Sprawozdanie Stenograficzne - Sejm Rzeczypospolitej Polskiej

S e j m 

R z e c z y p o s p o l i t e j P o l s k i e j 

K a d e n c j a V I 

S p r a w o z d a n i e S t e n o g r a f i c z n e 

z 65 posiedzenia Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej 

w dniach 28, 29 i 30 kwietnia 2010 r. 

ANEKS 

Interpelacje i zapytania poselskie 

oraz odpowiedzi na zapytania 

część 1 

Wa r s z a w a 

2 0 1 0

str. 

str. 

T R E Ś Ć 

Aneksu do Sprawozdania Stenograficznego z 65. posiedzenia Sejmu 

w dniach 28, 29 i 30 kwietnia 2010 r. 

str. 

część 1 

str. 

Załącznik nr 1 – Informacja marszałka Sejmu 

o wpływie interpelacji i zapytań poselskich oraz 

odpowiedzi na interpelacje i zapytania 

Załącznik nr 2 – Teksty interpelacji i zapytań 

poselskich oraz odpowiedzi na interpelacje 

i zapytania 

Interpelacje 

Poseł Andrzej Ćwierz . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 50 

Poseł Jan Bury s. Antoniego . . . . . . . . . . . . . .51 

Poseł Henryk Milcarz. . . . . . . . . . . . . . . . . . . .51 

Poseł Jan Bury s. Antoniego . . . . . . . . . . . . . .52 

Poseł Hanna Zdanowska . . . . . . . . . . . . . . . . 53 

Poseł Stanisław Kalemba . . . . . . . . . . . . . . . . 53 

Poseł Mieczysław Marcin Łuczak . . . . . . . . . 54 

Poseł Piotr Babinetz . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 54 

Poseł Tadeusz Iwiński . . . . . . . . . . . . . . . . . . 55 

Poseł Wiesław Woda . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 56 

Poseł Przemysław Gosiewski . . . . . . . . . . . . . 56 

Poseł Hanna Zdanowska . . . . . . . . . . . . . . . . .57 

Poseł Marek Rząsa . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 59 

Poseł Dawid Jackiewicz . . . . . . . . . . . . . . . . . 59 

Poseł Wojciech Szarama . . . . . . . . . . . . . . . . . .61 

Poseł Andrzej Pałys . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 63 

Poseł Wojciech Szarama . . . . . . . . . . . . . . . . . 63 

Poseł Stanisław Pięta. . . . . . . . . . . . . . . . . . . 65 

Poseł Katarzyna Matusik-Lipiec . . . . . . . . . . 65 

Poseł Joanna Mucha . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 66 

Poseł Anna Bańkowska . . . . . . . . . . . . . . . . . 66 

Poseł Irena Tomaszak-Zesiuk . . . . . . . . . . . . 66 

Poseł Eugeniusz Czykwin . . . . . . . . . . . . . . . .67 

Poseł Wojciech Jasiński . . . . . . . . . . . . . . . . . 68 

Poseł Krzysztof Jurgiel . . . . . . . . . . . . . . . . . 69 

Poseł Paweł Arndt . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 69 

Poseł Anna Bańkowska . . . . . . . . . . . . . . . . . 69 

Poseł Krystyna Łybacka . . . . . . . . . . . . . . . . .70 

Poseł Stanisław Szwed . . . . . . . . . . . . . . . . . . .70 

Poseł Marek Polak oraz grupa posłów . . . . . .71 

Poseł Kazimierz Hajda . . . . . . . . . . . . . . . . . . .72 

Poseł Zbigniew Babalski . . . . . . . . . . . . . . . . .76 

Poseł Józef Rojek . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .76 

Poseł Wojciech Kossakowski . . . . . . . . . . . . . .77 

Posłanki Marzena Machałek i Izabela Kloc . .79 

Poseł Andrzej Walkowiak . . . . . . . . . . . . . . . . .81 

Poseł Janusz Cichoń . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .81 

Poseł Bożena Sławiak. . . . . . . . . . . . . . . . . . . 82 

Poseł Tadeusz Tomaszewski . . . . . . . . . . . . . 84 

Poseł Stanisław Stec . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 86 

Posłowie Tadeusz Arkit i Andrzej Ryszka. . . .87 

Poseł Michał Stuligrosz . . . . . . . . . . . . . . . . . .87 

Poseł Leszek Cieślik . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 89 

Poseł Tadeusz Arkit . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 90 

Posłowie Piotr Tomański i Renata Butryn . . . 91 

Poseł Grzegorz Roszak . . . . . . . . . . . . . . . . . . 92 

Poseł Adam Wykręt . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 93 

Poseł Artur Górski . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 93 

Poseł Jarosław Rusiecki . . . . . . . . . . . . . . . . . 95 

Poseł Krzysztof Borkowski . . . . . . . . . . . . . . 96 

Poseł Marzenna Drab. . . . . . . . . . . . . . . . . . . 97 

Poseł Elżbieta Rafalska . . . . . . . . . . . . . . . . . 97 

Poseł Stanisław Ożóg . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 98 

Poseł Jerzy Gosiewski . . . . . . . . . . . . . . . . . .105 

Poseł Jadwiga Wiśniewska. . . . . . . . . . . . . . .106 

Poseł Hanna Zdanowska . . . . . . . . . . . . . . . .107 

Poseł Wiesław Andrzej Szczepański . . . . . . .107 

Posłowie Witold Kochan i Tadeusz Arkit. . . . 107 

Poseł Tadeusz Arkit oraz grupa posłów . . . .109 

Poseł Janusz Krasoń . . . . . . . . . . . . . . . . . . .110 

Poseł Adam Gawęda oraz grupa posłów . . . .111 

Poseł Piotr Stanke . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .112 

Poseł Zbigniew Chmielowiec . . . . . . . . . . . . .113 

Poseł Kazimierz Gwiazdowski . . . . . . . . . . . .114 

Poseł Beata Szydło . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .115 

Poseł Andrzej Bętkowski . . . . . . . . . . . . . . . .116 

Poseł Artur Górski . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .116 

Poseł Henryk Siedlaczek . . . . . . . . . . . . . . . .118 

Poseł Tomasz Kulesza . . . . . . . . . . . . . . . . . .119 

Poseł Grzegorz Sztolcman . . . . . . . . . . . . . . .119 

Poseł Tomasz Lenz . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 120 

Poseł Jan Kaźmierczak . . . . . . . . . . . . . . . . 120 

Poseł Zbigniew Matuszczak . . . . . . . . . . . . . .121 

Poseł Anna Sobecka . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 123 

Poseł Jarosław Stawiarski . . . . . . . . . . . . . . .132 

Poseł Bronisław Dutka. . . . . . . . . . . . . . . . . .132 

Poseł Anna Paluch . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 133 

Poseł Mariusz Błaszczak . . . . . . . . . . . . . . . 134 

Poseł Gabriela Masłowska . . . . . . . . . . . . . . 134 

Poseł Grzegorz Roszak . . . . . . . . . . . . . . . . . 135 

Poseł Marek Krząkała . . . . . . . . . . . . . . . . . 135 

Poseł Jarosław Jagiełło . . . . . . . . . . . . . . . . 136 

Posłowie Sławomir Zawiślak 

i Jarosław Żaczek . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .144 

Poseł Sławomir Zawiślak . . . . . . . . . . . . . . . .147 

Poseł Waldemar Andzel . . . . . . . . . . . . . . . . .149 

Poseł Gabriela Masłowska . . . . . . . . . . . . . . .150

str. 

Poseł Jarosław Matwiejuk . . . . . . . . . . . . . . .150 

Poseł Tadeusz Tomaszewski . . . . . . . . . . . . .152 

Poseł Stanisław Stec . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .152 

Poseł Tadeusz Tomaszewski . . . . . . . . . . . . .153 

Posłowie Stanisław Stec 

i Stanisław Wziątek . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .153 

Poseł Mirosław Pawlak . . . . . . . . . . . . . . . . .153 

Poseł Elżbieta Streker-Dembińska . . . . . . . 154 

Poseł Jarosław Zieliński. . . . . . . . . . . . . . . . .155 

Poseł Elżbieta Witek . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 156 

Poseł Jarosław Żaczek . . . . . . . . . . . . . . . . . 156 

Posłowie Jarosław Żaczek 

i Sławomir Zawiślak . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 158 

Poseł Marek Zieliński oraz grupa posłów . . . 159 

Poseł Krzysztof Gadowski . . . . . . . . . . . . . . .159 

Poseł Ewa Drozd oraz grupa posłów . . . . . . .161 

Poseł Jan Rzymełka . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .161 

Poseł Janusz Dzięcioł . . . . . . . . . . . . . . . . . . .162 

Poseł Stanisław Lamczyk . . . . . . . . . . . . . . . .163 

Poseł Bożena Szydłowska . . . . . . . . . . . . . . . .165 

Poseł Jan Kamiński . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .167 

Poseł Lech Sprawka . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .168 

Poseł Jadwiga Wiśniewska. . . . . . . . . . . . . . .169 

Poseł Jarosław Matwiejuk . . . . . . . . . . . . . . .170 

Poseł Łukasz Zbonikowski. . . . . . . . . . . . . . .172 

Poseł Tomasz Latos . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .172 

Poseł Kazimierz Moskal. . . . . . . . . . . . . . . . .173 

Poseł Zbigniew Babalski . . . . . . . . . . . . . . . .173 

Poseł Jarosław Zieliński. . . . . . . . . . . . . . . . . 174 

Poseł Piotr Babinetz . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .175 

Poseł Piotr Polak . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .176 

Poseł Zbigniew Kozak . . . . . . . . . . . . . . . . . .177 

Poseł Mirosława Masłowska . . . . . . . . . . . . .178 

Poseł Zbigniew Kozak . . . . . . . . . . . . . . . . . .179 

Poseł Dariusz Lipiński . . . . . . . . . . . . . . . . . 180 

Poseł Katarzyna Matusik-Lipiec . . . . . . . . . 180 

Poseł Tomasz Tomczykiewicz . . . . . . . . . . . .181 

Poseł Katarzyna Matusik-Lipiec . . . . . . . . . .181 

Poseł Mieczysław Marcin Łuczak . . . . . . . . .182 

Poseł Stanisław Rydzoń . . . . . . . . . . . . . . . . .182 

Poseł Jan Bury s. Antoniego . . . . . . . . . . . . 183 

Poseł Włodzimierz Karpiński . . . . . . . . . . . 185 

Poseł Paweł Poncyljusz. . . . . . . . . . . . . . . . . 186 

Poseł Krzysztof Brejza . . . . . . . . . . . . . . . . . 186 

Poseł Elżbieta Streker-Dembińska . . . . . . . .187 

Poseł Tadeusz Tomaszewski . . . . . . . . . . . . 188 

Poseł Łukasz Gibała . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 188 

Poseł Beata Małecka-Libera . . . . . . . . . . . . .191 

Poseł Cezary Atamańczuk . . . . . . . . . . . . . . .192 

Poseł Krzysztof Brejza . . . . . . . . . . . . . . . . . .193 

Posłowie Wiesław Janczyk 

i Adam Gawęda . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 194 

Poseł Beata Kempa. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 195 

Poseł Tadeusz Iwiński . . . . . . . . . . . . . . . . . 196 

Zapytania 

Poseł Paweł Arndt . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 198 

Poseł Ludwik Dorn . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 198 

Poseł Romuald Ajchler . . . . . . . . . . . . . . . . . 198 

Poseł Jarosław Urbaniak . . . . . . . . . . . . . . . 199 

Poseł Katarzyna Matusik-Lipiec . . . . . . . . . 200 

Poseł Jan Widacki. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 200 

Poseł Wojciech Szarama . . . . . . . . . . . . . . . . .201 

Poseł Irena Tomaszak-Zesiuk . . . . . . . . . . . .201 

Poseł Sylwester Pawłowski . . . . . . . . . . . . . .201 

Poseł Krzysztof Jurgiel . . . . . . . . . . . . . . . . 202 

Poseł Adam Szejnfeld . . . . . . . . . . . . . . . . . . 203 

Poseł Stanisław Szwed . . . . . . . . . . . . . . . . . 205 

Posłowie Michał Wojtkiewicz i Jacek Pilch . . 206 

Poseł Józef Rojek . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 206 

Poseł Marzena Machałek . . . . . . . . . . . . . . . 207 

Poseł Henryk Gołębiewski . . . . . . . . . . . . . . 207 

Poseł Tadeusz Tomaszewski . . . . . . . . . . . . 208 

Poseł Stanisław Stec . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 208 

Poseł Leszek Deptuła . . . . . . . . . . . . . . . . . . 208 

Poseł Michał Stuligrosz . . . . . . . . . . . . . . . . 209 

Poseł Tadeusz Arkit oraz grupa posłów . . . .210 

Poseł Tadeusz Arkit . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .210 

Poseł Adam Wykręt . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .211 

Poseł Jarosław Rusiecki . . . . . . . . . . . . . . . . .212 

Poseł Lucjan Karasiewicz . . . . . . . . . . . . . . .212 

Poseł Elżbieta Rafalska . . . . . . . . . . . . . . . . .213 

Poseł Jerzy Materna . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .213 

Poseł Anna Sobecka . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .215 

Poseł Janusz Krasoń . . . . . . . . . . . . . . . . . . .216 

Poseł Sławomir Worach . . . . . . . . . . . . . . . . .216 

Poseł Kazimierz Gwiazdowski . . . . . . . . . . . .217 

Poseł Beata Szydło . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .218 

Poseł Mariusz Błaszczak . . . . . . . . . . . . . . . .219 

Poseł Józef Racki . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 220 

Posłowie Andrzej Pałys i Mirosław Pawlak. . 220 

Poseł Renata Butryn . . . . . . . . . . . . . . . . . . 220 

Poseł Grzegorz Raniewicz . . . . . . . . . . . . . . .221 

Poseł Tomasz Kulesza . . . . . . . . . . . . . . . . . .221 

Poseł Sławomir Kopyciński . . . . . . . . . . . . . 222 

Poseł Edward Czesak . . . . . . . . . . . . . . . . . . 222 

Poseł Ludwik Dorn . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 223 

Poseł Jarosław Jagiełło . . . . . . . . . . . . . . . . 224 

Posłowie Henryk Gołębiewski 

i Tadeusz Tomaszewski . . . . . . . . . . . . . . . . 225 

Poseł Ryszard Zawadzki. . . . . . . . . . . . . . . . 225 

Poseł Marek Zieliński. . . . . . . . . . . . . . . . . . 225 

Poseł Janina Okrągły. . . . . . . . . . . . . . . . . . 226 

Poseł Janusz Dzięcioł . . . . . . . . . . . . . . . . . . 226 

Poseł Bożena Szydłowska . . . . . . . . . . . . . . . 226 

Poseł Dariusz Lipiński . . . . . . . . . . . . . . . . . 227 

Poseł Adam Szejnfeld . . . . . . . . . . . . . . . . . . 227 

Poseł Marek Rząsa . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 228 

Poseł Mieczysław Marcin Łuczak . . . . . . . . 228 

Poseł Janusz Palikot . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 229 

Poseł Bożena Sławiak. . . . . . . . . . . . . . . . . . 230 

Poseł Jan Widacki. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 230 

Poseł Janusz Cichoń . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .231 

Poseł Wojciech Szarama . . . . . . . . . . . . . . . . .231 

Poseł Stanisław Kalemba . . . . . . . . . . . . . . . .231 

Poseł Sławomir Kopyciński . . . . . . . . . . . . . 232 

Poseł Marek Ast . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 233 

str.

str. 

Odpowiedzi na zapytania 

Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 234 

Minister Adam Giersz . . . . . . . . . . . . . . . . . 234 

Podsekretarz stanu Olgierd Dziekoński . . . 239 

Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . 240 

Podsekretarz stanu Marian Zalewski . . . . . 241 

Podsekretarz stanu Bernard Błaszczyk . . . 242 

Podsekretarz stanu Jacek Czaja . . . . . . . . . 244 

Sekretarz stanu 

Elżbieta Suchocka-Roguska. . . . . . . . . . . . . 244 

Minister Bogdan Klich. . . . . . . . . . . . . . . . . 245 

Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . . 245 

Podsekretarz stanu 

Joanna Strzelec-Łobodzińska . . . . . . . . . . . .247 

Podsekretarz stanu Cezary Rzemek . . . . . . 249 

Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . .251 



Sekretarz stanu Czesław Piątas . . . . . . . . . 255 

Minister Bogdan Klich. . . . . . . . . . . . . . . . . .257 


Minister Adam Giersz . . . . . . . . . . . . . . . . . 259 

Podsekretarz stanu Bernard Błaszczyk . . . .261 

Podsekretarz stanu Maciej Grabowski . . . . 262 

Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . 264 

Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . 265 


Podsekretarz stanu Olgierd Dziekoński . . . .271 


Podsekretarz stanu Grażyna Henclewska. . . 273 


Sekretarz stanu Czesław Piątas . . . . . . . . . .274 



Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . . .276 



Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . .278 









Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . 287 

Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . 289 

Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . 289 


Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . . .291 


Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . 293 

Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . . 294 


Podsekretarz stanu Lilla Jaroń . . . . . . . . . . 298 


Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . .301 

str. 

Podsekretarz stanu Piotr Kluz . . . . . . . . . . .301 






Elżbieta Suchocka-Roguska. . . . . . . . . . . . . 306 


Minister Bogdan Zdrojewski . . . . . . . . . . . . 309 


Podsekretarz stanu Tomasz Merta . . . . . . . .311 

Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . . .311 

Podsekretarz stanu Jacek Kapica . . . . . . . . .312 

Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . .313 

Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . .314 

Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . . .315 

Minister Bogdan Zdrojewski . . . . . . . . . . . . .315 

Podsekretarz stanu Zbigniew Sosnowski . . . 315 

Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . .316 

Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . . .317 


Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . .321 

Podsekretarz stanu Piotr Kluz . . . . . . . . . . 322 


Krzysztof Hubert Łaszkiewicz . . . . . . . . . . . 323 



Joanna Strzelec-Łobodzińska . . . . . . . . . . . 326 


Podsekretarz stanu Olgierd Dziekoński . . . .327 

Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 328 


Sekretarz stanu Krystyna Szumilas. . . . . . 329 




Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 335 

Podsekretarz stanu Rafał Baniak . . . . . . . . 336 


Prokurator generalny Andrzej Seremet . . . 339 

Podsekretarz stanu Andrzej Parafianowicz . . .341 




Podsekretarz stanu Magdalena Gaj . . . . . . 345 

Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . 346 

Podsekretarz stanu Maciej Jankowski . . . . .347 



Podsekretarz stanu Marek Bucior. . . . . . . . .351 

Minister Barbara Kudrycka . . . . . . . . . . . . 353 


Podsekretarz stanu Tadeusz Nalewajk . . . . 356 


Podsekretarz stanu Piotr Kluz . . . . . . . . . . .357 



Minister Adam Giersz . . . . . . . . . . . . . . . . . 359

str. 

Podsekretarz stanu Dariusz Daniluk . . . . . 360 

Prezes Urzędu Zamówień Publicznych 

Jacek Sadowy . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .361 

Podsekretarz stanu Olgierd Dziekoński . . . 363 



Podsekretarz stanu Tadeusz Nalewajk . . . . 367 

Podsekretarz stanu Grażyna Henclewska. . . 368 


Podsekretarz stanu Maciej Jankowski . . . . .372 

Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . .374 

Podsekretarz stanu Dominik Radziwiłł . . . .375 

Podsekretarz stanu Zbigniew Włodkowski . . 375 

Sekretarz stanu Piotr Żuchowski . . . . . . . . .377 


Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . .379 



Podsekretarz stanu Cezary Rzemek . . . . . . .381 




Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . 385 

Minister Marek Sawicki. . . . . . . . . . . . . . . . 386 

Sekretarz stanu Piotr Żuchowski . . . . . . . . 387 

Podsekretarz stanu Jacek Kapica . . . . . . . . 388 


Sekretarz stanu Maria Elżbieta Orłowska . . 391 


str. 




Minister Bogdan Zdrojewski . . . . . . . . . . . . 396 

Podsekretarz stanu Jacek Kapica . . . . . . . . 396 



Podsekretarz stanu Marek Bucior. . . . . . . . 399 


Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .401 






Sekretarz stanu Stanisław Chmielewski. . . . 408 


Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . .412 

Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . .413 

Podsekretarz stanu Jacek Kapica . . . . . . . . .414 


Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . .415 

Podsekretarz stanu Zbigniew Sosnowski 416 




Elżbieta Suchocka-Roguska. . . . . . . . . . . . . .418 

Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . . .419

Załącznik nr 1 

Druk nr 2971 

Informacja Marszałka Sejmu o wpływie interpelacji i zapytań poselskich 

oraz odpowiedzi na interpelacje i zapytania 

INTERPELACJE 

Informuję, że wpłynęły następujące interpelacje: 

1) posła Andrzeja Ćwierza w sprawie sukcesywnie 

ograniczanych uprawnień inwalidów wojennych – do 

ministra pracy i polityki społecznej (15455), 

2) posła Jana Burego s. Antoniego w sprawie sytuacji 

samotnych osób niepełnosprawnych, których 

obowiązujące przepisy ustawy o świadczeniach rodzinnych 

pozbawiają części uprawnień – do ministra 

pracy i polityki społecznej (15456), 

3) posła Henryka Milcarza w sprawie rażącego 

naruszenia interesu społecznego przez Wojskową 

Agencję Mieszkaniową – Oddział Regionalny w Krakowie 

– do ministra obrony narodowej (15457), 

4) posła Jana Burego s. Antoniego w sprawie decyzji 

radnych miejskich Lwowa dotyczącej przekazania 

polskiego kościóła katolickiego pw. św. Marii 

Magdaleny na cele całkowicie niezwiązane z praktykami 

religijnymi – do ministra spraw zagranicznych 

(15458), 

5) poseł Hanny Zdanowskiej w sprawie wydawania 

kart parkingowych na podstawie orzeczeń o niepełnosprawności 

wydawanych przez ZUS – do ministra 

infrastruktury (15459), 

6) posła Stanisława Kalemby w sprawie sygnalizowanej 

reformy nauczania zawodowego w Polsce – 

do ministra edukacji narodowej (15460), 

7) posła Mieczysława Marcina Łuczaka w sprawie 

zasiłków i świadczeń pielęgnacyjnych dla rodzin niepełnosprawnych 

dzieci – do ministra pracy i polityki 

społecznej (15461), 

8) posła Piotra Babinetza w sprawie likwidacji gospodarstw 

pomocniczych działających przy szkołach 

i placówkach oświatowych – do ministra infrastruktury 

(15462), 

9) posła Tadeusza Iwińskiego w sprawie sytuacji 

uchodźców czeczeńskich w Polsce – do ministra spraw 

wewnętrznych i administracji (15463), 

10) posła Wiesława Wody w sprawie wprowadzenia 

na listę leków refundowanych nowoczesnego preparatu 

o nazwie revlimid (lenalidomide) będącego 

obecnie najskuteczniejszym lekiem zwalczającym 

szpiczaka mnogiego – do ministra zdrowia (15464), 

11) posła Przemysława Gosiewskiego w sprawie 

emerytur wojskowych – do ministra obrony narodowej 

(15465), 

12) poseł Hanny Zdanowskiej w sprawie nowelizacji 

ustawy o rodzinnych ogrodach działkowych – do 

ministra infrastruktury (15466), 

13) poseł Hanny Zdanowskiej w sprawie planowanych 

zmian w funkcjonowaniu TBS – do ministra 


14) poseł Hanny Zdanowskiej w sprawie regulacji 

prawnych dotyczących dzieci i młodzieży chorych na 

cukrzycę – do ministra zdrowia (15468), 

15) posła Marka Rząsy w sprawie wprowadzenia 

zmian w ustawie o jednostkach doradztwa rolniczego 

– do ministra rolnictwa i rozwoju wsi (15469), 

16) posła Dawida Jackiewicza w sprawie polityki 

metropolitarnej państwa – do ministra rozwoju regionalnego, 

ministra spraw wewnętrznych i administracji 

oraz ministra infrastruktury (15470), 

17) posła Wojciecha Szaramy w sprawie funkcjonowania 

sklepów oferujących do sprzedaży tzw. dopalacze 

– do ministra zdrowia oraz ministra spraw 


18) posła Wojciecha Szaramy w sprawie funkcjonowania 

w pobliżu szkół sklepów oferujących do 

sprzedaży tzw. dopalacze – do ministra edukacji narodowej 

(15472), 

19) posła Andrzeja Pałysa w sprawie zbadania pod 

względem zgodności z prawem zarządzenia nr 56/ 

2009/DSOZ prezesa NFZ z dnia 29 października 

2009 r. dotyczącego określenia warunków zawierania 

i realizacji umów w rodzaju rehabilitacja lecznicza 

– do ministra zdrowia (15473), 

20) posła Wojciecha Szaramy w sprawie informacji 

o możliwości ograniczenia finansowania naprawy 

szkód górniczych na Śląsku – do ministra gospodarki 

(15474), 

21) posła Wojciecha Szaramy w sprawie zwrotu 

kościoła pw. św. Marii Magdaleny we Lwowie polskiej 

wspólnocie rzymskokatolickiej – do ministra spraw 

zagranicznych (15475), 

22) posła Wojciecha Szaramy w sprawie braku decyzji 

o powołaniu Rady Narodowego Funduszu Zdrowia 

– do prezesa Rady Ministrów (15476), 

23) posła Stanisława Pięty w sprawie marnotrawienia 

milionów złotych na ogólnopolską promocję

2 

zasadniczych szkół zawodowych – do ministra edukacji 

narodowej (15477), 

24) poseł Katarzyny Matusik-Lipiec w sprawie 

niedostatecznej ochrony danych osobowych uczniów 

w związku z systemem e-dziennik – do ministra edukacji 


25) poseł Joanny Muchy w sprawie ustawy o lecznictwie 

uzdrowiskowym, uzdrowiskach i obszarach 

ochrony uzdrowiskowej oraz o gminach uzdrowiskowych 


26) poseł Anny Bańkowskiej w sprawie propozycji 

nowelizacji ustawy o transporcie kolejowym – do ministra 


27) poseł Ireny Tomaszak-Zesiuk w sprawie zwrotu 

nadpłat za wyrobienie dokumentu do pierwszej 

rejestracji samochodu, tzw. karty pojazdu – do ministra 


28) poseł Ireny Tomaszak-Zesiuk w sprawie dochodów 

z opłat za wyłączenie gruntów z produkcji rolnej 


29) posła Eugeniusza Czykwina w sprawie zwiększenia 

finansowania rozwoju infrastruktury w woj. 

podlaskim – do ministra infrastruktury (15483), 

30) posła Wojciecha Jasińskiego w sprawie planów 

likwidacji posterunków Policji oraz przejęcia w trwały 

zarząd nieruchomości należących do wojewódzkich 

komend Policji przez jednostki samorządowe – do ministra 

spraw wewnętrznych i administracji (15484), 

31) posła Krzysztofa Jurgiela w sprawie zwolnień 

pracowników w Fabryce Przyrządów i Uchwytów Bison-Bial 

SA w Białymstoku – do prezesa Rady Ministrów 

(15485), 

32) posła Pawła Arndta w sprawie zagrożenia dochodów 

budżetów powiatów – do ministra infrastruktury 

(15486), 

33) poseł Anny Bańkowskiej w sprawie zawieszania 

rent socjalnych – do ministra pracy i polityki społecznej 

(15487), 

34) poseł Krystyny Łybackiej w sprawie ochrony 

zabytkowych fortyfikacji Międzyrzeckiego Rejonu 

Umocnionego – do ministra kultury i dziedzictwa narodowego 

(15488), 

35) posła Stanisława Szweda w sprawie nowelizacji 

ustawy Prawo spółdzielcze – do ministra sprawiedliwości 

(15489), 

36) posła Stanisława Szweda w sprawie ustawy 

Prawo o ruchu drogowym – do ministra infrastruktury 

(15490), 

37) posła Marka Polaka oraz grupy posłów w sprawie 

wprowadzenia corocznej waloryzacji świadczenia 

pielęgnacyjnego – do ministra pracy i polityki społecznej 

(15491), 

38) posła Marka Polaka oraz grupy posłów w sprawie 

wprowadzenia przepisów, które stanowiłyby dla 

pracodawców zachętę do zatrudniania kobiet matek 

– do ministra pracy i polityki społecznej (15492), 

39) posła Kazimierza Hajdy w sprawie projektu 

ustawy o zmianie ustawy o ochronie przyrody oraz 

niektórych innych ustaw z dnia 3 marca 2010 r. – do 

ministra środowiska (15493), 

40) posła Kazimierza Hajdy w sprawie algorytmu 

podziału części oświatowej subwencji ogólnej dla jednostek 

samorządu terytorialnego, a właściwie występującej 

anomalii dotyczącej miasteczek w momencie 

przekraczania przez nie 5 tys. mieszkańców – do ministra 

edukacji narodowej (15494), 

41) posła Zbigniewa Babalskiego w sprawie planów 

MON zakładających likwidację 2. OSK (JW 

1954) w Ostródzie – do ministra obrony narodowej 

(15495), 

42) posła Józefa Rojka w sprawie stosowania 

ochraniaczy na obuwie w niektórych placówkach 

służby zdrowia – do ministra zdrowia (15496), 

43) posła Józefa Rojka w sprawie usuwania azbestu 

– do ministra gospodarki (15497), 

44) posła Józefa Rojka w sprawie projektu dotyczącego 

prawa szlaku – do ministra sportu i turystyki 

(15498), 

45) posła Wojciecha Kossakowskiego w sprawie 

budowy bazy Lotniczego Pogotowia Ratunkowego 

w Olsztynie na lotnisku w Dajtkach oraz zakupu ratowniczego 

śmigłowca typu Eurocopter E-135 – do 

ministra zdrowia (15499), 


sytuacji gminy Janowiec Kościelny i innych małych 

gmin, do których zadań własnych należy planowanie 

i finansowanie oświetlenia dróg publicznych znajdujących 

się na terenie gminy – do ministra infrastruktury 

(15500), 


likwidacji kas PKP Przewozów Regionalnych sp. z o.o. 

– do ministra infrastruktury (15501), 

48) posłanek Marzeny Machałek i Izabeli Kloc 

w sprawie refundacji aparatów słuchowych osobom 

bezrobotnym – do ministra pracy i polityki społecznej 

(15502), 

49) posłanek Izabeli Kloc i Marzeny Machałek 

w sprawie wysokości i celu świadczenia pielęgnacyjnego 

w świetle orzeczenia TK z dnia 18 lipca 2008 r. 



w sprawie braku miejsc dla dzieci w przedszkolach 

w perspektywie decyzji Ministerstwa Edukacji Narodowej 

o przeznaczeniu środków finansowych na 

promocję przedszkoli w mediach – do ministra edukacji 



w sprawie wzrostu bezrobocia w świetle danych GUS 

za styczeń 2010 r. – do ministra pracy i polityki społecznej 

(15505), 

52) posła Andrzeja Walkowiaka w sprawie zaniedbań 

dotyczących budowy obwodnicy Bydgoszczy 

w ramach drogi ekspresowej S5 – do ministra infrastruktury 

(15506), 

53) posła Janusza Cichonia w sprawie kosztów 

utrzymania i opłat dostaw energii elektrycznej przy 

modernizowanych drogach krajowych – do ministra 

infrastruktury (15507),

3 

54) poseł Bożeny Sławiak w sprawie zabezpieczenia 

świadczeń zdrowotnych mieszkańcom domów 

pomocy społecznej – do ministra zdrowia (15508), 

55) posła Tadeusza Tomaszewskiego w sprawie 

raportu Międzynarodowego Funduszu Walutowego 

dotyczącego redukcji polskiego deficytu finansów publicznych 

– do ministra finansów (15509), 


rządowego projektu ustawy Prawo o organizmach 

genetycznie zmodyfikowanych – do ministra rolnictwa 

i rozwoju wsi (15510), 


dopłat do kredytów mieszkaniowych dla osób tracących 

pracę – do ministra pracy i polityki społecznej 

(15511), 


realizacji programu aktywności osób do 30. roku życia 


59) posła Stanisława Steca w sprawie orzekania 

kary aresztu za podejrzenie o popełnienie przestępstwa 

przeciwko mieniu o wartości 16 zł – do ministra 

sprawiedliwości (15513), 

60) posła Stanisława Steca w sprawie realizacji 

„Programu pomocy środowiskom popegeerowskim” 


61) posła Stanisława Steca w sprawie procesu lokowania 

farm wiatrowych – do ministra gospodarki 

(15515), 

62) posła Stanisława Steca w sprawie zmian dotyczących 

finansowania poszczególnych działów w ramach 

Programu Rozwoju Obszarów Wiejskich na 

lata 2007–2013 – do ministra rolnictwa i rozwoju wsi 

(15516), 

63) posłów Tadeusza Arkita i Andrzeja Ryszki 

w sprawie środków zapobiegawczych stosowanych 

względem przedsiębiorców – do ministra sprawiedliwości 

(15517), 

64) posła Michała Stuligrosza w sprawie projektu 

ustawy o parytetach płci – do prezesa Rady Ministrów 

(15518), 

65) posła Michała Stuligrosza w sprawie niektórych 

przepisów dotyczących Prawa farmaceutycznego 

– do ministra zdrowia oraz ministra gospodarki 

(15519), 

66) posła Leszka Cieślika w sprawie norm ograniczających 

zanieczyszczenie pyłem węglowym – do 


67) posła Leszka Cieślika w sprawie ustawy o ochronie 

przyrody i rozporządzenia dotyczącego gatunków 

chronionych – do ministra środowiska (15521), 

68) posła Leszka Cieślika w sprawie uregulowań 

prawnych dotyczących lokalizacji farm wiatrowych 

– do ministra środowiska (15522), 

69) posła Tadeusza Arkita w sprawie wydobywania 

gazu łupkowego – do ministra środowiska (15523), 

70) posła Tadeusza Arkita w sprawie prowadzenia 

działalności gospodarczej wymagającej uzyskiwania 

przewidzianych prawem zezwoleń, koncesji i licencji 


71) posłów Piotra Tomańskiego i Renaty Butryn 

w sprawie zmiany art. 17 ust. 5 pkt 2 lit. a ustawy 

o świadczeniach rodzinnych, która uniemożliwi przyznanie 

świadczenia pielęgnacyjnego z tytułu rezygnacji 

z zatrudnienia w celu sprawowania opieki nad 

niepełnosprawną osobą pozostającą w związku małżeńskim 

– do ministra pracy i polityki społecznej 

(15525), 

72) posła Grzegorza Roszaka w sprawie upubliczniania 

informacji o wyborze kandydata na wolne stanowisko 

urzędnicze – do ministra spraw wewnętrznych 

i administracji (15526), 

73) posła Grzegorza Roszaka w sprawie dotowania 

osobom fizycznym inwestycji ekologicznych – do 


74) posła Adama Wykręta w sprawie wprowadzenia 

zmian w systemie refundacji sprzętu ortopedycznego 

i rehabilitacyjnego – do ministra zdrowia 

(15528), 

75) posła Artura Górskiego w sprawie biopaliw 

jako problemu całego sektora paliwowego w Polsce 


76) posła Artura Górskiego w sprawie odpowiedzialności 

funkcjonariuszy publicznych za naruszenie 

prawa – do ministra sprawiedliwości (15530), 

77) posła Jarosława Rusieckiego w sprawie podjęcia 

pilnych działań w celu ochrony pszczół jako jedynych 

liczących się w środowisku zapylaczy roślin 


78) posła Jarosława Rusieckiego w sprawie braku 

zapowiadanej podwyżki zasiłku pielęgnacyjnego – do 

ministra pracy i polityki społecznej (15532), 

79) posła Jarosława Rusieckiego w sprawie projektu 

ustawy o zmianie ustawy o transporcie kolejowym 

oraz niektórych innych ustaw zakładającego 

całkowitą likwidację Straży Ochrony Kolei – do prezesa 

Rady Ministrów (15533), 

80) posła Krzysztofa Borkowskiego w sprawie 

Programu Operacyjnego „Ryby” na lata 2007–2013 

w ramach osi priorytetowej 2. – do ministra rolnictwa 


81) poseł Marzenny Drab w sprawie projektowanej 

modernizacji szkolnictwa zawodowego – do ministra 


82) poseł Elżbiety Rafalskiej w sprawie problemu 

wydania opinii co do herbu, flagi i pieczęci powiatu 

międzyrzeckiego – do ministra spraw wewnętrznych 


83) posła Stanisława Ożoga w sprawie wielkości 

złóż gazu oraz ich eksploatacji – do ministra środowiska 

(15537), 

84) posła Stanisława Ożoga w sprawie ujednolicenia 

regulacji prawnych dotyczących wycinki drzew 


85) posła Stanisława Ożoga w sprawie możliwości 

finansowania przez jednostki samorządu terytorialnego 

przedsięwzięć związanych z usuwaniem wyrobów 

zawierających azbest z obiektów należących do 

osób fizycznych – do ministra gospodarki (15539),

4 

86) posła Stanisława Ożoga w sprawie konsekwencji 

wprowadzenia nowych przepisów regulujących 

rejestrację działalności gospodarczej – do ministra 

gospodarki (15540), 

87) posła Stanisława Ożoga w sprawie stosowania 

przepisów ustawy Prawo pocztowe i Regulaminu 

świadczenia powszechnych usług pocztowych w zakresie 

adresowania przesyłek rejestrowanych – do 


88) posła Stanisława Ożoga w sprawie prac nad 

projektem ustawy o szlakach turystycznych – do ministra 

sportu i turystyki (15542), 

89) posła Stanisława Ożoga w sprawie odmowy nostryfikacji 

dyplomów zagranicznych szkół medycznych 

przez polskie uczelnie – do ministra nauki i szkolnictwa 

wyższego oraz ministra zdrowia (15543), 

90) posła Stanisława Ożoga w sprawie niezgodności 

z konstytucją regulacji prawnej dotyczącej postępowania 

wobec dłużników alimentacyjnych – do ministra 


91) posła Stanisława Ożoga w sprawie określenia 

trybu zakładania i prowadzenia geodezyjnej sieci 

uzbrojenia terenu oraz koordynacji usytuowania projektowanych 

sieci – do ministra spraw wewnętrznych 


92) posła Jerzego Gosiewskiego w sprawie zapobieżenia 

degradacji woj. warmińsko-mazurskiego 

w wyniku planów parcelacji i wyprowadzania jednostek 

organizacyjnych Poczty Polskiej SA z terenu 

województwa do Białegostoku – do ministra infrastruktury 

(15546), 

93) posła Jerzego Gosiewskiego w sprawie usprawnienia 

i przyspieszenia działania 3.4: Odnowa i rozwój 

wsi w ramach Programu Rozwój Obszarów Wiejskich 

na lata 2007–2013 – do ministra rolnictwa 


94) poseł Jadwigi Wiśniewskiej w sprawie ważności 

aktów notarialnych zawartych w związku z przekształceniem 

własności mieszkań na podstawie znowelizowanej 

ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych 

– do ministra sprawiedliwości (15548), 

95) poseł Hanny Zdanowskiej w sprawie likwidacji 

Klubu Garnizonowego w Łodzi – do ministra obrony 


96) posła Wiesława Andrzeja Szczepańskiego 

w sprawie przekształceń Wojskowego Zakładu Remontowo-Budowlanego 

w Krotoszynie – do ministra 

obrony narodowej (15550), 

97) posłów Witolda Kochana i Tadeusza Arkita 

w sprawie stosowania przez NFZ przepisów dotyczących 

zasad wydawania osobom uprawnionym sprzętu 

z dofinansowaniem jego zakupu – do ministra 

zdrowia (15551), 

98) posłów Witolda Kochana i Tadeusza Arkita 

w sprawie funkcjonowania spółek wodnych oraz praw 

i obowiązków ich członków – do ministra środowiska 

(15552), 

99) posła Tadeusza Arkita oraz grupy posłów 

w sprawie możliwości wykorzystania środków unijnych 

na realizację inwestycji w zakresie gospodarki 

odpadami komunalnymi – do ministra rozwoju regionalnego 

(15553), 

100) posła Janusza Krasonia w sprawie opóźnień 

w realizowanych inwestycjach niezbędnych do organizacji 

Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej Euro 2012, 

ze szczególnym uwzględnieniem Wrocławia – do prezesa 


101) posła Janusza Krasonia w sprawie braku 

kontroli nad powolnym procesem usuwania azbestu 


102) posła Janusza Krasonia w sprawie wzrostu 

bezrobocia w Polsce – do ministra pracy i polityki 


103) posła Janusza Krasonia w sprawie zmiany 

przepisów dotyczących naliczania spółdzielcom 22% 

stawki VAT z tytułu użytkowania garaży – do ministra 

finansów (15557), 

104) posła Adama Gawędy oraz grupy posłów 

w sprawie rozporządzenia ministra zdrowia z dnia 

30 sierpnia 2009 r. dotyczącego świadczeń gwarantowanych 

z zakresu rehabilitacji leczniczej – do ministra 


105) posła Piotra Stanke w sprawie planowanego 

III etapu zwolnień grupowych pracowników Poczty 

Polskiej SA – do ministra infrastruktury (15559), 

106) posła Zbigniewa Chmielowca w sprawie realizacji 

„Programu oczyszczania kraju z azbestu na 

lata 2009–2032” na terenie miasta i gminy Kolbuszowa 


107) posła Zbigniewa Chmielowca w sprawie 

„Programu oczyszczania kraju z azbestu na lata 

2009–2032” na terenie gminy Tuszów Narodowy – do 

ministra gospodarki (15561), 



2009–2032” na terenie gminy Zaleszany – do ministra 




2009–2032” na terenie gminy Harasiuki – do ministra 




2009–2032” na terenie gminy Jeżowe – do ministra 


111) posła Zbigniewa Chmielowca w sprawie „Programu 

oczyszczania kraju z azbestu na lata 2009– 

–2032” na terenie gminy Gorzyce – do ministra gospodarki 

(15565), 



2009–2032” na terenie gminy Bojanów – do ministra 




2009–2032” na terenie gminy Borowa – do ministra 



oczyszczania kraju z azbestu na lata 2009–

5 

–2032” na terenie gminy Wiśniowa – do ministra 




2009–2032” na terenie gminy Przecław – do ministra 




2009–2032” na terenie gminy Niwiska – do ministra 




–2032” na terenie gminy Majdan Królewski – do ministra 




2009–2032” na terenie gminy Cmolas – do ministra 




2009–2032” na terenie gminy Dzikowiec – do ministra 




2009–2032” na terenie gminy Raniżów – do ministra 


121) posła Zbigniewa Chmielowca w sprawie rządowego 

projektu ustawy Prawo geologiczne i górnicze 


122) posła Kazimierza Gwiazdowskiego w sprawie 

sytuacji finansowej Białostockiego Centrum Onkologii 

im. Marii Skłodowskiej-Curie – do ministra 


123) poseł Beaty Szydło w sprawie celowości budowy 

nowych wałów przeciwpowodziowych lub przedłużenia 

już istniejących w ramach „Programu 

ochrony przed powodzią w dorzeczu górnej Wisły” 

wobec późniejszej konieczności utrzymania ich właściwego 

stanu technicznego – do ministra środowiska 

(15577), 

124) poseł Beaty Szydło w sprawie uchybień 

przedstawionych przez NIK w „Informacji o wynikach 

kontroli ochrony przeciwpowodziowej w woj. 

małopolskim i świętokrzyskim” – do ministra środowiska 

(15578), 

125) posła Andrzeja Bętkowskiego w sprawie restrukturyzacji 

Służby Celnej na terenie woj. świętokrzyskiego 


126) posła Artura Górskiego w sprawie starań 

katolików na Ukrainie o zwrot świątyń odebranych 

przez władze komunistyczne – do ministra spraw zagranicznych 

(15580), 

127) posła Artura Górskiego w sprawie inwigilacji 

„Kuriera Wileńskiego” przez litewską służbę bezpieczeństwa 

– do ministra spraw zagranicznych 

(15581), 

128) posła Henryka Siedlaczka w sprawie planów 

budowy kanału Odra – Dunaj – Łaba – do ministra 


129) posła Tomasza Kuleszy w sprawie zmiany 

art. 81 § 2 ustawy Ordynacja podatkowa – do ministra 


130) posła Grzegorza Sztolcmana w sprawie możliwości 

odstąpienia od obowiązkowego zdawania matematyki 

przez maturzystów szkół artystycznych – 

do ministra edukacji narodowej (15584), 

131) posła Tomasza Lenza w sprawie spółdzielczości 

w Polsce – do ministra gospodarki (15585), 

132) posła Jana Kaźmierczaka w sprawie ponoszenia 

przez samorządy kosztów urlopów dla poratowania 

zdrowia nauczycieli – do ministra edukacji 


133) posła Zbigniewa Matuszczaka w sprawie 

sprzedaży przez Agencję Nieruchomości Rolnych Oddział 

Terenowy w Lublinie gruntów położonych na 

terenach gmin nadbużańskich bezpośrednio przylegających 

do rzeki Bug – do ministra rolnictwa i rozwoju 

wsi (15587), 

134) posła Zbigniewa Matuszczaka w sprawie 

ustawy o nauczycielskich świadczeniach kompensacyjnych 


(15588), 

135) poseł Anny Sobeckiej w sprawie sytuacji 

w szpitalach – do ministra zdrowia (15589), 

136) poseł Anny Sobeckiej w sprawie ustawy 

o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym – 

do ministra infrastruktury (15590), 

137) poseł Anny Sobeckiej w sprawie podwyższenia 

stawki podatku VAT na podstawowe artykuły 

żywnościowe – do ministra finansów (15591), 

138) poseł Anny Sobeckiej w sprawie przepisów 

unijnych w stosunku do hodowców drobiu – do ministra 

rolnictwa i rozwoju wsi (15592), 

139) poseł Anny Sobeckiej w sprawie planów likwidacji 

Służby Ochrony Kolei – do ministra spraw 


140) poseł Anny Sobeckiej w sprawie obowiązkowej 

matury z matematyki – do ministra edukacji narodowej 

(15594), 

141) poseł Anny Sobeckiej w sprawie powołania 

Rady NFZ – do prezesa Rady Ministrów (15595), 

142) poseł Anny Sobeckiej w sprawie zmiany wysokości 

kryterium dochodowego uprawniającego do 

świadczeń rodzinnych – do ministra pracy i polityki 


143) poseł Anny Sobeckiej w sprawie zwiększenia 

środków na obsługę świadczeń rodzinnych i funduszu 

alimentacyjnego – do ministra pracy i polityki 


144) poseł Anny Sobeckiej w sprawie projektów 

rozwojowych szkół wyższych – do ministra nauki 

i szkolnictwa wyższego (15598), 

145) poseł Anny Sobeckiej w sprawie planu redukcji 

deficytu sektora finansów publicznych – do ministra 


146) poseł Anny Sobeckiej w sprawie unijnych dotacji 

– do ministra rozwoju regionalnego (15600), 

147) poseł Anny Sobeckiej w sprawie sytuacji powodziowej 

– do ministra środowiska (15601),

6 

148) poseł Anny Sobeckiej w sprawie ustawy o przeciwdziałaniu 

przemocy w rodzinie – do ministra sprawiedliwości 

(15602), 

149) poseł Anny Sobeckiej w sprawie organów 

skarbowych – do ministra finansów (15603), 

150) poseł Anny Sobeckiej w sprawie repatriantów 

– do ministra spraw wewnętrznych i administracji 

(15604), 

151) poseł Anny Sobeckiej w sprawie kwalifikacji 

uprawniających do wykonywania zawodu kierowcy 


152) poseł Anny Sobeckiej w sprawie pacjentów 

cierpiących na rzadkie choroby – do ministra zdrowia 

(15606), 

153) poseł Anny Sobeckiej w sprawie prywatyzacji 

poznańskiej firmy Merazet SA – do ministra skarbu 

państwa (15607), 

154) poseł Anny Sobeckiej w sprawie kosztów administracyjnych 

unijnych szkoleń dla bezrobotnych 


155) poseł Anny Sobeckiej w sprawie unijnych dotacji 

na odnawialne źródła energii – do ministra gospodarki 

(15609), 

156) poseł Anny Sobeckiej w sprawie zagrożenia 

wypłatą odszkodowań przez Skarb Państwa – do ministra 


157) poseł Anny Sobeckiej w sprawie leczenia pacjentów 

za granicą – do ministra zdrowia (15611), 

158) posła Jarosława Stawiarskiego w sprawie 

strat podatkowych i utraconych wpływów do budżetu 

państwa z tytułu pomniejszenia przez banki zobowiązań 

podatkowych od osiąganych przychodów – do 

ministra finansów (15612), 

159) posła Bronisława Dutki w sprawie zwiększenia 

wydatków NFZ na opiekę psychiatryczną oraz 

refundacji psychoterapii i porad psychoterapeutycznych 


160) posła Bronisława Dutki w sprawie proponowanych 

zmian w kształceniu młodocianych pracowników 

– do ministra edukacji narodowej (15614), 

161) poseł Anny Paluch w sprawie ochrony własności 

Skarbu Państwa i samorządów terytorialnych 

przed roszczeniami byłych właścicieli – do ministra 


162) posła Mariusza Błaszczaka w sprawie uregulowań 

prawnych w zakresie redystrybucji dochodów 

podatkowych – do prezesa Rady Ministrów 

(15616), 

163) poseł Gabrieli Masłowskiej w sprawie uwarunkowania 

całkowitego oddłużenia od spłaty należności 

ponad kwoty wynikające z przepisów ustawy 

o pomocy państwa w spłacie niektórych kredytów 

mieszkaniowych, udzielaniu premii gwarancyjnych 

oraz refundacji bankom wypłaconych premii gwarancyjnych 

– do ministra skarbu państwa (15617), 

164) posła Grzegorza Roszaka w sprawie reprezentacji 

spółdzielni mieszkaniowej przed notariuszem 

– do ministra sprawiedliwości (15618), 

165) posła Marka Krząkały w sprawie zmian w kontraktowaniu 

i funkcjonowaniu opieki długoterminowej 

w Polsce – do ministra zdrowia (15619), 

166) posła Jarosława Jagiełły w sprawie ograniczania 

szkolnictwa polskiego na Litwie – do ministra 

spraw zagranicznych (15620), 

167) posła Jarosława Jagiełły w sprawie wolnego 

tempa usuwania wyrobów zawierających azbest – do 


168) posła Jarosława Jagiełły w sprawie zakupu 

nowoczesnych systemów obrony przeciwlotniczej – do 

ministra obrony narodowej (15622), 

169) posła Jarosława Jagiełły w sprawie wysłania 

polskich samolotów F-16 do Afganistanu – do ministra 


170) posła Jarosława Jagiełły w sprawie zatrudnienia 

Polaków w unijnej dyplomacji – do ministra 


171) posła Jarosława Jagiełły w sprawie budowy 

korwet rakietowych typu Gawron – do ministra obrony 



gazociągu Nabucco – do ministra spraw zagranicznych 

(15626), 

173) posła Jarosława Jagiełły w sprawie rozwoju 

polskiego przemysłu obronnego – do ministra obrony 


174) posła Jarosława Jagiełły w sprawie złego 

funkcjonowania ochrony przeciwpowodziowej w Polsce 


(15628), 


centralnego portu lotniczego – do ministra infrastruktury 

(15629), 


autostrady A1 ze Strykowa do Pyrzowic – do ministra 


177) posła Jarosława Jagiełły w sprawie stanu 

technicznego obiektów użytkowanych przez publiczne 

zakłady opieki zdrowotnej – do ministra zdrowia 

(15631), 

178) posła Jarosława Jagiełły w sprawie zapewnienia 

opieki psychiatrycznej osobom chorym na żółtaczkę 

typu C leczonym interferonem – do ministra 


179) posła Jarosława Jagiełły w sprawie prawidłowego 

wykorzystania aparatury medycznej w polskich 

szpitalach – do ministra zdrowia (15633), 

180) posła Jarosława Jagiełły w sprawie pokrycia 

kosztów leczenia i rehabilitacji osób, które utraciły 

status osoby bezrobotnej z powodu przebywania na 

zwolnieniu lekarskim powyżej 90 dni, a jednocześnie 

wymagają dalszego leczenia lub rehabilitacji – do ministra 


181) posłów Sławomira Zawiślaka i Jarosława 

Żaczka w sprawie działań rządu w zakresie reprezentacji 

Polski w Europejskiej Służbie Działań Zewnętrznych 

– do ministra spraw zagranicznych (15635), 


Żaczka w sprawie konieczności wprowadzenia zmian

7 

związanych z procesem lokowania i budowy farm 

wiatrowych – do ministra środowiska (15636), 


Żaczka w sprawie realizacji unijnego programu 

„Owoce w szkole” – do ministra edukacji narodowej 

(15637), 

184) posła Sławomira Zawiślaka w sprawie rządowego 

projektu ustawy o zmianie ustawy o transporcie 

kolejowym oraz niektórych innych ustaw – do 


185) posła Sławomira Zawiślaka w sprawie niewywiązywania 

się przez NFZ ze zobowiązań finansowych 

wobec szpitali, na przykładzie szpitali z terenu 

Zamojszczyzny – do ministra zdrowia (15639), 

186) posła Waldemara Andzela w sprawie propozycji 

zmian ustawy o ochronie przyrody – do ministra 

środowiska (15640), 

187) poseł Gabrieli Masłowskiej w sprawie problemu 

polsko-niemieckiej granicy morskiej – do ministra 


188) posła Jarosława Matwiejuka w sprawie nietransportowania 

rannych żołnierzy przy użyciu samolotów 

CASA – do ministra obrony narodowej (15642), 

189) posła Jarosława Matwiejuka w sprawie planów 

rezygnacji ze stosowania pieczątek w obiegu dokumentów 


190) posła Jarosława Matwiejuka w sprawie 

pierwszego etapu prywatyzacji Giełdy Papierów Wartościowych 


191) posła Jarosława Matwiejuka w sprawie zakazu 

sprzedaży przez sklepy zielarsko-medyczne 

podstawowych produktów leczniczych – do ministra 


192) posła Jarosława Matwiejuka w sprawie przekazania 

dodatkowych środków dla Komendy Powiatowej 

Policji w Siemiatyczach w związku ze wzrostem 

przestępczości w woj. podlaskim – do ministra spraw 




Policji w Sejnach w związku ze wzrostem przestępczości 

w woj. podlaskim – do ministra spraw wewnętrznych 




Policji w Mońkach w związku ze wzrostem 





Policji w Łomży w związku ze wzrostem przestępczości 





Policji w Kolnie w związku ze wzrostem przestępczości 





Policji w Hajnówce w związku ze wzrostem 





Policji w Grajewie w związku ze wzrostem przestępczości 





Policji w Bielsku Podlaskim w związku ze 

wzrostem przestępczości w woj. podlaskim – do ministra 




Policji w Białymstoku w związku ze wzrostem 





Policji w Zambrowie w związku ze wzrostem 



202) posła Jarosława Matwiejuka w sprawie 

przekazania dodatkowych środków dla Komendy 

Powiatowej Policji w Wysokiem Mazowieckiem 

w związku ze wzrostem przestępczości w woj. podlaskim 


(15656), 



Policji w Suwałkach w związku ze wzrostem 





Policji w Sokółce w związku ze wzrostem przestępczości 




możliwości zakupu sprzętu sportowego w ramach dotacji 

samorządowych – do ministra finansów 

(15659), 

206) posła Stanisława Steca w sprawie sprzedaży 

podręczników na terenie szkoły – do ministra edukacji 


207) posła Stanisława Steca w sprawie udzielenia 

pomocy w formie częściowej spłaty kapitału kredytów 

na realizacje inwestycji w gospodarstwach rolnych 



realizacji rządowego programu „Rodzina na swoim” 


209) posłów Stanisława Steca i Stanisława Wziątka 

w sprawie interpretacji art. 72 ustawy o finansach 

publicznych – do ministra finansów (15663), 

210) posła Mirosława Pawlaka w sprawie zasadności 

przekształcenia Straży Ochrony Kolei – do ministra 

infrastruktury (15664),

8 

211) poseł Elżbiety Streker-Dembińskiej w sprawie 


kolejowym – do ministra infrastruktury (15665), 


realizacji Narodowego Celu Wskaźnikowego – do 


213) posła Jarosława Zielińskiego w sprawie barier 

w upowszechnianiu wychowania przedszkolnego 

dzieci w wieku od 3 do 5 lat – do ministra edukacji 


214) poseł Elżbiety Witek w sprawie rozszerzenia 

zakresu uprawnień kombatantów, określonych w ustawie 

o kombatantach oraz niektórych osobach będących 

ofiarami represji wojennych i okresu powojennego 


215) posła Jarosława Żaczka w sprawie projektu 

podniesienia jakości nauki w Polsce – do ministra 

nauki i szkolnictwa wyższego (15669), 

216) posła Jarosława Żaczka w sprawie zasad 

i efektów przyszłej współpracy wynikającej z ratyfikacji 

Konwencji dotyczącej budowy i funkcjonowania 

Europejskiego Ośrodka Badań Laserem Rentgenowskim 

na Swobodnych Elektronach – do ministra nauki 


217) posłów Jarosława Żaczka i Sławomira Zawiślaka 

w sprawie ułatwienia dostępu szkołom zawodowym 

do środków z Unii Europejskiej w ramach PO 

KL na podniesienie jakości i atrakcyjności oferty kształcenia 


218) posła Marka Zielińskiego oraz grupy posłów 

w sprawie rozstrzygnięcia przez PARP III rundy aplikacyjnej 

w roku 2009 w ramach działania 8.1 PO IG 



w sprawie likwidacji gminnych i powiatowych funduszy 

ochrony środowiska – do ministra środowiska 

(15673), 

220) posła Krzysztofa Gadowskiego w sprawie 

funkcjonowania przy zakładach opieki zdrowotnej placówek 

dla uczniów ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi 


221) poseł Ewy Drozd oraz grupy posłów w sprawie 

przekazania z budżetu państwa dodatkowych 

środków dla powiatów z tytułu zwrotu kosztów związanych 

z wypłatą nadpłat za wydanie kart pojazdów 


222) posła Jana Rzymełki w sprawie podwyższenia 

wysokości świadczenia pielęgnacyjnego dla rodziców 

dzieci niepełnosprawnych i zmiany sposobu obliczania 

jego wysokości – do ministra pracy i polityki 


223) posła Jana Rzymełki w sprawie zakazu 

sprzedaży w sklepach zielarsko-medycznych kolejnych 

produktów leczniczych – do ministra zdrowia 

(15677), 

224) posła Janusza Dzięcioła w sprawie zmian 

w ustawie o cudzoziemcach – do ministra spraw wewnętrznych 


225) posła Stanisława Lamczyka w sprawie działań 

podejmowanych przez Urząd Lotnictwa Cywilnego 

w zakresie stosowania przepisów ustawy Prawo 

lotnicze przy procedurze wydawania zezwoleń na 

przewozy nieregularne z i na terytorium RP poza 

obszar Europejskiego Obszaru Gospodarczego w kontekście 

relacji z Cyprem – do ministra infrastruktury 

(15679), 

226) posła Stanisława Lamczyka w sprawie ochrony 

tras prowadzących do miejsca robót drogowych – 


227) posła Stanisława Lamczyka w sprawie umożliwienia 

organom gmin wsparcia finansowego dla 

mieszkańców podejmujących działania proekologiczne 


228) poseł Bożeny Szydłowskiej w sprawie oświadczeń 

majątkowych składanych przez radnych samorządowych 


(15682), 

229) poseł Bożeny Szydłowskiej w sprawie nowelizacji 

ustawy o odpowiedzialności za naruszenie dyscypliny 

finansów publicznych – do ministra finansów 

(15683), 

230) posła Jana Kamińskiego w sprawie handlu 

ludźmi – do ministra spraw wewnętrznych i administracji 

(15684), 

231) posła Jana Kamińskiego w sprawie zmian 

w ustawie Prawo o ruchu drogowym mających na 

celu zwiększenie ilości miejsc, w których może być 

przeprowadzany egzamin państwowy na prawo jazdy 


232) posła Jana Kamińskiego w sprawie propozycji 

zmian organizacji roku szkolnego – do ministra 


233) posła Jana Kamińskiego w sprawie przyznawania 

dotacji uczelniom wyższym – do ministra nauki 


234) posła Lecha Sprawki w sprawie stanu prawnego 

dotyczącego zakładania szkół publicznych przez 

osoby prawne inne niż jednostki samorządu terytorialnego 

lub osoby fizyczne – do ministra edukacji 


235) poseł Jadwigi Wiśniewskiej w sprawie ustawowego 

zagwarantowania waloryzacji minimalnej 

płacy pracowników instytucji PAN – do ministra nauki 



środków dla Komendy Powiatowej Państwowej 

Straży Pożarnej w Augustowie – do ministra 


237) posła Jarosława Matwiejuka w sprawie zapewnienia 

dostaw prądu dla oddziału firmy Pronar 

w Narewce – do prezesa Rady Ministrów (15691), 

238) posła Jarosława Matwiejuka w sprawie nadania 

imienia 18. Pułkowi Rozpoznawczemu w Białymstoku 




Policji w Augustowie w związku ze wzrostem 


wewnętrznych i administracji (15693),

9 

240) posła Jarosława Matwiejuka w sprawie żywienia 

pozajelitowego i dojelitowego – do prezesa 


241) posła Łukasza Zbonikowskiego w sprawie 

możliwości podjęcia dodatkowej pracy przez osoby 

otrzymujące zasiłki – do ministra pracy i polityki społecznej 

(15695), 

242) posła Łukasza Zbonikowskiego w sprawie 

przyznania rent dzieciom upośledzonym – do ministra 


243) posła Tomasza Latosa w sprawie kolejnego 

przesunięcia terminu budowy obwodnicy Inowrocławia 


244) posła Kazimierza Moskala w sprawie zmiany 

zapisów ustawy o świadczeniach rodzinnych, uniemożliwiających 

przyznanie świadczenia pielęgnacyjnego 

z tytułu rezygnacji z zatrudnienia w celu sprawowania 

opieki nad niepełnosprawną osobą pozostającą 

w związku małżeńskim – do ministra pracy 

i polityki społecznej (15698), 

245) posła Zbigniewa Babalskiego w sprawie projektu 


oraz niektórych innych ustaw, który przewiduje 

całkowitą likwidację Straży Ochrony Kolei – do ministra 


246) posła Jarosława Zielińskiego w sprawie kolejowych 

połączeń komunikacyjnych między Suwałkami 

a Warszawą i innymi dużymi miastami w Polsce 


247) posła Piotra Babinetza w sprawie zarządzania 

i nadzoru nad ochroną przyrody na terenie woj. 

podkarpackiego w zakresie parków krajobrazowych 


248) posła Piotra Polaka w sprawie dostosowania 

polskich przepisów prawa do międzynarodowej konwencji 

regulującej kwestie związane z pochówkiem 

zmarłych osób w kraju i poza jego granicami – do 

ministra zdrowia (15702), 

249) posła Piotra Polaka w sprawie zaprzestania 

realizacji kontrowersyjnego pomysłu transportu 

i wtłaczania pod ziemię na terenie gmin Wodzierady 

i Dalików w woj. łódzkim milionów ton dwutlenku 

węgla wytworzonego w elektrowni w Bełchatowie – 

do ministra środowiska (15703), 

250) posła Zbigniewa Kozaka w sprawie podejrzenia 

działań podejmowanych przez wymiar sprawiedliwości 

mających na celu oczyszczenie sędziego z podejrzeń 

o spowodowanie wypadku drogowego ze 

skutkiem śmiertelnym, na przykładzie sędzi Sądu 

Rejonowego w Sopocie – do ministra sprawiedliwości 

(15704), 

251) poseł Mirosławy Masłowskiej w sprawie działań 

Ministerstwa Infrastruktury odnośnie do złożonego 

w dniu 21 listopada 2007 r. poselskiego projektu 

ustawy o Straży Kolejowej oraz określenia powodu 

spowolnienia prac nad tym projektem – do ministra 


252) posła Zbigniewa Kozaka w sprawie prawdopodobieństwa 

nadużyć przy korzystaniu z samochodu 

służbowego przez wiceszefa PSE Operator SA – do 

prezesa Rady Ministrów (15706), 

253) posła Dariusza Lipińskiego w sprawie realizacji 

programu „Rodzina na swoim” – do ministra 


254) posła Dariusza Lipińskiego w sprawie pogarszania 

się obsługi pasażerów w związku z konfliktami 

pomiędzy spółkami kolejowymi – do ministra infrastruktury 

(15708), 

255) posła Dariusza Lipińskiego w sprawie egzekwowania 

i zaostrzenia kar wobec sprawców niewłaściwego 

traktowania, znęcania się, maltretowania 

i zabijania zwierząt – do ministra sprawiedliwości 

(15709), 


sprzedaży leków zawierających efedrynę, pseudoefydrynę 

i pochodne – do ministra zdrowia (15710), 

257) posła Tomasza Tomczykiewicza w sprawie 

decyzji zarządu TVP SA o zlikwidowaniu napisów 

dla niesłyszących w serwisie informacyjnym „Teleekspres” 



kursów ochrony zdrowia w zakresie przeciwdziałania 

przemocy w rodzinie – do ministra zdrowia (15712), 


zapobiegania i przeciwdziałania narastającej agresji 

oraz stosowania używek przez gimnazjalistów – do 

ministra edukacji narodowej (15713), 


możliwości wprowadzenia w gimnazjach obowiązkowych 

okresowych testów na obecność dopalaczy 


261) posła Stanisława Rydzonia w sprawie statusu 

asystenta sędziego – do ministra sprawiedliwości 

(15715), 

262) posła Stanisława Rydzonia w sprawie funkcjonowania 

spółki europejskiej – do ministra sprawiedliwości 

(15716), 

263) posła Jana Burego s. Antoniego w sprawie 

monopolistycznych praktyk stosowanych przez PKN 

Orlen i Lotos – do prezesa Rady Ministrów (15717), 

264) posła Jana Burego s. Antoniego w sprawie 

kontrowersji związanych z niekorzystnymi dla naszego 

systemu gospodarczo-finansowego regulacjami 

w rządowym projekcie ustawy Prawo geologiczne 

i górnicze – do prezesa Rady Ministrów (15718), 

265) posła Włodzimierza Karpińskiego w sprawie 

długotrwałego przetrzymywania w areszcie, na przykładzie 

mieszkańca Dęblina – do ministra sprawiedliwości 

(15719), 

266) posła Pawła Poncyljusza w sprawie sytuacji 

w prywatyzowanej Centrali Farmaceutycznej Cefarm SA 

w Warszawie – do ministra skarbu państwa (15720), 

267) posła Krzysztofa Brejzy w sprawie jakości 

paliw na polskich stacjach benzynowych – do ministra 


268) posła Krzysztofa Brejzy w sprawie przetwarzania 

danych osób legitymowanych przez Policję – 

do ministra spraw wewnętrznych i administracji 

(15722),

10 


nadzoru nad procesem prywatyzacyjnym Kopalni 

Węgla Brunatnego SA w Kleczewie – do ministra 

skarbu państwa (15723), 


rekompensaty dla samorządów powiatowych w związku 

z roszczeniami o zwrot nadpłat za wydanie kart 

pojazdów – do ministra finansów (15724), 


realizacji wniosków z audytów sprawozdań finansowych 

przeprowadzonych w 2009 r. w wybranych polskich 

związkach sportowych – do ministra sportu 

i turystyki (15725), 

272) posła Łukasza Gibały w sprawie systemu 

rozliczania finansowego ambulatoryjnej opieki specjalistycznej 


273) posła Łukasza Gibały w sprawie postępu 

prac nad budową Beskidzkiej Drogi Integracyjnej – 


274) poseł Beaty Małeckiej-Libery w sprawie 

zrównania w traktowaniu świadczeniodawców mobilnych 

i stacjonarnych oferujących usługi diagnostyki 

obrazowej – do ministra zdrowia (15728), 

275) posła Cezarego Atamańczuka w sprawie roślin 

energetycznych – do ministra rolnictwa i rozwoju 

wsi (15729), 

276) posła Cezarego Atamańczuka w sprawie 

świadczeń pielęgnacyjnych dla opiekunów dzieci niepełnosprawnych 


(15730), 

277) posła Cezarego Atamańczuka w sprawie 

dostępu kobiet po poronieniu do informacji na temat 

przysługujących im praw – do ministra zdrowia 

(15731), 

278) posła Krzysztofa Brejzy w sprawie pomocy 

uczniom przy wyborze zawodu – do ministra edukacji 


279) posła Krzysztofa Brejzy w sprawie przepisów 

regulujących udzielanie rozwodów – do ministra 


280) posłów Wiesława Janczyka i Adama Gawędy 

w sprawie katastrofy lotniczej, jaka miała miejsce 

w dniu 10 kwietnia 2010 r. pod Smoleńskiem na terenie 

Rosji, w której zginęło 96 osób, w tym prezydent 

Rzeczypospolitej Polskiej Lech Kaczyński wraz z małżonką 

Marią, wysokimi przedstawicielami i urzędnikami 

państwa polskiego oraz cała załoga samolotu 


281) poseł Beaty Kempy w sprawie środków na 

zwiększenie wynagrodzeń i pochodnych, w tym na 

modernizację systemu wynagrodzeń w administracji 


282) poseł Beaty Kempy w sprawie pracowników 

Południowego Koncernu Węglowego SA oraz prywatyzacji 

Grupy Kapitałowej Tauron Polska Energia SA 


283) posła Tadeusza Iwińskiego w sprawie zamrożenia 

środków finansowych na modernizację drogi 

krajowej nr 16 oraz budowę południowej obwodnicy 

Olsztyna – do prezesa Rady Ministrów (15737). 

Interpelacje te – zgodnie z art. 192 ust. 6 regulaminu 

Sejmu – zostały przekazane adresatom. 

Jednocześnie informuję, że wpłynęły następujące 

odpowiedzi: 

1) sekretarza stanu w Ministerstwie Sprawiedliwości 

Stanisława Chmielewskiego – z upoważnienia 

prezesa Rady Ministrów – na interpelację posła Jarosława 

Matwiejuka w sprawie braku dostatecznej 

kontroli nad pedofilami wychodzącymi na wolność 

po odbyciu kary (12446), 

2) ministra sportu i turystyki Adama Giersza na 

ponowną interpelację posła Kazimierza Moskala 

w sprawie realizacji inwestycji sportowo-rekreacyjnych, 

w tym programu „Moje boisko – Orlik 2012”, 

w latach 1999–2009 na terenie woj. małopolskiego 

(13851), 





w latach 1999–2009 na terenie woj. lubuskiego 

(13852), 





w latach 1999–2009 na terenie woj. mazowieckiego 

(13853), 





w latach 1999-2009 na terenie woj. opolskiego 

(13854), 





w latach 1999–2009 na terenie woj. podlaskiego 

(13855), 





w latach 1999–2009 na terenie woj. warmińsko-mazurskiego 

(13856), 




w tym programu „Moje boisko – Orlik 2012”, w latach 

1999–2009 na terenie woj. pomorskiego (13857), 




w tym programu „Moje boisko – Orlik 2012”,

11 

w latach 1999–2009 na terenie woj. kujawsko-pomorskiego 

(13858), 





w latach 1999–2009 na terenie woj. zachodniopomorskiego 

(13859), 





w latach 1999–2009 na terenie woj. dolnośląskiego 

(13860), 





1999–2009 na terenie woj. lubelskiego (13861), 





w latach 1999–2009 na terenie woj. świętokrzyskiego 

(13862), 





w latach 1999–2009 na terenie woj. śląskiego (13863), 





1999–2009 na terenie woj. łódzkiego (13864), 





w latach 1999–2009 na terenie woj. wielkopolskiego 

(13865), 





w latach 1999–2009 na terenie woj. podkarpackiego 

(13866), 

18) sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych 

i Administracji Tomasza Siemoniaka – 

z upoważnienia prezesa Rady Ministrów – na interpelację 

poseł Marii Zuby w sprawie opieszałości działań 

administracji samorządowej wobec samowoli 

budowlanej (14244), 

19) podsekretarza stanu w Ministerstwie Sprawiedliwości 

Jacka Czai – z upoważnienia ministra – 

na ponowną interpelację posła Marka Rząsy w sprawie 

podejrzenia nielegalnego przejmowania pożydowskich 

kamienic (14253), 

20) ministra skarbu państwa Aleksandra Grada 

na interpelację posła Andrzeja Ćwierza w sprawie 

konsekwencji budowy Gazociągu Północnego (14259), 

21) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia 

Adama Fronczaka – z upoważnienia ministra – na 

interpelację posła Grzegorza Dolniaka w sprawie zasad 

kontraktowania świadczeń w stacjonarnej opiece 

długoterminowej (14307), 


Cezarego Rzemka – z upoważnienia ministra – na 

interpelację poseł Jadwigi Wiśniewskiej w sprawie 

konieczności zmiany zarządzenia prezesa NFZ dotyczącego 

finansowania opieki długoterminowej w zależności 

od sposobu podawania pacjentowi pokarmu 

(14385), 



interpelację posła Piotra Babinetza w sprawie uzdrowiskowego 

lecznictwa dziecięcego w Rymanowie-Zdroju 

(14390), 



interpelację poseł Anny Sobeckiej w sprawie nakładów 

finansowych na dziecięce oddziały onkologiczne 

(14411), 



interpelację posła Stanisława Rydzonia w sprawie 

zasad kierowania pacjentów do sanatoriów (14474), 

26) sekretarz stanu w Ministerstwie Edukacji Narodowej 

Krystyny Szumilas – z upoważnienia ministra 

– na ponowną interpelację posła Jana Burego s. 

Antoniego w sprawie planów Ministerstwa Edukacji 

Narodowej dotyczących opracowywania przez szkoły 

własnych wzorów świadectw promocyjnych (14495), 



interpelację posła Jacka Falfusa w sprawie emerytur 

pomostowych dla salowych zatrudnionych w szpitalach 

psychiatrycznych (14564), 




posła Jerzego Budnika w sprawie ewentualnej 

reformy w systemie samorządowych kolegiów odwoławczych 

(14586), 


interpelację posła Stanisława Wziątka w sprawie 

wstrzymania inwestycji w Ośrodku Przygotowań 

Olimpijskich w Wałczu, który został zakwalifikowany 

do dalszego etapu procedur jako miejsce pobytu 

jednej z reprezentacji piłkarskich w trakcie Euro 

2012 (14589), 


Marka Habera – z upoważnienia ministra – na interpelację 

poseł Barbary Marianowskiej w sprawie wysokości 

stawki za osobodzień w zakresie długoterminowej 

opieki pielęgniarskiej, narzuconej przez NFZ 

świadczeniodawcom usług medycznych (14599),

12 

31) podsekretarz stanu w Ministerstwie Edukacji 

Narodowej Lilli Jaroń – z upoważnienia prezesa Rady 

Ministrów – na interpelację poseł Krystyny Łybackiej 

w sprawie strażaków z lotniskowych służb ratowniczo-gaśniczych 

(14604), 

32) minister pracy i polityki społecznej Jolanty 

Fedak na interpelację posła Krzysztofa Putry w sprawie 

stanu zatrudnienia i wynagradzania w Ministerstwie 

Pracy i Polityki Społecznej oraz instytucjach 

podległych w 2009 r. (14620), 



posła Józefa Rojka w sprawie przygotowania 

lądowisk dla śmigłowców Lotniczego Pogotowia Ratunkowego 

(14627), 


Marka Twardowskiego – z upoważnienia ministra 

– na interpelację poseł Izabeli Kloc w sprawie pozyskiwania 

poza granicami Polski komórek krwiotwórczych 

od polskiego dawcy rekrutowanego przez rejestr 

DKMS Polska dla polskiego biorcy (14632), 



– na interpelację posła Piotra Stanke w sprawie wykonywania 

zawodu technika farmaceuty w Polsce 

(14651), 



posła Lecha Kołakowskiego w sprawie zmiany 

rozporządzenia dotyczącego świadczeń gwarantowanych 

z zakresu świadczeń pielęgnacyjnych i opiekuńczych 

w ramach opieki długoterminowej (14655), 

37) szefa Kancelarii Prezesa Rady Ministrów Tomasza 

Arabskiego – z upoważnienia prezesa Rady 

Ministrów – na interpelację posła Jarosława Matwiejuka 

w sprawie problemu roszczeń majątkowych 

przedwojennych firm (14670), 

38) podsekretarz stanu w Ministerstwie Gospodarki 

Grażyny Henclewskiej – z upoważnienia ministra 

– na interpelację poseł Gabrieli Masłowskiej w sprawie 

Krajowego Funduszu Kapitałowego (14681), 


Jacka Czai na interpelację posła Eugeniusza 

Kłopotka w sprawie obywateli zamieszkałych 

na Ziemiach Odzyskanych, ich statusu prawnego 

i materialnego, w sytuacji gdy coraz częściej pojawiają 

się roszczenia ze strony byłych właścicieli lub ich 

spadkobierców, obywateli Niemiec, o zwrot pozostawionych 

nieruchomości (14689), 



interpelację posła Marka Zielińskiego oraz grupy posłów 

w sprawie niedoboru stanowisk na oddziałach 

intensywnej terapii w woj. wielkopolskim (14717), 

41) sekretarza stanu w Ministerstwie Infrastruktury 

Tadeusza Jarmuziewicza – z upoważnienia ministra 

– na interpelację posła Dariusza Lipińskiego 

w sprawie stanu infrastruktury kontroli lotów w Polsce 

(14722), 


na interpelację posła Adama Rogackiego w sprawie 

restrukturyzacji PZU i związanych z tym masowych 

zwolnień pracowników (14725), 

43) minister nauki i szkolnictwa wyższego Barbary 

Kudryckiej – z upoważnienia prezesa Rady Ministrów 

– na interpelację posła Artura Górskiego 

w sprawie weryfikacji działania Centralnej Komisji 

do Spraw Stopni i Tytułów w zakresie nadawania 

i odbierania stopni i tytułów naukowych (14731), 



– na interpelację posłów Tomasza Piotra Nowaka 

i Aldony Młyńczak w sprawie zapewnienia dyżurów 

aptek w porze nocnej (14736), 

45) podsekretarza stanu w Ministerstwie Rolnictwa 

i Rozwoju Wsi Tadeusza Nalewajka – z upoważnienia 

ministra – na interpelację posła Jarosława 

Katulskiego w sprawie zróżnicowanego wymiaru 

składek emerytalno-rentowych i ich wpływu na wysokość 

przyszłych świadczeń emerytalno-rentowych 

wypłacanych z KRUS (14759), 

46) sekretarz stanu w Ministerstwie Finansów 

Elżbiety Suchockiej-Roguskiej – z upoważnienia prezesa 

Rady Ministrów – na interpelację posłów Sławomira 

Piechoty i Stanisława Huskowskiego w sprawie 

warunków funkcjonowania po dniu 1 stycznia 2011 r. 

zakładów aktywności zawodowej, w oparciu o przepisy 

ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. Przepisy wprowadzające 

ustawę o finansach publicznych w związku 

z art. 29 ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej 

oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych, 

w formie zakładu budżetowego jako najodpowiedniejszej 

wobec celu i charakteru tych jednostek (14760), 


Marka Habera – z upoważnienia prezesa Rady Ministrów 

– na interpelację poseł Krystyny Łybackiej 

w sprawie ograniczania liczby sanatoriów dla dzieci 

i młodzieży (14762), 

48) podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów 

Macieja Grabowskiego – z upoważnienia ministra 

– na interpelację posła Wiesława Janczyka w sprawie 

wątpliwości dotyczących art. 3 ust. 4 ustawy 

o podatkach i opłatach lokalnych (14768), 

49) ministra obrony narodowej Bogdana Klicha 

na interpelację posłów Krystyny Łybackiej i Jana Widackiego 

w sprawie wypowiedzenia umowy najmu 

lokalu na biuro b. prezydentowi RP generałowi Wojciechowi 

Jaruzelskiemu (14770), 



ministra – na interpelację poseł Katarzyny 

Matusik-Lipiec w sprawie ujednolicenia przepisów 

dotyczących wypłaty zasiłków macierzyńskich z tytułu 

przysposobienia dziecka (14772), 

51) podsekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska 

Bernarda Błaszczyka – z upoważnienia ministra 

– na interpelację posła Mieczysława Marcina 

Łuczaka w sprawie nowelizacji ustawy o odpadach 

(14790),

13 



– na interpelację posła Jana Burego s. Józefa 

w sprawie zmiany rozporządzenia dotyczącego wykazu 

gatunków zwierząt chronionych wyrządzających 

szkody, za które odpowiada Skarb Państwa 

(14799), 

53) minister rozwoju regionalnego Elżbiety Bieńkowskiej 

– z upoważnienia prezesa Rady Ministrów 

– na interpelację posła Krzysztofa Jurgiela w sprawie 

planowanych ograniczeń związanych z finansowaniem 

i realizacją inwestycji infrastrukturalnych ujętych 

w listach indywidualnych projektów programów 

operacyjnych dla woj. podlaskiego (14800), 



ministra – na interpelację poseł Bożeny Sławiak 

w sprawie usprawnienia obrotu nieruchomościami 

rolnymi przez samorządy (14805), 


na interpelację posła Ryszarda Zbrzyznego w sprawie 

kosztów ponoszonych przez spółki Skarbu Państwa 

(14806), 


na interpelację posłów Konstantego Oświęcimskiego 

i Pawła Suskiego w sprawie zamiaru likwidacji 2. 

Pułku Artylerii Legionów im. Króla Władysława IV 

w Choszcznie (14807), 

57) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infrastruktury 

Radosława Stępnia – z upoważnienia ministra 

– na interpelację posła Józefa Rojka w sprawie 

dofinansowania zimowego utrzymania dróg w niektórych 

gminach (14809), 



interpelację posła Józefa Rojka w sprawie zmiany zasad 

rejestrowania pacjentów w zakładach opieki 

zdrowotnej (14810), 

59) podsekretarza stanu w Ministerstwie Kultury 

i Dziedzictwa Narodowego Tomasza Merty – 

z upoważnienia ministra – na interpelację posła 

Józefa Rojka w sprawie zabytków polskiej motoryzacji 

i techniki wojskowej okresu międzywojennego 

(14811), 



interpelację posła Józefa Rojka w sprawie lekarzy 

specjalistów (14813), 


Fedak na interpelację posła Stanisława Szweda 

w sprawie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu 

Ubezpieczeń Społecznych w zakresie przeliczenia 

wcześniejszych emerytur z FUS dla matek dzieci niepełnosprawnych 

(14814), 

62) sekretarza stanu w Ministerstwie Pracy i Polityki 

Społecznej Jarosława Dudy – z upoważnienia 

ministra – na interpelację posła Stanisława Szweda 

w sprawie likwidacji ograniczenia prawa do dodatków 

do zasiłku rodzinnego z tytułu samotnego wychowywania 

dziecka (14816), 



ministra – na interpelację posła Stanisława Szweda 

w sprawie egzekucji i potrąceń z rent i emerytur 

z FUS (14817), 



– na interpelację posła Stanisława Szweda 

w sprawie przejęcia przez rady gmin obowiązków w zakresie 

odbioru i utylizacji odpadów komunalnych oraz 

wprowadzenia tzw. podatku śmieciowego (14818), 

65) sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska 

Stanisława Gawłowskiego – z upoważnienia ministra 

– na interpelację posła Stanisława Szweda w sprawie 

finansowania ochrony środowiska i gospodarki wodnej 

przez gminne i powiatowe fundusze ochrony środowiska 

i gospodarki wodnej (14819), 



prezesa Rady Ministrów – na interpelację posła Jana 

Burego s. Antoniego w sprawie zmian w obowiązujących 

regulacjach prawnych dotyczących sytuacji osób 

niepełnosprawnych intelektualnie (14820), 



posła Jerzego Budnika w sprawie zmiany rozporządzenia 

ministra zdrowia z dnia 29 sierpnia 2009 r. 

w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu ambulatoryjnej 

opieki specjalistycznej (14822), 



interpelację poseł Beaty Małeckiej-Libery w sprawie 

projektowanego systemu kształcenia ratowników 

medycznych (14825), 


na interpelację posła Andrzeja Szlachty w sprawie 

planów zamknięcia Centrum Likwidacji Szkód PZU 

SA w Rzeszowie (14826), 


Piotra Stycznia – z upoważnienia ministra 

– na interpelację posła Witolda Namyślaka w sprawie 

propozycji zmian w ustawie o spółdzielniach mieszkaniowych 

(14828), 


Jacka Kapicy – z upoważnienia prezesa Rady 

Ministrów – na interpelację poseł Marii Zuby w sprawie 

likwidacji Izby Celnej w Kielcach (14829), 



– na interpelację posła Marcina Zawiły w sprawie 

podatkowych regulacji prawnych dotyczących 

prowadzenia działalności gospodarczej związanej 

z eksploatacją wyciągów narciarskich i kolei linowych 

(14831), 

73) ministra infrastruktury Cezarego Grabarczyka 

– z upoważnienia prezesa Rady Ministrów – na 

interpelację poseł Bożeny Kotkowskiej w sprawie stanowiska 

Rady Ministrów w kwestii przyszłości rodzinnych 

ogrodów działkowych i nadzoru admini-

14 

stracyjnego nad działalnością Polskiego Związku 

Działkowców (14832), 


Joanny Strzelec-Łobodzińskiej – z upoważnienia 

ministra – na interpelację poseł Bożeny Kotkowskiej 

w sprawie działań rządu na rzecz modernizacji 

sieci energetycznych (14833), 



– na interpelację posła Konstantego Oświęcimskiego 

w sprawie bezpieczeństwa na drodze krajowej 

nr 3 ze szczególnym uwzględnieniem odcinka 

Parłówko – Międzyzdroje (14834), 

76) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spraw 

Wewnętrznych i Administracji Adama Rapackiego 

– z upoważnienia ministra – na interpelację posła 

Konstantego Oświęcimskiego w sprawie podziału 

środków finansowych uzyskanych z tytułu mandatów 

z fotoradarów ustawionych przy drogach krajowych 

(14835), 



posła Konstantego Oświęcimskiego w sprawie 

opieki medycznej dla osób przebywających w miejscowościach 

wypoczynkowych w Polsce (14836), 

78) sekretarz stanu w Ministerstwie Edukacji Narodowej 

Krystyny Szumilas – z upoważnienia ministra 

– oraz sekretarza stanu w Ministerstwie Obrony 

Narodowej Czesława Piątasa – z upoważnienia ministra 

– na interpelację posła Marka Rząsy w sprawie 

możliwości poszerzenia kształcenia w klasach wojskowych 

szkół ponadgimnazjalnych (14837), 


Andrzeja Parafianowicza – z upoważnienia ministra 

– na interpelację poseł Gabrieli Masłowskiej 

w sprawie zakładania rachunków przez banki bez 

ustalenia tożsamości klienta (14838), 



– na interpelację poseł Anny Bańkowskiej oraz 

grupy posłów w sprawie przepisów podatkowych 

w odniesieniu do samorządów (14839), 



– na interpelację posła Stanisława Wziątka 

w sprawie dofinansowania przebudowy skrzyżowania 

drogi krajowej nr 22 z ul. Budowlanych w Wałczu 

(14841), 



– na interpelację posła Marka Łatasa w sprawie opinii 

Departamentu Prawnego Ministerstwa Zdrowia 

MZ-PR-024-14174-1/MD/09 sformułowanej na gruncie 

przepisu art. 35 ustawy o zakładach opieki zdrowotnej 

(14842), 



– na interpelację posła Eugeniusza Grzeszczaka 

w sprawie różnych aspektów problemu przymusowej 

mammografii i cytologii (14843), 



ministra – na interpelację posła Eugeniusza Grzeszczaka 

w sprawie nowelizacji ustawy o działalności 

pożytku publicznego i o wolontariacie (14844), 



ministra – na interpelację posła Stanisława 

Steca w sprawie świadectw zdrowotnych związanych 

ze sprzedażą zwierząt (14846), 



– na interpelację posła Stanisława Steca w sprawie 

odszkodowań za szkody łowieckie (14848), 



ministra – na interpelację posła Stanisława Steca 

w sprawie funkcjonowania pomocy społecznej (14853), 

88) sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia 

Jakuba Szulca – z upoważnienia ministra – na interpelację 

posła Stanisława Steca w sprawie funkcjonowania 

programu określającego politykę zdrowotną, 

społeczną i ekonomiczną zmierzającą do zmniejszenia 

używania wyrobów tytoniowych (14854), 


i Rozwoju Wsi Mariana Zalewskiego – z upoważnienia 

prezesa Rady Ministrów – na interpelację posła 

Stanisława Steca w sprawie zakazu sprzedaży 

nieruchomości rolnych Skarbu Państwa, wobec których 

są domniemane roszczenia byłych właścicieli 

(14855), 


– z upoważnienia prezesa Rady Ministrów – na interpelację 

poseł Izabelli Sierakowskiej w sprawie „Rządowego 

programu pomocy cudzoziemcom i innym 

osobom współpracującym z polskimi kontyngentami 

wojskowymi oraz kontyngentami policyjnymi i Straży 

Granicznej, wydzielonymi do realizacji zadań poza 

granicami państwa” (14857), 


Stanisława Gawłowskiego – z upoważnienia ministra 

– na interpelację poseł Grażyny Ciemniak oraz grupy 

posłów w sprawie wydatkowania przez gminy 

i powiaty środków z opłat i kar za gospodarcze korzystanie 

ze środowiska, na przykładzie miasta Bydgoszczy 

(14858), 



posła Jarosława Rusieckiego w sprawie możliwości 

poszerzenia katalogu uprawnień honorowych 

dawców krwi (14860), 



ministra – na interpelację poseł Anny Sobeckiej 

w sprawie założeń do projektu ustawy o przeciwdziałaniu 

przemocy w rodzinie (14862), 



interpelację poseł Anny Sobeckiej w sprawie funkcjonowania 

NFZ (14864),

15 


Fedak na interpelację posłów Witolda Kochana i Tadeusza 

Arkita w sprawie ubezpieczenia społecznego 

pracowników delegowanych za granicę (14869), 


Bernarda Błaszczyka – z upoważnienia 

ministra – na interpelację posła Jarosława Pięty 

w sprawie założeń do projektu ustawy o zmianie 

ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach 

(14870), 



ministra – na interpelację posła Adama Wykręta 

w sprawie wspierania przez państwo tworzenia przyzakładowych 

żłobków (14873), 



interpelację posła Antoniego Błądka w sprawie kierowania 

na badania lekarskie przeprowadzane 

w celu stwierdzenia istnienia lub braku przeciwwskazań 

zdrowotnych do kierowania pojazdem (14876), 


Jacka Kapicy – z upoważnienia ministra – na 

interpelację posła Mirosława Pawlaka w sprawie projektu 

likwidacji niektórych jednostek organizacyjnych 

Służby Celnej (14881), 

100) ministra sportu i turystyki Adama Giersza 

na interpelację posła Mirosława Pawlaka w sprawie 

realizacji zadań związanych z przygotowaniem do 

turnieju Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej UEFA 

Euro 2012 (14882), 


Cezarego Rzemka – z upoważnienia ministra – 

na interpelację poseł Grażyny Ciemniak oraz grupy 

posłów w sprawie środków budżetowych na finansowanie 

wieloletniego programu medycznego oraz rozbudowy 

i modernizacji Szpitala Uniwersyteckiego 

nr 2 im. Jana Biziela w Bydgoszczy (14883), 


Juliusza Engelhardta – z upoważnienia 

ministra – na interpelację poseł Izabelli Sierakowskiej 

w sprawie zmian organizacyjnych w PKP SA 

(14885), 


Elżbiety Suchockiej-Roguskiej – z upoważnienia ministra 

– na interpelację posła Eugeniusza Kłopotka 

w sprawie nowelizacji ustawy o finansach publicznych 

odnośnie do finansowego wspierania przez gminy 

realizacji zadań z zakresu ochrony środowiska 

wykonywanych przez osoby fizyczne, dotyczących 

m.in. wymiany pokryć eternitowych czy budowy 

przydomowych oczyszczalni ścieków (14886), 

104) podsekretarza stanu w Ministerstwie Rozwoju 

Regionalnego Augustyna Kubika – z upoważnienia 

ministra – na interpelację posła Andrzeja 

Szlachty w sprawie wysokości wykorzystania funduszy 

Unii Europejskiej przez samorząd woj. warmińsko-mazurskiego 

(14887), 





Unii Europejskiej przez samorząd woj. zachodniopomorskiego 

(14888), 





Unii Europejskiej przez samorząd woj. świętokrzyskiego 

(14889), 





Unii Europejskiej przez samorząd woj. mazowieckiego 

(14890), 





Unii Europejskiej przez samorząd woj. wielkopolskiego 

(14891), 





Unii Europejskiej przez samorząd woj. śląskiego 

(14892), 





Unii Europejskiej przez samorząd woj. pomorskiego 

(14893), 





Unii Europejskiej przez samorząd woj. podlaskiego 

(14894), 





Unii Europejskiej przez samorząd woj. podkarpackiego 

(14895), 





Unii Europejskiej przez samorząd woj. opolskiego 

(14896), 





Unii Europejskiej przez samorząd woj. małopolskiego 

(14897), 


Regionalnego Augustyna Kubika – z upoważ-

16 

nienia ministra – na interpelację posła Andrzeja 


Unii Europejskiej przez samorząd woj. łódzkiego 

(14898), 





Unii Europejskiej przez samorząd woj. lubelskiego 

(14899), 





Unii Europejskiej przez samorząd woj. dolnośląskiego 

(14900), 





Unii Europejskiej przez samorząd woj. kujawsko-pomorskiego 

(14901), 





Unii Europejskiej przez samorząd woj. lubuskiego 

(14902), 



z upoważnienia ministra – na interpelację posła Andrzeja 

Szlachty w sprawie celowości i kosztów wprowadzenia 

zmiany pisowni nazwy miejscowości Wola 

Zarczycka (14903), 


Fedak na interpelację posła Andrzeja Szlachty 

w sprawie łączenia przez ZUS renty specjalnej przyznanej 

przez prezesa Rady Ministrów ze świadczeniem 

emerytalnym (14905), 

122) sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw Zagranicznych 

Jana Borkowskiego – z upoważnienia 

prezesa Rady Ministrów – na interpelację posła Andrzeja 

Szlachty w sprawie planów wyprowadzenia 

polskich żołnierzy z Afganistanu (14906), 



ministra – na interpelację posła Łukasza 

Zbonikowskiego w sprawie uboju trzody chlewnej 

w małych zakładach ubojowo-masarskich (14907), 

124) sekretarza stanu w Ministerstwie Pracy 

i Polityki Społecznej Jarosława Dudy – z upoważnienia 

ministra – na interpelację posła Łukasza Zbonikowskiego 

w sprawie przepisów dotyczących obliczania 

dochodu w rodzinie (14908), 


Andrzeja Parafianowicza – z upoważnienia prezesa 

Rady Ministrów – na interpelację posła Łukasza 

Zbonikowskiego w sprawie kontroli w spółdzielczych 

kasach oszczędnościowo-kredytowych (14909), 



– na interpelację posła Łukasza Zbonikowskiego 

w sprawie określania marży na leki (14910), 


Adama Fronczaka – z upoważnienia prezesa 

Rady Ministrów – na interpelację posła Kazimierza 

Moskala w sprawie gwałtownego wzrostu liczby samobójstw 

(14912), 



na interpelację posła Kazimierza Moskala w sprawie 

stanu technicznego specjalistycznej aparatury medycznej 

w procesie realizacji usług medycznych finansowanych 

ze środków publicznych (14913), 



posła Kazimierza Moskala w sprawie stanowiska 

Ministerstwa Zdrowia dotyczącego raportu 

Komisji Europejskiej na temat wpływu korzystania 

z solarium na zdrowie (14914), 




posła Kazimierza Moskala w sprawie możliwości 

rozszerzenia katalogu przesłanek umożliwiających 

dokonanie zmian w podziale gminy na okręgi 

wyborcze (14915), 



na interpelację posła Kazimierza Moskala w sprawie 

niewystarczających środków przekazywanych dla 

Podkarpackiego Oddziału Wojewódzkiego NFZ na 

program leczenia mimparą (14916), 



ministra – na interpelację posła Zbigniewa Chmielowca 

w sprawie sytuacji oświaty polskiej na Litwie 

(14917), 



ministra – na interpelację posła Zbigniewa Chmielowca 

w sprawie stosowania nazewnictwa polskiego 

na Litwie (14918), 

134) szefa Kancelarii Prezesa Rady Ministrów 

Tomasza Arabskiego – z upoważnienia prezesa Rady 

Ministrów – na interpelację posła Zbigniewa Chmielowca 

w sprawie funkcjonowania gabinetów politycznych 

(14919), 


Andrzeja Parafianowicza – z upoważnienia ministra 

– na interpelację posła Zbigniewa Chmielowca 

w sprawie stosowania NIP przez gminy i urzędy 

gmin (14920), 


Zbigniewa Wrony – z upoważnienia ministra 


w sprawie prac nad projektem ustawy o nieodpłatnej 

informacji i pomocy prawnej dla osób fizycznych 

(14921),

17 

137) podsekretarz stanu w Ministerstwie Infrastruktury 

Magdaleny Gaj – z upoważnienia ministra 


w sprawie prac nad ustawą o wspieraniu rozwoju sieci 

telekomunikacyjnej (14922), 



posła Waldemara Andzela w sprawie ograniczenia 

przez UE dostępu do suplementów diety opartych 

na naturalnych składnikach odżywczych 

(14923), 


Tadeusza Jarmuziewicza – z upoważnienia 

ministra – na interpelację posłów Jana Musiała i Witolda 

Kochana w sprawie ewentualnych rozwiązań 

dotyczących zwrotu opłat pobieranych od 28 lipca 

2003 r. do 28 marca 2006 r. za wydanie karty pojazdu 

(14924), 


Dariusza Daniluka na interpelację posłów Tadeusza 

Arkita i Witolda Kochana w sprawie nowelizacji 

przepisów dotyczących Prawa bankowego, funduszy 

inwestycyjnych oraz obrotu instrumentami finansowymi 

(14925), 


Radosława Stępnia – z upoważnienia 

ministra – na interpelację posła Tomasza Lenza 

w sprawie pobierania opłat za przejazd mostem autostradowym 

w Czerniewicach w ciągu autostrady 

A1 (14926), 



ministra – na interpelację poseł Alicji Dąbrowskiej 

w sprawie rozporządzenia ministra pracy i polityki 

społecznej z dnia 17 kwietnia 2009 r. dotyczącego dokonywania 

refundacji kosztów wyposażenia lub doposażenia 

stanowiska pracy dla skierowanego bezrobotnego 

oraz przyznawania bezrobotnemu środków 

na podjęcie działalności gospodarczej (14928), 



ministra – na interpelację posła Tomasza 

Piotra Nowaka w sprawie możliwości opłacania przez 

rolników wyższej składki na ubezpieczenie emerytalno-rentowe 

do KRUS (14929), 


na interpelację posła Marka Cebuli w sprawie 

ośrodków pobytu dziennego dla uczniów szkół 

podstawowych i gimnazjalnych (14930), 



ministra – na interpelację posła Marka Cebuli 

w sprawie funduszu kredytowego dla organizacji pozarządowych 

na działania operacyjne (14931), 



ministra – na interpelację posła Marka Cebuli 

w sprawie terminów spływu środków przeznaczonych 

na funkcjonowanie warsztatów terapii zajęciowej 

(14932), 

147) sekretarza stanu w Ministerstwie Pracy i 

Polityki Społecznej Jarosława Dudy – z upoważnienia 

ministra – na interpelację posła Marka Cebuli w 

sprawie finansowania warsztatów terapii zajęciowej 

(14934), 


Wewnętrznych i Administracji Piotra Kołodziejczyka 


Artura Górskiego w sprawie zabezpieczenia sieci teleinformatycznej 

administracji rządowej przed atakiem 

hakerów (14935), 


Piotra Kluza na interpelację posłów Tadeusza 

Arkita i Andrzeja Ryszki w sprawie wykonywania 

kary pozbawienia wolności w systemie dozoru 

elektronicznego (14936), 


Dominika Radziwiłła – z upoważnienia ministra 

– na interpelację posłów Tadeusza Arkita i Jana Musiała 

w sprawie możliwości finansowania przez samorząd 

gminny (powiatowy) zadań przejętych po 

zlikwidowanych gminnych i powiatowych funduszach 

ochrony środowiska i gospodarki wodnej 

(14937), 

151) ministra kultury i dziedzictwa narodowego 

Bogdana Zdrojewskiego na interpelację posłów Tadeusza 

Arkita i Jana Musiała w sprawie programu 

„Polsko-ukraińska wymiana młodzieży” (14938), 


Macieja Grabowskiego – z upoważnienia 

ministra – na interpelację posłów Tadeusza Arkita 

i Jana Musiała w sprawie doradztwa podatkowego 

(14939), 


Janusza Zaleskiego – z upoważnienia ministra 

– na interpelację posła Edwarda Wojtasa w sprawie 

wyznaczania nadmiernych powierzchni obszarów 

chronionych (14943), 


Marka Habera – z upoważnienia ministra – na 

interpelację posła Jacka Osucha w sprawie umieszczania 

w dowodzie osobistym danych umożliwiających 

identyfikację grupy krwi w związku z toczącymi 

się pracami nad nowym, elektronicznym dowodem 

tożsamości (14946), 


Macieja Jankowskiego – z upoważnienia 

prezesa Rady Ministrów – na interpelację posła Jacka 

Osucha w sprawie niepokojących działań Ministerstwa 

Infrastruktury, które mogą ograniczyć dostęp 

do kolejowych usług przewozowych poprzez 

działania negujące funkcjonowanie pociągów Inter- 

Regio uruchamianych przez spółkę Przewozy Regionalne 

przy jednoczesnym wspieraniu działalności 

pociągów Tanich Linii Kolejowych uruchamianych 

przez spółkę PKP InterCity (14947), 



– na interpelację posła Jacka Osucha w sprawie 

konieczności dokończenia modernizacji drogi

18 

krajowej nr 94 na odcinku Kogutek k. Olkusza – Zederman 

– Przeginia (14948), 



z upoważnienia ministra – na interpelację posła Wojciecha 

Wilka w sprawie planów likwidacji inspekcji 

odpowiedzialnych za kontrolowanie przestrzegania 

prawa oraz utworzenia jednego organu kontrolnego 

(14949), 


Hanny Trojanowskiej – z upoważnienia 

ministra – na interpelację posła Wojciecha Wilka 

w sprawie lokalizacji elektrowni atomowej w Polsce 

(14950), 




Arkadego Fiedlera w sprawie zintensyfikowania 

działań przeciwko rozpowszechnianiu materiałów 

pedofilskich w ogólnoświatowej sieci TOR (14952), 


Piotra Kluza – z upoważnienia ministra 

– na interpelację posła Zbigniewa Matuszczaka 

w sprawie asystentów sędziów (14953), 


Dariusza Daniluka – z upoważnienia ministra 

– na interpelację posła Grzegorza Roszaka w sprawie 

prowadzenia przez gminy ewidencji księgowej nieruchomości 

(14955), 



– na interpelację posła Grzegorza Roszaka 

w sprawie opłat sądowych (14956), 


Stanisława Chmielewskiego na interpelację 

poseł Janiny Okrągły w sprawie wprowadzenia spójnego 

systemu resocjalizacji nieletnich (14957), 



– na interpelację posłów Konstantego Oświęcimskiego 

i Pawła Suskiego w sprawie przesunięcia 

środków na inwestycje drogowe w woj. zachodniopomorskim 

(14958), 


Zbigniewa Wrony – z upoważnienia prezesa 

Rady Ministrów – na interpelację posła Jarosława 

Matwiejuka w sprawie nowelizacji ustawy Kodeks 

spółek handlowych oraz braku regulacji prawnych 

dotyczących przeprowadzania walnego zgromadzenia 

akcjonariuszy przez Internet (14959), 

166) podsekretarza stanu w Ministerstwie Skarbu 

Państwa Krzysztofa Huberta Łaszkiewicza – 


posła Jarosława Matwiejuka w sprawie wyboru 

systemu informatycznego dla Giełdy Papierów 

Wartościowych w Warszawie (14960), 




Matwiejuka w sprawie projektu ustawy 

o transporcie kolejowym (14961), 

168) sekretarz stanu w Ministerstwie Edukacji 

Narodowej Krystyny Szumilas – z upoważnienia prezesa 


Matwiejuka w sprawie propozycji zmian w organizacji 

roku szkolnego (14962), 



– na interpelację posła Janusza Krasonia w sprawie 

dużej liczby sędziów i prokuratorów odchodzących 

z pracy (14963), 




działań zmierzających do ograniczenia wypłat 

milionowych pensji dla szefów banków (14964), 



– na interpelację posła Artura Ostrowskiego 

w sprawie stanu technicznego urządzeń wodnych na 

rzece Pilicy i jej wypłycania w gminie Sulejów 

(14965), 




Krzysztofa Brejzy w sprawie działań mających na 

celu zmniejszenie liczby przypadków ataków na 

funkcjonariuszy Policji i poprawy bezpieczeństwa ich 

służby (14968), 


Kudryckiej na interpelację posła Krzysztofa 

Brejzy oraz grupy posłów w sprawie problemu przejściowej 

utraty statusu studenta w związku z reformą 

studiów (14969), 



ministra – na interpelację posła Krzysztofa Brejzy 

oraz grupy posłów w sprawie wdrożenia zmian dotyczących 

zasad rejestracji i oznaczania pojazdów 

(14970), 



na interpelację posła Stanisława Steca oraz grupy 

posłów w sprawie obowiązku naliczania i odprowadzania 

składki zdrowotnej z tytułu należności wynikających 

z podróży służbowych (14971), 


Narodowej Krystyny Szumilas – z upoważnienia ministra 

– na interpelację posłów Wojciecha Żukowskiego 

i Małgorzaty Sadurskiej w sprawie nadzoru sprawowanego 

przez kuratoria oświaty nad prawidłowością 

realizacji tygodniowego wymiaru godzin dla 

ucznia (14972), 





przez kuratoria oświaty nad zgodnością 

funkcjonowania szkoły z ramowymi planami naucza-

19 

nia w zakresie liczby godzin zajęć obowiązkowych 

i zajęć dodatkowych (14973), 


Narodowej Krystyny Szumilas – z upoważnienia 

ministra – na interpelację posłów Wojciecha Żukowskiego 

i Małgorzaty Sadurskiej w sprawie nadzoru 

sprawowanego przez kuratoria oświaty nad prawidłowością 

podziału na grupy w szkołach i placówkach 

(14974), 





przez kuratoria oświaty nad realizacją 

nauczania indywidualnego w szkołach i placówkach 

(14975), 




i Małgorzaty Sadurskiej w sprawie nadzoru kuratoriów 

oświaty dotyczącego kwalifikacji nauczycieli 

(14976), 





przez kuratoria oświaty nad prawidłowością 

funkcjonowania klas i szkół sportowych 

(14977), 





przez kuratoria oświaty nad bibliotekami 

szkolnymi (14978), 





przez kuratoria oświaty nad realizacją 

godzin pozostających do dyspozycji dyrektora szkoły 

(14979), 


Narodowej Lilli Jaroń – z upoważnienia ministra 



przez kuratoria oświaty nad realizacją godzin 

ponadwymiarowych w szkołach (14980), 



– z upoważnienia ministra – na interpelację poseł 

Beaty Szydło w sprawie Komisariatu Policji w Brzeszczach 

(pow. oświęcimski) (14982), 



– na interpelację posła Zbigniewa Kozaka 

w sprawie niezgodności pomiędzy publicznymi zapewnieniami 

minister zdrowia a treścią uregulowań 

prawnych dotyczących dostępności i finansowania 

leków przeciwko rakowi (14983), 



ministra – na interpelację poseł Anny Zalewskiej 

w sprawie regulacji prawnych dotyczących 

uprawy organizmów genetycznie zmodyfikowanych 

(14986), 



posła Edwarda Wojtasa w sprawie zbyt małej 

liczby osób dyżurujących w granicznych stacjach sanitarno-epidemiologicznych 

(14991), 




w sprawie terminów wejścia w życie rozporządzeń 

dotyczących wykazu leków (14994), 




w sprawie nowelizacji rozporządzenia dotyczącego 

recept lekarskich (14995), 




w sprawie braku możliwości uwzględnienia strat poniesionych 

przy płaceniu podatku od dochodu z funduszy 

kapitałowych (14997), 


Kudryckiej na interpelację posła Dariusza Lipińskiego 

w sprawie możliwości przeprowadzenia 

przewodu doktorskiego bez konieczności odbywania 

studiów doktoranckich (14998), 



– na interpelację poseł Moniki Wielichowskiej 

w sprawie odcinka rzeki Ścinawki od granicy państwa 

do ujścia do Nysy Kłodzkiej (14999), 




w sprawie zamierzeń inwestycyjnych w obszarze infrastruktury 

drogowej i kolejowej na terenie powiatu 

kłodzkiego (15000), 



posła Arkadiusza Litwińskiego w sprawie 

przeciwdziałania zakażeniom tzw. szczepami szpitalnymi 

bakterii opornych na terapię antybiotykami 

(15001), 



ministra – na interpelację poseł Magdaleny 

Gąsior-Marek w sprawie trudnej sytuacji plantatorów 

chmielu na Lubelszczyźnie (15002), 



ministra – na interpelację poseł Magdaleny 

Gąsior-Marek w sprawie trudnej sytuacji polskich 

plantatorów tytoniu (15003),

20 



– na interpelację posła Waldy Dzikowskiego 

w sprawie przepisów Kodeksu cywilnego i zapewnienia 

gwarancji zapłaty wykonawcom robót (15004), 



na interpelację posła Waldy Dzikowskiego w sprawie 

projektu nowelizacji ustawy Prawo o ustroju sądów 

powszechnych (15005), 



– na interpelację posła Jana Kamińskiego w sprawie 

norm pylenia i jego kontroli (15008), 


Marka Twardowskiego – z upoważnienia ministra – 

na interpelację posła Jana Kamińskiego w sprawie 

zmian w ustawie Prawo farmaceutyczne (15009), 



– na interpelację posła Jana Kamińskiego w sprawie 

likwidacji przedszkolnych zerówek (15010), 



na interpelację poseł Marii Zuby w sprawie projektu 

ustawy łączącej zawody prawnicze adwokata i radcy 

prawnego oraz planu likwidacji Świętokrzyskiej Izby 

Adwokackiej (15011), 



na interpelację poseł Bożeny Sławiak w sprawie propozycji 

przeniesienia orzecznictwa w sprawach rozwodowych 

do sądów rejonowych (15013), 


Elżbiety Suchockiej-Roguskiej – z upoważnienia prezesa 

Rady Ministrów – na interpelację posła Jerzego 

Gosiewskiego w sprawie poprawy sytuacji samorządów 

w woj. warmińsko-mazurskim, w szczególności 

małych gmin o charakterze typowo rolniczym, bez 

przemysłu i usług na przykładzie gminy Janowiec 

Kościelny (15015), 

206) szefa Kancelarii Prezesa Rady Ministrów 

Tomasza Arabskiego – z upoważnienia prezesa Rady 

Ministrów – na interpelację posła Zbigniewa Dolaty 

oraz grupy posłów w sprawie kosztów funkcjonowania 

gabinetu politycznego (15017), 

207) ministra środowiska Andrzeja Kraszewskiego 

na interpelację posła Zbigniewa Dolaty oraz grupy 

posłów w sprawie kosztów funkcjonowania gabinetu 

politycznego (15018), 



z upoważnienia ministra – na interpelację posła Zbigniewa 

Dolaty oraz grupy posłów w sprawie kosztów 

funkcjonowania gabinetu politycznego (15019), 






na interpelację posła Zbigniewa Dolaty oraz 

grupy posłów w sprawie kosztów funkcjonowania gabinetu 



Fedak na interpelację posła Zbigniewa Dolaty oraz 




Kudryckiej na interpelację posła Zbigniewa Dolaty 



213) ministra infrastruktury Cezarego Grabarczyka 






– na interpelację posła Zbigniewa Dolaty oraz 



215) minister zdrowia Ewy Kopacz na interpelację 

posła Zbigniewa Dolaty oraz grupy posłów w sprawie 

kosztów funkcjonowania gabinetu politycznego 

(15026), 

216) ministra sprawiedliwości Krzysztofa Kwiatkowskiego 

na interpelację posła Zbigniewa Dolaty 




Państwa Krzysztofa Huberta Łaszkiewicza – z upoważnienia 

ministra – na interpelację posła Zbigniewa 

Dolaty oraz grupy posłów w sprawie kosztów funkcjonowania 


218) ministra rolnictwa i rozwoju wsi Marka Sawickiego 








220) podsekretarza stanu w Ministerstwie Gospodarki 

Dariusza Bogdana – z upoważnienia ministra 

– na interpelację posła Zbigniewa Dolaty oraz grupy 



221) minister edukacji narodowej Katarzyny Hall 







posła Wojciecha Żukowskiego w sprawie planu 

likwidacji kuratoriów oświaty (15035), 




posła Wojciecha Żukowskiego w sprawie pla-

21 

nu likwidacji wojewódzkich inspekcji jakości handlowej 

artykułów rolno-spożywczych (15036), 





likwidacji wojewódzkich inspektoratów ochrony 






likwidacji wojewódzkich inspektoratów ochrony 

roślin i nasiennictwa (15038), 





likwidacji wojewódzkich urzędów ochrony zabytków 

(15039), 





likwidacji wojewódzkich inspektoratów Inspekcji 

Handlowej (15040), 





likwidacji wojewódzkich inspektoratów nadzoru 

budowlanego (15041), 





likwidacji wojewódzkich inspektoratów transportu 

drogowego (15042), 





likwidacji wojewódzkich inspektoratów farmaceutycznych 

(15043), 





likwidacji wojewódzkich inspektoratów weterynaryjnych 

(15044), 





likwidacji wojewódzkich stacji sanitarno-epidemiologicznych 

(15045), 



ministra – na interpelację posła Zbysława Owczarskiego 

w sprawie przywrócenia prawa do wcześniejszych 

emerytur pracownikom zakładów utylizacyjnych, 

w których utylizowane są padłe zwierzęta 

i odpady poubojowe (15047), 

234) minister rozwoju regionalnego Elżbiety 

Bieńkowskiej na interpelację posła Jarosława Żaczka 

w sprawie przydziału środków w formie konkursowej 

w ramach RPO WL na lata 2007–2013 działanie 8.2: 

Infrastruktura szkolna i sportowa, nr 13/RPOWL/ 

8.2/2009, oraz łamania obowiązków państwa w zakresie 

umożliwienia wszystkim beneficjentom równego 

dostępu do środków unijnych, zorganizowania 

jasnego, bezstronnego i transparentnego systemu ich 

rozdysponowywania nałożonego przez KE, na przykładzie 

projektu pn. „Budowa pływalni powiatowej 

w Rykach” (15048), 


Bieńkowskiej – z upoważnienia prezesa Rady Ministrów 

– na interpelację posła Kazimierza Gwiazdowskiego 

w sprawie zmian w ramach aktualizacji listy 

projektów indywidualnych dla Programu Operacyjnego 

„Infrastruktura i środowisko” 2007–2013 oraz 

Programu Operacyjnego „Rozwój Polski Wschodniej” 

(15049), 



– na interpelację posła Krzysztofa Tyszkiewicza 

oraz grupy posłów w sprawie rejestracji odpadów paleniskowych 

w systemie REACH (15051), 


Adama Fronczaka – z upoważnienia ministra – 

na interpelację posłów Romana Brodniaka i Tomasza 

Smolarza w sprawie umożliwienia stosowania w szerszym 

zakresie środków innych niż metadon w terapii 

substytucyjnej (15052), 



– na interpelację poseł Teresy Piotrowskiej 

oraz grupy posłów w sprawie propozycji zmian w zakresie 

zasad naliczania dochodów gmin i powiatów 

z tytułu udziału w podatku dochodowym od osób fizycznych 

(15053), 



na interpelację posła Piotra Stanke w sprawie tysięcy 

obłożnie chorych pacjentów pozbawionych zadaniowej 

opieki pielęgniarskiej w związku z decyzją 

NFZ (15055), 

240) sekretarza stanu w Ministerstwie Obrony 


– na interpelację posła Mieczysława Golby w sprawie 

planów MON dotyczących 114. Szpitala Wojskowego 

w Przemyślu (15056), 



– na interpelację posła Jarosława Żaczka w sprawie 

problemów prawnych związanych z zaniżaniem 

cen ofertowych przez chińskie firmy z branży budowlanej 

(15058), 


Tadeusza Jarmuziewicza – z upoważnienia

22 

ministra – na interpelację posła Michała Wojtkiewicza 

oraz grupy posłów w sprawie zwrotu nadpłaty za 

kartę pojazdu (15059), 


na interpelację posła Kazimierza Gwiazdowskiego 

w sprawie przygotowań Polski do finałowego turnieju 

Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej UEFA Euro 

2012 (15060), 


Wewnętrznych i Administracji Zbigniewa Sosnowskiego 

– z upoważnienia ministra – na interpelację 

posła Adama Rogackiego w sprawie dramatycznej 

sytuacji w Kaliskich Zakładach Przemysłu Terenowego 

wynikającej z braku zamówień Państwowej 

Straży Pożarnej (15062), 



– na interpelację poseł Beaty Szydło w sprawie 

art. 141 ustawy Ordynacja podatkowa (15064), 



na interpelację posła Zbigniewa Kozaka w sprawie 

działań gdańskiej prokuratury i sądów w sprawach 

dotyczących urzędników samorządowych (15065), 


na interpelację posła Krzysztofa Lipca w sprawie 

trudnej sytuacji byłych żołnierzy zawodowych i oficerów 

rezerwy WP na skutek niekorzystnych zmian 

zasad waloryzacji świadczeń emerytalnych dla odchodzących 

po 1 stycznia 1999 r. ze służby żołnierzy 

zawodowych (15067), 


Bieńkowskiej na interpelację posła Sławomira Zawiślaka 

w sprawie stopnia wykorzystania funduszy 

unijnych (15068), 

249) podsekretarza stanu w Ministerstwie Edukacji 

Narodowej Zbigniewa Marciniaka – z upoważnienia 

ministra – na interpelację posła Sławomira 

Zawiślaka w sprawie dyskryminacji w procesie rekrutacji 

na studia osób z tzw. starą maturą (15069), 


Anny Wypych-Namiotko – z upoważnienia 


Wziątka w sprawie niewystarczającego nadzoru nad 

realizacją zadań „Programu ochrony brzegów morskich” 

(15070), 



ministra – na interpelację poseł Barbary Marianowskiej 

w sprawie sytuacji materialnej osób, które rezygnują 

z aktywności zawodowej, by opiekować się 

dzieckiem do lat 16 z orzeczoną niepełnosprawnością 

lub powyżej 16. roku życia z orzeczonym znacznym 

stopniem niepełnosprawności (15072), 



– na interpelację posła Tomasza Lenza w sprawie 

unijnego obowiązku osiągnięcia przez Polskę 

dobrego stanu wód i środowiska wodnego (15073), 



ministra – na interpelację posła Wiesława Andrzeja 

Szczepańskiego w sprawie wprowadzenia przez Pocztę 

Polską SA systemu zdalnego doładowania kredytu 

we frankownicach (15074), 




Szczepańskiego w sprawie wprowadzenia przez Pocztę 

Polską SA nowego rodzaju usług pn. przesyłka 

aglomeracyjna (15075), 



ministra – na interpelację poseł Teresy 

Piotrowskiej w sprawie uproszczenia systemu dopłat 

dla rolników i wyrównania płatności we wszystkich 

krajach UE (15077), 



– na interpelację poseł Teresy Piotrowskiej 

w sprawie odbierania i przewożenia przez lekarzy 

specjalistów szpiku kostnego z ośrodków transplantacyjnych 

(15078), 


na interpelację posła Pawła Poncyljusza w sprawie sytuacji 

w zakładzie energetycznym ENERGA (15080), 



ministra – na interpelację posła Janusza Cichonia 

w sprawie wprowadzenia planowanych zmian organizacyjnych 

w Poczcie Polskiej SA (15081), 



interpelację posła Henryka Milcarza w sprawie pominięcia 

woj. świętokrzyskiego przy dokonywaniu 

podziału unijnych środków w związku z utworzeniem 

centrum urazowego przy Wojewódzkim Szpitalu Zespolonym 

w Kielcach (15083), 



ministra – na interpelację posła Marka Rząsy 

w sprawie przyspieszenia prac nad nowelizacją ustawy 

o świadczeniu pieniężnym przysługującym osobom 

deportowanym do pracy przymusowej oraz osadzonym 

w obozach pracy przez III Rzeszę i Związek 

Socjalistycznych Republik Radzieckich w związku 

z wyrokiem TK (15084), 



– na interpelację posła Andrzeja Ćwierza w sprawie 

finansowania leczenia dzieci cierpiących na chorobę 

Niemanna-Picka typu C (15085), 



posła Andrzeja Ćwierza w sprawie żywności 

modyfikowanej genetycznie (15086), 



ministra – na interpelację posła Jana Bu-

23 

rego s. Józefa w sprawie programu „Owoce w szkole” 

(15087), 



ministra – na interpelację posła Artura Górskiego 

w sprawie problemów ze znalezieniem zatrudnienia 

przez absolwentów szkół wyższych (15088), 



ministra – na interpelację posła Józefa Piotra Klima 

w sprawie progów dochodowych upoważniających do 

korzystania z pomocy żywnościowej (15089), 



– na interpelację poseł Alicji Olechowskiej 

w sprawie fatalnego stanu drogi wojewódzkiej nr 718 

(15090), 



– na interpelację posła Andrzeja Guta-Mostowego 

w sprawie nowej podstawy programowej kształcenia 

w gimnazjach i liceach (15091), 


na interpelację posła Macieja Orzechowskiego 

w sprawie realizacji programu budowy białych „Orlików” 

(15092), 



– na interpelację posła Macieja Orzechowskiego 

w sprawie pielęgniarskiej opieki długoterminowej 

(15093), 



ministra – na interpelację posła Macieja Orzechowskiego 

w sprawie bezpieczeństwa na imprezach 

masowych (15095), 



– na interpelację posła Macieja Orzechowskiego 

w sprawie nowelizacji rozporządzenia dotyczącego 

warunków i trybu przyjmowania uczniów do szkół 

publicznych oraz przechodzenia z jednych typów 

szkół do innych (15096), 



interpelację posła Macieja Orzechowskiego w sprawie 

realizacji programu „Wsparcie jednostek samorządu 

terytorialnego w działaniach stabilizujących system 

ochrony zdrowia” (15097), 


Bogdana Zdrojewskiego na interpelację posła Macieja 

Orzechowskiego w sprawie zwolnienia instytucji 

kultury z podatku od nieruchomości (15098), 

274) sekretarza stanu w Ministerstwie Pracy i 

Polityki Społecznej Jarosława Dudy – z upoważnienia 


w sprawie wypłacania świadczeń pieniężnych 

rodzinom zastępczym sprawującym pieczę nad dzieckiem 

bez wyroku sądowego (15100), 




Macieja Orzechowskiego w sprawie likwidacji Straży 

Ochrony Kolei (15101), 




w sprawie budowy centrum dziennego 

pobytu dla dzieci i młodzieży (15103), 




w sprawie projektu ustawy o formach 

opieki nad dziećmi do lat trzech (15104), 



posła Grzegorza Napieralskiego w sprawie 

prywatyzacji Polskiego Centrum Badań i Certyfikacji 

SA (15105), 



– na interpelację posła Lecha Sprawki w sprawie 

planów Ministerstwa Obrony Narodowej dotyczących 

Wojskowych Zakładów Lotniczych nr 3 w Dęblinie 

(15107), 



ministra – na interpelację posła Lecha Sprawki 

w sprawie planów likwidacji Oddziału Gospodarowania 

Nieruchomościami PKP w Lublinie (15108), 




w sprawie okresowych szkoleń dla kierowców (15109), 




w sprawie funkcjonowania placówek Poczty Polskiej 

SA (15110), 



ministra – na interpelację posła Wojciecha Szaramy 

w sprawie pobierania przez Pocztę Polską SA daniny 

publicznej – abonamentu radiowo-telewizyjnego 

(15111), 


Bogdana Zdrojewskiego – z upoważnienia prezesa 

Rady Ministrów – na interpelację posła Wojciecha 

Szaramy w sprawie dramatycznej sytuacji finansowej 

Telewizji Polskiej SA (15112), 




Kalemby w sprawie trudnej sytuacji ekonomicznej 

hodowców owiec (15113), 



ministra – na interpelację poseł Stanisławy 

Prządki oraz grupy posłów w sprawie nieprawidło-

24 

wości związanych ze sposobem zarządzania i wydawania 

środków z Programu Operacyjnego „Kapitał 

ludzki” (15114), 



– na interpelację posła Stanisława Rydzonia w sprawie 

wykupu mieszkań przez członków spółdzielni 

mieszkaniowych (15115), 


Bogdana Zdrojewskiego na interpelację posła Sebastiana 

Karpiniuka w sprawie dofinansowania VI Europejskich 

Warsztatów Muzycznych i Letnich Warsztatów 

Orkiestrowych w Kołobrzegu (15116), 



interpelację posła Krzysztofa Lipca w sprawie planowanej 

przez Ministerstwo Finansów reorganizacji 

struktury organów Służby Celnej, w wyniku której 

zamknięta miałaby zostać Izba Celna w Kielcach 

(15117), 


na interpelację posła Joachima Brudzińskiego 

w sprawie braku postępów w budowie portu gazu 

skroplonego w Świnoujściu (15119), 



z upoważnienia ministra – oraz podsekretarz stanu 

w Ministerstwie Gospodarki Grażyny Henclewskiej 


Joachima Brudzińskiego w sprawie niepokojącej sytuacji 

gospodarczej i finansowej w Zakładach Chemicznych 

Police SA oraz braku działań obecnego 

rządu zmierzających do uzdrowienia kondycji przedsiębiorstwa 

(15120), 



ministra – na interpelację posła Andrzeja Ćwierza 

w sprawie sytuacji Polaków na Litwie (15122), 



likwidowanych gospodarstw pomocniczych na przykładzie 

Wojskowego Zakładu Remontowo-Budowlanego 

w Jarosławiu (15123), 



– na interpelację posła Jana Burego s. Antoniego 

w sprawie działań podejmowanych przez rząd – 

w szczególności Ministerstwo Środowiska – w kwestii 

opracowania regulacji prawnych dotyczących emisji 

uciążliwych zapachów (15124), 



ministra – na interpelację posła Wiesława 

Wody w sprawie sytuacji małych ubojni w kontekście 

regulacji tego problemu wprowadzonej prawem UE 

(15127), 



prezesa Rady Ministrów – na interpelację posła 

Marcina Zawiły w sprawie umieszczenia bibliotek 

w strukturze centrów dziennego pobytu (15128), 



z upoważnienia ministra – na interpelację poseł Grażyny 

Ciemniak w sprawie możliwości zmiany ustawy 

o pracownikach samorządowych w celu usprawnienia 

wprowadzenia regulaminów wynagradzania dla pracowników 

zatrudnionych w samorządowych szkołach 

oraz placówkach oświatowych i wychowawczych 

(15129), 



na interpelację posła Krzysztofa Brejzy w sprawie 

stosowania przepisów ustawy o wychowaniu w trzeźwości 

i przeciwdziałaniu alkoholizmowi (15130), 



– na interpelację poseł Joanny Muchy w sprawie 

przekształcenia gospodarstwa pomocniczego Wojskowe 

Zakłady Lotnicze nr 3 w Dęblinie w instytucję 

gospodarki budżetowej WZL-3 (15131), 




Szczepańskiego w sprawie przywrócenia postojów 

pociągów dalekobieżnych na stacji Kępno (15132), 




Szczepańskiego w sprawie planowanej likwidacji części 

oddziałów gospodarowania nieruchomościami 

w PKP SA, w tym oddziału w Szczecinie (15133), 



– na interpelację posła Wiesława Andrzeja 

Szczepańskiego w sprawie budowy obwodnicy miasta 

Jarocina w ciągu drogi krajowej S11 (15134), 



– na interpelację poseł Joanny Muchy oraz grupy posłów 

w sprawie sankcji karnych wobec osób znęcających 

się nad zwierzętami (15135), 



ministra – na interpelację poseł Joanny Muchy 

oraz grupy posłów w sprawie nieodpłatnego zatrudniania 

skazanych przy pracach wykonywanych na 

cele charytatywne (15136), 



z upoważnienia ministra – na interpelację posła Jana 

Musiała w sprawie rozważenia propozycji nowelizacji 

ustawy Ordynacja wyborcza do rad gmin, rad powiatów 

i sejmików województw dotyczącej umożliwienia 

tworzenia mniejszych okręgów w wyborach samorządowych 

do rad powiatów (15139), 



– na interpelację poseł Bożeny Szydłowskiej

25 

w sprawie zmiany zasad opodatkowania dochodu 

z tytułu udziału w jednostkach uczestnictwa funduszy 

inwestycyjnych (15141), 



interpelację posła Henryka Milcarza w sprawie zaniechania 

działań zmierzających do likwidacji Izby 

Celnej w Kielcach (15142), 


Narodowej Zbigniewa Włodkowskiego – z upoważnienia 

ministra – na interpelację poseł Krystyny 

Łybackiej w sprawie zmian w systemie kształcenia 

zawodowego (15144), 



ministra – na interpelację poseł Marzeny 

Machałek w sprawie nieścisłości obowiązujących 

przepisów dotyczących korzystania z dopłat unijnych 

ze środków funduszu „Różnicowanie w kierunku 

działalności nierolniczej” przy produkcji przetworów 

rolniczych w świetle przepisów ustawy o podatku dochodowym 

od osób fizycznych oraz ustawy o swobodzie 

działalności gospodarczej (15145), 


i Dziedzictwa Narodowego Tomasza Merty – z upoważnienia 

ministra – na interpelację posła Dariusza 

Bąka w sprawie konieczności zapewnienia środków 

finansowych na konserwację obrazu Jana Matejki 

„Bitwa pod Grunwaldem” (15147), 



– na interpelację posła Dariusza Bąka w sprawie jakości 

nadzoru ministra środowiska nad Państwowym 

Gospodarstwem Leśnym Lasy Państwowe 

(15148), 



z upoważnienia ministra – na interpelację posłów 

Małgorzaty Sadurskiej i Wojciecha Żukowskiego 

w sprawie sprzedaży Lubelskiego Węgla Bogdanka 

SA (15149), 



– na interpelację posłów Małgorzaty Sadurskiej 

i Wojciecha Żukowskiego w sprawie reklamy 

matematyki (15150), 



– na interpelację posłów Małgorzaty Sadurskiej 

i Wojciecha Żukowskiego w sprawie likwidacji 

zakładów budżetowych funkcjonujących w oświacie 

(15151), 



ministra – na interpelację posłów Małgorzaty 

Sadurskiej i Wojciecha Żukowskiego w sprawie dramatycznej 

sytuacji producentów chmielu w Polsce, 

na przykładzie plantatorów z gm. Wilków (15152), 




Sadurskiej i Wojciecha Żukowskiego w sprawie wysokich 

cen gazu ziemnego dla branży chemicznej, na 

przykładzie Zakładów Azotowych Puławy SA 

(15153), 




Sadurskiej i Wojciecha Żukowskiego w sprawie dramatycznej 

sytuacji plantatorów tytoniu na Lubelszczyźnie 

(15154), 



ministra – na interpelację posłów Wojciecha 

Żukowskiego i Małgorzaty Sadurskiej w sprawie 

stanowiska resortu kultury wobec projektu ustawy 

MSWiA dotyczącego zamiaru likwidacji odrębności 

wojewódzkich urzędów ochrony zabytków (15156), 


na interpelację posłów Wojciecha Żukowskiego 

i Małgorzaty Sadurskiej w sprawie stanowiska 

resortu rolnictwa wobec projektu ustawy MSWiA dotyczącego 

zamiaru likwidacji odrębności wojewódzkich 

inspekcji jakości handlowej artykułów rolno-spożywczych 

(15157), 






inspekcji weterynarii (15158), 






inspektoratów ochrony roślin i nasiennictwa 

(15159), 

322) ministra środowiska Andrzeja Kraszewskiego 


i Małgorzaty Sadurskiej w sprawie stanowiska resortu 

środowiska wobec projektu ustawy MSWiA dotyczącego 


inspektoratów ochrony środowiska (15160), 



posłów Wojciecha Żukowskiego i Małgorzaty 

Sadurskiej w sprawie stanowiska resortu zdrowia 

wobec projektu ustawy MSWiA dotyczącego zamiaru 

likwidacji odrębności wojewódzkich inspektoratów 

farmaceutycznych (15161), 



posłów Wojciecha Żukowskiego i Małgorzaty 

Sadurskiej w sprawie stanowiska resortu zdrowia 

wobec projektu ustawy MSWiA dotyczącego zamiaru 

likwidacji odrębności wojewódzkich stacji sanitarno-epidemiologicznych 

(15162), 


Tadeusza Jarmuziewicza – z upoważnienia

26 

ministra – na interpelację posłów Wojciecha Żukowskiego 


resortu infrastruktury wobec projektu ustawy 

MSWiA dotyczącego zamiaru likwidacji odrębności 

wojewódzkich inspektoratów transportu drogowego 

(15163), 




i Małgorzaty Sadurskiej w sprawie stanowiska resortu 

gospodarki wobec projektu ustawy MSWiA dotyczącego 


inspektoratów Inspekcji Handlowej (15164), 





resortu oświaty wobec projektu ustawy MSWiA dotyczącego 

zamiaru likwidacji odrębności kuratoriów 

oświaty (15166), 



– na interpelację posła Waldemara Andzela 

oraz grupy posłów w sprawie harmonogramu realizacji 

autostrady A1 (15167), 



– na interpelację posła Józefa Rojka w sprawie 

działań rządu na rzecz poprawy warunków nauczania 

w gimnazjach (15168), 


Olgierda Dziekońskiego – z upoważnienia 

ministra – na interpelację posła Józefa Rojka w sprawie 

wyposażania nowych budynków wielorodzinnych 

w sieć światłowodową (15169), 

331) ministra gospodarki Waldemara Pawlaka na 

interpelację posła Józefa Rojka w sprawie zapowiedzi 

rządu dotyczącej rejestracji firm w jednym okienku 

(15170), 




Lamczyka w sprawie rozporządzenia ministra 

rolnictwa i rozwoju wsi z dnia 16 marca 2009 r. dotyczącego 

szczegółowych zasad gospodarki finansowej 

Agencji Nieruchomości Rolnych oraz gospodarki 

finansowej Zasobu Własności Rolnej Skarbu Państwa 

(15172), 


na interpelację posła Grzegorza Raniewicza w sprawie 

podjętych procesów prywatyzacji (15175), 

334) podsekretarza stanu w Ministerstwie Pracy 

i Polityki Społecznej Marka Buciora – z upoważnienia 

ministra – na interpelację poseł Lidii Staroń w sprawie 

zasad naliczania przychodu na podstawie art. 

104 ust. 1a ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu 

Ubezpieczeń Społecznych, jeżeli skutkiem jest 

odebranie świadczeń emerytalnych (15176), 

335) sekretarza stanu w Kancelarii Prezesa Rady 

Ministrów Michała Boniego – z upoważnienia prezesa 

Rady Ministrów – na interpelację posłów Jerzego 

Polaczka i Kazimierza Michała Ujazdowskiego 

w sprawie zasad regulujących działalność legislacyjną 

Rady Ministrów w świetle przygotowywanego 

przez ministra gospodarki projektu ustawy zmieniającej 

warunki wykonywania zawodu pośrednika 

w obrocie nieruchomościami (15177), 



na interpelację posła Lucjana Karasiewicza w sprawie 

niepokojących potencjalnych skutków wejścia 

w życie ustawy o zmianie ustawy Prawo o ustroju 

sądów powszechnych (15178), 



ministra – na interpelację posła Wojciecha Szczęsnego 

Zarzyckiego w sprawie uregulowania stanu 

prawnego dotyczącego odszkodowań za słupy i inne 

urządzenia elektryczne posadowione na gruntach 

rolnych i działkach budowlanych (15180), 



– na interpelację posła Jerzego Gosiewskiego 

w sprawie utrzymania stosowanych dotychczas druków 

VAT-7: Deklaracja dla podatku od towarów 

i usług (15181), 



ministra – na interpelację posła Marka Cebuli w sprawie 

udzielania ślubów przez konsula (15182), 



– na interpelację posła Adama Wykręta w sprawie 

uproszczenia przepisów dotyczących zwrotu podatku 

VAT osobom spoza UE (15183), 



ministra – na interpelację posła Adama Wykręta 

w sprawie nieodprowadzania przez państwo 

składek emerytalnych w przypadku kobiet przedsiębiorców 

przebywających na urlopach wychowawczych 

(15184), 


i Rozwoju Wsi Artura Ławniczaka – z upoważnienia 


Steca w sprawie działalności grup producentów 

rolnych (15185), 



– na interpelację posła Stanisława Steca 

w sprawie realizacji ustawy Prawo upadłościowe i 

naprawcze (15186), 




reklamy leków (15187), 


Bieńkowskiej na interpelację posła Sylwestra Pawłowskiego 

w sprawie wdrażania Programu Operacyjnego 

„Innowacyjna gospodarka”, ze szczególnym

27 

uwzględnieniem działania 4.4: Nowe inwestycje 

o wysokim potencjale innowacyjnym (15188), 



– na interpelację posła Tadeusza Tomaszewskiego 

w sprawie podatku dochodowego od świadczeń na 

rzecz ochrony zdrowia pracowników (15189), 


Stanisława Gawłowskiego – z upoważnienia prezesa 

Rady Ministrów – na interpelację posła Norberta 

Wojnarowskiego w sprawie interpretacji przez 

Ministerstwo Finansów przepisów dotyczących darowizny 

w postaci honorowo oddanej krwi (15190), 



z upoważnienia ministra – na interpelację posła Norberta 

Wojnarowskiego w sprawie rozporządzenia 

ministra spraw wewnętrznych i administracji z dnia 

28 kwietnia 2003 r. w sprawie wykazu ras psów uznawanych 

za agresywne (15191), 




Matwiejuka w sprawie niedostatecznej wysokości 

subwencji oświatowej dla gm. Zawady (15192), 





subwencji oświatowej dla gm. Zabłudów (15193), 





subwencji oświatowej dla gm. Wyszki (15194), 





subwencji oświatowej dla gm. Wasilków (15195), 





subwencji oświatowej dla gm. Tykocin (15196), 





subwencji oświatowej dla gm. Turośń Kościelna 

(15197), 





subwencji oświatowej dla gm. Szudziałowo (15198), 





subwencji oświatowej dla gm. Sztabin (15199), 





subwencji oświatowej dla gm. Suraż (15200), 





subwencji oświatowej dla gm. Supraśl (15201), 





subwencji oświatowej dla gm. Suchowola (15202), 





subwencji oświatowej dla gm. Sokółka (15203), 





subwencji oświatowej dla gm. miejskiej Siemiatycze 

(15204), 





subwencji oświatowej dla gminy Siemiatycze 

(15205), 





subwencji oświatowej dla gm. Orla (15206), 




Matwiejuka w sprawie niedostatecznej wysokości subwencji 

oświatowej dla gm. Nurzec-Stacja (15207), 





subwencji oświatowej dla gm. Nowy Dwór 

(15208), 





subwencji oświatowej dla gm. Nowinka (15209), 





subwencji oświatowej dla gm. Narewka (15210),

28 





subwencji oświatowej dla gm. Narew (15211), 





subwencji oświatowej dla miasta Białystok (15212), 





subwencji oświatowej dla gm. Sidra (15213), 





subwencji oświatowej dla gm. Rudka (15214), 





subwencji oświatowej dla gm. Poświętne (15215), 





subwencji oświatowej dla gm. Płaska (15216), 





subwencji oświatowej dla gm. Perlejewo (15217), 





subwencji oświatowej dla gm. Mielnik (15218), 





subwencji oświatowej dla gm. Milejczyce (15219), 





subwencji oświatowej dla gm. Michałowo (15220), 





subwencji oświatowej dla gm. Łapy (15221), 





subwencji oświatowej dla gm. Lipsk (15222), 





subwencji oświatowej dla gm. Kuźnica (15223), 





subwencji oświatowej dla gm. Krynki (15224), 





subwencji oświatowej dla gm. Korycin (15225), 





subwencji oświatowej dla gm. Augustów (15226), 





subwencji oświatowej dla gm. Juchnowiec Kościelny 

(15227), 





subwencji oświatowej dla gm. Janów (15228), 





subwencji oświatowej dla gm. miejskiej Hajnówka 

(15229), 





subwencji oświatowej dla gm. Hajnówka (15230), 





subwencji oświatowej dla gm. Gródek (15231), 





subwencji oświatowej dla gm. Grodzisk (15232), 





oświatowej dla gm. Dziadkowice (15233), 



Rady Ministrów – na interpelację posła Jarosła-

29 

wa Matwiejuka w sprawie niedostatecznej wysokości 

subwencji oświatowej dla gm. Dubicze Cerkiewne 

(15234), 





subwencji oświatowej dla gm. Dobrzyniewo Duże 

(15235), 





subwencji oświatowej dla gm. Dąbrowa Białostocka 

(15236), 





subwencji oświatowej dla gm. Czeremcha (15237), 





subwencji oświatowej dla gm. Czarna Białostocka 

(15238), 





subwencji oświatowej dla gm. Choroszcz (15239), 





subwencji oświatowej dla gm. Brańsk (15240), 





subwencji oświatowej dla gm. Boćki (15241), 





subwencji oświatowej dla gm. miejskiej Bielsk Podlaski 

(15242), 





oświatowej dla gm. Bielsk Podlaski (15243), 





subwencji oświatowej dla gm. miejskiej Białystok 

(15244), 





subwencji oświatowej dla gm. Białowieża (15245), 





subwencji oświatowej dla gm. Bargłów Kościelny 

(15246), 





subwencji oświatowej dla gm. miejskiej Augustów 

(15247), 



na interpelację posła Jarosława Matwiejuka w sprawie 

nieprzekazania środków za nadwykonania 

(15249), 



– na interpelację posła Jarosława Matwiejuka 

w sprawie możliwości wprowadzenia obowiązkowych 

badań mammograficznych i cytologicznych dla kobiet 

pracujących (15251), 



prezesa Rady Ministrów – na interpelację 

posła Jarosława Matwiejuka w sprawie realizacji programu 

„Owoce w szkole” (15252), 




Jarosława Matwiejuka w sprawie likwidacji policyjnego 

ośrodka wypoczynkowego Puszcza w Supraślu 

(15253), 


na interpelację posła Jarosława Matwiejuka w sprawie 

niejasności podczas przekazywania sprzętu wojskowego 

(15254), 




Jarosława Matwiejuka w sprawie upoważnienia policjantów 

do posiadania broni poza służbą (15255), 


Stanisława Chmielewskiego na interpelację 

posła Jarosława Matwiejuka w sprawie planów tzw. 

cichej amnestii (15257), 



– na interpelację poseł Anny Sobeckiej w sprawie 

planów wprowadzenia podatku od przychodów koncernów 

farmaceutycznych ze sprzedaży leków refundowanych 

(15258), 


na interpelację poseł Anny Sobeckiej 

w sprawie dofinansowania e-usług (15259),

30 




w sprawie sytuacji w PKP (15260), 




w sprawie szkół zawodowych (15261), 


na interpelację poseł Anny Sobeckiej w sprawie prywatyzacji 

uzdrowisk (15262), 



na interpelację poseł Anny Sobeckiej w sprawie zwrotu 

przez NFZ pieniędzy za świadczenia wykonane 

ponad limit (15263), 




w sprawie edukacji szkolnej (15264), 


na interpelację poseł Anny Sobeckiej 

w sprawie procedur otrzymywania dotacji przez 

przedsiębiorców (15265), 



na interpelację poseł Anny Sobeckiej w sprawie leczenia 

nieubezpieczonych osób (15266), 




w sprawie rent strukturalnych (15267), 




w sprawie sytuacji w ZUS (15268), 


Bieńkowskiej na interpelację poseł Anny Sobeckiej 

w sprawie unijnych środków na budowę lokalnych 

i regionalnych sieci szerokopasmowych (15269), 



– na interpelację posłów Tadeusza Arkita 

i Andrzeja Ryszki w sprawie kontroli sądu i prokuratury 

nad czynnościami operacyjnymi ingerującymi 

w prawo do prywatności (15270), 



ministra – na interpelację posła Henryka 

Siedlaczka w sprawie przyznawania zaniżanych dopłat 

w ramach systemu wsparcia bezpośredniego 

(15271), 


Rafała Baniaka – z upoważnienia ministra – na 

interpelację posła Henryka Siedlaczka w sprawie 

trudności w prowadzeniu samodzielnej działalności 

gospodarczej na niewielką skalę (15272), 



ministra – na interpelację posła Henryka Siedlaczka 

w sprawie projektu ustawy o ekwiwalencie 

pieniężnym z tytułu prawa do bezpłatnego węgla dla 

osób uprawnionych z przedsiębiorstw robót górniczych, 

ze szczególnym uwzględnieniem kwestii wypłaty 

tych deputatów dla emerytów i rencistów tych 

przedsiębiorstw (15273), 




Henryka Siedlaczka w sprawie uproszczenia czynności 

materialno-technicznych dokonywanych przez 

funkcjonariuszy Policji w przypadku zgłoszenia kolizji 

drogowej lub wypadku (15274), 



ministra – na interpelację posła Henryka Siedlaczka 

w sprawie legitymacji dla emerytów i rencistów 

uprawniających do zniżek na przejazd koleją 

(15275), 



ministra – na interpelację posła Krzysztofa Popiołka 

w sprawie niezrozumiałych i krzywdzących decyzji 

podejmowanych w stosunku do osób nieuleczalnie 

chorych przez lekarzy orzeczników ZUS, odmawiających 

im uprawnień do rent (15276), 



ministra – na interpelację posła Krzysztofa Brejzy 

w sprawie dodatków do emerytur i rent z tytułu 

niewolniczej pracy w czasie okupacji niemieckiej 

(15277), 


Henryka Jacka Jezierskiego – z upoważnienia 

ministra – na interpelację posła Tadeusza Motowidły 

w sprawie polskich zasobów ropy i gazu (15279), 


na interpelację poseł Grażyny Gęsickiej w sprawie 

likwidacji Wojskowego Zakładu Remontowo-Budowlanego 

w Jarosławiu Gospodarstwa Pomocniczego 

Rejonowego Zarządu Infrastruktury w Lublinie 

(15281), 


Wewnętrznych i Administracji Piotra Stachańczyka 


Jacka Brzezinki w sprawie nowelizacji przepisów 

ustawy Prawo o ruchu drogowym w zakresie ich dostosowania 

do wyroku TK z dnia 3 czerwca 2008 r. 

(15282), 



ministra – na interpelację posła Bogdana 

Bojki w sprawie podjęcia działań mających na celu 

zmianę przepisów dotyczących pobierania przez samorządy 

opłat za przedszkola (15283), 



interpelację posłów Tadeusza Arkita i Witolda Kochana 

w sprawie możliwości użycia środków przymu-

31 

su bezpośredniego przez funkcjonariuszy Służby Celnej 

(15284), 




Mariusza Grada w sprawie likwidacji Posterunku 

Policji w Komarowie-Osadzie (15285), 

438) podsekretarza stanu w Ministerstwie 

Zdrowia Marka Habera – z upoważnienia ministra 

– na interpelację poseł Hanny Zdanowskiej w sprawie 

przekształcenia ratownictwa medycznego 

w służbę publiczną oraz przyszłości jego finansowania 

(15286), 



– na interpelację posła Roberta Tyszkiewicza 

w sprawie zasadności zmiany przepisów regulujących 

kwestię podziału części oświatowej subwencji ogólnej 

dla jednostek samorządu terytorialnego w 2010 r. 

