklarohej që janë dy gjuhë si latinishtja
popullore që ishte përballë latinishtes klasike, e cila
flitej në Romë nga mjekët dhe nënpunësit, ishte gjuha
albaneze përballë greqishtes së lashtë, gjuhës helene,
në botën lindore, por me një ndryshim që greqishtja
përdorej në shkolla, gjykata, qeveri, në fe, diplomaci;
ndërsa gjuha albaneze ishte gjuha e përditëshme. Janë
zbuluar shumë shkrime në gjuhën helene, por kjo nuk
do të thotë që popullatat të cilat jetonin aty ishin helene.
Ata kishin një arsim Helen. Popullsia pellazge
ose albaneze përdornin albanezen për arsimin e tyre
në lashtësi para gjuhës helene.
Në Ballkanin e lashtë, në jug, me ardhjen e emigrantëve
nga Mesopotania dhe Egjypti, gjëndja sociale
përbëhej nga elementi dy gjuhësh. Flisnin gjuhën albanese
dhe mësonin në gjuhën helene, pra ai që ishte
arsimuar quhej helen. Gjuha helene është me origjinë
pellazge. Pellazgët dhe të huajt që nuk flisnin gjuhën
helene quheshin barbarë. Platoni thoshte: “Gjuha e
lashtë nuk është e ndryshme nga gjuha e sotme që
flasin barbarët“. Herodi në librin e tij shkruante që
mbas betejës të Salamit, gjenerali i ushtrisë persiane,
i cili ngriti kampin në Thesali për të kaluar dimrin,
dërgoi një mesazher tek orakullët për planet e tija. Ai
u shoqërua nga tre tebanë. Priftëresha që i priti filloi
të flasë në gjuhën barbare, domethënë në gjuhën pellazge
sipas Herodit. Të tre tebanët mbetën te çuditur
sepse ata prisnin të digjonin gjuhën helene. Mesazheri
që kuptonte mirë gjuhën që fliste priftëresha,
filloi të shkruante gjithçka që thoshte ajo në gjuhën
pellazge të Karias. Kudo flitej gjuha pellazge – albaneze.
Gjuha albaneze filloi të përdorej përsëri si
gjuhë e parë, kur romakët pushtuan Ballkanin. Pra
gjuha pellazge – albaneze filloi te perdorej si ne kohen
e Homerit. Greqishtja e lashte, gjuha helene,
rilulezoi ne periudhen e Perandorit Kostandin, kur
kristianizmi u be nje fe shteterore.
(Vijon numrin e ardhshëm)
Nga: Prof. Nebi Agolli, Romë
Çfarë populli janë
“maqedonët” e sotëm
Këta ”maqedonë” të tashëm, në të vërtetë nuk janë komb
më vete. Këta i bëri të ashtuquajtur ”komb maqedonas”
vetë Tito. Ju dha emër, territor dhe pavarësi. Thjeshtë, këta
janë një ”komb” i shpikur. Ishte dhe mbeti një lloj testimi,
eksperimenti se, si do të vegjetojë një shtet i formuar artificialisht,
me nje komb të trilluar dhe me troje të huaja. Ky
grup njerëzish, në fakt, as vetë nuk pranojnë se janë komb
më vete. Vetë Konstandin Milladinov, poet i parë, asnjëheë
nuk pranon se është maqedon, as nuk pranon se ky farë
”kombi” ekziston. Ai, në fakt, e quan veten Bullgar, dhe
të gjithë këta njerëz, që na paraqiten sot si ”maqedonë” i
kosideron si bullgarë.
Maqedonasit nuk janë asnjë përzierje popujsh apo
kombesh, ato janë Sllavë të ardhur prej përtej Karpateve,
në gadishullin Ilirik/Ballkanik, duke uzurpuar toka ilire, dhe
duke u ngulitur në territorin e Maqedonisë antike ilire, duke
u vetëquajtur me emrin maqedon. Por, në fakt, këto, kushtimisht
të themi ”maqedonë” s’kanë asgjë të përbashkët me
maqedonët antikë të Pellazgjisë-Ilirikut-Ballkanit. Sllavomaqedonët
e FYROM-it/IRJM-së, kanë shumë probleme,
ato janë të vetmuar në territorin e tyre të uzurpuar: Bullgaria
nuk ua njeh kombësinë, Serbia nuk ua njeh kishën,
Greqia nuk ua njeh emrin, Shqipëria nuk ua njeh territorin,
kështu që, pashmangshëm dhe shumë thjeshtë e qartë, janë
shtet dhe komb artificial. Ideja për formimin e një Shteti
dhe Kombi artificial - Maqedonisë e Maqedonëve moderrnë,
nga ana e diplomacisë europiane u bë me qëllim që të vendosej
një stabilitet midis popujve në Ballkan, që kishin aq
shumë dallime dhe aq shumë grindje mes veti. Por u krijua
edhe me qëllim të dobësimit dhe copëtimit të mëtejshëm të
trojeve pellazgo-ilire të Shqipërisë Etnike nga politika shoveniste
dhe ekspansioniste e Serbisë dhe Greqisë.
