1982_Glos_nadpopradzia_5-6_2009.pdf

LISTY, KOMENTARZE – WESOŁE, NIEWESOŁE – SPORT, REKREACJA 

G³os Nadpopradzia 

pismo obywatelskie wydawane przez towarzystwo rozwoju piwnicznej 

Miasto i Gmina Piwniczna Zdrój ISSN 1899-2609 

7 czerwca 

WYBORY 

Leszek Zegzda: 

z Sądecczyzny 

do Brukseli! 

cena 4 zł 

5-6 

Maj-Czerwiec 2009 

numer 

A.J. fot. Bożena Kruk

3 Maja B.P. 

Praca i święto pracy: 1 Maja 

święto Konstytucji 3 Maja 

Przed Pomnikiem Grunwaldu 

L.L.Z. 

L.L.Z. 

L.L.Z.

Maj - Czerwiec 2009 Życie Gminy 

20 lat wolności – 5 lat w Europie 

Należę do tych, co uważają, 

że w Europie jesteśmy 

jedną nogą już od zjazdu 

w Gnieźnie, w „okrągłym” 

roku tysięcznym, zjazdu 

poprzedzonego przez symboliczne 

i znamienne gesty: 

chrystianizacji najpierw 

Małopolski, a niewiele później 

– Wielkopolski. Drugą 

nogą twardo stoimy w pogaństwie 

oraz w euroazjatyckich 

stepach, z których 

bodaj się wywodzą Prasłowianie, 

a na pewno – ich 

przodkowie. 

Cywilizacja europejska, 

w której się rozpoznajemy, 

nadciągała ku nam stopniowo, 

by tu ulegać lokalnemu 

przetworzeniu. Jej wyznacznikami 

były: handel, zmiany 

techniki wojennej, innowacje 

w rolnictwie i budowie 

domostw, wykształcanie się 

elit, umacnianie feudalizmu 

– struktury społecznej, która 

na naszych oczach z wolna 

i niechętnie ustępuje pod 

naciskiem społeczeństwa 

nowoczesnego. BARDZO 

niechętnie. 

W dolinie Popradu przyspieszenie 

cywilizacyjne 

nastąpiło w XIV wieku, w 

ostatnim spazmie twórczym 

dynastii Piastów („mamy na 

to papiery”, przechowywane 

w miejskiej bibliotece), a 

skutek tamtych decyzji jest 

Dach cerkiewny 

W wyniku energicznych 

działań ks. proboszcza Stanisława 

Ciurki oraz przy bezinteresownym 

wsparciu mieszkańców 

zostało zmienione 

pokrycie dachu kościoła w 

Wierchomli Wielkiej. Prace 

wykonało przedsiębiorstwo 

Metrol z Nowego Sącza 

(właściciel: Roman Rolka). 

Obok: przebieg oraz efekt 

owych działań. 

(Red.) 

i taki, że do Piwnicznej należą 

obszerne tereny wiejskie, 

nazbyt szczodrze wtedy 

określone: Stara Łomnica, 

Kosarzyska, Śmigowskie… 

wszystko to hmm… miasto. 

Historia uskrzydla – ale i 

ciąży. Hektary pastwisk, których 

nikt do dziś nie zamienił 

w krakowskie Planty. 

W czasach kształtowania 

się „demokracji szlacheckiej” 

– w epoce Jagiellonów – szlak 

handlowy na Węgry przez 

Stary Sącz, Piwniczną, Starą 

Lubowlę podupadał: drogi, 

wiodące na Wschód i Południe 

szły już przez Lwów. 

Jakieś towary jednak były i 

nadal przewożone, toteż w 

Piwnicznej zainstalowano w 

XVII wieku komorę celną, 

potem zresztą przeniesioną 

czasowo do Barcic. Im większa 

była Polska, tym bardziej 

prowincją stawały się tereny 

i miasteczka górskie. A na 

cichej prowincji – trzeba się 

nasycać tym, co się ma po 

przodkach: tradycją, obyczajem, 

ciszą właśnie. Legendą, 

co w ciszy urasta. 

Jeśli nie liczyć powodzi i 

pożarów, a więc wydarzeń 

najważniejszych, ziemia 

przyjmowała w siebie pokolenia 

ledwie ocierające się o 

Historię. Był gdzieś „Diabeł 

Stadnicki”, był najazd szwedzki, 

zdarzył się nieopodal 

bunt Kostki-Napierskiego… 

Jednak żyjący z rolnictwa i 

tkactwa mieszczanie nadal 

prowadzili dzieci do szkółki 

trywialnej, a bardziej utalentowane 

tra�ały potem do Podolińca 

czy Nowego Sącza. 

W połowie XVIII w. Piwniczna 

„pokazała lwi pazur”, 

gdy w sporze ze swym 

wójtem zażądała usunięcia 

z miasteczka przybyłych tu 

rodzin żydowskich. Po ich 

eksmisji można by popaść 

znów w miłe odrętwienie, 

gdyby nie zabór austriacki 

w roku 1770, który uczynił 

nieco zamieszania. Królowie 

polscy bowiem, o ile 

radzili sobie z „żywiołem 

żydowskim”, o tyle nie potra�li 

okiełznać polskiej 

anarchii. Więc: zabory. 

Zjazd szlachty okolicznej 

oraz przedstawicieli miast 

odbył się w dniach 20-22 

listopada w kościele norbertańskim 

w Nowym Sączu; 

tu podpisany został akt 

włączenia Sądecczyzny najpierw 

do Węgier, a od 1772 

r. do Austrii. 

Austria było to cesarstwo 

europejskie, toteż Józef II 

zażądał zorganizowania 

szkółki w każdej wsi. Także 

zarządził konkursy na stanowiska 

urzędowe miejskie. 

Co nie przyszło do głów koronowanych, 

to zrobić musiał 

cysorz. Europa stukała 

do drzwi wolnego narodu 

dzięki rozbiorom Polski. 

Ani Konstytucja 3 Maja, 

ani zrównujący obywateli 

wobec prawa Kodeks Napoleona 

(z 1807 r.) nie objęły 

Sądecczyzny. Za to sam 

Wiedeń pofolgował nieco 

Galicjanom ku końcowi 

XIX wieku. 

Realna polska demokracja 

jest nader młoda. Jej 

historia w XX wieku to lata 

1919-1926. Od przewrotu 

majowego zaczęła z wolna 

narastać fala rządów autorytarnych 

(proces brzeski, 

Bereza Kartuska…) Potem 

było bez porównania gorzej. 

Wojna, stalinizm… 

powojenne prześladowania 

mniejszości narodowych, 

inteligencji, chrześcijaństwa… 

Potem tępota rządów 

Gomółki, niefrasobliwe 

pożyczki Gierka… Tak 

czy inaczej, ktoś myślał za 

nas. Ten i ów nadal myśli. 

Dużo tych myśli-wych. 

Jak bardzo nie rozumiemy 

demokracji, widać było 

Str. 3 

niedawno, gdy część obywateli 

oburzała się najpierw 

na zamiar, a potem na fakt 

zorganizowania w Piwnicznej 

referendum. Każdy argument 

był dobry, jeśli był 

argumentem przeciw. 

A tymczasem to są właśnie 

nowe instrumenty wyrażania 

opinii obywateli, nieznane 

w dalekich stepach, 

przykre dla tych, co wolą 

posługiwać się znajomościami 

i protekcją, wymuszeniem 

i łapówką. To właśnie 

demokratyczne zasady 

dają szansę każdemu na to, 

że jego głos się może liczyć. 

Dają szansę pracowitemu, 

że nie zostanie utrącony 

przez leniwego rywala. 

Dają szansę talentowi, by 

zaistniał. 

Przed nami wybory do 

europarlamentu. Nie są bez 

znaczenia. Głosujmy na tych, 

którzy realnie sprawdzili się 

jako nasi MĄDRZY przyjaciele, 

nie na tych, co wpadną 

raz na cztery lata… i ślad po 

nich ginie. 

Głosując na Polskę w Europie, 

oddajesz głos na Sokratesa 

i Świętego Tomasza, 

Arystotelesa i Kopernika, 

na twórców Uniwersytetu 

Jagiellońskiego i uchwał 

Konfederacji Warszawskiej, 

na architektów Kościoła 

Mariackiego i wspaniałego, 

nowego budynku Biblioteki 

Uniwersytetu Warszawskiego. 

Oddajesz głos na przyszłość. 

Witold Kaliński

Str. 4 

Życie Gminy 

Maj - Czerwiec 2009 

W NUMERZE: 

20 lat wolności ...............................3 

Życie Gminy 

Dach cerkiewny .............................3 

Komisje, sesje .............................4-5 

WK. My – i cała reszta ....................6 

OSP w liczbach ..............................7 

Kalendarz imprez ............................7 

Eliaszówka .....................................7 

wywiady, rozmowy... 

JG. Wyjść naprzeciw ......................8 

WK. Odpukać w niemalowane ......10 

WK. Filolog w kwiatach ................11 

WK. Mieć 16 lat ............................14 

Historia. Wspomnienia 

SŁ. Orkiestra Dęta w Piwnicznej ...12 

Edukacja. Opieka 

LLZ. Klasy usportowione ..............15 

LLZ. Dziś Violinki, jutro… ............15 

MaD. Konkurs recytatorski ...........16 

Eko-konkursy ..........................16-17 

Społeczeństwo. Kultura 

„Jajko, żurek i mazurek” ..................19 

LLZ. Wielkanocny stół i koszyk ....19 

Kultura Nova? ..............................20 

MD. Klub hipochondryków ...........20 

KDK. Wielka radość ......................21 

Literatura. Sztuka 

J.Babiarz. Brak dotyku [w.] ............8 

KDK. Jemioły [w.] ........................10 

KDK. Zachód słońca [w.] ..............11 

D.Kulig. Ziemski kryzys ................18 

WK. Strzała Erosa. cz. 1. [opow.] ...22 

Młodzi czytelnicy ..........................23 

KDK. Kochane ludzie i ludziska ....24 

KDK dla Małych Piwniczaków ..............24 

Sąsiedzi 

K.S. Spotkania przedkongresowe ...25 

M. Oleksy. Odwaga marzeń ..............26 

oraz rubryki: 

Listy, kontrowersje ...................27 

Wesołe-niewesołe ..............28-29 

Sport-rekreacja .........................30 

Piknik ekologiczny – na wkładce 

9 kwietnia miała miejsce 

„sesja jednopunktowa”. 

Prowadził Bronisław Rusiniak, 

3 radnych nieobecnych. 

Jedyny punkt dotyczył 

solarów. 

Jak się okazuje, zapisało 

się 455 indywidualnych 

właścicieli domków. Zainteresowane 

są też niektóre 

instytucje, ale one znalazły 

się na liście rezerwowej 

(program jest nie dla 

nich przeznaczony). W całej 

Małopolsce jest około 8 

tysięcy chętnych; poczynania 

zainteresowanych gmin 

koordynuje Brzesko. Zakłada 

się, że nie mniej niż 

65% kosztów pokryte zostanie 

z dotacji: „funduszu 

szwajcarskiego” oraz źródeł 

Krótka piłka 

krajowych. Rada uchwaliła 

chęć trwania w omawianym 

przedsięwzięciu. 

Interpelacje. Radny Paprota 

dowiedział się, że 

obwodnicy na razie nie 

będzie, a radny Korus 

przypomniał o chodniku 

na Majerzu. Radny Smyda 

podniósł sprawę drogi na 

Kicarz. Radny Frączek sugeruje, 

by ewentualne prace 

pod Kicarzem uwzględniały 

jednak przyszły przebieg 

obwodnicy. Oczekuje 

także działań w sprawie 

zabezpieczenia siatką stoku 

nad drogą przed zakrętem 

na Śmigowskie. Radny 

Tadeusz Izworski pyta 

Komisje 27 kwietnia 

Nieobecni radni: Frączek, 

Izworski (Łomnica), Kluska, 

Mucha. Komisje miały zaopiniować 

realizację budżetu za 2008 r. 

Po paru rzeczowych pytaniach 

radnego Tadeusza Izworskiego 

(o wzrost zysków z lasów, kształcenie 

nauczycieli, ściągalność 

alimentów) kolejni pytający (A. 

Korus, L. Latała-Zięba, B. Malik) 

skoncentrowali się na budżecie 

MGOK-u. 

Następnie Andrzej Izworski 

przedstawił wniosek o do�nansowanie 

remontu remizy w 

Kosarzyskach kwotą 50 tys. zł. 

Popękały tam zimą rury. Wnioskodawcę 

poparli radni: Izworski 

i Keklak. Na pytanie p. Szkaradek, 

A. Izworski odpowiedział, 

że wszystkie pieniądze, pozyskane 

przez OHP w Głębokiem idą 

na działalność statutową. 

Poinformowano zebranych, 

że odeszła z pracy w Urzędzie 

p. Wiewióra-Wardęga. Teraz 

promocję Gminy prowadzi p. 

Polakiewicz, a pozyskuje środki 

zewnętrzne p. Kumorek. I rzeczywiście, 

Komunalkę reprezentował 

za stołem „dyrektorskim” 

Franciszek Kulig. 

Poinformowano zebranych, że 

postulowane wcześniej spotka- 

nie prezesów spółek-inwestorów 

spełzło na niczym. P. Łojewska 

pojawiła się sama, jak było wcześniej 

ustalone, zaś p. Kostuch w 

licznej asyście, nie zdradzając 

chęci do rozmowy. 

Latała-Zięba: przetarg na Eliaszówkę 

był „pod” jednego inwestora, 

natomiast teraz idzie o 

umożliwienie SKI-Hotelowi dojazdu 

do własnej dziedziny. Radni 

Izworski, Korus: należy wyrazić 

zgodę na przetarg. Radny 

Rusiniak: należy wstrzymać się z 

przetargiem do czasu wycofania 

przez SKI-Hotel sprawy sądowej 

przeciwko Gminie. 

Na pytanie o plac zabaw, 

Burmistrz odpowiedział, że 

zdemontowano urządzenia, 

niemające atestu. Czekamy na 

decyzję ze Starostwa o zamontowaniu 

nowych urządzeń. 

Maria Kulig zauważyła, ze młodzież 

sama porządkuje teren 

i opiekuje się nim. Potrzebna 

jest jednak pomoc. 

W kolejnej kwestii omawianej 

Lucyna Latała-Zięba stwierdziła, 

że na razie ekipa robotników 

sezonowych w jej osiedlu 

przynosi więcej szkody niż pożytku. 

(wik) 

o postęp w pozyskiwaniu 

środków unijnych. 

Prace interwencyjne: pracuje 

obecnie 6 osób, Gmina 

wnioskuje o kolejne 6 osób 

do prac porządkowych. 

Witold Kaliński 

Słuchając wniosku radnego 

Frączka, pomyślałem, że siatkę 

należy też założyć nad drogą 

wojewódzką powyżej tabliczki 

z napisem „Wierchomla”. Co 

trzeci dzień zatrzymuję się tam 

(stwarzając zagrożenie na drodze 

z dwoma pasami ciagłymi), 

by usunąć z szosy kamienie, które 

mogą spowodować poważną 

kolizję drogową. Poddajemy tę 

sprawę nie tylko pod rozwagę 

burmistrza, ale i policji, zajętej 

do niedawna ściganiem wydawców 

pisma „Głos Nadpopradzia”. 

(wik) 

Komentarz: radny Rusiniak 

nie zauważa, że jego wypowiedź 

o wstrzymaniu przetargu (znajdująca 

posłuch w „grupie Leśniakowej”) 

ma znamiona szantażu. 

Ponadto sugeruje swymi 

słowami, że wie, kto wygra przetarg 

o teren pod wyciąg na Suchą 

Dolinę. 

Są wśród nas ludzie, którzy w 

poniedziałek twierdzą, że zależy 

im na rozwoju Kosarzysk, a we 

wtorek głosują przeciw zorganizowaniu 

przez burmistrza przetargu 

o głupie 70 arów. Twierdzą 

(np. radna Schuster), że chcą to 

zobaczyć w terenie. Ciekawe, 

że oddając 19 hektarów nie potrzebowali 

ich w terenie oglądać. 

Może chodzi im po prostu o majówkę? 

A wszystko to się dzieje w sytuacji, 

gdy burmistrz zapewnia, że 

Gmina jest właścicielem terenu. 

Zaś radni, choć nie dysponują 

niezależnym prawnikiem – wiedzą! 

I co takim zrobić? Na szkołę 

za późno. 

Co do kwestii do�nansowania 

remizy, wydaje mi się, że należy 

wspierać nie wszystkie jednostki 

OSP automatycznie, ale przede 

wszystkim te, które prowadzą 

bardziej skuteczną pracę wychowawczą. 

(wik)


Sesja Rady 29 kwietnia 

W obecności 14 spośród 

15 radnych (nieobecny Tadeusz 

Izworski) wprowadzono 

zmiany w porządku 

obrad – przeszły jednogłośnie; 

tak samo przyjęto protokół 

z poprzedniej sesji. 

Burmistrz zrelacjonował 

swe działania międzysesyjne, 

a to: spotkanie u wojewody 

na temat wniosków na solary, 

programu rozwoju bibliotek, 

programu do�nansowania 

opieki społecznej; spotkanie 

w Stacji Narciarskiej w 

Wierchomli nt. wspólnych 

z gminą imprez promujących 

Piwniczną, spotkanie z 

RZGW – informacja o braku 

programów naprawy brzegów 

Popradu, w Starostwie 

– sympozjum na temat wód 

geotermalnych: według naukowców 

na terenie naszej 

gminy takowe nie występują; 

spotkania osiedlowe, spotkanie 

z harcmistrzem ZHP 

nt. stanicy harcerskiej w Kosarzyskach, 

ze Słowakami w 

sprawie polsko-słowackiego 

szlaku rowerowego; w gminie 

Brzesko na temat programu 

kolektorów słonecznych, 

w UMiG – spotkanie 

spółek Eliaszowka i Ski-Hotel 

(bez efektu), w Muszynie 

o wspólnym przygotowaniu 

polsko-słowackiego projektu 

potraw regionalnych, w Muszynie 

– zebranie sprawozdawcze 

Euroregionu Tatry, 

w Rytrze – forum wójtów i 

burmistrzów, w UMIG – z 

księżmi w sprawie uregulowania 

gruntów w Wierchomli. 

Następnie głos zabrali radni 

powiatowi. Cezary Burtak 

ze smutkiem stwierdził brak 

w tym roku wniosku o do�nansowanie 

przez Starostwo 

konkursu „Sen o Karpatach”. 

Ponieważ jednak za imprezą 

bardzo lobbują p.p. Monika 

Wolańska i Bogumiła Malik, 

podjął kroki w celu uzyskania 

środków na tę cyklicz- 

ną imprezę. Danuta Lelito 

poinformowała, że na razie 

droga w Wierchomli będzie 

łatana, jednak dyr. Czerwiński 

przygotowuje kompleksowy 

jej remont, na co radny 

W. Keklak przeczytał mniej 

optymistyczne pismo Starosty 

w tej sprawie. 

Radny Adam Mazur poprosił 

o kserokopię w/w pisma 

i obiecał poprzeć kompleksowy 

remont drogi. 

Po tych wystąpieniach burmistrz 

poinformował o złożonych 

wnioskach unijnych. 

Wskazał, że zostały one złożone 

w ostatnim okresie, gdy 

już był burmistrzem. 

Wiesław Keklak jako przewodniczący 

Komisji Rewizyjnej 

przedstawił opinię 

Komisji nt. wykonania budżetu 

za 2008 r. i odczytał 

całość protokołu. Zdumiewa 

fakt, że Komisja Budżetowa 

nie stanęła na wysokości 

zadania i nie przygotowała 

takiej opinii i analizy. 

Było kilka pytań do dyrektorów 

jednostek budżetowych, 

po czym uchwałę 

o udzieleniu burmistrzowi 

absolutorium za rok 2008 

przyjęto jednogłośnie. 

Potem głosowano inne 

projekty uchwał: 

�� zmiany w budżecie na rok 

2009 – jednogłośnie, 

�� do�nansowanie sztandaru 

dla Straży Pożarnej – jednogłośnie, 

�� remont remizy OSP w Kosarzyskach 

w wysokości 50 

tys. zł – jednogłośnie, 

�� przeznaczenie do sprzedaży 

działki 0,94 ha w drodze 

przetargu (po nieudanej 

próbie wycofania uchwały z 

porządku obrad przez radną 

B. Piekoszewską z braku pozytywnej 

opinii Rady Osiedla 

Majerz) za – 7, przeciw 

– 4 (Izworski, Kluska, Piekoszewska, 

Schuster), wstrzymujących 

się – 2 (Frączek, 

Smyda). Sołtys Młodowa 

wyraził opinię, że brak zgody 

na sprzedaż byłby przejawem 

hamowania rozwoju Gminy, 

�� wyrażenie przez Radę zgody 

na 10-letnią dzierżawę 

działki o pow. 4 ha na Kokuszce 

pod trasy dla quadów 

– jednogłośnie. 

Osobną sprawą okazała 

się dzierżawa działki o pow. 

0,71 ha na dolną stację kolejki 

i jej trasę na Suchej 

Dolinie; tu odbyła się wymiana 

zdań, powtarzanie 

argumentów. Jak zwykle najwięcej 

do powiedzenia miał 

przedstawiciel inwestora, 

Jacek Kostuch, pragnący nie 

dopuścić by kolejkę budował 

Ski-Hotel. Wynik głosowania 

był do przewidzenia: 

za przetargiem na dzierżawę 

głosowało 7 radnych, 

przeciw również 7 (ta liczba 

powtarzała się tego dnia w 

różnych momentach). 

Kolejnym punktem obrad 

był wybór przewodniczącego 

Rady. Podano dwie 

kandydatury: radny Michał 

Smyda zarekomendował 

jako najlepszą kandydatkę 

Barbarę Schuster; radny 

Frączek – kandydaturę Andrzeja 

Korusa. 

Gdy radna Schuster zapytana 

zgodnie z wymogiem, 

czy wyraża zgodę na kandydowanie 

– stanowczo potwierdziła, 

że tak, A. Korus 

stwierdził, że nie wyraża 

zgody na kandydowanie, a 

także nie będzie brał udziału 

w takiej farsie, po czym 

opuścił salę. Za nim wyszło 

sześciu radnych. Na sali pozostali 

„radni zaprzyjaźnieni”, 

niestety w liczbie siedmiu 

nie stanowili kworum 

i wybory nie mogły się 

odbyć. Może uda się na następnej 

sesji, kiedy będzie 

na sali piętnastu radnych. 