(15287), 



posła Marka Opioły w sprawie prywatyzacji 

siedmiu przedsiębiorstw komunikacji samochodowej 

na Mazowszu (15288), 



ministra – na interpelację posłów Piotra Tomańskiego 

i Renaty Butryn w sprawie zmiany art. 49 

ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku 

pracy (15289), 



ministra – na interpelację posła Piotra Tomańskiego 

oraz grupy posłów w sprawie zmiany art. 17 

ust. 5 pkt 2 lit. a ustawy o świadczeniach rodzinnych, 

który uniemożliwia przyznanie świadczenia pielęgnacyjnego 

z tytułu rezygnacji z zatrudnienia w celu 

sprawowania opieki nad niepełnosprawną osobą pozostającą 

w związku małżeńskim (15290), 



interpelację posłów Piotra Tomańskiego i Renaty Butryn 

w sprawie rozszerzenia listy pracowników medycznych 

uprawnionych do stwierdzania zgonów 

o ratowników wchodzących w skład zespołów ratownictwa 

medycznego (15291), 



– na interpelację poseł Danuty Olejniczak 

w sprawie wyboru rad nadzorczych przez cząstkowe 

walne zgromadzenia w spółdzielniach mieszkaniowych 

(15292), 


Bieńkowskiej na interpelację posła Krzysztofa Putry 

w sprawie wykorzystania funduszy europejskich 

z perspektywy finansowej na lata 2007–2013 wg stanu 

na dzień 31 grudnia 2009 r. (15293), 


Bieńkowskiej na interpelację posłanek Izabeli Kloc 

i Marzeny Machałek w sprawie nieporadności administracyjnej 

w Polskiej Agencji Rozwoju Przedsiębiorczości, 

której skutkiem jest chaos w przebiegu 

konkursu w ramach Programu Operacyjnego „Innowacyjna 

gospodarka”, działanie 8.1 (15296), 



– na interpelację posłanek Marzeny Machałek 

i Izabeli Kloc w sprawie leczenia niestandardowego 

szpiczaka mnogiego (15297), 



– na interpelację posłanek Marzeny Machałek i Izabeli 

Kloc w sprawie nauczycielskich świadczeń kompensacyjnych 

dla nauczycieli w ogniskach pracy pozaszkolnej 

(15298), 



– na interpelację poseł Moniki Wielichowskiej w sprawie 

zakupu lokomotyw spalinowych koniecznych do 

obsługi pociągów na odcinku Kłodzko – Kudowa- 

-Zdrój (15299), 




w sprawie rozporządzenia ministra edukacji narodowej 

z dnia 30 grudnia 2009 r. zmieniającego rozporządzenie 

w sprawie organizacji roku szkolnego 

(15301), 


Marka Habera – z upoważnienia prezesa Rady 

Ministrów – na interpelację poseł Moniki Wielichowskiej 

w sprawie wniosku o objęcie pow. kłodzkiego 

programem „Wsparcie jednostek samorządu terytorialnego 

w działaniach stabilizujących system ochrony 

zdrowia” i udzielenie dotacji z budżetu państwa 

na podstawie uchwały Rady Ministrów nr 58/2009 

z dnia 27 kwietnia 2009 r. (15302), 



– na interpelację posła Witolda Kochana oraz 

grupy posłów w sprawie funkcjonowania ustawy 

o zużytym sprzęcie elektrycznym i elektronicznym 

(15304), 



– na interpelację posła Witolda Kochana oraz 

grupy posłów w sprawie skutków nowelizacji ustawy 

Prawo ochrony środowiska (15305), 



interpelację posła Witolda Kochana oraz grupy posłów 

w sprawie przepisów określających zasady kierowania 

na leczenie uzdrowiskowe (15306), 



z upoważnienia ministra – na interpelację posła Bogdana 

Bojki w sprawie wydania opinii dotyczącej herbu, 

flagi, baneru oraz pieczęci pow. międzyrzeckiego 

(15307),

32 



ministra – na interpelację posła Jana Rzymełki 

w sprawie zmiany obowiązku jazdy przez cały rok na 

światłach mijania (15308), 

457) ministra gospodarki Waldemara Pawlaka na 

interpelację posłów Tadeusza Arkita i Andrzeja Ryszki 

w sprawie sytuacji w zakresie realizacji przedsięwzięć 

w trybie partnerstwa publiczno-prywatnego 

(15309), 

458) sekretarza stanu w Ministerstwie Rolnictwa 

i Rozwoju Wsi Kazimierza Plocke – z upoważnienia 

ministra – na interpelację poseł Izabeli Leszczyny 

w sprawie doprecyzowania w ustawie o ubezpieczeniach 

upraw rolnych i zwierząt gospodarskich definicji 

suszy tak, by nie zachodziły problemy z prawną 

interpretacją tego zjawiska (15311), 



ministra – na interpelację posłów Witolda 

Namyślaka i Zdzisława Czuchy w sprawie płatności 

z tytułu wspierania gospodarstw niskotowarowych 

(15312), 



ministra – na interpelację posła Jarosława Rusieckiego 

w sprawie możliwości wprowadzenia zaproponowanych 

zmian w ustawie o pomocy społecznej 

oraz w innych przepisach dotyczących tej kwestii 

(15313), 



interpelację posła Jarosława Rusieckiego w sprawie 

zamierzonej restrukturyzacji Służby Celnej na terenie 

woj. świętokrzyskiego (15314), 



– na interpelację posła Jarosława Rusieckiego 

w sprawie prac Ministerstwa Sprawiedliwości związanych 

z przygotowaniem projektu ustawy o zawodzie 

adwokata (15316), 



– na interpelację posła Jarosława Rusieckiego 

w sprawie zamiaru przesunięcia w czasie budowy 

drogi S7 na odcinku Skarżysko-Kamienna – Występa 

(15318), 



– na interpelację posłów Stanisławy Prządki i Zbigniewa 

Matuszczaka w sprawie budowy drogi ekspresowej 

S17 na odcinku Warszawa (Zakręt) – granica 

państwa w Hrebennem (15319), 




Zbigniewa Matuszczaka w sprawie likwidacji Posterunku 

Policji w Leśniowicach (15320), 



ministra – na interpelację posła Zbigniewa Matuszczaka 

w sprawie zmian organizacyjnych PKP SA polegających 

na likwidacji części oddziałów gospodarowania 

nieruchomościami (15321), 



– na interpelację posła Tadeusza Tomaszewskiego 

w sprawie projektu ustawy o niektórych zawodach 

medycznych i zasadach uzyskiwania tytułu specjalisty 

w innych dziedzinach mających zastosowanie 

w ochronie zdrowia (15323), 



– na interpelację poseł Iwony Arent w sprawie protestu 

nauczycieli dotyczącego zwiększania im pensum 

(15325), 


Bogdana Zdrojewskiego na interpelację poseł Iwony 

Arent w sprawie planowanych zmian prawa pozwalających 

na likwidację bibliotek w małych miejscowościach 

(15326), 


Janusza Zaleskiego – z upoważnienia prezesa 

Rady Ministrów – na interpelację poseł Iwony Arent 

w sprawie organizmów zmodyfikowanych genetycznie 

(GMO) (15327), 


Magdaleny Gaj – z upoważnienia prezesa 

Rady Ministrów – na interpelację poseł Iwony Arent 

w sprawie stanu sieci komunikacyjnej na Warmii 

i Mazurach (15328), 



ministra – na interpelację posła Andrzeja Szlachty 

w sprawie oceny restrukturyzacji PKP SA (15329), 



ministra – na interpelację posła Andrzeja Szlachty 

w sprawie prognozy zadłużenia FUS (15330), 



interpelację posła Waldemara Andzela w sprawie problemów 

z usuwaniem i utylizacją wyrobów azbestowych 

(15331), 



na interpelację poseł Małgorzaty Sadurskiej w sprawie 

niezapłacenia SPZOZ-om woj. lubelskiego za 

świadczenia mieszczące się w limicie umowy z NFZ, 

na przykładzie SPZOZ w Puławach (15332), 


Wewnętrznych i Administracji Adama Rapackiego – 

z upoważnienia ministra – na interpelację poseł Marii 

Nowak w sprawie braku przepisów dotyczących przejścia 

na rzecz Skarbu Państwa pojazdów nieodebranych 

przez uprawnioną osobę w terminie 6 miesięcy 

od dnia usunięcia, w następstwie wyroku TK z dnia 

3 czerwca 2008 r., sygn. akt P 4/6 (15334), 


Jana Borkowskiego – z upoważnienia

33 

ministra – na interpelację posła Artura Górskiego 

w sprawie dyskryminacji samorządów na Wileńszczyźnie, 

w których przedstawiciele narodowości polskiej 

zdobyli mandaty, przed zbliżającymi się wyborami 

samorządowymi (15336), 



ministra – na interpelację posła Jana Kamińskiego 

w sprawie przepisów regulujących rozpatrywanie 

przez przedsiębiorstwa energetyczne reklamacji konsumentów 

(15337), 


Narodowej Zbigniewa Marciniaka – z upoważnienia 

ministra – na interpelację posła Jana Kamińskiego 

w sprawie dyskryminacji osób z tzw. starą 

maturą (15338), 



– na interpelację poseł Marii Zuby w sprawie 

kształtu nowej podstawy programowej wprowadzonej 

rozporządzeniem ministra edukacji narodowej z dnia 

23 grudnia 2008 r. (15339), 


na interpelację posła Piotra Stanke w sprawie 

wzrastających kosztów obsługi administracyjnej 

i zarządzania projektami współfinansowanymi z funduszy 

UE (15342), 




i Małgorzaty Sadurskiej w sprawie możliwości 

dalszej eksploatacji gminnych składowisk odpadów 

(15348), 


Bieńkowskiej na interpelację posłów Wojciecha Żukowskiego 

i Małgorzaty Sadurskiej w sprawie przydzielania 

środków pomocowych z UE w ramach Regionalnego 

Programu Operacyjnego Województwa 

Lubelskiego (15349), 



ministra – na interpelację posłów Małgorzaty Sadurskiej 

i Wojciecha Żukowskiego w sprawie sytuacji rodzin 

z dziećmi niepełnosprawnymi (15353), 


na interpelację posłów Małgorzaty Sadurskiej i Wojciecha 

Żukowskiego w sprawie przyznania miastom: 

Puławy, Kazimierz Dolny i Nałęczów statusu centrum 

pobytu sportowców podczas Mistrzostw Europy 

w Piłce Nożnej Euro 2012 (15354), 


na interpelację posła Zbigniewa Kozaka oraz grupy 

posłów w sprawie procederu reaktywacji przedwojennych 

przedsiębiorstw (15358), 



– na interpelację posła Krzysztofa Sońty oraz 

grupy posłów w sprawie rozliczenia efektu ekologicznego 

w projektach realizowanych w ramach Funduszu 

Spójności, a dotyczących gospodarki odpadami 

komunalnymi (15362), 



– na interpelację posła Andrzeja Guta-Mostowego 

w sprawie projektu ustawy o zmianie ustawy o ochronie 

przyrody oraz niektórych innych ustaw (15364), 


na interpelację posłów Edwarda Wojtasa i Jana Łopaty 

w sprawie możliwości przekształcenia gospodarstwa 

pomocniczego Wojskowe Zakłady Lotnicze nr 3 

w Dęblinie w instytucję gospodarki budżetowej 

WZL-3 (15365), 


na interpelację posłów Sławomira Kopycińskiego 

i Tomasza Kamińskiego w sprawie przychodów z prywatyzacji 

zaplanowanych na 2010 r. (15369), 



interpelację posłów Sławomira Kopycińskiego i Tomasza 

Kamińskiego w sprawie zaniedbań w realizacji 

rządowego „Programu usuwania azbestu oraz 

wyrobów zawierających azbest stosowanych na terytorium 

Polski” (15370), 



posłów Krzysztofa Matyjaszczyka i Tadeusza 

Motowidły w sprawie prywatyzacji Polskiego Centrum 

Badań i Certyfikacji SA (15371), 




Szczepańskiego w sprawie III etapu zwolnień grupowych 

w Poczcie Polskiej SA (15372), 


na interpelację posła Grzegorza Dolniaka w sprawie 

sprzedaży przez Centralę Zaopatrzenia Górnictwa 

SA mieszkań zakładowych z pominięciem prawa 

pierwokupu nabycia lokali przez lokatorów (15373), 



ministra – na interpelację posła Marka Zielińskiego 

w sprawie przeciwdziałania wykluczeniu społecznemu 

rodziców dzieci niepełnosprawnych (15375), 



ministra – na interpelację poseł Marzeny 

Okła-Drewnowicz w sprawie ujednolicenia przepisów 

w zakresie objęcia klauzulą „zastrzeżone” lub jej 

zniesienia odnośnie do oświadczeń majątkowych dotyczących 

rodzinnego wywiadu środowiskowego 

(15379), 



ministra – na interpelację posłów Dariusza 

Seligi i Roberta Telusa w sprawie modernizacji 

systemu kształcenia zawodowego i potwierdzania 

kwalifikacji zawodowych (15381), 


Wewnętrznych i Administracji Adama Rapackiego

34 

– z upoważnienia ministra – na interpelację posłów 

Dariusza Seligi i Roberta Telusa w sprawie projektu 

ustawy o świadczeniach pieniężnych przysługujących 

w razie wypadków lub chorób pozostających w związku 

z pełnieniem służby w Policji, Państwowej Straży 

Pożarnej, Straży Granicznej oraz Biurze Ochrony 

Rządu (15382), 



ministra – na interpelację posła Józefa 

Piotra Klima w sprawie warunków i form przeprowadzania 

egzaminu maturalnego dla osób autystycznych 

oraz refundacji poniesionych kosztów kształcenia 

pracowników młodocianych (15386), 



– na interpelację posła Stanisława Pięty w sprawie 

działań podjętych przez Ministerstwo Gospodarki 

wobec zapowiedzi przeniesienia przez koncern 

Fiat produkcji nowego modelu Fiata Pandy do Włoch 

(15389), 



ministra – na interpelację poseł Izabeli Katarzyny 

Mrzygłockiej w sprawie stosowania przepisów 

dotyczących wspierania zatrudniania osób niepełnosprawnych 

(15392), 



ministra – na interpelację poseł Beaty Małeckiej-Libery 

w sprawie usprawnienia czynności wykonywanych 

przez pracowników Poczty Polskiej 

SA (15395), 




w sprawie wykorzystania zbóż do produkcji energii 

(15397), 




w sprawie problemów edukacyjnych dzieci 

reemigrantów (15398), 



– na interpelację posła Marcina Zawiły w sprawie 

decyzji administracyjnych utrudniających maturzystom 

wgląd do ocenionych przez komisję egzaminacyjną 

prac maturalnych (15400), 



trudnej sytuacji finansowej TVP SA (15403), 



– na interpelację posła Grzegorza Tobiszowskiego 

w sprawie zaliczenia piwnic do odrębnej własności 

i dokonania korekty aktów notarialnych przez spółdzielnie 

mieszkaniowe (15404), 


na interpelację posła Franciszka Jerzego Stefaniuka 

w sprawie prywatyzacji PCBC – Polskiego Centrum 

Badań i Certyfikacji SA, jednostki z ponad 50-letnią 

tradycją w dziedzinie badań, certyfikacji i szkoleń 

(15406), 



– na interpelację posła Arkadego Fiedlera 

w sprawie podjęcia działań umożliwiających uzyskiwanie 

specjalizacji lekarskich na terenie woj. wielkopolskiego 

(15408), 



ministra – na interpelację posła Arkadego 

Fiedlera w sprawie wprowadzenia zmian w systemie 

kształcenia w celu dostosowania go do potrzeb i możliwości 

zatrudniania absolwentów (15409), 


na interpelację poseł Katarzyny Matusik-Lipiec 

w sprawie emisji w TVP programów edukacyjnych 

dla dzieci i młodzieży (15412), 



– na interpelację poseł Katarzyny Matusik-Lipiec 

w sprawie rozszerzenia zakresu stosowania kas 

fiskalnych w korporacyjnych zawodach prawniczych 

(15413), 



– na interpelację poseł Krystyny Grabickiej 

w sprawie obciążeń samorządów lokalnych wynikających 

z konieczności wypłacania nauczycielom zatrudnionym 

w placówkach, dla których organem prowadzącym 

jest gmina, dodatków uzupełniających 

w oparciu o przepisy ustawy Karta Nauczyciela, na 

przykładzie gm. Uniejów (15415), 


na interpelację poseł Teresy Piotrowskiej w sprawie 

niepokojących zmian zachodzących w procesie restrukturyzacji 

PZU SA (15416), 



ministra – na interpelację poseł Danuty Pietraszewskiej 

w sprawie osób niepełnosprawnych 

ruchowo chcących rozwijać się poprzez studia i pracę 

(15420), 



ministra – na interpelację posła Jana Filipa Libickiego 

w sprawie świadczenia pielęgnacyjnego 

należnego z tytułu rezygnacji z pracy w celu sprawowania 

opieki nad krewnym, ale nie nad powinowatym 

(15424), 



ministra – na interpelację posła Wojciecha 

Szaramy w sprawie rozważenia możliwości uzupełnienia 

kryteriów przyznawania pomocy socjalnej dla 

uczniów (15427),

35 


na interpelację posła Witolda Namyślaka 

w sprawie działań Polskiej Agencji Rozwoju Przedsiębiorczości 

w ramach Programu Operacyjnego „Innowacyjna 

gospodarka” w III rundzie naboru działania 

8.1 (15428), 

519) sekretarza stanu w Ministerstwie Rolnictwa 

i Rozwoju Wsi Kazimierza Plocke – z upoważnienia 

ministra – na interpelację posła Witolda Namyślaka 

w sprawie nowelizacji ustawy o izbach rolniczych 

(15429), 



– na interpelację posła Wiesława Janczyka w sprawie 

poważnych skutków zmiany zasad w ustawie Karta 

Nauczyciela oraz zagrożenia zwolnieniami z pracy 

znacznej liczby osób pracujących w świetlicach szkolnych 

(15432), 


Hanny Trojanowskiej – z upoważnienia ministra 

– na interpelację poseł Izabeli Kloc w sprawie 

programu wprowadzającego energię atomową na terytorium 

Polski (15435), 



ministra – na interpelację posła Witolda 

Namyślaka w sprawie propozycji zmian w ustawie 

o systemie oświaty (15445), 



ministra – na interpelację posła Włodzimierza 

Karpińskiego w sprawie wynagrodzenia dla 

założycieli punktów przedszkolnych (15450), 



ministra – na interpelację posła Andrzeja Ćwierza 

w sprawie sukcesywnie ograniczanych uprawnień 

inwalidów wojennych (15455), 




Kalemby w sprawie sygnalizowanej reformy nauczania 

zawodowego w Polsce (15460), 



– na interpelację posła Piotra Babinetza w sprawie 

likwidacji gospodarstw pomocniczych działających 

przy szkołach i placówkach oświatowych (15462), 



ministra – na interpelację posła Wojciecha 

Szaramy w sprawie funkcjonowania w pobliżu szkół 

sklepów oferujących do sprzedaży tzw. dopalacze 

(15472), 




Pięty w sprawie marnotrawienia milionów złotych 

na ogólnopolską promocję zasadniczych szkół 

zawodowych (15477), 



ministra – na interpelację poseł Anny Bańkowskiej 

w sprawie propozycji nowelizacji ustawy o transporcie 

kolejowym (15480), 



ministra – na interpelację posłanek Izabeli 

Kloc i Marzeny Machałek w sprawie braku miejsc 

dla dzieci w przedszkolach w perspektywie decyzji 

Ministerstwa Edukacji Narodowej o przeznaczeniu 

środków finansowych na promocję przedszkoli w mediach 

(15504), 



– na interpelację posła Michała Stuligrosza 

w sprawie niektórych przepisów dotyczących Prawa 

farmaceutycznego (15519), 


Fedak na interpelację posłów Piotra Tomańskiego 

i Renaty Butryn w sprawie zmiany art. 17 ust. 5 pkt 2 

lit. a ustawy o świadczeniach rodzinnych, która uniemożliwi 

przyznanie świadczenia pielęgnacyjnego 

z tytułu rezygnacji z zatrudnienia w celu sprawowania 

opieki nad niepełnosprawną osobą pozostającą 

w związku małżeńskim (15525), 


Fedak na interpelację posła Jarosława Rusieckiego 

w sprawie braku zapowiadanej podwyżki zasiłku pielęgnacyjnego 

(15532), 



ministra – na interpelację poseł Marzenny 

Drab w sprawie projektowanej modernizacji szkolnictwa 

zawodowego (15535), 



z upoważnienia ministra – na interpelację poseł Elżbiety 

Rafalskiej w sprawie problemu wydania opinii 

co do herbu, flagi i pieczęci powiatu międzyrzeckiego 

(15536), 



ministra – na interpelację posła Jerzego Gosiewskiego 

w sprawie zapobieżenia degradacji woj. warmińsko-mazurskiego 

w wyniku planów parcelacji i wyprowadzania 

jednostek organizacyjnych Poczty Polskiej 

SA z terenu województwa do Białegostoku 

(15546), 



interpelację posła Andrzeja Bętkowskiego w sprawie 

restrukturyzacji Służby Celnej na terenie woj. świętokrzyskiego 

(15579). 

Odpowiedzi te – zgodnie z art. 193 ust. 2 regulaminu 

Sejmu – zostały przekazane posłom.

36 

Informuję również, że w regulaminowym terminie 

nie wpłynęły odpowiedzi na następujące interpelacje: 


w sprawie trudnej sytuacji gmin związanej z wypłatą 

odszkodowań za grunty przejmowane pod drogi 

– od ministra infrastruktury (13882) – 47 dni, 

2) posła Krzysztofa Lipca w sprawie polskiej adwokatury, 

której niezależność i samorządność zdają 

się być zagrożone na skutek przedłożenia przez Ministra 

Sprawiedliwości założeń do projektu ustawy 

o zawodzie adwokata oraz troski tego środowiska 

o należyte świadczenie pomocy prawnej społeczeństwu, 

w kontekście stanowiska Świętokrzyskiej Izby 

Adwokackiej, która kategorycznie sprzeciwia się „nowej 

adwokaturze” – od ministra sprawiedliwości 

(14942) – 21 dni, 

3) posła Michała Stuligrosza w sprawie braku jednolitego 

systemu określania powierzchni użytkowej 

lokali, na etapach projektowania, ustalania oraz 

sprzedaży w budynkach mieszkalnych realizowanych 

systemem developerskim – od ministra infrastruktury 

(14967) – 21 dni, 

4) posła Henryka Milcarza w sprawie zaniechania 

działań zmierzających do likwidacji Świętokrzyskiej 

Izby Adwokackiej i Okręgowej Izby Radców Prawnych 

w Kielcach – od ministra sprawiedliwości 

(15082) – 19 dni, 

5) posłów Wojciecha Żukowskiego i Małgorzaty 

Sadurskiej w sprawie stanowiska resortu infrastruktury 

do projektu ustawy MSWiA dotyczącego zamiaru 

likwidacji odrębności wojewódzkich inspektoratów 

nadzoru budowlanego – od ministra infrastruktury 

(15165) – 18 dni, 

6) posła Wojciecha Kossakowskiego w sprawie proponowanych 

przez Ministerstwo Sprawiedliwości zmian 

w przepisach dotyczących adwokatów i radców prawnych 

– od ministra sprawiedliwości (15171) – 11 dni, 

7) poseł Izabeli Leszczyny w sprawie możliwości 

zmiany w systemie gospodarki odpadami w celu spełniania 

wymogu promowania postaw proekologicznych 

wśród obywateli – od ministra środowiska 

(15310) – 8 dni, 

8) posła Zbigniewa Kozaka oraz grupy posłów 

w sprawie procederu reaktywacji przedwojennych 

przedsiębiorstw – od ministra obrony narodowej 

(15358) – 5 dni, 

9) posłów Sławomira Zawiślaka i Jarosława Żaczka 

w sprawie błędów w funkcjonowaniu ARiMR – od 

ministra rolnictwa i rozwoju wsi (15360) – 5 dni, 

10) posła Krzysztofa Brejzy w sprawie polskich 

pomników na Ukrainie – od ministra spraw zagranicznych 

(15419) – 5 dni. 

ZAPYTANIA 

Informuję, że wpłynęły następujące zapytania: 

1) posła Pawła Arndta w sprawie udzielania kredytów 

na podstawie skradzionych dowodów osobistych 


(6739), 

2) posła Ludwika Dorna w sprawie prób szantażu 

podejmowanych wobec niektórych radnych miasta 

Milicza – do ministra sprawiedliwości (6740), 

3) posła Romualda Ajchlera w sprawie projektów 

przebudowy linii kolejowej E59 na odcinku Wronki 

– Szamotuły – do ministra infrastruktury (6741), 

4) posła Romualda Ajchlera w sprawie osób, którym 

odmówiono wypłaty świadczenia na podstawie 

ustawy o świadczeniach pieniężnych przysługujących 

osobom deportowanym do pracy przymusowej oraz 

osadzonym w obozach pracy przez III Rzeszę i Związek 

Socjalistycznych Republik Radzieckich – do prezesa 


5) posła Jarosława Urbaniaka w sprawie likwidacji 

Wojskowego Zakładu Remontowo-Budowlanego w Krotoszynie 


6) poseł Katarzyny Matusik-Lipiec w sprawie wypłaty 

bonifikat i odszkodowań przez firmę Enion SA 

osobom poszkodowanym w katastrofie energetycznej 

w styczniu 2010 r. – do ministra gospodarki (6744), 

7) posła Jana Widackiego w sprawie wysokości 

świadczenia pielęgnacyjnego – do ministra pracy 


8) posła Wojciecha Szaramy w sprawie finansowania 

Polskiego Zespołu Artystycznego Pieśni i Tańca 

„Wilia” – do ministra spraw zagranicznych oraz ministra 

kultury i dziedzictwa narodowego (6746), 

9) poseł Ireny Tomaszak-Zesiuk w sprawie utworzenia 

szkoły muzycznej II stopnia przy Państwowej 

Szkole Muzycznej im. Witolda Lutosławskiego w Turku 

– do ministra kultury i dziedzictwa narodowego 

(6747), 

10) posła Sylwestra Pawłowskiego w sprawie planowanej 

likwidacji Klubu Garnizonowego w Łodzi 


11) posła Krzysztofa Jurgiela w sprawie rządowej 

koncepcji sieci głównych arterii komunikacyjnych 

w woj. podlaskim – do prezesa Rady Ministrów (6749), 

12) posła Adama Szejnfelda w sprawie zasadności 

stosowania w Polsce pieczątek na różnego rodzaju 

dokumentach, w tym fakturach – do ministra finansów 

(6750), 

13) posła Adama Szejnfelda w sprawie innych 

możliwych sposobów przesyłania faktur elektronicznych 


14) posła Stanisława Szweda w sprawie organizacji 

pasażerskich przewozów kolejowych w kraju – do 


15) posłów Michała Wojtkiewicza i Jacka Pilcha 

w sprawie redukcji godzin pracy placówki pocztowej 

w miejscowości Siedliska k. Tuchowa – do ministra 


16) posła Józefa Rojka w sprawie zwiększenia dotacji 

dla Centrum Paderewskiego w Kąśnej Dolnej 

– do ministra kultury i dziedzictwa narodowego 

(6754),

37 

17) poseł Marzeny Machałek w sprawie realizacji 

wyciągu narciarskiego w Szklarskiej Porębie – do 


18) posła Henryka Gołębiewskiego w sprawie zrekompensowania 

samorządom powiatowym wydatków 

poniesionych z tytułu zwrotu nadpłaty za wydanie 

kart pojazdów – do ministra finansów (6756), 


założeń strategii prywatyzacji Giełdy Papierów Wartościowych 

w Warszawie SA – do ministra skarbu 


20) posła Stanisława Steca w sprawie likwidacji 

jednostek wojskowych oraz wojskowych komend uzupełnień 


21) posła Leszka Deptuły w sprawie podjęcia skutecznych 

działań zmierzających do rozwiązania narastającego 

od lat problemu związanego z utrzymaniem 

urządzeń melioracji wodnych podstawowych 

oraz tzw. wód pozostałych, o których mowa w art. 11 

ust. 1 pkt 4 ustawy Prawo wodne – do ministra rolnictwa 


22) posła Michała Stuligrosza w sprawie projektu 

zniesienia licencji zawodowej pośrednika w obrocie 

nieruchomościami – do ministra gospodarki (6760), 

23) posła Tadeusza Arkita oraz grupy posłów w 

sprawie rozwiązania problemu nielegalnych postojów 

taxi, na przykładzie woj. małopolskiego – do ministra 


24) posła Tadeusza Arkita w sprawie wpływu 

ustawy o odpadach wydobywczych na zmniejszenie 

dochodów budżetów gmin, na przykładzie gm. Libiąż 

w woj. małopolskim – do ministra środowiska 

(6762), 

25) posła Tadeusza Arkita w sprawie negatywnego 

wpływu wypalania traw na środowisko naturalne 


26) posła Adama Wykręta w sprawie konieczności 

dokonania zmian w systemie opieki nad osobami niepełnosprawnymi 

i starszymi – do ministra pracy 


27) posła Jarosława Rusieckiego w sprawie zasadności 

naliczania niektórych opłat przez Spółdzielnię 

Mieszkaniową Krzemionki w Ostrowcu Świętokrzyskim 


28) posła Jarosława Rusieckiego w sprawie możliwości 

dochodzenia należnych świadczeń od zagranicznego 

pracodawcy – do ministra pracy i polityki 


29) posła Lucjana Karasiewicza w sprawie amunicji 

przeciwpancernej do armat czołgów PT-91 i T-72 


30) posła Lucjana Karasiewicza w sprawie remontów 

czołgów PT-91 – do ministra obrony narodowej 

(6768), 

31) poseł Elżbiety Rafalskiej w sprawie zajmowania 

stanowiska dyrektora publicznego zakładu opieki 

zdrowotnej przez osobę figurującą w Krajowym 

Rejestrze Karnym – do ministra zdrowia (6769), 

32) posła Jerzego Materny w sprawie wprowadzenia 

zmian legislacyjnych w celu usprawnienia procedury 

odpraw celnych – do ministra finansów (6770), 

33) poseł Anny Sobeckiej w sprawie wpisu notariusza 

i komornika sądowego do ewidencji działalności 

gospodarczej – do ministra sprawiedliwości 

(6771), 

34) posła Janusza Krasonia w sprawie planowanych 

opłat za przejazd autostradową obwodnicą Wrocławia 


35) posła Sławomira Woracha w sprawie podziału 

środków PFRON przeznaczonych w 2010 r. na realizację 

zadań w zakresie rehabilitacji zawodowej i społecznej 

osób niepełnosprawnych w Łodzi – do ministra 



zamiaru likwidacji Straży Ochrony Kolei – do prezesa 



stosowania przepisów ustawy o gospodarce nieruchomościami 


38) poseł Beaty Szydło w sprawie zabezpieczenia 

środków budżetowych na realizację zadań dla regionalnych 

zarządów gospodarki wodnej, ze szczególnym 

uwzględnieniem RZGW w Krakowie – do ministra 


39) posła Mariusza Błaszczaka w sprawie inwestycji 

kolejowej w Legionowie – do ministra infrastruktury 

(6777), 

40) posła Józefa Rackiego w sprawie wycofania 

z legalnej sprzedaży substancji psychotycznych, tzw. 

dopalaczy – do ministra zdrowia (6778), 

41) posłów Andrzeja Pałysa i Mirosława Pawlaka 

w sprawie likwidacji Izb Celnych w Kielcach, Opolu 

i Rzepinie – do ministra finansów (6779), 

42) poseł Renaty Butryn w sprawie ustania statusu 

osoby bezrobotnej z momentem złożenia wniosku 

do odpowiednich organów o wpis do ewidencji 

działalności gospodarczej – do ministra pracy i polityki 


43) posła Grzegorza Raniewicza w sprawie stosowania 

stawek podatku VAT – do ministra finansów 

(6781), 

44) posła Tomasza Kuleszy w sprawie sprzedaży 

i transportu pozyskanych przez myśliwych trofeów 

myśliwskich ze zwierząt zagrożonych wyginięciem 


45) posła Sławomira Kopycińskiego w sprawie 

planów likwidacji Straży Ochrony Kolei – do ministra 


46) posła Edwarda Czesaka w sprawie określenia 

terminu na wydanie przez wojewódzkiego konserwatora 

zabytków pozwolenia konserwatorskiego uregulowanego 

w art. 36 ustawy o ochronie zabytków 

i opiece nad zabytkami – do ministra kultury i dziedzictwa 

narodowego (6784), 

47) posła Ludwika Dorna w sprawie opisanej 

w Internecie przez blogerkę o pseudonimie Rebeliantka 


(6785),

38 

48) posła Ludwika Dorna w sprawie sprawności 

technicznej czołgów PT-91 i Leopard 2 – do ministra 



obwodnicy Brzezin oraz wiaduktu kolejowego w Rogowie 

na drodze krajowej nr 72 – do ministra infrastruktury 

(6787), 

50) posła Jarosława Jagiełły w sprawie ograniczenia 

wykonywania badań scyntygrafii serca oraz izotopowego 

badania kości w Centralnym Szpitalu Klinicznym 

w Łodzi – do ministra zdrowia (6788), 

51) posłów Henryka Gołębiewskiego i Tadeusza 

Tomaszewskiego w sprawie umieszczenia w programie 

inwestycji o szczególnym znaczeniu dla sportu 

– młodzieżowego dolnośląskiego centrum podnoszenia 

ciężarów w Wierzbnie – do ministra sportu i turystyki 

(6789), 

52) posła Ryszarda Zawadzkiego w sprawie pierwszeństwa 

wykupu lokali użytkowych przez osoby wynajmujące 

niniejsze lokale – do ministra infrastruktury 

(6790), 

53) posła Marka Zielińskiego w sprawie realizacji 

ustawy o praktykach absolwenckich – do ministra 


54) poseł Janiny Okrągły w sprawie postulatu nowelizacji 

ustawy o opłatach abonamentowych – do 

ministra kultury i dziedzictwa narodowego (6792), 

55) posła Janusza Dzięcioła w sprawie rządowego 

projektu ustawy o zmianie ustawy o transporcie kolejowym 

i zmianie niektórych innych ustaw – do ministra 


56) poseł Bożeny Szydłowskiej w sprawie działań 

spółki ENEA SA – do ministra skarbu państwa 

(6794), 

57) posła Dariusza Lipińskiego w sprawie urlopów 

macierzyńskich – do ministra pracy i polityki społecznej 

(6795), 

58) posła Adama Szejnfelda w sprawie zwrotu 

opłat za wydane w latach 2004–2006 karty pojazdów 


59) posła Marka Rząsy w sprawie rzymskokatolickiego 

kościoła pw. św. Marii Magdaleny we Lwowie, 

który decyzją lwowskich radnych na 20 lat został 

domem muzyki organowej i kameralnej – do ministra 



podejrzeń dotyczących nieprawidłowości w Radzie 

Nadzorczej Radia Łódź – do ministra skarbu 



planowanych zmian w procesie kształcenia zawodowego 


62) posła Janusza Palikota w sprawie możliwości 

dofinansowania remontu toru kartingowego w Biłgoraju 

– do ministra sportu i turystyki (6800), 

63) poseł Bożeny Sławiak w sprawie braku decyzji 

dotyczącej herbu, flagi, pieczęci i banneru powiatu 

międzyrzeckiego – do ministra spraw wewnętrznych 


64) posła Jana Widackiego w sprawie planowanej 

obwodnicy w miejscowości Zabierzów w pow. krakowskim 


65) posła Janusza Cichonia w sprawie przywrócenia 

jednorazowych płatnych zezwoleń na wjazd do 

Republiki Białoruś – do ministra infrastruktury 

(6803), 

66) posła Wojciecha Szaramy w sprawie sprzedaży 

Fabryki Drutu sp. z o.o. w Gliwicach oraz mieszkań 

zakładowych wraz z lokatorami – do ministra 

skarbu państwa (6804), 

67) posła Stanisława Kalemby w sprawie rozbieżności 

w stanowisku resortu w zakresie wykorzystywania 

pomocy finansowej otrzymywanej przez grupy 

producentów rolnych – do ministra rolnictwa i rozwoju 

wsi (6805), 

68) posła Sławomira Kopycińskiego w sprawie powołania 

kuratora dla Budopolu Kielce sp. z o.o. – do 

ministra sprawiedliwości (6806), 

69) posła Marka Asta w sprawie braku odpowiedzi 

Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa Wyższego na 

wniosek o uznanie za nieważne uchwał Senatu Uniwersytetu 

Zielonogórskiego, złożony przez jego członka 

– do ministra nauki i szkolnictwa wyższego 

(6807). 

Zapytania te – zgodnie z art. 195 regulaminu Sejmu 

– zostały przekazane adresatom. 

Jednocześnie informuję, że wpłynęły następujące 

odpowiedzi: 

1) minister pracy i polityki społecznej Jolanty Fedak 

na zapytanie posła Zbigniewa Kozaka w sprawie 

podejrzenia molestowania dzieci w gdyńskich placówkach 

opiekuńczych i tuszowania sprawy przez urzędników 

gdyńskiego magistratu (4220), 


na zapytanie posła Kazimierza Moskala oraz grupy 

posłów w sprawie realizacji inwestycji sportowo-rekreacyjnych, 

w tym programu „Moje boisko 

– Orlik 2012” na terenie powiatu grodzkiego Krosno 

(5858), 


zapytanie posła Kazimierza Moskala oraz grupy posłów 


w tym programu „Moje boisko – Orlik 

2012” na terenie powiatu grodzkiego Tarnobrzeg 

(5859), 





– Orlik 2012” na terenie powiatu grodzkiego Przemyśl 

(5860), 





– Orlik 2012” na terenie powiatu grodzkiego Rzeszów 

(5861),

39 





2012” na terenie powiatu bieszczadzkiego (w gminach 

Ustrzyki Dolne, Czarna, Lutowiska) (6153), 





2012” na terenie powiatu brzozowskiego (w gminach 

Brzozów, Domaradz, Dydnia, Haczów, Jasienica Rosielna, 

Nozdrzec) (6154), 





2012” na terenie powiatu dębickiego (w gminach 

Brzostek, Pilzno, Czarna, Dębica, Jodłowa, Żyraków) 

(6155), 





2012” na terenie powiatu jasielskiego (w gminach 

Brzyska, Dębowiec, Jasło, Krempna, Nowy Żmigród, 

Osiek Jasielski, Skołyszyn, Tarnowiec, Kołaczyce) 

(6156), 





2012” na terenie powiatu przeworskiego (w gminach 

Adamówka, Gać, Jawornik Polski, Przeworsk, Tryńcza, 

Zarzecze, Kańczuga, Sieniawa) (6157), 





2012” na terenie powiatu jarosławskiego (w gminach 

Chłopice, Jarosław, Laszki, Pawłosiów, Pruchnik, 

Radymno, Rokietnica, Roźwienica, Wiązownica) 

(6158), 





2012” na terenie powiatu kolbuszowskiego (w gminach 

Kolbuszowa, Cmolas, Dzikowiec, Majdan Królewski, 

Niwiska, Raniżów) (6159), 





2012” na terenie powiatu ropczycko-sędziszowskiego 

(w gminach Ropczyce, Sędziszów Małopolski, Iwierzyce, 

Ostrów, Wielopole Skrzyńskie) (6160), 





2012” na terenie powiatu krośnieńskiego (w gminach 

Dukla, Iwonicz-Zdrój, Jedlicze, Rymanów, Chorkówka, 

Jaśliska, Korczyna, Krościenko Wyżne, Miejsce 

Piastowe, Wojaszówka) (6161), 





2012” na terenie powiatu rzeszowskiego (w gminach 

Błażowa, Boguchwała, Głogów Małopolski, Sokołów 

Małopolski, Tyczyn, Chmielnik, Dynów, Hyżne, Kamień, 

Krasne, Lubenia, Świlcza, Trzebownisko) 

(6162), 





2012” na terenie powiatu leskiego (w gminach Lesko, 

Baligród, Cisna, Olszanica, Solina) (6163), 





2012” na terenie powiatu sanockiego (w gminach Besko, 

Bukowsko, Komańcza, Sanok, Tyrawa Wołoska, 

Zarszyn, Zagórz) (6164), 





2012” na terenie powiatu leżajskiego (w gminach 

Nowa Sarzyna, Grodzisko Dolne, Kuryłówka, Leżajsk) 

(6165), 





2012” na terenie powiatu lubaczowskiego (w gminach 

Cieszanów, Narol, Oleszyce, Horyniec-Zdrój, 

Lubaczów, Stary Dzików, Wielkie Oczy) (6166), 





2012” na terenie powiatu stalowowolskiego (w gminach 

Stalowa Wola, Bojanów, Pysznica, Radomyśl 

nad Sanem, Zaklików, Zaleszany) (6167), 





2012” na terenie powiatu łańcuckiego (w gminach 

Białobrzegi, Czarna, Łańcut, Markowa, Rakszawa, 

Żołynia) (6168), 





2012” na terenie powiatu strzyżowskiego (w gminach

40 

Czudec, Frysztak, Niebylec, Wiśniowa, Strzyżów) 

(6169), 





2012” na terenie powiatu mieleckiego (w gminach 

Radomyśl Wielki, Borowa, Czermin, Gawłuszowice, 

Mielec, Padew Narodowa, Przecław, Tuszów Narodowy, 

Wadowice Górne) (6170), 





2012” na terenie powiatu tarnobrzeskiego (w gminach 

Baranów Sandomierski, Nowa Dęba, Gorzyce, 

Grębów) (6171), 





2012” na terenie powiatu niżańskiego (w gminach 

Nisko, Rudnik nad Sanem, Ulanów, Harasiuki, Jarocin, 

Jeżowe, Krzeszów) (6172), 





2012” na terenie powiatu przemyskiego (w gminach 

Bircza, Dubiecko, Fredropol, Krasiczyn, Krzywcza, 

Medyka, Orły, Przemyśl, Stubno, Żurawica) (6173), 



ministra – na zapytanie poseł Magdaleny Gąsior-Marek 

w sprawie inwestycji Izby Skarbowej w Lublinie 

(6280), 



– oraz podsekretarza stanu w Ministerstwie 

Rolnictwa i Rozwoju Wsi Mariana Zalewskiego – 

z upoważnienia ministra – na zapytanie posła Krzysztofa 

Lipca w sprawie przywrócenia drogi dojazdowej 

do łąk i pól w obrębie ewidencyjnym Tarczek dla 

mieszkańców sołectwa Świętomarz w gm. Pawłów, 

w woj. świętokrzyskim (6304), 



– na zapytanie posła Czesława Hoca w sprawie 

szkodliwości i uciążliwości przemysłowej hodowli 

trzody chlewnej we wsi Świerczyna oraz niezrozumiałej 

zgody władz starostwa drawskiego na budowę 

zbiornika mogącego stworzyć zagrożenie epidemiologiczne 

i zdrowotne (6318), 



na zapytanie posła Jarosława Matwiejuka w sprawie 

udzielania pomocy przez sądy powszechne sądom kościelnym 

m.in. w uznawaniu małżeństwa za nieważne 

(6452), 



– na zapytanie posła Henryka Kowalczyka 

w sprawie powstałego zadłużenia Powiatowego Urzędu 

Pracy w Garwolinie wobec ZUS z tytułu składek 

na ubezpieczenie zdrowotne osób bezrobotnych bez 

prawa do zasiłku (6456), 


na zapytanie posła Stanisława Pięty w sprawie umowy 

najmu lokalu zawartej przez MON z gen. Wojciechem 

Jaruzelskim (6459), 


Marka Habera – z upoważnienia ministra – na zapytanie 

posła Mieczysława Marcina Łuczaka w sprawie 

rozporządzenia dotyczącego pielęgniarskiej opieki 

długoterminowej w odniesieniu do mieszkańców domów 

pomocy społecznej (6466), 



ministra – na zapytanie posła Dawida Jackiewicza 

oraz grupy posłów w sprawie szczegółowych 

warunków przyjęcia przez rząd Donalda Tuska porozumienia 

z rządem Federacji Rosyjskiej oraz warunków 

podpisywanych na szczeblu biznesowym 

umów gazowych wynikających z przyjętego porozumienia 

(6477), 



zapytanie posła Jana Burego s. Antoniego w sprawie 

trudnej sytuacji uzdrowisk dziecięcych na przykładzie 

placówki uzdrowiskowej w Rymanowie-Zdroju 

(6493), 



ministra – na zapytanie poseł Danieli Chrapkiewicz 

w sprawie pielęgniarek zatrudnionych w NZOZ oraz 

w domach opieki społecznej (6497), 



– na zapytanie posła Marka Kwitka w sprawie 

utrudniania rozwoju regionu świętokrzyskiego przez 

wytyczanie nowych obszarów chronionych w ramach 

Europejskiej Sieci Ekologicznej Natura 2000 oraz rezerwatu 

przyrody „Wisła pod Zawichostem” (6501), 


na zapytanie posła Ludwika Dorna w sprawie liczby 

sprawnych śmigłowców Mi-24 Polskiego Kontyngentu 

Wojskowego Afganistan (6504), 

39) sekretarza stanu w Ministerstwie Obrony Narodowej 

Czesława Piątasa – z upoważnienia ministra 

– na zapytanie posła Ludwika Dorna w sprawie planów 

zakupienia 5 śmigłowców Mi-17 (6505), 


na zapytanie posła Lucjana Karasiewicza w sprawie 

programu LOSP (6507), 



problemów z częściami zamiennymi do pojazdów Rosomak 

w PKW Afganistan (6508),

41 



potrzeby wyposażenia polskich czołgistów w nowoczesne 

kombinezony i hełmofony (6509), 


na zapytanie poseł Anny Zalewskiej w sprawie planowanej 

likwidacji Wojskowej Komendy Uzupełnień 

w Świdnicy (6510), 


Marka Habera – z upoważnienia ministra – na zapytanie 

posła Czesława Hoca w sprawie egzekwowania 

przysługującego honorowym dawcom krwi ustawowego 

przywileju do korzystania poza kolejnością 

z ambulatoryjnych świadczeń zdrowotnych w publicznych 

zakładach opieki zdrowotnej (6514), 


zapytanie posła Eugeniusza Kłopotka w sprawie 

przyszłości ośrodków przygotowań olimpijskich po 

likwidacji m.in. państwowych zakładów budżetowych, 

np. Centralnego Ośrodka Sportu (6515), 



– na zapytanie posła Adama Krupy w sprawie 

zmian przepisów prawnych niezbędnych do skutecznej 

realizacji programu „Innowacyjna energetyka – 

innowacyjne rolnictwo” w świetle przepisów ustawy 

o odpadach (6516), 



– na zapytanie posła Adama Krupy w sprawie 

wprowadzenia zmian w przepisach podatkowych odnośnie 

do regulacji preferencyjnego opodatkowania 

energii wytworzonej z OZE poprzez zastosowanie ulg 

podatkowych dla podmiotów gospodarczych prowadzących 

inwestycje w zakresie budowy biogazowni 

rolniczych (6518), 


na zapytanie poseł Gabrieli Masłowskiej w sprawie 

akcji zlikwidowanej Cukrowni Lublin przyznanych 

rolnikom (6519), 



z upoważnienia ministra – na zapytanie posła Stanisława 

Pięty w sprawie łączenia funkcji radnego z prowadzeniem 

działalności gospodarczej z wykorzystaniem 

mienia gminnego gm. Istebna (6520), 



– na zapytanie posła Jarosława Rusieckiego 

w sprawie konsekwencji podatkowych sprzedaży nieruchomości 

nabytej w drodze zasiedzenia oraz możliwości 

skorzystania z ulgi podatkowej w przypadku 

przeznaczenia kwoty uzyskanej ze sprzedaży na zakup 

działki budowlanej (6523), 



ministra – na zapytanie posła Leszka Cieślika w sprawie 

interpretacji art. 37 ust. 4 ustawy o gospodarce 

nieruchomościami (6525), 



ministra – na zapytanie posła Adama Wykręta w sprawie 

interpretacji pojęcia „dochód” przy przyznawaniu 

przez ośrodki pomocy społecznej zasiłków celowych 

(6527), 



– na zapytanie posła Zbigniewa Matuszczaka 

w sprawie aktów prawnych regulujących obrót surowcem 

bursztynu (6528), 


na zapytanie posła Ludwika Dorna w sprawie samochodów 

ciężarowych Wojska Polskiego (6531), 



– na zapytanie posła Ludwika Dorna w sprawie karabinów 

napędowych dla śmigłowców PKW Afganistan 

(6532), 



– na zapytanie posła Ludwika Dorna w sprawie stanu 

technicznego samolotów rodziny An-28 i M28 (6533) 

– zastrzeżona, 


na zapytanie posła Ludwika Dorna w sprawie tegorocznych 

dostaw samolotów M28 (6534), 


na zapytanie posła Ludwika Dorna w sprawie uposażenia 

pilotów latających maszynami transportowymi 

do Afganistanu (6535), 


na zapytanie posła Ludwika Dorna w sprawie sprawności 

technicznej samolotów bojowych, szkolnych 

i transportowych Wojska Polskiego (6536) – zastrzeżona, 



– na zapytanie posła Ludwika Dorna w sprawie awarii 

samolotu C-130 nad Afganistanem (6538), 


na zapytanie posła Ludwika Dorna w sprawie planowanego 

nalotu dla pilotów samolotów F-16 i MiG-29 

(6539) – zastrzeżona, 


na zapytanie posła Ludwika Dorna w sprawie planowanego 

nalotu pilotów lotnictwa Sił Powietrznych, 

Marynarki Wojennej i Wojsk Lądowych (6540) – zastrzeżona, 



ministra – na zapytanie posła Ludwika Dorna w sprawie 

rzekomych zastrzeżeń Ministerstwa Spraw Zagranicznych 

do zachowania polskich przedstawicieli 

na targach Defexpo 2010 (6541), 


na zapytanie posła Ludwika Dorna w sprawie modernizacji 

śmigłowców Mi-24 służących w PKW Afganistan 

(6542),

42 



– na zapytanie posła Ludwika Dorna w sprawie remontów 

czołgów Twardy i T-72 (6543), 



– na zapytanie posła Ludwika Dorna w sprawie realizacji 

tzw. pakietu afgańskiego (6545) – zastrzeżona, 



zmian personalnych w przedsiębiorstwach OBRUM 

i Radwar (6546), 



kosztów lotów ministra obrony narodowej do Afganistanu 

(6547), 



radarów artyleryjskich Liwiec (6548), 



– na zapytanie posła Lucjana Karasiewicza w sprawie 

procesu szkolenia w zakresie wzywania sojuszniczego 

wsparcia ogniowego (6549), 




dostaw pocisków RBS-15 (6550), 



sprawności pojazdów PKW Afganistan (6551), 



malowania pojazdów Rosomak należących do PKW 

Afganistan (6552), 




ostrzeliwania baz PKW Afganistan przez rebeliantów 

(6553), 




trybu podejmowania decyzji o otwarciu ciężkiego 

ognia przez żołnierzy PKW Afganistan (6554), 




transportu uszkodzonych KTO Rosomak należących 

do PKW Afganistan (6556), 



BSL Orbiter (6557), 




amunicji do granatników RPG-7 dla PKW Afganistan 

(6558), 



usług z zakresu public relations świadczonych na 

rzecz MON przez firmy zewnętrzne (6559), 



systemów Poprad i Bystra (6560), 




potrzeby wyposażenia PKW Afganistan w granatniki 

automatyczne (6561), 




losów zaginionego trału Bożena (6562), 




sposobu przygotowywania posiłków w Jednostce 

Wojskowej nr 2305 (6563), 




okoliczności eksplozji ładunku wybuchowego pod KTO 

Rosomak należącym do PKW Afganistan (6564), 




zasad używania pojazdów HMMWV przez żołnierzy 

PKW Afganistan (6565), 


na zapytanie posła Zbigniewa Chmielowca 

w sprawie budowy świetlicy dla dzieci i młodzieży 

w gminie Dzikowiec (6566), 




w gminie Raniżów (6567), 




w gminie Niwiska (6568), 




w gminie Cmolas (6569), 




w gminie Majdan Królewski (6570), 




w gminie Bojanów (6571), 




w gminie Wiśniowa (6572), 


na zapytanie posła Zbigniewa Chmielowca

43 


w gminie Przecław (6573), 




w gminie Borowa (6574), 




w gminie Krzeszów (6575), 




w gminie Tuszów Narodowy (6576), 




w gminie Radomyśl nad Sanem (6577), 




w gminie Harasiuki (6578), 




w gminie Zaleszany (6579), 



ministra – na zapytanie posła Zbigniewa 

Babalskiego w sprawie zmiany lokalizacji siedziby 

Biura Powiatowego ARiMR z Lubawy do Iławy 

(6580), 



ministra – na zapytanie posła Wojciecha Wilka 

w sprawie planowanej reorganizacji oddziałów gospodarowania 

nieruchomościami wchodzących w skład 

PKP SA (6582), 


Radosława Stępnia – z upoważnienia prezesa 

Rady Ministrów – na zapytanie posła Jarosława 

Matwiejuka w sprawie wstrzymania prac przy budowie 

obwodnicy Sztabina (6585), 





obwodnicy Wasilkowa (6586), 



zapytanie posła Jarosława Matwiejuka w sprawie 

groźby wyczerpania zapasów krwi w Regionalnym 

Centrum Krwiodawstwa i Krwiolecznictwa w Białymstoku 

(6588), 





obwodnicy Suchowoli (6589), 





obwodnicy Korycina (6590), 



– z upoważnienia ministra – na zapytanie posła Jana 

Kuriaty w sprawie różnic i zbieżności polskiej ustawy 

o broni i amunicji z prawodawstwem unijnym oraz 

ustalenia w tym kontekście definicji broni palnej 

w prawie polskim (6591), 


Adama Fronczaka – z upoważnienia ministra 

– na zapytanie poseł Beaty Szydło w sprawie istotnej 

dla pielęgniarek zmiany warunków zawierania i realizacji 

umów w rodzaju: świadczenia pielęgnacyjne 

i opiekuńcze w ramach opieki długoterminowej 

(6593), 



na zapytanie poseł Beaty Szydło w sprawie obniżenia 

przez Małopolski Oddział Wojewódzki NFZ stawki za 

osobodzień z obowiązującej dotychczas kwoty 31 zł 

do 26 zł (6594), 



– na zapytanie posłanek Elżbiety Witek i Anny Zalewskiej 

w sprawie oceny realizacji obowiązkowej dodatkowej 

godziny zajęć edukacyjnych w szkołach Dolnego 

Śląska (6595), 



zapytanie posła Tadeusza Wity w sprawie sytuacji 

pacjentów z podejrzeniem zawału serca (6596), 



– na zapytanie poseł Anny Zalewskiej w sprawie 

bardzo złego stanu drogi wojewódzkiej nr 384 

łączącej powiat dzierżoniowski z drogą krajową nr 8 

(6599), 


Piotra Kluza na zapytanie poseł Bożeny 

Kotkowskiej w sprawie możliwości udzielenia przez 

Ministerstwo Sprawiedliwości pomocy w uzyskaniu 

przez obywateli RP pisemnych uzasadnień decyzji 

Europejskiego Trybunału Praw Człowieka w Strasburgu, 

na przykładzie sprawy obywatela z Bielska-Białej 

(6600), 


na zapytanie posłów Alicji Dąbrowskiej i Krzysztofa 

Tyszkiewicza w sprawie zapowiadanej likwidacji etatów 

wojskowych w administracji cywilnej (6601), 



– z upoważnienia ministra – na zapytanie posła Dariusza 

Lipińskiego w sprawie zachowania służb mundurowych 

wobec bestialskiego potraktowania rannego 

psa w Koninie (6602),

44 


na zapytanie posła Piotra Cieślińskiego w sprawie 

społeczno-ekonomicznych skutków instalacji baterii 

rakiet Patriot oraz związanego z tym stacjonowania 

wojsk amerykańskich na terenie miasta Morąga 

w woj. warmińsko-mazurskim (6603), 



– na zapytanie posła Kazimierza Gwiazdowskiego 

w sprawie zanieczyszczeń pyłem węglowym 

(6604), 



– na zapytanie posła Kazimierza Gwiazdowskiego 

w sprawie interpretacji ustawy o finansach 

publicznych (6605), 



– z upoważnienia ministra – na zapytanie posłów Andrzeja 

Adamczyka i Ryszarda Terleckiego w sprawie 

planowanej likwidacji Komendy Powiatowej Policji 

w Krakowie (6606), 


Bogdana Zdrojewskiego na zapytanie posła Jacka 

Brzezinki w sprawie dofinansowania realizacji projektu 

„Kompleksowa rewitalizacja zabytkowych 

obiektów parafii św. Jacka w Bytomiu-Rozbarku” 

(6607), 



ministra – na zapytanie posłów Sławomira Preissa 

i Pawła Suskiego w sprawie przekazywania 1% 

podatku dochodowego od osób fizycznych na rzecz 

organizacji pożytku publicznego (6610), 



ministra – na zapytanie posła Zdzisława 

Czuchy w sprawie decyzji pomorskiego wojewódzkiego 

konserwatora zabytków w Gdańsku o ustanowieniu 

rygorów konserwatorskich dla zespołu urbanistycznego 

miasta Kościerzyna (6611), 



zapytanie posła Tadeusza Tomaszewskiego w sprawie 

brakującego sprzętu medycznego w karetkach 

pogotowia na terenie Wielkopolski (6612), 



zapytanie posła Ryszarda Galli oraz grupy posłów 

w sprawie zamiaru likwidacji Izby Celnej w Opolu 

(6613), 


Bieńkowskiej na zapytanie posła Sławomira Zawiślaka 

w sprawie decyzji podjętej przez Zarząd Województwa 

Lubelskiego w stosunku do samorządu powiatu 

ryckiego dotyczącej podziału środków unijnych w ramach 

RPO WL na lata 2007–2013 działanie 8.2: Infrastruktura 

szkolna i sportowa (6615), 




Lubelskiego w stosunku do samorządu gminy 

Parczew dotyczącej podziału środków unijnych w ramach 

RPO WL na lata 2007–2013 działanie 8.2: Infrastruktura 

szkolna i sportowa (6616), 




Lubelskiego w stosunku do kilku samorządów 

Zamojszczyzny dotyczącej podziału środków unijnych 

w ramach RPO WL na lata 2007–2013 działanie 8.2: 

Infrastruktura szkolna i sportowa (6617), 



– z upoważnienia ministra – na zapytanie posła Sławomira 

Zawiślaka w sprawie planowanej likwidacji 

posterunków Policji na Zamojszczyźnie (6618), 



na zapytanie poseł Danieli Chrapkiewicz w sprawie 

zaprzestania refundacji zabiegów fango przez Narodowy 

Fundusz Zdrowia (6619), 


Bogdana Zdrojewskiego na zapytanie posła Wojciecha 

Szaramy w sprawie gry terenowej „Uliczkami 

Lwowa” (6620), 



– z upoważnienia ministra – na zapytanie poseł 

Moniki Wielichowskiej w sprawie trwającej przebudowy 

i adaptacji obiektu strażnicy Jednostki Ratowniczo-Gaśniczej 

PSP w Bystrzycy Kłodzkiej 

(6622), 



ministra – na zapytanie posła Macieja Orzechowskiego 

w sprawie modernizacji linii kolejowej nr 281 na 

odcinku Krotoszyn – Oleśnica (6623), 



ministra – na zapytanie poseł Moniki Wielichowskiej 

w sprawie poprawy bezpieczeństwa w gminie miejskiej 

Nowa Ruda poprzez realizację inwestycji polegającej 

na budowie przejścia dla pieszych w km 0,388 

linii kolejowej nr 327 relacji Nowa Ruda – Słupiec – 

Ścinawka Średnia (6624), 



na zapytanie posła Mieczysława Marcina Łuczaka 

w sprawie rozporządzenia ministra zdrowia z dnia 

19 marca 2007 r. dotyczącego kursu w zakresie kwalifikowanej 

pierwszej pomocy (6625), 



na zapytanie posła Edwarda Siarki w sprawie wypłaty 

szpitalom za nadwykonania (6626), 



– na zapytanie posła Sławomira Neumanna

45 

w sprawie dostępności leku apydan 600 znajdującego 

się na liście leków refundowanych (6627), 



– na zapytanie posła Sławomira Neumanna w sprawie 

zadośćuczynienia finansowego dla osoby poszkodowanej 

w wyniku wydarzeń Grudnia ´70 w Gdańsku 

(6628), 



z upoważnienia ministra – na zapytanie posła Lecha 

Sprawki w sprawie kłopotów finansowych PKS w Puławach 

(6629), 



z upoważnienia ministra – na zapytanie poseł Gabrieli 

Masłowskiej w sprawie pozbawienia majątku 

i bezprawnego wymeldowania przez gm. Mełgiew 

(6631), 



ministra – na zapytanie posła Mieczysława Marcina 

Łuczaka w sprawie opłat za liczniki energetyczne 

w jednostkach Ochotniczych Hufców Pracy 

(6632), 



ministra – na zapytanie posła Stanisława Rydzonia 

w sprawie zakazu fotografowania obiektów kolejowych 

(6633), 



ministra – na zapytanie posła Jarosława Stawiarskiego 

w sprawie wątpliwości wynikających z § 209 

ust. 2 rozporządzenia ministra infrastruktury z dnia 

12 kwietnia 2002 r. dotyczącego warunków technicznych, 

jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie 

(6634), 



– na zapytanie posła Romualda Ajchlera w sprawie 

nowelizacji rozporządzenia dotyczącego recept 

lekarskich oraz planowanych zmian w ustawie Prawo 

farmaceutyczne (6635), 



– z upoważnienia ministra – na zapytanie posła 

Jana Widackiego w sprawie wysokości emerytur 

byłych funkcjonariuszy organów bezpieczeństwa 

PRL po ich wyliczeniu zgodnie z zasadami tzw. ustawy 

deubekizacyjnej (6637), 



– na zapytanie posła Dawida Jackiewicza 

w sprawie spotów reklamowych zleconych przez Centralną 

Komisję Egzaminacyjną (6638), 



– na zapytanie posła Jana Burego s. Antoniego 

w sprawie kontrowersyjnych i trudnych do zaakceptowania 

przez mieszkańców Łańcuta propozycji 

rozwiązań komunikacyjnych na styku drogi krajowej 

E4 i dróg lokalnych (6639), 



na zapytanie posła Jerzego Kozdronia w sprawie interwencji 

obywatela w przedmiocie przewlekłości 

postępowania zawisłego przed Sądem Rejonowym 

w Gdańsku (sygn. akt XI K921/08/KR) (6640), 


Jacka Czai na zapytanie posła Jerzego 

Kozdronia w sprawie podjęcia energicznych działań 

usprawniających zarówno postępowanie przygotowawcze, 

jak i rozpoznanie zawisłych przed sądami 

gospodarczymi spraw cywilnych (6641), 




Marka Polaka w sprawie utworzenia jednej komendy 

Policji dla miasta Krakowa i pow. krakowskiego 

(6644), 



ministra – na zapytanie posła Stanisława Szweda 

w sprawie ustawy o emeryturach pomostowych i problemów 

interpretacyjnych z nią związanych (6645), 



zapytanie poseł Bożeny Szydłowskiej w sprawie płatności 

zaliczkowych wypłacanych beneficjentom działania 

8.1 Programu Operacyjnego „Innowacyjna gospodarka” 

(6646), 



– z upoważnienia ministra – na zapytanie posła Lucjana 

Karasiewicza w sprawie kryteriów udziału polskich 

policjantów i policjantek w misji EULEX 

w Kosowie (6647), 

153) prokurator generalny Andrzeja Seremeta 

na zapytanie poseł Lidii Staroń w sprawie opisania 

i oszacowania nieruchomości przez komornika 

Sądu Rejonowego w Olsztynie w trakcie prowadzenia 

postępowania egzekucyjnego nr V Km 1046/00 

(6648), 


Andrzeja Parafianowicza – z upoważnienia 

ministra – na zapytanie posła Jana Dziedziczaka 

w sprawie zastrzeżeń NSZZ „Solidarność” do konkursu 

na naczelnika Urzędu Skarbowego we Wrześni 

(6649), 



ministra – na zapytanie posła Jana Religi w sprawie 

planów dotyczących przebiegu międzynarodowej linii 

kolejowej E30 (6651), 



– na zapytanie posła Ryszarda Terleckiego 

w sprawie planowanej zmiany systemu oceniania zachowania 

uczniów w szkole (6652),

46 



zapytanie posła Józefa Rojka w sprawie zakupu karetek 

pogotowia przez samorządy w Łowiczu, Radomsku 

i Zduńskiej Woli (6653), 



– na zapytanie posła Sławomira Woracha w sprawie 

drogowej obwodnicy Brzezin (6654), 



ministra – na zapytanie posła Wojciecha 

Kossakowskiego w sprawie umożliwienia samorządowi 

woj. warmińsko-mazurskiego realizacji zadań 

powierzonych w ramach Programu Rozwoju Obszarów 

Wiejskich na lata 2007–2013 (6655), 



ministra – na zapytanie posła Wojciecha Kossakowskiego 

w sprawie trudnej sytuacji Poczty Polskiej SA 

w woj. warmińsko-mazurskim (6656), 



ministra – na zapytanie poseł Anny Bańkowskiej 

w sprawie form pomocy osobom, które rezygnują 

z pracy w celu sprawowania opieki nad całkowicie 

niezdolnymi do samodzielnej egzystencji rodzicami 

(6658), 



– na zapytanie poseł Bożeny Szydłowskiej w sprawie 

zmian w ustawie Prawo farmaceutyczne (6659), 



ministra – na zapytanie posłów Tadeusza Arkita i Witolda 

Kochana w sprawie programów państwa będących 

pomocą w tzw. starcie w dorosłość (6660), 


Kudryckiej na zapytanie posłów Tadeusza Arkita 

i Witolda Kochana w sprawie możliwości wsparcia 

naukowców rodziców (6661), 


Bieńkowskiej na zapytanie posła Adama Szejnfelda 

w sprawie możliwości stosowania w Polsce instrumentu 

Europejskiego Funduszu Dostosowania do 

Globalizacji jako formy pomocy dla zwalnianych pracowników 

polskich przedsiębiorstw (6662), 



ministra – na zapytanie posła Krzysztofa 

Brejzy w sprawie zasad handlu niektórymi produktami 

rolnymi na obszarze Unii Europejskiej (6663), 



ministra – na zapytanie posła Krzysztofa Brejzy 

w sprawie zmiany przepisów dotyczących zasiłków 

pielęgnacyjnych (6664), 



– na zapytanie posła Krzysztofa Brejzy w sprawie 

procedur nabywania spadku po obywatelach innych 

państw Unii Europejskiej (6665), 



na zapytanie poseł Anny Sobeckiej w sprawie sytuacji 

w Szpitalu Uniwersyteckim nr 2 im. dr. Jana 

Biziela w Bydgoszczy (6666), 


na zapytanie poseł Anny Sobeckiej w sprawie 

realizacji Programu Operacyjnego „Kapitał ludzki” 

(6667), 


na zapytanie poseł Moniki Wielichowskiej w sprawie 

wniosku gm. miejskiej Nowa Ruda o dofinansowanie 

zadania publicznego „Sport to zdrowie – zajęcia sportowo-rekreacyjne 

z pływania” (6668), 


Dariusza Daniluka – z upoważnienia ministra 

– na zapytanie posła Andrzeja Jaworskiego w sprawie 

Komisji Nadzoru Finansowego (6669), 

173) prezesa Urzędu Zamówień Publicznych Jacka 

Sadowego – z upoważnienia prezesa Rady Ministrów 

– na zapytanie posła Grzegorza Karpińskiego 

w sprawie nowelizacji ustawy Prawo zamówień publicznych 

(6670), 



ministra – na zapytanie posła Krzysztofa Putry w sprawie 

interpretacji przepisów dotyczących przeniesienia 

prawa własności byłych mieszkań zakładowych 

na najemców (6672), 



ministra – na zapytanie posła Sławomira Kopycińskiego 

w sprawie roszczeń zgłaszanych wobec Ministerstwa 

Infrastruktury przez PKP Przewozy Regionalne 

sp. z o.o. (6673), 


na zapytanie posłów Sławomira Kopycińskiego 

i Tomasza Kamińskiego w sprawie bezzwrotnej 

publicznej pomocy finansowej dla przedsiębiorców 

finansowanej z regionalnych programów operacyjnych 

(6675), 



ministra – na zapytanie posłów Sławomira 

Kopycińskiego i Tomasza Kamińskiego w sprawie 

podziału pomocy unijnej dla producentów mleka 

(6677), 



– na zapytanie posła Krzysztofa Brejzy w sprawie 

systemu rejestracji chemikaliów Reach (6678), 



– na zapytanie posła Tadeusza Arkita w sprawie 

równych szans firm polskich należących do strefy UE 

i GPA i firm spoza niej w staraniach o zamówienia 

publiczne – roboty budowlane, na przykładzie wygra-

47 

nego zamówienia na odcinki autostrady A2 przez 

przedsiębiorców z Chin (6679), 



ministra – na zapytanie posła Jarosława Rusieckiego 

w sprawie uznania wykonywanej pracy za pracę 

w warunkach szczególnych (6680), 



ministra – na zapytanie posła Zbigniewa Babalskiego 

w sprawie restrukturyzacji Poczty Polskiej SA 

(6682), 



– na zapytanie poseł Jadwigi Wiśniewskiej 

w sprawie zmiany planowanej obsługi komunikacyjnej 

terenów wokół węzłów autostrady A1: Rząsawa 

i Kościelec (6683), 


Dominika Radziwiłła – z upoważnienia ministra 

– na zapytanie poseł Beaty Szydło w sprawie możliwości 

kontynuacji przez samorządy gminne i powiatowe 

finansowania programów ekologicznych, których 

realizacja rozpoczęła się przed 1 stycznia 2010 r. 

(6684), 



ministra – na zapytanie poseł Beaty Szydło 

w sprawie możliwości rozszerzenia subwencji 

oświatowej o działalność przedszkoli publicznych 

(6685), 

185) sekretarza stanu w Ministerstwie Kultury 

i Dziedzictwa Narodowego Piotra Żuchowskiego – 

z upoważnienia ministra – na zapytanie poseł Małgorzaty 

Sadurskiej w sprawie sfinansowania zakupu 

fortepianu dla Państwowej Szkoły Muzycznej I stopnia 

w Puławach (6686), 




Małgorzaty Sadurskiej w sprawie włączenia jednostki 

Ochotniczej Straży Pożarnej w Pożogu w gm. 

Końskowola do krajowego systemu ratowniczo-gaśniczego 

(6687), 


na zapytanie poseł Małgorzaty Sadurskiej w sprawie 

sytuacji finansowej PKS w Puławach (6688), 



ministra – na zapytanie poseł Małgorzaty Sadurskiej 

w sprawie dostosowania dworca kolejowego w Puławach 

do potrzeb osób niepełnosprawnych (6689), 



– na zapytanie poseł Małgorzaty Sadurskiej 

w sprawie możliwości zainstalowania sygnalizacji 

świetlnej na drogach krajowych nr 17 i 12 w miejscowości 

Markuszów (6690), 



na zapytanie poseł Anny Paluch w sprawie odmowy 

zapłaty przez Małopolski Oddział Wojewódzki NFZ 

za nadwykonania stanowiące świadczenia nagłe lub 

ratujące życie, wynikające z rozliczenia umowy o finansowanie 

świadczenia usług medycznych za 2009 r. 

(6691), 



– na zapytanie posła Witolda Kochana w sprawie 

uruchomienia dotacji Narodowego Funduszu Ochrony 

Środowiska i Gospodarki Wodnej na instalacje 

solarne (6692), 



ministra – na zapytanie posłów Sławomira Zawiślaka 

i Jarosława Żaczka w sprawie planowanej likwidacji 

Oddziału Gospodarowania Nieruchomościami PKP 

SA w Lublinie (6693), 



– na zapytanie posła Sławomira Zawiślaka 

w sprawie możliwości przekształcenia gospodarstwa 

pomocniczego Wojskowe Zakłady Lotnicze nr 3 w Dęblinie 

w instytucję gospodarki budżetowej WZL-3 

(6694), 


na zapytanie poseł Beaty Szydło oraz grupy posłów 

w sprawie nieprawidłowości i niegospodarności w spółce 

Skarbu Państwa Fabios SA zgłaszanych przez pracowników 

(6695), 


na zapytanie posła Wiesława Wody w sprawie 

podstaw prawnych decyzji starosty uniemożliwiającej 

przystąpienie do procesu scalania gruntów 

w gm. Szczurowa w woj. małopolskim (6696), 

196) sekretarza stanu w Ministerstwie Kultury 

i Dziedzictwa Narodowego Piotra Żuchowskiego – 

z upoważnienia ministra – na zapytanie poseł Moniki 

Wielichowskiej w sprawie wniosku starosty kłodzkiego 

o wyrażenie zgody na przekazanie w trwały 

zarząd Państwowej Szkole Muzycznej I stopnia im. 

K. Szymanowskiego w Bystrzycy Kłodzkiej nieruchomości 

zabudowanej, położonej w Bystrzycy Kłodzkiej 

przy ul. Okrzei 34, oznaczonej geodezyjne jako działka 

nr 435 (AM-5), stanowiącej własność Skarbu Państwa, 

na cele edukacyjne (6697), 


Jacka Kapicy na zapytanie poseł Marzeny 

Okła-Drewnowicz w sprawie przyszłości kieleckiej 

Izby Celnej (6699), 



na zapytanie posła Krzysztofa Brejzy oraz grupy posłów 

w sprawie sytuacji byłych pracowników Budopol-Kielce 

sp. z o.o. (6700), 

199) sekretarz stanu w Ministerstwie Nauki 

i Szkolnictwa Wyższego Marii Elżbiety Orłowskiej 


Agnieszki Pomaskiej oraz grupy posłów w sprawie

48 

organizacji obchodów upamiętniających przyznanie 

Nagrody Nobla Marii Skłodowskiej-Curie (6701), 



ministra – na zapytanie poseł Agnieszki Pomaskiej 

oraz grupy posłów w sprawie podwyżki cen biletów 

wprowadzonej przez PKP (6702), 


Radosława Stępnia – z upoważnienia 

ministra – na zapytanie posła Marka Matuszewskiego 

w sprawie budowy autostrady A1 od Strykowa 

do Torunia w aspekcie wstrzymania wycinki 

drzew (6703), 



z upoważnienia ministra – na zapytanie poseł Danieli 

Chrapkiewicz w sprawie centralizacji wydziałów 

poszczególnych urzędów (6704), 



– z upoważnienia ministra – na zapytanie posła Wojciecha 

Szaramy w sprawie niepokojących doniesień 

napływających ze Szkoły Policji w Katowicach 

(6705), 


Bogdana Zdrojewskiego na zapytanie poseł Anny Zalewskiej 

w sprawie dofinansowania projektu rewitalizacji 

terenu twierdzy w Srebrnej Górze (6707), 



zapytanie posłów Artura Gierady i Andrzeja Pałysa 

w sprawie planowanej likwidacji Izby Celnej w Kielcach 

(6708), 



– na zapytanie posła Marka Rząsy w sprawie 

realizacji inwestycji mającej na celu przebudowę 

drogi krajowej nr 4 na odcinku Łańcut – Korczowa 

(6709), 



na zapytanie poseł Gabrieli Masłowskiej w sprawie 

wykonania przepisu art. 5 ust. 4 ustawy o zmianie 

ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych oraz 

o zmianie niektórych innych ustaw (6711), 



ministra – na zapytanie posła Arkadiusza Litwińskiego 

w sprawie wsparcia Polskiego Związku Byłych 

Więźniów Politycznych Hitlerowskich Więzień i Obozów 

Koncentracyjnych w działaniach dotyczących 

przyznania ustawowego dodatku pielęgnacyjnego 

przez parlament Niemiec członkom związku (6713), 



– na zapytanie poseł Danieli Chrapkiewicz 

w sprawie hospitalizacji osób powyżej 90. roku życia 

(6714), 


Fedak na zapytanie posła Sławomira Piechoty 

w sprawie możliwości zatrudnienia opiekuna zastępczego 

w celu wsparcia rodziny zastępczej niezdolnej 

czasowo do wypełniania swych funkcji, na gruncie 

ustawy o pomocy społecznej (6715), 



– na zapytanie poseł Krystyny Grabickiej w sprawie 

sytuacji firm transportowych z woj. łódzkiego, na 

które urzędy skarbowe nakładają obowiązek ponownego 

opłacenia podatku od towarów i usług od zakupionego 

paliwa (6716), 


Bieńkowskiej na zapytanie poseł Stanisławy Prządki 

w sprawie zapewnienia z budżetu państwa środków 

na realizację projektu ujętego w Regionalnym Programie 

Operacyjnym Województwa Mazowieckiego 

na lata 2004–2013: Zakup wyposażenia do szpitala 

powiatowego w Garwolinie w celu podniesienia jakości 

usług medycznych oraz zwiększenia możliwości 

diagnozowania i leczenia (6717), 



– na zapytanie posła Mirosława Maliszewskiego 

w sprawie subwencji oświatowej dla samorządów 

gminnych (6719), 


Marka Twardowskiego – z upoważnienia ministra – 


grupy zawodowej higienistek szkolnych (6720), 




zwiększenia liczby adwokatów i radców prawnych 

(6721), 




prac nad projektem ustawy dotyczącej doradców 

prawnych (6722), 


Stanisława Chmielewskiego na zapytanie 

poseł Gabrieli Masłowskiej w sprawie niewykonywania 

prawomocnych wyroków sądowych przez organy 

wymiaru sprawiedliwości (6725), 



ministra – na zapytanie posła Mieczysława Marcina 

Łuczaka w sprawie różnych miesięcznych kwot dotacji 

przypadających na jednego pensjonariusza domu opieki 

społecznej w zależności od województwa (6726), 



– z upoważnienia ministra – na zapytanie posła Jana 

Kochanowskiego w sprawie projektu ustawy o zmianie 

ustawy o transporcie kolejowym oraz niektórych 

innych ustaw (6729), 



z upoważnienia ministra – na zapytanie posła Jana 

Kochanowskiego w sprawie zaopiniowania projektu

49 

herbu, flagi, banneru i pieczęci pow. międzyrzeckiego 

w woj. lubuskim (6730), 



zapytanie posłów Krzysztofa Brejzy i Grzegorza Roszaka 

w sprawie planów likwidacji oddziału Urzędu 

Celnego w Inowrocławiu (6732), 



ministra – na zapytanie poseł Krystyny Grabickiej 

w sprawie funkcjonowania katolickich niepublicznych 

placówek opiekuńczo-wychowawczych 

powołanych i prowadzonych przez stowarzyszenia 

katolickie (6733), 



– na zapytanie posła Jarosława Sellina w sprawie 

interpretacji art. 24 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych 

oraz art. 18 ustawy o własności lokali 

(6735), 




Stanisława Pięty w sprawie udostępnienia informacji 

dotyczących byłych funkcjonariuszy SB i innych 

służb komunistycznych, którzy złożyli odwołanie 

od decyzji o zmniejszeniu emerytur na podstawie 

znowelizowanych ustaw o zaopatrzeniu emerytalnym 

(6736), 


na zapytanie posła Jarosława Urbaniaka w sprawie 

likwidacji Wojskowego Zakładu Remontowo-Budowlanego 

w Krotoszynie (6743), 



ministra – na zapytanie posła Jana Widackiego w sprawie 

wysokości świadczenia pielęgnacyjnego (6745), 



– na zapytanie posła Henryka Gołębiewskiego 

w sprawie zrekompensowania samorządom powiatowym 

wydatków poniesionych z tytułu zwrotu nadpłaty 

za wydanie kart pojazdów (6756), 



zapytanie poseł Elżbiety Rafalskiej w sprawie zajmowania 

stanowiska dyrektora publicznego zakładu 

opieki zdrowotnej przez osobę figurującą w Krajowym 

Rejestrze Karnym (6769). 

Odpowiedzi te – zgodnie z art. 195 regulaminu 

Sejmu – zostały przekazane posłom. 

Informuję również, że w regulaminowym terminie 

nie wpłynęły odpowiedzi na następujące zapytania: 

1) poseł Marzeny Okła-Drewnowicz w sprawie 

zmian w strukturze terytorialnej izb adwokackich 

– od ministra sprawiedliwości (6698) – 12 dni, 

2) poseł Danieli Chrapkiewicz w sprawie regulacji 

dotyczących turbin wiatrowych – od ministra zdrowia 

(6710) – 8 dni, 

3) posła Romana Koseckiego w sprawie działań 

dyrekcji Transportowego Dozoru Technicznego dotyczących 

firmy Irene – od ministra infrastruktury 

(6712) – 8 dni.

Załącznik nr 2 

Teksty interpelacji i zapytań poselskich 

oraz odpowiedzi na interpelacje i zapytania 

INTERPELACJE 

I n t e r p e l a c j a 

(nr 15455) 

do ministra pracy i polityki społecznej 

w sprawie sukcesywnie ograniczanych 

uprawnień inwalidów wojennych 

Szanowna Pani Minister! Inwalidzi wojenni to 

ludzie, którzy walce o niepodległą ojczyznę poświęcili 

swoją młodość i swoje zdrowie. W starciach zbrojnych 

doznali trwałych uszczerbków na zdrowiu. 

Mimo to większość z nich po wojnie aktywnie uczestniczyła 

w życiu zawodowym i społecznym, w odbudowie 

zniszczonego kraju. Wielu z nich poniosło też 

skutki represji politycznych. Ustawa z dnia 29 maja 

1974 r. o zaopatrzeniu inwalidów wojennych i wojskowych 

oraz ich rodzin przyznała tej grupie społecznej 

szereg uprawnień zapewniającym im godne życie. 

Jednak w latach 1991–2009 te uprawnienia są systematycznie 

ograniczane. 

Ograniczenia te dotyczą m.in. świadczeń emerytalno-rentowych. 

W miejsce pobieranych wcześniej 

dwóch świadczeń od 1991 r. wprowadzono półtora 

wymiaru (100% emerytury i 50% renty lub odwrotnie 

do 100% renty i 50% emerytury). 

Na skutek wejścia w życie ustawy z dnia 6 lutego 

1997 r. o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym 

oraz ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach 

zdrowotnych finansowanych ze środków publicznych 

ograniczono uprawnienia inwalidów wojennych 

i wojskowych do bezpłatnego otrzymywania 

leków tylko do tzw. leków recepturowych, ograniczono 

prawo inwalidów wojskowych do bezpłatnego 

otrzymywania leków tylko do leków objętych wykazami 

leków podstawowych i tylko do wysokości limitów 

cenowych oraz ograniczono uprawnienia inwalidów 

wojennych i wojskowych w zakresie bezpłatnego 

otrzymywania oprotezowania. 

W ustawie z dnia 21 grudnia 2001 r. o zmianie 

ustawy o uprawnieniach do bezpłatnych i ulgowych 

przejazdów środkami publicznego transportu zbiorowego 

oraz o zmianie niektórych innych ustaw ograniczono 

ulgi komunikacyjne przysługujące wcześniej 

inwalidom wojennym. Inwalidom wojennym zaliczonym 

do I grupy inwalidzkiej przysługuje prawo do 

78-procentowej ulgi (wcześniej wynosiła 100%) przy 

przejazdach środkami publicznego transportu zbiorowego 

kolejowego w pociągach osobowych i pospiesznych 

oraz autobusowego w komunikacji zwykłej. Inwalidom 

wojennym pozostałych grup przysługuje 

37% ulgi (wcześniej 50%). 

Warto podkreślić, że osoby należące do tej grupy 

społecznej to osoby starsze, najczęściej po 75. roku 

życia, od wielu lat zmagające się z kalectwem i chorobami 

będącymi następstwem ran i kontuzji odniesionych 

w okresie wojny. 

W związku z powyższym mam do Pani Minister 

następujące pytania: 

1. Jaki jest stosunek Pani Minister wobec sygnalizowanego 

problemu? 

2. Czy przewiduje Pani Minister wprowadzenie 

zmian ustawodawczych, które umożliwią przywrócenie 

prawa inwalidów wojennych i wojskowych do pobierania 

pełnej wypracowanej emerytury i pełnej 

renty stanowiącej ekwiwalent za utracone zdrowie w 

służbie ojczyźnie? 


rozwiązań, które umożliwią likwidację ograniczeń w 

dostępie do bezpłatnych leków i bezpłatnego oprotezowania? 


zmian legislacyjnych, które umożliwią przywrócenie 

ulg w przejazdach środkami transportu publicznego 

zbiorowego? 

5. Jakie działania zamierza podjąć kierowany 

przez Panią Minister resort, aby zahamować niekorzystny 

proces pozbawiania inwalidów wojennych 

i wojskowych uprawnień? 

Z poważaniem 

Jarosław, dnia 15 marca 2010 r. 

Poseł Andrzej Ćwierz

51 


(nr 15456) 


w sprawie sytuacji samotnych osób 

niepełnosprawnych, których obowiązujące 

przepisy ustawy o świadczeniach rodzinnych 

pozbawiają części uprawnień 

* ) 1. Świadczenie pielęgnacyjne z tytułu rezygnacji z zatrudnienia 

lub innej pracy zarobkowej przysługuje: 

1) matce albo ojcu, 

2) innym osobom, na których zgodnie z przepisami ustawy z dnia 

25 lutego 1964 r. – Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. Nr 9, poz. 59, 

z późn. zm.5) ciąży obowiązek alimentacyjny, 

3) opiekunowi faktycznemu dziecka 

– jeżeli nie podejmują lub rezygnują z zatrudnienia lub innej pracy 

zarobkowej w celu sprawowania opieki nad osobą legitymującą się orzeczeniem 

o niepełno-sprawności łącznie ze wskazaniami: konieczności 

stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie 

ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji oraz konieczności 

stałego współudziału na co dzień opiekuna dziecka w procesie jego leczenia, 

rehabilitacji i edukacji, albo osobą legitymującą się orzeczeniem o 

znacznym stopniu niepełnosprawności. 

1a. Osobie innej niż spokrewniona w pierwszym stopniu, na której 

ciąży obowiązek alimentacyjny, przysługuje świadczenie pielęgnacyjne, w 

przypadku gdy nie ma osoby spokrewnionej w pierwszym stopniu albo gdy 

osoba ta nie jest w stanie sprawować opieki, o której mowa w ust. 1. 

Szanowna Pani Minister! Zgodnie ze zmianami 

wprowadzonymi w ustawie z dnia 28 listopada 2003 r. 

o świadczeniach rodzinnych (Dz. U. z 2003 r. Nr 228, 

poz. 2255, z późn. zm.) poprawie miała ulec sytuacja 

osób niepełnosprawnych wymagających systematycznej 

i stałej opieki. Podwyższona kwota świadczenia 

pielęgnacyjnego miała spowodować, że będzie stanowiła 

zachętę do rozważenia możliwości podjęcia opieki 

nad osobą niepełnosprawną za cenę niepodejmowania 

lub rezygnacje z zatrudnienia lub innej pracy 

zarobkowej. Niestety, zapisy art. 17 *) ustawy dają takie 

możliwości jedynie osobom najbliżej spokrewnionym 

z chorym niemogącym samodzielnie egzystować 

(rodzicom, dzieciom, małżonkom, rodzeństwu itp.). 

Wyjątkiem są osoby inne niż spokrewnione w pierwszym 

stopniu, na których ciąży obowiązek alimentacyjny. 

Świadczenie pielęgnacyjne przysługuje pod 

warunkiem, że nie ma osoby spokrewnionej w pierwszym 

stopniu albo gdy osoba ta nie jest w stanie sprawować 

opieki nad osobą niepełnosprawną. Poza nawiasem 

możliwości skorzystania ze świadczenia pielęgnacyjnego 

ustawa pozostawiła m.in. teściów, zięcia 

czy synową, którzy pomimo faktu zamieszkiwania 

w jednym gospodarstwie domowym pozbawieni 

są takich uprawnień jak spokrewnieni w pierwszym 

stopniu. Ustawa nie uwzględnia także sytuacji osób, 

które z powodu różnych kolei losów nie posiadają najbliższej 

rodziny (i tym samym nie mogą spełnić wymogów 

ustawowych), a ze względów zdrowotnych 

wymagają stałej opieki. Pochylenie się nad sytuacją 

ww. niepełnosprawnych i rozszerzenie możliwości 

otrzymania świadczenia pielęgnacyjnego przez osoby 

trzecie (dalszych krewnych, sąsiadów), które wyraziłyby 

wolę opieki nad niepełnosprawnymi, przy dopełnieniu 

przez nich pozostałych warunków stawianych 

przez ustawę, dawałoby szansę zdecydowanej 

poprawy sytuacji osób wymagających stałej opieki. 

W chwili obecnej ustawa, nie uwzględniając takiej 

możliwości, stawia samotnych niepełnosprawnych w 

zdecydowanie gorszej sytuacji niż pozostałych chorych 

mających możliwość skorzystania z pomocy 

członków rodziny spokrewnionych w pierwszym stopniu. 

Uzasadnione wydaje się przy tym stwierdzenie, 

że w tej sytuacji mogą być naruszone ich prawa obywatelskie 

zagwarantowane w ustawie zasadniczej 

(art. 32 ust. 1 i 2 Konstytucji RP *) 

Szanowna Pani Minister: 

1. Czy podziela Pani moje uwagi dotyczące utrudnień 

w sprawowaniu opieki nad niepełnosprawnymi 

niemającymi najbliższej rodziny oraz braku możliwości 

przyznania świadczenia pielęgnacyjnego w tej samej 

wysokości, na jaką mogą liczyć opiekunowie najbliżej 

spokrewnieni z osobą wymagającą stałej opieki? 

2. Czy w kontekście stanowiska, jakie powyżej 

przedstawiłem, podziela Pani pogląd, że obecne zapisy 

ustawy o świadczeniach rodzinnych w wykazanych zapisach 

mogą pozostawać niezgodne z Konstytucją RP? 

3. Czy Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej 

planuje podjęcie inicjatywy ustawodawczej zrównującej 

w prawach wszystkie osoby z orzeczeniem o niepełnosprawności 

w dostępie do opieki sprawowanej 

także przez osoby trzecie i możliwości skorzystanie 

przez nie ze świadczenia pielęgnacyjnego na takich 

samych zasadach jak osoby spokrewnione w pierwszym 

stopniu? 

Z poważaniem 

Przeworsk, dnia 29 marca 2010 r. 

Poseł Jan Bury s. Antoniego 


(nr 15457) 

do ministra obrony narodowej 

w sprawie rażącego naruszenia interesu 

społecznego przez Wojskową Agencję 

Mieszkaniową – Oddział Regionalny 

w Krakowie 

Szanowny Panie Ministrze! W sprawie, którą chcę 

zainteresować Pana Ministra osobiście, doszło do naruszenia 

nie tylko interesu społecznego mieszkańców 

Kielc, których obowiązany jestem reprezentować na 

podstawie mandatu poselskiego, ale godzi ona także 

w dobro ludzi, którzy przez Wojskową Agencję Miesz- 

* ) 1. Wszyscy są wobec prawa równi. Wszyscy mają prawo do równego 

traktowania przez władze publiczne. 

2. Nikt nie może być dyskryminowany w życiu politycznym, społecznym 

lub gospodarczym z jakiejkolwiek przyczyny.

52 

kaniową powinni być traktowani w sposób szczególny 

z racji tego, iż są emerytami wojskowymi i kombatantami. 

Przy bliższym przyjrzeniu się zaistniałej za 

sprawą, najdelikatniej rzecz ujmując, mało przejrzystych 

działań WAM w procedurze sprzedaży nieruchomości 

w Kielcach rodzą się pytania o sens istnienia 

Wojskowej Agencji Mieszkaniowej, jak również o 

sposób pojmowania przez reprezentujące tę instytucję 

osoby interesu państwa polskiego. Czy Wojskowa 

Agencja Mieszkaniowa w związku z tym, że została 

powołana do prowadzenia racjonalnej i zgodnej z 

przepisami prawa gospodarki powierzonym jej majątkiem 

Skarbu Państwa, może dokonywać sprzedaży 

majątku Skarbu Państwa właśnie, nie uwzględniwszy 

przy tym prawa pierwokupu przysługującego lokatorom 

na podstawie ustawy o zakwaterowaniu Sił 

Zbrojnych? Dalej, czy WAM powinien zignorować całkowicie 

starania 5 wspólnot mieszkaniowych, otwarcie 

zainteresowanych od 1998 r. wykupem przedmiotowej 

działki, preferując dewelopera, który niezwłocznie 

teren ten odsprzedał po raz kolejny? Jaki interes 

mieli w tym przedstawiciele WAM, skoro zakup działki 

przez lokatorów absolutnie nie umniejszyłby wpływów 

do budżetu państwa, a ponadto nie naruszyłby 

w sposób tak jawny zasad współżycia społecznego? 

Dodać bowiem należy, że przedmiotowa działka stanowiła 

od dawna plac zabaw i teren rekreacyjny. Teraz 

w imię dla mnie nieuzasadnionej logicznie preferencji 

dla pieniędzy przedsiębiorcy trudniącego się 

obrotem nieruchomościami ponad równoważnymi 

środkami finansowymi wieloletnich lokatorów z dnia 

na dzień zdemontowane zostały ławki, ogrodzenie, 

instalacje i wyposażenie placu zabaw. Wszystkiego 

zaś dokonano za plecami osób żywotnie tym zainteresowanych, 

na korzyść anonimowego dewelopera. 

Co więcej, ustawa o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych 

Rzeczypospolitej Polskiej zakłada, że w stosunku 

do innych niż wymienieni w niej, m.in. emeryci 

wojskowi, podmiotów Wojskowa Agencja Mieszkaniowa 

zobowiązana jest stosować ogólne zasady sprzedaży 

majątku. Niewątpliwie najbardziej odpowiednim 

trybem jej dokonywania jest przetarg nieograniczony. 

Jakim prawem zatem teren ten został sprzedany 

bez przetargu i po cichu?! 

W końcu czy Pan Minister nie przyzna, że w całej 

tej sprawie mieszkańcy, z których wielu posiada 

uprawnienia kombatanckie i jest emerytami wojskowymi, 

zostali przez Wojskową Agencję Mieszkaniową 

zwyczajnie, po ludzku zlekceważeni? 

Z powyższych powodów zwracam się do Pana Ministra 

z pytaniem: Czy spowoduje Pan wyjaśnienie 

sprawy sprzedaży nieruchomości w Kielcach i w efekcie 

przywrócenie jej pierwotnego charakteru oraz 

odpłatne przekazanie jej lokalnym wspólnotom 

mieszkaniowym, których rodziny zasiedlają ten teren 

od przeszło 50 lat i w ten sposób naprawi rażącą 

niesprawiedliwość? 

Z poważaniem 

Kielce, dnia 19 marca 2010 r. 

Poseł Henryk Milcarz 


(nr 15458) 

do ministra spraw zagranicznych 

w sprawie decyzji radnych miejskich Lwowa 

dotyczącej przekazania polskiego kościóła 

katolickiego pw. św. Marii Magdaleny na cele 

całkowicie niezwiązane z praktykami 

religijnymi 

Szanowny Panie Ministrze! Decyzją lwowskich 

radnych pochodzący z XVII w. rzymskokatolicki kościół 

pw. św. Marii Magdaleny we Lwowie przez najbliższych 

20 lat ma służyć jako sala muzyki organowej 

i kameralnej. Taka decyzja niweczy wieloletnie starania 

środowisk polskich katolików mieszkających we 

Lwowie o przywrócenie obiektu na potrzeby parafii. 

Oburzenie lokalnej społeczności wywołuje zarówno 

fakt podjęcia takiej decyzji, jak i to, że w chwili obecnej 

w kwestii przywrócenia kościoła jego prawowitym 

właścicielom (wiernym obrządku łacińskiego) toczy 

się postępowanie przed tutejszym sądem. Decyzja radnych 

ignoruje zarówno starania Polaków, jak i pokazuje, 

że lokalne władze samorządowe zupełnie nie liczą 

się z wyrokami tutejszych sądów. Nie pierwszy to 

przypadek, gdy członkowie rady miejskiej we Lwowie 

podejmują decyzje czysto polityczne, zupełnie niesłużące 

poprawie stosunków polsko-ukraińskich. 

Proboszcz wraz ze swoimi wiernymi próbują problemem 

zainteresować media na Podkarpaciu. Jak 

można przeczytać w podkarpackim dzienniku „Nowiny”, 

po zakazach wprowadzonych przez komunistów 

dopiero w 2001 r. w kościele pw. Marii Magdaleny 

wznowiono odprawianie mszy. Jednak odbywa 

się to w coraz gorszych warunkach. Centralne przejście 

do ołtarza jest zastawione ławkami, których nie 

wolno przesuwać. Główne wejście do świątyni zostało 

zamurowane. Wierni nie mogą korzystać z organów. 

Wieże kościelne pozbawiono krzyży, z placu 

usunięto figurę Matki Bożej, wyposażenie świątyni 

przejęły ukraińskie władze. Po każdej mszy ksiądz 

wynosi Najświętszy Sakrament do samochodu i wywozi 

w bezpieczne miejsce. 

Swoją decyzję władze Lwowa tłumaczą chęcią 

ochrony zabytkowych organów w tym kościele. Jest 

to tłumaczenie wyjątkowo infantylne, prymitywne 

i nielogiczne. 

Pragnę przypomnieć, że diametralnie inna jest sytuacja 

środowisk ukraińskich mieszkających w Przemyślu. 

Oprócz przekazania przed kilkunastoma laty 

w wieczyste użytkowanie wiernym obrządku greckokatolickiego 

katedry pw. św. Jana Chrzciciela w ostatnich 

latach Ukraińcy otrzymali wiele innych budynków 

usytuowanych w centrum miasta, w których bez 

przeszkód mogą prowadzić swoją działalność. 

Aż prosi się, by w podobny sposób, w drodze wzajemności, 

mogli funkcjonować Polacy mieszkający we 

Lwowie. Chodzi tu zarówno o niczym niezakłócone 

praktyki religijne w świątyniach wzniesionych przed

53 

laty przez Polaków, jak również możliwość prowadzenia 

działalności kulturalnej, charytatywnej, edukacyjnej 

itp. w środowisku lokalnej Polonii. 

Uważam, że w tej sprawie obojętne nie może pozostać 

Ministerstwo Spraw Zagranicznych. Być może 

moje nadzieje są zupełnie nieuzasadnione, wszak wcześniejsze 

interwencje MSZ m.in. odnośnie do sytuacji 

Polaków na Litwie czy Białorusi pokazały bardzo zachowawcze 

stanowisko zajmowane przez kierownictwo 

resortu w rozwiązaniu sygnalizowanych problemów. 

Podobnie sytuacja miała się z problemem polskich rodziców 

dyskryminowanych przez niemieckie Jugendamty, 

w której to sprawie MSZ zachował skrajną powściągliwość, 

prawdopodobnie bojąc się narazić swym 

niemieckim kolegom z rządu federalnego. 

Podobnie jak środowiska polonijne na Ukrainie 

uważam, że nasz rząd nie może dalej pozostawać obojętny 

na praktyki władz ukraińskich jawnie dyskryminujących 

naszych rodaków mieszkających na terenach 

dawnych polskich kresów. 

Panie Ministrze: 

1. Jakie działania zamierza podjąć Ministerstwo 

Spraw Zagranicznych, by kościół pw. św. Marii Magdaleny 

został jak najszybciej zwrócony polskim wiernym 

mieszkającym we Lwowie? 

2. Jakie kroki zamierza podjąć resort w rozmowach 

z rządem ukraińskim, aby przerwać powtarzające 

się sukcesywnie jawnie antypolskie działania 

władz samorządowych we Lwowie przejawiające się 

m.in. negowaniem upamiętnienia Polaków poległych 

na tamtych ziemiach oraz symboliki upamiętniającej 

pamięć polskich patriotów? 

Z poważaniem 

Przeworsk, dnia 29 marca 2010 r. 



(nr 15459) 

do ministra infrastruktury 

w sprawie wydawania kart parkingowych 

na podstawie orzeczeń o niepełnosprawności 

wydawanych przez ZUS 

Szanowny Panie Ministrze! Zwracam się z uprzejmym 

zapytaniem, dlaczego przepisy ustawy z dnia 

22 maja 2009 r. o zmianie ustawy Prawo o ruchu 

drogowym art. 8 ust. 4 oraz ust. 5 o brzmieniu: a) 

ust. 4 otrzymuje brzmienie: „4. Kartę parkingową, 

za opłatą, wydaje starosta”, b) ust. 5 otrzymuje 

brzmienie: „5. Kartę parkingową osobie, o której 

mowa w ust. 1, wydaje się na podstawie wydanego 

przez zespół do spraw orzekania o niepełnosprawności: 

orzeczenia o niepełnosprawności, orzeczenia o 

stopniu niepełnosprawności, orzeczenia o wskazaniach 

do ulg i uprawnień, wraz ze wskazaniem, 

o którym mowa w art. 6b ust. 3 pkt 9 ustawy z dnia 

27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej 

oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych 

(Dz. U. z 2008 r. Nr 14, poz. 92, z późn. zm.)”, c) uchyla 

się ust. 5a i 5b; eliminują ważność orzeczenia 

o niepełnosprawności wydanego przez ZUS. 

Nowy kształt ustawy powoduje, że osoby niepełnosprawne 

posiadające orzeczenie o niepełnosprawności 

wydane przez ZUS muszą uzyskać orzeczenie 

o niepełnosprawności od właściwego zespołu do 

spraw orzekania o niepełnosprawności. Sytuacja ta 

wydłuża okres oczekiwania na orzeczenie o stopniu 

niepełnosprawności i przysparza osobom mającym 

chory układ narządu ruchu wielu kłopotów. 

Z wyrazami szacunku 

Łódź, dnia 30 marca 2010 r. 


(nr 15460) 

Poseł Hanna Zdanowska 

do ministra edukacji narodowej 

w sprawie sygnalizowanej reformy nauczania 

zawodowego w Polsce 

Do mego biura poselskiego w Poznaniu napłynęło 

w miesiącu marcu bieżącego roku wiele krytycznych 

uwag w zakresie projektowanej reformy nauczania 

zawodowego, a m.in. od Cechu Stolarzy Swarzędzkich. 

Środowiska rzemieślnicze wyrażają stanowczy 

protest przeciwko proponowanym zmianom i podejmują 

działania zmierzające do wprowadzenia rozwiązań, 

które będą o wiele korzystniejsze dla przyszłości 

młodych ludzi oraz jakości świadczonych 

przez nich usług. 

Rzemiosło polskie posiada ponad 100-letnią tradycję 

w procesie kształcenia młodocianych pracowników. 

Tylko w woj. wielkopolskim kształci się blisko 

14 tys. uczniów w oparciu o zawarte umowy o pracę 

w celu przygotowania zawodowego, a pracodawcy – 

rzemieślnicy – stanowią bardzo duże i znaczące grono 

znakomitych nauczycieli w różnych zawodowych 

specjalnościach. 

Cech Stolarzy Swarzędzkich uważa, że sygnalizowana 

reforma nauczania zawodowego prowadzi do 

marginalizowania fachowca rzemieślnika, uczenie 

na wzór np. Niemiec czy Francji robotnika wyspecjalizowanego 

tylko w niektórych czynnościach bądź 

operatora maszyn stolarskich. 

Dotychczasowe nauczanie zawodu poprzez umiejętny 

podział na naukę w szkole i praktykę przy mistrzu 

szkolącym dostarczało i daje Polakom tę właśnie 

olbrzymią przewagę nad Zachodem. Dlatego nasi

54 

fachowcy robią furorę poza krajem, czego przykładem 

jest słynny hydraulik. 

Żadne warsztaty przyszkolne nie zastąpią godzin 

spędzonych przy mistrzu w warsztacie i przy różnorodnej 

praktyce. Propozycja czterech tygodni w roku 

na praktyczną naukę zawodu jest niekorzystną tendencją, 

niedającą możliwości młodym ludziom w pełni 

poznania fachu. Minimum zajęć praktycznych to 

dwa, trzy dni w tygodniu. Nie należy robić krzywdy 

tym młodym ludziom, którzy nie mają szans być intelektualistami, 

ale przy dobrej współpracy cechów, 

mistrzów i szkoły mogą być dobrymi fachowcami, co 

może im zapewnić godną egzystencję. Nauka zawodu 

w małych zakładach pracy i zdanie egzaminu czeladniczego 

daje ogromne możliwości uzyskania zatrudnienia 

zarówno w kraju, jak i zagranicą. Poważne 

wątpliwości budzi również propozycja nowej klasyfikacji 

zawodów. 

Mając na względzie ponad 100-letnią tradycję 

kształcenia młodocianych pracowników, ich godną 

przyszłość oraz zapewnienie rozwoju rzemiosłu i 

drobnym przedsiębiorcom, zwracam się do Pani Minister 

z następującymi pytaniami: 

1. Czy kierowane przez środowiska rzemieślnicze 

i izby rzemieślnicze krytyczne uwagi i postulaty są 

uwzględniane w pracach ministerstwa w zakresie 

projektowanej reformy nauczania zawodowego? 

2. Czy są prowadzone konsultacje w tej istotnej 

sprawie i z jakimi rezultatami? 

3. Na jakim etapie prac znajduje się projektowana 

reforma: Kierunki zmian w kształceniu zawodowym 

i ustawicznym? 


Poznań, dnia 23 marca 2010 r. 


(nr 15461) 

Poseł Stanisław Kalemba 


w sprawie zasiłków i świadczeń 

pielęgnacyjnych dla rodzin 

niepełnosprawnych dzieci 

Szanowna Pani Minister! Nie od dzisiaj pojawia 

się problem rodzin niepełnosprawnych dzieci. Rodziny 

te bezskutecznie walczą o podwyżkę zasiłków i 

świadczeń pielęgnacyjnych. Jak wiadomo, zasiłek wynosi 

153 zł i jest wypłacany niezależnie od dochodu, 

jaki jest w rodzinie. Natomiast świadczenie pielęgnacyjne, 

które wynosi 520 zł, przysługuje osobie, która 

zrezygnowała z pracy by zająć się niepełnosprawnym 

dzieckiem, ale pod warunkiem, że miesięczny dochód 

w rodzinie nie przekroczy 583 zł na osobę. Zatem wystarczy, 

aby w trzyosobowej rodzinie jedno z rodziców 

zarabiało ponad 1700 zł i świadczenia takiego rodzina 

już nie otrzyma. Opieka nad niepełnosprawnym 

dzieckiem jest nie tylko wielkim poświęceniem, ale 

także wiąże się nieraz z ogromnymi wydatkami. Obowiązkiem 

państwa powinno być więc wspieranie rodzin 

wychowujących niepełnosprawne dzieci. Rodzice 

muszą mieć szansę podjęcia pracy przynajmniej na 

pół etatu. Ale do tego potrzebnych jest także więcej 

ośrodków dziennego pobytu. Natomiast dziś te rodziny 

pozostawione same sobie czują się bezradnie. 

Oszczędzanie na nich nie jest w porządku. 

W związku z tym proszę Panią Minister o odpowiedź 

na następujące pytania: 

1. Czy ministerstwo przewiduje rozbudowę dziennych 

ośrodków pobytu dzieci niepełnosprawnych? 

2. Niejednokrotnie jeden z rodziców porzuca pracę, 

by zająć się własnym niepełnosprawnym dzieckiem. 

Brak ośrodków dziennych, a także świadczenia 

pielęgnacyjnego, od którego to opłacane są składki 

emerytalne, powoduje, iż osoba ta w przyszłości może 

być pozbawiana emerytury. Czy w takim razie, gdy 

rodzic ten osiągnie wiek emerytalny, nie będzie miał 

szansy na wypłatę ww. świadczenia? 

3. Czy jest szansa na zniesienie progu dochodowego, 

który ogranicza wypłaty świadczenia pielęgnacyjnego? 

Z poważaniem 

Wieluń, dnia 23 marca 2010 r. 

Poseł Mieczysław Marcin Łuczak 


(nr 15462) 


w sprawie likwidacji gospodarstw 


i placówkach oświatowych 

Szanowny Panie Ministrze! W związku z prośbami 

środowisk zajmujących się prowadzeniem gospodarstw 


i placówkach oświatowych zwracam się do Pana Ministra 

z następującą sprawą. 

W szkołach zawodowych ponadgimnazjalnych 

o kierunkach mechanicznych zajęcia praktyczne najczęściej 

realizowane są w gospodarstwach pomocniczych 

prowadzonych przy tych szkołach lub przy centrach 

kształcenia praktycznego (placówki oświatowe). 

Jest to szczególna forma edukacji, gdyż w tym 

wypadku jest łączona firma mająca charakter gospodarczy, 

działająca w warunkach rynkowych, z edukacją. 

Uczniowie mają szansę nie tylko praktycznego 

wykorzystania swojej wiedzy, ale również nauki, stałego 

polepszania swoich kwalifikacji przy pomocy 

wyspecjalizowanej kadry. Stacje kontroli pojazdów

55 

(w skrócie SKP) zabezpieczają całość kształcenia 

uczniów w zakresie diagnostyki. Ponadto gospodarstwa 

pomocnicze nastawione są na działalność gospodarczą, 

na osiąganie zysku, który jest przeznaczany 

na wsparcie kształcenia zawodowego poprzez 

zakup potrzebnego specjalistycznego sprzętu wykorzystywanego 

do praktycznej nauki zawodu. Stanowiło 

to znaczne odciążenie struktur samorządowych 

odpowiedzialnych za edukację zawodową. Ze względu 

na bardzo szybki postęp techniczny szkoły muszą się 

ciągle doposażać w niezbędne pomoce dydaktyczne. 

Stacje kontroli pojazdów uzyskiwały uprawnienia 

po przejściu procedury weryfikacyjnej wniosku złożonego 

do Transportowego Dozoru Technicznego w 

Warszawie na podstawie ustawy z dnia 20.06.1997 r. 

Prawo o ruchu drogowym. Po nowelizacji tej ustawy 

w 2005 r. nastąpiły zmiany (Dz. U. z 2005 r. Nr 108, 

poz. 908) i zgodnie z nimi stację kontroli pojazdów 

może prowadzić wyłącznie przedsiębiorca posiadający 

wpis do KRS lub wpis do ewidencji działalności 

gospodarczej. Szkoły i placówki oświatowe działają 

na podstawie uchwały rady powiatu i nie posiadają 

wpisu do KRS. Dlatego SKP, które powstały przed 

2005 r., nadal prowadzą działalność na zasadzie praw 

nabytych, lecz nie dłużej niż do czasu likwidacji danej 

działalności szkoły, placówki oświatowej lub gospodarstwa 

pomocniczego, przy którym działa SKP. 

Nowa ustawa o finansach publicznych z dnia 

27.08.2009 r. (Dz. U. z 2009 r., Nr 157, poz. 1240) likwiduje 

gospodarstwa pomocnicze. Do końca 2010 r. 

wszystkie tego typu jednostki powinny ulec likwidacji, 

co skutkuje m.in. utratą mocy niektórych decyzji, 

np. tych wydanych przez Transportowy Dozór Techniczny 

na prowadzenie SKP. 

Likwidacja gospodarstw pomocniczych działających 

przy szkołach i placówkach oświatowych wywoła 

zdecydowanie negatywne skutki. Ucierpią na tym 

nie tylko uczniowie szkół kształcących w zawodach 

o kierunkach samochodowych, ale także wykwalifikowani 

pracownicy zatrudnieni w tych jednostkach. 

Ponadto spowoduje to brak środków na zakup specjalistycznych 

pomocy dydaktycznych, co doprowadzi 

do obniżenia poziomu przekazywanej wiedzy praktycznej, 

gdyż uczniowie będą ćwiczyć na przestarzałym 

sprzęcie technicznym. Szkoły, pozbawione zysku 

osiąganego w ramach prowadzonego gospodarstwa 

pomocniczego, będą w całości finansowane z budżetów 

samorządowych. Dlatego praktycy proponują 

zmianę treści art. 83 ust. 3 w ustawie Prawo o ruchu 

drogowym z zapisu: Stację kontroli pojazdów może 

prowadzić przedsiębiorca na brzmienie: Stację kontroli 

pojazdów może prowadzić przedsiębiorca lub 

placówka oświatowa prowadząca kształcenie w zawodach 

o kierunku samochodowym. 

W związku z powyższym zwracam się do Pana 

Ministra z pytaniami: 

1. Czy ministerstwo zauważa, przedstawione powyżej, 

negatywne skutki likwidacji gospodarstw pomocniczych 

prowadzonych przy szkołach zawodowych 

ponadgimnazjalnych o kierunkach mechanicznych 

lub przy centrach kształcenia praktycznego? 

2. Czy Pan Minister mógłby podjąć działania mające 

na celu zmianę brzmienia art. 83 ust. 3 ustawy Prawo 

o ruchu drogowym na: Stację kontroli pojazdów 

może prowadzić przedsiębiorca lub placówka oświatowa 

prowadząca kształcenie w zawodach o kierunku 

samochodowym? 

Z poważaniem 

Krosno, dnia 22 marca 2010 r. 


(nr 15463) 

Poseł Piotr Babinetz 


w sprawie sytuacji uchodźców czeczeńskich 

w Polsce 

Szanowny Panie Ministrze! Po rozpadzie Związku 

Radzieckiego w grudniu 1991 r. i po zaostrzeniu się 

sytuacji politycznej na północnym Kaukazie doszło 

do dużych ruchów migracyjnych z tego obszaru. Do 

środkowej i zachodniej Europy zaczęły trafiać tysiące 

przybyszów, głównie z Czeczenii i – w mniejszym 

stopniu – z Inguszetii. Choć Polska z różnych względów 

dla zdecydowanej większości tych osób nie stanowiła 

i nie stanowi kraju docelowego, lecz tranzytowy, 

na naszym terytorium znajduje się kilka tysięcy 

uchodźców czeczeńskich. 

W ostatnim czasie pojawiły się doniesienia medialne 

(m.in. na łamach „Gazety Wyborczej”) o decyzji 

zamknięcia ośrodka dla uchodźców w Łomży istniejącego 

od ok. 10 lat, co jakoby nastąpiło pod wpływem 

jednego z lokalnych parlamentarzystów. Dwa 

lata wcześniej podobna (jak się wydaje, nie do końca 

przemyślana, choć podjęta pod wpływem miejscowego 

samorządu) decyzja doprowadziła do zamknięcia 

podobnego ośrodka w Katowicach. Rodzą się wątpliwości, 

czy tego typu posunięcia, których źródłem jest 

najczęściej uleganie nastrojom ksenofobicznym oraz 

demagogicznym z reguły argumentom o np. wzroście 

zagrożenia przestępczością, mogą być tolerowane. 

Jako długoletni przewodniczący i wiceprzewodniczący 

Komisji do Spraw Migracji, Uchodźców i Populacji 

Zgromadzenia Parlamentarnego Rady Europy, 

osoba, która wielokrotnie przebywała w minionych 

kilkunastu latach w Czeczenii i przedstawiła w 

Strasburgu szereg raportów na temat sytuacji humanitarnej 

na północnym Kaukazie, zwłaszcza w odniesieniu 

do uchodźców, wyrażam szczególne zaniepokojenie 

tym, co się dzieje, szczególnie, iż po niedawnych 

zamachach w Moskwie i Dagestanie atmosfera 

w omawianym obszarze może się jeszcze pogorszyć. 

Dlatego pytam Pana Ministra o ocenę obecnej sytu-

56 

acji uchodźców czeczeńskich w naszym kraju. Czy 

decyzje, o których wspomniałem, są słuszne? Czy 

nadzór ministerstwa nad Urzędem do Spraw Cudzoziemców 

jest właściwy? A wreszcie, czy nie zachodzi 

podejrzenie, iż władze polskie mogą naruszać niektóre 

zapisy konwencji genewskiej z 1951 r. oraz protokołu 

dodatkowego z 1967 r.? 

Z poważaniem 

Warszawa, dnia 1 kwietnia 2010 r. 


(nr 15464) 

do ministra zdrowia 

Poseł Tadeusz Iwiński 

w sprawie wprowadzenia na listę leków 

refundowanych nowoczesnego preparatu 

o nazwie revlimid (lenalidomide) będącego 

obecnie najskuteczniejszym lekiem 

zwalczającym szpiczaka mnogiego 

Szanowna Pani Minister! Wprawdzie nie należę 

do znawców podniesionego w niniejszej interpelacji 

problemu, ale w tym przypadku wykorzystuję informacje 

uzyskane od osób pracujących w środowisku 

lekarzy parających się zwalczaniem jednej z najgroźniejszych 

chorób nowotworowych. 

Do kategorii, jak mnie informowano, bardzo groźnych 

i prawie nieuleczalnych chorób nowotworowych 

należy m.in. szpiczak mnogi. Na tę chorobę obecnie 

cierpi w Polsce ok. 10 tys. osób i co roku odnotowuje 

się ok. 1500–1800 nowych przypadków zachorowań, 

w tym coraz częściej zapadają na ten typ nowotworu 

osoby poniżej 50. roku życia. 

Z dostępnych mi informacji wynika, że najlepsze 

efekty w walce z tym nowotworem przynosi stosowanie 

leku o nazwie revlimid (lenalidomide), który to 

specyfik jest powszechnie dostępny w krajach Unii 

Europejskiej. Tę dostępność kraje UE wprowadziły u 

siebie w 2007 r. W Polsce jednak, i to stanowi przyczynę 

sprawczą mojej interpelacji, ten preparat nie został 

wprowadzony na listę leków refundowanych. Natomiast 

cena owego preparatu jest na tyle wysoka, że 

praktycznie eliminuje z grona leczonych wszystkich 

nisko i średnio uposażonych, że o emerytach i rencistach 

już nie wspomnę. Trwają wprawdzie jakieś negocjacje 

MZ i NFZ z producentem i dystrybutorami 

owego leku, ale przeciętny chory nic o nich nie wie, 

natomiast dla każdego z nich sprawą o priorytetowym 

charakterze jest możliwość stosowania tego leku. 

Dlatego pytam: 

1. Co jest powodem tego, że lek uznany za najlepszy 

w zwalczaniu szpiczaka mnogiego i stosowany w 

krajach UE akurat w Polsce nie znalazł się na liście 

leków refundowanych? 

2. Co zamierza zrobić Pani Minister, by lek o nazwie 

revlimid możliwie szybko znalazł się na liście 

leków refundowanych? 

Z poważaniem 

Tarnów, dnia 29 marca 2010 r. 


(nr 15465) 


Poseł Wiesław Woda 

w sprawie emerytur wojskowych 

Szanowny Panie Ministrze! Z głębokim zaniepokojeniem 

przyjmuję do wiadomości napływające do mojego 

biura poselskiego doniesienia ze strony organizacji 

zrzeszających emerytów i rencistów wojskowych. 

Środowisko to ma poczucie zapomnienia i marginalizacji. 

Ich warunki socjalno-bytowe pogarszają 

się z upływem czasu. Jako powód takiego stanu rzeczy 

zainteresowani wskazują obowiązujące przepisy 

regulujące zasady waloryzowania emerytur wojskowych. 

Te przepisy nie gwarantują zachowania stabilnej 

wartości ekonomicznej otrzymywanych świadczeń. 

Brak jest w nich mechanizmu umożliwiającego przystosowanie 

wartości świadczeń emerytalnych do 

wzrostu kosztów utrzymania, co powoduje spadek 

siły nabywczej świadczenia. Ostatnia reforma emerytalna 

sprzed ponad dekady oznaczała dla emerytów 

wojskowych zmianę waloryzacji ich świadczeń 

emerytalnych. 

Służba żołnierzy zawodowych ma niewątpliwie 

zaszczytny charakter. Dlatego zasadnym jest utrzymanie 

odrębnego systemu ubezpieczeń społecznych 

ze względu na specyficzne przesłanki, jakie związane 

są z ryzykiem służby, czyli wypadkami lub chorobą 

czy nawet śmiercią. 

Z tego powodu zasady waloryzacji określone w 

systemie emerytalnego zaopatrzenia żołnierzy powinny 

być różne od tych, z jakimi mamy do czynienia 

w powszechnym systemie emerytalnym. Sytuacja 

emeryta wojskowego jest różna od sytuacji emeryta 

nabywającego uprawnienia z powszechnego systemu 

emerytalnego. 

Pozbawienie środowiska mundurowego waloryzacji 

na zasadach odrębnych może rodzić obawy o niekonstytucyjność 

takiego rozwiązania. 

Art. 67 Konstytucji RP mówi, że obywatel ma prawo 

do zabezpieczenia społecznego w razie niezdolności 

do pracy ze względu na chorobę lub inwalidztwo 

oraz po osiągnięciu wieku emerytalnego. Wprawdzie 

zgodnie z powoływaną regulacją zakres i formy tego 

prawa określa ustawodawca, lecz nie może on kształtować 

systemu emerytalnego w sposób całkowicie

57 

dowolny i arbitralny. Dotyczy to w szczególności 

zmian w prawie emerytalnym, które mają na celu 

odmienne od dotychczasowych uregulowanie zasad 

nabywania i realizacji świadczenia 

W dniu 11 lutego 2010 r. Trybunał Konstytucyjny, 

rozpoznając wniosek rzecznika praw obywatelskich 

dotyczący zasad podwyższania emerytur wojskowych, 

uznał, że przepisy dotyczące waloryzacji emerytur 

wojskowych są niezgodne z ustawą zasadniczą. 

Taka decyzja Trybunału Konstytucyjnego spowodowała, 

że przepisy wykonawcze wydawane na podstawie 

art. 15 ust. 6 ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym 

żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin, a dotyczące 

waloryzacji emerytur wojskowych, będą musiały 

zostać opracowane na nowo. 

W związku z przedstawioną powyżej sytuacją 

zwracam się do Pana Ministra z prośbą o odpowiedź 


1. Czy w podległym Panu resorcie trwają prace 

nad wydaniem nowego rozporządzenia? 

2. Czy zakłada Pan, że w nowo opracowanych 

przepisach dotyczących waloryzacji emerytur wojskowych 

przywrócona zostanie zasada, iż dostosowywanie 

realnej wartości świadczenia będzie następowało 

w zależności od uposażenia na ostatnio zajmowanym 

stanowisku, w takim samym stopniu i terminie, w 

jakim następuje wzrost uposażenia zasadniczego żołnierzy 

zawodowych pozostających w służbie i zajmujących 

analogiczne stanowiska? 

3. W jakim terminie zostanie opracowane nowe 

rozporządzenie? 

4. Czy Pan Minister przewiduje tryb konsultacji 

projektowanych przepisów ze środowiskiem emerytów 

wojskowych? 

5. Jak długo będzie trwało wprowadzenie nowych 

przepisów w życie? 

Z poważaniem 

Kielce, dnia 29 marca 2010 r. 

Poseł Przemysław Gosiewski 


(nr 15466) 


w sprawie nowelizacji ustawy o rodzinnych 

ogrodach działkowych 

Szanowny Panie Ministrze! W związku z prośbą o 

wyjaśnienie wątpliwości dotyczących ewentualnych 

prac nad zmianą ustawy o rodzinnych ogrodach działkowych 

ze strony Polskiego Związku Działkowców 

Okręgowego Zarządu Łódzkiego zwracam się do Pana 

Ministra z prośbą o wyjaśnienie poniższej kwestii. 

16 lipca 2009 r. Sejm odrzucił projekt ustawy 

o zmianie ustawy o rodzinnych ogrodach działkowych 

zaproponowany przez Klub Parlamentarny 

Prawo i Sprawiedliwość. Z punktu widzenia ww. 

związku odrzucenie przedłożonej propozycji nowelizacji 

stało się gwarancją stabilności demokratycznej 

formy istnienia i funkcjonowania rodzinnych ogrodów 

działkowych. 

Jednakże zdaniem Okręgowego Zarządu Łódzkiego 

Polskiego Związku Działkowców „ostatnie 

działania organów kontroli państwowej (NIK, nadzór 

budowlany, rzecznik praw obywatelskich) oraz 

informacje płynące od posłów” mają świadczyć o próbach 

ingerencji w działalność Polskiego Związku 

Działkowców. 

Według łódzkich przedstawicieli związku „w zaciszu 

gabinetów Ministerstwa Infrastruktury pracuje 

zespół, którego celem jest przygotowanie nowej 

ustawy o ogrodach działkowych”. 

W związku z tym, że owa informacja nie ma charakteru 

potwierdzonej, proszę Pana Ministra o odpowiedź 

na pytanie: Czy Pański resort pracuje nad 

stworzeniem – mającego charakter systemowy – projektu 

ustawy zmieniającej ustawę o rodzinnych ogrodach 

działkowych? 




(nr 15467) 



w sprawie planowanych zmian 

w funkcjonowaniu TBS 

Szanowny Panie Ministrze! W związku z licznymi, 

niezbyt przejrzystymi, nierzadko również wewnętrznie 

sprzecznymi informacjami płynącymi z 

środków masowego przekazu, a także ze względu na 

prośbę o udzielenie informacji ze strony Polskiej Izby 

Gospodarczej Towarzystw Budownictwa Społecznego 

i samych lokatorów TBS zwracam się do Pana 

Ministra z prośbą o ustosunkowanie się do poniższego 

zagadnienia. 

Od dłuższego czasu na łamach prasowych trwa debata 

dotycząca reformy funkcjonowania TBS, zakładającej 

m.in. możliwość wykupu mieszkań przez wynajmujących 

je lokatorów. Temat został zainicjowany 

informacjami płynącymi z Ministerstwa Infrastruktury 

na temat przygotowywanego projektu ustawy. W 

debacie publicznej pojawiły się różne propozycje dotyczące 

samej możliwości, a także sposobu wykupu lokali 

z zasobów TBS. Zdaję sobie w pełni sprawę, że to 

właśnie dlatego powstało tak wiele nieporozumień 

związanych z tą kwestią zagadnienia. Wiele osób zainteresowanych 

zagadnieniem, w tym lokatorów, wy-

58 

obraża sobie, że będą mogli oni wykupić mieszkania z 

pewną bonifikatą albo że będą one podobnie sprzedawane 

jak w spółdzielniach mieszkaniowych, inni jeszcze 

wyrażają pogląd, iż decyzja o sprzedaży mieszkań 

będzie leżeć w gestii samych TBS. 

Zważywszy na przytoczony stan rzeczy, zwracam 

się serdecznie do Pana Ministra z prośbą o odpowiedź 


1. Czy i jaki plan ma Pański resort w kwestii 

zmian w funkcjonowaniu TBS w Polsce? Czy w 

związku z tym trwają jakiekolwiek prace legislacyjne, 

choćby w sferze wstępnych projektów? 

2. Czy w projektowanych zmianach znajduje się 

możliwość wykupu mieszkań z zasobów TBS przez 

ich aktualnych lokatorów? Jeżeli tak, to jakie są założenia 

projektowanych regulacji? 


Łódź, dnia 1 kwietnia 2010 r. 


(nr 15468) 



w sprawie regulacji prawnych dotyczących 

dzieci i młodzieży chorych na cukrzycę 

Szanowna Pani Minister! W dniu 11 lutego 2010 r., 

z okazji Światowego Dnia Chorego, odbyła się konferencja 

naukowa: „Życie z cukrzycą – problemy społeczne 

i prawne”, na której prelegenci uwypuklili 

problemy związane z zapobieganiem i leczeniem cukrzycy 

wśród dzieci i młodzieży. W związku z tym 

zwracam się do Pani Minister z prośbą o ustosunkowanie 

się do poniższych tez sformułowanych podczas 

trwania ww. wydarzenia. 

Postęp medycyny w ostatnich latach otworzył 

przed chorymi na cukrzycę ogromne możliwości poprawy 

jakości życia poprzez pompy insulinowe, analogi 

długo działające, a także trafną i szybką diagnostykę 

tychże dysfunkcji związanych z brakiem produkcji 

insuliny przez trzustkę. Ze względu na wzrost 

epidemiologii zachorowań na cukrzycę typu I i typu 

II środowisko lekarskie widzi ogromną potrzebę merytorycznej 

debaty, której efektem byłyby m.in. odpowiedzialne 

i konieczne zmiany w prawie. 

Obecne regulacje prawne umożliwiają refundację 

pomp insulinowych, osprzętu pomp i analogów długo 

działających tylko dla dzieci i młodzieży do 18. roku 

życia. Dla wielu rodzin ukończenie przez dziecko 18 

lat jest równoznaczne z rezygnacją z dotychczasowego 

sposobu leczenia. Osiągnięcie wieku pełnoletności 

nie jest jednak jednoznaczne z zakończeniem edukacji 

i usamodzielnieniem się finansowym młodego 

człowieka. W związku z powyższym wydaje się być 

słusznym wydanie rozporządzenia umożliwiającego 

refundację osprzętu do czasu zakończenia edukacji, 

nie dłużej jednak niż do 26. roku życia. 

Dla dzieci przewlekle chorych niezwykle ważna 

jest nie tylko opieka lekarska poprzez regularne wizyty 

w poradni diabetologicznej, ale przede wszystkim 

w środowisku rodzinno-szkolnym. Zapewnienie 

dzieciom w placówkach przedszkolno-szkolnych podstawowej 

opieki medycznej oraz szeroko rozumianej 

edukacji jest niezbędne. Udzielenie dziecku przewlekle 

choremu pomocy przedmedycznej w sytuacji np. 

silnego niedocukrzenia może być kluczowe dla jego 

zdrowia i życia. 

W tym zakresie niezbędne wydaje się współdziałanie 

Ministerstwa Zdrowia i ministerstwa edukacji 

w celu zapewnienia dzieciom i młodzieży opieki medycznej 

w placówkach oświatowych przez 5 dni w 

tygodniu oraz powszechnej edukacji oraz realizacji 

profilaktyki zdrowotnej poprzez edukatorów zdrowotnych. 

W związku z powyższym zwracam się do Pani 

Minister z prośbą o odpowiedź na następujące pytania: 

1. Czy Pani resort planuje działania zmieniające 

sytuację dzieci i młodzieży chorej na cukrzycę polegające 

na: 

a) uznaniu edukacji za jeden z elementów leczenia 

cukrzycy – powołaniu stanowiska edukatora zdrowotnego 

oraz porady edukacyjnej, 

b) uznaniu psychologa za obowiązkowego członka 

zespołu terapeutycznego, 

c) refundacji analogów oddziałujących, 

d) przedłużeniu refundacji osprzętu do pomp insulinowych 

do 26. roku życia, 

e) prawidłowej wycenie opieki diabetologicznej 

i adekwatnym jej finansowaniu, 

f) prawnym ustaleniu zasad opieki medycznej nad 

dzieckiem chorym na cukrzycę w szkole i w placówce 

opiekuńczo-wychowawczej, 

g) ustaleniu zasad przyznawania stopnia niepełnosprawności 

i przyznawania zasiłku pielęgnacyjnego? 

2. Czy Pani resort planuje zmianę rozporządzenia 

dotyczącego refundacji leczenia cukrzycy u dzieci 

i młodzieży w zakresie wieku osób uprawnionych do 

refundacji, o co postulują środowiska medyczne? 

3. Czy Pani resort zamierza zapewnić dzieciom 

chorym na cukrzycę w placówkach przedszkolno- 

-szkolnych podstawową opiekę medyczną oraz szeroko 

rozumianą edukację dotyczącą zapobiegania i leczenia 

cukrzycy? 

4. Czy podjęła Pani Minister współpracę z ministerstwem 

edukacji w powyższej sferze? Jeżeli tak, 

to na czym ta współpraca polega? 



Poseł Hanna Zdanowska

59 


(nr 15469) 

do ministra rolnictwa i rozwoju wsi 

w sprawie wprowadzenia zmian w ustawie 

o jednostkach doradztwa rolniczego 

Szanowny Panie Ministrze! Działając na podstawie 

wystąpienia Konwentu Marszałków Województw 

RP, jaki został przekazany na mój adres przez Dyrektora 

Ośrodka Doradztwa Rolniczego w Boguchwale 

w sprawie nowelizacji ustawy z dnia 22 października 

2004 r. o jednostkach doradztwa rolniczego 

(Dz. U. Nr 251, poz. 2507, z późn. zm.), uprzejmie 

przekazuję poniższe stanowisko. 

Otóż, jak twierdzi pan dyrektor, postulaty wynikają 

z trudności, jakie powstały w związku ze zmianą 

podległości ośrodków doradztwa rolniczego. Wprowadzenie 

niewielkich zmian w przedmiotowej normie 

prawnej pozwoli uporządkować i ujednolicić kompetencje 

i zadania ośrodków rolniczych oraz jednoznacznie 

określić podległość. Nowelizacja ustawy 

pozwoli także na uszczegółowienie sposobów finansowania 

placówek rolniczych. 

Od 1 sierpnia 2009 r. wojewódzkie ośrodki doradztwa 

rolniczego działają w strukturach samorządu 

województwa jako osoby prawne, które podlegają 

sejmikowi województwa. Obowiązująca ustawa daje 

kompetencje zarówno sejmikowi, jak i zarządowi samorządów 

wojewódzkich. Uregulowania prawne 

nadane przez ustawodawcę – zdaniem konwentu – 

utrudniają prawidłowe działania i sprawne funkcjonowanie. 

Przykładem nietrafionego zapisu ustawowego 

może być powoływanie dyrektorów ośrodków. 

Otóż, jak wynika z ustawy, organ wykonawczy województwa 

powołuje i odwołuje dyrektora, natomiast 

zastępcę – organ stanowiący i kontrolny, czyli sejmik 

województwa. Innym przykładem może być przepis 

mówiący o możliwości przekazania prowadzenia 

ośrodków właściwej izbie rolniczej. Takie uprawnienia 

mocodawca przyznał zarządowi województwa, 

pomimo iż ośrodki podlegają sejmikowi. Ze względu 

na powyższe i podobne przepisy, których – jak wskazują 

marszałkowie województw w swym stanowisku 

– jest więcej, zmian wymagają: ustawa o samorządzie 

województwa (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1590, z 

późn. zm.) i przedmiotowa ustawa o ośrodkach doradztwa 

rolniczego (Dz. U. Nr 251, poz. 2507, z późn. 

zm.). Zdanie wyrażone przez konwent marszałków 

jest jednoznaczne. Wedle propozycji ww. organem 

nadzorującym dla placówek rolniczych powinien być 

zarząd, natomiast kompetencje stanowiące powinny 

być przekazane sejmikom wojewódzkim. 

Nadmieniam, że rozwiązanie takie zastosowano 

przy innych osobach prawnych funkcjonujących w 

ramach samorządu wojewódzkiego, tj. wojewódzkich 

ośrodkach ruchu drogowego i wojewódzkich funduszach 

ochrony środowiska. 

Propozycje zmian o charakterze porządkującym 

przedłożone mi przez konwent marszałków dotyczą 

także zmiany wyboru składu Rady Społecznej Doradztwa 

Rolniczego. Według przedstawionej propozycji 

zmiany w ustawie powinny być tak przeprowadzone, 

aby umożliwić zasiadanie w radach społecznych 

przedstawicielowi zarządu jednostki samorządu 

terytorialnego oraz przedstawicielowi samorządu 

rolniczego. 

Ostatnie proponowane zmiany przez uczestników 

konwentu dotyczą gospodarki finansowej ośrodka. 

Nowelizacja o charakterze porządkującym – jak 

twierdzą ww. – dotyczy zmiany terminu składania 

sprawozdania przez dyrektora jednostki z realizacji 

rocznego programu działalności. Jak twierdzą, termin 

powinien być zbieżny z terminem sprawozdania 

wynikającym z art. 265 pkt 2 ustawy z dnia 27 sierpnia 

2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. Nr 157, 

poz. 1240). Powyższa zmiana pozwoli na składanie 

sprawozdań razem z innymi osobami prawnymi działającymi 

w strukturach województwa. Samorząd województwa 

natomiast będzie mógł dokonać oceny 

merytorycznej i finansowej. 

W związku z powyższym uprzejmie pytam Pana 

Ministra: 

Czy Panu Ministrowi znane są propozycje konwentu 

marszałków dotyczące zmian przepisów ustawy, 

która reguluje funkcjonowanie jednostek rolniczych? 

Jak Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi opiniuje 

przedłożone poprawki marszałków województw? 

Czy resort Panu podległy planuje – a jeśli tak, to 

kiedy – zmiany w ustawie z dnia 22 października 

2004 r. o jednostkach doradztwa rolniczego (Dz. U. 

Nr 251, poz. 2507, z późn. zm.)? 

Z poważaniem 

Przemyśl, dnia 31 marca 2010 r. 


(nr 15470) 

Poseł Marek Rząsa 

do ministra rozwoju regionalnego 

w sprawie polityki metropolitarnej państwa 

Szanowna Pani Minister! Tematyka obszarów 

metropolitarnych w Polsce jest w praktyce przedmiotem 

prac kilku resortów. Projekt ustawy o polityce 

miejskiej państwa i współpracy jednostek samorządu 

terytorialnego w tym zakresie, projekt „Krajowej 

strategii rozwoju regionalnego”, ekspercki projekt 

„Koncepcji przestrzennego zagospodarowania kraju”, 

raport „Polska 2030” to efekty prac i ustaleń 

podejmowanych z inicjatywy i w ramach kompetencji 

kilku podmiotów (Ministerstwa Spraw Wewnętrznych 

i Administracji, Ministerstwa Rozwoju Regional-

60 

nego, Ministerstwa Infrastruktury czy zespołu strategicznych 

doradców premiera pod kierownictwem 

Michała Boniego). Międzyresortowe rozmowy są niezwykle 

cennym narzędziem polityki państwowej, niejednokrotnie 

poszerzającym spektrum analizowanej 

problematyki o nowe aspekty, jednak brak precyzji w 

płaszczyźnie uprawnień i zadań poszczególnych resortów 

może budzić uzasadniony niepokój. 

Spójna polityka miejska państwa, a także niezbędna 

stabilizacja warunków, w jakich funkcjonują 

obszary metropolitarne, wymaga konkretnych działań 

oraz konsekwentnych regulacji. 


Minister z następującymi pytaniami: 

1. Jaki jest cel prowadzenia prac nad ww. projektami 

w kilku ministerstwach i przez taką liczbę podmiotów? 

2. Na którym resorcie spoczywa odpowiedzialność 

w zakresie prowadzenia polityki metropolitarnej 

i dlaczego nie prowadzi on skonkretyzowanych, samodzielnych 

działań w tej dziedzinie? 

3. Czy występuje jakakolwiek formalna koordynacja 

prac pomiędzy wspomnianymi podmiotami w 

materii polityki metropolitarnej? 

4. Czy prace Ministerstwa Rozwoju Regionalnego, 

Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji, 

Ministerstwa Infrastruktury i zespołu strategicznych 

doradców premiera w obszarze polityki metropolitarnej 

są spójne i komplementarne względem siebie? 

Jeśli działania przytoczonych podmiotów są 

względem siebie konkurencyjne, to przewodniczący 

którego resortu i na jakiej podstawie dokonuje adaptacji 

własnego projektu? 

5. Na jakim etapie są poszczególne wspomniane 

powyżej prace? 

Z poważaniem 

Warszawa, dnia 22 marca 2010 r. 


(nr 15470) 

Poseł Dawid Jackiewicz 



Szanowny Panie Ministrze! Tematyka obszarów 









kilku podmiotów (Ministerstwa Spraw Wewnętrznych 

i Administracji, Ministerstwa Rozwoju Regionalnego, 

Ministerstwa Infrastruktury czy zespołu strategicznych 

doradców premiera pod kierownictwem Michała 

Boniego). Międzyresortowe rozmowy są niezwykle 


poszerzającym spektrum analizowanej problematyki 

o nowe aspekty, jednak brak precyzji w płaszczyźnie 

uprawnień i zadań poszczególnych resortów 







Ministra z następującymi pytaniami: 










4. Czy prace Ministerstwa Spraw Wewnętrznych 


Ministerstwa Infrastruktury i zespołu strategicznych 


są spójne i komplementarne względem 

siebie? Jeśli działania przytoczonych podmiotów są 






Z poważaniem 



(nr 15470) 




Szanowny Panie Ministrze! Tematyka obszarów 









kilku podmiotów (Ministerstwa Spraw Wewnętrznych

61 


Ministerstwa Infrastruktury czy zespołu strategicznych 

doradców premiera pod kierownictwem Michała 

Boniego). Międzyresortowe rozmowy są niezwykle 


poszerzającym spektrum analizowanej problematyki 

o nowe aspekty, jednak brak precyzji w płaszczyźnie 

uprawnień i zadań poszczególnych resortów 

















4. Czy prace Ministerstwa Infrastruktury, Ministerstwa 

Spraw Wewnętrznych i Administracji, Ministerstwa 

Rozwoju Regionalnego i zespołu strategicznych 


są spójne i komplementarne względem 

siebie? Jeśli działania przytoczonych podmiotów są 






Z poważaniem 



(nr 15471) 



w sprawie funkcjonowania sklepów 

oferujących do sprzedaży tzw. dopalacze 

W Polsce powstają kolejne sklepy z tzw. dopalaczami, 

czyli środkami o działaniu zbliżonym do niektórych 

narkotyków. Produkty te początkowo dostępne 

były tylko w sprzedaży internetowej, od dłuższego 

jednak czasu można zakupić je legalnie w niemal 

200 sklepach na terenie całego kraju. Obecnie 

sieć Dopalacze.com posiada 50 placówek, Smart.shop 

– 86, Smile shop – 15, Cofee Shop Devil – 14, Euforia 

– 20. Do tej liczby dodać należy funkcjonujące także 

mniejsze sieci i pojedyncze sklepy. Jak informują media, 

w sprzedaży ciągłej oferowane są także specyfiki 

zawierające składniki groźne dla zdrowia, a nawet 

życia ludzkiego. Po zażyciu dopalaczy w samej tylko 

Europie odnotowano już kilka przypadków śmiertelnych. 

Wedle słów psychologa i terapeuty uzależnień 

M. Z. środek ten jest bardzo mocny i działa pobudzająco 

na cały organizm. Po jego zażyciu wzrasta temperatura 

całego ciała, co skutkować może przegrzaniem 

organizmu, wylewem, a w skrajnych przypadkach 

– zawałem. Substancja została wyprodukowana 

w Izraelu, gdzie jest na liście środków zakazanych, 

podobnie jak np. w Norwegii, Szwecji czy Danii. W 

Polsce specyfik ten jest legalny i dostępny w sieciach 

sklepów oferujących tzw. dopalacze. Produkt ten ma 

bardzo zbliżone działanie do kokainy i bardzo szybko 

można go przedawkować. Szefowa Stowarzyszenia 

Monar J. K. twierdzi, iż środki te to pierwszy krok 

do legalizacji narkotyków. Sprzedawcy i właściciele 

sklepów z dopalaczami zapowiadają, że już wkrótce 

oferowane przez nich produkty kupić będzie można 

w wolno stojących automatach, dokładnie takich, jak 

te sprzedające napoje czy słodkie przekąski. Jak zapowiedział 

jeden z managerów tej branży: chodzi o 

zwiększenie dostępności produktów i pozyskanie nowych 

klientów. W samoobsługowych automatach pojawi 

się część oferowanego asortymentu, m.in. mieszanki 

ziołowe. Policja obawia się, że z automatów 

korzystać będą nastolatki, a całodobowa dostępność 

zwiększy liczbę osób korzystających z dopalaczy. 

Biorąc powyższe informacje pod uwagę, uprzejmie 

proszę o udzielenie odpowiedzi na następujące 

pytania: 

1. Czy kierowane przez Panią ministerstwo monitoruje 

ilość placówek oferujących do sprzedaży tzw. 

dopalacze i czy kontroluje na bieżąco środki, na bazie 

których powstają oferowane tam specyfiki? 

2. Czy w kierowanym przez Panią ministerstwie 

trwają pracę nad ustawowym uporządkowaniem 

spraw związanych z ofertą sklepów z dopalaczami? 

3. Jaka jest opinia ministerstwa na temat planów 

sprzedaży dopalaczy w wolno stojących, samoobsługowych 

automatach? 

Z poważaniem 

Bytom, dnia 24 marca 2010 r. 


(nr 15471) 

Poseł Wojciech Szarama 


w sprawie funkcjonowania sklepów 

oferujących do sprzedaży tzw. dopalacze 


czyli środkami o działaniu zbliżonym do nie-

62 

których narkotyków. Produkty te początkowo dostępne 








w sprzedaży ciągłej oferowane są także specyfiki 

zawierające składniki groźne dla zdrowia, a nawet 

życia ludzkiego. Po zażyciu dopalaczy w samej tylko 

Europie odnotowano już kilka przypadków śmiertelnych. 

Wedle słów psychologa i terapeuty uzależnień 

M. Z. środek ten jest bardzo mocny i działa pobudzająco 

na cały organizm. Po jego zażyciu wzrasta temperatura 

całego ciała, co skutkować może przegrzaniem 

organizmu, wylewem, a w skrajnych przypadkach 

– zawałem. Substancja została wyprodukowana 

w Izraelu, gdzie jest na liście środków zakazanych, 

podobnie jak np. w Norwegii, Szwecji czy Danii. W 

Polsce specyfik ten jest legalny i dostępny w sieciach 

sklepów oferujących tzw. dopalacze. Szefowa Stowarzyszenia 

Monar J. K. twierdzi, iż środki te to pierwszy 

krok do legalizacji narkotyków. Sprzedawcy i 

właściciele sklepów z dopalaczami zapowiadają, że 

już wkrótce oferowane przez nich produkty kupić będzie 

można w wolno stojących automatach, dokładnie 

takich, jak te sprzedające napoje czy słodkie przekąski. 

Jak zapowiedział jeden z managerów tej branży: 

chodzi o zwiększenie dostępności produktów i pozyskanie 

nowych klientów. W samoobsługowych automatach 

pojawi się część oferowanego asortymentu, 

m.in. mieszanki ziołowe. Policja obawia się, że z automatów 

korzystać będą nastolatki, a całodobowa 

dostępność zwiększy liczbę osób korzystających z dopalaczy. 



pytania: 

1. Czy kierowane przez Pana ministerstwo monitoruje 

ilość placówek oferujących do sprzedaży tzw. 

dopalacze i czy kontroluje na bieżąco środki, na bazie 

których powstają oferowane tam specyfiki? 

2. Czy w kierowanym przez Pana ministerstwie 

trwają pracę nad ustawowym uporządkowaniem 

spraw związanych z ofertą sklepów z dopalaczami? 

3. Jaka jest opinia ministerstwa na temat planów 

sprzedaży dopalaczy w wolno stojących, samoobsługowych 

automatach? 

Z poważaniem 




(nr 15472) 


w sprawie funkcjonowania w pobliżu szkół 

sklepów oferujących do sprzedaży 

tzw. dopalacze 


czyli środkami o działaniu zbliżonym do niektórych 

narkotyków. Produkty te początkowo dostępne 








spożycie oferowanych substancji powoduje pobudzenie, 

radość, zwiększenie koncentracji oraz ogólne 

uczucie krótkotrwałej przyjemności. Zawierają zioła, 

a niektóre z nich benzylopiperazynę, czyli substancję 

psychoaktywną o działaniu podobnym do amfetaminy. 

Używanie dopalaczy według lekarzy może skończyć 

się nawet zapaścią. By ominąć polskie prawo, na 

opakowaniach widnieje adnotacja: Nieprzeznaczone 

do spożycia dla ludzi. W ofercie sklepów funkcjonują 

jako kadzidła, substancje przeznaczone do obrzędów 

religijnych i obiekty kolekcjonerskie. Ostatnio substancje 

te sprzedawane są także jako odżywki i nawóz 

do roślin. Szefowa Stowarzyszenia Monar J. K. 

twierdzi, iż środki te to pierwszy krok do legalizacji 

narkotyków. Sprzedawcy i właściciele sklepów z dopalaczami 

zapowiadają, że już wkrótce oferowane 

przez nich produkty kupić będzie można w wolno stojących 

automatach, dokładnie takich, jak te sprzedające 

napoje czy słodkie przekąski. Jak zapowiedział 

jeden z managerów tej branży: chodzi o zwiększenie 

dostępności produktów i pozyskanie nowych klientów. 

W samoobsługowych automatach pojawi się 

część oferowanego asortymentu, m.in. mieszanki ziołowe. 

Policja obawia się, że z automatów korzystać 

będą nastolatki, a całodobowa dostępność zwiększy 

liczbę osób korzystających z dopalaczy. 

Sytuacja taka budzi słuszne i zrozumiałe zaniepokojenie 

wielu osób, przede wszystkim rodziców 

dzieci i młodzieży w wieku szkolnym. Warto w tym 

miejscu zauważyć, iż duża część sklepów funkcjonuje 

w pobliżu szkół, także podstawowych i gimnazjalnych. 



pytania: 

1. Czy kierowane przez Panią ministerstwo podjęło 

odpowiednie środki w celu przekazania uczniom 

polskich szkół wiedzy na temat szkodliwości tzw. dopalaczy?

63 

2. Czy ministerstwo monitoruje, np. poprzez 

współpracę z samorządami, ilość i umiejscowienie 

sklepów oferujących opisane produkty? 