Mirëpo, ”Maqedonia e Re” nuk u bë shembull për stabilitet.
Ajo, në fakt, qe dhe mbeti burimi i jostabilitetit në
rajon. Është shtet që qëndron në këmbë qelqi dhe heret
a vonë, këto këmbë do ta lëshojnë, do t’i thyhen. Është e
pamundur të formosh një komb që nuk ka bazë, nuk ka
themele, nuk ka gjuhë e histori, nuk ka të kaluar as të
tashme, që në fakt është vetëm një marionetë sa për t’u
argëtuar e kaluar kohën e lirë qarqet politike antishqiptare
euro-aziatike. Besoj se krijesat artificiale nuk munden të
jetojnë gjatë. Sidoqoftë, edhe në Bashkimin Europian po
të futet i gjithë Ballkani, përsëri Republika e Maqedonisë
(FYROM-IRJM), kështu siç është tani, nuk do mund të
mbijetojë. Në Enciklopedinë e ish-Jugosllavisë për shtrirjen
gjeografike të Maqedonisë antike theksohet: “Maqedonia në
periudhën antike ishte shtet i pavarur, i banuar me fise ilirothrakase,
nga maqedonasit iu dha emri MAQEDONI”. Më
poshtë thuhet: “Shtrihej rreth brigjeve të Detit Egje. Në histori
është njohur me emrin Maqedonia, me kryeqytet Selanikun.
Më vonë Filipi II, i ati i Lekës së Madh, i zgjeroi kufijtë
në Veri. Kjo njihej me emrin Maqedonia II, me kryeqytet
Stobi. Kufiri i Maqedonisë II shtrihej deri te lumi Astibo dhe
rrjedha e poshtme e lumit Erigon”. (Mala Enciklopedija,
Prosveta, Beograd, 1978, f.461). Përndryshe, fqinji verior
i Maqedonisë ishte Dardania, me qytetet më jugorë të saj,
Justiana dhe Ceflloni. Pra, siç shihet, Maqedonia asnjëherë
nuk është shtrirë në veri të lumit Astibo (Bregallnicë), dhe se
në perëndim asnjëherë nuk e ka pasur territor të saj Maqedoninë
e sotme perëndimore. Ata ishin të banuara me fiset
tjera ilire, si : peonët, dasaretët, lynkestët, pirustët, etj. Këtë
e dëshmojnë edhe gërmadhat e vendbanimeve të vjetra dhe
objektet e shumta arkeologjike të zbuluara anekënd hapsirës
së Maqedonisë së sotme.
Dall’epoca micenea, i Pelasgi dei Balcani del Sud
usavano la scrittura ideografica e anche quella
sillabica, che gli abitanti del Peloponneso avevano
ricevuto dai vicini ittiti. Queste due scritture sono oggi
completamente scomparse, senza esercitare alcuna
influenza sulla nuova scrittura fonetica e alfabetica
che i pelasgi impararono a usare dai fenici. Anticamente,
l’invenzione dell’alfabeto è stata attribuita ai
pelasgi Prometeo, Pallamedi, Horfeo Museo, ed era
nota anche l’origine fenicia dei caratteri pelasgici. Ciò
sarebbe dimostrabile attraverso il confronto dei caratteri
e dei nomi delle più antiche iscrizioni pelasgie
con quelle fenicie. Ma l’alfabeto fenicio non aveva
vocali, mentre la lingua pelasgia aveva la vocale come
elemento principale.
I caratteri pelasgi più antichi sono quelli di Meli,
Teres e Creta: a, b, c, e, e, f, g, gj, i, j, l, km, n, o, p, qr,
s, t, th, v, y, z, x. L’alfabeto etrusco fiorì tra i secoli VII
e VI a.C., a Chiusi, a Todi, nella regione dell’Umbria, a
Tarquinia e a Capua. I filologi del tempo moderno hanno
dichiarato che le parole albanesi usate nei Balcani
e in Asia Minore sono turche, arabe, persiane, greche,
slave, romene, italiane, ma non hanno mai pensato che
possano essere semplicemente albanesi. Si deve dare
al popolo albanese ciò che apparteneva ai pelasgi sotto
il nome di illiri, traci, tirreni, frigi, etruschi, romani, bizantini
e che i greci, i serbi e i bulgari hanno usurpato
abusivamente, attraverso una propaganda tendente a
travisare a loro favore la verità storica. Le lingue frigie,
carie e licie non erano che variazioni della lingua
pelasgia. Gli albanesi dovrebbero fare uno sforzo per
dimostrare al mondo che loro appartengono ad una
razza ben distinta, cui hanno avuto l’onore di mettere
il nome “pelasgia” il cui significato, etimologicamente,
è: “nato bianco.” Dalla comparsa dell’uomo nel nostro
globo è iniziata la formazione delle lingue primitive associate
alle razze.