Oburzony radny Smyda zapowiedział: 

”następnym razem 

MY wyjdziemy”. 

Gdy część radnych była poza 

salą obrad, zadałam kandydat- 

Str. 5 

ce pytanie, co skłoniło ją do 

powtórnego kandydowania, 

skoro zrezygnowała z funkcji 

przewodniczącej sama, a 

z jej wypowiedzi w gazetach i 

pisemnego potwierdzenia rezygnacji 

wynikało, że ma złe 

relacje z burmistrzem i nie ma 

między nimi współpracy, nie 

podoba się jej koncepcja rozwoju 

gminy lansowana przez 

burmistrza, więc nie umiałaby 

wspierać burmistrza w jego 

poczynaniach, tym bardziej że 

burmistrz milcząco akceptuje 

lekceważący (wg p. Schuster) 

stosunek swego zastępcy do 

Rady. W ciągu dwóch miesięcy 

nie zmienił się burmistrz, zastępca 

ani koncepcja rozwoju 

gminy. Jak więc w tej sytuacji 

kandydatka ma zamiar sobie 

poradzić, skoro od wyboru E. 

Bogaczyka to się jej nie udało? 

Nie otrzymałam żadnego racjonalnego 

uzasadnienia. Podobno 

radna „nabrała dystansu, 

a sprawy są zbyt poważne, 

by się wycofać”. 

Osiedlowa Stanisława 

Szkaradek zapytała, czy radni 

zamierzają wystawić radę 

na pośmiewisko. 

Ponieważ radna Schuster 

nie została wybrana na przewodniczącą, 

próbowano 

podjąć uchwałę w sprawie 

zmian składu komisji Rady. 

Radna Polakiewicz zapytała, 

w jakiej komisji radna Schuster 

chce pracować. Ta nie 

umiała dać odpowiedzi, nie 

zastanawiała się bowiem nad 

tym (po co, skoro miała zostać 

przewodniczącą). Punkt 

ten wykreślono więc z porządku 

obrad (w głosowaniu: 

11 za skreśleniem, 1- przeciw) 

w obecności 12 radnych. 

Przegłosowano jeszcze regulamin 

wynagradzania nauczycieli 

– jednogłośnie. 

W punkcie „interpelacje” 

radna Polakiewicz wnioskowała 

o szybkie rozpoczęcie 

zadania „modernizacja ulicy 

Sobieskiego”, na które jest 

zabezpieczone 83.000zł. 

LLZ

Str. 6 

Życie Gminy 


„My” – i reszta 

Chociaż na poprzedniejstronie 

znajdujecie Państwo 

impresje na tle sesji z 29 

kwietnia, tutaj zamierzam 

skomentować jedno z wyznań, 

które się wyrwało pod 

koniec tej sesji radnemu Smydzie, 

rozdrażnionemu tym, że 

nie wszystko poszło po jego – 

a raczej po Ich – myśli. 

Gdy siedmiu radnych (tak! 

tak!) opuściło salę obrad w proteście 

przeciwko niepoważnemu 

ich (i moim) zdaniem postępowaniu 

radnej Barbary Schuster, 

zabrakło kworum do przeprowadzenia 

wyborów. Tryumfalny 

powrót radnej Schuster na wypieszczone 

przez nią stanowisko 

przewodniczącej rady Gminy 

nie mógł się odbyć. 

I wtedy radny Smyda (Kokuszka) 

powiedział: „będziemy 

się odpłacać pięknym za 

nadobne. Na następnej sesji 

MY wyjdziemy.” 

To ważne wyznanie. Dotychczas 

„grupa Leśniakowej” nie 

przyznawała się – mimo oczywistych 

dowodów – do tego, że 

stanowi zwarty oddział gwardii. 

To tylko przypadkowo wszystkie 

głosowania, w których szło 

o interes, spajający grupę, wypadały 

jednakowo. Ot, rozum 

został równo rozdzielony między 

radnych: Smydę, Kluskę, 

Schuster i paru innych. Jedni 

uważają, że miarka rozumu była 

duża, inni – że niekoniecznie. 

Jest też ten lub ów z grupy, który 

wyznaje: „ja wiem, że to bez 

sensu, ale muszę głosować razem 

z nimi”. Cóż, skoro musi… 

można tylko współczuć. 

A więc jest w Piwnicznej 

partia, z mózgiem na emigracji, 

która się nie zarejestrowała 

przed wyborami. Nazwa 

partii anemiczna: MY. Może 

to skrót? Zastanówmy się, 

od czego. Zresztą, nie wiem. 

Jak zrobię wywiad z radnym 

Smydą, to się dowiem. 

Przy jakiej „okazji” MY wyjdą 

z sali? Czy przy głosowaniu 

nad remontem drogi? nad 

dołożeniem strażakom do remontu 

remizy? nad nową salą 

widowiskową? A może – nad 

Honorowym Obywatelstwem 

Piwnicznej dla Zbawcy Suchej 

Doliny? Albo po prostu 

wyjdą tak, jak wyszła jednymi 

drzwiami Barbara Schuster, by 

zaraz wrócić przez kuchnię? 

Jako Główna Kucharka? 

Wniosek o zlitowanie się nad 

radną Schuster zgłosił… kto? 

Radny Smyda. Według niego 

była nadzwyczaj dobrą przewodniczącą. 

Ciekawe tylko, że 

ile razy radny Rusiniak pogubi 

się w prowadzeniu obrad, to 

zwraca się o pomoc do radnego 

Korusa, nie do Głównej Kucharki. 

Wie, bestyja, co robi. 

I w ogóle, choć radny Rusiniak 

(zwany w kuluarach Bronusiem) 

nie ma dziś łatwego życia, 

chociaż należy do partii MY, 

nie mogę się oprzeć odruchowi 

sympatii wobec niego. Ktoś mi 

poradził, żeby „Głos Nadpopradzia” 

wybrał go Człowiekiem 

Roku. Może się to wydarzy. 

Jeśli nie zauważyć, że – pewnie 

zakochany – udzielił pięć 

razy głosu inwestorowi Kostuchowi 

podczas obrad, na 

których w ogóle takie osoby 

nie powinny się wypowiadać 

(jest na to miejsce podczas 

prac komisji), jeśli… jeśli… 

to czemu nie? 

Obywatel Kostuch podczas 

piątego wykładu też wypowiedział 

oryginalną tezę. 

Stwierdził bowiem, że interes 

gminy jest zawsze w świecie 

zbieżny z interesem inwestorów. 

Jest to teza tak dalece 

świeża, że czeka nas pewnie 

Nobel z ekonomii dla Polaka. 

A raczej czekałby, gdyby to 

była teza prawdziwa. 

Znam jednak paru inwestorów, 

na których gmina czy 

kraj nie wychodziły dobrze. 

Na przykład car rosyjski zainwestował 

w Warszawie w 

budowę Cytadeli. Niby obiekt 

solidny, nawet obecnie mamy 

w nim muzeum, ale… Albo 

wyobraźmy sobie inwestora, 

który zakupi ziemię, by na niej 

składować trujące materiały 

chemiczne. Może też być inwestor, 

który postawi u nas hotel 

dla ma�i rosyjskiej, a jakże, z 

kasynem gry, z panienkami do 

wynajęcia… (Panienki będą z 

importu, bo góralki cnotliwe.) 

Czym się różnią ci inwestorzy, 

których wymieniłem, od 

innych? Ano tym, że ci inni 

bardzo chcą nam pomóc. Nie 

sobie. Nam. Nie myślą o zysku 

dla siebie. Dlatego Jacek 

Kostuch tak dba, żeby Gmina 

nie miała żadnych procesów. 

Troszczy się do tego stopnia, 

że nie wiadomo, czy nie powinniśmy 

go wybrać Człowiekiem 

Roku numer 2. Zaraz 

za radnym Rusiniakiem, a 

przed radnym Smydą. 

Także partia MY nie sypia 

po nocach i martwi się o 

wszystko. Prezes „Piwniczanki” 

się nie martwi o źródła 

wody mineralnej, a partia MY 

się martwi. Prezes (podobno) 

powiedział do gazety jakoś 

tak: niech sobie pogadają… 

Przestałem się martwić. 

A z tymi gazetami to w ogóle 

jest śmiesznie. Któryś dziennik 

zacytował wypowiedź radnej 

Schuster zaraz po jej zejściu ze 

stołka, a tu się okazuje, że radna 

żadnej wypowiedzi nie udzielała, 

a jak udzielała, to nie autoryzowała, 

a jak nawet autoryzowała, 

to i tak nie czyta gazet. 

Poza „Gazetą Wyborczą”. Tu mi 

zresztą zaimponowała, bo przyznawanie 

się do „Wyborczej” w 

Sądeckiem nie jest popularne. 

Ale, droga partio MY! Zaprenumerujcie-ż 

swojej GK (Głównej 

Kucharce) jakowąś gazetę 

lokalną, bo na „Wyborczej” daleko 

nie ujedzie. Albo przynajmniej 

skserujcie jej wywiady, 

bo na razie tłumaczy się, że nie 

prostowała informacji nieprawdziwej, 

gdyż ta nieprawdziwa 

informacja stawia ją w dobrym 

świetle. Naprawdę coś w tym 

rodzaju palnęła. Litości! 

Droga partio MY! Poszukajcie 

dobrze między sobą. 

To nie ma już wśród was nikogo, 

kto umie czytać gazety 

lokalne? Zagłosujecie znów 

na GK, która nawet nie wie, w 

której komisji chce pracować? 

Nie wie, bo nie chce w żadnej. 

Polubiła pleść swoją nitkę z 

baraniej wełny na wyższym 

stołku. Drugi koniec nitki 

gubi się pod stołem. 

A taki radny Kluska? Przecież 

to nadzieja demokracji. 

Bronusia na przewodniczącego 

(wesprze się Korusem 

w potrzebie), a młodego na 

wice! Będzie wesoło, skoro nie 

ma szans, żeby było mądrze. 


PS. Pojawia się pytanie, czy te 

osoby, które wyszły: radni: Frączek, 

Tomasz Izworski, Keklak, Korus, 

Maria Piwowar, Beata Polakiewicz 

– też stanowią jakąś drugą „partię”. 

Moim zdaniem, z nimi jest nieco 

inaczej. Po pierwsze, wiele razy głosowali 

niejednolicie. Po drugie, gdy 

wychodzili, widać było, że niektórzy 

z nich byli zaskoczeni rozwojem sytuacji 

i dopiero w trakcie biegu zdarzeń 

zorientowali się, że wyjście jest 

formą wyrażenia opinii. 

Z rozmowy z dwoma z nich wiedziałem, 

że po zgłoszeniu kandydatury 

Barbary Schuster wyjdą, ale w 

tej samej rozmowie podkreślali, że 

każdy powinien zrobić, jak uważa. 

Nie spodziewali się ostatecznego 

efektu, raczej liczyli się z wyborem 

nowej, ale wysłużonej przewodniczącej 

już podczas tej sesji. 

Nie słyszałem też, by któryś groził 

zaimkiem „My”. 

A co najważniejsze, gdy uzasadniali 

(w trakcie wielu sesji) swoje stanowisko, 

na ogół umieli to zrobić. Nie 

zawsze zrobiłbym (czy pomyślał) to 

samo, ale za ich wyborami stały czytelne 

racje. Nie szli, jak to się mówi, 

„w zaparte”. Nie obowiązuje ich dyscyplina 

partyjna. O ile wiem, łączy 

ich przekonanie, że znacznie nadszarpniętą 

rangę przewodniczącego 

rady mógłby – powoli – odbudować 

Andrzej Korus. Lub Beata Polakiewicz. 

Lub… 

I warto zwrócić uwagę na to, że 

gdyby zgłoszona została inna osoba 

spośród Partii MY, wzięliby udział w 

głosowaniu, choć pewnie bez entuzjazmu. 

(wik)


OSP w liczbach 

Ze sprawozdania Komendanta 

Oddziału M/G Związku 

OSP RP w Piwnicznej Zdroju: 

„(…) Oddział (…) składa 

się z sześciu OSP. (…) OSP 

Piwniczna Zdrój, Głębokie i 

Wierchomla zostały włączone 

do krajowego systemu ratowniczo-gaśniczego 

(…) [w 

trakcie akcji] uratowano mienie 

wartości 393 000 zł. (…) 

Na ochronę przeciwpożarową 

w 2008 r. Rada MiG w Piwnicznej 

Zdroju przeznaczyła 

264 000 zł. (…) [dodatkowo 

strażacy pozyskali] na działalność 

statutową 156 477 zł. 

Wnioski końcowe: (…) należy 

poczynić starania o termoizolację 

remiz strażackich, 

wykonać instalacje CO na 

Eko-Groszek (…) (Łomnica 

Zdrój, Wierchomla, Kosarzyska), 

poczynić starania o doposażenie 

jednostek OSP w 

lekkie samochody terenowe.” 

Liczba członków jednostek 

operacyjno-technicznych (w 

nawiasach: członków ogółem): 

Piwniczna ................31 (72) 

Wierchomla ............ 24 (55) 

Głębokie ..................23 (45) 

Kosarzyska ..............21 (31) 

Łomnica ..................18 (41) 

Zdarzenia w 2008 r. 

Pożary 

Piwniczna .......................... 47 

Głębokie ............................. 22 

Kosarzyska ........................... 8 

Łomnica ............................... 3 

Wierchomla ......................... 2 

Miejscowe zagrożenia 

Piwniczna .......................... 50 

Wierchomla ....................... 25 

Głębokie ............................. 21 

Łomnica ............................... 8 

Kosarzyska ........................... 6 

Godziny działań ratowniczych 

Piwniczna ........................ 749 

Wierchomla ..................... 420 

Głębokie ........................... 312 

Łomnica ........................... 138 

Kosarzyska ......................... 92 

Kalendarz imprez kulturalnych 

Str. 7 

Wykonanie budżetu 

Piwniczna .............. 63 tys.zł 

Głębokie ................ 49 tys.zł 

Wierchomla .......... 39 tys.zł 

Kosarzyska ............ 27 tys.zł 

Łomnica ................ 20 tys.zł 

oraz budowa remizy w 

Wierchomli ............... 55 tys.zł 

Przedstawione dane wykazują, 

że jedna godzina działań ratowniczych 

w roku 2008 w relacji do 

kosztów ogólnych w poszczególnych 

OSP wynosiła w: 

Piwnicznej ..................... 84 zł 

Wierchomli .................... 93 zł 

Łomnicy ....................... 145 zł 

Głębokiem ................... 157 zł 

Kosarzyskach ............... 293 zł 

[to ostatnie zestawienie zostało 

wykonane przez redakcję] 

DATA – IMPREZA ORGANIZATOR MIEJSCE

Str. 8 


Wyjść naprzeciw 

Maria Żuchowicz prowadzi 

Powiatowy Ośrodek 

Wsparcia dla Osób z 

Zaburzeniami Psychicznymi 

w Muszynie od samego 

początku. Zawsze 

oddana, służąca wszelką 

radą i pomocą swoim 

podopiecznym, wśród 

których znajduje się grupa 

osiemnaściorga niepełnosprawnych 

z Piwnicznej 

Zdroju. 

Pani Dyrektor, proszę opowiedzieć 

jak wyglądały pierwsze kroki? 

Koncepcja utworzenia 

u nas tego typu placówki 

powstała po wstępnym 

rozeznaniu potrzeb środowiska. 

Ośrodek został 

powołany w październiku 

2006 roku, podpisano 

umowy najmu lokalu, wykonano 

prace remontowe 

i adaptacyjne, w styczniu 

2007 roku rozpoczął się 

nabór pracowników, a następnie 

pojawili się pierwsi 

uczestnicy. 

Nie ukrywam, że miałam 

chwilę zwątpienia i bałam 

Wywiady, Rozmowy 

się czy ośrodek zostanie 

dobrze przyjęty przez tutejsze 

środowisko. Okazało 

się jednak, że obawy 

były niepotrzebnie. 

Uczestnicy są rozpoznawalni 

pozytywnie, nikt z 

nikogo się nie wyśmiewa, 

możemy liczyć na pełną 

akceptację i zrozumienie 

społeczne. 

A jakie są cele i założenia ośrodka? 

W społeczeństwie nadal 

funkcjonuje błędne przekonanie, 

że środki �nansowe 

i rzeczowe są jedyną 

forma pomocy, jaką może 

zapewnić Opieka Społeczna. 

Natomiast tego typu 

ośrodek, choć nie daje 

pieniędzy, to służy wsparciem, 

uczy, przygotowuje 

ludzi do samodzielnego 

funkcjonowania w środowisku. 

Naszym podstawowym 

celem jest integracja 

osób niepełnosprawnych 

ze środowiskiem, aby nauczyły 

się funkcjonować 

w grupie i nabyły niezbędnych 

w życiu umiejętno- 

ści. Trzeba osobę niepełnosprawną 

zmotywować i 

przekonać, że można żyć 

inaczej niż do tej pory. 

Jakie zajęcia prowadzone są w 

ośrodku? 

Każdy uczestnik posiada 

inne predyspozycje, dlatego 

też staramy się zajęcia 

zróżnicować oraz 

dostosować do potrzeb 

indywidualnych. Uczestnicy 

mają do dyspozycji 

dobrze wyposażoną salę 

komputerową z dostępem 

do Internetu, pełne zaple- 

fot. Michał Szymczyk 

cze kuchenne, prowadzone 

są zajęcia dydaktyczne, 

ruchowe, manualne oraz 

różne spotkania z ciekawymi 

ludźmi. Prowadzone 

są także zajęcia grupowe 

oraz indywidualne 

z psychologiem i psychoterapeutą. 

Uczestnicy biorą 

udział w różnego typu 

kursach, szkoleniach, spotkaniach 

integracyjnych i 

wycieczkach. 

A jak odnoszą się gminy do działalności 

Ośrodka? Jak układa się 

współpraca z władzami, zwłaszcza 

�nansującymi Ośrodek? 

fot. Michał Szymczyk


Ośrodek powstał po to, 

by pomagać osobom niepełnosprawnym,wspólnie 

z innymi, mam tutaj 

na myśli daleko posuniętą 

współpracę z instytucjami, 

urzędnikami, pracownikami 

socjalnymi oraz stowarzyszeniami. 

Natomiast 

jeżeli chodzi o możliwość 

porozumienia się, wygląda 

to różnie. Jedni podchodzą 

do problemu ze zrozumieniem, 

a inni uważają, że 

np. ośrodek powinien załatwić 

sprawę uczestników 

kompleksowo. Życzyłabym 

sobie, żeby ta współpraca 

na przyszłość była lepsza 

i mam nadzieję, że tak będzie. 

Nie mogę powiedzieć, 

że władze lokalne są jakoś 

optymistycznie do tego nastawione. 

Ośrodek działa, 

spełnia wszelkie wymogi 

standaryzacyjne, realizuje 

założenia statutowe i cieszy 

się dużym zainteresowaniem 

osób niepełnosprawnych. 

Muszyna jest 

położona w znacznej odległości 

od Nowego Sącza, 

co ogranicza bezpośredni 

kontakt z władzami samorządowymi 

powiatu. 

Realizujemy zadanie rządowe. 

Dysponentem środków 

jest wojewoda. Dotacja 

na działalność ośrodka 

jest przekazywana przez 

Starostwo Powiatowe w 

Nowym Sączu. Budżet 

roczny ośrodka jest niewielki, 

lecz musi nam na 

wszystko wystarczyć. 

Jakimi cechami powinien odznaczać 

się personel pracujący z osobami 

niepełnosprawnymi? 

Praca, jaką na co dzień 

wykonujemy, jest bardzo 

trudna i odpowiedzialna, 

dlatego osoby zatrudnione 

w ośrodku powinny 

być odporne na stres, wy- 


kazać się dużą wiedzą, wytrwałością 

i umiejętnością 

w nawiązywaniu kontaktów 

z osobami niepełnosprawnymi 

i instytucjami 

pomocowymi. Personel 

ośrodka to w większości 

osoby młode z wykształceniem 

wyższym specjalistycznym, 

chętne do pracy, 

którą wykonują z pasją 

i poświęceniem, kreatywni, 

konsekwentni w działaniu, 

wrażliwi na drugiego 

człowieka. 

Proszę podsumować dwa lata 

działalności ośrodka. 

W momencie rozpoczęcia 

działalności dysponowaliśmy 

dwudziestoma 

miejscami dotowanymi, 

a obecnie mamy czterdziestu 

uczestników. Pod 

względem intelektualnym 

i w perspektywie potrzeb 

są to osoby bardzo zróżnicowane. 

Proponując różne 

formy wsparcia i organizując 

różnego rodzaju 

spotkania integracyjne, 

próbujemy wydobyć talenty 

z osób, które mogą pracować 

na pewnej płaszczyźnie. 

Tych spotkań jest 

dość dużo. Od początku 

brakuje mi działki rehabilitacyjnej. 

Myślę, że przez 

te dwa lata bardzo dużo 

się zmieniło w ośrodku, 

nie tylko jeśli chodzi 

o wyposażenie, ale także 

o atmosferę oraz samopoczucie 

uczestników. Ośrodek 

spełnia wymogi standaryzacyjne 

i myślę, że w 

którymś momencie stać 

nas będzie na sprzęt rehabilitacyjny 

i zatrudnienie 

�zjoterapeuty. 

Całe Pani życie zawodowe związane 

jest z niesieniem pomocy 

osobom niepełnosprawnym i 

uzależnionym. Czy z perspektywy 

czasu widzi Pani pozytywne 

zmiany w tym kierunku? 

Brak dotyku 

coraz mniej czasu 

na miłość 

internetowa gra wstępna 

rozbudza zmysły 

wznieca pragnienia 

oszustwo jest prawie doskonałe 

wierzymy 

ufamy 

nadzieja wypełza zaskrońcem 

nieważna jest 

odległość 

czas 

i realność 

najboleśniejszy jest 

brak dotyku 

i spojrzenia w oczy 

Na pewno dużo się zmieniło, 

chociażby to, że powstaje 

dużo różnych instytucji, 

stowarzyszeń. Media 

piszą o osobach niepełnosprawnych, 

zmieniając 

tym samym sposób myślenia 

i nastawienie społeczne. 