3. Czy ministerstwo rozważa podjęcie inicjatywy 

ustawodawczej zmierzającej do prawnego zakazania 

funkcjonowania tego typu sklepów w pobliżu szkół? 

Z poważaniem 



(nr 15473) 



w sprawie zbadania pod względem zgodności 

z prawem zarządzenia nr 56/2009/DSOZ 

prezesa NFZ z dnia 29 października 2009 r. 

dotyczącego określenia warunków 

zawierania i realizacji umów w rodzaju 

rehabilitacja lecznicza 

Szanowna Pani Minister! Zwracam się z uprzejmą 

prośbą o zbadanie pod względem zgodności z prawem 

zarządzenia nr 56/2009/DSOZ prezesa Narodowego 

Funduszu Zdrowia z dnia 29 października 2009 r. w 

sprawie określenia warunków zawierania i realizacji 

umów w rodzaju rehabilitacja lecznicza (art. 163 

ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych 

ze środków publicznych). 

Powyższe zarządzenie jest niezgodne z zapisami 

ww. ustawy, rozporządzenia ministra zdrowia z dnia 

30 sierpnia 2009 r. w sprawie świadczeń gwarantowanych 

z zakresu rehabilitacji leczniczej oraz rozporządzenia 

ministra zdrowia z dnia 16 lipca 2009 r. w 

sprawie systemu resortowych kodów identyfikacyjnych 

dla zakładów opieki zdrowotnej oraz szczegółowych 

zasad ich nadawania; polegającego na braku 

wprowadzenia do zarządzenia zakresu świadczeń – 

rehabilitacja w warunkach stacjonarnych dla dzieci, 

a tym samym naruszeniu równego traktowania 

świadczeniodawców. 

Zgodnie z rozporządzeniem ministra zdrowia z 

dnia 16 lipca 2009 r. w sprawie systemu resortowych 

kodów identyfikacyjnych dla zakładów opieki zdrowotnej 

oraz szczegółowych zasad ich nadawania kody 

parzyste specjalności komórek organizacyjnych wymienione 

w załączniku nr 1 mają zastosowanie w 

leczeniu pacjentów dorosłych. Komórki organizacyjne 

danej specjalności wykonujące świadczenia na 

rzecz dzieci należy oznaczać kodem nieparzystym, o 

jeden wyższym niż właściwy kod komórki wykonującej 

świadczenia tej specjalności na rzecz pacjentów 

dorosłych. 

Jednocześnie zauważyć należy, że wymagania sanitarne 

dla oddziałów dziecięcych określone w załączniku 

nr 1 w części VI rozporządzenia ministra 

zdrowia z dnia 10 listopada 2006 r. w sprawie wymagań, 

jakim powinny odpowiadać pod względem fachowym 

i sanitarnym pomieszczenia i urządzenia 

zakładu opieki zdrowotnej (Dz. U. Nr 213, poz. 1568), 

są odmienne niż wymagania dla oddziałów udzielających 

świadczeń zdrowotnych dla dorosłych. Oczywistym 

jest zatem, że świadczeniodawca udzielający 

świadczeń na rzecz dzieci musi poczynić inne nakłady 

niż w przypadku dorosłych. Świadczenia udzielane 

dzieciom w warunkach stacjonarnych nakładają 

na świadczeniodawcę również dodatkowe obowiązki, 

takie jak np.: 

— opieka prawna nad nieletnim pozostającym u 

świadczeniodawcy (polegająca na konieczności zapewnienia 

personelu w ilości większej niż w przypadku 

leczenia dorosłych), 

— dodatkowe 2 posiłki wynikające ze sposobu żywienia 

dzieci, 

— dłuższy czas poświęcony dziecku w procesie 

leczenia (adaptacja do nowego otoczenia, wytłumaczenie 

sposobu rehabilitacji, wzmożony nadzór itp.). 

Wyżej wymienione przykłady potwierdzają zatem 

znacznie większe zaangażowanie potencjału świadczeniodawcy 

w realizacji procesu leczenia. 

Jednocześnie NFZ, ogłaszając konkurs ofert bez 

rozróżnienia zakresów świadczeń, osobno dla dzieci 

i dorosłych, zmusza świadczeniodawców do nierównej 

konkurencji. Jednym z elementów ocennych oferty 

jest cena. Dlatego też uczestnictwo oferenta w konkursie 

ofert w zakresie leczenia stacjonarnego realizującego 

świadczenia na rzecz dzieci narusza zasadę 

równości w stosunku do oferentów świadczących na 

rzecz dorosłych. 


Minister z pytaniami: 

— Czy zarządzenie nr 56/2009/DSOZ według 

Pani Minister jest zgodne z prawem? 

— Czy możliwe jest dodatkowe wprowadzenie zakresu 

świadczeń – rehabilitacja stacjonarna dla dzieci? 




(nr 15474) 

do ministra gospodarki 

Poseł Andrzej Pałys 

w sprawie informacji o możliwości 

ograniczenia finansowania naprawy szkód 

górniczych na Śląsku 

Z informacji przekazanych mi przez mieszkańców 

Bytomia wynika, iż Kompania Węglowa nie jest w stanie 

wywiązać się z przyjętych na siebie zobowiązań na-

64 

prawy szkód górniczych, tłumacząc ten fakt zaleconymi 

przez Ministerstwo Gospodarki oszczędnościami. 

Szkody górnicze nękające tereny Górnego Śląska 

są przyczyną ciągłych deformacji powierzchni i wielu 

uszkodzeń substancji lokalowej. Efekty wieloletniej 

i intensywnej działalności kopalń i przedsiębiorstw 

górniczych widać w śląskich miastach gołym 

okiem. Zaprzestanie działań remontowych, nienaprawianie 

powstałych szkód w terminie może doprowadzić 

do nieodwracalnych zmian w strukturach 

budynków, skutkujących w niedalekiej przyszłości 

nawet ich wyburzaniem. 


proszę o odpowiedź na następujące pytania: 

1. Czy faktycznie zostało wydane polecenie 

zmniejszenia funduszy przeznaczonych na usuwanie 

szkód górniczych w 2010 r.? 

2. Czy ministerstwo zamierza dopilnować, aby 

szkody górnicze były naprawiane w odpowiednim 

czasie i zakresie? 

Z poważaniem 



(nr 15475) 



w sprawie zwrotu kościoła 

pw. św. Marii Magdaleny we Lwowie 

polskiej wspólnocie rzymskokatolickiej 

Powstały na początku XVII w. we Lwowie kościół 

pw. św. Marii Magdaleny został zabrany wiernym w 

czasach Związku Sowieckiego. Parafianie walczą 

o jego zwrot od początku lat 90. Władze niepodległej 

dzisiaj Ukrainy przemianowały kościół na salę koncertową 

muzyki organowej. Organizowane koncerty 

są oczywiście bojkotowane przez zamieszkałych we 

Lwowie Polaków wiernych religii katolickiej. Do bojkotu 

tego rodzaju przedstawień przyłączyli się również 

pracownicy polskiego konsulatu w tym mieście. 

Wieże kościelne zostały pozbawione wieńczących je 

krzyży, a z placu przed świątynią usunięto figurę 

Matki Boskiej. W budynku kościoła organizowane są 

sponsorowane imprezy, a na ścianach rozwieszane są 

reklamy. W listopadzie 2007 r. władze Lwowa zorganizowały 

tam koncert amatorskiego chóru poświęcony 

65. rocznicy powstania UPA. 

Jak informuje dziennik „Rzeczpospolita”, 11 marca 

br. radni miejscy Lwowa podjęli uchwałę, na mocy 

której przekazali nieodpłatnie świątynię pw. św. Marii 

Magdaleny Sali Organowej, a więc instytucji zajmującej 

się organizacją koncertów w tym kościele. W 

proteście przeciwko tej decyzji wierni zebrali ponad 

500 podpisów pod apelem w obronie kościoła skierowanym 

do władz. Piszą m.in., że radni nie uwzględnili 

potrzeb rzymskokatolickiej wspólnoty parafialnej 

i wieloletnich starań o zwrot prawowitej własności. 

Zapowiadają także, iż podobnie jak 3 lata temu w 

obronie kościoła rozpoczną protest głodowy. 

Dyrektor Sali Organowej J. W. od lat powtarza, 

że to on jest prawowitymi dysponentem budynku 

i nie dopuszcza myśli, iż kiedykolwiek kierowana 

przez niego instytucja bezie musiała wyprowadzić się 

z kościoła. Warto w tym kontekście przypomnieć, iż 

od uzyskania przez Ukrainę niepodległości żadna ze 

świątyń odebranych w czasach ZSRR nie została 

zwrócona wiernym rzymskokatolickim. 


proszę Pana Ministra o odpowiedź na następujące 

pytania: 

1. Czy znana jest Panu Ministrowi opisana sytuacja 

związana z problemami narosłymi wokół stanowiska 

władz Lwowa? 

2. Czy kierowane przez Pana ministerstwo planuje 

podjęcie działań zmierzających do zakończenia 

konfliktu i przekazania świątyni pw. św. Marii Magdaleny 

wiernym rzymskokatolickim? 

3. Jakie jest stanowisko Ministerstwa Spraw Zagranicznych 

wobec nieliczącej się z głosem Polaków 

uchwały Rady Miejskiej Lwowa? 

Z poważaniem 



(nr 15476) 

do prezesa Rady Ministrów 


w sprawie braku decyzji o powołaniu 

Rady Narodowego Funduszu Zdrowia 

Ze zdziwieniem przyjmuję informację o braku powołania 

nowej Rady Narodowego Funduszu Zdrowia 

(kadencja poprzedniej skończyła się w grudniu 2009 r.). 

Nie można dopuszczać do sytuacji, w której nie funkcjonuje 

organ zajmujący się m.in. opiniowaniem budżetu 

NFZ. W skład rady wchodzą przedstawiciele ministerstw, 

rzecznika praw obywatelskich, samorządów, 

pracodawców i organizacji pozarządowych. Szeroki 

skład reprezentowany przez stronę społeczną dawał 

gwarancję, że głos i opinie instytucji pozarządowych 

będą istotne przy podejmowaniu kluczowych decyzji. 

Niepokoi brak reakcji ze strony Pana Premiera: 

pismo R. B., byłego wiceszefa rady, zawierające nazwiska 

kandydatów na członków nowej rady i przypominające 

o końcu kadencji pozostało bez odpowiedzi 

podobnie jak pytanie skierowane przez Związek 

Powiatów Polskich. Urzędnicy NFZ nie chcą udzielać 

jakichkolwiek wyjaśnień w tej sprawie.

65 

Brak Rady NFZ może doprowadzić do podważenia 

wszystkich decyzji funduszu podejmowanych w ostatnim 

kwartale. W tym czasie NFZ zmieniał plan finansowy, 

obecnie pracuje nad nowym statutem. Proponowane 

zmiany już budzą niepokój samorządowców, 

ponieważ nowelizacja zakłada likwidację instytucji 

rzeczników praw pacjenta, co jest według nich 

krokiem w kierunku centralizacji. 

Wszystkie opisane powyżej działania wskazują na 

co najmniej poważne zaniedbania. 

Mając na uwadze konieczność uregulowania tej 

sprawy, tj. powołania nowej Rady NFZ, zwracam się 

do Pana Premiera z uprzejmą prośbą o odpowiedź na 


1. Dlaczego Pan Premier zwleka z powołaniem 

nowego składu Rady NFZ? 

2. Zmiana planu finansowego NFZ została dokonana 

bez opinii rady. Czy zdaniem Pana Premiera ta 

zmiana nie jest obciążona wadą prawną? 

3. Dlaczego prowadzone są prace nad zmianą statutu 

NFZ bez udziału i opinii Rady NFZ? 

Z poważaniem 



(nr 15477) 



w sprawie marnotrawienia milionów złotych 

na ogólnopolską promocję zasadniczych 

szkół zawodowych 

Szanowna Pani Minister! Pani resort planuje 

przeznaczyć miliony złotych na ogólnopolską promocję 

szkolnictwa zawodowego, które wymaga gruntownych 

reform i nawiązania instytucjonalnej współpracy 

z przedsiębiorstwami. Dyrektorzy szkół zawodowych 

podnoszą, że ministerstwo nie podjęło żadnych 

działań, aby poprawić obecną sytuację. Brakuje 

odpowiednio przystosowanych pracowni, a większość 

uczniów w ogóle nie poznaje praktycznej strony 

zawodu. Sytuacja absolwentów szkół zawodowych 

jest bardzo niepokojąca. Wśród bezrobotnych stanowią 

oni jedną z największych grup, jak wynika z badań 

statystycznych. 

Coroczny spadek uczniów chętnych do kształcenia 

w tzw. zawodówkach wynika z fatalnej kondycji tego 

typu szkół, nieprzygotowujących wystarczająco dobrych 

fachowców, i żadna kampania reklamowa nie 

zmieni tego faktu. 

Państwa Unii Europejskiej rozwiązały problem 

nieprzystosowanych do rynku pracy szkół zawodowych 

w bardzo prosty sposób. Wprowadziły system, 

w którym uczeń połowę czasu spędza w szkole, a połowę 

ucząc się zawodu w praktyce. 

W związku z powyższym pytam: Czy Pani Minister 

nie widzi bardziej pożytecznego sposobu na wykorzystanie 

pieniędzy budżetowych? Może należy 

rozważyć przeznaczenie tych środków na promocję 

wartościowych, patriotycznych programów edukacyjnych, 

wsparcie olimpiad przedmiotowych lub organizację 

konkursów historycznych (oczywiście pod patronatem 

Szanownej Pani Minister), w których nagrodą 

mogłaby być wycieczka np. do Katynia, Lwowa, 

Wilna? 

Z poważaniem 



(nr 15478) 

Poseł Stanisław Pięta 


w sprawie niedostatecznej ochrony danych 

osobowych uczniów w związku z systemem 

e-dziennik 

Wprowadzenie dzienników elektronicznych daje 

szkołom sprawny system zarządzania i nowoczesny 

sposób kontroli każdego z uczniów przez rodziców. 

Jednakże zastępowanie klasycznego dziennika przez 

jego elektroniczną wersję może stać się przedmiotem 

nieprzewidywalnego dostępu do prywatnych danych 

przez osoby niepowołane. Stać się tak może dlatego, 

że większość szkół nie posiada własnego zaplecza informatycznego 

i korzysta z serwerów firm zewnętrznych. 

Do tego dochodzi brak odpowiedniego przeszkolenia 

osób, które mogłyby specjalizować się w 

zakresie bezpieczeństwa systemów informatycznych. 

Często nieprzeszkoleni nauczyciele korzystają z niezaszyfrowanych 

połączeń, co w konsekwencji może 

doprowadzić do tego, iż dostęp do danych wpadnie w 

ręce osób trzecich. 

Oczywiście sprawa wprowadzenia systemu e- 

-dziennik leży w rękach każdego dyrektora szkoły, 

za zgodą władz gminy lub powiatu, który jednocześnie 

jest odpowiedzialny za ochronę danych osobowych 

uczniów. Jednakże wciąż nie widnieją jasne 

przepisy, w jaki sposób dane prywatne winny być 

chronione. 

W związku z powyższym chciałabym zapytać Panią 

Minister, czy resort zamierza podjąć działania 

mające na celu zwiększenie skuteczności zarządzania 

danymi osobowymi w systemie e-dziennik, w celu ich 

lepszej ochrony przed osobami niepowołanymi. 

Z poważaniem 

Kraków, dnia 22 marca 2010 r. 

Poseł Katarzyna Matusik-Lipiec

66 


(nr 15479) 


w sprawie ustawy o lecznictwie 

uzdrowiskowym, uzdrowiskach i obszarach 

ochrony uzdrowiskowej oraz o gminach 

uzdrowiskowych 

Szanowna Pani Minister! W art. 13 ust. 1 pkt 17 

ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o lecznictwie uzdrowiskowym, 

uzdrowiskach i obszarach ochrony uzdrowiskowej 

oraz o gminach uzdrowiskowych ustalono 

kierunki lecznicze uzdrowisk. Jednym z tych kierunków 

są choroby oka i przydatków oka. Uzdrowiska 

proponują swym pensjonariuszom okłady ze sterylnej 

borowiny na takie choroby jak: 

⎯ przewlekłe zapalenie spojówek i brzegów powiek, 

⎯ nawracające zapalenie nadtwardówki i twardówki, 

⎯ pozapalne zmiany rogówki, 

⎯ zespół suchego oka, 

⎯ przewlekłe zapalenie błony naczyniowej (od 

ostrego zapalenia winno upłynąć min. 4–6 tygodni), 

⎯ stany po operacjach przeciwjaskrowych i operacjach 

usunięcia zaćmy (po upływie 4–6 tygodni), 

⎯ nieustępujące podrażnienia gałki ocznej po 

zabiegach operacyjnych (po upływie 4-6 tygodni), 

⎯ degeneracje tylnego odcinka gałki ocznej wymagające 

rozszerzenia siatkówki i naczyniówki, 

⎯ wczesne stadium zaników nerwów wzrokowych, 

⎯ jaskra z uregulowanym ciśnieniem śródgałkowym, 

⎯ degeneratio pigmentoza. 

Grono specjalistów z dziedziny chorób oka uznaje, 

że brak jest dowodów medycznych na skutecznośćw 

tego typu zabiegów. W związku z powyższym proszę 

o udzielenie odpowiedzi na nastepujące pytania: 

1. Jaki jest szacunkowy roczny koszt stosowania 

opisanych procedur u pacjentów? 

2. Czy przedmiotowa procedura była oceniana 

pod względem swojej skuteczności terapeutycznej i 

efektywności kosztowej przez Agencję Oceny Technologii 

Medycznych, a jeśli nie to czy ministerstwo 

planuje zlecić taką ocenę? 


Lublin, dnia 30 marca 2010 r. 

Poseł Joanna Mucha 


(nr 15480) 


w sprawie propozycji nowelizacji ustawy 

o transporcie kolejowym 

Szanowny Panie Ministrze! Z niepokojem przyjęłam 

treść listu* ) , który skierowali do mnie przedstawiciele 

związków zawodowych działających przy Komendzie 

Głównej Straży Ochrony Kolei, a który przesyłam 

do wiadomości Pana Ministra. Wyrażają w 

nim niepokój, niezadowolenie i obawy w związku z 

decyzją Rady Ministrów z dnia 16 lutego 2010 r. dotyczącą 

propozycji nowych zapisów w ustawie o 

transporcie kolejowym. Trudno nie zareagować na 

argumenty zawarte w liście, gdyż wydają się być one 

niepozbawione racji. 

Dlatego proszę Pana Ministra o odniesienie się do 

tego listu i odpowiedź na pytania: 

1. Na ile zasadne są uwagi związków zawodowych 

dotyczące propozycji zmian w ustawie o transporcie 

kolejowym? 

2. Jakie negatywne skutki dla pracowników, 

klientów kolei i jej samej niosą te zmiany? 

3. Czy rząd pod wpływem argumentów związkowców 

zmieni podejście do tej ustawy? 

Z poważaniem 

Bydgoszcz, dnia 30 marca 2010 r. 


(nr 15481) 


Poseł Anna Bańkowska 

w sprawie zwrotu nadpłat za wyrobienie 

dokumentu do pierwszej rejestracji 

samochodu, tzw. karty pojazdu 

Szanowny Panie Ministrze! Osoby, które zarejestrowały 

samochód sprowadzony z Unii Europejskiej 

pomiędzy 1 maja 2004 r. a 31 marca 2006 r., mają 

prawo do zwrotu nadpłaconej kwoty za wyrobienie 

dokumentu na pierwszą rejestrację samochodu. 

17 stycznia 2006 r. Trybunał Konstytucyjny zakwestionował 

rozporządzenie ministra infrastruktury 

w sprawie wysokości opłat za kartę pojazdu 

(Dz. U. z 2003 r. Nr 137, poz. 1310). Uznał je za 

sprzeczne z zasadami równości w handlu. Na podstawie 

orzeczenia trybunału przestało ono obowiązywać 

z dniem 14 kwietnia 2006 r. Nowe przepisy wprowadziły 

opłatę za wydanie karty w wysokości 75 zł, 

* ) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.

67 

a nie, jak to miało miejsce do końca marca 2006 r. 

– 500 zł. Nowa, o wiele niższa kwota stanowi równowartość 

kosztów wydania dokumentu. 

Potencjalne zwroty za nadpłaty za kartę pojazdu 

są realnym zagrożeniem dla budżetów samorządów 

powiatowych. Kancelarie prawne występujące w 

imieniu swoich klientów nie mają trudności przed 

sądami w wyegzekwowaniu zwrotów nadpłat. Błąd, 

który popełniło Ministerstwo Infrastruktury, grozi 

teraz samorządom powiatowym poważnymi skutkami 

finansowymi. 

W związku z tym, że problem ten dotyczy całego 

kraju, proszę o informację, na jakim etapie są prace 

mające na celu zrefinansowanie powiatom kosztów 

ponoszonych na omówione wyżej zwroty. 

Z należnym szacunkiem 

Turek, dnia 22 marca 2010 r. 

Poseł Irena Tomaszak-Zesiuk 


(nr 15482) 


w sprawie dochodów z opłat za wyłączenie 

gruntów z produkcji rolnej 

Szanowny Panie Ministrze! Fundusz Ochrony 

Gruntów Rolnych tworzony jest przede wszystkim z 

opłat za wyłączenie z produkcji gruntów rolnych i 

leśnych, w tym także opłat o charakterze sanacyjnym. 

Środki funduszu przeznaczone są na finansowanie 

stosunkowo szerokiego wachlarza zadań z zakresu: 

ochrony, rekultywacji, poprawy jakości gruntów, 

jak też wypłat odszkodowań. Z dniem 1 stycznia 

2011 r. FOGR zostanie zlikwidowany, a środki związane 

z wyłączaniem gruntów z produkcji rolnej zostaną 

włączone do budżetów województw. 

Jeżeli dochody uzyskiwane do tej pory przez 

FOGR mają być w pierwszej kolejności przeznaczane 

na wykonywanie prac na obszarze tych gmin, w których 

powstają te dochody (zapis ustawowy), to powstaje 

zasadniczy problem i poczucie niesprawiedliwości 

ze strony szczebla samorządu gminnego i powiatowego. 

Wydaje się, że bardziej racjonalne decyzje 

co do finansowania np. budowy dróg dojazdowych do 

gruntów rolnych zapadają na szczeblu gminnym czy 

powiatowym niż wojewódzkim. 

W związku z powyższym proszę o odpowiedź na 

pytania: 

1. Jeżeli dochody są generowane na szczeblu 

gminnym, następnie transferowane są do województwa, 

by następnie wracać w postaci inwestycji z powrotem 

do gmin, to czy takie rozwiązanie jest gospodarne 

i ekonomicznie uzasadnione? 

2. Jakie argumenty przemawiają za tym, by dochody 

z opłat za wyłączanie gruntów z produkcji rolnej 

zasilały budżet województw, a nie np. powiatów? 

Kwestia tym bardziej istotna, że samorządy powiatowe 

nie od dziś dopominają się o większe źródła dofinansowania 

swoich budżetów. 

3. Czy jest rozważany pomysł, by tę kwestię rozwiązać 

w sposób zadowalający samorządy powiatowe? 

Z należnym szacunkiem 




(nr 15483) 


w sprawie zwiększenia finansowania rozwoju 

infrastruktury w woj. podlaskim 

Szanowny Panie Ministrze! Jednym z najważniejszych 

problemów współczesnej Polski jest wyrównywanie 

dysproporcji rozwojowych istniejących między 

najbiedniejszymi, wschodnią częścią kraju, a stosunkowo 

bogatszymi województwami zachodnimi. 

Autorzy najróżniejszych opracowań i analiz dotyczących 

woj. podlaskiego w jednym są zgodni. Warunkiem 

rozwoju, postępu w jakiejkolwiek sferze gospodarki 

jest poprawa jego skomunikowania z centrum, 

w praktyce – z Warszawą. Problem ten mógłby 

być rozwiązany poprzez budowę przebiegającej przez 

Białystok, łączącej Polskę z krajami nadbałtyckimi, 

autostrady Via Baltica i modernizację linii kolejowej 

Białystok – Warszawa. Kursujące z prędkością 160 

km/h, docelowo prędkość miałaby wzrosnąć do 200 

km/h, pociągi rozwiązałyby problem szybkiego dostępu 

do lotniska na Okęciu. 

Z tych projektów rząd się wycofał. Zmieniono planowany 

przez Białystok przebieg trasy Via Baltica. 

Ma ona biec przez Łomżę. Rząd zabrał też 1,8 mld zł, 

które przewidziano w budżecie na inwestycje drogowe 

w woj. podlaskim. W pierwszym półroczu bieżącego 

roku zgodnie z decyzją Zarządu PKP PLK SA 

planowano przeprowadzenie przetargów na nadzór i 

zarządzanie projektem oraz na wykonawstwo robót 

w systemie projektuj i buduj związane z modernizacją 

linii E75 na odcinku Rembertów –Tłuszcz – Sadowne 

finansowane z Funduszu Spójności. Inwestycja została 

wykreślona z planu na 2010 r. Jest wielce prawdopodobne, 

że przetargi nie odbędą się również w 

2011 r. Powodem rezygnacji ma być brak środków 

finansowych na partycypację strony polskiej w kosztach 

realizacji inwestycji. Receptą na problem mógłby 

być kredyt z EBI spłacany z Funduszu Kolejowego 

na wzór rozwiązania aktualnie zastosowanego

68 

przy finansowaniu modernizacji linii Warszawa – 

Łódź (odc. Warszawa – Skierniewice) i linii Warszawa 

–Gdynia – LCS Działdowo. Inwestor PLK SA jest w 

posiadaniu „Decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach 

na teren województwa mazowieckiego” i nie 

ma żadnych innych formalnych przeszkód ogłoszenia 

przetargów. 

W związku z przedstawionym wyżej problemami 

zwracam się do Pana Ministra z następującymi pytaniami: 

1. Czy rząd podziela pogląd, iż wschodnia część 

kraju, w szczególności woj. podlaskie jest niedofinansowane 

w zakresie infrastruktury? 

2. Czy w najbliższym czasie rząd podejmie jakieś 

działania zmierzające do poprawy infrastruktury w 

woj. podlaskim? 

3. Czy rząd, w szczególności, podejmie działania 

zmierzające do finansowania modernizacji linii E75 

w sposób analogiczny do inwestycji linii Warszawa 

– Gdynia? 


Białystok, dnia 30 marca 2010 r. 


(nr 15484) 

Poseł Eugeniusz Czykwin 


w sprawie planów likwidacji posterunków 

Policji oraz przejęcia w trwały zarząd 

nieruchomości należących do wojewódzkich 

komend Policji przez jednostki samorządowe 

Szanowny Panie Ministrze! Od jakiegoś czasu docierają 

do mnie niepokojące sygnały dotyczące planów 

likwidacji przez Wojewódzką Komendę Policji w 

Radomiu niektórych posterunków Policji na terenie 

powiatu płockiego. Co prawda komendant miejski 

Policji w Płocku jeszcze nie podjął decyzji, które posterunki 

miałyby ulec likwidacji, aczkolwiek ewentualne 

zmiany z pewnością wpłyną na pogorszenie 

się stanu bezpieczeństwa w powiecie płockim. 

Wojewódzka komenda Policji likwidację posterunków 

tłumaczy reorganizacją struktur Policji, która 

miałaby przynieść zarówno oszczędności, ale także 

zwiększyć skuteczność działania Policji. 

Moim zdaniem jeśli chodzi o oszczędności, to takie 

po likwidacji posterunków z pewnością powstaną, 

ale należałoby się zastanowić, czy ciągłe obcinanie 

wydatków na funkcjonowanie Policji nie godzi w bezpieczeństwo 

obywateli. Nie rozumiem jednak, w jaki 

sposób miałoby to zwiększyć skuteczność działań Policji, 

ponieważ nie wyobrażam sobie sytuacji, w której 

przeniesienie funkcjonariuszy Policji z jednego posterunku 

do znajdującego się w innej gminie i oddalonego 

o kilkanaście kilometrów drugiego miałoby 

usprawnić działanie Policji. 

Zastanawiająca jest też dla mnie propozycja, z 

jaką występuje Wojewódzka Komenda Policji w Radomiu, 

w sprawie przejęcia w trwały zarząd nieruchomości, 

w których znajdują się posterunki Policji. 

Jest mi znanym fakt, że wiele samorządów dobrowolnie 

ponosi znaczne wydatki na rzecz Policji, np. poprzez 

dofinansowanie zakupu samochodów, materiałów 

biurowych, zwolnienie z tytułu opłat za wodę, 

ścieki, zwolnienia z podatku od nieruchomości. 

Porządek i bezpieczeństwo publiczne należą do 

kompetencji Policji i to ona powinna ponosić koszty 

rzeczowe i osobowe w związku ze swoim funkcjonowaniem. 

To dobrze, że samorządy wspierają Policję, 

ale nie powinno się tymi kosztami całkowicie ich 

obarczać. Poza tym wójtowie mogą być w stosunku 

do komendantów swego rodzaju centrum decyzyjnym 

i w tym przypadku byłaby to sytuacja z gruntu nieprawidłowa. 

Szanowny Panie Ministrze! Zdaję sobie sprawę z 

tego, że Policja wymaga działań reorganizacyjnych, 

jednak te ostatnio proponowane powinny zostać jeszcze 

raz wnikliwie przeanalizowane, szczególnie w 

tym aspekcie, żeby nie rozmywały odpowiedzialności 

za stan organizacyjny i bazy materialne Policji. Warto 

byłoby również dowiedzieć się, co na ten temat 

sądzą samorządowcy, z których pomocy finansowej 

Policja chętnie korzysta. Pomijanie ich w cyklu podejmowania 

decyzji dotyczącej zarówno aspektów 

związanych z planowaną likwidacją posterunków w 

gminach, jak i oddaniu w trwały zarząd nieruchomości 

wydaje mi się być niewłaściwe. 

Poza tym redukcja posterunków Policji z całą 

pewnością nie zapewni bezpieczeństwa obywateli w 

powiecie płockim, a może doprowadzić do zwiększenia 

liczby patologii i przestępstw, ponieważ mniejsza 

liczba funkcjonariuszy lub jej brak w danej miejscowości 

będzie skutkować brakiem zgłoszeń o ewentualnych 

przestępstwach i, co za tym idzie, wzrostem 

przestępczości. 

Proszę zatem Pana Ministra o udzielenie odpowiedzi 


1. Jakie jest Pana stanowisko w sprawie przerzucenia 

na jednostki samorządu terytorialnego obowiązku 

utrzymania Policji? 

2. Jakie są plany zagospodarowania budynków 

i pomieszczeń po likwidacji posterunków Policji w 

powiecie płockim? 

3. Czy Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Administracji 

dysponuje danymi na temat tego, w jaki 

sposób likwidacja posterunków Policji wpłynie na 

bezpieczeństwo obywateli? 


Płock, dnia 29 marca 2010 r. 

Poseł Wojciech Jasiński

69 


(nr 15485) 


w sprawie zwolnień pracowników 

w Fabryce Przyrządów i Uchwytów 

Bison-Bial SA w Białymstoku 

Od dłuższego czasu można zaobserwować pogarszającą 

się sytuację Fabryki Przyrządów i Uchwytów 

Bison-Bial w Białymstoku. W ostatnim czasie kłopoty 

finansowe firmy nasiliły się. Z powodu trudnej sytuacji 

zarząd fabryki planuje masowe zwolnienia 

pracowników. 

Fabryka Przyrządów i Uchwytów Bison-Bial jest 

ostatnim dużym zakładem w mieście. W przypadku 

jej ewentualnej likwidacji zwolnieni pracownicy, których 

firma zatrudnia w chwili obecnej ok. 500, nie 

mieliby praktycznie szans na znalezienie nowych 

miejsc pracy. 

Region Podlasia charakteryzuje się wysokim 

wskaźnikiem bezrobocia, dlatego też sprawą szczególnie 

ważną jest dbanie o utrzymanie w nim jak 

największej ilości miejsc pracy. Niestety lokalne 

przedsiębiorstwa w obecnej sytuacji gospodarczej 

częstokroć nie są w stanie własnymi siłami wpłynąć 

na poprawę wyników finansowych, co prowadzi do 

ich likwidacji. W tej sytuacji wydaje się niezbędne 

udzielnie przez rząd pomocy upadającym firmom. 

W związku z powyższym proszę o poinformowanie 

mnie: 

1. Czy rząd zamierza podjąć działania mające na 

celu ratowanie miejsc pracy w woj. podlaskim? 

2. Czy Ministerstwo Skarbu Państwa jako akcjonariusz 

spółki Bison-Bial podjęło jakiekolwiek kroki 

zmierzające do poprawy jej sytuacji? 



(nr 15486) 


Poseł Krzysztof Jurgiel 

w sprawie zagrożenia dochodów budżetów 

powiatów 

W latach 2003–2006, zgodnie z obowiązującymi 

wówczas przepisami, każdy kupujący samochód od 

importera zobowiązany był dokonać opłaty za wydanie 

karty pojazdu w wysokości 500 zł. Tymczasem 

kierowcy kupujący samochody w Polsce przy rejestracji 

płacili tylko 75 zł. 

W 2006 r. Trybunał Konstytucyjny uznał to za 

niezgodne z prawem. Orzekł, że wszyscy powinni płacić 

tyle samo, a pobieranie za kartę pojazdu opłaty 

kilkakrotnie przewyższającej rzeczywiste koszty jej 

wydania to naruszenie unijnej zasady równości zabraniającej 

obciążania produktu z zagranicy daniną 

wyższą niż towary krajowe. Od tego czasu już wszyscy 

kierowcy za wydanie karty płacą 75 zł. 

Po wyroku Trybunału Konstytucyjnego wiele 

osób zaczęło odwiedzać wydziały komunikacji z wnioskami 

o zwrot nadpłaty. Kancelarie prawne coraz 

częściej występują w imieniu powodów z żądaniem 

zwrotu nadpłat i uzyskują pozytywne postanowienia 

sądowe. Zaistniała sytuacja spowoduje, że budżety poszczególnych 

powiatów będą musiały ponieść ogromne 

koszty, a to z kolei doprowadzi do rezygnacji z wielu 

przedsięwzięć i wprowadzenia ograniczeń. 

Czy dostrzega Pan Minister możliwości rozwiązania 

problemów, przed którymi stanęło wiele powiatów 

w naszym kraju? 

Z poważaniem 

Gniezno, dnia 30 marca 2010 r. 


(nr 15487) 

Poseł Paweł Arndt 


w sprawie zawieszania rent socjalnych 

Szanowna Pani Minister! Otrzymuję pisma od 

osób pobierających renty socjalne. Wnioskuję, aby 

zastosować wobec nich takie same kryteria zawieszania 

świadczeń, jakie obowiązują w przypadku rent 

z tytułu niezdolności do pracy. 

Ostatnio marszałek województwa kujawsko-pomorskiego 

przesłał mi kopię wystąpienia do Pani Minister 

z dnia 1 marca 2010 r., w której podnosi podobny 

problem w odniesieniu do osób z niepełnosprawnością 

umysłową (kopia w załączeniu)* ) . 

Podnoszony przez zainteresowane osoby problem 

ograniczenia ich możliwości zarobkowych stoi w 

sprzeczności z niektórymi stwierdzeniami zawartymi 

w odpowiedzi na moją interpelację z 11 stycznia 

2010 r., którą Pani Minister do mnie skierowała. Dlatego 

ponownie podnoszę problem zawieszalności renty 

socjalnej. 

Proszę o odpowiedź na pytanie: 

1. Czy rząd zamierza zmienić przepisy na korzystniejsze 

dla osób niepełnosprawnych pobierających 

rentę socjalną i osiągających dochody wyższe od progu 

powodującego jej zawieszalność. 

2. Kiedy można się spodziewać ewentualnej rządowej 

inicjatywy ustawodawczej? 

3. Czy rząd gotów jest poprzeć projekt zgłoszony 

przez Klub Poselski Lewica w dniu 19 grudnia 2008 r., 


70 

druk nr 1678, w którym wnioskujemy o zniesienie 

limitów zarobkowych dla wszystkich rencistów, w 

tym również dla osób pobierających rentę socjalną. 

Z poważaniem 



(nr 15488) 

Poseł Anna Bańkowska 

do ministra kultury i dziedzictwa narodowego 

w sprawie ochrony zabytkowych fortyfikacji 

Międzyrzeckiego Rejonu Umocnionego 

Szanowny Panie Ministrze! Polska jest krajem 

posiadającym wspaniałe zabytki architektoniczne. 

Wśród nich niezwykle ważną grupę stanowią unikatowe 

na skalę europejską i światową zabytkowe 

obiekty militarne i fortyfikacyjne. Większość z nich 

to budowle wzniesione w okresach poprzedzających 

I i II wojnę światową. Są to w większości obiekty 

stworzone przez wojskowych architektów niemieckich, 

które w czasach ich powstania służyły obronie 

wschodnich rubieży ówczesnego państwa niemieckiego. 

Prawdziwą perłą wśród zabytków fortyfikacyjnych 

jest znajdujący się na terenie województwa lubuskiego 

Front Umocniony Łuku Odry i Warty, znany 

jako Międzyrzecki Rejon Umocniony. Ta unikatowa 

budowla nie ma sobie równych i może być porównywana 

jedynie do słynnej francuskiej linii Maginota, 

która ustępuje jej pod względem okazałości. 

MRU od lat stanowi największą atrakcję turystyczną 

województwa lubuskiego i przyciąga w okolice 

Międzyrzecza dziesiątki tysięcy turystów i miłośników 

fortyfikacji z całego świata. Staraniami władz 

regionu oraz pasjonatów udaje się odtwarzać kolejne 

elementy obiektu, przywracając mu dawną świetność 

i umożliwiając udostępnianie go dla zwiedzających. 

Międzyrzeckie bunkry od lat są również domem 

dla tysięcy nietoperzy. Miłośnicy fortyfikacji opiekujący 

się twierdzą doskonale zdają sobie sprawę z potrzeby 

ochrony tych delikatnych zwierząt. Prowadzą 

akcje edukacyjne, których celem jest wytworzenie w 

świadomości zwiedzających poczucia odpowiedzialności 

i poszanowania dla małych mieszkańców Międzyrzeckiego 

Rejonu Umocnionego. Wskazują oni 

jednocześnie, że wszelkie działania zmierzające do 

odrestaurowania zabytkowego obiektu prowadzone 

są tak, by nie szkodziły one mieszkającym w nim 

nietoperzom. 

W ostatnim czasie pojawiły się jednak plany ze 

strony Regionalnej Dyrekcji Ochrony Środowiska w 

Gorzowie Wielkopolskim zmierzające do wydania zarządzenia 

w sprawie ustanowienia plany ochrony dla 

rezerwatu „Nietoperek” mieszczącego się w obiektach 

MRU. Projekt ww. zarządzenia zakłada wprowadzenie 

w życie szeregu rozwiązań, które mają służyć 

ochronie zagrożonych ssaków, lecz jednocześnie 

spowodują nieodwracalną degradację zabytkowej fortyfikacji. 

Rozumiejąc potrzebę ochrony zwierząt, osoby 

związane z MRU nie mogą się pogodzić z faktem, że 

w wyniku działań ekologicznych doprowadzi się do 

wyłączenia z ruchu turystycznego i zniszczenia tak 

cennego zabytkowego obiektu militarnego. Spowoduje 

to również olbrzymie konsekwencje społeczne, ponieważ 

turystyka fortyfikacyjna jest źródłem dochodu 

dla gmin położonych w rejonie MRU. Duża grupa 

mieszkańców straci zatem pracę związaną z obsługą 

turystów i miłośników fortyfikacji. 

Drastyczne działania mające na celu ochronę nietoperzy 

spowodują, że unikatowy pod wieloma względami 

zabytek będzie ulegał stopniowej degradacji i 

zostanie zredukowany do siedliska zwierząt, których 

populacja w rejonie Międzyrzecza spada głównie z 

uwagi na inne stosowane od pewnego czasu działania 

związane z ochroną lasów przed niszczącymi je 

szkodnikami. 

Należy postawić zasadnicze pytanie: Czy w celu 

stwarzania dogodniejszych warunków dla życia nietoperzy 

powinno się doprowadzić do nieodwracalnych 

zniszczeń w tak cennym obiekcie zabytkowym? Nasuwa 

się również pytanie, czy gdyby nietoperze obrały 

sobie za siedlisko zamek na Wawelu lub Zamek 

Królewski w Warszawie, to ktokolwiek dopuściłby 

możliwość przekształcenia takiego zabytku w siedlisko 

chronionego gatunku. 

Bardzo proszę Pana Ministra o odpowiedź, jakie 

działania zamierza podjąć ministerstwo kultury w 

celu ochrony zabytkowych fortyfikacji Międzyrzeckiego 

Rejonu Umocnionego stanowiących perłę światowej 

architektury militarnej i niedopuszczenia do 

ich degradacji w wyniku nieprzemyślanych działań 

ekologicznych. 

Łączę wyrazy szacunku 



(nr 15489) 

Poseł Krystyna Łybacka 

do ministra sprawiedliwości 

w sprawie nowelizacji ustawy 

Prawo spółdzielcze 

Członkowie rolniczych spółdzielni produkcyjnych, 

spółdzielni rolniczych oczekują zmiany art. 3 prawa 

spółdzielczego i włączenie członków spółdzielni do 

procesu uwłaszczenia – prywatyzacji pracowniczo- 

-menedżerskiej w kształcie proponowanym przez mi-

71 

nistrów gospodarki (tzw. pakiet Pawlaka) i skarbu 

państwa. Proponują doprecyzowanie art. 3 w brzmieniu: 

Majątek spółdzielni jest indywidualną własnością 

jej członków i podmiotów prawnych, ponieważ 

obecne brzmienie uniemożliwia: 

— wyodrębnienie udziału członkowskiego, udziału 

zwaloryzowanego i ich dokapitalizowania ze środków 

własnych nawet na zasadach podmiotu zależnego, 

— zagospodarowania obiektów poprodukcyjnych 

z udziałem środków własnych członka, co blokuje dopływ 

kapitału podmiotów prawnych. 

Sektor spółdzielczy, pragnąc sprostać wyzwaniom 

współczesnej gospodarki, wymaga procesu uwłaszczenia 

(upodmiotowienia członków) w podobnym 

kształcie prawnym jak w ustawie o spółdzielczości z 

1928 r. czy jak w UE i USA. 

Szanowny Panie Ministrze, uważam, że powyższe 

uzasadnia postawienie pytania: Czy przewidywana 

jest zmiana ustawy Prawo spółdzielcze uwzględniająca 

oczekiwania członków rolniczych spółdzielni 

produkcyjnych? 

Bielsko-Biała, dnia 24 marca 2010 r. 


(nr 15490) 


Poseł Stanisław Szwed 

w sprawie ustawy Prawo o ruchu drogowym 

Na polskich drogach ginie co roku około 5 tys. 

osób, coraz więcej wypadków jest z udziałem samochodów 

ciężarowych, tzw. tirów. Skutki tych wypadków 

bardzo często są tragiczne. 

Jednym z najgroźniejszych manewrów w ruchu 

drogowym jest wzajemne wyprzedzanie się tirów, 

i to zarówno na drodze jednopasmowej, jak i dwupasmowej, 

kiedy to obie ciężarówki blokują drogę przez 

dłuższy czas na odcinku kilku kilometrów. Taka sytuacja 

ogranicza widoczność i powoduje utrudnienia 

w ruchu, zwiększając prawdopodobieństwo wystąpienia 

wypadku. 

Zgodnie z art. 24 ustawy Prawo o ruchu drogowym 

wyprzedzanie nie może powodować utrudnień 

w ruchu. 

Szanowny Panie Ministrze, biorąc pod uwagę wymienione 

utrudnienia i zagrożenia, jakie stwarzają 

ciężarówki, kieruję następujące pytania: 

Czy przewidywana jest zmiana Prawa o ruchu 

drogowym wprowadzająca, wzorem innych krajów 

europejskich, zakaz wyprzedzania przez ciężarówki 

na drogach jedno- i dwujezdniowych? 

Czy przewidywane są strefy bezwzględnych zakazów 

wyprzedzania przez samochody ciężarowe 

(tiry)? 



(nr 15491) 



w sprawie wprowadzenia corocznej 

waloryzacji świadczenia pielęgnacyjnego 

Zgodnie z ustawą o świadczeniach rodzinnych 

świadczenie pielęgnacyjne z tytułu rezygnacji z zatrudnienia 

lub innej pracy zarobkowej przysługuje: 

1) matce albo ojcu lub 

2) innym osobom, na których zgodnie z przepisami 

ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny 

i opiekuńczy (Dz. U. Nr 9, poz. 59, z późn. zm.) ciąży 

obowiązek alimentacyjny, 

3) opiekunowi faktycznemu dziecka (tj. osobie faktycznie 

opiekującej się dzieckiem, która wystąpiła z 

wnioskiem do sądu rodzinnego o przysposobienie 

dziecka) 

– jeżeli nie podejmują lub rezygnują z zatrudnienia 

lub innej pracy zarobkowej w celu sprawowania 

opieki nad osobą legitymującą się orzeczeniem o niepełnosprawności 

łącznie ze wskazaniami: konieczności 

stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej 

osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością 

samodzielnej egzystencji oraz konieczności stałego 

współudziału na co dzień opiekuna dziecka w 

procesie jego leczenia, rehabilitacji i edukacji albo 

osobą legitymującą się orzeczeniem o znacznym stopniu 

niepełnosprawności. 

Na chwilę obecną wysokość świadczenia pielęgnacyjnego 

wynosi 520 zł. Stanowi to około 40% minimalnego 

wynagrodzenia za pracę. Tymczasem w 

2004 r., gdy ustawa o świadczeniach rodzinnych weszła 

w życie, ówczesna wysokość świadczenia równa 

była połowie minimalnej płacy. Taki stan rzeczy stawia 

beneficjentów świadczenia w bardzo trudnej sytuacji, 

gdyż po uwzględnieniu inflacji i aktualnych 

kosztów utrzymania okazuje się, że otrzymują oni z 

roku na rok coraz mniej środków na życie, a tymczasem 

celem świadczenia pielęgnacyjnego jest zastąpienie 

dochodu wynikającego ze świadczenia pracy, której 

nie może podjąć osoba pielęgnująca dziecko niepełnosprawne, 

również pełnoletnie, bądź innego 

członka rodziny. 

W związku z powyższym konieczne staje się wprowadzenie 

corocznej waloryzacji świadczenia pielęgnacyjnego 

tak, aby jego wysokość rosła adekwatnie 

do kosztów utrzymania osób pobierających świadcze-

72 

nie pielęgnacyjne, którzy znajdują się w coraz trudniejszej 

sytuacji materialnej. 

Pytanie: Czy ministerstwo rozważa wprowadzenie 

rozwiązania przedstawionego w interpelacji bądź 

też przewiduje wprowadzenie innych działań zmierzających 

do poprawy sytuacji życiowej beneficjentów 

świadczenia pielęgnacyjnego? 


Andrychów, dnia 7 kwietnia 2010 r. 


(nr 15492) 

Poseł Marek Polak 

oraz grupa posłów 


w sprawie wprowadzenia przepisów, 

które stanowiłyby dla pracodawców zachętę 

do zatrudniania kobiet matek 

Jednym z priorytetów Unii Europejskiej jest wyrównywanie 

szans kobiet w dostępie do zatrudnienia, 

awansów i równych płac. Mimo tego wciąż spotykam 

się z licznymi sygnałami ze strony młodych matek, 

które z uwagi na swoje macierzyństwo są dyskryminowane 

przez pracodawców na rynku pracy. 

Przedsiębiorcy obawiają się, że zatrudniając kobietę 

z dzieckiem, nie zyskają wartościowego pracownika, 

ale dodatkowy kłopot. Szczególnie widoczne 

jest to w sektorze małych i średnich firm, w których 

pracownik często wykonuje wiele zadań, co wiąże się 

również z koniecznością jego pełnej dyspozycyjności. 

Nieobecność pracownika oznacza bowiem zaniedbania 

w kilku obszarach. Pracodawcom młoda matka 

kojarzy się ze zwolnieniami lekarskimi i małym zaangażowaniem 

w pracę. 

Firmy niejednokrotnie mają problemy nie tylko z 

rekrutacją pracowników, ale przede wszystkim z zatrzymaniem 

tych już zatrudnionych wykwalifikowanych 

specjalistów i zmotywowaniem ich do pracy. 

Pracownik, który może wykazać się nie tylko kompetencjami, 

ale też wysoką motywacją do pracy i odpowiedzialnością 

za powierzone zadania – to pracownik 

na wagę złota. Liczne badania dowodzą, że takimi 

właśnie pracownikami są młode matki. Doskonale 

radzą sobie w pracy, są dobrze zorganizowane, 

odpowiedzialne i punktualne. Powierzone im zadania 

wykonują terminowo i jak najefektywniej. Jednak 

stereotypy dotyczące pracujących matek są tak silne, 

że macierzyństwo często powoduje koniec kariery. 

Niski przyrost naturalny w Polsce stanowi zagrożenie 

dla systemu emerytalnego, jednak kobiety coraz 

rzadziej decydują się na macierzyństwo przez 

wzgląd na ryzyko utraty pracy i niewielkie szanse na 

powrót do aktywności zawodowej. Na rynku pracy 

wciąż niewiele jest firm, które prowadzą społeczną 

działalność promującą aktywne macierzyństwo. 

Być może powodem jest brak przepisów, które 

skłoniłyby pracodawców do zatrudniania matek, jak 

ma to miejsce w przypadku innych grup zawodowych. 

Wydaje się, że konieczne byłoby wprowadzenie 

takich regulacji, które zachęciłyby Polaków do 

posiadania dzieci, ułatwiły godzenie życia zawodowego 

i rodzinnego oraz były jednocześnie atrakcyjne 

dla pracodawcy np. obniżenie podatków, wprowadzenie 

dotacji. 

Pytanie: Czy ministerstwo rozważa wprowadzenie 

przepisów, które stanowiłyby dla pracodawców 

zachętę do zatrudniania kobiet matek? 


Andrychów, dnia 7 kwietnia 2010 r. 


(nr 15493) 

do ministra środowiska 

Poseł Marek Polak 


w sprawie projektu ustawy o zmianie ustawy 

o ochronie przyrody oraz niektórych 

innych ustaw z dnia 3 marca 2010 r. 

Szanowny Panie Ministrze! Ustawa o zmianie 

ustawy o ochronie przyrody oraz niektórych innych 

ustaw (projekt z dnia 3 marca 2010 r.) regulująca 

zmianę formy organizacyjno-prawnej parków narodowych 

jest konsekwencją wprowadzenia w życie 

ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych 

(Dz. U. Nr 157, poz. 124, z późn. zm.) oraz ustawy 

z dnia 27 sierpnia 2009 r. Przepisy wprowadzające 

ustawę o finansach publicznych (Dz. U. Nr 157, 

poz. 1241), które przewidują likwidację gospodarstw 

pomocniczych funkcjonujących przy państwowych 

jednostkach budżetowych. 

Projekt ten budzi uzasadnioną obawę pracowników 

parków narodowych oraz pracowników likwidowanych 

gospodarstw pomocniczych, bowiem zapisy 

ujęte w projekcie nie są jednoznaczne, dają możliwość 

dowolnej interpretacji, a dyrektorom parków narodowych 

w okresie przejściowym dowolność w zwalnianiu 

pracowników, kształtowaniu ich warunków zatrudnienia, 

w tym przede wszystkim wynagrodzenia. 

W uzasadnieniu ww. projektu ustawodawca, co 

prawda, deklaruje zachowanie miejsc pracy i zachowanie 

uprawnień pracowników, jednakże deklaracje 

te dotyczą wyłącznie pracowników państwowych jednostek 

budżetowych parków narodowych. Los pracowników 

gospodarstw pomocniczych leżeć będzie w

73 

kwestii kierowników jednostek budżetowych, którzy 

do końca tego roku zgodnie z art. 100 ustawy z dnia 

27 sierpnia 2009 r. Przepisy wprowadzające ustawę 

o finansach publicznych (Dz. U. Nr 157, poz. 1241) 

mogą (ale nie muszą) zaproponować im nowe warunki 

pracy i płacy, i co ważne, tylko na stanowisku 

urzędniczym. W przeciwnym wypadku stosunki pracy 

z pracownikami likwidowanych podmiotów wygasają 

z dniem zakończenia likwidacji. 

W uwzględnieniu powyższego należy zauważyć, 

iż gwarancja zachowania miejsc pracy i uprawnień 

pracowniczych znajduje swój wyraz jedynie w uzasadnieniu 

projektu. W samym projekcie ustawy brak 

jakiejkolwiek wzmianki o tych jakże istotnych kwestiach. 

Zauważam zatem dysonans pomiędzy deklaracjami 

ustawodawcy a zapisami ustawy. 

Pytam więc Pana Ministra: 

1. Skoro ustawodawca deklaruje zachowanie 

miejsc pracy i uprawnień pracowniczych w uzasadnieniu 

projektu, dlaczego nie znalazły się takie zapisy 

w samym projekcie ustawy? 

2. Co z osobami pracującymi obecnie w gospodarstwach 

pomocniczych na stanowiskach robotniczych 

(drwale, operatorzy ciągników, robotnicy leśni, konserwatorzy 

itp.), którzy często utrzymują całe rodziny? 

W art. 100 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. 

Przepisy wprowadzające ustawę o finansach publicznych 

(Dz. U. Nr 157, poz. 1241) mowa jest jedynie 

o pracownikach na stanowiskach urzędniczych. 

3. Dlaczego nie jest zagwarantowana ciągłość pracy 

dla pracowników gospodarstw pomocniczych w 

jednostkach budżetowych – parków narodowych, 

a następnie w państwowych osobach prawnych parków 

narodowych? 

4. Zgodnie z art. 12, który stanowi, że z dniem 

wejścia w życie niniejszej ustawy pracownicy likwidowanych 

jednostek budżetowych – parków narodowych, 

stają się pracownikami państwowych osób 

prawnych parków narodowych. Co z warunkami pracy 

i płacy, ważnością zakładowych źródeł prawa pracy 

obowiązujących do tej pory? 

5. Dlaczego nie zostały w pełni przyjęte wnioski 

i propozycje zapisów konkretnych artykułów do ustawy, 

jakie podały związki Krajowej Sekcji Pracowników 

Parków Narodowych NSZZ „Solidarność” w ramach 

konsultacji społecznych? 

Z poważaniem 

Jordanów, dnia 7 kwietnia 2010 r. 

Poseł Kazimierz Hajda 


(nr 15494) 


w sprawie algorytmu podziału 

części oświatowej subwencji ogólnej 

dla jednostek samorządu terytorialnego, 

a właściwie występującej anomalii dotyczącej 

miasteczek w momencie przekroczenia 

przez nie 5 tys. mieszkańców 

Szanowna Pani Minister! Moja interpelacja dotyczy 

algorytmu podziału części oświatowej subwencji 

ogólnej dla jednostek samorządu terytorialnego, a 

właściwie występującej przy tym anomalii dotyczącej 

miasteczek w momencie przekroczenia przez nie 5 

tys. mieszkańców. Przedstawię to na przykładzie 

miasteczka Jordanów w Małopolsce, którego byłem 

burmistrzem, ale sprawa dotyczy wielu miejscowości 

w Polsce. 

W Jordanowie na przełomie 2003 i 2004 r. przekroczyliśmy 

5 tys. mieszkańców. W 2003 r. część oświatowa 

subwencji liczona jak dla miasteczek poniżej 5 

tys. mieszkańców wyniosła 2 880 574 zł (wykonanie), 

a w 2004 r., po przekroczeniu 5 tys. mieszkańców, wyniosła 

ona tylko 2 145 815 zł. Liczba uczniów praktycznie 

ta sama, a subwencja o 735 tys. mniejsza (o 25% 

mniej, licząc w stosunku do 2003 r., a o 34% mniej w 

stosunku do 2004 r.). To stanowiło ponad 8% całego 

budżetu miasta. Uważam, że jest to absolutnie niedopuszczalne. 

Jeżeli już stosujemy stawkę regresywną 

dla miasteczek powyżej 5 tys. mieszkańców, to stawka 

ta może dotyczyć tylko tej liczby uczniów, która proporcjonalnie 

przypada na liczbę mieszkańców powyżej 

5 tys. mieszkańców, a nie wszystkich. 

Odwołajmy się do analogii podatkowej i progresywnej 

skali tu obowiązującej. Po przekroczeniu danego 

progu podatkowego tylko ta kwota, która przekracza 

ten próg, jest wyżej opodatkowana, a nie cała podstawa 

do opodatkowania. Gdyby cała suma podlegała 

wyższemu opodatkowaniu, to pracownicy przewidziani 

do podwyżki powodującej przekroczenie progu błagaliby 

pracodawcę o odstąpienie od tej podwyżki, bo 

spowodowałoby to znaczne obniżenie dochodów netto 

(chyba że podwyżka byłaby ogromna). 

Tutaj mała dygresja: obowiązujący algorytm może 

wywołać różnego rodzaju nieracjonalne z innych 

względów, ale ratujące subwencję, postępowanie 

władz miasteczek dochodzących do 5 tys. Burmistrz 

będzie zniechęcał do meldowania się w jego miasteczku, 

będzie podejmował próby rezygnacji z praw miejskich 

bądź próby wydzielania części wiejskiej. No i 

widok każdej mieszkanki w ciąży będzie powodował 

gwałtowne łysienie burmistrza wynikające z troski 

o przychody budżetu. 

Pytam więc Panią Minister: 

1. Czy dopuszczalne jest, żeby przy zwiększeniu 

się liczby uczniów w danym miasteczku i przekrocze-

74 

niu 5 tys. mieszkańców wysokość subwencji oświatowej 

gwałtownie spadała (o ponad 25%)? 

2. Uważam, że odpowiedź na powyższe pytanie 

jest oczywista, a zatem pytam: Czy Ministerstwo 

Edukacji Narodowej nie powinno natychmiast wprowadzić 

takiej zmiany w algorytmie podziału części 

oświatowej subwencji ogólnej, która spowodowałaby, 

że ze wzrostem liczby uczniów, przy zachowaniu pozostałych 

parametrów bez zmiany, subwencja musiałaby 

rosnąć? 

Na tym kończę zasadniczą część mojej interpelacji, 

a poniżej podaję moje przemyślenia, jak tę sprawę 

rozwiązać. Zarazem w tym miejscu wyrażam zgodę 

na wykorzystanie tych pomysłów. 

Logika wskazywałaby dwa podejścia: pierwsze, 

klasyczne, w którym w każdym mieście powyżej 5 

tys. mieszkańców dla liczby uczniów odpowiadającej 

5 tys. mieszkańców subwencja byłaby liczona jak dla 

wsi i małych miast, a dla pozostałej liczby uczniów 

już wg niższej stawki. Ten sposób dotyczyłby wszystkich 

miast, więc również np. Krakowa czy Warszawy, 

choć dla tych miast byłoby to zupełnie nieistotne. 

Drugie podejście, bardziej racjonalne, które wyeliminowałoby 

nienormalny spadek subwencji po 

przekroczeniu w miasteczku 5 tys. mieszkańców, a równocześnie 

korygowałoby subwencję tylko w gminach o 

liczbie mieszkańców powyżej 5 tys., a poniżej pewnego 

M (jakie M, to należy rozważyć) np. M=10 000. Żeby 

uniknąć znów skokowego obniżenia subwencji przy 

liczbie mieszkańców równej M (co prawda już mniejszego 

w wartościach względnych), trzeba by w metryczce 

wprowadzić dla tych gmin wiersz pomiędzy 

wierszem 4 a 5 (wiersz 4’), a w tym wierszu w kolumnie 

3 podać liczbę uczniów ogólną Ur (jak w 

wierszu 1), a w kolumnie 4 tego wiersza wagę P 1´ 

(zamiast P 1 

= 0,38) obliczoną wg poniższego wzoru: 

= , 

gdzie L = liczba ludności, M = np. 10 000 i odpowiednio 

wyliczyć pozycję w kolumnie 5. Na tym korekta 

metryczki mogłaby się zakończyć, ale to zapewne 

psuje koncepcję algorytmu, w którym odpowiednie 

wagi dla poszczególnych gmin są takie same, a zmieniają 

się przeliczeniowe liczby uczniów. Psułoby to 

możliwość poprawnego obliczenia standardu A. Można 

ten defekt usunąć, jeżeli zauważymy, że pozycja 

w kolumnie 5 wiersza 4´ jest równa: 

= = 

gdzie = 

to dodatkowa przeliczeniowa liczba uczniów w gminie 

miejskiej o liczbie mieszkańców leżącej w przedziale 

(5 tys. M). Teraz możemy wiersz 4’ wyrzucić, 

a w wierszu 4 w kolumnie 3 wpisać właśnie U’ r 

. 

Teraz dla mojego Jordanowa w metryczce na rok 

2009 (której kopię załączam) w wierszu 4 w kol. 3 

należy wstawić przy założonym M = 10 000: 

= 559,42 

co dałoby wynik w kol. 6 ≈ 8 83 605 zł i o tyle większą 

subwencję przy zachowaniu standardu A, ale on ulegnie 

zmianie w dół (niedużej), co oszacuję poniżej. 

Pozwoli to też na oszacowanie kosztu ogólnego tej 

zmiany w skali całego kraju. 

Szacunki: Na wstępie zauważmy, że istotne dla 

szacunków są tylko wiersze 1 i 4 w metryczkach poszczególnych 

gmin. Pozostałe wiersze można przy 

szacowaniu pominąć bez szkody dla wyniku. 

Według danych GUS-u z 2009 r. *) mamy: 

— liczba ludności w Polsce – 38 153 000 

— liczba ludności w miastach powyżej 5 tys. 

mieszkańców – 22 350 000 

— ludność wiejska + miasteczka do 5 tys. – 

15 803 000 

— liczba ludności w miastach powyżej 10 000 – 

21 005 000 

Według obowiązującego algorytmu mamy łącznie 

w całym kraju w wierszach 1 i 4 metryczek: 

15 803 000 x 1,38 + 22 350 000 x 1 = 44 158 140 

jednostek. 

Według podejścia pierwszego, klasycznego (1*), 

mamy liczbę miast powyżej 5 tys. mieszkańców: 

188 + 181 + 133 + 47 + 22 + 17 = 588. 

W każdym z tych miast proporcjonalna do 5 tys. 

mieszkańców liczba uczniów byłaby objęta podwyższoną 

subwencją z dodatkową wagą 0,38. Ta łączna liczba 

mieszkańców to 588 x 5000 = 2 940 000 mieszkańców, 

a więc (15 803 000 + 2 940 000) x 1,38 + 

(22 350 000 – 2 940 000) x 1= 45 275 340 jednostek. 

Procentowy przyrost subwencji w skali kraju przy 

zachowanym standardzie A wyniósłby więc 

=1,0253, 

czyli o 2,53% albo o taki procent trzeba by obniżyć 

standard A, żeby nie podwyższać globalnej subwencji, 

albo jakoś wypośrodkować. 

Przy podejściu drugim (2*) i założeniu, że na taką 

samą liczbę mieszkańców przypada taka sama liczba 

uczniów niezależnie od wielkości gminy (co jest bezpiecznym 

założeniem przy oczywistym braku aktywności 

rozrodczej ludności wielkomiejskiej w stosunku 

do patriotycznej prowincji) mamy następujące wielkości 

przy M = 10 000. 

Liczba miast o liczebności (5000 do 10 000) to 188 

i łączna ich ludność to 1 345 451 mieszkańców. Odpowiednia 

przeliczeniowa liczba mieszkańców dla tego 

przedziału dostosowana do wagi 0,38 to 188 x 5000 

+ połowa z (1 345 451 – 188 x 5000). Więc cała ta liczba 

przeliczeniowa to: 940 000 + 202 700 = 1 142 700. 

* ) Załączniki – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.

75 

Cała subwencja w jednostkach to: 

(15 803 000 + 1 142 700) x 1,38 + 21 005 000 x 1 

= 44 390 000. 

Procentowy przyrost subwencji przy podejściu 

drugim wyniósłby: 

= 1.00525, czyli 0,525%, a więc mniej 

niż np. rezerwa 0,6%. Można więc albo obniżyć standard 

A o ok. 0,525% (dokładna wartość będzie znana 

po obliczeniu całości) albo wykorzystać rezerwę 0,6% 

albo zastosować jakiś wariant pośredni. 

W każdym razie nie może zostać tak, jak jest 

obecnie. 

Jeszcze przedstawię stan obowiązujący i te dwie 

wersje na wykresie: 

Jordanów, dnia 7 kwietnia 2010 r. 

Poseł Kazimierz Hajda

76 


(nr 15495) 


w sprawie planów MON zakładających 

likwidację 2. OSK (JW 1954) w Ostródzie 

2. Ośrodek Szkolenia Kierowców w Ostródzie jest 

jednostką o olbrzymich tradycjach i kompetencjach, 

od dziesiątek lat szkolący wzorowo kadrę dla Wojska 

Polskiego (obecnie szkoli ok. 7000 żołnierzy rocznie). 

Jest on jednostką ściśle powiązaną ze społecznością 

Ostródy. Wpływając pozytywnie na rozwój gospodarczy 

i więzi międzyludzkie, stał się niezbędnym czynnikiem 

prawidłowego funkcjonowania miasta. 

Jednostka posiada doskonały potencjał szkoleniowy, 

m.in. pełne zaplecze treningowe z własnym autodromem 

i doskonaloną przez lata wykwalifikowaną 

kadrę. Odtworzenie takich możliwości szkolenia jak 

w Ostródzie narazi budżet państwa na bardzo duże, 

zbędne wydatki. 

Ostróda od lat boryka się z dużym, strukturalnym 

bezrobociem, które prawie dwukrotnie przekracza 

średnią krajową. Utrata kolejnych ponad 

czterystu miejsc pracy jest absolutnie nie do zaakceptowania 

dla władz i obywateli miasta. Ta decyzja 

skutkować będzie negatywnie na całą lokalną przedsiębiorczość, 

szczególnie zaś na dostawców towarów 

i usług dla wojska. Brak zagospodarowania kompleksu 

koszarowego wpłynie niekorzystnie na gospodarkę 

regionalną, a pośrednio straty poniesie 

budżet państwa. 

Argumentem przemawiającym za zachowaniem 

2. Ośrodka Szkolenia Kierowców w Ostródzie jest 

również tańsze utrzymanie tego typu placówek w 

małych miejscowościach niż w dużych miastach. Ponadto 

obecnie istnieje szansa na powstanie ośrodka 

doskonalenia techniki jazdy na terenie autodromu 

oraz współfinansowanie inwestycji przez GDDKiA w 

ramach przebudowy drogi S7. Wstępne uzgodnienia 

dotyczące przedsięwzięcia zostały dokonane podczas 

spotkania w 2008 r., w którym udział wzięli: burmistrz 

miasta Ostródy, wojewoda warmińsko-mazurski 

i przedstawiciele GDDKiA. Realizacja inwestycji 

dodatkowo podniosłaby prestiż szkolenia kadr dla 

Wojska Polskiego. 

Szanowny Panie Ministrze, to, że występuję do 

Pana z interpelacją, nie wynika tylko z obowiązku 

jako posła ziemi ostródzkiej, ale pamiętam lata 1976– 

–1978 – to okres, w którym odbywałem dwuletnią 

zasadniczą służbę wojskową w 2. OSK, oraz lata 

1994–1998, gdzie jako burmistrz miasta Ostródy doskonale 

układałam z ówczesnym komendantem 

współpracę na linii 2. OSK i miasta Ostródy. Podkreślam, 

że ta bardzo dobra współpraca trwa do dziś. 

Panie Ministrze, skutki decyzji o likwidacji 2. 

OSK będą miały charakter trwały, dlatego też bardzo 

proszę o przeanalizowanie słuszności postanowienia 

oraz odpowiedź na pytanie: Czy jest możliwość 

utrzymania 2. OSK w Ostródzie? 



(nr 15496) 


Poseł Zbigniew Babalski 

w sprawie stosowania ochraniaczy na obuwie 

w niektórych placówkach służby zdrowia 

Szanowna Pani Minister! Stan faktyczny stanowiący 

kontekst złożonej interpelacji: Jak stwierdził 

rzecznik Głównego Inspektoratu Sanitarnego, stosowanie 

w szpitalach foliowych ochraniaczy na obuwie 

nie ma żadnego uzasadnienia epidemiologicznego. 

Ochraniacze są nieskuteczne, a nawet potencjalnie 

niebezpieczne dla naszego zdrowia. Ponadto ostatnie 

programy i publikacje na ten temat, gdzie wypowiadający 

się eksperci jednoznacznie uznali niebezpieczeństwo 

stosowania ochraniaczy, zmieniły zasadniczo 

postawę niektórych dyrektorów placówek służby 

zdrowia. W rezultacie w wielu szpitalach i przychodniach 

zrezygnowano z obowiązku ich stosowania przez 

pacjentów i osoby odwiedzające. Niestety, wciąż zbyt 

wiele placówek narzuca w najprzeróżniejszy sposób 

pacjentom obowiązek kupowania foliowych ochraniaczy 

na buty. Przykładem może być jedna z tarnowskich 

publicznych przychodni, gdzie na wszystkich 

drzwiach do gabinetów lekarskich przyklejono informacje 

o obowiązku zakładania ochraniaczy, a ponadto 

o tym co pewien czas informuje głos z głośników, 

jednocześnie podkreślając, że służy to higienie i ochronie 

zdrowia. Jestem przekonany, że służy to i owszem, 

ale zyskom firm produkującym ochraniacze i montującym 

swoje automaty do ochraniaczy w szpitalach. 

Chciałbym przede wszystkim podkreślić, że Polska 

jest jedynym krajem europejskim, gdzie dyrektorzy 

szpitali mają prawo bezpodstawnie narzucać obowiązek 

stosowania foliowych ochraniaczy na obuwie. 

W tym zakresie zgłaszam interpelację poselską: 

1. Kiedy ministerstwo wyda zakaz stosowania 

ochraniaczy na obuwie w placówkach służby zdrowia? 

2. Dlaczego, pomimo jednoznacznie negatywnych 

opinii specjalistów epidemiologów w tej sprawie, podległy 

Pani resort tolerował i nadal toleruje narzucanie 

stosowania ochraniaczy pacjentom przez dyrektorów 

niektórych placówek? 

Z poważaniem 

Tarnów, dnia 6 kwietnia 2010 r. 

Poseł Józef Rojek

77 


(nr 15497) 


w sprawie usuwania azbestu 

Szanowny Panie Ministrze! Stan faktyczny stanowiący 

kontekst złożonej interpelacji: Do końca 2006 r. 

zarządy województw miały opracować plany rozmieszczenia 

na podległym im terenie wyrobów zawierających 

azbest, a zarządy powiatów zgromadzić pełne 

dane o ich ilości i rozmieszczeniu. Niestety, z obowiązku 

tego wywiązało się jednak tylko ok. 40% z 

nich. Dzięki temu m.in. ułatwiono nielegalne pozbywanie 

się azbestu. W tej chwili trudno powiedzieć, jak 

wielka jest skala tego procederu, niemniej jednak z 

szacunków przedstawionych w rządowym „Programie 

oczyszczania kraju z azbestu na lata 2009–2032” 

wynika, że do końca 2006 r. usunięto 962 tys. t wyrobów 

zawierających azbest. Niestety, jak się okazało, 

do 2005 r. na legalnych składowiskach zdeponowano 

jedynie 160 tys. t takich materiałów. 

Do usunięcia pozostało jeszcze prawdopodobnie 

nawet przeszło 14,5 mln t materiałów zawierających 

azbest. Jak wynika z szacunków rządu, problem ten 

zostanie rozwiązany do 2032 r. Jednak wszystko 

wskazuje na to, że nawet tak odległy termin jest nierealny. 

Na przykład przy obecnym tempie usuwania 

azbestu w województwie lubelskim, jak wyliczyła 

Najwyższa Izba Kontroli, ten problem zakończy się 

tam dopiero po 2500 r. 

W tym zakresie zgłaszam interpelację poselską: 

1. Jakie działania zostaną podjęte w celu przyspieszenia 

usuwania azbestu i tym samym urealnienia 

terminu 2032 r.? 

2. Jakie działania zostaną podjęte w celu przeciwdziałania 

nielegalnemu usuwaniu azbestu? 

Z poważaniem 



(nr 15498) 

do ministra sportu i turystyki 

Poseł Józef Rojek 

w sprawie projektu dotyczącego 

prawa szlaku 

Stan faktyczny stanowiący kontekst złożonej interpelacji: 

Przygotowywany w ministerstwie, a budzący 

ostatnio wiele emocji, projekt zmian ustawodawczych, 

które mają doprowadzić do zwiększenia 

ilości terenów dostępnych do uprawiania sportu, turystyki 

i rekreacji, zwany prawem szlaku, ma zdaniem 

autorów umożliwić bezkonfliktowe uprawianie 

sportów terenowych oraz turystyki. 

Nowe prawo ma zostać ustanawiane na rzecz gminy. 

Uprawniałoby jej władze m.in. do wyznaczania 

szlaków turystyczno-sportowych na terenach niebędących 

własnością gminy, pod warunkiem umieszczania 

ich w planie zagospodarowania przestrzennego 

albo w specjalnej uchwale rady. Miałaby to być 

specjalna umowa między właścicielem a gminą. Gdyby 

jednak właściciel nie godził się na oddanie terenu, 

gmina mogłaby jednostronnie oświadczyć o ustanowieniu 

i wytyczeniu szlaku. 

Jednak niezależnie od intencji autorów projektu 

największym błędem proponowanych zmian jest połączenie 

działania społecznego z komercyjnym. Czym 

innym bowiem jest umożliwianie społeczeństwu 

przemieszczania się w atrakcyjnym turystycznie rejonie, 

a czym innym poprzez zezwalanie np. na budowę 

zjazdowych tras narciarskich i oczywiście wyciągów, 

umożliwianie osobom trzecim czerpania korzyści 

z cudzej własności. 

W tym zakresie zgłaszam interpelację poselską. 

Czy możemy się spodziewać zasadniczych zmian w 

przygotowywanym projekcie ustawy, które, wychodząc 

naprzeciw rozwojowi turystyki w naszym kraju, 

jednocześnie uniemożliwiłyby osobom trzecim czerpanie 

korzyści z cudzej własności? 

Z poważaniem 



(nr 15499) 



w sprawie budowy bazy 

Lotniczego Pogotowia Ratunkowego 

w Olsztynie na lotnisku w Dajtkach 

oraz zakupu ratowniczego śmigłowca 

typu Eurocopter E-135 

Szanowna Pani Minister! Zgodnie z ustawą z dnia 

3 czerwca 2005 r. o ustanowieniu programu wieloletniego 

„Wymiana śmigłowców Samodzielnego Publicznego 

Zakładu Opieki Zdrowotnej – Lotnicze Pogotowie 

Ratunkowego w latach 2005–2010” (Dz. U. 

Nr 122, poz. 1022) został ustanowiony wieloletni program 

mający na celu wyposażenie Samodzielnego 

Publicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej – Lotnicze 

Pogotowie Ratunkowe z siedzibą w Warszawie w 23 

śmigłowce spełniające wymogi określone w ustawie 

z dnia 3 lipca 2002 r. Prawo lotnicze (Dz. U. Nr 130, 

poz. 1112, z późn. zm.) oraz symulator lotów do szkolenia 

pilotów.

78 

Jeden z tych nowoczesnych ratowniczych śmigłowców 

EC 135 ma zostać dostarczony do bazy śmigłowcowej 

Służby Ratownictwa Medycznego w Olsztynie 

– lotniska Olsztyn-Dajtki. Jednakże zanim to 

nastąpi, baza w Dajtkach musi zostać odpowiednio 

przystosowana do przyjęcia nowego śmigłowca. 

Pragnę w tym miejscu zwrócić uwagę na sytuację, 

która bardzo mnie zaniepokoiła. Otóż poprzez niedopatrzenie 

urzędników z Lotniczego Pogotowia Ratunkowego 

przystosowanie lotniska w Dajtkach może 

potrwać znacznie dłużej niż do końca grudnia 2010 r., 

czyli czasu, który został w ustawie ustalony jako czas 

zakończenia realizacji programu. Urzędnicy, wyznaczając 

bazę dla EC 135, nie uwzględnili planu zagospodarowania 

dla lotniska w Dajtkach, uchwalonego 

przez radnych w 2001 r., który uniemożliwiał wzniesienie 

hangaru dla Lotniczego Pogotowia Ratunkowego. 

Plan zakładał wzniesienie zabudowy na wysokość 

maksymalnie 14 m, tymczasem hangar musi 

liczyć przynajmniej 16 m (8 m musi mieć sam budynek, 

kolejnych 8 m zajmuje antena konieczna do 

utrzymania łączności radiowej). Ponadto budowę 

bazy dla ratunkowego śmigłowca uniemożliwiał zapis 

planu, który zakładał w miejscu, gdzie mógłby 

stanąć hangar, ścieżki rowerowe. Władze Aeroklubu 

Warmińsko-Mazurskiego, do którego należy lotnisko 

w Dajtkach, wystąpiły w październiku 2009 r. do Wojewódzkiego 

Sądu Administracyjnego w Olsztynie o 

uchylenie powyższych zapisów. 10 marca 2010 r. zapisy 

zostały uchylone, co pozwoli na budowę hangaru. 

Decyzja sądu administracyjnego jest jak najbardziej 

korzystna, jednakże niepokoją mnie opóźnienia 

w budowie siedziby Lotniczego Pogotowia Ratunkowego. 

Wprawdzie władze LPR zapowiadają, że po 

uprawomocnieniu się decyzji w trybie natychmiastowym 

przystąpią do załatwienia spraw formalnych, 

jednak śmiem przypuszczać, iż ok. 2 lata potrwają 

same procedury, które są konieczne do uzyskania pozwolenia 

na zabudowę. 

Uważam, iż pozbawienie Olsztyna, stolicy woj. 

warmińsko-mazurskiego, takiej bazy wpłynęłoby na 

wzrost poczucia zagrożenia mieszkańców. Woj. warmińsko-mazurskie 

jest województwem o słabej infrastrukturze 

drogowej, co wpływa na zwiększoną 

ilość wypadków. Śmigłowiec Eurocopter E-135 posłużyłby 

jako pomoc dla obciążonych zespołów pogotowia 

ratunkowego bądź w przypadkach, kiedy ranny 

musi zostać natychmiast przetransportowany do 

specjalistycznego ośrodka. Należy też wziąć pod 

uwagę fakt, iż Warmia i Mazury są miejscem chętnie 

odwiedzanym przez turystów – bogata sieć kanałów 

sprzyja turystyce kajakowej i jachtowej. Wzrost poczucia 

bezpieczeństwa może przełożyć się na wzrost 

liczby turystów, a co za tym idzie, na rozwój agroturystyki. 

Ponadto trzeba zauważyć, że woj. warmińsko-mazurskie 

jest terenem o urozmaiconej rzeźbie 

terenu, a nowoczesny Eurocopter dzięki 10-metrowym 

łopatom przystosowany jest do lądowania w 

trudnym terenie. 

Zaniepokojony opóźnieniami związanymi z budową 

bazy Lotniczego Pogotowia Ratunkowego na lotnisku 

Olsztyn-Dajtki zwracam się do Pani Minister 


1. Dlaczego mieszkańcy woj. warmińsko-mazurskiego 

mają być pozbawieni pomocy ze strony Lotniczego 

Pogotowia Ratunkowego oraz dlaczego mają 

odpowiadać za błędy urzędników? 

2. Czy życie mieszkańców Warmii i Mazur jest 

mniej cenne od życia mieszkańców innych regionów 

Polski? 

3. Do kogo mieszkańcy woj. warmińsko-mazurskiego 

mają się zwrócić o pomoc w celu przyspieszenia 

procedur związanych z udostępnieniem lotniska 

Olsztyn-Dajtki jako bazy dla Lotniczego Pogotowia 

Ratunkowego? 

Z poważaniem 

Olsztyn, dnia 17 marca 2010 r. 

Poseł Wojciech Kossakowski 


(nr 15500) 


w sprawie sytuacji gminy Janowiec Kościelny 

i innych małych gmin, do których zadań 

własnych należy planowanie i finansowanie 

oświetlenia dróg publicznych znajdujących 

się na terenie gminy 

Na terenie gminy Janowiec Kościelny, jak i innych 

gmin w całej Polsce znajdują się następujące drogi 

publiczne: lokalne, gminne, powiatowe, wojewódzkie 

i krajowe. Gmina także jest położona w pobliżu trasy 

E7. Tymczasem Prawo energetyczne w art. 18 ust. 1 

pkt 2 i 3 mówi, że „do zadań własnych gmin w zakresie 

zaopatrzenia w energię elektryczną należy m.in. 

planowanie i finansowanie oświetlenia dróg publicznych 

znajdujących się na terenie gminy”. 

Tym sposobem gmina Janowiec Kościelny płaci 

za nieawaryjne funkcjonowanie oświetlenia przy „nie 

swoich” drogach, to jest powiatowych i wojewódzkich, 

oraz odpowiada też za podstawowe remonty, 

wymiany żarówek, konserwacje itp. Co więcej, musi 

budować nowe linie, które po wybudowaniu przekazuje 

nieodpłatnie dla zakładu energetycznego. Rząd 

zrzuca wiele różnych zadań na samorządy, wystarczająco 

i adekwatnie ich nie rekompensując. Mam tu 

na uwadze zwłaszcza małe gminy, takie jak Janowiec 

Kościelny, która na realizację zadań zleconych otrzymuje 

niewielkie środki, które tylko w części pokrywają 

ponoszone wydatki. Budżet gminy nie wystarcza 

nawet na realizację podstawowych zadań gminy. 

A podkreślić trzeba, że gmina osiąga minimalne dochody 

własne z rolnictwa, które nie funkcjonowałoby,

79 

gdyby nie dotacje z Unii Europejskiej. Poza tym gmina 

nie osiąga żadnych zysków, gdyż nie ma na jej 

terenie żadnego przemysłu czy usług. 

Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych i Autostrad 

chce podpisania z gminą Janowiec Kościelny umowy 

na zainstalowanie przez gminę 231 lamp średniej 

mocy, które potem trzeba będzie utrzymać, konserwować, 

naprawiać i ponosić wydatki na opłaty za zużytą 

przez nie energię w szacowanej kwocie ok. 100– 

–150 tys. zł. Trudno sobie wyobrazić wygospodarowanie 

środków z niewielkiego budżetu gminy na ten 

cel, w sytuacji gdy realizuje ona również wydatki na 

opiekę społeczną, dowożenie uczniów do szkół, dożywianie, 

oświatę i inne. 

W nawiązaniu do sytuacji opisanej przeze mnie 

zwracam się z zapytaniem do Pana Ministra: Czy 

Pana zdaniem nie należy szczególnie zainteresować 

się sytuacją gmin takich jak Janowiec Kościelny, które 

nie są w stanie same udźwignąć nałożonego na nie 

ciężaru, zwłaszcza finansowego, realizacji zadań własnych? 

Ełk, dnia 30 marca 2010 r. 



(nr 15501) 


w sprawie likwidacji kas 

PKP Przewozów Regionalnych sp. z o.o. 

Szanowny Panie Ministrze! Wnoszę interpelację 

w sprawie sytuacji związanej z likwidacją kas Przewozów 

Regionalnych. 

Z dniem 1 kwietnia 2010 r. wygasa umowa na prowadzenie 

kas przez Przewozy Regionalne na dworcach 

PKP SA. Pasażerowie zgodnie z obietnicami 

będą mogli nabyć bilety w kasach PKP InterCity. Według 

statystyk Przewozy Regionalne posiadają ok. 

1,1 tys. kas, natomiast PKP InterCity ma ich ok. 370. 

Problem tkwi w tym, iż na większości małych dworców 

znajdują się kasy tylko Przewozów Regionalnych. 

Ponadto należy zwrócić uwagę na fakt, iż likwidacja 

kas przyczyni się do zwiększenia kolejek na 

dworcach, co będzie się przekładało na wzrost niezadowolenia 

pasażerów i tym samym na wybór innego, 

bardziej dogodnego, środka transportu. Taka sytuacja 

może doprowadzić w konsekwencji nawet do zamknięcia 

całego dworca. 

W związku z powyższym proszę Pana Ministra o 

udzielenie odpowiedzi na następujące pytania: 

1. Jakie działania Ministerstwo Infrastruktury 

zamierza podjąć w celu skłonienia PKP SA, PKP InterCity 

i Przewozów Regionalnych do szybszego uregulowania 

kwestii związanych z funkcjonowaniem 

kas i sprzedażą biletów? 

2. Dlaczego to pasażerowie mają ponosić konsekwencje 

za spór pomiędzy spółkami PKP SA i Przewozy 

Regionalne, które zarzucają sobie nawzajem, iż 

mają wobec siebie długi? 

3. Jak długo jeszcze transport kolejowy będzie 

przegrywał w walce o klienta z transportem samochodowym? 

Olsztyn, dnia 31 marca 2010 r. 



(nr 15502) 


w sprawie refundacji aparatów słuchowych 

osobom bezrobotnym 

Zgodnie z obowiązującym rozporządzeniem ministra 

zdrowia z 17 grudnia 2004 r. refundacja dwóch 

aparatów słuchowych, przy obustronnym ubytku słuchu, 

przysługuje tylko osobom czynnym zawodowo, 

dzieciom do 18 lat lub osobom do 26. roku życia, jeżeli 

wciąż się uczą. Natomiast osoby bezrobotne, podobnie 

jak emeryci i renciści, są z tego grona wyłączone, 

gdyż mogą starać się o dopłaty z NFZ na nabycie 

tylko jednego aparatu. 

Zakup aparatu słuchowego to obecnie kwota rzędu 

3–6 tys. zł. Zgodnie z obowiązującymi przepisami 

osoba niesłysząca, która korzysta z aparatu słuchowego, 

może się zwrócić do NFZ o refundację w wysokości 

560 zł, a następnie do Państwowego Funduszu 

Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych o zwrot 150% 

kwoty ustalonej przez NFZ. Co więcej, refundacja 

przez NFZ przyznawana jest tylko raz na pięć lat. 

Osoby pozostające bez pracy, niesłyszące oraz słabo 

słyszące, dla których do codziennego funkcjonowania 

aparat słuchowy jest niezbędny, mają kłopot z 

ich zakupem, gdyż NFZ pokrywa koszt aparatu tylko 

na jedno ucho. Takie działanie nie sprzyja aktywizacji 

zawodowej osób z dysfunkcjami narządu słuchu i 

jeszcze bardziej ogranicza ich powrót na rynek pracy. 

W tym przypadku podjęcie pracy zawodowej oznacza 

nie tylko poprawę sytuacji materialnej, ale, co ważniejsze, 

wzbogaca kontakty oraz pomaga w osiągnięciu 

poczucia przydatności społecznej. Zatrudnienie 

jest więc swoistego rodzaju formą terapii, która może 

przyczynić się do wzrostu poczucia własnej wartości, 

a także poprawy stanu zdrowia. 

Rehabilitacja zawodowa i społeczna osób niepełnosprawnych 

powinna być integralną częścią polityki 

społecznej państwa, dlatego też wykorzystując 

instrumenty finansowe, jakie posiada PFRON czy 

NFZ, można tym osobom przywrócić pełną lub najbardziej 

możliwą do osiągnięcia sprawność fizyczną 

i psychiczną, zdolność do pracy i zarobkowania oraz

80 

zdolność do brania czynnego udziału w życiu społecznym. 

W związku z wyżej opisaną sytuacją zwracamy 

się do Pani Minister z prośbą o odpowiedź na następujące 

pytania: 

1. Czy ministerstwo przewiduje zmianę niekorzystnych 

przepisów, które dyskryminują osoby bezrobotne? 

2. Czy osoby z dysfunkcjami narządu słuchu będą 

mogły starać się o dopłaty NFZ na zakup dwóch aparatów 

słuchowych? 

Z poważaniem 


Posłanki Marzena Machałek 

i Izabela Kloc 


(nr 15503) 


w sprawie wysokości i celu świadczenia 

pielęgnacyjnego w świetle orzeczenia TK 

z dnia 18 lipca 2008 r. 

Szanowna Pani Minister! Zgodnie z obowiązującą 

regulacją prawną świadczenie pielęgnacyjne jest 

świadczeniem pieniężnym, o które ubiegać się mogą 

osoby rezygnujące z zatrudnienia w celu podjęcia 

opieki nad poważnie niepełnosprawnym członkiem 

rodziny. Wraz z wypłatą świadczenia odprowadzana 

jest składka emerytalno-rentowa, która umożliwia 

nabycie uprawnień emerytalnych osobom pobierającym 

świadczenie. Wysokość tego świadczenia 

to obecnie 520 zł. Trybunał Konstytucyjny w swoim 

orzeczeniu w dniu 18 lipca 2008 r. stwierdził m.in.: 

„Celem świadczenia jest zastąpienie dochodu, wynikającego 

ze świadczenia pracy, której nie może podjąć 

osoba pielęgnująca dziecko niepełnosprawne, 

również pełnoletnie”. Bezspornym jest fakt, że opieka 

nad osobą niepełnosprawną wymaga wiele poświęceń, 

zaangażowania, trudu, nieprzeliczalnych 

na walor pieniężny. Osoby te żyją jednak w konkretnej 

rzeczywistości, rządzącej się prawem wymiany 

pieniądza na środki higieniczne, lekarstwa, żywność, 

ubrania etc. Truizmem jest stwierdzenie, że 

wymieniona kwota 520 zł nie przystaje do codzienności, 

z jaką muszą zmierzać się rodziny osób niepełnosprawnych. 

Wobec powyższego pytamy Panią Minister: 

1. Czy w ministerstwie trwają prace przystosowujące 

istniejące regulacje prawne dotyczące głównie 

wysokości świadczenia pielęgnacyjnego do orzeczenia 

Trybunału Konstytucyjnego z dnia 18 lipca 2008 r.? 

2. Jeśli celem świadczenia pielęgnacyjnego jest, jak 

czytamy w orzeczeniu, „zastąpienie dochodu wynikającego 

ze świadczenia pracy”, to dlaczego wartość 

świadczenia pielęgnacyjnego nie jest co najmniej równa 

minimalnemu wynagrodzeniu w naszym kraju? 

Z poważaniem 



(nr 15504) 

Posłanki Izabela Kloc 

i Marzena Machałek 


w sprawie braku miejsc dla dzieci 

w przedszkolach w perspektywie decyzji 

Ministerstwa Edukacji Narodowej 

o przeznaczeniu środków finansowych 

na promocję przedszkoli w mediach 

Szanowna Pani Minister! Polska jest jednym z krajów 

UE, który ma najmniej miejsc w przedszkolach. 

Jednocześnie w ostatnich latach nasila się trend, którego 

objawem jest brak miejsc w przedszkolach dla 

dzieci chcących tam przebywać. Rodzice dzieci stoją 

często w kolejkach do zapisów do przedszkola, te, mając 

wybór, stosują swoistą selekcję dzieci. 

Z danych wynika, że do przedszkoli w całym kraju 

nie chodzi pół miliona dzieci, a tylko w województwie 

śląskim – 40 tys. Problem dotyczy nie tylko kwestii 

budowy nowych placówek, ale też inwestycyjnego dofinansowania 

przedszkoli już istniejących. W zarysowanej 

perspektywie medialne doniesienia o tym, że 

rząd chce wydać do 745 tys. zł na promocję przedszkoli 

w mediach, muszą budzić co najmniej zdziwienie. 

Wobec powyższego pytamy Panią Minister: 

1. Jakie są plany ministerstwa dotyczące rozwoju 

sieci przedszkoli? W jaki sposób ministerstwo planuje 

zwiększyć liczbę miejsc w przedszkolach? 

2. Jaka była intencja ministerstwa, która znalazła 

odzwierciedlenie w decyzji przeznaczenia środków 

finansowych na promocję przedszkoli w mediach w 

sytuacji, gdzie miejsc w przedszkolach dramatycznie 

brakuje? 

3. W jaki sposób została rozdysponowana kwota 

243 mln euro Europejskiego Funduszu Społecznego 

przeznaczona przez rząd na upowszechnienie edukacji 

przedszkolnej? 

Z poważaniem 



i Marzena Machałek

81 


(nr 15505) 


w sprawie wzrostu bezrobocia w świetle 

danych GUS za styczeń 2010 r. 

Szanowna Pani Minister! Jak czytamy w komunikacie 

Głównego Urzędu Statystycznego, styczeń 

2010 r. był kolejnym miesiącem, w którym odnotowano 

wzrost liczby bezrobotnych i stopy bezrobocia zarówno 

w stosunku do poprzedniego miesiąca, jak i do 

analogicznego okresu 2009 r. 

Liczba bezrobotnych zarejestrowanych w urzędach 

pracy w końcu stycznia 2010 r. wyniosła 2052,5 

tys. osób (w tym 1024,9 tys. kobiet) i była wyższa niż 

przed miesiącem o 159,8 tys. osób (tj. o 8,4%). W ujęciu 

rocznym wzrosła ona o 418,1 tys. (w analogicznym 

okresie 2009 r. zanotowano jej wzrost o 160,6 

tys., tj. o 10,9%). 

Z danych na koniec stycznia 2010 r. wynika też, 

że 216 zakładów pracy zadeklarowało zwolnienie w 

najbliższym czasie 27,7 tys. pracowników, w tym z 

sektora publicznego 12,6 tys. osób (przed rokiem odpowiednio 

175 zakładów, 13,9 tys. pracowników, w 

tym z sektora publicznego 3,1 tys. osób). 

W związku z powyższym pytamy Panią Minister: 

1. W jaki sposób ministerstwo diagnozuje przyczyny 

wzrostu bezrobocia, w czym widzi jego przyczyny? 

2. W jaki sposób ministerstwo zamierza przeciwdziałać 

rosnącemu bezrobociu, szczególnie wśród kobiet, 

i wesprzeć regiony, w których odnotowuje się 

największy wzrost bezrobocia w skali kraju? 

Z poważaniem 



(nr 15506) 



i Marzena Machałek 

w sprawie zaniedbań dotyczących budowy 

obwodnicy Bydgoszczy w ramach 

drogi ekspresowej S5 

Zwracam się do Pana Ministra z interpelacją poselską 

dotyczącą zaniedbań dotyczących budowy bydgoskiego 

odcinka drogi ekspresowej S5. 

Mieszkańcy Bydgoszczy oraz regionu z ogromnym 

zbulwersowaniem przyjęli fakt kolejnego odłożenia w 

czasie decyzji środowiskowej zezwalającej na rozpoczęcie 

prac przy budowie bydgoskiego odcinka trasy S5. 

W interpelacji złożonej do Pana Ministra jesienią 

ubiegłego roku przedstawiłem historię zaniedbań i 

opóźnień przy pracach nad budową tej drogi. W odpowiedzi 

zapewnił Pan Minister, że wszystko idzie 

zgodnie z planem. W styczniu podczas wizyty w jednej 

z bydgoskich redakcji zapowiedział Pan Minister, 

iż na wiosnę zostaną w końcu uzyskane wszystkie 

konieczne zezwolenia. Do końca marca Generalna 

Dyrekcja Ochrony Środowiska miała wydać ostateczną 

decyzję. Obietnica ta dała mieszkańcom nadzieję, 

że koniec problemów z budową S5 jest bliski. 

Niestety, w ostatnich dniach podana została informacja, 

że raport o oddziaływaniu drogi na środowisko 

przygotowany przez Generalną Dyrekcję Dróg 

Krajowych i Autostrad jest po raz kolejny niepełny. 

Wydanie decyzji zostało ponownie odłożone w czasie. 

Tym razem do końca czerwca. 

W związku z tą sytuacją proszę Pana Ministra o 

odpowiedź na następujące pytania: 

1. Co chciałby Pan Minister powiedzieć mieszkańcom 

Bydgoszczy i regionu, od 2 lat oglądającym spektakl 

przygotowywania raportu, a następnie odsyłania 

go do uzupełnienia? 

2. Czy zamierza Pan Minister wyciągnąć konsekwencje 

wobec podległych mu osób odpowiadających 

za powstające ciągle opóźnienia? 

3. Czy nie uważa Pan Minister, że działania pracowników 

GDOŚ domagających się bardziej szczegółowej 

inwentaryzacji przyrodniczej przekroczyły już 

granice zdrowego rozsądku i są przejawem swoistej 

nadgorliwości? Czy w związku z tym zamierza Pan 

Minister zwrócić się do pana premiera o skontrolowanie 

działań resortu ochrony środowiska i podległych 

mu instytucji? 

Z poważaniem 



(nr 15507) 

Poseł Andrzej Walkowiak 


w sprawie kosztów utrzymania i opłat dostaw 

energii elektrycznej przy modernizowanych 

drogach krajowych 

Szanowny Panie Ministrze! Zgodnie z art. 18 ust. 1 

pkt 2 i 3 ustawy Prawo energetyczne „do zadań własnych 

gmin w zakresie zaopatrzenia w energię elektryczną 

należy: planowanie i finansowanie oświetlenia 

dróg publicznych znajdujących się na terenie 

gminy”. W ślad za tym zapisem oddziały Generalnej 

Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad przysyłają do

82 

gmin, których procedura dotyczy, umowę w sprawie 

wspólnej realizacji rozbudowy drogi. W umowach 

tych gminy zobowiązują się do ponoszenia kosztów 

utrzymania i dostawy energii elektrycznej w związku 

z planowaną modernizacją infrastruktury. 

W wielu przypadkach budżety gmin nie pozwalają 

na zapewnienie utrzymania, konserwacji, ponoszenia 

kosztów dostawy i zużycia energii, jakie wiążą 

się z oświetleniem dróg krajowych. Jako przykład 

służyć może gmina Janowiec Kościelny, przez którą 

przebiega droga S7 objęta planami przebudowy. 

Oświetlenie instalowane będzie przy węźle komunikacyjnym 

ulokowanym poza terenem zabudowanym 

w odległości kilkunastu kilometrów od siedziby gminy. 

Budżet tej rolniczej gminy na rok 2010 wynosi 10 

320 tys. zł, a szacowane koszty dostarczenia i utrzymania 

oświetlenia są na poziomie 100–150 tys. zł 

rocznie, co stanowi 1,5% dochodów gminy. 

W związku z tym uprzejmie proszę o odpowiedź 


Jak rząd zamierza pomóc gminom w realizacji 

nałożonych na nie obowiązków, jeśli nie są one w stanie 

im finansowo podołać? 

Czy nie należałoby wprowadzić zmian do ustawy 

Prawo energetyczne, które odciążyłyby budżety gmin 

w wyżej opisanej sytuacji? 

Uprzejmie proszę o wyjaśnienie poruszonych kwestii. 

Z poważaniem 



(nr 15508) 


Poseł Janusz Cichoń 

w sprawie zabezpieczenia świadczeń 

zdrowotnych mieszkańcom domów pomocy 

społecznej 

Szanowna Pani Minister! W imieniu dyrektorów 

domów pomocy społecznej woj. lubuskiego zwracam 

się do Pani z interpelacją poselską w sprawie zabezpieczenia 

świadczeń zdrowotnych mieszkańcom domów 

pomocy społecznej. Docierają do mnie sygnały o 

dużych trudnościach w tym zakresie. Aktualna forma 

opieki pielęgniarskiej oferowanej mieszkańcom DPS- 

-ów przez NFZ jest niewystarczająca i nie uwzględnia 

specyfiki pensjonariuszy tych placówek. 

Domy pomocy społecznej w myśl obowiązujących 

przepisów ustawy o pomocy społecznej z dnia 12 marca 

2004 r. nie są zakładami opieki zdrowotnej. Powinny 

jednak umożliwić i organizować mieszkańcom 

pomoc w korzystaniu ze świadczeń zdrowotnych 

przysługujących im na podstawie odrębnych przepisów. 

Świadczenie usługi pielęgniarskiej na podstawie 

ustawy o świadczeniach zdrowotnych ze środków publicznych 

na rzecz mieszkańca DPS w obecnym 

kształcie stwarza poważne bariery. Z danych zebranych 

we wszystkich DPS-ach woj. lubuskiego, wynika, 

że tylko 1400 osób na 2356 mieszkańców dokonało 

wyboru lekarza pierwszego kontaktu, a jedynie 

470 pacjentów – pielęgniarki środowiskowej. Istnieją 

duże trudności w dostępie do tej formy opieki, ponieważ 

pielęgniarki środowiskowe nie przyjmują deklaracji 

na świadczenia od osób z domów pomocy społecznej 

lub bardzo ograniczają zakres świadczenia 

tych usług, uznając je za zbyt nisko wyceniane. Zawieranie 

zaś kontraktów NFZ z domami pomocy społecznej 

jest niemożliwe, ponieważ są to de facto domy 

opieki, a nie zakłady opieki zdrowotnej. Konieczne 

jest stworzenie nowego rodzaju świadczenia, które 

we właściwy sposób będzie realizowało usługi pielęgniarskie, 

ponieważ obecnie zawierane kontrakty nie 

uwzględniają specyfiki DPS-ów i jego pensjonariuszy 

wymagających coraz częściej całodobowych wzmożonych 

świadczeń medycznych. 

Wraz z zawieraniem umów na świadczenie pielęgniarskiej 

opieki długoterminowej wygasły umowy na 

świadczenie przez pielęgniarki pomocy w ramach opieki 

zadaniowej. Wprowadzenie zasady długoterminowości 

(pomoc przysługuje głównie podopiecznym leżącym) 

spowodowała, że nie wszyscy mieszkańcy DPS- 

-ów kwalifikują się do nowej formy opieki pielęgniarskiej. 

Wielu mieszkańców spełnia kryteria przyjęcia 

do całodobowych zakładów opiekuńczo-leczniczych, 

ale nie przysługuje im opieka długoterminowa. 

Jak jednak wynika z informacji otrzymanych od 

dyrektorów domów pomocy społecznej z woj. lubuskiego, 

domy pomocy są tańszą formą opieki niż zakłady 

opiekuńczo-lecznicze. Z dokonanych symulacji 

wynika, że DPS jest tańszą formą niż placówki opiekuńczo-lecznicze 

czy pielęgnacyjno-opiekuńcze działające 

w ramach ZOZ. 

Symulacja dla woj. lubuskiego przy założeniu, że 

ok. 50% mieszkańców DPS-ów, tj. 1178 osób, kwalifikuje 

się do stacjonarnej opieki zdrowotnej w ZOL 

(dane wstępne przekazane mi przez DPS-y) wskazuje 

domy pomocy jako dużo tańsze formy opieki pielęgniarskiej. 

Koszt kontraktu: 

1) Zakład opiekuńczo-leczniczy: 

— 1 osoba x 63 zł/dobę, koszt miesięczny: 1890 zł, 

koszt roczny: 22 680 zł; 

— 1178 osób x 63 zł/dobę, koszt miesięczny: 

2 226 420 zł, koszt roczny: 26 717 040 zł. 

2) Opieka długoterminowa domowa w środowisku: 

— 1 osoba x 24 zł/osobodzień, koszt miesięczny: 

720 zł, koszt roczny: 8640 zł; 

— 1178 osób x 24 zł/osobodzień, koszt miesięczny: 

848 160 zł, koszt roczny: 10 177 920 zł. 

3) Opieka długoterminowa domowa pod tym samym 

adresem zamieszkania (DPS): 

— 1 osoba x 9,60 zł/osobodzień, koszt miesięczny: 

288 zł, koszt roczny: 3456 zł;

83 

— 1178 osób x 9,60 zł/osobodzień, koszt miesięczny: 

339 264 zł, koszt roczny: 4 071 168 zł. 

W ujęciu jednostkowym (na przykładzie DPS w 

Dobiegniewie) – osoby kwalifikujące się do opieki długoterminowej 

domowej spełniające również kryteria 

do świadczeń pielęgnacyjnych i opiekuńczych w ramach 

opieki stacjonarnej ZOL. 

Koszt kontraktu: 

I. Dom pomocy społecznej: 

— 30 osób x 9,60 zł/osobodzień, koszt miesięczny: 

8640 zł, koszt roczny: 103 680 zł. 

II. Zakład opiekuńczo-leczniczy: 

— 30 osób x 63 zł/dobę, koszt miesięczny: 56 700 zł, 

koszt roczny: 680 400 zł. 

III. Opieka długoterminowa domowa w środowisku: 

— 30 osób x 24 zł/osobodzień, koszt miesięczny: 

21 600 zł, koszt roczny: 259 200 zł. 

Wniosek. Świadczenie w ramach opieki długoterminowej 

w DPS-ach jest 6,5 raza tańsze niż w ZOL i 

2,5 raza niż w środowisku. 

Biorąc pod uwagę powyższe zestawienie, należy 

się zastanowić nad dofinansowaniem opieki pielęgniarskiej 

w DPS-ach. Jak pokazują dane, bardziej 

opłacalna z punktu widzenia państwa, ale też i 

mieszkańców DPS-ów, byłaby ta forma opieki. 

Niezrozumiałe jest także znaczne zróżnicowanie 

stawek za osobodzień usług pielęgniarek, wykonujących 

ten sam zakres obowiązków w DPS-ach, które 

zawarły kontrakty z Narodowym Funduszem Zdrowia, 

uwzględniając nawet konieczność dojazdu pielęgniarek 

w środowisku. Zgodnie z obowiązującym 

rozporządzeniem ministra zdrowia z dnia 16 grudnia 

2009 r. w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu 

świadczeń pielęgnacyjnych w ramach opieki 

długoterminowej oraz zarządzeniem nr 93/2009/ 

DSOZ prezesa NFZ z 30 grudnia 2009 r. zmieniającym 

zarządzenie w sprawie określania warunków 

zawierania i realizacji umów, wprowadzono podział 

usług dla pacjentów zamieszkałych pod różnymi adresami 

oraz znajdujących się pod jednym adresem (w 

domach pomocy społecznej). 

Wprowadzenie tego podziału zostało przyjęte 

przez pielęgniarki ze zrozumieniem. Natomiast wątpliwą 

kwestią, wymagającą naprawy, jest zróżnicowanie 

stawki bazowej za świadczenie usługi pielęgniarskiej 

w środowisku i DPS-ach. Pielęgniarka 

otrzymuje w domu pomocy społecznej stawkę 9,60 zł 

za osobodzień, podczas gdy pielęgniarka świadcząca 

opiekę w środowisku (24 zł za osobodzień). Dane odnoszą 

się do woj. lubuskiego. To samo zróżnicowanie 

dotyczy stawki bazowej usługi dziennej w poszczególnych 

województwach. W woj. lubuskim, jak wspomniano 

powyżej, kwota ta wynosi 24 zł, natomiast w 

województwach sąsiednich (np. w województwach 

dolnośląskim i wielkopolskim) jest to suma 32 zł. 

Niezrozumiałe jest wprowadzenie tak dyskryminującego 

podziału. Pielęgniarki w całym kraju, zawierające 

kontrakt z Narodowym Funduszem Zdrowia, 

muszą mieć przecież takie same kompetencje przy 

świadczeniu podobnego zakresu usług. 

Podobnie niezrozumiałe jest zaplanowanie w budżecie 

oddziału lubuskiego NFZ tak niskiej kwoty na 

opiekę długoterminową, tj. tylko 3600 tys. zł na cały 

rok 2010. W budżecie krajowym przyjęto, że na ten 

rodzaj świadczenia przeznacza się 1,7% ogólnych 

środków finansowych. W woj. lubuskim ten wskaźnik 

wynosi tylko 0,03%. Licząc wskaźnikiem 1,7%, na 

opiekę długoterminową NFZ w woj. lubuskim winien 

przeznaczyć na rok 2010 kwotę 23 186 tys. zł. 

Dzielenie i różnicowanie tych stawek ma swoją negatywną 

konsekwencję w postaci odpływu kadry pielęgniarskiej 

z domów pomocy społecznej w woj. lubuskim. 

Wiele postępowań konkursowych o świadczenie 

opieki długoterminowej zostało przez oddziały NFZ 

unieważnione ze względu na brak wpływu ofert. Tylko 

połowa z przewidzianych kontraktów została podpisana 

(stan na dzień 1 marca 2010 r.). Pielęgniarki 

wybierają możliwość bardziej opłacalnej pracy w POZ, 

bojkotując podjęcie świadczeń w DPS-ach. Stawki, 

które pielęgniarki otrzymują za świadczenie opieki w 

domach, są przeznaczane nie tylko na ich płace, ale 

także na materiały lecznicze i pomocowe. W woj. lubuskim 

pielęgniarka otrzymuje maksymalnie ok. 

3600 zł w ramach zawartego kontraktu. Stąd zakres 

świadczeń jest ograniczany. Pielęgniarki podejmujące 

świadczenia w DPS-ach muszą być wyposażone w odpowiedni 

neseser, co jest zupełnie zbyteczne. Wszystkie 

DPS-y mają bowiem doskonale wyposażone gabinety 

zabiegowe, z których mogą one korzystać. Ten 

fakt powinien być uwzględniony, aby nie generować 

dodatkowych, niepotrzebnych kosztów. 

Brak odpowiedniej i niewystarczającej kadry do 

obsługi mieszkańców DPS-ów i konieczność oszczędzania 

zmusza dyrektorów pomocy społecznej do korzystania 

z budżetu swojej placówki, a więc także ze 

środków z odpłatności mieszkańców. Ten stan powoduje 

bardzo poważne problemy z kierowaniem osób 

do domów pomocy. Osoby wymagające opieki pozostawiane 

są w środowisku, a świadczone usługi opiekuńczo-lecznicze 

nie są dostateczną formą pomocy. 

Wprowadzenie zasady długoterminowości pozbawiło 

wiele osób realnej opieki pielęgniarskiej. Według 

dyrektorów domów pomocy społecznej przyjęta skala 

Barthela jest zbyt sztywną regułą, która nie uwzględnia 

indywidualnych potrzeb mieszkańców DPS-ów. 

Skala ta jest zupełnie nieprzydatna przy określaniu 

stanu zdrowia i zakresu niezbędnej pomocy medycznej. 

Jest zupełnie nieadekwatna w przypadku osób z zaburzeniami 

psychicznymi czy z ranami przewlekłymi 

(np. odleżyny, owrzodzenia). Osoby te często przekraczają 

40 pkt w skali Barthela, ale bezwzględnie wymagają 

świadczeń z zakresu opieki długoterminowej. Pielęgniarki 

świadczące opiekę w domach pomocy podkreślają, 

że wielu pacjentów to osoby niepełnosprawne, w 

tym też niepełnosprawne intelektualnie. Często też 

utrudniony jest z nimi kontakt werbalny. By zapewnić 

opiekę tym pensjonariuszom, pielęgniarka musi nawiązać 

z nimi więź. Przy dużej liczbie pacjentów z do-

84 

mów pomocy społecznej i niewielkiej liczbie pielęgniarek 

niemożliwe jest poświecenie dostatecznego czasu 

tym mieszkańcom. Ze względu na specyfikę chorób 

wymagają oni stałej opieki pielęgniarskiej. W opinii 

dyrektorów DPS-ów, jak również samych pielęgniarek 

opieka długoterminowa świadczona na rzecz mieszkańców 

DPS-ów powinna być wypunktowana i w zależności 

od tej punktacji wyceniana. Od tego zależy 

bezpieczeństwo zdrowia pensjonariuszy DPS-ów. Każdy 

pacjent powinien być oceniany według stanu zdrowia, 

a nie według skali Barthela. 

Ponadto konieczne jest ustanowienie w domach 

pomocy społecznej całodobowego dyżuru pielęgniarki, 

która byłaby w stanie zająć się pacjentami, którzy 

w danym momencie wykazują szczególną potrzebę 

opieki. Kontrakty są ponadto zawierane na zbyt krótki 

okres. To powoduje niepokój i brak stabilności w 

świadczeniu usług pielęgniarskich ze strony podmiotów 

zainteresowanych wykonywaniem świadczeń w 

DPS-ach. Z tego względu konieczne jest ich wydłużenie 

(np. na 3 lata). 

Biorąc pod uwagę fakt, że jesteśmy krajem starzejącym 

się, ze znacznym odsetkiem osób starszych, 

problem ten będzie narastał, a nierozwiązany w najbliższej 

przyszłości może spowodować poważne trudności 

w zabezpieczeniu świadczeń zdrowotnych tych 

osób. W świetle powyższego wydaje się zasadne stworzenie 

nowego produktu, który będzie uwzględniał 

specyfikę klienta, jakim jest mieszkaniec DPS. 

Biorąc pod uwagę powyższe problemy, zwracam 

się do Pani Minister z następującymi pytaniami: 

1. Czy w Ministerstwie Zdrowia prowadzone są 

prace nad wypracowaniem nowego jednolitego produktu 

w zakresie świadczeń zdrowotnych dla mieszkańców 

domów pomocy społecznej, który uwzględnia 

ich specyficzne potrzeby? 

2. Czy możliwe jest wprowadzenie takiej formy 

kontraktu między pielęgniarkami a Narodowym 

Funduszem Zdrowia, który będzie gwarantował 

wszystkim mieszkańcom DPS-ów należytą opiekę 

zdrowotną, bez względu na to, czy kwalifikują się do 

pielęgniarskiej opieki długoterminowej? 

3. Jaki jest powód różnicowania stawki bazowej 

usługi pielęgniarskiej świadczonej w środowisku i 

pod jednym adresem zamieszkania (w domach pomocy 

społecznej)? 

4. Dlaczego stawki bazowe usługi dziennej diametralnie 

się od siebie różnią w poszczególnych województwach? 

5. Czy jest możliwe zniesienie wymogu wyposażenia 

pielęgniarek w DPS-ach w walizki w sytuacji korzystania 

z gabinetów zabiegowych w DPS-ach (potwierdzonych 

umową z dyrektorem)? 

7. Jaka jest opinia Pani Minister na temat poruszonych 

problemów? 

Z poważaniem 

Sulęcin, dnia 1 kwietnia 2010 r. 

Poseł Bożena Sławiak 


(nr 15509) 

do ministra finansów 

w sprawie raportu Międzynarodowego 

Funduszu Walutowego dotyczącego redukcji 

polskiego deficytu finansów publicznych 

Szanowny Panie Ministrze! W zaprezentowanym w 

końcu stycznia „Planie rozwoju i konsolidacji finansów 

2010–2011” rząd przyznał, że w tym roku relacja długu 

publicznego do PKB niewątpliwie przekroczy pierwszy 

z ustawowych progów ostrożnościowych (50%), zbliżając 

się do kolejnego progu (55%), przy równoczesnym 

ryzyku przekroczenia go w roku kolejnym. 

Z kolei w przyjętej na początku lutego aktualizacji 

programu konwergencji rząd przewidywał, że zadłużenie 

sektora rządowego i samorządowego, które 

wyniosło 50,7% PKB na koniec 2009 r., zwiększy się 

do 53,1% w 2010 r. oraz do 56,3% w 2011 r. i do 55,8% 

w 2012 r. Natomiast Międzynarodowy Fundusz Walutowy 

(MFW) spodziewa się, że zadłużenie sektora 

finansów publicznych będzie nadal rosnąć i w rezultacie 

w 2014 r. osiągnie poziom 62% PKB. 

W marcu opublikowany został raport Międzynarodowego 

Funduszu Walutowego dotyczący redukcji 

polskiego deficytu finansów publicznych, według którego 

planowana redukcja polskiego deficytu finansów 

publicznych do 3% w 2012 r. jest przedsięwzięciem 

zbyt wygórowanym. W ocenie MFW zejście z deficytem 

do wymaganego w kryteriach z Maastricht poziomu 

3% PKB powinno być stopniowe i rozłożone na 

kilka lat. „Redukcja deficytu do 3% PKB w 2012 r. 

byłaby naszym zdaniem zbyt ambitna, biorąc pod 

uwagę, że ożywienie gospodarcze jest zbyt niepewne 

– napisano w ocenie – zalecamy więc zacieśnianie 

fiskalne rzędu 0,5–1% PKB rocznie w ciągu najbliższych 

5 lat, dzięki czemu deficyt spadłby do poniżej 

3% PKB w 2013 r. lub w 2014 r.” 

Szanowny Panie Ministrze, wobec powyższego 

proszę o ustosunkowanie się do powyższej kwestii, a 

tym samym udzielenie odpowiedzi na następujące 

pytania: 

1. Jak rząd planuje w 2011 r. i latach następnych 

redukcję długu publicznego? 

2. Jakie wydatki budżetowe będą ulegały zmniejszeniu, 

a z jakich źródeł przewiduje się zwiększenie 

wpływów do budżetu państwa? 

3. Czy rząd planuje podwyżkę podatków od osób 

fizycznych i prawnych? 

4. Czy rząd planuje podwyżkę składek ubezpieczeniowych 

i składki zdrowotnej? 

5. Czy rząd planuje wprowadzenie podatku liniowego? 

Z poważaniem 


Poseł Tadeusz Tomaszewski

85 


(nr 15510) 


w sprawie rządowego projektu ustawy Prawo 

o organizmach genetycznie zmodyfikowanych 

Szanowny Panie Ministrze! W dniu 9 lutego odbyło 

się w Sejmie publiczne wysłuchanie rządowego 

projektu ustawy Prawo o organizmach genetycznie 

zmodyfikowanych, na którym zabrali głos przedstawiciele 

środowiska naukowego, specjaliści w zakresie żywienia, 

ochrony środowiska, biologii molekularnej, weterynarii, 

ekonomii i innych dziedzin. Przedstawiono 

także stanowisko Komitetu Ochrony Przyrody Polskiej 

Akademii Nauk. 

Wszyscy naukowcy zabierający głos podczas wysłuchania 

publicznego prezentowali bardzo krytyczne 

stanowisko w odniesieniu do możliwości uwalniania 

GM organizmów do środowiska, na co zezwala projekt 

nowej ustawy. Podkreślano, że obecny stan wiedzy 

naukowej w żadnym wypadku nie daje pewności, że 

żywność GM jest bezpieczna dla zdrowia konsumentów, 

a GM rośliny nie są obojętne dla środowiska. 

Podnoszono także problemy ekonomiczne, jakie 

proponowane zmiany ustawowe spowodują na polskiej 

wsi: nieuniknione zanieczyszczenie upraw tradycyjnych 

domieszką GMO, utrata certyfikatów 

przez producentów żywności ekologicznej i GMO- 

-free, utrata rynków zbytu, a także przerzucenie 

kosztów dodatkowych testów na rolników, przerzucenie 

trudu tworzenia i utrzymania stref wolnych od 

GMO na rolników. 

W przeświadczeniu naukowców zabierających 

głos podczas wysłuchania publicznego dopuszczenie 

do legalizacji upraw GMO jest wbrew interesowi naszego 

kraju i stanowi bardzo poważne zagrożenie dla 

rolnictwa o tradycyjnej strukturze typowej dla polskiej 

wsi, rolnictwa, które daje utrzymanie i godne życie 

milionom Polaków. 


proszę o odpowiedź na poniższe pytania: 

1. Czy rząd uwzględni stanowiska środowisk naukowych 

w sprawie bezpieczeństwa stosowania 

GMO? 

2. Jakie rozwiązania w ww. kwestii funkcjonują 

w wybranych krajach Unii Europejskiej? 

Z poważaniem 


Poseł Tadeusz Tomaszewski 


(nr 15511) 


w sprawie dopłat do kredytów 

mieszkaniowych dla osób tracących pracę 

Szanowna Pani Minister! Od 5 sierpnia 2009 r. 

uruchomiono dopłaty do kredytów mieszkaniowych 

dla osób, które ze względu na utratę pracy nie są w 

stanie spłacić kredytów zaciągniętych na zakup 

mieszkań. 

Wobec powyższego proszę Panią Minister o odpowiedź 


1. Ile osób złożyło wnioski o uzyskanie dopłat do 

kredytów mieszkaniowych od wejścia w życie ustawy 

do dnia 31 marca 2010 r.? 

2. Ile osób i na jaką kwotę otrzymało dopłaty do 

kredytów mieszkaniowych ze względu na utratę 

pracy? 

3. Czy okres funkcjonowania ustawy jest wystarczający 

do tego, aby podjąć jej nowelizację? Jeśli tak, 

to jakie będą kierunki nowelizacji? 

Z poważaniem 




(nr 15512) 


w sprawie realizacji programu aktywności 

osób do 30. roku życia 

Szanowna Pani Minister! W informacji prezesa 

Rady Ministrów na temat stanu realizacji programu 

działania rządu w dwa lata po jego powołaniu, w pkt 

8 pt.: „Młodzi – rynek pracy i samodzielność”, bardzo 

ogólnie opisano działania rządu i urzędów pracy adresowane 

do osób do 30. roku życia, bezrobotnych 

i poszukujących pracy. 

Wobec powyższego proszę o szczegółową informację 

w sprawie ww. programu oraz odpowiedź na następujące 

pytania: 

1. Na jakim etapie są przygotowywane przez urzędy 

pracy indywidualne plany działań adresowane do 

młodych osób bezrobotnych? 

2. Ile wyniesie pomoc finansowa w 2010 r. dla 

urzędów pracy na realizację IPD? 

3. Jaka jest maksymalna wysokość dofinansowania 

poszczególnych instrumentów w ramach IPD? 

4. Jak kształtuje się liczba bezrobotnych w wieku 

do 30. roku życia w okresie 1.01.2006–31.03.2010? 

5. Jakie inne programy wsparcia realizują urzędy 

pracy z udziałem środków Funduszu Pracy i środków

86 

europejskich w 2010 r., adresowane do grup wysokiego 

ryzyka – osób długotrwale bezrobotnych i osób po 

50. roku życia, kobiet? 

Z poważaniem 




(nr 15513) 


w sprawie orzekania kary aresztu 

za podejrzenie o popełnienie przestępstwa 

przeciwko mieniu o wartości 16 zł 

Szanowny Panie Ministrze! Środki masowego 

przekazu informują o aresztowaniu na dwa tygodnie 

osoby podejrzanej o kradzież towaru o wartości 16,10 

zł. Aresztowanego przetrzymywano z podejrzanymi 

o poważne przestępstwa i po dwóch tygodniach zwolniono, 

gdyż Policja pomyliła osoby podejrzane o przestępstwa. 

Wątpliwości budzi jednak fakt aresztowania 

za podejrzenie o przestępstwo wartości 16 zł. 

Powstaje pytanie, czy koszty aresztowania są proporcjonalne 

do dokonanej szkody. 

W związku z tym proszę o informację: Czy Pan 

Minister podejmie działania, aby w przyszłości nie 

dochodziło do takich absurdów w wymiarze sprawiedliwości? 

Z poważaniem 

Oborniki, dnia 2 kwietnia 2010 r. 


(nr 15514) 

Poseł Stanisław Stec 


w sprawie realizacji „Programu pomocy 

środowiskom popegeerowskim” 

Szanowny Panie Ministrze! W 2009 r. Agencja 

Nieruchomości Rolnych rozpoczęła realizację 3-letniego 

programu pomocy środowiskom popegeerowskim. 

Ubiegły rok był pierwszym rokiem realizacji 

programu. 

W związku z tym proszę o informację o stopniu 

realizacji tego programu w roku 2009 i celach, jakie 

zostały zrealizowane. 

Z poważaniem 



(nr 15515) 


w sprawie procesu lokowania farm 

wiatrowych 

Szanowny Panie Premierze! W ciągu dwóch lat w 

Polsce obserwowany jest rozwijający się proces lokowania 

farm wiatrowych. 

Elektrownie wiatrowe w polskim prawie budowlanym 

i procedurach administracyjnych nie mają 

określonych zapisów związanych z ich budową, eksploatacją 

– co skutecznie wykorzystują inwestorzy. 

Powstawanie farm wiatrowych często wiąże się z 

działaniem na granicy prawa, bez poszanowania krajobrazu, 

środowiska, a przede wszystkim ludzi. Społeczeństwo, 

mimo gwarancji ustawowych, nie uczestniczy 

w procedowaniu prowadzącym do zainstalowania 

elektrowni wiatrowych – rodzi to konflikty, 

zwłaszcza w sytuacji elektrowni blisko domów. Inwestorzy 

bez trudu uzyskują informacje dotyczące działek, 

którymi są zainteresowani, docierają do właścicieli 

i podpisują umowy „monopolistyczne” oraz rozpoczynają 

procedurę administracyjną. Wywierają 

nacisk na samorządy, które pod ich wpływem, zwłaszcza 

wizji dodatkowych niemałych wpływów do budżetu, 

zmieniają studium wbrew miejscowym strategiom, 

inicjują proces wydawania decyzji bez weryfikacji 

przedłożonych „badań” oddziaływania inwestycji 

na środowisko. 

Zdając sobie sprawę ze zobowiązań europejskich, 

konieczności poszukiwania alternatywnych źródeł 

energii, ale mając na uwadze dobro jednostki, środowiska, 

proszę o informacje: Czy resort gospodarki 

podejmie działania odnośnie do: 

— jednoznacznych zapisów określających lokalizację 

farm wiatrowych (projektowanie, budowę, 

utrzymanie i rozbiórkę, odległości od zabudowań – co 

najmniej 3000 m, zasady działania organów administracji 

publicznej), 

— ogłoszenia planu koniecznego i bezpiecznego dla 

Polski zasilania energii alternatywnymi źródłami, 

— wprowadzenia zakazu lokalizacji farm wiatrowych 

w sąsiedztwie obszarów chronionych prawem? 

Z poważaniem 



Oborniki, dnia 2 kwietnia 2010 r.

87 


(nr 15516) 


w sprawie zmian dotyczących finansowania 

poszczególnych działów w ramach 

Programu Rozwoju Obszarów Wiejskich 

na lata 2007–2013 

Szanowny Panie Ministrze! W biuletynie informacyjnym 

Ministerstwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi 

1–2/2010 opublikowano zrealizowane płatności w ramach 

działań PROW 2007–2013. Z przedstawionego 

materiału wynika, że zainteresowanie niektórymi 

działaniami nie zabezpiecza ich pełnego wykorzystania. 

Natomiast nadal jest bardzo duże zainteresowanie 

modernizacją gospodarstw rolnych. 

W Wielkopolsce, jak Panu Ministrowi, wiadomo 

ponad 500 wniosków złożonych w 2009 r. nie ma zabezpieczenia 

na dofinansowanie. 

W związku z tym proszę o informacje: Kiedy Pan 

Minister podejmie decyzje o zmianie wielkości środków 

na działanie: Modernizacja gospodarstw rolnych 

kosztem innych przeszacowanych działań? 

Z poważaniem 



(nr 15517) 



w sprawie środków zapobiegawczych 

stosowanych względem przedsiębiorców 

Stan faktyczny: 

W ostatnim czasie została zorganizowana konferencja 

przedsiębiorców, podczas której zastanawiano 

się nad przenikaniem się dwóch sfer – prawa, wymiaru 

sprawiedliwości i przedsiębiorców, ekonomii. Celem 

konferencji było rozpoznanie problemu odpowiedzialności 

prawnej przedsiębiorców w kontekście 

stosowania różnych środków zapobiegawczych, w 

tym zwłaszcza aresztu tymczasowego. 

Przedsiębiorcy podnosili, abstrahując od prawdziwości 

czy też nie zarzutów, że częstokroć stosowanie 

środków zapobiegawczych w postaci zatrzymań i 

aresztowania ma ogromny wpływ na ich przedsiębiorstwo. 

Idzie bowiem o to, aby działania organów 

ścigania i wymiaru sprawiedliwości nie prowadziły 

bezpośrednio do upadłości firm, a co się z tym wiąże, 

likwidacji miejsc pracy. Na wspomnianej konferencji 

przedsiębiorcy przedstawili wiele przykładów prokuratorskich 

śledztw, które wpłynęły negatywnie na 

kondycję firm, tak że albo doprowadziły do ich upadłości, 

albo do deprecjacji wizerunku. Przedsiębiorcy 

wystosowali apel, w którym proszą m.in. o to, aby 

środek, jakim jest areszt tymczasowy, był stosowany 

tylko w uzasadnionych przypadkach, po wnikliwym 

zbadaniu sprawy, aby pozwolić aresztowanemu 

przedsiębiorcy na przekazanie spraw dotyczących 

prowadzenia firmy osobie uprawnionej czy aby 

usprawnić postępowania prokuratorskie. 

Ponadto podnoszą, że częstokroć nieprawidłowe 

funkcjonowanie organów ścigania w sposób pośredni 

może prowadzić do drastycznego pogorszenia się wyników 

ekonomicznych firmy. Apelują, aby interes 

ekonomiczny przedsiębiorstw był brany pod uwagę 

przy prowadzeniu czynności przez organy ścigania i 

wymiaru sprawiedliwości. Chodzi zatem nie o to, 

żeby „ulgowo” traktować przedsiębiorcę, któremu 

stawiane są zarzuty, ale o to, aby nie traktować całej 

firmy jako potencjalnie oskarżonego. Ważnym jest w 

tym zakresie oddzielenie osoby przedsiębiorcy od firmy, 

co zapewne mogłoby zapewnić firmie dalsze prawidłowe 

funkcjonowanie. 

Mówi się, że nie tyle idzie o wprowadzanie dużych 

nowelizacji w zakresie prawa powszechnie obowiązującego, 

co o bardziej racjonalną praktykę stosowania 

jego obecnych norm. 

Pytanie: 

W związku z powyższym pragniemy zapytać: Czy 

przewiduje się wprowadzenie takich modyfikacji, o 

jakich mówią przedsiębiorcy, w zakresie stosowania 

niektórych środków zapobiegawczych, jak np. tymczasowego 

aresztowania, co wyżej opisano? 




(nr 15518) 


Posłowie Tadeusz Arkit 

i Andrzej Ryszka 

w sprawie projektu ustawy o parytetach płci 

Art. 33 Konstytucji RP mówi, że: ,,Kobieta i mężczyzna 

w Rzeczypospolitej Polskiej mają równe prawa 

w życiu rodzinnym, politycznym, społecznym i 

gospodarczym. Kobieta i mężczyzna mają w szczególności 

równe prawo do kształcenia, zatrudnienia i 

awansów, do jednakowego wynagradzania za pracę 

jednakowej wartości, do zabezpieczenia społecznego 

oraz do zajmowania stanowisk, pełnienia funkcji 

oraz uzyskiwania godności publicznych i odznaczeń”. 

Ten artykuł zawiera wszystko, co jest niezbędne, aby 

kobiety mogły aktywnie uczestniczyć w życiu społecznym 

i politycznym naszego kraju. 

W związku z szeroko dyskutowanym projektem 

ustawy o parytecie płci na listach wyborczych chciał-

88 

bym zauważyć, że osoby, które popierają idee wprowadzenia 

parytetów, podnoszą przede wszystkim 

argument, że skoro kobiet jest w kraju ponad połowa, 

to o ich interesy będzie lepiej zabiegał taki sam procent 

pań u władzy. Weźmy jednak pod uwagę, że społeczeństwo 

nie jest podzielone tylko przez fakt występowania 

w nim płci. Idąc tropem odwzorowania 

mozaiki Polaków w parlamencie, musielibyśmy ustanowić 

20-procentowy udział rolników na listach wyborczych 

czy 90-procentowy udział katolików. 

Wprowadzenie parytetów zdaniem ich zwolenników 

ma też na celu zachęcenie kobiet do aktywniejszego 

udziału we władzy, życiu politycznym; według 

Pracowni Badań Społecznych 80% kobiet nie chce 

starać się o wysokie miejsca w polityce. Chciałbym w 

tym miejscu zaznaczyć, że Sejm i Senat są instytucjami 

powołanymi do stanowienia prawa, do czego 

służy Sejm i Senat: do rządzenia krajem, nie zaś do 

edukowania, rozwijania obywatelskości czy terapii 

grupowej. W gestii parlamentu powinno leżeć uchwalanie 

prawa i dawanie środków na programy społecznej 

aktywizacji pań, gdyż jeżeli nawet w Polsce mamy 

do czynienia z nierównością płci, to jest to problem 

światopoglądowy, nie zaś systemowy. 

Wprowadzenie parytetów jest elementem segregacji. 

Gdyby ustawa o parytetach została przyjęta, to 

uniemożliwiłaby reprezentację płci pięknej ponad 50%, 

nawet jeżeli taka byłaby wola społeczna. Zwracam się 

z tą kwestią do Pani Minister, gdyż projekt ustawy 

parytetowej wprowadzi usankcjonowaną segregację 

płciową, a jakikolwiek rodzaj segregacji: rasowej, wiekowej, 

płciowej itp. jest narzędziem niedemokratycznym. 

Projekt wyżej wymienionej ustawy jest więc niezgodny 

z fundamentalnymi założeniami państwa prawa, 

które leżą u podstaw Konstytucji RP. 

Czy w Polsce realizowane są programy aktywizujące 

kobiety do większego udziału w życiu społecznym 

i politycznym? 

Czy struktura ludności powinna być także strukturą 

władzy? 

Z poważaniem 



(nr 15519) 


oraz 

ministra gospodarki 

Poseł Michał Stuligrosz 

w sprawie niektórych przepisów dotyczących 

Prawa farmaceutycznego 

Szanowni Państwo! Chciałbym zwrócić uwagę na 

kilka zagadnień prawnych związanych z obowiązującym 

na terenie RP Prawem farmaceutycznym. 

Przede wszystkim coraz częściej stosowaną praktyką 

jest skracanie terminów wejścia w życie rozporządzeń 

w sprawie wykazu leków podstawowych i 

uzupełniających oraz wysokości odpłatności za leki 

uzupełniające. Począwszy od 2004 r., wszystkie, poza 

jednym, takie rozporządzenia nie dochowały 14-dniowego 

vacatio legis. 

Takie działania prawne są uciążliwe dla farmaceutów 

i pacjentów, wręcz stwarzają przeszkody w 

prawidłowym prowadzeniu aptek. Zgodnie z art. 95 

ustawy Prawo farmaceutyczne z dnia 6 września 

2001 r. apteka zobowiązana jest do posiadania leków 

w ilości i asortymencie niezbędnym do zaspokojenia 

potrzeb miejscowej ludności ze szczególnym uwzględnieniem 

leków refundowanych, na które ustalono 

limit cenowy na podstawie odrębnych przepisów. Nałożenie 

na aptekę takiego obowiązku skutkować musi 

zachowaniem normalnego okresu vacatio legis, aby 

przedsiębiorca prowadzący aptekę mógł wywiązać się 

ze swoich obowiązków, nie ponosząc z tego tytułu 

żadnych szkód. Doktryna prawna i judykatura jednoznacznie 

podkreślają, że adresat normy prawnej, 

szczególnie przedsiębiorca, musi mieć zapewniony 

czas na przystosowanie swojej działalności do zmienionych 

regulacji. 

Obecnie w Ministerstwie Gospodarki trwają prace 

nad projektem ustawy o ograniczeniu barier administracyjnych 

dla obywateli i przedsiębiorców. 

Wskazany projekt liberalizuje m.in. zasady i warunki 

podejmowania oraz wykonywania działalności gospodarczej 

w zakresie prowadzenia hurtowni farmaceutycznej, 

jak też hurtowni farmaceutycznej produktów 

leczniczych weterynaryjnych. Te dwa rodzaje 

działalności po nowelizacji miałyby być działalnością 

regulowaną w rozumieniu ustawy z dnia 2 lipca 

2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (t.j. Dz. 

U. z 2007 r. Nr 155, poz. 1095, z późn. zm.). 

Proponowana konstrukcja oznacza, że do rozpoczęcia 

działalności w zakresie prowadzenia hurtowni 

farmaceutycznej i hurtowni produktów leczniczych 

weterynaryjnych wystarczy jedynie wpis do 

właściwego rejestru; znosi to obowiązek uzyskiwania 

zezwolenia. 

Po przyjęciu projektu nie obowiązywałyby również 

ograniczenia przy udzielaniu zezwoleń na prowadzenie 

aptek ogólnodostępnych. Obecny przepis 

art. 99 ust. 3 ustawy Prawo farmaceutyczne stanowi, 

że zezwolenia na prowadzenie apteki nie wydaje się, 

jeżeli podmiot ubiegający się o ww. zezwolenie prowadzi 

na terenie województwa więcej niż 1% aptek 

ogólnodostępnych. Projektowane zmiany znoszą powyższy 

artykuł, w konsekwencji może to doprowadzić 

do opanowywania rynku farmaceutycznego 

przez koncerny i monopolistów. 

Poza tym we wszystkich krajach UE z wyjątkiem 

Polski i Litwy aptekę może posiadać wyłącznie farmaceuta 

lub takowy farmaceuta musi być udziałowcem 

spółki, do której należy apteka. Wpływa to niewątpliwie 

na jakość usług farmaceutycznych.

89 

W ocenach ekspertów, zarówno krajowych jak i 

zagranicznych, leki nie powinny podlegać komercyjnym 

reklamom, gdyż tylko sprawą odpowiedniej dawki 

jest to, czy produkt leczniczy zadziała jako lek, czy 

jako trucizna. Wysoki poziom wymagań, jaki przepisy 

prawa stawiają aptekom, pozwala na stwierdzenie, 

że nie ma aptek lepszych i gorszych. Jakakolwiek reklama 

leków sprowadza się do walki cenowej, co z 

kolei wpływa na obniżenie poziomu świadczonych w 

aptekach usług. Z drugiej zaś strony zwiększa, często 

nieuzasadniony, popyt na leki. Przekłada się to na 

zwiększenie ilości kupowanych, a w tym refundowanych 

przez NFZ medykamentów. Należy zauważyć, 

że wydając pieniądze publiczne, powinniśmy to robić 

ze szczególną dokładnością. 

Jakie są przesłanki związane ze skracaniem vacatio 

legis rozporządzeń odnoszących się do wykazu 

leków podstawowych i uzupełniających? 

Jakie są powody liberalizacji w zakresie wydawania 

zezwoleń na prowadzenie aptek i hurtowni farmaceutycznych 

w przyszłym projekcie zmian w Prawie 

farmaceutycznym? 

Z poważaniem 



(nr 15520) 



w sprawie norm ograniczających 

zanieczyszczenie pyłem węglowym 

Obecne przepisy nie pozwalają instytucjom zajmującym 

się ochroną środowiska na skuteczne działania 

zmierzające do rozwiązania problemu, z jakim 

borykają się mieszkańcy Łap, a zapewne również 

inne miejscowości, w których występuje problem 

nadmiernego pylenia miałem węglowym. Związane 

to jest z dystrybucją węgla, która jest niezwykle 

uciążliwa dla mieszkańców. Podczas wyładunku, sortowania 

i załadunku węgla powstaje tak duże pylenie, 

które zanieczyszcza ogrody, skaża grunty, brudzi 

posesje oraz elewacje budynków. Zaistniałą sytuację 

zdesperowani mieszkańcy utrwalili na taśmach filmowych. 

Emisja nagrania nie pozostawia wątpliwości, 

że istotnie mieszkańcy są narażeni na znaczne 

zanieczyszczenie środowiska. Zapylenie nie pozwala 

również na swobodne wykorzystanie prywatnych terenów 

na lokalizację jakichkolwiek inwestycji – przedsiębiorstwa 

czy punktu usług. Kolejny aspekt nadmiernego 

pylenia to negatywny wpływ na zdrowie 

mieszkańców. 

Instytucje zajmujące się ochroną środowiska 

wskazują na prawne ograniczenia, które nie pozwalają 

na skuteczny pomiar zanieczyszczenia pyłem 

węglowym. 

W związku z zasygnalizowanym problemem zwracam 

się do Pana Ministra z pytaniami: 

1. Czy przepisy prawne dotyczące pylenia miałem 

węglowym są właściwe? 

2. Czy istnieje odpowiedni system kontroli? 

3. Czy Ministerstwo Środowiska planuje w najbliższym 

czasie podjąć prace zmierzające do zmiany 

istniejących przepisów, tak by emisje pyłów nie zakłócały 

normalnego funkcjonowania i życia mieszkańców 

w okolicach działalności firm zajmujących 

się dystrybucją węgla? 

Z poważaniem 

Augustów, dnia 31 marca 2010 r. 


(nr 15521) 


Poseł Leszek Cieślik 

w sprawie ustawy o ochronie przyrody 

i rozporządzenia dotyczącego gatunków 

chronionych 

Obowiązujące przepisy dotyczące hodowli ptaków 

sprawiają wiele trudności. Przepisy te z założenia 

mają na celu m.in. ochronę dzikich zwierząt. Jednakże 

w świetle przepisów takim samym przestępcą jest 

przemytnik papug odłowionych nielegalnie np. w 

Afryce i hodowca, który zakupił ptaka urodzonego w 

niewoli od innego hodowcy z terenu kraju Wspólnoty 

Europejskiej, w którym przepisy nie są tak restrykcyjne. 

Zarejestrowanie gatunków objętych przepisami 

rozporządzenia Rady (WE) nr 338/97, ujętych w 

załącznikach tego rozporządzenia, w świadomości 

hodowców i posiadaczy jest jednoznaczne z możliwością 

posiadania i obrotu. Niestety w Polsce rejestracja 

ma znaczenie jedynie ewidencyjne, nie załatwia kwestii 

legalności posiadania, hodowli i handlu. Przykładem 

są papugi – na równi traktowane jest posiadanie 

osobnika dziko żyjącego i osobnika uzyskanego dzięki 

wieloletniej hodowli i występującego jedynie w 

kontrolowanych warunkach hodowlanych. 

Kolejny problem stwarzają ustawa o ochronie 

przyrody i rozporządzenie o gatunkach chronionych. 

W wykazie gatunków chronionych przy kaczkowatych 

istnieje adnotacja: wszystkie gatunki z wyjątkiem 

gatunków łownych. Kaczki, gęsi, łabędzie to 

jedna z najbardziej licznych grup ptaków hodowanych 

amatorsko w celach ozdobnych, zaraz za papugami 

i bażantami. 

Taki zapis jest bardzo niejasny, daje w tym zakresie 

dużą władzę Komisji Faunistycznej, która uznając 

jakiś gatunek za element rodzimej awifauny, otacza

90 

go tym samym ochroną prawną, nawet jeśli ten gatunek 

w efekcie może mieć negatywne skutki dla środowiska. 

Kolejna sprawa jest taka, że z chwilą włączenia 

nowego gatunku do rodzimej awifauny setki 

hodowców automatycznie stają się przestępcami 

utrzymującymi nielegalnie gatunek chroniony, za co 

grozi grzywna lub areszt. 

Następna sprawa, która jest niepokojąca dla hodowców 

ptaków, to wpisanie gatunków pospolicie 

występujących w hodowlach na listę gatunków inwazyjnych 

(dotyczy to m.in. kaczki karolinki, kaczki 

mandarynki aleksandretty obrożnej). Co z chwilą 

wejścia rozporządzenia w życie mają uczynić z tysiącami 

ptaków, które posiadają? Może należałoby 

wprowadzić przepisy nakazujące utrzymywanie w 

warunkach uniemożliwiających ucieczkę lub możliwość 

lotu w postaci zakazu trzymania ptaków luzem 

na otwartej przestrzeni zamiast restrykcyjnych przepisów 

zakazujących posiadania? Czy Ministerstwo 

Środowiska przewiduje taką możliwość? 

Z poważaniem 



(nr 15522) 



w sprawie uregulowań prawnych 

dotyczących lokalizacji farm wiatrowych 

Na terenie woj. podlaskiego planowana jest kolejna 

inwestycja w postaci farmy wiatrowej. Budowana 

farma ma składać się 9 elektrowni wiatrowych o 

mocy 25 MW, zaś wysokość poszczególnych turbin w 

najwyższym położeniu śmigła może sięgać 150 m. 

Wiadome jest to, że taka inwestycja nie pozostanie 

bez wpływu na okoliczne miejscowości, ich mieszkańców 

oraz środowisko. Owa farma wiatrowa ma być 

zlokalizowana pośrodku 4 wsi (Prudziszki, Suchodoły, 

Białorogi i Wołownia w gm. Jeleniewo), w odległości 

380–500 m od zabudowań oraz w odległości ok. 1 

km od kolonii rozrodczej nietoperza nocka łydkowłosego 

włączonej w sieć Natura 2000. Nie bez znaczenia 

jest również poziom hałasu, na który będą narażeni 

mieszkańcy wspomnianych miejscowości. 

Ważne jest, by powstawały inwestycje, które są 

pomocne w rozwoju regionu, jednakże nie mogą one 

pogarszać sytuacji mieszkańców ani wywierać negatywnych 

skutków zdrowotnych, ekonomicznych lub 

przyrodniczych. 

Inwestycja może zostać przeprowadzona mimo 

protestów mieszkańców, którzy wnieśli ponad 200 

uwag do projektu planu, ale nie zostały one uwzględnione, 

jak również nie uwzględniono negatywnej opinii 

Ogólnopolskiego Towarzystwa Ochrony Ptaków. 

W związku z zaistniałą sytuacją zwracam się do 

Pana Ministra z pytaniami: 

1. Czy obecne rozwiązania prawne dotyczące realizacji 

inwestycji budowy farm wiatrowych są wystarczające? 

2. Czy rozważa się możliwość wprowadzenia 

szczególnych przepisów lokalizacji inwestycji budowy 

farm wiatrowych? 

Z poważaniem 



(nr 15523) 



w sprawie wydobywania gazu łupkowego 


Podczas przeprowadzonych w ostatnim czasie 

spotkań z licealistami młodzież poruszyła problem 

związany z wydobyciem gazu łupkowego i w związku 

z tym możliwość zwiększenia bezpieczeństwa energetycznego 

naszego kraju. 

Z informacji przekazywanych przez media wiadomo, 

że na terenach wokoło Lęborka zostały zlokalizowane 

potencjalne złoża gazu, który może być wydobywany 

z łupków, czyli trudno dostępnych warstw 

skalnych, położonych na głębokościach ok. 3 tys. m. 

W najbliższych kilku miesiącach mają się tam rozpocząć 

stosowne prace i odwierty. 

Z możliwością pozyskiwania gazu za pomocą tej 

metody wiązane są nadzieje dotyczące uniezależnienia 

energetycznego od obecnych podmiotów zajmujących 

się wydobyciem i przesyłem gazu ziemnego, zagwarantowaniem 

bezpieczeństwa energetycznego 

kraju, jak również zapewnieniem wielu miejsc pracy 

w obszarach objętych wydobyciem gazu łupkowego. 

Należy jednak również zwrócić uwagę na to, że 

metoda pozyskiwania tego rodzaju energii jest niezwykle 

trudna technologicznie oraz wymaga nakładów 

kilkadziesiąt razy większych niż przy wydobyciu 

gazu ze zwykłego złoża. Pojawiają się jednak 

opinie, że w dłuższej perspektywie może być atrakcyjna 

zarówno pod kątem ekonomicznym, jak i politycznym. 

W związku z powyższym pragnę zapytać: 

1. Jaki jest ogólny plan działań na najbliższy czas, 

jeśli idzie o ocenę techniczną i ekonomiczną możliwości 

pozyskiwania gazu łupkowego?

91 

2. Czy wydobycie gazu łupkowego w odpowiedniej 

ilości może być opłacalne i może doprowadzić do poprawy 

bezpieczeństwa energetycznego kraju? 

3. Jaka jest obecnie liczba udzielonych koncesji na 

poszukiwania złóż gazu łupkowego oraz czy dysponują 

nimi podmioty krajowe, czy zagraniczne? 

4. Czy przewiduje się zwiększenie nakładów mających 

na celu rozwój nowoczesnych technologii pozwalających 

na pozyskiwanie gazu łupkowego? 




(nr 15524) 

Poseł Tadeusz Arkit 

o udzielenie koncesji zazwyczaj składany jest do ministra 

właściwego dla danego rodzaju działalności. 

W związku z powyższym pragnę zapytać: 

1. Ile jest obecnie rodzajów zezwoleń, koncesji i 

licencji oraz czy planuje się zmiany w trybie ich uzyskiwania 

przez zainteresowane podmioty? 

2. Czy w związku ze zmieniającą się sytuacją rynkową, 

gospodarczą, poszczególne rodzaje powyższych 

uprawnień są poddawane analizie pod kątem ich niezbędności 

dla bezpieczeństwa państwa, środowiska 

czy też konsumentów i czy w wyniku tych analiz pojawiają 

się wnioski wskazujące na zmniejszenie liczby 

tych koncesji? 





w sprawie prowadzenia działalności 

gospodarczej wymagającej uzyskiwania 

przewidzianych prawem zezwoleń, koncesji 

i licencji 


Podczas przeprowadzonych w ostatnim czasie 

spotkań z licealistami postawiony był problem zezwoleń, 

koncesji i licencji. Mianowicie młodzież wskazywała 

na to, że w obecnym stanie prawnym funkcjonuje 

zbyt duża liczba takich uprawnień. 