Così per la razza bianca il linguaggio primitivo è
stato il pelasgio, da cui sono derivate le lingue secondarie
e quelle terziarie, a seconda delle trasformazioni
che ha subito il linguaggio pelasgio primitivo.
La lingua albanese si parlava già 3.000 anni prima di
Cristo e ha dato vita ai linguaggi primitivi dell’India
‘Leka i Madh’, libri i
autorit Shefki Ollomani
Ky libër kushtuar Lekës së Madh pretendon të
hedhë dritë në një epokë të së kaluarës së Ballkanit,
që prekë rrënjët edhe të kombit shqiptarë. Historiani
Nebi Dervishi, me rastin e promovimit, tha se
ky libër mbi të gjitha është përgjigje e disa pretendimeve
joserioze shkencore, ndaj atyre që duke
pasur komplekset e origjinës, i shmangen vetvetes.
Dervishi gjithashtu tha se Leka i Madh nuk është
i pa zot, pasi burimet historike
flasin se trashëgimia e
maqedonasve antikë u takon
shqiptarëve, më shumë se
çdo populli tjetër në Ballkan.
“Botimi i librit Leka i Madh
është një vërejtje serioze për
historianët shqiptarë, sidomos
për ata që merren me
studimin e antikitetit, si dhe,
në të njëjtën kohë, është
një përgjigje për të hedhur
poshtë pretendimet joserioze shkencore të studiuesve
sllavo-maqedonas, të cilët, duke pasur kompleksin
e origjinës, ikin nga vërtetësia. Ky libër,
para së gjithash, u drejtohet atyre që kërkojnë të
dinë dhe kanë mendje, por edhe cyten nga shpirti
dhe dëshira në vazhdimësi për historinë e shqiptarëve
në trojet etnike, që nga antikiteti e deri në
ditët tona”, tha historiani Nebi Dervishi. Nënkryetari
i Shoqatës së Historianëve Shqiptarë të Maqedonisë,
Skënder Hasani, tha se promovimi i librit
Leka i Madh - Aleksandri i Maqedonisë erdhi në
kohë të duhur, meqë emri i tij, termi Maqedoni
dhe përvetësimi i antikitetit, kohëve të fundit, janë
përdorur tej mase për përfitime politike.
“Leka i Madh dhe Maqedonia Antike kanë
paraqitur vlera universale dhe jo vetëm të ngushta
personale ose të jenë të një populli, që një popull
ta përvetësojë atë histori të lashtë dhe të lavdishme
të Maqedonisë Antike dhe sidomos figurën kryesore
të Lekës së Madh”, vlerësoi Skender Hasani,
nënkryetar i Shoqatës së Historianëve Shqiptarë,
Maqedoni. Autori Shefki Ollomani, nëpërmjet
këtij libri, ka për qëllim njohjen e shqiptarëve me
një epokë të historisë së lashtë pellazgo-ilire, si
dhe t’u rrëfejë atyre të vërtetën historike dhe etnike,
se si edhe ne shqiptarët duhet t’i dalim zot
‘Lekës së Madh’.
A mund të jenë sllavo-maqedonasit
pasardhës të maqedonëve antikë
Mitko Panov, akademik, për këtë çështje, ndër të tjera,
do të theksojë: ”Makedonski slloveni”, që në shqip do të
thotë sllavo-maqedonas. Kurse, në enciklopedinë arsimore
theksohet: “Maqedonasit = popull i sllavëve të jugut, që
emrin e marrin sipas rajonit Maqedoni dhe janë pasardhës
të fiseve të vjetra sllave”. (Mala Enciklopedija, Prosveta,
Beograd 1978, f.463). Në enciklopedinë e gjeografisë theksohet:
“Maqedonasit = popull nga grupi i sllavëve të jugut,
të krijuar nga fiset slave: BERSJAK, STRUMJAN, DRA-
GOVIT, etj.”. Kurse, sa i përket etnitetit të këtij populli,
në Enciklopedinë Britanika, do të theksohet se: “Rilindja
maqedonase ishte një process i gjatë i zgjimit kulturor dhe
kombëtar. Mendohet se ky process filloi në shek. XIX, kur
edhe u paraqitën librat e rilindasve të njohur: Joakim Kërçovski,
të Kiril Pejçinoviqit (1816) dhe të Pulevskit (1875)”.