To nie są już tematy 

tabu. Niezrozumiałe 

dla mnie jest postrzeganie 

przez niektórych naszego 

ośrodka, który w 

nazwie ma etykietę „Dla 

osób z zaburzeniami psychicznymi” 

i wcale nie boję 

się powiedzieć, że osoby 

funkcyjne, które powinny 

wiedzieć jaką rolę spełnia 

nasz ośrodek, nie rozumieją 

zjawiska. Natomiast 

ktoś, kto wszedł już do 

tego ośrodka, wie, że tak 

naprawdę to są normalni 

ludzie, serdeczni, często 

zagubieni, potrzebujący 

akceptacji i kontaktu z 

Str. 9 

Joanna Babiarz 

drugim człowiekiem. Nieważny 

jest szyld, ważne 

jest to, co jest w środku, 

ważny jest człowiek, rozeznanie 

jego potrzeb i życzliwe 

podejście. 

Od siebie i uczestników 

dodam, że ośrodek daje 

poczucie bezpieczeństwa, 

a przede wszystkim duże 

zrozumienie co dla nas 

niepełnosprawnych jest 

bardzo ważne. Niezmiernie 

cenię u Pani gotowość 

do przyjęcia w każdej 

chwili każdego, kto 

tego potrzebuje. Inaczej 

jest porozmawiać z opiekunem, 

a inaczej z Panią 

Dyrektor. Ośrodek prowadzi 

Pani wspaniale i jest to 

fakt potwierdzony przez 

wszystkich uczestników. 

Za rozmowę dziękuje podopieczna 

ośrodka 

Jolanta Gorczowska

Str. 10 



Odpukać w niemalowane 

[Jesteśmy katolikami, ale 

pogańskie „odpukanie w 

niemalowane” ma u nas dobrą 

opinię. Odpukujemy 

więc i… zadajemy parę pytań 

Violi Cisak, dzierżawiącej 

Pijalnię, jeszcze przed 

otwarciem obiektu.] 

Violu, jakie są Twoje korzenie 

nad Popradem? 

Prapradziadek Antoni 

Gumulak mieszkał w 

Hanuszowie, jego syn, 

Jan, też. Córka Jana, Maria, 

wzięła sobie za męża 

Aleksandra Barycza ze 

Starego Sącza, a ich z kolei 

córka, Bronisława, jest 

moją Mamą. Wyszła za 

mąż za Edmunda Cisaka 

i w czasach PRL-u oboje 

należeli do ledwie tolerowanych 

„wrogów ustroju”, 

to znaczy do tzw. „prywatnej 

inicjatywy”. Dokładnie 

mówiąc, całe życie zawodowe 

byli restauratorami. 

W pewnym momencie 

(lata 1978-81) była to 

restauracja „Boruta” we 

Wrocławiu. Tę właśnie 

restaurację ja zaczęłam 

prowadzić w roku 1979, 

a zamknęłam ją – jakby 

tknięta przeczuciem – 30 

listopada 1981 roku, na 

dwanaście dni przed stanem 

wojennym. 

Nazwisko Barycz nie jest mi 

obce. Czytywałem prace Henryka 

Barycza, znaczącego historyka, 

zajmującego się polskim 

renesansem. 

Tak, to brat dziadka. 

I co dalej w Twojej biogra�i? 

Dzieci, Adrian i Monika, 

były małe, więc do 1984 

roku przebywałam na 

urlopie wychowawczym. 

Potem poszłam do pracy 

w znanej �rmie „Hortex” 

jako ajent cocktail- 

baru we Wrocławiu, który 

w 1991r został sprywatyzowany. 

Prowadziłam go 

(pod nazwą: „Tutti-Frutti” 

– „wszystkie owoce”) do 

2007 r. 

A jak zaczął się Twój powrót do 

miasteczka przodków? 

W 2004 roku, mniej więcej 

wtedy, gdy córka poszła 

na studia, podjęłam decyzję 

o wyprowadzeniu się z 

dużego miasta. Wkrótce 

potem zauroczona od lat 

okolicami Piwnicznej, kupiłam 

dom na Obidzy. Od 

2007 roku mieszkam tu 

na stałe. 1 grudnia 2008 r. 

podpisałam umowę dzierżawną 

Pijalni na 10 lat. 

Spodziewam się otwarcia 

w czerwcu. 

Zaglądając do Pijalni, widzę, że 

modernizacja będzie znaczna. 

Jemioły 

Istotnie, pracy jest dużo: 

ogrzewanie budynku, całkowita 

zmiana wystroju, 

przeniesienie ujęcia wody 

mineralnej w inne miejsce, 

powiększenie sceny, 

profesjonalne oświetlenie i 

nagłośnienie, nowe meble. 

Z zewnątrz: Dach, rynny, 

stolarka okienna i drzwiowa, 

taras letni, ogródek, 

nasadzenia krzewów, pielęgnacja 

istniejących… 

Jeszcze powiedz, jak się tu czujesz. 

Cóż, Obidza leży wysoko, 

widoki są rozległe i piękne, 

krajobraz zmienia się 

wraz z pogodą i porami 

roku. Dwa psy, dwa koty, 

Subaru Forester czasami 

z łańcuchami, żeby zimą 

też dojechać. Nie nudzę 

się. Wpadają przyjaciele z 

Wrocławia, syn, który pracuje 

w dużej �rmie, córka 

kończąca studia. Oboje mi 

A kiej ześ ta słonecko, ze cie dziś nie widno 

Ze ci patrzeć na ziemie jakby zza chmur stydno 

Bo sie ludzie gryzą o byle spłachetek 

Choć nic z sobą nie wezną do smentornyf śtachetek 

Malutkie nom łącki na pośmierć zakwitną 

Casem w zapomnieniu trowskiem przydusone 

A casem podlywane wodą spomnień pitną 

Bodej ta mój bodej, do serca tulone 

Maje postulały pyscki żółcieluski 

Słonecka nie widno, jesion jesce goły 

Przytulułam głowe do mamine poduski 

Bo cuje, ze mi ciązą rozmyślań jemioły 

sekundują w moich zamierzeniach 

i mocno wspierają. 

Mogę na nich liczyć. No 

i na tutejszych ludzi. 

Właśnie, jesteś prezesem Stowarzyszenia 

na Rzecz Rozwoju Słonecznej 

Doliny-Kosarzysk. 

To są początki naszej 

działalności. Chcemy promować 

turystykę w dolinie, 

mamy nadzieje na 

rozwój zróżnicowanej bazy 

zarówno dla turystyki, jak 

też sportów letnich i zimowych. 

Drugą ważną sprawą 

jest integracja tutejszej 

społeczności, ukazanie gościom 

tradycji lokalnych, 

ale i podtrzymanie ich w 

naszych domach. A przede 

wszystkim chodzi o to, żebyśmy 

się polubili. 

Dziękuję za tę rozmowę, do której 

nie było łatwo Cię namówić, 

więc już teraz zamawiam się na 

drugą zaraz po sezonie letnim. 


Krystyna Dulak-Kulej 

Wiosna 2008

Maj - Czerwiec 2009 Wywiady, Rozmowy 

Filolog w kwiatach 

Rozmowa z Barbarą Jopek 

Basiu, z zawodu jest Pani… 

…bohemistką, czyli filologiem,wyspecjalizowanym 

w znajomości języka 

i kultury czeskiej. 

Studia zaś ukończyłam na 

Uniwersytecie Śląskim, w 

2001 roku. Po studiach, 

podczas wychowywania 

córek zajmowałam 

się przekładami, głównie 

z języka słowackiego. 

Robię to chętnie nadal i 

nie chciałabym od mojej 

profesji, której poświęciłam 

pięć lat studiów, całkiem 

odejść. 

No i oderwała się Pani na 

chwilę od opieki, żeby zdobyć 

drugi fach? 

Pracowałam też przez 

moment na stanowisku 

sekretarki, ale postanowiłam, 

że warto spróbować 

pracy na własny 

rachunek i spróbować 

swych sił w dyscyplinie, 

która już od dawna mnie 

pasjonowała, czyli florystyce. 

Ukończyłam organizowany 

przez Urząd 

Pracy specjalistyczny 

kurs florystyczny w Nowym 

Sączu, otrzymałam 

dotację na rozpoczęcie 

działalności i… wystartowałam. 

W swojej pracy 

staram się dostosować 

do wymagań i oczekiwań 

klientów, trafiać w ich 

gust wykonując różnego 

rodzaju kompozycje 

kwiatowe, chętnie korzystam 

z ich rad i podpowiedzi, 

by wciąż podnosić 

poziom kwiaciarni, 

a każda uwaga jest 

dla mnie cenna. Inspiracji 

szukam w fachowej 

prasie florystycznej, na 

stronach internetowych, 

ale również sama powoli 

tworzę katalog swoich 

prac, by ułatwiać klientom 

wybór. 

Co z konkurencją? Inne kwiaciarki 

są tu dawniej. 

Myślę, że w takim mieście 

jak Piwniczna jest rynek 

dla kilku kwiaciarni. 

Ja chciałabym kompleksowo 

obsługiwać śluby i 

inne uroczystości, dekorować 

sale. Wykonuję też 

na zamówienie różnego 

rodzaju kompozycje 

kwiatowe z kwiatów ciętych 

i sztucznych. Oczywiście 

wolę dekoracje z 

kwiatów żywych, chociaż 

rozumiem, że są miejsca, 

gdzie sprawdzają się tylko 

kwiaty sztuczne. Dziś 

wiele z nich z odległości 

metra jest nie do odróżnienia. 

Gdzie się Pani zaopatruje? 

W hurtowniach w Starym 

i Nowym Sączu, ale 

Zachód słońca 

jeżdżę też na giełdę do 

Krakowa, bo jest tam o 

wiele większy wybór. 

To dużo pracy. 

Być może, ale przynosi 

ona sporo radości, pozwala 

ciągle rozwijanie 

zdolności i umiejętności.. 

Poza tym bez wsparcia 

mojego męża pewnie 

bym się nie zdecydowała 

na taki odważny krok. 

Teraz z każdym dniem 

jestem pewniejsza, że 

otwarcie kwiaciarni to 

był dobry wybór i mam 

Str. 11 

A.J. 

coraz większą satysfakcję 

z tego, co robię. 

Filolog i �orystka. Co ich łączy? 

To że są na literę ”f ”? 

Może trochę poczucia 

estetyki, harmonii. Ale 

poza tym chyba niewiele. 

Tłumaczenia to praca 

w głównej mierze przy 

komputerze. A tutaj mam 

o wiele większy kontakt z 

ludźmi. Lubię to. I zapraszam 

do siebie. 

Dziękuję za rozmowę. 


Kiej mi tak zygor cas chrabuści 

Kiej jedne minuty nie padaruje, nie przepuści 

Przyprawiom se skrzydła w skrytości, na ściyrnie i polanki 

Kiej sie bydło pasło, a słonko bezlitosne za nieba falbanki 

Jak zacaruwany przetak nie kciało sie przewalić, przekopyrtać, przetocyć 

By przy lampie na�owy przyoświetlić ocy 

Nad skibami ksiązek przy maminem piecu 

W którem z drew bukowych Wierchomnie som Gabryjel nieciuł 

I gwiozdy i iskry z ojcowe krwawice – 

Popónocne wyprawy, wiązane misternie jaz pęcniały kłonice 

Krystyna Dulak-Kulej

Str. 12 

Historia. Wspomnienie 


Orkiestra Dęta w Piwnicznej 

Krótko o długiej historii 

Orkiestrę Dętą przy Ochotniczej 

Straży Pożarnej w Piwnicznej 

próbowano zorganizować 

już w 1910 r., kiedy trwały 

intensywne przygotowania do 

obchodów 500 rocznicy zwycięstwa 

pod Grunwaldem i innych 

uroczystości patriotyczno-religijnych 

ku pokrzepieniu 

serc.(...) Na prośbę Zarządu 

OSP Rada gminna na posiedzeniu 

17 III 1910 r. uchwaliła 

jednogłośnie: Zakupić instrumenty 

muzyczne dla ochotniczej 

straży pożarnej z remuneracji, 

jaką co roku straż pobiera. 

Wkrótce mała orkiestra dęta, 

zwana fanfarą, kierowana 

przez nauczyciela miejscowej 

szkoły Franciszka Milówkę, 

wykonywała proste melodie 

sygnałowe uświetniając swoim 

graniem lokalne uroczystości. 

(...) Wybuch I wojny światowej 

w 1914 r. spowodował m.in. 

upadek amatorskich zespołów 

artystycznych, w tym również 

strażackiej orkiestry.(...) 

W 1928 r. Zarząd OSP przystąpił 

ponownie do zorganizowania 

orkiestry dętej. Na wniosek burmistrza, 

a zarazem prezesa Zarządu 

OSP Jana Marciszewskiego, 

Rada gminna na posiedzeniu 

15 V 1928 r. uchwaliła udzielenie 

Straży pożyczki 1200 zł, przeznaczonej 

na zakup instrumentów 

muzycznych. Pożyczkę tę Straż 

Z archiwum OSP: 3 Maja 1946 

miała spłacić z otrzymywanych 

od gminy subwencji.(...) Pierwszym 

kapelmistrzem był emerytowany 

tamburmajor orkiestry 

wojskowej Jan Machaj, który po 

selekcji kandydatów i trzymiesięcznym 

kursie przygotowawczym 

przystąpił do uczenia gry 

na instrumentach. Próby odbywały 

się w Domu Ludowym 

dwa razy w tygodniu po dwie 

godziny. (...) Orkiestra wystąpiła 

po raz pierwszy z repertuarem 

marszów żałobnych podczas 

procesji na cmentarz w dniu 

Wszystkich Świętych w 1928 r. 

Po raz drugi w tym samym roku 

orkiestra zagrała 11 XI na akademii 

poświęconej 10. rocznicy 

odzyskania niepodległości. Aż 

do 1932 roku płacę kapelmistrza 

pokrywali członkowie orkiestry 

ze swoich składek i dochodów z 

występów. (...) 

Od 1929 r. Orkiestra występowała 

na akademiach i 

wiecach, poświęconych rocznicom 

odzyskania niepodległości, 

uchwalenia Konstytucji 

3 Maja i innych, z koncertami 

kolęd w okresie świąt Bożego 

Narodzenia, pieśniami eucharystycznymi 

na procesjach 

Bożego Ciała i rezurekcjach 

oraz marszami żałobnymi na 

procesjach w dzień Wszystkich 

Świętych i pogrzebach zasłużonych 

dla miasta i OSP. Ponadto 

uświetniała swoimi występami 

uroczystości i imprezy strażackie. 

W maju każdego roku 

strażaccy korneciści grali codziennie 

rano i wieczorem na 

wieży kościelnej pieśni maryjne.Do 

podstawowego repertuaru 

należały pieśni opracowane 

na dwa głosy ze śpiewnika 

ks. Michała Krawczyka, który 

w 1912 r. był wikariuszem w 

piwniczańskiej para�i. (...) 

Od 1932 do 1939 r. kapelmistrzem 

był Franciszek Scheibal, 

emerytowany dyrygent orkiestry 

ZNTK w Nowym Sączu. 

(...)W sezonie letnim Orkiestra 

koncertowała w łazienkach 

zdrojowych, na stadionie sportowym 

(na wyspie) i w Rynku. 

Grała również na strażackich 

festynach organizowanych na 

Majerzu. Coraz częściej zapraszano 

Orkiestrę na występy do 

sąsiednich miejscowości, nie 

wyłączając Czechosłowacji. 

(...) Z szacunkowych wyliczeń 

wynika, że do 1939 r. Orkiestra 

koncertowała ok. 160 razy.(...) 

Wojna i okupacja niemiecka 

uniemożliwiły działalność Orkiestry 

na blisko 6 lat. Część 

członków została powołana do 

wojska; pozostali złożyli instrumenty 

muzyczne, które wraz z 

nutami zostały zdeponowane 

w Urzędzie Miasta i zmagazynowane 

na strychu magistratu. 

(...) W sierpniu 1945 r. Zarząd 

OSP zwołał zebranie, mające 

na celu reaktywowanie działalności 

Orkiestry.(...) Zarząd 

Miasta wyasygnował pieniądze 

na remont instrumentów i 

opłacanie kapelmistrza Józefa 

Maciuszka z Muszyny.(...) Po 

wojennej przerwie Orkiestra 

wystąpiła po raz pierwszy w 

czasie uroczystego oddania do 

eksploatacji odremontowanego 

ze zniszczeń wojennych tartaku 

wraz z elektrownią. Na rezurekcji 

i na wiecu 3-Majowym w 

1946 r. Orkiestra wystąpiła już 

w uzupełnionym składzie. (...) 

W latach 1947–1951 r. kapelmistrzem 

był Jan Walter, 

dyrygent orkiestry zakładowej 

ZNTK w Nowym Sączu. Jego 

pomocnikiem (tamburmajorem) 

był Władysław Czekański, 

organista. Obaj prowadzili 

na zmianę próby w świetlicy 

strażackiej. (...) 

W 1951 r. kapelmistrzem orkiestry 

został nauczyciel, założyciel 

i dyrygent Zespołu Mandolinistów 

Echo Mieczysław 

Żytkowicz, który równolegle 

prowadził strażacką orkiestrę 

do 1957 r. Jego zasługą było 

także wyprowadzenie Orkiestry 

z kryzysu, m.in. przez uzupełnienie 

składu osobowego 

orkiestry ośmioma członkami 

Zespołu Mandolinistów. (...) 

W 1953 r. nasiliły się interwencje 

władz politycznych 

w celu wyłączenia Orkiestry 

z udziału w uroczystościach 

religijnych. Kilku muzyków 

zrezygnowało wówczas z grania. 

Na znak protestu również 

kapelmistrz złożył rezygnację 

a Orkiestra razem z członkami 

Straży od 6 maja 1953 r. zawiesiła 

swoją działalność. Komendzie 

OSP z trudem udało 

się nakłonić kapelmistrza do 

wznowienia od 19 maja 1953 r. 

pracy z orkiestrą. Warunkiem 

wznowienia prób było umożliwienie 

występowania zespołu 

według własnego uznania. Pod 

batutą Mieczysława Żytkowicza 

orkiestra koncertowała nadal, 

nie stosując się do żadnych zakazów.(...) 

W 1955 r. orkiestra 

występowała m.in. na I Powiatowych 

Zawodach Sportowo- 

Pożarniczych w Nowym Sączu, 

a w 1957 r. na uroczystości z 

udziałem centralnych władz 

państwowych poświęconej

Maj - Czerwiec 2009 Historia. Wspomnienie 

20 rocznicy strajku chłopskiego 

w Kasince Małej. (...) 

W latach 1957–1992 kapelmistrzem 

był Antoni Leśniak, 

który prowadził Orkiestrę 

przez 35 lat. Młody, utalentowany 

i ambitny, już po kilku 

miesiącach pracy doprowadził 

do znacznej poprawy poziomu 

gry zespołu (...) 

Dobrze wyszkolona i prezentująca 

się Orkiestra coraz 

częściej występowała poza 

Piwniczną jak np. podczas obchodów 

Święta Ludowego w 

Starym Sączu, na strażackich 

uroczystościach związanych z 

wręczaniem sztandarów jednostkom 

w Łącku i Podegrodziu. 

Podobnie w 1959 r. na 

Powiatowym Zjeździe Związku 

OSP w Nowym Sączu. W 

1960 r. Orkiestra koncertowała 

na Rynku Głównym w Krakowie 

z okazji Dni Krakowa .(...) 

Dzięki intensywnej pracy dyrygenta 

i wszystkich członków 

Orkiestra należała do wyróżniających 

się zespołów. Wysoko 

oceniano jej muzyczne przygotowanie, 

poziom wykonywania 

prezentowanych utworów oraz 

prezentację. Świadczą o tym 

czołowe miejsca i wyróżnienia 

w eliminacjach powiatowych, 

wojewódzkich i międzywojewódzkich 

(1958 – 1966 ) oraz 

ogólnopolskich festiwalach amatorskich 

orkiestr dętych w Bolesławcu 

(1967), Koszalinie (1979) 

i Ciechanowie (1987). (...) 

W latach 1968–1972 Orkiestra 

powiększyła swój dorobek 

o dalsze 66 występów. Koncertowała 

m.in. podczas 700-lecia 

Biegonic, centralnej akademii 

z okazji Dni Ochrony Przeciwpożarowej 

w Teatrze im. 

Słowackiego w Krakowie i jako 

orkiestra reprezentacyjna OSP 

na III Krajowych Zawodach 

Sportowo-Pożarniczych w 

Krakowie. Był to zarazem 678 

występ Orkiestry. (...) 

W 1974 r. na zaproszenie 

burmistrza i ochotniczej straży 

pożarnej z Genrode (NRD) Orkiestra 

przez 4 dni występowała 

w tym mieście, zwiedzała Poczdam, 

Halle i Lipsk, gdzie wystąpiła 

na koncercie zorganizowanym 

przez Ośrodek Informacji 

i Kultury Polskiej. (...) W 1978 r. 

Orkiestra obchodziła jubileusz 

50-lecia działalności.(...) Do 

ważnych występów w tym roku 

należał również koncert z okazji 

630-lecia Piwnicznej na imprezie 

pn. Kolorowe Jarmarki. (...) 

W 1981 r. Orkiestra występowała 

na jubileuszu 100-lecia 

OSP w Nowym Targu. Ten 

udany występ był bodźcem 

do dalszej pracy. (...)Orkiestra 

w pełnym składzie i z dobrze 

opracowanym repertuarem 

odnosiła kolejne sukcesy na VI 

Wojewódzkim Przeglądzie w 

Gorlicach i Ogólnopolskim Festiwalu 

Amatorskich Orkiestr 

Dętych w Koszalinie w 1983 r. 

W tym roku przypadło 25-lecie 

pracy kapelmistrza Antoniego 

Leśniaka i było okazją do podsumowania 

dorobku Orkiestry, 

która znalazła się w czołówce 

tego typu zespołów. Dowodem 

rosnącej popularności Orkiestry 

były jej liczne koncerty 

w 1985 r., m.in. na Spotkaniu 

Pożarników – Słupsk 85, na 

100-leciu OSP w Podegrodziu i 

110-leciu OSP w Starym Sączu 

(...) Orkiestra wystąpiła 18 X 

1986 r. na uroczystości nadania 

Piwnicznej Krzyża Walecznych 

(...) Przypadające w 1988 roku 

60-lecie działalności Orkiestra 

uczciła uroczystym 845 z kolei 

koncertem na Rynku. (...) Był 

to najlepiej przygotowany i prowadzony 

koncert w wykonaniu 

bardzo dobrze prezentującego 

się i najliczniejszego z dotychczasowych 

składów zespołu.(...) 

Od 1992 r. kapelmistrzem 

orkiestry jest Adam Gumulak. 

Naukę na trąbce rozpoczął w 

1978 r. w grupie uczniów swojego 

poprzednika Antoniego 

Leśniaka. 