Zgodnie z przepisami o swobodzie działalności 

gospodarczej przedsiębiorcy w zakresie prowadzenia 

działalności gospodarczej muszą dla możliwości jej 

prowadzenia uzyskać prawem wymagane uprawnienia. 

Są one nieodzowne w zakresie prowadzenia danego 

rodzaju działalności gospodarczej, dotyczącej 

określonych przepisami prawa działów gospodarki. 

Uprawnieniami gwarantującym przedsiębiorcom legalne 

prowadzenie działalności gospodarczej są właśnie 

licencje i koncesje lub zezwolenia. 

Uzyskanie zezwolenia bądź koncesji w przypadku 

niektórych rodzajów działalności podyktowane jest 

względami bezpieczeństwa, ochrony interesów konsumentów 

i państwa. Rodzaje działalności gospodarczej 

wymagające koncesji określa ustawa z dnia 2 

lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej, 

która każe uzyskiwać koncesje m.in. dla: poszukiwania 

i składowania kopalin, działalności związanej z 

bronią i materiałami wybuchowymi, prowadzenia 

przewozów lotniczych, działalności radiowo-telewizyjnej, 

ale również takiej podejmowanej przez średnich 

i małych przedsiębiorców działalności, jak obrót 

paliwami i energią czy ochrona osób i mienia. 

Zainteresowani licealiści podnosili jednakowoż konieczność 

zapewnienia zasady obiektywizmu dla procedury 

udzielania stosownego uprawnienia, tak aby 

wykluczyć z niego potencjalny element ocenny. Wniosek 


(nr 15525) 


w sprawie zmiany art. 17 ust. 5 pkt 2 lit. a 

ustawy o świadczeniach rodzinnych, 

która uniemożliwi przyznanie świadczenia 

pielęgnacyjnego z tytułu rezygnacji 

z zatrudnienia w celu sprawowania opieki 

nad niepełnosprawną osobą pozostającą 

w związku małżeńskim 

Szanowna Pani Minister! Ustawa o świadczeniach 

rodzinnych z dnia 28 listopada 2003 r. z późn. zm. 

uniemożliwia przyznanie najbliższym krewnym 

świadczenia pielęgnacyjnego z tytułu rezygnacji z zatrudnienia 

w celu sprawowania opieki nad niepełnosprawną 

osobą pozostającą w związku małżeńskim. 

Wyłączenie z kręgu osób, którym przysługuje 

świadczenie pielęgnacyjne, tych, którzy pozostają w 

związku małżeńskim, wydaje się głęboko krzywdzące, 

naruszające poczucie sprawiedliwości społecznej 

i nieuzasadnione. Na szczególne potraktowanie zasługują 

takie przypadki, kiedy małżonkowie są osobami 

starszymi, obydwoje posiadają znaczny stopień 

niepełnosprawności i obydwoje wymagają stałej opieki 

– opieki osoby w pełni sprawnej. 

Skoro członek rodziny chce wywiązywać się ze swoich 

obowiązków, zarówno prawnych, jak i moralnych 

wobec chorego krewnego, ale wymaga to rezygnacji z 

zarobkowania, to zasadne wydaje się, że powinien 

otrzymać odpowiednie wsparcie w postaci świadczenia 

pielęgnacyjnego, tak jak ma to miejsce w przypadku, 

kiedy np. rodzic rezygnuje z zatrudnienia, aby opiekować 

się niepełnosprawnym dzieckiem. 

Pani Minister! Z uwagi na to, że przedmiotowy 

zapis zawarty w wyżej powołanej ustawie odbierany

92 

jest jako jaskrawa niesprawiedliwość, czy nie uważa 

Pani za niezbędne wprowadzenie zmian z uwzględnieniem 

całego systemu prawnego w tym zakresie, aby 

świadczenie pielęgnacyjne mogło być przyznawane 

również osobom, które chcą zrezygnować z pracy, aby 

zaopiekować się niepełnosprawnymi pozostającym w 

związku małżeńskim (np. rodzicami)? Warunkiem 

byłoby posiadanie orzeczenie o niezdolności do samodzielnej 

egzystencji przez obydwoje małżonków. 




(nr 15526) 

Posłowie Piotr Tomański 

i Renata Butryn 


w sprawie upubliczniania informacji 

o wyborze kandydata na wolne stanowisko 

urzędnicze 

Szanowny Panie Ministrze! Informacja o wolnych 

stanowiskach w gminie, starostwie lub urzędzie marszałkowskim 

powinna być dostępna. Zamieszcza się 

ją w Biuletynie Informacji Publicznej i na tablicy 

ogłoszeń. Tak samo ogłaszane są wyniki naboru. 

Problem pojawia się, gdy inni kandydaci kwestionują 

rozstrzygnięcie konkursu. Samorządy często nie wiedzą, 

jak skutecznie i zgodnie z przepisami odpierać 

te zarzuty. 

Organy wykonawcze jednostki samorządu terytorialnego 

mają wątpliwości, czy udostępniać protokół 

zainteresowanym osobom i zamieszczać go na stronie 

internetowej. Zgodnie z art. 14 i 15 ustawy z 21 listopada 

2008 r. o pracownikach samorządowych (Dz. U. 

Nr 223, poz. 1458) do publicznej informacji podaje się 

imię i nazwisko wybranego kandydata oraz jego miejsce 

zamieszkania. Z kolei w samym protokole zamieszcza 

się dane o nie więcej niż pięciu najlepszych 

kandydatach. 

Mając na uwadze powyższe, pragnę zapytać Pana 

Ministra: 

1. Czy protokół z wynikami wyboru na wolne stanowisko 

urzędnicze może zostać opublikowany w 

Biuletynie Informacji Publicznej? 

2. Czy osoba kwestionująca wyniki naboru może 

podważyć wybór na stanowisko urzędnicze w jednostce 

samorządu terytorialnego? 



(nr 15527) 


w sprawie dotowania osobom fizycznym 

inwestycji ekologicznych 

Szanowny Panie Ministrze! Regionalne izby obrachunkowe 

kwestionują uchwały w sprawie dotowania 

osobom fizycznym inwestycji ekologicznych. 

Zgodnie ze stanowiskiem Krajowej Rady RIO od 1 

stycznia 2010 r. nie pozwalają na to przepisy. Organy 

nadzoru przyznają, iż krąg podmiotów objętych postanowieniami 

art. 221 ustawy o finansach publicznych 

to jednostki niezaliczane do sektora finansów 

publicznych, niedziałające w celu osiągnięcia zysku, 

które jednocześnie mogą wykonywać część zadań 

publicznych. Jak jednak wyjaśnia, konkretyzacja 

normy w zakresie określenia beneficjentów z art. 221 

wyżej cytowanej ustawy, a zatem również adresatów 

dotacji z budżetu, następuje jednak w ust. 2 art. 221 

u.f.p., odsyłającym w zakresie zlecania zadań i udzielania 

dotacji do przepisów ustawy o pożytku publicznym 

i wolontariacie. Do tych podmiotów nie można 

zaliczyć osób fizycznych i realizujących prywatne 

inwestycje. 

W uzasadnieniach do decyzji nadzorczych wynika, 

iż zawarta w ust. 4 kompetencja dla organu stanowiącego 

do podjęcia uchwały określającej m.in. 

tryb postępowania o udzielenie dotacji dotyczy innych 

zadań niż określone w ustawie o pożytku publicznym 

i wolontariacie. W konsekwencji nie daje 

podstaw do określania trybu obejmującego inne podmioty 

niż wskazane w ustawie o pożytku publicznym 

i wolontariacie. 

Jak podsumowują RIO, w obowiązującym stanie 

prawnym brak jest możliwości dofinansowania bezpośrednio 

z budżetu gminy w formie dotacji wydatków 

ponoszonych przez osoby fizyczne na inwestycje 

związane z modernizacją ogrzewania na proekologiczne. 

Przedstawiając powyższe, proszę o odpowiedź na 

pytanie: Czy według ministerstwa środowiska zachodzi 

potrzeba zmian we właściwych ustawach, tak aby 

osoby fizyczne mogły korzystać z dotacji na inwestycje 

ekologiczne? 

Z poważaniem 


Poseł Grzegorz Roszak 


Poseł Grzegorz Roszak

93 


(nr 15528) 


w sprawie wprowadzenia zmian 

w systemie refundacji sprzętu 

ortopedycznego i rehabilitacyjnego 

Pani Minister! W roku bieżącym Narodowy Fundusz 

Zdrowia ma ograniczyć dostęp do refundacji 

sprzętu rehabilitacyjnego i ortopedycznego. Tymczasem 

według informacji medialnych Ministerstwo 

Zdrowia generalnie nie ma zamiaru podwyższać 

ustalonych już 10 lat temu limitów dopłat. 

Zdaniem ekspertów takie ograniczenie może 

skutkować tym, że część pacjentów wymagających 

omawianego wsparcia w przyszłości może wymagać 

hospitalizacji. Równocześnie podkreślają oni konieczność 

wprowadzenia diametralnych zmian w systemie 

refundacji sprzętu ortopedycznego i rehabilitacyjnego, 

by zapobiegać dalszemu wykluczeniu społecznemu 

i zawodowemu osób, które zmuszone są korzystać 

ze wspomnianego sprzętu. 

W związku z powyższym pragnę się dowiedzieć: 

Czy Ministerstwo Zdrowia planuje wprowadzenie 

zmian w systemie refundacji sprzętu ortopedycznego 

i rehabilitacyjnego? 

Bielsko-Biała, dnia 6 kwietnia 2010 r. 


(nr 15529) 


Poseł Adam Wykręt 

w sprawie biopaliw jako problemu całego 

sektora paliwowego w Polsce 

Rok 2010 jest trzecim rokiem z rzędu, w którym 

producenci i importerzy paliw są zobowiązani do 

wprowadzania biokomponentów i biopaliw na krajowy 

rynek paliwowy. Narodowy cel wskaźnikowy, 

określający minimalny udział biokomponentów w 

paliwach i biopaliwach ciekłych wprowadzonych do 

obrotu, w roku 2010 wynosi 5,75% według wartości 

opałowej. 

Jak twierdzi Polska Organizacja Przemysłu 

i Handlu Naftowego, ze względu na obowiązujące w 

Polsce wymagania jakościowe dla paliw ciekłych 

osiągnięcie takiego udziału biokomponentów w paliwach 

nie będzie możliwe wyłącznie poprzez dodawanie 

maksymalnego dopuszczalnego poziomu biokomponentów 

(czyli maks. 5%) do każdego litra produkowanych 

i importowanych paliw silnikowych. 

Z drugiej strony biopaliwa B100 (samoistne biopaliwo 

– 100% estrów), a zwłaszcza B20 (mieszanka 

80% oleju napędowego i 20% estrów) stanowią ułamek 

paliw wprowadzanych na rynek. Barierą jest 

znikomy popyt związany z zastrzeżeniami producentów 

samochodów, a co za tym idzie, obawami posiadaczy 

pojazdów przed stosowaniem biopaliw. Popyt 

na E-85 (mieszanki do 85% bioetanolu z benzyną) 

jest praktycznie zerowy ze względu na brak pojazdów 

z silnikami typu flexi-fuel. Odbiorcami biopaliw są 

przede wszystkim zamknięte floty pojazdów. 

Od kilkunastu miesięcy przedsiębiorcy domagają 

się dopuszczenia do obrotu oleju napędowego B7, na 

co pozwala dyrektywa 2009/30/WE w sprawie jakości 

paliw oraz norma EN 590. Niestety dotychczas nie 

zostały przeprowadzone odpowiednie zmiany prawa. 

Zdaniem POPiHN nieuniknione w tej sytuacji wydaje 

się niewykonanie NCW w roku 2010, a co za tym 

idzie, drakońskie kary finansowe dla przedsiębiorców. 

Grozi to spadkiem importu paliw do Polski, a w 

konsekwencji ich niedoborem na rynku i drastycznym 

wzrostem cen. Według szacunków branży paliwowej 

wzrost ten może osiągnąć wysokość ok. 10 gr 

na litrze. W celu uniknięcia takiego scenariusza konieczne 

są natychmiastowe działania rządu i szybkie 

przyjęcie nowych rozwiązań przez Sejm. 

Oprócz barier prawnych uniemożliwiających realizację 

NCW w najbardziej efektywny i przyjazny 

dla użytkowników pojazdów sposób (czyli dopuszczenie 

mieszanki B7 i paliw syntetycznych) kolejną barierą 

jest brak wystarczających zachęt ekonomicznych. 

Obok kosztów związanych z tworzeniem oddzielnej 

infrastruktury logistycznej do obsługi biopaliw 

konieczne jest subsydiowanie ich sprzedaży 

przez producentów i importerów jako jedyna droga 

do zwiększenia popytu, a co za tym idzie uniknięcia 

drakońskich kar za niewypełnienie NCW. Wiąże się 

to z nieuzasadnionymi kosztami na poziomie ok. 1 

mln PLN dziennie. Wciąż nie jest realizowany przyjęty 

w roku 2007 „Wieloletni program promocji biopaliw 

i innych paliw odnawialnych na lata 2008– 

–2014”. Powoduje to brak wsparcia dla generowania 

popytu na biopaliwa, które dla przedsiębiorców wprowadzających 

je na rynek są paliwem droższym od 

paliw konwencjonalnych, a także mniej wydajnym 

energetycznie. Co za tym idzie, są one kosztowniejsze 

w użytkowaniu dla kierowców. 

Branża paliwowa często krytykowana jest za zbyt 

powolne wprowadzanie biopaliw do obrotu, podczas 

gdy może i musi wprowadzać tylko te paliwa, które 

odpowiadają obowiązującym przepisom jakościowym, 

i na które jest popyt. Jednocześnie ze strony administracji 

brak jest zrozumienia dla postulatów przedsiębiorców 

zmierzających do jak najbardziej efektywnej 

kosztowo realizacji programu promocji paliw odnawialnych. 

Warto zauważyć, że w wielu innych 

państwach członkowskich Unii Europejskiej nastąpiła 

weryfikacja drogi dojścia do 10% udziału energii 

odnawialnej w paliwach transportowych przewidzianego 

na rok 2020 poprzez obniżenie narodowych celów 

wskaźnikowych na najbliższe lata. Ma to związek 

z racjonalnym podejściem do wprowadzania biopaliw

94 

na rynek. Jest to szczególnie ważne w obecnej sytuacji 

ekonomicznej. Ponadto w państwach, w których 

NCW jest równie wysoki jak w Polsce, do obrotu są 

dopuszczone paliwa B7 i E10. Stosowane są także 

takie rozwiązania jak handel nadwyżkami, rozliczenie 

NCW w okresach dwuletnich oraz zaliczanie paliw 

syntetycznych do realizacji NCW. 

W związku z powyższym mam następujące pytania 

do pana Premiera: 

Kiedy Ministerstwo Gospodarki zaproponuje taką 

zmianę prawa, która spowoduje dopuszczenie do obrotu 

oleju napędowego B7, na co pozwala dyrektywa 

2009/30/WE w sprawie jakości paliw oraz norma EN 

590? Dlaczego do tej pory zmiana ta nie została wprowadzona? 

Czy ministerstwo przeprowadziło analizę, 

jakie efekty dla sektora paliwowego i indywidualnych 

odbiorców tego paliwa spowoduje ta zmiana? 

Czy ministerstwo będzie nakładało drakońskie 

kary finansowe dla tych przedsiębiorców, którym nie 

uda się wykonać w 2010 r. założeń narodowego celu 

wskaźnikowego, choć wiadomo, że założenia te są 

mało realne? 

Dlaczego ministerstwo nie tworzy zachęt ekonomicznych 

dla importerów, którzy muszą tworzyć oddzielną 

kosztowną infrastrukturę logistyczną dla 

obsługi biopaliw i subsydiować ich sprzedaż, aby w 

ten sztuczny sposób obniżać ich cenę i zwiększać popyt, 

by osiągnąć założenia NCW? 

Dlaczego ministerstwo nie dba o to, by był należycie 

realizowany „Wieloletni program promocji biopaliw 

i innych paliw odnawialnych na lata 2008– 

–2014”, co powoduje, że wciąż kierowcy nie mają 

zaufania do biopaliw i nie zwiększa się popyt na 

biopaliwa? 

Jakie jest stanowisko Ministerstwa Gospodarki 

wobec obaw wysuwanych ze strony POPiHN, że brak 

działań ze strony rządu może spowodować spadek 

importu paliw do Polski, a w konsekwencji ich niedobór 

na rynku i drastyczny wzrostem cen paliw? 




(nr 15530) 

Poseł Artur Górski 

rzadko egzekwowana. To powoduje, że wykonując 

prawo, urzędnicy zbyt często działają i podejmują decyzje 

bez należytego przygotowania, bezmyślnie, pochopnie, 

co niekiedy prowadzi do naruszenia prawa 

i krzywdy ludzkiej. 

Obywatel jest pokrzywdzony albo przez nieuzasadnione 

zaniechania urzędnika lub przez jego celowe 

działania. Ewentualne odszkodowania nie zawsze 

są w stanie pokryć straty moralne i materialne poniesione 

przez obywatela. Traci na tym także Skarb 

Państwa, gdyż nierzadko dochodzi w wyniku zaniedbań 

urzędniczych do wypłaty odszkodowań. Jednocześnie 

sytuacja ta powoduje, że spada zaufanie obywateli 

do instytucji publicznych, ponieważ społeczeństwo 

z oczywistych względów nie jest w stanie aprobować 

takiego stanu rzeczy i czuje się bezsilne wobec 

aroganckich, złośliwych i niekompetentnych urzędników, 

którzy w ten sposób niekiedy nadużywają swojej 

administracyjnej władzy względem obywatela. 

Jak się wydaje, tylko nieuchronna odpowiedzialność 

funkcjonariusza publicznego może zmienić 

obecną, jakże niekorzystną sytuację. Dochodzenie 

zwrotu sum wypłaconych w charakterze odszkodowania 

z winy urzędnika powinno być priorytetem dla 

instytucji, której ów urzędnik jest pracownikiem, a 

on sam powinien odczuwać finansowe konsekwencje 

swoich czynów. 

W związku z powyższym mam do Pana Ministra 


Jak dużo znanych jest Panu Ministrowi przykładów 

zaniedbań lub celowych pozaprawnych działań 

funkcjonariuszy publicznych, które znalazły swój finał 

w sądach? 

Czy znane są Panu Ministrowi statystyki, jak 

dużo zaniedbań lub celowych pozaprawnych działań 

funkcjonariuszy publicznych było przyczyną wypłacenia 

odszkodowań pokrzywdzonym obywatelom? 

Jak duże kwoty z tego tytułu traci Skarb Państwa 

każdego roku? 

Czy kierowane przez Pana ministerstwo pracuje 

nad zmianami w przepisach prawa, które mogłyby poprawić 

aktualny stan rzeczy w przedmiotowej sprawie? 

W jakim kierunku pójdą ewentualne zmiany? 





w sprawie odpowiedzialności 

funkcjonariuszy publicznych za naruszenie 

prawa 

Obowiązujący stan prawny przewiduje wprawdzie 

odpowiedzialność funkcjonariuszy publicznych za 

naruszenie prawa podczas wykonywania obowiązków 

służbowych, jednak w praktyce jest ona bardzo

95 


(nr 15531) 


w sprawie podjęcia pilnych działań w celu 

ochrony pszczół jako jedynych liczących się 

w środowisku zapylaczy roślin 

Szanowny Panie Ministrze! Rejonowe Koło 

Pszczelarskie w Ostrowcu Świętokrzyskim zwróciło 

się do mojego biura poselskiego z prośbą o podjecie 

pilnych działań w celu ochrony pszczół jako jedynych 

liczących się w środowisku zapylaczy roślin. Jak podkreślili 

zainteresowani, badania naukowe wskazują, 

że ponad 80% roślin w Polsce wymaga intensywnego 

zapylania przez pszczołę miodną (apis mellifera). Odnotowany 

w ostatnich latach upadek rodzin pszczelich, 

a także innych owadów zapylających grozi 

zmniejszeniem ilości owoców, a w konsekwencji wyginięciem 

roślin zapylanych przez te owady. 

Zdaniem zainteresowanych w celu zahamowania 

dalszego upadku rodzin pszczelich należy: 

— wyeliminować z polskiego rolnictwa toksyny 

– środki ochrony roślin zawierające imidachlopryd, 

thiamethoxam, chlotianidynę, acetamiprid, thiacloprid 

(środki te po zastosowaniu nasion przedostają 

się do gleby i produktów konsumpcyjnych, powodując 

śmierć owadów nawet w następnych latach); 

— wprowadzić bezpośrednie dopłaty dla pszczelarzy 

za zapylanie (prowadzenie gospodarstw pszczelarskich 

stało się nieekonomiczne); 

— uprościć procedury postępowania przy likwidacji 

szkód spowodowanych zatruciami środkami 

ochrony roślin; 

— umożliwić zwrot poniesionych przez pszczelarzy 

kosztów utrzymania, rozbudowy i unowocześnienia 

sprzętu pasiecznego i pasiek w ramach „Krajowego 

programu wsparcia pszczelarstwa”; 

— stworzyć środki mające na celu wspieranie tworzenia 

obszarów odnowy pastwisk pszczelich, w 

szczególności w regionach o dużych powierzchniach 

gruntów rolnych, gdzie rośliny, takie jak facelia, gryka, 

ogórecznik i dzika koniczyna biała mogą się rozwijać 

i stanowić ważne źródła nektaru na obszarach 

żerowania pszczół; 

— urozmaicić drzewostan parków i lasów w drzewostany 

miododajne jak lipy, akacje i klony, 

— ograniczyć konkurencję ze strony produktów 

pszczelarskich pochodzących z państw trzecich; 

— wprowadzić obowiązek podawania na etykiecie 

kraju, z którego pochodzi miód; 

— zaostrzyć kontrolę jakości miodów w sieciach 

handlowych. 

Rejonowe Koło Pszczelarskie w Ostrowcu Świętokrzyskim 

popiera rezolucje Parlamentu Europejskiego 

z 20 listopada 2008 r. w sprawie sytuacji w sektorze 

pszczelarskim, dezyderatu nr 18 Komisji Rolnictwa 

i Rozwoju Wsi z 18 listopada 2009 r. i wystąpienie 

zespołu do spraw pszczelarstwa przy ministrze 

rolnictwa i rozwoju wsi z 4 stycznia 2010 r. 

Mając na uwadze powyższe, proszę Pana Ministra 

o zainteresowanie się niniejszą sprawą. 

W związku z powyższym zwracam się z pytaniami 

do Pana Ministra: 

1. Czy istnieje możliwość wprowadzenia zaproponowanych 

rozwiązań, które zapewnią ochronę 

pszczół jako jedynych liczących się w środowisku zapylaczy 

roślin? 

2. Jakie kroki zamierza Pan podjąć w przedmiotowej 

sprawie? 

Z poważaniem 

Poseł Jarosław Rusiecki 

Ostrowiec Świętokrzyski, dnia 23 marca 2010 r. 


(nr 15532) 


w sprawie braku zapowiadanej podwyżki 

zasiłku pielęgnacyjnego 

Szanowna Pani Minister! Do mojego biura poselskiego 

wpływają liczne interwencje z prośbą o podjęcie 

działań w sprawie braku zapowiadanej podwyżki 

zasiłku pielęgnacyjnego. Jak podkreślili zainteresowani, 

weryfikacja tego świadczenia przypada co trzy 

lata, a ostatnia była we wrześniu 2006 r. Wtedy kwota 

zasiłku została podniesiona ze 144 zł na 153 zł. 

Jednak w zeszłym roku świadczenie to nie zostało 

zwiększone, zasiłek miał zostać zrównany od marca 

z dodatkiem pielęgnacyjnym wypłacanym przez ZUS. 

Niestety, zasiłek pielęgnacyjny od marca 2010 r. nie 

uległ zmianie i nadal wynosi 153 zł. 

Następna weryfikacja świadczeń rodzinnych, w 

tym i zasiłku pielęgnacyjnego przypada na 1 listopada 

2012 r., więc wychodzi, że te świadczenie nie 

będzie waloryzowane łącznie przez 6 lat. Zainteresowani 

uważają, iż jest to bardzo niesprawiedliwe 

i dyskryminujące dla osób pobierających zasiłek pielęgnacyjny, 

które tak samo jak osoby pobierające 

dodatek pielęgnacyjny zmuszone są ponosić wyższe 

koszty pielęgnacji i opieki. Dziwi fakt, skąd taka rozbieżność 

pomiędzy wysokością zasiłku pielęgnacyjnego 

wypłacanego przez gminę a dodatkiem pielęgnacyjny 

z ZUS. 

Biorąc pod uwagę powyższe argumenty, proszę 

Panią Minister o zainteresowanie się niniejszą 

sprawą. 

W związku z powyższym, zwracam się z pytaniami 

do Pani Minister: 

1. Czy istnieje możliwość podwyżki zasiłku pielęgnacyjnego?

96 

2. Jakie kroki zamierza Pani podjąć w przedmiotowej 

sprawie? 

Z poważaniem 




(nr 15533) 



o transporcie kolejowym oraz niektórych 

innych ustaw zakładającego całkowitą 

likwidację Straży Ochrony Kolei 

Szanowny Panie Prezesie! Związki zawodowe 

działające przy Komendzie Głównej Straży Ochrony 

Kolei zwróciły się do mojego biura poselskiego z prośbą 

o podjęcie działań w sprawie przyjętego projektu 


oraz niektórych innych ustaw.* ) Jak podkreślili zainteresowani, 

całe środowisko Straży Ochrony Kolei 

jest zbulwersowane decyzją Rady Ministrów, która 

16 lutego br. przyjęła ww. projekt. Projekt ten zakłada 

całkowitą likwidację Straży Ochrony Kolei oraz 

przejęcie przez Policję zaledwie niewielkiej części obszarów 

kolejowych, zdecydowanie łatwiejszych do 

ochrony. Natomiast cały pozostały obszar kolejowy, 

w tym infrastruktura kolejowa z urządzeniami odpowiedzialnymi 

za bezpieczeństwo osób, miałaby pozostać 

w ręku nieposiadających odpowiednich uprawnień 

firm ochrony. 

Należy uwzględnić fakt, że informacja została 

przekazana opinii publicznej w sposób, który jednoznacznie 

sugeruje, że likwidacja Straży Ochrony Kolei 

jest już faktem dokonanym, chociaż o tym może zdecydować 

jedynie władza ustawodawcza. Zainteresowani 

uważają, że zamiary rządu bardzo mocno godzą w 

bezpieczeństwo państwa i obywateli, jak również w 

samych funkcjonariuszy Straży Ochrony Kolei, którzy 

posiadają obecnie szerokie uprawnienia ustawowe 

oraz ochronę prawną przysługującą funkcjonariuszom 

publicznym, a którzy z chwilą likwidacji Straży Ochrony 

Kolei staną się osobami bezrobotnymi. 

Zainteresowani uważają, że nieprawdą jest, że Policja 

przejmie 1 tys. funkcjonariuszy Straży Ochrony 

Kolei na preferencyjnych warunkach, bo takie same 

warunki dotyczą obecnie każdej osoby, która stara 

się o pracę w Policji. Trzeba też zaznaczyć, że postępowania 

kwalifikacyjnego, któremu mieliby być poddani 

obecni funkcjonariusze Straży Ochrony Kolei, 

prawdopodobnie nie przeszłaby większość obecnych 

* ) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu. 

policjantów, bo naturalnym jest, że z wiekiem możliwości 

psychofizyczne człowieka ulegają obniżeniu. 

Związki zawodowe działające przy Komendzie 

Głównej Straży Ochrony Kolei zadają pytanie: Komu 

mogą służyć proponowane rozwiązania? Uważają, że 

odpowiedź jest prosta – agencjom ochrony, które na 

obszarach kolejowych upatrują swoje przyszłe ogromne 

korzyści. 

Zainteresowani uważają, że są to działania nieprzemyślane, 

ponieważ w Sejmie znajduje się już projekt 

ustawy o Straży Kolejowej (druk sejmowy nr 

510), który jest bardzo dobrze przygotowany merytorycznie 

oraz stanowi gwarancję poprawy bezpieczeństwa 

na całym obszarze kolejowym, a jednocześnie 

zapewnia możliwość pracy dla wszystkich funkcjonariuszy 

Straży Ochrony Kolei, którzy niejednokrotnie 

całe swoje życie poświęcili zapewnieniu bezpieczeństwa 

na obszarach kolejowych. Uchwalenie ustawy 

przekształcającej Straż Ochrony Kolei w Straż 

Kolejową zdecydowanie wpłynie na poprawę poziomu 

bezpieczeństwa publicznego na terenie całego kraju. 

Jednocześnie koszty związane z przekształceniem 

formacji, która jest już w pełni przygotowana do realizacji 

zadań, będą zdecydowanie niższe od innych 

proponowanych rozwiązań czy kosztów społecznych 

wynikających z braku specjalistycznej formacji odpowiedzialnej 

tylko za bezpieczeństwo na obszarach 

kolejowych. 

Mając na uwadze powyższe, proszę Pana Prezesa 



do Pana Prezesa: 

1. Jak Pan ocenia tę sytuację i czym ją uzasadnia? 

2. Jakie kroki zamierza Pan podjąć w przedmiotowej 

sprawie? 

Z poważaniem 




(nr 15534) 


w sprawie Programu Operacyjnego „Ryby” 

na lata 2007–2013 w ramach osi priorytetowej 2. 

Jestem zaniepokojony działaniami Ministerstwa 

Rolnictwa i Rozwoju Wsi dotyczącymi PO „Ryby” na 

lata 2007–2013. 

Obecnie w ramach osi 2. PO „Ryby” na lata 2007– 

–2013 na rekompensaty działań wodno-środowiskowych 

przewidziana jest zaledwie kwota 140 mln zł, 

natomiast z najnowszych informacji ARiMR wynika, 

że złożono 611 wniosków na łączną kwotę ok. 420 

mln zł.

97 

Ogólnie na akwakulturę, dostarczającą 35 000 t 

ryb na polski rynek, na inwestycje i rekompensaty 

wodno-środowiskowe przeznaczono dziesięciokrotnie 

mniej pieniędzy niż na rybołówstwo morskie, które 

dostarcza ok. 130 000 t ryb. Zupełnie zachwiany jest 

parytet reprezentacji podmiotów. 

Rekompensaty wodno-środowiskowe jako jedyne 

działanie w całym PO „Ryby” wymagają minimum 

5 lat ich prowadzenia. Przyjmując, że program najpóźniej 

zakończy się w 2015 r. (zasada n+2 lata), hodowcy 

już w 2010 r. muszą wiedzieć, czy są dla nich 

pieniądze, ponieważ muszą przystąpić do programu 

najpóźniej od roku 2011. 

Na chwilę obecną krajowe przetwórstwo w ok. 

90% bazuje na surowcach importowanych i reeksportowanych. 

Jaki jest sens inwestowania w przedsięwzięciach, 

które nie rozwijają rodzimej akwakultury 

i nie dają nadziei na trwały rozwój rodzimego sektora 

produkcji ryb? Czy mamy za pieniądze programu 

jeszcze silniej uzależniać rodzimą produkcję ryb od 

importu z zagranicy? A taką najprostszą i najbardziej 

skuteczną formą wsparcia sektora akwakultury są 

obecnie rekompensaty wodno-środowiskowe. 

W związku z powyższym proszę o udzielenie odpowiedzi 

na następujące pytanie: Czy Ministerstwo 

Rolnictwa i Rozwoju Wsi zamierza zwiększyć pulę 

środków na działania wodno-środowiskowe w ramach 

PO „Ryby” na lata 2007–2013? 

Z poważaniem 

Siedlce, dnia 7 kwietnia 2010 r. 

Poseł Krzysztof Borkowski 


(nr 15535) 


w sprawie projektowanej modernizacji 

szkolnictwa zawodowego 


Szanowna Pani Minister! Dnia 24 marca 2010 r. 

wpłynęło do mojego biura stanowisko Kujawsko–Pomorskiej 

Izby Rzemiosła i Przedsiębiorczości w Bydgoszczy 

w sprawie projektowanej modernizacji szkolnictwa 

zawodowego, które pozwalam sobie przesłać 

w załączeniu Pani Minister.* ) 

Przedmiotowe stanowisko nie przekreśla jednoznacznie 

proponowanych zmian, ale zwraca uwagę, 

że modernizacja, zwłaszcza kształcenia zawodowego 

i ustawicznego, wymaga ciągłości, a więc nie może 

być jednorazową, spontaniczną akcją. Przeobrażenia 

na rynku pracy wymuszają i, co więcej, wymuszać 

będą, bowiem jest to nieuniknione, proces modernizacyjny 

funkcjonowania programowo–organizacyjnego 

szkolnictwa zawodowego. Proces ten jest spowodowany 

rosnącym zapotrzebowaniem na pracowników 

wyposażonych w konkretne umiejętności zawodowe 

i zdolności analitycznego myślenia. 

Nauka zawodu w rzemiośle to znana i powszechnie 

ceniona w kraju forma zdobywania umiejętności 

i kwalifikacji zawodowych. Niewątpliwie wielką rolę 

w tym zakresie odgrywają małe i średnie zakłady 

rzemieślnicze. To właśnie one pełnią funkcję publiczną, 

kształcąc pracowników młodocianych odbywających 

naukę zarówno w formach szkolnych, jak i pozaszkolnych. 

Zdaniem przedstawicieli propozycje modernizacyjne 

nieuchronnie zmierzają do wyeliminowania 

rzemiosła z procesu kształcenia, pomijając fakt, że to 

właśnie środowisko rzemieślnicze wypracowało przez 

wiele lat sprawdzony już i dobrze prosperujący system 

szkolenia zawodowego i potwierdzania kwalifikacji 

zawodowych. 

Pani Minister, jakie efekty – nie tylko dla szkolnictwa 

zawodowego i ustawicznego, ale dla całej społeczności 

naszego kraju – ma przynieść proponowana 

modernizacja? Bardzo proszę o przekazanie mi, jak 

również zainteresowanym informacji o stopniu zaawansowania 

prac nad zmianą funkcjonowania 

szkolnictwa zawodowego oraz czy i jakie postulaty 

Kujawsko–Pomorskiej Izby Rzemieślniczej w Bydgoszczy 

zostaną w projektowanym dokumencie 

uwzględnione. 

Oczekując odpowiedzi, pozostaję z wyrazami szacunku. 

Z poważaniem 

Grudziądz, dnia 25 marca 2010 r. 


(nr 15536) 

Poseł Marzenna Drab 


w sprawie problemu wydania opinii 

co do herbu, flagi i pieczęci powiatu 

międzyrzeckiego 

Na podstawie art. 192 ust. 3 Regulaminu Sejmu 

Rzeczypospolitej Polskiej (M.P. z 2002 r. Nr 23, poz. 

398, z 2003 r. Nr 23, poz. 337, z 2004 r. Nr 12, poz. 

182, z 2005 r. Nr 16, poz. 263, Nr 42, poz. 556, Nr 66, 

poz. 912 i Nr 76, poz. 1062, z 2006 r. Nr 15, poz. 194 

oraz z 2007 r. Nr 23, poz. 253) przekazuję na ręce 

Pana Marszałka interpelację do ministra spraw wewnętrznych 

i administracji w sprawie: 

Do mojego biura poselskiego wpłynęło pismo Starostwa 

Powiatowego w Międzyrzeczu, w którym samorząd 

pow. międzyrzeckiego zwraca się o pomoc 

i rozwiązanie problemu wydania opinii dotyczącej

98 

herbu, flagi, banneru i pieczęci pow. międzyrzeckiego, 

woj. lubuskie. 

Samorząd informuje, iż pierwszy projekt został 

przesłany do MSWiA w dniu 13 września 2007 r., a 

aktualny w dniu 23 listopada 2009 r. Posługując się 

obowiązującym ustawowym terminem 3 miesięcy na 

wydanie opinii, sprawa powinna już być bezprzedmiotowa. 

Tymczasem na wydanie opinii dla pierwszego 

projektu czekali 14 miesięcy, drugiego projektu 

– 8 miesięcy, a w przypadku trzeciego, aktualnego 

projektu po upływie 4 miesięcy otrzymali telefoniczną 

informację z Departamentu Administracji Publicznej 

od naczelnika wydziału oraz z Sekretariatu 

Komisji Heraldycznej, że określenie terminu uzyskania 

opinii jest nierealne, posiedzenia Komisji Heraldycznej 

nie są zwoływane przez przewodniczącego 

komisji z uwagi na niemożność uzyskania wymaganej 

większości. 

Za niespełna 8 miesięcy kończy się kadencja samorządowa. 

Brak prawomocnej uchwały rady powiatu 

o ustanowieniu symboli powiatu – herbu, flagi, 

zniweczy realizację szeregu inicjatyw społecznych, 

np. ufundowania sztandaru dla Policji pow. międzyrzeckiego, 

ustanowienia tytułu „Zasłużony, Honorowy 

Obywatel Powiatu Międzyrzeckiego” i innych. 

Przytoczone przykłady obrazują wymiar materialny, 

natomiast straty o wymiarze niematerialnym są nie 

do oszacowania. 

Wobec powyższego proszę odpowiedzieć na pytanie, 

gdzie i po czyjej stronie leży wina. Winny jest 

człowiek czy mechanizm – prawo? 

Mimo kilku gorzkich zdań prawdy liczę na pomoc 

Pana Ministra i wierzę, że jest Pan władny zmienić 

bieg sprawy. 

Z poważaniem 



(nr 15537) 


Poseł Elżbieta Rafalska 

w sprawie wielkości złóż gazu 

oraz ich eksploatacji 

Niedawno zwrócono moją uwagę na ważne zagadnienie 

związane z bezpieczeństwem energetycznym 

Polski. Mianowicie chodzi o fakt różnego oszacowania 

naturalnych zasobów gazu ziemnego naszego 

państwa. Do niedawna wszyscy byliśmy informowani, 

iż posiadamy niewielkie zasoby naturalne tego 

surowca. W roku 2007, kiedy to część zasobów przekazano 

w celu rozpoznania pochodzącej ze Stanów 

Zjednoczonych firmie Chevron, a kolejną część firmie 

FX Energy – pochodzi ona także z USA – dowiedzieliśmy 

się, że te niewielkie ilości to ponad 500 mld m 3 

w posiadaniu firmy pierwszej, a 1000 mld m 3 rozporządza 

firma druga. 

Niepokój wyborców wzbudza również wysokość 

opłaty koncesyjnej, jaka została ustalona (jej wysokość 

według mojej wiedzy to 5,63 zł/1000 m 3 ) i czy 

nie jest ona zbyt niska w porównaniu do ceny wolnorynkowej 

za m 3 . Ważne jest również to, kto jest właścicielem 

lub posiadaczem praw do ich eksploatacji. 

Na dzień dzisiejszy polskie prawo geologiczne i górnicze 

stanowi w art. 12, że: „kto rozpoznał złoże, 

może żądać pierwszeństwa do jego eksploatacji przed 

innymi”. Czy więc w obliczu powyższego zapisu uzasadnionym 

wydaje się powierzanie w ręce firm zagranicznych 

części zasobów – jak alarmują mnie wyborcy 

znaczącej części – w celu ich rozpoznania? Państwo 

polskie nie może pozwolić sobie na utratę tak 

cennego źródła energii w obecnej sytuacji, gdy coraz 

częściej wiele krajów zaczyna uprawiać twardą politykę 

energetyczną. 

Nasz kraj nie może sobie pozwolić na utratę kontroli 

nad strategicznymi surowcami. Podpisanie 

umowy na dostawę gazu z Rosją tym bardziej zobowiązuje 

nas do poszukiwania źródeł, które mogą zdywersyfikować 

rynek gazu w naszym kraju i uniezależnić 

Polskę energetycznie. Odpowiednim rozwiązaniem 

w obecnej sytuacji byłoby opracowanie długofalowego 

planu eksploatacji złóż gazu ziemnego w 

Polsce. Niezwłocznie również należy oszacować nasze 

złoża i zarezerwować je dla polskich firm lub wynegocjować 

opłacalne dla naszej ojczyzny warunki 

ich eksploatacji. 

W związku z powyższym zwracam się z następującymi 

pytaniami: 

1. Ile zasobów gazu ziemnego posiada Polska i na 

jakich zasadach jest ta wielkość obliczana? 

2. Kto i na jakiej podstawie jest właścicielem lub 

dysponentem poszczególnych złóż? 

3. Czy i w jaki sposób zabezpieczane są interesy 

naszego państwa w kopalniach należących do zagranicznych 

inwestorów? 

4. W jakiej wysokości ustalono opłatę za wydobycie 

1000 m 3 z polskich złóż i jak się ma ona do opłat 

pobieranych w innych krajach? 

5. Czy obecny rząd ma opracowany plan działania 

dotyczący eksploatacji złóż gazu w Polsce? 

Z poważaniem 


Poseł Stanisław Ożóg

99 


(nr 15538) 


w sprawie ujednolicenia regulacji prawnych 

dotyczących wycinki drzew 

Ustawa z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie 

przyrody (t.j. Dz. U. z 2009 r. Nr 151, poz. 1220) przewiduje 

w art. 83, iż usunięcie drzew lub krzewów z 

terenu nieruchomości może nastąpić po uzyskaniu 

zezwolenia wydanego przez wójta, burmistrza albo 

prezydenta miasta na wniosek posiadacza nieruchomości. 

Jeżeli posiadacz nieruchomości nie jest właścicielem, 

do wniosku dołącza się zgodę jej właściciela. 

Zgodnie z art. 90 ustawy w odniesieniu do nieruchomości 

będących własnością gminy czynności, o 

których mowa wyżej, wykonuje starosta. Przepisu 

tego nie stosuje się do drzew lub krzewów w lasach. 

W myśl art. 84 ust. 1 ww. ustawy posiadacz nieruchomości 

ponosi opłaty za usunięcie drzew lub krzewów. 

Zasady związane z naliczaniem opłat określone 

są w art. 84 oraz kolejnych artykułach: 85,86,87, powyższej 

ustawy. Ponadto w art. 88 ww. ustawy jest 

mowa, iż w przypadku usuwania drzew lub krzewów 

bez wymaganego zezwolenia wójt, burmistrz albo 

prezydent miasta wymierza administracyjną karę 

pieniężną, zaś w odniesieniu do nieruchomości będących 

własnością gminy karę wymierza starosta. 

Ustawa z dnia 28 września 1991 r. o lasach (t.j. 

Dz. U. z 2005 Nr 45, poz. 435, ze zm.) określa zasady 

zachowania, ochrony i powiększania zasobów leśnych 

oraz zasady gospodarki leśnej w powiązaniu z innymi 

elementami środowiska i z gospodarką narodową. 

Ilości przewidzianego do pozyskania drewna określa 

się w planie urządzenia lasu w stosunku do lasu 

Skarbu Państwa albo uproszczonym planie urządzenia 

lasu w stosunku do lasu niestanowiącego własności 

Skarbu Państwa. W przypadku gdy właściciel 

lasu pozyskuje drewno w lesie, który nie jest objęty 

planami, o których mowa wyżej, powinien posiadać 

dokument potwierdzający legalność pozyskania. 

Właściciel lasu i osoba dokonująca wycinki drzew z 

terenów leśnych bez wymaganego pozwolenia ponosi 

nieproporcjonalnie niższe kary niż ktoś, kto dokonuje 

wycinki drzew na terenach nieleśnych. Bowiem w 

przypadku wycinki drzew na terenach leśnych stosuje 

się karę wynikającą z Kodeksu wykroczeń i jest 

nią kara grzywny, zaś w przypadku wycinki drzew 

na terenach nieleśnych same kary administracyjne 

są niewspółmiernie wyższe od kar przewidzianych w 

Kodeksie wykroczeń. 

Zgodnie z art. 13 ust. 2 ustawy zmiana lasu na 

użytek rolny jest dopuszczalna w przypadkach szczególnie 

uzasadnionych potrzeb właścicieli lasów. W 

tych sprawach w stosunku do lasów stanowiących 

własność Skarbu Państwa decyzję wydaje dyrektor 

regionalnej dyrekcji Lasów Państwowych na wniosek 

nadleśniczego, natomiast w stosunku do lasów 

niestanowiących własności Skarbu Państwa decyzję 

wydaje starosta na wniosek właściciela lasu. Decyzja 

ta jest decyzją uznaniową, nie zostało doprecyzowane 

pojęcie: szczególnie uzasadnionych potrzeb właściciela 

lasu. 

Wiele przykładów pokazuje, do jakich nadużyć 

dochodzi z wykorzystaniem tychże przepisów w celu 

pozyskania nie tylko surowca, lecz czegoś cenniejszego 

jak tereny inwestycyjne. Planowane zyski przekraczają 

znacznie kary za bezprawne usunięcie 

drzew. 

Mając na względzie powyższe przepisy, proszę o 

udzielenie odpowiedzi na poniższe pytania: 

1. Czy Pan Minister nie widziałby potrzeby wprowadzenia 

takich rozwiązań prawnych, które jednakowo 

traktowałyby dokonującego nielegalną wycinkę 

drzew w lesie, jak i poza nim? 

2. Czy decyzja o zmianie lasu na użytek rolny stanowi 

podstawę do dokonania wycinki drzew, czy niezależnie 

od tego wymagane jest zezwolenie na wycinkę 

drzew w oparciu o przepisy ustawy o ochronie 

przyrody? 

3. Czy Pan Minister nie widziałby potrzeby sprecyzowania 

pojęcia: szczególnie uzasadnionych potrzeb 

właściciela lasu, w odniesieniu do żądań zmiany 

lasu na użytek rolny? 

Z poważaniem 



(nr 15539) 


Poseł Stanisław Ożóg 

w sprawie możliwości finansowania 

przez jednostki samorządu terytorialnego 

przedsięwzięć związanych z usuwaniem 

wyrobów zawierających azbest z obiektów 

należących do osób fizycznych 

Na podstawie art. 192 Regulaminu Sejmu Rzeczypospolitej 

Polskiej zwracam się do Pana z interpelacją 

w sprawie niejasności dotyczących możliwości 

finansowania przez jednostki samorządu terytorialnego 

przedsięwzięć związanych z usuwaniem wyrobów 

zawierających azbest z obiektów należących do 

osób fizycznych. 

Rada Ministrów uchwałą z dnia 14 maja 2002 r. 

przyjęła „Program usuwania azbestu i wyrobów zawierających 

azbest stosowanych na terytorium Polski”, 

który został zastąpiony „Programem oczyszczania 

kraju z azbestu na lata 2009–2032” przyjętym 

przez Radę Ministrów 14 lipca 2009 r. 

Najważniejszym zadaniem programu jest przyspieszenie 

tempa usuwania wyrobów azbestowych,

100 

szczególnie z terenów wiejskich. Chodzi też o ich 

szybkie unieszkodliwienie, a także minimalizację negatywnych 

skutków zdrowotnych wynikających z 

kontaktu z włóknami azbestu oraz likwidację jego 

szkodliwego oddziaływania na środowisko. 

Na potrzeby sporządzenia wskazanych dokumentów 

oszacowano, że w Polsce w roku 2003 znajdowało 

się 15,5 mln t wyrobów zawierających azbest. Do 

2009 r. zostało unieszkodliwione ok. 1 mln t tych 

wyrobów. Przyjęty w 2009 r. program w części diagnostycznej 

wskazuje, że tempo tego procesu jest 

znacznie wolniejsze od zakładanego, a za jeden z 

głównych powodów tego stanu wskazuje brak systemowego 

wparcia finansowego dla podmiotów obowiązanych 

do podejmowania działań na rzecz bezpiecznego 

usuwania azbestu, w szczególności dla osób fizycznych, 

co stanowi istotne zagrożenie dla usunięcia 

azbestu do 2032 r. 

W odniesieniu do tego stwierdzenia pragnę zauważyć, 

że wiele z samorządów w latach poprzednich 

podjęło współpracę z osobami fizycznymi w tym zakresie, 

wprowadzając programy wsparcia działań 

dotyczących usuwania wyrobów zawierających 

azbest poprzez ich dotowanie lub udzielania pomocy 

technicznej, pokrywając koszty tej pomocy ze środków 

gminnych i powiatowych funduszy ochrony środowiska. 

Dalsze udzielanie tej pomocy, jak się okazuje w 

oparciu o stanowisko Krajowej Rady Regionalnych 

Izb Obrachunkowych z dnia 16 lutego 2010 r., jest 

niemożliwe, gdyż zmiany przepisów ustawy z dnia 27 

kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska (t.j. Dz. 

U. z 2008 r. Nr 25, poz. 150, ze zm.), wprowadzone 

ustawą z dnia 20 listopada 2009 r. o zmianie ustawy 

Prawo ochrony środowiska oraz niektórych innych 

ustaw (Dz. U. Nr 215, poz. 1664), powodujące likwidację 

gminnych i powiatowych funduszy ochrony 

środowiska, odebrały możliwość udzielania dotacji 

osobom fizycznym. 

Obawiam się, że sytuacja ta spowoduje zaniechanie 

podjętych przez j.s.t. działań w zakresie usuwania 

azbestu, a w konsekwencji dalsze spowolnienie realizacji 

„Programu oczyszczania kraju z azbestu”. Dodatkową 

konsekwencją tego stanu będzie utrata wiarygodności 

zarówno samorządów, jak i instytucji 

rządowych w oczach społeczeństwa, gdyż prowadzona 

w ostatnich latach przez Ministerstwo Gospodarki 

kampania informacyjna ukształtowała pogląd, że 

mieszkańcy mogą liczyć na pomoc państwa w rozwiązaniu 

tego problemu. 



1. Czy znany jest Panu problem, który przedstawiono 

w niniejszej interpelacji? 

2. Czy planowane jest podjęcie działań legislacyjnych 

dających możliwość udzielania osobom fizycznym 

dotacji na realizację przedsięwzięć z zakresu 

ochrony środowiska? 

3. Jakie są obecnie możliwości udzielania przez 

państwo, w szczególności przez gminy i powiaty, pomocy 

osobom fizycznym w zakresie usuwania wyrobów 

zawierających azbest, tj. demontażu tych produktów 

z obiektów budowlanych, transportu i ich 

utylizacji? 

Z poważaniem 



(nr 15540) 



w sprawie konsekwencji wprowadzenia 

nowych przepisów regulujących rejestrację 

działalności gospodarczej 

Z dniem 31 marca 2009 r. weszły w życie nowe 

przepisy dotyczące rejestrowania przez osoby fizyczne 

działalności gospodarczej. Zasady ewidencji ww. 

działalności gospodarczej określa ustawa z dnia 19 

listopada 1999 r. Prawo działalności gospodarczej 

(Dz. U. Nr 101, poz. 1178). Zgodnie z art. 7a powołanej 

ustawy przedmiotową ewidencję prowadzi gmina 

właściwa dla miejsca zamieszkania przedsiębiorcy 

jako zadanie zlecone z zakresu administracji rządowej. 

Miejscem zamieszkania jest miejscowość, w której 

przebywa przedsiębiorca z zamiarem stałego pobytu. 

Wpisu dokonuje wójt, burmistrz albo prezydent 

miasta. Art. 7b ww. ustawy stanowi, że wniosek o 

wpis do ewidencji działalności gospodarczej jest jednocześnie 

wnioskiem o wpis do Krajowego Rejestru 

Urzędowego Podmiotów Gospodarki Narodowej 

(REGON), zgłoszeniem identyfikacyjnym albo aktualizacyjnym, 

o którym mowa w przepisach o zasadach 

ewidencji i identyfikacji podatników i płatników, zgłoszeniem 

płatnika składek albo jego zmiany w rozumieniu 

przepisów o systemie ubezpieczeń społecznych 

albo zgłoszeniem oświadczenia o kontynuowaniu 

ubezpieczenia społecznego rolników w rozumieniu 

przepisów o ubezpieczeniu społecznym rolników. 

Jeżeli przedsiębiorca składający zgłoszenie o dokonanie 

wpisu do ewidencji działalności gospodarczej nie 

ma nadanego numeru NIP, organ gminy przesyła 

zgłoszenie płatnika składek w rozumieniu przepisów 

o systemie ubezpieczeń społecznych albo zgłoszenie 

oświadczenia o kontynuowaniu ubezpieczenia społecznego 

rolników w rozumieniu przepisów o ubezpieczeniu 

społecznym rolników po otrzymaniu od właściwego 

naczelnika urzędu skarbowego nadanego numeru 

NIP i uzupełnieniu wniosku o ten numer. 

Powołane wyżej przepisy w założeniu miały 

usprawnić rejestrację, a co za tym idzie, ułatwić rozpoczynanie 

działalności gospodarczej. Tymczasem, 

jak podaje „Gazeta Prawna”, przed zmianami zarejestrowanie 

firmy bądź zmiana jej zakresu trwała

101 

średnio 15–20 minut, obecnie czas ten wydłużył się 

do 40–50 minut. Ponadto dużo problemów stwarza 

przedsiębiorcom prawidłowe wypełnienie wniosków 

rejestracyjnych, np. wniosku EDG-1, który jest skomplikowany 

i mało przejrzysty. Zaznaczyć należy, że 

nowe przepisy o rejestracji działalności gospodarczej 

wprowadzono pod hasłem jednego okienka, tymczasem 

w rzeczywistości nie oznacza to, że przedsiębiorca 

może dopełnić wszystkich formalności w jednym 

miejscu, np. obowiązek ubezpieczeniowy w ZUS. 

Kolejnym utrudnieniem jest fakt, że nowe przepisy 

przewidują wprawdzie możliwość przesłania wypełnionego 

wniosku listem poleconym, jednak razem 

z takim wnioskiem musi być również przesłany potwierdzony 

notarialnie podpis przedsiębiorcy. W 

przypadku niedołączenia potwierdzenia podpisu 

przedsiębiorcy są wzywani do urzędu w celu zweryfikowania 

podpisu. W rezultacie, jak podaje „Gazeta 

Prawna”, w urzędach zaczynają się tworzyć kolejki, 

których przedtem nie było. 



1. Czy znany jest Panu problem, o którym mowa 

w niniejszej interpelacji? 

2. Jakie działania zmierzające do poprawy ww. 

sytuacji zamierza podjąć ministerstwo? 

Z poważaniem 



(nr 15541) 



w sprawie stosowania przepisów ustawy 

Prawo pocztowe i Regulaminu świadczenia 

powszechnych usług pocztowych w zakresie 

adresowania przesyłek rejestrowanych 

Zgodnie z § 3 ust. 5 Regulaminu świadczenia powszechnych 

usług pocztowych (załącznik do zarządzenia 

nr 157 dyrektora generalnego Poczty Polskiej 

z dnia 28 listopada 2007 r.) nadawcą lub adresatem 

przesyłek pocztowych rejestrowanych (listy polecone 

i listy za zwrotnym poleceniem odbioru) może być 

tylko jedna osoba fizyczna lub prawna bądź jednostka 

organizacyjna nieposiadająca osobowości prawnej. 

Natomiast zgodnie z § 3 ust. 6 ww. regulaminu adresatem 

przesyłki listowej nierejestrowanej i nienadanej 

na poste restante może być rodzina wspólnie 

zamieszkała lub grupa osób, które łączy choćby nieformalnie 

i przejściowo więź organizacyjna, np. klasa 

szkolna, grupa kolonijna itp. Jak podaje Poczta Polska, 

jest to również zgodne z ustawą Prawo pocztowe 

(t.j. Dz. U. z 2008 r. Nr 189, poz. 1159, ze zm.). Zapis 

ten dotychczas w praktyce nieprzestrzegany rodzi 

obecnie wiele problemów dotyczących doręczania 

przez urzędy administracji publicznej, sądy oraz inne 

instytucje pism adresowanych na współmałżonków 

czy też rodziców i dzieci będących np. stronami postępowania. 

W związku z powyższym obecne regulacje w zakresie 

adresowania przesyłek rejestrowanych nie 

przewidują możliwości adresowania ich na oboje małżonków, 

co ma także wpływ na zwiększenie kosztów 

ponoszonych przez organy z tytułu opłat pocztowych. 

Poczta Polska zapowiada, że przesyłki rejestrowe 

niewłaściwie zaadresowane nie będą przyjmowane 

do obrotu pocztowego. Jak już wyżej wspomniałem, 

przepis ten jest sprzeczny z procedurą administracyjną 

określoną w ustawie z dnia 14 czerwca 1960 r. 

Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz. U. 

z 2000 r. Nr 98, poz. 1071, ze zm.), dotyczącą doręczania 

pism stronom, którymi mogą być: osoby fizyczne 

i osoby prawne, a także jednostki nieposiadające 

osobowości prawnej. Kodeks postępowania administracyjnego 

dopuszcza możliwość, by stroną 

stosunku prawnego było małżeństwo i najczęściej 

właśnie w postępowaniu przed organami administracji 

publicznej stroną są oboje z małżonków. 

Zgodnie z wyrokiem WSA w Gorzowie Wielkopolskim 

z dnia 8 października 2008 r. (I ISA/Go 299/08, 

LEX nr 499772), skoro każdy z podmiotów określonych 

w art. 29 K.p.a., tj. określona osoba fizyczna lub 

prawna, może być stroną postępowania administracyjnego, 

to również zbiór takich podmiotów powiązanych 

ze sobą z mocy ustawy określonym węzłem 

prawnym będzie posiadał przymiot strony. 

Nie kwestionuję legalności przytoczonych zapisów 

Regulaminu świadczenia powszechnych usług pocztowych, 

jednak zaznaczam, że opisany porządek 

prawny dostarcza administracji wiele problemów organizacyjnych 

i finansowych (poprzez zwiększenie 

liczby przesyłek o 1/2, co przekłada się na zwiększenie 

liczby drukowanych pism, wydłużenie czasu przygotowania 

pisma, zwiększenie kosztów przesyłek), 

tym samym prowadzi to do skomplikowania procesu 

załatwienia sprawy. 

W związku z tą sytuacją zwracam się do Pana 

Ministra o wyjaśnianie następujących kwestii: 

1. Czym uzasadnione jest istnienie przepisu o obowiązku 

adresowania listów na jedną osobę fizyczną 

lub prawną bądź jednostkę organizacyjną nieposiadającą 

osobowości prawnej? 

2. Czy możliwa jest zmiana Regulaminu świadczenia 

powszechnych usług pocztowych poprzez dopuszczenie 

do kręgu odbiorców osób połączonych 

związkiem małżeńskim? 

Z poważaniem 


Poseł Stanisław Ożóg

102 


(nr 15542) 


w sprawie prac nad projektem ustawy 

o szlakach turystycznych 

W ostatnim czasie otrzymałem od wyborców niepokojące 

informacje dotyczące tzw. ustawy o szlakach 

turystycznych. Ustawa ta pozwala gminom na 

wywłaszczenie prywatnych właścicieli ze swych działek 

i oddanie ich w ręce prywatnych inwestorów, którzy 

mogą czerpać zyski z obiektów umieszczonych na 

tym terenie. 

Ustawa ta powołuje się na mechanizmy zawarte 

we wcześniejszej specustawie o wywłaszczeniach na 

cele publiczne. Stosowana głównie na terenach atrakcyjnych 

turystycznie, takich jak Bieszczady, dotknąć 

może swymi negatywnymi skutkami wiele polskich 

rodzin. Niedopuszczalnym jest wykorzystywanie rozwiązań, 

które miałyby w tak brutalny sposób ułatwić 

budowę obiektów publicznych dla uzyskania prywatnych 

korzyści. Sposób, w jaki właściciele działek mają 

być informowani o wydaniu decyzji – mianowicie 

udzielana im ma być jedynie informacja o wydaniu 

decyzji – jest oburzający. Nieotrzymanie przez właścicieli 

żadnej kopii na piśmie uniemożliwia im obronę 

swojej własności, np. poprzez odwołanie się od tej 

decyzji. Prowadzić to będzie do wielu nadużyć, jakie 

już występują w związku z powyżej wspomnianą specustawą. 

Powodować może to także nie do końca jasne 

zachowania niektórych samorządów w relacjach 

ze światem biznesu. Jedynym warunkiem, jaki gmina 

musi spełnić, będzie zmiana planu zagospodarowania 

przestrzennego, a jest to niewystarczający 

mechanizm ograniczający nadużycia. 

Pragnę zwrócić przede wszystkim uwagę na niesprawiedliwość, 

jaka spotyka ludzi wywłaszczonych, 

którzy na podstawie tego prawa nie będą mogli bronić 

swej własności, a także pozbawieni zostaną prawa 

do czerpania zysków z własności, która do nich należy. 

Skutkiem wprowadzenia w życie tej ustawy będzie 

podważenie podstawowych zasad gospodarki 

wolnorynkowej i standardów demokracji, tj. prawo 

własności i swobodnej konkurencji. Jedynym sensownym 

rozwiązaniem wydaje się być jak najszybsza rezygnacja 

z prac nad tą ustawą, zwłaszcza że już na 

tym etapie wzbudza tak wielkie emocje i poważne 

wątpliwości. 

Wobec powyższego zwracam się do Pana Ministra 


1. Kto jest autorem projektu ustawy o szlakach 

turystycznych i jaki jest jej cel? 

2. Czy projekt tej ustawy był lub będzie konsultowany 

społecznie, a jeśli tak, to z jakimi środowiskami 

i kiedy? 

3. Czy w zawiązku z licznymi wystąpieniami społecznymi 

i niepokojącymi materiałami prasowymi 

nie powinno się zrezygnować z pracy nad tą ustawą 

dla dobra wspólnego? 

4. W jaki sposób przepisy tego projektu dadzą się 

pogodzić z konstytucyjnym prawem do posiadania i 

własności? 

5. Proszę o wskazanie zakładanych, potencjalnych 

beneficjentów wprowadzenia w życie projektowanej 

ustawy? 

Z poważaniem 



(nr 15543) 


do ministra nauki i szkolnictwa wyższego 

oraz 

ministra zdrowia 

w sprawie odmowy nostryfikacji dyplomów 

zagranicznych szkół medycznych 

przez polskie uczelnie 

W ostatnim czasie wiele osób – zarówno w bezpośrednich 

rozmowach ze mną, jak i poprzez drogę 

elektroniczną – porusza problem nostryfikacji dyplomów 

osób studiujących medycynę w krajach niezrzeszonych 

w Unii Europejskiej. Osoby takie, kończąc 

studia medyczne na przykład na Ukrainie, nie mogą 

znaleźć uczelni polskiej, która zgodziłaby się na nostryfikację. 

Taki proces jest niezbędny celem umożliwienia 

absolwentowi podejścia do lekarskiego egzaminu 

państwowego i uzyskania prawa wykonywania 

zawodu w naszym państwie. 

Oficjalnym powodem zgłaszanym przez uczelnie 

medyczne jest „jakiś problem formalny, który niedługo 

zostanie rozwiązany”. Najczęściej podnoszonym 

przez przeciwników argumentem są jednak różnice 

w programach nauczania i jego poziomie, a oba te 

stwierdzenia mijają się z prawdą, gdyż wiedza ta weryfikowana 

jest przecież poprzez wspomniany powyżej 

egzamin państwowy. 

W dobie otwarcia rynków pracy w obszarze krajów 

zrzeszonych w Unii Europejskiej i na kraje aspirujące, 

a zwłaszcza w dobie trudności z uzyskaniem 

miejsca na polskich uczelniach, normalne są wyjazdy 

młodzieży na studia za granicą. Powinniśmy zabiegać 

o jak największą liczbę lekarzy, co zwiększy konkurencję 

i tym samym jakość leczenia. Już w niektórych 

dziedzinach ujawnia się brak odpowiedniej liczby 

wykształconych specjalistów. Luki te mogą zapełnić 

właśnie absolwenci z uczelni zagranicznych nie 

tylko z obszaru Unii Europejskiej, ale i innych krajów 

sąsiedzkich. Piętrzenie trudności przez rodzime 

uczelnie jest więc nie tylko niepożądanym działaniem, 

ale przede wszystkim nieuzasadnionym.

103 

Dobrym rozwiązaniem byłoby skłonienie uczelni 

wyższych naszego kraju do współpracy z ich odpowiednikami 

w innych krajach. Przede wszystkim 

mam na myśli kraje ościenne i leżące niedaleko, takie 

jak: Ukraina, Białoruś, Rosja, gdyż grono absolwentów 

ubiegających się w Polskich uczelniach o nostryfikację 

swych dyplomów właśnie tam zazwyczaj kończy 

lub kończyło studia medyczne. 


Minister z następującymi pytaniami? 

1. Czy znany jest Pani problem odmowy nostryfikacji 

dyplomów ukończenia studiów medycznych 

przez polskie uczelnie? 

2. Czy ministerstwo przeprowadza kontrole polskich 

uczelni celem weryfikacji wypełniania przez 

nich zaleceń zawartych w przepisach prawa? 

Z poważaniem 



(nr 15544) 



w sprawie niezgodności z konstytucją 

regulacji prawnej dotyczącej postępowania 

wobec dłużników alimentacyjnych 

Na podstawie art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 22 kwietnia 

2005 r. o postępowaniu wobec dłużników alimentacyjnych 

oraz zaliczce alimentacyjnej (Dz. U. Nr 86, 

poz. 732, ze zm.) w sytuacji uniemożliwienia przez 

dłużnika alimentacyjnego przeprowadzenia wywiadu 

alimentacyjnego, odmowy złożenia oświadczenia 

majątkowego oraz odmowy podjęcia prac organizowanych 

na zasadach robót publicznych, uchylania się 

od nich lub odmowy zarejestrowania się jako bezrobotny, 

odmowy zarejestrowania się jako poszukujący 

pracy, gdy brak jest możliwości zarejestrowania się 

jako bezrobotny, organ właściwy dłużnika składa 

wniosek o ściganie za przestępstwo określone w art. 

209 § 1 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks karny 

oraz kieruje wniosek do starosty o zatrzymanie 

prawa jazdy dłużnika alimentacyjnego. W przypadku 

złożenia wniosku o zatrzymanie prawa jazdy dłużnika 

alimentacyjnego starosta wydaje decyzję o zatrzymaniu 

prawa jazdy. Jak to podkreślano w uzasadnieniu 

do ww. regulacji, ten administracyjny mechanizm 

ma na celu bezpośrednio wzmacniać egzekucję 

prowadzoną przez komorników. 

Jednakże wyrokiem z dnia 22 września 2009 r., 

sygn. akt P 46/07, Trybunał Konstytucyjny orzekł, 

że art. 5 ustawy z dnia 22 kwietnia 2005 r. o postępowaniu 

wobec dłużników alimentacyjnych oraz zaliczce 

alimentacyjnej (Dz. U. Nr 86, poz. 732, ze zm.) 

jest niezgodny z art. 2 i art. 31 ust. 3 Konstytucji 

Rzeczypospolitej Polskiej mówiących, iż Rzeczpospolita 

Polska jest demokratycznym państwem prawnym 

urzeczywistniającym zasady sprawiedliwości 

społecznej, zaś ograniczenia w zakresie korzystania 

z konstytucyjnych wolności i praw mogą być ustanawiane 

tylko w ustawie i tylko wtedy, gdy są konieczne 

w demokratycznym państwie dla jego bezpieczeństwa 

lub porządku publicznego bądź dla ochrony 

środowiska, zdrowia i moralności publicznej albo 

wolności i praw innych osób, ponadto ograniczenia 

te nie mogą naruszać istoty wolności i praw. 

Trybunał Konstytucyjny uznał w tym przypadku, 

że kontrolowane unormowanie prawne narusza zasadę 

prawidłowej legislacji, prawidłowej procedury z 

uwagi na brak stosownego trybu odwoławczego. 

Wniosek organu właściwego dłużnika dotyczący zatrzymania 

prawa jazy może mieć charakter nie dość 

zweryfikowany, a nawet arbitralny. Ewentualna kontrola 

sądowo-administracyjna decyzji starosty o zatrzymaniu 

prawa jazdy dłużnika alimentacyjnego nie 

obejmuje zasadności merytorycznej wniosku kierowanego 

do starosty przez organy samorządowe miejsca 

zamieszkania dłużnika. 

Jednocześnie Trybunał Konstytucyjny stwierdził, 

że art. 5 ustawy o dłużnikach alimentacyjnych narusza 

zasadę proporcjonalności wyrażoną w art. 31 

ust. 3 w związku z art. 2 Konstytucji RP, gdyż zatrzymanie 

prawa jazdy przewidziane w ustawie o dłużnikach 

alimentacyjnych winno służyć realizacji podstawowego 

celu tej ustawy, jakim jest zapewnienie 

skuteczności w egzekwowaniu należności alimentacyjnych. 

Takiego celu – z zasady – nie można osiągnąć 

przez zatrzymanie prawa jazdy dłużnikowi alimentacyjnemu, 

którego aktywność zawodowa łączy 

się z posiadaniem prawa jazdy. 

W chwili wydania wyroku przez Trybunał Konstytucyjny 

zaskarżona ustawa już nie obowiązywała, 

gdyż została zastąpiona ustawą z dnia 7 września 

2007 r. o pomocy osobom uprawnionym do alimentów 

(Dz. U. z 2009 r. Nr 1, poz. 7, ze zm.). Jednakże 

nowa ustawa, choć zmieniła brzmienie przepisów 

dotyczących zatrzymania prawa jazdy dłużnikowi 

alimentacyjnemu, to jednak zachowała taką możliwość 

oraz wprowadziła bardzo podobny tryb postępowania 

przy zatrzymaniu prawa jazdy dłużnikowi 

alimentacyjnemu. 

Prowadzi to do sytuacji, w której niezgodne z konstytucją 

przepisy obowiązują nadal, gdyż, co prawda, 

jest nowa ustawa w omawianej materii, lecz powiela 

ona przepisy ustawy z dnia 22 kwietnia 2005 r. o 

postępowaniu wobec dłużników alimentacyjnych 

oraz zaliczce alimentacyjnej, które to przepisy zostały 

uznane za niezgodne z konstytucją. 

Sytuacja ta dotyka starostwa, które mają także 

wiele wątpliwości związanych ze stosowaniem obowiązujących 

przepisów w tym zakresie. Nie można 

także jednoznacznie ustalić, w jakiej sytuacji należy 

dokonać zwrotu prawa jazdy, tj. zaistnienie, jakich 

okoliczności kryje się pod pojęciem: ustanie przyczyn

104 

zatrzymania, o których mowa w art. 5 ust. 3 ustawy 

o postępowaniu wobec dłużników alimentacyjnych 

oraz zaliczce alimentacyjnej. 

W związku z powyższym proszę o ustosunkowanie 

się do powyższego problemu oraz udzielenie odpowiedzi 

na poniższe pytania: 

1. Czy rozważane są zmiany odnośnie do powyższej 

procedury związanej z przymuszeniem dłużnika 

do terminowego płacenia należności poprzez wykreślenie 

z ustawy o pomocy osobom uprawnionym do 

alimentów obowiązku starosty w stosunku do tych 

dłużników i czy ministerstwo znalazło rozwiązanie 

problemu bezskutecznej egzekucji należności alimentacyjnych? 

2. Czy ministerstwo posiada dane, które potwierdzałyby, 

iż obowiązujące przepisy w zakresie zatrzymania 

prawa jazdy mają bezpośredni związek z przymuszeniem 

dłużników do terminowego wywiązywania 

się z obowiązku płacenia alimentów? 

3. Czy w następnych latach planuje się zwiększenie 

wysokości kwot świadczenia alimentacyjnego z 

funduszu alimentacyjnego oraz wysokości kryterium 

dochodowego uprawniającego do świadczeń? 

Z poważaniem 



(nr 15545) 



w sprawie określenia trybu zakładania 

i prowadzenia geodezyjnej sieci uzbrojenia 

terenu oraz koordynacji usytuowania 

projektowanych sieci 

Interpelacja w sprawie potrzeby określenia w drodze 

rozporządzenia trybu zakładania oraz trybu i warunków 

prowadzenia geodezyjnej sieci uzbrojenia terenu, 

koordynacji usytuowania projektowanych sieci, 

mając na celu bezkolizyjne usytuowanie projektowanych 

sieci z obiektami budowlanymi. Na podstawie 

art. 192 Regulaminu Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej 

zwracam się z interpelacją w poniższej sprawie. 

Zgodnie z obowiązującym obecnie art. 27 ustawy 

z dnia 17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne 

(t.j. Dz. U. z 2005 r., Nr 240, poz. 2027, ze zm.) 

sieć uzbrojenia terenu podlega inwentaryzacji i ewidencji, 

zaś inwestorzy są obowiązani uzgadniać usytuowanie 

projektowanych sieci uzbrojenia terenu z 

właściwymi starostami oraz zapewnić wyznaczenie 

przez jednostki uprawnione do wykonywania prac 

geodezyjnych usytuowania obiektów budowlanych 

wymagających pozwolenia na budowę, a po zakończeniu 

ich budowy – dokonanie geodezyjnych pomiarów 

powykonawczych i sporządzenie związanej z 

tym dokumentacji. 

Art. 28 ww. ustawy przewiduje natomiast aktualnie, 

iż starosta, koordynując usytuowanie projektowanych 

sieci uzbrojenia terenu, jest obowiązany jako 

podstawę do koordynacji przyjmować aktualne informacje 

zawarte w mapie zasadniczej. Na podstawie 

tego artykułu minister właściwy do spraw administracji 

publicznej powinien określić w drodze rozporządzenia 

tryb zakładania oraz tryb i warunki prowadzenia 

geodezyjnej sieci uzbrojenia terenu, koordynacji 

usytuowania projektowanych sieci, mając na 

celu bezkolizyjne usytuowanie projektowanych sieci 

z obiektami budowlanymi. 

Ustawa z dnia 28 lipca 2005 r. o zmianie ustawy 

Prawo budowlane oraz o zmianie niektórych innych 

ustaw (Dz. U. Nr 163, poz. 1364), wprowadzając nowe 

brzmienie art. 28 ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne, 

spowodowała zakłócenia w dotychczasowym 

sposobie realizacji procesu uzgadniania dokumentacji 

projektowej. W miejsce zadania przypisanego 

starostom określonego jako: uzgadnianie projektowanych 

sieci uzbrojenia terenu, wprowadzono w 

art. 7d pkt 2 Prawa geodezyjnego i kartograficznego 

zadanie o nazwie: koordynacja usytuowania projektowanych 

sieci uzbrojenia terenu. 

W związku z powyższymi zmianami oraz tym, że 

w ustawie Prawo geodezyjne i kartograficzne w art. 

27 ust. 2, art. 40 ust. 5 pkt 1 lit. b, art. 41 ust. 3a 

nadal pozostało pojęcie: uzgadniania, wskazującymi 

na brak spójności ustawy, powstaje wiele wątpliwości 

i zastrzeżeń co do prawidłowego stosowania zasad 

uzgadniania względnie koordynacji usytuowania sieci 

uzbrojenia terenu przez jednostki powołane do wykonywania 

tych zadań. Ważną kwestią powstałą w 

związku ze zmianami, które odbyły się w roku 2005, 

była kwestia możliwości funkcjonowania zespołów 

uzgadniania dokumentacji projektowej, które działały 

w oparciu o art. 28 Prawa geodezyjnego i kartograficznego 

aż do czasu zmiany ustawy w 2005 r. 

oraz o rozporządzenie ministra rozwoju regionalnego 

i budownictwa z dnia 2 kwietnia 2001 r. (Dz. U. Nr 

38, poz. 455), wydane na podstawie delegacji ustawowej 

wynikającej z przepisu art. 28 ust. 4 Prawa geodezyjnego 

i kartograficznego w sprawie geodezyjnej 

sieci uzbrojenia terenu oraz zespołów uzgadniania 

dokumentacji projektowej. 

Zgodnie z art. 6 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o 

zmianie ustawy Prawo budowlane oraz o zmianie 

niektórych innych ustaw dotychczasowe przepisy wykonawcze 

wydane na podstawie art. 28 ust. 4 ustawy 

Prawo geodezyjne i kartograficzne zachowują moc do 

czasu wejścia w życie nowych przepisów wykonawczych 

wydanych na podstawie art. 28 ust. 2 ustawy 

Prawo geodezyjne i kartograficzne w brzmieniu 

nadanym niniejszą ustawą. 

W związku z tym rozporządzenie ministra rozwoju 

regionalnego i budownictwa z dnia 2 kwietnia 

2001 r. jest aktem nadal obowiązującym i rozpatrywanie 

wniosków inwestorów o uzgodnienie przebiegu

105 

sieci uzbrojenia terenu jest powadzone w oparciu o 

to rozporządzenie. Taki stan trwa już od 4,5 roku, 

dlatego też dostrzega się pilną potrzebę wydania nowego 

aktu regulującego sposób uzgadniania przez 

starostę bezkolizyjności usytuowania projektowanych 

sieci uzbrojenia terenu, jak również uzgadniania 

usytuowania innych obiektów budowlanych w 

rozumieniu ustawy Prawo budowlane. 

Przepisy przewidują bowiem, że inwestorzy są 

obowiązani uzgadniać usytuowanie projektowanych 

sieci uzbrojenia terenu (wodociągowych, kanalizacyjnych, 

gazowych, cieplnych, telekomunikacyjnych, 

elektroenergetycznych, podziemnych budowli, jak: 

tunele, przejścia, parkingi, zbiorniki) z właściwymi 

starostami oraz zapewnić wyznaczenie przez jednostki 

uprawnione do wykonywania prac geodezyjnych 

usytuowania obiektów budowlanych wymagających 

pozwolenia na budowę, a po zakończeniu ich budowy 

dokonanie geodezyjnych pomiarów powykonawczych 

i sporządzenie związanej z tym dokumentacji. 

W wyniku uzgadniania usytuowania projektowanych 

sieci uzbrojenia terenu uzgodnione usytuowanie 

sieci uzbrojenia rejestruje się na kopii mapy zasadniczej 

lub innej stosownej mapie przy jednoczesnym 

braku obowiązkowego uzgadniania innych obiektów 

budowlanych niebędących sieciami. Zdaniem członków 

zespołów uzgadniania dokumentacji projektowej 

uzgadnianie i rejestracja danych o sieci uzbrojenia 

terenu jest tak samo ważna, jak rejestracja innych 

projektowanych obiektów kubaturowych, gdyż zależeć 

od niego może zarówno ład przestrzenny, jak i 

bezpieczeństwo osób. 

Wprowadzenie obowiązku uzgadniania usytuowania 

wszystkich projektowanych obiektów budowlanych 

(wymagających pozwolenia na budowę, sieciowych 

i kubaturowych) pozwoli uniknąć takich problemów 

powstających już w trakcie realizacji inwestycji, 

jak kolizje występujące przy budowie np. sieci 

wodociągowych z budynkami, które już zostały 

wzniesione, a nie były naniesione na aktualne mapy. 

Brak możliwości wyegzekwowania obowiązku nanoszenia 

wszystkich obiektów budowlanych powoduje, 

iż dochodzi do sytuacji, gdy wydane przez organ administracji 

architektoniczno-budowlanej pozwolenie 

budowlane w oparciu o posiadane uzgodnienie nie 

będzie mogło być zrealizowane w związku z tym, że 

projekt nie uwzględnia wszystkich znajdujących się 

w terenie budowli i trasa sieci przebiega w rzeczywistości 

przez wybudowane obiekty. Odpowiedzialnością 

wówczas obarcza się organ wydający pozwolenie 

budowlane i zatwierdzający projekt, inwestor zmuszony 

jest dokonywać zmian w projekcie, które w wielu 

przypadkach nie są możliwe ze względu na uwarunkowania 

terenu czy też wymogi techniczne, a w 

najlepszym wypadku ponosi dodatkowe koszty. 

W związku z opisanym problemem proszę o udzielenie 

odpowiedzi na poniższe pytania: 

1. Na jakim etapie znajdują się prace nad powstaniem 

nowego rozporządzenia dotyczącego trybu zakładania 

oraz trybu i warunków prowadzenia geodezyjnej 

sieci uzbrojenia terenu, koordynacji usytuowania 

projektowanych sieci, mając na celu bezkolizyjne 

usytuowanie projektowanych sieci z obiektami 

budowlanymi? 

2. Czy istnieje możliwość nowelizacji przepisów 

ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne pod kątem 

wprowadzenia obowiązku uzgadniania i nanoszenia 

projektowanych obiektów budowlanych kubaturowych 

bądź obowiązku wyznaczania usytuowania 

obiektów kubaturowych? 

3. Czy przewidywane jest utrzymanie w przepisach 

funkcjonowania zespołów uzgadniania dokumentacji 

projektowych działających przy staroście? 

Z poważaniem 



(nr 15546) 



w sprawie zapobieżenia degradacji 

woj. warmińsko-mazurskiego w wyniku 

planów parcelacji i wyprowadzania 

jednostek organizacyjnych Poczty Polskiej SA 

z terenu województwa do Białegostoku 

Szanowny Panie Ministrze! Mieszkańców Warmii 

i Mazur niepokoi sytuacja, w jakiej znajduje się obecnie 

Poczta Polska. Plany restrukturyzacji tej instytucji 

w znaczący sposób mogą wpłynąć na osłabienie 

oraz pomniejszenie roli woj. warmińsko-mazurskiego 

w znaczeniu gospodarczym. Prawdopodobnym zamiarem 

jest wyprowadzenie jednostek organizacyjnych 

Poczty z woj. warmińsko-mazurskiego do Białegostoku, 

co niesie za sobą likwidację kolejnych 

miejsc pracy przy już i tak zbyt wysokim stopniu bezrobocia. 

Przenoszenie jednostek organizacyjnych, a 

co za tym idzie, także powierzanych zadań oraz nadzoru 

nad nimi do Białegostoku, spowoduje znaczne 

zmniejszenie roli regionu olsztyńskiego. Proces ten 

trwa już kilka lat, począwszy od 2005 r., kiedy to 

placówki pocztowe z powiatów ełckiego, gołdapskiego 

oraz oleckiego przeniesiono w struktury woj. podlaskiego. 

Co więcej, urzędy z pow. elbląskiego należą 

do centrum pomorskiego, natomiast z pow. nowomiejskiego 

– do centrum kujawsko-pomorskiego. 

Gdzie więc podziały się hasła o dostosowaniu struktur 

Poczty Polskiej do granic administracyjnych województw, 

do wyzwań rynkowych czy w końcu lepszej 

dostępności do usług pocztowych? Zwolnienia grupowe 

oraz ograniczony dostęp do usług pocztowych nie 

leżą u podstaw procesu wyrównywania szans województw 

słabszych ekonomicznie.

106 

Pracownicy urzędów Poczty Polskiej na terenie 

woj. warmińsko-mazurskiego mają poczucie, iż wprowadzane 

zmiany organizacyjne oraz ograniczenia 

działalności placówek nie przynoszą żadnych pozytywnych 

skutków oraz odbywają się ich kosztem. 

Obawiają się oni zwiększenia bezrobocia w regionie 

poprzez likwidację miejsc pracy oraz zmniejszenia 

szans na wyrównywanie dysproporcji. 


1. Co uczyni Pan w celu zapobieżenia dalszej degradacji 

struktur Poczty Polskiej na terenie woj. warmińsko-mazurskiego? 

2. Czy w dobrze pojętym interesie społecznym 

przeciwstawi się Pan przeciwko wprowadzanym 

zmianom organizacyjnym oraz ograniczaniu roli 

woj. warmińsko-mazurskiego na rzecz innych województw? 

Z poważaniem 



(nr 15547) 

Poseł Jerzy Gosiewski 


w sprawie usprawnienia i przyspieszenia 

działania 3.4: Odnowa i rozwój wsi w ramach 

Programu Rozwój Obszarów Wiejskich 

na lata 2007–2013 

Szanowny Panie Ministrze! Samorząd woj. warmińsko-mazurskiego, 

kreując politykę regionalną w 

zakresie rozwoju obszarów wiejskich na zlecenie ministerstwa 

rolnictwa wdraża działanie 3.4: Odnowa 

i rozwój wsi. W roku ubiegłym prace związane z 

wdrażaniem działania 3.4 zakończyły się podpisaniem 

umów z beneficjentami. W związku z tym, iż 

niektóre województwa posiadają niewykorzystaną 

pulę środków finansowych z roku ubiegłego, zarząd 

woj. warmińsko-mazurskiego postanowił w oparciu 

o aktualny stan rozporządzeń ministra rolnictwa i 

rozwoju wsi w bieżącym roku uruchomić kolejny nabór 

wniosków. Jednakże Ministerstwo Rolnictwa i 

Rozwoju Wsi zwróciło się z prośbą o wstrzymanie 

terminu składania wniosków o przyznanie pomocy 

dla beneficjentów, podczas gdy termin i miejsce składania 

wniosków w powyższej sprawie zostały podane 

do publicznej wiadomości. Minister rolnictwa i rozwoju 

wsi nie podał powodu i celu swojej decyzji. 

Należy podkreślić, iż działanie: Odnowa i rozwój 

wsi, o szczególnym znaczeniu dla realizacji inwestycji 

na obszarach wiejskich było wyjątkowo oczekiwane 

zarówno przez samorządy, jak i środowiska lokalne. 

Od stycznia do lutego br. z terenu Warmii i Mazur 

wpłynęło 120 wniosków o przyznanie pomocy, które 

w przypadku anulowania naboru zostaną zwrócone 

wnioskodawcom. 

Niepokój dodatkowo budzi fakt, iż nie jest znany 

termin wejścia w życie rozporządzenia ministra rolnictwa 

i rozwoju wsi zmieniającego rozporządzenie 

w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania 

pomocy finansowej w ramach działania: Odnowa 

i rozwój wsi objętego Programem Rozwoju Obszarów 

Wiejskich na lata 2007–2013. 


1. Dlaczego wstrzymuje Pan termin składania 

wniosków o przyznanie pomocy dla beneficjentów w 

ramach działania 3.4: Odnowa i rozwój wsi? 

2. Dlaczego nakazał Pan anulowanie naboru 

wniosków samorządom, które podały już do publicznej 

wiadomości termin i miejsce składania wniosków 

w ramach tego działania? 

3. Czy nie należałoby zrealizować przyjętych 

wniosków, a w ramach nowego rozporządzenia przeprowadzić 

kolejnego naboru nowych projektów w ramach 

działania: Odnowa i rozwój wsi, głównie dla 

biedniejszych województw, w szczególności dla woj. 

warmińsko-mazurskiego? 

Z poważaniem 



(nr 15548) 


Poseł Jerzy Gosiewski 

w sprawie ważności aktów notarialnych 

zawartych w związku z przekształceniem 

własności mieszkań na podstawie 

znowelizowanej ustawy o spółdzielniach 

mieszkaniowych 

Szanowny Panie Ministrze! Zwracam się do Pana 

Ministra z interpelacją w sprawie ważności aktów 

notarialnych zawartych w związku z przekształceniem 

własności mieszkań na podstawie znowelizowanej 

ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych. 

Proszę Pana Ministra o odpowiedź na pytanie: 

Czy akty notarialne przenoszące własność, podpisane 

przez jednego członka wieloosobowego zarządu 

spółdzielni lub wyznaczonego przez zarząd pełnomocnika, 

w świetle prawa są ważne? 

Z poważaniem 


Poseł Jadwiga Wiśniewska

107 


(nr 15549) 


w sprawie likwidacji Klubu Garnizonowego 

w Łodzi 

Szanowny Panie Ministrze! W związku z niepokojącymi 

sygnałami płynącymi od szeroko rozumianej 

opinii publicznej i wnioskiem o podjęcie interwencji 

w sprawie skierowanej do mnie przez łódzkie środowiska 

kombatanckie zwracam się do Pana Ministra 

z serdeczną prośbą o wyjaśnienie poniższych 

kwestii dotyczących funkcjonowania Klubu Garnizonowego 

w Łodzi. 

Klub Garnizonowy w Łodzi to miejsce dobrze znane 

jej mieszkańcom, o blisko sześćdziesięcioletniej 

tradycji. Jest to wspaniała płaszczyzna działalności 

licznych organizacji społeczno-kulturalnych, wojskowych, 

kombatanckich i cywilnych. Niestety, nad tą 

ikoną wojskowej kultury narodowej w naszym państwie 

od pewnego czasu gromadzą się czarne chmury. 

Kilka lat temu doszło do dyslokacji Klubu Garnizonowego 

w Łodzi. Przeniósł się on z ul. Tuwima na ul. 

Źródlaną w Łodzi. Jednakże to nie koniec zamieszania 

towarzyszącego tej instytucji. Obecnie pojawiają 

się niepokojące informacje o dalszych zmianach, nawet 

o likwidacji klubu. Mam nadzieję, że są to jedynie 

plotki i niezwiązane z rzeczywistością domysły. 


odpowiedź na pytania: 

1. Czy Pański resort planuje w najbliższej przyszłości 

jakieś zmiany dotyczące Klubu Garnizonowego 

w Łodzi? 

2. Jeżeli tak, to na czym będą polegały te działania? 




(nr 15550) 



w sprawie przekształceń Wojskowego 

Zakładu Remontowo-Budowlanego 

w Krotoszynie 

Szanowny Panie Ministrze! W ostatnim okresie 

do mego biura poselskiego wpłynęło kilkadziesiąt listów 

od pracowników Wojskowego Zakładu Remontowo-Budowlanego 

w Krotoszynie. W listach tych 

przebija się troska o los ich zakładu i ich miejsca pracy 

w związku z wejściem w życie nowej ustawy o finansach 

publicznych, zgodnie z którą gospodarstwa 

pomocnicze będą prowadzić działalność tylko do końca 

2010 r. 

Ludzie ci boją się, że poza negatywnymi skutkami 

dla resortu wskutek likwidacji gospodarstw pomocniczych 

wystąpią również negatywne skutki społeczne 

polegające na utracie pracy dużej części załogi WZRB, 

który jest związany z wojskiem od wielu lat. Pracownicy 

WZRB oraz lokalna społeczność nie rozumieją, 

dlaczego zamierza się zlikwidować dobrze prosperujący 

zakład pracy, zwłaszcza w dobie kryzysu. 



1. Dlaczego odmawia się przekształcenia WZRB 

w instytucję gospodarki budżetowej? 

2. Jaki jest koszt likwidacji WZRB w Krotoszynie? 

3. Jaki los spotka pracowników WZRB w Krotoszynie, 

którzy w razie likwidacji pozostaną bez pracy? 

4. Co się stanie z majątkiem i osobami zatrudnionymi 

WZRB w Krotoszynie w przypadku jego likwidacji? 

Z poważaniem 

Leszno, dnia 29 marca 2010 r. 

Poseł Wiesław Andrzej Szczepański 


(nr 15551) 


w sprawie stosowania przez NFZ przepisów 

dotyczących zasad wydawania osobom 

uprawnionym sprzętu z dofinansowaniem 

jego zakupu 

Zwracamy się do Pani Minister z interpelacją dotyczącą 

stosowania w praktyce przez Narodowy Fundusz 

Zdrowia przepisów określających zasady wydawania 

osobom uprawnionym sprzętu z dofinansowaniem 

jego zakupu przez fundusz i zasady zwrotu 

przedsiębiorcom kwot z tytułu wspomnianego dofinansowania. 

Jak wynika bowiem z publikacji prasowych 

(„Dziennik Polski” z dnia 25 marca 2010 r.), 

NFZ nadmiernie restrykcyjnie interpretuje obowiązujące 

przepisy, co skutkuje negatywnymi konsekwencjami 

zarówno dla pacjentów (często obłożnie 

chorych), jak i przedsiębiorców prowadzących sklepy 

ze sprzętem medycznym i rehabilitacyjnym. 

W powyższej publikacji zawarto informację, że 

fundusz odmawia potwierdzenia wniosków o np. zaopatrzenie 

ortopedyczne w przypadku, gdy lekarz 

omyłkowo wpisze numer statystyczny choroby, w 

efekcie czego chory musi ponownie udać się do lekarza 

(co nierzadko łączy się z wielotygodniowym 

oczekiwaniem na wizytę), by ten poprawił swój błąd.

108 

Oczywiście NFZ ma prawo i obowiązek weryfikować 

składane wnioski, choćby ze względu na groźby wyłudzeń 

nienależnych świadczeń, uważamy jednak, 

że praktyka obciążania ubezpieczonego negatywnymi 

reperkusjami błędów innych osób jest nie do 

przyjęcia. Nikt nie powinien być karany za czyny 

innych osób. To raczej lekarz, który wadliwie wypełnił 

wniosek, powinien zostać wezwany do jego 

poprawienia w określonym terminie pod rygorem 

obciążenia go kosztami, jakie NFZ wypłacił ze środków 

publicznych. 

Również poważne wątpliwości budzi praktyka 

wymagania od chorych, by odbiór refundowanego 

sprzętu koniecznie potwierdzili czytelnym podpisem. 

Wiadomo przecież, iż istnieją choroby bardzo mocno 

utrudniające lub wręcz uniemożliwiające czytelne 

ręczne pisanie. Wydaje się, że w takim przypadku 

powinno się stosować choćby art. 79 Kodeksu cywilnego 

i zawarte w nim uregulowania. Wśród chorych 

powstaje poczucie krzywdy i wrażenia, iż ich kosztem 

fundusz usiłuje poprzez nadmierny i niemający uzasadnienia 

w obowiązujących przepisach rygoryzm 

poczynić oszczędności. 

Inną budzącą wątpliwości praktyką jest stosowanie 

formy zbiorowej odpowiedzialności i odmawianie 

zwrotu przedsiębiorcom prowadzącym sklepy ze specjalistycznym 

sprzętem zaopatrzenia medycznego 

należnych im kwot za cały pakiet zleceń (nawet kilkaset) 

w przypadku, gdy choćby jeden z wniosków 

został przez lekarza wadliwie wypełniony. 

Narodowy Fundusz Zdrowia wymaga również, by 

sklepy sprzedające sprzęt medyczny posiadały na stanie 

pełen asortyment w każdej chwili. Szczególnie 

musi to dziwić w kontekście faktu, iż cała gama 

sprzętu medycznego jest wykonywana na konkretne 

zapotrzebowanie danego pacjenta. 

Musi niepokoić fakt, iż kilka spraw sądowych zakończyło 

się niekorzystnymi dla funduszu wyrokami, 

w których efekcie zasądzono wypłacenie przedsiębiorcom 

dochodzonych przez nich odszkodowań, najprawdopodobniej 

z odsetkami i kosztami procesu. Co 

szczególnie istotne, w wyrokach sądowych pojawiają 

się zarzuty, iż fundusz dopuszcza się naruszenia zasad 

współżycia społecznego. Zarzut taki w stosunku 

do instytucji niedziałającej przecież w celu osiągnięcia 

zysku należy ocenić szczególnie negatywnie. 

Prosimy o odpowiedź na pytanie, czy w świetle 

powyżej przedstawionych wątpliwości istnieje możliwość 

dostosowania zasad wydawania przez NFZ dofinansowanego 

sprzętu medycznego w taki sposób, 

aby procedura ta nie doprowadzała do naruszeń 

norm współżycia społecznego? 



Posłowie Witold Kochan 

i Tadeusz Arkit 


(nr 15552) 


w sprawie funkcjonowania spółek wodnych 

oraz praw i obowiązków ich członków 

Zwracamy się do Pana Ministra z interpelacją dotyczącą 

funkcjonowania spółek wodnych, praw i obowiązków 

jej członków oraz wątpliwości dotyczących 

samego członkostwa osób fizycznych i prawnych w 

takich spółkach. Do naszych biur poselskich zgłaszają 

się osoby przedstawiające problemy i spory, jakie 

toczą ze spółkami wodnymi. Po analizie stanu prawnego 

regulującego działalność spółek wodnych postanowiliśmy 

zgłosić Panu Ministrowi zastrzeżenia w 

kwestii uregulowań prawnych w tym zakresie. 

Spółki wodne zgodnie z ustawą Prawo wodne są 

formami organizacyjnymi posiadającymi osobowość 

prawną, niedziałającymi w celu osiągnięcia zysku, 

zrzeszającymi osoby fizyczne lub prawne. Spółki 

mają na celu zaspokajanie wskazanych ustawą potrzeb 

w dziedzinie gospodarowania wodami. 

Wątpliwości budzi sam fakt członkostwa danej 

osoby w spółce wodnej. Z faktu, czy dana osoba jest 

lub nie jest członkiem spółki wodnej, wynikają określone 

przez prawo obowiązki (np. płacenie składek i 

ponoszenie innych świadczeń na rzecz spółki). 

Jak nas poinformowano, spółki wodne stoją na 

stanowisku, że członkostwo w nich nabywa się z 

mocy prawa i również obowiązki wynikające z członkostwa 

obciążają z mocy prawa. Taki pogląd budzi 

wątpliwości, gdyż brak jest przepisu wprost przewidującego 

nabywanie przez każdy podmiot w obszarze 

działalności spółki wodnej członkostwa w niej z mocy 

prawa. W każdym razie powództwo wytoczone przez 

spółkę wodną przeciwko osobie, która nigdy do niej 

nie przystępowała, o zapłatę składek członkowskich 

zostało przez sąd pierwszej instancji uwzględnione w 

całości. Obecnie osoba ta oczekuje na doręczenie jej 

pisemnego uzasadnienia wyroku. Biorąc pod uwagę 

fakt, że członkostwo w spółce wodnej ma charakter 

cywilnoprawny, stanowisko spółki, że członkiem jej 

zostaje się z mocy samego prawa, budzi zastrzeżenia 

w kontekście konstytucyjnie gwarantowanej wolności 

zrzeszania się obywateli, podobnie jak stwarzanie 

przez spółki wodne trudności w wystąpieniu z niej, 

a i takie przypadki mają miejsce. 

Poważne wątpliwości budzą również uregulowania 

dotyczące praw członków spółki wodnej, w szczególności 

fakt, iż żaden przepis Prawa wodnego nie 

przyznaje członkowi spółki uprawnień do zaskarżenia 

uchwały do sądu powszechnego. Mało tego, członek 

spółki wodnej może mieć spore kłopoty w przypadku, 

gdy przykładowo kwestionuje on prawidłowość 

wyboru władz takiej spółki. 

W Prawie wodnym brak jest bowiem zapisu przewidującego 

wprost nieważność uchwał organów spółek 

wodnych sprzecznych z ustawą bądź też przewidu-

109 

jącego prawo do zaskarżenia do sądu uchwały spółki 

sprzecznej z jej statutem czy mającej na celu pokrzywdzenie 

członka spółki. Jest to niezrozumiałe, szczególnie 

gdy porówna się prawa członków spółek wodnych 

do praw wspólników (lub akcjonariuszy) spółek prawa 

handlowego czy członków spółdzielni. W regulacjach 

prawnych odnośnie do spółek prawa handlowego i 

spółdzielni zawarte są takie prawa, nie ma ich natomiast 

w Prawie wodnym. Budzi to wątpliwości, 

zwłaszcza w kontekście art. 77 § 2 Konstytucji RP. 

Osoby, które są członkami spółek wodnych (nieraz, 

jak twierdzą, owo członkostwo nabyli bez swojej 

wiedzy), zgłaszają także fakt, iż w spółce takiej ich 

uprawnienia są często iluzoryczne. By nie być gołosłownym, 

podajmy, iż jedna z tych osób zwróciła się 

do zarządu spółki wodnej o przedstawienie jej dokumentacji 

spółki; w odpowiedzi uzyskała informację, 

że spółka ta nie posiada żadnej dokumentacji – całość 

tejże znajdować się ma w związku spółek wodnych. 

Z kolei ów związek spółek wodnych odmówił tejże 

osobie wglądu w dokumentację, uzasadniając, że ma 

ona – jego zdaniem – prawo do wglądu do dokumentacji 

tylko tej spółki, w jakiej jest zrzeszony. 

Uważamy, że skoro państwo w przepisach o randze 

ustawy nakłada na członków spółek wodnych 

określone obowiązki (uiszczanie składek i ponoszenie 

innych ciężarów finansowych), to również ustawa 

winna gwarantować członkom określone prawa, analogicznie 

jak to robi np. art. 42 § 3 Prawa spółdzielczego 

w przypadku członków spółdzielni czy art. 249 

§ l Kodeksu spółek handlowych w przypadku wspólników 

spółki z ograniczoną odpowiedzialnością. 

Jest to także istotne w kontekście faktu, iż wielu 

obywateli skarży się na fakt tworzenia przez spółki 

wodne zbędnej i niecelowej, piętrowej struktury, której 

finansowanie jest obowiązkiem członków spółek 

piętra podstawowego, nierzadko niezainteresowanych 

łożeniem na utrzymanie kolejnych szczebli 

związków spółek i ich władz. 

W związku z powyższym, zwracamy się do Pana 


1. Czy do Ministerstwa Środowiska wpływały sygnały 

o nieprawidłowościach w funkcjonowaniu spółek 

wodnych? 

2. Jakie jest stanowisko resortu w sprawie podniesionych 

powyżej argumentów? 

3. Czy Minister Środowiska podziela pogląd o konieczności 

wzmocnienia pozycji prawnej członków 

spółek wodnych, zwłaszcza w dziedzinie możliwości 

sądowej kontroli uchwał organów spółek wodnych 

poprzez stosowne zmiany legislacyjne w ustawie Prawo 

wodne? 


Posłowie Witold Kochan 

oraz Tadeusz Arkit 


(nr 15553) 


w sprawie możliwości 

wykorzystania środków unijnych 

na realizację inwestycji w zakresie 

gospodarki odpadami komunalnymi 

Działając na podstawie art. 191 i art. 192 regulaminu 

Sejmu, składamy interpelację poselską do 

minister rozwoju regionalnego w sprawie możliwości 

wykorzystania środków unijnych na realizację 

inwestycji w zakresie gospodarki odpadami komunalnymi. 

Stan faktyczny: Aktualna sytuacja w zakresie gospodarki 

odpadami komunalnymi w Polsce jest fatalna. 

Zdecydowana większość odpadów jest składowana 

na składowiskach odpadów, funkcjonuje bardzo 

niewiele nowoczesnych sortowni i kompostowni, a 

nowoczesnych zakładów termicznej utylizacji odpadów 

nie posiadamy w ogóle. Aktualnie trwają prace 

przygotowawcze do realizacji kilkunastu takich zakładów 

w naszym kraju. 

Pytanie. W związku z powyższym pragniemy zapytać: 

1. Jaki program operacyjny przewiduje wsparcie 

finansowe takich inwestycji? 

2. Jaki jest ostateczny termin składania wniosków 

i kiedy są przewidywane decyzje przyznające 

wsparcie finansowe? 

3. Czy na tym etapie wniosek musi być kompletny, 

tzn. z pozwoleniem na budowę, czy też jest przewidywana 

wstępna faza oceny? Jeśli tak, to jakie kryteria 

muszą być spełnione w tej fazie? 

4. Czy obowiązujące przepisy prawa, które powodują, 

że właścicielem odpadów nie jest samorząd – nie 

można zatem dać zapewnienia o przeznaczeniu konkretnego 

strumienia odpadów do planowanej instalacji 

– umożliwiają pozyskanie środków europejskich 

na współfinansowanie takich przedsięwzięć? Czy 

brak takiego zapewnienia nie jest przeszkodą w opracowaniu 

wiarygodnego biznesplanu i w związku z 

tym zmniejsza szansę pozytywnej oceny przez Komisję 

Europejską? 

5. Czy przewidywane są rozwiązania umożliwiające 

pozyskanie środków unijnych na realizację takich 

przedsięwzięć w formule partnerstwa publiczno- 

-prywatnego (np. umowa projektowa: zaprojektuj, 

wybuduj, sfinansuj, zarządzaj)? 





Warszawa, dnia 17 marca 2010 r.

110 


(nr 15554) 


w sprawie opóźnień w realizowanych 

inwestycjach niezbędnych do organizacji 

Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej Euro 2012, 

ze szczególnym uwzględnieniem Wrocławia 

Szanowny Panie Ministrze! Koniec 2009 r. oraz 

początek 2010 r. obfitował w niepokojące informacje 

dotyczące opóźnień przy realizacji inwestycji związanych 

z organizacją w Polsce Euro 2012. 

Z informacji zawartych w raporcie Najwyższej 

Izby Kontroli wynika, że w dalszym ciągu brakuje 

całościowego rządowego programu przygotowań do 

Euro. Z tego powodu nie wiadomo, ile będą kosztować 

przygotowania do Euro i z jakich źródeł pochodzi ich 

finansowanie. Zdaniem NIK „planem rządowym” nie 

jest też w rozumieniu ustawy o Euro 2012 harmonogram 

prac spółki PL.2012. Ten wewnętrzny dokument 

spółki nie zawiera oszacowania kosztów przygotowań 

i nie wskazuje źródeł finansowania, w tym 

wysokości kwot, jakie trzeba będzie wydać z budżetu 

państwa (ustawa wymaga, aby w planie znalazły się 

tego rodzaju informacje). 

W raporcie NIK zawarta jest również informacja, 

że MSWiA nie opracowało harmonogramu prac i terminów 

realizacji przedsięwzięć mających zapewnić 

bezpieczeństwo podczas mistrzostw Euro 2012. 

Zdaniem kontrolerów minister infrastruktury nie 

weryfikuje na bieżąco programów rozwoju infrastruktury: 

lotniczej, drogowej i kolejowej, związanej 

z przygotowaniami do organizacji Euro 2012, oraz 

nie zapewnił skutecznego nadzoru nad podległymi 

jednostkami w zakresie realizacji tych programów. 

Zastrzeżenia NIK wzbudził stan realizacji prowadzonych 

inwestycji komunikacyjnych we Wrocławiu. 

Opóźnienia w stosunku do terminów ustalonych 

w tzw. masterplanie, czyli harmonogramie 

przedsięwzięć infrastrukturalnych związanych z organizacją 

Euro 2012, wynoszą od 1 do 7 miesięcy, 

dotyczyły aż 6 z 14 prowadzonych inwestycji. W tym 

również wielomiesięczne opóźnienia przy realizacji 

budowy stadionu. 


Premiera z pytaniami: 

1. Czy dostrzega Pan istniejące zagrożenia w planowej 

realizacji inwestycji na Euro 2012? 

2. Kiedy poznamy całościowy rządowy program 

przygotowań do Euro 2012? 

3. Kiedy zostanie opracowany przez MSWiA harmonogram 

prac i terminów realizacji przedsięwzięć 

mających zapewnić bezpieczeństwo podczas mistrzostw 

Euro 2012? 

4. Czy Pana zdaniem minister infrastruktury w 

sposób właściwy nadzoruje podległe jednostki w zakresie 

realizacji programów rozwoju infrastruktury 

na Euro 2012? 

5. Jak wygląda stan realizacji wszystkich inwestycji 

związanych z Euro 2012 na Dolnym Śląsku? 



(nr 15555) 


Poseł Janusz Krasoń 

w sprawie braku kontroli nad powolnym 

procesem usuwania azbestu 

Szanowny Panie Ministrze! Od końca lat dziewięćdziesiątych 

trwają w naszym kraju działania zmierzające 

do wycofywania azbestu i wyrobów zawierających 

azbest stosowanych na terytorium Polski. 

Jak wynika z danych przedstawionych przez Państwową 

Inspekcję Pracy, tylko w 2009 r. co trzecia 

firma usuwająca materiały azbestowe z budynków 

nie oznakowała strefy zagrożenia tym surowcem, a 

co piąta niewłaściwie postępowała z odpadami azbestowymi. 

Ze swoich zadań nie wywiązały się ani zarządy 

województw, które do końca 2006 r. miały opracować 

plany rzeczywistego rozmieszczenia na podległym im 

terenie wyrobów zawierających azbest, ani zarządy 

powiatów, których obowiązkiem było zgromadzić pełne 

dane o ich ilości i rozmieszczeniu. Kontrola Najwyższej 

Izby Kontroli wykazała, że z tego obowiązku 

wywiązało się tylko 41%. 

Dodatkowo władze gmin nie mają kompletnych 

informacji o rodzaju, liczbie i miejscach występowania 

wyrobów azbestowych na swoim terenie. 


Premiera z pytaniami: 

1. Czy dostrzega Pan problem niewystarczającej 

kontroli nad procesem usuwania azbestu i wyrobów 

azbestowych? 

2. Czy jest Pan w posiadaniu informacji, ile tysięcy 

ton azbestu udało się usunąć do tej pory i jaka jego 

część jest składowana na legalnych składowiskach? 

3. Ile ton azbestu zostało usunięte na terenie Dolnego 

Śląska, a jaka ilość czeka na usunięcie? 


Poseł Janusz Krasoń

111 


(nr 15556) 


w sprawie wzrostu bezrobocia w Polsce 

Szanowna Pani Minister! Styczeń 2010 r. był kolejnym 

miesiącem, w którym odnotowano wzrost liczby 

osób bezrobotnych oraz stopy bezrobocia i to zarówno 

w stosunku do grudnia 2009 r., jak i analogicznego 

okresu – stycznia 2009 r. W styczniu pracy 

nie miało 12,7% osób. Pod koniec miesiąca w urzędach 

pracy zarejestrowanych było ponad 2,5 mln 

osób, więcej o 418 tys. niż rok wcześniej. 

Zdaniem ekspertów firmy, podobnie jak w poprzednich 

miesiącach, nadal będą zwalniać pracowników. 

Zwolnienia głównie dotkną hutnictwo i górnictwo, 

pracowników przemysłu samochodowego i firm z nim 

powiązanych, a także firmy transportowe. 

Z danych GUS na koniec stycznia 2010 r. wynika, 

że 216 zakładów pracy zadeklarowało zwolnienie w 

najbliższym czasie 27,7 tys. pracowników, w tym z 

sektora publicznego 12,6 tys. osób (przed rokiem odpowiednio: 

175 zakładów, 13,9 tys. pracowników, w 

tym z sektora publicznego – 3,1 tys. osób). Bez prawa 

do zasiłku pozostawało 1633,3 tys. osób (tj. 79,6% 

ogółu zarejestrowanych bezrobotnych) wobec 1512,7 

tys. osób (79,9%) w grudniu 2009 r. i 1312,3 tys. 

(80,3%) w styczniu 2009 r. W tej grupie bezrobotnych 

44,1% to mieszkańcy wsi. 


Minister z pytaniami: 

1. Czy dostrzega Pani zagrożenia dalszego wzrostu 

bezrobocia? 

2. Jakie działania podejmie kierowane przez Panią 

ministerstwo w celu przeciwdziałania dalszemu 

wzrostowi bezrobocia? 

Z poważaniem 



(nr 15557) 



w sprawie zmiany przepisów dotyczących 

naliczania spółdzielcom 22% stawki VAT 

z tytułu użytkowania garaży 

Szanowny Panie Ministrze! Na podstawie przepisów 

ustawy o VAT z dnia 11 marca 2004 r. opłaty 

dotyczące bieżącego utrzymania garaży członków 

spółdzielni mieszkaniowych są opodatkowane podatkiem 

od towarów i usług w wysokości 22%. Ta sama 

ustawa o VAT zwalnia z podatku dostawcę obiektów 

budownictwa mieszkalnego lub ich części. Zwolnienie 

to nie dotyczy części budynków przeznaczonych na 

cele inne niż mieszkalne. 

Niestety organy podatkowe interpretują przepisy 

ustawy o VAT na niekorzyść spółdzielców, nie dostrzegając 

tym samym, że garaż zlokalizowany w budynku 

mieszkalnym spółdzielcy lub obok niego służy 

do zaspokojenia potrzeb mieszkalnych, nie stanowi 

działalności komercyjnej. 

Bieżące miesięczne opłaty spółdzielców zarówno 

za mieszkanie, jak i za garaż zawierają jedynie koszty, 

do których pokrycia spółdzielca jest zobligowany 

przepisami ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych. 

Wspomniane wyżej opłaty nie mają charakteru komercyjnego, 

który mógłby być podstawą do podatku 

VAT, czyli podatku od wartości dodanej czy działalności 

komercyjnej. 



Czy podejmie Pan działania zmieniające przepisy 

dotyczące naliczania spółdzielcom 22% podatku VAT 

z tytułu użytkowania garaży? 

Jaka jest różnica między spółdzielcą ponoszącym 

koszty zwykłe utrzymania posiadanego garażu a osobą 

fizyczną ponoszącą koszty z tytułu posiadanego 

garażu zlokalizowanego na prywatnej posesji? 

Z poważaniem 



(nr 15558) 



w sprawie rozporządzenia ministra zdrowia 

z dnia 30 sierpnia 2009 r. dotyczącego 

świadczeń gwarantowanych z zakresu 

rehabilitacji leczniczej 

Szanowna Pani Minister! W związku z licznymi 

interwencjami zgłaszanymi do naszych biur poselskich 

przez osoby oraz instytucje, których dotyczy 

rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 30 sierpnia 


rehabilitacji leczniczej, uprzejmie prosimy o 

przedstawienie nam rzetelnych informacji. 

Warunki udzielania i zakres świadczeń opieki 

zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych 

określa ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach 

opieki zdrowotnej finansowanych ze środków 

publicznych (Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027, 

ze zm.) wraz z aktami wykonawczymi, w tym rozporządzenie 

ministra zdrowia z dnia 30 sierpnia 

2009 r. w sprawie świadczeń gwarantowanych z za-

112 

kresu rehabilitacji leczniczej (Dz. U. z 2009 r. Nr 

140, poz. 1145). 

Zgodnie z załącznikiem nr 1 pkt 3b do ww. rozporządzenia 

ministra zdrowia okres rehabilitacji dzieci 

z zaburzeniami wieku rozwojowego w ośrodku lub 

oddziale dziennym został sztywno określony na 120 

dni w danym roku kalendarzowym. Proszą o pomoc 

zarówno rodzice chorych dzieci, rozgoryczeni i zaniepokojeni 

zaistniałą sytuacją, instytucje – świadczeniodawcy 

oraz organizacje zrzeszające świadczeniobiorców, 

wskazując jednocześnie na konieczność 

wprowadzenia zmian w przedmiotowym rozporządzeniu. 

Zwracają uwagę na specyfikę poszczególnych 

świadczeń z zakresu rehabilitacji leczniczej i zasadność 

wdrożenia rozwiązań, które pozwoliłyby na sfinansowanie 

przez NFZ ze środków publicznych 

świadczeń rehabilitacji leczniczej udzielanych w czasie 

odpowiadającym potrzebom zdrowotnym osoby 

rehabilitowanej oraz celowi leczniczemu, któremu 

służy rehabilitacja. 

Z informacji przekazywanych przez doradcę ministra 

zdrowia, jednocześnie rzecznika ministerstwa 

Piotra Olechno wynika, iż możliwość wydłużenia 

okresu rehabilitacji powyżej 120 dni, na podstawie 

zgody indywidualnej dyrektora oddziału NFZ, nie 

została zagwarantowana w ww. rozporządzeniu ze 

względów formalnoprawnych. Ministerstwo Zdrowia 

ponoć dostrzegało potrzebę uelastycznienia czasu 

trwania rehabilitacji leczniczej w indywidualnych 

przypadkach ze względów medycznych. 

Sytuacja jest bardzo trudna dla zarządzających 

ośrodkami rehabilitacji z kilku powodów, przede 

wszystkim ze względu na brak możliwości zapewnienia 

opieki rehabilitacyjno-terapeutycznej potrzebującym 

w takim zakresie, jakiego wymaga stan zdrowia. 

Narastają ponadto problemy natury organizacyjnej 

dotyczące funkcjonowania ośrodków jako zakładów 

pracy. Jeżeli w krótkim czasie nie ulegną 

zmianie zapisy ww. rozporządzenia, a w ślad za tym 

nie dojdzie do zwiększenia kontraktów z Narodowym 

Funduszem Zdrowia, zostaną zwolnieni z pracy wykwalifikowani 

pracownicy. Procedura prawna zobowiązuje 

kierowników placówek, zgodnie z przepisami 

prawa pracy, do wypowiadania części pracownikom 

umowy o pracę z obowiązującym trzymiesięcznym 

okresem. 

Brak konkretnego stanowiska w sprawie ewentualnej 

zmiany tego rozporządzenia powoduje pojawianie 

się u rodziców niepewności co do dalszych losów 

ich dzieci oraz szukanie innych, nowych rozwiązań 

dla kontynuowania rehabilitacji i terapii. 

Poważnym problemem dla wykwalifikowanej i 

wyspecjalizowanej kadry staje się widmo utraty zatrudnienia, 

ale jeszcze większym problemem dla 

świadczeniodawców staje się brak konkretnych i 

ostatecznych decyzji w tym zakresie, co skutkuje paraliżem 

organizacyjnym, brakiem możliwości właściwego 

zaplanowania na bieżący rok pracy i budżetu 

swoich jednostek. 

W związku z powyższym kierujemy do Pani Minister 

bardzo ważne pytania i oczekujemy konkretnych 

odpowiedzi: 

1. W jakim terminie wypracowane zostanie przez 

Ministerstwo Zdrowia właściwe rozwiązanie w wyżej 

przedstawionym zakresie i kiedy nastąpi zmiana 

przedmiotowego aktu wykonawczego? 

2. Jak długo Ministerstwo Zdrowia zamierza 

zwlekać z podjęciem właściwych decyzji? 

3. Jak długo jeszcze ww. rozporządzenie będzie 

przedmiotem bieżących analiz ministerstwa i jakie 

zatem płyną z nich wnioski? 

Obowiązujące od stycznia br. rozporządzenie ministra 

zdrowia wprowadziło wiele niepokoju wśród 

dotkniętych tym rodzin. Minęły trzy miesiące – to 

wystarczająco długi okres na podjęcie decyzji w tak 

istotnej dla społeczeństwa sprawie, która dotyczy 

tych najbardziej potrzebujących i uzależnionych od 

decyzji państwa obywateli. Wszak właśnie miarą 

człowieczeństwa jest stosunek do osób niepełnosprawnych, 

w całości uzależnionych od innych. 

Z poważaniem 



(nr 15559) 


Poseł Adam Gawęda 


w sprawie planowanego III etapu zwolnień 

grupowych pracowników Poczty Polskiej SA 

Szanowny Panie Ministrze! Jak wynika z informacji 

docierających do mojego biura poselskiego oraz 

licznych próśb o interwencję, istnieje poważny problem 

podniesiony przez Wolny Związek Zawodowy 

Pracowników Poczty Polskiej, dotyczący III etapu 

zwolnień grupowych. 

Przedstawiciele związków podnoszą, że poprzednie 

etapy zwolnień grupowych nie odbywały się zgodnie 

z procedurami określonymi w ustawie z dnia 13 

marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania 

z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących 

pracowników. Podważają sposób przeprowadzenia 

konsultacji i ich rezultatów, które, jak 

się okazuje, nie miały większego znaczenia dla Zarządu 

Poczty Polskiej. 

Kolejny problem, to dziwne, zdaniem związkowców, 

efekty dwóch dotychczasowych etapów zwolnień 

grupowych. Zarzuca się kierownictwu poczty, że nie 

dysponuje konkretnym planem strategicznym dla 

firmy na kolejne lata. Działania mają charakter doraźny 

i chaotyczny, nie uwzględnia się tak interesu

113 

pracowników, jak i przede wszystkim interesu klientów 

Poczty Polskiej. Firma ta boryka się z poważnymi 

problemami, a jedynym proponowanym rozwiązaniem 

są zwolnienia grupowe. Cały szereg zastrzeżeń 

związkowcy przedstawiają w adresowanym do 

Pana Ministra piśmie nr P/WZZ/45/10 z dnia 15 marca 

2010 r. 

Pocztowcy liczą, że dzięki Pańskiej mediacji i podjęciu 

właściwych kroków uda się wyjść poczcie z obecnej 

zapaści. Przedsiębiorstwo z tak długoletnią tradycją, 

które chwalebnie zapisało się na kartach polskiej 

historii, wymaga od nas, osób odpowiedzialnych 

za kształt życia społecznego i gospodarczego w tym 

kraju, podjęcia szybkiej i skutecznej interwencji. 

Ufam, że Pan Minister, korzystając ze swych konstytucyjnych 

uprawnień i obowiązków, zechce aktywnie 

włączyć się w prawdziwą i merytorycznie przygotowaną 

reformę Poczty Polskiej. 

Mając na uwadze żywotne interesy prawie 100- 

-tysięcznej rzeszy pocztowców i ich rodzin oraz treść 

pisma WZZPP, pragnę zwrócić się do Pana Ministra 


1. Jaka jest odpowiedź kierowanego przez Pana 

resortu na problemy podnoszone przez związkowców 

w piśmie nr P/WZZ/45/10 z dnia 15 marca 2010 r.? 

2. Jakie działania podejmie Ministerstwo Infrastruktury 

w celu uratowania Polskiej Poczty przed 

upadkiem i wyeliminowaniem z rynku? 

3. Czy decyzja o III etapie zwolnień grupowych 

zostanie wstrzymana? 

Z poważaniem 


I n t e r p e l a c j e 

(nr 15560–15574) 


Poseł Piotr Stanke 

w sprawie realizacji „Programu oczyszczania 

kraju z azbestu na lata 2009–2032” na terenie 

miasta i gminy Kolbuszowa oraz na terenie 

gmin: Tuszów Narodowy, Zaleszany, 

Harasiuki, Jeżowe, Gorzyce, Bojanów, 

Borowa, Wiśniowa, Przecław, Niwiska, 

Majdan Królewski, Cmolas, Dzikowiec 

i Raniżów 

Szanowny Panie Ministrze! Jak wynika z „Programu 


–2032” do końca 2012 r. gminy powinny usunąć aż 4 

mln ton wyrobów zawierających azbest. Jest to zadanie 

bardzo trudne, zważywszy na fakt, że ponad połowa 

gmin w Polsce nie posiada jeszcze programu 

usuwania azbestu. 

Zgodnie z założeniami programu, do 2032 r. Polska 

musi pozbyć się wszystkich wyrobów azbestowych, 

których pozostało jeszcze ponad 14 mln ton. Program 

nałożył na jednostki samorządu terytorialnego obowiązki, 

których realizacja ma doprowadzić do tego, że 

w naszym otoczeniu nie będzie azbestu. Do końca 

2012 r. powinny zostać usunięte aż 4 mln ton wyrobów 

zawierających azbest. Jest to zadanie bardzo trudne, 

gdyż tempo usuwania azbestu nie jest zadowalające. 

W ciągu 8 lat obowiązywania poprzedniego programu 

usunięto „zaledwie” około 1,5 mln ton wyrobów azbestowych. 

Samorządy gminne miały czas na stworzenie 

gminnego programu usuwania azbestu do końca 

2006 r. Wyniki kontroli przeprowadzonej przez Najwyższą 

Izbę Kontroli w 2007 r. wykazały jednak duże 

niedociągnięcia w tym zakresie. 

Z monitoringu prowadzonego w latach 2008–2009 

wynika, że w ostatnim czasie samorządy przyspieszyły 

nieco tempo prac nad programami i ich realizacją. 

W dalszym ciągu jednak jeszcze 60% gmin w 

Polsce nie uchwaliło tego dokumentu. Posiadanie 

programu i rzetelnej inwentaryzacji jest warunkiem 

koniecznym do ubiegania się o środki na cele związane 

z usuwaniem wyrobów azbestowych. Prowadzony 

monitoring wykazuje słabe przygotowanie gmin i 

ich małą aktywność w zakresie pozyskiwania środków 

na cele związane z usuwaniem azbestu. Względnie 

dobrze przedstawia się sytuacja na polu współpracy 

z wojewódzkimi i powiatowymi funduszami 

ochrony środowiska. Średnio 4 na 10 gmin w Polsce 

deklaruje pozyskiwanie środków na cele związane z 

usuwaniem azbestu. Jednak to wciąż zbyt mało. 

Problem usuwania azbestu z punktu widzenia 

mieszkańców jest bardzo ważny. 

Biorąc powyższe pod uwagę, zwracam się do Pana 


1. Jakie czynności podejmuje ministerstwo w celu 

większego zainteresowania samorządów terytorialnych 

kwestią usuwania wyrobów zawierających 

azbest? 

2. Na jakim etapie „Program oczyszczania kraju 

z azbestu na lata 2009–2032” realizowany jest w województwie 

podkarpackim na terenie miasta i gminy 

Kolbuszowa oraz na terenie gmin: Tuszów Narodowy, 

Zaleszany, Harasiuki, Jeżowe, Gorzyce, Bojanów, 

Borowa, Wiśniowa, Przecław, Niwiska, Majdan Królewski, 

Cmolas, Dzikowiec i Raniżów? 

Z poważaniem 


Poseł Zbigniew Chmielowiec

114 


(nr 15575) 


w sprawie rządowego projektu ustawy 

Prawo geologiczne i górnicze 

Szanowny Panie Premierze! W związku ze skierowanym 

do mnie stanowiskiem Sejmiku Województwa 

Podkarpackiego podjętym uchwałą nr XLlV/860/10 

z 29 marca 2010 r. dotyczącą projektu ustawy Prawo 

geologiczne i górnicze zwracam się do Pana w przedmiotowej 

sprawie. 

Projekt ustawy Prawo geologiczne i górnicze 

(Pgg), druk nr 1696, z dnia 16 grudnia 2008 r., wzbudził 

wielkie zaniepokojenie w środowiskach, które 

wnikliwie zapoznały się z jego treścią. Zarówno w 

sferze przyjętej filozofii politycznej, jak i w dziedzinie 

szczegółowych rozwiązań przyjęte w ustawie zapisy 

są nie do przyjęcia z punktu widzenia interesów naszej 

gospodarki. 

Ustawa umożliwia bowiem przejęcie przez zagraniczny 

kapitał zasobów naturalnych Polski, takich 

jak np: rudy metali, siarka, węgiel kamienny i brunatny, 

gaz ziemny, ropa naftowa, sól kamienna i potasowa, 

zasoby wód geotermalnych, wód leczniczych 

i solanek. Dotyczą one majątku narodowego wartości 

kilkunastu bilionów PLN. Umożliwi ona również magazynowanie 

w strukturach podziemnych dwutlenku 

węgla, eliminując wykorzystanie zasobów geologicznych 

w tym wód geotermalnych. 

Przewidziane ustawą opłaty koncesyjne nie rekompensują 

strat spowodowanych przejęciem zasobów 

przez obce firmy. Pozbawienie samorządów osiąganych 

dotychczas dochodów i obciążenie 50% kosztów 

aktualizacji miejscowych planów zagospodarowania 

jest również niekorzystne. 

Ustawa ignoruje polski interes narodowy i godzi 

w strategiczne interesy narodu i państwa polskiego. 

Zaskakuje brakiem wizji organizacji działalności geologiczno-górniczej 

w Polsce. Jej uchwalenie może spowodować 

nieodwracalne straty Skarbu Państwa. 

Biorąc powyższe pod uwagę, zwracam się z uprzejmą 

prośbą o odpowiedź na następujące pytania: 

1. Czy znany jest Panu Premierowi poruszany 

problem? 

2. Jakie jest stanowisko Ministerstwa Gospodarki 

w poruszanej sprawie? 

Z poważaniem 


Poseł Zbigniew Chmielowiec 


(nr 15576) 


w sprawie sytuacji finansowej 

Białostockiego Centrum Onkologii 

im. Marii Skłodowskiej-Curie 

Szanowna Pani Minister! Zwrócili się do mnie z 

prośbą o interwencję w sprawie sytuacji finansowej 

Białostockiego Centrum Onkologii im. Marii Skłodowskiej-Curie 

zaniepokojeni przedstawiciele tego 

centrum. 

Centrum nie otrzymało refundacji wykonanych, 

ratujących życie, świadczeń ponadlimitowych w wysokości 

blisko 8 mln zł (nastąpiło przekroczenie limitów 

z umów obowiązujących w 2009 r. o 17%). Jest to 

ogromna kwota, istotna dla całej dalszej działalności 

centrum. Umowy zaproponowane przez Narodowy 

Fundusz Zdrowia na rok 2010 i podpisane przez Białostockie 

Centrum Onkologii w celu zapewnienia ciągłości 

świadczeń onkologicznych – mimo zapowiedzi 

Pani Minister – są o 7 mln zł niższe niż wartość umowy 

na rok 2009 i absolutnie nie uwzględniają tendencji 

wzrostowej w świadczonych przez centrum usługach 

onkologicznych. 

Jak dotychczas Białostockie Centrum Onkologii postępowało 

zgodnie z zaleceniami Pani Minister, tj.: 

— podnoszono specjalistyczne kwalifikacji zawodowe, 

— podnoszono jakość usług (ISO 9001:2000 w zakresie 

profilaktyki i leczenia chorób nowotworowych 

uzyskane w roku 2008, wyróżnienie w ogólnopolskim 

konkursie „Perły Medycyny”), 

— zakupiono najnowocześniejszy sprzęt diagnostyczny 

i terapeutyczny, 

— wdrożono nowoczesne metody diagnostyki i terapii, 

— prowadzono akcje prozdrowotne w zakresie 

prewencji pierwotnej nowotworów i programów profilaktycznych 

(pierwsze miejsce w kraju w zakresie 

zgłaszalności kobiet na badania mammograficzne). 

Kontrakt na rok 2009 był zawarty zgodnie z przewidywaniami 

Białostockiego Centrum Onkologii, a 

tymczasem pacjenci ocenili centrum wyżej i zgłosiło 

się ich dużo więcej. 

W związku z powyższym proszę Panią Minister o 


1. Jak ma funkcjonować placówka, która ma na 

początku roku finansowego 2010 tak duży deficyt 

środków finansowych, a musi – zgodnie z obowiązującymi 

przepisami – przyjmować wszystkich bez skierowania 

(na ratunek) i leczyć ich według swojej najlepszej 

wiedzy i możliwości? 

2. Co zamierza Pani zrobić, aby pomóc Białostockiemu 

Centrum Onkologii w sytuacji, gdy zapłacenie 

za wykonane usługi ponadlimitowe jest warun-

115 

kiem sine qua non dalszego funkcjonowania centrum 

– jedynej tego typu placówki w województwie 

podlaskim? 

Z poważaniem 


Poseł Kazimierz Gwiazdowski 


(nr 15577) 


w sprawie celowości budowy nowych wałów 

przeciwpowodziowych lub przedłużenia 

już istniejących w ramach „Programu ochrony 

przed powodzią w dorzeczu górnej Wisły” 

wobec późniejszej konieczności utrzymania 

ich właściwego stanu technicznego 

Szanowny Panie Ministrze! Regulacja cieków 

wodnych w dorzeczu górnej Wisły jest bezsprzecznie 

konieczna. Jednak, jak wykazał najnowszy raport 

NIK, nie ma rzetelnych danych o stanie technicznym 

wałów przeciwpowodziowych, ponieważ aktualne badania 

w zakresie sprawdzenia stanu technicznego i 

przydatności do użytkowania obiektu budowlanego, 

które należy przeprowadzić co najmniej raz na 5 lat, 

wykonano tylko dla 5% długości wałów w województwie 

małopolskim oraz dla 12% w województwie 

świętokrzyskim. 

„Program ochrony przed powodzią w dorzeczu 

górnej Wisły” ma na celu budowę nowych wałów, rozbudowę 

już istniejących, m.in. na terenie województwa 

małopolskiego. Tymczasem rzeczywisty stan 

techniczny obecnego obwałowania ujawnia się każdorazowo 

w czasie podwyższania stanu rzek. 

W „Informacji o wynikach kontroli ochrony przeciwpowodziowej 

w województwie małopolskim i świętokrzyskim” 

czytamy: „Nieprzeprowadzanie kontroli 

obiektów budowlanych jest działaniem nielegalnym, 

tj. niezgodnym z art. 62 ust. 1 pkt 2 Prawa 

budowlanego”. Mało tego, organy odpowiedzialne za 

sprawowanie kontroli w zakresie sprawdzenia stanu 

technicznego i przydatności do użytkowania obiektu 

budowlanego „poza zgłaszanymi wnioskami o zwiększenie 

niewystarczających środków finansowych na 

konserwację i utrzymanie urządzeń wodnych, w tym 

na badania techniczne wałów, nie podjęły kroków 

mających na celu lepszą organizację tego zadania, tj. 

nie opracowały harmonogramu przeprowadzania 

kontroli pięcioletnich, uznając, że przy tak dużych 

brakach finansowych mija się to z celem”. 



1. Czy przed przystąpieniem do realizacji zadań w 

ramach „Programu ochrony przed powodzią w dorzeczu 

górnej Wisły” zostanie uzupełniona dokumentacja 

stanu technicznego istniejących już obwałowań? 

2. Czy obowiązek ustawowego obowiązku kontroli 

w zakresie sprawdzenia stanu technicznego i przydatności 

do użytkowania obiektu budowlanego (art. 

62 ust. 1 pkt 2 Prawa budowlanego) będzie skutecznie 

egzekwowany? 

Z poważaniem 



(nr 15578) 


Poseł Beata Szydło 

w sprawie uchybień przedstawionych 

przez NIK w „Informacji o wynikach 

kontroli ochrony przeciwpowodziowej 

w woj. małopolskim i świętokrzyskim” 

Szanowny Panie Ministrze! W lipcu 2009 r., kiedy 

z kraju napływały doniesienia o podnoszeniu się stanu 

wód w rzekach, odbyło się w Sejmie posiedzenie, 

na którym poruszono problem ochrony przeciwpowodziowej 

w Polsce. Jednak już po przejściu zagrożeń 

powodziowych, po udzieleniu pomocy poszkodowanym 

temat zabezpieczeń przeciwpowodziowych 

w Polsce został zaniechany. 

W lutym br., jeszcze przed okresem roztopów, po 

roboczej naradzie w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów 

w jednostkach samorządu terytorialnego ruszyły 

przygotowania do ewentualnej akcji przeciwpowodziowej. 

Na szczęście przebieg i skutki wiosennych 

roztopów w przypadku województwa małopolskiego 

były dalece mniej gwałtowne od przewidywanych. 

Z pewnością nie była to zasługa działań administracji 

rządowej i samorządowej w zakresie 

ochrony ludzi i mienia przed powodzią oraz koordynacji 

tych działań. 

Opublikowana przez Najwyższą Izbę Kontroli 

„Informacja o wynikach kontroli ochrony przeciwpowodziowej 

w województwie małopolskim i świętokrzyskim” 

ujawniła tragiczny stan urządzeń wodnych 

oraz utrzymania cieków wodnych w tych dwóch 

województwach: „Organy administracji rządowej 

i samorządowej nie realizowały zadań wynikających 

z Prawa wodnego. Dyrektor RZGW w Krakowie nie 

opracował planu ochrony przeciwpowodziowej dla 

regionu wodnego w województwie małopolskim i 

świętokrzyskim. Wojewódzkie zarządy melioracji 

i urządzeń wodnych nie utrzymywały w należytym 

stopniu budowli służących ochronie przeciwpowodziowej 

oraz cieków wodnych”. 

Wyniki przeprowadzonej przez NIK kontroli jednoznacznie 

wskazują na fakt, że w Polsce program

116 

ochrony przeciwpowodziowej zarówno na poziomie 

samorządów terytorialnych, jak i rządowym jest nieskoordynowany, 

dysfunkcjonalny i pozbawiony stałego 

monitoringu. 

W przypadku kiedy 169 spośród 182 małopolskich 

gmin było przynajmniej raz dotkniętych powodzią 

i podtopieniami, tak rażące niedopełnienie obowiązków 

jest karygodne i wymaga wprowadzenia 

systemowych zmian, które w bardziej efektywny 

sposób wpłyną na zapobieganie niż usuwanie skutków 

powodzi. 



1. Jakie działania zamierza przedsięwziąć resort 

ochrony środowiska w celu zniwelowania uchybień 

opisanych w „Informacji o wynikach kontroli ochrony 

przeciwpowodziowej w województwie małopolskim 

i świętokrzyskim”? 

2. Jaki wpływ mają stawki wypłacanych w danym 

roku odszkodowań oraz dotacji przyznawanych z budżetu 

państwa na usuwanie skutków klęsk żywiołowych 

na wysokość środków rezerwowanych w budżecie 

państwa na ochronę przeciwpowodziową? 

Z poważaniem 



(nr 15579) 



w sprawie restrukturyzacji Służby Celnej 

na terenie woj. świętokrzyskiego 

Szanowny Panie Ministrze! Jako parlamentarzysta 

woj. świętokrzyskiego, sam będąc kiedyś pierwszym 

starostą pow. Skarżyskiego, wyrażam szereg 

obaw w stosunku do obecnych prac nad restrukturyzacją 

struktur Służby Celnej skutkujących jej centralizacją, 

czego konsekwencją będzie utrata samodzielności 

niektórych izb celnych w naszym kraju, w tym 

Izby Celnej w Kielcach. 

Uważam takie działania za bardzo radykalne, a 

jednocześnie widzę w tym kolejną próbę marginalizowania 

rangi woj. świętokrzyskiego na prawnoadministracyjnej 

mapie Polski. Mając świadomość racjonalizacji 

działań oszczędnościowych w sektorze 

finansów publicznych, uważam jednak, że wspomniane 

działania mogą stanowić zagrożenie dla lokalnego 

rozwoju gospodarczego regionu świętokrzyskiego. 

Konsekwencje planowanych działań mogą dotyczyć 

w szczególności funkcjonowania lokalnych podmiotów 

gospodarczych prowadzących działalność ponad 

krajową, jak również załatwienia spraw związanych 

z rejestracją pojazdów mechanicznych sprowadzanych 

z zagranicy. 

Wobec powyższego zapytuję Pana Ministra: Jakie 

są przyczyny planowanych działań zmierzających do 

ograniczenia samodzielności służby cywilnej na terenie 

woj. świętokrzyskiego? 

Z poważaniem 

Poseł Andrzej Bętkowski 

Skarżysko-Kamienna, dnia 2 kwietnia 2010 r. 


(nr 15580) 


w sprawie starań katolików na Ukrainie 

o zwrot świątyń odebranych przez władze 

komunistyczne 

Co jakiś czas dochodzi do Polski z ziemi ukraińskiej 

głos katolików, głównie mieszkających tam Polaków, 

którzy po okresie komunizmu, korzystając z 

odzyskanej wolności, starają się praktykować swoją 

religię mimo napotykanych przeszkód i utrudnień ze 

strony lokalnej administracji. Wiadomo, że w okresie 

komunizmu zabrano katolikom świątynie, które są 

niezbędnymi miejscami kultu religijnego. Pomimo, 

że Ukraina jest państwem wolnym i niepodległym, 

władze tamtejszego kraju wciąż niezwykle opieszale 

zwracają katolikom ich dawne kościoły. We Lwowie 

władze lokalne nie zwróciły praktycznie żadnego kościoła 

z wyjątkiem jednego na obrzeżach miasta. 

Taka sytuacja ma miejsce także w przypadku kościoła 

pw. św. Marii Magdaleny we Lwowie, który wciąż 

przede wszystkim służy jako sala koncertowa. 

Kościół pw. św. Marii Magdaleny we Lwowie, wybudowany 

w XVII w. przez Polaków, służył rzymskokatolickim 

wiernym mieszkającym w tym mieście 

przez ponad 400 lat. W 1945 r. został zamknięty, a 

następnie przejęty przez państwo. Wyposażenie kościoła 

– ołtarze boczne, obrazy, rzeźby, konfesjonały, 

klęczniki, ławki – zostało skonfiskowane przez władze 

komunistyczne i częściowo zniszczone, częściowo 

zaś przekazane do muzeów. Władze niepodległej 

Ukrainy deklarowały szybki zwrot świątyni katolikom. 

Jednak ani prezydent Leonid Kuczma, który po 

wizycie Jana Pawła II na Ukrainie w 2001 r. wydał 

dekret stanowiący, że wszystkie budynki sakralne 

zarekwirowane w czasach sowieckich mają być zwrócone 

wspólnotom, do których należały, ani też następnie 

prezydent Wiktor Juszczenko nie potrafili 

odpowiednio wpłynąć na radnych Lwowa, którym 

podlega budynek świątyni, by oddali prawowitą własność 

rzymskokatolickim wiernym, z których większość 

stanowią Polacy.

117 

Sami wierni, którzy czują się dyskryminowani 

jako mniejszość polska na Ukrainie, także podejmowali 

drastyczne kroki w walce o zwrot kościoła. Kilka 

lat temu prowadzili protest głodowy, który zakończył 

się połowicznym sukcesem. Od 2001 r. może być 

w świątyni odprawiana msza święta w określonych, 

bardzo niekorzystnych godzinach (jedna msza św. 

dziennie). Wierni nie mogą korzystać z centralnego 

wejścia do kościoła, które jest stale zamknięte, gdyż 

za nim znajduje się scena koncertowa ustawiona w 

ten sposób, że widzowie podczas koncertów siedzą 

tyłem do ołtarza. Natomiast główne przejście do ołtarza 

jest zastawione ławkami, których nie wolno 

katolikom przesuwać, ponieważ – jak ich poinformowano 

– grozi to zniszczeniem posadzki. Zabroniono 

wiernym także korzystania z kościelnych organów. 

Tymczasem 11 marca br. radni miasta Lwowa 

podjęli uchwałę o przekazaniu kościoła pw. św. Marii 

Magdaleny na kolejne 20 lat nieodpłatnie do dyspozycji 

sali muzyki organowej i kameralnej. Katolicy 

we Lwowie, a także pracownicy polskiej ambasady i 

konsulatu obawiają się, że powyższa uchwała Rady 

Miasta niweczy wszystkie dotychczasowe wysiłki podejmowane 

w celu zwrotu świątyni wiernym. Potrzeby 

rzymskokatolickiej wspólnoty parafialnej nie zostały 

zatem uwzględnione przez radnych. Obecnie do 

władz został wystosowany list podpisany przez około 

pięciuset parafian, w którym domagają się poszanowania 

praw, które gwarantuje swoim obywatelom 

demokratyczne państwo ukraińskie. Powyższa decyzja 

radnych Lwowa jest dla parafian kościoła pw. św. 

Marii Magdaleny bardzo przykra i ich zdaniem 

świadczy o złej woli radnych, ponieważ nie chcą podjąć 

żadnych konstruktywnych rozmów z wiernymi 

rzymskokatolickimi. 

Parafianie domagają się szerszego zainteresowania 

ze strony polskich władz, a także poruszenia 

sprawy na forum międzynarodowym. Nie ma wątpliwości, 

że jako wspólnota religijna mają prawo do swojej 

prawowitej własności, przemocą przejętej przez 

władze komunistyczne. Obecna postawa władz Lwowa 

odbiera im to prawo. Poza tym, jak podkreślają, 

to oni – Polacy w XVII w. wybudowali ten kościół, na 

przestrzeni wieków dbali o jego rozwój, przekazując 

fundusze i również dlatego powinien zostać im zwrócony 

dla celów kultu religijnego. A dzisiaj muszą odpłatnie 

wynajmować świątynię dla celów kultu religijnego 

od świeckiego budynku muzyki organowej, 

który – przypomnijmy – korzysta z tego budynku sakralnego 

nieodpłatnie. 

W związku z powyższym mam do Pana Ministra 


1. Czy znana jest Panu Ministrowi sytuacja Polaków 

katolików mieszkających na Ukrainie? 

2. Ile i jakie świątynie już zwrócono, a ile świątyń 

jest w sytuacji podobnej do kościoła pw. św. Marii 

Magdaleny we Lwowie? 

3. Jakie starania podjął polski rząd, aby świątynie 

katolickie we Lwowie, w tym kościół pw. św. Marii 

Magdaleny, zostały zwrócone tamtejszym Polakom 

katolikom? 

4. Jakie działania planuje podjąć kierowane przez 

Pana ministerstwo oraz polskie służby dyplomatyczne 

w celu udzielenia wsparcia katolikom lwowskim, 

z których większość stanowią Polacy, w celu odzyskania 

kościoła pw. św. Marii Magdaleny? 

5. Jakie jest stanowisko obecnych władz ukraińskich 

– rządu i prezydenta – w wyżej opisanej kwestii? 

Czy można liczyć na to, że pod wpływem interwencji 

polskiego MSZ władze centralne wpłyną na 

władze samorządowe miasta Lwowa w celu zmiany 

decyzji i zwrotu świątyni katolikom? 

6. Czy jest wskazane, aby sprawa ta jako przykład 

braku przestrzegania na Ukrainie praw mniejszości 

narodowej i religijnej została nagłośniona w instytucjach 

europejskich? Czy jeśli starania polskiego MSZ 

w relacjach bilateralnych nie odniosą skutku, rząd 

podejmie kroki na arenie międzynarodowej, aby skłonić 

władze Ukrainy do przestrzegania praw mniejszości 

narodowej i religijnej? 

Z poważaniem 



(nr 15581) 



w sprawie inwigilacji „Kuriera Wileńskiego” 

przez litewską służbę bezpieczeństwa 

W polskich mediach na Litwie pojawiła się informacja, 

że tamtejsze służby bezpieczeństwa inwigilują 

internetowe wydanie „Kuriera Wileńskiego”. Redakcja 

gazety otrzymała oficjalny list z Departamentu 

Bezpieczeństwa Państwa z żądaniem udostępnienia 

adresów IP pięciu komentatorów piszących na 

portalu http://kurierwilenski.lt. List został wystosowany 

29 marca br. i podpisany przez zastępcę dyrektora 

generalnego DBP. Wiceszef litewskiej bezpieki 

domagał się przekazania adresów IP umożliwiających 

identyfikację urządzeń w sieci komputerowej, a 

zatem osób, które umieściły odważne komentarze 

pod dwoma artykułami: „Prokuratorzy analizują 

skargę przeciwko Songaile” oraz „Wileńska Syrokomlówka 

broni swego statusu szkoły średniej”. 

Część komentarzy (litewska służba bezpieczeństwa 

zainteresowała się 6 komentarzami) odnosi się 

do problemów szkół polskich na Wileńszczyźnie, inne 

wyrażają swój krytyczny stosunek wobec działań organów 

państwa litewskiego wymierzonych w polską 

mniejszość na Litwie, a wreszcie jeden z autorów na-

118 

wołuje do nagłaśniania sprawy dyskryminacji polskiej 

mniejszości narodowej, w tym do pisania skarg 

na działania litewskie do organów polskiej władzy, 

do instytucji europejskich oraz do mediów. 

W komentarzu redakcyjnym do faktu zainteresowania 

litewskiej służby bezpieczeństwa „Kurierem 

Wileńskim” czytamy: Zadziwia i niepokoi to, że instytucja 

powołana do zapewnienia bezpieczeństwa 

państwa chce zidentyfikować osoby niepokojące się o 

zachowanie polskiej tożsamości narodowej na Litwie, 

szkół z polskim językiem wykładowym. W żadnym z 

sześciu wskazanych komentarzy nie ma nawet cienia 

nawoływania do łamania obowiązującego na Litwie 

prawa. Niepokoi też fakt, że list DBP został nadesłany 

do redakcji w czasie trwającej w litewskich mediach 

antypolskiej nagonki popieranej przez niektórych 

polityków. 

Należy nadmienić, że redakcja „Kuriera Wileńskiego” 

odmówiła ujawnienia adresów IP autorów 

komentarzy. Niemniej jednak wydaje się, że sprawa 

nie zostanie zamknięta i litewskie służby bezpieczeństwa 

będą chciały wymusić na redakcji wydanie adresów 

IP umożliwiających identyfikację czytelników 

portalu gazety. Cała sprawa pokazuje także, że media 

redagowane przez przedstawicieli polskiej mniejszości 

na Litwie są inwigilowane przez litewską służbę 

bezpieczeństwa, której działania można odebrać jako 

próbę zastraszenia redakcji i jej czytelników. 

W związku z powyższym mam następujące pytania 


1. Czy Pan Minister otrzymywał wcześniej informacje 

o monitorowaniu polskich mediów na Wileńszczyźnie 

przez litewskie służby bezpieczeństwa? 

2. Czy Pan Minister podziela opinię, że przywołane 

działania litewskiej służby bezpieczeństwa 

mogą mieć na celu zastraszenie polskiej społeczności 

na Litwie, aby ta nie krytykowała władz litewskich 

i nie upominała się o swoje prawa na arenie 

międzynarodowej? 

3. Jakie działania ma zamiar podjąć polskie MSZ, 

jeśli podobne przypadki działań litewskiej służby 

bezpieczeństwa się powtórzą lub jeśli „Kurier Wileński” 

spotkają jakieś sankcje w związku z odmową 

przekazania adresów IP czytelników portalu? 

4. Czy polskie MSZ zwróci się do strony litewskiej 

o wyjaśnienie tego incydentu i zaprzestanie monitorowania 

polskich mediów? 

5. Czy polscy dyplomaci na Litwie obejmą szczególną 

opieką polskie media funkcjonujące na Wileńszczyźnie 

i będą uczestniczyli we wszelkich postępowaniach 

administracyjnych i sądowych, jeśli takie 

będą wytaczane przeciwko „Kurierowi Wileńskiemu” 

i innym polskim mediom na Litwie? 





