1982_Glos_nadpopradzia_5-6_2009.pdf

Str. 10
Wywiady, Rozmowy
Maj - Czerwiec 2009
Odpukać w niemalowane
[Jesteśmy katolikami, ale
pogańskie „odpukanie w
niemalowane” ma u nas dobrą
opinię. Odpukujemy
więc i… zadajemy parę pytań
Violi Cisak, dzierżawiącej
Pijalnię, jeszcze przed
otwarciem obiektu.]
Violu, jakie są Twoje korzenie
nad Popradem?
Prapradziadek Antoni
Gumulak mieszkał w
Hanuszowie, jego syn,
Jan, też. Córka Jana, Maria,
wzięła sobie za męża
Aleksandra Barycza ze
Starego Sącza, a ich z kolei
córka, Bronisława, jest
moją Mamą. Wyszła za
mąż za Edmunda Cisaka
i w czasach PRL-u oboje
należeli do ledwie tolerowanych
„wrogów ustroju”,
to znaczy do tzw. „prywatnej
inicjatywy”. Dokładnie
mówiąc, całe życie zawodowe
byli restauratorami.
W pewnym momencie
(lata 1978-81) była to
restauracja „Boruta” we
Wrocławiu. Tę właśnie
restaurację ja zaczęłam
prowadzić w roku 1979,
a zamknęłam ją – jakby
tknięta przeczuciem – 30
listopada 1981 roku, na
dwanaście dni przed stanem
wojennym.
Nazwisko Barycz nie jest mi
obce. Czytywałem prace Henryka
Barycza, znaczącego historyka,
zajmującego się polskim
renesansem.
Tak, to brat dziadka.
I co dalej w Twojej biogra�i?
Dzieci, Adrian i Monika,
były małe, więc do 1984
roku przebywałam na
urlopie wychowawczym.
Potem poszłam do pracy
w znanej �rmie „Hortex”
jako ajent cocktail-
baru we Wrocławiu, który
w 1991r został sprywatyzowany.
Prowadziłam go
(pod nazwą: „Tutti-Frutti”
– „wszystkie owoce”) do
2007 r.
A jak zaczął się Twój powrót do
miasteczka przodków?
W 2004 roku, mniej więcej
wtedy, gdy córka poszła
na studia, podjęłam decyzję
o wyprowadzeniu się z
dużego miasta. Wkrótce
potem zauroczona od lat
okolicami Piwnicznej, kupiłam
dom na Obidzy. Od
2007 roku mieszkam tu
na stałe. 1 grudnia 2008 r.
podpisałam umowę dzierżawną
Pijalni na 10 lat.
Spodziewam się otwarcia
w czerwcu.
Zaglądając do Pijalni, widzę, że
modernizacja będzie znaczna.
Jemioły
Istotnie, pracy jest dużo:
ogrzewanie budynku, całkowita
zmiana wystroju,
przeniesienie ujęcia wody
mineralnej w inne miejsce,
powiększenie sceny,
profesjonalne oświetlenie i
nagłośnienie, nowe meble.
Z zewnątrz: Dach, rynny,
stolarka okienna i drzwiowa,
taras letni, ogródek,
nasadzenia krzewów, pielęgnacja
istniejących…
Jeszcze powiedz, jak się tu czujesz.
Cóż, Obidza leży wysoko,
widoki są rozległe i piękne,
krajobraz zmienia się
wraz z pogodą i porami
roku. Dwa psy, dwa koty,
Subaru Forester czasami
z łańcuchami, żeby zimą
też dojechać. Nie nudzę
się. Wpadają przyjaciele z
Wrocławia, syn, który pracuje
w dużej �rmie, córka
kończąca studia. Oboje mi
A kiej ześ ta słonecko, ze cie dziś nie widno
Ze ci patrzeć na ziemie jakby zza chmur stydno
Bo sie ludzie gryzą o byle spłachetek
Choć nic z sobą nie wezną do smentornyf śtachetek
Malutkie nom łącki na pośmierć zakwitną
Casem w zapomnieniu trowskiem przydusone
A casem podlywane wodą spomnień pitną
Bodej ta mój bodej, do serca tulone
Maje postulały pyscki żółcieluski
Słonecka nie widno, jesion jesce goły
Przytulułam głowe do mamine poduski
Bo cuje, ze mi ciązą rozmyślań jemioły
sekundują w moich zamierzeniach
i mocno wspierają.
Mogę na nich liczyć. No
i na tutejszych ludzi.
Właśnie, jesteś prezesem Stowarzyszenia
na Rzecz Rozwoju Słonecznej
Doliny-Kosarzysk.
To są początki naszej
działalności. Chcemy promować
turystykę w dolinie,
mamy nadzieje na
rozwój zróżnicowanej bazy
zarówno dla turystyki, jak
też sportów letnich i zimowych.
Drugą ważną sprawą
jest integracja tutejszej
społeczności, ukazanie gościom
tradycji lokalnych,
ale i podtrzymanie ich w
naszych domach. A przede
wszystkim chodzi o to, żebyśmy
się polubili.
Dziękuję za tę rozmowę, do której
nie było łatwo Cię namówić,
więc już teraz zamawiam się na
drugą zaraz po sezonie letnim.
Witold Kaliński
Krystyna Dulak-Kulej
Wiosna 2008