W 1997 r., po przyjęciu grupy 

uczniów, Orkiestra liczyła 38 

członków, w tym 32 zaledwie z 

rocznym stażem. W tej grupie 

byli uczniowie szkół podstawowych 

i średnich w wieku 

do 18 lat Była to więc typowa 

orkiestra młodzieżowa (...)Na 

ponad 60 orkiestr dętych w województwie 

nowosądeckim w 

przeglądach i festiwalach w latach 

90. uczestniczyło około 30 

orkiestr; 3 zakładowe, 11 przy 

ośrodkach kultury i para�ach, 

6 młodzieżowych. Do 1991 r. 

Orkiestra Dęta OSP w Piwnicznej 

była zaliczana do najlepszych 

orkiestr strażackich w 

województwie. Od 1994 r. występowała 

w kategorii orkiestr 

młodzieżowych. (...) 

[z Aneksu]: Udział orkiestry w 

przeglądach (1992-1997): 

1992 i 1993 - Rejonowy Przegląd 

Orkiestr Dętych w Łącku, 

1994 - Rejonowy Przegląd 

Orkiestr Dętych w Łącku (III 

miejsce) i XVII Wojewódzki 

Przegląd Orkiestr Dętych w 

Nowym Sączu (udział w kategorii 

orkiestr młodzieżowych), 

Z archiwum OSP: orkiestra młodzieżowa w 1997 r. 

Str. 13 

1995 - Rejonowy Przegląd 

Orkiestr Dętych w Łącku (III 

miejsce) i XVIII Wojewódzki 


Nowym Sączu, 1996 - Rejonowy 


Łącku, 1997 - Rejonowy Przegląd 

Orkiestr Dętych w Starym 

Sączu (III miejsce). 

Orkiestra gra nadal (m. in. 

16 VI 1999 r. – wizyta Jana Pawła 

II w Starym Sączu, 2000 r. – uroczystości 

nawiedzenia Obrazu 

Jasnogórskiego w Piwnicznej), 

oraz bierze udział w przeglądach 

do 2005 r. W rok później zostaje 

o�cjalnie zawieszona działalność 

zespołu. Instrumenty, które 

jeszcze nadają się do użytku, pozostają 

w dyspozycji orkiestrantów, 

pozostałe zostały złożone w 

magazynie. 

Na początku 2009 r. z generalnego 

remontu powracają pierwsze 

instrumenty, jest i kilka nowych 

(�nansowanie – MGOK w 

Piwnicznej). Jest też kapelmistrz 

– Jan Jamrozowicz (wcześniej 

- członek Orkiestry), są i orkiestranci 

(na razie ok. 20, bo tyle 

jest sprawnych instrumentów). 

Są też pierwsze występy ... 

[Fragmenty niepublikowanego 

opracowania Mieczysława Łomnickiego 

pt. „Dzieje Ochotniczej Straży 

Pożarnej w Piwnicznej i jej Orkiestry 

Dętej 1896-1996” wybrał i krótkim 

dopiskiem opatrzył:] 

S.Ł.

Str. 14 

Edukacja 


Mieć 16 lat 

Kiedy dla mnie była taka 

wiosna? Aha, w 1961 roku. 

Na rok przed maturą. Dziś 

oni mają przed sobą całe 

liceum zanim „zasłużą” 

na test maturalny (dla półgłówków). 

Nie ich to wina. 

Rozmawiam z szóstką 

gimnazjalistów z Piwnicznej, 

z sześciorgiem (nie 

bójmy się tego słowa:) dobrych 

uczniów, a każdy ma 

po 16 lat: Arturem, Beatą, 

Darkiem, Dawidem, Marysią, 

Pawłem. Marysia 

wybiera się do „Długosza”, 

Artur, Darek i Beata 

do „Konopnickiej”, Paweł 

i Dawid do jednego z tych 

dwóch liceów, zobaczą, 

gdzie. Te znane licea nowosądeckie 

są molochami 

edukacji: w każdym po 10- 

11 klas pierwszych, tłok jak 

na I roku polonistyki UW. 

Po co? Żeby nie zwalniać 

nauczycieli, tylko zwalniać 

prędkość dorastania. 

Takie duże liceum – to lepiej? – 

pytam. 

Tak, można być anonimowym. 

[Oto pierwsza różnica, 

mnie by nie przyszło do 

głowy gubić się w tłumie. 

Ale „na oko” wydaje się, 

że oni też się nie zgubią, 

nie wszyscy.] 

A jaki pro�l wybieracie? 

Marysia: humanistyczny 

Beata: biologiczno-chemiczny 

Paweł: matematykę plus 

coś jeszcze 

troje: matematyczno-informatyczny 

[Dobry znak. Szurniętych 

humanistów dostatek, 

myślących trzeźwo w 

Polsce wyraźny niedobór. 

Sam-em humanistą, wiem, 

co mówię. Ale drążę:] 

Dobrze, ale dlaczego ten pro�l? 

Beata, Paweł, Dawid: pod 

kątem przyszłych studiów: 

medycyna, architektura, 

szkoła handlowa. Jak dobrze 

pójdzie. 

Darek: żeby poszerzyć 

wiedzę z informatyki. 

Marysia, Artur: bo lubię 

wybrane przedmioty. 

Marysia: Zresztą lubię 

wszystkie. 

[Dosyć pragmatyczne 

podejście, ale za chwilę 

ów pragmatyzm objawi się 

znacznie silniej.] 

Czego oczekujecie od szkoły, na 

przykład od gimnazjum, które 

właśnie kończycie? 

Przygotowania do egzaminu, 

żeby dostać się do 

dobrej szkoły, a potem z 

niej na studia. 

A nie rozwoju umysłowego? 

Wszyscy chórem: Nie! 

[U�! Całe życie uczyłem 

odwrotnie, mając egzaminy 

za błahe zdarzenie, jak 

katar. Dobrze, że zaprzestałem 

uwodzić swych 

uczniów „rozwojem”. A 

pomijając żarty, czy nie 

tak przypadkiem jest, że 

po reformie szkoła – jak 

mawiają słabi – „nie ma 

wyjścia”, musi uczyć „pod 

egzamin”, zaś uczniowie to 

czują? Rozwój? Piwniczna 

drepce w miejscu od jedenastu 

lat, to dokąd oni 

mają biec?] 

Gdzie widzicie siebie po studiach? 

Chór, może niekompletny: 

W Polsce. W dużym 

mieście. 

Nie w Piwnicznej? 

[Patrzą po sobie. Milczą. 

W końcu:] 

W Polsce. Nie za granicą. 

Wróćmy do szkoły. Czego wam 

brakowało? 

Dwoje: Przydałoby się 

więcej doświadczeń, na 

przykład z �zyki. Za dużo 

teorii. 

A co myślicie o nauczaniu w 

domu zamiast w szkole? To się 

zdarza w Polsce coraz częściej. 

Chyba wszyscy (zdziwieni): 

Nie, w szkole jest lepiej. 

Koledzy, grupa. Nie jest się 

„wystawionym na strzał”. 

[Po chwili dalszej rozmowy 

klaruje się obraz: 

dobrze im w stadzie, 

człowiek i tak się jakoś 

rozwija, nie ma „wyścigu 

szczurów”, na który 

tak narzekają – choćby w 

Warszawie – liczni rodzice, 

a za nimi ich pociechy. 

Nie drążę tego wątku, 

wywiad to nie miejsce 

na rozwiewanie idealnych 

wyobrażeń o świecie. Pojadą 

do wielkiego miasta, 

dowiedzą się, co to znaczy 

stracone piętnaście minut. 

Przechodzę do głównego 

tematu spotkania:] 

Jakie były trudności na egzaminie? 

Marysia, Artur: Trudniejsze 

były tzw. formy wypowiedzi 

(podanie, rozprawka) 

z polskiego. 

Darek: Angielski najłatwiejszy, 

najtrudniejsza 

humanistyka. 

Beata: Słabiej wypadnę z 

matematyki. Wiem. 

Paweł: Trzeba uważnie 

czytać polecenia. 

Dawid: Wystarczy pomyśleć. 

Robimy błędy przez 

napięcie, nieuwagę. 

A jaka atmosfera na sali? 

Wszyscy: Sympatycznie. 

Dokąd na wakacje? 

Marysia, Artur: Nad morze, 

więcej w domu. 

Beata: Nie wiem. 

Paweł, Darek: Wybieramy 

się pod namioty, w okolicy, 

z kilkoma kolegami. 

Darek: Pomogę też ojcu w 

Warszawie. Żeby zarobić. 

Ktoś jeszcze zamierza pracować? 

[Milczenie. To też znak 

czasu. W Ameryce pracowaliby 

podczas wakacji 

wszyscy. Ale tu jest Europa. 

Nie znam Darka, ale w 

duchu mu gratuluję. Dojrzeje 

szybciej.] 

Życzę Wam, żebyście w trakcie 

dalszej nauki szukali i znaleźli 

Mistrza. Kogoś, kto wam przekaże 

swoją wiedzę i nie tylko ją. 

Swoją uczciwość myślenia. 

[Po napisaniu wywiadu 

rozdaję go moim rozmówcom 

i proszę o napisanie 

ewentualnych uzupełnień 

lub komentarza wprost od 

siebie.] 


Polska w Europie – Europa w Polsce !

Maj - Czerwiec 2009 Edukacja 

Klasy usportowione 

Około pół roku temu Zarząd 

KS Ogniwo zaproponował 

współpracę szkół z Klubem, 

pozwalającą na efektywniejszy 

rozwój sportu w gminie, a 

przede wszystkim gwarantującą 

poprawę kondycji �zycznej 

dzieci i młodzieży. W tej też 

sprawie spotkali się 28 kwietnia: 

burmistrz Edward Bogaczyk, 

Zarząd KS Ogniwo, dyrektor 

ZEAS Kazimierz Litwin oraz dyrektorzy 

SP Nr 1 i Gimnazjum w 

Piwnicznej Zdroju, a także nauczyciele 

wuefu i trenerzy. 

Z opcji: klasy sportowe czy 

klasy z poszerzonym wuefem 

wybrano tę drugą. 

Przedyskutowano (burzliwie) 

sprawę bazy sportowej, której 

SP Nr 1 i Gimnazjum nie posiada 

(w tej chwili 56% zajęć 

WF odbywa się w sali gimnastycznej, 

reszta na korytarzach). 

Stwierdzono więc konieczność 

skorzystania z sali gimnastycznej 

w szkole w Łomnicy (przynajmniej 

w okresie zimowym, 

gdy zajęcia na boisku nie są 

możliwe). Grupę dzieci z nauczycielem/trenerem 

trzeba 

będzie dowozić. 

Postanowiono rozpocząć 

naukę w klasach usportowionych 

od dwu oddziałów w 

Piwnicznej: klasa IV w SP Nr 

1 i klasa I gimnazjalna oraz 

takich samych dwu oddziałów 

w Łomnicy. Oczywiście 

przy założeniu, że będzie wymagana 

liczba chętnych. Te 

cztery klasy byłyby klasami 

koedukacyjnymi w proporcjach 

12 na 12, lub 10 na 14 

dziewcząt i chłopców, dziewczęta 

trenowałyby siatkówkę, 

chłopcy – piłkę nożną. W 

związku ze sporządzaniem 

arkuszy organizacyjnych w 

szkołach, na początku maja 

dyrektorzy szkół zorganizują 

spotkania z rodzicami, gdyż 

potrzebne będą ich pisemne 

zgody, wstępne badania lekarskie 

dzieci itp. 

Uczniowie klas o poszerzonym 

wue�e będą jednocześnieczłonkami/zawodnikami 

KS Ogniwo, który ma już 

sponsora na część sprzętu i 

odzieży. Pan Marian Kuczaj 

z Okręgowego Związku Piłki 

Nożnej zadeklarował pomoc 

w zatrudnieniu trenera-nau- 

Dziś Violinki, jutro... 

10 maja w Kościele Para- 

�alnym w Piwnicznej zaprezentował 

się po raz pierwszy 

zespół Violinki. Zagrały w 

nim dzieci uczące się gry 

na instrumentach (głównie 

skrzypcach) w MGOK-u 

(oraz prywatnie) u pana 

Marka Żurowskiego. Jako 

nowo powstały zespół, odbywają 

próby od dwóch miesięcy. 

Pani Dyrektor, widząc 

ich zapał i talent, ma nadzieję, 

że z ich udziałem powstanie 

w najbliższych latach w 

Piwnicznej orkiestra symfoniczna. 

Kierunek działań dyrekcji 

MGOK-u jest ze wszech miar 

słuszny. Mamy już kilka ze- 

społów, grających różnorodną 

muzykę, jeden również 

śpiewająco-tańczący (myślę 

o Dolinie Popradu). Nie bra- 

czyciela, lecz ten problem 

rozwiązał się na terenie gminy, 

gdyż z braku wystarczającej 

liczby godzin WF jeden z 

dotychczasowych nauczycieli 

musiałby być zwolniony, i 

to z wysoką odprawą. Przy 

zwiększeniu ilości godzin 

WF pozostanie on w zatrudnieniu. 

Nie bez znaczenia jest 

też fakt, że będzie pracował 

z dziećmi, których predyspozycje 

zna i które również 

znają jego. 

Burmistrz i dyrektor ZE- 

AS-u wygospodarowali już 

środki na opłacenie półtora 

etatu dla nauczyciela-trenera, 

kuje również w Piwnicznej 

artystów – są poetki, malarki, 

rzeźbiarze, gobeliniarki i 

inni. 

Nasze miasto nie ma szans 

na rozwój przemysłowy, a 

ruch turystyczny jest sezo- 

Str. 15 

L.L.Z. 

a na spotkaniu wynegocjowano, 

że będą to środki na 

dwa etaty. 

Wszystko jest więc na dobrej 

drodze, by od 1 września 

br. ruszyły cztery klasy o poszerzonym 

wue�e, kształcące 

młodą kadrę sportową w piłce 

nożnej chłopców i w siatkówce 

dziewcząt. 

Redakcja trzyma kciuki za 

powodzenie przedsięwzięcia 

oraz za szybką budowę hali 

sportowej i remont boiska, 

którym to sprawom na spotkaniu 

poświęcono również 

trochę uwagi. 

Lucyna Latała–Zięba 

nowy. Nic więc nie stoi na 

przeszkodzie, by przy takiej 

bazie kulturalno-artystycznej 

Piwniczna stała się następnym, 

beskidzkim tym razem 

Weimarem. 

LLZ 

L.L.Z.

Str. 16 

Edukacja 


Konkurs recytatorski 

Przedszkole nr 1 zorganizowało 

kolejny konkurs 

recytatorski. W tym 

roku, po Brzechwie, Dorocie 

Gellner i naszych 

poetkach, są to wiersze 

Danuty Wawiłow (1942- 

1999). Sukces organizatorów 

jest tym większy, że 

po 16 latach trwania konkursu 

tegoroczny otrzymał 

rangę ‘I Powiatowego’. 

Gratulacje !!! Miejmy 

nadzieję, że do numeru 

pierwszego dodamy kolej- 

ne. Choć ambicje organizatorów 

są jeszcze większe: 

chcą, by powstał dla 

dzieci z klas “0” konkurs 

wojewódzki. Kto wie, marzenia 

się spełniają... czasami... 

W eliminacjach 7 maja 

udział wzięło 36 dzieci 

ze wszytkich odziałów 

przedszkolnych w gmi- 

nie Piwniczna. Wcześniej 

uczestnicy wygrali wstępne 

eliminacje w poszczególnych 

grupach. 

W tegorocznym Jury zasiadły 

panie: Monika Wolańska, 

Barbara Paluchowa, 

Maria Lebdowicz i 

Maria Źrałka. Dodatkowo 

gośćmi i obserwatorami 

byli: wizytator Marzena 

Ludrowska i burmistrz 

Edward Bogaczyk 

I tak do dalszego etapu 

przeszły, zajmujące rów- 

norzędne miejsca... 

I: Ania Miczulska, Klaudia 

Lisowska, Ola Karkowska 

II: Kasia Polakiewicz i Patrycja 

Piwowar 

III: Marysia Soons, Kasia 

Tomasiak, Wiktoria Stawiarska 

i Marysia Grucela 

25 maja, w bibliotece w 

Starym Sączu odbędzie się 

następny etap Konkursu. 

Jego rozstrzygnięcie wyznaczono 

na datę 28 maja. 

Szczególnego znaczenia 

nabiera fakt, że ogłoszenie 

werdyktu przypadnie w 

udziale córce Danuty Wawiłow, 

także poetce, Natalii 

Usenko. Podczas uroczystości 

będzie odbywał się również 

jej wieczór autorski i 

spotkanie z czytelnikami. 

Eko-plakat 

Tutaj znów w kategorii 

„przedszkola” zwyciężyło 

zespołowo Przedszkole w 

Hanuszowie, a wśród prac 

indywidualnych najlepsi byli: 

Jakub PAWLIK i Jaś TOKAR- 

CZYK z Młodowa. 

W kategorii „szkoły podstawowe, 

klasy I-III” trzy pierwsze 

miejsca przypadły Oliwii 

ROGÓLSKIEJ (Kokuszka, kl. 

II), Natalii ŚCIURCE (Kosa- 

Eko-zdjęcie 

W konkursie eko-zdjęcie 

w dniu 7 maja 2009 r. w 

kategorii „Szkoły Podstawowe” 

zwyciężyła Szkoła 

Podstawowa Nr 1 w Piwnicznej-Zdroju 

(II m.: 

Szkoła Podstawowa Nr 2 – 

Kosarzyska), a w kategorii 

„Gimnazja” – Gimnazjum 

w Piwnicznej Zdroju. 

Wyniki indywidualne. 

W kategorii „Szkoły Pod- 

Trzeba przyznać, że nasze 

dzieci oprócz pokazania 

sztuki interpretacji będą 

musiały poradzić sobie także 

z ogromną tremą. Wszystkim 

życzymy sukcesów. MaD 

fot. Danuta Maślanka 

Komentarz mężczyzny: czy fakt, 

że nie ma wśród wyróżnionych ani 

jednego chłopca, jest przejawem 

seksizmu? A jeśli, to – czyjego? 

(Red.) 

rzyska, Kl I) i Marcie JAMRO- 

ZOWICZ (Kokuszka, kl. II). W 

kategorii klas IV-VI zwyciężyli: 

Kamil JANIARCZYK Kamil 

(SP nr 1), Julia JAMROZO- 

WICZ Julia (Głębokie) i Katarzyna 

MAZIARZ (SP nr 1). 

Wśród gimnazjalistów najlepsi 

byli uczniowie klas III z 

Łomnicy: Jolanta ŻYWCZAK, 

Agnieszka FRANCZAK i Maciej 

KUCABA. 

(Red. – na podst. protokołów) 

stawowe” zwyciężyli (kolejno 

miejsca I-V): Alicja CITAK 

(kl. IV), Barbara MARCI- 

SZEWSKA (kl. V), Małgorzata 

PORĘBSKA (kl. V), Kamil 

BAZIAK (kl. V), Maja Karaii 

BARSZCZEWSKA (kl.V) 

W kategorii „Gimnazja” 

trzy nagrody (w tym: pierwszą) 

zdobyła Marta ŻYT- 

KOWICZ, a dwie – Maria 

TOMASIAK, obydwie z Gimnazjum 

w Piwnicznej. 

(Red. – na podst. protokołów)

Maj - Czerwiec 2009 Edukacja 

Eko-teatr 

6 maja odbył się konkurs 

Eko-teatr. Oto skrót protokołu: 

wśród przedszkoli I 

miejsce zdobyło Przedszkole 

na Równi (reż Danuta Maślanka), 

w kategorii „szkoły 

podstawowe, kl. I-III” zwyciężyła 

Łomnica (Małgorzata 

Miczulska), II miejsce zajęły 

Kosarzyska (Danuta Kulig), a 

III – Piwniczna Zdrój (Renata 

Dziedzina). W kategorii „SP, 

klasy IV-VI” spośród dwu 

szkół lepsza okazała się Wierchomla 

(Tomasz Baziak). 

Mini-recenzja 

Dzieci z Przedszkola na 

Równi – b. duża grupa – nieco 

przekroczyły czas swojego, 

bardzo ciekawego i dynamicznego 

spektaklu. Oczywiście, 

niektóre słowa było nieco 

trudno zrozumieć, ale urok 

maluchów i to, że świetnie 

się bawiły, czynił widowisko 

ujmującym. Grupa z Hanuszowa 

była trzykrotnie mniej 

liczna i oszczędna w wyrazie 

artystycznym, niemniej bardzo 

przejęta występami. 

W kategorii klas I-III dzieci 

z Kokuszki wprowadziły do 

walki ze smokiem (symbolizującym 

eko-zagrożenie) do 

walki św. Franciszka, przyjaciela 

ptaszków i kwiatków. 

(W czasach feudalnych – kto 

je pamięta, wie – to św. Jerzy 

walczył ze smokiem w obronie 

uciśnionej dziewicy. Dziś i 

Scena z widowiska szkoły z Kosażysk (tekst na następnej str.) 

dziewice, i Jurek zostali skreśleni.) 

Piwniczna przedstawiła 

„króla surowców wtórnych” 

i „królową surowcową” oraz 

błazna i w ogóle towarzystwo 

liczne. Wydaje się, że nadmiernie 

postawiła na dydaktykę, 

a nieco mniej na jednorodność 

wyrazu scenicznego. 

Kosarzyska były ciekawe dramaturgicznie, 

ruch sceniczny 

mógł się podobać, scenogra�a 

i kostium nacechowane były 

przemyślanym ascetyzmem. 

Na następnej stronie publikujemy 

scenariusz przedstawienia 

z Kosarzysk, w całości 

napisany przez Danutę Kulig. 

Zupełnie odmienny był 

występ zwycięzcy w tej kategorii, 

a mianowicie Łomnicy. 

Nasycona, choć prosta scenogra�a, 

przepiękne kostiumy o 

profesjonalnym już walorze, 

właściwa liczba uczestników 

i wyraziste całe widowisko. 

Zalotnie odsłonięte ramiona 

motyli przypominały, że 

przyroda oferuje różne miłe 

zaskoczenia. 

W kategorii klas IV-VI 

Wierchomla wyraźnie wyprzedziła 

Głębokie. 

Dużo było dobrego śpiewania, 

wiele – czasem bardzo 

wiele – pracy opiekunek-reżyserek,krawcowych-modystek, 

samych dzieci. 