(nr 15582) 


w sprawie planów budowy kanału 

Odra – Dunaj – Łaba 

Szanowny Panie Ministrze! W ostatnim okresie 

na obszarze gmin nadodrzańskich zaktywizowało 

działalność szereg środowisk zainteresowanych intensyfikacją 

żeglugi śródlądowej, a w szczególności 

zainteresowanych powstaniem kanałów żeglugowych 

Odra – Dunaj – Łaba. 

Dzięki budowie kanału nasi południowi sąsiedzi 

zyskaliby połączenie z trzema morzami: Bałtykiem 

przez Odrę, Morzem Czarnym przez Dunaj i Morzem 

Północnym przez Łabę. Kanał ma przecinać Czechy od 

granicy z Polską na północy do południowej granicy z 

Austrią lub Słowacją (w zależności od wariantu). W 

Polsce w rejonie Gliwic ma się łączyć z Odrą. W sumie 

planowana droga wodna Dunaj – Odra – Łaba liczyłaby 

ok. 550 km długości. Z czego 370 km ma biec przez 

terytorium Czech, a ok. 80 km w Polsce. 

Prace nad połączeniem Odry, Dunaju i Łaby zostały 

włączone do działań związanych z wyznaczeniem 

dróg wodnych o europejskim znaczeniu. W 1996 

r. została parafowana Europejska Konwencja AGN 

(europejskie porozumienie w sprawie głównych śródlądowych 

dróg wodnych o znaczeniu międzynarodowym). 

W porozumieniu tym wytyczono m.in. drogę 

wodną E30 łączącą Morze Bałtyckie z Dunajem, poprowadzoną 

na polskim odcinku korytem Odry. Do 

chwili obecnej Polska tej umowy nie podpisała. Jednocześnie 

brak jest jakichkolwiek zapisów o możliwości 

rozwoju żeglugi śródlądowej w dolinie Odry na 

odcinku Koźle – Racibórz, w realizowanym obecnie 

„Programie dla Odry – 2006”. 

W opracowanych do tej pory koncepcjach jednym 

z elementów decydujących o znaczeniu połączenia 

Odra – Dunaj – Łaba była możliwość wydłużenia sezonu 

żeglugowego. Jednym z rozwiązań było wykorzystanie 

do tego celu wody zmagazynowanej w 

zbiorniku Racibórz. Dziś wiemy, że zbiornik ten będzie 

suchym zbiornikiem przeciwpowodziowym i jego 

wykorzystanie do alimentacji wody na potrzeby żeglugi 

będzie niemożliwe. 

Budowa połączenia Odra – Dunaj – Łaba to szansa 

dla gmin nadodrzańskich. W jego budowie mieszkańcy 

i samorządy tych gmin dostrzegają możliwość 

zarówno gospodarczego, jak i turystycznego rozwoju. 

Dodatkowo przykłady najnowszych tego typu przedsięwzięć 

świadczą o możliwości uzyskania znaczącej 

pomocy w ramach Unii Europejskiej. 

Budowa drogi wodnej to ogromna szansa na rozwój 

transportu rzecznego w Polsce. Przez Dunaj zyskalibyśmy 

połączenie z Morzem Czarnym, a przez 

Łabę z Morzem Północnym. Kolejnym etapem łączenia 

polskich rzek z europejską siecią transportu śródlądowego 

byłaby budowa kanału między Odrą i Wisłą

119 

– jak mówi Zbigniew Garbień, prezes Związku Polskich 

Armatorów Śródlądowych 

Ponieważ zainteresowanie budową kanału Odra 

– Dunaj – Łaba wzrasta coraz bardziej, kieruję do 

Pana Ministra następujące pytania: 

1. Czy polska strona rządowa podpisze Europejską 

Konwencję AGN? 

2. Czy prowadzone są jakiegokolwiek międzyrządowe 

rozmowy w sprawie budowy kanału Odra – Dunaj 

i Odra – Łaba? 

3. Jakie jest stanowisko Szanownego Pana Ministra 

w sprawie budowy kanałów Odra – Dunaj i Odra 

– Łaba? 

4. Czy nie należy już dzisiaj, biorąc pod uwagę 

pozytywne nastawienie do budowy kanałów Odra – 

Dunaj i Odra – Łaba rządów Czech i Słowacji, przystąpić 

do opracowania studium wykonalności takiego 

przedsięwzięcia? 

5. Czy nie należy wprowadzić problematyki budowy 

kanałów Odra – Dunaj – Łaba jako części składowej 

do realizowanego obecnie rządowego „Programu 

dla Odry – 2006”? 

6. Jakie znaczenie dla potencjalnej budowy połączenia 

Odra – Dunaj – Łaba ma fakt, że zbiornik 

Racibórz będzie suchym zbiornikiem przeciwpowodziowym, 

a nie zbiornikiem o stałym zalewie? 

Z poważaniem 



(nr 15583) 


Poseł Henryk Siedlaczek 

w sprawie zmiany art. 81 § 2 ustawy 

Ordynacja podatkowa 

Szanowny Panie Ministrze! Art. 81 Ordynacji podatkowej 

stanowi: 

§ 1. Jeżeli odrębne przepisy nie stanowią inaczej, 

podatnicy, płatnicy i inkasenci mogą skorygować 

uprzednio złożoną deklarację. 

§ 2. Skorygowanie deklaracji następuje przez złożenie 

korygującej deklaracji wraz z dołączonym pisemnym 

uzasadnieniem przyczyn korekty. 

Ordynacja podatkowa została zmieniona poprzez 

uchylenie § 3 w art. 81b Ordynacji podatkowej, umożliwiając 

dokonywanie korekty deklaracji VAT po kontroli 

podatkowej. Wcześniej taką możliwość wprowadzono 

już w innych podatkach. Brak możliwości korekty 

deklaracji VAT po zakończeniu kontroli podatkowej 

stanowił dotkliwą barierę podatkową dla przedsiębiorców, 

a ponadto bezzasadnie różnicował pozycję 

podatników, dyskryminując podatników VAT. 

Wydaje się, że kolejnym krokiem likwidującym 

biurokratyczne bariery winna być zmiana brzmienia 

art. 81 § 2 ustawy Ordynacja podatkowa. Przepis ten 

przewiduje obowiązek dołączenia do korekty pisemnego 

uzasadnienia. 

Kilka lat temu, w sytuacji gdy korekta po kontroli 

podatkowej była niemożliwa, przepis ten był w całości 

logiczny. Podatnik musiał wytłumaczyć przyczyny 

korekty deklaracji, które nie były znane organowi 

podatkowemu. Ze zrozumiałych względów uzasadnienie 

przyczyn korekty nie jest potrzebne, jeżeli 

korekta w całości uwzględnia ustalenia kontroli podatkowej, 

gdyż organ podatkowy w tym przypadku 

najlepiej zna przyczyny korekty. W tej sytuacji jest to 

tylko zbędna biurokracja. 

Czy zmiana brzmienia art. 81 § 2 ustawy Ordynacja 

podatkowa („§ 2. Skorygowanie deklaracji następuje 

przez złożenie korygującej deklaracji wraz z 

dołączonym pisemnym uzasadnieniem przyczyn korekty. 

Pisemne uzasadnienie przyczyn korekty nie 

jest wymagane przy składaniu korekt po zakończeniu 

kontroli podatkowej, jeżeli korekta złożona jest 

w terminie 21 dni od zakończenia kontroli podatkowej 

i w całości uwzględnia ustalenia kontroli”.) nie 

ułatwiłaby pracy i nie zlikwidowałaby niepotrzebnych 

barier administracyjnych? 

Nadmieniam, że termin w zaproponowanym 

brzmieniu przepisu art. 81 § 2 jest bardzo istotny 

(może być krótszy lub dłuższy), bowiem w chwili 

obecnej Ordynacja podatkowa nie wskazuje żadnego 

terminu, do którego organ podatkowy zobowiązany 

jest po zakończeniu kontroli podatkowej poczekać na 

korektę deklaracji. 

Z poważaniem 



(nr 15584) 

Poseł Tomasz Kulesza 


w sprawie możliwości odstąpienia 

od obowiązkowego zdawania matematyki 

przez maturzystów szkół artystycznych 

Szanowna Pani Minister! Jako poseł Rzeczypospolitej 

Polskiej dostaję bardzo dużo sygnałów głębokiego 

niepokoju z powodu umieszczenia matematyki 

wśród obowiązkowych przedmiotów na egzaminie 

dojrzałości. Sygnały te pojawiają się głównie od środowisk 

szkół artystycznych, rektorów, dyrektorów, 

nauczycieli i rodziców. 

Kształcenie w szkołach artystycznych wymaga od 

uczącej się w nich młodzieży wielu wyrzeczeń i mozolnej 

pracy. Uczniowie szkolą się w grze na instrumentach, 

pracach plastycznych, tańcu i przedmio-

120 

tach artystyczno-zawodowych towarzyszących wybranemu 

kierunkowi. Trzeba znaczyć, że młodzież, 

która wybiera ostatni stopień kształcenia kończący 

się egzaminem maturalnym, jednoznacznie ukierunkowuje 

swoje zainteresowania na przedmioty kierunkowe 

kończące się egzaminem dyplomowym. Ok. 

90% absolwentów szkół artystycznych kontynuuje 

studia na kierunkach artystycznych. 

Nauka w szkołach artystycznych stanowi dla młodzieży 

niezwykłe obciążenia intelektualne, warsztatowe, 

a przede wszystkim czasochłonnej i stałej pracy 

indywidualnej. Ilość przedmiotów w siatce godzin 

jest w tego typu szkołach o wiele większa niż w liceach 

ogólnokształcących. Ten profil szkolnictwa wrósł 

niezwykle głęboko w polską tradycję edukacyjną. W 

tego typu szkołach łowione są największe talenty artystyczne, 

które potem sławią polską kulturę. 

Szanowna Pani Minister! Matematyka na pewno 

powinna być ważnym ogniwem ogólnej edukacji. 

Umieszczenie jej na powrót wśród przedmiotów obligatoryjnych 

na maturze stanowi dla młodzieży artystycznej 

dodatkowe obciążenie czasowe. Przedmiot 

jest w planie nauczania w szkołach artystycznych, 

tak więc, jak podkreślają nauczyciele, młodzież ma z 

nią wystarczający kontakt. Jak podkreślają środowiska 

artystyczne, dotychczasowy model był dobrym 

kompromisem pomiędzy wymaganiami ogólnymi a 

specyfiką ogólnokształcącego szkolnictwa muzycznego. 

Konieczność zdawania matematyki na maturze 

w dużym stopniu utrudni młodzieży należyte i rzetelne 

przygotowanie się do egzaminów z przedmiotów 

zawodowych będących podstawą edukacji na 

wyższych uczelniach artystycznych. 

Pragnę zapytać Panią Minister, czy zna przedstawiony 

przeze mnie problem i czy planuje w tej materii 

wprowadzić zmiany. 

Z poważaniem 


Poseł Grzegorz Sztolcman 


(nr 15585) 


w sprawie spółdzielczości w Polsce 

Szanowny Panie Ministrze! Zgodnie z art. 1 ustawy 

z dnia 16 września 1982 r. Prawo spółdzielcze, 

spółdzielnia jest dobrowolnym zrzeszeniem nieograniczonej 

liczby osób, o zmiennym składzie osobowym 

i zmiennym funduszu udziałowym, które w interesie 

swoich członków prowadzi wspólną działalność gospodarczą. 

Jeżeli statut nie zobowiązuje członków do 

zadeklarowania większej ilości udziałów, członek 

spółdzielni obowiązany jest zadeklarować jeden 

udział. Spółdzielnie od spółek odróżnia m.in. to, że o 

zmianie liczby jej członków oraz kwoty funduszu 

udziałowego decyduje wyłącznie zarząd lub rada nadzorcza 

spółdzielni, bez konieczności zgłaszania każdej 

sprzedaży udziałów do Krajowego Rejestru Sądowego, 

jak w spółce z ograniczoną odpowiedzialnością, 

lub potrzeby publicznej emisji akcji, jak w spółce akcyjnej. 

W Polsce istnieje ok. 14 tys. spółdzielni, z czego 

ok. 700 to spółdzielnie pracy zrzeszające ok. 10 

mln członków i zatrudniające ok. 300 tys. osób. Należy 

podkreślić, że spółdzielnie pracy wytwarzają ok. 

2–3% PKB i zatrudniają ok. 300 tys. osób. W okresie 

ostatnich dziesięciu lat wiele spółdzielni ogłosiło upadłość 

lub zostało zlikwidowanych, dziś pozostało zaledwie 

25% spośród tych, które istniały przed dziesięciu 

laty. Według spółdzielców rozwój spółdzielni 

ogranicza obowiązujące prawo, które nie odzwierciedla 

obecnej sytuacji rynkowej. Jak podkreślają eksperci, 

dużym problemem jest to, że spółdzielnie nie 

posiadają tytułu własności do wypracowanego przez 

nie majątku. W obecnie obowiązującym stanie prawnym 

przekształcenie spółdzielni w spółki prawa handlowego 

jest trudne, ponieważ wymaga m.in. wniesienia 

aportem do spółki całego majątku i praw, którymi 

dysponuje spółdzielnia. Ponadto osoba, która 

zdecydowałaby się zainwestować w spółdzielnię, nie 

uzyska odpowiedniej (do wniesionego przez nią kapitału) 

liczby udziałów, a tym samym nie uzyska odpowiedniej 

dywidendy. 

Panie Ministrze, jakie jest Pana stanowisko w 

przedmiotowej sprawie? 

Czy podejmie Pan działania, by umożliwić rozwój 

spółdzielczości w Polsce? 

Czy podejmie pan działania, by wymagana prawem 

koncesja była automatycznie przenoszona ze 

spółdzielni na spółkę bez konieczności dopełniania 

uciążliwych wymogów administracyjnych, związanych 

z jej uzyskaniem? 

Z poważaniem 

Toruń, dnia 1 kwietnia 2010 r. 


(nr 15586) 


Poseł Tomasz Lenz 

w sprawie ponoszenia przez samorządy 

kosztów urlopów dla poratowania zdrowia 

nauczycieli 

Ustawa z dnia 26 stycznia 1982 r. Karta Nauczyciela 

(Dz. U. z 2006 r. Nr 97, poz. 674) przyznaje nauczycielom 

korzystającym z urlopu dla poratowania 

zdrowia prawo do comiesięcznego wynagrodzenia zasadniczego 

i dodatku za wysługę lat oraz prawo do 

innych świadczeń pracowniczych, w tym dodatków 

socjalnych. Kosztami tymi obciążone są samorządy

121 

jako organy prowadzące szkoły. Kryteria nabycia 

prawa do urlopu zdrowotnego są sformułowane w 

Karcie Nauczyciela w sposób umożliwiający znacznej 

grupie nauczycieli korzystanie z tego uprawnienia. 

Dodatkowo, stosunkowo prosta procedura uzyskania 

orzeczenia lekarskiego o potrzebie udzielenia nauczycielowi 

urlopu dla poratowania zdrowia, określona w 

rozporządzeniu ministra zdrowia z dnia 27 października 

2005 r. w sprawie orzekania o potrzebie udzielenia 

nauczycielowi urlopu dla poratowania zdrowia 

(Dz. U. Nr 233, poz. 1991) oraz jego pełnopłatność 

powodują, że nauczyciele powszechnie korzystają z 

tego przywileju. Nie kwestionujemy prawa do korzystania 

przez nauczycieli z tego urlopu, jednak wydaje 

się, że na gruncie obowiązującego prawa nie zawsze 

jest on udzielany zasadnie i wykorzystywany w 

celu zgodnym z przeznaczeniem, a brak jest mechanizmów 

pozwalających w dostateczny sposób przeciwdziałać 

temu zjawisku. 

Samorządy, realizując nałożone ustawowo obowiązki 

w zakresie prowadzenia szkół i placówek 

oświatowych, ponoszą coraz to większe wydatki na 

zadania związane z edukacją publiczną. Znaczącym 

obciążeniem są tutaj wydatki na sfinansowanie wynagrodzeń 

nauczycieli korzystających z urlopu dla 

poratowania zdrowia i dodatkowo zastępstw za urlopowanych 

nauczycieli. 

Ze względu na fakt, że w algorytmie podziału subwencji 

oświatowej podstawowym parametrem jest finansowy 

standard A podziału subwencji, czyli kwota 

części oświatowej subwencji ogólnej przypadająca na 

jednego ucznia przeliczeniowego oraz system wag korygujących 

tę kwotę w odniesieniu do uczniów (wychowanków) 

poszczególnych typów i rodzajów szkół oraz 

placówek oświatowych, subwencja oświatowa nie 

uwzględnia realnych wydatków ponoszonych na wynagrodzenia 

nauczycieli przebywających na urlopach dla 

poratowania zdrowia. Dowolność terminów, w których 

istnieje możliwość skorzystania z prawa do urlopu, często 

uniemożliwia samorządom rzetelne zaplanowanie 

wydatków na wynagrodzenia nauczycieli i powoduje 

konieczność dużych dopłat z dochodów własnych. 

W związku z powyższym proszę o udzielenie odpowiedzi 


1. Czy planowana jest nowelizacja przepisów Karty 

Nauczyciela w zakresie zaostrzenia kryteriów 

przyznawania urlopów dla poratowania zdrowia, sposobu 

orzekania o jego udzieleniu, ewentualnie skrócenia 

okresu, na jaki może być udzielony? 

2. Czy rozważane jest przekazanie finansowania 

urlopów dla poratowania zdrowia Zakładowi Ubezpieczeń 

Społecznych? 

3. Czy istnieje możliwość podjęcia jakichkolwiek 

kroków w celu odciążenia samorządów od ponoszenia 

pełnych kosztów urlopów dla poratowania zdrowia 

nauczycieli? 

Z poważaniem 

Gliwice, dnia 6 kwietnia 2010 r. 

Poseł Jan Kaźmierczak 


(nr 15587) 


w sprawie sprzedaży 

przez Agencję Nieruchomości Rolnych 

Oddział Terenowy w Lublinie gruntów 

położonych na terenach gmin nadbużańskich 

bezpośrednio przylegających do rzeki Bug 

Szanowny Panie Ministrze! Do mojego biura poselskiego 

wpłynęło pismo od Zarządu Okręgu Polskiego 

Związku Wędkarskiego w Chełmie z prośbą o 

interwencję w sprawie sprzedaży przez Agencję Nieruchomości 

Rolnych Oddział Terenowy w Lublinie 

gruntów położonych na terenach gmin nadbużańskich 

bezpośrednio przylegających do rzeki Bug, tj. 

tereny zalewowe znajdujące się w granicach obszaru 

Natura 2000. 

Okręg PZW jest użytkownikiem obwodu rybackiego 

nr 2 rzeki Bug od ujścia cieku Ubrodownica 

k/Skryhiczyna (gm. Dorohusk) do ujścia rzeki Hanna 

(gm. Hanna) na mocy umowy użytkowania zawartej 

z Regionalnym Zarządem Gospodarki Wodnej w 

Warszawie. Prowadzi gospodarkę rybacką, która 

oprócz zarybień, turystyki i rekreacji obejmuje także 

ochronę wód przed kłusownictwem. Działania te wymagają 

swobodnego dostępu do koryta rzeki. 

Polski Związek Wędkarski zwraca uwagę na fakt, 

iż ostatnie lata pokazały, że nowi właściciele gruntów 

nabytych od ANR często podejmują działania sprzeczne 

z przepisami ochrony środowiska, ustawą z dnia 

18 kwietnia 1985 r. o rybactwie śródlądowym oraz 

ustawą Prawo wodne z 18 lipca 2001 r. Na porządku 

dziennym są przypadki połowów ryb sieciami na rozlewiskach 

rzeki w okresie przyboru wody lub w 

oczkach wodnych powstałych po zejściu wód do koryta 

rzeki. 

Z przekazanych informacji wynika, że wiele występujących 

nad Bugiem starorzeczy przeszło w prywatne 

ręce w czasie niekontrolowanej sprzedaży 

gruntów określonej w dokumentacji geodezyjno-kartograficznej 

jako nieużytki rolne, na których w rzeczywistości 

znajdowały się starorzecza. Normą jest 

szerzące się tam kłusownictwo, pomimo że w wielu 

przypadkach istnieje trwałe lub okresowe połączenie 

z rzeką Bug i wody te są częścią składową obwodu. 

Według prezesa kolejną przeszkodą w użytkowaniu 

rzeki są działania właścicieli gruntów mające 

wpływ na ekosystem wodny będący siedliskiem 

oprócz ryb także wielu innych gatunków zwierząt 

związanych ze środowiskiem wodnym. Nagminne 

jest przekopywanie rowów łączących występujące na 

łąkach oczka wodne z rzeką bez pozwolenia oraz niezgodne 

z ustawą grodzenie nieruchomości przylegających 

do wód publicznych. Często właściciele gruntów 

wywieszają tabliczki zakazujące wejścia lub nie-

122 

zbyt kulturalnie przepędzają osoby wędkujące ze 

swoich terenów. Zdarzają się również przypadki, gdy 

właściciele gruntów zabraniali swobodnego wjazdu 

patrolom Straży Granicznej. 

Zarząd związku stoi na stanowisku, iż tereny bezpośrednio 

przylegające do rzeki Bug powinny być zachowane 

w zasobach Skarbu Państwa, gdyż tylko 

takie rozwiązanie dawałoby gwarancję dla przyszłych 

pokoleń zachowania unikalnego środowiska 

przyrodniczego. Władze oraz członkowie Polskiego 

Związku Wędkarskiego w Chełmie wyrażają swój 

stanowczy sprzeciw wobec procesu masowej sprzedaży 

gruntów, który rozpoczął się w październiku ub.r. 

Pomimo wielu interwencji działania związku nie 

przyniosły oczekiwanego efektu. Agencja grunty 

sprzedała, a protestujący do dnia dzisiejszego nie 

otrzymali choćby lakonicznej odpowiedzi. Jedynym 

pozytywem akcji protestacyjnej jest uzyskanie poparcia 

od regionalnego dyrektora ochrony środowiska w 

Lublinie. Obecnie ogłoszono już przetargi na grunty 

w gm. Wola Uhruska, są one położone na bardzo 

atrakcyjnych turystycznie terenach. 

Wobec powyższego proszę Pana Ministra o udzielenie 

odpowiedzi na następujące pytania: 

1. Czy ministerstwo zauważa zasygnalizowany 

problem? 

2. W jaki sposób resort rozwiąże konflikt pomiędzy 

nowymi właścicielami ww. gruntów a członkami 

związku wędkarskiego, turystami oraz służbami 

granicznymi? 

3. Dlaczego najatrakcyjniejsze pod względem turystycznym 

i ekologicznym tereny doliny rzeki Bug, 

o unikalnym ekosystemie i z wieloma gatunkami 

zwierząt oraz roślin, są sprzedawane w prywatne 

ręce? 

4. Czy ministerstwo obejmie nadzorem i ochroną 

przyrodę na sprzedanych terenach? 


Chełm, dnia 31 marca 2010 r. 

Poseł Zbigniew Matuszczak 


(nr 15588) 


w sprawie ustawy o nauczycielskich 

świadczeniach kompensacyjnych 

Szanowna Pani Minister! Dyrekcja oraz grono 

pedagogiczne z Centrum Kształcenia Praktycznego 

w Chełmie zwrócili się do mnie z prośbą o wyjaśnienie, 

czy w świetle ustawy z dnia 22 maja 2009 r. o 

nauczycielskich świadczeniach kompensacyjnych 

(Dz. U. Nr 97, poz. 800) nauczyciele zatrudnieni w 

ww. szkole mają prawo do ubiegania się o wskazane 

świadczenie. 

Zgodnie z przepisami ustawy z dnia 7 września 

1991 r. o systemie oświaty Centrum Kształcenia 

Praktycznego jest placówką oświatową wymienioną 

w art. 2 pkt 3a razem z placówkami kształcenia ustawicznego. 

Nauczyciele zatrudnieni w CKP do dnia 31 

grudnia 2008 r. posiadali prawo do wcześniejszej 

emerytury (art. 88 KN) oraz wszelkie inne uprawnienia 

wynikające z przepisów Karty Nauczyciela. 

Wobec powyższego niezrozumiałym dla nich jest fakt 

odebrania im prawa do otrzymywanego dotychczas 

świadczenia. Nie zgadzają się z tym, aby ustawa 

krzywdziła najbardziej doświadczonych i sprawdzonych 

nauczycieli CKP, których wiek nie pozwala na 

planowanie własnego rozwoju zawodowego lub poszukiwanie 

innego miejsca pracy chociażby z powodu 

stanu zdrowia. 

Nauczyciele zaznaczają, iż wśród ich załogi jest 

kilku pracowników, którym brakuje do przejścia na 

ww. świadczenie od kilku miesięcy do trzech lat. 

Wszyscy byli przed przeniesieniem do Centrum 

Kształcenia Praktycznego pracownikami szkół – nauczycielami 

praktycznej nauki zawodu. Mają za sobą 

po 35 lat pracy zawodowej, w tym od 18 do 20 lat 

stażu pracy w szkole. Obowiązują ich przepisy Karty 

Nauczyciela, podlegają pod ministerstwo oświaty i 

edukacji, a jednostką prowadzącą jest Urząd Miasta 

Chełma. Zwracają uwagę, iż są zobowiązani do prowadzenia 

takiej samej dokumentacji jak nauczyciele 

w pozostałych placówkach oświatowych (dzienniki, 

zeszyty przedmiotowe, plany kształcenia według wytycznych 

ministerstwa edukacji). Systematycznie 

uczestniczą w kursach i szkoleniach, podnosząc tym 

samym swoje kwalifikacje zawodowe (są w śród nich 

nauczyciele dyplomowani i mianowani). Czują się pokrzywdzeni 

przez autora tej ustawy, która pozbawia 

ich przejścia na świadczenie kompensacyjne i wyrażają 

swoje niezadowolenie z faktu nieuszanowania 

ich wielu lat pracy w szkole jako pedagogów. 


Minister z prośbą o odpowiedź na następujące pytania: 

1. Czy w świetle ustawy z dnia 22 maja 2009 r. o 

nauczycielskich świadczeniach kompensacyjnych 

(Dz. U. Nr 97, poz. 800) nauczyciele zatrudnieni w 

Centrum Kształcenia Praktycznego mają prawo do 

ubiegania się o wskazane świadczenie? 

2. Jeżeli nie mają prawa do ww. świadczenia, to 

czy i w jaki sposób ministerstwo zamierza zrekompensować 

nauczycielom CKP utracone przywileje? 

3. Czy odebranie prawa do ww. świadczeń nauczycielom 

z tak dużym stażem pracy w szkolnictwie nie 

narusza art. 32 Konstytucji RP? 


Chełm, dnia 6 kwietnia 2010 r. 

Poseł Zbigniew Matuszczak

123 


(nr 15589) 


w sprawie sytuacji w szpitalach 

Szanowna Pani Minister! Szef Biura Bezpieczeństwa 

Narodowego poinformował, że prawie 2 mld zł 

zabraknie w tym roku szpitalom na pokrycie wydatków 

na leczenie pacjentów. BBN zaprezentowało 

wyniki ankiety, jaką wysłało kilka miesięcy temu 

do publicznych szpitali. Odpowiedzi udzieliło 506 

szpitali na ponad 730, które dostały ankietę. Dyrektorzy 

poinformowali BBN, że ich kontrakty podpisane 

z Narodowym Funduszem Zdrowia na 2010 r. 

opiewają łącznie na kwotę 19,9 mld zł, a tymczasem 

ich potrzeby zabezpieczyłyby kontrakty o wartości 

20,8 mld zł, czyli szpitalom zabraknie przynajmniej 

1,9 mld złotych. Ten deficyt jest jednak wyższy, gdyż 

także wśród placówek, które nie odpowiedziały na 

pytania BBN, większość stanowią szpitale, które 

także narzekają na zbyt niskie kontrakty z NFZ. 

Ogromnym problemem dla dyrektorów są nadwykonania 

– w 2009 r. 88% placówek przyjęło więcej pacjentów, 

niż zapisano w kontraktach, ale 59% szpitali 

nie dostało za nie z NFZ zwrotu środków. 

W związku z powyższym pytam Panią Minister: 

1. Czy prawdą jest, że prawie 2 mld zł zabraknie 

w tym roku szpitalom na pokrycie wydatków na leczenie 

pacjentów? 

2. Czy ministerstwo podejmie kroki, jeśli tak, to 

jakie, aby zweryfikować wysokość kontraktów, tak 

aby nie zabrakło środków na leczenie? 

Toruń, dnia 30 marca 2010 r. 


(nr 15590) 


Poseł Anna Sobecka 

w sprawie ustawy o planowaniu 

i zagospodarowaniu przestrzennym 

Szanowny Panie Ministrze! Prasa donosi, że koszty 

budowy mieszkań znacznie by spadły, gdyby inwestorzy 

mogli je budować na terenach objętych planami 

zagospodarowania przestrzennego. Jednak planów 

jest niewiele, a rząd nie robi nic, aby to zmienić, 

ponieważ tempo prowadzenia prac nad projektem 

ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym 

jest, zdaniem ekspertów, zbyt wolne i trwa już 

dwa lata. 

Podobne zdanie wyrażają architekci i urbaniści 

oraz deweloperzy. Ostrzegają, że przestrzeń ulega 

ciągłej dewastacji, a inwestycje są obciążone nadmiernym 

ryzykiem wynikającym m.in. z nieprzewidywalności 

tego, co można zbudować. Oceniają oni, 

że koszty pośrednie, które wynikają z bardzo długiego 

czasu przygotowania inwestycji, mogą podwyższyć 

koszt budowy metra kwadratowego mieszkania nawet 

o kilkaset złotych. Ponadto gdyby były plany, 

wzrosłaby podaż gruntów, a to spowodowałoby spadek 

ich cen. Wzrosłaby też konkurencja między deweloperami, 

a w konsekwencji spadłyby ich marże. 

W związku z powyższym pytam Pana Ministra: 

Czy ministerstwo podejmie kroki, jeśli tak, to jakie, 

aby przyspieszyć tempo prowadzenia prac nad projektem 

ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu 

przestrzennym? 



(nr 15591) 



w sprawie podwyższenia stawki podatku VAT 

na podstawowe artykuły żywnościowe 

Szanowny Panie Ministrze! Prasa donosi, że od 

1 stycznia 2011 r. może zdrożeć żywność, książki 

i mieszkania. Nastąpi to na skutek wzrostu podatku 

VAT, który obejmie m.in. podstawowe artykuły żywnościowe. 

Eksperci szacują, że przeciętna czteroosobowa 

rodzina zapłaci za więcej o ok. 80–100 zł miesięcznie. 

Jeśli do tego doliczyć wyższą cenę pieluszek 

dla dzieci (paczka zdrożeje przeciętnie o ok. 10 zł) czy 

kilkadziesiąt złotych więcej na książki lub czasopisma 

specjalistyczne, to może się okazać, że wydatki przeciętnej 

rodziny w 2011 r. wzrosną o 10–15%. 

Tylko do końca br. Polska może stosować niższe 

stawki VAT np. na mięso, ryby, książki czy usługi 

budowlane. Unia Europejska zezwoliła na to w 2007 

r. Polsce i czterem innym państwom Wspólnoty. Od 

przyszłego roku Polska musi stosować stawki podstawowe, 

czyli 7% zamiast 3% na żywność i 22% zamiast 

7% na usługi i mieszkania. 


Czy rząd podejmie kroki, jeśli tak, to jakie, aby w 

Polsce pozostały na niezmienionym poziomie stawki 

podatku VAT na żywność, książki i mieszkania? 


Poseł Anna Sobecka

124 


(nr 15592) 


w sprawie przepisów unijnych 

w stosunku do hodowców drobiu 

Szanowny Panie Ministrze! Prasa donosi, że unijne 

przepisy, które każą właścicielom ferm drobiu wymieniać 

klatki dla kur niosek na większe, spowodują 

bankructwa ferm oraz znaczny wzrost cen jajek dla 

konsumentów. 

Inwestycje te wymuszone są przez UE, a wymiana 

klatek to dla właścicieli ferm wydatek rzędu miliona 

złotych. Tymczasem przedsiębiorcy ci wciąż 

spłacają kredyty i nie mają skąd wziąć takich sum. 

Dotacja unijna na modernizację jest niewystarczająca, 

gdyż maksymalnie wynosi 300 tys. zł. 

Unia Europejska ostrzega, że fermy, w których 

nie zostaną wymienione klatki, nie będą mogły wprowadzać 

jaj do obrotu. Tam gdzie przeprowadzono 

pierwsze kontrole, kazano zutylizować jaja. Konieczność 

zniszczenia takiej liczby jaj oznacza dla hodowców 

duże straty. 



aby właściciele ferm drobiu nie musieli wymieniać 

klatek dla kur niosek na większe? 



(nr 15593) 



w sprawie planów likwidacji 

Straży Ochrony Kolei 


dotarło pismo od związków zawodowych 

działających przy Komendzie Głównej Straży Ochrony 

Kolei w Warszawie, w którym przedstawiciele tego 

środowiska wyrażają swoje zbulwersowanie decyzją 

Rady Ministrów, która 16 lutego br. przyjęła projekt 

nowych przepisów ustawy o zmianie ustawy o transporcie 

kolejowym oraz niektórych innych ustaw. Projekt 

ten zakłada całkowitą likwidację Straży Ochrony 

Kolei oraz przejęcie przez Policję zaledwie niewielkiej 

części obszarów kolejowych zdecydowanie łatwiejszych 

do ochrony. Natomiast cały pozostały obszar 

kolejowy, w tym infrastruktura kolejowa z urządzeniami 

odpowiedzialnymi za bezpieczeństwo osób, 

miałaby pozostać w ręku nieposiadających odpowiednich 

uprawnień firm ochrony. 

Zdaniem związkowców informacja została przekazana 

opinii publicznej w sposób, który jednoznacznie 

sugeruje, że likwidacja Straży Ochrony Kolei 

jest już faktem dokonanym, chociaż o tym może 

zdecydować jedynie władza ustawodawcza. Związki 

zawodowe działające przy Komendzie Głównej Straży 

Ochrony Kolei uważają, że zamiary rządu godzą 

bardzo mocno w bezpieczeństwo państwa i obywateli, 

jak również w samych funkcjonariuszy Straży 

Ochrony Kolei, którzy posiadają obecnie szerokie 

uprawnienia ustawowe oraz ochronę prawną przysługującą 

funkcjonariuszom publicznym, a którzy 

z chwilą likwidacji Straży Ochrony Kolei staną 

się osobami bezrobotnymi. 

Również ich zdaniem wielkim zakłamaniem są 

zapewnienia, że Policja przejmie 1 tys. funkcjonariuszy 

Straży Ochrony Kolei na preferencyjnych warunkach, 

bo takie same warunki dotyczą obecnie 

każdej osoby, która stara się o pracę w Policji. Trzeba 

też zaznaczyć, że postępowania kwalifikacyjnego, 

któremu mieliby być poddani obecni funkcjonariusze 

SOK, prawdopodobnie nie przeszłaby większość 

obecnych policjantów, bo naturalne jest, że z 

wiekiem możliwości psychofizyczne człowieka ulegają 

obniżeniu. 

Zdaniem związkowców proponowane rozwiązania 

będą korzystne dla agencji ochrony, które na obszarach 

kolejowych upatrują swoich przyszłych 

ogromnych korzyści. 


1. Czy prawdą jest, że rząd planuje całkowitą likwidację 

Straży Ochrony Kolei? 

2. Jakie przesłanki przemawiają za decyzją o likwidacji 


3. Czy decyzja o likwidacji SOK jest decyzją ostateczną? 



(nr 15594) 



w sprawie obowiązkowej matury 

z matematyki 

Szanowna Pani Minister! Do mojego biura poselskiego 

dotarło pismo ze stanowiskiem rektorów, dyrektorów, 

nauczycieli i rodziców związanych ze środowiskiem 

szkół artystycznych, którzy wyrażają głęboki 

niepokój spowodowany wprowadzeniem obowiązkowej 

matury z matematyki. 

Mając na uwadze dobro uczniów, apelują o podjęcie 

działań w zakresie pozostawienia w szkołach 

artystycznych matematyki jako przedmiotu do wyboru, 

by nie zamykać szczególnie uzdolnionej arty-

125 

stycznie młodzieży kontynuowania nauki na uczelniach 

artystycznych. 

Kształcenie w szkołach artystycznych wymaga 

od uczącej się w nich młodzieży wielu wyrzeczeń i 

mozolnej pracy – czy to w grze na instrumencie, czy 

w przygotowaniu prac plastycznych, czy też w ćwiczeniu 

tańca i realizacji bloku przedmiotów artystyczno-zawodowych 

towarzyszących wybranemu 

kierunkowi. Mimo to uczniowie osiągają bardzo dobre 

wyniki na sprawdzianach czy egzaminach zewnętrznych 

przeprowadzanych przez Centralną Komisję 

Egzaminacyjną, co świadczy o poważnym ich 

traktowaniu zarówno przez nauczycieli, jak i 

uczniów. Jednak młodzież, która wybiera ostatni stopień 

kształcenia kończący się egzaminem maturalnym, 

jednoznacznie ukierunkowuje swoje zainteresowania 

na kształcenie artystyczne i w związku z 

tym skupia swój wysiłek intelektualny na przedmiotach 

kierunkowych kończących się egzaminem dyplomowym. 

Warto zaznaczyć, że 90% absolwentów 

szkół artystycznych kontynuuje studia na kierunkach 

artystycznych, przechodząc przez wstępne egzaminy 

praktyczne. 


Czy rząd podejmie kroki, jeśli tak, to jakie, aby w 

szkołach artystycznych pozostawić matematykę na 

maturze przedmiotem do wyboru? 



(nr 15595) 



w sprawie powołania członków Rady NFZ 

Szanowny Panie Premierze! Prasa donosi, że od 

trzech miesięcy prezes Rady Ministrów nie powołał 

grona, które m.in. opiniuje budżet NFZ wynoszący 

ponad 50 mld zł. Zdaniem ekspertów sytuacja ta 

skutkuje tym, że każdy może podważyć decyzje, które 

fundusz podejmuje. 

W Radzie Narodowego Funduszu Zdrowia zasiadają 

przedstawiciele ministerstw i tzw. strony społecznej: 

samorządów, organizacji pozarządowych i 

pracodawców, rzecznika praw obywatelskich. Rada 

funduszu ma częściowo kompetencje rady nadzorczej, 

a częściowo działa jak rada społeczna. Została stworzona, 

by instytucje pozarządowe miały wpływ na 

decyzje NFZ. Ponadto rada reprezentuje interes 

ubezpieczonych, nie nad wszystkimi jej członkami 

rząd ma kontrolę. Zgodnie z prawem mogą oni domagać 

się od prezesa funduszu informacji np. o sytuacji 

finansowej NFZ. 

W związku z powyższym pytam Pana Premiera: 

1. Dlaczego Pan Premier nie powołał do tej pory 

rady opiniującej m.in. budżet NFZ? 

2. Czy podejmie Pan Premier kroki, jeśli tak, to 

jakie, aby powołać ten organ? 



(nr 15596) 



w sprawie zmiany wysokości kryterium 

dochodowego uprawniającego do świadczeń 

rodzinnych 

Szanowna Pani Minister! Prasa donosi, że ministerstwo 

pracy nie planuje w tym roku zmiany wysokości 

kryterium dochodowego uprawniającego do 

świadczeń rodzinnych. Skutkiem tego będzie dalszy 

spadek liczby dzieci objętych pomocą. W ub.r. zasiłek 

rodzinny otrzymywało przeciętnie 3,3 mln dzieci, 

czyli o 400 tys. mniej niż w 2008 r. Jeszcze większy 

spadek nastąpił w IV kwartale 2009 r., w którym 

gminy wypłacały zasiłki dla 3 mln dzieci. 

W tym okresie powinna być przeprowadzona ustawowa 

weryfikacja kryterium dochodowego uprawniającego 

do świadczeń rodzinnych oraz wysokości 

poszczególnych świadczeń. W wyniku decyzji rządu 

podniesiona została wysokość tylko zasiłków rodzinnych, 

natomiast kryterium dochodowe, wynoszące 

504 zł w przeliczeniu na osobę w rodzinie lub 583 zł, 

gdy wychowuje się w niej niepełnosprawne dziecko, 

zostało po raz kolejny zamrożone. Niestety rząd po 

raz kolejny, mimo wcześniejszych zapowiedzi zmian 

w systemie przyznawania zasiłków, które miały w 

większym stopniu uniezależnić je od dochodów rodziny, 

nie wprowadzi ich w najbliższym czasie. 

Decyzja o niepodnoszeniu kryterium dochodowego 

uderzyła przede wszystkim w rodziny ubogie, które 

najbardziej odczuły wzrost kosztów utrzymania i 

cen, np. żywności i energii. W ub.r. ze względu na 

kryzys tzw. stare kraje UE zwiększały środki przeznaczone 

na ochronę rodzin ubogich, natomiast nowi 

członkowie niestety takie wydatki obcinali. 


Dlaczego, pomimo rosnącego ubóstwa polskich rodzin 

oraz obietnic w tym zakresie, ministerstwo pracy 

kolejny rok nie planuje zmiany wysokości kryterium 

dochodowego uprawniającego do świadczeń 

rodzinnych? 


Poseł Anna Sobecka

126 


(nr 15597) 


w sprawie zwiększenia środków na obsługę 

świadczeń rodzinnych i funduszu 

alimentacyjnego 

Szanowna Pani Minister! Prasa donosi, że samorządy 

domagają się zwiększenia środków na obsługę 

świadczeń rodzinnych i funduszu alimentacyjnego. 

Na realizację świadczeń rodzinnych i wypłat z funduszu 

alimentacyjnego (FA), które są zadaniem zleconym 

gminom, mają one zagwarantowane 3% z dotacji 

celowej z budżetu przeznaczonej na wypłatę tych 

świadczeń, nie może to być jednak mniej niż 6 tys. zł 

rocznie. 

Zdaniem Związku Miast Polskich (ZMP) środki 

te nie pokrywają rzeczywistych kosztów, jakie gminy 

ponoszą w związku z wykonywaniem tego zadania. 

To zmusza je do dofinansowywania go ze środków 

własnych. Zarząd ZMP sugeruje więc podwyższenie 

kwoty kosztów obsługi z 3 do 5%. Bardzo duża część 

kosztów wynika z ciągle zmieniającego się prawa, co 

roku wprowadzane są bowiem nowe wzory druków, 

przybywa ciągle oświadczeń. W przypadku FA dochodzą 

do tego koszty korespondencji z komornikami i 

dłużnikami, do których wszystkie pisma i decyzje 

muszą być wysyłane listem poleconym ze zwrotnym 

potwierdzeniem odbioru. 


Czy ministerstwo bierze pod uwagę podwyższenie 

kwoty kosztów obsługi świadczeń rodzinnych i funduszu 

alimentacyjnego z 3 do 5% z dotacji celowej z 

budżetu państwa? 



(nr 15598) 



w sprawie projektów rozwojowych szkół 

wyższych 

Szanowna Pani Minister! Prasa donosi, że projekty 

rozwojowe szkół wyższych finansowane przez UE 

są słabo zarządzane. Eksperci twierdzą, że im większa 

uczelnia, tym bardziej skomplikowane zarządzanie. 

Problemem jest np. dublowanie stanowisk przez 

osoby sprawujące funkcje kierownicze na wydziałach. 

W projektach uczelni bardzo często zdarza się, 

że kierownik studiów jest kierownikiem projektu, a 

ponadto prowadzi zajęcia dofinansowywane ze środków 

unijnych. W niektórych projektach są aż trzy 

osoby sprawujące funkcje kierownicze. 

Zdaniem ekspertów resort nauki finansuje za 

mało projektów, które przynoszą trwałe efekty uczelniom. 

Za dużo unijnych środków przeznaczanych jest 

na dodatkowe zajęcia dydaktyczne realizowane przez 

nauczycieli akademickich w systemie nadgodzin. Ponadto 

uczelnie w niewielkim stopniu zatrudniają ekspertów 

z zewnątrz. Jeśli absorbują tak duże pieniądze 

i nie towarzyszy temu wzrost zatrudnienia, to 

musi to pociągać za sobą obniżenie jakości i brak nowatorskich 

programów. 


1. Czy prawdą jest, że projekty rozwojowe szkół wyższych 

finansowane przez UE są słabo zarządzane? 


jakie, aby zmienić ten stan rzeczy? 



(nr 15599) 



w sprawie planu redukcji deficytu sektora 

finansów publicznych 

Szanowny Panie Ministrze! Komisja Europejska 

wskazuje, że przygotowany przez rząd plan redukcji 

deficytu sektora finansów publicznych do 3% w 2012 r. 

może okazać się nierealny. Największym niebezpieczeństwem 

jest ułożenie planu konwergencji pod wyborczy 

kalendarz w Polsce. Komisja zwróciła uwagę, 

że największy wysiłek w celu zmniejszenia deficytu 

sektora finansów publicznych rząd zaplanował na 

ostatni rok obowiązywania programu, czyli 2012, co 

skutkuje tym, że może zabraknąć czasu. Ponadto według 

Komisji rząd zbyt optymistycznie ocenia efekty 

już podjętych działań w finansach publicznych. Przewidywania 

są oparte na sprzyjających założeniach 

makroekonomicznych i planowane na rok 2011–2012 

oszczędności w wydatkach nie są wsparte wystarczająco 

konkretnymi środkami. 



aby skutecznie przeprowadzić plan redukcji deficytu 

sektora finansów publicznych? 


Poseł Anna Sobecka

127 


(nr 15600) 


w sprawie unijnych dotacji 

Szanowna Pani Minister! Prasa donosi, że Polska 

może stracić 50 mln zł unijnych dotacji po tym, jak 

Unia Europejska zbadała sposób wydawania pieniędzy 

przez Centrum Rozwoju Zasobów Ludzkich 

(CRZL) i zgłosiła bardzo dużo zastrzeżeń. Dokumentację 

sprawdzano losowo i przy niektórych projektach 

podważono 100% decyzji. Polska ma czas do czerwca 

na usunięcie błędów w wydawaniu unijnych funduszy, 

które odkryli unijni kontrolerzy. 

Unia Europejska zarzuca stronie polskiej, że 

CRZL nie zachowało zasady konkurencyjności. Chodzi 

m.in. o wdrażanie systemu informatycznego publicznych 

służb zatrudnienia Syriusz. Wystartowała 

w nim jedna firma, która skomplikowany informatyczny 

produkt dostarczyła już pięć dni po zwycięstwie. 

Kwestionowane są też szkolenia dla pracowników 

pomocy społecznej na terenie całego kraju. W 17 

konkursach rozstrzygnięcia zapadały z wolnej ręki, 

a różnica w cenie sięgała 44%. 


1. Czy prawdą jest, że Polska może stracić 50 mln 

zł unijnych dotacji, po tym jak Unia Europejska zbadała 

sposób wydawania pieniędzy przez Centrum 

Rozwoju Zasobów Ludzkich (CRZL)? 


jakie, aby do czerwca usunąć błędy w wydawaniu 

unijnych funduszy? 

przeciwpowodziowych oraz konserwacje i utrzymanie 

strumieni, potoków i przydrożnych rowów. 

NIK ostrzega, że każda następna powódź może 

wywołać duże straty. Kontrolerzy stwierdzili, że władze 

samorządowe nie mają ani rzetelnych danych o 

stanie technicznym budowli przeciwpowodziowych 

(wałów, rowów przydrożnych), ani szczegółowej wiedzy 

na temat obszarów zagrożonych zalaniem (nikt 

nie wie, ile to gospodarstw, ile upraw, ile dróg ani ile 

ludności). Powiaty i gminy mają jedynie niekompletne 

plany, które stanowią raczej materiał informacyjny 

niż prewencyjny. W efekcie odpowiedzialni za 

ochronę przeciwpowodziową koncentrują się na postępowaniu 

awaryjnym, zaniedbując zapobieganie, 

ochronę oraz edukację. 

NIK wskazuje, że chociaż działania w zakresie 

ochrony przeciwpowodziowej winny być koordynowane 

na poziomie rządowym, to organy administracji 

publicznej nie wykonują swoich zadań. Ustawa Prawo 

wodne nałożyła na prezesa Krajowego Zarządu Gospodarki 

Wodnej (KZGW) obowiązek opracowania 

planu ochrony przeciwpowodziowej dla Polski. Od 

ośmiu lat taki plan nie powstał. Nie ma także przemyślanej 

i realistycznej strategii, ani planu ochrony 

dla woj. małopolskiego (gdzie 146 na 180 gmin zagrożonych 

jest powodzią) i świętokrzyskiego. 



aby lepiej koordynować działania w zakresie ochrony 

przeciwpowodziowej na poziomie rządowym? 






(nr 15602) 


(nr 15601) 


w sprawie sytuacji powodziowej 

Szanowny Panie Ministrze! Najwyższa Izba Kontroli 

ocenia negatywnie funkcjonowanie systemu 

ochrony przeciwpowodziowej w woj. małopolskim i 

świętokrzyskim. Żadnej z kontrolowanych gmin i powiatów 

nie oceniono pozytywnie. Z roku na rok wzrasta 

wysokość szkód i strat powodziowych: w 2007 r. 

były to 194 mln zł, w 2008 r. już 261 mln zł, a w 2009 r. 

aż 519 mln zł (dla obu województw łącznie). Straty 

wyrządzane przez powodzie stale się zwiększają. W 

ciągu ostatnich trzech lat tylko w woj. małopolskim 

i świętokrzyskim wyniosły one blisko miliard złotych. 

Mimo to nadal zaniedbywane są kontrole wałów 


w sprawie ustawy o przeciwdziałaniu 

przemocy w rodzinie 

Szanowny Panie Ministrze! Prasa donosi, że sędziowie 

protestują przeciwko poprawionej ustawie o 

przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie. Każe im ona 

rozstrzygać w sprawie odbierania dziecka z domu w 

ciągu doby. Zdaniem sędziów jest to kolejny przykład, 

gdzie wprowadza się tryb 24-godzinny, nie przejmując 

się tym, czy sądy mają wystarczającą kadrę, by 

spełniać taki wymóg. Twierdzą oni, że w wielu sądach 

nie będzie szans na wypełnienie tego zobowiązania. 

Tymczasem najpóźniej w ciągu doby o zabraniu 

dziecka z domu trzeba powiadomić sąd. Ten ma 

maksymalnie kolejną dobę na podjęcie decyzji o 

utrzymaniu bądź uchyleniu tej decyzji. Na tym nie 

koniec. Jedna z wprowadzonych do projektu poprawek 

głosi, że rodzice będą mieli prawo odwołania się

128 

od decyzji sądu i to odwołanie również będzie musiało 

zostać rozpatrzone w ciągu maksymalnie doby. 


Czy sądy posiadają odpowiednie zaplecze kadrowe, aby 

zapis w ustawie o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie, 

dający sądom 24 godziny na rozpatrzenie sprawy 

odebrania dziecka z domu, mógł być realizowany? 

2. Czy ministerstwo podejmie kroki – jeśli tak, to 

jakie – aby zmienić ten stan rzeczy? 






(nr 15604) 



(nr 15603) 


w sprawie organów skarbowych 

Szanowny Panie Ministrze! Prasa donosi, że 

urzędnicy wydają postanowienia o wykonalności decyzji, 

od których wniesiono odwołanie. Wymuszona w 

ten sposób zapłata podatku uniemożliwia powołanie 

się na przedawnienie. Zdaniem ekspertów takie działania 

organów podatkowych są nieuzasadnione. Decyzje 

wydane przez naczelnika urzędu skarbowego 

nie są wymagalne, a podatnik może odwołać się od 

nich do dyrektora izby skarbowej. W wielu przypadkach 

organ II instancji nie jest w stanie wydać nowej 

decyzji w czasie, który pozostał do uznania zobowiązania 

za przedawnione. Jeżeli podatnik skorzysta z 

prawa do odwołania, urzędnicy, by uniknąć przedawnienia, 

wydają postanowienie o nadaniu rygoru natychmiastowej 

wykonalności swojej decyzji. Zobowiązanie 

podatkowe wygasa wskutek zapłaty podatku, a 

bieg przedawnienia zostaje przerwany. Jeśli zasadność 

postanowienia o nadaniu rygoru natychmiastowej 

wykonalności zostanie zakwestionowana, podatnik 

nie będzie mógł powołać się na przedawnienie. 

Zdaniem ekspertów takie działanie narusza prawo. 

Tymczasem stosownie do zasady zawartej w art. 78 

Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, jak również 

zasady ogólnej wyrażonej w art. 127 Ordynacji podatkowej, 

każda ze stron ma prawo zaskarżania orzeczeń 

i decyzji wydanych w I instancji. Istota zasady dwuinstancyjnego 

postępowania podatkowego oznacza, że 

strona ma prawo oczekiwać, że jej indywidualna sprawa 

rozpoznana zostanie dwa razy. Zdaniem organów 

podatkowych, w związku z brakiem decyzji ostatecznej 

oraz zbliżającym się terminem przedawnienia podatnik 

konsekwentnie nie będzie wyrażać woli wykonania 

zobowiązania wynikającego z tej decyzji. Taka 

argumentacja nie może być podstawą uprawdopodobnienia, 

że zobowiązanie podatkowe wynikające z decyzji 

nie zostanie wykonane. 


1. Dlaczego urzędnicy wydają postanowienia o 

wykonalności decyzji, od których wniesiono odwołanie? 

w sprawie repatriantów 

Szanowny Panie Ministrze! Zdaniem Najwyższej 

Izby Kontroli repatrianci, którzy przybywają do Polski, 

czekają na należną im z mocy prawa pomoc średnio 

ponad 3 miesiące. Są jednak też tacy, którzy pomoc 

otrzymali po roku. NIK uważa, że to niezgodne 

z prawem i postuluje zmianę w przepisach, aby repatrianci 

otrzymywali wsparcie finansowe niezwłocznie 

po przyjeździe do kraju. Winne stwierdzonym 

przez kontrolerów opóźnieniom jest w dużej mierze 

Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Administracji, 

którego decyzje o przyznaniu pomocy docierały do 

Małopolskiego Urzędu Wojewódzkiego średnio po 106 

dniach, podczas gdy termin na wypłatę pomocy wynosi 

60 dni. Także poświadczanie obywatelstwa 

trwało zbyt długo. Tylko 4 repatriantów otrzymało 

poświadczenie w dniu złożenia kompletnego wniosku. 

To z kolei też przedłużało termin podjęcia przez 

MSWiA decyzji o wypłacie pomocy. Praktykowane 

przez MSWiA uzależnienie wydania decyzji o pomocy 

od terminu poświadczenia obywatelstwa nie znajduje 

żadnego uzasadnienia w obowiązujących przepisach. 

NIK uważa, że należy zmienić przepisy ustawy 

o repatriacji i zobowiązać zapraszające gminy do 

powiadomienia MSWiA o miejscu pobytu repatrianta 

natychmiast po jego przyjeździe, by ministerstwo 

mogło szybko wydać decyzję o wypłacie pomocy. Ponadto 

NIK uważa, że należy skrócić ustawowy czas 

60 dni, w jakim powinna być wypłacana pomoc. W 

latach 2004–2008 w Małopolsce osiedliło się 128 repatriantów 

ze Wschodu. Zapewniono im odpowiednie 

warunki pobytu, edukację dzieci, możliwość asymilacji, 

często pracę. Wiele gmin wypracowało „dobre 

praktyki” – procedury, których nie ma zapisanych w 

przepisach, a które ułatwiają repatriantom start w 

Polsce (np. w Krakowie urzędnicy przedstawiają repatriantowi 

propozycję lokalu mieszkalnego i dopiero 

po akceptacji zawierają umowę najmu, pomagają 

załatwić sprawy urzędowe). NIK zauważa, że z roku 

na rok zmniejsza się liczba repatriantów przybywających 

do Małopolski oraz do Polski ogółem. Jedną z 

przyczyn jest na pewno mała aktywność administracji 

rządowej w sprawie repatriacji i brak koordynacji 

tego procesu na szczeblu rządowym. Gminy zapraszające 

potomków deportowanych i zesłańców są pozostawione 

same sobie. Brakuje pełnej i rzetelnej informacji 

ze strony konsulatów i ambasad o warun-

129 

kach życia w Polsce. Badania ankietowe przeprowadzone 

przez NIK wśród repatriantów pokazują, że 

czują się oni rozczarowani realiami, które zastali po 

powrocie do ojczyzny. 


1. Dlaczego repatrianci, którzy przybywają do Polski, 

czekają na należną im z mocy prawa pomoc po 

tak długim czasie? 


jakie – aby repatrianci otrzymywali wsparcie finansowe 

niezwłocznie po przyjeździe do kraju? 



(nr 15605) 



w sprawie kwalifikacji uprawniających 

do wykonywania zawodu kierowcy 


sprawdziła w Ministerstwie Infrastruktury i 

ośmiu urzędach wojewódzkich, jak administracja 

rządowa radziła sobie z organizacją szkoleń dla kierowców 

autobusów i ciężarówek. Kontrola objęła lata 

2007–2009 (do końca maja). Wyniki kontroli wskazują, 

że bez pełnych kwalifikacji uprawniających do 

wykonywania zawodu jeździ w Polsce prawie jedna 

dziesiąta kierowców autobusów i ponad 17% kierowców 

samochodów ciężarowych, którzy prawo jazdy 

uzyskali w ciągu ostatnich dwóch lat. Nieco lepsza 

jest sytuacja wśród kierowców o dłuższym stażu. 

Zdaniem NIK administracja rządowa nie stworzyła 

na czas kierowcom warunków prawnych i organizacyjnych 

do odbycia obowiązkowych szkoleń. W Polsce 

jest ok. 600–800 tys. kierowców zawodowych zatrudnionych 

w 83 tys. firm przewozowych. Unia Europejska 

postanowiła, że kierowcy zawodowi powinni systematycznie 

doskonalić swoje umiejętności, związane 

z posługiwaniem się specjalistycznym sprzętem oraz 

zachowaniem na drogach w warunkach ekstremalnych. 

15 lipca 2003 r. ukazała się dyrektywa w sprawie 

wstępnej kwalifikacji i okresowego szkolenia kierowców 

niektórych pojazdów drogowych do przewozu 

rzeczy lub osób. Jej założenia zostały wprowadzone 

do ustawy Prawo o ruchu drogowym oraz ustawy o 

transporcie drogowym. Dla zawodowych kierowców 

autobusów, którzy uzyskali prawo jazdy (kategoria 

D) po 10 września 2008 r. oraz dla kierowców ciężarówek 

z uprawnieniami (kategoria C) zdobytymi po 

10 września 2009 r. oznacza to konieczność odbycia 

dodatkowego specjalistycznego szkolenia (tzw. kwalifikacji 

wstępnej) i uzyskania odpowiedniego wpisu 

do prawa jazdy (260 godzin teorii oraz 20 godzin 

praktyki). Z kolei ci, którzy mają starsze prawa jazdy, 

uzyskane przed 2008 (ciężarówki) lub 2009 r. (autobusy), 

muszą odbyć dodatkowe szkolenie okresowe w 

wyznaczonym przez ustawodawcę terminie (ostatnia 

grupa w 2014 r.). Oznacza to, że w roku 2014 prawa 

jazdy ze stosownym wpisem powinni mieć wszyscy 

kierowcy zawodowi. Policja we współpracy z NIK 

skontrolowała jesienią 2009 r. 4128 autobusów i 4780 

samochodów ciężarowych. Okazało się, że bez wpisu 

o odbyciu kwalifikacji wstępnej jeździło ponad 9% 

zobowiązanych do tego kierowców autobusów oraz 

ponad 17% kierowców samochodów ciężarowych. 

Szkolenia okresowego nie odbyło ponad 5% kierowców 

autobusów i blisko 11% kierowców ciężarówek. 

Najczęściej tłumaczyli się brakiem wiedzy, czasu lub 

wysokimi kosztami szkolenia. Zdaniem NIK Ministerstwo 

Infrastruktury powinno to zmienić, gdyż 

wyniki kontroli pokazały, że administracja rządowa 

nie stworzyła kierowcom odpowiednich warunków 

do odbycia szkoleń. Ministerstwo prawie o dwa lata 

opóźniło przygotowywanie przepisów wprowadzających 

nowy system szkoleń. W efekcie zamiast w roku 

2006 odpowiednie zmiany w prawie wprowadzono w 

2008. Okazały się one trudne do realizacji, gdyż wymagały 

od ośrodków szkolenia wyposażenia, którego 

w Polsce nie ma (np. miejsc do jazdy w różnego rodzaju 

warunkach specjalnych). Wobec powyższego 

przedłużono ośrodkom o kolejne trzy lata czas dostosowywania 

ich do nowych wymagań. W rezultacie do 

2011 r. kierowcy będą szkoleni w ośrodkach bez pełnego 

wyposażenia do jazdy w ekstremalnych warunkach. 

Dodatkową barierą dla kierowców są koszty 

szkolenia w wysokości 6–8 tys. zł. W efekcie w ciągu 

dziewięciu miesięcy kwalifikację wstępną odbyło tylko 

78 kierowców autobusów (na 8 tys. potrzebujących jej 

w pierwszym roku wg szacunków MI). Ponadto w teście 

na zakończenie szkolenia znalazły się błędy (na 

412 pytań błędnych było 35 odpowiedzi). Pięciu wojewodów 

nie powołało komisji egzaminacyjnych, co poważnie 

utrudniało kierowcom dostęp do uprawnień. 

Źle wyglądała też sytuacja z zapewnieniem jakości 

kadry instruktorskiej. Uprawnienia instruktora techniki 

jazdy nagminnie nadawano osobom bez egzaminów 

z umiejętności teoretycznych i praktycznych. W 

7 urzędach wojewodowie nie przygotowali pytań i nie 

powołali komisji egzaminacyjnych dla instruktorów 

techniki jazdy. Wszyscy wojewodowie niedostatecznie 

nadzorowali ośrodki szkolenia i nie kontrolowali ich 

(z wyjątkiem Mazowieckiego UW, i to na skutek kontroli 

NIK). Nie mieli zatem wiedzy, czy spełniają one 

wymagania przepisów prawa i czy ich wyposażenie 

oraz jakość szkoleń jest odpowiednia. 


1. Dlaczego ministerstwo nie stworzyło kierowcom 

warunków prawnych i organizacyjnych do odbycia 

obowiązkowych szkoleń? 


jakie – aby to zmienić? 


Poseł Anna Sobecka

130 


(nr 15606) 


w sprawie pacjentów cierpiących na rzadkie 

choroby 

Szanowna Pani Minister! Prasa donosi, że pacjenci 

cierpiący na rzadkie choroby spotykają się z brakiem 

ośrodków leczenia, lekarzy, słabym dostępem 

do diagnostyki i wielodyscyplinarnej kompleksowej 

opieki lekarskiej. Jedynym w Polsce ośrodkiem zajmującym 

się tymi schorzeniami jest Klinika Chorób 

Metabolicznych, Endokrynologii i Diabetologii w 

warszawskim Instytucie Pomnik – Centrum Zdrowia 

Dziecka. Jest to palcówka pediatryczna, więc Narodowy 

Fundusz Zdrowia zwraca koszty jedynie za leczenie 

osób poniżej 18. roku życia. Za starszych pacjentów 

musi płacić szpital, narażając się tym samym 

na generowanie strat finansowych. Rzadkie choroby 

to takie, które dotykają mniej niż jedną osobę na 2 

tys. mieszkańców. Szacuje się, że w Europie 30 mln 

ludzi choruje bądź zachoruje na tego typu schorzenie. 

Znanych jest do tej pory ok. 8 tys. różnych chorób 

rzadkich, ale co miesiąc wykrywane są i opisywane 

co najmniej dwie nowe. Zwane są też chorobami sierocymi 

ze względu na poczucie odizolowania pacjentów, 

samotności, a czasem wyłączenia ze społeczeństwa, 

braku zrozumienia ich problemów i potrzeb, 

doświadczanie niezliczonych przeszkód formalnych 

przy podejmowanych próbach dopasowania niecodziennej 

sytuacji pacjentów i ich rodzin do istniejących 

przepisów. Choroby te dotyczą w większości 

dzieci i zwykle mają podłoże genetyczne. Połowę pacjentów 

cechuje upośledzenie umysłowe – co drugi z 

nich umiera przed ukończeniem 15. roku życia. Problem 

jest też z refundacją leków. 20 stycznia br. Ministerstwo 

Zdrowia objęło nią preparaty dla zaledwie 

4 spośród ponad 30 jednostek chorobowych. Dotyczy 

to tzw. chorób metabolicznych, do których zalicza się 

m.in. mukopolisacharydozę typu I, II i VI (lek Naglazyme 

i Elaprasa). W dalszym ciągu nie ma jednak 

refundacji na chorobę Fabry’ego. Co do choroby Pompego 

(lek Myozyme) refundacja obejmuje tylko przypadki 

dzieci w wieku niemowlęcym oraz osoby dotychczas 

uprawnione do zniżek. Tymczasem Krajowe 

Forum na Rzecz Terapii Chorób Rzadkich Orphan 

przedstawiło Ministerstwu Zdrowia cztery postulaty, 

jakie powinny być zrealizowane w ramach strategii, 

w tym diagnostyka, i co za tym idzie – powstanie 

ośrodków referencyjnych; terapia, pomoc wysokospecjalistyczna 

dla pacjenta oraz postulat dotyczący 

zwiększenia opieki socjalnej dla rodzin z chorymi na 

schorzenia ultrarzadkie. 


1. Dlaczego ministerstwo nie odniosło się do tej 

pory do postulatów, jakie powinny być zrealizowane 

w ramach opieki nad pacjentami cierpiącymi na 

rzadkie choroby? 


jakie – aby zapewnić lekarstwa i opiekę dla osób cierpiących 

na rzadkie choroby? 



(nr 15607) 

do ministra skarbu państwa 


w sprawie prywatyzacji poznańskiej firmy 

Merazet SA 

Szanowny Panie Ministrze! Prasa donosi, że Ministerstwo 

Skarbu Państwa postanowiło sprzedać 

poznańską firmę Merazet wartą 30 mln zł. Firma 

świetnie sobie radzi na rynku, nie ma żadnych problemów 

finansowych. Za tak dobrze prosperująca firmę 

ministerstwo zażądało jednak zaledwie 11 mln 

zł. Cena ta jest dużo niższa od samych nieruchomości 

należących do przedsiębiorstwa. Ponadto zdaniem 

ekspertów rząd wybrał wątpliwy tryb prywatyzacji. 

Inwestor, który kupi poznańską firmę, nie musi dać 

gwarancji zatrudnienia i utrzymania działalności. 

Wobec powyższego związkowcy boją się, że nabywca 

kupi firmę za bezcen, pozbawi pracowników pracy, a 

potem zarobi na sprzedaży majątku. 


1. Dlaczego ministerstwo wystawiło na sprzedaż 

poznańską firmę Merazet wartą 30 mln zł za cenę 11 

mln zł? 

2. Dlaczego ministerstwo nie zażądało od potencjalnego 

inwestora gwarancji zatrudnienia i utrzymania 

działalności? 



(nr 15608) 



w sprawie kosztów administracyjnych 

unijnych szkoleń dla bezrobotnych 

Szanowna Pani Minister! Prasa donosi, że w Polsce 

są za wysokie koszty administracyjne unijnych 

szkoleń dla bezrobotnych. Z ponad 11 mld euro, które 

do 2013 r. otrzyma Polska na szkolenia bezrobotnych 

i zwiększenie zatrudnienia, aż 4,5 mld euro 

pochłoną koszty administracyjne. W badaniu wzięto 

pod uwagę koszty ponoszone na obsługę projektów 

przez firmy szkoleniowe oraz inne podmioty, które

131 

otrzymały dofinansowanie z Europejskiego Funduszu 

Społecznego (EFS). Okazało się, że koszty obsługi 

szkoleń wynoszą od 20 do 36%. przyznanego dofinansowania. 

Najbardziej kosztowne są szkolenia o 

wartości od 500 tys. euro do 1 mln euro, czyli większość 

tych, które są organizowane w poszczególnych 

regionach. Pieniądze pochłaniają przede wszystkim 

wynagrodzenia etatowe. Bywa, że do obsługi nawet 

stosunkowo prostych projektów firmy szkoleniowe 

zatrudniają po kilka osób. Zdarza się, że niektóre firmy 

do projektów wrzucają własne koszty. Manipulacje 

ułatwia firmom brak jasnej definicji kosztów administracyjnych. 


1. Czy w celu uniknięcia podobnych sytuacji ministerstwo 

zamierza opracować definicję kosztów administracyjnych? 

2. Czy ministerstwo podejmie kroki, jeśli tak to 

jakie, aby większość środków trafiała na unijne szkolenia, 

a nie ich obsługę? 



(nr 15609) 



(nr 15610) 


w sprawie zagrożenia wypłatą odszkodowań 

przez Skarb Państwa 

Szanowny Panie Ministrze! Prasa donosi, że skazanym 

na wyroki więzienia należą się odszkodowania 

za naruszenie dóbr osobistych, jeśli są przetrzymywani 

w celach, w których na jednego więźnia 

przypada mniej niż 3 m 2 . Tymczasem takich skazanych 

jest w Polsce wielu. W niektórych przypadkach 

sądy zasądziły już wysokie kwoty odszkodowania. 

Według danych z lutego 2010 r. w 158 zakładach 

karnych przebywało o 967 więźniów więcej niż formalnie 

jest miejsc. Powodem przeludnienia jest obowiązek 

zakładów karnych połączonych z aresztami 

śledczymi, by przyjmowały tymczasowo aresztowanych. 

Ich liczba cały czas rośnie. 


Czy ministerstwo podejmie kroki (np. budowa nowych 

więzień), aby przeludnienie w omawianych placówkach 

nie spowodowało konieczności wypłacania 

przez państwo wysokich odszkodowań? 




w sprawie unijnych dotacji na odnawialne 

źródła energii 

Szanowny Panie Ministrze! Prasa donosi, że Ministerstwo 

Gospodarki przeznaczyło zaledwie 195 

mln zł na unijne dotacje na odnawialne źródła energii. 

Zdaniem przedsiębiorców to o wiele za mało. 

Kwota ta nie wystarczy nawet na wybudowanie jednej 

średniej wielkości farmy wiatrowej. Dodatkowo 

budżet konkursu podzieli między siebie zaledwie pięciu 

inwestorów. Wszystko przez to, że do konkursu 

mogą być zgłaszane tylko duże inwestycje energetyczne. 

Każda z nich może maksymalnie dostać 40 

mln zł unijnej dotacji. 


1. Dlaczego ministerstwo przeznaczyło tak małą 

kwotę na unijne dotacje na odnawialne źródła 

energii? 

2. Z jakich przyczyn kryteria przyznania dotacji 

na odnawialne źródła energii preferują wyłącznie 

duże inwestycje energetyczne? 




(nr 15611) 


w sprawie leczenia pacjentów za granicą 

Szanowna Pani Minister! Prasa donosi, że NFZ 

musi zwrócić pieniądze za leczenia za granicą, jeśli 

pacjent w kraju czekał zbyt długo na pilną operację. 

Przykładem podanym przez prasę jest kobieta chora 

na raka piersi, wykrytego w lutym, której w warszawskim 

centrum onkologii wyznaczono termin 

operacji na maj. Tymczasem według rozporządzenia 

Ministerstwa Zdrowia z 2005 r. jest to przypadek nowotworu 

potencjalnie złośliwego, wymagającego pilnego 

leczenia operacyjnego, a sugerowany czas oczekiwania 

na zabieg nie może przekraczać dwóch tygodni. 

Zdaniem ekspertów od ochrony zdrowia kobieta, 

zamiast szukać pomocy w kraju, mogłaby od razu 

wyjechać do któregokolwiek kraju Unii Europejskiej, 

gdzie operację wykonano by bez zwłoki. W takim 

przypadku prawo unijne stoi po stronie pacjenta i 

NFZ musi za zabieg zwrócić pieniądze. 


Czy ministerstwo podejmie kroki – jeśli tak, to jakie –

132 

aby w przypadku najcięższych zachorowań okres oczekiwania 

na zabieg nie przekraczał dwóch tygodni? 



(nr 15612) 



w sprawie strat podatkowych i utraconych 

wpływów do budżetu państwa z tytułu 

pomniejszenia przez banki zobowiązań 

podatkowych od osiąganych przychodów 

Szanowny Panie Ministrze! System podatkowy w 

Polsce przewiduje szereg zwolnień i przywilejów 

przyznanych bankom. Wśród nich przykładowo należy 

wskazać na możliwość pomniejszania zobowiązań 

podatkowych od osiąganych przychodów, m.in. z 

tytułu tworzenia rezerw celowych i wynikających 

stąd w konsekwencji możliwości pomniejszania swych 

zobowiązań podatkowych, czyli kwoty podatku za 

2009 r., o kwotę równowartości 40%, kwoty 8% wartości 

rezerw celowych za dany rok, przy czym wspomniane 

8% kwoty dotyczy całkowitej wartości utworzonych 

i niezaliczanych na poczet kosztów uzyskania 

przychodów rezerw celowych na pokrycie należności 

z tytułu kredytów i pożyczek zakwalifikowanych 

przez banki jako stracone i wątpliwe oraz należności 

z tytułu udzielonych gwarancji i poręczeń 

spłaty kredytów i pożyczek zakwalifikowanych jako 

stracone i wątpliwe. 

Banki mają możliwość preferencyjnego traktowania 

rezerw na ryzyko ogólne: mogą zaliczać je w poczet 

kosztów uzyskania przychodów, mogą preferencyjnie 

traktować przychody wynikające z tytułu 

zbycia kredytów funduszowi sekurytyzacyjnemu. 

Środki te nie są traktowane jako podlegające opodatkowaniu. 

Banki posiadają również uprawnienia 

zwolnienia podatkowego od czynności cywilnoprawnych, 

korzyści podatkowych związanych z tworzeniem 

rezerw obowiązkowych, zwolnień z podatku 

VAT w odniesieniu do usług pośrednictwa świadczonych 

przez banki. 

W dokumencie Urzędu Komisji Nadzoru Finansowego 

„Sektor bankowy – podstawowe dane 12/ 

2009” wskazana została kwota 12 004 000 000 PLN 

(dwanaście miliardów cztery miliony PLN) jako saldo 

rezerw celowych/odpisów z tytułu utraty wartości. 

Są to dokonane przez sektor bankowy (ogółem) odpisy 

i rezerwy na kredyty zagrożone i utracone. Informacja 

ta została potwierdzona również przez Narodowy 

Bank Polski oraz wielokrotnie była cytowana 

w prasie. Czy kwota ta jest odzwierciedleniem rzeczywistej 

sytuacji sektora bankowego i na ile w 

związku z tym Ministerstwo Finansów szacuje straty 

podatkowe i utracone wpływy dla budżetu państwa 

z powodu skali tych odpisów? To pytanie jest 

szczególnie istotne w związku z powiększającym się 

deficytem budżetowym w bieżącym roku. 

Czy Ministerstwo Finansów dokonało, choćby 

szacunkowej, wyceny strat finansowych i uszczupleń 

podatkowych budżetu państwa wynikających z pomniejszenia 

przez banki komercyjne kwoty podlegającej 

CIT poprzez zakwalifikowanie 12 mld PLN do 

bankowych rezerw celowych/odpisów z tytułu utraty 

wartości (kalkulacje dokonane przy uwzględnieniu 

ww. kwoty wskazują na przedział od 73 mln PLN do 

2,3 mld PLN, w zależności od przyporządkowania do 

kategorii rezerw bądź odpisów)? Czy dokonano analizy 

tych zjawisk i ich konsekwencji dla dochodów 

podatkowych budżetu państwa? 

Z poważaniem 


Poseł Jarosław Stawiarski 


(nr 15613) 


w sprawie zwiększenia wydatków NFZ 

na opiekę psychiatryczną oraz refundacji 

psychoterapii i porad psychoterapeutycznych 

Z roku na rok zwiększa się liczba pacjentów potrzebujących 

profesjonalnej pomocy w leczeniu zaburzeń 

psychicznych i rozwiązywaniu problemów osobistych. 

Potwierdzają to również lekarze, którzy zauważają 

tendencję do wzrostu przypadków osób z 

zaburzeniami psychicznymi. Jednak licznej grupy 

pacjentów nie stać na leczenie prywatne. 

Jedyną szansą dla nich jest refundacja psychoterapii 

i porad psychoterapeutycznych z Narodowego 

Funduszu Zdrowia. Niestety, z powodu ograniczeń 

finansowych, jakie nakłada na Narodowy Fundusz 

Zdrowia plan finansowy w zakresie opieki psychiatrycznej 

i leczenia uzależnień, nie ma obecnie możliwości 

refundacji. Pomimo że wojewódzkie oddziały 

NFZ-u widzą zasadność tworzenia poradni psychologicznych, 

nie są w stanie ogłaszać konkursów na 

świadczenia w zakresie opieki psychiatrycznej i leczenia 

uzależnień do czasu, gdy Centrala Narodowego 

Funduszu Zdrowia zmieni plan finansowy oraz 

przeprowadzi analizę realizacji kontraktów w powyższym 

rodzaju. 



1. Czy resort zdrowia planuje zwiększyć wydatki 

Narodowego Funduszu Zdrowia na opiekę psychiatryczną?

133 

2. Kiedy opieka psychiatryczna i psychoterapia 

będzie refundowana? 

3. Kiedy Narodowy Fundusz Zdrowia zmieni plan 

finansowy? 

Z poważaniem 



(nr 15614) 

Poseł Bronisław Dutka 


w sprawie proponowanych zmian 

w kształceniu młodocianych pracowników 

Nauka zawodu w rzemiośle to od lat znana i powszechnie 

ceniona forma zdobywania umiejętności i 

kwalifikacji zawodowych dotycząca głównie poziomu 

zasadniczej szkoły zawodowej. W procesie tym, poza 

organizacjami rzemiosła, jak cechy, izby rzemieślnicze 

i Związek Rzemiosła Polskiego, najważniejszą rolę odgrywają 

właśnie mikro-, małe i średnie zakłady rzemieślnicze. 

To właśnie one obok działalności gospodarczej 

tradycyjnie zajmują się szkoleniem uczniów. Izba 

rzemieślnicza jest jedynym samorządem w Polsce, który 

spełnia funkcję publiczną, jaką jest kształcenie pracowników 

młodocianych odbywających naukę zarówno 

w formach szkolnych, jak i pozaszkolnych. 

Planowane przez resort edukacji zmiany w sposobie 

kształcenia zawodowego młodych pracowników 

budzą poważne zastrzeżenia, szczególnie przyszły 

system potwierdzania kwalifikacji zawodowych. Potwierdzanie 

wyodrębnionych kwalifikacji oznacza 

kilkukrotne zwiększenie liczby egzaminów, a więc 

przełoży się to bezpośrednio na koszty. Inną kwestią, 

którą pragnę poruszyć, jest fakt, że w prezentowanych 

przez ministerstwo materiałach nie wspomina 

się o obowiązującym prawnym nadzorze izb rzemieślniczych 

nad przebiegiem przygotowania zawodowego 

młodocianych pracowników zatrudnionych w celu 

przygotowania zawodowego oraz egzaminach kwalifikacyjnych 

przeprowadzanych przez komisje egzaminacyjne 

izb rzemieślniczych. 

W związku z planowanymi zmianami zwracam 

się do Pani Minister z prośbą o odpowiedź na następujące 

pytania: 

1. Dlaczego próbuje się zmienić efektywny system 

szkolenia młodocianych pracowników, który rzemiosło 

wypracowywało przez lata? 

2. Czy dokonano już rachunku kosztów całości 

kształcenia modułowego, który niewątpliwie wymagać 

będzie innej organizacji nauki, innych warunków 

materiałowych i innego przygotowania kadr? 

3. Kto poniesie koszty cząstkowych egzaminów? 

Z poważaniem 


Poseł Bronisław Dutka 


(nr 15615) 


w sprawie ochrony własności 

Skarbu Państwa i samorządów 

terytorialnych przed roszczeniami byłych 

właścicieli 

Na Ziemiach Północnych i Zachodnich Polski właściciele 

nieruchomości, nawet tych o uregulowanym 

stanie prawnym, dla których założono księgę wieczystą, 

nie mają poczucia bezpieczeństwa swojej własności. 

Powodem tego stanu rzeczy są wyroki sądu rozstrzygające 

na korzyść poprzednich właścicieli nieruchomości, 

którzy zdecydowali się przed laty na 

przesiedlenie do Niemiec, a obecnie po odzyskaniu 

polskiego obywatelstwa występują z roszczeniami o 

odzyskanie prawa własności nieruchomości. 

Przykładem jest nieruchomość położona w okolicach 

Olsztyna stanowiąca do roku 1978 własność 

osób, które opuściły Polskę, która po ich przesiedleniu 

przeszła na własność Skarbu Państwa. Zgodnie 

z ustawą Przepisy wprowadzające ustawę o samorządzie 

terytorialnym z 1990 r. nieruchomość ta została 

skomunalizowana w roku 1991 przez miasto Olsztyn, 

po czym założono dla niej księgę wieczystą. Następcy 

prawni dawnych właścicieli nieruchomości po ponad 

30 latach chcą odzyskać własność działki. Pierwszym 

stadium tych działań jest orzeczenie sądu stwierdzające, 

że teren w 1978 r. nie przeszedł na własność 

Skarbu Państwa. Po ewentualnym uprawomocnieniu 

tego orzeczenia będzie możliwe uchylenie decyzji o 

komunalizacji działki, a następnie zmiana treści wpisu 

w księdze wieczystej. Reasumując, po prawie 30 

latach od przejęcia nieruchomości przez Skarb Państwa 

i po prawie 19 latach od jej komunalizacji, samorząd 

miasta Olsztyn nie może się czuć pewny posiadanego 

majątku. Opisana powyżej sytuacja nie 

miałaby miejsca, gdyby można było skorzystać z instytucji 

zasiedzenia. Sprawa ta budzi głęboki niepokój. 

Skoro nawet samorządy gminne mogą się czuć 

zagrożone i niepewne własności, która przecież jest 

źródłem dochodów do budżetu, to co mają począć prywatni 

właściciele, którzy nie dysponują porównywalnymi 

do gmin siłami ani środkami dla ochrony swojej 

własności? 

Ustawą z dnia 28 lipca 1990 r. o zmianie ustawy 

Kodeks cywilny, która weszła w życie 1 października 

1990 r., została wprowadzona zmiana do art. 172 § 1 

i § 2 oraz art. 176 K.c., określających terminy zasiedzenia 

nieruchomości w dobrej i w złej wierze. Termin 

zasiedzenia nieruchomości w dobrej wierze został 

przedłużony z lat 10 do 20, zaś termin zasiedzenia 

nieruchomości w złej wierze – z lat 20 do 30. 

Zmiana ta została dokonana z intencją lepszej ochrony 

prawa własności, które w czasach PRL było niejednokrotnie 

naruszane. Niewątpliwie zmiana z roku 

1990 dała właścicielom i władającym gruntami moc-

134 

niejszą pozycję w relacjach obywatel – omnipotentne 

państwo. Po 20 latach od dokonania wspomnianej 

zmiany Kodeksu cywilnego system prawny zmienił 

się jednak na tyle, że daje obywatelom różnorakie 

możliwości chronienia swoich praw, w tym praw majątkowych. 

Kieruję zatem do Pana Ministra pytania: 

— Czy rozważa Pan możliwość przywrócenia terminów 

zasiedzenia nieruchomości obowiązujących w 

K.c. przed zmianą dokonaną w roku 1990, tzn. 10 lat 

do zasiedzenia w dobrej wierze i 20 lat do zasiedzenia 

w złej wierze? 

— Czy w MS są prowadzone prace w celu oceny 

skuteczności takiego rozwiązania dla ochrony własności 

Skarbu Państwa i samorządów terytorialnych 

przed roszczeniami byłych właścicieli oraz szerokiej 

oceny skutków takiej regulacji? 



(nr 15616) 


Poseł Anna Paluch 

w sprawie uregulowań prawnych w zakresie 

redystrybucji dochodów podatkowych 

W ostatnich czasach coraz częściej możemy obserwować 

działania samorządu terytorialnego zmierzające 

do zwiększenia wpływów z podatku dochodowego 

od osób fizycznych poprzez rozliczanie się podatników 

w miejscu zamieszkania, a nie w miejscu zameldowania. 

Władze samorządowe decydują się na 

prowadzenie szeroko zakrojonej kampanii promocyjnej 

albo próbują stosować różnorodne przywileje dla 

osób rozliczających się z podatku w danym mieście 

czy gminie. Działania promocyjne są z jednej strony 

kosztowne, a z drugiej – przynoszą ograniczone skutki. 

Z kolei uprzywilejowanie pewnej grupy obywateli 

realizowane jest na granicy prawa lub wprost stoi w 

sprzeczności z obowiązującymi przepisami, w tym 

nawet z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej. 


Premiera z wnioskiem o przeprowadzenie międzyresortowych 

konsultacji, których celem będzie wypracowanie 

modelu umożliwiającego urealnienie 

redystrybucji dochodów podatkowych, a co za tym 

idzie, zwiększenie możliwości finansowania niezbędnych 

zadań przez samorząd terytorialny. Czy Pan 

Premier podejmie stosowne działania w przedmiotowej 

sprawie? 


Poseł Mariusz Błaszczak 


(nr 15617) 


w sprawie uwarunkowania całkowitego 

oddłużenia od spłaty należności ponad kwoty 

wynikające z przepisów ustawy o pomocy 

państwa w spłacie niektórych kredytów 

mieszkaniowych, udzielaniu premii 

gwarancyjnych oraz refundacji bankom 

wypłaconych premii gwarancyjnych 

Panie Ministrze! Do mojego biura poselskiego napływają 

skargi osób, którym przysługuje lokatorskie 

prawo do lokalu mieszkalnego i ubiegają się o zawarcie 

umowy przeniesienia własności lokalu na podstawie 

ustawy z dnia 30 listopada 1995 r. o pomocy państwa 

w spłacie niektórych kredytów mieszkaniowych, 

udzielaniu premii gwarancyjnych oraz refundacji 

bankom wypłaconych premii gwarancyjnych (Dz. U. 

z 2003 r. Nr 119, poz. 1115, ze zm.). Wobec tych osób 

spółdzielnie mieszkaniowe na żądanie Banku PKO 

BP SA, poza zobowiązaniami wymienionymi w ustawie 

z dnia 30 listopada 1995 r. o pomocy państwa, 

wynikającymi z przepisów art. 11 ust. 6 i 11b, nakładają 

obowiązek spłaty zadłużeń kredytowych innych 

niż kredyt, 15% odsetek przejściowo wykupionych z 

budżetu państwa i 15% odsetek skapitalizowanych 

po dniu 30 czerwca 1993 r. oraz nominalnej kwoty 

umorzenia kredytu dokonanego przy ostatecznym 

rozliczeniu kosztów budowy. 

Ustawa z dnia 30 listopada 1995 r. o pomocy państwa 

w spłacie niektórych kredytów mieszkaniowych, 

udzielaniu premii gwarancyjnych oraz refundacji 

bankom wypłaconych premii gwarancyjnych w art. 

11 ust. 6 przewiduje możliwość preferencyjnej spłaty 

zadłużenia: „Na wniosek kredytobiorcy, który do 

dnia 31 grudnia 2012 r. dokona spłaty kredytu, o 

którym mowa w ust. 1, wraz z 30% odsetek przejściowo 

wykupionych przez budżet państwa oraz 30% odsetek 

skapitalizowanych naliczonych po dniu 30 

czerwca 1993 r., pozostałe 70% odsetek przejściowo 

wykupionych podlega umorzeniu, a 70% skapitalizowanych 

odsetek podlega wykupieniu przez budżet 

państwa. W przypadku spółdzielczego lokatorskiego 

prawa do lokalu członkowi spółdzielni przysługuje 

roszczenie o przekształcenie tego prawa do lokalu na 

własnościowe prawo do lokalu albo na przeniesienie 

przez spółdzielnię mieszkaniową na rzecz członka 

prawa własności lokalu mieszkalnego, na warunkach 

określonych w art. 10 ust. 1 pkt 5”. Po ostatniej nowelizacji 

ustawy, dodanym przepisem art. 11b, kredytobiorcy 

dokonującemu spłaty zadłużenia na warunkach, 

o których mowa w art. 11 ust. 6, zmniejsza 

się o 50% zadłużenie z tytułu odsetek skapitalizowanych 

oraz umarza się 50% zadłużenia z tytułu przejściowego 

wykupienia odsetek stanowiących podstawę 

do zastosowania art. 11 ust. 6 ustawy. Przepisy art. 

11 ust. 6 i art. 11b w sposób jednoznaczny określają

135 

zobowiązanie kredytobiorcy w zakresie enumeratywnie 

wymienionych pozycji zadłużenia do spłaty: kredyt, 

plus 15% odsetek przejściowo wykupionych, plus 

15% odsetek skapitalizowanych. Warunkiem przekształcenia 

spółdzielczego lokatorskiego prawa do 

lokalu na własnościowe prawo do lokalu albo na przeniesienie 

na rzecz członka własności lokalu jest też 

spłacenie umorzenia kredytu, o którym mowa w art. 

10 ust. 1 pkt 5. 

Przepisy: art. 11 ust. 6, art. 11b i art. 10 ust. 1 pkt 5, 

wyczerpują enumeratywnie wymienione pozycje zadłużenia 

związanego z kredytem, po spłacie którego 

przysługuje zmiana statusu mieszkania. 

W związku z powyższym uprzejmie proszę o zajęcie 

stanowiska: Czy bank może warunkować całkowite 

oddłużenie żądaniem spłaty należności ponad 

kwoty wynikające z ww. przepisów, których spłata 

nie jest nakazana przepisami ustawy z dnia 30 listopada 

1995 r.? 

Jeśli Pana zdaniem żądanie banku jest uzasadnione, 

proszę o podanie stosownych przepisów. 

Z poważaniem 

Lublin, dnia 8 kwietnia 2010 r. 

Poseł Gabriela Masłowska 


(nr 15618) 


w sprawie reprezentacji spółdzielni 

mieszkaniowej przed notariuszem 

Szanowny Panie Ministrze! Zasady bezpieczeństwa 

obrotu prawnego wymaga, by nabywcy nowych, 

znacznie szerszych praw do lokali spółdzielczych mieli 

całkowitą pewność, że zostali uwłaszczeni i stali 

się właścicielami mieszkań. O taką pewność nie jest 

jednak łatwo, przepisy o reprezentacji spółdzielni 

przez zarząd, a także przez pełnomocników ustanowionych 

przez zarząd, od lat budziły i budzą nadal 

szereg kontrowersji zarówno w orzecznictwie, jak i w 

doktrynie prawa spółdzielczego. 

Szczególne problemy powstają, gdy spółdzielnia 

reprezentowana jest przez pełnomocnika bądź pełnomocników, 

a nie przez członków zarządu spółdzielni. 

O tym, kto reprezentuje spółdzielnie mieszkaniową, 

rozstrzyga w każdym wypadku jej statut. Postanowienia 

statutu powinny jednak pozostawać w 

zgodności z art. 54 § 1 ustawy Prawo spółdzielcze. 

Przepis ten jest klarowny, jasny i niebudzący wątpliwości. 

Wątpliwości interpretacyjnych nie byłoby, gdyby 

nie przepis art. 55 § 1 i 2 wyżej cytowanej ustawy. 

Zgodnie z tym artykułem zarząd może udzielić jednemu 

z członków zarządu lub innej osobie pełnomocnictwa 

do dokonywania czynności prawnych związanych 

z kierowaniem bieżącą działalnością gospodarczą 

spółdzielni lub jej wyodrębnionej organizacyjnie 

i gospodarczo jednostki, a także pełnomocnictwa do 

dokonywania czynności określonego rodzaju lub 

czynności szczególnych. W myśl art. 55 § 2 statut 

spółdzielni może uzależnić udzielenie pełnomocnictwa 

przez zarząd od uprzedniej zgody rady. 

Zdaniem prawników z dziedziny prawa spółdzielczego 

pełnomocnicy zarządu ustanowieni na podstawie 

przepisu art. 55 § 1 i 2 nie mogą składać oświadczeń 

woli za spółdzielnie w innych sprawach aniżeli 

określone w tym przepisie. Należy więc przyjąć, że 

ogólne zasady reprezentacji spółdzielni przez zarząd 

są wyłącznie uregulowane w treści art. 54 § 1 tej 

ustawy. W zdaniu pierwszym art. 54 § 1 wyrażona 

została zasada reprezentacji łącznej (dwóch podpisów) 

obowiązująca przy zarządach kolegialnych. Natomiast 

w zdaniu drugim określona została zasada 

reprezentacji przy zarządzie jednoosobowym (zasada 

jednego podpisu prezesa spółdzielni bądź zasada reprezentacji 

spółdzielni przy zarządzie jednoosobowym 

przez dwóch pełnomocników). 


o udzielenie odpowiedzi na pytania: 

1. Czy do Ministerstwa Sprawiedliwości docierają 

informacje o powyższym problemie? 

2. Jaki pogląd przedstawia resort w opisanej przeze 

mnie sprawie? 

3. Czy w opinii ministerstwa istnieje konieczność 

zmiany ustawy Prawo spółdzielcze w tym zakresie? 

Z poważaniem 



(nr 15619) 


Poseł Grzegorz Roszak 

w sprawie zmian w kontraktowaniu 

i funkcjonowaniu opieki długoterminowej 

w Polsce 

Szanowna Pani Minister! W ubiegłych latach 

wszyscy pacjenci byli objęci opieką pielęgniarską w 

ramach podstawowej opieki zdrowotnej (POZ). W 

2007 r. pojawiły się tzw. pielęgniarki zadaniowe, które 

zajmowały się również pacjentami wymagającymi 

pomocy w domu. W 2009 r. prezes Narodowego Funduszu 

Zdrowia podjął decyzję, że ten sposób kontraktowania 

świadczeń należy zmodyfikować i skierować 

do osób najbardziej potrzebujących. W grudniu Ministerstwo 

Zdrowia zmieniło rozporządzenie i z 

dniem 1 marca obecnego roku weszły w życie nowe 

zasady świadczenia usług pielęgniarskich. W ocenie 

zarówno pacjentów, jak i ich rodzin dotychczasowy

136 

system opieki prowadzony przez tzw. pielęgniarki zadaniowe 

sprawdzał się doskonale, a obecny jednak 

wzbudził wiele wątpliwości. 

W świetle nowych przepisów pacjenci najciężej 

chorzy i najbardziej niesamodzielni mieszczący się w 

przedziale od 0 do 40 punktów według skali Barthel 

otrzymują pomoc na niezmienionych zasadach. Do 

pielęgniarskiej opieki długoterminowej mogą być zakwalifikowani 

świadczeniobiorcy przewlekle chorzy 

somatycznie i psychosomatycznie oraz psychicznie 

chorzy, z wyłączeniem ostrej fazy choroby psychicznej, 

niezdolni do samoopieki i samopielęgnacji. Problem 

jednak dotyczy świadczeniobiorców uzyskujących 

wynik poza granicą 40 punktów. Co prawda, nie 

zostali oni pozbawieni opieki, ale doszło do jej częściowego 

ograniczenia. Każdy ubezpieczony ma przypisaną 

pielęgniarkę, która najczęściej pracuje w gabinecie 

lekarza rodzinnego i można ją zamówić np. 

po to, by zrobiła zastrzyk. Jest to jednak dodatkowe 

obciążenie pielęgniarek podstawowej opieki zdrowotnej 

pacjentami wymagającymi ciągłej pomocy, które 

może doprowadzić do znacznego pogorszenia jakości 

usług medycznych. 

Należy w tym miejscu także podkreślić, że w wielu 

gminach w całej Polsce nie ma obecnie wolnych 

miejsc w domach opieki dla chorych. Brakuje placówek 

opieki dziennej, gdzie można by umieszczać osobę 

starszą, a po pracy odbierać do domu. Praktycznie 

oprócz pomocy najbliższej rodziny dla znacznej większości 

chorych jedyną alternatywą pozostało zatrudnienie 

płatnej opiekunki lub pielęgniarki. Każde z 

tych rozwiązań jest jednak kosztowne i znacznie 

przekracza możliwości finansowe samych chorych i 

ich rodzin. 

Zaniepokojone obecną sytuacją nie są tylko rodziny 

osób wymagających opieki długoterminowej, dyrektorzy 

DPS-ów, ale także pielęgniarki, które ukończyły 

specjalistyczne szkolenia, założyły własne firmy, 

decydując się na prowadzenie tej formy działalności. 

Decyzja NFZ o nieprzedłużeniu z nimi umów 

lub radykalnym ograniczeniu liczby pacjentów oznacza 

zmniejszenie ilości personelu, a w skrajnym wypadku 

zamknięcie placówek. 

W związku z powyższym mam do Pani Minister 


1. W skali całego kraju ilu pacjentów zostało objętych 

opieką długoterminową w stosunku do stanu 

sprzed wprowadzenia zmian? 

2. Jakie koszty ponosił Narodowy Fundusz Zdrowia 

z tytułu przekazywania środków na opiekę długoterminową 

w latach 2008–2009? 

3. Czy w związku z wypowiedzeniem umów na 

świadczenia domowej opieki pielęgniarskiej zostały 

już rozstrzygnięte przez NFZ wszystkie konkursy? 

4. Jak wprowadzone zmiany wpłynęły na rynek 

pracy pielęgniarek? 

5. W Polsce jesteśmy w fazie tworzenia i rozwoju 

systemu opieki długoterminowej. Jaki jest kierunek 

zmian i czy Ministerstwo Zdrowia rozważa wprowadzenie 

innych zasad kontraktowania tych świadczeń? 

6. Czy nie wydaje się zasadne przywrócenie wymogu 

posiadania przez pacjenta przynajmniej jednego z 

określonych problemów pielęgnacyjnych, np. pielęgnacji 

rurki tracheotomijnej, ran, odleżyn itp., przy kwalifikacji 

do tego typu świadczeń, co spowodowałoby 

zwiększenie dostępności dla pacjentów wymagających 

wzmożonej pielęgnacji, a nie tylko realizacji świadczeń 

o charakterze higieniczno-opiekuńczym? 


Rybnik, dnia 9 kwietnia 2010 r. 


(nr 15620) 

Poseł Marek Krząkała 


w sprawie ograniczania szkolnictwa polskiego 

na Litwie 

Szanowny Panie Ministrze! Władze Litwy rozpoczęły 

kolejny etap reformy oświaty w tym państwie. 

Polega on na likwidacji obecnych szkół średnich. 

Zamiast szkół średnich powstać mają gimnazja – status 

gimnazjum mogą uzyskać szkoły, w których obecnie 

działają 2–3 równoległe starsze klasy i uczy się 

ok. 20 uczniów w klasie. 

Szkoły z polskim językiem nauczania nie są w stanie 

spełnić tych wymagań. W Wilnie pozostaną zaledwie 

dwa gimnazja szykujące uczniów do matur. 

Reszta stanie się 8-letnimi progimnazjami lub 10- 

-letnimi podstawówkami. Oznacza to, że 4 szkoły z 

19 zostaną zamknięte. Ogółem z 40 szkół na Wileńszczyźnie 

z polskim językiem nauczania, w których 

można było uzyskać wykształcenie średnie, pozostać 

ma 13. Najbardziej zmiany te odczują polscy uczniowie 

w rejonie wileńskim i solecznickim. 

Rozwiązaniem postulowanym przez mniejszość 

polską jest nadanie szkołom z polskim językiem nauczania 

statusu szkół mniejszości, co pozwalałoby 

stosować wobec nich łagodniejsze kryteria. 

Zmiany powyższe wywołały protesty mniejszości 

polskiej. Akcja Wyborcza Polaków na Litwie zorganizowała 

w Wilnie 25 marca wiec, w trakcie którego 

około dwóch tysięcy osób protestowało przeciwko niekonsultowanej 

z Polakami reformie oświaty. 

Mając powyższe na uwadze, zwracam się do Pana 

Ministra z następującym pytaniem: Jakie czynności 

podejmuje Ministerstwo Spraw Zagranicznych, by 

zapewnić polskiej mniejszości na Litwie odpowiednią 

ilość polskich placówek szkolnych? 

Z poważaniem 


Poseł Jarosław Jagiełło

137 


(nr 15621) 


w sprawie wolnego tempa usuwania wyrobów 

zawierających azbest 

Szanowny Panie Ministrze! W dniu 14 lipca 2009 

r. Rada Ministrów podjęła uchwałę w sprawie ustanowienia 

programu wieloletniego pn. „Program 

oczyszczania kraju z azbestu na lata 2009–2032”. 

Główne jego założenia to: usunięcie i unieszkodliwienie 

wyrobów zawierających azbest, minimalizacja 

negatywnych skutków zdrowotnych spowodowanych 

obecnością azbestu na terytorium kraju oraz likwidacja 

szkodliwego oddziaływania azbestu na środowisko. 

Program ten stwarza nowe możliwości utylizacji 

azbestu w postaci składowania odpadów azbestowych 

na składowiskach podziemnych oraz wdrażanie 

nowych technologii umożliwiających unicestwianie 

włókien azbestu. Ponadto program ten 

przewiduje: do 2012 r. przeprowadzenie pełnej i rzetelnej 

inwentaryzacji oraz ustalenie rozmieszczenia 

terytorialnego azbestu i wyrobów zawierających 

azbest, utworzenie i uruchomienie elektronicznego 

systemu informacji przestrzennej do monitoringu 

usuwania wyrobów zawierających azbest i zwiększenie 

zaangażowania administracji samorządowej, 

szczególnie gmin. 

Najwyższa Izba Kontroli sprawdziła sposób realizacji 

tego programu na terenie woj. lubelskiego. Wyniki 

tej kontroli jednoznacznie wskazują, że istnieje 

realne zagrożenie niezrealizowania tego programu. 

Najwolniej przebiega samo usuwanie azbestu. Do 

roku 2032 Polska powinna być wolna od wyrobów 

zawierających azbest. Tymczasem w latach 2006– 

–2008 usunięto zaledwie 0,3% wyrobów zawierających 

azbest. NIK podaje, że takim tempie do roku 

2032 zostanie usuniętych zaledwie 4% azbestu, 

a usunięcie całości zajmie 568 lat. 

Organy samorządu terytorialnego wciąż nie mają 

rzetelnej informacji o ilości, rozmieszczeniu i stanie 

technicznym wyrobów zawierających azbest na ich 

terenie. Oznacza to, że nikt nie wie, ile wyrobów zawierających 

azbest trzeba usunąć. Gminy i powiaty 

niezbyt aktywnie starały się o uzyskanie finansowania 

na oczyszczanie terenu z azbestu, a jeżeli to robiły, 

to często nieprawidłowo wykorzystywały pozyskane 

środki. 

Mając powyższe na uwadze zwracam się do Pana 

Ministra z następującym pytaniem: Co zamierza zrobić 

Ministerstwo Środowiska, by do 2032 r. rozwiązać 

problem azbestu w Polsce? 

Z poważaniem 


(nr 15622) 


w sprawie zakupu nowoczesnych systemów 

obrony przeciwlotniczej 

Szanowny Panie Ministrze! Polskie wojska obrony 

przeciwlotniczej wymagają pilnej modernizacji. 

Większość sprzętu pochodzi z czasów Układu Warszawskiego. 

Podstawowym uzbrojeniem wojsk obrony 

przeciwlotniczej są zestawy rakietowe Newa-SC, 

Wega i Krug. Jest to mimo przeprowadzanych przez 

polski przemysł modernizacji sprzęt przestarzały. W 

latach 2012–2016 zostanie on wycofany z uzbrojenia 

nasze armii. 

Z koniecznością zakupu nowoczesnych systemów 

obrony przeciwlotniczej zgadzają się wszyscy. Brak 

jest jednak decyzji politycznej dotyczącej zakupu nowoczesnych 

systemów obrony przeciwlotniczej. 

Konieczne jest stworzenie nowego programu zakupu 

systemów obrony przeciwlotniczej finansowanego 

przez budżet państwa z wyłączeniem środków 

Ministerstwa Obrony Narodowej. 

Jedna bateria amerykańskich rakiet Patriot, jaka 

od tego roku ma stacjonować w naszym kraju, nie 

poprawi znacząco możliwości bojowych polskiej obrony 

przeciwlotniczej. Będzie ją można głównie wykorzystać 

do zapoznania polskich żołnierzy z tym nowoczesnym 

sprzętem. W przyszłości polscy żołnierze 

szybciej opanowaliby obsługę podobnego sprzętu wojskowego. 

Główną przeszkodą zakupu tego uzbrojenia jest 

jego cena. Wstępna oferta USA sprzedaży jednej baterii 

rakiet Patriot wynosiła 1 mld dolarów. Jednak 

uważam, że Polska musi zdobyć się na zakup nowoczesnych 

systemów obrony przeciwlotniczej niekonieczne 

produkcji amerykańskiej. Propozycję zbudowania 

Narodowego Systemu Rakietowej Obrony 

Przeciwlotniczej dla Polski zgłosił Bumar. Posiadanie 

przez Polskę nowoczesnego systemu obrony przeciwlotniczej 

jest także konieczne z powodu niewystarczającej 

ilości samolotów myśliwskich w naszych wojskach 

lotniczych. Dziś za nowoczesne można uznać 

tylko 48 samolotów F-16. 


Ministra z następującym pytaniem: Kiedy Ministerstwo 

Obrony Narodowej planuje zakupić nowoczesne 

systemy obrony przeciwlotniczej? 

Z poważaniem 


Poseł Jarosław Jagiełło 


Poseł Jarosław Jagiełło

138 


(nr 15623) 


w sprawie wysłania polskich samolotów F-16 

do Afganistanu 

Szanowny Panie Ministrze! Gazeta „Rzeczpospolita” 

podała informację, że Polska planuje wysłać samoloty 

F-16 na misję pokojową w Afganistanie. Informacja 

ta nie została oficjalnie potwierdzona przez 

Ministerstwo Obrony Narodowej. 

Wojsko polskie od wielu lat bierze udział w operacji 

w Afganistanie. Dotychczas były to siły lądowe 

wspomagane przez śmigłowce transportowe i bojowe. 

Niestety nie udało się zapewnić trwałej stabilizacji w 

tym kraju. Ponieważ sytuacja militarna ulegała pogorszeniu, 

stale zwiększała się liczebność naszej armii 

w tym państwie. 

Obecnie polski kontyngent znajduje się w prowincji 

Ghazni. Polskie oddziały nie wyparły talibów 

z tej prowincji i głównie ochraniały odcinek najważniejszej 

drogi w Afganistanie Kabul – Kandahar 

biegnący przez prowincję Ghazni. Ostatnio pojawiły 

się informacje, że w pokonaniu talibów w tej prowincji 

mają pomóc naszym oddziałom wojska amerykańskie. 

Ministerstwo Obrony Narodowej unika odpowiedzi, 

kiedy zakończy się misja w Afganistanie. 

Obecnie pojawia się kolejny pomysł zwiększenia 

naszej obecności wojskowej w tym państwie w postaci 

wysłania samolotów F-16. 

Najważniejszym argumentem przeciwko tym planom 

jest stan naszego lotnictwa wojskowego. Jedynym 

nowoczesnym uzbrojeniem w wojskach lotniczych 

są właśnie samoloty F-16. W latach 2012–2014 

wycofane zostaną ze służby samoloty Su-22 oraz TS- 

-11 Iskra. Polskie lotnictwo będzie posiadać wtedy 48 

samolotów F-16 oraz 32 MiG-29. Te ostatnie samoloty, 

jeżeli mają służyć dalej w naszej armii, wymagają 

szybkiej modernizacji. 

Brak jest także decyzji Ministerstwa Obrony Narodowej 

w sprawie zakupu samolotów szkolno-bojowych. 

Nawet samoloty F-16 nie mogą być w pełni 

wykorzystane, gdyż brakuje odpowiedniej liczby pilotów. 

Znając niezadowalający stan polskich Sił Powietrznych, 

uważam, że Ministerstwo Obrony Narodowej 

bardzo ostrożnie powinno rozważać wysłanie 

samolotów F-16 do Afganistanu, ponieważ może 

skutkować znaczącym osłabieniem sił lotniczych w 

Polsce. 



1. Czy Ministerstwo Obrony Narodowej planuje 

wysłać do Afganistanu samoloty F-16? 

2. Kiedy nastąpi modernizacja samolotów MiG- 

-29? 

3. Czy planowany jest zakup dla polskiego lotnictwa 

samolotów szkolno-bojowych? 

Z poważaniem 



(nr 15624) 



w sprawie zatrudnienia Polaków 

w unijnej dyplomacji 

Szanowny Panie Ministrze! Jedną z nowych dziedzin 

funkcjonowania Unii Europejskiej jest powstanie 

unijnej dyplomacji. Do chwili obecnej Unia Europejska 

pozostawała gospodarczym mocarstwem, które 

jednak nie odgrywało dużej roli w międzynarodowej 

dyplomacji. Każde z państw członkowskich prowadziło 

odrębną politykę zagraniczną, często 

sprzeczną z interesami innych krajów. 

Obecnie powstaje dyplomacja unijna, której kompetencje 

w obecnej chwili nie są jeszcze jasno określone. 

Ponieważ w planach powołania tej instytucji 

mówi się o prawie 140 placówkach dyplomatycznych 

oraz 3 tys. pracowników, można spodziewać się, że 

z czasem instytucja ta będzie odgrywać coraz większą 

rolę. 

Dla Polski ważne jest, by posiadać realny wpływ 

na funkcjonowanie unijnej dyplomacji. Aby to osiągnąć, 

konieczne jest zatrudnienie w tej służbie dyplomatycznej 

jak największej liczby Polaków oraz obsadzenie 

przez naszych ambasadorów jak największej 

liczby placówek dyplomatycznych. Jak wynika z doniesień 

prasowych, przedstawiciel naszego kraju byłby 

ambasadorem w Pakistanie oraz na Białorusi po 

powstaniu tam placówki dyplomatycznej. 

Biorąc pod uwagę liczbę ludności, Polska powinna 

otrzymać w unijnej dyplomacji 8% etatów oraz 8–10 

placówek dyplomatycznych. Niestety polski rząd zgodził 

się, że w nowej służbie dyplomatycznej UE nie 

będzie limitów narodowych. Za to bolesne ustępstwo 

Ministerstwo Spraw Zagranicznych nic nie uzyskało 

dla Polski. 

Ostatnio wyciekł poufny dokument niemieckiego 

Ministerstwa Spraw Zagranicznych, który stwierdza, 

że ten kraj jest zainteresowany zwiększeniem swojego 

wpływu na tworzenie unijnej dyplomacji, w tym szczególnie 

na jej obsadę kadrową. Stanowi to element priorytetowej 

dla RFN polityki wzmacniania obecności 

obywateli niemieckich w instytucjach UE. 

Dla naszego kraju może oznaczać to sytuację, że 

unijna dyplomacja będzie reprezentować stanowisko 

starych krajów Unii, z pominięciem interesów nowo 

przyjętych państw.

139 

Unijna dyplomacja to nie tylko stanowiska, ważne 

jest, by Polska miała znaczący wpływ na kształtowanie 

polityki zagranicznej Unii Europejskiej. Najważniejsze 

problemy stojące przed unijną dyplomacją to: 

rozwiązanie problemu Kosowa, doprowadzenie w Bośni 

i Hercegowinie do trwałego pokoju, rozwiązanie 

konfliktu w Górnym Karabachu, aktywne pośrednictwo 

w konflikcie bliskowschodnim czy ułożenie dobrych 

stosunków z Rosją. 

Poza sprawami politycznymi unijna dyplomacja 

będzie odgrywać dużą rolę w rozwoju kontaktów gospodarczych. 




zapewnić Polsce odpowiedni wpływ i reprezentację 

w unijnej dyplomacji? 

Z poważaniem 



(nr 15625) 



w sprawie budowy korwet rakietowych 

typu Gawron 

Szanowny Panie Ministrze! Od wielu lat prasa 

opisuje zły stan polskiej Marynarki Wojennej. Od 20 

lat nasza flota nie dostała żadnego nowego okrętu. 

By zachować zdolność bojową marynarki, do 2018 r. 

należy kupić co najmniej trzy korwety, trzy stawiacze 

min, dwa okręty podwodne i co najmniej 11 śmigłowców 

bojowych ratowniczych. Koszty tych zakupów 

oceniane są na 8–10 mld zł. 

Jednym z głównych programów zbrojeniowych 

Marynarki Wojennej jest budowa korwet rakietowych 

typu Gawron. Jest to okręt zaprojektowany 

według koncepcji MEKO A-100 z niemieckiej stoczni 

Blohm und Voss w Hamburgu. 

Okręty typu Gawron nie należą do dużych jednostek. 

Ma on być budowany w technologii stealth, która 

ma ograniczyć możliwości wykrycia okrętu przez 

radar. Systemy obrony przeciwlotniczej mają składać 

się z rakiet. Główną bronią okrętu mają być pociski 

przeciwokrętowe Saab Bofors Dynamics AB model 

RBS-15 Mk 3. Na dziobie okrętu ma być zainstalowana 

armata. Okręt będzie uzbrojony w torpedy oraz 

będzie posiadał pokład lotniczy. 

Zgodnie z pierwotnymi planami miało powstać 7 

okrętów tego typu. Budowniczym statków miała być 

Stocznia Marynarki Wojennej w Gdyni. Jak na razie 

budowę pierwszego okrętu rozpoczęto w styczniu 

2001 r. 16 września 2009 r. dokonano wodowania 

technicznego kadłuba, lecz program został zawieszony 

z powodu kryzysu finansowego. Pierwszy okręt 

tego typu o nazwie ORP „Ślązak” ma być oddany do 

użytku w 2015 r. 

Na początku 2009 r. Ministerstwo Obrony Narodowej 

potwierdzało budowę drugiego okrętu i trzeciego 

w opcji. Jednostki te miałyby mieć nazwy ORP 

„Kujawiak” i ORP „Krakowiak”. 

Znając zły stan naszej floty wojennej, zwracam się 

do Pana Ministra z następującymi pytaniami: 

1. Kiedy zakończy się budowa pierwszej korwety 

typu Gawron dla polskiej Marynarki Wojennej? 

2. Czy planowana jest budowa kolejnych okrętów 

typu Gawron dla polskiej Marynarki Wojennej? 

Z poważaniem 



(nr 15626) 



w sprawie budowy gazociągu Nabucco 

Szanowny Panie Ministrze! Budowa gazociągu Nabucco 

to jeden ze sposobów zwiększenia dywersyfikacji 

dostaw gazu do Unii Europejskiej. W chwili obecnej 

40% unijnego zapotrzebowania na gaz jest pokrywanych 

z Federacji Rosyjskiej. Daje to temu państwu 

możliwość nacisku surowcowego na te kraje. 

Nabucco to nazwa projektowanego gazociągu, 

którym będzie przesyłany gaz z Iranu, Azerbejdżanu, 

Turkmenistanu, Iraku do Europy. Gazociąg ten będzie 

biegł przez Turcję, Bułgarię, Rumunię, Węgry 

do Austrii. Rozpoczęcie budowy gazociągu jest planowane 

na 2011 r., a zakończenie ma nastąpić w 2014 

r. Koszt budowy ma wynieść 8 mld euro. Na czele 

projektu stoi austriacka firma OMV. Docelowa przepustowość 

gazociągu zostanie osiągnięta około roku 

2020 i ma wynieść 30 mld m 3 gazu rocznie. Ostatnio 

na temat gazociągu Nabucco wypowiedział się komisarz 

UE do spraw energii Günther Oettinger, który 

zapewnił, że nie będzie opóźnień w przygotowaniach. 

Komisarz powiedział, że w 2010 r. zostaną podjęte 

główne decyzje inwestycyjne, budowa ma rozpocząć 

się w 2011 r., a pierwsza partia gazu popłynie pod 

koniec 2014 r. Szanse na pozytywną decyzję dotyczącą 

budowy gazociągu Nabucco Oettinger ocenił na 

65%. Na lipiec planowana jest konferencja państw 

biorących udział w tym projekcie. 

Budowa tego gazociągu może zmniejszyć uzależnienie 

państw z Azji Środkowej od monopolu Rosji w 

przesyle gazu do Europy. 

Rosja obecnie traci monopolistyczne stanowisko 

na tym terenie. Pierwszym etapem tego procesu była

140 

budowa gazociągu z Turkmenistanu do Chin. Po zbudowaniu 

gazociągu Nabucco kraje te zyskają dodatkową 

drogę eksportu gazu z pominięciem Rosji. 

Rosja negatywnie odnosiła się do planów budowy 

gazociągu Nabucco. Temu celowi służy projekt budowy 

gazociągu South Stream. Zakłada on budowę gazociągu 

po dnie Morza Czarnego z Rosji do Bułgarii. 

Gazprom planuje przesyłać południowym szlakiem 

przez Serbię lub Rumunię gaz ziemny na Węgry i do 

Austrii (I nitka) oraz do Grecji i do Włoch (II nitka). 

Wybudowanie gazociągu South Stream (oraz 

Nord Stream) posłuży Rosji do zmniejszenia jej zależności 

od państw tranzytowych z Europy Środkowej 

i Wschodniej (Ukraina, Białoruś, Polska), co 

może sprzyjać zwiększeniu asertywności jej polityki 

energetycznej wobec państw regionu. 

Także dla Polski budowa gazociągu Nabucco ma 

duże znaczenie. Pozwoli zmniejszyć zależność energetyczną 

Unii Europejskiej od Rosji oraz może być 

źródłem dostaw gazu dla naszego kraju. 




jak najszybciej powstał gazociąg Nabucco? 

Z poważaniem 



(nr 15627) 



w sprawie rozwoju polskiego przemysłu 

obronnego 

Szanowny Panie Ministrze! Polski przemysł zbrojeniowy 

od lat przeżywa poważne problemy. Ten dział 

gospodarki nie rozwija się, a jego głównym zadaniem 

w obecnej chwili jest przetrwanie. Obecnie w tej 

branży i firmach towarzyszących pracuje ponad 20 

tys. osób. 

Polska nie może pozwolić sobie na upadek tej dziedziny 

gospodarki, ponieważ nawet w czasie pokoju 

nasza armia potrzebuje produkcji zbrojeniowej do 

prawidłowego funkcjonowania. Takie wyroby jak 

amunicja czy mundury powinny być produkowane w 

Polsce. Posiadając własny przemysł zbrojeniowy, nie 

jesteśmy zależni od dostaw z zagranicy. Także posiadanie 

własnego przemysłu zbrojeniowego to kwestia 

prestiżu dla każdego kraju. Na rynku zbrojeniowym 

dominują dwie grupy odbiorców. Pierwsza to kraje 

mające duże pieniądze, które stać na zakupy za miliardy 

dolarów. W tej grupie znajdują się kraje arabskie 

i niektóre państwa Azji. Istnieje też druga grupa 

państw mniej zamożnych, dla których najważniejszym 

kryterium zakupu uzbrojenia jest cena. 

Nasz przemysł zbrojeniowy funkcjonuje na tym 

drugim rynku. Naszymi najważniejszymi konkurentami 

są Chińczycy, Rosjanie i Czesi. 

W 2009 r. według wstępnych szacunków wartość 

sprzedanego poza granicami kraju uzbrojenia była 

dziewięć razy niższa od importu. Powodem tej sytuacji 

jest kryzys, brak długofalowej polityki oraz brak 

inwestycji w nowe produkty. Także nie ma wystarczającej 

pomocy w promocji polskiego uzbrojenia 

przez naszą dyplomację. 

Sytuację polskiej zbrojeniówki mógł poprawić offset 

związany z zakupem przez polską armię 48 samolotów 

myśliwskich F-16. Nie spełnił on jednak 

tych oczekiwań. 

Posiadanie przez Polskę własnego przemysłu 

zbrojeniowego jest konieczne dla zapewnienia naszemu 

krajowi odpowiedniej pozycji na świecie. Jak pokazuje 

przykład wielu innych państw, dobrze funkcjonujący 

przemysł zbrojeniowy to nie tylko własne 

bezpieczeństwo, ale także możliwość uzyskiwania 

znacznych dochodów z eksportu broni. 


Ministra z następującym pytaniem: Jakie działania 

podejmuje Ministerstwo Obrony Narodowej, by zapewnić 

prawidłowe funkcjonowanie polskiego przemysłu 

obronnego? 

Z poważaniem 



(nr 15628) 



w sprawie złego funkcjonowania ochrony 

przeciwpowodziowej w Polsce 


sprawdziła funkcjonowanie systemu ochrony 

przeciwpowodziowej w województwach małopolskim 

i świętokrzyskim. 

Wnioski z tej kontroli budzą niepokój. Województwa 

te często są zagrożone powodzią. W ciągu ostatnich 

trzech lat straty z tego powodu wynosiły w tych 

regionach prawie miliard złotych. Niestety w ocenie 

NIK system ochrony przeciwpowodziowej nie funkcjonuje 

prawidłowo. 

Główne stwierdzone przez NIK nieprawidłowości 

to brak rzetelnych danych o stanie technicznym budowli 

przeciwpowodziowych oraz o wielkości obszarów 

zagrożonych zalaniem. Sytuacja ta powoduje, że 

służby odpowiedzialne za ochronę przeciwpowodzio-

141 

wą koncentrują się na postępowaniu w czasie powodzi, 

zaniedbując zapobieganie tym zagrożeniom. 

Są przeprowadzane coroczne przeglądy elementów 

budowli i urządzeń przeciwpowodziowych, ale 

zaniedbuje się obowiązkowe kontrole stanu technicznego 

tych obiektów. Aktualne wyniki kontroli stanu 

technicznego dotyczą jedynie 5% wałów przeciwpowodziowych 

w Małopolsce i 12% w województwie 

świętokrzyskim. Wojewódzkie zarządy melioracji 

i urządzeń wodnych tłumaczą ten stan brakiem funduszy. 

W województwie małopolskim prawie połowa 

wałów przeciwpowodziowych ma zły stan techniczny, 

w województwie świętokrzyskim 30%. 

Największe zaniedbania dotyczą utrzymania 

i konserwacji potoków i strumieni oraz rowów przydrożnych. 

Na 6 skontrolowanych gmin żadna nie 

miała ewidencji rowów znajdujących się przy drogach, 

a połowa nie oczyszczała rowów w ogóle. 

NIK alarmuje, że działania w zakresie ochrony 

przeciwpowodziowej winny być koordynowane na poziomie 

rządowym, to jednak organy administracji 

publicznej nie wykonują swoich zadań. 

Ustawa Prawo wodne nałożyła na prezesa Krajowego 

Zarządu Gospodarki Wodnej obowiązek opracowania 

planu ochrony przeciwpowodziowej dla Polski. 

Od ośmiu lat taki plan nie powstał. 

Do grudnia 2011 r. Polska musi sporządzić zupełnie 

nowy dokument, wstępną ocenę ryzyka powodziowego. 

Raport NIK budzi niepokój. Po powodzi z 1997 r. 

bardzo dużo mówiono o konieczności zwiększenia bezpieczeństwa 

powodziowego. Niestety, jak wynika z 

raportu NIK, tamta tragedia niewiele nas nauczyła. 



podejmuje Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Administracji, 

by zapewnić prawidłowe funkcjonowanie 

systemu ochrony przeciwpowodziowej w Polsce? 

Z poważaniem 



(nr 15629) 



w sprawie budowy centralnego portu 

lotniczego 

Szanowny Panie Ministrze! Od wielu lat trwa w 

Polsce dyskusja dotycząca budowy centralnego portu 

lotniczego. Konieczność powstania nowego lotniska 

w okolicach Warszawy wynika z braku możliwości 

dalszego rozwoju lotniska Okęcie w Warszawie. Jego 

możliwości obsługi pasażerów kończą się na 12 mln 

osób. Liczba ta może zostać osiągnięta za kilka lat. 

Jako lokalizację nowego lotniska wymieniano takie 

miejscowości jak Modlin i Mszczonów. Nowe lotnisko 

nie tylko rozładowałoby ruch na Okęciu, ale 

byłoby centrum przesiadkowym dla naszej części 

Europy. 

Plany powyższe mogą zostać niezrealizowane z 

powodu budowy lotniska w Berlinie. Ma ono obsługiwać 

początkowo 22 mln podróżnych z możliwością 

wzrostu do 45 mln pasażerów. 

Drugą przeszkodą mogą być koszty tej inwestycji 

oceniane nawet na 20 mld zł. Nie wiadomo, czy Polskę 

jest stać na wydatkowanie takich pieniędzy. 

Dla Polski odejście od koncepcji budowy centralnego 

portu lotniczego będzie oznaczać, że nasze lotniska 

będą tylko miejscem, z którego będzie się dowozić 

pasażerów do największych portów lotniczych 

w Europie. Z nich nasi obywatele będą podróżować 

w dalsze rejony świata. 

Pomimo trwającego obecnie kryzysu w przyszłości 

pasażerski i towarowy ruch lotniczy będzie się 

dynamicznie rozwijał. Za kilka lat może okazać się, 

że mieszkańcy takich miast jak Łódź, Poznań, Wrocław 

czy Gdańsk będą korzystać z lotniska w Berlinie, 

a nie z Okęcia. Dlatego konieczne jest podjęcie 

przez Ministerstwo Infrastruktury decyzji, czy Polska 

buduje nowy port lotniczy, który może być konkurencją 

dla najważniejszych lotnisk w naszym regionie, 

czy też stawiamy na rozwój regionalnych portów 

lotniczych, które będą przewozić swoich pasażerów 

do Berlina. Obecnie zbliża się czas podjęcia tej 

ważnej decyzji. 


Ministra z następującym pytaniem: Czy planowana 

jest budowa centralnego portu lotniczego? 

Z poważaniem 



(nr 15630) 



w sprawie budowy autostrady A1 

ze Strykowa do Pyrzowic 

Szanowny Panie Ministrze! Planowana autostrada 

A1 to jedna z najważniejszych budowanych obecnie 

dróg w naszym kraju. Łączy ona południe Polski 

z Gdańskiem. Część północna tej drogi z Gdańska do 

Grudziądza została zbudowana i służy kierowcom. 

Odcinek Nowe Marzy – Toruń ma być zbudowany do 

końca 2011 r. Także następna część tej autostrady z 

Torunia do Strykowa ma być gotowa w 2012 r.

142 

Największy problem jest z odcinkiem ze Strykowa 

do Pyrzowic. Trasę tę miało zbudować konsorcjum 

Autostrada Południe. Niestety nie zdołało ono zebrać 

odpowiednich środków finansowych, by zrealizować 

tę inwestycję. Co gorsza, to konsorcjum nie zrobiło 

także dobrego projektu budowlanego. GDDKiA odesłała 

ten projekt do poprawki, ale później okazało się, 

iż nie nadaje się on do realizacji. 

Powyższa sytuacja zmusiła GDDKiA do rozpoczęcia 

tych prac od początku. Powstałe opóźnienia oznaczają, 

że budowa tego odcinka może zacząć się dopiero 

na wiosnę 2011 r. Ponieważ znaczna część tej autostrady 

będzie biegła obecną drogą nr 1 (gierkówką), 

jej budowa będzie dłuższa niż inwestycja rozpoczynana 

od podstaw. 

Powyższa sytuacja może oznaczać, że ta droga nie 

zostanie zbudowana przed Mistrzostwami Europy w 

Piłce Nożnej w 2012 r. 

Uważam, że podczas budowy tej autostrady należy 

jak najszybciej zbudować odcinek z Tuszyna do 

Strykowa. Ta część autostrady stanowi wschodnią 

obwodnicę Łodzi. Mieszkańcy Łodzi od wielu lat czekają 

na tę inwestycję, która w znaczący sposób może 

zmniejszyć ruch samochodowy w tym mieście. Ważne 

jest także, by odcinek ten był dla kierowców bezpłatny, 

gdyż tylko w ten sposób będzie spełniał rolę obwodnicy. 

Ponieważ budowa odcinka autostrady Stryków – 

Pyrzowice może ulec opóźnieniu, czas ten można wykorzystać 

na przeprowadzenie remontu drogi krajowej 

nr 91. Trasa ta biegnie równolegle do planowanej 

autostrady A1. Ważne jest, by droga krajowa nr 91 

została wyremontowana do czasu rozpoczęcia budowy 

autostrady A1, gdyż pozwoli to na skierowanie na 

nią ruchu w tym czasie. 



1. Kiedy zostanie zbudowana autostrada A1 ze 

Strykowa do Pyrzowic? 

2. Czy Ministerstwo Infrastruktury przewiduje 

pozostawienie bez opłat odcinka autostrady A1 ze 

Strykowa do Tuszyna? 

3. Czy uda się przeprowadzić remont drogi krajowej 

nr 91 przed rozpoczęciem budowy autostrady A1? 

Z poważaniem 




(nr 15631) 


w sprawie stanu technicznego obiektów 

użytkowanych przez publiczne zakłady 

opieki zdrowotnej 

Szanowna Pani Minister! Najwyższa Izba Kontroli 

sprawdziła stan techniczny 48 budynków polskich 

szpitali. W kontroli uczestniczyli razem z NIK inspektorzy 

nadzoru budowlanego oraz strażacy. 

Raport przedstawiony przez tę instytucje budzi 

niepokój. Większość budynków szpitalnych jest stara, 

wyeksploatowana i konieczne są duże środki finansowe 

na ich remonty. Ponad dwie trzecie skontrolowanych 

zakładów opieki zdrowotnej użytkuje budynki 

w złym stanie technicznym, które mogą stanowić 

zagrożenie dla przebywających w nich ludzi. 

NIK stwierdził też zaniedbania w dziedzinie ochrony 

przeciwpożarowej. Nie przestrzegano przepisów w 

zakresie ewakuacji, nie wydzielono ewakuacyjnych 

klatek schodowych, nie było zabezpieczenia przed zadymieniem 

dróg ewakuacyjnych, brak było oświetlenia 

awaryjnego. Drogi ewakuacyjne były za długie lub 

za wąskie niż wymagane w przepisach przeciwpożarowych. 

Do wykończenia wnętrz dróg ewakuacyjnych 

używano materiałów łatwopalnych. W 83% skontrolowanych 

przez NIK szpitali brakowało przeciwpożarowego 

wyposażenia budynków, gaśnic, hydrantów, 

alarmów. W połowie skontrolowanych placówek służby 

zdrowia stan dróg pożarowych uniemożliwiał strażakom 

korzystanie z nich. Były zablokowane lub nie 

spełniały określonych w przepisach parametrów, lub 

nie były zakończone placem manewrowym. 

W prawie połowie skontrolowanych placówek osoby 

niepełnosprawne miały problemy ze swobodnym i samodzielnym 

korzystaniem z budynków szpitalnych ze 

względu na istniejące bariery architektoniczne. 

Szpitale nie przestrzegały obowiązku przeprowadzenia 

corocznych kontroli okresowych stanu technicznego 

budynku, nie wykonywało tego obowiązku 

2/3 z nich. Nawet te jednostki służby zdrowia, które 

wykonywały okresowe kontrole stanu technicznego 

budynku, w 40% korzystały z wykonawców nieposiadających 

odpowiednich uprawnień. 

Opisany w raporcie NIK stan budynków służby 

zdrowia budzi niepokój. Konieczne są natychmiastowe 

działania naprawcze. Nie można czekać, aż wydarzy się 

tragedia podobna do tej z Kamienia Pomorskiego. 

Mając powyższe na uwadze, zwracam się do Pani 

Minister z następującym pytaniem: Czy Ministerstwo 

Zdrowia planuje podjęcie działań zmierzających 

do zapewnienia budynkom polskiej służby zdrowia 

stanu technicznego zgodnego z przepisami prawa? 

Z poważaniem 


Warszawa, dnia 7 kwietnia 2010 r.

143 


(nr 15632) 


w sprawie zapewnienia opieki 

psychiatrycznej osobom chorym na żółtaczkę 

typu C leczonym interferonem 

Szanowna Pani Minister! Zapalenie wątroby typu 

C jest groźną chorobą zakaźną. Jest ona powodowana 

przez wirus z rodziny Flaviviridae, rodzaju Hepacivirus. 

Wirus HCV został zidentyfikowany dopiero 

w 1989 r. 

Według danych Państwowego Zakładu Higieny i 

Instytutu Hematologii i Transfuzjologii szacuje się, 

że w Polsce zakażonych jest 1,4% populacji, to jest 

ok. 700 tys. osób. Wykryto obecnie tylko od 20 do 50 

tys. zakażonych osób. 

Przyczyną jest brak objawów choroby. Stan taki 

może trwać nawet 20–30 lat. Brak jest także szczepionki 

na tę odmianę zapalenia wątroby. Nieleczona 

choroba kończy się marskością i rakiem wątroby, poprzedzonymi 

poważnymi komplikacjami uniemożliwiającymi 

chorym normalne funkcjonowanie, takimi 

jak wodobrzusze, żylaki i krwawienia przełyku, żółtaczka, 

problemy z krzepliwością krwi, zaburzenia 

psychiczne, do śpiączki wątrobowej włącznie. 

Podstawowym lekiem podawanym pacjentom z 

żółtaczką typu C jest interferon. Jest to środek wywołujący 

wiele skutków ubocznych. Najczęstsze z 

nich to gorączka, bóle brzucha, chudnięcie, wypadanie 

włosów oraz depresja, lęki czy psychozy. Występują 

także skłonności samobójcze oraz myśli o popełnieniu 

morderstwa. W teorii pacjent przed podjęciem 

leczenia interferonem powinien zgłosić lekarzowi 

wszystkie problemy zdrowotne, w tym choroby psychiczne, 

depresję, zmienność nastrojów. Niestety 

przyznanie się do problemów psychicznych skutkuje 

zgodnie z zarządzeniem Narodowego Funduszu Zdrowia 

wykluczeniem z leczenia interferonem wirusowego 

zapalenia wątroby typu C. Dlatego też chorzy 

nie informują lekarzy o problemach psychicznych. 

Niestety w połączeniu z ubocznymi skutkami działania 

interferonu może mieć to fatalne skutki. 

Połowa osób leczonych interferonem wymaga 

konsultacji psychiatrycznych a w 10–25% przypadków 

wskazane jest podjęcie leczenia. Niestety w wielu 

szpitalach, w których prowadzi się terapie interferonem, 

nie ma psychologów ani psychiatrów. Oddziały 

chorób zakaźnych osoby z problemami psychicznymi 

odsyłają do innych placówek medycznych. Konieczne 

jest stworzenie takich programów leczenia 

wirusowego zapalenia wątroby typu C, w których 

chorym zapewniono by opiekę psychiatryczną. Pacjenci, 

którzy na początku leczenia interferonem informują 

o problemach psychicznych i pozostają pod 

odpowiednią opieką lekarską, przechodzą przez tę 

terapię znacznie lepiej. 


Minister z następującym pytaniem: Czy Ministerstwo 

Zdrowia planuje zmienić zasady leczenia pacjentów 

chorych na wirusowe zapalenie wątroby typu C 

leczonych interferonem, tak by zapewnić tym osobom 

odpowiednią pomoc psychologiczną? 

Z poważaniem 



(nr 15633) 



w sprawie prawidłowego wykorzystania 

aparatury medycznej w polskich szpitalach 

Szanowna Pani Minister! Najwyższa Izba Kontroli 

przeprowadziła kontrolę w 53 samodzielnych publicznych 

zakładach opieki zdrowotnej, która sprawdzała 

wykorzystanie w okresie 2006–2008 (pierwsze 

półrocze) specjalistycznej aparatury medycznej stosowanej 

w świadczeniach diagnostycznych i terapeutycznych. 

Wyniki tej kontroli nie są zadowalające. W 88% 

sprawdzonych zakładów opieki zdrowotnej aparaty 

rentgenowskie nie gwarantowały ich bezpiecznego 

użytkowania. Aparatura medyczna była w znacznym 

stopniu wyeksploatowana. 

Połowa zakładów nie zachowywała należytej staranności 

w utrzymaniu jej właściwego stanu technicznego. 

Szpitale zaniedbywały konserwacje maszyn, 

a dwie trzecie nie przestrzegało obowiązku 

okresowych testów aparatury. Użytkowano urządzenia, 

o których było wiadomo, że nie spełniają norm 

radiologicznych. 

Konsekwencją tego stanu, jak czytamy w raporcie 

Najwyższej Izby Kontroli, są częste awarie sprzętu, 

co wydłuża czas oczekiwania pacjentów na wykonanie 

badań. 

Jednak przyczyną długiego oczekiwania na badania 

diagnostyczne jest nie tyle brak specjalistycznego 

sprzętu medycznego, ale jego niepełne wykorzystanie. 

W niemal co trzecim zakładzie drogie i nowoczesne 

urządzenia, nabyte ze środków publicznych, 

przez dłuższy czas (dochodzący do kilku lat) nie były 

używane. Przyczyną jest brak odpowiedniej liczby 

personelu uprawnionego do obsługi tej aparatury 

oraz niewystarczające finansowanie Narodowego 

Funduszu Zdrowia. 

Brak jest jasnych zasad oczekiwania na badanie 

diagnostycznie. Ponad 90% skontrolowanych zakładów 

nie przestrzegało ustawowego obowiązku udzielania 

świadczeń zdrowotnych według kolejności zgła-

144 

szania się pacjentów. W niektórych jednostkach nie 

były sporządzane listy oczekujących. 

Kontrolerzy NIK stwierdzili przypadki niszczenia 

list oczekujących, co jest niezgodne z obowiązującymi 

przepisami, gdyż istnieje prawny obowiązek przechowywania 

ich przez 20 lat. Występowały także nieprawidłowości 

przy udostępnianiu przez publiczne jednostki 

służby zdrowia aparatury medycznej prywatnym 

podmiotom. 

Opisany przez Najwyższą Izbę Kontroli stan nie 

może być dłużej tolerowany. Konieczne są natychmiastowe 

działania Ministerstwa Zdrowia, by zlikwidować 

te nieprawidłowości. 


Minister z następującym pytaniem: Jakie czynności 

podjęło Ministerstwo Zdrowia, by wyeliminować nieprawidłowości 

opisane w raporcie NIK dotyczącym 

wykorzystania aparatury medycznej? 

Z poważaniem 



(nr 15634) 



w sprawie pokrycia kosztów leczenia 

i rehabilitacji osób, które utraciły status 

osoby bezrobotnej z powodu przebywania 

na zwolnieniu lekarskim powyżej 90 dni, 

a jednocześnie wymagają dalszego leczenia 

lub rehabilitacji 

Szanowna Pani Minister! W dniu 1 lutego 2009 r. 

weszła w życie ustawa z dnia 19 grudnia 2008 r. o 

zmianie ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach 

rynku pracy oraz o zmianie niektórych innych 

ustaw (Dz. U. z 2009 r. Nr 6, poz. 33), zmieniająca 

m.in. art. 33 ust. 4 oraz art. 75 ust. 3 ustawy. W 

związku z wejściem w życie wspominanej powyżej 

ustawy wprowadzony został nowy zapis art. 33 ust. 

4 pkt 9, regulujący sytuację osób bezrobotnych pozostających 

na długotrwałym zwolnieniu lekarskim. 

Zgodnie z ww. art. 33 ust. 4 pkt 9 ustawy o promocji 

zatrudnienia i instytucjach rynku pracy starosta 

pozbawia statusu bezrobotnego bezrobotnego, który 

m.in. pozostaje niezdolny do pracy wskutek choroby 

lub przebywania w zamkniętym ośrodku odwykowym 

przez nieprzerwany okres 90 dni, przy czym za okres 

nieprzerwany uważa się również okresy niezdolności 

do pracy wskutek choroby oraz przebywania w zamkniętym 

ośrodku odwykowym w sytuacji, gdy każda 

kolejna przerwa między okresami niezdolności do pracy 

wynosi mniej niż 30 dni kalendarzowych; pozbawienie 

statusu bezrobotnego następuje z upływem 

ostatniego dnia wskazanego okresu 90-dniowego. 

Ustawodawca nie wprowadził rozróżnienia z uwagi 

na rodzaj choroby skutkującej niezdolnością do 

pracy. Wspomniana nowelizacja dotyczy również 

osób, które w dniu wejścia w życie wspomnianej powyżej 

nowelizacji, tj. w dniu 1 lutego 2009 r., były 

niezdolne do pracy i z tego tytułu przebywały na 

zwolnieniu lekarskim. 

Do mojego biura poselskiego zgłaszają się osoby, 

które zostały pozbawione statusu osoby bezrobotnej 

z uwagi na zaistnienie okoliczności określonych w 

powyżej cytowanym art. 33 ust. 4 pkt 9 ustawy 

o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy 

i są nadal niezdolne do pracy. Są to często osoby wymagające 

długotrwałego leczenia i rehabilitacji (choroby 

nowotworowe, osoby poszkodowane w wypadkach 

komunikacyjnych, osoby oczekujące na skomplikowane 

zabiegi bądź po przebytych skomplikowanych 

zabiegach, kobiety w ciąży). 

Mając na uwadze powyższe, zwracam się prośbą 


Na jakich zasadach osoby te po utracie statusu 

bezrobotnego będą miały zapewnioną bezpłatną 

opiekę medyczną do zakończenia niezbędnego w ich 

przypadku leczenia, często długotrwałego, około 

roku lub dłużej? 

Kto pokryje koszty ewentualnej hospitalizacji, zabiegów 

operacyjnych, kosztownych leków (np. chemioterapii), 

rehabilitacji? 

Z poważaniem 



(nr 15635) 



w sprawie działań rządu w zakresie 

reprezentacji Polski w Europejskiej Służbie 

Działań Zewnętrznych 

Szanowny Panie Ministrze! Jak wynika z informacji 

podnoszonych w trakcie prac Sejmu RP, ponadto 

ujawnianych coraz częściej w mediach, m.in. artykule 

prasowym dziennika „Rzeczpospolita” z dnia 22 

marca br. pt. „Służba nie dla Polaków?”, prawdopodobnie 

przedstawiciele Polski będą niestety słabo liczebnie 

reprezentowani w strukturach tworzącej się 

unijnej dyplomacji. Ogólnopolskie media elektroniczne 

informują obywateli naszego kraju, iż taka sytuacja 

to efekt przyjętego kilka miesięcy temu swego 

rodzaju parytetu, według którego jedna trzecia pracowników 

Europejskiej Służby Działań Zewnętrznych 

będzie pochodziła z słabo reprezentowanych 

obecnością przedstawicieli Polski Komisji Europejskiej, 

jedna trzecia z podobnie ukształtowanej Rady

145 

UE, a tylko jedna trzecia z narodowych dyplomacji 

państw członkowskich. Jak zauważono, być może uda 

się uniknąć tak negatywnego dla Polski zjawiska, ale 

stanie się tak jedynie wówczas, gdy ulegną zmianie 

ww. zasady organizacji unijnej dyplomacji i mianowania 

urzędników. 

Informacje, do których dotarli dziennikarze, jednoznacznie 

wskazują, iż w Komisji Europejskiej, jak 

i Radzie UE w służbach zajmujących się polityką zagraniczną 

jest niewielu urzędników z nowych państw 

członkowskich UE. Obecnie w ponad 130 przedstawicielstwach 

Komisji Europejskiej na świecie pracuje 

ok. 900 osób. Wśród nich jest np. 165 Belgów, ani 

jednego Bułgara czy Łotysza, a tylko ośmiu Polaków. 

Brak wspólnotowej sprawiedliwości czy wręcz chęci 

podzielenia się odpowiedzialnością w zakresie unijnej 

dyplomacji podnoszą również polscy przedstawiciele 

w UE. Przy założeniach utrzymania ww. zasady w 

ostatniej jednej trzeciej będą wybierani urzędnicy najlepsi, 

niewątpliwie wobec przewagi ilościowej urzędników 

pochodzących z krajów tzw. starej piętnastki, 

czy wreszcie jak dotąd małego wpływu Polski na 

ukształtowanie korzystnych dla nas zasad wyboru reprezentantów 

unijnej dyplomacji, przedstawicieli naszego 

kraju będzie wśród nich zapewne niewielu. 

Brak Polaków wśród 134 ambasadorów, reprezentantów 

UE, mających pracować w ramach unijnego 

korpusu dyplomatycznego jest stratą, którą 

trudno będzie naprawić. Na mocy przepisów traktatu 

lizbońskiego ambasadorowie zyskują uprawnienia, 

na podstawie których będą mieli duży wpływ na 

kształtowanie polityki zagranicznej UE. Będą decydowali 

nie tylko w sprawach dotyczących gospodarki, 

jak miało to miejsce w przypadku delegacji Komisji 

Europejskiej, ale do kompetencji ambasadorów 

należeć będą również m.in. kwestie obrony czy 

wpływ na decydowanie o wprowadzeniu lub nie 

sankcji wobec danego kraju. 

Jak można zauważyć, mamy do czynienia ze zjawiskiem 

rywalizacji w zakresie organizacji oraz 

wpływu na kształt unijnej służby dyplomatycznej. 

Warto, aby rząd polski poważnie podszedł do tematu, 

zadbał w efekcie, aby w jej szeregach znalazło się 

również miejsce dla jak najliczniejszych reprezentantów 

naszego, dużego przecież i rozwiniętego gospodarczo 

kraju. Dzięki temu będzie możliwe skuteczniejsze 

przeprowadzanie czy obrona inicjatyw istotnych 

z punktu widzenia interesów Rzeczypospolitej 

Polskiej. 

Mając na uwadze powyższe, uprzejmie prosimy 

Pana Ministra o odpowiedź na następujące pytania: 

1. Jakie działania podjął Pan Minister czy planuje 

Pan podjąć w celu możliwie najliczniejszego partycypowania 

przez przedstawicieli naszego kraju przy 

obsadzaniu stanowisk Europejskiej Służby Działań 

Zewnętrznych? 

2. Jaką strategię przyjął Pan Minister w czasie 

rozmów m.in. z Catherine Ashton, szefową unijnej 

dyplomacji odpowiedzialną za stworzenie Europejskiej 

Służby Działań Zewnętrznych, w zakresie określenia 

zasad organizacji unijnej dyplomacji? Dlaczego 

nie udało się uzyskać tzw. kwot narodowych oraz formalnych 

zapisów w tej sprawie? 

3. Jak należy rozumieć zapewnienia Catherine 

Ashton, iż dobrzy polscy kandydaci na unijnych dyplomatów 

będą brani pod uwagę? Kto w szczególności 

będzie decydował o tym, czy polski dyplomata jest 

„dobry”, czy też takiej wartości nie przedstawia? 

4. Kiedy według Pana Ministra ostatecznie zostanie 

zorganizowana także w formie reprezentatywności 

narodowej omawiana Europejska Służba Działań 

Zewnętrznych? 

Z poważaniem 



i Jarosław Żaczek 


(nr 15636) 


w sprawie konieczności wprowadzenia zmian 

związanych z procesem lokowania i budowy 

farm wiatrowych 

Szanowny Panie Ministrze! Do naszych biur poselskich 

coraz częściej napływają zgłoszenia osób i 

organizacji pozarządowych zaniepokojonych gwałtownym, 

jednocześnie mało przyjaznym dla środowiska 

i ludzi procesem lokowania i instalowania farm 

wiatrowych. Farmy te budowane są często w miejscach 

przypadkowych, co skutkuje dewastacją walorów 

środowiska naturalnego, a co najgorsze – zagrożeniem 

zdrowia mieszkańców. 

Zasadniczym problemem podnoszonym przez wyżej 

wymienionych jest fakt, iż elektrownie wiatrowe 

w polskim prawie budowlanym i procedurach administracyjnych 

nie są opisywane poprzez racjonalne 

przepisy określające zasady ich budowy, eksploatacji, 

co skrzętnie wykorzystują firmy budujące farmy wiatrowe. 

Zainteresowani wskazują, że mimo istniejącej 

„Polityki energetycznej Polski do 2030 r.” można zauważyć 

w tej materii swego rodzaju chaos, nie tylko 

prawny, ale również organizacyjny. Podkreślają oni, 

iż brak rozwiązań systemowych w tym zakresie może 

skutkować wystąpieniem zjawisk zagrażających nie 

tylko zdrowiu człowieka, ale również bezpieczeństwu 

energetycznemu państwa. Uważają, że powstawanie 

farm wiatrowych często wiąże się z działaniem na 

granicy prawa, bez poszanowania nie tylko krajobrazu, 

środowiska, ale przede wszystkim praw przysługujących 

każdemu obywatelowi naszego kraju. 

Według nich społeczeństwo, mimo gwarancji 

ustawowych, praktycznie nie uczestniczy w procesie

146 

prowadzącym do instalowania elektrowni wiatrowych, 

co często rodzi konflikty, zwłaszcza w sytuacji 

lokalizacji elektrowni zbyt blisko zabudowań mieszkalnych, 

np. w miejscach mało wietrznych (Dolny 

Śląsk, Podkarpackie) czy obszarach Natura 2000. 