Ndërsa, sociologu i njohur Ante Flamengo do të thotë :
“Popull – komb më i ri që u formua në Jugosllavi është
kombi maqedon, i formuar në vitin 1948”. Pra, identitetin
e plotë kombëtar e arritën në vitin 1948. Ja pra pse sllavomaqedonasit
nuk mund të jenë maqedonasit antik.
Mu për këtë, me shumë të drejtë, Mitko Panov e përdor
etnonimin sllavomaqedonas, në mënyrë që të bëhet dallimi
midis maqedonasve antikë dhe sllavo-maqedonasve të ditëve
tona. Pra, e mira është që autorët sllavo-maqedonas të mos
merren me kuazishkencë, sepse kjo iu sjellë më shumë dëm
e huti brenda vetë popullit sllavo-maqedonas. Ne i kuptojmë
se duan të jenë pasardhës të një populli të stërlashtë, me të
cilin mburret historia antike dhe historia më e re, por ja që
nuk munden të jenë edhe sllavo-maqedonas edhe maqedonas
antikë, sepse maqedonasit e Lekës së Madh kanë jetuar
në një hapësirë dhe në një kohë krejtësisht tjetër. Edhe pas
një mali gjigant me fakte e dokumente shkencore, ballkanike
e botërore, mbi origjinën e vërtetë pellazgo-ilire dhe mbi autoktoninë
e Shqiptarëve në këtë Gadishull, nacionalizmi dhe
shovenizmi sllavomaqedonas nuk ka të ndalur. Ai përmes
Akademisë së Shkencave të Maqedonisë dhe Enciklopedisë
së saj, vazhdon me kokëfortësi dhe naivitet që të mohojë
autoktoninë e Shqiptarëve në Iliridë dhe vazhdon shtrembërimin
dhe falsifikimin e paskrupullt të historisë së Shqiptarëve,
të Maqedonëve pellazgo-ilirë të antikës dhe glorifikimin
e historisë bullgare të sllavomaqedonasve, duke u
dhënë atyre Tapinë e Maqedonisë antike të Lekës së Madh
iliro-shqiptar!
La lingua Pelasgia
come il Sanscrito. I greci dicono che la lingua ellenica,
cioè il greco antico, era la lingua parlata
nell’antichità e nell’epoca dell’impero bizantino.
Se questo è vero, perché i greci di oggi non sono
riusciti a far sopravvivere una situazione sociale che
hanno vissuto, ma sono stati costretti a distruggere e
deformare il loro linguaggio e a trasformare il greco
antico in greco moderno Se non fosse stato per i
caratteri uguali, sarebbe stata dichiarata l’esistenza
di due lingue. Come a Roma convivevano sia il latino
popolare che quello classico, usato da parte degli
eruditi, così avveniva per la lingua albanese rispetto
al greco antico, cioè alla lingua ellenica, nel mondo
orientale, dove il greco era usato nelle scuole, nei
tribunali, nel governo, nella religione, nella diplomazia,
mentre la lingua albanese era la lingua di
tutti i giorni. Molte iscrizioni sono state scoperte in
lingua ellenica, ma questo non significa che le popolazioni
che vivevano in quei luoghi fossero elleni.
Avevano una formazione Helen.
La popolazione pelasgia, o albanese, nell’antichità
utilizzava la lingua albanese per la propria educazione,
prima della lingua ellenica. Nei Balcani
dell’antichità, a sud, a seguito dell’arrivo degli immigrati
provenienti dalla Mesopotamia e dall’Egitto,
la situazione sociale era caratterizzata dalla convivenza
di forme di espressione bilinguistiche. Gli
abitanti parlavano la lingua albanese e imparavano
la lingua ellenica, così chi era erudito era detto:
“elleno”. La lingua ellenica è di origine pelasgia.
I Pelasgi e gli stranieri che non parlavano la lingua
ellenica erano chiamati barbari. Platone ha detto:
“La lingua antica non è diversa dalla lingua di oggi
che parlano i barbari”.
Erode nel suo libro ha scritto che, dopo la battaglia
di Salamina, il generale dell’esercito persiano,
che era accampato in Tessaglia, in inverno, inviò un
messaggero, accompagnato da tre tebani, per consultare
l’Oracolo. Secondo Erode, la sacerdotessa
che li ricevette cominciò a parlare in lingua barbara,
vale a dire in lingua pelasgia. I tre tebani furono
sorpresi perché si aspettavano di ascoltare la lingua
ellenica.
(continua al prossimo numero)