Zdjęcie nie oddaje urody scenogra�i widowiska z Łomnicy 

Str. 17 

Wydaje się, że warto byłoby 

powtórzyć dla mieszkańców 

miasta spektakl, złożony – 

dla przykładu – z trzech odsłon: 

Przedszkola Na Równi, 

Kosarzysk, Łomnicy. W przerwach 

podawana byłaby wata 

na patyku, popijana – oczywiście 

– Piwniczanką. Może 

w Dniu Babci (jeśli scenogra- 

�a nie uległa zniszczeniu)? 

Juror bardzo przejęty 

Eko-hasło 

W kategorii „Szkoły Podstawowe” 

wyłoniono 5 haseł, 

przy czym I miejsce zdobyło 

polecenie: „Nie pal trawy 

dla zabawy” (autor: Szymon 

DŁUGOSZ, SP nr 1, kl. V. 

W kategorii „Gimnazja” za 

najlepsze uznano hasło „Segregujesz 

– świat ratujesz” 

(autorka: Klaudia MAŚLAN- 

KA, Piwniczna Zdrój, kl. I) 

Sądząc po tym, że hasła 

uczniów młodszych były lepsze 

niż uczniów starszych, 

można wnosić, że z ekologicznego 

punktu widzenia 

im krócej chodzisz do szkoły, 

tym dla ciebie lepiej. 

Onże juror

Str. 18 

Edukacja 


Ziemski kryzys 

Scenariusz widowiska szkolnego 

Postacie: - Ziemia 

- Słońce 

- Chmury 

- Drzewa 

- Kominy-Wiatraki 

- Wiatr 

- Grom 

- Fale 

- Ptaki 

Rekwizyty: śmieci, worki na 

śmieci, świece dymne, przebrania 

dla postaci, fale, miska 

z wodą, kaseta z piosenką 

„Śmieciu precz”, nagranie odgłosów 

burzy, lasu i morza. 

[Na środku sceny stos 

śmieci, wokół którego krążą 

Chmury. W śmieciach ukryta 

jest Ziemia, która śpi. Za 

stosem śmieci stoją dwa fabryczne 

kominy, z których 

unosi się dym.] 

Wkracza Słońce i rozglądając 

się dokoła woła: 

Słońce: – Ziemio! Córko moja 

ukochana! Zbudź się! Już ranek! 

[Brak odpowiedzi.] 

Słońce: – Ziemio! Odezwij 

się! Chcę z tobą porozmawiać. 

[Stos śmieci się porusza i wolno, 

ospale wychodzi z niego Ziemia. 

Jest brudna, rozczochrana, 

półprzytomna.] 

Ziemia: – Tak, matko… Już 

nie śpię, ale źle się czuję. Kręci 

mi się w głowie… Brak mi sił… 

To chyba koniec… 

Słońce: – Dziecko, co ty opowiadasz! 

[podchodzi bliżej] 

Rzeczywiście, fatalnie wyglądasz. 

Ogarnij się nieco. Masz 

przecież Chmury. Gdy je poprosisz, 

orzeźwią cię porannym 

deszczem. 

Ziemia: – Właśnie przed 

chwilą je o to poprosiłam i 

zobacz, jak mnie urządziły! 

Do tego Wiatr nawiał mi na 

posłanie pełno śmieci! 

[Chmury „tańczą” do odgłosów 

burzy (z płytoteki „Z Ekoludkiem 

w Szkole”). W trakcie 

tego kilka razy „przelatuje” 

Wiatr. Chmury zbliżają się do 

Słońca i Ziemi – część staje 

za Słońcem, część za Ziemią i 

śpiewają ponurą piosenkę.] 

Chmury: 

Płynie chmura za chmurą, 

Pioruny, błyskawice 

Dokoła jest ponuro, 

wichury, nawałnice, 

A gorzej będzie jeszcze, 

powodzie i tsunami, 

Gdy luną kwaśne deszcze! 

Zawładną Ziemianami! 

Przyprawią was o dreszcze! 

Bo są niszczycielami! 

- Gdzie są zielone lasy? 

- Zatrute ! Całe masy! 

- Gdzie kryształowa woda? 

- Zanieczyszczona! Szkoda! 

- Gdzie urodzajna ziemia? 

- Zniszczyli ludzie! Nie ma, nie 

ma! 

- Gdzie wonne jest powietrze? 

- Chyba gdzieś we Wszechświecie… 

Ziemia: – Sama widzisz matko. 

Moi lokatorzy – ludzie nie 

dbają o swój dom. A ja cierpię! 

Słońce: – Czy nie ma na Ziemi 

nikogo, kto znalazłby sposób 

na to, aby żyć w zgodzie z 

naturą? 

Ziemia: – Ja już nie mam nadziei. 

Zginę! 

Słońce: – Nie pozwolę na to! – 

zwraca się w stronę widowni 

– Halo, ludzie! Czy znajdzie 

się ktoś, kto pomoże usunąć 

ten bałagan? Czy Ziemia ma 

ulec zagładzie? 

Dzieci: – My chcemy! My pomożemy! 

– biegną w stronę 

sceny, ustawiają się w półkole. 

Dziecko 1: – Na początek zrobimy 

ze śmieciami porządek. 

[Dzieci do akompaniamentu 

piosenki „Śmieciu, precz” 

zbierają śmieci do worków.] 

Kiedy rano słońce świeci, 

wybiegają na dwór dzieci 

Lecz zabawa się nie kleci, 

bo dokoła sterty śmieci. 

ref.: 

Śmieciu, precz, brudzie,precz, 

ład, porządek, dobra rzecz. 

śmieciu, precz, brudzie precz, 

Ład, porządek, dobra rzecz. 

Tu papierek od cukierka, 

Tam po soku jest butelka. 

Ówdzie puszka po napoju 

i pudełko – może twoje? 

ref.: Śmieciu, precz… 

Żyć nie można w bałaganie, 

Więc się bierzmy za sprzątanie. 

Zmykaj śmieciu do śmietnika, 

Bałaganie, brudzie znikaj. 

ref. Śmieciu, precz… 

Dziecko 2: – Spaliny i dymy 

niszczą lasy, zanieczyszczają 

powietrze. [Zwraca się do kominów]: 

Czy wam nie wstyd 

tak kopcić? 

Kominy: – Bardzo wstyd! 

Wielki wstyd! Już ten dym i 

nam zbrzydł! My przepraszamy, 

już się zmieniamy! 

[Zmieniają się w wiatraki.] 

[Wychodzą drzewa. Słychać 

odgłosy lasu (z płytoteki „Z 

Ekoludkiem w Szkole”) ] 

Ziemia: – Ach! Jak lekko oddychać. 

Zawroty głowy ustąpiły! 

Słońce: – No, a teraz zadbaj o 

swój wygląd. 

Ziemia: – Myślisz, że woda 

jest już czysta? 

Dziecko 3: – Nasze górskie 

strumienie pozwolą ci Ziemio 

zmyć kurz i pył. Sprawdź to! 

[Podchodzą Fale z wacikami 

i miską z wodą i czyszczą 

twarz Ziemi. W trakcie 

słychać odgłosy wody. Fale 

„oczyszczają” Ziemię.] 

Ziemia: – Ach, jak dobrze się 

czuję! Dziękuję! Dziękuję! 

[Chmury ustawiają się w 

pierwszym rzędzie w/g kolejności 

hasła, wypisanego „na 

odwrocie” wykonanych z kartonu 

chmur. Po ustawieniu się 

dzieci biorące udział w przedstawieniu 

głośno wypowiadają 

to hasło:] 

Ziemia to Twój dom, zadbaj 

w nim o porządek! 

Danuta Kulig

Maj - Czerwiec 2009 Społeczeństwo. Kultura 

„Jajko, żurek i mazurek” 

Podczas II Powiatowego Konkursu 

na najsmakowitszy stół 

wielkanocny, zorganizowanego 

w Niedzielę Palmową przez nasz 

MGOK, mogliśmy podziwiać 

przybranie stołów i smak potraw 

wielkanocnych z Łabowej, Łososiny 

Dolnej, Nawojowej, Rytra, 

Tęgoborzy i od nas – z Łomnicy 

Zdroju. 

W Młodowie 

Nie dopchaliśmy się do stołów 

konkursu „Jajko, żurek i 

mazurek” w MGOK-u, gdyż 

powierzchnia wystawiennicza 

niewielka, a konkurs miał 

zasięg powiatowy. Pani Maria 

Krasowska rzuciła więc pomysł 

zorganizowania własnego 

(paru stowarzyszeń piwniczańskich) 

konkursu na stół i koszyk 

wielkanocny – w lokalu 

Młodowianki. Stowarzyszenia, 

zrzeszone w Partnerstwie Ziemia 

Piwniczańska, podchwyciły 

pomysł ochoczo i w sobotę 4 

kwietnia przystroiły swoje stoły 

Oceny dokonywała Wysoka 

Komisja: Magdalena Kroh – etnograf, 

Lidia Łomnicka – instruktor 

plastyki, Bogumił Ciuła 

– instruktor żywienia. Od razu 

powiedzmy, że nie miała ona łatwego 

zadania, bo – jak widać na 

zdjęciach powyżej – spotkały się 

tutaj: Tradycja, Uroda i Dobry 

Smak. A oto zwycięzcy: 

w wielkanocne ozdoby, a przede 

wszystkim ustawiły na nich 

świąteczne potrawy i wypieki. 

Był więc suto zastawiony stół 

Stowarzyszenia Kobiet ze wsi 

Młodów i Głębokie, Stowarzyszenia 

Nasz Dom, Towarzystwa 

Wierchomlańskiego i Towarzystwa 

Rozwoju Piwnicznej. Stoły 

nasze oceniało jury w osobach: 

burmistrza Edwarda Bogaczyka, 

radnej Beaty Polakiewicz, 

Barbary Kotarbowej i sołtysa 

Józefa Kuliga. Poszczególnych 

miejsc w konkursie nie przyznano, 

uznając że wkład pracy 

wszystkich był ogromny, więc 

wszyscy zwyciężyliśmy. 

�� w kategorii „STÓŁ WIELKA- 

NOCNY” Gminny Ośrodek 

Kultury w Łabowej; Wyróżnienie 

– Agroturystyka Rytro; 

�� w kategorii „POTRAWA WIEL- 

KANOCNA” Stowarzyszenie 

na Rzecz Rozwoju Wsi Łomnica 

„Łomniczanie”; wyróżnienia: 

Koło Gospodyń Wiejskich w 

Tęgoborzy i Gminny Ośrodek 

Kultury w Nawojowej; 

Nagrodami rzeczowymi obdarzyła 

nas pomysłodawczyni 

konkursu, Maria Krasowska, 

a burmistrz nagrodził nas po 

równo, każdemu stowarzyszeniu 

przyznając nagrodę w wys. 250zł 

(do wyboru w sklepie, zgodnie z 

potrzebami i celami statutowymi 

każdego ze stowarzyszeń). 

Potem odbyła się degustacja, 

czyli członkowie stowarzyszeń, 

jury i goście zajadali znakomite 

potrawy i wypieki, znajdujące się 

na stołach, a zaczęli od gorącej 

święconki, przygotowanej przez 

panie z Młodowa i Głębokiego. 

Podopieczni Naszego Domu 

obdarowali zebranych wykona- 

Str. 19 

B.P. B.P. 

�� w kategorii „CIASTO WIEL- 

KANOCNE” Gminny Ośrodek 

Kultury w Łabowej. 

Ależ by się przydała duża sala 

sportowo-widowiskowa! Dopiero 

by była wyżerka! Już widzę 

te stoliki! Słyszę te zachwyty! Te 

rozmowy! Przyśpiewki! 

Gratulujemy „Łomniczanom”! 

Tak trzymać! 

(wik) 

nymi przez siebie wiosennymi 

kwiatami, no i oczywiście wszyscy 

składaliśmy sobie świąteczne 

życzenia, umawiając się na następne 

równie sympatyczne spotkania 

w ciągu roku. 

Serdecznie gratulujemy pani 

Marii pomysłu, panu burmistrzowi 

dziękujemy za nagrody. 

I oczywiście zapraszamy sympatyków 

Partnerstwa na następne 

nasze wspólne imprezy, odnotowywane 

w kalendarzu, który 

znajdować będziecie Państwo w 

„Głosie Nadpopradzia”. 

Lucyna Latała–Zięba 

[fot. IV str. okładki: B.P.]

Str. 20 

Społeczeństwo. Kultura 


Kultura Nova? 

20 kwietnia spotkała się po raz 

pierwszy w gabinecie Burmistrza 

Piwnicznej grupa osób, kierujących 

agendami, usytuowanymi w 

budynku Domu Kultury – z parą 

architektów, pp. Malwiną Cebulak 

i Sławomirem Podrazą, z „SP Projekt” 

w Nowym Sączu. Niżej podpisany 

(wik) przysłuchiwał się. 

Jest szansa na do�nansowanie 

modernizacji i rozbudowy budynku 

oraz przywrócenie mu wyglądu 

sprzed wojny. Zasadniczy zamiar 

to wybudowanie nowego budynku 

od strony banku, przeniesienie 

głównego wejścia naprzeciw 

plebanii, a w efekcie – ustalenie 

parteru na poziomie dzisiejszej 

suteryny. Nowy budynek byłby 

połączony ze starym przez dwukondygnacyjny 

łącznik. 

Ważne skutki tak zarysowanych 

zmian byłyby następujące: 

�� budowa sali widowiskowo-imprezowej 

na około 120 osób, 

�� budowa dużego pomieszczenia 

galerii, 

�� wbudowanie windy w klatkę 

schodową, 

�� zabudowa przestrzeni nad 

obecnym szaletem miejskim, 

�� przeznaczenie na bibliotekę 

całego poddasza, czyli obecnego 

II piętra, 

�� nieznaczne powiększenie 

przestrzeni użytkowej Domu 

Kultury, 

�� przywrócenie frontonowi budynku 

wyglądu zbliżonego do 

dawnego, 

�� dostosowanie budynku do 

obowiązujących norm przeciwpożarowych 

i socjalnych 

(uzdatnienie ciągów 

�� komunikacyjnych do poruszania 

się osób niepełnosprawnych) 

W bardziej ekskluzywnym gronie 

odbyło się drugie spotkanie 

(spośród instytucji zainteresowanych 

były reprezentowane: 

MGOK jako inicjator projektu 

oraz Towarzystwo Miłośników 

Piwnicznej jako… grupa ludzi 

ambitnych. Nie zaproszono – 

dlaczego? – przedstawiciela Biblioteki, 

a więc najważniejszej 

Klub hipochondryków 

Hipochondrycy – którz ich nie 

zna. Ileż to razy w swoim życiu 

sami ulegamy takim stanom. A 

już nie daj Boże, jeśli pod ręką 

znajdzie się encyklopedia zdrowia 

lub inny periodyk poświęcony 

zdrowiu lub objawom chorób. 

Wtedy na pewno znajdziemy coś 

dla siebie. 

Na podstawie tej właśnie obserwacji 

zbudowana jest intryga 

sztuki autorstwa Meggie W. 

Wrightt, pt. “Klub hipochondryków”. 

Świetne przedstawienie, 

brawurowo zagrane m.in. przez 

Zbigniewa Zamachowskiego, 

Wojciecha Malajkata, Piotra 

Polka i Magdę Wołłejko, wywołuje 

niekłamane salwy śmiechu. 

Kapitalna, inteligentna komedia, 

w rękach fachowców sprawdza 

się na scenie znakomicie i daje 

widzom dobrą zabawę. Mimo 

że często śmieją się oni z samych 

siebie. Ale to dobrze, że jeszcze 

potra�my się z siebie śmiać. 

Widownia “Sokoła” tego wieczoru 

wypełniona była po brzegi. 

Wszak nazwiska “oprawców” 

przedstawienia nie mogą zawieść: 

Zbigniew Zamachowski 

był gwiazdą tegorocznego Festiwalu 

“Ludzie kina” w “Sokole”, a 

zarazem kompozytorem muzyki 

do spektaklu. Wojciech Malajkat 

– obecny dyrektor teatru “Syrena 

“w Warszawie, znakomity aktor 

i od niedawna reżyser, pedagog 

(na stanowisku profesora) w 

Państwowej Wyższej Szkole Filmowej 

Telewizyjnej i Teatralnej 

w Łodzi. Posiada stopień naukowy 

doktora habilitowanego. 

Piotr Polk, to także postać znana 

z teatru i �lmu (nagrodzony 

m. in. w 1988 r. na festiwalu 

�lmów i seriali TV w Monte 

Carlo nagrodą Księcia Alberta) 

i tzw. śpiewający aktor. I na koniec 

Magdalena Wołłejko ( choć 

może powinna być na początku 

tej wyliczanki), prywatnie żona 

instytucji kultury w mieście). 

Zebranie ob�towało w emocje. 

Projektanci przedstawili nową 

koncepcję, uwzględniającą poprawki, 

o które na poprzednim 

spotkaniu wnosili użytkownicy 

obiektu. Nie jest to chyba wersja 

ostateczna. Co prawda, zadanie 

rozbudowy i przebudowy budynku 

MGOK-u może być wykonane 

przy wsparciu środków 

unijnych, jednak „marzenia” 

użytkowników budynku co do 

przyszłych pomieszczeń i ich 

przeznaczenia przerosły znacznie 

możliwości �nansowe gminy 

teraz i w przyszłości (koszty wyposażenia, 

eksploatacji i utrzymania 

budynku oraz personelu 

potrzebnego do jego sprawnego 

funkcjonowania). Kompleksowa 

budowa i przebudowa całego 

budynku MGOK-u będzie trwać 

1,5 – 2 lat, a na ten czas nie ma 

lokali zastępczych dla Biblioteki, 

Domu Kultury oraz Muzeum 

TMP. Musiałyby one zawiesić 

działalność i znaleźć miejsce na 

zmagazynowanie sprzętu, księgozbiorów 

oraz zbiorów muzealnych. 

Pozostałe niejasności to: 

�� czy dostęp do informacji turystycznej 

będzie w tym budyn- 

Piotra Polka, pochodzi ze znanej 

aktorskiej rodziny i ma spory 

dorobek aktorski i literacki. To 

właśnie ona ukrywa się pod angielsko 

brzmiącym nazwiskiem 

Meggie W. Wrightt! 

Całości dopina autor scenogra- 

�i, nie kto inny, jak sam Allan 

Starski, zdobywca Oscara za „Listę 

Schindlera”. Czy trzeba czegoś 

więcej, aby osiągnąć sukces? 

ku zachowany? 

�� czy liczne grupy artystyczne 

MGOK-u będą miały gdzie 

uprawiać czynnie kulturę? 

�� czy pomyślano o innych funkcjonujących 

obecnie stowarzyszeniach 

? 

�� czy przewiduje się miejsce na 

ekspozycję sztuki oraz rękodzieła 

wykonywanego współcześnie? 

Nieco spokojniej i krócej odbyło 

się przedstawienie przez tych samych 

projektantów koncepcji zagospodarowania 

placu targowego 

na Maślanym Rynku. Nareszcie 

mają szansę zniknąć z niego stare, 

nieestetyczne „budki” i rozstawiane 

przez handlujących stojaki 

i wieszaki. Zaproponowane przez 

projektantów stoiska, estetyczne, 

a przede wszystkim zadaszone, na 

pewno zadowolą handlujących, 

wprowadzą na targowisku ład, 

porządek i wygodę, również dla 

kupujących. A przede wszystkim 

nie będą szpecić znajdującego się 

za murem miejsca wymagającego 

szacunku – Starego Cmentarza. 

(wik), LLZ 

Bankiet po otwarciu sali im. Zo�i Rysiówny 

Chętnie obejrzę drugą część hipochondryków 

„Klub hipochondryków 

2 czyli coś dla ducha”, a 

także czekającą na realizację w 

Teatrze Syrena sztukę „Klub Kobiet 

Porzuconych”. I Państwu też 

polecam, jeśli szukacie chwili relaksu 

i dobrej zabawy. Na pewno 

przyjadą znów do „Sokoła”. 

Marzena Drzewińska

Maj - Czerwiec 2009 Społeczeństwo. Kultura 

Wielka radość 

Ilekroć przy Janie Pawle 

II pojawiała się tkliwa, 

troskliwa twarz ks. Stanisława 

Dziwisza, czuliśmy 

się spokojniejsi. Ta obecność 

stała się nam szczególnie 

potrzebna po zamachu 

na życie i naukę 

Ojca Świętego. I tak już 

było przez wszystkie pielgrzymki, 

audiencje, nieszpory 

i modlitwy. Wszak 

to On jakby w swoim i 

naszym imieniu czytał Jego 

myśli, wyczuwał Go na 

skinienie, na oddech, na 

powiew wiatru, na skrywaną 

łzę bezsilności. Był 

Jego skromnym, pracowitym 

aniołem stróżem. Jego 

rezonansem od Krakowa, 

przez sto pielgrzymek 

i znów po Kraków. 

W wiecznym pogotowiu, 

oddaniu, czuwaniu nad 

ziemską świętością, której 

promieni coraz bardziej 

byliśmy świadomi, aż po 

Santo Subito. 

Kilka lat temu, za sprawą 

łaskawego losu, znalazłam 

się na wyciągnięcie dłoni 

od Kardynała Dziwisza 

w bazylice świętego Piotra. 

Szepnęłam ,,Szczęść 

Boże’’, równoznaczne z 

wielkim ,,Bóg zapłać’’ 

za posługę i opiekę nad 

wielkim Rodakiem, reformatorem 

oblicza tej ziemi. 

Żadne gwiazdy na niebie 

nie wskazywały wtedy, że 

wraz z ,,Doliną Popradu’’ 

będę Mu podnucać, adaptowane 

do nowej potrzeby 

chwili ,,Życzymy, życzymy...’’ 

z okazji nadania 

(22 kwietnia 2009 r.) Kardynałowi 

tytułu Honorowego 

Obywatela Miasta 

Krakowa. 

Zespół wyśpiewał duszę z 

siebie. Nie zawiódł nadziei 

pomysłodawczyni oprawy 

artystycznej uroczystości, 

Małgorzaty Radwan-Ballada, 

przewodniczącej Rady 

Miasta Krakowa Sama 

ona poszła w tany i przegwizdy 

z Maćkiem Jeżowskim. 

A tak gwiżdżącej na 

palcach damy chyba nie 

ma drugiej w Krakowie. 

Str. 21 

Kardynał Dziwisz otrzymał 

od ,,Doliny Popradu’’ 

obraz pędzla Agnieszki 

Kotarbowej i wiązankę 

pieśni i melodii. Niechaj 

kołyszą one Jego góralskie 

serce jak najdłużej. 