Podnoszony jest także brak przejrzystych zasad w 

czasie dokonywania procesu wydawania decyzji przez 

jednostki samorządu terytorialnego w zakresie weryfikacji 

oddziaływania inwestycji na środowisko 

oraz bardzo częste niekorzystne formowanie umów 

dzierżawy podpisywanych przez właścicieli gruntów, 

na których ww. farmy są lokalizowane. Powstaje pytanie 

odnośnie do opodatkowania przychodów osiąganych 

przez rolników z tytułu dzierżawy gruntów 

pod tego typu inwestycje. Zdaniem urzędów skarbowych 

rolnik, mimo że są to małe kwoty przychodów, 

winien płacić od dochodu z dzierżawy gruntów rolnych 

podatek dochodowy w formie ryczałtu lub na 

zasadach ogólnych. Nie ma znaczenia fakt przeznaczenia 

ich na cele rolnicze. 

Wydzierżawienie użytków rolnych podmiotowi 

prowadzącemu działalność gospodarczą powoduje 

również zmianę sposobu opodatkowania tych gruntów 

z podatku rolnego na podatek od nieruchomości. 

Podatnikiem podatku od wydzierżawionych gruntów 

pozostaje nadal właściciel użytków rolnych, czyli w 

tym przypadku rolnik. Tak więc tego rodzaju umowy 

są często dla rolników bardzo niekorzystne. 

Zainteresowani są świadomi, iż nasz kraj jako 

członek UE jest zobligowany do przestrzegania prawa 

unijnego (m.in. pakietu klimatyczno-energetycznego), 

oraz dostrzegają konieczną potrzebę poszukiwania 

alternatywnych źródeł energii, dlatego też 

wnoszą o: 

— jednoznaczne uregulowanie zasad określających 

lokalizację farm wiatrowych (projektowanie, 

budowę, utrzymanie i rozbiórkę, odległość elektrowni 

od zabudowań, zasady działania organów administracji 

publicznej); 

— ogłoszenie bezpiecznego dla Polski planu zasilania 

państwowej energii alternatywnymi źródłami 

energii, w tym również energii wiatrowej; 

— wprowadzenie zakazu lokalizacji elektrowni 

wiatrowych w pobliżu obszarów chronionych prawem 

(ok. 15 km od stref ochronnych); 

— kontrolę prac odpowiednich organów procesu 

legislacyjnego w czasie lokalizacji oraz pozwoleń na 

budowę farm wiatrowych; 

— niezależne badania nad oddziaływaniem elektrowni 

wiatrowych na zdrowie człowieka. 

Mając na uwadze powyższe, uprzejmie prosimy 

Pana Ministra o odpowiedź na następujące pytania: 

1. Czy określone w niniejszej interpelacji propozycje 

zmian w przedmiotowym zakresie mogą zostać 

uwzględnione w pracach ministerstwa przy wprowadzaniu 

zmian do obecnego systemu związanego z lokowaniem 

i instalowaniem farm wiatrowych? 

2. Prosimy o podanie konkretnych przykładów 

rozwiązań przygotowanych przez kierowany przez 

Pana Ministra resort, które umożliwią lepsze zabezpieczenie 

zdrowia i bezpieczeństwa polskich obywateli 

mieszkających w pobliżu farm, jak również zachowania 

siedlisk przyrodniczych oraz gatunków 

roślin i zwierząt na ewentualność wystąpienia możliwych 

negatywnych skutków lokalizacji farm wiatrowych. 

Z poważaniem 





(nr 15637) 


w sprawie realizacji unijnego programu 

„Owoce w szkole” 

Szanowna Pani Minister! Od nowego roku szkolnego 

2009/2010 dzieci z pierwszych trzech klas szkół 

podstawowych powinny otrzymywać w zainteresowanych 

i dopuszczonych do udziału w programie 

szkołach bezpłatnie owoce lub warzywa. Dziać się tak 

powinno dzięki realizacji unijnego programu „Owoce 

w szkole”, którym objęte może być ok. 1,1 mln dzieci 

w wieku 6–9 lat. Program ten ma przeciwdziałać 

otyłości u dzieci, zapobiegać chorobom cywilizacyjnym 

spowodowanym nieodpowiednią dietą, a także 

zatrzymać spadek konsumpcji owoców i warzyw w 

Polsce. 

Sama idea jest rzecz jasna godna poparcia, z resztą 

z taką właśnie aprobatą spotkała się również w 

środkach masowego przekazu. Według Komisji Europejskiej 

w Unii Europejskiej 5 mln dzieci jest otyłych, 

zaś 17 mln cierpi z powodu nadwagi. Dzięki 

programowi Unia chce w ten sposób kształtować nawyki 

żywieniowe dzieci, a także przekonywać najmłodszych 

uczniów do zdrowego odżywiania się. 

Tyle tylko, że celu takiego nie osiągnie się poprzez 

byle jaką realizację programu. Największym problemem 

jest jego fatalne przygotowanie i realizacja, czego 

efektem było m.in. to, że w początkowym etapie 

jego wprowadzania na terenie województwa lubelskiego 

nie przystąpiła do niego żadna placówka 

oświatowa. Ponadto już pod koniec ubiegłego roku 

media donosiły, że niestety dość często warzywa i 

owoce oferowane dzieciom w szkołach są nieświeże. 

Sytuacja ta miała ulec poprawie. Istotnie, w ostatnim 

czasie informacji o przeterminowanych produktach 

jest coraz mniej. Niestety, jednak z bylejakością nadal 

sobie nie poradziliśmy. Oto w tygodniu przedświątecznym 

dostarczono nam kilka paczuszek z marchewką 

serwowanych dzieciom z Lubelszczyzny, którą 

otrzymywały codziennie w ramach ww. programu.

147 

Problem w tym, że marchewka ta nie nadawała się 

do celów spożywczych. Była to marchew wyrośnięta, 

nadająca się wyłącznie do celów przemysłowych – 

średnica plastra marchwi wynosiła nawet 8,5 cm!!! 

Obawiam się, że taka realizacja programu „Owoce 

w szkole” nie przyniesie spodziewanych efektów. 

Jakość przekazywanych dzieciom produktów jest bowiem 

często skandaliczna – zamiast zachęcać, wręcz 

przeciwnie, zniechęca je do konsumpcji w tym przypadku 

niesmacznych warzyw i owoców, czyli do zdrowego 

odżywiania się. 

W związku z powyższym uprzejmie proszę o 


1. Kto koordynuje akcję „Owoce w szkole”, a w 

szczególności kto odpowiada za jakość i świeżość warzyw 

dostarczanych do szkół w ramach programu? 

2. W jaki sposób, przy użyciu jakiego trybu udzielane 

są zamówienia publiczne na warzywa i owoce 

dostarczane do szkół? – uprzejmie proszę o wskazanie 

adresu internetowego lub przekazanie mi kserokopii 

specyfikacji istotnych warunków zamówienia, 

jeżeli taka znajduje się w posiadaniu Pan Minister. 

3. Ile środków finansowych przeznaczonych jest 

na realizację programu „Owoce w szkole” w poszczególnych 

latach jego realizacji? 

4. Jaki jest wskaźnik ubiegłorocznego krajowego 

wykorzystania możliwości realizacji ww. programu, 

ilu uczniów objętych zostało programem, ilu spośród 

nich uczęszczało do szkół z terenu województwa lubelskiego? 

Jak przebiega tegoroczna realizacja programu? 

5. Czy wobec ustalenia bardzo restrykcyjnych 

ekonomicznie i technicznie zasad realizacji programu, 

m.in. w zakresie warunków dla firm mających 

zabezpieczyć dzieciom odpowiednio przygotowane 

porcje owoców i warzyw, rozważano wprowadzenie 

zmian zasad ww. programu mających na celu jego 

usprawnienie i skuteczniejszą realizację? 

Z poważaniem 





(nr 15638) 



o zmianie ustawy o transporcie kolejowym 

oraz niektórych innych ustaw 


wpłynął wspólny pisemny wniosek pracowników 

oraz przedstawicieli kilkunastu związków 

pracowniczych działających przy Komendzie Głównej 

Straży Ochrony Kolei w Warszawie. 

Zainteresowani są zaniepokojeni postanowieniami, 

jakie znalazły się w projekcie ustawy o zmianie 

ustawy o transporcie kolejowym oraz niektórych innych 

ustaw, które dnia 16 lutego br. zostały przyjęte 

przez Radę Ministrów. Wskazują, iż ostatecznym 

efektem ww. projektu będzie całkowita likwidacja 

Straży Ochrony Kolei, a co za tym idzie, przejęcie 

przez Policję niewielkiej części obszarów kolejowych, 

które są zdecydowanie łatwiejsze do ochrony, zaś pozostały 

obszar kolejowy, w tym infrastruktura kolejowa 

z urządzeniami odpowiedzialnymi za bezpieczeństwo 

osób, zostanie przejęty przez komercyjne 

firmy ochroniarskie. 

Wyżej wymienieni podnoszą, iż najbardziej bulwersującymi 

środowisko Staży Ochrony Kolei punktami 

rządowego projektu ustawy o zmianie ustawy o transporcie 

drogowym oraz niektórych innych ustaw są: 

— przekazanie ponad 20 tys. km linii kolejowych 

i przyległego do nich obszaru oraz znajdujących się 

tam urządzeń odpowiadających za bezpieczeństwo ruchu, 

stanowiących zarazem mienie Skarbu Państwa, 

w ręce firm ochrony nieposiadających uprawnień koniecznych 

do skutecznej ochrony tych obszarów, 

— pozbawienie środków utrzymania ponad 3 tys. 

wyszkolonych już i wyspecjalizowanych do ochrony 

obszarów kolejowych funkcjonariuszy Straży Ochrony 

Kolei, którzy od wielu lat z powodzeniem zapewniają 

bezpieczeństwo na obszarach kolejowych. 

Zatem wydaje się słusznym twierdzenie wyżej wymienionych, 

iż największymi beneficjentami proponowanych 

rozwiązań będą przedstawiciele agencji 

ochrony, liczący na korzyści finansowe z faktu przejęcia 

do ochrony obszarów kolejowych. 

Wyżej wymienieni podkreślają, iż założenia przedmiotowego 

projektu, jego ewentualna realizacja godzi 

bardzo mocno w bezpieczeństwo państwa i obywateli, 

jak również i w samych funkcjonariuszy Straży 

Ochrony Kolei, którzy posiadają odpowiednie uprawnienia 

ustawowe oraz ochronę prawną przysługującą 

funkcjonariuszom publicznym. 

Należy w tym miejscu zwrócić również uwagę na 

aspekt społeczny proponowanego przez Radę Ministrów 

rozwiązania. Jak podnoszą bowiem moi interesanci, 

z chwilą likwidacji Straży Ochrony Kolei 

staną się osobami bezrobotnymi, niezdolnymi do zapewnienia 

bezpiecznego bytu swoim rodzinom. Zainteresowani 

informują jednocześnie, iż zapewnienia o 

możliwym przejęciu, na preferencyjnych warunkach, 

w szeregi Policji około tysiąca funkcjonariuszy Straży 

Ochrony Kolei mogą być traktowane tylko i wyłącznie 

jako wyraz niezrozumienia istoty problemu. W tym 

kontekście przy przeprowadzaniu jakichkolwiek 

zmian w przedmiotowym zakresie należy być niezwykle 

ostrożnym, bowiem dotyczą one spraw bezpieczeństwa 

publicznego, a w szczególności zdrowia i życia 

korzystających ze środków komunikacji kolejowej. 

Mając na uwadze powyższe oraz zapewnienie bezpiecznego 

bytu rodzinom pracowników SOK, uprzej-

148 

mie proszę Pana Ministra o odpowiedź na następujące 

pytania: 

1. Jakie są założenia rządowego projektu ustawy 

o zmianie ustawy o transporcie kolejowym oraz niektórych 

innych ustaw w stosunku do Straży Ochrony 

Kolei? 

2. Na jakie zabezpieczenia mogą liczyć pracownicy 

SOK na ewentualność likwidacji ich miejsc pracy? 

3. Jakie są merytoryczne przesłanki odebrania 

funkcjonariuszom Straży Ochrony Kolei do ochrony 

obszarów kolejowych i przekazania ich kompetencji 

pracownikom Policji oraz komercyjnych firm ochroniarskich? 

Z poważaniem 



(nr 15639) 


Poseł Sławomir Zawiślak 

w sprawie niewywiązywania się przez NFZ 

ze zobowiązań finansowych wobec szpitali, 

na przykładzie szpitali z terenu 

Zamojszczyzny 

Szanowna Pani Minister! Dnia 30 marca br. kolejny 

raz wziąłem udział w cyklicznie organizowanym 

spotkaniu dyrektorów szpitali – członków Konwentu 

Szpitali Zamojszczyzny. W czasie ww. spotkania 

przedstawiono zebranym informacje dotyczące 

organizacji ochrony zdrowia w Polsce, m.in. notatkę 

oraz protokół z posiedzenia zespołu Komisji Trójstronnej 

do spraw ochrony zdrowia z dnia 25 lutego 

2010 r. Tematem wiodącym prowadzonej dyskusji 

była niezwykle trudna sytuacja finansowa kierowanych 

przez zebranych jednostek służby zdrowia, a 

także pozostałych szpitali Lubelszczyzny. Wszyscy 

uczestniczący w spotkaniu przedstawiciele szpitali 

oraz zaproszeni goście zgodnie przyznali, iż nie można 

tolerować sytuacji, w wyniku której pacjenci naszego 

regionu nie mają prawa do dobrych usług zdrowotnych, 

a szpitale prawa do otrzymania podobnych 

środków finansowych, jak ma to miejsce w przypadku 

innych regionów Polski. Zdaniem konwentu poprawa 

finansowania jednostek służby zdrowia możliwa 

byłaby poprzez podjęcie decyzji na szczeblu rządowym 

o pokryciu niedoboru budżetowego NFZ oraz 

dokonywanie podziału zysku funduszu w oparciu o 

realne potrzeby poszczególnych oddziałów, a nie 

zgodnie z obowiązującym algorytmem, który powoduje 

dysproporcje pomiędzy oddziałami NFZ. 

Jak podnosili członkowie Konwentu Szpitali Zamojszczyzny, 

zrzeszającego dziewięć szpitali naszego 

regionu, niedopuszczalnym jest fakt niewywiązywania 

się Lubelskiego Oddziału Wojewódzkiego Narodowego 

Funduszu Zdrowia z zobowiązań finansowych 

za rok 2009 wynikających z zawartych umów 

o udzielanie świadczeń zdrowotnych. Jak mnie poinformowano, 

szpitale konwentu do dnia 4 marca br. 

nie dostały środków finansowych pochodzących z 

przesunięć pomiędzy zakresami oraz pomiędzy umowami, 

które na wniosek świadczeniodawców są dokonywane 

w trybie określonym w § 20 i 21 rozporządzenia 

ministra zdrowia z dnia 6 maja 2008 r. w sprawie 

ogólnych warunków umów o udzielanie świadczeń 

opieki zdrowotnej. 

Zaproponowane przez szpitale konwentu rozwiązania 

mające na celu uzyskanie poprawy finansowej 

jednostek służby zdrowia, polegające na przesunięciach 

środków niewykorzystanych na rzecz świadczeń 

nadwykonanych, nie powodują zwiększenia łącznej 

kwoty zobowiązania Lubelskiego Oddziału Wojewódzkiego 

NFZ wobec danego świadczeniodawcy. Niestety 

do początku marca br. LOW NFZ nie podjął żadnych 

działań zmierzających do realizacji wniosków w przedmiotowej 

sprawie. Budzi to zrozumiałe niezadowolenie 

środowiska, ponieważ realizacja świadczeń zdrowotnych 

jest planowana przy założeniu gwarantowanej 

dostępności środków wynikających z zawartych umów. 

Co więcej, zdaniem zainteresowanych LOW NFZ nie 

rozpatrzył również wniosków o zwiększenie liczby jednostek 

rozliczeniowych oraz kwoty zobowiązania wobec 

świadczeniodawców realizujących tzw. świadczenia 

nielimitowane. Skutkuje to brakiem zapłaty za 

świadczenia z zakresu m.in. położnictwa i ginekologii, 

neonatologii i kardiologii – dotyczy grup określonych 

w zarządzeniu nr 69/2009/DSOZ prezesa NFZ w sprawie 

określenia warunków zawierania i realizacji umów 

w rodzaju leczenie szpitalne. Łączna kwota wnioskowanych 

przesunięć oraz świadczeń nielimitowanych, 

o którą wystąpiły szpitale konwentu Zamojszczyzny, 

wynosi 3 556 691 zł. 

Dla zobrazowania problemów finansowych jednostek 

służby zdrowia naszego regionu przedstawiam 

dodatkowo poniżej tabelę. 

Nazwa szpitala 

Zamojski Szpital 

Niepubliczny sp. z o.o. 

SP Szpital Wojewódzki 

im. Papieża Jana 

Pawła II w Zamościu 

SPZOZ w Tomaszowie 

Lubelskim 

SPZOZ 

w Janowie Lubelskim 

SPZOZ 

w Hrubieszowie 

Wnioskowana wartość 

przesunięć pomiędzy 

zakresami oraz umowami 

w ramach wartości 

finansowej zawartych 

umów w roku 2009 

272 908 

Wartość usług 

nielimitowanych 

w roku 2009 

1 042 855 782 182,00 

93 680 

484 972 

46 579 

SPZOZ w Biłgoraju 79 898 

SPZOZ 

10 127 

w Szczebrzeszynie 

SPZOZ 

743 490 

w Krasnymstawie 

Razem 2 774 509

149 

Mając na uwadze powyższe oraz przekazywane 

mi dodatkowo przez różnych przedstawicieli służby 

zdrowia z terenu naszego regionu informacje, m.in. 

o braku kompensaty środków za inne okresy, a także 

świadczenia ponadlimitowe, o pogarszających sytuację 

finansową szpitali w sumie niższych tegorocznych 

kontraktach czy wreszcie o unikaniu odpowiedzialności 

przez przedstawicieli NFZ także poprzez 

uciekanie od uczestnictwa w rozprawach sądowych 

zakładanych przez niektóre ze szpitali oczekujących 

zwrotu należnych im środków finansowych, uprzejmie 

proszę Panią Minister o odpowiedź na następujące 

pytania: 

1. Kiedy w końcu NFZ wywiąże się ze zobowiązań 

finansowych wobec szpitali zgrupowanych w 

Konwencie Szpitali Zamojszczyzny oraz innych jednostek 

służby zdrowia funkcjonujących na terenie 

Lubelszczyzny? 

2. Jak Pani Minister ocenia fakt unikania uczestnictwa 

przedstawicieli NFZ w rozprawach przed sądami 

RP, mającymi rozstrzygnąć zasadność roszczeń 

szpitali względem NFZ? Czy dopuszcza Pani Minister 

myśl, że jest to lekceważenie przez instytucję 

rządową firmowanego aktualnie przez Pani rząd obowiązującego 

w Polsce prawa, co dodatkowo poprzez 

skrajne wydłużenie procesów sądowych może doprowadzić 

do likwidacji licznych polskich szpitali? Jak 

ocenia Pani Minister powszechność występowania 

takiego zachowania się urzędników NFZ? Czy w sytuacji 

potwierdzenia problemu planuje Pani Minister 

podjęcie działań przeciwdziałających takiemu postępowaniu 

przedstawicieli NFZ? 

3. Czy brak otrzymania przez szpitale naszego 

regionu środków za wykonane świadczenia ponadlimitowe, 

tzw. nadwykonania, można traktować 

jako powolne, oby nieskuteczne, przygotowywanie 

dyrektorów szpitali do konieczności uczestniczenia 

szpitala w niepopularnym rządowym planie B „Ratujmy 

polskie szpitale”, koordynowanym przez Panią 

Minister? 

4. Czy wobec nieskutecznego jak dotąd działania 

w zakresie unormowania czy polepszenia sytuacji 

polskiej służby zdrowia kierowane przez Panią Minister 

Ministerstwo Zdrowia przygotowuje nowe projekty 

rozwiązań ustawowych dotyczących priorytetowej, 

jak się wydaje, dla szpitali ustawy o świadczeniach 


publicznych, o zakładach opieki zdrowotnej, o ubezpieczeniach 

zdrowotnych oraz ustawy o szpitalach 

klinicznych? Jeżeli tak, to kiedy będą one przedstawione 

opinii publicznej? 

Z poważaniem 


Poseł Sławomir Zawiślak 


(nr 15640) 


w sprawie propozycji zmian ustawy 

o ochronie przyrody 

Szanowny Panie Ministrze! Kolejne zmiany ustawy 

z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody 

(t.j. Dz. U. z 2009 r. Nr 151, poz. 1220) zwiększają 

zakres kompetencji przekazywanych w ręce organów 

samorządu terytorialnego. Szerszy zakres obowiązków 

niesie ze sobą wzrost odpowiedzialności za skuteczne 

i służące zarówno obywatelom, jak i środowisku 

naturalnemu stosowanie przepisów. 

Mając powyższe na względzie, zwracam uwagę na 

pilną potrzebę dokonania korekt niektórych przepisów 

omawianej ustawy, dotyczących ochrony terenów 

zieleni i zadrzewień. W ostatnim okresie szczególnie 

zaostrzył się problem nieprecyzyjności i nadmiernej 

restrykcyjności przepisów dotyczących usuwania 

drzew i krzewów z terenu nieruchomości. Efekt takiego 

stanu jest odwrotny do zamierzeń ustawodawcy, 

narasta bowiem wrogie podejście mieszkańców 

terenów zurbanizowanych do dokonywania nasadzeń 

drzew i krzewów. Przekłada się to na utrudnienia w 

zakładaniu terenów zielonych traktowanych jako 

źródła przyszłych kłopotów, odstręcza osoby prywatne 

od dokonywania indywidualnych nasadzeń na 

swych nieruchomościach. 

Słusznym wydaje się więc podjęcie inicjatywy legislacyjnej 

mającej na celu zmianę powyższych przepisów 

przez wprowadzenie definicji drzewa i krzewu. 

Brak takich definicji uniemożliwia bowiem precyzyjne 

wydawanie decyzji administracyjnych, co ma 

szczególne znaczenie w przypadku ich zaskarżania 

do sądów administracyjnych. 

Kolejnym ważnym zagadnieniem jest zmiana 

brzmienia zapisu dotyczącego zwolnienia z obowiązku 

uzyskania zezwolenia na usunięcie drzew i krzewów 

tylko do wieku 5 lat, tj. art. 83 ust. 6 pkt 4 wyżej 

wzmiankowanej ustawy. Granica wieku 5 lat w praktyce 

jest absurdalna, obejmuje ona bowiem ochroną 

rośliny sięgające wysokością od kilku do kilkudziesięciu 

centymetrów (dla znacznej części gatunków). 

Kryterium stanowić powinny rzeczywiste wymiary 

chronionego obiektu, tj. graniczne obwody pni drzew, 

powyżej których wymagane byłoby uzyskanie zezwolenia 

na ich usunięcie. Innym akceptowalnym rozwiązaniem 

byłoby znaczne podniesienie wieku chronionych 

drzew i krzewów. Zaznaczyć jednak trzeba, 

że możliwość precyzyjnej weryfikacji wieku drzew 

przez urzędników (w przeciwieństwie do oceny ich 

wymiarów) jest dyskusyjna. 

Uporządkowaniu praktyki administracyjnej służyłoby 

też wprowadzenie zapisu o nienaliczaniu opłaty z 

tytułu usunięcia drzewa i krzewu w przypadku odstąpienia 

od jej nałożenia. Obecne brzmienie art. 84–86 

oraz funkcjonujące orzecznictwo zmuszają urzędników

150 

do umieszczania w treści decyzji zbędnych zapisów 

o wysokości opłaty, nawet w przypadku zwolnień. 


Ministra o wprowadzenie powyższych zmian oraz 


1. Czym motywowana jest zapisana w ustawie 

granica 5 lat, w których to możemy wyciąć drzewo 

bez zezwolenia? 

2. Czy zostaną wprowadzone przepisy ułatwiające 

wycinkę drzew nieznaczących dla otoczenia i niemających 

większego wpływu na środowisko? 



(nr 15641) 

Poseł Waldemar Andzel 


w sprawie problemu polsko-niemieckiej 

granicy morskiej 

Panie Ministrze! Jak wygląda aktualnie kwestia 

tzw. konfliktu między Niemcami a Polską o Zatokę 

Pomorską? 

W latach 80. NRD jednostronnie rozszerzyło granicę 

morską o 12 mil. Dopiero w 1989 r. podpisano 

porozumienie pomiędzy PRL a NRD. Czy prawdą 

jest, że rząd RFN w 1995 r. niezgodnie z umową z 

1989 r. ustanowił w Zatoce Pomorskiej niemiecką 

wyłączną strefę ekonomiczną, w której znalazły się 

tory podejścia do polskich portów oraz wyznaczono 

w tym rejonie akwen ćwiczeń wojskowych? 

Czy prawdą jest, że w tej kwestii w grudniu 2009 

r. federalne ministerstwo infrastruktury lub jakieś 

inne niemieckie ministerstwo podjęło bardzo istotne 

decyzje w tej sprawie, o których później poinformowało 

polską stronę? Czy prawdą jest, że Niemcy przesunęły 

jednostronnie morską granicę, przesuwając 

tym samym tor wodny nr 3? 

Jak dziś z prawnego punktu widzenia wygląda 

kwestia morskiej granicy polsko-niemieckiej i jakie 

działania podjęła w tym zakresie polska strona, i jaki 

był ich przebieg? 

Czy w tej sprawie były przez Pana Ministra przekazywane 

jakieś dokumenty i jakie? Jeśli tak, to proszę 

je wymienić i proszę o przesłanie mi kopii. 

Czy ministerstwo dysponuje ekspertyzami zewnętrznymi 

w tej sprawie oraz ekspertyzami Departamentu 

Prawno-Traktatowego? Jeśli tak, proszę o 

przekazanie ich kopii. 

Co zamierza Polska zrobić, aby lepiej chronić swoje 

granice? 

Z poważaniem 


Poseł Gabriela Masłowska 


(nr 15642) 


w sprawie nietransportowania rannych 

żołnierzy przy użyciu samolotów CASA 

Szanowny Panie Ministrze! Pomimo iż samoloty 

typu CASA zostały zakupione w 2005 r., do dnia dzisiejszego 

nie były wykorzystywane do transportowania 

rannych żołnierzy. Było to w głównej mierze spowodowane 

faktem, iż dopiero w 2009 r. podjęto decyzję 

o wprowadzeniu do użycia zestawu ewakuacji 

medycznej Medevac System oraz zestawu mobilnego 

podtrzymywania życia (Life Support for Trauma and 

Transport) do samolotów. Przedmiotowa sytuacja 

jest tym bardziej niezrozumiała, biorąc pod uwagę, 

że pomimo iż polska armia posiada stosowny sprzęt 

do takiego transportu, prosiła o pomoc w tej kwestii 

Amerykanów. 

Dlatego, mając powyższe na uwadze, zwracam się 


1. Z czego wynika przedmiotowa zwłoka w kwestii 

decyzji co do użycia zestawu ewakuacji medycznej 

Medevac System oraz zestawu mobilnego podtrzymywania 

życia (Life Support for Trauma and Transport) 

w samolotach typu CASA? 

2. Czy przegląd techniczny przedmiotowych zestawów 

został już zakończony? 

3. Czy został już przeszkolony personel medyczny 

do obsługi tych zestawów? 

4. Ile osób zostało przeszkolonych? 

5. Kiedy personel medyczny rozpocznie pracę? 


Białystok, dnia 8 kwietnia 2010 r. 

Poseł Jarosław Matwiejuk 


(nr 15643) 


w sprawie planów rezygnacji ze stosowania 

pieczątek w obiegu dokumentów 

Szanowny Panie Premierze! Pieczątka widniejąca 

na dokumentach jest w naszym kraju nadal uważana 

za jeden z elementów potwierdzających autentyczność 

pism. Pomimo iż wiele krajów europejskich zrezygnowało 

z umieszczania jej na dokumentach i 

wręcz się jej nie stosuje, to w Polsce nadal przywiązuje 

się do niej szczególną wagę. W ostatnim czasie 

zaczęły pojawiać się jednak głosy, iż należałoby zrównać 

się ze standardami europejskimi i odejść od tej 

formy sygnowania dokumentów.

151 

Dlatego mając powyższe na uwadze, zwracam się 

do Pana Prezesa Rady Ministrów z następującymi 

pytaniami: 

1. Jakie argumenty przemawiają za likwidacją 

stosowania pieczątek z obiegu dokumentów? 

2. Kiedy planowane jest zaprzestanie stosowania 

pieczątek stosowanych w obiegu dokumentów? 

3. Czy przedmiotowa zmiana nie doprowadzi do 

swoistych zakłóceń w dotychczasowej pracy administracji 

państwowej, w tym m.in. urzędów i instytucji 

publicznych? 





(nr 15644) 


w sprawie pierwszego etapu prywatyzacji 

Giełdy Papierów Wartościowych 

Szanowny Panie Ministrze! Zgodnie z informacjami, 

jakie podała wiceminister skarbu Joanna 

Schmid, pierwszy etap prywatyzacji Giełdy Papierów 

Wartościowych w Warszawie miałby miejsce w IV 

kwartale 2010 r. Wedle założeń w tej fazie zostanie 

sprzedanych w drodze oferty publicznej 63,82% akcji 

GPW. Są to nowe informacje, które świadczą o odejściu 

od dotychczasowych założeń, które już na I 

kwartał tego roku zakładały rozpoczęcie prywatyzacji 

warszawskiej giełdy. 



1. Czy jest to ostateczna decyzja co do terminu 

rozpoczęcia prywatyzacji Giełdy Papierów Wartościowych? 

2. Kiedy planowany jest drugi etap prywatyzacji 

Giełdy Papierów Wartościowych? 

3. W ilu etapach jest planowane przeprowadzenie 

prywatyzacji? 

4. Czego będą dotyczyć zmiany w statucie Giełdy 

Papierów Wartościowych w związku z IPO? 

5. Czy został już przygotowany prospekt emisyjny 

Giełdy Papierów Wartościowych? 





(nr 15645) 


w sprawie zakazu sprzedaży przez sklepy 

zielarsko-medyczne podstawowych 

produktów leczniczych 

Szanowna Pani Minister! Pod koniec 2009 r. Ministerstwo 

Zdrowia odebrało sklepom zielarsko-medycznym 

prawo sprzedaży niektórych produktów 

pochodzenia roślinnego, które w medycynie naturalnej 

były wykorzystywane od wielu lat. Przedmiotowy 

zakaz już wtedy objął m.in. maść bursztynową, cynkową, 

rutinoscorbin, witaminę C czy też pastę borowinową. 

Dodatkowo w ostatnim czasie resort, na 

czele którego Pani stoi, ogłosił, iż w niedługim czasie 

wejdzie w życie rozporządzenie, zgodnie z którym 

sprzedaż kolejnych 94 leków zostanie zakazana. 


do Pani Minister z następującymi pytaniami: 

1. Kiedy przedmiotowe rozporządzenie wejdzie w 

życie? 

2. Jakie są powody zakazania sprzedaży kolejnych 

leków pochodzenia roślinnego przez sklepy zielarsko- 

-medyczne? 

3. Dlaczego akurat sprzedaży tych konkretnych 

94 leków zakazano? 

4. Jakie leki zielarskie zostały zakazane? 

5. Czy przewidywane są dalsze zakazy, jeżeli tak, 

to jakie i kiedy? 

6. Czy przedmiotowy zakaz nie doprowadzi do likwidacji 

dużej ilości sklepów zielarsko-medycznych 

w związku ze zmniejszeniem sprzedaży w tych miejscach? 




I n t e r p e l a c j e 

(nr 15646–15658) 


w sprawie przekazania dodatkowych 

środków dla Komend Powiatowych Policji 

w Siemiatyczach, Sejnach, Mońkach, Łomży, 

Kolnie, Hajnówce, Grajewie, Bielsku 

Podlaskim, Białymstoku, Zambrowie, 

Wysokiem Mazowieckiem, Suwałkach 

i Sokółce w związku ze wzrostem 

przestępczości w woj. podlaskim 

Szanowny Panie Ministrze! Województwo podlaskie 

od lat było stawiane jako wzór pod względem

152 

bezpieczeństwa oraz malejącej liczby przestępstw i 

tym samym zwiększenia się ich wykrywalności. Niestety 

statystki za 2009 r. nie napawają optymizmem, 

gdyż liczba zgłoszonych przestępstw wzrosła z 24 190 

przestępstw w 2008 r. do 24 260 w 2009 r. Pomimo 

iż wzrost nie jest znaczący, niepokoi spadek wykrywalności 

sprawców poszczególnych czynów. Przede 

wszystkim wzrosła liczba kradzieży samochodów, 

kradzieży z włamaniem oraz samych kradzieży. Niestety 

wraz ze wzrostem liczby ww. czynów zmalała 

też niestety ich wykrywalność. Obecna trudna sytuacja 

ma też związek w niskimi nakładami środków, 

jakie otrzymują Komendy Powiatowe Policji w Siemiatyczach, 

Sejnach, Mońkach, Łomży, Kolnie, Hajnówce, 

Grajewie, Bielsku Podlaskim, Białymstoku, 

Zambrowie, Wysokiem Mazowieckiem, Suwałkach i 

Sokółce, gdyż poczynione oszczędności znacząco 

utrudniają pracę funkcjonariuszy. 



1. Jakie kroki zostaną podjęte w celu zmiany zaistniałej 

sytuacji? 

2. Czy w związku ze wzrostem przestępczości w 

woj. podlaskim w 2009 r. ww. komendy powiatowe 

Policji otrzymają dodatkowe środki na walkę z nią? 

3. Jeśli tak, to kiedy to nastąpi i w jakiej będą 

wysokości? 

4. Czy przewidywane jest wsparcie w innej formie? 





(nr 15659) 


w sprawie możliwości zakupu sprzętu 

sportowego w ramach dotacji 

samorządowych 

Szanowny Panie Ministrze! Rządowy projekt ustawy 

o sporcie w art. 33 przewiduje możliwość otrzymania 

przez klub sportowy dotacji celowej z budżetu danej 

jednostki samorządu terytorialnego. Dotacja ta 

może służyć realizacji celu publicznego i może być 

przeznaczona na zakup sprzętu sportowego. 

Szanowny Panie Ministrze! Wobec powyższego 

proszę o udzielenie odpowiedzi na pytanie: Czy w 

świetle ustawy o finansach publicznych i projektu 

ustawy o sporcie, po wejściu w życie wyżej opisanych 

przepisów z dotacji, które otrzyma klub sportowy, 

będzie można dokonać zakupu sprzętu sportowego 

o wartości pojedynczej powyżej kwoty 3,5 tys. zł., 

czyli zakupów inwestycyjnych mających charakter 

środków trwałych? 

Z poważaniem 




(nr 15660) 


w sprawie sprzedaży podręczników 

na terenie szkoły 

Szanowna Pani Minister! Izba Księgarstwa Polskiego, 

skupiająca w swych szeregach księgarnie niezależne, 

od momentu powstania w roku 2006 sygnalizuje 

niepokojący środowisko księgarzy proceder sprzedaży 

nowych podręczników na terenie szkół. Większość niezależnych 

księgarń, szczególnie tych z mniejszych miejscowości, 

jest tym samym eliminowana z obrotu podręcznikami. 

Zdaniem izby jest to naruszenie art. 22 b 

ustawy o systemie oświaty z dnia 7.09.1991 r. z późn. 

zm., który dyrektorom szkół pozwala, aby podejmowali 

działania organizacyjnie umożliwiające obrót używanymi 

podręcznikami na terenie szkoły. 

W praktyce większość kuratoriów oświaty na zawezwania 

izby odpowiada przychylnie i rozpowszechnia 

wśród podległych szkół informację o obowiązującym 

przepisie prawa. Niestety z uwagi na brak sankcji 

naruszania art. 22b, co roku izba otrzymuje szereg 

kolejnych zgłoszeń z całego kraju wskazujących na 

kontynuację sprzedaży nowych podręczników bezpośrednio 

w szkołach. 

Często sami nauczyciele zaangażowani są w organizację 

sprzedaży nowych podręczników na terenie 

szkół, gdyż przedstawiciele wydawców edukacyjnych 

kierują swoje oferty bezpośrednio do nich. Nauczyciel 

tym samym pełni rolę decydenta i handlowca. 

Przez to naruszany jest proces obiektywnego 

merytorycznie wyboru podręczników. W wyniku takiej 

sytuacji rodzice znajdują się pod silną presją zakupu 

zestawu podręczników u nauczycieli swoich 

dzieci. Praktyka wskazuje, że nie jest to w żadnej 

mierze kompensowane ceną, a wręcz przeciwnie, rodzi 

to wiele kłopotów w momencie reklamacji czy wymiany 

na inny zestaw podręcznikowy. De facto rodzice 

uczniów nie mają wymiernych korzyści z zakupu 

nowych podręczników na terenie szkoły. 

W związku z tym proszę o informacje, jakie działania 

podejmie resort, aby uporządkować problem 

sprzedaży podręczników w szkole. 

Z poważaniem 


Poseł Stanisław Stec

153 


(nr 15661) 


w sprawie udzielenia pomocy w formie 

częściowej spłaty kapitału kredytów 

na realizację inwestycji w gospodarstwach 

rolnych 

Szanowny Panie Ministrze! W Biuletynie Informacyjnym 

Ministerstwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi nr 

1–2/2010 podano do wiadomości, że w przygotowaniu 

jest projekt udzielenia pomocy w formie częściowej 

spłaty kapitału kredytów na realizację inwestycji w 

gospodarstwach rolnych. 

Propozycja jest bardzo ciekawa i część rolników 

wyraża zainteresowanie tymi zagadnieniami. W 

związku z tym proszę o informację, jakie są założenia 

tego ciekawego rozwiązania i kiedy może być wdrażane 

w życie. 

Z poważaniem 



(nr 15662) 



w sprawie realizacji rządowego programu 

„Rodzina na swoim” 

Szanowny Panie Ministrze! Liczba udzielonych 

kredytów w ramach programu „Rodzinie na swoim” 

rośnie. W 2009 r. udzielono ponad 25,4 tys. kredytów 

na kwotę ponad 4 mld 377 mln zł. Od początku funkcjonowania 

programu (styczeń 2007 r.) przyznano już 

ponad 35,6 tys. kredytów na łączną kwotę przekraczającą 

5 mld 665 mln zł. Kredyt jest udzielany na 

podstawie ustawy z dnia 8 września 2006 r. o finansowym 

wsparciu rodzin w nabywaniu własnego 

mieszkania. Preferencyjność kredytu z dopłatami 

Skarbu Państwa w ramach rządowego programu 

„Rodzina na swoim” polega na tym, iż część należnych 

bankowi odsetek w okresie pierwszych ośmiu 

lat spłaty pokrywana jest przez Skarb Państwa. Dopłaty 

do oprocentowania realizowane są przez Bank 

Gospodarstwa Krajowego. 


proszę Pana Ministra o odpowiedzi na następujące 

pytania: 

1. Jakie osoby zgodnie z ustawą mogą korzystać 

z programu „Rodzina na swoim”? 

2. W jakiej wysokości środki finansowe zostały 

przeznaczone na dopłaty w roku 2010 i na jaką kwotę 

udzielono dopłat do oprocentowania? 

3. Ile osób dotychczas skorzystało z preferencyjnego 

kredytu z dopłatami Skarbu Państwa? 

4. Z jakimi bankami BGK podpisał umowy 

w sprawie kredytu „Rodzina na swoim”? 

5. Czy rząd po analizie funkcjonowania ustawy z 

dnia 8 września 2006 r. przewiduje jej nowelizację? 

Jeśli tak, to jakie będą kierunki nowelizacji? 

Z poważaniem 




(nr 15663) 


w sprawie interpretacji art. 72 ustawy 

o finansach publicznych 

Szanowny Panie Ministrze! Radni powiatu Wałcz 

mają wątpliwości odnośnie do prognozy długu publicznego 

powiatu wałeckiego na lata 2010–2024. 

Według radnych w prognozie nie uwzględniono 

części zobowiązań, a mianowicie przyszłego długu 

po zlikwidowaniu szpitala w kwocie 15 555 tys. zł. 

Zgodnie ze stanowiskiem Regionalnej Izby Obrachunkowej 

w Szczecinie, jeżeli zobowiązania te zostaną 

ujęte w wydatkach budżetowych, to nie zalicza 

się ich do długu, mimo iż zwiększają deficyt budżetowy 

powiatu. 

W związku z powyższym uprzejmie prosimy o informacje: 

Czy stanowisko Regionalnej Izby Obrachunkowej 

w Szczecinie jest zgodne z ustawą o finansach 

publicznych? 

Z poważaniem 



(nr 15664) 


Posłowie Stanisław Stec 

i Stanisław Wziątek 

w sprawie zasadności przekształcenia 


Rząd przygotował projekt ustawy o zmianie ustawy 

o transporcie kolejowym i niektórych innych

154 

ustaw. Projekt zakłada utworzenie policji kolejowej 

jako formacji odpowiedzialnej za sferę bezpieczeństwa 

na kolei. Związki zawodowe Straży Ochrony 

Kolei stoją na stanowisku, iż jest to niebezpieczny 

eksperyment, który może kosztować Skarb Państwa 

i podatników bardzo wiele. 

W tej sytuacji proszę Pana Ministra o pilne ustosunkowanie 

się do następujących kwestii: 

Czy na płaszczyźnie ekonomicznej resort dokonał 

analizy, jaką kwotą obciążony zostanie Skarb Państwa 

przy założeniu realizacji projektu? 

Czy prawdą jest, że suma obciążenia zamknie się 

kwotą 168 mln zł? 

Czym różnić będzie się w istocie rzeczy funkcjonowanie 

Straży Ochrony Kolei od policji kolejowej? 

Czy i w jakim stopniu przewidywana reforma 

zwiększy koszty zarządców i przewoźników, co w 

konsekwencji wymusi podniesienie cen biletów dla 

podróżnych? 

Czy w sferze merytorycznej resort ma w pamięci 

fakt, iż na kolei dwukrotnie już likwidowano wyspecjalizowaną 

formację odpowiedzialną za bezpieczeństwo 

i powracano do tego pomysłu? 

Co w przypadku, gdy policja kolejowa z uwagi na 

szczupłość personelu okaże się niewydolną dla ochrony 

osób, mienia i infrastruktury kolejowej? 

Ilu obecnych funkcjonariuszy SOK pracuje bezpośrednio 

dla ochrony podróżnych? 

Czy nowa formacja podobnie jak SOK będzie w 

stanie w 100% zapewnić ład i porządek na stacjach, 

obiektach dworcowych i szlakach kolejowych? 

Jak liczebnie kształtować się będzie proces zwalniania 

funkcjonariuszy SOK? 



(nr 15665) 


Poseł Mirosław Pawlak 


o transporcie kolejowym 

Szanowny Panie Ministrze! Korzystając z uprawnień 

przyznanych na mocy art. 20 ustawy o wykonywaniu 

mandatu posła i senatora, składam interpelację 

w sprawie projektów nowych przepisów – ustawy 

o zmianie ustawy o transporcie kolejowym oraz innych 

ustaw. 

Zarządzeniem nr 16 z dnia 3 marca 2009 r. prezes 

Rady Ministrów powołał Międzyresortowy Zespół do 

Spraw Rozwiązań Systemowych w Zakresie Zapewnienia 

Bezpieczeństwa i Porządku Publicznego na 

Obszarze Kolejowym i w Pociągach. Najważniejszym 

celem powołania zespołu było wypracowanie propozycji 

zmian systemowych, które pozwolić powinny 

na podniesienie poziomu bezpieczeństwa i porządku 

publicznego na obszarze kolejowym. Wielkim zaskoczeniem 

wśród środowiska Straży Ochrony Kolei 

stała się informacja o decyzji Rady Ministrów z 16 

lutego br. dotycząca przyjęcia projektu nowych przepisów 

ustawy o transporcie kolejowym i niektórych 

innych ustaw. 

Podkreślić należy, że projekt zakłada całkowitą 

likwidację Straży Ochrony Kolei oraz przejęcie przez 

Policję niewielkiej tylko części obszarów kolejowych. 

Jednocześnie pozostały obszar kolejowy, w tym infrastruktura 

kolejowa wraz z urządzeniami odpowiedzialnymi 

za bezpieczeństwo osób, pozostać ma w 

rękach firm ochrony. 

Jak te działania mają się do przedłożonego w Sejmie 

projektu ustawy o Straży Kolejowej (druk nr 

510), który zdecydowanie zapewnia gwarancję stabilizacji 

bezpieczeństwa publicznego oraz bezpieczeństwa 

obszarów kolejowych? Projekt ten, złożony 21 

listopada 2007 r., doczekał się prac w podkomisji, która 

złożyła sprawozdanie 19 maja 2009 r. Komisja projektem 

tym do tej pory się nie zajęła. 

1. Czy od początku prac nad projektem zamiarem 

rządu, realizowanym przez przewodniczącego Komisji 

Infrastruktury, było zablokowanie tej ustawy? 

2. Czy rząd zamierza przedłożyć Sejmowi inny 

konkurencyjny projekt, którego celem będzie likwidacja 


Z poważaniem 


Poseł Elżbieta Streker-Dembińska 


(nr 15666) 


w sprawie realizacji 

Narodowego Celu Wskaźnikowego 




w sprawie realizacji Narodowego Celu Wskaźnikowego. 

Producenci i importerzy paliw są zobowiązani do 

wprowadzenia biokomponentów i biopaliw na krajowy 

rynek paliwowy. Na 2010 r. określono minimalny udział 

biokomponentów w paliwach i biopaliwach ciekłych 

wprowadzonych do obrotu na 5,75% według wartości 

opałowej. Dotrzymanie tych warunków i osiągnięcie 

założonego NCW jest niemożliwe z uwagi na: 

— znikomy popyt związany z zastrzeżeniami producentów 

samochodów, 

— niewielką liczbę pojazdów z silnikami flexi-fuel 

napędzanymi paliwem E85.

155 

Polskim firmom paliwowym grożą więc wysokie 

kary (ponad 2 mld PLN) za niedotrzymanie ustalonego 

NCW. Sytuacja ta grozi wstrzymaniem importu 

paliw do Polski i w konsekwencji niedoborem paliw 

na rynku i drastycznym wzrostem cen. Rozwiązaniem 

mogłoby być dopuszczenie do obrotu mieszanki 

B7 i paliw syntetycznych oraz wprowadzenie odpowiednich 

zachęt ekonomicznych. 

W celu osiągnięcia NCW producenci dotychczas 

ponosili koszty tworzenia odrębnej infrastruktury 

logistycznej oraz subsydiowali sprzedaż biopaliw. 

Wskaźniki ustalone na rok 2010 i dalsze lata są poważnym 

zagrożeniem dla dalszego funkcjonowania 

tej branży. 

Uprzejmie proszę o odpowiedź na pytania: 

1. Czy ministerstwo przygotowuje zmiany prawa 

mające na celu dopuszczenie do obrotu oleju napędowego 

B7, na co pozwala dyrektywa 2009/30/WE w 

sprawie jakości paliw? 

2. Jak realizowany jest „Wieloletni program promocji 

biopaliw i innych paliw odnawialnych na lata 

2008–2014”? 

3. Jakie działania podejmuje ministerstwo, aby 

wzorem innych państw UE zweryfikować drogi dojścia 

do 10% udziału energii odnawialnej w paliwach 

transportowych, obniżając NCW na najbliższe lata? 

4. Czy ministerstwo przewiduje dopuszczenie do 

obrotu paliwa B7 i E10 oraz zaliczenie paliw syntetycznych 

do realizacji NCW? 

5. Czy przewidziane są inne rozwiązania, jak rozliczanie 

NCW w okresach dwuletnich czy handel nadwyżkami 

NCW? 

Z poważaniem 




(nr 15667) 


w sprawie barier w upowszechnianiu 

wychowania przedszkolnego dzieci 

w wieku od 3 do 5 lat 

Mimo zmian w przepisach prawa oświatowego 

wprowadzających obniżenie wieku obowiązku szkolnego 

oraz stwarzających warunki formalne sprzyjające 

upowszechnianiu wychowania przedszkolnego, 

edukacją przedszkolną w Polsce wciąż objęta jest 

zbyt mała część populacji dzieci od 3 do 5 lat. Znacznie 

lepsza sytuacja w tym zakresie występuje w miastach, 

zwłaszcza dużych, natomiast wskaźniki upowszechnienia 

wychowania przedszkolnego w miastach 

i gminach mniejszej wielkości pozostają na 

niskim poziomie, nie mówiąc już o wielu gminach 

wiejskich, w których nie funkcjonują żadne placówki 

edukacji przedszkolnej. 

Obowiązkiem państwa jest rzetelne zdiagnozowanie 

przyczyn tego stanu rzeczy, zidentyfikowanie barier 

utrudniających rozwój tej części systemu oświatowego 

oraz stworzenie – w ramach istniejących możliwości 

– optymalnych warunków dla upowszechnienia 

wychowania przedszkolnego. 

Wobec powyższego, działając w oparciu o art. 14 

ust. 1 pkt 7 ustawy o wykonywaniu mandatu posła 

i senatora (Dz. U. z 2003 r. Nr 221, poz. 2199), uprzejmie 


pytania: 

1. Jaka część populacji dzieci w wieku 3–5 lat jest 

objęta w bieżącym roku szkolnym 2009/2010 edukacją 

przedszkolną (w ujęciu liczbowym i procentowym, 

z wyszczególnieniem danych odnoszących się do dzieci 

3-letnich, 4-letnich i 5-letnich)? 

2. Jak kształtują się wskaźniki powszechności 

wychowania przedszkolnego w miastach liczących 

powyżej 250 tys. mieszkańców, w miastach liczących 

50–250 tys. mieszkańców, w miastach poniżej 50 tys. 

mieszkańców i w gminach wiejskich? 

3. W ilu polskich gminach nie funkcjonują żadne 

placówki wychowania przedszkolnego i jaka populacja 

dzieci w wieku przedszkolnym jest w związku z 

tym pozbawiona możliwości skorzystania z przedszkola? 

4. Ile placówek wychowania przedszkolnego powstało 

i obecnie funkcjonuje dzięki wsparciu z funduszy 

europejskich, jaką liczbę dzieci obejmują swoją 

działalnością i w ilu przypadkach zlokalizowane są 

one w gminach, w których nie było dotąd żadnego 

przedszkola? 

5. Jaka jest łączna wysokość kosztów ponoszonych 

przez gminy (z uwzględnieniem dotacji dla 

przedszkoli niepublicznych) na utrzymanie funkcjonujących 

placówek wychowania przedszkolnego w 

Polsce? 

6. Jaki jest średni koszt edukacji przedszkolnej w 

przeliczeniu na jedno dziecko w funkcjonujących 

przedszkolach w zakresie minimum programowego 

wychowania przedszkolnego? 

7. Jakie są różnice kosztów edukacji przedszkolnej 

jednego dziecka w miastach i gminach wiejskich? 

8. Jaką część kosztów wychowania przedszkolnego 

ponoszą rodzice i na co są przeznaczone wnoszone 

przez nich opłaty? 

9. Jakie nakłady należałoby ponieść, aby osiągnąć 

w Polsce wskaźniki upowszechnienia wychowania 

przedszkolnego na średnim poziomie europejskim? 

10. Jaka byłaby niezbędna wielkość środków budżetowych 

(poza opłatami wnoszonymi przez rodziców), 

aby możliwe było objęcie edukacją przedszkolną 

80–85% dzieci w wieku przedszkolnym według aktualnych 

danych demograficznych i standardów wychowania 

przedszkolnego? 

Kieruję do Pani Minister powyższe pytania w 

przeświadczeniu, że główne bariery utrudniające roz-

156 

wój edukacji przedszkolnej mają swoje źródła w problemach 

organizacyjnych i finansowych. 




(nr 15668) 

Poseł Jarosław Zieliński 


w sprawie rozszerzenia zakresu uprawnień 

kombatantów, określonych w ustawie 

o kombatantach oraz niektórych osobach 

będących ofiarami represji wojennych 

i okresu powojennego 

Pani Minister! Interpelacja niniejsza dotyczy 

istotnego problemu kombatantów, tj. osób, które brały 

udział w wojnach, działaniach zbrojnych i powstaniach 

narodowych, wchodząc w skład formacji wojskowych 

lub organizacji walczących o suwerenność 

i niepodległość Rzeczypospolitej Polskiej i ich uprawnień 

określonych w ustawie o kombatantach oraz 

niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych 

i okresu powojennego z dnia 24 stycznia 

1991 r. (Dz. U. Nr 17, poz. 75). 

Aktualnie obowiązujące przepisy ustawy o kombatantach 

oraz niektórych osobach będących ofiarami 

represji wojennych i okresu powojennego z dnia 

24 stycznia 1991 r. (Dz. U. Nr 17, poz. 75) przewidują 

uprawnienia kombatantów m.in. w zakresie: 

— pierwszeństwa korzystania z środowiskowej 

opieki socjalnej w miejscu zamieszkania, 

— pierwszeństwa w uzyskaniu miejsc w domach 

pomocy społecznej, 

— doraźnej lub okresowej pomoc pieniężnej, 

— częściowego pokrycia kosztów zakupu wózka 

inwalidzkiego, sprzętu rehabilitacyjnego, 

— ulgi taryfowej w wysokości 50% przy przejazdach 

środkami komunikacji miejskiej, 

— ulgi w wysokości 37% w komunikacji krajowej 

przy przejazdach środkami publicznego transportu 

zbiorowego kolejowego, 

— dodatku kombatanckiego w wysokości 144,25 

zł miesięcznie. 

Zgodnie z treścią art. 12 ust. 1 ustawy o kombatantach 

oraz niektórych osobach będących ofiarami 

represji wojennych i okresu powojennego z dnia 24 

stycznia 1991 r. (Dz. U. Nr 17, poz. 75) kombatantom 

będącym inwalidami wojennymi lub wojskowymi 

przysługują świadczenia pieniężne i inne uprawnienia 

przewidziane w przepisach ustawy z dnia 29 maja 


oraz ich rodzin (Dz. U. z 2002 r. Nr 9, poz. 87 

i Nr 181, poz. 1515). 

Zakres świadczeń i uprawnień dla kombatantów 

będących inwalidami wojennymi jest o wiele szerszy 

i obejmuje m.in. prawo do bezpłatnego leczenia sanatoryjnego, 

prawo do rehabilitacji leczniczej, prawo do 

ulgi w wysokości 100% przy przejazdach komunikacji 

miejskiej, prawo do ulgi w wysokości 78% w komunikacji 

krajowej przy przejazdach środkami publicznego 

transportu zbiorowego kolejowego, refundacji 

w wysokości 50% opłaconej składki na obowiązkowe 

ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy 

pojazdów samochodowych lub dobrowolne 

ubezpieczenie autocasco pojazdów samochodowych. 

Środowiska kombatanckie zwracają się do mnie z 

uwagami, iż rozróżnienie ich uprawnień w zależności 

od posiadania statusu inwalidy wojennego jest krzywdzące, 

w szczególności dlatego, iż większość kombatantów 

jest żołnierzami zaliczonymi do jednej z grup 

inwalidów, wskutek inwalidztwa, które jednak nie 

pozostaje w związku z działaniami wojennymi lub 

mającymi charakter wojenny. 

Oczekiwaniem kombatantów, jako już nielicznej 

grupy społecznej, jest zrównanie ich w zakresie 

uprawnień co do bezpłatnego leczenia sanatoryjnego, 

bezpłatnej rehabilitacji leczniczej oraz ulg w przejazdach 

komunikacją miejską i środkach publicznego 

transportu zbiorowego z inwalidami wojennymi, 

przewidzianymi w ustawie ustawy z dnia 29 maja 


oraz ich rodzin (Dz. U. z 2002 r. Nr 9, poz. 87 

i Nr 181, poz. 1515). 

Mając na uwadze powyższe, proszę o udzielenie 


1. Jakie stanowisko w tej sprawie zajmuje ministerstwo? 

2. Czy do ministerstwa trafiają wnioski opisane 

przeze mnie w interpelacji? 

3. Czy rozważane są projekty zmierzające do uregulowania 

problemu przedstawionego przeze mnie? 

Z poważaniem 



(nr 15669) 

Poseł Elżbieta Witek 


w sprawie projektu podniesienia jakości 

nauki w Polsce 

Szanowna Pani Minister! Deklaracja bolońska zobowiązuje 

Polskę do wprowadzenia gruntownych 

zmian w szkolnictwie wyższym. Wiele środowisk nie 

kwestionuje już dzisiaj tej wyraźnej potrzeby, zwłaszcza 

w zakresie zaangażowania kadry naukowej nie tylko w 

sferę dydaktyczną, ale przede wszystkim badawczą.

157 

Jednocześnie środowiska naukowe w mniejszych 

ośrodkach naukowych o historycznie dobrze ugruntowanej 

pozycji (w rankingu uczelni humanistycznych), 

niekiedy kształcące młodzież w mniej zamożnych 

regionach Polski wyrażają obawy co do dalszych 

perspektyw swojej misji i działalności na tle projektowanych 

reform. Wątpliwości budzi fakt, jak położony 

przez ministerstwo nacisk na innowacyjność 

będzie przekładał się w praktyce na uczelnie o profilu 

stricte humanistycznym, gdzie innowacyjność 

musi być przecież specyficznie rozumiana i podlegać 

mniej mierzalnym (pod względem ekonomicznym) 

kryteriom oceny. Niepokojący jest również proponowany 

model finansowania takich uczelni publicznych, 

gdyż wydaje się, że będą one w stanie spróbować 

realnie konkurować z uczelniami o ścisłym profilu 

kształcenia tylko wówczas, gdy kształcenie w 

nich będzie miało już charakter bardziej interdyscyplinarny, 

a ten z kolei, zdaniem ministerstwa, osiągną 

one dopiero za 5 lat. 

Pani Minister, często młodzi studenci z mojego 

regionu muszą utrzymywać się samodzielnie, dotychczas 

jest to możliwe dzięki temu, że pobierają stypendium 

socjalne i naukowe, podejmują również pracę 

zarobkową (często niezwiązaną z profilem kształcenia). 

Gdy wprowadzona zostanie zasada przydzielania 

stypendium naukowego tylko dla najwybitniejszych 

studentów uczestniczących w programach badawczych, 

w których ich Alma Mater nie uczestniczy, 

to musimy mieć świadomość, że pozbawimy taką 

młodzież szansy na jakiekolwiek wykształcenie, chyba 

że damy studentom realną możliwość pozyskiwania 

środków finansowych w toku uczestnictwa w kilku 

niekonkurujących ze sobą programach badawczych 

jednocześnie, tak by student, którego uczelnia akurat 

nie uczestniczy w określonym programie badawczym, 

z racji swojego uzdolnienia, miał prawo uczestniczyć 

w tym projekcie w ramach innej uczelni. 

Podniesienie jakości nauki i proponowane zmiany 

muszą być rozpatrywane także w kontekście już 

pierwszych etapów kształcenia. W planowanym procesie 

poszerzania autonomiczności uczelni muszą być 

wzięte pod uwagę nie tylko aspekty ekonomiczne, zapotrzebowanie 

na rynku pracy, ale i stan szkolnictwa 

średniego (zwłaszcza jego kompatybilność programowa). 

W tym aspekcie ministerstwo ma obowiązek 

podjęcia szerszego dialogu z Ministerstwem Edukacji 

Narodowej, tak by przede wszystkim młodzież była 

w pełni przygotowana do wprowadzanej na wyższym 

szczeblu edukacji zasady konkurencyjności. 

Szanowna Pani Minister, w ramach szerszej reformy 

szkolnictwa wyższego zakładany jest też zakaz 

pracy na kilku etatach dotyczący kadry naukowej, 

przy czym, zgodnie z założeniami ministerialnego 

pojęcia etatowości, kadra będzie mogła pracować na 

dwóch etatach dydaktycznych (za zgodą przełożonego), 

a ograniczenia te nie będą dotyczyć praktyki 

prawniczej czy ekonomicznej. Jak będzie rozumiana 

owa wieloetatowość w odniesieniu do innych zawodów 

wymagających praktyki, np. logopedy, nauczycieli 

zatrudnionych również na uczelni? 

Pani Minister: 

1. Jakie funkcje ma spełnić narodowy program 

rozwoju humanistyki i jakie będą jego główne założenia? 

Jakie narzędzia do jego realizacji otrzymają 

uczelnie? 

2. Dzięki Krajowym Ramom Kwalifikacji będzie 

możliwe uruchamianie kierunków interdyscyplinarnych. 

Jaki organ będzie się zajmował kontrolą i ewaluacją 

tych ram kwalifikacji oraz kontrolą jakości 

studiów interdyscyplinarnych? 

3. Kto poniesie w przyszłości odpowiedzialność za 

zgodność uzyskanego tokiem takich studiów wykształcenia 

ze stanem prawnym wytyczającym kompetencje 

pracownicze? 

4. Na czym będzie polegał nowy sposób finansowania 

projektów badawczych na potrzeby kultury 

i dziedzictwa narodowego? 

5. Czy model nowoczesnego wykształcenia humanistycznego 

o charakterze bardziej interdyscyplinarnym 

mają wypracować same uczelnie w oparciu 

o kryteria, jakie wytyczy ministerstwo? 

Z poważaniem 



(nr 15670) 

Poseł Jarosław Żaczek 


w sprawie zasad i efektów przyszłej 

współpracy wynikającej z ratyfikacji 

Konwencji dotyczącej budowy 

i funkcjonowania Europejskiego Ośrodka 

Badań Laserem Rentgenowskim 

na Swobodnych Elektronach 

Szanowna Pani Minister! Ratyfikacja Konwencji 

dotyczącej budowy i funkcjonowania Europejskiego 

Ośrodka Badań Laserem Rentgenowskim na Swobodnych 

Elektronach, sporządzonej w Hamburgu 

dnia 30 listopada 2009 r., jest uwieńczeniem dwudziestoletniej 

współpracy z tym ośrodkiem badawczym. 

Nie ulega wątpliwości fakt, że współpraca ta 

może stać się rzeczywiście relacją bardziej partnerską, 

proszę jednakże o wyjaśnienia: 

Pani Minister! 

1. Określono, że ogółem 18 polskich instytucji naukowo-dydaktycznych, 

naukowo-badawczych i przemysłowych 

przystąpiło do Konsorcjum XFEL Polska. 

Które to instytucje? Jakie będą szczegółowe zasady 

współpracy tych polskich instytucji z Europejskim 

Ośrodkiem Badań Laserem Rentgenowskim na Swo-

158 

bodnych Elektronach oraz jakie konkretne korzyści 

będą wynikały z tej współpracy? 

2. W uzasadnieniu ratyfikacji konwencji czytamy, 

że RP jest zobowiązana do wniesienia wkładu na pokrycie 

kosztów budowy w wysokości 21,6 mln euro? 

W jakich transzach będzie wpłacana kwota główna? 

Budowę jakiego typu obiektów będą pokrywały wpłaty 

dokonywane przez Polskę? Czy będą to obiekty 

ważne z perspektywy funkcjonowania tego ośrodka 

naukowo-badawczego? 

3. Jaki pomysł ma MNiSW na współudział polskich 

studentów w programach badawczych związanych 

z tym ośrodkiem? Kto będzie odpowiadał za 

tematykę wspólnych badań i zasady uczestnictwa w 

nich studentów i młodych naukowców z Polski? 

4. Jakie działania podejmie ministerstwo, by wyrównać 

szanse najlepszych polskich studentów na 

realne uczestnictwo w tym projekcie? Bez wsparcia 

w postaci uruchomienia większej liczby mniejszych 

programów w poszczególnych uczelniach będzie to 

niemożliwe. Ile zatem takich mniejszych programów 

dla studentów powiązanych z realizacją projektu 

mamy obecnie? 

Z poważaniem 



(nr 15671) 

Poseł Jarosław Żaczek 


w sprawie ułatwienia dostępu szkołom 

zawodowym do środków z Unii Europejskiej 

w ramach PO KL na podniesienie jakości 

i atrakcyjności oferty kształcenia 

Szanowna Pani Minister! Poziom pozyskiwania 

przez szkolnictwo zawodowe w Polsce funduszy z 

unijnych środków w ramach działania 9.2 PO KL na 

lata 2007–2013 wynosi zaledwie 19%. Wedle szacunków 

szkoły zawodowe mogą wykorzystać aż 515,7 

mln euro do 2013 r. Po 3 latach, w trakcie których 

przysługiwało tym szkołom prawo do ubiegania się o 

fundusze unijne na podniesienie atrakcyjności i jakości 

oferty kształcenia, szkoły nie były w stanie z 

przyczyn niezależnych od siebie pozyskać choćby 

50% środków unijnych na ten cel. Przypomnę, że według 

danych dostępnych w grudniu 2009 r., którymi 

dysponował wówczas MEN SIO (zamieszczonych w 

systemie w dniu 08.05.09 r.) mamy w Polsce 2008 

oddziałów zasadniczych szkół zawodowych oraz 2469 

techników, skala problemu jest więc dotkliwa. 

Zdaniem władz samorządowych oraz dyrektorów 

placówek podstawowym utrudnieniem w ubieganiu 

się o środki z tej puli są kryteria PO KL. Na ich podstawie 

bardzo trudno jest oddzielić program rozwojowy 

szkoły zawodowej od tzw. dotychczasowej działalności 

szkoły. 

Pani Minister! Absurdalny jest fakt skonstruowania 

takich kryteriów, wedle których szkoła tego typu 

nie jest w stanie stworzyć projektu, który nieodzownie 

musi z racji jej przeznaczenia wiązać się z finansowaniem 

jej dotychczasowej działalności – wedle 

kryteriów mogą zostać dofinansowane zajęcia praktyczne, 

ale jeśli są one zajęciami pozalekcyjnymi. 

Zgodnie z zasadami wykorzystania tych funduszy 

tylko 10% projektu (statystycznie jest to mniej niż 

100 tys. zł) dyrektor placówki może przeznaczyć na 

inwestycję w infrastrukturę dydaktyczną szkoły, co 

stanowi niewygodną do wykorzystania kwotę – nie 

jest ona w stanie pokryć doposażenia szkół w najnowszy 

sprzęt warunkujący innowacyjność, a z drugiej 

strony nie może zostać spożytkowana na wydatki 

związane z dotychczasową działalnością szkoły. 

Dodatkowym utrudnieniem przy pozyskiwaniu 

środków są ogólnie problemy samych szkół zawodowych 

z systemowym wdrażaniem innowacyjnych metod 

nauczania zawodu, brak wypracowanych mechanizmów 

współpracy z przedsiębiorstwami – potencjalnymi 

pracodawcami. W tych regionach Polski, w 

których współpraca ta jest dobra, a oferta edukacyjna 

szkoły odpowiada na potrzeby przyszłych pracodawców, 

szkoły uzyskują w tej kwestii zazwyczaj 

wsparcie merytoryczne od tego typu przedsiębiorców. 

Pozostałe zaś placówki są zmuszone do zrezygnowania 

z tego typu wsparcia. 

Pani Minister! 

1. Jaką pomoc oferuje ministerstwo samorządom, 

aby mogły skutecznie służyć pomocą dyrektorom 

tych placówek w napisaniu wniosku o dofinansowanie 

w ramach tego działania? 

2. Jakie planowane działania związane z reformą 

szkolnictwa zawodowego będą zapobiegały tego typu 

sytuacjom? W związku z czasem wdrażania tej reformy, 

jakie dodatkowe działania zapobiegawcze zamierza 

podjąć MEN, by przyczynić się do wdrażania innowacyjnych 

form nauczania w tego typu szkołach, 

co usprawniłoby także i proces pozyskiwania funduszy 

unijnych na ten cel? 

3. Czy możliwe jest ponowne skonstruowanie kryteriów 

w ramach działania 9.2 PO KL, tak by pozyskiwanie 

funduszy w tym nadal istotnym sektorze 

edukacji było usprawnione? 


Posłowie Jarosław Żaczek 

i Sławomir Zawiślak

159 


(nr 15672) 


w sprawie rozstrzygnięcia przez PARP III 

rundy aplikacyjnej w roku 2009 w ramach 

działania 8.1 PO IG 

Szanowna Pani Minister! Zwróciła się do nas grupa 

przedsiębiorców, która protestuje przeciwko sposobowi 

rozstrzygnięcia przez PARP III rundy aplikacyjnej 

w roku 2009 w ramach działania 8.1 PO IG. 

Przedsiębiorców poinformowano publicznie, iż podczas 

składania wniosków nie liczy się kolejność (mimo 

iż określał tak regulamin), tylko spełnienie kryteriów 

wymaganych przy udzielaniu dotacji. PARP informowała 

również, że planuje, by wszystkie wnioski, 

które zostały pozytywnie rozpatrzone, otrzymały dofinansowanie, 

tak jak było to w poprzednich konkursach. 

Niestety w dniu rozstrzygnięcia konkursu 

PARP poinformowała, że dofinansowanie otrzymały 

tylko te wnioski, które zostały złożone w pierwszym 

oraz drugim dniu naboru. Wynikało to ze zbyt małej 

ilości środków finansowych, o jaką została zwiększona 

alokacja. Jednocześnie PARP informowała, że do 

rozdysponowania ma jeszcze 45% budżetu, czyli ok. 

700 mln zł. Dlatego skarżące się firmy zastanawiają 

się, dlaczego instytucje nie dotrzymały złożonych 

obietnic, mimo że posiadają jeszcze środki, które mogłyby 

wypłacić dla wszystkich pozytywnie rozpatrzonych 

wniosków. 

Wobec powyższego wnoszę o udzielenie odpowiedzi 

na pytania: 

— Czy Ministerstwo Rozwoju Regionalnego przeprowadziło 

kontrolę PARP w tym zakresie? 

— Czy PARP planuje, zgodnie z wcześniejszymi 

informacjami, przyznanie dotacji firmom, których 

wnioski zostały pozytywnie rozpatrzone? 

— Czy Ministerstwo Rozwoju Regionalnego planuje 

przyjęcie rozwiązań, które zapobiegłyby dezinformacji 

wśród wnioskodawców – przedsiębiorców 

starających się o dofinansowanie? 

Z poważaniem 


Poseł Marek Zieliński 



(nr 15673) 


w sprawie likwidacji gminnych 

i powiatowych funduszy ochrony środowiska 

Szanowny Panie Ministrze! W związku z likwidacją 

gminnych i powiatowych funduszy ochrony środowiska 

powstał poważny problem dotyczący dotacji 

udzielanych przez gminy i powiaty na proekologiczne 

działania podejmowane przez ich mieszkańców (usuwanie 

azbestu z dachów, wymiana pieców węglowych, 

instalacja odnawialnych źródeł energii). Do tej 

pory gminy mogły udzielać dotacji z pieniędzy, które 

wpływały z opłat za składowanie odpadów, emisję 

zanieczyszczeń itp. Obecnie wszystkie tego typu 

opłaty wpływają do budżetu gmin, co powoduje, że 

gminy nie mogą udzielać osobom prywatnym dotacji 

z budżetu gminy. 

Wobec powyższego wnosimy o udzielenie odpowiedzi 

na pytanie: Czy Ministerstwo Środowiska zamierza 

wprowadzić rozwiązania, które umożliwiłyby 

gminom dotację na rzecz proekologicznych działań 

dla mieszkańców gminy? Jeśli tak, to kiedy i na jakich 

zasadach? 

Z poważaniem 



(nr 15674) 




w sprawie funkcjonowania przy zakładach 

opieki zdrowotnej placówek dla uczniów 

ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi 

Pani Minister! Projekt założeń zmian w zakresie 

prowadzenia uczniów ze specjalnymi potrzebami 

edukacyjnymi zakłada reformę placówek oświatowych 

działających przy zakładach opieki zdrowotnej. 

Ponieważ zmiany dotyczą kilku aspektów, przedstawię 

je w osobnych punktach: 

1. W proponowanych zmianach zawartych w broszurze 

„Uczniowie ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi” 

istnieje zapis: „Model taki wyodrębnia: 

1) edukację przedszkolną – zawierającą wczesną obserwację 

i ocenę dojrzałości, gotowości szkolnej dziecka” 

(str. 7). W jaki sposób należy badać dojrzałość

160 

szkolną dziecka, które przebywa w szpitalu na turnusie 

rehabilitacyjnym od 3–6 tygodni? 

2. Czy placówki istniejące przy zakładach opieki 

zdrowotnej będą również zobowiązane do tworzenia 

szkolnych zespołów do spraw specjalnych potrzeb 

edukacyjnych uczniów? Czy placówki specjalne przy 

ZOZ będą tworzyć indywidualne programy edukacyjno-terapeutyczne 

dla uczniów posiadających orzeczenie 

o potrzebie kształcenia specjalnego? Z punku widzenia 

praktycznego wydaje się to niemożliwe do 

realizacji. Biorąc pod uwagę fakt bardzo częstej rotacji 

uczniów (turnusy 3–6-tygodniowe) oraz okresu 

adaptacji dziecka do warunków szpitalnych, nauczyciel 

nie będzie w stanie opracować IPET-u dla każdego 

dziecka. Być może rozwiązaniem byłoby zobowiązanie 

placówek macierzystych dziecka do przesyłania 

opracowanych IPET-ów wraz z dzieckiem do 

placówki oświatowej przy ZOZ w celu kontynuowania 

opracowanego programu pracy z dzieckiem ze specjalnymi 

potrzebami edukacyjnymi. 

3. Czy zostaną opracowane osobne arkusze kontroli 

dla placówek oświatowych istniejących w placówkach 

służby zdrowia? Arkusz kontroli nr 7 zatwierdzony 

przez Ministerstwo Edukacji Narodowej 

– realizacja prawa dzieci 5-letnich do rocznego przygotowania 

przedszkolnego (publiczne przedszkola, 

szkoły, zespoły szkół prowadzone przez jednostki samorządu 

terytorialnego) –nie przewiduje organizacji 

placówek oświatowych umiejscowionych przy zakładach 

opieki zdrowia. Placówki te nie posiadają regulaminu 

rekrutacji, gdyż nie prowadzą rekrutacji wychowanków, 

rekrutację prowadzi szpital. Większość 

pytań zawartych w arkuszu kontroli dotyczy regulaminu 

rekrutacji, sposobów rekrutacji, wniosków 

rekrutacji itp. Czy placówki istniejące przy zakładach 

opieki zdrowotnej będą kontrolowane takimi 

samymi arkuszami kontroli jak pozostałe placówki 

oświatowe? 

4. W proponowanym projekcie zmian bardzo duży 

nacisk kładzie się na współpracę z rodzicami dziecka 

z zaburzeniami w rozwoju. Jak placówki zorganizowane 

przy zakładach opieki zdrowotnej mogą spełnić 

wymogi projektowanych zmian dotyczące współpracy 

z rodzicami, skoro zgodnie z rozporządzeniem 

MEN zmieniającym rozporządzenie w sprawie rodzajów 

szkół i placówek, w których nie tworzy się rad 

rodziców (Dz. U. z dnia 10 sierpnia 2009 r. Nr 132, 

poz. 1087, z późn. zm., § 1 ust. 3), w placówkach tych 

nie tworzy się rad rodziców? Dzieci przywożone do 

szpitala są oddawane bezpośrednio pod opiekę pracowników 

służby zdrowia, a kadra pedagogiczna nie 

ma kontaktu z rodzicami, opiekunami dziecka. Czy 

zostaną opracowane materiały dotyczące specyfiki 

organizacji placówek oświatowych przy ZOZ, zwalniające 

tego typu placówki z wywiązywania się z obowiązku 

realizowania zaleceń w projektowanych 

zmianach odnośnie do współpracy z rodzicami? 

5. Czy Karta Potrzeb i Świadczeń będzie również 

obowiązywała podczas pobytu dziecka w placówce 

oświatowej przy zakładach opieki zdrowotnej? Według 

projektowanych zmian powinien to być „zintegrowany 

plan działań na kolejny okres, tworzony we 

współpracy ze wszystkimi zainteresowanymi i wymienionymi 

w karcie służbami: edukacji, zdrowia, 

pomocy społecznej oraz z rodzicami” (str. 25 „Uczniowie 

ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi”). Kto 

w przypadku placówek zorganizowanych przy ZOZ 

miałby nadzorować wypełnianie zaleceń wynikających 

z uzgodnień zawartych w Karcie Potrzeb i 

Świadczeń (brak rodziców)? Co w przypadku braku 

możliwości realizacji zaleceń wynikających z uzgodnień 

zawartych w Karcie Potrzeb i Świadczeń, np. 

braku specjalisty z danej dziedziny, braku bazy lokalowej? 

Placówki zorganizowane przy ZOZ obejmują 

swoją opieką dzieci nie tylko z terenu danej placówki, 

ale głównie z całego województwa. Okres pobytu 

dziecka w szpitalu jest zbyt krótki, aby można tę 

współpracę nawiązać w sposób satysfakcjonujący. 

6. W świetle obecnie obowiązujących przepisów 

prawa oświatowego nie istnieją odrębne przepisy dotyczące 

wymagań stawianych placówkom oświatowym 

wobec placówek oświatowych zorganizowanych 

przy zakładach opieki zdrowotnej. Jednym z wielu 

wymagań, które tego rodzaju placówki nie są w stanie 

spełnić, są m.in. wymagania wobec placówek 

przedszkolnych – charakterystyka wymagań na poziomie 

D bądź B w świetle rozporządzenia MEN w 

sprawie nadzoru pedagogicznego (Dz. U. z dnia 9 

października 2009 r.) na podstawie art. 35 ust. 6 

ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty 

(Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572, z późn. zm). W 

załączniku: wymagania wobec przedszkoli, pkt 3 – 

Funkcjonowanie przedszkoli w środowisku lokalnym, 

3.2. Wykorzystywane są informacje o losach dzieci, 

które uczęszczały do przedszkola. W jaki sposób dyrektor 

przedszkola zorganizowanego przy zakładzie 

opieki zdrowotnej, gdzie wychowankami są dzieci 

przebywające na turnusach rehabilitacyjnych 3–6- 

-tygodniowych z całego woj. śląskiego, ma badać losy 

absolwentów? W ww. wskaźnikach wymagań na poziom 

D lub B czytamy: „Przedszkole wykorzystuje 

informacje o losach dzieci, które uczęszczały do 

przedszkola, do doskonalenia efektów nauczania i 

wychowania” lub „Dzieci, które uczęszczały do przedszkola, 

dobrze sobie radzą w szkole”. Badanie losów 

absolwentów – pacjentów szpitala z całego woj. śląskiego, 

będących pod opieką pedagogiczną podczas 

leczenia – nie jest możliwe do realizacji, tym bardziej 

że niejednokrotnie nie ma kontaktu z rodzicami, 

opiekunami dziecka chorego. Czy zatem placówki 

działające przy ZOZ też będą musiały badać losy absolwentów, 

a jeśli tak, w jaki sposób ma to być prowadzone? 

Z poważaniem 


Poseł Krzysztof Gadowski

161 


(nr 15675) 


w sprawie przekazania z budżetu państwa 

dodatkowych środków dla powiatów z tytułu 

zwrotu kosztów związanych z wypłatą 

nadpłat za wydanie kart pojazdów 

Szanowny Panie Ministrze! Opłatę za kartę pojazdu 

w latach 2003–2006 regulowało rozporządzenie 

ministra infrastruktury z dnia 28 lipca 2003 r. 

Opłaty te, zgodnie z obowiązującym prawem, pobierał 

starosta, a przychody z tego tytułu wydatkowano. 

W styczniu 2006 r. Trybunał Konstytucyjny orzekł, 

iż pobieranie opłat za kartę pojazdu jest niezgodne z 

konstytucją. Fakt ten spowodował, że samorządy poniosły 

z własnych budżetów znaczne wydatki, dlatego 

też strona samorządowa zwróciła się do ministra 

finansów o dotację z budżetu państwa na wypłacanie 

zasądzonych wyrokiem kwot i zrekompensowanie 

wydatków poniesionych przez samorządy. Z informacji, 

jakie posiadamy po rozpatrzeniu licznych interwencji 

posłów w tej sprawie, minister finansów ocenił, 

że brak jest podstaw prawnych do przekazania 

dodatkowych środków dla powiatów z tytułu kosztów 

związanych z wypłatą nadpłat za wydanie kart pojazdów. 

Biorąc jednak pod uwagę wagę sprawy, na 

wniosek ministra infrastruktury w porozumieniu z 

ministrem finansów, ministrem spraw wewnętrznych 

i administracji oraz stroną samorządową powołany 

został zespół roboczy, którego zadaniem było 

wypracowanie strategicznych zmian w zakresie dochodów 

jednostek samorządowych. 

Panie Ministrze, nawiązując do zaistniałej sytuacji, 


pytania: 

1. Czy powołany zespół roboczy zakończył prace 

nad zmianami w zakresie dochodów jednostek samorządu 

terytorialnego? 

2. Czy i jakie strategiczne rozwiązania w zakresie 

dochodów jednostek wypracował powołany zespół? 

Z poważaniem 


Poseł Ewa Drozd 



(nr 15676) 


w sprawie podwyższenia wysokości 

świadczenia pielęgnacyjnego dla rodziców 

dzieci niepełnosprawnych i zmiany sposobu 

obliczania jego wysokości 

Szanowna Pani Minister! Od listopada 2009 r. 

wysokość świadczenia pielęgnacyjnego dla rodziców 

dzieci niepełnosprawnych wynosi 520 zł. Tymczasem 

konieczność rezygnacji z zatrudnienia na rzecz chorego 

dziecka, wymagającego szczególnej troski w zaspokajaniu 

jego potrzeb na co dzień, pociąga za sobą 

utratę dochodów wynikających ze świadczenia pracy 

często znacznie przewyższających najniższą pensję. 

Tym bardziej jest to krzywdzące, że wysokość świadczenia 

pielęgnacyjnego, przysługującego rodzicom 

dzieci niepełnosprawnych, kształtowana jest na podstawie 

wyników badań progu interwencji socjalnej, 

a nie w zgodzie z realnymi potrzebami osób znajdujących 

się w wyjątkowo trudnej sytuacji. O ile zrozumiałe 

jest, że sposób obliczania wysokości świadczeń 

socjalnych i kryteriów ich przyznawania opiera się 

na tej metodzie badań, gdzie świadczenia socjalne 

mają na celu wspomóc osoby przejściowo znajdujące 

się w trudnej sytuacji, o tyle niezrozumiałe jest, że 

również w tej samej grupie znalazła się wyliczana na 

tych samych zasadach pomoc w postaci świadczenia 

pielęgnacyjnego. 

Sytuacja rodziców dzieci niepełnosprawnych, 

gdzie opieka jest długofalowa, trwająca często całe 

życie dziecka czy podopiecznego, czyli zazwyczaj kilkadziesiąt 

lat – nie jest sytuacją przejściową, jest to 

proces ciągły, wymagający zaangażowania ogromnej 

energii i wielu sił. Bezsprzecznie opieka nad osobą 

niepełnosprawną jest porównywalna w swym trudzie 

do najbardziej odpowiedzialnej i ciężkiej fizycznie 

pracy; eksploatuje maksymalnie zasoby sił w równej 

mierze fizyczne, jak i psychiczne opiekunów. Nie mają 

oni możliwości zregenerowania swoich sił, czy to podczas 

urlopu, czy nawet wolnego dnia, bo opieka, która 

muszą zapewnić swoim dzieciom, trwa 24 godziny 

na dobę przez 7 dni w tygodniu. 

Tak więc nie jest to proces przejściowy, gdzie pomoc 

w postaci świadczenia czy zasiłku wyliczanego na 

podstawie przytoczonych wyżej badań miałaby swoje 

uzasadnienie i spełniałaby swoją rolę tak jak w przypadku 

pokonania przejściowych trudności, trwających 

co najwyżej kilka lub kilkanaście miesięcy. 

W związku z powyższym niesprawiedliwe, a 

wręcz dyskryminujące, wydaje mi się, że kwota 

świadczenia pielęgnacyjnego, przysługującego z tytułu 

rezygnacji z pracy na rzecz opieki nad dzieckiem 

niepełnosprawnym, jest tak niska, przez co nie 

zaspokaja nawet w minimalnym stopniu potrzeb 

związanych z koniecznością stałego współudziału

162 

na co dzień opiekuna dziecka w procesie jego leczenia, 

rehabilitacji i edukacji. 

Moim pragnieniem jest, by kwota ta uległa podwyższeniu 

i by sposób kształtowania jej wysokości 

uległ zmianie i był zagwarantowany ustawowo, a nie 

jak do tej pory – uznaniowo, w zależności od możliwości 

budżetowych państwa. 

Na potwierdzenie słuszności mojej tezy pozwolę 

sobie przytoczyć fragment wyroku Trybunału Konstytucyjnego 

z 18 lipca 2008 r., który wyraźnie określił 

cel świadczenia pielęgnacyjnego: „Celem instytucji 

świadczenia pielęgnacyjnego jest udzielenie materialnego 

wsparcia osobom, które rezygnują z aktywności 

zawodowej, by opiekować się dzieckiem do lat 

16 z orzeczoną niepełnosprawnością lub powyżej 16. 

roku życia z orzeczonym znacznym stopniem niepełnosprawności, 

jeśli dochód rodziny nie przekracza 

kwoty określonej w ustawie. Celem świadczenia jest 

zastąpienie dochodu, wynikającego ze świadczenia 

pracy, której nie może podjąć osoba pielęgnująca 

dziecko niepełnosprawne, również pełnoletnie”. 

Zwracam się z pytaniem: Czy jest szansa na podwyższenie 

kwoty zasiłku pielęgnacyjnego? 

Z poważaniem 



(nr 15677) 


Poseł Jan Rzymełka 

w sprawie zakazu sprzedaży w sklepach 

zielarsko-medycznych kolejnych produktów 

leczniczych 

Szanowna Pani Minister! Zgodnie z nowym rozporządzeniem 

Ministerstwa Zdrowia z półek sklepów 

zielarsko-medycznych znikną kolejne pozycje 

leków i ziół. Zabroniona będzie sprzedaż w owych 

punktach produktów znanych i często kupowanych 

przez społeczeństwo, jak np. rutinoscorbin czy witamina 

C, co spowoduje, że wiele sklepów będzie zlikwidowanych. 

Co ciekawe, analogiczne produkty 

możemy kupić na stacjach benzynowych czy w supermarketach. 

Jest to o tyle ciekawe, że w sklepach 

zielarskich pracują, zgodnie z rozporządzeniem ministra 

zdrowia z 2 lutego 2009 r., osoby wykwalifikowane 

i kompetentne. Pracownicy tych sklepów 

muszą się legitymować tytułem magistra farmacji, 

technika farmaceutycznego lub odbyć kurs z zakresu 

towaroznawstwa zielarskiego. 

W związku z powyższym chciałbym zapytać o 

uzasadnienie wprowadzenia tak restrykcyjnych przepisów 

w stosunku do sklepów zielarsko-medycznych. 

Czy owa decyzja jest uzasadniona tylko i wyłącznie 

dobrem pacjenta? Dlaczego wiele leków i ziół możemy 

bez problemów kupić w supermarkecie, a ich sprzedaż 

w sklepach zielarskich będzie zakazana? 

Z poważaniem 



(nr 15678) 

Poseł Jan Rzymełka 


w sprawie zmian w ustawie o cudzoziemcach 

Szanowny Panie Ministrze! Problem dotyczy osób 

przebywających w Polsce na podstawie zezwolenia na 

zamieszkanie na czas oznaczony, którym z jakichś 

powodów postawiono zarzuty. Sądy rutynowo w takich 

sprawach stosują zakaz opuszczania RP wraz z 

zatrzymaniem paszportu, jako że w przypadku cudzoziemców 

– zdaniem sądów – istnieje bardzo duże ryzyko, 

że opuszczą terytorium RP. Tymczasem art. 61 

ust. 1a pkt 2 ustawy mówi, że wniosek o kolejny pobyt 

złożony w czasie, gdy osoba ma zakaz opuszczania 

kraju, jest pozostawiany bez rozpatrzenia. Ustawodawca 

chciał się zabezpieczyć przed próbami legalizacji 

pobytu przez popadanie w konflikt z prawem (na 

podstawie art. 110 ww. ustawy pobyt osób, wobec których 

zastosowano zakaz opuszczania kraju, uznaje się 

legalny). Tymczasem pod ten artykuł kwalifikowane 

są osoby przebywające legalnie w Polsce, niejednokrotnie 

od wielu lat, i są „wpędzane” w nielegalny 

pobyt z powodu „luki” w przepisach prawnych. 

Cudzoziemcy przebywający w Polsce na podstawie 

zezwolenia na pobyt rezydenta długoterminowego 

WE nie mają możliwości prawnej zalegalizowania 

dzieci nowo narodzonych w Polsce. Żaden przepis nie 

przewidział sytuacji i dostają oni odmowę. Taka sytuacja 

nie sprzyja poszanowaniu prawa i nie budzi 

zaufania obywateli do państwa. 

Wobec powyższego zapytuję Pana Ministra: Czy 

resort w trakcie prac nad zmianą ustawy przewiduje 

możliwość nowelizacji art. 53 i art. 61? Jedna z możliwych 

propozycji to: 

— w art. 53 ust. 1 pkt 12 dopisanie po słowie 

„oznaczony” zapisu „lub zezwolenie na pobyt rezydenta 

długoterminowego WE”, 

— w art. 61 ust. 1a pkt 2 dopisanie po przecinku 

„z wyjątkiem cudzoziemców przebywających na 

podstawie zezwolenia na zamieszkanie na czas 

oznaczony”. 

Z poważaniem 


Poseł Janusz Dzięcioł

163 


(nr 15679) 


w sprawie działań podejmowanych 

przez Urząd Lotnictwa Cywilnego w zakresie 

stosowania przepisów ustawy Prawo lotnicze 

przy procedurze wydawania zezwoleń 

na przewozy nieregularne z i na terytorium 

RP poza obszar Europejskiego Obszaru 

Gospodarczego w kontekście relacji 

z Cyprem 

Szanowny Panie Ministrze! Jako efekt sygnałów 

trafiających do mnie od wyborców zwracam się z niniejszą 

interpelacją, prosząc o pomoc w rozwiązaniu 

problemu dotyczącego działań podejmowanych przez 

Urząd Lotnictwa Cywilnego (ULC) podczas procedury 

wydawania zezwoleń na przeloty poza Europejski 

Obszar Gospodarczy przewoźnikom spoza terytorium 

Polski. Bezpośrednią przyczyną wystąpienia z 

interpelacją jest niepokój o to, czy działania urzędu 

państwowego nadzorowanego przez Ministerstwo 

Infrastruktury nie naruszają przepisów powszechnie 

obowiązującego prawa oraz interesu publicznego. 

Wyjaśnienie wszystkich kwestii objętych niniejszą 

interpelacją ma zasadniczy charakter i odnosi się do 

problemów związanych z polityką państwa, dotyczy 

ona bowiem niewłaściwego stosowania przez ULC 

przepisów ustawy Prawo lotnicze, które godzi w interes 

publiczny RP i narusza jej porządek prawny, stanowiąc 

niebezpieczny precedens dla przyszłego funkcjonowania 

aparatu administracyjnego państwa. 

Zgodnie z art. 195 ust. 1 ustawy z dnia 3 lipca 

2002 r. Prawo lotnicze (Dz. U. z 2006 r. Nr 100, poz. 

696, z późn. zm.) (dalej „ustawa”) zezwolenie takie 

może być udzielone, jeżeli zarazem: 

1) przemawia za tym interes publiczny, 

2) polscy przewoźnicy lotniczy korzystają w państwie 

obcego przewoźnika z podobnych praw lub uzyskują 

inne wzajemne korzyści, 

3) zapewniona jest możliwość obsługi lotów i przewozów 

w polskich portach lotniczych, 

4) w przypadku lotów wykonywanych w ramach 

przewozów nieregularnych dodatkowo: 

a) przewóz nie może być na podobnych warunkach 

wykonany w lotach regularnych między tymi 

samymi portami lotniczymi lub regionami, 

b) przy przewozach czarterowych lub grupowych 

rozpoczynających się na terytorium Rzeczypospolitej 

Polskiej zasady ich organizacji są zgodne z przepisami 

polskimi. 

Oznacza to, że tylko i wyłącznie po spełnieniu 

wszystkich przesłanek wymienionych w tym przepisie 

łącznie ULC może wydać konkretne zezwolenie. 

Mając na względzie przesłanki przedstawione powyżej, 

niezgodne z prawem wydają się być działania 

ULC, który przyznaje zezwolenia na przeloty poza 

obszar UE podmiotom zagranicznym bez zbadania, 

czy w konkretnej sytuacji występuje zasada wzajemności 

(niezgodne z art. 195 ust. 1 pkt 2). W ten sposób 

dochodzi do wydania zezwolenia w trybie niezgodnym 

z ustawą Prawo lotnicze. 

Daleko niepokojące jest stanowisko ULC przekazane 

do ministra infrastruktury, bowiem wynika z 

niego, iż ULC nie podejmuje żadnych procedur mających 

na celu zweryfikowanie istnienia przesłanki z 

art. 195 ust. 1 pkt 2 Prawa lotniczego koniecznej do 

wydania zezwolenia, stwierdzając jedynie, że „informacje 

o potencjalnych problemach w zakresie przewozów 

na zasadzie przywileju piątej wolności z 

państw UE dotarły do urzędu po raz pierwszy – pomimo 

formalnych zapytań w tej kwestii w formie 

wiadomości prasowych. Należy zatem domniemywać, 

iż brak dotychczas formalnych zgłoszeń krajowych 

operatorów oznacza, że polscy przewoźnicy mają 

możliwość konkurowania w Europie”. 

Ten sposób wykonywania obowiązków wynikających 

z powołanego powyżej przepisu Prawa lotniczego 

potwierdza również ostatnia informacja przesłana 

przez Urząd Lotnictwa Cywilnego do przewoźników 

lotniczych, a dotycząca działań podjętych przez ULC 

w relacjach z władzami Cypru. 

W swym piśmie z dnia 19 marca 2010 r. (ULC- 

-LER-2/0851-0001/01/10) ULC poinformował o otrzymaniu 

deklaracji władz Cypru gwarantującej przewoźnikom 

lotniczym koncesjonowanym przez ULC 

prawo do wykonywania nieregularnych przewozów 

piątej i siódmej wolności lotniczej, tj. z/do terytorium 

Cypru do/z dowolnego kraju położonego poza Europejskim 

Obszarem Gospodarczym. Ponadto urząd w 

tym samym liście „uprzejmie prosi o przedstawienie 

informacji nt. ewentualnych problemów związanych 

z uzyskiwaniem w obcych państwach członkowskich 

UE, Konfederacji Szwajcarskiej, Norwegii, Islandii i 

Liechtensteinu stosownych zgód na wykonywanie 

przewozów lotniczych. Prosimy w szczególności o informacje, 

które władze lotnicze stosują wobec Państwa 

procedurę »non-objection«”. ULC wzywa do przedstawiania 

sobie ww. informacji oraz dowodów stosowania 

procedury „non-objection”, stwierdzając jednocześnie, 

iż „brak informacji traktowany będzie jako brak problemów 

z uzyskiwaniem zgód oraz niestosowanie wobec 

Państwa przez obce państwa procedury »non-objection«”. 

Z przedstawionej treści znowu wynika, że 

ULC jedynie domniemuje, że zasada ta jest respektowana, 

podczas gdy w mojej ocenie powinien dokonać 

rzeczywistego sprawdzenia istnienia przesłanki wzajemności 

przed wydaniem zezwolenia. 

Działanie podjęte przez ULC w relacjach z Cyprem 

może stanowić wypełnienie ustawowego obowiązku 

ciążącego na ULC zgodnie z pkt 2 art. 195 

ust. 1 ustawy, zgodnie z którym ULC zobowiązany 

jest przed wydaniem zezwolenia zweryfikować, iż 

„polscy przewoźnicy lotniczy korzystają w państwie 

obcego przewoźnika z podobnych praw lub uzyskują 

inne wzajemne korzyści”. Wobec powyższego jednakże 

rodzą się następujące pytania:

164 

1. Kiedy ULC otrzymał deklarację od rządu cypryjskiego 

i jak ta data ma się do dat wydanych przez 

ULC zezwoleń? 

2. W jaki inny sposób, przed otrzymaniem tej deklaracji, 

ULC spełniał wymóg art. 195 ust. 1 pkt 2 

ustawy z dnia 3 lipca 2002 r. Prawo lotnicze? 

3. Czy i jak ULC wycenił wielkość cypryjskiego 

rynku przewozów czarterowych z Cypru do krajów 

położonych poza EOG oraz czy i jak wycenił wartość 

potencjalnych korzyści z niego wynikających dla polskich 

przewoźników? 

4. Czy ULC zwrotnie zobowiązał się do niestosowania 

zasady „non-objection” dla przewoźników cypryjskich? 

5. Jeśli nie, czy ULC zamierza stosować procedurę 

„non-objection” dla przewoźników cypryjskich 

ubiegających się o pozwolenia na loty nieregularne z 

terytorium RP poza obszar Europejskiego Obszaru 

Gospodarczego? 

Odnośnie do pytania numer 3 powyżej pragnę 

doprecyzować, iż nawet zgodnie z obowiązującym 

obecnie Prawem lotniczym spełnienie wymogu zawartego 

w art. 195 ust. 1 pkt 2 ustawy nie jest jedyną 

przesłanką konieczną do wydania zezwolenia, 

ponieważ na pierwszym miejscu stawiany jest interes 

publiczny oraz, na zasadzie uznaniowości, możliwe 

jest stosowanie przez ULC zasady „non-objection”. 

Ruch wzajemny z Polski do Cypru i odwrotnie 

to zagadnienie zupełnie oddzielne od zezwoleń na 

przewozy nieregularne z terytorium tych krajów 

poza obszar Europejskiego Obszaru Gospodarczego. 

Inaczej mówiąc, stosowanie bądź nie procedury 

„non-objection” przez którykolwiek z tych krajów w 

odniesieniu do lotów poza Europejski Obszar Gospodarczy 

nie ma żadnego wpływu na ruch wzajemny z 

Polski do Cypru i odwrotnie. 

Cypr, jako destynacja wakacyjna, jest krajem, w 

którym dominuje ruch czarterowy przyjazdowy, podczas 

gdy w Polsce prawie cały ruch czarterowy to ruch 

wyjazdowy. Ponadto należy rozważyć wielkość obydwu 

krajów, ich populację, wielkość ruchu lotniczego 

oraz całkowity potencjał ich rynków. Populacja Polski 

to ok. 38,5 mln obywateli na obszarze 312,685 km 2 , 

natomiast populacja Cypru to ok. 1 mln obywateli na 

obszarze 9,251 km 2 . Wielkość rynku czarterowych 

przewozów lotniczych w Polsce w roku 2009 to 2,980 

tys. pasażerów, a więc prawie trzy razy więcej niż cała 

populacja Cypru. W interesie publicznym Cypru jest 

zatem zapewnienie jak największej ilości połączeń 

czarterowych przyjazdowych w oparciu o umowy wzajemne 

z krajami, z których on się odbywa, by przy tej 

okazji również zapewnić możliwie najszerszy dostęp 

do ich rynku dla przewoźników cypryjskich. Oddanie 

dostępu do rynku cypryjskiego w zamian za dostęp do 

rynku polskiego to niewątpliwy sukces i źródło dochodów 

dla Cypru, ale bilans wzajemnych korzyści jest 

dla Polski druzgocąco niekorzystny. Gdyby chodziło o 

deklarację z kraju o potencjale i wielkości rynku zbliżonym 

do rynku polskiego, można by potraktować 

taką informację za sukces ULC. 

W mojej opinii ULC powinien przede wszystkim 

jako kwestię priorytetową rozważyć skalę wzajemnych 

korzyści wynikających dla obydwu krajów, jeśli 

nie będzie stosowana zasada „non-objection”, a także 

rozważyć straty dla budżetu państwa polskiego, jeśli 

na skutek wydawania zezwoleń dla przewoźników 

cypryjskich na loty nieregularne z Polski poza Europejski 

Obszar Gospodarczy wszelkie daniny publiczne 

(w tym także miejsca pracy) powstaną jedynie na 

Cyprze, podczas gdy przewoźnicy koncesjonowani w 

Polsce (zwłaszcza w okresie zimowym), mający możliwość 

wykonania takich lotów, utracą możliwość 

osiągania opodatkowanych przychodów i zostaną 

zmuszeni do redukcji miejsc pracy. 

Mając powyższe na uwadze, zwracam się również 

z prośbą o wyjaśnienie: 

6. Czy ULC dokonał tego typu analiz odnoszących 

się do potencjałów obydwu krajów, skali korzyści, jakie 

podmioty koncesjonowane w Polsce mogą osiągnąć 

na skutek braku wzajemnego stosowania procedury 

„non-objection” w odniesieniu do lotów poza 

Europejski Obszar Gospodarczy (wielkość rynku 

czarterowych przewozów lotniczych z Cypru poza 

Europejski Obszar Gospodarczy w porównaniu do 

polskiego), a także porównania dochodów państwa 

polskiego w przypadku lotów poza Europejski Obszar 

Gospodarczy wykonywanych przez przewoźników 

koncesjonowanych w Polsce oraz przez przewoźników 

koncesjonowanych na Cyprze? 

Odpowiedź na powyższe pytanie będzie jednocześnie 

czytelnym komunikatem dla potencjalnych inwestorów, 

którzy mając możliwość pełnego korzystania 

z rynku polskiego, będąc koncesjonowanym na Cyprze, 

gdzie obowiązuje 9-procentowy podatek dochodowy 

oraz inne korzyści podatkowe (w porównaniu do 

19% w Polsce i zawiłego systemu podatkowego). 

Deklaracja władz cypryjskich nie zmienia obecnego 

stanu rzeczy, gdyż ULC od dawna wydaje zezwolenia 

przewoźnikom cypryjskim na loty nieregularne 

poza Europejski Obszar Gospodarczy z Polski, 

nie stosując zasady „non-objection”, co jest szczególnie 

dotkliwe w okresie zimowym, gdy floty polskich 

przewoźników pozostają niewykorzystane. Przy takim 

podejściu ULC polskie podmioty nie będą rozwijać 

swej działalności w wysokim sezonie letnim, bo 

nie będą mogły zagospodarować swych zasobów w 

zimie. Poza kwestią opisywaną powyżej zwracam się 

również z prośbą o odpowiedź na pytanie bodaj najważniejsze 

w świetle przepisów ustawy: 

7. Czy ULC jest uprawniony do domniemywania 

spełnienia przesłanek wynikających z art. 195 ustawy 

Prawo lotnicze? 

Z cytowanych treści wynika, iż ULC przyjmuje 

domniemanie, że zasada ta jest respektowana, podczas 

gdy przepis cytowanej na wstępie ustawy wyraźnie 

nakłada na ULC jako urząd państwowy obowiązek 

czynnego dokonania sprawdzenia istnienia tejże 

przesłanki i wydania zezwolenia tylko i wyłącznie po 

stwierdzeniu, że ona rzeczywiście istnieje.

165 

Idąc tropem stosowania domniemań, w działalności 

ULC można doprowadzić do absurdu i ograniczyć 

ze strony ULC liczbę audytów, inspekcji, weryfikacji 

dokumentów przewoźników lotniczych, opierając się 

jedynie na domniemaniu, że wymogi określone w 

przepisach są spełniane przy braku przeciwnych informacji, 

stosując jedynie zapytania. 

Rozumowanie i działania podejmowane do tej 

pory przez ULC stoją również w sprzeczności z podstawową 

zasadą wyrażoną w art. 7 Kodeksu postępowania 

administracyjnego, tj. zasadą prawdy obiektywnej. 

Zgodnie z nią organ administracji publicznej 

stoi na straży praworządności i podejmuje wszelkie 

kroki niezbędne do dokładnego wyjaśnienia stanu 

faktycznego oraz do załatwienia sprawy, mając na 

względzie interes społeczny i słuszny interes obywateli. 

Nie można dokładnie wyjaśnić stanu faktycznego, 

budując go na podstawie domniemań, które, co 

bardzo istotne, nie mają oparcia w prawie. 

Z uwagi na występowanie w działalności urzędu 

państwowego tak niepokojących aspektów odnoszących 

się do wydawania przez ULC zezwoleń i stosowania 

w tym zakresie przepisów ustawy, zwracam 

się do Pana Ministra o zbadanie i wyjaśnienie tej 

kwestii. Jednocześnie zwracam się do Pana Ministra 

z uprzejmą prośbą o udzielenie odpowiedzi na pytania 

zawarte w niniejszej interpelacji. 

Z poważaniem 



(nr 15680) 

Poseł Stanisław Lamczyk 


w sprawie ochrony tras prowadzących 

do miejsca robót drogowych 

Szanowny Panie Ministrze! Nowe inwestycje drogowe 

to obok znaczących korzyści także zagrożenie 

dla stanu dróg dojazdowych na miejsce budowy. Ciężki 

sprzęt oraz kruszywa przewożone samochodami 

ciężarowymi powodują znaczne zniszczenia na wyżej 

wymienionych drogach, zaś po zakończeniu wielu inwestycji 

drogowych samorządy lokalne pozostają z 

problemem zniszczonych jezdni. Z pewnością wytyczenie 

korytarzy dojazdowych dla pojazdów obsługujących 

budowę drogi oraz zapisanie w specyfikacji 

przetargu naprawy zniszczonych elementów dróg poprawiłoby 

sytuację gmin, powiatów i województw, na 

terenie których prowadzi się roboty drogowe. 

W związku z powyższym chciałbym zapytać Pana 

Ministra, czy rozważa wprowadzenie takich zmian 

w przepisach, które pozwoliłyby na zachowanie wyżej 

wymienionych dróg w niepogorszonym stanie. 




(nr 15681) 



w sprawie umożliwienia organom gmin 

wsparcia finansowego dla mieszkańców 

podejmujących działania proekologiczne 

Szanowny Panie Ministrze! Dbając o środowisko 

naturalne, wiele gmin w Polsce przekonuje swoich 

mieszkańców do montowania kolektorów słonecznych. 

Znaczące dofinansowanie w realizacji tego projektu 

zapewniają programy unijne, które pokrywają 

75% kosztów inwestycji. 

Wiele gminy chciałoby wspierać poszczególnych 

mieszkańców w montowaniu kolektorów słonecznych 

na należących do nich posesjach. Jednak wójtowie i 

burmistrzowie gmin zwracają uwagę na brak podstaw 

prawnych, na podstawie których mogliby współfinansować 

wyżej wymienione przedsięwzięcia. 

Związku z powyższym zwracam się do Pana Ministra 

z pytaniem: Czy planowane jest podjęcie działań, 

których celem będzie umożliwienie organom 

gmin wspierania indywidualnych mieszkańców z budżetów 

gminnych? 




(nr 15682) 



w sprawie oświadczeń majątkowych 

składanych przez radnych samorządowych 

Szanowny Panie Ministrze! Radni samorządowi 

– podobnie jak parlamentarzyści, burmistrzowie, prezydenci 

itd. – są ustawowo zobowiązani do składania 

oświadczeń majątkowych, w których do publicznej 

wiadomości podają m.in. posiadane przez siebie zasoby 

pieniężne, domy i mieszkania, udziały w spółkach 

handlowych, akcje oraz zobowiązania pieniężne o wartości 

powyżej dziesięciu tysięcy złotych wraz z warunkami, 

na jakich zostały one udzielone.

166 

Nie ma jednak miejsca, w którym powinni wpisać 

zaległości finansowe wynikające z faktu niepłacenia 

podatków. Tymczasem z informacji, które docierają 

do mojego biura poselskiego, wynika, iż sytuacje, w 

których radny miejski zalega gminie z podatkiem – 

kwota takich zobowiązań sięga niekiedy kilkudziesięciu 

tysięcy złotych – niestety zdarzają się. W takim 

przypadku radnemu, który zalega z podatkiem, w 

dalszym ciągu wypłacana jest dieta w wysokości 

ustalonej przez radę. 

Taka sytuacja jest gorsząca z kilku względów. Po 

pierwsze, takie postępowanie radnego jest nieuczciwe 

względem mieszkańców, a co za tym idzie – wyborców. 

Nie są oni bowiem informowani o rzeczywistej 

sytuacji finansowej radnego, który jest przecież ich 

przedstawicielem, którego sami wybierają – dlatego 

powinni mieć pełną wiedzę o jego postępowaniu. 

Każdy obywatel, podejmując decyzję o kandydowaniu, 

zgadza się przyjąć rolę osoby publicznej i zgadza 

się na ujawnienie pewnych informacji o sobie – np. posiadane 

zasoby pieniężne czy zobowiązania finansowe. 

Zaległy podatek jest de facto zobowiązaniem finansowym, 

które w dodatku w znaczny sposób wpływa 

na wiarygodność radnego w oczach wyborców. 

Rada miasta i gminy, wójt, burmistrz miasta, prezydent 

czy też starosta nie mają możliwości zajęcia 

diety na poczet spłaty zaległego podatku – nie mają 

również możliwości poinformowania mieszkańców o 

postępowaniu radnego. 

Oświadczenia majątkowe powinny zapewniać 

przejrzystość finansową osób pełniących funkcje zaufania 

publicznego, niestety nie zawsze funkcję tę 

spełniają. 

W związku z tym mam do Pana Ministra następujące 

pytania: 

1. Czy istnieje możliwość, by w oświadczeniach 

majątkowych osoby zaufania publicznego były zobowiązane 

ujawnić swoje zaległości finansowe wynikające 

z faktu niezapłacenia jakiegokolwiek podatku 

– tak jak zobowiązani są ujawnić posiadany kredyt? 

2. Czy istnieje prawna możliwość podania do publicznej 

wiadomości zaległości finansowych radnego 

wynikających z faktu niepłacenia podatku? 

Z poważaniem 

Poznań, dnia 8 kwietnia 2010 r. 


(nr 15683) 


Poseł Bożena Szydłowska 


o odpowiedzialności za naruszenie 

dyscypliny finansów publicznych 

Szanowny Panie Ministrze! Chciałabym zwrócić 

Pana uwagę na kwestię zgłaszaną mi przez wójtów i 

burmistrzów z mojego okręgu wyborczego. Sprawa 

dotyczy przekazywania rzecznikowi dyscypliny finansów 

publicznych spraw dotyczących przekroczeń 

terminów przekazania pobranych dochodów budżetowych, 

a co za tym idzie, konieczności zapłaty odsetek 

od nieterminowych wpłat. Kwoty te są bardzo niskie 

– oscylują między kilku a kilkudziesięcioma złotymi, 

co ważne, takich spraw na terenie Wielkopolski jest 

bardzo dużo, a każdorazowe skierowanie ich do rzecznika 

skutkuje rozpoczęciem osobnego postępowania, 

które generuje niewspółmiernie wysokie do kwoty odsetek 

wynikających z zaniedbania koszty. 

Wójtowie i burmistrzowie nie negują prawidłowości 

ustaleń kontroli i zgadzają się z faktem, iż rzeczywiście 

nastąpiło przekroczenie ustawowych terminów, 

co zgodnie z art. 6 ust. 1 ustawy o odpowiedzialności 

za naruszenie dyscypliny finansów publicznych 

skutkuje jej naruszeniem. Jednakże dodają, że kwota 

odsetek w żadnym przypadku nie uszczupliła dochodów 

budżetu państwa – karę zapłacił pracownik 

odpowiedzialny za niedotrzymanie terminów. 

Jak już wspomniałam, koszty generuje przede 

wszystkim postępowanie przed rzecznikiem dyscypliny 

finansów publicznych. Strata budżetu państwa 

jest niewspółmierna do kosztów, które ponosi gmina, 

w której doszło do nieprawidłowości – chociażby konieczność 

dostarczenia przez gminę kopii dokumentów 

(poświadczonych za zgodność z oryginałem), które 

znajdują się w dokumentacji kontroli, na podstawie 

której nastąpiło zgłoszenie naruszenia dyscypliny 

finansów publicznych. Jeśli kontrolowany zgadza się 

z wynikami kontroli, biuro rzecznika dyscypliny finansów 

publicznych nie powinno – bez uzasadnionej 

przyczyny – sprawdzać jej poprawności, a tym samym 

nie powinno żądać kopii materiałów źródłowych. Postępowanie 

takie powoduje nie tylko produkcję nikomu 

niepotrzebnej makulatury, ale przede wszystkim 

generuje zbędne koszty. 

Ustawa o ordynacji podatkowej umożliwia organowi 

podatkowemu umorzenie z urzędu w całości lub 

w części zaległości podatkowych, odsetek za zwłokę 

lub opłaty prolongacyjnej, jeśli kwota zaległości podatkowej 

nie przekracza pięciokrotnej wartości kosztów 

upomnienia w postępowaniu egzekucyjnym. Zasadnym 

byłoby wprowadzenie zapisów o podobnej 

treści w ustawie o odpowiedzialności za naruszenie 

dyscypliny finansów publicznych. Takie zapisy nie 

tylko nie pozwolą na marnotrawienie publicznych 

pieniędzy, ale również usprawnią funkcjonowanie 

biura rzecznika dyscypliny finansów publicznych i 

samych samorządów – które bardzo często zmuszone 

są oddelegować pracownika, aby zgromadził wszystkie 

wymagane przez rzecznika dokumenty. 


pytania: 

1. Czy możliwe jest wprowadzenie do ustawy z 

dnia 17 grudnia 2004 r. o odpowiedzialności za naruszenie 

dyscypliny finansów publicznych zapisów 

mówiących o możliwym umorzeniu postępowania 

przez rzecznika dyscypliny finansów publicznych w 

przypadku, gdy kwota, którą stracił budżet państwa,

167 

została uregulowana oraz byłaby niewspółmiernie 

niska do kosztów prowadzonego postępowania? 

2. Czy zasadne jest wprowadzenie ustawowej kwoty 

naruszenia dyscypliny finansowej, do wysokości 

której nie należy zgłaszać naruszenia rzecznikowi 

dyscypliny finansów publicznych? 

3. Czy możliwe jest, aby rzecznik dyscypliny finansów 

publicznych nie musiał sprawdzać poprawności 

kontroli w przypadku, gdy kontrolowany zgadza 

się z jej wynikami? 

Z poważaniem 



(nr 15684) 



w sprawie handlu ludźmi 

Szanowny Panie Ministrze! Statystyki pokazują, 

że aż 70% ofiar handlu ludźmi trafia do seksbiznesu. 

Dużą grupę stanowią ci, których przymusza się do 

pracy w trudnych warunkach z minimalnym wynagrodzeniem 

lub bez niego. Jak wynika z badań TNS 

OBOP na zlecenie ambasady Wielkiej Brytanii, 

zwłaszcza młodzi ludzie przy wyjazdach do pracy za 

granicę narażają się na ryzyko wpadnięcia w ręce handlarzy 

ludźmi. Wśród 15–19-latków 30% badanych 

zdecydowałoby się na nielegalną pracę poza krajem. 

Podobnie odpowiedziało 34% respondentów w wieku 

20–29 lat. Wśród osób do 19. roku życia tylko 20% 

sprawdziłoby, czy pośrednik działa legalnie. Niecałe 

40% zweryfikowałoby, czy firma, w której mają pracować, 

istnieje. W światowej bazie rejestrującej ofiary 

handlu ludźmi aż 40% to osoby w wieku 18–24 lata. 


Ministra z następującym pytaniem: Jakie kroki podejmuje 

Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Administracji, 

by zmniejszyć problem handlu ludźmi? 

Pozostaję z szacunkiem 


Poseł Jan Kamiński 


(nr 15685) 


w sprawie zmian w ustawie Prawo o ruchu 

drogowym mających na celu zwiększenie 

ilości miejsc, w których może być 

przeprowadzany egzamin państwowy 

na prawo jazdy 

Szanowny Panie Ministrze! Zwróciły się do mnie 

wojewódzkie rady bezpieczeństwa ruchu drogowego, 

wyrażając zaniepokojenie wciąż pogarszającą się sytuacją 

ekonomiczną w wojewódzkich ośrodkach ruchu 

drogowego. Zmiany w Prawie o ruchu drogowym 

mające na celu zwiększenie ilości miejsc, w których 

może być przeprowadzany egzamin państwowy na 

prawo jazdy, budzi ich niepokój. Stworzenie nowych 

oddziałów terenowych wojewódzkich ośrodków ruchu 

drogowego będzie miało negatywne skutki społeczne 

i ekonomiczne. 

Utworzenie w 1998 r. wojewódzkich ośrodków 

ruchu drogowego było oparte przede wszystkim na 

równomiernym w skali kraju ich położeniu geograficznym, 

przy jednoczesnym zapewnieniu możliwie 

najlepszych warunków do przeprowadzenia egzaminu 

(infrastruktura drogowa, natężenie ruchu pojazdów 

i pieszych) oraz zapewnieniu rentowności tych 

jednostek, przy stosunkowo niskich opłatach egzaminacyjnych. 

Istotną wadą proponowanych zmian jest umożliwienie 

podejmowania przez władze jednego województwa 

decyzji, które mogą doprowadzić do problemów 

ekonomicznych w województwie sąsiednim. 

Ilustruje to doskonale przykład Ełku. Sejmik Województwa 

Warmińsko-Mazurskiego, podejmując 

ewentualną decyzję o utworzeniu oddziału terenowego 

w Ełku, w niekorzystny sposób wpłynie na sytuację 

finansową istniejącego ośrodka w Suwałkach. 

Utworzenie i utrzymanie każdego dodatkowego miejsca 

egzaminowania wymaga znacznych nakładów 

finansowych. 

Zarówno Ełk, jak i Suwałki leżą na obszarach słabo 

zurbanizowanych o niskiej gęstości zaludnienia, 

a tym samym o stosunkowo niskiej liczbie potencjalnych 

klientów. Już na dzień dzisiejszy ośrodek w Suwałkach 

balansuje na granicy progu rentowności. 

Powstanie miejsca egzaminowania w Ełku spowoduje 

spadek opłacalności ekonomicznej funkcjonowania 

WORD w Suwałkach poniżej progu rentowności, co 

w konsekwencji może doprowadzić do jego zamknięcia. 

Realizacja pozostałych celów statutowych, w tym 

wykonywanie działań dla poprawy bezpieczeństwa 

ruchu drogowego – dla WORD w Suwałkach – nie 

będzie możliwa. 


Ministra z następującym pytaniem: Jaka jest zasad-

168 

ność wprowadzania ww. zmian w ustawie Prawo o 

ruchu drogowym? 




(nr 15686) 



w sprawie propozycji zmian organizacji 

roku szkolnego 

Szanowna Pani Minister! Dyrektorzy szkół zrzeszeni 

w Ogólnopolskim Stowarzyszeniu Kadry Kierowniczej 

Oświaty chcą zmian w szkolnym kalendarzu, 

zgodnie z którymi miałoby być tak jak w 

Niemczech, Finlandii czy – po części – we Francji, 

czyli krótsze wakacje, ale więcej przerw w nauce w 

ciągu roku. 

Stowarzyszenie chce m.in., by rok szkolny zaczynał 

się nie 1 września, ale 15 sierpnia. To skróciłoby 

wakacje o dwa tygodnie. Uczniowie mogliby za to liczyć 

aż na sześć dłuższych przerw w nauce. Poza wakacjami, 

zimowymi feriami, przerwami z okazji świąt 

Bożego Narodzenia i Wielkanocy byłaby jeszcze kilkunastodniowa 

przerwa na przełomie października 

i listopada oraz w kwietniu (bo wtedy dolnośląscy 

specjaliści proponują organizować w szkołach egzaminy, 

w tym maturę). 


Minister z poniższym pytaniem: Jakie jest Pani zdanie 

w ww. sprawie? 




(nr 15687) 



w sprawie przyznawania dotacji 

uczelniom wyższym 

Szanowna Pani Minister! Kryteria przyznawania 

dotacji uczelniom wyższym mają ulec zmianie, dzięki 

czemu najlepsze uczelnie w kraju będą miały szanse 

na większe dotacje. W ubiegłym roku większość 

wniosków złożonych przez te szkoły przepadło w konkursie. 

Najlepsze uczelnie techniczne w kraju głośno 

zaprotestowały, twierdząc, że ministerstwo zorganizowało 

konkurs na ładne pisanie wniosków i tylko to 

się liczyło przy przyznawaniu wniosków. W tym roku 

postanowiono zmienić kryteria, po raz pierwszy w 

życie wejść mają punkty za wyróżniającą ocenę przyznawaną 

przez Państwową Komisję Akredytacyjną. 

Więcej punktów dostaną też projekty obejmujące staże 

studenckie u pracodawców. Lista kierunków zamawianych 

zostanie ogłoszona prawdopodobnie na 

początku maja, do rozdania jest 200 mln zł. 



1. Jaką formę konkursu proponuje kierowany 

przez Panią resort w celu równego oceniania wszystkich 

wyższych uczelni w kraju? 

2. Jakie szanse na uzyskanie dotacji mają uczelnie 

z takich ośrodków jak Polska północno-wschodnia? 




(nr 15688) 



w sprawie stanu prawnego dotyczącego 

zakładania szkół publicznych przez osoby 

prawne inne niż jednostki samorządu 

terytorialnego lub osoby fizyczne 

Szanowna Pani Minister! Interpelacja w sprawie 

stanu prawnego zakładania szkół publicznych przez 

osoby prawne inne niż j.s.t. lub osoby fizyczne. 

Problem pierwszy: 

Do 21 kwietnia 2009 r. art. 58 ust. 3 ustawy o 

systemie oświaty brzmiał następująco: 

„3. Założenie szkoły lub placówki publicznej przez 

osobę prawną inną niż jednostka samorządu terytorialnego 

lub osobę fizyczną wymaga zezwolenia: 

1) właściwego organu jednostki samorządu terytorialnego, 

której zadaniem jest prowadzenie szkół i 

placówek publicznych danego typu, wydanego po 

uzyskaniu pozytywnej opinii kuratora oświaty, a w 

przypadku szkół rolniczych i placówek rolniczych 

oraz szkół leśnych także pozytywnej opinii odpowiednio 

ministra właściwego do spraw rolnictwa lub ministra 

właściwego do spraw środowiska; 

2) w przypadku szkół artystycznych – ministra 

właściwego do spraw kultury i ochrony dziedzictwa 

narodowego, wydanego w odniesieniu do szkół realizujących 

kształcenie ogólne po uzyskaniu pozytywnej 

opinii kuratora oświaty”. 

W wyniku nowelizacji ustawy z dnia 19 marca 

2009 r. powyższy ustęp otrzymał brzmienie: 

„3. Założenie szkoły lub placówki publicznej przez 

osobę prawną inną niż jednostka samorządu teryto-

169 

rialnego lub osobę fizyczną wymaga zezwolenia właściwego 

organu jednostki samorządu terytorialnego, 

której zadaniem jest prowadzenie szkół lub placówek 

publicznych danego typu, a w przypadku szkół artystycznych 

– zezwolenia ministra właściwego do spraw 

kultury i ochrony dziedzictwa narodowego”. 

Powyższa zmiana nie znalazła odzwierciedlenia 

w art. 25 nowelizacji ustawy, mówiącym o dostosowaniu 

dotychczasowych przepisów wykonawczych (w 

tym przypadku chodzi o rozporządzenie wydane na 

podstawie art. 58 ust. 5). 

Skutkiem jest sprzeczność zapisu rozporządzenia 

ministra edukacji narodowej i sportu z dnia 4 marca 

2004 r. w sprawie szczegółowych zasad i warunków 

udzielania i cofania zezwolenia na założenie szkoły 

lub placówki publicznej przez osobę prawną lub osobę 

fizyczną w § 4.2 („Zezwolenie na założenie szkoły 

lub placówki publicznej jest udzielane po uzyskaniu 

pozytywnej opinii kuratora oświaty, o której mowa 

w art. 58 ust. 3 ustawy”) a zmienionymi zapisami 

ustawy w art. 58 ust. 3. 

W związku z powyższym zadaję pytanie: Kiedy i 

w jaki sposób MEN zamierza usunąć wskazaną 

sprzeczność? 

Problem drugi: 

Na podstawie art. 5c pkt 3 ustawy właściwym organem 

jednostki samorządu terytorialnego wydającym 

zezwolenie na założenie szkoły publicznej prowadzonej 

przez osobę prawną inną niż j.s.t. lub osobę 

fizyczną jest odpowiednio: wójt (burmistrz, prezydent 

miasta), starosta, marszałek województwa. 

Zgodnie z § 6.1 przywołanego rozporządzenia 

„Udzielenie i odmowa udzielenia zezwolenia na założenie 

szkoły lub placówki publicznej następuje w drodze 

decyzji administracyjnej”. 

Do 21 kwietnia 2009 r. organem odwoławczym od 

powyższej decyzji był kurator oświaty na podstawie 

art. 31 ust. 1 pkt 5 ppkt a ustawy o systemie oświaty. 

Takie rozwiązanie było logiczne, ponieważ zgodnie z 

art. 17 ust. 6 ustawy ustalenie planu sieci szkół publicznych 

przez radę gminy lub radę powiatu wymagało 

pozytywnej opinii kuratora oświaty. Tymczasem 

nowelizacja ustawy z 19 marca 2009 r. skreśliła z art. 

17 ust. 6, ograniczając nadzór do nadzoru wojewody 

nad uchwałami organów stanowiących jednostek samorządu 

terytorialnego. 

Powyższa sytuacja rodzi pytania: 

1. Czy kurator oświaty jest właściwym organem 

odwoławczym w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania 

administracyjnego od decyzji administracyjnych 

udzielenia i odmowy udzielenia zezwolenia 

na założenie szkoły lub placówki publicznej osobie 

prawnej innej niż j.s.t. lub osobie fizycznej? 

2. Jeśli tak, to w oparciu o jakie przesłanki formalne 

i dowody może rozpatrzeć odwołanie od decyzji? 

3. Czy w świetle dokonanej nowelizacji ustawy nie 

należałoby dokonać zmian w art. 31 ustawy o systemie 

oświaty? 

4. Czy w obecnym stanie prawnym organem wyższego 

stopnia w rozumieniu Kodeksu postępowania 

administracyjnego nie powinno być samorządowe 

kolegium odwoławcze? 




(nr 15689) 

Poseł Lech Sprawka 


w sprawie ustawowego zagwarantowania 

waloryzacji minimalnej płacy pracowników 

instytucji PAN 

Szanowna Pani Minister! Zwracam się do Pani 

Minister z interpelacją w sprawie ustawowego zagwarantowania 

waloryzacji minimalnej płacy pracowników 

instytucji PAN. 

Pracownicy Instytutu Immunologii i Terapii Doświadczalnej 

PAN we Wrocławiu zwracają uwagę na 

katastrofalną sytuację finansową kadry naukowej 

instytutów PAN. Wnoszą o sprecyzowanie w ustawie 

o PAN sposobu ustalania przez ministra właściwego 

do spraw nauki minimalnej stawki wynagrodzenia 

zasadniczego pracowników instytutów w sposób analogiczny 

jak dla pracowników uczelni wyższych zatrudnionych 

na takich samych stanowiskach, poprzez 

procentowe odniesienie do kwoty bazowej określonej 

w ustawie budżetowej. 

Do tej pory minimalne stawki wynagrodzeń podlegały 

jedynie kosmetycznym zmianom wymuszonym 

przez podwyższenie obowiązującej w kraju płacy 

minimalnej (w 2009 r. ok. 50 zł brutto). Przy obowiązującej 

w 2009 r. kwocie wynagrodzenia minimalnego 

– 1276 zł, minimalna kwota miesięcznego 

wynagrodzenia zasadniczego brutto adiunkta w instytucie 

PAN wynosi 1890 zł, natomiast w uczelni 

wyższej – 2710 zł. 

W sytuacji stałych wysiłków w kierunku podwyższania 

płac pracownikom uczelni wyższych państwo 

polskie powinno być stać również na stworzenie niewielkiej 

grupie osób (ok. 8000) warunków godziwego 

wynagrodzenia. 


odpowiedź na pytanie: Czy wobec przedstawionych 

argumentów ministerstwo ustawowo zagwarantuje 

waloryzację minimalnej płacy pracowników instytucji 

PAN poprzez związanie jej z kwotą bazową? 

Z poważaniem 


Poseł Jadwiga Wiśniewska

170 


(nr 15690) 


w sprawie przekazania środków dla 

Komendy Powiatowej Państwowej Straży 

Pożarnej w Augustowie 

Szanowny Panie Ministrze! Państwowa Straż Pożarna 

jest zorganizowaną formacją, do której głównych 

zadań należy zajmowanie się prewencją i walką 

z pożarami oraz innymi zagrożeniami dla zdrowia i 

życia ludzkiego, dobytku oraz środowiska naturalnego. 

Przedmiotowa formacja ma szczególne znacznie 

w przypadku usuwania skutków klęsk żywiołowych 

i katastrof, gdyż najczęściej to właśnie oni w pierwszej 

kolejności pojawiają się na miejscu zdarzenia. 

Jedną z takich jednostek niosących pomoc w ww. 

przypadkach jest Komenda Powiatowa Państwowej 

Straży Pożarnej w Augustowie. 



1. Czy w najbliższym czasie Komenda Powiatowej 

Państwowej Straży Pożarnej w Augustowie otrzyma 

dodatkowe środki na funkcjonowanie oraz zakup nowego 

sprzętu? 

2. Jeśli tak, to kiedy to nastąpi? 

3. W jakiej wysokości nastąpi dofinansowanie? 

4. Czy przewidywane jest wsparcie w innych formach? 





(nr 15691) 


w sprawie zapewnienia dostaw prądu 

dla oddziału firmy Pronar w Narewce 

Szanowny Panie Premierze! Firma Pronar z siedzibą 

w Narwi rozpoczęła działalność w 1989 r. i jest 

wiodącym producentem maszyn rolniczych w Polsce 

i na świecie. Produkcja prowadzona jest w kilku fabrykach 

zlokalizowanych w województwie podlaskim, 

w tym m.in. w Narwi, Strabli i Narewce, gdzie 

jest zatrudnionych niemal 1600 osób. To właśnie w 

tym ostatnim zakładzie planowane było zwiększenie 

zatrudnienia o 300 osób. 

Zwiększenie zatrudnienia w tej części województwa 

podlaskiego, praktycznie pozbawionej przemysłu, 

ma zupełnie zasadnicze znaczenie. Od dłuższego 

czasu brak jest jednak woli rozwiązania tego problemu. 

Niezmiennie przedstawiana jest argumentacja 

o brakach w infrastrukturze, zdezelowanych liniach 

energetycznych i praktycznie nie robi się nic w tej 

sprawie. 


do Pana Prezesa Rady Ministrów z następującymi 

pytaniami: 


sytuacji? 

2. Kiedy nastąpi zwiększenie mocy przesyłowej w 

tym regionie, tak aby zakład Pronar w Narewce mógł 

zwiększyć produkcję i zatrudnić dodatkowych 300 

pracowników? 

3. Jakie działania zostaną podjęte, aby taka sytuacja 

nie miała miejsca w przyszłości? 





(nr 15692) 


w sprawie nadania imienia 18. Pułkowi 

Rozpoznawczemu w Białymstoku 

Szanowny Panie Ministrze! Jedną z cech charakterystycznych 

polskich jednostek wojskowych jest 

nawiązywanie do chlubnych tradycji historycznych 

jednostek Wojska Polskiego. Kombatanci białostoccy 

zasygnalizowali mi problem nazwy nowo utworzonej 

jednostki wojskowej w Białymstoku przy ul. Kawaleryjskiej. 

Wskazywali oni na potrzebę nazwania 18. 

Pułku Rozpoznawczego imieniem 10. Pułku Ułanów 

w nawiązaniu do faktu, że jednostka ta stacjonowała 

w tym miejscu przed wojną, jednocześnie odegrała 

istotną rolę w kampanii wrześniowej 1939 r. i na 

trwale zapisała się w pamięci białostoczan. 



1. Dlaczego dotychczas nie podjęto decyzji w sprawie 

imienia jednostki wojskowej w Białymstoku przy 

ul. Kawaleryjskiej? 

2. Jakie propozycje są rozważane? 

3. Jakie argumenty przemawiają za takim właśnie 

wyborem? 

4. Jaki jest tryb wyboru? 

5. Kiedy zostanie podjęta decyzja w tej sprawie? 



Poseł Jarosław Matwiejuk

171 


(nr 15693) 


w sprawie przekazania dodatkowych 

środków dla Komendy Powiatowej Policji 

w Augustowie w związku ze wzrostem 

przestępczości w woj. podlaskim 

Szanowny Panie Ministrze! Województwo podlaskie 

od lat było stawiane jako wzór pod względem 

bezpieczeństwa oraz malejącej liczby przestępstw i 

tym samym zwiększenia się ich wykrywalności. Niestety 

statystki za 2009 r. nie napawają optymizmem, 

gdyż liczba zgłoszonych przestępstw wzrosła z 24 190 

przestępstw w 2008 r. do 24 260 w 2009 r. Pomimo 

iż wzrost nie jest znaczący, niepokoi spadek wykrywalności 

sprawców poszczególnych czynów. Przede 

wszystkim wzrosła liczba kradzieży samochodów, 

kradzieży z włamaniem oraz samych kradzieży. Niestety 

wraz ze wzrostem liczby ww. czynów zmalała 

też niestety ich wykrywalność. Obecna trudna sytuacja 

ma też związek w niskimi nakładami środków, 

jakie otrzymuje Komenda Powiatowa Policji w Augustowie, 

gdyż poczynione oszczędności znacząco 

utrudniają pracę funkcjonariuszy. 




sytuacji? 

2. Czy w związku ze wzrostem przestępczości w 

woj. podlaskim w 2009 r. Komenda Powiatowa Policji 

w Augustowie otrzyma dodatkowe środki na walkę 

z nią? 

3. Jeśli tak, to kiedy to nastąpi i w jakiej będą 

wysokości? 

4. Czy przewidywane jest wsparcie w innej formie? 





(nr 15694) 


w sprawie żywienia pozajelitowego 

i dojelitowego 

Szanowny Panie Premierze! Żywienie pozajelitowe 

jest formą leczenia bardzo skutecznego w 

przypadku wyniszczeń organizmu z racji przeróżnych 

powikłań zdrowotnych, kiedy układ pokarmowy 

pacjenta nie jest w stanie wchłonąć wystarczających 

ilości substancji odżywczych niezbędnych 

do jego poprawnego funkcjonowania. Żywienie pozajelitowe 

w warunkach domowych funkcjonuje 

doskonale w naszym kraju od ponad dwudziestu 

pięciu lat i uznawane jako jedna z najbezpieczniejszych 

terapii tego typu na świecie. 

Dotychczas przez lata pacjenci albo ich najbliżsi 

wykonywali te mieszaniny żywieniowe w domu, po 

wcześniejszym gruntownym przeszkoleniu w wyspecjalizowanych 

klinikach na terenie kraju. Wszystko 

funkcjonowało w oparciu o rozporządzenie prezesa 

Narodowego Funduszu Zdrowia, które zezwalało 

nam, pacjentom na przygotowywanie tych mieszanin. 

Precyzowało niejasne zapisy w ustawie Prawo farmaceutyczne 

z 2001 r. 

W ostatnim czasie pojawiły się informacje o planach 

cofnięcia pacjentom zgody na przygotowywanie 

mieszanin do żywienia poza- i dojelitowego w warunkach 

domowych. Tym samym wracają plany 

wprowadzenia do obecnie działającego systemu pośrednika 

w postaci farmaceutów i kilku zakładów 

opieki zdrowotnej, co będzie się wiązać z dodatkowymi 

kosztami, jakie pochłoną te ww. instytucje. 


do Pana Premiera z następującymi pytaniami: 


sytuacji? 

2. Czy w związku z planowaną zmianą przepisów 

były przeprowadzone konsultacje ze środowiskiem 

lekarskim oraz samymi pacjentami jako najbardziej 

zainteresowanymi przedmiotową kwestią? 

3. Jeśli tak, to ile razy się one odbyły? 

4. Jeśli nie miały miejsca, to dlaczego? 

5. Jakie były rzeczywiste powody cofnięcia pacjentom 

zgody na przygotowywanie mieszanin do żywienia 

poza- i dojelitowego w warunkach domowych? 

6. Jakie są powody wprowadzenia pośredników w 

postaci farmaceutów i zakładów opieki zdrowotnej? 

7. Jaki będzie koszt utrzymania ww. podmiotów 

w związku z obowiązkiem ich pośrednictwa? 

8. Czy gotowe mieszaniny (z półproduktów) mogą 

stanowić zagrożenie dla zdrowia pacjentów w porównaniu 

do przygotowywanych w warunkach domowych? 

9. Jak będzie wyglądać forma dystrybucji tych gotowych 

mieszanin żywieniowych? 

10. Czy w związku z planowaną dystrybucją nie 

można mówić o swoistym ograniczaniu wolności pacjentów, 

którzy muszą podporządkować się tym dostawom? 



Poseł Jarosław Matwiejuk

172 


(nr 15695) 


w sprawie możliwości podjęcia dodatkowej 

pracy przez osoby otrzymujące zasiłki 

Szanowna Pani Minister! Sprawa, z którą występuję, 

dotyczy sytuacji osób otrzymujących zasiłki. 

Często są to osoby, które mają orzeczone grupy inwalidzkie 

i nie pracują, a zasiłek to ich jedyne źródło 

utrzymania. Z powodu dolegliwości zdrowotnych nie 

są w stanie pracować na cały etat, jednak trudna 

sytuacja materialna związana z niskimi świadczeniami 

socjalnymi zmusza ich do szukania dodatkowych 

źródeł dochodu, aby przetrwać od pierwszego 

do pierwszego. Jednak w tym momencie pojawia się 

problem, ponieważ gdyby chcieli pracować choćby 

kilka godzin tygodniowo, to automatycznie straciliby 

zasiłek. I tak koło niemocy się zamyka, a żenująco 

niski poziom pomocy społecznej uniemożliwia im 

godne funkcjonowanie w społeczeństwie. 

Szanowna Pani Minister, proszę o odpowiedź na 


1. Dlaczego osoby otrzymujące zasiłki z pomocy 

społecznej tracą je, gdy chcą podjąć dodatkową pracę, 

aby poprawić swoją sytuację materialną? 

2. Czy nie należałoby stworzyć tym osobom warunków, 

aby mogły pracować w niepełnym wymiarze 

godzin? 

3. Jaka istnieje możliwość zmian w prawodawstwie, 

aby zmienić istniejące przepisy w tej kwestii? 

Z poważaniem 

Włocławek, dnia 7 kwietnia 2010 r. 

Poseł Łukasz Zbonikowski 


(nr 15696) 


w sprawie przyznania rent dzieciom 

upośledzonym 

Szanowna Pani Minister! Sprawa, z którą występuję, 

dotyczy przyznawania rent dla dzieci upośledzonych. 

Według obecnych przepisów renta taka należy 

się dopiero od momentu ukończenia 18. roku 

życia chorego dziecka, a przecież w przypadku trwałego 

uszczerbku na zdrowiu, trwającego od urodzenia, 

koszty opieki i potrzeby, a także stan psychofizyczny 

takiej osoby nie ulegają zmianie w momencie 

skończenia 18 lat. Stąd propozycja, poparta przez 

wielu rodziców borykających się z tą trudną sytuacją, 

aby obniżyć wiek przyznawania renty na dzieci niepełnosprawne 

umysłowo. 

Warto zwrócić uwagę na fakt, że sytuacja rodziców, 

którzy opiekują się dziećmi niepełnosprawnymi, 

często jest bardzo trudna ze względu na niski poziom 

świadczeń socjalnych, a także niemożność pogodzenia 

życia zawodowego z opieką nad chorą osobą. System 

przyznawania pomocy ze strony państwa wciąż 

kuleje, dlatego powyższa propozycja wydaje się być 

godna uwagi i analizy ze strony Ministerstwa Pracy 

i Polityki Społecznej. 

Szanowna Pani Minister, proszę o odpowiedź na 


1. Czy istnieje możliwość, aby obniżyć wiek przyznawania 

rent dla dzieci upośledzonych umysłowo? 

2. Jakie działania podejmuje Minister Pracy i Polityki 

Społecznej, aby ułatwić osobom niepełnosprawnym 

umysłowo funkcjonowanie w społeczeństwie? 

Z poważaniem 

Włocławek, dnia 7 kwietnia 2010 r. 

Poseł Łukasz Zbonikowski 


(nr 15697) 


w sprawie kolejnego przesunięcia terminu 

budowy obwodnicy Inowrocławia 

Szanowny Panie Ministrze! W związku z tym, iż 

zwracają się do mnie mieszkańcy Inowrocławia, którzy 

czują się oszukani przez rząd oraz zaniepokojeni 

kolejnym przesunięciem terminu budowy obwodnicy 

miasta, zwracam się do Pana Ministra w tej sprawie. 

Obwodnica Inowrocławia jest bezsprzecznie konieczna, 

by lokalna społeczność mogła normalnie 

funkcjonować, a jej domy przestały być degradowane 

przez zintensyfikowany ruch ciężarowy. Niedopuszczalna 

jest również obecna sytuacja ze względu na 

zanieczyszczenie powietrza w jednym z największych 

miast uzdrowiskowych. 

Inowrocławianie czują się bezradni w walce z 

taką sytuacją, gdy prawie cały ruch samochodowy 

przebiega przez centrum w pobliżu strefy uzdrowiskowej. 

Przejawem ich determinacji był zeszłoroczny 

protest, który zorganizowali w celu zwrócenia uwagi 

rządzących na ten istotny problem. Mieszkańcy liczą, 

że obwodnica przyniesie oprócz spokojnych i bezpiecznych 

ulic także szansę rozwoju gospodarczego 

całego regionu, a co za tym idzie, pracę dla jego 

mieszkańców. 

Jeszcze w styczniu bieżącego roku minister infrastruktury 

Cezary Grabarczyk na spotkaniu z samorządowcami 

w Toruniu poinformował, że pod koniec 

2010 r. ruszy budowa obwodnicy Inowrocławia, gdyż

173 

jego zdaniem została zaliczona do inwestycji towarzyszących 

przygotowaniom mistrzostw Euro 2012. 

Dwa miesiące po tej deklaracji ministra dowiaduję 

się z „Programu przebudowy dróg krajowych”, zamieszczonego 

na stronie internetowej Generalnej 

Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad, o kolejnym 

przesunięciu terminu realizacji tak ważnej nie tylko 

dla miasta, ale przede wszystkim dla regionu i transportu 

krajowego. 

Tym bardziej jestem zbulwersowany faktem, iż 

Pański rząd nie realizuje umowy, która została zawarta 

w 2006 r. pomiędzy koncernem Sharp, inwestującym 

w Łysomicach k. Torunia, a ówczesnym 

rządem Prawa i Sprawiedliwości. Zgodnie z tą umową 

budowa obwodnicy Inowrocławia miała zostać 

zrealizowana do końca 2009 r. 

Biorąc pod uwagę uzasadnione rozgoryczenie 

mieszkańców powiatu inowrocławskiego, zwracam 

się z uprzejmą prośbą o odpowiedzi na następujące 

pytania: 

1. Jakie są powody kolejnego przesunięcia terminu 

budowy obwodnicy Inowrocławia? 

2. Czy kolejne przesunięcie terminu budowy obwodnicy 

Inowrocławia jest próbą łatania dziury budżetowej? 

3. Czy 30 kwietnia to ostateczny termin zakończenia 

prac nad projektem budowlanym? 

4. Obwodnica Inowrocławia miała być alternatywnym 

połączeniem Poznania i Gdańska. W takim 

razie jak zamierza się skomunikować te miasta na 

Euro 2012? 




(nr 15698) 

Poseł Tomasz Latos 


w sprawie zmiany zapisów ustawy 

o świadczeniach rodzinnych, 

uniemożliwiających przyznanie świadczenia 

pielęgnacyjnego z tytułu rezygnacji 

z zatrudnienia w celu sprawowania opieki 

nad niepełnosprawną osobą pozostającą 

w związku małżeńskim 

Szanowna Pani Minister! Działając na prośbę 

osób opiekujących się niepełnosprawnymi rodzicami 

oraz na podstawie ustawy o wykonywaniu mandatu 

posła i senatora (Dz. U. z 2003 r. Nr 221, poz. 2199, 

z późn. zm.), proszę o podjęcie działań w przedstawionej 

poniżej sprawie. 

Ustawa o świadczeniach rodzinnych uniemożliwia 

przyznanie świadczenia pielęgnacyjnego z tytułu 

rezygnacji z zatrudnienia w celu sprawowania 

opieki nad niepełnosprawną osobą pozostającą w 

związku małżeńskim. Obowiązujące przepisy prawa 

krzywdzące są szczególnie dla ciężko chorych małżonków 

posiadających znaczny stopień niepełnosprawności, 

kiedy obydwoje wymagają stałej opieki. 

Dzieci takich osób, mimo iż opiekują się obojgiem 

rodziców, nie mogą liczyć na przyznanie świadczenia 


Obecny stan prawny jest bardzo niesprawiedliwy. 

Wyłączenie z kręgu osób, którym przysługuje świadczenie 

pielęgnacyjne tych, którzy pozostają w związku 

małżeńskim, jest niezrozumiałe i krzywdzące. 

Koszty opieki nad dwojgiem schorowanych ludzi są 

nieporównywalnie większe niż nad jednym. Nieuzasadnione 

jest, by prawo dyskryminowało ludzi w takiej 

sytuacji. Osoby, które rezygnują z pracy zawodowej, 

by opiekować się chorymi rodzicami, powinni 

być raczej przez państwo wspierane. 



1. Czy ministerstwo dostrzega problem? 

2. Czy możliwe jest, żeby świadczenie pielęgnacyjne 

mogło być przyznawane również osobom, które 

chcą zrezygnować z pracy, aby zaopiekować się niepełnosprawnymi 

osobami pozostającym w związku 

małżeńskim (np. rodzicami)? 

3. Czy ministerstwo rozważa wprowadzenie dodatkowych 

instrumentów wspierających osoby rezygnujące 

z pracy, by opiekować się chorymi krewnymi? 

Z poważaniem 



(nr 15699) 

Poseł Kazimierz Moskal 



o transporcie kolejowym oraz niektórych 

innych ustaw, który przewiduje całkowitą 

likwidację Straży Ochrony Kolei 

W nawiązaniu do pisma, które otrzymałem od 

przedstawicieli związków zawodowych działających 

przy Komendzie Głównej Straży Ochrony Kolei, 

chciałbym poruszyć temat projektu ustawy o zmianie 


ustaw. 

Wyżej wymieniony projekt ustawy zakłada likwidację 

Straży Ochrony Kolei i przejęcie przez Policję 

niewielkiej części obszarów kolejowych. Pozostały teren 

kolejowy i mienie na obszarze kolejowym (ok. 20 

tys. km linii) według projektu ma pozostać w rękach 

firm ochroniarskich, które nie posiadają wszystkich 

odpowiednich do tego rodzaju służby uprawnień.

174 

Obecnie nad bezpieczeństwem obywateli czuwa 3 

tys. funkcjonariuszy SOK, natomiast po wejściu proponowanych 

zmian będzie to 1 tys. policjantów, co 

przyczyni się do zmniejszenia bezpieczeństwa oraz pozbawienia 

pracy 3 tys. wykwalifikowanych osób. Należy 

również wspomnieć, że przewidywany koszt zmian 

to ok. 170 mln zł, natomiast koszt związany z przekształceniem 

istniejącej formacji byłby o wiele niższy. 

Szanowny Panie Ministrze, w związku z powyższym 

bardzo proszę o odpowiedź na pytanie: Czy 

zwiększenie uprawnień funkcjonariuszom SOK w 

celu poprawy bezpieczeństwa na całym obszarze kolejowym 

nie byłoby lepszym rozwiązaniem? 



(nr 15700) 


Poseł Zbigniew Babalski 

w sprawie kolejowych połączeń 

komunikacyjnych między Suwałkami 

a Warszawą i innymi dużymi miastami 

w Polsce 

Szanowny Panie Ministrze! Suwałki są miastem 

stanowiącym ostatnią stację kolejową w krajowej sieci 

połączeń międzymiastowych. Fakt ten powoduje, że 

ruch podróżnych dojeżdżających do tego miasta, jako 

końcowego węzła kolejowego, jest mniejszy niż w przypadku 

miast podobnej wielkości położonych na liniach 

przelotowych. Mieszkańcy Suwałk, drugiego pod 

względem wielkości miasta w stosunkowo słabo zurbanizowanym 

regionie, nie mogą być jednak karani 

ze względu na miejsce urodzenia i zamieszkania, a 

takie jest coraz powszechniejsze odczucie wynikające 

z różnych decyzji podejmowanych w ostatnim czasie. 