Słowa piosenki oraz notatka: 

Krystyna Dulak-Kulej 

Od Raby do Tybru wieść sie niesie 

Od Raby do Tybru wieść sie niesie 

Raduj sie na falach Wisły i Popradu 

duso moja 

Ze Kardynał Dziwis w swy posłudze 

Ze Kardynał Dziwis w swy posłudze 

Dostoł od Krakowa zasłuzone kluce 

Dostoł kluce 

A jesce wymódlmy drugie kluce 

A jesce wymódlmy drugie kluce 

Coby niemi serca w papiyski nauce 

Nom otworzył 

B.P.

Str. 22 



Strzała Erosa 

Opowieść zmyślona 

Rok 1770 był w Galicji niezwykły. 

Wcześniej, w 1769 

roku, Austria odebrała starostwo 

spiskie, nie zwracając 

sum, pożyczonych cesarzowi 

przez polskiego króla. Udało 

jej się to dzięki zamieszaniu, 

jakiego na tych ziemiach 

narobiła warcholska, a też 

patriotycznie zorientowana, 

konfederacja barska. 

Ponieważ zajęcie Spisza nie 

spowodowało żadnej reakcji 

Warszawy, więc w roku 1770 

Austriacy posunęli się dalej, 

zajmując tereny od Tatr po 

Beskid Niski, już po północnej 

stronie gór. Radca dworu 

Józef Török zawile, ale na razie 

skutecznie uzasadnił, że 

ta ziemia należy od XIII wieku 

do Węgier, a w konkluzji: 

do Świętego Cesarstwa, 

którego Węgry obecnie są 

częścią. Łgał, jak to zwykle 

radcy dworu czynią, ale kto 

miał mu zaprzeczyć? Daleka 

stolica i właśnie „porywany” 

przez konfederatów król? 

Austriacy nakazali odśpiewanie 

po kościołach 

Te Deum laudamus, a w 

miasteczkach – urządzenie 

festynów ludowych, którym 

towarzyszyła zamiana białego 

orła polskiego na czarne, 

dwugłowe ptactwo. Już wtedy, 

a zwłaszcza gdy przybył 

w odwiedziny do Galicji cesarz-�lozof, 

Józef II, liczne 

arystokratki i szlachcianki 

zabiegały o to, by umilić pobyt 

dziarskim o�cerom oraz 

prześwietnej władzy. 

Nie każda jednak, a szczególnie 

mieszczka, mogła się 

dopchać do samego Cysorza. 

Pozostawało zadowolić się 

czymś poślednim. Zaczęli 

napływać pierwsi Niemcy, 

Czesi, Węgrzy. Początkowo 

nie było w czym wybierać, 

ale z każdym miesiącem to 

się zmieniało. Maria Teresa 

oraz jej syn Józef II uważali 

się za władców „z bożej łaski”, 

a ta łaska właśnie odwróciła 

się od Polaków, także w dobrach 

biskupich, na które 

powinna była przecież spływać 

ob�cie. No i łaska „na 

tym etapie dziejów” mówiła 

po niemiecku, nie całkiem w 

zgodzie z ciągle jeszcze międzynarodową 

łaciną. 

Poprad bierze swój początek 

w Tatrach, spływa ku 

południowi, zerkając na Wiedeń, 

jednak następnie ucieka 

ku miastom i wsiom Spisza, 

mija Starą Lubowlę i zamek 

Lubomirskich, by nieco dalej 

znaleźć przesmyk w głównym 

grzbiecie Karpat i przemknąć 

się ku północy. Z Lubowli też 

prowadzi stary trakt prosto na 

północ, ku Nowemu Sączowi. 

Gdy Poprad czyni spory, na z 

górą 40 kilometrów, zakręt, 

droga opuszcza rzekę w Lubowli, 

by ją ponownie spotkać 

po drugiej stronie gór, w 

Piwnicznej. 

Do tego miasteczka przybył 

już jesienią 1770 roku 

Czech w służbie Marii Teresy, 

Potočky, z żoną i trójką dzieci. 

Potočky był wysłannikiem 

cesarzowej, mającym zbadać, 

ile nowych szkół trzeba 

będzie otworzyć, by każde 

dziecko wiejskie mogło zaznać 

dobrodziejstw nauki. 

Taka zmiana socjalna nie 

była w smak wielu Polakom, 

przywiązanym do swej feudalnej 

przeszłości, ale że za 

wysłannikiem stał autorytet 

wojska cesarskiego, nie mogli 

odmówić mu wglądu w krainę 

zbiedniałą, a dodatkowo 

nękaną tak przez zarazę, jak i 

przez uganiające się za konfederatami 

wojska rosyjskie. 

Żona cesarskiego wysłannika, 

choć matka trojga dzieci, 

była kobietą młodą i urodziwą. 

Nie można wykluczyć, że 

płynęła w niej krew cygańska 

lub tatarska, bo urodę miała 

śniadą, kości policzkowe zaznaczone, 

oczy czarne i wesoło 

błyszczące, tańczyła też 

pięknie, ubierała się barwnie. 

Mąż nie miał dla niej wiele 

czasu, wędrując to dwukółką, 

to nawet pieszo po okolicy 

dzikiej i pięknej, z wsiami poukrywanymi 

w głębi wąskich 

dolin. Teren jego powinności 

sięgał od Czorsztyna z jednej, 

aż za Wysową z drugiej 

strony. Było co badać, znikał 

więc z domu, jaki został mu 

przydzielony w Piwnicznej, 

na cały tydzień, ledwie w niedzielę 

pojawiając się z rodziną 

na porannej mszy. 

Czy to właśnie wychodzących 

z kościoła ujrzał młody 

nauczyciel szkoły piwniczańskiej, 

czy stało się to gdzie 

indziej i całkiem inaczej, nie 

ma pewności. Dość, że gdy 

zobaczył Potočkovą, zakochał 

się swoją drugą miłością. 

Drugą, bo pierwsza zmarła w 

epidemii. Stratę ową Walenty 

szybko przebolał, bo kobiet 

żyło w miasteczku ze sto więcej 

niż mężczyzn, więc było 

w kim wybierać. Ponieważ 

wszędzie na uliczkach błoto 

wysychało tylko przy długiej 

pogodzie, kobiety musiały 

unosić nieco kiecki, idąc z 

kościoła przez rynek. 

Wiadomo zaś, że uniesiona 

ponad kostkę spódnica zachęca 

diabła, by wniknął w 

rzecz samą. Walenty diabłem 

nie był, nadto uczył dzieci 

miejskie i wiejskie pod czujnym 

okiem proboszcza, ale 

młodym spojżeniem wszystko 

dojrzeć potra�ł. Potočkova 

zaś utkwiła w tym oku na 

dłużej. 

Ponieważ był nauczycielem, 

więc miał niejaką wiedzę 

o tym, po co zjechał tu 

jej mąż. Chociaż odruchowo 

żywił niechęć do Austriaków, 

ten akurat przejaw ich panowania, 

który sprowadził do 

Piwnicznej piękną, rozkwitłą 

kobietę, pochwalał bez 

zastrzeżeń. Zdawał też sobie 

sprawę z tego, choć niewyraźnie, 

że nadeszły nowe czasy, 

pojawia się po raz pierwszy 

jakowaś administracja 

państwowa, gdzie awans jest 

zapewniony, byle się ubrać 

z francuska i po niemiecku 

rozmawiać. Skoro potra�ą 

Czesi, potra� i on. 

Zapowiedziano, że dwudziestego 

listopada, we czwartek, 

duchowieństwo, szlachta 

i mieszczanie mają złożyć 

przysięgę wierności cesarzowej, 

wybierając się w tym 

celu do Nowego Sącza. Tydzień 

wcześniej, gdy nieliczni 

w rynku Żydzi rozpoczynali 

świętować szabas, Walenty 

niby to przypadkiem zapukał 

do drzwi mieszkania, wynajętego 

przez miejską władzę 

Potočkom. Otworzyła Ona. 

- Dzień dobry, pani komisarzowa 

– powiedział na wszelki 

wypadek Walenty po polsku. 

- Dzień dobry panu – odparła 

po czesku z lekkim 

uśmiechem. Zza jej spódnicy 

wyglądała główka jednej z 

pociech. 

- Czy pan mąż w domu? – Jakoś 

się dogadywali, stosując 

proste formy zdaniowe. 

- Nie ma go. A pan do męża? 

– odparła i spojrzała ponad 

ramieniem gościa, jakby 

chciała sprawdzić, czy właśnie 

nie wraca z drogi. 

- Właściwie to nie. Pomyślałem, 

że pani taka samotna. Pewnie 

nudno ciągle z dziećmi. 

- A my się znamy? 

- Szanowny małżonek przedstawił 

mnie zeszłej niedzieli, 

po mszy. Jestem tu nauczycielem. 

- Ach, tak… Szanowny…? Co 

to znaczy? 

Walenty rozpaczliwie szukał 

w myślach niemieckiego 

przymiotnika. Znał kilkadziesiąt 

słów w tym języku. 

Trochę za mało. Wreszcie 

znalazł. 

- Geehrt, szanowny.

Maj - Czerwiec 2009 Literatura. Sztuka 

- Aha, geehrt… – przyjęła 

to obojętnie. – Pan miejscowy? 

– Wskazała palcem 

w dół, więc domyślił się, 

że nie chodzi o to, czy jest 

mieszczaninem, tylko czy 

jest stąd. Miał nadzieję, że 

dobrze odczytał jej słowa. 

- Uchowaj Boże! To znaczy: 

nie, jestem spod Biecza. Takie 

miasto niedaleko. Syn 

szlachecki. 

Rozmowa zawisła na tym 

słowie, ale już z głębi izby 

rozległo się wołanie dziecka. 

Potočkova rzekła: 

- Nie wiem, czy mogę pana 

zaprosić do środka. Taki 

nieoczekiwany gość. 

Walenty pomyślał o różnych 

sensach słowa „środek” 

i zrobiło mu się gorąco. 

- Ale ja chciałem tylko… - 

zawahał się. 

- No…? 

- Pomyślałem, żeby zaprosić 

panią na jakiś spacer. Pojechalibyśmy 

gdzieś. 

- Zaprosić? Pozvati? 

- Tak, tak. Pozvati. – Chyba 

tak, pomyślał. 

- A gdzie tu można jechać? 

- To już według uznania. Do 

źródełka wody mineralnej. 

Do jednej kobiety, co wróży 

z kart… 

- Ale chłodno, zima idzie. A 

tu jak na wsi, nie we Wiedniu. 

- No tak… Wiedeń… – Powiedział 

to nie bez goryczy. 

– Pani zna Wiedeń. 

- Zna, nie zna… tak tylko 

powiedziałam. Wie pan co, 

niech pan przyjdzie jutro. 

Sobota, pewnie mąż wróci. 

Wypijemy herbatę u nas w 

domu, poznacie się bliżej. 

Walenty nie miał pewności, 

czy akurat męża chce 

„pozvati”, ale nie było jak 

odmówić. Pożegnał się i 

wrócił spocony do siebie. 

c.d.n. 

(x) 

Młodzi czytelnicy… 

…chcą podzielić się swoimi 

pasjami czytelniczymi. Proponują 

książki, z którymi zetknęli 

się niedawno, lub takie, do 

których chętnie wracają. Do 

przeczytania powieści spoza 

kanonu lektur szkolnych zachęcają 

wszystkich, szczególnie 

na czas odpoczynku: 

(1) Ostatnim razem, kiedy błądziłam 

między półkami biblioteki 

publicznej, mój wzrok przykuły 

książki Lauren Brooke z serii 

„Heartland” .Tytuł oznacza nazwę 

schroniska dla koni. Książki 

postanowiłam wypożyczyć. 

Lecznica jest czymś więcej. 

Prowadzi ją szesnastoletnia 

dziewczyna imieniem Amy 

wraz z siostrą i dziadkiem 

oraz pomocnikiem do opieki 

nad zwierzętami – Tegiem. Po 

śmierci matki Amy przejęła pałeczkę 

i ona leczyła konie. 

Do stadniny tra�ają konie z 

różnymi chorobami. Poznajemy 

konia Bajkę, który okazuje 

się niedostępny, widzimy konia 

medalistę, bojącego się z jakiejś 

przyczyny wchodzić do przyczepy. 

Jednak największy szok 

przeżyje młoda lekarka, kiedy 

musi wyleczyć zwierzę, które 

spowodowało śmierć jej mamy. 

Między młodą bohaterką a 

stajennym – Tegiem po jakimś 

czasie rodzi się uczucie. Miłość 

zostaje poddana próbie, gdy 

zjawia się nowy pomocnik. 

Przygody opisane przez 

Lauren Brooke zafascynowały 

mnie. Zachęcam do przeczytania 

wszystkich książek z tej 

serii. Może pojawi się adaptacja 

�lmowa powieści? 

Anna Durlak 

(2)Marlee Matlin, niesłyszącą 

od dziecka aktorkę znamy z 

�lmu ”Dzieci gorszego Boga”. 

Książka „Głucha jesteś ?” to 

jej debiut literacki. Powieść 

opowiada o niedosłyszącej 

dziewięcioletniej dziewczynce 

imieniem Megan: To niesprawiedliwe! 

Chcę rozmawiać 

przez telefon tak jak ty, tata i 

Matt! – krzyknęła. Ze wszystkich 

sił starała się nie płakać, 

ale to było silniejsze od niej samej. 

Ukryła twarz w ramionach 

mamy – czytamy w powieści. 

Dziewczynie nie jest lekko. Musi 

borykać się z trudnymi problemami 

codzienności. Pewnego 

dnia poznaje Cindy, rówieśnicę, 

nową sąsiadkę. Rzeczywiście, dobrze 

jest mieć życzliwych przyjaciół. 

Razem wyjeżdżają na wakacyjny 

obóz, gdzie przeżywają 

nowe niespodzianki. Nie zawsze 

jest kolorowo. Dobrze jednak 

otwierać się na nowe przyjaźnie. 

Przekonajcie się sami, sięgając 

po książkę. Serdecznie polecam. 

AD 

(3) „Co ma być, to będzie” z 

serii „Heartland”, której autorką 

jest Lauren Brooke, to książka, 

którą warto przeczytać. Schronisko 

dla koni jest szczególnego 

rodzaju, bo właśnie tam” leczy 

się blizny przeszłości” 

Główną bohaterką jest nastolatka 

Amy, kochająca konie. 

Dziewczyna poświęca się pracy 

w schronisku, bez względu na 

trudną sytuację rodzinną : mama 

ginie w wypadku, ojciec odchodzi. 

Mieszka już tylko ze starszą 

siostrą Lou i z dziadkiem. Nastolatka 

całą swoją uwagę poświęca 

opiece nad końmi, zwłaszcza – 

Meladii – klaczy, która wkrótce 

będzie miała źrebaka. 

Książkę tę polecam wszystkim miłośnikom 

zwierząt. Cała seria książek 

autorki warta jest przeczytania. 

Monika Dziedzina 

Dojrzewanie jest rzeczywiście 

bardzo długą lekcją. O tym 

przekonują się Magda, Ewa oraz 

Ania, których losy łączy szkoła 

i wspólna klasa. Książka Ewy 

Str. 23 

Ostrowskiej pt.: „Długa lekcja” 

pokazuje świat zwykłych 

nastolatek, wywodzących się z 

różnych środowisk, i mających 

przecież odmienne doświadczenia. 

Okres szkoły średniej to 

czas dla nich trudny, ponieważ 

związany z nowymi wyborami i 

spojrzeniem na własne postępowanie. 

Kontakt z grupą rówieśniczą, 

może oznaczać ocenę siebie 

wobec innych. Magda buntuje 

się, jest arogancka, lub może 

tylko zagubiona. Ewa patrzy poprzez 

pryzmat pieniędzy, na co 

niewątpliwy wpływ ma matka. 

Anna z powodu trudnej sytuacji 

rodzinnej, poświęca się rodzeń- 

fot. Autorka 

stwu. Każda zrozumie, kim jest 

naprawdę, kiedy będzie zmuszona 

stanąć wobec trudnych, 

życiowych wyborów. Polecam 

wszystkim książkę, która może 

okazać się pomocna podczas takich 

właśnie życiowych długich 

lekcji. 

Nikogo chyba nie trzeba długo 

przekonywać do książek Małgorzaty 

Musierowicz. Od dawna 

możemy śledzić losy bohaterów 

tzw. cyklu „Jeżycjady”. Akcja 

wszystkich powieści tego cyklu 

toczy się właśnie w dzielnicy 

Poznania, w Jeżycach. Najnowsza 

książka pt.: ”Sprężyna” opisuje 

nowe, zaskakujące czasem, 

sytuacje w rodzinie Borejków. 

Powieść pełna ciepła, humoru, 

ukazuje przyjazną atmosferę rodzinnego 

domu, przynosi wiele 

cennych wskazówek, potrzebnych 

w codziennym życiu. A co 

najważniejsze - nie musimy się 

obawiać nieszczęśliwego zakończenia. 

Optymizmu nie brakuje 

w powieści. 

Monika Jasiurkowska

Str. 24 



Kochane ludzie i ludziska 

No i niek no mi �o powiy 

ze jo baba niegramotno jak 

jo sama samiuteńko ałroplanem 

do Krakowa z Londynu 

poleciała. Com wyznała tom 

wyznała, ale com sie podszkoluła 

to mi na sytkie nostępne 

wyszwendy po świecie 

wystarcy. Skróś te mgły 

tom mało nie uświyrkła ale 

łod słówka do słówka ( a i na 

migi), pu dnia późni, alem do 

Krakowa doleciała. Samo- 

lot trosusie nadrobiuł, widać 

wiatry go ku Tatrom gnały. 

Kuzynka z Florydy dobrze mi 

porajuła, zebym sie po góralsku 

na podróz wyśtrychła to 

bede znacniejso i łocwi mie 

bedzie zapamiętać. No tom 

sie w moją chuste frędzlastą 

przyłodzioła i juz sytka 

łaskawsem łokiem na mnie 

spoziyrali. Na kontroli paśportowy 

chodoki, ło�cerka, 

galanto a jeden to nawet piw- 

Wojtyłowa rola studzienecką bije 

Niek sie kozdy pielgrzym wody z nie napije 

Wojtyłowa rola źródlanicą poi 

Niek sie zoden pielgrzym smaku je nie boi 

Wojtyłowa rola nie w dmuchawce strojno 

Jeno w skibki chleba w misterium słów hojno 

Bij nom źródlanico, bij nom na nowy wiek 

Niek sie twojem źródłem pokrzepi kozdy cłek 

Małem piwnicokom 

(na melodie ,,Pod jaworem’’) 

Póde na góry na wiosne 

Póde posłuchać 

Ptosęcyf śpiywek i piosnek 

Póde posłuchać 

Póde na Kicorz i Banie 

Póde pod chmury 

Słuchać jak sie śpiywanie 

Niesie przez góry 

Póde na wiyrchy i gronie 

Póde w obłoki 

Bogu sie śpiywem pokłonie 

A ze mnom ptoki 

nicok i ni móg sie nadziwić, 

ze na tyle roki jo sie jesce po 

świecie włóce. Ale jo mu na 

to, ze z lezyska panie kapitanie 

nic nie przydzie. A po 

drugie nie mentryki, licencjaty 

jeno z zyciem za pan 

braty. Dziś młodzi zalotani, 

casu lo włosnyf dzieci ni mają 

no to wychodzi na to, ze bob 

piastunek trzeba światu na 

ratunek. Jo se ta nie krzywduje 

a i moje państwo ze mnie 

zadowolnione bom jo baba 

niebojtliwo a dzieci mi same 

pod pierzyne włazą coby jom 

góralskie przypowiytki łopowiadać. 

Dzięki temu do telewizora 

if nie ciągnie i łocy 

zdrowse mają. Roboty tyz sie 

zodne nie boje bo mi w zyciu 

nic nie cudne. Kiela to za 

modu cłowiek biydy zaznoł. 

do Starego Miasta sie na jarmak 

na piechty chodzało. A 

jak łojce kukiołecke z jarmaku 

przynieśli to były mecyje. 

Weź mnie tato na barana 

Daj mi zerwać chmurkę z nieba 

Bo tak dziwnie dziś od rana 

Twoich ramion mi potrzeba 

Nieś wysoko, pokaż światu 

A jak będę spadał ratuj 


Bo tak smutno mi od rana 

Kup mi ciuchy z ciucholandu 

Moge nawet chodzić boso 


Nim mi oczka zajdą rosą 

Biyda to nolepso profesorka 

i niejedno śkolenie przeprowadzi. 

Trza sie umieć i łez 

nachlipać i przed Bogiem 

ukorzyć i zadry w sercu nie 

nosić a wtedy i zdrowsy cłowiek 

umiyro. Niejeden, jak 

juz musi, to kciołby w maju 

umiyrać. A maj tego roku sie 

w Piwnicny zacął sie przepiyknie. 

Święto Trzeciego 

Maja godne było telewizora 

i transmisyje. Łorkiestra 

Dento zagrała, ze jaz ciorki 

po herbiecie przechodziuły. 

Sama radoś, to ci kwolcie 

łąki – baby poseptuwały. To 

były dźwięki ponad wszystkie 

rozdźwięki a i Proboszcz barz 

umioł do sumienia przemówić 

i sytkif łorkiestrantów i 

strazoków w if Florianowe 

święto pokwolić. W takiem 

ducha uniesieniu przysło mi 

zawracać do Anglije ale bede 

z Wami myślami na Sądeckif 

Błoniaf w dziesiątą rocnice 

kanonizacji nase madziarskie 

święte Kingi. 

Jagulina 


Krystyna Dulak-Kulej

Maj - Czerwiec 2009 Sąsiedzi 

Spotkania przedkongresowe 

Nigdy jeszcze do tej pory 

nie było w naszym regionie 

podobnej imprezy esperanckiej, 

zwanej „Antaukongreso”, 

czyli spotkanie przedkongresowe. 

Sam Światowy Kongres 

Esperanto odbędzie się w tym 

roku od 26 lipca do 1 sierpnia 

w Białymstoku i jest tradycją, 

że przy takiej okazji organizuje 

się w krajach goszczących 

esperantystów z całego świata 

imprezy okolicznościowe. Postanowiliśmy 

więc i my, Nowosądecki 

Klub PZE, pokazać 

naocznie piękno naszej ziemi. 

Aby więc zadowolić wszystkich, 

proponujemy gościom z 

zagranicy nasz program, który 

zapewnia rozkoszowanie się 

wszystkimi walorami Ziemi 

Sądeckiej. Podczas tygodniowego 

pobytu goście wzmoc- 

nią swe organizmy poprzez 

poranne lecznicze ćwiczenia, 

uaktywnią swój umysł dzięki 

bogatemu, zaznajamiającemu 

z regionem programowi, rozweselą 

dusze…Przyjadą do 

nas esperantyści z Niemiec, 

Hiszpanii, Brazylii, Włoch, 

Rosji, Belgii, Izraela, Japonii, 

Szwecji, Norwegii, Chorwacji. 

Gdzie i kiedy odbędzie się 

ta wspaniała impreza? W 

położonym miedzy górami 

uzdrowisku Muszyna-Złockie, 

w dniach 18-25 lipca. 

Goście zamieszkają w luksusowym 

Centrum Zdrowia 

i Regeneracji „Geowita”, 

mając do dyspozycji baseny, 

różnorodne kąpiele mineralne 

i masaże, a nawet własne 

źródło wody mineralnej 

„Złockie 8”. Codziennie 

będą korzystać z zabiegów 

takich jak inhalacje, diodynamika, 

kuracje wodne 

itp. Po obiedzie rozpoczyna 

się turystyczny i kulturalny 

program, między innymi 

spektakle, bankiety (wszystko 

w języku esperanto) i 

wycieczki: do Zakopanego, 

w Pieniny (spływ Dunajcem), 

do Krynicy, Piwnicznej, 

Nowego i Starego Sącza, 

Kamiannej, Wieliczki (kopalnia 

soli), Krakowa. 

Przygotowujemy także drugą 

bardzo ważną imprezę 

esperancką: 75 Międzynarodowy 

Kongres Ociemniałych 

Esperantystów. Jest to tygodniowe, 

integrujące spotkanie 

w dniach 18-25 lipca, także 

w Muszynie. Tutaj, tylko 

kilka metrów od unikalnego, 

Str. 25 

największego w Europie rezerwatu 

lipy drobnolistnej 

„Obrożyska”, w wielkim, 

pięknym ogrodzie stoi dom 

wypoczynkowy Polskiego 

Związku Niewidomych, do 

którego zjedzie około setka 

niewidomych esperantystów 

z 14 krajów (z opiekunami) . 

Motto tej imprezy brzmi: 

Podajmy sobie ręce, by drogi 

nie zgubić, będziemy coraz bardziej 

potrzebni jedni drugim. 

Do pomocy ociemniałym 

esperantystom przyjedzie 

także dziesięcioosobowa grupa 

dzieci z Chorwacji, które 

w ubiegłym roku tamtejszy 

Związek Esperanto przygotował 

do tej roli. A program 

obejmuje oczywiście wycieczki 

autokarowe po całym 

regionie, spływ Popradem 

z Piwnicznej do Rytra, grillowanie 

w ogrodzie, Festiwal 

Regionalnych Zespołów 

Folklorystycznych w am�teatrze 

w Muszynie itp. 

Patronat nad Kongresem 

Ociemniałych Esperantystów 

przyjęli: Wojewoda Małopolski, 

Starostwo Powiatowe 

w Nowym Sączu oraz Urząd 

Miasta w Muszynie, a do 

programu integracyjnego 

zapraszani będą mieszkańcy 

i goście, przebywający w 

uzdrowisku. 

Tłumaczymy na esperanto 

wiele materiałów turystycznych 

o regionie, a także 

piękne legendy muszyńskie, 

które zostaną wydane i każdy 

uczestnik imprezy dostanie je 

w formie folderu. 

Obydwie imprezy zakończy 

wspólny, nocny wyjazd do 

Białegostoku, aby uczestniczyć 

w 94 Światowym Kongresie 

Esperanto, organizowanym 

z okazji jubileuszu 

150 rocznicy urodzin Ludwika 

Zamenho�a, tam właśnie 

urodzonego. 

W imieniu Polskiego Związku 

Esperantystów, Oddział w Nowym 

Sączu 

Krystyna Stendera

Str. 26 

Listy, Kontrowersje 


Odwaga marzeń 

Nurtuje mnie pytanie 

o gospodarczo-społeczną 

przyszłość regionu 

sądeckiego – sprawą 

kluczową jest tu bez 

wątpienia infrastruktura 

drogowa, ale również 

kolejowa i lotnicza. SkomunikowanieSądecczyzny 

ze stolicą Małopolski 

(droga dwupasmowa) to 

podstawa dalszego rozwoju 

regionu. Niestety, 

obecnie mało realna, jeśli 

wziąć pod uwagę priorytety 

centralne (rząd jako 

główny szlak komunikacyjny 

na południe Europy 

obrał tzw. BDI – Beskidzką 

Drogę Integracyjną, 

kosztującą kilka 

miliardów PLN). 

Rozwój Nowego Sącza 

jest ściśle uzależniony 

od terenów przyległych 

(bliższych i dalszych 

gmin, Słowacji) Mnie 

osobiście ciekawi ta sprawa 

w kontekście rozwoju 

infrastruktury drogowej 

Fifty – fifty 

W trakcie omawiania na 

komisji wykonania budżetu 

za rok 2008 zapytano 

panią dyrektor MGOK-u, 

ile środków pozyskała z zewnątrz 

(poza dotacją celową 

z UMiG). Pytanie zrodziło 

się w związku z zauważonym 

przez radnego 

A. Korusa wydatkowaniem 

przez dyrektorkę z funduszu 

bezosobowego kwoty 

9.100zł „za pozyskiwanie 

środków �nansowych z zewnątrz” 

oraz kwoty 590zł 

„za napisanie wniosków do 

Min. Kultury i Narodowego 

Centrum Kultury”, co 

w stronę Słowacji, a co 

za tym idzie – wzmocnienia 

handlu i eksportu, 

otwarcie Nowego Sącza 

na południe Europy i połączenie 

z dobrze rozwiniętą 

siecią dróg słowackich. 

Z Nowego Sącza 

do granicy jest jedynie 

kilkanaście kilometrów! 

Może jak nie ma szans 

na szybkie połączenie w 

stronę Krakowa, to należy 

szukać szansy na południu 

– to ciekawa alternatywa. 

Współpraca 

i projekty transgraniczne 

w funduszach UE są 

priorytetem. 

Również nie skreślałbym 

planów budowy małego 

regionalnego lotniska; 

obecnie w Czechach 

jest około 90 lotnisk, w 

kilkakrotnie większej 

Polsce zaledwie 40 (wg 

FORBES). Tak, wiem, 

wiele osób podchodzi 

sceptycznie do tego rozwiązania, 

lecz pomyślmy 

razem daje kwotę 9.690zł. 

Pani Dyrektor oznajmiła, 

że pozyskała z zewnątrz 

ponad 132.000 złotych. 

Ze sprawozdania z wykonania 

planu rzeczowo- 

�nansowego MGOK-u 

za 2008 rok wynika zgoła 

co innego: pani Dyrektor 

pozyskała z zewnątrz 

z dotacji celowych Starostwa 

Powiatu 5.000zł i z 

Urzędu Marszałkowskiego 

18.000zł, co daje razem 

23.000zł. Środki zewnętrzne 

z tytułu darowizn od 

sponsorów to 16.891zł. 

Łącznie daje to 39.891zł. I 

tyle, a nie ponad 132.000 

MGOK pozyskał napraw- 

racjonalnie, co przemawia 

za naszym regionem 

w batalii o tę inwestycję: 

mamy niewielkie góry, 

ale znane kurorty słynące 

z „wód”, a teraz turystyka, 

SPA oraz usługi 

paramedyczne cieszą 

się dużą popularnością 

osób zamożnych, a więc 

korzystających z transportu 

lotniczego. 

Na narty wielbiciele 

sportów zimowych i tak 

wybiorą Alpy. Ukraińcy 

chętnie spędzają święta 

w Krynicy ze względu 

na tradycje łemkowskie. 

Tor bobslejowy w 

Krynicy – arystokracja 

wśród sportów zimowych 

(książę Monako 

uprawia bobsleje) – kibice 

tego sportu są zamożniejsi 

i z pewnością 

korzystają z samolotów 

w przeciwieństwie do 

...kibiców skoków narciarskich. 

Torów saneczkowych w 

Europie nie ma za wiele; 

jak powstanie w Kry- 

dę z zewnątrz. Okazało się 

przy tym, że za pozyskanie 

darowizn od sponsorów 

pani Dyrektor też komuś 

płaci. Bo przecież do 

sponsorów trzeba jechać i 

z nimi rozmawiać. Jedna 

osoba ma umowę-zlecenie 

i za to pozyskiwanie 

darowizn ma zapłacone. 

9.690zł za pozyskiwanie to 

24,29% pozyskanej kwoty. 

Każdy więc sponsor, dający 

przykładowo 1.000zł, 

musi wiedzieć, że prawie 

250zł zabierze z tego osoba, 

prosząca go o sponsoring 

na rzecz MGOK-u. 

Och, pomyliłam się. 

Przecież dotacje ze Sta- 

nicy, to ma zapewnione 

puchary świata, mistrzostwa… 

Forum Ekonomiczne 

to też kilka dni 

goszczenia osób najwyższej 

rangi, a politykom, 

dziennikarzom, ludziom 

biznesu po prostu nie 

chce się tułać po kiepskich 

drogach. 

Miasteczko Multimedialne 

jest poważnym argumentem 

za lotniskiem. 

Argumenty można mnożyć: 

lotnisko to rozwój, 

miejsca pracy, prestiż, 

high-tech, infrastrukturalne 

przeskoczenie z 

galopującego konia do 

ferrari w F1. Oczywiście, 

że wielu osobom wydaje 

się taki przeskok niesamowity, 

wręcz nierealny, 

ale miasta, które zasiądą 

za kierownicą F1, odjadą 

(odlecą) reszcie polskich 

miast w siną dal, a nawet 

najlepsze konie ze wspaniałymi 

dżokejami zajadą 

co najwyżej do Janowa 

Podlaskiego. 

Marcin Oleksy 

rostwa i Urzędu Marszałkowskiego 

są dotacjami 

celowymi i trzeba je rozliczyć 

co do złotówki. Więc 

25% za pozyskanie nie da 

się tu uszczknąć. 

Liczmy więc inaczej. Z 

kwoty darowizn, tj. 16.891zł 

kwota 9.100 za pozyskanie 

stanowi 53,87%. 

No cóż, nagabywanie 

sponsora o kasę jest trudne 

i poniżające, więc pani 

dyrektor nie pozyskuje 

osobiście w ramach dyrektorskiej 

funkcji i pensji. 

Darowiznę dzieli między 

MGOK a pozyskiwaczkę. 

Fi�y – ��y. 

LLZ

Maj - Czerwiec 2009 Listy, Kontrowersje 

Szanowny Panie Redaktorze 

pozwalam sobie na odniesienie 

się do przesłanego mi tekstu, ale 

i wcześniejszych. Zwracam też 

uwagę na problem, który uważam 

za bardzo poważny. 

Z poważaniem 

B. Szczepanik 

Piwniczna robi się miastem coraz 

bardziej chamskim. Trwa coś 

w rodzaju publicznej licytacji: 

kto komu dołoży silniej, bardziej 

bezwzględnie i prostacko. Coraz 

większa grupa osób znanych 

z różnych dziedzin działalności 

porzuca nawet pozory przyzwoitości. 

Zwycięski pochód chamstwa 

w dolinie Popradu zdaje się 

być przyjmowany przez znaczną 

część społeczeństwa, a także elit, 

jako dopust Boży, któremu ani się 

dziwić, ani sprzeciwiać nie należy 

i nie ma sensu. Przywykamy do 

chamstwa, a jeśli nas razi, wolimy 

zrobić unik i stanąć z boku, bo 

przecież też moglibyśmy rykoszetem 

oberwać. Dla wielu chamstwo 

w takim kontekście wygląda 

zgoła niewinnie: od, taki nadpopradzki 

folklor. A przecież jest 

ono pochodną, ale zarazem istotnym 

czynnikiem piwniczańskiej 

rzeczywistości, na dłuższą metę 

deprawującym i bardzo szkodliwym, 

a nawet niebezpiecznym w 

życiu publicznym. 

W chamskich zachowaniach 

pojawiają się najbardziej absurdalne 

zarzuty. Wygłupy, aż do 

granic tragigroteski, a nawet 

psychopatologii są chętnie nagłaśniany 

jako „newsy”. Grozą wieje, 

kiedy Katon w spódnicy – LLZ 

– z porażającą szczerością pisze, 

że informacja o przestępczym 

wyłudzaniu dotacji przez MGOK 

zbiera (styczeń 2009 r.) – i że są 

to informacje – uwaga! – skandaliczne, 

o ile są prawdziwe. Dlatego 

załączam notatkę służbową 

Głównej Księgowej, z której jasno 

wynika, że MGOK nie dość, że 

nie wyłudził dotacji, to nie otrzymał 

należnej mu kwoty 10.770,00 

zł. Uczulony na niezależność 

radny Andrzej Korus udowadnia 

(październik 2008 r.), że „budżet 

MGOK-u za I półrocze nie został 

przekroczony, co wskazuje, 

że Ośrodek ma pieniądze”. I co? 

i powinien dorzucić te 1.500zł 

na konsumpcję w czasie organizowanych 

przez Stowarzyszenie 

z Łomnicy imprez? A tak nie- 

dawno zadawał pytanie, dlaczego 

i na jakiej podstawie prawnej 

MGOK pokrywa część wydatków 

różnych stowarzyszeń, i dlaczego 

tych, a nie tamtych. 

O moich i nie moich ��y-�- 

�y „Głos…” informuje już w 

sierpniu 2008 r. Autorem jest 

J.Z. – dobrowolnie wzięty (jakiś 

czas temu) pod pantofel LLZ. 

„Obydwoje otrzymali w rewanżu 

złowione przez zawodników 

ryby (do usmażenia i degustacji)”. 

Fakt, wędkarze swoje trofea 

sprezentowali p.o. Burmistrza 

Sławomirowi Kmakowi. Mnie 

nie, o co nie mam nawet cienia 

żalu, ale też nie ponoszę odpowiedzialności 

za ich usmażenie 

ani degustację, a jedynie za dwudniowy 

ich pobyt w mojej lodówce. 

Niedowiarków odsyłam 

do p. Sławomira Kmaka. 

Wracam do chamstwa: cham jest 

najczęściej zakochany w swoim 

chamstwie, pogrąża się w kabotynizmie 

i chętnie pozuje na jedynego 

sprawiedliwego, który przyznał 

sobie misję dziejową. Nachalność 

połączona ze swoistym sprytem 

i bezczelnością uskrzydlają go i 

pochlebiają mu, stawiając w jego 

mniemaniu ponad rzeczywistością 

jako prokuratora, sędziego i 

egzekutora w jednej osobie, bezkarnego 

Robin Hooda, szantażującego 

swoją „charyzmą” i poparciem(?) 

tłumów. 

Chamstwo w życiu publicznym 

to rodzaj szantażu stosowanego 

wobec innych obywateli. Podszyte 

jest nienawiścią do wszystkiego, 

co staje lub może stanąć 

na drodze w próbach narzucenia 

swojej woli. Co było wolą LLZ, 

co chciała osiągnąć, kiedy wraz 

z dwiema koleżankami reprezentującymi 

interesy Piwnicznej 

w Stowarzyszeniu Perły Beskidu 

Sądeckiego usiłowały „ukryć” 

przyznane nam ok. 60 tys. zł?. 

Udawało im się to od kwietnia 

2007 do lutego 2008. W styczniu 

2008 miasto straciło 8.960,00 zł 

przeznaczone na organizację imprez. 

Informacje o pozostałych 

ok. 50 tys. zł i możliwościach ich 

wydatkowania przywiozłam w 

lutym 2008, kiedy do rozliczenia 

projektu zostało jedynie 2,5 

miesiąca. Wbrew woli piwniczańskich 

przedstawicielek duża 

część pieniędzy została wydana 

zgodnie z projektem, z korzyścią 

dla miasta. Teraz za pomocą 

mnogiej ilości liczb, informacji 

podawanych wraz z kłamstwami, 

pogłoskami, półprawdami, 

najrozmaitszymi deformacjami 

LLZ usiłuje wywołać emocje 

zaćmiewające rozum. Wykorzystuje 

do tego skrótowe sformułowanie 

„za pozyskiwanie 

środków z zewnątrz”, użyte przez 

Panią Księgową z w sprawozdaniu 

z wykonania budżetu. Polega 

na tym, że zamiast napisać, 

iż „zleceniobiorca zobowiązuje 

się do pozyskiwania środków 

z zewnątrz oraz wykonywaniu 

prac przy organizacji imprez i 

organizacji zajęć statutowych” 

do sprawozdania będącego ze 

swojej natury skrótem, wzięto 

tylko pierwsze zdanie. Pod 

tym samym hasłem kryją się też 

umowy, w których o pozyskiwaniu 

środków zewnętrznych nie 

ma ani słowa. Pan radny Korus 

doskonale o tym wie, bowiem 

osobiście doglądał prac wykonywanych 

przez Panią Kasię, a 

także innych instruktorów. Niekiedy 

nie dowierzał temu, co widzi 

i słyszy w trakcie o�cjalnych 

wizyt, więc mniej o�cjalnie, 

z okiem w dziurce od klucza, 

uchem przystawionym do drzwi, 

wery�kował uzyskane informacje, 

co w listopadzie 2008 zarejestrowała 

kamera na parterze 

Domu Kultury. 

LLZ poprawić chce także los 

„Doliny Popradu” i „za sprawą 

Burmistrza zacznie się dla zespołu 

dobra passa”. Mam nadzieję, że 

Burmistrz pochyli się nad niedolą 

zespołu, zapewni jego członkom 

wynagrodzenie, umożliwiające 

porzucenie przez nich innych 

obowiązków na rzecz promocji 

miasta, i jak w 2008 zespół dał 29 

występów – teraz da ich 290, zaś 

marne MGOK-owskie 20 tys. zł 

na stroje z 2008 r. rozmnoży do 

200 tys. zł. Jestem ZA! 

Także ZA jestem, by ujawniły 

się te wszystkie kapele dziecięce, 

co to powstały w latach 

wcześniejszych, i na które płynęły 

pieniądze ze Starostwa - co 

słusznie zauważa LLZ – i sugeruje, 

iż publiczne występy Szkółki 

Muzykowania Ludowego były. 

Nie wiem kto, oprócz mnie, także 

ich nie widział. 

LLZ próbując narzucić innym 

swój punkt widzenia, chce do- 

Str. 27 

wieść, że bezwzględna eskalacja 

jej i innych cierpiących na starcze 

zwyrodnienie mięśni i umysłów 

osób, stawianie mnogości 

rozmaitych zarzutów wobec 

mnie, spowoduje szczęśliwy powrót 

do niemożności szybkiego 

i skutecznego rozwiązywania 

problemów. Wiem, że jestem 

największym wrogiem piwniczańskiego 

establishmentu: zabijam 

przecież przemysł konferencyjny, 

który ma ogromną rzeszę 

zwolenników, bo jest miły, ciepły, 

bezpieczny i spokojny – do 

czasu katastrofy. Tak jak tanie 

wino. A tanie wino jest dobre, bo 

jest dobre i tanie. 

Szanowny Panie Redaktorze. 

Mam ogromną prośbę: przestańcie 

wykorzystywać fobie, strachy 

przeszkadzające w rozwiązywaniu 

spraw zasadniczych. Nie 

każdego należy zgniatać tylko 

dlatego, że się go nie kontroluje, 

bo przekracza się tym samym 

barierę walki o władzę. 

Pozdrawiam bardzo cieplutko. 

B. Szczepanik 

I ja pozdrawiam. Nie podzielam 

opinii Autorki listu, że 

„chamstwo” (jak rozumiem, jest 

to skrót myślowy) jest czymś 

nowym w okolicy. Twierdzę natomiast, 

że to, co nazywa Ona 

chamstwem, póki jest szeptane, 

stanowi ohydną chorobę. To 

jest właśnie rak, toczący naszą 

społeczność. Czy mam rację? 

W jakim stopniu? Można o tym 

dyskutować. 

Nie widzę, jak inaczej miałaby 

wyglądać jakakolwiek dyskusja, 

jakikolwiek spór, niż poprzez 

prezentację stanowisk. Temu 

właśnie służy „Głos Nadpopradzia”. 

Przy okazji dowiemy się 

może czegoś o tzw. sprawach 

zasadniczych, dotychczas także 

ekskluzywnie trzymanych pod 

kołdrą koterii. 

Ciekawe, że nierzadko ci sami, 

co głośno mówią: „kochajmy się”, 

zaraz potem wskazują ukradkiem, 

kogo „kochać” należy, a 

kogo – nie. Obłuda? Zapewne, 

ale gdzie bije jej źródło? Ufam, 

że o obłudę akurat Autorki listu 

posądzać nie należy, więc równie 

ciepło pozdrawiam i życzę sukcesów. 

Witold Kaliński

Str. 28 

Wesołe - Niewiesołe 


Tło – oraz szkic obrazu 

Pisząc swoje dwa słowa, nie 

mogłem wykluczyć, że wywołają 

one erupcję oskarżeń ze strony 

Pani Redaktor Barbary Paluchowej 

(„Znad Popradu” nr 4, kwiecień 

2009). Pewnie to i lepiej, ponieważ 

„propaganda szeptana” 

nie jest w moim stylu. 

Jestem zwolennikiem jasnego 

powiedzenia, co różni zasłużoną 

artystkę totalną i mnie. Zacznę 

od wypowiedzenia paru zasad, 

by następnie przejść do odrobiny 

(niedawnej) historii. 

Te zasady są takie: 

�� gazeta nie może być �nansowana 

przez władze, bo staje się 

trybuną władzy, uprawianą za 

pieniądze społeczne. To bezprawne 

i niewłaściwe. Opinię 

tę podzielają liczni moi kompetentni 

rozmówcy spośród 

prawników, twórców idei samorządowej 

Polski oraz Rada 

Etyki Mediów, 

�� umowa cywilnoprawna samorządu 

z redaktorem „odpowiedzialnym 

i niezależnym” 

jest formą korupcjogenną, 

zapewne korzystną dla redaktora, 

ale i dla władzy, jeśli ma 

wyborców za durniów, 

�� słyszymy oto, że ceny reklam 

nie wzrosły. Nie musiały, bo 

za papier płaci Gmina. Jest to 

zatem oczywisty przykład nieuczciwej 

konkurencji. 

Odrobina historii. 

„Znad Popradu” zaczęło się 

ukazywać w wolnej od niedawna 

Polsce. Przez lata było najlepszym, 

co mogło na tym polu 

spotkać społeczność Piwnicznej. 