Jedną z przyczyn takiej oceny są rozstrzygnięcia oddalające 

w czasie jakiekolwiek szanse na zbudowanie 

nowoczesnych dróg i obwodnic wokół miast, inną – 

nieracjonalna zmiana przebiegu przyszłej linii kolejowej 

Rail Baltica i opóźnienia w jej planowanej modernizacji, 

kolejną – sukcesywne redukowanie liczby połączeń 

kolejowych między Suwałkami a Warszawą 

jako stolicą Polski i innymi dużymi miastami. 

Liczba kolejowych połączeń międzymiastowych 

na tej trasie w ostatnich latach jest coraz mniejsza. 

Niemal przy każdej korekcie rozkładu jazdy pojawia 

się zagrożenie likwidacją kolejnych pociągów. Występowałem 

w tych sprawach kilkakrotnie, ponieważ za 

każdym razem zwracali się do mnie, jako posła reprezentującego 

ten region, z prośbą o interwencję 

mieszkańcy Suwałk, Augustowa, Białegostoku i innych 

miast i miejscowości położonych na trasie Suwałki 

– Warszawa, a także pracownicy PKP, których 

miejsca pracy stawały się siłą rzeczy zagrożone. 

W ostatnich dniach otrzymałem informację, że 

spółka PKP InterCity zamierza w korekcie rozkładu 

jazdy z dniem 1 czerwca 2010 r. zlikwidować pociąg 

relacji Suwałki – Wrocław przez Olecko, Ełk, Olsztyn, 

Toruń, Poznań odjeżdżający ze stacji Suwałki o 

godz. 8.36. Zmiana miałaby polegać na tym, że pociąg 

ten rozpoczynałby bieg ze stacji Białystok przez 

Grajewo, Ełk, co oznaczałoby likwidację całorocznego 

połączenia na odcinku Suwałki – Olecko – Ełk. 

Zamiast tego miałoby zostać uruchomione połączenie 

sezonowe Suwałki – Wrocław przez Olecko, Ełk, 

Olsztyn, Działdowo, Warszawę funkcjonujące tylko 

w okresie letnim od 26 czerwca do 31 sierpnia. Zmiana 

taka oznaczałaby w istocie redukcję kolejnego stałego 

połączenia ze stacji Suwałki do większych miast 

– Ełku, Olsztyna, Torunia, Poznania, Gdańska, Wrocławia. 

Z pociągu tego korzystają studenci dojeżdżający 

na uczelnie w tych miastach i inni podróżni. 

Jest oczywiste, że nie wszystkie linie kolejowe 

mogą być jednakowo opłacalne pod względem ekonomicznym. 

Uzależnione jest to od wielu czynników, 

m.in. od gęstości zaludnienia danego obszaru, który 

jest przesłanką natury obiektywnej. Nie może być 

jednak tak, że mieszkańcy terenów mniej zaludnionych 

są odcięci od świata i traktowani jak obywatele 

gorszej kategorii – powtórzę to raz jeszcze – z racji 

swojego miejsca urodzenia czy zamieszkania. Polskie 

koleje mają nadal w swojej nazwie przymiotnik „państwowe”, 

a to oznacza, że muszą, poza działalnością 

biznesową, wypełniać również rolę instytucji użyteczności 

publicznej, niezależnie od tego, czy taką 

kwalifikację prawną nadano formalnie temu podmiotowi, 

zwłaszcza że w dalszym ciągu mamy do czynienia 

z jego dominującą, monopolistyczną pozycją na 

rynku połączeń w komunikacji kolejowej. 

Dofinansowaniu pociągów na terenach nierentownych 

służą dotacje budżetowe, z których korzystają 

Polskie Koleje Państwowe i aspekt ten powinien 

mieć istotne znaczenie przy podejmowaniu decyzji o 

obsłudze określonych linii i połączeń. Żaden region 

Polski, żaden jej obszar nie może zostać wyłączony z 

sieci komunikacji kolejowej, zwłaszcza tam, gdzie istnieje 

odpowiednia infrastruktura, bo jest to jeden z 

czynników spójności, zrównoważonego rozwoju i wyrównywania 

szans społecznych i gospodarczych regionów 

i szans życiowych polskich obywateli, a nawet 

jeden z elementów szeroko rozumianej sprawiedliwości 

społecznej. 

Kierując się troską o rozwój północno-wschodniego 

regionu Polski i jakości życia jego mieszkańców, 

na podstawie art. 14 ust. 1 pkt 7 ustawy o wykonywaniu 

mandatu posła i senatora (Dz. U. z 2003 r. Nr 

221, poz. 2199) zwracam się do Pana Ministra o spowodowanie, 

by Polskie Koleje Państwowe nie pozbawiały 

niektórych części kraju kolejowych połączeń 

komunikacyjnych z jego pozostałymi obszarami oraz 

o udzielenie odpowiedzi na następujące pytania: 

1. Czy PKP InterCity odstąpi od zamiaru likwidacji 

kolejnych połączeń kolejowych między Suwałkami 

a Warszawą i innymi dużymi miastami w Polsce?

175 

2. Czy Pan Minister skorzysta z posiadanych instrumentów, 

aby zadbać o racjonalne, podyktowane 

nie tylko względami finansowymi, ale i społecznymi 

rozwiązania komunikacyjne zapewniające mieszkańcom 

wszystkich części kraju możliwość przemieszczania 

się dzięki usługom Polskich Kolei Państwowych? 

3. Czy istnieje możliwość wyeliminowania absurdów 

w korelacji pomiędzy poszczególnymi połączeniami 

kolejowymi, które utrudniają życie podróżnym, 

zniechęcają do korzystania z usług PKP i obniżają 

wynik ekonomiczny przedsiębiorstwa (jako przykład 

takiego absurdu może posłużyć fakt, że przywoływany 

w niniejszej interpelacji pociąg relacji Suwałki 

– Wrocław przyjeżdża do stacji Olsztyn o godz. 

13.56, a pociąg do Szczecina odjeżdża ze stacji Olsztyn 

o 7 (siedem) minut wcześniej, tj. o godz. 13.49, co 

uniemożliwia przesiadkę podróżujących z Suwałk czy 

Ełku do Gdańska, Gdyni czy Szczecina, którzy muszą 

czekać na następne bezpośrednie połączenia do 

tych miast niemal 3 godz. – do 16.52)? 




(nr 15701) 


Poseł Jarosław Zieliński 

w sprawie zarządzania i nadzoru 

nad ochroną przyrody na terenie 

woj. podkarpackiego w zakresie parków 

krajobrazowych 


Ministra w sprawie zarządzania i nadzoru nad ochroną 

przyrody na terenie województwa podkarpackiego 

oraz realizacji zadań ustawowych w zakresie parków 

krajobrazowych działających na terenie województwa 

podkarpackiego. 

Na terenie województwa podkarpackiego działają 

dwa zespoły parków krajobrazowych: Zespół Karpackich 

Parków Krajobrazowych w Krośnie oraz Zespół 

Parków Krajobrazowych w Przemyślu. Pod administracją 

Zespołu Karpackich Parków Krajobrazowych 

w Krośnie znajduje się obszar czterech parków krajobrazowych 

o łącznej powierzchni 130 803,75 ha: Jaśliski 

Park Krajobrazowy, Park Krajobrazowy Doliny 

Sanu, Ciśniańsko-Wetliński Park Krajobrazowy, 

Czarnorzecko-Strzyżowski Park Krajobrazowy. Zespół 

Parków Krajobrazowych w Przemyślu administruje 

również czterema parkami krajobrazowymi: 

Pogórza Przemyskiego, Gór Słonnych, Południoworoztoczańskim 

i Puszczy Solskiej o łącznej powierzchni 

141 806 ha. Powierzchnia parków jest rozrzucona na 

wielkim obszarze. Zasięg terytorialny Zespołu Karpackich 

Parków Krajobrazowych w Krośnie obejmuje 

8 powiatów, w tym 21 gmin, 152 sołectwa, a jednocześnie 

12 nadleśnictw. Zasięg terytorialny Zespołu Parków 

Krajobrazowych w Przemyślu natomiast – 6 powiatów, 

w tym 17 gmin, a zarazem 9 nadleśnictw. Na 

stałe współpracuje w zakresie edukacji z 109 szkołami 

podstawowymi i gimnazjalnymi. 

Parki krajobrazowe położone na terenie województwa 

podkarpackiego wielotorowo realizują ustawowe 

zadania z zakresu edukacji i ochrony środowiska. 

W Zespole Karpackich Parków Krajobrazowych 

w Krośnie regularnie są prowadzone zajęcia kameralne 

dla uczniów szkół podstawowych, gimnazjów i 

szkół ponadgimnazjalnych (w latach 1995–2009 

uczestniczyły w nich razem 40 893 osoby) oraz zajęcia 

terenowe z młodzieżą na ścieżkach przyrodniczych 

i w rezerwatach przyrody z wykorzystaniem 

różnych pomocy dydaktycznych (np. lornetki, atlasy 

roślin i zwierząt). Dodatkowo prowadzone są spotkania 

z młodzieżą w szkołach w postaci pogadanek 

i prelekcji oraz stała współpraca ze szkołami w zakresie 

edukacji ekologicznej, jak również ze szkołami 

zawodowymi i uczelniami w formie praktyk studenckich, 

prac semestralnych i dyplomowych. Ponadto 

Zespół Karpackich Parków Krajobrazowych w Krośnie 

bierze czynny udział w inicjowaniu imprez proekologicznych 

oraz w organizowaniu wystaw fotograficznych 

i ekspozycji przyrodniczych, a także współorganizuje 

imprezy o charakterze edukacyjnym 

(m.in.: Międzynarodowy Dzień Ziemi, sejmik ekologiczny, 

konkurs ekologiczny). Duże znaczenie mają 

publikacje i częste kontakty z prasą. Obok działań z 

zakresu edukacji ekologicznej jest propagowana działalność 

turystyczna zarówno z dziedziny turystyki 

pieszej, jak i kwalifikowanej (w tym rowerowej). Przy 

czym jest ona prowadzona we współpracy z gospodarstwami 

agroturystycznymi. Należy podkreślić 

fakt, że obszar karpackich parków krajobrazowych 

znajduje się w sferze turystycznego zainteresowania 

jako teren o wybitnych walorach przyrodniczych, 

krajobrazowych i wypoczynkowych. 

Zespół Parków Krajobrazowych w Przemyślu, w 

dziedzinie zadań z zakresu ochrony przyrody, zajmuje 

się: inwentaryzacją siedlisk przyrodniczych, stanowisk 

roślin, zwierząt i grzybów objętych ochroną 

gatunkową oraz ich siedlisk, a także zasługujących 

na ochronę tworów i składników przyrody nieożywionej; 

identyfikacją i oceną istniejących i potencjalnych 

zagrożeń wewnętrznych i zewnętrznych parku krajobrazowego 

oraz wnioskowaniem o podejmowanie 

działań mających na celu eliminowanie lub ograniczenie 

tych zagrożeń i ich skutków w celu poprawy 

funkcjonowania i ochrony parku krajobrazowego. 

Dodatkowo, w ramach promocji wartości przyrodniczych, 

historycznych, kulturowych i turystycznych 

parków krajobrazowych, jest prowadzona edukacja 

przyrodnicza w szkołach i wśród miejscowego społeczeństwa 

oraz gromadzona dokumentacja dotycząca 

ww. walorów podkarpackiej przyrody. Zwraca uwagę

176 

ożywiona współpraca z samorządami, zarządcami 

obszarów parków krajobrazowych, organizacjami 

ekologicznymi i innymi podmiotami mającymi związek 

z ochroną parków krajobrazowych. 

Zarówno Zespół Karpackich Parków Krajobrazowych 

w Krośnie, jak i Zespół Parków Krajobrazowych 

w Przemyślu bardzo dobrze wywiązują się z 

realizacji zadań ustawowych, jednakże, ze względu 

na utworzenie Regionalnej Dyrekcji Ochrony Środowiska 

w Rzeszowie, znacząco pogorszyło się funkcjonowanie 

obu jednostek. Regionalna Dyrekcja Ochrony 

Środowiska w Rzeszowie została utworzona w 

znacznym stopniu kosztem zespołów parków krajobrazowych 

w Krośnie i Przemyślu. Do jednostki w 

Rzeszowie przeszła część pracowników obu ww. jednostek, 

została przekazana część środków budżetowych 

oraz część majątku. Obsada kadrowa oraz budżet 

zespołów parków krajobrazowych zostały znacznie 

uszczuplone, jednakże nie zmieniono zakresu 

ustawowych zadań dla służb parków krajobrazowych. 

Dotychczasowe zadania realizowane przez parki 

krajobrazowe w zakresie ustalonym ustawą o 

ochronie przyrody nie zostały przekazane do RDOŚ 

i nadal pozostają w zakresie działania służby parków. 

W efekcie pracownikom pozostającym w zespole zostały 

rozszerzone zakresy obowiązków o zadania, 

które wykonywali pracownicy przekazani do RDOŚ 

w Rzeszowie, bez przyznania im dodatkowego wynagrodzenia. 

Takie rozwiązanie wpływa na pogorszenie 

realizacji ustawowych zadań zarówno w zakresie 

edukacji, jak i ochrony przyrody. 



1. Czy w ministerstwie jest zauważany problem 

potrzeby uporządkowania systemu ochrony przyrody 

m.in. poprzez ujednolicenie przepisów w zakresie 

ochrony przyrody dotyczących funkcji i uprawnień 

dyrektora parku krajobrazowego oraz dyrektora parku 

narodowego? 

2. Czy nie byłoby skutecznym rozwiązaniem określenie 

zasad i zakresu porozumienia między regionalnym 

dyrektorem ochrony środowiska a dyrektorem 

parku krajobrazowego dotyczących współpracy 

w zakresie realizacji zadań powierzonych regionalnemu 

dyrektorowi w ustawie? 

3. Czy Pan Minister zgadza się z propozycją praktyków 

dotyczącą ustanowienia marszałka województwa 

bądź zarządu województwa organem ochrony 

przyrody i wyposażenia go w odpowiednie kompetencje 

w stosunku do form ochrony przyrody? 

4. Czy zamierza Pan Minister podjąć działania 

mające na celu dofinansowanie służb parków krajobrazowych 

dla odbudowy zasobów kadrowych i sprzętowych 

umożliwiających sprawną realizację zadań? 

Z poważaniem 

Poseł Piotr Babinetz 


(nr 15702) 


w sprawie dostosowania polskich przepisów 

prawa do międzynarodowej konwencji 

regulującej kwestie związane z pochówkiem 

zmarłych osób w kraju i poza jego granicami 

Szanowna Pani Minister! Po śmierci bliskich osób 

rodziny doświadczają ogromnego bólu. Niestety traumę 

z tym związaną potęgują często kłopoty administracyjne 

związane z niejednoznacznością przepisów. 

Obecnie przepisy regulujące kwestie pochówku zmarłych 

osób pochodzą z 1959 r. W ostatnim czasie pojawiło 

się szereg problemów związanych z tym tematem. 

Brakuje przepisów jednoznacznie określających, 

kto i na jakiej zasadzie wydaje akt zgonu (w karetkach 

coraz częściej zamiast lekarzy jeżdżą ratownicy). 

Bardzo istotny jest także problem braku podpisania 

przez Polskę międzynarodowej konwencji regulującej 

kwestię sprowadzania spoza granic kraju 

ciał zmarłych tam osób. Z tego tytułu rodziny takich 

zmarłych napotykają problemy administracyjne ze 

strony sanepidu. W związku z coraz częstszymi naszymi 

wyjazdami za granicę takich przypadków jest 

coraz więcej. 

Podobnie jest z kwestią tzw. ogrodów pamięci. Oddzielny 

temat, wzbudzający wiele kontrowersji to komercyjna 

wystawa ciał zmarłych ludzi. Sprawa ta w 

polskim prawie również jest nieuregulowana, a przypomnę, 

że w wielu krajach obowiązuje zakaz takiej 

publicznej ekspozycji. Uważam, że i w Polsce taki 

zakaz powinien być wprowadzony. 

Wobec powyższych faktów pytam: Czy i kiedy powyższe 

problemy będą w Polsce uregulowane w sposób 

jednoznaczny, zgodny z zasadami moralnymi 

i międzynarodowymi konwencjami? 

Z poważaniem 

Poddębice, dnia 31 marca 2010 r. 

Poseł Piotr Polak 

Krosno, dnia 6 kwietnia 2010 r.

177 


(nr 15703) 


w sprawie zaprzestania realizacji 

kontrowersyjnego pomysłu transportu 

i wtłaczania pod ziemię na terenie gmin 

Wodzierady i Dalików w woj. łódzkim 

milionów ton dwutlenku węgla 

wytworzonego w elektrowni w Bełchatowie 

Szanowny Panie Ministrze! Dwutlenek węgla i 

jego emisja do atmosfery nie od dziś spędza sen z 

powiek nie tylko ekologom, ale i instytucjom unijnym. 

Komisja Europejska już opracowała strategię 

nakładającą na kraje członkowskie stosowne ograniczenia 

w jego emisji. Zdajemy sobie sprawę, że szczególnie 

w Polsce należy wiele zrobić, aby dostosować 

polską gospodarkę do unijnych wymogów w tym zakresie. 

Produkcja energii w naszym kraju oparta 

głównie o paliwa kopalne, węgiel kamienny i brunatny, 

wymaga w zakresie emisji CO 2 

znaczących inwestycji 

i nakładów finansowych. Jednak ostatni pomysł 

polegający na wtłaczaniu dwutlenku węgla pod 

ziemię jest co najmniej kontrowersyjny. 

Mieszkańcy dwóch gmin w woj. łódzkim – Dalikowa 

i Wodzierad w ostatnich dniach i tygodniach są 

przerażeni pomysłem i wizją wtłaczania pod ziemię 

na ich terenach milionów ton dwutlenku węgla wytwarzanego 

w elektrowni w Bełchatowie. Jak wskazuje 

opinia Centrum Zrównoważonego Rozwoju, ta 

nowa, niezbadana technologia może spowodować w 

przyszłości wiele problemów dla mieszkańców tych 

terenów. Obszar przeznaczony na wtłaczanie w skały 

CO 2 

może zostać wyłączony spod możliwości jakiegokolwiek 

rozwoju i inwestycji. Przy ewentualnych 

wybuchach podziemnych teren ten będzie bezpowrotnie 

zniszczony i niemożliwy do rolniczego użytkowania. 

Podobnie mogą być zagrożone inwestycje geotermalne 

prowadzone w dwóch gminach powiatu 

poddębickiego: Uniejowie i Poddębicach. Gminy te 

sąsiadują z gminą Dalików i w inwestycje geotermalne 

zainwestowały miliony złotych. 

1. Czy ministerstwu jest znany ten kontrowersyjny 

pomysł i czy jakieś uzgodnienia bądź decyzje w 

jego realizacji już zapadły? 

2. Czy nowa, niezbadana w Polsce technologia 

wtłaczania CO 2 

pod ziemię jest bezpieczna dla mieszkańców 

i środowiska? 

3. Dlaczego próbuje się realizować ten kontrowersyjny 

pomysł bez wcześniejszych spotkań z zainteresowanymi 

samorządami i mieszkańcami? 

Z poważaniem 

Poddębice, dnia 31 marca 2010 r. 

Poseł Piotr Polak 


(nr 15704) 


w sprawie podejrzenia działań 

podejmowanych przez wymiar 

sprawiedliwości mających na celu 

oczyszczenie sędziego z podejrzeń 

o spowodowanie wypadku drogowego 

ze skutkiem śmiertelnym, na przykładzie 

sędzi Sądu Rejonowego w Sopocie 

Szanowny Panie Ministrze! W dniu 26 czerwca 

2008 r. na ul. Wielkopolskiej w Gdyni sędzia Sądu 

Rejonowego w Sopocie i zarazem jego wiceprezes brała 

udział w kolizji drogowej, w wyniku której zginął 

prowadzący motocykl pan P. L. 

Z zeznań naocznych świadków przedmiotowego 

zdarzenia wynika, iż do wypadku drogowego doszło 

z winy obu jego uczestników, tj. zarówno P. L. kierującego 

motocyklem, jak i G. C. kierującej samochodem 

osobowym. 

G. C., chcąc włączyć się do ruchu na ul. Wielkopolskiej 

w kierunku Gdyni Głównej z ulicy bocznej, 

na której stała, podejmowała próby wykonania owego 

manewru, jeżdżąc to w tył, to w przód. Zdecydowała 

się włączyć do ruchu w momencie, gdy jej widoczność 

pasa, na który miała zamiar wjechać, była 

w znacznym stopniu ograniczona przez stojący na 

przystanku trolejbus. Nadto w chwili zdarzenia pas 

ruchu w kierunku Gdyni Głównej, na który miała 

zamiar wjechać pani C., był „zakorkowany”, co zmusiło 

ją do zatrzymania się na pasie ruchu, którym 

jechał motocyklista. To jej nagłe wtargnięcie na tor 

jazdy kierowcy motocykla był jedną z przyczyn zderzenia 

się pojazdów i wypadku, w wyniku którego P. 

L. poniósł śmierć na miejscu. Zdaniem instruktora 

jazdy będącego naocznym świadkiem tego zdarzenia, 

kierująca samochodem osobowym nie powinna wjechać 

na pas ruchu motocyklisty w momencie, kiedy 

nie mogła włączyć się do ruchu. 

Należy zatem uznać, że pani G. C. swoim zachowaniem 

naruszyła zasady bezpieczeństwa w ruchu 

drogowym, w następstwie którego poniosła śmierć 

inna osoba, tj. dopuściła się przestępstwa z art. 177 

§ 2 K.k. 

Mimo tak oczywistego współzawinienia spowodowania 

wypadku drogowego przez panią SSR G. C., w 

sprawie miały miejsce błędy prowadzących ją prokuratury 

i sądów, których część przedstawiam poniżej. 

Biegły w swojej opinii uznał jednak, iż w opisanej 

sytuacji kolizyjnej wjazd G. C. na skrzyżowanie nie 

stanowił zagrożenia dla bezpieczeństwa w ruchu drogowym. 

Swoim sposobem jazdy mogła utrudnić jedynie 

ruch. W związku z powyższym Prokuratura Rejonowa 

w Gdyni uznała, iż w tym stanie rzeczy jedynym 

sprawcą wypadku drogowego był motocyklista. 

Prokuratura odrzuciła jednocześnie wniosek mał-

178 

żonki zmarłego, pani D. L., o sprawdzenie nagrań z 

kamer należących do systemu ochrony pobliskiego 

budynku, które mogłyby wyjaśnić rzeczywisty przebieg 

wypadku. Prokuratura uznała to za dowód niemożliwy 

do przeprowadzenia i zmierzający do przedłużenia 

postępowania. 

Prokuratura Rejonowa w Gdyni nie przesłuchała 

ponadto kierowcy trolejbusu, który był świadkiem 

wypadku drogowego. Zdaniem pokrzywdzonej, zeznania 

właśnie tego świadka przedstawiłyby najbardziej 

jasny i wiarygodny przebieg zdarzenia, gdyż siłą 

rzeczy musiał on obserwować całe zdarzenie, albowiem 

miał zamiar włączyć się do ruchu podobnie jak 

uczestniczka wypadku G. C. 

Sąd Rejonowy w Gdyni odrzucił wniosek pani L. 

o zwrócenie się do Sądu Najwyższego o przekazanie 

sprawy innemu sądowi równorzędnemu z uwagi na 

dobro wymiaru. Zdaniem wnioskodawczyni, zapewniałoby 

to obiektywne i bezstronne rozpoznanie 

sprawy. 

W toku postępowania, w trybie art. 327 K.p.k., 

powołany został ten sam biegły sądowy, który sporządzał 

opinie w toku postępowania przygotowawczego, 

co podważa jego bezstronność, gdyż trudno 

sobie wyobrazić, iż w kolejnych swoich opiniach podważyłby 

swoje poprzednie opinie. Stało się tak, mimo 

iż pani L. wnosiła o zmianę biegłego. 

Sąd Apelacyjny – Sąd Dyscyplinarny w Gdańsku 

zbadał zebrany w sprawie materiał dowodowy w sposób 

stronniczy i dokonał jego oceny w sposób całkowicie 

dowolny, a nie swobodny, albowiem oceniając 

kwestię wyrażenia zgody na pociągnięcie SSR G. C., 

wziął pod uwagę wynikające z materiału dowodowego 

okoliczności przemawiające wyłącznie na korzyść 

sędziego. Stoi to w oczywistej sprzeczności z dyrektywą 

obiektywizmu wyrażoną w art. 4 K.p.k. a także 

art. 7 K.p.k. 

Uchwałą z dnia 29 stycznia 2010 r. Sąd Dyscyplinarny 

przy Sądzie Apelacyjnym w Gdańsku nie zezwolił 

na pociągnięcie pani sędzi do odpowiedzialności 

karnej w odniesieniu do popełnienia przez nią 

przestępstwa z art. 177 § 2 K.k. Tak korzystną dla 

siebie decyzję SSR C. uzyskała po pełnym uchybień 

postępowaniu prowadzonym przez gdyńską prokuraturę 

i przed gdyńskimi sądami. Sama zresztą jest 

od niedawna pracownikiem Sądu Rejonowego w Gdyni. 

Analiza powyżej przedstawionych zarzutów wobec 

tutejszej prokuratury i sądów uprawdopodabnia 

zatem podejrzenie, że lokalne środowisko prawnicze 

zajmujące się przedmiotową sprawą stara się oczyścić 

swoją koleżankę z wszelkich podejrzeń i pomaga jej 

uniknąć odpowiedzialności karnej. 

Mając na uwadze powyższe, zwracam się do Pana 

Ministra z uprzejmą prośbą o udzielenie mi odpowiedzi 


1. Czy, zdaniem Pana Ministra, tak bulwersujące 

sprawy – za jaką z pewnością można uważać wypadek 

drogowy ze skutkiem śmiertelnym z udziałem 

sędziego – nie powinny być procesowo oceniane 

przez inną prokuraturę i sąd spoza okręgu działania 

zamieszanego w sprawę pracownika wymiaru sprawiedliwości? 

2. Czym kierowano się, przenosząc w marcu 2010 r. 

SSR G. C. do pracy w gdyńskim Sądzie Rejonowym, 

który podejmował procesowe decyzje w jej sprawie? 

3. Czy Sąd Dyscyplinarny Sądu Apelacyjnego w 

Gdańsku, rozpatrując sprawę SSR G. C., nie był zobowiązany 

uwzględnić wskazówek i zaleceń Sądu 

Dyscyplinarnego Sądu Najwyższego? 

4. Jak z punktu widzenia procesowego ocenia Pan 

Minister ww. decyzje podejmowane w sprawie przez 

prokuraturę i sądy? 

Z poważaniem 

Gdynia, dnia 10 kwietnia 2010 r. 


(nr 15705) 


Poseł Zbigniew Kozak 

w sprawie działań 

Ministerstwa Infrastruktury odnośnie 

do złożonego w dniu 21 listopada 2007 r. 

poselskiego projektu ustawy o Straży 

Kolejowej oraz określenia powodu 

spowolnienia prac nad tym projektem 

Na adres mojego biura poselskiego w Szczecinie 

wpłynęło pismo z dnia 28 stycznia 2010 r. od przedstawicieli 

związków zawodowych działających przy 

Komendzie Głównej Straży Ochrony Kolei w sprawie 

przyjętego z dniem 16 lutego 2010 r. przez Radę Ministrów 

projektu ustawy dot. zmiany ustawy o transporcie 

kolejowym oraz niektórych innych ustaw. 

W piśmie tym przedstawiciele ZZDpKGSOK wyrażają 

swoje rozczarowanie i ogromne zaniepokojenie 

działaniami rządu w tej dziedzinie, a przede 

wszystkim podkreślają szkodliwość zawartych w 

tym projekcie ustawy rozwiązań. Projekt ten zakłada 

w sposób jednoznaczny likwidację Straży Ochrony 

Kolei, pozostawiając tylko niewielką część jej 

uprawnień Policji. Jednocześnie otwiera szerokie 

możliwość świadczenia całej gamy usług w tym zakresie, 

na obszarach kolejowych, nieposiadającym do 

tego odpowiednich uprawnień firmom ochroniarskim. 

Poza tym bezwarunkowo pozwala prywatnym 

podmiotom branży ochroniarskiej na zarządzanie i 

korzystanie z całej infrastruktury wraz z urządzeniami 

odpowiedzialnymi za bezpieczeństwo osób. 

Autorzy pisma są zbulwersowani faktem, że w imię 

korzyści pewnych grup interesu pozwala się na podejmowanie 

ryzyka mogącego spowodować drastyczne 

obniżenie standardów bezpieczeństwa w podróży 

lub transporcie. Takie działania w konsekwencji realnie 

przełożą się na utratę zaufania do kolei przez

179 

jej użytkowników. Ponadto nie zapominajmy o skutkach 

społecznych tej ustawy, w wyniku działania 

której tysiące doświadczonych pracowników SOK 

utraci swoje miejsce pracy, pozbawiając środków do 

życia całe rodziny. Przedstawiciele związków zawodowych 

jasno określają: komu i w imię czego zależy 

na pospiesznych i pozbawionych dialogu działaniach 

dążących do wprowadzenia tych szkodliwych w swojej 

wymowie rozwiązań. Wątpliwości dotyczące tej 

sprawy nabierają jeszcze innego wymiaru, jeśli weźmiemy 

pod uwagę, że już od dawna w Sejmie, tj. od 

20 listopada 2007 r., znajduje się projekt ustawy o 

Straży Kolejowej (druk nr 510). 

Ten bardzo dobry merytorycznie projekt w ocenie 

przedstawicieli związków zawodowych w pełni spełnia 

oczekiwania tego środowiska. Podkreśla się, że 

jego treść stanowi gwarancję poprawy bezpieczeństwa 

na całym obszarze kolejowym, a jednocześnie 

zapewnia dalszą możliwość świadczenia pracy przez 

doświadczonych i specjalistycznie przygotowanych do 

tych trudnych wyzwań pracowników. Poza tym projekt 

ustawy o Straży Kolejowej nie ma na celu tworzenia 

nowych formacji, przez co nie generuje kolejnych 

kosztów, a jedynie porządkuje stan prawny 

obecnie funkcjonującej Straży Ochrony Kolei. 


informację dotyczącą działań resortu w sprawie złożonego 

w Sejmie dnia 20 listopada 2007 r. poselskiego 

projektu ustawy o Straży Kolejowej (druk nr 510) 

wraz z określeniem powodu spowolnienia prac nad 

tym projektem. Ponadto proszę o ponowne i bardziej 

wnikliwe pochylenie się nad tą propozycją, gdyż, jak 

podkreślają przedstawiciele całego środowiska kolejarzy, 

są tam zawarte gotowe rozwiązania, które dają 

gwarancję utrzymania właściwego poziomu bezpieczeństwa 

publicznego na obszarach kolejowych, w 

pociągach i innych pojazdach kolejowych w Polsce. 

W załączeniu przekazuję dokument przesłany na 

adres naszego biura: pismo z dnia 23 stycznia 2010 

r. od związku zawodowego działającego przy Komendzie 

Głównej Straży Ochrony Kolei w Warszawie, ul. 

Chmielna 73a, 00-801 Warszawa.* ) 

Z poważaniem 

Szczecin, dnia 29 marca 2010 r. 

Poseł Mirosława Masłowska 



(nr 15706) 


w sprawie prawdopodobieństwa nadużyć 

przy korzystaniu z samochodu służbowego 

przez wiceszefa PSE Operator SA 

Szanowny Panie Premierze! W dzienniku „Super 

Express” z dnia 9 kwietnia 2010 r. ukazał się artykuł 

pt. „Prezes kanister – limuzyna R. P. pali 200 litrów 

na 100 km”. Z jego lektury dowiaduję się, iż wiceszef 

Polskich Sieci Elektroenergetycznych Operator SA 

pan R. P. potrafił wlać do 60-litrowego baku swojego 

służbowego samochodu aż 100 litrów benzyny i przejechać 

na takiej ilości paliwa zaledwie 50 km. Z takich 

danych wynika, iż samochód służbowy wiceszefa 

PSE Operator zużywa ok. 200 litrów na 100 km. 

Powyższy wynik nie jest spowodowany tymczasową 

awarią pojazdu, gdyż faktur za paliwo na podobne 

kwoty pan P. przedstawiał więcej. 

Dalej czytam ponadto, że w ubiegłym roku pan R. 

P. wyjeździł zawrotną ilość 57 635 km. Zaś dementująca 

kwestię jakichkolwiek nadużyć samochodów 

służbowych wypowiedź pana J. P., prezesa PSE Centrum, 

spółki, która odpowiada za rozliczenia floty 

samochodów PSE Operator SA, sugeruje, iż ten proceder 

może być akceptowany i ukrywany w spółce. 

Z powyższych doniesień można domniemywać, iż 

pan R. P. popełnił przestępstwo polegające na przedstawianiu 

fałszywych faktur przy rozliczeniu paliwa 

do służbowego samochodu. Ponadto ilość przejechanych 

w ubiegłym roku przez wiceszefa PSE Operator 

kilometrów daje do zastanowienia, czy aby nie nadużywa 

on samochodu służbowego do celów pozasłużbowych. 

Z uwagi na wyżej przedstawiony stan faktyczny, 

zwracam się do Pana Premiera z uprzejmą prośbą o 

zbadanie sprawy i jednocześnie o udzielenie mi odpowiedzi 


1. Jak wygląda nadzór odpowiednich organów 

Skarbu Państwa nad wykorzystywaniem przez pracowników 

spółek Skarbu Państwa pojazdów służbowych? 

2. Czy istnieje możliwość dokładnego sprawdzenia, 

czy dane dotyczące użytkowania przez pana R. 

P. samochodu służbowego przedstawione w przedmiotowym 

artykule prasowym są prawdziwe? 

3. Jakie działania ma zamiar podjąć pani Julia 

Pitera, pełnomocnik rządu ds. opracowania programu 

zapobiegania nieprawidłowościom w instytucjach 

publicznych, w sytuacji, jeśli zarzuty wobec pana R. 

P. okażą się prawdziwe? 

4. Czy istnieje możliwość dokładnego sprawdzenia 

rozliczeń floty samochodów spółki PSE Operator SA, 

którą zajmuje się spółka PSE Centrum, pod względem 

celowości wykorzystywania przez jej pracowni-

180 

ków samochodów służbowych i prawidłowości w rozliczaniu 

się przez nich z paliwa? 

Z poważaniem 



(nr 15707) 


Poseł Zbigniew Kozak 

w sprawie realizacji programu 

„Rodzina na swoim” 

Szanowny Panie Ministrze! Sytuacja młodych rodzin 

na rynku mieszkaniowym jest dosyć trudna. 

Jedną z najważniejszych form pomocy dla nich jest 

program „Rodzina na swoim”. Możliwości skorzystania 

z programu są przedmiotem zainteresowania dużej 

grupy kontaktujących się ze mną obywateli. 

W związku z tym pragnę skierować do Pana Ministra 


1. Jak przebiega do tej pory realizacja programu 

„Rodzina na swoim”? 

2. Czy w najbliższym czasie są planowane zmiany 

w jego zakresie i sposobie realizacji? 




(nr 15708) 


Poseł Dariusz Lipiński 

w sprawie pogarszania się obsługi pasażerów 

w związku z konfliktami pomiędzy spółkami 

kolejowymi 

Szanowny Panie Ministrze! W ostatnim czasie 

coraz częściej dochodzą do mnie głosy obywateli zaniepokojonych 

sytuacją polskich kolei. Pasażer kupujący 

bilet na pociąg musi zebrać wszystkie informacje 

przed podróżą, co jest w gruncie rzeczy niemożliwe, 

gdyż informacje w Internecie różnią się od 

tych dostępnych na stacji. Należy wiedzieć, do jakiej 

spółki należy dany skład, gdyż zależy od tego ważność 

biletu, który został wcześniej nabyty. Dodatkowo 

bardzo duże obawy wzbudzają zapowiedzi zamykania 

kas biletowych na wielu dworcach kolejowych 

w związku z konfliktem pomiędzy Przewozami Regionalnymi 

a PKP. W zaistniałej sytuacji pragnę 

skierować do Pana Ministra następujące pytania: 

1. Czy realne jest zagrożenie, że w najbliższym czasie 

z wielu dworców kolejowych znikną kasy biletowe? 

2. Czy Pan Minister zamierza podjąć kroki, aby 

zapobiec spadkowi jakości obsługi podróżnych? 

3. Czy konflikty pomiędzy spółkami kolejowymi 

mogą wpłynąć na ceny biletów? 




(nr 15709) 



w sprawie egzekwowania i zaostrzenia kar 

wobec sprawców niewłaściwego traktowania, 

znęcania się, maltretowania i zabijania 

zwierząt 

Szanowny Panie Ministrze! W ostatnim czasie 

otrzymuję liczną korespondencję od obywateli zaniepokojonych 

częstymi przypadkami maltretowania 

zwierząt, które na szczęście są ujawniane i piętnowane 

przez media. Sprawcy znęcania się nad zwierzętami 

i ich zabijania rzadko jednak dostają za swoje 

czyny wyroki skazujące wyższe niż dwa lata pozbawienia 

wolności w zawieszeniu. Powstaje pytanie, czy 

nie są to kary zbyt łagodne – sprawcy powinni ponosić 

sankcje bardziej dolegliwe, adekwatne do zadanego 

bólu i cierpienia. W związku z tym pragnę skierować 

do Pana Ministra następujące pytania: 

1. Czy Ministerstwo Sprawiedliwości posiada 

dane statystyczne odnoszące się do liczby osądzonych 

przestępstw i wykroczeń dotyczących przypadków 

znęcania się nad zwierzętami i zapadłych w tych 

sprawach wyroków? 

2. Czy w obliczu powtarzających się przypadków 

maltretowania zwierząt Pan Minister zamierza podjąć 

prace legislacyjne nad zaostrzeniem kar za tego 

rodzaju przestępstwa i wykroczenia? 




(nr 15710) 



w sprawie sprzedaży leków zawierających 

efedrynę, pseudoefydrynę i pochodne 

Powszechne leki przeciwbólowe, takie jak ibuprom 

zatoki, zawierają chlorek pseudoefedryny, sub-

181 

stancję mogącą służyć do wytworzenia innych środków 

psychotropowych o podobnym działaniu jak amfetamina. 

Lek ten wydawany jest w Polsce bez recepty, 

bez limitu wieku i w dowolnych ilościach w każdej 

aptece. W innych krajach Unii Europejskiej (np. Czechy) 

sprzedaż leków zawierających efedrynę, pseudoefedrynę 

i ich pochodne jest ewidencjonowany. Sprzedawca 

jest zobowiązany do prowadzenia ewidencji 

osób kupujących takie leki. 

W związku powyższym chciałabym zapytać Panią 

Minister, czy resort zamierza podjąć działania mające 

na celu ograniczenie nieewidencjonowanej sprzedaży 

leków zawierających efedrynę, pseudoefedrynę 

i ich pochodne.? 

Z poważaniem 


Poseł Katarzyna Matusik-Lipiec 


(nr 15711) 


w sprawie decyzji zarządu TVP SA 

o zlikwidowaniu napisów dla niesłyszących 

w serwisie informacyjnym „Teleekspres” 

Z początkiem tego roku władze spółki Skarbu 

Państwa TVP SA podjęły decyzję o zlikwidowaniu 

napisów dla niesłyszących w serwisie informacyjnym 

„Teleekspres” nadawanym w programie 1 TVP. Środowisko 

osób niesłyszących przyjęło te zmianę z oburzeniem. 

O napisy w TVP Polski Związek Głuchych starał 

się prawie 25 lat, obecnie, gdy wieloletnie starania 

powinny spotkać się z oczywistym zrozumieniem i 

utrwalać korzystne zmiany, jakie udało się w ciągu 

tych lat osiągnąć, słusznie podnosząc status osób niepełnosprawnych, 

nagle podejmowane są się decyzje 

marginalizujące potrzeby tej społeczności. Telewizja 

to niestety medium, do którego w zbyt dużej mierze 

niesłyszący nie maja dostępu ze względu na brak tłumaczeń 

migowych oraz niewielką ilość napisów. To 

oczywiste że, napisy te są szczególnie ważne, umożliwiając 

dostęp do wielu informacji z życia codziennego 

i pozwalając na uczestniczenie w życiu społeczno-kulturalnym, 

rozwijanie zainteresowań oraz poszerzanie 

horyzontów. 

Takie działania powinny wchodzić w zakres misji 

publicznej, jaką zobowiązana jest pełnić TVP, tymczasem 

swoimi poczynaniami przyczynia się do 

utrzymania i tak już głębokiej izolacji środowiska. 

Zła sytuacja finansowa TVP SA nie może być usprawiedliwieniem 

wprowadzonych zmian, uważam, że 

fatalnie świadczy to o nas jako ludziach i naszym 

państwie. 

Szanowny Panie Ministrze! W imieniu niesłyszących 

obywateli naszego kraju chciałbym zapytać: Co 

kierowany przez Pana resort zamierza uczynić, aby 

zmienić tę kompromitującą dla działalności spółki 

Skarbu Państwa decyzję? 

Pszczyna, dnia 16 marca 2010 r. 

Poseł Tomasz Tomczykiewicz 


(nr 15712) 


w sprawie kursów ochrony zdrowia 

w zakresie przeciwdziałania przemocy 

w rodzinie 

Jak wynika z badań Narodowego Instytutu Zdrowia 

Publicznego, czterech na dziesięciu lekarzy ma 

problemy z rozpoznaniem symptomów przemocy u 

badanych dzieci. Pomimo tych niepokojących informacji 

w tym roku z obowiązkowych kursów ochrony 

zdrowia, które muszą ukończyć wszyscy lekarze starający 

się o specjalizacje, wykreślone zostały cztery 

godziny nauki dotyczące przeciwdziałania przemocy 

w rodzinie. 

Brak odpowiednich szkoleń może doprowadzić do 

narastania problemu z identyfikacją przypadków bicia 

dzieci, co w konsekwencji może doprowadzić do 

rodzinnych tragedii. 


Minister, czy resort zamierza przywrócić obowiązkowe 

zajęcia o przeciwdziałaniu przemocy. 

Z poważaniem 




(nr 15713) 


w sprawie zapobiegania i przeciwdziałania 

narastającej agresji oraz stosowania używek 

przez gimnazjalistów 

Szanowna Pani Minister! Według badań Instytutu 

Psychiatrii i Neurologii w Warszawie przeprowadzonych 

w 90 gimnazjach wynika, że sytuacja w tych 

szkołach jest niepokojąca. Coraz częściej dochodzi do 

aktów przemocy i znaczącego wzrostu stosowania 

używek przez. Już w I klasie po alkohol sięga 20% 

uczniów, a po papierosy 30%. Wraz z wiekiem ucznia

182 

proporcjonalnie wzrasta zainteresowanie używkami, 

w III klasie problem ten dotyka co drugiego gimnazjalisty. 

Jeśli chodzi o narkotyki, dane statystyczne 

informują, iż ok 5% uczniów I klas zażywało środki 

odurzające, a wśród trzecioklasistów wskaźnik ten 

wynosi już 17%. Sytuacja ta obejmuje gimnazja zarówno 

o charakterze publicznym, jak i prywatnym. 

Uwagę zwraca także fakt braku szacunku dla nauczycieli, 

nierespektowania ich poleceń, a także pojawiające 

się coraz częściej wyzwiska i obelgi względem 

pracowników oświaty. 


Minister, czy w podległym Pani resorcie trwają 

prace nad zmianą istniejących programów, które 

miały przeciwdziałać narastającej agresji wśród gimnazjalistów. 

Czy w proponowanych przez Państwa 

zapisach znalazły się takie, które mają na celu zapobieganie 

dalszemu wzrostowi stosowanie używek w 

tej grupie wiekowej? 

Z poważaniem 




(nr 15714) 


w sprawie możliwości wprowadzenia 

w gimnazjach obowiązkowych okresowych 

testów na obecność dopalaczy 

Szanowna Pani Minister! Walki ze zjawiskiem 

dopalaczy nie ułatwia polskie prawo. Media unikają 

poruszania tego tematu w obawie przed efektem niezamierzonej 

reklamy, natomiast chowanie głowy w 

piasek jest rozwiązaniem najgorszym z możliwych. 

Luka w polskim prawie sprawia, że każdy, nawet najbardziej 

toksyczny związek jaki są w stanie stworzyć 

chemicy, o ile nie zostanie wciągnięty na listę substancji 

zakazanych, może być sprzedawany pod warunkiem 

umieszczenia na etykiecie ostrzeżenia, iż 

produkt nie nadaje się do spożycia przez ludzi. Paradoks 

pojawia się w miejscu, iż sprzedawane jako artykuły 

kolekcjonerskie są towarem legalnym. Tak 

więc rynek dopalaczy wciąż się zmienia – na miejsce 

każdego zakazanego preparatu pojawia się inny, o 

zmienionym składzie czy nazwie. Dużym problemem 

jest to, że nabywcy dopalaczy sami nie wiedzą, co 

właściwie kupują. Legalny dostęp do tego typu środków 

daje młodym ludziom bardzo fałszywe poczucie 

bezwzględnego bezpieczeństwa. Uważają oni bowiem, 

że skoro dopalacze nie są zabronione, to ktoś jednak 

nad tym wszystkim czuwa i dba, aby trucizny nie 

były dopuszczane na rynek. Sprzedaje im się zatem 

tabletki szczęścia, ułudę zadowolenia, która zmienia 

ich świadomość. Niestety, przerażająca prawda jest 

taka, że nikt nie wie, co znajduje się w kolorowych 

opakowaniach, z niepozostawiającymi złudzeń nazwami, 

jak na przykład Diablo czy Happy Pink. 

Wbrew pozorom całkowita delegalizacja dopalaczy 

może nie być idealnym rozwiązaniem. W społeczeństwie 

zawsze znajdzie się odsetek osób, które 

niezależnie od stopnia legalności będą sięgały po narkotyki. 

Zatem zadaniem rodziców i wychowawców 

jest uświadamianie młodym ludziom niebezpieczeństwa 

związanego ze stosowaniem nawet legalnie dostępnych 

używek i tego, że można być bez nich szczęśliwym, 

ponieważ podobnie silnych i przyjemnych 

wrażeń co środki odurzające mogą dostarczyć zachowania 

zdrowsze i bardziej akceptowane społecznie 

– choćby sportowa rywalizacja. 

W związku z powyższym problemem proszę Panią 

Minister o odpowiedź na następujące pytania: 

1. Czy ministerstwo zakłada wprowadzenie w 

szkołach gimnazjalnych, w których znajduje się największa 

grupa ryzyka, zajęć informacyjnych poświęconych 

tej problematyce? 

2. Czy istniałaby możliwość wprowadzenia w ww. 

szkołach obowiązkowych okresowych testów na obecność 

dopalaczy? Uważam, iż działania tego typu 

znacznie zmniejszyłyby ryzyko sięgania po nie przez 

nastolatków. 

Z poważaniem 

Wieluń, dnia 6 kwietnia 2010 r. 



(nr 15715) 


w sprawie statusu asystenta sędziego 

Szanowny Panie Ministrze! Uprzejmie informuję 

Pana Ministra, że kierowane są do mnie skargi asystentów 

sędziów zatrudnionych w sądach powszechnych. 

Przedmiotem skarg są obecne i planowane regulacje 

prawne określające ich status i zasady wynagradzania. 

Problem ten był już przedmiotem wystąpień 

rzecznika praw obywatelskich, Krajowej Rady 

Sądownictwa oraz Zarządu Stowarzyszenia Sędziów 

Polskich Iustitia. Z uwagi na to, że poruszona sprawa 

ma duże znaczenie dla osób pracujących na stanowisku 

asystenta sędziego, zaś zaniepokojenie aktualną 

sytuacją dotyczącą tej grupy zawodowej wyraziły ww. 

podmioty, uprzejmie proszę o odpowiedź na pytania: 

1. Czy Ministerstwo Sprawiedliwości planuje pełne 

uregulowanie statusu i pozycji ustrojowej asystenta 

sędziego, poza unormowaniem zawartym w pro-

183 

jekcie rządowy z dnia 28 stycznia 2010 r. ustawy 

zmieniającej ustawę z dnia 27 lipca 2001 r. Prawo o 

ustroju sądów powszechnych (Dz. U. z 2001 r. Nr. 98, 

poz. 1070, z późn. zm.)? 

2. Dlaczego zgodnie z ww. projektem aplikanci 

Krajowej Szkoły Sądownictwa i Prokuratury, którzy 

ukończą roczną aplikację ogólną, mają mieć pierwszeństwo 

w dostępie do zatrudnienia w charakterze 

referendarzy sądowych i asystentów sędziów kosztem 

osób, które zakończyły aplikację sądową i aplikację 

referendarską na poprzednio obowiązujących 

zasadach? 

3. Dlaczego Ministerstwo Sprawiedliwości nie planuje 

uregulować kwestii dotyczących wynagrodzenia 

asystentów sędziów w ustawie, tak jak to proponuje 

Rządowe Centrum Legislacji i Ministerstwo Gospodarki? 

4. Dlaczego przedstawiciele Ministerstwa Sprawiedliwości 

w toku konsultacji ww. projektu ustawy 

ze Stowarzyszeniem Sędziów Polskich Iustitia, podpisując 

protokół rozbieżności w dniu 17 grudnia 

2009 r., uznali propozycję stowarzyszenia postulującego 

generalne podwyższenie wynagrodzenia asystentów 

sędziów za zasadną, ale jednocześnie nie do 

zrealizowania w tym projekcie? 

5. Kiedy i w jakim zakresie Ministerstwo Sprawiedliwości 

zamierza zrealizować postulat podwyższenia 

wynagrodzenia asystentów sędziów? 

6. W jaki sposób w założeniu projektodawcy ewentualne 

pozbawienie asystentów sędziów uprawnienia 

do samodzielnego wykonywania czynności opisanych 

w § 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 

dnia 5 listopada 2002 r. w sprawie szczegółowego zakresu 

i sposobu wykonywania czynności przez asystentów 

sędziów faktycznie wpłynie na sposób i charakter 

wykonywanych przez nich czynności? 

7. Dlaczego Minister Sprawiedliwości, wydając 

rozporządzenie z dnia 16 czerwca 2009 r. w sprawie 

wynagrodzenia asystentów sędziów (Dz. U. z dnia 26 

czerwca 2009 r.), nie zrealizował wytycznych zawartych 

w delegacji ustawowej określonej w art. 155 § 6 

ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. Prawo o ustroju sądów 

powszechnych (Dz. U. z dnia 12 września 2001 r.) w 

części, w której nakazuje ona uwzględniać przy wyznaczaniu 

wysokości zarobków asystentów sędziów 

poziom wynagrodzeń sędziów, referendarzy sądowych 

i urzędników sądowych? 

8. Czy Ministerstwo Sprawiedliwości planuje 

wprowadzenie unormowań, które wyrównają asystentom 

sędziów brak prawidłowego określenia poziomu 

ich zarobków w rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości 

w sprawie wynagrodzenia asystentów 

sędziów z dnia 16 czerwca 2009 r. za okres od wejścia 

w życie tego aktu prawnego? 

9. Czy Ministerstwo Sprawiedliwości, uznające za 

niezasadne zróżnicowanie zarobków asystentów sędziów 

ze względu na szczebel sądu, w którym są zatrudnieni, 

zamierza w 2010 r. znowelizować rozporządzenie 

w sprawie wynagrodzenia asystentów sędziów 

i ograniczyć różnicę między poziomem zarobków 

asystentów sędziów zatrudnionych w sądach 

różnych stopni? 




(nr 15716) 

Poseł Stanisław Rydzoń 


w sprawie funkcjonowania spółki 

europejskiej 

Szanowny Panie Ministrze! W dniu 4 marca 2005 

r. przyjęto ustawę o europejskim zgrupowaniu interesów 

gospodarczych i spółce europejskiej (Dz. U. Nr 

62, poz. 551). 

W ostatnim okresie czasu do naszych biur poselskich 

napływają maile z prośbami o informacje w 

sprawie funkcjonowania spółki europejskiej. W szczególności 

internauci zwracają uwagę na brak przepisów 

wykonawczych, na ograniczenia prawne i praktyczne 

przy powoływaniu tych spółek. 

W związku z powyższym prosimy o odpowiedź 

na pytania: 

1. Czy weszły w życie przepisy wykonawcze do 

przedmiotowej ustawy? 

2. Ile spółek europejskich założono w Polsce 

w oparciu o ww. ustawę? 

3. Jakie są doświadczenia ministerstwa z pierwszych 

lat funkcjonowania tych spółek? 

4. Czy ministerstwo przewiduje nowelizację ustawy 

w oparciu o zebrane doświadczenia? 




(nr 15717) 


Poseł Stanisław Rydzoń 

w sprawie monopolistycznych praktyk 

stosowanych przez PKN Orlen i Lotos 

Szanowny Panie Premierze! W ostatnim czasie 

systematycznie rosną ceny paliw. Swój szczyt osiągnęły 

bezpośrednio przed świętami wielkanocnymi i 

nadal utrzymują się na niezmienionym wysokim poziomie. 

Można byłoby pogodzić się z tym faktem, gdyby 

istniały przesłanki natury ekonomicznej podyktowane 

czy to wysokimi cenami surowca na giełdach

184 

światowych, czy też słabnącym kursem naszej waluty 

w stosunku do dolara amerykańskiego. Nic z tych 

rzeczy. Polski Koncern Naftowy Orlen oraz gdański 

Lotos – wykorzystując swoją dominująca, by nie powiedzieć 

monopolistyczną rolę na krajowym rynku 

materiałów pędnych – z nieuzasadnionych powodów 

windują ceny paliw na poziom, który jest trudny do 

zaakceptowania przez zmotoryzowaną część naszego 

społeczeństwa. O tym, iż tak jest w istocie, pokazują 

poniższe dane (źródło: GC „Nowiny”): 

Cena baryłki ropy 27 lipca 2009 r. – 70,66 USD, 

cena baryłki ropy 24 marca 2010 r. – 79,42 USD 

(źródło www.bankier.pl). Kurs USD z dnia 27 lipca 

2009 r. – 3,16 zł, kurs USD z dnia 24 marca 2010 r. 

– 2,89 zł, źródło (www.nbp.gov.pl). Baryłka ropy 

kosztowała 27 lipca ubiegłego roku 223,28 zł (3,16 

zł x 70,66), a 24 marca 2010 r. – 229,52 zł (2,89 zł x 

79,42). Wychodzi na to, że producent płaci w tej 

chwili za baryłkę więcej o 6,24 zł. Baryłka to 158,98 l, 

zatem cena litra ropy wzrosła o 0,04 zł (6,24/158,98). 

W tym czasie hurtownicy podnieśli ją jednak o 0,26 

zł, co przekłada się na nieuzasadnioną wysokość 

podwyżek na stacjach. 

W ciągu trzech miesięcy ceny paliw na podkarpackich 

stacjach poszły bardzo ostro w górę. Podczas gdy 

jeszcze w styczniu benzynę PB 95 można było kupić 

za 4,06 zł, dzisiaj jej ceny sięgają 4,69 zł. Podwyżki 

widać jeszcze bardziej, porównując ceny do ubiegłego 

roku. W marcu 2009 r. benzyna kosztowała w Rzeszowie 

3,70 zł, a olej napędowy 3,40 zł (dzisiaj 4 zł). 

Z przedstawionych wyżej wyliczeń wynika jeden 

zasadniczy wniosek: obecny poziom cen hurtowych 

paliw nie ma żadnego ekonomicznego uzasadnienia. 

Jest wyłącznie konsekwencją monopolistycznych 

praktyk PKN Orlen (także Lotosu) podyktowanych 

chęcią generowania jak największych zysków. Zdaniem 

ekspertów z branży paliwowej ostatnie podwyżki 

są kompletnie nieuzasadnione. Orlen i Lotos – jedyni 

hurtownicy na naszym rynku po prostu wykorzystują 

swoją pozycję. Mogą sobie na to pozwolić, bo 

wiedzą, że sprzedawcy i tak kupią od nich paliwa. 

Kreowanie takiej polityki cenowej przez dwie największe 

polskie rafinerie nie ma nic wspólnego z budową 

zdrowego rynku i właściwej konkurencji w 

branży. Mamy raczej do czynienia ze zmową cenową 

i chęcią – co już wcześniej podkreśliłem – wypracowywania 

nieuzasadnionych, a tym samym nienależnych 

zysków. 

Panie Premierze! 

1. Jakie jest stanowisko Pańskiego rządu będącego 

znaczącym udziałowcem zarówno w Orlenie 

(27,52%), jak i w Lotosie (53,19%), odnośnie do polityki 

cenowej prowadzonej przez oba koncerny? 

2. Czy Pański rząd popiera praktyki cenowe wspomnianych 

wyżej podmiotów, które kreowane są głównie 

z chęci uzyskania jak największych korzyści finansowych, 

a z pominięciem podstawowego elementu, 

jakim winien być rachunek ekonomiczny? 

3. Czy Pański rząd podejmie odpowiednie działania, 

aby przeciwstawić się monopolistycznym poczynaniom 

wspomnianych wyżej kreatorów cen paliw na 

polskim rynku? Jeżeli tak, to jakie to będą kroki? 

4. Czy Pański gabinet podejmie stosowne działania, 

aby w przyszłości nie dochodziło do nieuzasadnionego 

wyciągania pieniędzy z kieszeni klientów 

przez rodzime koncerny naftowe? 

Z poważaniem 

Przeworsk, dnia 12 kwietnia 2010 r. 



(nr 15718) 


w sprawie kontrowersji związanych 

z niekorzystnymi dla naszego systemu 

gospodarczo-finansowego regulacjami 

w rządowym projekcie ustawy 

Prawo geologiczne i górnicze 

Szanowny Panie Premierze! Przygotowany przez 

rząd projekt ustawy Prawo geologiczne i górnicze 

(druk nr 1696) wywołuje wiele kontrowersji, nie tylko 

wśród parlamentarzystów, którzy pracują nad dokumentem, 

ale także w gronie fachowców i samorządowców. 

Należy podkreślić, że proponowane zmiany 

w odniesieniu do obowiązujących obecnie regulacji 

zdecydowanie wykraczają poza kwestie związane z 

dostosowaniem naszego prawa do wymogów unijnych 

i, co szczególnie należy podkreślić, nie wykazują odpowiedniej 

dbałości o zabezpieczenie naszego interesu 

państwowego. Takie postępowanie rządu, a szczególnie 

proponowane przez niego rozwiązania prawne 

wpisują się w liberalną politykę obecnej koalicji – w 

szczególności Platformy Obywatelskiej – która za 

wszelką cenę usiłuje pokazać swoją pryncypialność z 

polityką wyznaczaną przez wiodące kraje Unii Europejskiej. 

Może jedynie dziwić fakt, że Pański gabinet 

nie dostrzega (lub nie chce dostrzec), że kreowane 

przez największe państwa członkowskie prawo unijne 

priorytetowo traktuje ich własne interesy. 

Rząd nakłada na instytucje samorządowe coraz 

więcej obowiązków, z którymi nierozerwalnie wiąże 

się konieczność zabezpieczenia w budżetach jednostek 

samorządowych określonych środków finansowych 

niezbędnych do ich realizacji. W ślad za polityką 

rządu zmuszającą do przejmowania coraz to nowych 

powinności nie postępuje proporcjonalne ich 

subwencjonowanie z budżetu centralnego. Co więcej 

– przywołany na wstępie projekt ustawy w razie jego 

wejścia w życie spowoduje odczuwalne zmniejszenie 

wpływów do kas jednostek samorządowych. Propozycje 

wysokości opłat koncesyjnych ewidentnie pokazują, 

że środki finansowe z nimi związane przekazywane 

samorządom będą zdecydowanie mniejsze od

185 

obecnych wpływów zasilających budżety instytucji 

samorządowych z tytułu działalności geologicznej i 

górniczej prowadzonej na ich terenie. 

Jeszcze większy niepokój wywołują zapisy ustawy 

umożliwiające przejmowanie przez zagraniczny kapitał 

zasobów naturalnych w Polsce, m.in. węgla kamiennego 

i brunatnego, siarki, rud metali, złóż gazu 

ziemnego i ropy naftowej, siarki, soli kamiennej i potasowej, 

zasobów wód geotermalnych, wód leczniczych 

i solanek. Należy podkreślić, że zapisy ustawy 

w proponowanym brzmieniu nie zabezpieczają w należyty 

sposób majątku narodowego o wartości – jak 

szacują niektórzy eksperci – nawet kilkunastu bilionów 

złotych. 

Zamiast zadbać o własny interes, wpuszczamy na 

nasz rynek kapitał amerykański zamierzający penetrować 

– ponoć bardzo bogate – złoża gazu ziemnego 

znajdującego się w łupkach. Tłumaczenie się tym, że 

nie posiadamy odpowiedniej technologii do pozyskiwania 

gazu z takich złóż, jest nie do zaakceptowania. 

Po prostu trzeba zainwestować we własne technologie 

i za kilka lat zacząć go samemu wydobywać. Nikt 

nie ma monopolu ani na technologię, ani na pomysły. 

To powinno robić PGNiG czy inne polskie firmy. Nie 

zapominajmy, że przed kilkoma tygodniami Pański 

rząd podpisał obowiązującą do 2037 r. (!) umowę na 

dostawy gazu ziemnego z Rosji. Jest więc dostateczny 

czas, aby skoncentrować się nad opracowaniem 

odpowiednich metod umożliwiających pozyskiwanie 

gazu z własnych złóż, nie tylko na zaspokojenie potrzeb 

kraju, lecz sprzedawanie go po korzystnych cenach. 

Nie można przecież niektórych złóż strategicznych 

oddawać w ręce obcego kapitału, zwłaszcza gdy 

jesteśmy znacznie uzależnieni surowcowo. Proponowane 

w ustawie opłaty eksploatacyjne – jak podkreślają 

to fachowcy – są śmiesznie niskie. Ich wysokość 

byłaby logiczna i możliwa do przyjęcia, gdyby surowiec 

był wydobywany przez polskie firmy i sprzedawany 

z zyskiem Skarbowi Państwa lub tanim surowcem 

była wspierana rodzima gospodarka. W momencie 

gdy mamy do czynienia z obcym kapitałem, który 

zamierza eksploatować co lepsze fragmenty złóż i wywozić 

surowiec za granicę, zostawiając w Polsce opłaty 

rzędu jednej tysięcznej wartości gazu – bo tyle będzie 

płacił opłat eksploatacyjnych, uzyskując przy 

tym za darmo od nas informację geologiczną – to nikt 

czujący odpowiedzialność za państwo nie zaproponowałby 

takich rozwiązań prawnych. 

Panie Premierze: 

1. Czy rząd – m.in. w kontekście poruszonych 

przeze mnie problemów – jest skłonny dokonać zmian 

w przesłanym do parlamentu projekcie ustawy prawo 

geologiczne i górnicze w takim zakresie, aby w należyty 

sposób chronić interes państwa i jego budżetu? 

2. Dlaczego projekt ustawy tak liberalnie traktuje 

kwestie związane z dostępem podmiotów zagranicznych 

do naszych złóż? Czy na tym ma polegać 

dbałość o interes narodowy i państwowy? 

3. Czy Pański rząd widzi potrzebę wspierania rozwoju 

rodzimych rozwiązań technologicznych umożliwiających 

eksploatację gazu ziemnego z pokładów 

łupkowych przez firmy krajowe (PGNiG)? 

4. Dlaczego rządowy projekt nie zawiera odpowiednich 

zapisów uwzględniających interes budżetów 

jednostek samorządowych, na których terenie 

będzie prowadzona działalność geologiczna i eksploatacyjna? 

Z poważaniem 

Przeworsk, dnia 12 kwietnia 2010 r. 



(nr 15719) 


w sprawie długotrwałego przetrzymywania 

w areszcie, na przykładzie mieszkańca Dęblina 

Szanowny Panie Ministrze! Od kilku tygodni opinia 

publiczna mocno poruszona jest sprawą młodego 

mieszkańca Dęblina J. K., który od blisko dziewięciu 

miesięcy pozostaje w areszcie i czeka na zakończenie 

śledztwa. 

W czerwcu ub.r. J. K. wraz z dwójką towarzyszących 

mu mężczyzn wdali się w awanturę z grupą ludzi, 

które to zajście zostało zakwalifikowane jako 

pobicie i usiłowanie rozboju. Mieszkaniec Dęblina nie 

przyznaje się do winy. Według świadka zdarzenia J. 

K. w całym zajściu pełni początkowo rolę mediatora 

starającego się załagodzić całą sytuację. Staje się 

uczestnikiem zajścia dopiero, gdy widzi, jak jedna z 

kobieta z ww. grupy rozbija butelkę na głowie K. S. 

– towarzysza oskarżonego. W całej sprawie zastanawiająca 

jest kwestia długotrwałości śledztwa, spowodowana, 

z jednej strony, koniecznością obserwacji 

psychiatrycznej jednego z podejrzanych, jak również 

faktem, że dopiero po ośmiu miesiącach przesłuchano 

jednego ze świadków – obywatela Niemiec. 

Jerzy Kopacz nigdy nie był karany i cieszy się bardzo 

dobrą opinią wśród znajomych, nauczycieli i pracodawcy. 

Jego matka przez kilka dni bezskutecznie 

protestowała przeciwko długotrwałemu aresztowaniu, 

a historia dęblinianina jest na tyle poruszająca, 

że zainteresowały się nią lokalne i ogólnopolskie media, 

m.in. Radio Lublin, „Dziennik Wschodni”, Telewizja 

Polsat (reportaże w „Interwencji” i „Interwencji 

Extra”), Telewizja Polsat (reportaż w „Zdarzeniach”). 

Mimo protestów setek ludzi i prawdziwej 

burzy medialnej, jaka rozpętała się wokół sprawy, 

Sąd Okręgowy w Lublinie 11 lutego odrzucił wniosek 

o zwolnienie zatrzymanego z aresztu tymczasowego, 

pozostając przy stanowisku, że pobyt J. K. w areszcie 

kolejne miesiące jest konieczny. W rezultacie dęblinianin 

pozostanie w areszcie do kwietnia, czyli w 

sumie przesiedzi dziesięć miesięcy.

186 

W związku z powyższym proszę o informację: 

1. Czy długotrwałe przetrzymywanie w areszcie 

J. K. można uznać za uzasadnione? 

2. Czy przetrzymywanie w ośrodku odosobnienia 

młodego, ciągle jeszcze nieskazanego człowieka można 

uznać za usprawiedliwione? 

3. Czy nasz system prawny nie nazbyt łatwo pozwala 

przetrzymywać w ośrodku odosobnienia ludzi, 

których wina nie została stwierdzona prawomocnym 

wyrokiem sądu? 


Poseł Włodzimierz Karpiński 


(nr 15720) 


w sprawie sytuacji w prywatyzowanej 

Centrali Farmaceutycznej Cefarm SA 

w Warszawie 

Wartość Cefarmu to kilkadziesiąt milionów złotych 

(nieruchomości w Warszawie, Radomsku i Łodzi, 

hurtownia farmaceutyczna i spółka Puri-Pharma 

prowadząca kilkanaście aptek) oraz prawie 350 

zatrudnionych. Daje się zauważyć, że od chwili podjęcia 

decyzji o prywatyzacji spółki przez rząd następuje 

spadek wartości firmy zależnej, czyli Puri-Pharmy. 

Jeszcze w 2006 r. spółka miała kilkaset tysięcy 

zysku, a w 2007 r. Puri-Pharma osiągnęła zysk ponad 

350 tys. zł rocznie, jednak już w 2008 i 2009 r. 

była lawinowo rosnąca strata. W 2008 r. CF Cefarm 

jako jedyny udziałowiec spółki podniósł kapitał zakładowy 

o 2 mln zł (kosztem całej CF Cefarm), za 

zgodą ministra skarbu, a mimo to wyniki uzyskiwane 

były coraz gorsze. W 2009 r. pod rządami PO i PSL 

strata wyniosła już ponad 1 mln zł, a także fatalnie 

wyglądają jej wyniki finansowe. 

Zadłużenie Puri-Pharmy w Cefarmie wynosi ok. 

6 mln zł za dostarczone leki, w tym należności przeterminowane 

ok. 2,5 mln. Wartość leków w aptekach 

to ok. 2,5 mln zł, co może oznaczać, że ze spółki zniknęło 

kilka milionów złotych. Przedstawiciele rady 

nadzorczej Cefarmu zwracali na to uwagę w lipcu 

2009 r. 

Jednocześnie trzeba podkreślić, że w tym czasie 

rynek apteczny w Polsce rósł o ok. 8–10% rocznie. 

Pokazuje to nieudolność, wydaje się, że świadomą zarządu. 

Zgodnie z prawem spółka Puri-Pharma powinna 

zostać postawiona w stan likwidacji lub upadłości. 

Niewykluczone, że zostanie to zrobione w ostatnim 

etapie trwającego procesu prywatyzacji. 

Z moich informacji wynika, że zarząd spółki zaczął 

dość aktywnie podpisywać niekorzystne, długoterminowe 

umowy z kontrahentami (np. kancelaria prawna 

z Jasła), umowy najmu lokali na 10 i 20 lat, dokonał 

też dziwnych zakupów sprzętu (np. niemieckie automaty 

dystrybucyjne). Ostatnio Cefarm zawarł umowę 

kredytową na kilkadziesiąt milionów złotych pod wątpliwe 

kontrakty. Z bieżących obrotów kredyt ten nie 

jest możliwy do spłacenia, czyli Cefarm będzie zmuszony 

docelowo sprzedać wszystkie nieruchomości, 

będące jego jedynymi aktywami. Nadmieniam, że na 

zaciągnięcie tak dużego kredytu nie było zgody kodeksowych 

organów nadzorczych spółki. 

Nieudolność zarządu Cefarmu, jak i decyzje mające 

cechy działania na szkodę spółki mogą wskazywać 

na chęć likwidacji części aptecznej, przez co prywatyzacja 

może ograniczyć się do zakupu jedynie 

hurtowni i nieruchomości. 

Dla niektórych firm zainteresowanych prywatyzacją 

Cefarmu część apteczna jest tylko zbędnym obciążeniem 

generującym dodatkowe koszty. 

W związku z powyższym uprzejmie proszę Pana 

Ministra o odpowiedzi na następujące pytania: 

1. Czy znana jest Panu Ministrowi sytuacja Cefarmu 

Warszawa? 

2. Czy MSP akceptuje działania zarządu Cefarmu, 

sprzeczne z interesem spółki i obniżające jej wartość? 

3. Czy MSP zamierza podjąć działania w celu powstrzymania 

obniżania wartości Cefarmu? 

4. Czy w MSP istnieje strategia mająca na celu 

ochronę kapitału prywatyzowanych firm? 

Z poważaniem 



(nr 15721) 


Poseł Paweł Poncyljusz 

w sprawie jakości paliw na polskich stacjach 

benzynowych 

Szanowny Panie Premierze! Dość często do mojego 

biura poselskiego docierają niepokojące informacje 

dotyczące jakości paliw sprzedawanych na polskich 

stacjach benzynowych. Również kontrole UOKiK dostarczają 

wiedzy o tym, że na niektórych stacjach 

benzynowych oferowane jest paliwo, które nie spełnia 

norm określonych w rozporządzeniu ministra 

gospodarki z dnia 9 grudnia 2008 r. w sprawie wymagań 

jakościowych dla paliw ciekłych (Dz. U. Nr 

221, poz. 1441). Pewne wątpliwości i zastrzeżenia 

zgłaszane są także wobec rzetelności wskazań ilości 

zakupionego paliwa na dystrybutorach. 

Biorąc pod uwagę, jak wielkie znaczenie dla funkcjonowania 

gospodarki ma rynek paliw płynnych, 

sytuacje takie nie powinny się zdarzać.

187 

W związku z powyższym zwracam się z uprzejmą 


1. Czy ministerstwo dysponuje szczegółowymi informacjami 

na temat jakości paliw sprzedawanych 

w Polsce? 

2. Czy ministerstwo może wskazać skalę nieprawidłowości 

związanych z jakością paliw sprzedawanych 

na polskich stacjach benzynowych? 

3. Jak często i przez jakie organy dokonywana jest 

kontrola jakości paliw sprzedawanych na polskich 

stacjach benzynowych? 

4. Jakie kary grożą przedsiębiorcom sprzedającym 

paliwa o nieprawidłowych parametrach? 


Inowrocław, dnia 14 kwietnia 2010 r. 


(nr 15722) 

Poseł Krzysztof Brejza 


w sprawie przetwarzania danych 

osób legitymowanych przez Policję 

Szanowny Panie Ministrze! Jednym z uprawnień 

Policji wynikającym z ustawy o Policji oraz wydanych 

na jej podstawie rozporządzeń jest legitymowanie 

obywateli w celu ustalenia ich tożsamości. 

Dość często zdarza się tak, że funkcjonariusze dokonują 

tejże czynności wobec osoby, która nie dopuściła 

się żadnego czynu zabronionego. Dane takiej 

osoby przekazywane są najczęściej dyżurnemu, który 

sprawdza np., czy dana osoba nie jest poszukiwana. 

Zazwyczaj więc dane te wprowadzane są do różnych 

systemów elektronicznych. 

W związku z powyższym zwracam się z uprzejmą 


1. Co dzieje się z danymi osoby, która została wylegitymowana, 

a nie popełniła żadnego czynu zabronionego? 

2. Czy dane takie są w jakiś sposób przetwarzane? 


Inowrocław, dnia 14 kwietnia 2010 r. 



(nr 15723) 


w sprawie nadzoru nad procesem 

prywatyzacyjnym Kopalni Węgla Brunatnego SA 

w Kleczewie 




w sprawie skuteczności nadzoru nad Kopalnią Węgla 

Brunatnego SA w Kleczewie w procesie prywatyzacji. 

W związku z informacjami podanymi do publicznej 

wiadomości o podpisaniu w dniu 23 marca br. 

przez KWB Konin w Kleczewie SA i Global Wind 

Energy Poland sp. z o.o. umowy spółki KWE sp. z 

o.o., której celem jest budowa farm wiatrowych o 

łącznej mocy 175 MW na terenach powiatu konińskiego, 

zwracam się z wnioskiem o zbadanie, czy dokonywanie 

przez Zarząd KWB Konin, w toku procesu 

prywatyzacyjnego kopalni, transakcji wiążących 

się z zaciąganiem zobowiązań na znaczną wartość 

(szacowany koszt inwestycji ok. 1 mld zł) nie stanowi 

przestępstwa działania na szkodę spółki KWB Konin 

oraz działania zagrażającego bezpieczeństwu energetycznemu 

państwa. 

Zawieranie w toku prywatyzacji KWB Konin 

transakcji wiążących się z rozporządzeniem majątkiem 

spółki i obciążanie jego składników poważnymi 

zobowiązaniami, wykraczającym poza bieżącą działalność 

związaną z wydobywaniem węgla brunatnego, 

może uniemożliwić skuteczne zakończenie procesu 

prywatyzacyjnego kopalni. 

Znaczenie omawianej transakcji wymaga zbadania 

zgodności procesu jej zawierania, w tym uzyskania 

wymaganych zgód organów spółki, z obowiązującymi 

przepisami prawa. Zachodzi podejrzenie, że czynności 

prawne związane z zawiązaniem przez KWB Konin 

spółki KWE sp. z o.o. mogły zostać dokonane bez wiedzy 

i zgody części członków Zarządu KWB Konin. 


pytania: 

1. Czy istnieje zagrożenie uszczuplenia aktywów 

KWB Konin SA w trakcie procesu prywatyzacyjnego 

i czy potencjalni inwestorzy są informowani o tych 

faktach? 

2. Czy proces prywatyzacji jest prowadzony z zapewnieniem 

bieżącej kontroli organów bezpieczeństwa 

wewnętrznego państwa? 

3. Jakie działania podejmuje Minister Skarbu 

Państwa w związku z informacjami przekazywanymi 

przez przedstawicieli związków zawodowych w omawianej 

sprawie? 

Z poważaniem 



188 


(nr 15724) 


w sprawie rekompensaty dla samorządów 

powiatowych w związku z roszczeniami 

o zwrot nadpłat za wydanie kart pojazdów 


wpływają pisma w sprawie podjęcia działań 

w zakresie narastających roszczeń o zwrot nadpłat 

za wydanie kart pojazdów. Liczba kierowanych pozwów 

sądowych o zwrot nadpłat ma tendencję wzrostową. 

Kancelarie prawne coraz częściej występują 

w imieniu powodów i nie mają żadnych problemów z 

uzyskaniem pozytywnych postanowień sądowych, 

gdyż pierwszy niekorzystny dla powiatu wyrok nakazujący 

zwrot nadpłaconych opłat wraz z należnymi 

odsetkami i kosztami praktycznie przesądza o kolejnych 

rozstrzygnięciach sądów w tym zakresie. 

Uszczerbek w dochodach jednego powiatu kwoty 3 

mln zł to niższy poziom wydatków na realizację innych 

zadań statutowych, to konieczność dokonania 

ograniczeń czy też rezygnacji z wielu inwestycji. Ponadto 

nieprzewidziane zostały bardzo wysokie koszty 

utrzymania dróg ze względu na surową zimę i usuwanie 

skutków tej zimy na drogach, są one kolejnym 

wyzwaniem dla samorządów. 

Mając na względzie powyższe uwagi, zwracam się 

z prośbą o podjęcie działań, które pozwoliłyby na zrekompensowanie 

powiatom utraconych dochodów 

przez budżet państwa w związku ze zwrotem nadpłat 

za wydanie karty pojazdu. 


uprzejmie proszę o udzielenie odpowiedzi na 

poniższe pytania: 

1. Czy rząd przewiduje możliwość udzielenia samorządom 

powiatowym z budżetu państwa rekompensat 

za zwrot nadpłat za wydanie karty pojazdu? 

2. Czy resort monitoruje opisany w interpelacji 

problem i w jaki sposób zamierza przeciwdziałać 

uszczupleniu budżetów samorządów powiatowych? 

Z poważaniem 




(nr 15725) 


w sprawie realizacji wniosków z audytów 

sprawozdań finansowych przeprowadzonych 

w 2009 r. w wybranych polskich związkach 

sportowych 

Szanowny Panie Ministrze! Z notatki informacyjnej 

na temat przeprowadzonych w 2009 r. audytów 

sprawozdań finansowych w wybranych polskich 

związkach sportowych wynika, że podczas kontroli 

stwierdzono fakt występowania dość dużej liczby nieprawidłowości 

przy realizacji zadań zleconych, o 

podobnym charakterze i natężeniu. Świadczyć to 

może o niedoskonałości wykorzystywanego do tej 

pory systemu zlecania, kontroli i rozliczania zadań 

publicznych, a także o słabości szeroko rozumianej 

kontroli wewnętrznej w samych związkach 

sportowych. Przyczyną występowania nieprawidłowości 

jest m.in. niewystarczająca wśród działaczy 

i pracowników związków znajomość przepisów zawartych 

w ustawie o rachunkowości, ustawie o finansach 

publicznych oraz ustawie Prawo zamówień 

publicznych. Przyczyną tego stanu rzeczy jest często 

brak profesjonalnej kadry menedżersko-księgowej, 

a także brak szkoleń dla pracowników biur 

związków. 


uprzejmie proszę o udzielenie odpowiedzi na 

poniższe pytania: 

1. W jaki sposób resort wspomaga związki sportowe 

w zakresie logistyki administracyjno-księgowej? 

2. Czy planowane jest zwiększenie szkoleń menadżersko-księgowych 

i szkoleń dla władz oraz pracowników 

polskich związków sportowych? 

3. Jakie działania zostaną podjęte w celu wsparcia 

działań polskich związków sportowych realizujących 

zadania publiczne? 

Z poważaniem 




(nr 15726) 


w sprawie systemu rozliczania finansowego 

ambulatoryjnej opieki specjalistycznej 

Szanowna Pani Minister! Ambulatoryjna opieka 

specjalistyczna (AOS) jest jedną z najważniejszych 

gałęzi systemu ochrony zdrowia w Polsce, o działaniu

189 

której decydują w dużej mierze wieloletnie umowy 

zawarte między Narodowym Funduszem Zdrowia a 

świadczeniodawcami. Na podstawie tych umów jednostki 

medyczne otrzymują środki, dzięki którym 

możliwe jest finansowanie badań z zakresu profilaktyki 

i leczenia pacjentów w obszarze m.in. onkologii, 

ginekologii czy dermatologii. Umowy te w ubiegłych 

latach były zawierane w systemie rozliczenia rocznego, 

co było uzasadnione, biorąc pod uwagę sezonowość 

popytu na tego rodzaju usługi. Skutkiem tej 

sezonowości była zawsze nadwyżka ilości wykonanych 

świadczeń w pierwszej połowie roku, natomiast 

powstałe w ten sposób niedobory były wyrównywane 

w drugiej połowie roku. 

Aneks z dokładnymi danymi finansowymi na rok 

2009 został podpisany na okres 01.01.2009 r. – 

30.06.2009 r. i zakładał półroczny system rozliczania. 

Ta decyzja podjęta przez prezesa NFZ argumentowana 

była planowaniem wprowadzenia od lipca 

2009 r. tzw. jednorodnych grup pacjentów (JGP). Metoda 

ta miała być niekompatybilna z wcześniej działającym 

sposobem rozliczania, wskutek czego niemożliwym 

było podpisanie całorocznego kontraktu 

między Narodowym Funduszem Zdrowia a jednostkami 

AOS. Ostatecznie jednak JGP nie weszły w życie, 

a mimo to system rozliczania półrocznego pozostał 

i obowiązuje również w 2010 r. 

Ze względu na wcześniej wspomnianą sezonowość 

świadczeń z zakresu AOS system rozliczania półrocznego 

jest przede wszystkim niekorzystny dla pacjentów 

zainteresowanych tym rodzajem usług medycznych. 

Trzymanie się sztywno nałożonych przez NFZ 

limitów na placówki AOS, a co za tym idzie, wydłużenie 

kolejek oczekiwania oraz spadek jakości oferowanych 

w pierwszym półroczu świadczeń powoduje 

ograniczenie dostępności tych usług dla pacjentów. 

Jednocześnie wprowadzenie półrocznego sposobu 

rozliczania oznacza niedobór środków finansowych 

przez pewną część miesięcy i zarazem nadwyżkę w 

innych. Ponadto pojawia się problem okresu wakacyjnego, 

kiedy to znaczna część pracowników udaje 

się na urlopy. Spowodowane tym „niewyrobienie normy” 

może stanowić dla NFZ przyczynę ograniczenia 

funduszy na inne, bardziej „zapracowane” okresy. 

Powoduje to wprawdzie oszczędności rzędu kilkuset 

milionów złotych w systemie ochrony zdrowia, ale 

jednocześnie zasadna wydaje się teza, że koszt społeczny 

wprowadzenia tego systemu jest znacznie 

wyższy niż płynące z niego korzyści. Warto dodatkowo 

zaznaczyć, że w latach wcześniejszych nie tylko 

były możliwe przesunięcia środków w ramach danego 

roku, ale także świadczeniodawcy mogli liczyć na 

wypłaty nadlimitów. 

Zgodnie z treścią art. 162 ust. 1 ustawy z dnia 27 

sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej 

finansowanych ze środków publicznych (t.j. Dz. U. z 

2008 r. Nr 164, poz. 1027, ze zm.) nadzór nad działalnością 

NFZ sprawuje minister właściwy do spraw 

zdrowia. Z kolei art. 163 ust. 1 tej samej ustawy stanowi 

o kryteriach tego nadzoru. Przepis ten wyposaża 

ministra zdrowia w kompetencję do sprawowania 

nadzoru nie tylko z punktu widzenia legalności, ale 

też rzetelności i celowości. Omawiana decyzja prezesa 

NFZ jest zgodna z prawem, ponieważ wprowadzenie 

półrocznego okresu rozliczeniowego nie narusza 

§ 1 pkt 6 „Ogólnych warunków umów o udzielanie 

świadczeń opieki zdrowotnej”, stanowiących załącznik 

do rozporządzenia ministra zdrowia z dnia 6 maja 

2008 r. w sprawie ogólnych warunków umów o udzielanie 

świadczeń opieki zdrowotnej. Jednakże decyzja 

ta budzi wątpliwości z punktu widzenia jej celowości, 

a to z przyczyn opisanych powyżej. 

Z tego też powodu godne rozważenia wydaje się zastosowanie 

przez Panią Minister któregoś z przysługujących 

Pani środków nadzoru nad działalnością Narodowego 

Funduszu Zdrowia. Art. 163 ust. 2 ustawy o 

świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze 

środków publicznych wyposaża ministra właściwego do 

spraw zdrowia w kompetencję do badania uchwał przyjmowanych 

przez radę funduszu oraz decyzji podejmowanych 

przez prezesa funduszu i stwierdzania ich nieważności 

w całości lub w części, w przypadku gdy: 

1) naruszają one prawo lub 

2) prowadzą do niewłaściwego zabezpieczenia 

świadczeń opieki zdrowotnej, lub 

3) prowadzą do niezrównoważenia przychodów 

i kosztów funduszu. 

Wydaje się, że omawiana decyzja prezesa NFZ zasługuje 

na zbadanie pod kątem przesłanki, o której 

mowa w pkt 2, a co za tym idzie – także na rozważenie 

możliwości stwierdzenia jej nieważności. Z przedstawionej 

powyżej argumentacji wyraźnie wynika, 

że decyzja prezesa NFZ jest niezgodna z kryterium 

celowości właśnie z uwagi na fakt, że prowadzi do 

niewłaściwego zabezpieczenia świadczeń o charakterze 

AOS, ograniczając ich dostępność na rynku. 

W związku z powyższym, biorąc pod uwagę dobro 

najważniejszego podmiotu w opiece służby zdrowia 

– pacjenta, zwracam się do Pani Minister z następującymi 

pytaniami: 

1. Czy w ramach sprawowanego nadzoru Pani Minister 

rozważa podjęcie działań w stosunku do NFZ 

zmierzających do przywrócenia regulacji określającej 

system rozliczania finansowego ambulatoryjnej opieki 

specjalistycznej jako system całoroczny? W szczególności 

czy rozważa Pani możliwość zbadania decyzji 

prezesa NFZ w omawianej sprawie i doprowadzenia 

do jej zmiany? 

2. Czy rzeczywiście wprowadzenie nowych jednostek 

rozliczeniowych, tzw. jednorodnych grup pacjentów 

(JGP), wymusza rezygnację z całorocznego systemu rozliczania 

finansowego ambulatoryjnej opieki specjalistycznej 

na rzecz systemu rozliczania półrocznego? 

3. Czy Pani Minister może podać dokładny termin 

wejścia w życie regulacji wprowadzającej JGP? 


Kraków, dnia 12 kwietnia 2010 r. 

Poseł Łukasz Gibała

190 


(nr 15727) 


w sprawie postępu prac nad budową 

Beskidzkiej Drogi Integracyjnej 

Szanowny Panie Ministrze! Beskidzka Droga Integracyjna 

(BDI) to inwestycja drogowa mająca na 

celu zastąpienie zlokalizowanej w Małopolsce drogi 

krajowej nr 52 nową drogą o znacznie lepszych parametrach 

dotyczących przepustowości, szybkości ruchu 

oraz bezpieczeństwa. Zgodnie z założeniami Ministerstwa 

Infrastruktury ok. 70-kilometrowa BDI 

będzie rozciągać się pomiędzy Bielsko-Białą a Głogoczowem, 

a jej budowa zostanie połączona z budową 

obwodnic miast takich jak: Kozy, Kęty, Andrychów, 

Wadowice i Kalwaria Zebrzydowska. Beskidzka Droga 

Integracyjna ma składać się z 2 jezdni, tworzonych 

przez 2 pasy ruchu (w obie strony), i być drogą 

klasy GP (główną przyspieszoną). 

Budowa Beskidzkiej Drogi Integracyjnej niewątpliwie 

przyczyni się do przyspieszenia rozwoju regionu 

małopolskiego. Aktualnie istniejącą, znajdującą 

się w nie najlepszym stanie drogę krajową nr 52 zastąpi 

nowoczesna droga dwupasmowa. Umożliwi to 

nie tylko przyspieszenie komunikacji w samej Małopolsce, 

ale również połączenie dróg ekspresowych S7 

i S1, a tym samym zintegrowanie sieci polskich dróg 

krajowych z siecią autostrad w Czechach. Ponadto 

budowa BDI (dzięki planowanym wraz z nią obwodnicom) 

pozwoli na wyprowadzenie ruchu tranzytowego 

z miast znajdujących się na jej trasie, co znacząco 

poprawi nie tylko płynność ruchu, ale też bezpieczeństwo 

mieszkańców. Wreszcie zaś, jak w przypadku 

każdej inwestycji infrastrukturalnej, stworzone 

zostaną nowe miejsca pracy. 

W 2007 r. Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych i 

Autostrad (GDDKiA) przedstawiła samorządom 

miast leżących na trasie planowanej inwestycji projekt 

porozumienia zakładającego współfinansowanie 

budowy przez GDDKiA i samorządy, w proporcji ok. 

70 do 30%. Problemem, który poważnie spowolnił 

prace projektowe nad BDI, były liczne protesty społeczne 

przeciwko budowie drogi w określonych miejscach. 

Samorządy Kalwarii Zebrzydowskiej i Andrychowa 

postulowały początkowo, aby przed rozpoczęciem 

prac nad samą BDI doprowadzić do budowy 

obwodnic tych miast według istniejących (i niezrealizowanych 

od wielu lat) planów. O ile w niektórych 

miastach udało się problem sprzeciwów rozwiązać i 

obecnie GDDKiA chwali sobie współpracę np. z Kalwarią 

Zebrzydowską, o tyle w innych (Wadowice) 

spory wokół przebiegu trasy BDI trwają nadal. Co 

oczywiste, powoduje to znaczne opóźnienie prac nad 

tą bardzo ważną dla rozwoju Małopolski inwestycją 

drogową. 

Jak wynikało z informacji Ministerstwa Infrastruktury 

z marca 2008 r., wniosek GDDKiA do wojewody 

małopolskiego o wydanie decyzji o środowiskowych 

uwarunkowaniach zgody na realizację 

przedsięwzięcia miał zostać złożony do końca 2008 r. 

Z kolei na koniec 2009 r. planowano uzyskanie decyzji 

o ustaleniu lokalizacji drogi, zaś na kolejny rok 

decyzji o pozwoleniu na budowę. Plany ministerstwa 

zakładały, że budowa BDI zostanie zrealizowana w 

latach 2012–2014. 

Wiadomo jednak, że z powodu przedłużających się 

sporów i protestów społecznych przeciwko budowie 

BDI termin realizacji inwestycji uległ przesunięciu. 

W międzyczasie zmianie uległ też stan prawny dotyczący 

rozwoju infrastruktury drogowej w Polsce. 10 

września 2008 r. weszła w życie ustawa z dnia 25 

lipca 2008 r. o zmianie ustawy o szczególnych zasadach 

przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie 

dróg publicznych oraz o zmianie niektórych innych 

ustaw (Dz. U. z 2008 r. Nr 154, poz. 958). Ta rządowa 

nowelizacja prawa doprowadziła do wielu korzystnych 

zmian, umożliwiających przyspieszenie procesu 

budowy dróg w Polsce. Jedną z najważniejszych nowych 

regulacji jest wprowadzenie przepisu przewidującego 

wydawanie przez wojewodę jednej decyzji o 

zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej w miejsce 

wymaganych do tej pory 2 decyzji: o ustaleniu 

lokalizacji drogi i o pozwoleniu na budowę. Pozwoliło 

to na skrócenie okresu oczekiwania na wymagane 

decyzje wojewody z 5 do 3 miesięcy. 

Ponadto zmianie uległ stan prawny związany z 

procedurą wydawania decyzji o uwarunkowaniach 

środowiskowych. Mocą art. 153 ust. 1 pkt 2 ustawy 

z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji 

o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa 

w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania 

na środowisko (Dz. U. z 2008 r. Nr 199, poz. 

1227) wojewoda utracił kompetencję do wydawania 

takich decyzji. Obecnie kompetencję tę posiada regionalny 

dyrektor ochrony środowiska (w przypadku 

BDI organem właściwym jest RDOŚ w Krakowie). 

Wbrew oczekiwaniom GDDKiA i ministerstwa 

wyrażanym w 2008 r., jeszcze pod koniec czerwca 

2009 r. wniosek o wydanie decyzji o uwarunkowaniach 

środowiskowych nadal nie był złożony. Uniemożliwił 

to brak zgody poszczególnych samorządów 

co do przebiegu trasy BDI. Wojewoda małopolski zorganizował 

2 czerwca 2009 r. spotkanie z przedstawicielami 

samorządów, GDDKiA i biura projektów, na 

którym poinformowano o wyborze 2 wariantów południowych 

przebiegu BDI. Warianty te miały stanowić 

podstawę do złożenia przez GDDKiA wniosków 

o wydanie decyzji o uwarunkowaniach środowiskowych, 

a następnie decyzji o zezwoleniu na realizację 

inwestycji drogowej. Zarazem warto zauważyć, 

że GDDKiA zdecydowała się odrzucić postulowany 

przez samorząd Wadowic wariant północny 

BDI, uznając, że jest on wykluczony ze względu na 

objęcie części tego obszaru programem Natura 2000. 

Tymczasem nie jest prawdą, że w takiej sytuacji obowiązuje 

absolutny zakaz powstawania inwestycji 

drogowych. Art. 34 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r.

191 

o ochronie przyrody (Dz. U. z 2004 r. Nr 92, poz. 880, 

ze zm.) przewiduje możliwość realizacji wszelkich 

inwestycji na obszarze Natura 2000, pod warunkiem 

kumulatywnego spełnienia wymienionych w nim 

warunków. 

Z uwagi na przedłużające się spory już samo złożenie 

wniosku o decyzję o uwarunkowaniach środowiskowych 

poważnie się opóźniło. Jako że jest to 

decyzja niezbędna dla uruchomienia procesu inwestycyjnego, 

siłą rzeczy opóźnieniu musiały ulec też 

kolejne etapy tego procesu. Zastąpienie dwóch decyzji 

wojewody jedną – o zezwoleniu na realizację 

inwestycji drogowej – umożliwia skrócenie okresu 

oczekiwania, lecz nie na tyle istotne, by stracony 

czas został nadrobiony. 

W związku z powyższym, w trosce o jak najszybsze 

rozpoczęcie budowy Beskidzkiej Drogi Integracyjnej, 

zwracam się do Pana Ministra – jako organu 

administracji publicznej kompleksowo odpowiedzialnego 

za rozwój infrastruktury w Polsce – z następującymi 

pytaniami: 

1. Czy decyzja Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych 

i Autostrad o wyborze wariantu południowego 

Beskidzkiej Drogi Integracyjnej (BDI) jest rzeczywiście 

ostateczna? 

2. Kiedy należy się spodziewać wydania przez regionalnego 

dyrektora ochrony środowiska w Krakowie 

decyzji o uwarunkowaniach środowiskowych 

budowy BDI? 

3. W jakim terminie należy oczekiwać wydania 

przez wojewodę małopolskiego decyzji o zezwoleniu 

na realizację inwestycji drogowej? 

4. W jakim terminie zostanie zrealizowana budowa 

BDI? 




(nr 15728) 


Poseł Łukasz Gibała 

w sprawie zrównania w traktowaniu 

świadczeniodawców mobilnych i 

stacjonarnych oferujących usługi 

diagnostyki obrazowej 

Szanowna Pani Minister! Do ambulatoryjnych 

świadczeń diagnostycznych kosztochłonnych zaliczamy 

m.in. rezonans magnetyczny oraz tomografię 

komputerową. Rezonans magnetyczny umożliwia w 

sposób całkowicie nieinwazyjny ocenę struktur anatomicznych 

całego człowieka w dowolnej płaszczyźnie, 

a także trójwymiarowo. Obecnie badanie za pomocą 

rezonansu magnetycznego należy do najdroższych 

badań w radiologii. Jest to metoda pozwalająca 

w najlepszy sposób ocenić struktury anatomiczne 

oraz ewentualną patologię z dokładnością do kilku 

milimetrów. Uruchamiając odpowiedni program w 

komputerze, można uzyskać obraz układu tętnic lub 

żył organizmu. Badanie za pomocą tomografu komputerowego 

dostarcza bardzo szczegółowych informacji, 

które można przetworzyć cyfrowo na obrazy 

trójwymiarowe. Ma stosunkowo szybki i prosty przebieg, 

może więc uratować komuś życie, ponieważ pozwala 

wykryć obrażenia wewnętrzne. Ostatnio coraz 

częściej na świecie wykorzystywana jest możliwość 

realizacji tych badań w formie mobilnej w specjalnie 

przeznaczonych do tego pojazdach. 

Diagnostyka mobilna to korzyści zarówno dla 

szpitali, jak i pacjentów. Rozwiązania mobilne pozwalają 

zmniejszyć kolejki w oczekiwaniu na badania. 

Pacjenci oszczędzają czas, a w związku z tym 

narażeni są na mniejszy stres. Szpitale natomiast, 

dzięki temu, że urządzenia mobilne same dojeżdżają 

do pacjenta, nie muszą martwić się o koszty transportu 

do miejscowości oddalonych często o dziesiątki 

kilometrów ani o dodatkowe koszty personelu towarzyszącego 

przewożonym pacjentom. 

W najnowszym zarządzeniu prezesa Narodowego 

Funduszu Zdrowia z dnia 2 listopada 2009 r. w sprawie 

określenia warunków zawierania i realizacji 

umów w rodzaju: ambulatoryjna opieka specjalistyczna, 

w § 12 pkt 2 stwierdzono, że świadczeniodawca 

udziela ASDK w zakładzie opieki zdrowotnej, we skazanej 

lokalizacji, zgodnej z adresem komórki organizacyjnej 

określonym w rejestrze zakładów opieki 

zdrowotnej, według harmonogramu pracy określonego 

w załączniku nr 2 do umowy. Takie sformułowanie 

uregulowania sposobu świadczenia badań diagnostycznych 

całkowicie pomija możliwość rozwoju 

badań diagnostycznych, wymagając, aby odbywały 

się one jedynie w budynku lub zespole budynków. 

Poprzez regulacje prawne wymagające rejestracji 

pracowni mobilnych jako stacjonarne wykluczono 

świadczeniodawców mobilnych z polskiego rynku 

diagnostyki obrazowej. Stało się to, gdyż konieczność 

rejestracji komórki organizacyjnej w każdym 

szpitalu odwiedzanym przez jednostkę mobilną wymaga 

długotrwałego, skomplikowanego oraz kosztownego 

procesu rejestracji, a co za tym idzie, ogranicza 

dostęp do usługi pacjentom wszystkich szpitali 

w Polsce. 

Sprawa ma charakter wielopłaszczyznowy, odbywa 

się ze szkodą dla pacjentów, którzy mają utrudniony 

dostęp do wysokospecjalistycznej diagnostyki, 

cierpi również rynek (mniej świadczeniodawców 

oznacza mniejszą konkurencyjność rynku). Ponadto 

im mniejsza konkurencyjność na rynku, tym wyższe 

są ceny usług. Otwarcie rynku na mobilne pracownie 

diagnostyki obrazowej i dopuszczenie świadczeniodawców 

mobilnych do ubiegania się o publiczne 

kontrakty odbyłoby się z korzyścią dla zdrowia pacjentów, 

kondycji finansowej szpitali i budżetu płatnika.

192 

W związku z powyższym zapytuję uprzejmie: Jak 

w świetle zarządzenia ministra zdrowia nr 80/2008 

(zastąpionego przez zarządzenie nr 62/2009/DOZ z 

dnia 2 listopada 2009 r. w sprawie określenia warunków 

zawierania i realizacji umów w rodzaju: ambulatoryjna 

opieka specjalistyczna) będzie regulowana 

omawiana kwestia oraz jakie są dalsze plany ministerstwa 

w przedstawianej sprawie? 

Poseł Beata Małecka-Libera 

Dąbrowa Górnicza, dnia 22 marca 2010 r. 


(nr 15729) 


w sprawie roślin energetycznych 

Szanowny Panie Ministrze! Odnawialne źródła 

energii mogą stanowić istotny udział w bilansie energetycznym 

poszczególnych gmin czy nawet województw 

naszego kraju. Mogą przyczynić się do zwiększenia 

bezpieczeństwa energetycznego regionu, a 

zwłaszcza do poprawy zaopatrzenia w energię na terenach 

o słabo rozwiniętej infrastrukturze energetycznej. 

Potencjalnie największym odbiorcą energii 

ze źródeł odnawialnych może być rolnictwo, a także 

mieszkalnictwo i komunikacja. Szczególnie dla regionów 

dotkniętych bezrobociem odnawialne źródła 

energii stwarzają nowe możliwości w zakresie powstawania 

nowych miejsc pracy. Natomiast tereny 

rolnicze, które z uwagi na silne zanieczyszczenie gleb 

nie nadają się do upraw roślin jadalnych, mogą być 

wykorzystane do uprawy roślin przeznaczonych do 

produkcji biopaliw. 

W praktyce rośliny energetyczne można uprawiać 

na różnych klasach bonitacyjnych gleb uprawnych. 

Plantacje można z powodzeniem zakładać na glebach 

dobrych (klasy I–III), chociaż często wymaganiom 

roślin sprostać mogą gleby klasy V lub VI. Przyrodnicze 

warunki gleb dobrych, przy sprzyjającym dla 

danych roślin miejscowym klimacie, zapewniają wysokie, 

co do ilości i jakości, plony roślin energetycznych. 

Wydaje się, że z punktu widzenia produkcji 

roślin energetycznych godne uwagi są gleby marginalne. 

Odnosi się to do obszarów o niekorzystnych 

warunkach gospodarowania. Dotyczy to gruntów ornych 

i użytków zielonych. Czynnikami warunkującymi 

tą marginalność są: jakość gleby, warunki wodne, 

ograniczona możliwość stosowania zabiegów 

uprawowych, antropogeniczne zanieczyszczenia gleby 

itd. Właściwe zagospodarowanie tych gleb bądź 

siedlisk polega na doborze do warunków glebowo- 

-klimatycznych określonych gatunków roślin bądź 

określonej technologii uprawy. Mówiąc o roślinach 

energetycznych, należy uwzględniać także te gatunki 

roślin, u których pozyskiwany produkt uboczny 

jest wykorzystywany jako surowiec energetyczny, 

np. słoma zbóż i rzepaku. Także biomasa z użytków 

zielonych nadaje się do spalania. Kryzysy energetyczne 

i rosnące ceny energii wywołały większe zainteresowanie 

biomasą zarówno z tradycyjnych lasów, 

jak i ze specjalnych plantacji energetycznych obsadzanych 

drzewami i krzewami, np. wierzba, a ostatnio 

gatunkami niedrzewiastymi. 

W związku z powyższym kieruję do Pana Ministra 


1. Czy w Polsce są w pełni wykorzystywane możliwości 

pozyskiwania energii z odnawialnych źródeł 

energii? 

2. Czy istnieje lub jest w planie program uświadamiający 

rolnikom korzyści płynące z uprawy roślin 

energetycznych? 

3. Czy są w planach dotacje dla rolników, którzy 

zdecydują się na takie uprawy? 

Z poważaniem 

Szczecin, dnia 13 kwietnia 2010 r. 

Poseł Cezary Atamańczuk 


(nr 15730) 


w sprawie świadczeń pielęgnacyjnych 

dla opiekunów dzieci niepełnosprawnych 

Szanowna Pani Minister! W Polsce osoby sprawujące 

opiekę nad dziećmi niepełnosprawnymi czują się 

zepchnięte poza nawias społeczeństwa. Ich sytuacja 

jest dramatyczna, ponieważ w naszym kraju nie ma 

specjalistycznej opieki oraz odpowiedniego wsparcia 

finansowego. 

Ludzie ci, dowiadując się o niepełnosprawności 

dziecka, porzucają pracę zawodową na rzecz pełnienia 

całodobowej opieki nad nim. Nie oznacza to jednak, 

że są oni bezrobotni, gdyż, opiekując się niepełnosprawnym 

dzieckiem, wykonują prace lekarza, 

pielęgniarki, rehabilitanta, salowej, nauczyciela, 

praczki, sprzątaczki etc., i tak przez 24 godziny na 

dobę, 365 dni w roku, bez wolnych dni, urlopu, trzynastki. 

Praca, którą wykonują każdego dnia przy 

chorych dzieciach, jest ciężka fizycznie i psychicznie. 

Po kilku latach takiej ciężkiej, wyczerpującej pracy 

w dzień i w nocy często sami stają się kalekami, bez 

prawa do rent i emerytur. 

Państwo płaci na dzieci pozostawione w placówce 

opiekuńczej ok. 3000 zł miesięcznie. Opiekunowie, 

którzy samodzielnie zajmują się swoimi niepełnosprawnymi 

dziećmi, otrzymują zasiłek stały, tzw. 

świadczenie pielęgnacyjne, w wysokości 520 zł miesięcznie. 

Co miesiąc borykają się z dylematem, co kupić 

za te pieniądze: pieluchy, jedzenie, leki, a może

193 

opłacić rehabilitacje lub zapłacić rachunki. Większość 

rodzin wychowujących niepełnosprawne dzieci 

żyje na skraju ubóstwa. Często z powodu zadłużenia 

wynikającego z braku środków finansowych na zaspokojenie 

podstawowych potrzeb mają oni odcinaną 

energię elektryczną, wodę, gaz. 

W związku z powyższym kieruję do Pani Minister 


1. Jak w dzisiejszych czasach ma przeżyć rodzic i 

jego niepełnosprawne dziecko za 520 zł miesięcznie? 

2. Skąd pochodzi ta rażąca dysproporcja pomiędzy 

nakładem środków, jakie państwo przeznacza na 

opiekę nad niepełnosprawnymi dziećmi pozostawionymi 

w ośrodkach opiekuńczych, a dziećmi, którymi 

zajmują się ich rodzice? 

3. Czy ministerstwo posiada jakiś plan mający na 

celu poprawę sytuacji bytowej niepełnosprawnych 

dzieci i ich opiekunów? Jeśli tak, to jaki i kiedy zostanie 

on wdrożony w życie? 

Z poważaniem 




(nr 15731) 


w sprawie dostępu kobiet po poronieniu 

do informacji na temat przysługujących im 

praw 

Szanowna Pani Minister! Poronienie jest tragedią, 

której żadna kobieta oczekująca z utęsknieniem 

na przyjście na świat upragnionego dziecka się nie 

spodziewa. Od momentu postawienia diagnozy następujące 

po sobie zdarzenia przybierają tak zawrotne 

tępo, że ani pogrążona w bólu i szoku matka, ani 

jej bliscy nie mają czasu i nie są w stanie racjonalnie 

myśleć. Nikt nie zakłada z góry takiego czarnego scenariusza, 

dlatego w zdecydowanej większości rodziny 

dotknięte tą tragedią nie mają żadnej wiedzy na temat 

przysługujących im praw ani procedur, których 

należy w takiej sytuacji dopełnić. Chodzi tu o wystawienie 

przez szpital pisemnego zgłoszenia urodzenia 

dziecka, na podstawie którego można dokonać rejestracji 

dziecka w urzędzie stanu cywilnego oraz karty 

zgonu potrzebnej do urządzenia pochówku. Brakuje 

również informacji o prawie do przysługującego 

w tej sytuacji 8-tygodniowego urlopu macierzyńskiego 

oraz o możliwości uzyskania zasiłku pogrzebowego. 

Należy nadmienić, że wszystkie wymienione prawa 

i dokumenty przysługują kobiecie bez względu na 

czas zakończenia ciąży. 

Niestety, bez wyraźnego życzenia rodziny procedury 

te nie są dopełniane, a informacji o przysługujących 

w tej sytuacji prawach szpitale nie przekazują 

z własnej inicjatywy. Dodatkowo brakuje również na 

oddziałach położniczych fachowej opieki psychologicznej 

dla rodzin, które na skutek poronienia przedwcześnie 

utraciły swoje dzieci. 

W efekcie wiele polskich rodzin, które zostały dotknięte 

tą tragedią, po otrząśnięciu się z szoku znajduje 

się w sytuacji, w której z powodu niewiedzy na 

temat przysługujących im praw nie posiadają żadnego 

dokumentu upamiętniającego istnienie ich dziecka, 

nie mówiąc już o grobie, na którym mogliby uczcić 

jego pamięć. 

W związku z powyższym kieruję do Pani Minister 


1. Czy nie należałoby stworzyć lepszej opieki psychologicznej 

dla matek po poronieniu i ich rodzin 

(np. obowiązkowa rozmowa z psychologiem)? 

2. Czy istnieją przepisy prawne nakładające na 

szpital obowiązek informowania kobiet po poronieniu 

o ich prawach i możliwych procedurach postępowania? 

Jeśli nie, to czy istnieje możliwość opracowania 

stosownych regulacji? 

3. Kto w chwili obecnej jest odpowiedzialny za 

udzielenie niezbędnych informacji kobiecie po poronieniu 

na temat sytuacji prawnej, w jakiej się znalazła? 

Z poważaniem 




(nr 15732) 


w sprawie pomocy uczniom przy wyborze 

zawodu 

Szanowna Pani Minister! Niejednokrotnie zdarza 

się, że osoby kończące studia nie mogą znaleźć pracy 

w swoim zawodzie. Jest to spowodowane różnymi 

czynnikami, których nie sposób wymienić. Zauważalne 

jest jednak, że powodem takiego stanu rzeczy 

jest często brak zapotrzebowania rynku pracy na 

przedstawicieli określonej profesji lub brak predyspozycji 

danej osoby do wykonywania wyuczonego zawodu. 

W takich przypadkach absolwent wyższej 

uczelni zmuszony jest do przekwalifikowania i podjęcia 

zatrudnienia w innym obszarze niż ten, który 

sobie wybrał. Powoduje to wiele komplikacji dla młodego 

człowieka. 

Wydaje się, że można by uniknąć wielu takich sytuacji, 

gdyby szkoły średnie aktywnie włączyły się w 

pomoc swoim uczniów przy doborze kierunku studiów. 

Zorganizowanie spotkań z osobami zajmującymi 

się analizą rynku pracy oraz doradztwem w dziedzinie 

pracy z pewnością ułatwiłoby maturzystom

194 

wybór uczelni. Od lat istnieją różnego rodzaju testy 

i badania pozwalające ustalić predyspozycje do wykonywania 

określonego zajęcia, które mogą być z powodzeniem 

wykorzystane. 

W związku z tym zwracam się z uprzejmą prośbą 

o odpowiedź na następujące pytania: 

1. Czy ministerstwo ma zamiar podjąć działania 

mające na celu organizowanie w szkołach średnich 

zajęć pomagających licealistom w wyborze zawodu? 

2. Z jakich form wsparcia mogą obecnie korzystać 

uczniowie w wyborze szkoły wyższej? 


Inowrocław, dnia 23 marca 2010 r. 


(nr 15733) 



w sprawie przepisów regulujących udzielanie 

rozwodów 

Szanowny Panie Ministrze! Zgodnie z obecnie 

obowiązującymi przepisami Kodeksu rodzinnego i 

opiekuńczego sąd może rozwiązać małżeństwo przez 

rozwód w przypadku, gdy nastąpił między małżonkami 

trwały i zupełny rozkład pożycia. Dodatkowym 

kryterium, którym musi kierować się sąd, jest dobro 

małoletnich dzieci małżeństwa wnoszącego o rozwód. 

W przypadkach, w których dobro to mogłoby ucierpieć, 

orzeczenie rozwodu jest niedopuszczalne. Jest 

to regulacja jak najbardziej zasadna, ponieważ chroni 

osoby, które doznają największej krzywdy w związku 

z rozwodem rodziców. Stąd też ich sytuacja powinna 

być możliwie najszerzej zabezpieczona, tak 

aby nie doświadczały one dodatkowych przykrości i 

nie odbiło się to negatywnie na ich życiu. 

Sądy, oceniając, czy w konkretnym przypadku 

orzeczenie rozwodu nie będzie stało w sprzeczności 

z dobrem małoletnich dzieci, opierają się przede 

wszystkim na opinii specjalistów z rodzinnych ośrodków 

diagnostyczno-konsultacyjnych. Ze spraw zgłaszanych 

podczas dyżurów poselskich wynika, że 

ośrodki te stwierdzają często, że dobro dziecka nie 

będzie naruszone, w przypadkach gdy w obecności 

dzieci dochodziło między rodzicami do awantur i 

burzliwych kłótni, które z pewnością nie wpływały 

na dobro małoletnich. W sytuacji gdy małżonkowie 

starali się, by dzieci nie uczestniczyły w sporach między 

nimi, oraz gdy starają się nie przenosić na dzieci 

swych problemów, RODK stwierdzają, że w przypadku 

rozwodu dobro małoletnich dzieci może ucierpieć, 

gdyż nie są one przygotowane na rozpad małżeństwa 

swoich rodziców. Wypływa z tego wniosek, że skuteczność 

powództwa o rozwiązanie małżeństwa przez 

rozwód uzależniona jest od relacji między małżonkami. 

Jeżeli były one gwałtowne i odbywały się w obecności 

dzieci, to mają oni szansę na rozwód, a jeżeli nie, 

to ich sprawa może zostać oddalona. Jest to sytuacja 

absurdalna, która może doprowadzić, że dzieci będą 

celowo angażowane w spory, tak aby RODK orzekł, iż 

rozwód może wpłynąć tylko pozytywnie na ich dobro 

w ten sposób, że doprowadzi do przerwania stresujących 

sytuacji, w których musiały uczestniczyć. 

W związku z tym zwracam się z uprzejmą prośbą 


1. Jakie jest zapatrywanie Ministerstwa Sprawiedliwości 

na przedstawiony powyżej problem? 

2. Czy istnieje inna możliwość badania wpływu 

rozwodu rodziców na dobro małoletniego dziecka? 


Inowrocław, dnia 23 marca 2010 r. 


(nr 15734) 



w sprawie katastrofy lotniczej, jaka miała 

miejsce w dniu 10 kwietnia 2010 r. pod 

Smoleńskiem na terenie Rosji, w której 

zginęło 96 osób, w tym prezydent 

Rzeczypospolitej Polskiej Lech Kaczyński 

wraz z małżonką Marią, wysokimi 

przedstawicielami i urzędnikami państwa 

polskiego oraz cała załoga samolotu 

Szanowny Panie Premierze! Współczesny świat 

takiej tragedii do tej pory nie oglądał. 10 kwietnia 

2010 r. w zamglonym lesie pod Smoleńskiem rozbił 

się polski samolot. Zginęli wszyscy pasażerowie i cała 

załoga samolotu – razem 96 osób, wśród nich prezydent 

Rzeczypospolitej Polskiej Lech Kaczyński i jego 

małżonka Maria, ministrowie i wiceministrowie, wysocy 

urzędnicy państwowi, marszałkowie Sejmu i 

Senatu, posłowie i senatorowie, najwyżsi dowódcy 

wszystkich rodzajów wojsk, przedstawiciele rodzin 

katyńskich, duchowni, oficerowie Biura Ochrony 

Rządu, wybitni Polacy. 

Tragedia dotknęła w pierwszej kolejności rodziny 

zabitych w katastrofie. Kierujemy ku nim nasze wyrazy 

najgłębszego współczucia, modlitwy i pociechy. 

Dziękujemy w szczególności wszystkim tym, którzy 

wyrazili gotowość niesienia wszelkiej pomocy rodzinom 

i najbliższym tej tragedii. Składamy hołd poległym 

w służbie publicznej, całej delegacji lecącej do 

Katynia na czele z prezydentem Rzeczypospolitej Polskiej 

Lechem Kaczyńskim. Wyrażamy słowa uznania 

i doceniamy wszelkie gesty solidarności i współczucia

195 

narodu rosyjskiego i jego obywateli skierowane do rodzin 

tragicznie zmarłych i całej Polski. 

Ponadto w głębokiej trosce o losy naszego kraju 

oraz bezpieczeństwo jego najwyższych przedstawicieli 

kierujemy na ręce Pana Premiera interpelację i 

zarazem prosimy o udzielenie odpowiedzi na następujące 

pytania, które nurtują dzisiaj Polaków: 

1. Jakie obowiązują przepisy, normy prawne, instrukcje 

i szeroko rozumiane standardy w Polsce 

przy organizacji wizyt, delegacji i wyjazdów zagranicznych 

najwyższych przedstawicieli naszego państwa? 

W jaki sposób i czy właściwie zostało zabezpieczone 

i przygotowane lotnisko wojskowe, na którym 

wylądować miał samolot z parą prezydencką i całą 

delegacją? Jak wiemy, nawet kilkanaście minut po 

katastrofie na teren, gdzie rozbił się prezydencki samolot, 

wchodzili postronni ludzie. 

2. Z jakich umów dwustronnych lub traktatów międzynarodowych 

podpisanych pomiędzy Polską a innym 

krajem wynika wybrany i przyjęty tryb i procedury 

postępowania w zaistniałej sytuacji – katastrofie? 

3. W jaki sposób po katastrofie zabezpieczono teren 

i wszystkie elementy rozbitego samolotu i kto był odpowiedzialny 

lub upoważniony do jego zabezpieczenia? 

Jakie obowiązują w tym względzie instrukcje? 

4. Czy postępowanie dotyczące wyjaśnienia przyczyn 

tej katastrofy lotniczej, w szczególności prowadzenie 

go z zaangażowaniem kraju, na terytorium 

którego doszło do katastrofy, zostało podjęte i jest 

prowadzone z przestrzeganiem zasad polskiego prawa, 

jak również prawa międzynarodowego? 

5. Czy był analizowany scenariusz, w którym postępowanie 

dotyczące wyjaśnienia przyczyn tragicznej 

katastrofy – badanie zawartości zapisów czarnych 

skrzynek, badanie szczątków samolotu, badanie innych 

materiałów, zbieranie nośników informacji (telefony, 

dyktafony, kamery, karty pamięci, laptopy, 

dokumenty itp.) – Polska strona prowadzi samodzielnie? 

Co było przeszkodą, która uniemożliwiła przyjęcie 

takiego rozwiązania? 

6. Jakie przyczyny stały za tym, że natychmiast 

rozszerzono grupę dochodzeniową o szeroką reprezentację 

specjalistów kraju, na terenie którego doszło 

do katastrofy? 

7. Dlaczego zrezygnowano z powołania komisji 

składającej się również z międzynarodowych ekspertów? 

Dlaczego dla pełnej transparentności wyjaśnienia 

przyczyn tej największej powojennej katastrofy 

nie powołano natychmiast międzynarodowej komisji 

i nie zabezpieczono przez niezależną instytucję międzynarodową 

wszystkich materiałów, szczątków samolotu, 

czarnych skrzynek lub innych nośników informacji? 

8. Czy należycie odłączono sprawę aktywności 

i koniecznych działań potrzebnych do natychmiastowego 

udzielenia pomocy, zapewnienia godnego traktowania 

ciał i szczątków ofiar od zachowania standardów 

i reguł najwyższej staranności i obiektywizmu, 

obowiązujących przy prowadzeniu postępowania zabezpieczającego 

miejsce tragedii i wyjaśniającego jej 

przyczyny? Dlaczego strona Polska – jak donoszą źródła 

informacji – do dnia dzisiejszego nie otrzymała 

odczytów z dwóch tzw. czarnych skrzynek, a przede 

wszystkim samych czarnych skrzynek, dla ewentualnego 

sprawdzenia ich autentycznej zawartości? 

9. Jakie obowiązują przepisy, normy prawne i instrukcje 

w innych krajach należących do Paktu Północnoatlantyckiego 

NATO lub Unii Europejskiej w 

przypadku ewentualnego zaistnienia takiej sytuacji? 

10. Jakie przepisy polskiego prawa: ustawy, umowy 

dwustronne, międzynarodowe prawo lotnicze, 

określają osobowo delegację i kompetencje do podejmowania 

decyzji o trybie postępowania i o wyborze 

międzynarodowego składu komisji badającej przyczyny 

katastrofy i dokonującej analizy zachowanych w 

tym wypadku dowodów? 

11. Kto podjął ostatecznie decyzję w tej konkretnej 

sprawie, katastrofie prezydenckiego samolotu, o 

włączeniu zewnętrznych ekspertów i służb do pracy 

przy wyjaśnianiu okoliczności? Czy osoba ta miała 

do tego wystarczającą delegację wynikającą z Konstytucji 

RP i ustaw, międzynarodowych umów i podpisanych 

przez Polskę traktatów? 

12. Czy nie nastąpiło naruszenie prawa polskiego 

i prawa Unii Europejskiej w tym względzie? 



Posłowie Wiesław Janczyk 

i Adam Gawęda 


(nr 15735) 


w sprawie środków na zwiększenie 

wynagrodzeń i pochodnych, w tym 

na modernizację systemu wynagrodzeń 

w administracji 

Szanowny Panie Premierze! Międzyregionalna 

Sekcja Pracowników Skarbowych NSZZ „Solidarność” 

w Katowicach zwróciła się do mnie z pismem 

w sprawie zmiany przeznaczenia środków zagwarantowanych 

w rezerwie z budżetu państwa bez zmiany 

przeznaczenia środków rezerwy dokonanej przez polski 

parlament. 

Ustawa budżetowa na rok 2009 z dnia 9 stycznia 

2009 r. przewidywała w części 83 dziale 758 rozdziale 

75818 poz. 48 budżetu państwa rezerwę celową pod 

nazwą „środki na zwiększenie wynagrodzeń i pochodnych, 

w tym na modernizację systemu wynagrodzeń 

w administracji”. 

Po nowelizacji ustawy budżetowej na 2009 r. 

zmniejszono pulę środków w rezerwie celowej poz.

196 

48, przy czym cel wydatkowania tych środków nie 

został zmieniony, a więc nadal środki te powinny zostać 

przeznaczone na zwiększenie wynagrodzeń i 

pochodnych, w tym na modernizację systemu wynagrodzeń 

w administracji. 

W praktyce rezerwa nr 48 miała zostać przeznaczona 

na pokrycie wydatków związanych z wypłatą 

dodatków specjalnych, o których mowa w art. 87 ust. 

2 ustawy o służbie cywilnej. 

Rada Ministrów 6 października 2009 r. podjęła 

uchwałę w sprawie procentowego podziału na poszczególne 

urzędy środków wynagrodzenia, przewidzianych 

na dodatki specjalne w służbie cywilnej. 

Według uchwały na dodatki specjalne przeznaczono 

kwotę łączną w wysokości 72 500 tys. zł, a więc kwotę 

o 70 000 tys. zł mniejszą od tej, jaka została zaproponowana 

do podziału i zaopiniowana w trybie art. 

19 ustawy z dnia 23 maja 1991 r. o związkach zawodowych, 

oraz mniejszą o 77 500 tys. zł od kwoty ujętej 

w rezerwie celowej nr 48 po zmianach ustawy 

budżetowej na rok 2009. 

Z powyższego wynika, że z kwoty 150 000 tys. zł 

rezerwy budżetowej nr 48 przeznaczonej na sfinansowanie 

dodatków specjalnych w służbie cywilnej 

przeznaczono na ten cel jedynie 72 500 tys. zł, przy 

czym dopełniono procedury zmiany przeznaczenia 

środków rezerwy budżetowej – art. 133 ust. 5 ustawy 

o finansach publicznych – jedynie w odniesieniu do 

kwoty 55 000 tys. zł. 

Analizując powyższe, należy uznać, że wbrew 

uchwalonej ustawie budżetowej na rok 2009 oraz postanowieniom 

ustawy z dnia 30 czerwca 2005 r. o 

finansach publicznych nie wydatkowano zgodnie z 

założonym w ustawie budżetowej na 2009 r. celem 

kwoty 22 000 tys. zł. 

Mając na uwadze powyższe, zwracam się do Pana 

Premiera z następującymi pytaniami: 

— Dlaczego dokonano zmiany przeznaczenia 

środków zagwarantowanych w rezerwie budżetu 

państwa bez zmiany przeznaczenia środków rezerwy 

dokonanej przez parlament? 

— Dlaczego naruszono tryb konsultacji społecznych 

poprzez zmianę zasad podziału środków na wynagrodzenia 

w sferze budżetowej już po wyczerpaniu 

procedur konsultacyjnych określonych w art. 19 

ustawy z dnia 23 maja 1991 r. o związkach zawodowych? 

— W jakiej formie i kto konkretnie stwierdził, że 

cel utworzenia rezerwy poz. 48 został osiągnięty, skoro 

wydatkowano o wiele mniej środków, niż założono 

wcześniej na ten cel? 

W oczekiwaniu na odpowiedź składam serdeczne 

podziękowania za przychylne ustosunkowanie się do 

moich pytań. 


Syców, dnia 24 marca 2010 r. 

Poseł Beata Kempa 


(nr 15736) 


w sprawie pracowników Południowego 

Koncernu Węglowego SA oraz prywatyzacji 

Grupy Kapitałowej Tauron Polska Energia SA 

Szanowny Panie Ministrze! W nawiązaniu do pisma 

otrzymanego od przewodniczącego Zakładowej 

Organizacji Koordynacyjnej NSZZ „Solidarność” w 

Południowym Koncernie Węglowym SA pragnę 

zwrócić uwagę na problem ponad 6 tys. pracowników 

Południowego Koncernu Węglowego SA, których 

jako jedynych pominięto przy przydzielaniu pakietów 

akcji Grupy Kapitałowej Tauron, czyniąc z nich tym 

samym wręcz pracowników drugiej kategorii. W 

związku z powyższym proszę o zajęcie stanowiska 

wobec poniższych kwestii: 

Jakie jest stanowisko Ministerstwa Skarbu Państwa 


Jak można wyjaśnić przyczyny nierównego traktowania 

pracowników Południowego Koncernu Węglowego 

SA w Grupie Kapitałowej Tauron przy przekształceniach 

prywatyzacyjnych spółki? 

Jakie działania planuje podjąć resort skarbu państwa 

w celu rekompensaty z tytułu nieobjęcia pracowników 

Południowego Koncernu Węglowego SA 

pakietem akcji Taurona? 

Z góry składam serdeczne podziękowania za przychylne 

ustosunkowanie się. 




(nr 15737) 


Poseł Beata Kempa 

w sprawie zamrożenia środków finansowych 

na modernizację drogi krajowej nr 16 oraz 

budowę południowej obwodnicy Olsztyna 

Szanowny Panie Premierze! Społeczeństwo województwa 

warmińsko-mazurskiego jest głęboko zaniepokojone 

wiarygodnymi – jak się wydaje –informacjami 

o wstrzymaniu środków na dalszą modernizację 

kluczowej dla regionu drogi nr 16 oraz planowaną 

budowę niezwykle ważnej, 27-kilometrowej, 

południowej obwodnicy Olsztyna. Na oba te cele (w 

przypadku drogi Olsztyn – Augustów, z wyłączeniem 

obwodnicy Ełku) w rozporządzeniu Rady Ministrów 

z jesieni 2007 r. (program rządowy budowy dróg na 

lata 2008–2012) oraz w unijnym programie „Infra-

197 

struktura i środowisko” przeznaczono 385 mln euro. 

Dotychczas prace przebiegały zgodnie z harmonogramem; 

w przebudowie jest m.in. 18-kilometrowy odcinek 

z Barczewa do Biskupca. Przygotowywane są 

kolejne przetargi na przebudowę innych fragmentów 

trasy i zaawansowane są prace projektowe dla obwodnicy 

Olsztyna. Zamrożenie dofinansowania musiałoby 

oznaczać wstrzymanie owych planów. 

Droga krajowa nr 16 to kręgosłup Warmii i Mazur, 

a bez nadrobienia ogromnych zaległości w sferze infrastruktury, 

w czwartym co do wielkości województwie 

kraju, region pozostanie swoistym „kopciuszkiem”, 

podobnie jak jest nim, jeśli chodzi o poziom 

bezrobocia. Bez modernizacji i budowy tras, o jakich 

mowa, nie jest możliwe ściągnięcie inwestorów, rozwijanie 

turystyki i generalnie zmniejszenie dystansu 

cywilizacyjnego w stosunku do innych regionów Polski. 

Samo głoszenie hasła: Mazury cud natury, nie 

wystarcza. Wierzę, że w tej materii wszystkie siły polityczne 

i parlamentarne są zgodne. 

Ponieważ rzecz dotyczy zarówno kwestii infrastruktury, 

jak i finansów tę interpelację kieruję do 

Pana Premiera. Pragnę nade wszystko zapytać: Czy 

decyzje w tej mierze rzeczywiście zapadły (w tym o 

przeznaczeniu niezbędnych dla naszego regionu na 

inne cele, m.in. na drogę A1)? Jeżeli jest to prawda, 

to w jakim zakresie ma być ograniczone finansowanie 

i jakie są tego powody? Czy państwo, którego rząd 

szczyci się byciem „zieloną wyspą” na mapie Europy, 

znajduje się w tak dramatycznej sytuacji finansowej, 

by de facto wstrzymać realizację kluczowego projektu 

dla Warmii i Mazur? 


Poseł Tadeusz Iwiński

ZAPYTANIA 

Z a p y t a n i e 

(nr 6739) 


w sprawie udzielania kredytów 

na podstawie skradzionych dowodów osobistych 

Szanowny Panie Ministrze! Po emisji przez stację 

Polsat News dnia 16 marca 2010 r. materiału na temat 

wykorzystywania przez oszustów skradzionych lub 

znalezionych dokumentów zaczęli się zgłaszać do mojego 

biura poselskiego interesanci potwierdzający skalę 

problemu ujętego w reportażu. Według nich banki 

nie sprawdzają dokładnie wiarygodności dokumentów 

potwierdzających tożsamość i w konsekwencji udzielają 

pożyczek przestępcom. Skutki takiego działania 

stają się bardzo dotkliwe dla tych, którzy w jakichś 

okolicznościach utracili np. dowody osobiste. 

Jak w świetle obecnych przepisów prawa zabezpieczony 

jest interes obywateli znajdujących się w takiej 

sytuacji? 

Z poważaniem 



(nr 6740) 


Poseł Paweł Arndt 

w sprawie prób szantażu podejmowanych 

wobec niektórych radnych miasta Milicza 


Szanowny Panie Ministrze! 16 marca br. w „Gazecie 

Wyborczej” ukazał się artykuł, którego kserokopię 

pozwalam sobie załączyć* ) . W artykule opisano 

nieudane próby szantażu, jakich wobec niektórych 

radnych Rady Miasta dopuścić się mieli rządzący 

w Miliczu, wyznaczony przez premiera Donalda Tuska 

(PO) komisarz p. D. D. (PO) oraz przewodnicząca 

powiatowego koła Platformy Obywatelskiej p. H. 

S. Szantaż dotyczył głosowania w radzie, które miało 

rozstrzygnąć, czy w Miliczu dojdzie do przedterminowych 

wyborów burmistrza. Według autora artykułu 

jednego z radnych wymienieni powyżej dwaj 

członkowie partii, do której należy także Pan Minister, 

szantażowali groźbą nieprzedłużenia umowy 

o pracę jego żonie zatrudnionej w urzędzie miejskim, 

a drugiego zwolnieniem z przedsiębiorstwa podlegającego 

PP Lasy Państwowe. W pierwszym przypadku 

domniemani szantażyści zostali nagrani, a nagranie 

zostało upublicznione. 

Wedle mojego rozeznania zasadne jest domniemanie, 

że pp. D. i S. dopuścili się przestępstwa. Ponieważ 

po publikacji prasowej fakt domniemanego szantażu 

ma charakter notoryjny, pozwalam sobie zapytać 

Pana Ministra: Czy właściwa miejscowo prokuratura 

dokonała prawnokarnej jego oceny i wszczęła 

postępowanie? 

Z poważaniem 



(nr 6741) 


Poseł Ludwik Dorn 

w sprawie projektów przebudowy 

linii kolejowej E59 na odcinku 

Wronki – Szamotuły 

Szanowny Panie Ministrze! Ponownie zwracają 

się do mnie mieszkańcy miejscowości położonych 

wzdłuż planowanej przebudowy i rozbudowy linii kolejowej 

E59 na odcinku Wronki – Szamotuły, zaniepokojeni 

informacjami, jakie do nich docierają w związku 

z gotowymi projektami związanymi z tą inwestycją. 

Pragnę przypomnieć, że jest to odcinek komunikacyjny 

szczególnie ważny dla województw zachodniopomorskiego 

oraz wielkopolskiego. W przeszłości 

był on wielokrotnie modernizowany na mniejszych 

odcinkach, co szczególnie odczuwali mieszkańcy udający 

się codziennie do pracy czy szkoły. 

W związku z powyższym proszę Pana Ministra 


1. Czy projektowana długość peronów na stacjach 

Wronki i Szamotuły jest wystarczająca, aby mogły 

zatrzymywać się na nich wszystkie rodzaje pociągów 

osobowych? 

2. Czy planuje się wybudowanie wiaduktów kolejowych 

w powyższych miejscowościach? 

3. Kiedy rozpoczną się i zakończą prace związane 

z przebudową linii kolejowej E59 na terenie gmin 

Wronki i Szamotuły? 


Wronki, dnia 26 marca 2010 r. 

Poseł Romuald Ajchler

199 


(nr 6742) 


w sprawie osób, którym odmówiono 

wypłaty świadczenia na podstawie ustawy 

o świadczeniach pieniężnych przysługujących 

osobom deportowanym do pracy przymusowej 

oraz osadzonym w obozach pracy 

przez III Rzeszę i Związek Socjalistycznych 

Republik Radzieckich 

Szanowny Panie Premierze! Zgodnie z ustawą 

z dnia 31 maja 1996 r. o świadczeniach pieniężnych 

przysługujących osobom deportowanym do pracy 

przymusowej oraz osadzonym w obozach pracy przez 

III Rzeszę i Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich 

o świadczenie pieniężne za deportację mogły 

ubiegać się tylko osoby, które wywiezione były na 

okres co najmniej 6 miesięcy z terytorium RP w granicach 

sprzed 1 września 1939 r. na terytorium: III 

Rzeszy i terenów przez nią okupowanych w okresie 

wojny w latach 1939–1945, ZSRR i terenów przez niego 

okupowanych w okresie od 17 września 1939 r. do 

5 lutego 1946 r., a po tym okresie – do końca 1948 r. 

z terytorium obecnego państwa polskiego. 

W dniu 16 grudnia 2009 r. Trybunał Konstytucyjny 

uznał ten punkt ustawy za niezgodny z konstytucją, 

uznając, że nie można uzależniać prawa do 

świadczenia deportacyjnego od przekroczenia granicy 

państwa polskiego. 


Premiera o udzielenie odpowiedzi na następujące pytania: 

1. Czy osoby, którym odmówiono wypłaty świadczenia 

(ze względu na obowiązywanie ustawy z 31 

maja 1996 r.), mogą ubiegać się o spłatę świadczeń 

(w związku z orzeczeniem Trybunału Konstytucyjnego) 

od momentu, w którym złożyły pierwszy 

wniosek? 

2. Ile jest obecnie osób, którym przysługuje prawo 

do rzeczonego świadczenia? Proszę o szczególne 

uwzględnienie terenów dawnego woj. pilskiego oraz 

pow. międzychodzkiego? 


Wronki, dnia 26 marca 2010 r. 

Poseł Romuald Ajchler 


(nr 6743) 


w sprawie likwidacji Wojskowego Zakładu 

Remontowo-Budowlanego w Krotoszynie 


zgłosili się pracownicy Wojskowego Zakładu 

Remontowo-Budowlanego w Krotoszynie zaniepokojeni 

informacją o prawdopodobnej likwidacji 

obecnego miejsca ich pracy. Likwidacja zakładu poza 

skutkami społecznymi, wzrostem bezrobocia w powiecie 

krotoszyńskim, stanie się kolejnym obciążeniem 

dla resortu Ministerstwa Obrony Narodowej. 

Tradycja, działalność i dorobek Wojskowego Zakładu 

Remontowo-Budowlanego w Krotoszynie ma 

swój początek już w 1961 r. Według pracowników 

priorytetem zawsze była, jest i będzie działalność na 

rzecz Sił Zbrojnych RP. Temu celowi podporządkowana 

była i jest zasadnicza działalność zakładu. 

W okresie swego największego zaangażowania w działalności 

pułk liczył ok. 3000 żołnierzy i 200 pracowników 

cywilnych. W wyniku zmian organizacyjnych 

w Wojsku Polskim w 1989 r. 35. Pułk Inż.-Bud. został 

przekształcony w 35. Wojskowy Zakład Budowlany 

w Krotoszynie. Nie zmienił się jednak zakres działalności, 

jednostka nadal wykonywała prace dla resortu 

obrony narodowej. Następne zmiany organizacyjne 

w wojsku spowodowały, że w 1991 r. nastąpiło 

przeorganizowanie zakładu na Wojskowy Zakład Remontowo-Budowlany 

w Krotoszynie. Zakład został 

podporządkowany Departamentowi Infrastruktury 

Ministerstwa Obrony Narodowej. Zmianie uległa 

podstawa działalności zakładu. Priorytetem pozostały 

nadal działalności remontowo-budowlane (w tym 

inwestycyjne) na obiektach wojskowych. W październiku 

2001 r. WZRB w Krotoszynie został poddany 

kolejnym przekształceniom. Najpierw uległ likwidacji, 

by z dniem 1 listopada 2001 r. wznowić swoją 

działalność jako gospodarstwo pomocnicze przy szefie 

Rejonowego Zarządu Infrastruktury w Zielonej 

Górze. Dużym wyzwaniem było przystosowanie się 

zakładu do gospodarki rynkowej, który dzięki dużemu 

zaangażowaniu wszystkich pracowników skutecznie 

dostosował się do nowych okoliczności. Świadczą 

o tym chociażby zadania, które na przełomie lat 

1961–2006 zakład (a poprzednio batalion i pułk) wykonywał 

na rzecz wojska: 

1) wybudowanie osiedli wojskowych Polanka I 

i Polanka II w Warszawie-Rembertowie, 

2) wybudowanie w Warszawie Centrum Konferencyjnego 

MON, 

3) wybudowanie kompleksu garażowego dla czołgów 

Leopard w Świętoszowie, 

4) budowa budynków mieszkalnych dla kadry 

i pracowników wojska, 

5) remonty ogrodzeń lotnisk w Mirosławcu i Powidzu 

oraz jednostki wojskowej w Czerwieńsku,

200 

6) wykonanie stanowisk pod stacje radarowe dla 

wojska, 

7) budowa i remonty wielu obiektów wojskowych. 


Ministra z pytaniem: Jakie jest stanowisko Ministerstwa 

Obrony Narodowej w opisywanej przeze mnie 

sprawie? Czy zamierza Pan Minister podjąć działania 


Z poważaniem 

Poseł Jarosław Urbaniak 

Ostrów Wielkopolski, dnia 30 marca 2010 r. 


(nr 6744) 


w sprawie wypłaty bonifikat i odszkodowań 

przez firmę Enion SA 

osobom poszkodowanym w katastrofie 

energetycznej w styczniu 2010 r. 

Mieszkańcy Małopolski, głównie z powiatów miechowskiego, 

olkuskiego i krakowskiego, od połowy 

stycznia na skutek katastrofalnych warunków pogodowych 

zostali poszkodowani w wyniku braku elektryczności. 

Koszmar ludzi pozbawionych energii 

trwał dwa tygodnie. Ekipy energetycznie nie nadążały 

z pomocą, gdyż warunki pogodowe, a szczególnie 

mróz, niweczyły wszelkie prace naprawcze. Dla wielu 

ludzi życie bez prądu było udręką i przyniosło straty 

moralne, a dla niektórych stało się źródłem strat 

materialnych. Są to osoby, które poniosły straty m.in. 

w wyniku zamknięcia sklepów czy utraty trzody oraz 

bydła. 

Firma Enion Tauron SA uważa, że winą za zaistniałą 

sytuację należy obarczyć pogodę. Nie zgadza 

się z tym podległy Panu Ministrowi Urząd Regulacji 

Energetyki, gdyż w świetle prawa bonifikaty należą 

się odbiorcy za każdą niedostarczoną jednostkę energii. 

Dopuszczana przerwa w dostawie może wynosić 

od 24 do 48 godzin w skali roku, tymczasem poszkodowani 

mieszkańcy w niektórych przypadkach pozbawieni 

zostali elektryczności na dwa tygodnie. 

W związku z powyższym chciałabym zapytać 

Pana Ministra: Czy resort będzie interweniował 

w tej sprawie i czy mieszkańcy Małopolski mogą liczyć 

na bonifikaty oraz odszkodowania z tytułu poniesionych 

strat? 

Z poważaniem 


(nr 6745) 


w sprawie wysokości 

świadczenia pielęgnacyjnego 

Szanowna Pani Minister! W związku z licznymi 

zapytaniami i prośbami o interwencję od rodziców 

i opiekunów dzieci niepełnosprawnych, dotyczącymi 

wysokości świadczenia pielęgnacyjnego, zwracam się 

do Pani Minister z następującymi pytaniami: 

1. Czy ministerstwo planuje podwyższenie kwoty 

świadczenia pielęgnacyjnego do kwoty wyższej od 

minimalnego wynagrodzenia? Czy za stanowisko ministerstwa 

można przyjąć wypowiedź z trybuny sejmowej 

pana ministra Marka Buciora (22-10-2009), 

która wydaje się sprzeczna z orzeczeniem trybunału: 

„Odpowiedziałem właściwie na wszystkie kwestie. 

Wynagrodzenie jest czymś innym niż świadczenie 

pielęgnacyjne. Zadaniem świadczenia pielęgnacyjnego 

nie jest uzupełnienie środków do takiego poziomu, 

jakby ktoś wykonywał pracę, bo mógłby wykonywać 

pracę dużo lepiej płatną”. 

Wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 18 lipca 

2008 r. dość precyzyjnie określa cel świadczenia 

pielęgnacyjnego: „Celem instytucji świadczenia pielęgnacyjnego 

jest udzielenie wsparcia osobom, które 

rezygnują z aktywności zawodowej, by opiekować się 

dzieckiem do lat 16 z orzeczoną niepełnosprawnością 

lub powyżej 16. roku życia z orzeczonym znacznym 

stopniem niepełnosprawności, jeśli dochód rodziny 

nie przekracza kwoty określonej w ustawie. Celem 

świadczenia jest zastąpienie dochodu, wynikającego 

ze świadczenia pracy, której nie może podjąć osoba 

pielęgnująca dziecko niepełnosprawne, również pełnoletnie”. 

2. Czy planowane są zmiany umożliwiające przyznanie 

prawa do świadczenia pielęgnacyjnego dla 

obojga opiekunów w przypadku rezygnacji przez nich 

z pracy zawodowej na rzecz opieki nad niepełnosprawnymi, 

niezdolnymi do samodzielnej egzystencji, 

w sytuacji gdy w rodzinie jest więcej niż jedna niepełnosprawna 

osoba? 



Poseł Jan Widacki 


Kraków, dnia 22 marca 2010 r.

201 


(nr 6746) 


oraz 

ministra kultury i dziedzictwa narodowego 

w sprawie finansowania Polskiego 

Zespołu Artystycznego Pieśni i Tańca „Wilia” 

Polska społeczność zamieszkująca na Litwie z zaniepokojeniem 

śledzi sytuację, jaka powstała w związku 

z przerwaniem finansowania Polskiego Zespołu 

Artystycznego Pieśni i Tańca „Wilia”. Do niedawna 

ten najstarszy polski zespół działający w Wilnie był 

finansowany przez należącą do powiatu wileńskiego 

instytucję użyteczności społecznej Taurakalnio Kulturos 

Centras. W dniu 1 stycznia br. instytucja ta została 

zlikwidowana, a jej obowiązki przejęło Yimiaus 

Regiono Kulturos Gentras, które proponuje zespołowi 

„Wilia” środki wystarczające zaledwie na opłatę jednego 

etatu. W tej sytuacji działalność istniejącego od 

1955 r. zespołu, w którym przez minione 55 lat śpiewało, 

tańczyło i grało ponad 1,5 tys. osób miłujących 

polską pieśń i taniec, jest zagrożona. 


proszę Pana Ministra o odpowiedź na następujące 

pytania: 

1. Czy znana jest Panu Ministrowi sytuacja, 

w jakiej znalazł się Polski Zespół Artystyczny Pieśni 

i Tańca „Wilia”? 

2. Czy kierowane przez Pana ministerstwo rozważa 

podjęcie konkretnych działań skutkujących 

przywróceniem finansowania zespołu przez stronę 

litewską bądź przekazanie odpowiednich krajowych 

funduszy umożliwiających dalsze funkcjonowanie 

zespołu? 

Z poważaniem 



(nr 6747) 



w sprawie utworzenia szkoły muzycznej 

II stopnia przy Państwowej Szkole Muzycznej 

im. Witolda Lutosławskiego w Turku 

Szanowny Panie Ministrze! Od 30 lat działa 

w Turku Państwowa Szkoła Muzyczna I stopnia, która 

dysponuje dobrze wykształconą kadrą pedagogiczną. 

W gronie absolwentów szkoły są muzycy orkiestr 

filharmonicznych oraz nauczyciele akademiccy. 

Placówka funkcjonuje w kompleksie budynków 

Zespołu Szkół Ogólnokształcących, dzięki czemu posiada 

zadowalającą bazę lokalową – 27 pomieszczeń, 

z tego 17 to klasy przeznaczone do prowadzenia zajęć 

indywidualnych, a 4 do prowadzenia zajęć grupowych. 

Rolę sali koncertowej spełnia aula Liceum 

Ogólnokształcącego na 250 miejsc. Przy szkole dynamicznie 

rozwija swoją działalność Turkowskie Towarzystwo 

Muzyczne, organizujące znakomite koncerty 

muzyki klasycznej w Turku i okolicach. 

Jednym z głównych problemów szkoły jest brak 

możliwości kontynuacji nauki w szkole II stopnia 

przez blisko 90% absolwentów. Głównym powodem 

jest konieczność dojazdu do takiej szkoły do Konina 

(35 km) lub Kalisza (45 km). Najlepszym rozwiązaniem 

byłoby utworzenie szkoły muzycznej II stopnia 

przy Państwowej Szkole Muzycznej I stopnia im. Witolda 

Lutosławskiego w Turku. Nowo powstała placówka 

II stopnia swoją ofertę skierowałaby nie tylko 

do swoich uczniów, ale także do uczniów szkół I stopnia 

w Uniejowie (20 km) i w Kole (25 km). 

Interesuje mnie, na jakim etapie jest wniosek dyrektora 

szkoły w sprawie uruchomienia w Turku 

szkoły muzycznej II stopnia? Jakie są szanse na pozytywną 

decyzję? Uważam, że jej powstanie jest jak 

najbardziej zasadne. 





(nr 6748) 


w sprawie planowanej likwidacji 

Klubu Garnizonowego w Łodzi 

Szanowny Panie Ministrze! Decyzja nr 364/MON 

ministra obrony narodowej z dnia 30 października 

2009 r. w sprawie zmian organizacyjnych w klubach 

i orkiestrach wojskowych ma dostosować działalność 

kulturalno-oświatową do aktualnych potrzeb wynikających 

z procesu profesjonalizacji polskiej armii. 

Jednakże w odniesieniu do Klubu Garnizonowego 

w Łodzi, który na jej podstawie ma zostać zlikwidowany, 

jest to działanie niesłuszne, niezrozumiałe, by 

nie powiedzieć: szkodliwe dla łódzkiego środowiska 

wojskowego. 

Klub istnieje od blisko 60 lat, na trwale wpisując 

się nie tylko w funkcjonowanie garnizonu łódzkiego, 

ale również w różnorodne obszary życia mieszkańców 

Łodzi. Jest ważnym miejscem spotkań kadry 

zawodowej wojska oraz ośrodkiem integrującym kilkunastotysięczną 

rzeszę byłych żołnierzy zawodowych, 

kombatantów, weteranów walk i ich rodzin.

202 

Jest także instytucją kultury chętnie odwiedzaną 

przez łodzian. Klub służy za miejsce spotkań dla 

wszystkich istniejących w Łodzi organizacji żołnierskich 

i kombatanckich, bez względu na historyczny 

i polityczny rodowód. W swoim programie zawiera 

wszechstronną działalność kulturalną i edukacyjną 

adresowaną do środowiska wojskowego, ale także 

uwzględnia potrzeby i aspiracje kulturalne pozostałych 

łodzian. Działalność klubu wzbudza uznanie i szacunek 

mieszkańców i władz samorządowych Łodzi. 