Był to czas, gdy wszyscy uczyliśmy 

się na nowo. Nauka trwa; 

nie wszyscy patrzą wstecz. 

Kon�ikt wybuchł, gdy do władzy 

doszły osoby nie tylko oderwane 

od wiedzy o społeczności 

lokalnej, ale też gotowe skorzystać 

w pełni z tego, że są wydawcami 

gazety (były nimi!) Przejęty 

przez wiceburmistrza Alota tytuł 

nie zdążył rozwinąć skrzydeł, 

choć szata gra�czna wyraźnie się 

poprawiła. 

Nic więc dziwnego, że społeczeństwo 

zareagowało spontanicznym 

poparciem dla pomysłu 

wydawania gazety niezależnej. 

Pomysł ten urodził się bodaj 

pomiędzy dwoma osobami z 

dotychczasowej redakcji a niżej 

podpisanym, ale nie nabrałby 

ciała, gdyby nie został wsparty 

przez dziesiątek zacnych obywateli. 

Pod koniec grudnia 2007 r. 

ukazał się „zerowy” numer „Głosu 

Nadpopradzia”. Potem były 

cztery kolejne numery. Myślę, że 

red. Paluchowa lepiej ode mnie 

wie, w jakich warunkach wydawane, 

gdyż ja się koncentrowałem 

na zawartości merytorycznej 

nowego pisma. 

Gdy ukazywał się pierwszy numer 

„Głosu…”, nic nie zapowiadało 

ani wdrożenia referendum, 

ani tym bardziej jego wygrania 

przez referendarzy. Jeszcze w 

dniu referendum, w maju, nie 

było większych nadziei na jego 

wygranie. Skąd słowa p. red. 

Paluchowej, że „Znad Popradu” 

miało przestać istnieć, doprawdy 

nie wiem. Myślę, że to projekcja 

jej lęków, jeśli nie urojeń. Przecież 

gazetę nie sztuka wydawać 

(trudniej redagować). Warto też 

zważyć, że to pp. Leśniakowa i 

Alot mogli zamknąć miesięcznik 

„Znad Popradu”, czego przecież 

nie zrobili. To oni więc zapewnili 

ciągłość wydawania gazety 

mimo pustych półek redakcyjnych. 

Powrót do zmniejszonego 

formatu i dawnej winiety tego 

epizodu nie zatrze. Dlaczego 

miałby zatrzeć? 

Jak pokazał dalszy bieg zdarzeń, 

oczekiwania red. Paluchowej 

i moje były jednak rozbieżne. 

Ona chciała jedynie odzyskać 

utraconą pozycję, ja stopniowo 

uprzytamniałem sobie, że trzeba 

redagować NOWY MIESIĘCZ- 

NIK w zmieniającym się świecie 

– W NOWY SPOSÓB. Stąd 

nie tylko inny tytuł, rezygnacja 

z anonimowych rubryk, ale też 

zmiana liternictwa i estetyki 

okładki, przy biernym początkowo 

oporze red. Paluchowej. 

Gazetę łamała p. Paluchowa na 

swoim komputerze, ale z narastającą 

niechęcią i, powiedzmy 

otwarcie, widoczną już w majowym 

numerze niestarannością. 

Wobec przesuwania się aktywności 

społeczeństwa na dzia- 

łalność ściśle polityczną (referendum) 

– stało się niemożliwe 

bazowanie na dotychczasowym 

entuzjazmie. O wydawanie 

obywatelskiej gazety zaczęło w 

kwietniu ubiegać się Towarzystwo 

Rozwoju Piwnicznej. Po raz 

pierwszy pojawił się niezależny 

wydawca. W maju wystąpiliśmy 

o rejestrację sądową, na którą 

zwykle czeka się miesiąc. Od 

numeru czerwcowego wydawcą 

zostało Towarzystwo Rozwoju 

Piwnicznej. 

Poczynając też od numeru 

czerwcowego, doprowadziłem 

do zmiany trybu łamania gazety, 

zmiany drukarni, zmiany 

winiety tytułowej, wprowadzenia 

działów pisma, spisu treści, 

obszernej stopki redakcyjnej. W 

lipcu p. Paluchowa wycofała się 

ze składu redakcji. Dodam od 

razu, że z żalem rozstawaliśmy 

się z p. Redaktor, aczkolwiek 

było już jasne, że nasze wyobrażenia 

o periodyku nie są do pogodzenia, 

skoro my – zostający 

plus osoby, które dochodziły do 

składu redakcji – chcemy redagować 

pismo, odpowiadające 

nowym potrzebom, a nie wracać 

do starego koryta. Dodam też, że 

chętnie ujrzymy red. Paluchową 

znów wśród nas, gdyby los po 

najbliższych wyborach okazał się 

niełaskawy. Cenimy sobie fachowość 

i prostolinijność. 

Tak – najkrócej – scharakteryzowałbym 

okoliczności „rozwodu”. 

A teraz przejdę do ataku 

na mnie, pomijając naturalnie 

śmieszne zabiegi, polegające na 

liczeniu ilości materiałów prasowych. 

Gdybym był diagnostą, 

zaleciłbym w tej kwestii skupić 

się na rodzaju wysypki, a nie na 

liczbie wyprysków. 

Prawda czy fałsz? 

Jest taka zabawa: „prawda czy 

fałsz?” Fałsz zarzucono mi w wypracowaniu 

p. Paluchowej dwukrotnie. 

Zbadajmy ów fałsz. 

1.(…) red. Kaliński celowo i 

nieprawdziwie nazywa pismo 

Znad Popradu gazetą urzędową 

lub organem władzy. Jest to 

opinia zdumiewająca, ponieważ 

łamy ZP udostępniane są wszystkim, 

którzy mają coś mądrego i 

konkretnego do powiedzenia.” 

Czy organ p. Paluchowej (bo, 

jak słyszę, nie władzy, a czyjś 

chyba być musi?) udostępniany 

jest wszystkim, nie wiem i nie 

interesuje mnie to. Zastrzeżenie: 

„którzy mają coś mądrego do powiedzenia” 

oznacza, że redakcja 

uznaje się za władną decydować 

o mądrości nadsyłających pisma 

do niej. Cóż, powątpiewam o 

tej władzy. Redakcja w praktyce 

może „decydować” tylko o tym, 

o czym wcześniej zadecyduje 

pracodawca. Oczywiście, makijaż 

zalecany, sznurek do pociągania 

zgrabnie ukryty. 

Pismo jest tego, kto łoży na nie 

i kto wysyła do sądu zawiadomienie 

o wydawaniu pisma. Tym 

kimś jest, nieprawdaż, Urząd. 

Burmistrz płaci p. Paluchowej 

konkretne pieniądze z budżetu 

Gminy. Pani Paluchowa jest – 

to wiemy od dawna, bo sama o 

tym nieustannie przypomina – 

Twórcą, ale uzyskuje graty�kację 

za COŚ, a tym czymś jest, jak 

zawsze i wszędzie, wypełnianie 

dyspozycji. Popularna Plastyczka 

i Dziennikarka żyła też dość 

lat w PRL-u, by znać pojęcie autocenzury. 

Stosuje autocenzurę 

z wieloletnią fachowością. Wie, 

kogo nazwać frustratem (o, to 

wie najlepiej!) 

Życzymy dalszych sukcesów w 

śledzeniu frustratów wokół siebie. 

Miasteczko nieduże, zdolny 

dziennikarz wyśledzi każdego. 

2.Drugi zarzut dotyczy tego, że 

nie jest prawdą, iż miejsce reklamowe 

udostępniane są bezpłatnie. 

Okazuje się, że bezpłatnie są „drobne 

ogłoszenia”. A reklamy – nie. 

Rodzi to następujące pytania: 

dlaczegóż drobne ogłoszenia są 

bezpłatne? Czym się różni drobne 

ogłoszenie od drobnej reklamy? 

Na jakie konto i na jakiej 

podstawie prawnej ktoś w samorządzie 

przyjmuje pieniądze za 

drobną (lub grubą) reklamę? Jak 

ustala stawki? Czy zyski z reklam 

i sprzedaży zasilają centralny budżet 

Rzeczypospolitej? 

Pytania te stawiam oficjalnie 

i czekam na odpowiedź Urzędu 

Miasta i Gminy w najbliższym 

numerze pisma „Znad 

Popradu”, finansowanego 

w całości z budżetu Gminy. 

Oczywiście, odpowiedź „niezależnej 

redakcji” też będzie 

inspirująca. 

Witold Kaliński

Maj - Czerwiec 2009 Wesołe - Niewiesołe 

Eliaszówka 

Redakcja dotarła do pisma 

Regionalnej Dyrekcji Ochrony 

Środowiska w Krakowie z 

dnia 20 marca br w sprawie 

planowanej stacji narciarskiej 

na Eliaszówce. Oto fragmenty 

pisma z Krakowa: 

(…) Przedsięwzięcie jest 

zlokalizowane na obszarach 

górskich i leśnych, na północno-wschodnim 

stoku wzniesienia 

Eliaszówka na wysokości 

od 600 do 900 m.n.p.m. 

(…) w obszarze Popradzkiego 

Parku Krajobrazowego (…) 

oraz w obszarze Europejskiej 

Sieci Ekologicznej Natura 

2000: Ostoja Popradzka PLH 

120019 przyjętym przez Komisję 

Europejską na mocy dy- 

rektywy Rady Europy 92/43/ 

EWG 25 stycznia 2008 r. (…) 

teren planowanego przedsięwzięcia 

stanowi element 

korytarza ekologicznego i obszaru 

węzłowego o znaczeniu 

międzynarodowym(…) Inwestycja 

w ocenie tutejszego 

Urzędu może spowodować 

spadek liczebności populacji 

gatunków, zmniejszenie ich 

zasięgu, zmniejszenie rozmiarów 

siedlisk. 

(…) Urząd [w Krakowie – 

przyp. Red.] wyraża opinię, iż 

zakres raportu (…) powinien 

w szczególności: 

- uwzględnić informacje o 

oddziaływaniu planowanej 

inwestycji na siedliska przyrodnicze 

i gatunki roślin i 

zwierząt (na podstawie in- 

Do Redakcji nadszedł list 

Niestety anonim, więc nie 

drukujemy. W liście niepozbawiona 

słuszności uwaga, że w 

trakcie prac przy poszerzeniu 

jezdni w okolicach „Delikatesów 

Centrum” został zlikwidowany 

chodnik, co utrudnia 

wędrówkę mieszkańców. Pozwolimy 

sobie przekazać list 

Burmistrzowi, bo aczkolwiek 

z punktu widzenia klientów 

podjeżdżających pod sklep 

sytuacja jest znacznie lepsza, 

to istotnie przejść można 

Wyprawy do altanki stawały 

się coraz bardziej wyczerpujące; 

po tak ważnej decyzji 

Agnieszka była wymagająca i 

Ernest lepiej teraz rozumiał 

żartobliwe pytania o dokładkę 

przy każdym kolejnym 

śniadaniu i kolacji. Lucyna 

z �luternym uśmiechem nie 

zapominała o to zapytać i 

już wiedział, jak są zgrane te 

wspaniałe dziewczęta na niewątpliwie 

cudownej wyspie. 

albo nowym chodnikiem biegnącym 

szybciej w dół (ale 

wtedy trzeba się wspiąć po 

schodach), albo iść po ziemi 

pod drzewkami, gdzie nie zawsze 

jest sucho. Wydaje się, że 

Urząd powinien tam położyć 

choćby jeden rząd płyt chodnikowych 

(co absolutnie nie 

rozwiąże sprawy dla osób jeżdżących 

na wózkach inwalidzkich). 

Także sądzimy, że Urząd 

mógłby ów nowy, „stromy” 

chodnik doprowadzić do ulicy 

Ernest i Lucyna 

Nagła wiadomość od Glikery 

ucieszyła go, chociaż dość 

długo zastanawiał się, o co 

właściwie chodzi: 

- Zwiedzam sobie Dome C, 

mają bardzo dobrą widoczność! 

Obłok Magellana itd. 

Pamiętasz teraz może, co 

zbudował Ernst Ruska? 

- Świetnie, że się odezwałaś, ale 

co ma jedno z drugim w ogóle 

wspólnego?! Kwatery miesz- 

wentaryzacji terenowej, dla 

których ochrony wyznaczono 

obszar Natura 2000 OSTOJA 

POPRADZKA (…) 

- wnikliwie dokonać analizy 

podejmowanych wariantów 

przedsięwzięcia, w tym wariantu 

najkorzystniejszego 

dla środowiska wraz z uzasadnieniem 

ich wyboru (…) 

- uwzględnić ocenę warunków 

geologicznych (…) ze 

szczególnym uwzględnieniem 

osuwiska strukturalnego, 

położonego w otoczeniu 

Piwnicznej (…) 

- wykonać analizę dotyczącą 

zmiany stosunków wodnych 

(…) uwzględniając w szczególności 

sztuczne naśnieżanie 

tras zjazdowych. 

(skrót: Red.) 

Kazimierza Wielkiego. To ładny 

fragment spacerowej drogi 

wokół wzgórza miejskiego. 

Ostatnie zdanie listu brzmi: 

„Policja może zadbać o bezpieczeństwo 

ruchu nie wychodząc 

nawet z budynku.” 

Ten gorzki żart skłania nas do 

prośby, skierowanej do policji: 

prosimy częściej przeganiać 

auta, parkujące na ul. Daszyńskiego 

powyżej znaku zakazu 

zatrzymywania się. One naprawdę 

stanowią zagrożenie. 

Red. 

kalne i generatory prezentowały 

się wspaniale, ostrość zdjęć 

zastanawiająco dobra… Glikera 

raczej się tam nie znudzi… - 

myślał, próbując dojść, co ona 

tam naprawdę robi. 

Lucyna przypomniała mu 

artykuł w „Nature” i wreszcie 

„pokojarzył”: meteoryty, �zyka, 

mikroskop… Uhm! 

- Ernest, Ernest – ale ty masz 

szczęście! – pomrukiwał, wyszukując 

kolejnych słynnych 

imienników – Ale ty masz 

szczęście! (c.d.n.) 

Leszek Mikołajczyk 

Str. 29 

Rada Programowa: 

Bożena Mściwujewska-Kruk, 

Tadeusz Ogórek, 

Elżbieta Reichert-Kądziołka, 

Leszek Zegzda 

Redagują: 

Marzena Drzewińska-Soons 

Jolanta Gorczowska 

Witold Kaliński (red. nacz.) 

Lucyna Latała-Zięba 

Często drukują u nas: 

Krystyna Dulak-Kulej, Monika 

Jasiurkowska, Małgorzata Kożuch, 

Danuta Kulig, Katarzyna 

Rosiek, Stanisława Widomska 

oraz przyjaciele z innych 

gmin 

Fotogra�e w numerze: 

Marzena Drzewińska (MD), 

Lucyna Latała-Zięba (LLZ) 

Beata Polakiewicz (BP) 

Katarzyna Rosiek (KR) 

Adam Żywczak (AŻ) i inni. 

Adres do korespondencji: 

33-350 Piwniczna Zdrój, skr. 

poczt. 37; tel.: (18) 446 84 72, 

wierchomla127@liberia.pl 

Wszelkie materiały są mile 

widziane. Prosimy nadsyłać je 

pocztą elektroniczną. 

Zastrzegamy sobie prawo decyzji 

o ich publikowaniu oraz 

skracania materiałów niezamówionych. 

Redakcja nie odpowiada za 

treść listów, reklam i ogłoszeń. 

Łamanie i druk: 

Piotr Kałyniuk 

NOVA SANDEC 

Nowy Sącz, Lwowska 143 

tel./fax 018 547 45 45 

e–mail: biuro@novasandec.pl 

www.novasandec.pl 

Wsparcie �nansowe Wydawcy: 

dotacje i darowizny 

prosimy wpłacać na konto: 

Towarzystwo Rozwoju Piwnicznej, 

86 8813 0004 2001 0000 

7634 0001 

Dystrybucja: 

Andrzej Puchalski

Str. 30 

Sport, Rekreacja 


„Biało-Czerwona Majówka” 

1 maja 2009 r. odbyły się 

zawody rowerowe MTB o 

Puchar Piwnicznej. W zawodach 

wzięło udział 127 

zawodników. Sędziowali: Tomasz 

Wójcik – sędzia główny, 

Jerzy Klinik, Waldemar Walendzik. 

Pierwsze miejsca zdobyli: 

Kat. DZIECI MŁODSZE, 

CHŁOPCY 

Sebastian Sukiennik, KS 

Luboń Skomielna Biała 

Kat. DZIECI STARSZE, 

CHŁOPCY 

Michał Bal, UKS ZAWOJAK 

DZIEWCZĘTA 

Wioleta Polaczek, KRYNICA 

GONDOLA 

KAT. MŁODZIK 

Adrian Siarka UKS POD- 

WILK 

KAT. MŁODZICZKI 

Monika Rapacz, UKS POD- 

WILK 

KAT. JUNIOR MŁODSZY 

Bartłomiej Wawak, ULKS 

„VICTORIA” 

KAT. JUNIORKI MŁODSZE 

Monika Żur, KS LUBOŃ 

SKOMIELNA B. 

KAT. KOBIETY OPEN 

Magdalena Pyrgiel, GK ZA- 

GŁĘBIE SOSNOWIEC 

KAT. JUNIOR 

Maciej Adamczyk, UKS 

SOKÓŁ KĘTY 

KAT. ELITA 

Adrian Rzeszutko, LUBOŃ 

SKOMIELNA B. 

KAT. MASTERS 

Mirosław Bieniasz, ESC 

KELLYS-TEAM TARNÓW 

2 maja 2009 r. na stadionie 

przy ul. Krynickiej w Piwnicznej 

Zdroju odbył się po 

raz drugi Pokaz Psów Wielorasowych 

I miejsce zajęła 13-miesięczna 

Kama z Przysietnicy 

II miejsce 10-letni Puszek z 

Piwnicznej 

III miejsce 7-letni Amik z 

Piwnicznej 

Wyróżniony został 4-miesięczny 

Dżok z Piwnicznej. 

Za pierwsze trzy miejsca 

pieski otrzymały puchar, medal 

oraz dyplom, natomiast 

pozostałe psy otrzymały dyplomy 

i nagrody pocieszenia. 

Specjalne podziękowania 

należą się doktorowi Janowi 

Serwinowi z lecznicy z Nowego 

Sącza oraz pani doktor 

Dorocie Gałązce z Przychodni 

„Zwierzaki” z Biczyc Dolnych 

za ufundowanie nagród 

w postaci książeczek zdrowia, 

uprawniających do bezpłatnego 

leczenia w lecznicach 

Serwin i „Zwierzaki”, oraz 

karmy dla zwierząt. Jurorom i 

uczestnikom serdecznie dziękujemy 

za współpracę. 

Książka kucharska dla mężczyzn 

Proponujemy ten przepis, bo choć jedne święta minęły, kolejne nadciągają. Zacznij trenować dzisiaj! 

Szczególne podziękowania 

należą się również Straży 

Granicznej za zorganizowanie 

i przeprowadzenie Pokazu 

Pracy Psów Służbowych. 

Serdecznie dziękujemy orkiestrom 

Panów: Kuliga i 

Buczka za dobrą zabawę podczas 

festynów. 

3 maja 2009 r. 

MGOK w Piwnicznej- 

Zdroju składa serdeczne podziękowania 

ks. Proboszczowi 

Janowi Wątrobie i Orkiestrze 

Dętej „Podhale” z Piwnicznej 

za uświetnienie obchodów 

rocznicy Konstytucji 3 Maja. 

Serdeczne podziękowania 

należą się również zespołom: 

Tamburmajorek ze szkoły 

podstawowej w Wierchomli, 

zespołowi Beat Busters, 

Ochotniczej Straży Pożarnej 

oraz harcerzom z Piwnicznej. 

Katarzyna Rosiek (skrót: red.) 

1’ Z lodówki weź 10 jajek - połóż na stole ocalałe 7, wytrzyj podłogę, następnym razem uważaj! 

2’ Weź sporą miskę i wbij jajka rozbijając je o brzeg naczynia. 

3’ Wytrzyj podłogę, następnym razem bardziej uważaj! W naczyniu mamy 5 żółtek. 

4’ Weź mikser i wstaw do niego skrzydełka i zacznij ubijać jajka. 

5’ Wstaw od nowa skrzydełka do miksera, tym razem do oporu. Zacznij ubijać. 

6’ Umyj twarz, ręce i plecy. W naczyniu pozostały 2 żółtka, a dokładnie tyle potrzeba na szarlotkę. 

7’ Oklej ściany i su�t kuchni gazetami, meble pokryj folią, będziemy dodawać mąkę. 

8’ Nasyp 20 dkg mąki do szklanki, pozostałe 80 dkg zbierz z powrotem do torebki. 

9’ Sprawdź czy ściany i su�t są oklejone szczelnie, przystąp do miksowania. 

10’ Weź szybciutko prysznic! 

11’ Weź 4 jabłka i ostry nóż. 

12’ Idź do apteki po jodynę, plaster i bandaże. Po powrocie zacznij obierać jabłka. Przemyj jodyną kciuk! 

13’ Potnij jabłka w kostkę pamiętając, że potrzebujemy dwa jabłka, więc nie wolno zjeść więcej niż połowę! Przemyj jodyną 

palec wskazujący i środkowy. 

14’ Jedyne pozostałe jabłko, pocięte w kostkę, wrzuć do naczynia z ciastem, pozbieraj z podłogi pozostałe kawałki i przemyj wodą. 

15’ Wymieszaj wszystkie składniki w naczyniu mikserem, umyj lodówkę, bo jak zaschnie, to nie domyjesz! 

16’ Przelej ciasto do foremki, wstaw do piekarnika. 

17’ Po godzinie, jeśli nie widać żadnych zmian, włącz piekarnik. 

18’ Po przebudzeniu nie dzwoń po straż pożarną! Po prostu otwórz okno i piekarnik. 

19’ Po tych traumatycznych przeżyciach pozostaje tylko schłodzona żubrówka i sok jabłkowy. Smacznego! 

Smakosz

Tamburmajorki z Wierchomli 

K.R. 

Pokaz pracy Straży Granicznej Zwyciężczyni 

A.Ż. 

fot. Tomasz Rosiek

Jury 

Towarzystwo Rozwoju... 

Stowarzyszenie... 

... Piwnicznej 

Towarzystwo Wierchomlańskie 

...„Nasz Dom” 

Koszyk Danki Kulig

1982_Glos_nadpopradzia_5-6_2009.pdf

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?