Niezrozumiałe są podstawy, w oparciu o które 

klub ma zostać zlikwidowany. W garnizonie łódzkim 

znajdują się jednostki wojskowe, do których m.in. należy 

zaliczyć JW nr 4474, centrum szkolenia służb 

medycznych, ośrodek szkolenia języków obcych. 

Związana jest z nimi blisko 400-osobowa kadra wojskowa 

i ok. 700 pracowników cywilnych. Żadne inne 

miejsce w Łodzi nie jest tak identyfikowane z funkcjonowaniem 

środowiska wojskowego. 

Biorąc powyższe pod uwagę, proszę Pana Ministra 

o ponowne rozważenie celowości likwidacji Klubu 

Garnizonowego w Łodzi, uwzględnienie argumentów 

przemawiających za jego utrzymaniem oraz odpowiedź 


1. Jakie względy organizacyjne, finansowe i merytoryczne 

miały wpływ na podjęte decyzje o rozformowaniu 

Klubu Garnizonowego w Łodzi? 

2. Dlaczego wraz z decyzją o rozformowaniu Klubu 

Garnizonowego w Łodzi nie podjęto decyzji o likwidacji 

etatów przypisanych do klubu? 

3. Dlaczego przy podejmowaniu decyzji dotyczącej 

jego likwidacji nie uwzględniono opinii łódzkiego środowiska 

wojskowego, uwag zgłaszanych przez organizacje 

kombatanckie oraz bogatego dorobku w działalności 

kulturalnej i edukacyjnej na rzecz garnizonu 

łódzkiego? 

4. Jakie są plany ministerstwa wobec kompleksu 

wojskowego przy ul. Źródłowej 52 w Łodzi, na terenie 

którego znajduje się dotychczasowa siedziba klubu 

garnizonowego? 

5. Jakie oszczędności finansowe uzyska ministerstwo, 

likwidując Klub Garnizonowy w Łodzi i jaki 

stanowią one odsetek na tle kosztów związanych 

z łódzkim garnizonem? 

Z poważaniem 


Poseł Sylwester Pawłowski 


(nr 6749) 


w sprawie rządowej koncepcji 

dotyczącej sieci głównych arterii 

komunikacyjnych w woj. podlaskim 

Od chwili objęcia steru rządów przez koalicję PO– 

–PSL sytuacja w zakresie inwestycji drogowych 

w woj. podlaskim zaczęła się radykalnie zmieniać na 

niekorzyść. 

Pierwszym przejawem tej, jak się okazuje, tendencji 

było wstrzymanie inwestycji polegającej na 

budowie obwodnicy Augustowa i rozpoczęcie żmudnych 

długoletnich konsultacji i uzgodnień w zakresie 

nowo wytyczonej koncepcji przebiegu tej trasy 

przez wieś Raczki. Skutkiem tej decyzji jest przesunięcie 

o kilka lat oddania do użytkowania tej chyba 

najbardziej oczekiwanej przez mieszkańców Augustowa 

inwestycji. 

Kolejnym przykładem spektakularnej decyzji, 

która podcięła nadzieję większości mieszkańców Podlasia 

na rozwój, była zmiana przebiegu trasy Via Baltica. 

Trasa ta zgodnie z pierwotnym założeniem, wielokrotnie 

konsultowanym i opiniowanym przez różne 

środowiska, miała przebiegać z Warszawy do Białegostoku 

wzdłuż istniejącej drogi S8, a następnie 

z Białegostoku przez Augustów i Suwałki, by znaleźć 

swoje zwieńczenie w Budzisku na granicy polsko–litewskiej. 

Trasa ta miała być główną determinantą 

prorozwojową dla najbardziej kluczowych (nie licząc 

Łomży) dla Podlasia miejscowości. Tymczasem zgodnie 

z nowym projektem rządu pobiegnie ona ósemką 

z Warszawy do Ostrowi Mazowieckiej i dalej drogą 

S61 przez Łomżę, Szczuczyn, Ełk, Raczki i Suwałki 

do Budziska. 

Następnym niekorzystnym posunięciem władz 

była zmiana trasy przebiegu arterii komunikacyjnej 

określanej jako Via Carpatia. Zgodnie z nową koncepcją 

rządu poprowadzi ona z południa dziewiętnastką, 

omijając Białystok od południowo-zachodniej 

strony przez Choroszcz, Dobrzyniewo Duże i Knyszyn. 

Przetnie ona następnie drogę S8 w Korycinie 

i dalej poprowadzi do Sokółki i Kuźnicy Białostockiej. 

Trasa ta więc będzie przebiegać: Grodno (granica 

państwa) – Kuźnica – Sokółka – Korycin – Knyszyn 

- Dobrzyniewo Duże –Choroszcz – Siemiatycze – Lublin 

– Nisko – Rzeszów – Barwinek – Preszow (granica 

państwa). W tej konfiguracji straci na znaczeniu 

część trasy S8 na odcinku z Białegostoku do Augustowa. 

Odcinek ten zaplanowano w chwili obecnej 

jako drogę główną przyspieszoną. Oznacza to, że będzie 

to droga jednojezdniowa. Dlatego należy zapewnić, 

aby droga S8 przynajmniej na odcinku Korycin 

– Augustów była dwujezdniowa. Może okazać się, że 

będzie tam spory ruch ciężarówek podążających 

z południa trasą S19, które w miejscowości Korycin 

kierować się będą na Augustów przez Suchowolę i Szta-

203 

bin i dalej, do przejścia w Budzisku. Droga o takim 

standardzie, którą funduje nam rząd RP w tym wariancie, 

może być dalece niewystarczająca. Ponadto 

zaznaczyć należy, że zmiana koncepcji przebiegu trasy 

S19 na wariant omijający Białystok od strony południowo-zachodniej, 

a nie, jak przewidywała pierwotna 

koncepcja, od strony południowo-wschodniej, 

zniweczy oczekiwania społeczne na zmianę sytuacji 

komunikacyjnej mieszkańców miejscowości pomiędzy 

Sokółką a Białymstokiem. Ruch na tym odcinku 

w 80% to ruch osobowy, który i tak z uwagi na odległość 

będzie najbardziej dogodny dla mieszkańców; 

20% to ruch towarowy (TIR-y), który przejmie najprawdopodobniej 

nowo wytyczony odcinek trasy S19. 

W praktyce nie rozwiąże to problemów komunikacyjnych 

mieszkańców Podlasia, a odcinek trasy S19 Dobrzyniewo 

Duże – Korycin – Sokółka będzie eksploatowany 

w niewielkim zakresie. Takie rozwiązanie 

wydaje się nieracjonalne komunikacyjnie, ekonomicznie 

i stoi w sprzeczności z oczekiwaniami społecznymi, 

a to właśnie one powinny determinować 

starania i być wyznacznikiem decyzji władz. 

Koncepcje infrastrukturalne obecnego rządu 

zmieniają się jak rękawiczki, efektem czego jest i będzie 

w najbliższych latach paraliż inwestycyjny, 

a w konsekwencji – komunikacyjny głównych arterii 

w krwioobiegu komunikacyjnym Białegostoku i innych 

głównych ośrodków regionu. 

Obwodnica Białegostoku, która zgodnie z nową 

koncepcją stała się częścią składową drogi S19, powstanie 

nie, jak zakładał pierwotny plan, do 2014 r., 

lecz dopiero w 2016 r. 

Również południowa obwodnica Białegostoku, jej 

realizacja została przesunięta w czasie na 2014 r., 

tj. o rok później, niż zakładał pierwotny plan. 

Sytuację drogową mieszkańców Podlasia pogrążyła 

również decyzja rządu RP dotycząca odsunięcia 

w czasie realizacji inwestycji w zakresie obwodnic 

Korycina, Suchowoli i Sztabina, w której to sprawie 

złożyłem odrębną interpelację. 

Analizując posunięcia koalicji PO–PSL w przedmiocie 

zmiany koncepcji inwestycji drogowych, łatwo 

można dojść do wniosku, że jedynym celem, jaki przyświecał 

tym decyzjom, było odwleczenie w czasie ich 

realizacji i pogrążenie się w gąszczu nowych uzgodnień, 

konsultacji. W sposób więc zawoalowany rząd 

lansuje swój program wytyczony w raporcie „Polska 

2030. Wyzwania rozwojowe”, który stawia województwa 

tzw. ściany wschodniej w dryfie rozwojowym, co 

przedstawiałem w swojej wcześniejszej interpelacji. 


pytania: 

1. Jakie czynniki zadecydowały, że droga S8 na 

odcinku Białystok – Augustów straciła w koncepcji 

rządu RP status drogi ekspresowej, spadając do rangi 

drogi krajowej? 

2. W oparciu o jakie ekspertyzy, konsultacje i opinie 

podjęto decyzję w przedmiocie zmiany wariantu 

przebiegu trasy S19? 

3. Czy decyzje w przedmiotowym zakresie są już 

realizacją modelu polaryzacyjno-dyfuzyjnego lansowanego 

w raporcie „Polska 2030. Wyzwania rozwojowe”? 

4. Kto był pomysłodawcą i autorem tych „innowacyjnych 

koncepcji drogowych dla woj. podlaskiego”? 



(nr 6750) 


Poseł Krzysztof Jurgiel 

w sprawie zasadności stosowania 

w Polsce pieczątek na różnego rodzaju 

dokumentach, w tym fakturach 

Zapytanie niniejsze kieruję do Pana Ministra Finansów, 

ale nie wykluczam, iż odpowiedź powinna 

zawierać także opinie innych resortów, np. ministra 

spraw wewnętrznych i administracji czy ministra gospodarki. 

W dobie komputeryzacji i automatyzacji wszelkich 

procesów w celu ich ułatwienia i przyspieszenia wydaje 

się, że również przepisy prawa oraz administracyjne 

procedury powinny iść z duchem czasu. Nie 

zawsze jednak tak się dzieje, np. obywatele, w tym 

także przedsiębiorcy oraz różne instytucje, na podstawie 

ustaw, rozporządzeń oraz norm innego typu 

zobowiązani są do używania w Polsce pieczątek. Niestety, 

przepisy nakazujące używania pieczątek są 

najczęściej oderwane od obecnej rzeczywistości i często 

powodują liczne sytuacje problemowe. 

W XXI w., kiedy komunikacja elektroniczna zdaje 

się zastępować dotychczasowe metody relacji między 

różnymi podmiotami, w krajach całego świata 

odchodzi się od stosowania pieczątki jako formy potwierdzenia 

tożsamości podmiotu lub zamieszczania 

na dokumentach stosownych informacji. Wydaje się, 

że słusznie. Pieczątka nie jest bowiem przedmiotem, 

który jest trudno podrobić. Każdy może udać się do 

zakładu poligraficznego i wyrobić sobie dowolną pieczątkę. 

Pracownicy takich zakładów nie są zobowiązani 

ani nie mają prawa do sprawdzania tożsamości 

osób czy też podmiotów zlecających jej wykonanie. 

Wydaje się więc, że w takiej sytuacji nie można traktować 

pieczątek jako dowodu na cokolwiek. Co ważniejsze 

jednak, wszelkie informacje i dane wprowadzane 

kiedyś do dokumentu za pomocą pieczątek 

dzisiaj widnieją już na druku firmowym danego 

podmiotu bądź zamieszczane są na dokumencie poprzez 

wydruk komputerowy. Używanie i przystawianie 

dodatkowo pieczątek na takich dokumentach 

staje się więc już niepotrzebnym archaizmem oraz 

mnożeniem tych samych danych na tym samym dokumencie.

204 

Mimo światowego trendu odchodzenia od stosowania 

pieczątek, w Polsce nadal często dochodzi do 

sytuacji konfliktowych. Głównym problemem w takich 

sytuacjach jest właśnie pieczątka, a raczej jej 

brak czy też niedokładne jej odbicie. Przykładem 

może być sprawa pewnego stowarzyszenia, które prowadzi 

świetlicę dla niepełnosprawnych intelektualnie. 

Organizacja ta nie otrzymała dotacji w wysokości 

300 tys. zł, o którą się starała w ramach organizowanego 

konkursu, a wszystko przez (niebieską) 

pieczątkę kierownika zarządu gospodarowania nieruchomościami 

z jednej z dzielnic, która jest niewidoczna 

na kserokopii umowy najmu lokalu. Skutek? 

Terapeuci zatrudnieni w ośrodku od początku roku 

pracują za darmo. Pieniędzy nie starcza nawet na 

prąd. Urzędnicy z ratusza natomiast mówią: „twarde 

prawo, ale prawo”, i obiecują, że rozpiszą nowy konkurs. 

Dyrektor biura polityki społecznej wspomnianego 

urzędu stwierdził, że na umowie najmu nie było 

pieczątki wynajmującego, przez co umowa była niekompletna. 

Jak się okazuje, był to jedyny powód odrzucenia 

wniosku o dotację, a co za tym idzie, kłopotów 

finansowych obywatelskiego stowarzyszenia. 

Kolejnym przykładem może być sprawa jednego 

z mieszkańców Cieszyna, któremu odmówiono sprzedaży 

leków dla chorego dziecka. Powodem było to, że 

na pieczątce jednej z katowickich klinik, która wystawiła 

ową receptę, niewyraźnie został odbity numer 

REGON, chociaż pozostałe dane były doskonale 

widoczne. 

Wiele innych przykładów znamy z życia, np. odmowa 

rozliczania przez służby finansowe faktur albo 

delegacji z powodu braku pieczątki. Tak najczęściej 

staje się w przypadku masowo już stosowanych 

w Polsce – i często już wyłącznie na świecie – faktur 

w postaci wydruków komputerowych. Wszystkie 

dane wystawcy faktury są umieszczone na wydruku 

i w takim przypadku nie stawia się już na rachunkach 

dodatkowo pieczątek. Niestety, księgowość polskich 

firm, a przede wszystkim urzędy i administracja 

publiczna, często odmawia rozliczenia kompletnej 

i poprawnej faktury ze względu na brak odrębnie 

przystawionej pieczątki. 

Powyższe różne przykłady pokazują, że ofiarami 

przepisów i administracyjnych procedur, które nakazują 

używania pieczątek, są najczęściej ludzie, którzy 

działają legalnie, uczciwie i w dobrej wierze. 

Panie Ministrze, na całym świecie odchodzi się od 

opatrywania pieczątką faktur drukowanych komputerowo. 

Często nie wymaga się nawet ich podpisywania 

(parafowania). W Polsce jednak nadal służby 

księgowe, np. administracji publicznej, wymagają, by 

faktury, np. za nocleg w hotelu, były opatrzone pieczątką. 

W naszym kraju zdobycie takiej pieczątki nie 

stanowi jeszcze problemu, natomiast w wielu krajach 

Europy i świata często jest to wręcz awykonalne. Powodem 

jest po prostu brak konieczności używania 

w tych krajach pieczątek. 

Sprawy, które opisuję wyżej, na pewno nie należą 

do największych barier na drodze budowania większej 

wolności i swobody działalności. Są jednak przykładem, 

jak często jesteśmy jeszcze w różnych obowiązkach 

i praktykach oderwani od zmieniającej się 

na świecie rzeczywistości. Suma natomiast nawet 

drobnych zmian mogłaby sprawić, iż całe nasze życie 

i działalność mogłyby być w przyszłości łatwiejsze. 

Wobec powyższego proszę o odpowiedź Pana Ministra 


1. Czy nie uważa Pan Minister, że brak konieczności 

używania pieczątek byłby krokiem naprzód, 

w stronę informatyzacji i automatyzacji oraz ułatwiania 

funkcjonowania obywateli, w tym przedsiębiorców 

oraz administracji? 

2. Czy obecnie, kiedy każdy może wyrobić sobie 

własną pieczątkę, z treścią, która w żaden sposób nie 

może zostać zweryfikowana, należy uważać pieczątkę 

za wiarygodne potwierdzenie tożsamości osób czy 

podmiotów, które posługują się daną pieczątką? 

3. Czy nie sądzi Pan Minister, że w dobie komunikacji 

elektronicznej pieczątka jest już swego rodzaju 

niepotrzebnym archaizmem? 

4. Czy nie uważa Pan Minister, że należy zmienić 

przepisy polskiego prawa oraz administracyjne procedury 

tak, aby wyeliminować obowiązek stosowania 

pieczątek na dokumentach, na których w inny sposób 

zamieszczono już niezbędne dane i informacje? 

Piła, dnia 29 marca 2010 r. 


(nr 6751) 


Poseł Adam Szejnfeld 

w sprawie innych możliwych sposobów 

przesyłania faktur elektronicznych 

Faktury elektroniczne stanowią atrakcyjną alternatywę 

dla tradycyjnego fakturowania. Ich użytkownicy 

mogą czerpać korzyści z konkretnych oszczędności, 

automatyzacji procesu fakturowania oraz ogólnego 

wzrostu jakości, a także sprostać coraz powszechniejszym 

wymaganiom stosowania innowacyjnych 

technik komunikacji w biznesie. Proces 

wypierania faktur papierowych przez elektroniczne 

jest już rozpoczęty. 

Od czasu uzyskania możliwości stosowania e-faktur 

przez polskich przedsiębiorców ich popularność 

na rodzimym rynku ciągle rośnie, jednakże biorąc 

pod uwagę korzyści, jakie płyną z ich stosowania, 

wciąż nie jest zadowalająca. 

Grupa ekspertów powołana przez Komisję Europejską 

w wydanym w listopadzie 2009 r. raporcie 

tworzącym Europejskie Ramy Elektronicznego Fakturowania 

(European Electronic Invoicing Framework 

(EEIF), opierając się na obserwacjach, przypisuje 

koncepcji stosowania e-faktur olbrzymi potencjał 

w kontekście korzyści, jakie mogą one przynieść, 

przede wszystkim dla przedsiębiorców.

205 

Jednakże pomimo powszechnej akceptacji stosowania 

e-faktur wyrażającej się w rosnącej popularności 

tego rozwiązania, według opisywanego raportu 

wciąż występuje wiele barier, w szczególności dla 

mniejszych przedsiębiorstw. 

Jedną z najpoważniejszych przeszkód w popularyzacji 

e-fakturowania są obostrzenia występujące 

także na gruncie polskiego prawa, dotyczące możliwych 

sposobów przesyłania e-faktur. Obecna regulacja 

dotycząca e-faktur w postaci rozporządzenia 

ministra finansów z dnia 14 lipca 2005 r. w sprawie 

wystawiania oraz przesyłania faktur w formie elektronicznej, 

a także przechowywania oraz udostępniania 

organowi podatkowemu lub organowi kontroli 

skarbowej tych faktur (Dz. U. Nr 133, poz. 1119) 

przewiduje wyłącznie dwa sposoby przesyłania faktur 

w formie elektronicznej, a mianowicie opatrzone 

bezpiecznym podpisem elektronicznym w rozumieniu 

art. 3 pkt 2 ustawy z dnia 18 września 2001 r. o podpisie 

elektronicznym (Dz. U. Nr 130, poz. 1450, z późn. 

zm.) weryfikowanym przy pomocy ważnego kwalifikowanego 

certyfikatu lub poprzez wymianę danych 

elektronicznych (EDI), zgodnie z umową w sprawie 

europejskiego modelu wymiany danych elektronicznych, 

jeżeli zawarta umowa, dotycząca tej wymiany, 

przewiduje stosowanie procedur gwarantujących autentyczność 

pochodzenia faktury i integralność danych. 

O ile sposoby te gwarantują bezpieczeństwo 

w wymianie e-faktur, są one jednak nie do końca 

atrakcyjne ze względu na koszty (podpis elektroniczny) 

oraz niepowszechność stosowania (EDI). 

Jednakże zgodnie z regulacjami europejskimi dotyczącymi 

e-faktur (dyrektywa Rady 2001/115/WE 

z dnia 20 grudnia 2001 r. oraz dyrektywa Rady 2006/ 

112/EC z dnia 28 listopada 2006 r.), poza tymi powyższymi 

regulacjami, które występują expressis 

verbis w powyższym kształcie, istnieje możliwość 

określenia (akcepcji) przez państwa członkowskie innych 

sposobów elektronicznego przesyłania faktur, 

o ile zapewniają one autentyczność pochodzenia faktury 

i integralność danych. 

Również przytaczany wyżej raport grupy ekspertów 

Komisji Ekonomicznej ustanawiający Ramy Europejskiego 

Elektronicznego Fakturowania skłania 

się ku rozwiązaniom ułatwiającym przesyłanie e-faktur, 

nawołuje do zrównania praw tradycyjnych faktur 

papierowych oraz faktur elektronicznych poprzez 

powstrzymanie się od tworzenia bardziej restrykcyjnych 

wymagań prawnych dla faktur elektronicznych 

w porównaniu do faktur tradycyjnych. 

Wydaje się, że jeśli prawo europejskie dopuszcza 

stosowanie – a co do tego nie ma żadnych wątpliwości 

– wszelkich innych technologii informatycznych dla 

celów fakturowania w formie elektronicznej, pod warunkiem, 

że gwarantują one autentyczność pochodzenia 

i integralność treści faktur w formie elektronicznej, 

to polski rząd niezwłocznie powinien przystąpić 

do wprowadzenia takich technologii. 

Jak wiemy, dyrektywa o podatku VAT dopuszcza 

inne metody przesyłania i udostępniania faktur elektronicznych 

niż tylko z wykorzystaniem zaawansowanego 

podpisu elektronicznego lub EDI. Taką formą 

może być więc także zastosowanie tzw. zwykłego 

e-podpisu. Walorem tego rozwiązania jest to, iż nie 

wymaga nowelizacji ustawy o podpisie elektronicznym, 

ponieważ bazuje na definicji podpisu elektronicznego 

(tzw. zwykłego e-podpisu) z ustawy obecnie 

obowiązującej. Wprawdzie definicja ta odnosi się do 

osoby składającej podpis, niemniej jednak w imieniu 

przedsiębiorcy zawsze działają jakieś osoby (np. członkowie 

organów spółki lub pełnomocnicy itp.) – w tym 

przypadku osoby upoważnione do podpisywania faktur. 

Systemy księgowe wystawiające faktury nie są 

natomiast samoczynne – zawsze to upoważniona osoba 

ma dostęp do tych systemów (np. PIN, podpis elektroniczny) 

i uruchamia proces wystawiania faktur 

elektronicznych. Warunki natomiast nałożone na 

podpis elektroniczny w powyższym przepisie (tzn. 

autentyczność pochodzenia, integralność treści oraz 

przynależność do wystawcy) – de facto bezwzględnie 

zbliżają ten podpis do definicji podpisu zaawansowanego 

z dyrektywy o podpisach i w praktyce to jest 

właśnie taki podpis. 

Proponowane rozwiązanie wydaje się ze wszech 

miar korzystne i pożądane. Daje bowiem dużą elastyczność 

co do stosowanych technologii, a jednocześnie 

nałożone ograniczenia gwarantują zgodność 

z dyrektywą i bezpieczeństwo obrotu gospodarczego. 

Dodatkowo, nie trzeba z tym rozwiązaniem czekać 

kilkunastu miesięcy na zmianę przepisów o podpisie 

elektronicznym (tyle bowiem można się obawiać, że 

potrwają prace nad nowymi przepisami ustawowymi 

– po pierwsze, ze względu na skomplikowane i trudne 

przepisy, a po drugie, ze względu na konieczność notyfikowania 

ustawy w KE). Znacznie szybciej i korzystniej 

byłoby więc sprawę rozwiązać rozporządzeniem 

ministra finansów. 

W związku z powyższym kieruję do Pana Ministra 

następujące pytanie: Czy Ministerstwo Finansów 

rozważa umożliwienie stosowania innych form 

przesyłania faktur elektronicznych poza obecnie obowiązującymi? 

Jeśli nie, to dlaczego, a jeśli tak, to 

kiedy możemy spodziewać się wprowadzenia korzystnych 

zmian? 



(nr 6752) 



w sprawie organizacji pasażerskich 

przewozów kolejowych w kraju 

Od wielu miesięcy narasta liczba skarg składanych 

przez pasażerów na organizację pasażerskich 

przewozów kolejowych i warunki panujące na dworcach 

kolejowych: likwidowane są pociągi, a nawet

206 

połączenia, następują ciągłe zmiany rozkładów jazdy 

i pociągi niedostosowane do godzin pracy pasażerów. 

Informacja PKP nie nadąża za tymi zmianami i często 

wprowadza w błąd pasażerów. Zamykane są budynki 

dworcowe, co nie pozwala oczekiwać na pociąg 

w poczekalniach nawet zimą. Likwidowane są kasy 

biletowe. Przewoźnicy nie respektują biletów wykupionych 

na trasę u innego przewoźnika. Nadal zbyt 

wiele dworców kolejowych jest bardzo zaniedbanych, 

nieprzyjaznych pasażerom, bez możliwości oczekiwania 

na przejazd na siedząco. Wszystko to powoduje 

odwrót pasażerów od PKP. Wszelkie próby interwencji 

kończą się niepowodzeniem, bo nikt nie poczuwa 

się do odpowiedzialności. 

Szanowny Panie Ministrze! 

Czy Pan Minister czuje się odpowiedzialny za prawidłowe 

funkcjonowanie przewozów kolejowych? 

Czy przewiduje Pan zmiany ustawowe, aby zapanowała 

na kolei normalność? 

Czy przewiduje się nieodpłatne przekazanie samorządom 

dworców, które są wizytówką ich miejscowości, 

co mogłoby spowodować zmianę ich wyglądu? 

Czy przewidywane jest uruchomienie alternatywnych 

dla autobusów przewozów szynobusami? 



(nr 6753) 



w sprawie redukcji godzin pracy 

placówki pocztowej w miejscowości 

Siedliska k. Tuchowa 

Szanowny Panie Ministrze! W ostatnich dniach 

dotarła do mnie informacja o planowanej od dnia 

1 kwietnia 2010 r. redukcji godzin pracy z 4 do 1 godziny 

placówki pocztowej 33-172 w miejscowości Siedliska 

k. Tuchowa. Punkt pocztowy w Siedliskach k. 

Tuchowa obsługuje kilka miejscowości, takich jak: 

Siedliska, Lichwin, Lubaszowa, a także Meszna 

Opacka, łącznie ok. 5 tys. osób. Placówka mieści się 

w przestronnym pomieszczeniu w budynku murowanym, 

położonym w centrum wsi, który od niepamiętnych 

czasów służy tutejszej społeczności. Oprócz 

punktu pocztowego w Siedliskach funkcjonuje zawodowa 

straż pożarna, centrum handlowe, stacja kolejowa 

czy zespół szkół gimnazjalnych. 

Proponowana 1 godzina pracy dla powyższego 

punktu pocztowego, a w perspektywie zupełna likwidacja 

placówki, jest nie do przyjęcia. Mieszkańcy Siedlisk 

stanowczo sprzeciwiają się takiemu rozwiązaniu, 

czemu dali wyraz, gromadząc pod tym protestem 

ponad 400 podpisów. Lokalna społeczność podkreśla, 

że po wprowadzeniu proponowanych zmian 

do najbliższej placówki pocztowej będą mieć od 8 do 

15 km. Doręczyciele będą musieli pokonać tę odległość, 

dojeżdżając do Tuchowa, by następnie wracać 

do swoich regionów z listami, przesyłkami oraz przekazami. 

Takie rozwiązanie nie ma żadnego uzasadnienia 

ekonomicznego. Co więcej, siedziba punktu 

pocztowego w Siedliskach znajduje się w zdecydowanie 

lepszym stanie niż Urząd Pocztowy w Tuchowie, 

gdzie warunki pracy doręczycieli nie są dobre. 

Mając na uwadze liczne interwencje w powyższej 

sprawie, proszę o odpowiedź na następujące pytanie: 

Czy istnieje możliwość utrzymania dotychczasowego 

wymiaru godzin pracy placówki pocztowej w miejscowości 

Siedliska k. Tuchowa? 

Z poważaniem 


Posłowie Michał Wojtkiewicz 

i Jacek Pilch 


(nr 6754) 


w sprawie zwiększenia dotacji 

dla Centrum Paderewskiego w Kąśnej Dolnej 

Stan faktyczny stanowiący kontekst złożonego 

zapytania: Centrum Paderewskiego w Kąśnej Dolnej 

k. Tarnowa jest instytucją kultury, która od wielu lat 

z powodzeniem zajmuje się upowszechnianiem muzyki 

poważnej. Mieści się w zabytkowym dworku, 

w którym mieszkał Ignacy Paderewski. W ubiegłym 

roku centrum złożyło do ministerstwa kultury wnioski 

o dofinansowanie w wysokości 450 tys. zł. Dotacja 

wyniosła jednak tylko 100 tys. zł. Wnioski dotyczyły 

przede wszystkim przyznania środków na organizację 

koncertów oraz prace remontowe. 

W związku z zaistniałą sytuacją największe 

przedsięwzięcia muzyczne w centrum zostały odwołane, 

a inne stoją pod znakiem zapytania. Centrum 

oczywiście korzysta z finansów starostwa powiatowego, 

wsparcia finansowego marszałka województwa 

małopolskiego i prowadzi działalność gospodarczą. 

Pomimo to, jeśli w latach 1999–2001 roczny budżet 

wynosił ok. 800 tys., teraz niestety centrum ma do 

dyspozycji ok. 500 tys. zł. Tak drastyczne zmniejszenie 

dotacji dla jedynej w regionie instytucji promującej 

i popularyzującej muzykę poważną nie powinno 

mieć miejsca w Roku Chopinowskim, gdy centrum 

musi zrezygnować z większości przygotowanych na 

tę okoliczność imprez i koncertów. 

W tym zakresie zgłaszam zapytanie poselskie: 

Czy przyznana Centrum Paderewskiego w bieżącym

207 

roku dotacja z ministerstwa zostanie zwiększona do 

wnioskowanej wysokości? 

Z poważaniem 



(nr 6755) 



w sprawie realizacji 

wyciągu narciarskiego w Szklarskiej Porębie 

Szanowny Panie Ministrze! Miasto Szklarska Poręba 

(pow. jeleniogórski, woj. dolnośląskie) jest jednym 

z najbardziej znanych w Polsce kurortów turystyczno-narciarskich 

gór Karkonoszy. Funkcjonowanie 

i rozwój miasta oparte jest na turystyce, w której 

zatrudnienie znajduje, według danych referatu promocji 

miasta Szklarskiej Poręby, ok. 70% mieszkańców 

miasta, biorąc pod uwagę dane z sezonu letniego 

i zimowego. Latem rozwija się tu turystyka piesza 

i rowerowa, a zimą narciarstwo zjazdowe i biegowe. 

Największym i najpopularniejszym wyciągiem jest 

wyciąg narciarski wiodący na szczyt góry Szrenica. 

Obecnie miasto Szklarska Poręba dąży do podpisania 

aneksu do umowy dzierżawy gruntów wykorzystywanych 

na cele narciarskie na zboczu Szrenicy. Niestety, 

zaniepokojenie moje, mieszkańców oraz samorządowców 

miasta Szklarskiej Poręby wzbudził fakt 

przedłużających się negocjacji pomiędzy Skarbem 

Państwa (reprezentowanym przez Lasy Państwowe) 

a miastem Szklarska Poręba. Alarmująca sytuacja 

przedstawiona została w lokalnych i ogólnopolskich 

mediach oraz stała się przedmiotem prośby o interwencję, 

złożonej w moim biurze poselskim przez przewodniczącego 

Rady Miasta w Szklarskiej Porębie. 

Z pisma pana przewodniczącego oraz załączonej dokumentacji 

wynika, że samorząd uzyskał wszystkie 

pozwolenia konieczne do przeprowadzenia tej inwestycji, 

dokonał uzgodnień z Karkonoskim Parkiem 

Narodowym i Nadleśnictwem Szklarska Poręba* ) . 

W związku z przedłużającymi się w ostatnim czasie 

negocjacjami związanymi ze stanowiskiem reprezentowanym 

przez Nadleśnictwo Szklarska Poręba 

samorządowcy wyrażają obawy, że proces inwestycji 

może zostać przerwany. Pozwolenia wydane przez 

Ministerstwo Środowiska są bowiem ważne tylko do 

końca tego roku. 

Szanowny Panie Ministrze! 

W związku z wagą przedstawionej sprawy, która 

jest kluczowa dla rozwoju turystyki w Szklarskiej 

* ) Załączniki – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu. 

Porębie i budzi żywe zainteresowanie opinii publicznej, 


Jakie przyczyny leżą u podstaw przedłużających 

się negocjacji i odraczania procesu podpisania aneksu 

przez reprezentanta Ministerstwa Skarbu Państwa, 

tj. Lasy Państwowe? 

Jakie jest stanowisko Ministerstwa Skarbu Państwa 

w przedstawionej sprawie? 

Jak Ministerstwo Skarbu Państwa zamierza rozwiązać 

zaistniałą sytuację? 

Dlaczego Ministerstwo Skarbu Państwa naraża 

miasto Szklarską Porębę na straty finansowe, które 

mogą być konsekwencją wygaśnięcia pozwoleń wydanych 

przez Ministerstwo Środowiska w efekcie 

przedłużających się negocjacji? 

Mając na uwadze dobro mieszkańców regionu, 

zbliżający się termin wygaśnięcia pozwoleń wydanych 

przez Ministerstwo Środowiska oraz wątpliwości 

natury prawnej, zwracam się do Pana o niezwłoczne 

zaangażowanie w opisaną sprawę w ramach przysługujących 

Panu kompetencji. 




(nr 6756) 


Poseł Marzena Machałek 

w sprawie zrekompensowania 


poniesionych z tytułu zwrotu nadpłaty 

za wydanie kart pojazdów 

Szanowny Panie Ministrze! Trybunał Konstytucyjny 

wyrokiem z dnia 17 stycznia 2006 r. uznał za 

niezgodne z Konstytucją RP i prawem wspólnotowym 

UE pobieranie przez samorządy powiatu opłaty 

za wydanie karty pojazdu w wysokości 500 zł. Podstawą 

prawną do pobierania tej opłaty były przepisy 

rozporządzenia ministra infrastruktury z dnia 18 lipca 

2003 r. Trybunał Konstytucyjny uznał, że tym 

samym opłata winna zostać zwrócona, ponieważ stanowi 

przedmiot bezpodstawnego wzbogacenia. 

Samorządy powiatowe mają coraz większe problemy 

ze zwrotem tej nadpłaty, a liczba wniosków osób 

zainteresowanych wzrasta lawinowo. Podam tu przykład 

powiatu jaworskiego na Dolnym Śląsku, gdzie 

do urzędu wpływa codziennie ponad 50 wniosków. 

Zwroty dokonane wnioskodawcom: w 2009 r. była to 

kwota 18 341,44 zł, w styczniu 2010 r. – już kwota 

12 069,24 zł, a w lutym – aż 191 205,71 zł. Do 3 marca 

br. do starostwa powiatowego wpłynęło już 1849 

wniosków. Dotychczas zweryfikowano 1157 wniosków, 

a z budżetu powiatu dokonano już wypłaty

208 

kwoty 357 391,35 zł. Ten stan rzeczy stwarza poważne 

zagrożenie dla prawidłowej realizacji przyjętego 

przez zarząd powiatu i uchwalonego przez Radę Powiatu 

w Jaworze w dniu 30 grudnia 2009 r. budżetu 

na 2010 r. W budżecie tym nie przewidziano środków 

na realizację zobowiązań z tytułu zwrotu nadpłaty 

za wydane karty pojazdów. 

Według opinii prawnej prezentowanej przez Związek 

Powiatów Polskich to Skarb Państwa jest bezpośrednio 

odpowiedzialny za zaistniałą sytuację, a konsekwencje 

dotykają napiętych budżetów powiatów, 

zagrażając zaplanowanym zdaniom. 

Przedstawiając powyższe, kieruję następujące zapytanie: 

Czy minister finansów rozważa podjęcie 

działań w kierunku zrekompensowania samorządom 

powiatowym poniesionych wydatków z tytułu zwrotu 

nadpłaty za wydane karty pojazdów? 

Z poważaniem 

Wałbrzych, dnia 1 kwietnia 2010 r. 

Poseł Henryk Gołębiewski 


(nr 6757) 


w sprawie założeń strategii 

prywatyzacji Giełdy Papierów Wartościowych 

w Warszawie SA 

Szanowny Panie Ministrze! W ministerstwie 

trwają konsultacje dotyczące założeń strategii prywatyzacji 

Giełdy Papierów Wartościowych. Przewidują 

one zbycie przez resort w IV kwartale 2010 r. 

ponad 63% akcji GPW poprzez giełdę. 

Szanowny Panie Ministrze! Wobec powyższego 

proszę o ustosunkowanie się do powyższej kwestii, 

a tym samym udzielenie odpowiedzi na następujące 

pytania: 

1. Jakie przesłanki decydują o prywatyzacji Giełdy 

Papierów Wartościowych? 

2. Czy działania te będą opłacalne dla państwa? 

3. Jakie kryteria zastosuje państwo w wyborze 

inwestorów i jak zabezpieczy ich przed ewentualną 

wrogą wobec kraju polityką? 

4. Czy został wyznaczony termin na ostateczne 

rozstrzygnięcia w tej kwestii? 

Z poważaniem 




(nr 6758) 


w sprawie likwidacji jednostek wojskowych 

oraz wojskowych komend uzupełnień 

Szanowny Panie Ministrze! Na spotkaniach poselskich 

podnoszony jest problem likwidacji jednostek 

wojskowych, głównie w zachodniej części naszego 

kraju, oraz wojskowych komend uzupełnień. 

W związku z powyższym proszę o informacje: Jakie 

wojskowe komendy uzupełnień oraz jednostki 

wojskowe zostały zlikwidowane od 1997 r.? 

Z poważaniem 



(nr 6759) 



w sprawie podjęcia skutecznych działań 

zmierzających do rozwiązania narastającego 

od lat problemu związanego z utrzymaniem 

urządzeń melioracji wodnych podstawowych 

oraz tzw. wód pozostałych, o których mowa 

w art. 11 ust. 1 pkt 4 ustawy Prawo wodne 


Ministra w sprawie podjęcia skutecznych działań 

zmierzających do rozwiązania narastającego od lat 

problemu związanego z utrzymaniem urządzeń melioracji 

wodnych podstawowych oraz tzw. wód pozostałych, 

o których mowa w art. 11 ust. 1 pkt 4 ustawy 

z dnia 18 lipca 2001 r. Prawo wodne. 

Obecnie zadania w tym zakresie wykonuje na terenie 

woj. podkarpackiego Zarząd Województwa Podkarpackiego, 

jako zadanie z zakresu administracji 

rządowej za pośrednictwem Podkarpackiego Zarządu 

Melioracji i Urządzeń Wodnych w Rzeszowie, jako 

jednostki organizacyjnej samorządu województwa. 

Jednak posiadane środki finansowe nie pozwalają 

na należyte wykonanie tych obowiązków. Z informacji 

jakie posiadam w tym zakresie wynika, że wielkość 

brakujących środków na 2010 r. określić należy 

na kwotę 15 mln zł – jest to minimalna wielkość środków, 

która zapewniłaby bezpieczeństwo powodziowe 

woj. podkarpackiego. 

Środki te pozwoliłyby na: 

— złagodzenie utrzymującego się od szeregu lat 

niedoboru środków z budżetu państwa na bieżące 

utrzymanie wód oraz urządzeń melioracji wodnych 

podstawowych (10 mln zł);

209 

— zabezpieczenie środków (przy obecnie całkowitym 

ich braku) na obligatoryjne przeglądy budowli 

hydrotechnicznych znajdujących się w administracji 

Podkarpackiego Zarządu Melioracji i Urządzeń wodnych 

w Rzeszowie (3 mln zł); 


ich braku) na założenie prawidłowej ewidencji 

urządzeń melioracji wodnych (1,5 mln zł); 


ich braku) na uregulowanie stanów prawnych 

nieruchomości Skarbu Państwa pokrytych wodami 

(0,5 mln zł). 

W ostatnich latach w niepokojącym tempie maleje 

także kwota środków zapewniana na wykonanie 

robót konserwacyjnych. I tak: 

— w roku 2007 kwota 11,2 mln zł zaspokajała 

35% rzeczywistych potrzeb, 

— w roku 2008 kwota 9,8 mln zł zaspokajała 30% 

rzeczywistych potrzeb, 

— w roku 2009 kwota 5,7 mln zł zaspokajała 18% 

rzeczywistych potrzeb, 

— w roku 2010 jest to kwota 5,1 mln zł, która 

pozwoli zaspokoić zaledwie 16% potrzeb. 

Natomiast na utrzymanie tzw. wód pozostałych 

przeznaczone były kwoty następującej wysokości: 

— w roku 2007 kwota 200 tys. zł, 



— na rok 2010 kwota 185 tys. zł. 

Występujący niedobór środków finansowych (przy 

widocznej tendencji spadkowej) nie pozwala na wykonanie 

pełnego zakresu prac konserwacyjnych na 

urządzeniach melioracji wodnych podstawowych. 

Taki stan prowadzi do niewykonywania właściwego 

zakresu robót związanych z utrzymaniem istniejących 

na terenie województwa wód i urządzeń, czego 

skutkiem jest ich przyspieszona dekapitalizacja. 

Konsekwencje tego stanu rzeczy z całą mocą odczuwamy 

na terenie woj. podkarpackiego, zwłaszcza 

na terenie powiatu mieleckiego, który co roku nawiedzają 

powodzie, podtopienia. Obecnie stosunkowo 

niewielkie opady prowadzą do lokalnych powodzi 

i podtopień, a jest to spowodowane niedrożnością lub 

złym stanem technicznym urządzeń melioracji wodnych 

podstawowych, czego przykładem były bardzo 

duże podtopienia wzdłuż kanału chorzelowskiego. 

Taka sytuacja jest nie do przyjęcia i generuje w konsekwencji 

większe koszty niż wielkość nakładów, jakie 

poniósłby Skarb Państwa na uzdrowienie tej sytuacji. 

Dzisiaj rokroczne koszty akcji usuwania skutków 

powodzi idą w dziesiątki, a nawet setki milionów 

złotych (w skali całego woj. podkarpackiego) i należy 

to definitywnie zmienić, bo lepiej i efektywniej przeciwdziałać 

powodzi niż walczyć z jej następstwami. 

Wobec powyższego zwracam się do Pana Ministra 

z następującym pytaniem: 

1. Czy Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi widzi 

możliwość desygnowania dodatkowych środków 

na ten cel, gdyż obecna sytuacja może rodzić bardzo 

negatywne skutki w tej kwestii? Kiedy może to nastąpić 

i jakie są realne możliwości resortu? 

Kreślę wyrazy szacunku 

Mielec, dnia 7 kwietnia 2010 r. 


(nr 6760) 


Poseł Leszek Deptuła 

w sprawie projektu zniesienia 

licencji zawodowej pośrednika 

w obrocie nieruchomościami 

Jedną z propozycji tzw. ,,Pakietu na rzecz przedsiębiorczości” 

jest projekt ustawy o ograniczeniu barier 

administracyjnych dla obywateli i przedsiębiorców. 

Zgodnie z założeniami powyższego projektu licencję 

zawodową pośrednika w obrocie nieruchomości 

uznaje się za ograniczenie swobody działalności 

gospodarczej oraz jako barierę administracyjną. 

Chciałbym podkreślić, że zgodnie z prawem licencja 

pośrednika w obrocie nieruchomości nie ogranicza 

dostępu do rynku osobom, które tej licencji nie 

posiadają. Według orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego 

z dnia 27 marca 2008 r., sygn. SK 17/05: Licencja 

pośrednika w obrocie nieruchomościami powinna 

być traktowana jedynie jako wymóg, a nie 

ograniczenie podejmowania i prowadzenia działalności 

gospodarczej, gdyż nie jest ona elementem polityki 

reglamentacyjnej państwa. Licencja potwierdza 

jedynie posiadanie przez osobę zajmującą się pośrednictwem 

w obrocie nieruchomościami niezbędnych 

do tego kwalifikacji. 

Z doświadczenia zawodowego wiem, jak skomplikowaną 

materią jest rynek nieruchomości. W ręce 

pośredników nieruchomości trafia niejednokrotnie 

dorobek całego życia konsumenta. Od wiedzy i profesjonalizmu 

pośrednika bezpośrednio zależy powodzenie 

całego przedsięwzięcia gospodarczego. Ma to 

także wpływ na ogólną sytuację gospodarczą kraju. 

W tym celu stworzony został system szkoleń i praktyk 

zawodowych przygotowujących do egzaminu państwowego, 

a w ostatnim czasie system studiów wyższych 

i praktyk zawodowych, których ukończenie 

uprawnia do wystąpienia o nadanie licencji. W każdym 

z tych przypadków koniecznym warunkiem było 

i jest przyswojenie wiedzy interdyscyplinarnej i to 

w wysokim stopniu zaawansowania. Dodatkowo licencjonowani 

pośrednicy są zobligowani do ustawicznego 

kształcenia się i podnoszenia swoich kwalifikacji, 

przestrzegania standardów zawodowych, jak też ponoszą 

odpowiedzialność przed ministrem infrastruktury 

poprzez Komisję Odpowiedzialności Zawodowej 

za rzetelne wykonywanie swoich obowiązków.

210 

Klient, mimo iż ma niezaprzeczalne prawo wyboru 

pośrednika, to jednak zadaniem państwa polskiego 

jest dbać o jakość usług z omawianej dziedziny, 

gdyż niekompetencja przyczynia się do ogólnych strat 

gospodarczych, a za nie płacą wszyscy obywatele. 

1. Jakie przesłanki kierują wnioskującym o konieczność 

zniesienia obowiązku wyrabiania licencji 

dla osób chcących zajmować się rynkiem nieruchomości? 

2. Jakie jest uzasadnienie, że licencjonowany pośrednik 

w obrocie nieruchomościami jest barierą dla 

rozwoju gospodarczego? 

Z poważaniem 



(nr 6761) 



w sprawie rozwiązania problemu 

nielegalnych postojów taxi, na przykładzie 

woj. małopolskiego 

Stan faktyczny: W ostatnim czasie bardzo często 

dało się słyszeć w środkach masowego przekazu, że 

w większych miastach wojewódzkich np. w Krakowie 

mają miejsce nielegalne postoje taxi. Quasi-taksówkarze 

podszywają się pod tych z odpowiednimi 

uprawnieniami i w ten sposób świadomie wprowadzają 

w błąd potencjalnego klienta taxi. Problem jest 

tym większy, że takie nielegalne postoje quasi-taksówkarzy 

znajdują się w miejscach krzyżowania się 

głównych pieszych szlaków komunikacyjnych, 

np. przy dworcach PKP czy PKS itp. 

Miejscem nielegalnego postoju taxi jest najczęściej 

miejsce parkingowe, zaś sam postój opatrzony jest 

dużą tablicą reklamową z napisem „to nie jest postój 

taxi”, przymocowaną do dachu zaparkowanego pojazdu. 

Wokół niego parkują samochody nieuczciwych 

przewoźników. Należy zauważyć, że osoby te posiadają 

licencję na przewóz osób. W napisie wyeksponowane 

jest dużymi literami słowo taxi, zaś pozostałe 

słowa: „to nie jest postój” są napisane bardzo małymi 

literami. 

Potencjalny klient, widząc duży napis taxi, często 

nie jest świadom, że nie jest to legalny postój taksówek, 

a jeśli jest obcokrajowcem, to z pewnością nie odczyta 

z trudem widocznego napisu: „To nie jest postój taxi”. 

Mamy więc do czynienia ze świadomą manipulacją osób 

oferujących swoje usługi, które posiadając licencję na 

przewóz osób, udają taksówkarzy, posługują się reklamą 

wprowadzającą w błąd klientów. 

Wymiar sprawiedliwości zna te przypadki, osób 

wprowadzonych w błąd jest coraz więcej. W tym miejscu 

należy podkreślić, że nielegalni taksówkarze 

przewożą nieświadomych klientów, posługując się 

ogromną stawką za kilometr, tj. ok. 90 zł. Dzieje się 

tak dlatego, że nie obowiązują ich jakiekolwiek limity 

cenowe, a same cenniki najczęściej nie są prawidłowo 

eksponowane. Narażeni na nieprzewidywalne 

opłaty klienci płacą ok. kilkuset złotych za parominutowy 

kurs. Nie można pominąć również faktu, że 

taki stan faktyczny wpływa negatywnie na wizerunek 

danego miasta, a przez to całego kraju w jego 

postrzeganiu przez turystów, którzy niejednokrotnie 

nie są w stanie celnie zweryfikować, który z postojów 

taxi jest legalny, a który nie. 

Podsumowując, można stwierdzić, że w opisanej 

sytuacji osoby posiadające licencję na przewóz osób 

tworzą nielegalną konkurencję dla taksówkarzy, 

a także świadczą usługi narażające klienta na straty. 

W świetle obowiązujących przepisów prawa trudno 

im jednak postawić zarzut łamania prawa. 

W związku z powyższym pragnę zapytać Pana 

Ministra: Jakie działania podjęto w celu wyeliminowania 

tego zjawiska? 




(nr 6762) 




w sprawie wpływu ustawy 

o odpadach wydobywczych na zmniejszenie 

dochodów budżetów gmin, na przykładzie 

gm. Libiąż w woj. małopolskim 

Stan faktyczny: Zmieniony przepis art. 58 ust. 4 

ustawy o odpadach wydobywczych w swych zapisach 

spowodował uszczuplenie dochodów budżetów gmin, 

jak np. w gminie Libiąż, co wynika z informacji 

przedstawionych przez burmistrza Libiąża. Otóż 

środki finansowe z tytułu opłat za składowanie odpadów, 

gromadzone w ubiegłych latach w gminnych 

funduszach ochrony środowiska i gospodarki wodnej, 

przeznaczane były m.in. na realizację gminnych inwestycji 

związanych z ochroną środowiska np. na 

budowę kanalizacji czy też dofinansowanie zadań realizowanych 

indywidualnie przez mieszkańców, np. budowę 

przydomowych oczyszczalni. 

Zgodnie z obecnymi przepisami do 1 maja 2012 r. 

do odpadów wydobywczych obojętnych, odpadów innych 

niż niebezpieczne i obojętne oraz niezanieczyszczonej 

gleby nie stosuje się przepisów ustawy z dnia 

27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska w za-

211 

kresie dotyczącym opłat za składowanie odpadów. 

Mając na uwadze, że odpady pogórnicze są i będą 

nadal deponowane na hałdach, wydaje się, że słusznym 

było, aby podmioty składujące te odpady odprowadzały 

stosowne opłaty za ich składowanie do budżetu 

gminy, na terenie której składowisko funkcjonuje. 


Ministra o to: 

1. Czym uzasadniona jest zmiana ustawy w zakresie 

odnoszącym się do zniesienia ww. opłaty? 

2. Czy planowane jest przywrócenie regulacji 

prawnych określonych ustawą o odpadach wydobywczych 

co do opłat za składowanie odpadów? 




(nr 6763) 



w sprawie negatywnego wpływu 

wypalania traw na środowisko naturalne 

Stan faktyczny: W ostatnim czasie bardzo często 

można spotkać się z powszechnie znanym wypalaniem 

traw. W obiegowej opinii takie zjawisko często 

niestety uważane jest za korzystne dla środowiska 

naturalnego. Należy zwrócić uwagę na to, że tego 

typu wypalanie traw nie tylko niszczy nasze środowisko 

naturalne, uszczupla budżet państwa, ponieważ 

strażacy zobowiązani są do ugaszenia takiego 

pożaru, ale również stanowi bezpośrednie zagrożenie 

dla naszego życia i zdrowia. Dzieje się tak dlatego, że 

na suchych trawach ogień rozprzestrzenia się bardzo 

szybko, może zagrozić pobliskim domostwom i lasom, 

a unoszący się dym, ograniczający widoczność, może 

doprowadzić do kolizji i wypadków drogowych. Przepisy 

prawne przewidują sankcje dla podpalaczy, ale 

trzeba ich złapać na tzw. gorącym uczynku. 

W ostatnim czasie w telewizji emitowane są spoty 

edukacyjne dotyczące odpadów komunalnych. Przygotowane 

przez Ministerstwo Środowiska spoty są 

znakomitym sposobem na poprawę zachowań obywateli, 

podniesienie świadomości edukacyjnej. Wydaje 

się zatem, że potrzebne są podobne działania dotyczące 

wypalania traw, gdyż od lat początek wiosny 

to okres, kiedy w całym kraju podpalane są olbrzymie 

połacie, a niepotrzebne koszty związane z gaszeniem 

tych pożarów, jak również pojawiające się w wyniku 

pożarów straty, ponoszą wszyscy obywatele. Być 

może warto byłoby połączyć dotychczasowe spoty dotyczące 

spalania i wyrzucania śmieci z problemem 

podpalania traw, co zapewne nie byłoby bardzo kosztowne, 

a pozwoliłoby na szersze wykorzystanie funkcjonującego 

już dobrego przekazu. 


Ministra: Czy przewiduje się podjęcie działań o charakterze 

informacyjno-edukacyjnym, w tym różnego 

rodzaju spotów telewizyjnych, artykułów prasowych 

czy konferencji szkolnych, tak aby rozpocząć efektywne 

działania prewencyjne w ww. zakresie? 




(nr 6764) 



w sprawie konieczności dokonania 

zmian w systemie opieki nad osobami 

niepełnosprawnymi i starszymi 

Pani Minister! Eksperci z zakresu opieki społecznej 

zwracają uwagę na narastający w Polsce problem 

z jej zapewnieniem osobom niepełnosprawnym i starszym. 

Szacuje się, że ta grupa potrzebujących liczy 

ok. 1,2 mln ludzi. 

Oczywistością jest, że nie zawsze członkowie najbliższej 

rodziny są w stanie osobiście służyć bieżącą 

pomocą swym krewnym wymagającym opieki. Dodatkową 

barierą są wysokie koszty pobytu w prywatnych 

placówkach świadczących usługi w omawianym 

zakresie. 

Równocześnie wspomniani eksperci podkreślają, 

że pobyt ludzi starszych w domach opieki powinien 

być ostatecznością, zaś dominować powinno wsparcie 

w miejscu zamieszkania. W takiej sytuacji niezastąpiony 

byłby odpowiednio skonstruowany wydolny 

państwowy system opieki. Niestety w Polsce jest on 

skrajnie niewydolny i wymaga gruntownej przebudowy. 

W związku z powyższym proszę poinformować 

mnie: Jakie kroki ma zamiar podjąć Ministerstwo 

Pracy i Polityki Społecznej w zakresie dokonania 

zmian w systemie opieki nad osobami niepełnosprawnymi 

i starszymi? 

Z poważaniem 

Bielsko-Biała, dnia 6 kwietnia 2010 r. 

Poseł Adam Wykręt

212 


(nr 6765) 


w sprawie zasadności naliczania niektórych 

opłat przez Spółdzielnię Mieszkaniową 

Krzemionki w Ostrowcu Świętokrzyskim 

Szanowny Panie Ministrze! Państwo H. i W. D. 

zwrócili się do mojego biura poselskiego z prośbą 

o wystąpienie z zapytaniem poselskim w sprawie zasadności 

naliczania opłat przez Spółdzielnię Mieszkaniową 

Krzemionki w Ostrowcu Świętokrzyskim, tj.: 

1) ponoszenia kosztów przez wszystkich mieszkańców 

za niebilansującą się wodę, 

2) uiszczania opłaty za eksploatację podstawową, 

po wykupieniu mieszkania na własność, 

3) zasadności uiszczania opłat na utrzymanie 

Osiedlowego Domu Kultury. 

Zainteresowani uważają, że takie zasady pobierania 

ww. opłat są bardzo krzywdzące i niesprawiedliwe. 





1. Czy Spółdzielnia Mieszkaniowa Krzemionki 

w Ostrowcu Świętokrzyskim nalicza ww. opłaty 

w prawidłowy sposób? 

2. Czy pobieranie ww. opłat jest zasadne? 

3. Jak Pan ocenia tę sytuację? 

Z poważaniem 




(nr 6766) 


w sprawie możliwości dochodzenia należnych 

świadczeń od zagranicznego pracodawcy 

Szanowna Pani Minister! Pan W. C. zwrócił się do 

mojego biura poselskiego z prośbą o wystąpienie z zapytaniem 

poselskim w sprawie wyjaśnienia swojej sytuacji, 

tj. możliwości dochodzenia należnych świadczeń 

od zagranicznego – włoskiego pracodawcy. 

Mając na uwadze powyższe, proszę Panią Minister 



do Pani Minister: 

1. Czy zainteresowany może dochodzić w Polsce należnych 

świadczeń od zagranicznego – włoskiego pracodawcy, 

tj. wypłacenia 13-tej pensji oraz odprawy? 

2. Co w tym kierunku zainteresowany powinien 

zrobić, gdzie się udać i jakie dokumenty przygotować? 

3. Jaki okres obowiązuje do dochodzenia wypłaty 

tych roszczeń po zakończeniu pracy? 

Z poważaniem 




(nr 6767) 


w sprawie amunicji przeciwpancernej 

do armat czołgów PT-91 i T-72 

Szanowny Panie Ministrze! Czołgi PT-91 i T-72 

są podstawowym uzbrojeniem wojsk pancernych SZ 

RP. O skutecznym zwalczaniu wrogich czołgów podczas 

ewentualnego konfliktu zbrojnego będzie decydowało 

m.in. wyposażenie ich w nowoczesną amunicję 

przeciwpancerną. W związku z tym uprzejmie 


Jaką amunicją przeciwpancerną podkalibrową 

dysponują czołgi T-72 i PT-91 Twardy? 

Czy MON uważa, że charakterystyki tych pocisków 

są wystarczające na współczesnym polu walki? 




(nr 6768) 

Poseł Lucjan Karasiewicz 


w sprawie remontów czołgów PT-91 

Szanowny Panie Ministrze! Czołgi PT-91 są, poza 

czołgami Leopard 2, najbardziej wartościowymi pojazdami 

wojsk pancernych SZ RP. Jak każdy sprzęt 

czołgi te wymagają okresowych remontów, tak by ich 

stan techniczny był na odpowiednim poziomie. W związku 

z tym uprzejmie proszę o odpowiedź na następujące 

pytania: 

Ile czołgów PT-91 Twardy wyremontowano w latach 

2008–2009 i za jaką kwotę?

213 

Ile czołgów PT-91 osiągnęło przebieg 14 000 km? 

Ile czołgów PT-91 wyremontowano w latach 2008– 

–2009, wykorzystując bazę remontową MON i ile to 

kosztowało? Jaki charakter miały te remonty? 




(nr 6769) 


Poseł Lucjan Karasiewicz 

w sprawie zajmowania stanowiska 

dyrektora publicznego zakładu opieki 

zdrowotnej przez osobę figurującą 

w Krajowym Rejestrze Karnym 

Uprzejmie proszę o udzielenie odpowiedzi – zarówno 

od strony formalnoprawnej, jak i o wyrażenie swojej 

opinii – odnośnie do pełnienia stanowiska dyrektora 

publicznego zakładu opieki zdrowotnej przez osobę, 

która figuruje w Krajowym Rejestrze Karnym. 

Minister zdrowia, określając w rozporządzeniu 

z dnia 17 maja 2000 r. (Dz. U. z 31 maja 2000 r. Nr 44, 

poz. 520) wymagania, jakim powinny odpowiadać 

osoby na stanowiskach kierowniczych w zakładach 

opieki zdrowotnej, nie zawarł w tej kwestii żadnych 

uregulowań. Jednakże w ogłoszeniach o konkursach 

na takie stanowiska zazwyczaj wymaga się od kandydatów 

różnych oświadczeń czy nawet dotyczących 

niekaralności. W szczególności oczekuje się, że kandydat 

nie może być prawomocnie skazany za przestępstwo 

umyślne ścigane z oskarżenia publicznego 

albo też, że nie toczy się przeciwko niemu postępowanie 

karne. Jest to zrozumiałe, gdyż pełnienie kierowniczego 

stanowiska w ochronie zdrowia (i nie 

tylko), a zwłaszcza dyrektora publicznego zakładu 

opieki zdrowotnej, związane jest z dysponowaniem 

i odpowiedzialnością za finanse publiczne. 

Co powinien uczynić organ założycielski publicznego 

ZOZ-u, gdy jego dyrektor figuruje w Krajowym 

Rejestrze Karnym? 

Z poważaniem 


Poseł Elżbieta Rafalska 


(nr 6770) 


w sprawie wprowadzenia 

zmian legislacyjnych w celu usprawnienia 

procedury odpraw celnych 

Szanowny Panie Ministrze! W związku ze zgłoszeniem 

się do mojego biura poselskiego funkcjonariuszy 

Służby Celnej chciałbym prosić Pana Ministra o zwrócenie 

uwagi na ważny problem, jakim jest znaczący 

spadek liczby odpraw celnych w naszym kraju. 

Jest oczywiste, że taka sytuacja powoduje dotkliwe 

straty dla budżetu państwa, a ponadto wpływa 

negatywnie na wizerunek Służby Celnej. Służby 

o bardzo szerokim spektrum działania, zajmującej 

się m.in. wykrywaniem i zwalczaniem przestępczości, 

ochroną zdrowia i życia obywateli, dóbr kultury, 

środowiska etc. Jej podstawową funkcją pozostaje 

jednak zabezpieczanie interesu publicznego poprzez 

pobór należności z tytułu ceł, podatku akcyzowego 

oraz z tytułu podatku VAT w imporcie. Środki pieniężne 

odprowadzane przez jednostki organizacyjne 

Służby Celnej stanowią znaczny udział dochodów budżetowych. 

Jedną z korzyści, jaką przyniosło przystąpienie 

Rzeczypospolitej Polskiej do struktur Unii Europejskiej, 

jest szeroko pojęta swoboda prowadzenia działalności 

gospodarczej, której jednym z przejawów jest 

prawo wyboru miejsca dokonywania odpraw celnych. 

Od 1 maja 2004 r. importerzy mogą dokonywać zgłoszeń 

celnych w dowolnym urzędzie celnym któregokolwiek 

państwa członkowskiego. Z uwagi na fakt, iż 

25% pobieranego cła trafia do budżetu kraju, w którym 

dokonywana jest odprawa celna, swoboda wyboru 

miejsca odpraw niewątpliwie stała się szansą dla 

Polski. Wszak to Polska – ze względu na korzystne 

położenie geograficzne i krzyżowanie się ważnych 

szlaków komunikacyjnych, powinna być głównym 

beneficjentem tej możliwości. Niestety, okazuje się, 

że szansa ta w dalszym ciągu jest niewykorzystana. 

Zamiast zwiększenia liczby odprawianych w Polsce 

podmiotów gospodarczych nastąpił ich masowy odpływ 

– głównie do naszych zachodnich sąsiadów. Ze 

względu na niekonkurencyjność Służby Celnej polskie 

podmioty odprawiają gros towarów w portach 

w Hamburgu czy Rotterdamie. I tam, zamiast w Polsce, 

zostawiają swoje pieniądze. 

Niekonkurencyjność Służby Celnej spowodowana 

jest niekorzystnymi uwarunkowaniami prawnymi, 

przede wszystkim w płaszczyźnie kontrolnej oraz finansowej. 

W płaszczyźnie kontrolnej klasycznym przykładem 

nieuzasadnionej biurokracji oraz braku logiki 

są postanowienia ustawy o bezpieczeństwie żywności 

i żywienia. Ustawa ta nakłada obowiązek poddania 

granicznej kontroli sanitarnej zarówno żywności, jak 

i wszystkich materiałów i wyrobów przeznaczonych

214 

do kontaktów z żywnością. Konieczność poddania 

kontroli każdej przesyłki wydłuża czas odprawy oraz 

powoduje wzrost jej kosztów. Tak restrykcyjnych wymogów 

nie przewidują niemieckie przepisy celne, 

skutkiem czego odprawy ostateczne dokonywane są 

w Niemczech, a towar (bez kontroli sanepid) i tak 

trafia do Polski. Kuriozalnym przykładem jest niemiecki 

urząd celny we Frankfurcie nad Odrą. W swojej 

strukturze organizacyjnej posiada on placówkę 

umiejscowioną na terenie Terminala Towarowych 

Odpraw Celnych w Świecku, która dokonuje odpraw 

ww. towarów z przeznaczeniem dla polskich odbiorców 

bez kontroli i bez świadectw sanepid. Polscy celnicy 

pracujący w tym samym budynku takiej odprawy 

nie dokonują – z braku chętnych podmiotów (odprawa 

u niemieckich kolegów ze względu na brak 

kontroli jest zdecydowanie tańsza i mniej czasochłonna), 

jak również z braku placówki sanepid. 

W płaszczyźnie finansowej niekonkurencyjność 

przejawia się w braku właściwych uregulowań w zakresie 

rozliczania podatku VAT z tytułu importu. 

Wprawdzie obowiązująca od 1 stycznia br. nowelizacja 

ustawy o VAT wprowadziła instytucję przedstawicielstwa 

fiskalnego i możliwość rozliczenia podatku 

importowego w deklaracji, jednakże szczegółowe 

uregulowania w dalszym ciągu nie są na tyle konkurencyjne 

względem np. niemieckich, aby zmienić tendencję 

dokonywania przez polskich importerów odpraw 

towarów via porty zachodnie. 

W Niemczech instytucja przedstawicielstwa fiskalnego 

umożliwia bezgotówkowe rozliczanie podatku 

VAT przy odprawach celnych towarów. W Polsce 

wprowadzono wprawdzie instytucję o nazwie przedstawiciel 

podatkowy (art. 15 ust. 7 ustawy o VAT), 

jednakże ma ona zupełnie inne znaczenie. Chodzi tu 

o obowiązek ustanowienia przez podmioty nieposiadające 

siedziby w Polsce przedstawiciela (podmiotu 

polskiego), który odpowiadałby za ten podmiot zagraniczny 

solidarnie. Z obowiązkiem ustanowienia 

przedstawiciela podatkowego nie wiążą się żadne korzyści 

– w opinii podmiotów gospodarczych instytucja 

ta służy wyłącznie zabezpieczeniu interesów 

Skarbu Państwa. W § 13 rozporządzenia w celu wykonania 

ustawy o VAT uregulowane zostało zwolnienie 

o podobnym charakterze jak instytucja przedstawiciela 

fiskalnego. Umożliwia ona odprawę w Polsce 

towarów przeznaczonych do innych krajów UE z zastosowaniem 

zwolnienia z VAT. Sposób regulacji jest 

jednak mało atrakcyjny dla kontrahentów: Towar 

musi być przeznaczony do przekazania do innego 

kraju UE w ramach tego samego przedsiębiorstwa. 

Oznacza to że, importer musi być zarejestrowany 

do VAT w Polsce oraz w tym drugim kraju UE – 

w Niemczech importerzy nie muszą się rejestrować 

do VAT w Niemczech, a odprawy dokonują za pośrednictwem 

przedstawiciela fiskalnego (powoduje to 

zmniejszenie uciążliwych obciążeń administracyjno- 

-rejestracyjnych dla podmiotu). A także to, że importer 

nie ma możliwości dokonania dostawy na rzecz 

innego podmiotu w UE – w Niemczech towar może 

być przekazany innemu podmiotowi w docelowym 

kraju UE (powoduje to większą elastyczność przy 

konstruowaniu łańcucha dostaw). 

Na zawieszony podatek VAT musi zostać złożone 

zabezpieczenie – w Niemczech instytucja ta stosowana 

jest bez zabezpieczenia, na tych samych zasadach 

jak w wypadku wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów, 

gdzie nie ma obowiązku zabezpieczenia kwoty 

VAT wynikającej z dostawy do czasu udokumentowania 

odbioru i opodatkowania dostawy w innym 

kraju UE. 

W kwestii rozliczenia podatku importowego stwierdzić 

należy, iż standardowo podatek VAT importowy 

płatny jest w terminie 10 dni od odprawy celnej. 

W art. 33a i następne ustawy o VAT wprowadzono 

możliwość rozliczania podatku VAT w deklaracji podatkowej. 

W swojej istocie jest to rozwiązanie korzystne 

dla firm, gdyż pozwala na uniknięcie płatności 

podatku VAT importowego i jego późniejsze pomniejszanie 

o zapłaconą kwotę podatku VAT w deklaracji 

VAT (jak miało to miejsce dotychczas). Możliwe 

jest bezgotówkowe rozliczanie podatku VAT w deklaracji 

– podatek importowy nie jest płacony w terminie 

10 dni od zgłoszenia celnego lecz wykazywany 

w deklaracji VAT. A ponieważ podatek VAT importowy 

jest od razu podatkiem naliczonym do odliczenia, 

to wykazanie podatku importowego w deklaracji jest 

neutralne (podatek importowy do zapłaty jest od 

razu w tej samej deklaracji odliczany). 

Instytucja ta ma jednakże poważne ograniczenia, 

które eliminują jej atrakcyjność: 

A mianowicie na kwotę podatku VAT należy złożyć 

„zabezpieczenie” – jest to o tyle niezrozumiałe, 

że w przypadku analogicznych rozliczeń przy wewnątrzwspólnotowym 

nabyciu towarów nie ma konieczności 

zabezpieczania VAT, a podatek można 

rozliczyć w deklaracji. W mojej ocenie brak jest racjonalnych 

powodów do różnicowania tych sytuacji 

i uniemożliwienia rozliczenia VAT importowego 

w deklaracji bez zabezpieczenia. Ponadto rozliczenie 

VAT w deklaracji można stosować wyłącznie w odniesieniu 

do odpraw w procedurze uproszczonej – podobnie 

jak powyżej: brak jest racjonalnych powodów 

dla ograniczenia tej formy rozliczeń wyłącznie do 

procedury uproszczonej. Co więcej, jeżeli nawet przyjąć, 

iż ograniczenie to ma uzasadnienie, to jest to 

dodatkowy argument za pozbyciem się zabezpieczenia: 

procedurę uproszczoną mogą uzyskać wyłącznie 

podmioty spełniające wymogi AEO, w tym m.in. 

w zakresie wypłacalności. Spełnianie warunków AEO 

jest monitorowane przez organy celne na bieżąco. 

W takiej sytuacji pobranie zabezpieczenia potwierdza 

niejako brak zaufania do zaufanego podmiotu 

oraz jakości kontroli tych podmiotów przez organy 

celne. 

Skutkiem powyższych różnic w dalszym ciągu odprawy 

ostateczne w znacznej mierze dokonywane są 

poza granicami Polski. Poza granicami Polski pozostają 

również uiszczane przez polskich przedsiębiorców 

należności z tytułu importu.

215 



1. Czy szef Służby Celnej analizował zjawisko 

spadku liczby odpraw celnych pod kątem wskazanych 

wyżej aspektów (notabene – ze względu na doniesienia 

prasowe, powszechnie znanych)? 

2. Czy analizowano liczbę polskich podmiotów 

odprawiających się poza granicami kraju? 

3. Czy osoby odpowiedzialne za tematykę celną 

sygnalizowały Panu Ministrowi o wskazanych kwestiach 

i czy proponowały zmiany legislacyjne mogące 

zwiększyć konkurencyjność polskiej Służby Celnej i wyeliminować 

niepotrzebne bariery biurokratyczne? 

4. Czy działania Ministerstwa Finansów są ukierunkowane 

na wprowadzenie zmian legislacyjnych 

zmierzających do ułatwienia prowadzenia działalności 

gospodarczej związanej z obrotem towarowym 

z zagranicą, a co za tym idzie, pobudzenia aktywności 

gospodarczej w tym zakresie i zwiększenia wpływów 

budżetowych? 

5. Czy Ministerstwo Finansów w związku z kierunkową 

decyzją szefa Służby Celnej odnośnie do 

likwidacji izb celnych w Opolu, Kielcach i Rzepinie 

dostrzega zagrożenie spadku należności pobieranych 

w imporcie? 


Poseł Jerzy Materna 

Warszawa - Zielona Góra, dnia 31 marca 2010 r. 


(nr 6771) 


w sprawie wpisu notariusza 

i komornika sądowego do ewidencji 

działalności gospodarczej 

Szanowny Panie Ministrze! Ustawa z dnia 2 lipca 

2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej, dalej: 

SDG (Dz. U. z 2007 r. Nr 155, poz. 1095, z późn. zm.), 

określiła, kogo uznaje się za przedsiębiorcę w rozumieniu 

jej przepisów. 

W interpretacji dla jednostek samorządu terytorialnego 

z dnia 5 stycznia 2010 r. Ministerstwo Gospodarki 

stoi na stanowisku, że: „Przedsiębiorcą 

w rozumieniu art. 4 ust. 1 ustawy SDG jest osoba 

fizyczna, osoba prawna i jednostka organizacyjna 

niebędąca osobą prawną, której odrębna ustawa 

przyznaje zdolność prawną – wykonująca we własnym 

imieniu działalność gospodarczą. Za przedsiębiorców, 

zgodnie z art. 4 ust. 2 ustawy SDG, uznaje 

się także wspólników spółki cywilnej w zakresie wykonywanej 

przez nich działalności gospodarczej. Definicję 

„działalności gospodarczej” zawiera natomiast 

art. 2 ustawy SDG, zgodnie z którym działalnością 

gospodarczą jest zarobkowa działalność wytwórcza, 

budowlana, handlowa, usługowa oraz poszukiwanie, 

rozpoznawanie i wydobywanie kopalin ze złóż, a także 

działalność zawodowa, wykonywana w sposób zorganizowany 

i ciągły. 

Tylko spełnianie łącznie przesłanek z art. 4 i art. 2 

ustawy SDG pozwala uznać podmiot za przedsiębiorcę, 

wykonującego działalność gospodarczą. 

Zatem w świetle tej ustawy przedsiębiorcą jest 

każdy podmiot, który według obowiązujących przepisów 

prawa posiada status osoby fizycznej, osoby 

prawnej lub jednostki organizacyjnej niebędącej osobą 

prawną, której odrębna ustawa przyznaje zdolność 

prawną, a jednocześnie prowadzi we własnym 

imieniu zarobkową działalność wytwórczą, budowlaną, 

handlową, usługową oraz prowadzi działalność 

polegającą na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu 

kopalin ze złóż, jak również działalność zawodową, 

wykonywaną w sposób zorganizowany i ciągły. 

Ustawa SDG nie dokonała wyłączenia z tej definicji 

żadnego rodzaju działalności zawodowej, a więc 

także notariusza i komornika. 

Należy podkreślić, że ustawa SDG zawiera przede 

wszystkim przepisy o charakterze ogólnym w zakresie 

podejmowania działalności gospodarczej, natomiast 

kwestie szczegółowe dotyczące wykonywania 

poszczególnych rodzajów działalności gospodarczej 

regulują przepisy ustaw szczegółowych pozostających 

we właściwości różnych organów administracji rządowej. 

Zatem jako właściwy w sprawie zajęcia ostatecznego 

stanowiska w zakresie określenia statusu 

notariusza i komornika jest minister sprawiedliwości 

w związku z pozostającą w kompetencjach tego organu 

ustawą z dnia 14 lutego 1991 r. Prawo o notariacie 

(t.j. Dz. U. z 2008 r. Nr 189, poz. 1158, z późn. zm.) 

oraz ustawą z dnia 29 sierpnia 1997 r. o komornikach 

sądowych i egzekucji (t.j. Dz. U. z 2006 r. Nr 167, 

poz. 1191, z późn. zm.). 

Niemniej należy zauważyć, że ustawą z dnia 2 lipca 

2004 r. Przepisy wprowadzające ustawę o swobodzie 

działalności gospodarczej (Dz. U. Nr 173, poz. 

1808, z późn. zm.) w art. 8 dokonano zmiany ustawy 

z dnia 11 lutego 1991 r. Prawo o notariacie poprzez 

uchylenie art. 24a, który stanowił, że „notariusz nie 

jest przedsiębiorcą w rozumieniu przepisów – Prawo 

działalności gospodarczej”. Ustawodawca, przyjmując 

ustawę, podzielił pogląd zawarty w uzasadnieniu 

do projektu ustawy, które jednoznacznie wskazuje, 

że zmiana ustawy Prawo o notariacie polegająca na 

wykreśleniu przepisu stanowiącego, że notariusz nie 

jest przedsiębiorcą w rozumieniu przepisów ustawy 

Prawo działalności gospodarczej, wynika z konieczności 

dostosowania tej ustawy do nowej definicji działalności 

gospodarczej przyjętej w projekcie ustawy 

o swobodzie działalności gospodarczej obejmującej 

swoim zakresem również działalność zawodową”. 

Podkreślić należy, iż takie cechy jak uznanie, że 

notariusz w zakresie swoich uprawnień działa jako 

osoba zaufania publicznego, korzysta z ochrony przysługującej 

funkcjonariuszom publicznym (art. 2 usta-

216 

wy Prawo o notariacie), jest powoływany przez ministra 

sprawiedliwości (art. 10 tej ustawy), były w porządku 

prawnym w okresie, gdy dokonywano dostosowania 

ustawy Prawo o notariacie do ustawy 

SDG. 

Analogicznie w przypadku komorników ustawą 

z dnia 2 lipca 2004 r. Przepisy wprowadzające ustawę 

o swobodzie działalności gospodarczej w art. 25 dokonano 

zmiany ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. 

o komornikach sądowych i egzekucji poprzez zmianę 

brzmienia art. 3a polegającą na uchyleniu przepisu 

stanowiącego, że komornik nie jest przedsiębiorcą 

w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 19 listopada 

1999 r. Prawo działalności gospodarczej (Dz. U. Nr 101, 

poz. 1178, z późn. zm.). Ponadto należy zauważyć, że 

przepisy ustawy o komornikach sądowych i egzekucji 

wprost wskazują w art. 16 ust. 1 i art. 21 ust. 1 na 

charakter zawodowy działalności komornika, a art. 28 

precyzuje, że do komornika stosuje się przepisy 

o podatku dochodowym od osób fizycznych o ubezpieczeniach 

społecznych i zdrowotnych dotyczących 

osób prowadzących pozarolniczą działalność gospodarczą”. 

Na podstawie przedstawionego stanu prawnego 

Ministerstwo Gospodarki wyraża opinię, że notariusz 

i komornik podlegają wpisaniu do ewidencji 

działalności gospodarczej. Jako dodatkowy argument 

uznają fakt, że w Polskiej Klasyfikacji Działalności 

w dziale 69.10.Z działalność prawnicza wymieniona 

jest podklasa zawierająca działalność komorników 

sądowych i notariuszy. 

Podkreślić należy, że urzędy statystyczne, kierując 

się interpretacją Ministerstwa Gospodarki, odmawiają 

wydania numeru statystycznego REGON bez 

wpisu do ewidencji działalności gospodarczej. 

Tymczasem przedstawiciele rad izb komorniczych 

uważają, że: Według art. 32 pkt 1 ustawy z dnia 

2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej 

(Dz. U. Nr 173, poz. 1807, ze zm.), organ ewidencyjny 

wydaje decyzję o odmowie wpisu, gdy wniosek dotyczy 

działalności nieobjętej przepisami ustawy. Działalność 

komornika sądowego nie jest objęta przepisami 

ustawy, ponieważ komornik sądowy nie jest 

przedsiębiorcą ani nie prowadzi działalności gospodarczej. 

Z przepisów ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. 

o komornikach sądowych i egzekucji (Dz. U. z 2006 r. 

Nr 167, poz. 1191, ze zm.), Kodeksu postępowania 

cywilnego oraz orzecznictwa Trybunału Konstytucyjnego 

i Sądu Najwyższego wynika, że komornik 

sądowy jest organem egzekucyjnym państwa, a więc 

organem władzy publicznej. 


Czy ministerstwo może jednoznacznie rozstrzygnąć, 

czy działalność komornika sądowego i notariusza 

podlega obowiązkowi wpisu do ewidencji działalności 

gospodarczej, czy też nie? 




(nr 6772) 


w sprawie planowanych opłat za przejazd 

autostradową obwodnicą Wrocławia 

Szanowny Panie Ministrze! Autostradowa obwodnica 

Wrocławia zlokalizowana jest na obrzeżach północno-zachodniej 

części miasta. Głównym celem inwestycji 

jest odciążenie centralnych arterii Wrocławia 

i skierowanie ruchu tranzytowego poza ich rejon. 

Poza usprawnieniem ruchu tranzytowego w znacznym 

stopniu poprawi się bezpieczeństwo na drogach 

krajowych nr 8: odcinki Długołęka – Wrocław i Wrocław 

– Kobierzyce, oraz nr 5: odcinek Trzebnica – 

Wrocław. AOW ma również ogromne znaczenie dla 

mieszkańców aglomeracji wrocławskiej, usprawni 

bowiem możliwość przemieszczania się pomiędzy peryferyjnymi 

dzielnicami miasta, omijając centrum. 

Jednak, jak wynika z odpowiedzi otrzymanej na 

skierowane przeze mnie w 2009 r. zapytanie w sprawie 

terminu oddania do użytku autostradowej obwodnicy 

Wrocławia oraz opłat za jej eksploatację, 

kierowane przez Pana ministerstwo zamierza wprowadzić 

opłaty za korzystanie z AOW. 


z pytaniami: 

1. Czy Pana zdaniem wprowadzenie opłat za korzystanie 

z AOW jest działaniem koniecznym? 

2. Czy nie uważa Pan, że wprowadzenie opłat za 

przejazd AOW spowoduje, że tranzyt nadal będzie 

odbywał się głównym ulicami Wrocławia? 

3. Czy odpłatność za przejazd AOW nie ograniczy 

korzystania z niej przez mieszkańców aglomeracji 

wrocławskiej? 



(nr 6773) 



w sprawie podziału środków PFRON 

przeznaczonych w 2010 r. na realizację zadań 

w zakresie rehabilitacji zawodowej 

i społecznej osób niepełnosprawnych w Łodzi 

Szanowna Pani Minister! W dniu 9 lutego 2010 r. 

prezes zarządu Państwowego Funduszu Rehabilitacji 

Osób Niepełnosprawnych poinformował prezydenta 

miasta Łodzi o kwocie środków przypadających Łodzi, 

zgodnie z algorytmem, na realizację zadań z zakresu 

rehabilitacji zawodowej i społecznej osób niepełnosprawnych. 

W 2010 r. kwota przypadająca Łodzi

217 

wynosi 11 465 369 zł i jest niższa o 3 286 540 zł od 

kwoty przyznanej miastu w ubiegłym roku. Biorąc 

pod uwagę posiadane środki samorządowe i przekazaną 

kwotę przez PFRON, łódzcy samorządowcy zabezpieczyli 

na rehabilitację zawodową osób niepełnosprawnych 

kwotę w wysokości 2 850 000 zł, a na rehabilitację 

społeczną kwotę w wysokości 8 615 396 zł 

– przy czym zauważyć należy, że w ramach środków 

przeznaczonych na rehabilitację społeczną znaczną 

kwotę, bo w wysokości 4 083 696 zł, przekazano na 

zabezpieczenie funkcjonowania 9 warsztatów terapii 

zajęciowej. 

Tak znaczne uszczuplenie środków finansowych 

przekazanych Łodzi w roku bieżącym przez PFRON 

w znacznym stopniu utrudnia wykonywanie zadań 

określonych w ustawie z dnia 27 sierpnia 1997 r. 

o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnieniu 

osób niepełnosprawnych (Dz. U. z 2008 r. Nr 14, 

poz. 92, z późn. zm.) i co do zasady zupełnie uniemożliwi 

realizowanie w roku 2010 zadań określonych 

w rozporządzeniu ministra pracy i polityki społecznej 

z dnia 7 lutego 2008 r. w sprawie rodzaju zadań z zakresu 

rehabilitacji zawodowej i społecznej zleconych 

fundacjom i organizacjom pozarządowym (Dz. U. 

z 2008 r. Nr 29, poz. 172). Oznacza to, że organizacje 

te nie otrzymają żadnych środków finansowych na 

prowadzenie rehabilitacji osób niepełnosprawnych 

w swoich placówkach, z braku środków nie będą one 

mogły realizować szkoleń, kursów, turnusów rehabilitacyjnych 

i warsztatów dla członków rodzin osób 

niepełnosprawnych, poradnictwa psychologicznego 

oraz doradztwa zawodowego itp. 

Wyrażając swój stanowczy sprzeciw co do faktu 

zmniejszenia kwoty środków przypadających Łodzi 

na realizację zadań z zakresu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, 

chciałbym prosić Panią Minister 


1. W jaki sposób rozdysponowano środki PFRON 

na rehabilitację osób niepełnosprawnych dla innych 

samorządów w Polsce w roku bieżącym? Czy kwoty 

te uległy zmniejszeniu, czy zwiększeniu w stosunku 

do roku poprzedniego? 

2. Jakie przesłanki były podstawą przyjęcia takiego 

algorytmu podziału środków finansowych, 

w wyniku którego Łódź otrzymała zdecydowanie 

mniejszą kwotę na wskazane zadania niż w roku 

poprzednim? 

3. Jaka jest możliwość zwiększenia dla Łodzi 

środków finansowych z przeznaczeniem na rehabilitację 

osób niepełnosprawnych w trakcie roku? 

4. Jakimi środkami dysponuje Państwowy Fundusz 

Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych w skali 

ogólnopolskiej i na jakich zasadach te środki rozdysponowuje? 



Poseł Sławomir Worach 


(nr 6774) 


w sprawie zamiaru likwidacji 


Szanowny Panie Premierze! Jak wynika z interwencji 

związków zawodowych działających przy Straży 

Ochrony Kolei, przesłanej do mojego biura poselskiego, 

całe środowisko tej straży jest zbulwersowane 

decyzją Rady Ministrów, która 16 lutego 2010 r. przyjęła 

projekt nowych przepisów – ustawy o zmianie 


ustaw. Projekt ten zakłada całkowitą likwidację 

Straży Ochrony Kolei oraz przejęcie przez Policję do 

ochrony zaledwie niewielkiej części obszarów kolejowych 

– zdecydowanie łatwiejszych do dozorowania. 

Natomiast cały pozostały obszar kolejowy, w tym infrastrukturę 

kolejową z urządzeniami odpowiedzialnymi 

za bezpieczeństwo osób, mieliby ochraniać nieposiadający 

odpowiednich uprawnień przedsiębiorcy 

prowadzący działalność gospodarczą w zakresie 

ochrony osób i mienia. 

W dodatku informacja została przekazana opinii 

publicznej w sposób, który jednoznacznie sugeruje, 

że likwidacja Straży Ochrony Kolei jest już faktem 

dokonanym, chociaż o tym zadecydować może jedynie 

Sejm RP. 

Zdaniem związkowców, zamiary Rady Ministrów 

godzą bardzo mocno w bezpieczeństwo państwa 

i obywateli, jak również w samych funkcjonariuszy 

Straży Ochrony Kolei, którzy posiadają obecnie szerokie 

uprawnienia ustawowe oraz ochronę prawną 

przysługującą funkcjonariuszom publicznym, a którzy 

z chwilą likwidacji Straży Ochrony Kolei staną 

się osobami bezrobotnymi. 

Również wielkim zakłamaniem, zdaniem związkowców, 

są zapewnienia, że Policja przejmie jeden 

tysiąc funkcjonariuszy Straży Ochrony Kolei na preferencyjnych 

warunkach, bo takie same warunki dotyczą 

obecnie każdej osoby, która stara się o pracę 

w Policji. Trzeba też zaznaczyć, że postępowania 

kwalifikacyjnego, któremu mieliby być poddani obecni 

funkcjonariusze Straży Ochrony Kolei, prawdopodobnie 

nie przeszłaby większość obecnych policjantów, 

bo naturalne jest, że z wiekiem możliwości psychofizyczne 

człowieka ulegają obniżeniu. 

Chcę podkreślić, że są to działania nieprzemyślane, 

ponieważ w Sejmie znajduje się już poselski projekt 

ustawy o Straży Kolejowej (druk sejmowy nr 510), 

który jest bardzo dobrze przygotowany merytorycznie 

oraz stanowi gwarancję poprawy bezpieczeństwa 

na całym obszarze kolejowym, a jednocześnie zapewnia 

możliwość pracy dla wszystkich funkcjonariuszy 

Straży Ochrony Kolei, którzy niejednokrotnie całe 

swoje życie poświęcili zapewnieniu bezpieczeństwa 

na obszarach kolejowych.

218 

Uchwalenie ustawy przekształcającej Straż 

Ochrony Kolei w Straż Kolejową zdecydowanie wpłynie 

na poprawę poziomu bezpieczeństwa publicznego 

na terenie całego kraju. Jednocześnie koszty związane 

z przekształceniem formacji, która jest już w pełni 

przygotowana do realizacji zadań, będą zdecydowanie 

niższe od innych proponowanych rozwiązań 

czy też kosztów społecznych wynikających z braku 

specjalistycznej formacji odpowiedzialnej tylko za bezpieczeństwo 

na obszarach kolejowych. 

W związku z powyższym proszę Pana Premiera 


1. Komu służą proponowane rozwiązania będące 

wynikiem chorych pomysłów i interesów garstki osób 

zakładające: 

— pozostawienie ponad 20 tys. kilometrów linii 

kolejowych i przyległego do nich obszaru oraz znajdujących 

się tam urządzeń odpowiadających za bezpieczeństwo 

ruchu, stanowiących mienie Skarbu 

Państwa, w rękach agencji ochrony nieposiadających 

uprawnień koniecznych do skutecznej ochrony tych 

obszarów; 

— pozbawienie środków utrzymania ponad 3 tys. 

wyszkolonych już i wyspecjalizowanych do ochrony 

obszarów kolejowych obecnych funkcjonariuszy Straży 

Ochrony Kolei, którzy od wielu lat z powodzeniem 

zapewniają bezpieczeństwo na obszarach kolejowych, 

a także ich rodzin? 

2. Jakie są powody negatywnego stanowiska Rady 

Ministrów wobec poselskiego projektu ustawy o Straży 

Kolejowej zawartego w druku sejmowym nr 510? 

Z poważaniem 




(nr 6775) 


w sprawie stosowania przepisów ustawy 

o gospodarce nieruchomościami 

Szanowny Panie Ministrze! Prosiłbym o wyjaśnienie 

dotyczące prawidłowego stosowania przepisów 

ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce 

nieruchomościami (Dz. U. z 2004 r. Nr 261, poz. 2603, 

z późn. zm.), a konkretnie przepisów dotyczących 

sprzedaży przez gminy lokali mieszkalnych. Zgodnie 

z art. 34 ust. 6b ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. 

o gospodarce nieruchomościami nie można już sprzedawać 

lokali mieszkalnych, jeżeli działka pod budynkiem, 

w którym ten lokal się znajduje, jest wydzielona 

po jego obrysie. Lokale takie od dnia 8 stycznia 

2010 r. można sprzedawać najemcom jedynie wraz 

z gruntem niezbędnym do racjonalnego korzystania 

z budynku. Problem w tym, że wiele budynków komunalnych 

stoi na działkach wydzielonych po ich 

obrysie. Po wejściu w życie nowego przepisu powstał 

więc problem, czy lokale w budynkach stojących na 

okrojonych działkach gminy mogą nadal sprzedawać, 

czy też powinny najpierw doprowadzić do połączenia 

sąsiednich działek, tak by grunt wokół budynku był 

w pełni funkcjonalny. Zgodnie z ustawą z dnia 24 czerwca 

1994 r. o własności lokali (Dz. U. z 2000 r. Nr 80, 

poz. 903, z późn. zm.) obowiązuje zasada, że lokale w 

danym budynku sprzedaje się według zasad ustalonych 

przy zbyciu pierwszego lokalu w tym budynku. 

Wobec tego powstała interpretacja, że jeżeli gmina 

sprzedała już jakiś lokal z udziałem w działce wydzielonej 

po obrysie budynku, to dalej powinna zbywać 

lokale według tych zasad, czyli z udziałem w działce 

wydzielonej po obrysie. Gdyby gminy wstrzymały 

sprzedaż lokali mieszkalnych i dokupiły grunt, na 

nowo trzeba by ustalać udziały w gruncie przypadające 

na wszystkie lokale w budynku, zarówno te już 

wykupione, jak i niewykupione. Wiązałoby się to ze 

zmianą aktów notarialnych i byłaby to bardzo kosztowna 

i bezsensowna operacja. 

W związku z zaistniałą sytuacją proszę o udzielenie 


1. Czy gminy mogą sprzedawać lokale mieszkalne 

znajdujące się w budynkach stojących na okrojonych 

działkach, w których sprzedany został już co najmniej 

jeden lokal na dotychczasowych zasadach, czy 

też należy najpierw doprowadzić do tego, by grunt 

wokół takiego budynku był w pełni funkcjonalny? 

2. Kto pokryje koszty związane z ewentualną 

zmianą aktów notarialnych oraz innymi niezbędnymi 

działaniami, jeżeli okaże się, że aby sprzedawać 

następne lokale mieszkalne trzeba najpierw doprowadzić 

do tego, by grunt wokół budynku, w którym 

one się znajdują, był funkcjonalny? 

Z poważaniem 




(nr 6776) 


w sprawie zabezpieczenia 

środków budżetowych na realizację 

zadań dla regionalnych zarządów gospodarki 

wodnej, ze szczególnym uwzględnieniem 

RZGW w Krakowie 

Resort środowiska i podległe mu jednostki terenowe 

na realizację swoich zadań statutowych otrzymują 

środki z budżetu państwa. Podejmowanie i realizowanie 

tych zadań przez jednostki terenowe moż-

219 

liwe jest w zależności od przyznawanych przez ministra 

finansów limitów finansowych przeznaczonych 

na gospodarkę wodną. Niezależnie od przyznawanych 

limitów Krajowy Zarząd Gospodarki Wodnej 

rokrocznie występuje do ministra spraw wewnętrznych 

i administracji o dodatkowe środki z rezerwy 

celowej na usuwanie skutków klęsk żywiołowych. 

Regionalne zarządy gospodarki wodnej podejmują 

i realizują zadania określone przepisami Prawa 

wodnego (tj. obowiązku utrzymania przez regionalne 

zarządy gospodarki wodnej śródlądowych wód powierzchniowych 

i urządzeń wodnych) w zakresie 

utrzymania cieków w miarę posiadanych środków 

finansowych wynikających z przyznanych ustawą 

budżetową limitów. W związku z tym dyrektorzy regionalnych 

zarządów gospodarki wodnej, w tym także 

dyrektor Regionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej 

w Krakowie, zmuszeni są do podejmowania decyzji 

o wyborze prac i realizacji najpilniejszych prac 

w danym roku budżetowym. 

Liczne uzasadnione wnioski o odbudowę uszkodzonych 

brzegów rzek przenoszone są na kolejne lata, 

gdy wysokość przyznanych z budżetu państwa środków 

pozwoli na ich realizację. Tej trudnej sytuacji, 

zarówno dla administratorów cieków, jak i obywateli, 

nie można niestety uniknąć w warunkach niedostatecznego 

finansowania tych zadań przez budżet 

państwa. Stan ten potwierdzają wpływające rokrocznie 

do Krajowego Zarządu Gospodarki Wodnej prośby 

o środki finansowe oraz wnioski dotyczące zwiększenia 

poziomu finansowania gospodarki wodnej. 

Ponadto poszczególne regionalne zarządy gospodarki 

wodnej czynią dodatkowe starania o środki 

z Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki 

Wodnej oraz z funduszy wojewódzkich. 

Ograniczenia w pozyskiwaniu tych środków wynikają 

z faktu, iż RZGW nie posiadają środków finansowych 

na opracowanie podstawowej dokumentacji 

niezbędnej do złożenia wniosku o dofinansowanie, tj. 

koncepcji projektowej, studium wykonalności czy też 

raportu o oddziaływaniu danego przedsięwzięcia na 

środowisko. Pomimo tych trudności w celu zapewnienia 

możliwie wysokiego poziomu bezpieczeństwa powodziowego 

stan zniszczonych brzegów rzek jest na 

bieżąco monitorowany i zabezpieczany zarówno w ramach 

zadań utrzymaniowych, jak i prac interwencyjnych 

realizowanych przez służby RZGW. 



1. Jakie środki z budżetu państwa zostały przeznaczone 

na zadania resortu środowiska i podległych 

mu jednostek terenowych? 

2. W jakim stopniu środki przeznaczone na ten 

cel w 2010 r. pokrywają skalę zgłaszanych zapotrzebowań? 

3. Jaka część środków finansowych z budżetu 

państwa zostanie przekazana na rzecz ochrony przeciwpowodziowej? 

4. W jakiej kwocie zostały zarezerwowane w budżecie 

państwa środki na usuwanie szkód popowodziowych? 

5. Czy resort finansów przewiduje utworzenie dotacji 

celowych dla regionalnych zarządów gospodarki 

wodnej na opracowanie podstawowej dokumentacji 

niezbędnej do złożenia wniosku o dofinansowanie, 

tj. koncepcji projektowej, studium wykonalności czy 

też raportu o oddziaływaniu danego przedsięwzięcia 

na środowisko? 

6. Czy RZGW w Krakowie ma w pełni zabezpieczone 

środki na realizację koniecznych zadań na podległym 

mu terenie? 



(nr 6777) 



w sprawie inwestycji kolejowej w Legionowie 

Zwracam się z wnioskiem o rozważenie kwestii 

modernizacji stacji kolejowej w Legionowie, ponieważ 

wykonana przebudowa peronów spowodowała skrócenie 

peronu numer II o 100 m, co w konsekwencji 

uniemożliwia zatrzymywanie się pociągów dalekobieżnych. 

W mojej ocenie należałoby przywrócić stan sprzed 

przebudowy, czyli wydłużyć peron do 400 m, a dodatkowo 

powinien zostać zrealizowany funkcjonalny 

węzeł komunikacyjny – zejście z wiaduktu w Legionowie 

bezpośrednio na peron (takie rozwiązanie zostało 

np. uwzględnione na terenie dzielnicy Białołęka). 

Dzięki temu autobusy, których linie licznie przebiegają 

drogą krajową nr 61, mogłyby zatrzymywać 

się na przystanku w szczycie wiaduktu i pasażerowie 

mieliby dogodną przesiadkę na transport kolejowy, 

zarówno lokalny jak i międzyregionalny. Koszty 

wspomnianej przebudowy zapewne będą niewspółmiernie 

niskie w stosunku do kosztów całej inwestycji, 

a poprawa funkcjonalności istotna i odczuwalna 

dla pasażerów. 

Czy Pan Minister podejmie działania w powyższej 

sprawie? 


Poseł Mariusz Błaszczak

220 


(nr 6778) 


w sprawie wycofania z legalnej sprzedaży 

substancji psychotycznych, tzw. dopalaczy 

W trosce o losy mieszkańców Kalisza, a w szczególności 

dzieci i młodzieży, radni Rady Miejskiej Kalisza 

oraz prezydent miasta Kalisza zwrócili się do 

mnie z apelem o podjęcie działań legislacyjnych mających 

na celu zniesienie legalności sprzedaży i promocji 

substancji psychotycznych (psychoaktywnych), 

tzw. dopalaczy. 

Mając na uwadze fakt dużej dostępności na terenie 

całej Polski środków o działaniu zbliżonym do narkotyków 

i potęgującą się falę uzależnień, a także ich tragicznych 

następstw, oczekują szybkiej reakcji celem 

wyeliminowania zagrażających zdrowiu i życiu niebezpiecznych 

środków psychotycznych niszczących 

oraz redukujących osobowość młodego pokolenia. 

Mając na uwadze negatywny wpływ ww. substancji 

na zdrowie, proszę o udzielenie odpowiedzi na następujące 

pytanie: 

Czy Ministerstwo Zdrowia zamierza w najbliższym 

czasie podjąć działanie legislacyjne zmierzające 

do wyeliminowania z rynku substancji psychotycznych? 

Z poważaniem 

Kalisz, dnia 7 kwietnia 2010 r. 


(nr 6779) 


Poseł Józef Racki 

w sprawie likwidacji Izb Celnych 

w Kielcach, Opolu i Rzepinie 

Szanowny Panie Ministrze! Chcielibyśmy poruszyć 

po raz kolejny kwestię dotyczącą likwidacji Izb 

Celnych w Kielcach, Opolu i Rzepinie. Problem odnosi 

się do informacji w sprawie planów Ministra 

Finansów dotyczących działań zmiany struktury 

organizacyjnej Służby Celnej. Prowadzone są prace 

zmierzające do zmiany rozporządzenia Ministra Finansów 

dnia 23 października 2009 r. w sprawie 

utworzenia izb i urzędów celnych oraz określenia 

ich siedzib (Dz. U. z 2001 r. Nr 180, poz. 1304) polegającej 

na likwidacji Izb Celnych w Kielcach, Opolu 

i Rzepinie. 

Wyrażamy swoje duże zaniepokojenie wobec kroków 

podejmowanych przez Pana Ministra. Z informacji 

zebranych dowiadujemy się, iż postępują działania 

likwidacyjne izb. Trwa m.in. inwentaryzacja 

majątku izb, następuje integracja systemów informatycznych. 

Dochodzi również do uzgodnień między 

dyrektorami izb bilansów obsady kadrowej. 

Co więcej, Izba Celna w Katowicach zażądała od 

izby opolskiej likwidacji kasy zapomogowo-pożyczkowej, 

z dnia 1 kwietnia 2010 r. 

Oznacza to, Panie Ministrze, że łamane jest prawo, 

bez odpowiednich podstaw prawnych wszczęte 

jest postępowanie likwidacyjne izb celnych. Powoduje 

to bardzo duże zaniepokojenie pracowników i funkcjonariuszy 

Służby Celnej. Również sama próba likwidacji 

ww. izb wzbudza wiele niepokoju wśród 

mieszkańców województwa świętokrzyskiego, opolskiego 

i lubuskiego. 

Zmiana struktury Służby Celnej może doprowadzić 

do złamania art. 57 ustawy z dn. 23 stycznia 

2009 r. o województwie i administracji rządowej 

w województwie (Dz. U. Nr 31, poz. 206), który mówi, 

iż „ustanowienie organów niezespolonej administracji 

rządowej może następować wyłącznie w drodze 

ustawy, jeżeli jest to uzasadnione ogólnopaństwowym 

charakterem wykonywanych zadań lub terytorialnym 

zasięgiem działań przekraczającym obszar 

jednego województwa”. 

Dlatego też zwracamy się do Pana Ministra z pytaniami: 

1. Jakie zostały podjęte kroki mające na celu reorganizację 

Służby Celnej? 

2. Dlaczego bez odpowiedniej podstawy prawnej 

dochodzi do ww. sytuacji? 

3. Czy zapis ustawy o wojewodzie i administracji 

rządowej w województwie nie jest wystarczającym 

powodem do wstrzymania rozpoczętych działań 

zmiany struktury organizacyjnej Służby Celnej? 




(nr 6780) 

Posłowie Andrzej Pałys 

i Mirosław Pawlak 


w sprawie ustania statusu osoby bezrobotnej 

z momentem złożenia wniosku 

do odpowiednich organów o wpis 

do ewidencji działalności gospodarczej 

Szanowna Pani Minister! Uwaga mojego biura 

poselskiego została zwrócona na kwestię problemu 

zmiany statusu osoby bezrobotnej, która podejmuje 

decyzję o założeniu własnej działalności gospodarczej. 

W myśl obecnych przepisów osoba bezrobotna,

221 

która postanowi założyć własną działalność gospodarczą 

i zwróci się z wnioskiem o wpis do ewidencji 

działalności gospodarczej, automatycznie zostaje 

usunięta z ewidencji osób bezrobotnych. 

Problemem jest fakt, że okres od momentu utraty 

statusu osoby bezrobotnej do daty rozpoczęcia działalności 

formalnie określonej we wniosku o wpis do 

ewidencji gospodarczej jest dla takiej osoby bardzo 

niekorzystny. Nie osiąga ona jeszcze przychodu, gdyż 

formalnie jeszcze nie rozpoczęła prowadzenia działalności 

gospodarczej, ale nie przysługują jej również 

beneficja wynikające ze statusu osoby bezrobotnej – 

sama musi opłacać składki emerytalne i ubezpieczeniowe. 

Posiłkując się powyższym opisem sytuacji, pragnę 

zwrócić się do Pani Minister z zapytaniem, czy istnieje 

jakaś możliwość pomostowego wsparcia osób, 

formalnie już bez statusu osoby bezrobotnej, które 

faktycznie jeszcze nie rozpoczęły prowadzenia działalności 

gospodarczej? Czy Ministerstwo Pracy i Polityki 

Społecznej rozważa możliwość ewentualnego 

stworzenia takiej pomostowej formy wsparcia nowych 

przedsiębiorców? Czy jest możliwość synchronizacji 

zmiany statusu osoby bezrobotnej z datą formalnego 

rozpoczęcia działalności gospodarczej? 

Z poważaniem 



(nr 6781) 


Poseł Renata Butryn 

w sprawie stosowania stawek podatku VAT 

Gmina Chełm, realizując zapisy „Programu usuwania 

i unieszkodliwiania wyrobów zawierających 

azbest z terenu gminy Chełm na lata 2007–2032”, 

finansuje kompleksową usługę polegającą na demontażu 

pokryć dachowych zawierających azbest pochodzących 

z budynków mieszkalnych, gospodarczych 

(wiaty, garaże, stodoły, obory itp.), użyteczności publicznej 

wraz z utylizacją powstałych podczas ww. 

prac odpadów niebezpiecznych. Usługa demontażu 

jest ściśle powiązana z transportem i utylizacją. Zakres 

prac jest tożsamy z usługami zaliczonymi do 

grupowania: PKWiU 90.00.23-00.00 „Usługi w zakresie 

wywozu i zagospodarowania odpadów, pozostałe”, 

tj. wywóz i zagospodarowanie (demontaż, usuwanie) 

płyt eternitowych, papy, wełny mineralnej, 

gruzu budowlanego, oraz PKWiU 90.00.24-00.10 

„Usługi usuwania i przewozu odpadów specjalnych”, 

tj. usługi polegające na odbiorze (demontażu) i transporcie 

odpadów niebezpiecznych, np. płyt azbestowych. 

W załączniku nr 3 w pozycji 153 ustawodawca 

(ustawa z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów 

i usług – Dz. U. Nr 54, poz. 535; ost. zm. Dz. U. z 2009 r. 

Nr 3, poz. 11) wymienił usługi objęte symbolem 

PKWiU 90.0 – „Usługi w zakresie gospodarki ściekami 

oraz wywozu i unieszkodliwienia odpadów, usługi 

sanitarne i pokrewne”. 

Pytania: 

1. Opierając się zatem na klasyfikacji dokonanej 

przez GUS, który sklasyfikował usługi polegające na 

demontażu wyrobów zawierających azbest z budynków 

gospodarczych pod symbolem: PKWiU 90.00.23- 

-00.00 oraz 90.00.24-00.10, czy wykonawca, który 

podejmie się świadczenia usługi na rzecz gminy, powinien 

stosować VAT w wysokości 7%? 

2. Jaka powinna być zastosowana stawka podatku 

VAT dla kompleksowej usługi demontażu, transportu 

i utylizacji pokryć dachowych zawierających azbest 

na budynkach mieszkalnych, gospodarczych (wiatach, 

garażach, stodołach itp.), użyteczności publicznej 

wraz z utylizacją powstałych odpadów? 

3. Czy wykonawca, wystawiając fakturę na rzecz 

gminy za kompleksową usługę demontażu, transportu 

i utylizacji, wyszczególniając poszczególne elementy, 

tj. demontaż, transport i utylizację, winien zastosować 

jednolitą stawkę VAT dla wszystkich rodzajów 

obiektów (mieszkalnych, gospodarczych, użyteczności 

publicznej), czy za demontaż na budynkach gospodarczych 

stawkę VAT 22%? 

Chełm, dnia 6 kwietnia 2010 r. 

Poseł Grzegorz Raniewicz 


(nr 6782) 


w sprawie sprzedaży i transportu 

pozyskanych przez myśliwych trofeów 

myśliwskich ze zwierząt zagrożonych 

wyginięciem 

Szanowny Panie Ministrze! Konwencja o międzynarodowym 

handlu dzikimi zwierzętami i roślinami 

gatunków zagrożonych wyginięciem (CITES) dopuszcza 

sprzedaż i transport pozyskanych przez myśliwych 

trofeów myśliwskich ze zwierząt zagrożonych 

wyginięciem pod warunkiem uzyskania przez zainteresowanego: 

1. Zezwolenia eksportowego, tzw. CITES eksportowego, 

wydawanego w kraju, z którego trofeum myśliwskie 

ma być eksportowane. Zezwolenie takie jest 

wydawane, oczywiście jeśli trofeum zostało pozyskane 

zgodnie z obowiązującymi w danym kraju przepisami 

prawa i konwencją CITES. 

2. Zezwolenia importowego, tzw. CITES importowego, 

wydawanego w kraju, do którego trofeum ma 

być wysłane.

222 

3. Zezwoleń weterynaryjnych wywozu i przywozu 

w przypadku kopytnych. 

W Polsce zezwolenia wydawane są przez ministra 

środowiska na wniosek myśliwego zainteresowanego 

sprowadzaniem trofeum do kraju. Do wniosku dołączane 

są: CITES z kraju pochodzenia i potwierdzenie 

opłaty wniosku na sumę 107 zł. 

Obecnie w Ministerstwie Środowiska czeka na 

wydanie decyzji kilkaset opłaconych, prawidłowo wypełnionych 

wniosków złożonych przez polskich myśliwych. 

Zezwolenia importowe nie są wydawane pomimo 

upłynięcia terminu, w którym minister środowiska 

był zobowiązany do wydania decyzji. 

Zwracam się do Pana Ministra z zapytaniem, dlaczego 

minister środowiska, który jest zobowiązany 

do wydania decyzji w ustawowym terminie, nie wydaje 

tych decyzji. 

Czy brak opinii jakichkolwiek ciał społecznych, 

w tym wypadku brak opinii ze strony Państwowej 

Rady Ochrony Przyrody, ma przyczyniać się do ogromnych 

strat ponoszonych przez myśliwych? Koszty polowań 

za granicą i wartość pozyskanego przez myśliwego 

trofeum są bardzo wysokie, sięgające zazwyczaj 

kilkadziesiąt tysięcy euro, a niesprowadzenie ich 

w stosunkowo szybkim czasie oznacza ich utratę i w konsekwencji 

utylizację w kraju eksperta. 

Z poważaniem 



(nr 6783) 


Poseł Tomasz Kulesza 

w sprawie planów likwidacji 


Szanowny Panie Ministrze! W dniu 16 lutego 2010 r. 

Rada Ministrów przyjęła projekt ustawy o zmianie 


ustaw. Zakłada ona likwidację Straży Ochrony 

Kolei oraz przejęcie części jej zadań przez Policję 

i powierzenie nadzoru nad większością obszarów kolejowych 

z urządzeniami odpowiadającymi za zapewnienie 

bezpieczeństwa osób i mienia prywatnym firmom 

ochroniarskim. 

Tego rodzaju projekt oznacza powierzenie 20 000 

kilometrów linii kolejowych wraz z urządzeniami odpowiadającymi 

za bezpieczeństwo ruchu kolejowego 

w ręce prywatnych firm ochrony, których pracownicy 

posiadają znacznie mniejszy zakres uprawnień od 

uprawnień funkcjonariuszy Straży Ochrony Kolei. 

Skutkować to może obniżeniem standardów ochrony 

na tym newralgicznym z punktu widzenia bezpieczeństwa 

gospodarczego państwa oraz bezpieczeństwa 

mienia i ludzi obszarze. 

Ponadto skutkować będzie to pozbawieniem pracy 

około 3500 wysoko wykwalifikowanych funkcjonariuszy 

i zaangażowanie na terenach kolejowych sił 

Policji, co może skutkować obniżeniem jej skuteczności 

w pozostałym zakresie jej działania. 

Wszystko to wskazuje na konieczność ponownego 

przeanalizowania zasadności podjętej przez Radę Ministrów 

decyzji, tak aby nie ucierpiało na nich bezpieczeństwo 

transportu kolejowego, a interesy funkcjonariuszy 

straży zostały w należyty sposób uwzględnione. 



1. Czy likwidacja Straży Ochrony Kolei i zastąpienie 

jej przez prywatne firmy ochroniarskie nie pociągnie 

za sobą obniżenia poziomu bezpieczeństwa mienia 

i ludzi na obszarach kolejowych? 

2. Jakie są, w związku z uchwalonym przez Radę 

Ministrów projektem, propozycje Ministerstwa Infrastruktury 

dla obecnych funkcjonariuszy Straży 

Ochrony Kolei zagrożonych utratą pracy? 

3. Jak wyglądać ma procedura przejęcia funkcjonariuszy 

Straży Ochrony Kolei przez Policję i na jakich 

warunkach ma nastąpić? 

4. Jakie jest, poza pseudooszczędnościami, uzasadnienie 

dla planów likwidacji Straży Ochrony Kolei? 

5. Jakie wydatki na przeszkolenie i podnoszenie 

kwalifikacji funkcjonariuszy Straży Ochrony Kolei 

poniósł Skarb Państwa w okresie lat 2000–2010? 

6. Jaka była liczba interwencji podjętych przez 

Straż Ochrony Kolei w roku 2009 i w pierwszych miesiącach 

2010 r.? 

7. Ile przestępstw i wykroczeń zostało ujawnionych 

dzięki działaniom Straży Ochrony Kolei w roku 

2009 i w pierwszych miesiącach 2010 r. i jaka jest 

wykrywalność sprawców przestępstw i wykroczeń 

ujawnionych przez Straż Ochrony Kolei? 

8. W jaki sposób rząd zamierza zapewnić bezpieczeństwo 

osób i mienia na obszarach dotychczas 

ochranianych przez Straż Ochrony Kolei w czasie 

imprez związanych z Euro 2012? 

Z poważaniem 

Kielce, dnia 8 kwietnia 2010 r. 

Poseł Sławomir Kopyciński 


(nr 6784) 


w sprawie określenia terminu na wydanie 

przez wojewódzkiego konserwatora zabytków 

pozwolenia konserwatorskiego 

uregulowanego w art. 36 ustawy o ochronie 

zabytków i opiece nad zabytkami 

Szanowny Panie Ministrze! Zgodnie z art. 32 ust 1 

pkt 2 Prawa budowlanego pozwolenie na budowę lub

223 

rozbiórkę obiektu budowlanego może być wydane 

m.in. po uprzednim uzyskaniu przez inwestora wymaganych 

przepisami szczególnymi pozwoleń, uzgodnień 

lub opinii innych organów. 

Takim pozwoleniem jest uregulowane w art. 36 

ustawy z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków 

i opiece nad zabytkami pozwolenie konserwatorskie. 

Pozwolenie konserwatorskie jest podstawowym sposobem 

ochrony zabytku, a jego uzyskania wymaga 

m.in. prowadzenie prac konserwatorskich, restauratorskich 

lub robót budowlanych przy obiekcie budowanym 

wpisanym do rejestru zabytków oraz wykonywanie 

robót budowlanych w otoczeniu zabytku. 

Uzyskanie przez inwestora pozwolenia konserwatorskiego 

jest etapem poprzedzającym wydanie decyzji 

o pozwoleniu na budowę i niejednokrotnie wydłuża 

proces inwestycyjny przy obiekcie wpisanym do 

rejestru zabytków. Dzieje się tak, ponieważ właściwy 

miejscowo wojewódzki konserwator zabytków z różnych 

przyczyn przedłuża postępowanie o wydanie 

decyzji o pozwoleniu konserwatorskim. Do wydania 

decyzji o pozwoleniu konserwatorskim stosuje się 

przepisy ogólne wynikające z Kodeksu postępowania 

administracyjnego, w szczególności termin na wydanie 

decyzji administracyjnej wynosi 1 miesiąc, a w przypadkach 

szczególnie skomplikowanych do 2 miesięcy 

(art. 35 § 3 K.p.a.). Niestety przepisy dotyczące terminu 

na wydanie decyzji wynikające z Kodeksu postępowania 

administracyjnego nie są przestrzegane 

przez wojewódzkich konserwatorów zabytków, co powoduje 

opóźnienia w realizacji inwestycji już na etapie 

jej przygotowania. Ma to szczególnie znaczenie 

w sytuacji prowadzenia inwestycji przy zabytku realizowanej 

ze środków unijnych, gdzie termin wykorzystania 

środków jest ściśle określony, a jego przekroczenie 

powoduje trudności w prawidłowym rozliczeniu 

inwestycji. W tym wypadku przepisy art. 36 

ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami, 

których naczelną zasadą jest utrzymanie zabytku 

w jak najlepszym stanie oraz jak najlepsze jego wykorzystanie 

dla dobra ogólnego, znacząco utrudniają 

realizacje tych celów. 

Panie Ministrze! 

Dlaczego do dnia dzisiejszego nie zostały przeprowadzone 

odpowiednie zmiany legislacyjne w zakresie 

określenia terminu na wydanie pozwolenia konserwatorskiego 

analogiczne do rozwiązań wynikających 

z art. 35 ust. 6 ustawy Prawo budowlane? 

Kiedy możemy się spodziewać podjęcia prac rządowych 

w tej kwestii oraz skierowania projektu stosownych 

zmian do prac legislacyjnych Sejmu? 

Z poważaniem 


(nr 6785) 


w sprawie opisanej w Internecie 

przez blogerkę o pseudonimie Rebeliantka 

Szanowny Panie Ministrze! W załączeniu przesyłam 

Panu wpis na blogu blogerki o nicku Rebeliantka 

zamieszczony 25 lutego na platformie niepoprawni.pl* 

) . Sprawa ta żyje swoim życiem w sieci, omawiana 

i komentowana jest także na platformach blogmedia24.pl 

i salonie24.pl. Z dyskusji prowadzonej 

w sieci wynika, że autorką wpisu jest pani K. G. Nie 

mam żadnych danych, by rozstrzygnąć, czy opis wydarzeń 

podany przez Rebeliantkę jest w całości prawdziwy, 

w części prawdziwy lub też w całości nieprawdziwy. 

Jednakże we wpisie podana jest jedna informacja, 

której weryfikacja może przynajmniej w części 

uprawdopodobnić stwierdzenia rebeliantki: 

„Policja twierdzi, że byłam agresywna wobec policjantki 

z ich zespołu. W karcie informacyjnej z pobytu 

w szpitalu jest następujący cytat: »Pacjentka 

przywieziona na tutejszy oddział z powodu (jak wynikało 

z wywiadu od Policji) agresywnego zachowania 

w stosunku do funkcjonariuszy«. 

Nie pamiętam takiego wydarzenia. Jako dorosły 

człowiek nigdy nikogo nie uderzyłam. Nawet nie jestem 

w stanie wyobrazić sobie, abym mogła kogoś 

uderzyć. Chyba tylko w obronie własnej lub krzywdzonego 

człowieka. Wydarzenia w domu siostry były 

filmowane. Niech film rozstrzygnie wątpliwości”. 


Ministra o odpowiedź na następujące pytania: 

— Czy wydarzenia zarejestrowane przy pomocy 

kamery potwierdzają w całości lub części wersję podawaną 

przez Rebeliantkę i jak się mają do wersji 

podawanej przez funkcjonariuszy Policji? 

— Czy rozważa Pan powierzenie zadania porównania 

rejestracji filmowej ze stwierdzeniami pisemnymi 

i ustnymi inspekcji komendanta głównego Policji i 

– niezależnie – Departamentowi Kontroli w MSWiA? 

Pozwoliłoby to uzyskać pewność bezstronności analizy 

porównawczej. 

Z poważaniem 




Poseł Edward Czesak 


224 


(nr 6786) 


w sprawie sprawności technicznej 

czołgów PT-91 i Leopard 2 

Szanowny Panie Ministrze! Czołgi PT-91 i Leopard 

2 to najbardziej wartościowe pojazdy pancerne 

naszej armii. Jak każdy sprzęt czołgi te wymagają 

okresowych remontów, tak by ich stan techniczny był 

na odpowiednim poziomie. Uprzejmie proszę o odpowiedź 


Ile czołgów PT-91 jest sprawnych technicznie 

i pozostaje w gotowości bojowej? 

Ile sprawnych czołgów ma 11. Dywizja Kawalerii 

Pancernej? Ile PT-91, a ile Leopard 2A4? 

Ile sprawnych T-72 jest w 16. Dywizji Zmechanizowanej? 

Z poważaniem 



(nr 6787) 



w sprawie budowy obwodnicy Brzezin 

oraz wiaduktu kolejowego w Rogowie 

na drodze krajowej nr 72 

Szanowny Panie Ministrze! W kwietniu 2008 r. 

zwróciłem się do Ministra Infrastruktury z interpelacją 

dotyczącą budowy obwodnicy Brzezin oraz wiaduktu 

kolejowego w Rogowie na drodze krajowej 

nr 72. Z odpowiedzi podpisanej przez podsekretarza 

stanu pana Zbigniewa Rapciaka wynikało, że powyższe 

inwestycje będą realizowane w najbliższych latach. 

Rozpoczęcie robót budowlanych na obwodnicy Brzezin 

ma nastąpić po roku 2012, a zakończenie budowy wiaduktu 

kolejowego w Rogowie w połowie 2011 r. 

Jest ważne, by plany te zostały zrealizowane, bowiem 

droga krajowa nr 72 w najbliższych latach 

nadal będzie ważnym szlakiem drogowym. Wybudowanie 

autostrady A2 z Łodzi do Warszawy nie będzie 

oznaczało, że utraci ona swoje obecne znaczenie. Dla 

wielu mniej zamożnych mieszkańców Łodzi pozostanie 

ona najważniejszą drogą do stolicy. Mieszkańcy 

oraz władze powiatu brzezińskiego od lat walczą 

o powstanie obwodnicy tego miasta. Ostatnio prace 

przygotowawcze tej inwestycji spowolniła konieczność 

wykonania dodatkowego wariantu przebiegu 

obwodnicy. Niestety do chwili obecnej nie zostały 

przekazane pieniądze na jego wykonanie. 

Lepiej wyglądają prace przygotowawcze dotyczące 

budowy wiaduktu kolejowego na tej samej drodze 

w Rogowie. Ma on być zbudowany w drugim etapie 

modernizacji linii kolejowej Łódź – Warszawa. W mojej 

ocenie, te inwestycje drogowe na drodze krajowej 

nr 72 zapewnią jej odpowiedni standard pozwalający 

kierowcom na bezpieczne i szybkie podróżowanie. 


Ministra z następującym pytaniem: Kiedy powstanie 

obwodnica miasta Brzezin oraz wiadukt kolejowy na 

drodze krajowej nr 72? 

Z poważaniem 



(nr 6788) 



w sprawie ograniczenia wykonywania badań 

scyntygrafii serca oraz izotopowego badania 

kości w Centralnym Szpitalu Klinicznym 

w Łodzi 

Szanowna Pani Minister! W Centralnym Szpitalu 

Klinicznym w Łodzi przy ul. Czechosłowackiej wykonywane 

są dwa bardzo istotne dla zdrowia mieszkańców 

województwa łódzkiego badania: scyntygrafia 

serca oraz izotopowe badanie kości. Scyntygrafia serca 

to badanie izotopowe, które pomaga zidentyfikować 

chorobę wieńcową i sprawdzić, czy pacjentowi 

grozi zawał serca. Izotopowe badanie kości to diagnostyka 

pozwalająca u chorych na raka wcześnie wykryć 

przerzuty nowotworu. 

Do tego roku wykonywano ok. 1500 scyntygrafii 

serca oraz 4 tys. badań izotopowego badania kości. 

W 2010 r. o połowę spadnie liczba badań izotopowych 

kości oraz dziewięciuset chorych będzie mogło zrobić 

badanie serca. Zmniejszenie ilości tych zabiegów jest 

spowodowane wzrostem wartości punktowej tych badań. 

Jednocześnie kontrakt pozostał w wysokości 

podobnej do ubiegłorocznego. Oznacza to, że będzie 

przyjętych znacznie mniej pacjentów. 

Sytuacja powstała w Centralnym Szpitalu Klinicznym 

w Łodzi przy ul. Czechosłowackiej może powodować 

zagrożenie życia osób chorych. Ponieważ 

badania te dotyczą osób ciężko chorych, konieczne 

jest zapewnienie im jak najlepszej opieki medycznej. 


Minister z pytaniem: Czy Ministerstwo Zdrowia planuje 

w tej sprawie interweniować w Narodowym 

Funduszu Zdrowia, tak by nie ograniczyć dotychcza-

225 

sowej liczby badań scyntygrafii serca oraz izotopowego 

badania kości w Centralnym Szpitalu Klinicznym 

w Łodzi? 

Z poważaniem 



(nr 6789) 



w sprawie umieszczenia w programie 

inwestycji o szczególnym znaczeniu 

dla sportu – młodzieżowego dolnośląskiego 

centrum podnoszenia ciężarów w Wierzbnie 

Szanowny Panie Ministrze! Wójt gminy Domaniów, 

woj. dolnośląskie, złożył do Pana Ministra 

wniosek o umieszczenie w programie inwestycji o szczególnym 

znaczeniu dla sportu – budowy hali sportowej 

w Wierzbnie, która ma pełnić jednocześnie funkcję 

dolnośląskiego centrum podnoszenia ciężarów. 

Prezes Polskiego Związku Podnoszenia Ciężarów 

oraz wychowankowie Klubu Sportowego LZS Polwica-Wierzbno 

udzielają poparcia gminie Domaniów 

w sprawie ww. inwestycji, jako inwestycji o szczególnym 

znaczeniu dla sportu. 

Uznajemy tę inicjatywę jako ważną dla rozwoju 

podnoszenia ciężarów. 

Wobec powyższego prosimy Pana Ministra o odpowiedź 


1. Czy ww. propozycja gminy Domaniów i Polskiego 

Związku Podnoszenia Ciężarów spełnia przesłanki 

inwestycji o szczególnym znaczeniu dla sportu? 

2. Czy istnieje możliwość wpisania tej inwestycji 

w roku 2010 lub 2011 na listę inwestycji o szczególnym 

znaczeniu dla sportu? 

3. Jakie nowe inwestycje o szczególnym znaczeniu 

dla sportu w 2010 r. zostaną wpisane do programu? 

4. Jakie są wpływy z Totalizatora Sportowego za 

I kwartał 2010 r. w porównaniu z tym samym okresem 

2009 r. i czy istnieje zagrożenie dla przyjętego 

przez Sejm RP planu przychodów do Funduszu Rozwoju 

Kultury Fizycznej i Sportu? 

Z poważaniem 


Posłowie Henryk Gołębiewski 

i Tadeusz Tomaszewski 


(nr 6790) 


w sprawie pierwszeństwa wykupu 

lokali użytkowych przez osoby 

wynajmujące niniejsze lokale 

Na podstawie art. 34 ust. 6 ustawy o gospodarce 

nieruchomościami z dnia 21 sierpnia 1997 r. (Dz. U. 

2004 r. Nr 261, poz. 2603, z późn. zm.), który stwierdza: 

wojewoda w odniesieniu do nieruchomości stanowiących 

własność Skarbu Państwa, a odpowiednia 

rada lub sejmik w odniesieniu do nieruchomości stanowiących 

własność jednostki samorządu terytorialnego, 

mogą przyznać, odpowiednio w drodze zarządzenia 

lub uchwały, pierwszeństwo w nabywaniu 

lokali ich najemcom lub dzierżawcom, z zastrzeżeniem 

art. 60, oraz na podstawie ust 6a tego artykułu, 

który stanowi, że przepis ust. 6 stosuje się do budynków 

mieszkalnych lub użytkowych, stanowiących 

w całości przedmiot najmu lub dzierżawy. 

Czy osoby wynajmujące od kilku lat lokale w związku 

z prowadzeniem działalności gospodarczej opartej 

na podstawie umowy zawartej na czas nieokreślony, 

przy uwzględnieniu, że art. 60 tejże ustawy nie wzbudza 

zastrzeżeń, mogą ubiegać się na podstawie ww. 

przepisów lub innych przepisów o prawo do wykupu 

bądź pierwokupu części lokalu, który jest częścią nieruchomości 

należącej do majątku miasta Wodzisławia 

Śląskiego? 


Poseł Ryszard Zawadzki 

Wodzisław Śląski, dnia 9 kwietnia 2010 r. 


(nr 6791) 


w sprawie realizacji ustawy 

o praktykach absolwenckich 

Szanowny Panie Ministrze! W związku z realizacją 

ustawy z dnia 17 lipca 2009 r. (Dz. U. Nr 127, 

poz. 1052) dotyczącej praktyk absolwenckich, pojawił 

się problem, który dotyczy braku przepisów w ustawie 

o rozliczaniu diet wypłacanych praktykantowi, 

w szczególności dotyczących rozliczeń podróży służbowych. 

Wobec powyższego wnoszę o udzielenie odpowiedzi 

na pytanie: Jak ministerstwo planuje rozwiązać

226 

kwestię rozliczania przez pracodawców wyjazdów 

służbowych praktykantów? 

Z poważaniem 



(nr 6792) 



w sprawie postulatu nowelizacji ustawy 

o opłatach abonamentowych 

Szanowny Panie Ministrze! Z dniem 1 marca br. 

weszła w życie ustawa z dnia 13 czerwca 2008 r. zmieniająca 

ustawę o opłatach abonamentowych (Dz. U. 

z 2010 r. Nr 13, poz. 70). 

Poszerza ona krąg osób uprawnionych do zwolnienia 

z opłat za używanie odbiorników radiowych i telewizyjnych 

m.in. o osoby, które ukończyły 60 lat 

oraz mają prawo do emerytury, której wysokość nie 

przekracza miesięcznie kwoty 50% przeciętnego wynagrodzenia 

w gospodarce narodowej w roku poprzedzającym, 

ogłaszanego przez prezesa GUS. 

Do mojego biura poselskiego zwraca się z pytaniami 

dotyczącymi interpretacji grupa osób, która czuje 

się pokrzywdzona przepisami niniejszej ustawy. Są 

to najczęściej osoby pobierające rentę rodzinną po 

zmarłym współmałżonku. Mają ukończone 60 lat, 

pobierają rentę rodzinną i wysokość tego świadczenia 

nie przekracza miesięcznie kwoty 50% przeciętnego 

wynagrodzenia w gospodarce narodowej w roku poprzedzającym, 

ogłaszanego przez prezesa GUS. 



Czy ministerstwo planuje wprowadzenie zmian 

w ustawie o poszerzenie osób zwolnionych również 

o tę grupę? 

Czy szacowano ilość osób mających ukończone 

60 lat, pobierających rentę rodzinną, której wysokość 

nie przekracza miesięcznie kwoty 50% przeciętnego 

wynagrodzenia w gospodarce narodowej w roku poprzedzającym, 

ogłaszanego przez prezesa GUS (grupa 

osób w wieku 60–74 lata, osoby po ukończeniu 75. 

roku mogą ubiegać się o zwolnienie z opłacania abonamentu 

na podstawie wcześniejszych przepisów)? 

Jaka byłaby szacowana wielkość utraconych 

wpływów do budżetu z powodu poszerzenia grupy 

objętych zwolnieniem z płacenia abonamentu o osoby 

mające ukończone 60 lat, pobierające rentę rodzinną, 

której wysokość nie przekracza miesięcznie kwoty 

50% przeciętnego wynagrodzenia w gospodarce narodowej? 

Z poważaniem 


Poseł Janina Okrągły 


(nr 6793) 




i zmianie niektórych innych ustaw 

Szanowny Panie Ministrze! Niniejsze wystąpienie 

spowodowane jest przesłanym na adres mojego biura 

stanowiskiem Komisji Zakładowej NSZZ „Solidarność” 

Komendy Głównej Straży Ochrony Kolei odnośnie 

do przedmiotowego projektu (w załączeniu)* ) . 

Związkowcy wyrażają negatywne stanowisko 

w obszarach: 

1) skutków finansowych – rzeczywiste obciążenie 

dla budżetu państwa; 

2) służb odpowiedzialnych za bezpieczeństwo na 

kolei – przewidywane utrzymanie nowej formacji, 

tj. policji kolejowej, co może prowadzić do obniżenia 

stopnia bezpieczeństwa; 

3) skutków społecznych – zwolnienie co najmniej 

2,4 tys. funkcjonariuszy SOK, bez realnej alternatywy 

innego zatrudnienia (możliwości otrzymania licencji 

pracownika ochrony). 

Zapytuję Pana Ministra: Na jakim etapie znajdują 

się prace nad projektem ustawy i czy przewiduje 

się możliwość uwzględnienia zastrzeżeń zgłoszonych 

przez środowisko związkowe? 

Z poważaniem 



(nr 6794) 


Poseł Janusz Dzięcioł 

w sprawie działań spółki ENEA SA 

Szanowny Panie Ministrze! Na początku roku 

spółka ENEA SA, negocjując z władzami gminy Krajenka 

(powiat złotowski, województwo wielkopolskie) 

umowę dotyczącą konserwacji urządzeń oświetlenia 

ulicznego, zaproponowała drastyczną podwyżkę opłaty 

ryczałtowej za konserwację punktu oświetleniowego. 

Równocześnie z wzrostem ceny zmniejszono 

zakres prac objętych opłatą ryczałtową. W drugiej 

nadesłanej gminie umowie ENEA SA zaproponowała, 

by do czynności objętych ryczałtem dodać pakiet 

usług wykonywanych w ramach jednej płatności – 

zryczałtowano w ten sposób wszystkie czynności bez 

podania ilości przy założeniu, że koszty i ilość wyko- 


227 

nywanych zabiegów obsługi oświetlenia będą podobne 

do tych w 2009 r. zwaloryzowanych o wskaźnik 

inflacji równy 3,5%. W praktyce oznacza to, że gmina 

płacić będzie 4834,65 zł netto miesięcznie – zamiast 

średnio 2556,51 zł netto miesięcznie, które płaciła do 

tej pory. Gmina nie zgadza się na podpisane tej niekorzystnej 

z punktu widzenia mieszkańców umowy. 

W czasie trwania negocjacji spółka ENEA SA odmówiła 

naprawy oświetlenia ulicznego w gminie. Naprawienie 

usterki spółka uzależnia od szybkiego podpisania 

umowy z operatorem – choć włodarze gminy 

Krajenka zobowiązali się zapłacić realne koszty naprawy. 

W mojej ocenie takie postępowanie jest nie 

tylko nieuczciwe, ale przede wszystkim powoduje realne 

zagrożenie mieszkańców miasta i gminy Krajenka. 


pytania: 

1. Czym podyktowana jest tak drastyczna podwyżka 

ceny? 

2. Dlaczego spółka ENEA SA warunkuje naprawę 

oświetlenia szybkim podpisaniem umowy? Czy takie 

postępowanie nie jest wykorzystywaniem monopolistycznej 

pozycji spółki w Wielkopolsce – naprawy nie 

może dokonać inna spółka, ponieważ słupy i lampy 

są własnością spółki ENEA SA? 

Z poważaniem 



(nr 6795) 



w sprawie urlopów macierzyńskich 

Szanowna Pani Minister! Zmiany przepisów 

prawnych dotyczących urlopów macierzyńskich wywołują 

duże zainteresowanie wśród obywateli. W szczególności 

wątpliwości dotyczą wymiaru urlopu macierzyńskiego 

oraz możliwości jego podziału między 

rodzicami. Stąd też zwracam się do Pani Minister 


1. Jak w świetle ostatnich zmian legislacyjnych 

przedstawia się aktualnie kwestia wymiaru urlopu 

macierzyńskiego i możliwości jego podziału między 

rodzicami? 

2. Czy w najbliższym czasie planowane są dalsze 

zmiany prawne w wyżej wymienionych kwestiach? 





(nr 6796) 


w sprawie zwrotu opłat za wydane 

w latach 2004–2006 karty pojazdów 

Szanowny Panie Ministrze! Po wejściu w życie 

wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 17 stycznia 

2006 r., w którym Trybunał Konstytucyjny uznał 

§ 1 ust. 1 rozporządzenia ministra infrastruktury 

z dnia 28 lipca 2003 r. w sprawie wysokości opłaty za 

kartę pojazdu (Dz. U. Nr 137, poz. 1310) określający 

wysokość opłaty na kwotę 500 zł za niezgodny z Konstytucją 

RP oraz przepisami ustawy Prawo o ruchu 

drogowym właściciele pojazdów zaczęli masowo kierować 

sprawy do sądu przeciwko powiatom o zwrot 

opłaty w kwocie 425 zł. Pozwy te obejmują lata 2004– 

–2006. Z informacji, jakie spływają do mnie bezpośrednio 

z powiatów, ale też z informacji medialnych, 

wynika, że sądy w niniejszych sprawach przyznają 

rację powodom i orzekają o zasądzaniu od danego 

pozwanego powiatu na rzecz powoda sporne kwoty 

425 zł za każdą wydaną kartę pojazdu wraz z ustawowymi 

odsetkami oraz kosztami postępowania sądowego, 

powiększonymi o koszty zastępstwa powoda 

przez radcę prawnego lub adwokata. 

Na przykładzie jednego z powiatów chcę przedstawić 

problem, z jakim boryka się wiele powiatów 

w Polsce. Chodzi o pow. chodzieski w Wielkopolsce. 

Na dziś przeciwko pow. chodzieskiemu skierowano 

lub oczekują na skierowanie do sądu pozwy o zwrot 

nadpłaty za ponad 3 tys. kart pojazdów, obejmujące 

roszczenia główne w kwocie 1275 tys. zł oraz pozostałe 

koszty (sądowe, odsetki) – ok. 300 tys. zł. Na 

terenie pow. chodzieskiego działają kancelarie adwokackie, 

które wyspecjalizowały się w sporządzaniu 

pozwów sądowych w tego typu sprawach. Działają 

tak, aby wszystkie sprawy zakończyć przed upływem 

terminu przedawnienia, który sądy określają na 

dzień 10 grudnia 2010 r. (data ta została przyjęta na 

podstawie postanowienia Trybunału Sprawiedliwości 

Wspólnot Europejskich z dnia 10 grudnia 2007 r., 

sygn. akt C-134/07, przy założeniu, że przedmiotowe 

roszczenia przedawniają się po upływie 3 lat od wskazanej 

daty). Na podstawie wydanego przez Sąd Okręgowy 

w Poznaniu wyroku w dniu 12 marca 2010 r. 

pow. chodzieski już jest zobowiązany do zwrotu kwoty 

49 239 zł, w tym z tytułu opłaty za kartę pojazdu 

– 41 650 zł, z tytułu ustawowych odsetek – 2500 zł 

oraz z tytułu kosztów sądowych – 5089 zł. Po tym 

wyroku dalsze roszczenia sypią się już lawinowo. 

W latach 2004–2006 w starostwie powiatowym 

w Chodzieży wydano blisko 10 500 kart pojazdów, co 

przełoży się na zobowiązanie pow. chodzieskiego 

w kwocie prawie 5 mln zł (4 445 tys. zł). Do kwoty tej 

należy doliczyć ustawowe odsetki oraz koszty sądowe, 

które przy reprezentacji powodów przez kancelarie 

prawne mogą sięgać kwoty 1 mln zł. Groźba

228 

takiego zobowiązania jest dramatycznie niebezpieczna 

dla powiatu, bowiem powyższa kwota stanowi ok. 

15% budżetu na rok 2010. Oznacza to, że bez wsparcia 

ze strony państwa powiat nie jest w stanie sprostać 

żądaniom zwrotu opłaty za karty pojazdów, popartym 

wyrokami sądowymi. Ponadto dochody, jakie 

uzyskano ze sprzedaży kart pojazdów, zostały przeznaczone 

w latach 2004–2006 na realizację zadań 

rządowych i własnych. Na powyższe zadania wydano 

ponad 4 mln zł. 

W związku z dramatyczną sytuacją, do której powstania 

pow. chodzieski się nie przyczynił, starostwo, 

przykładem wielu innych powiatów, np. woj. 

świętokrzyskiego, rozważa wystąpienie z pozwem 

przeciwko Skarbowi Państwa o zwrot wypłaconych 

opłat za karty pojazdów, co znacząco podniosłoby 

koszty uregulowania tej sprawy. 

W związku z powyższym mam do Panów Ministrów 


1. Czy nie lepiej sprawę pow. chodzieskiego i pozostałych 

powiatów załatwić w inny sposób niż rozstrzyganie 

spraw w sporach sądowych? 

2. Czy i kiedy, a jeśli nie, to dlaczego, zostaną podjęte 

inicjatywy mające na celu stworzenie podstaw 

prawnych, by powiatom mogły zostać przekazane 

środki na zapłatę zobowiązań z tytułu zwrotu opłat 

za wydane karty pojazdów? 

Z poważaniem 

Piła, dnia 7 kwietnia 2010 r. 


(nr 6797) 



w sprawie rzymskokatolickiego kościoła 

pw. św. Marii Magdaleny we Lwowie, który 

decyzją lwowskich radnych na 20 lat został 

domem muzyki organowej i kameralnej 

Wielce Szanowny Panie Ministrze! Pod koniec 

marca decyzją lwowskich radnych rzymskokatolicki 

kościół pw. św. Marii Magdaleny we Lwowie na 20 lat 

został „domem muzyki organowej i kameralnej”. Jak 

stwierdziły władze Lwowa – powodem takiej decyzji 

jest chęć ochrony zabytkowych organów w tym kościele. 

Nie zostały uwzględnione potrzeby parafii i wielu 

Polaków mieszkających na Ukrainie, a także ich wieloletnie 

starania o odzyskanie świątyni. Chciałbym 

nadmienić, że w kościele przez wiele lat obowiązywał 

zakaz odprawiania mszy po zakazach wprowadzonych 

przez komunistów. Dopiero w 2001 r. w kościele 

Marii Magdaleny wznowiono odprawianie mszy. 

Cała sprawa jest o tyle bulwersująca, iż decyzja lwowskich 

radnych została podjęta w czasie trwającego 

procesu sądowego o własność ww. świątyni, co może 

sugerować tworzenie faktów dokonanych przez stronę 

ukraińską. 

Panie Ministrze, pragnę przypomnieć, że 3 września 

ubiegłego roku, na wniosek klubu radnych Platformy 

Obywatelskiej, Rada Miejska Przemyśla podjęła 

historyczną uchwałę o zamianie nieruchomości 

pomiędzy Gminą Miejską a Skarbem Państwa. W konsekwencji 

obywatele RP pochodzenia ukraińskiego 

mieszkający w Przemyślu odzyskali swą własność – 

Narodowy Dom. Również i nasi rodacy od wielu lat 

zamieszkujący Lwów oraz jego okolice występują do 

władz Lwowa o przekazanie w trwałe użytkowanie 

nieruchomości, która spełniałaby funkcję Domu Narodowego 

Polonii – Polskiego Domu Kultury. 

Tymczasem wspomniana na wstępie decyzja 

lwowskich radnych nie pozostawia żadnych wątpliwości 

co do intencji współpracy z organizacjami polskimi 

działającymi na Ukrainie. Wywołała również 

społeczne niepokoje w Przemyślu, gdyż po wrześniowej 

uchwale Rady Miejskiej wszyscy spodziewali się 

analogicznej decyzji ze strony władz Lwowa. 

Dlatego pytam Pana Ministra: 

1. Jakie działania podjął i jakie zamierza podjąć 

resort spraw zagranicznych, by pomóc naszym rodakom 

we Lwowie w odzyskaniu rzymskokatolickiego 

kościoła pw. św. Marii Magdaleny? 

2. Czy prowadzone są działania na rzecz przekazania 

we Lwowie nieruchomości na Polski Dom Kultury? 

Z wyrazami najwyższego szacunku 

Przemyśl, dnia 6 kwietnia 2010 r. 


(nr 6798) 


Poseł Marek Rząsa 

w sprawie podejrzeń 

dotyczących nieprawidłowości 

w Radzie Nadzorczej Radia Łódź 

Szanowny Panie Ministrze! Na początku marca 

tego roku doszło do odwołania przez Radę Nadzorczą 

prezesa Zarządu Radia Łódź, bez wcześniejszego wysłuchania 

i udzielenia wyjaśnień czy możliwości 

obrony. Odwołanie odbyło się z trzymiesięcznym 

okresem wypowiedzenia na trzy miesiące przed upływem 

kadencji zarządu. Taka sytuacja to zbędne wydatkowanie 

środków publicznych na wynagrodzenia 

zarówno dla nowych, jak i odwołanych członków zarządu. 

Ponadto w związku z uzyskanymi przeze mnie 

informacjami posiadam podejrzenia, iż członkowie 

Rady Nadzorczej Radia Łódź powołani zostali w spo-

229 

sób sprzeczny z prawem, tzn. sprzecznie z ustawą 

o wynagrodzeniu osób kierujących niektórymi podmiotami 

prawnymi, która w art. 4 stanowi, iż jedna 

osoba może być członkiem rady nadzorczej tylko 

w jednej spośród spółek, o których mowa w art. 1 pkt 

4–7. 


o odpowiedź na zadane pytania: 

1. W jakim trybie są powoływani przez Pana Ministra 

członkowie rad nadzorczych spółek z ponad 

50-procentowym udziałem Skarbu Państwa? 

2. Czy w skład rad nadzorczych spółek z ponad 

50-procentowym udziałem Skarbu Państwa wchodziły 

lub wchodzą osoby, które pełniły lub pełnią tę 

funkcję w więcej niż jednej spółce z ponad 50-procentowym 

udziałem Skarbu Państwa lub spółce należącej 

do jednostek samorządu terytorialnego? 

3. Jakie kroki podjął Pan Minister w rozwiązaniu 

opisanej sprawy? 

Z poważaniem 




(nr 6799) 


w sprawie planowanych zmian 

w procesie kształcenia zawodowego 

Szanowna Pani Minister! W związku z planowaną 

reformą szkolnictwa zawodowego do mojego biura 

poselskiego zgłosili się z protestem rzemieślnicy i pracodawcy, 

dla których jest zupełnie niezrozumiałe, 

dlaczego w pracach nad propozycjami, tak istotnymi 

dla form funkcjonowania ich środowiska, nie zostali 

poproszeni o wyrażenie opinii, które z pewnością byłyby 

dla projektodawców istotnym sygnałem, odzwierciedlającym 

realną sytuację w zakresie roli, jaką rzemiosło 

odgrywa w kształceniu praktycznym. 

Wprowadzenie w życie nowych przepisów doprowadzi 

do zaniku zawodów rzemieślniczych, zwiększy 

bezrobocie i zuboży system edukacyjny młodzieży 

o efektywny etap kształcenia. Małe i średnie przedsiębiorstwa 

zapewniają możliwość praktycznej nauki 

zawodu, co przy ciągłych zmianach na rynku pracy 

jest najsprawniejszym i najskuteczniejszym sposobem 

kształcenia. Dotychczasowy system oparty na 

egzaminach czeladniczych i mistrzowskich służy idei 

doskonalenia umiejętności zawodowych i nigdy nie 

budził zastrzeżeń, godząc wymogi edukacyjne i warsztatowe. 

Ponadto projekt wprowadzenia szkoleń na 

podstawie programów modułowych na przykładzie 

systemów austriackich i niemieckich nie przystaje do 

polskich realiów. 


zadane pytania: 

1. Czy ministerstwo podczas tworzenia nowego 

projektu dokonało analizy bazy warsztatowej szkół, 

zupełnie niezdolnych do przygotowania uczniów na 

odpowiednim poziomie praktycznym? 

2. Czy podczas tworzenia nowych przepisów ministerstwo 

brało pod uwagę możliwość narażenia 

większości gmin w Polsce na zwiększenie kosztów 

oraz likwidację tysięcy miejsc pracy? 

3. Czy według ministerstwa nowe przepisy nie 

pozbawiają możliwości rzetelnego kształcenia dobrych 

fachowców, których w naszym kraju coraz częściej 

brakuje? 

Z poważaniem 




(nr 6800) 


w sprawie możliwości dofinansowania 

remontu toru kartingowego w Biłgoraju 


w Lublinie zgłosili się przedstawiciele 

Uczniowskiego Klubu Sportowego Moto-Kart Energetyk, 

od dłuższego czasu starający się o przeprowadzenie 

remontu nawierzchni toru. Z przedstawionych 

dokumentów wynika, iż starali się o pomoc u organów 

samorządowych w powyższej sprawie, jednakże 

nie było żadnego zainteresowania organów ponoszenia 

kosztów. Istnienie takich miejsc jak tory kartingowe 

odgrywa olbrzymią rolę w wychowaniu zarówno 

młodych przyszłych kierowców, nauczeniu ich 

umiejętności prowadzenia pojazdu na zamkniętym 

bezpiecznym terenie, jak również doskonaleniu umiejętności 

przez starszych kierowców. Niestety, jak wiemy, 

torów w Polsce jest wyjątkowo mało. Miejsc, 

w których kierowcy mogą zdobywać umiejętności 

i wychowanie motoryzacyjne na zamkniętych przestrzeniach, 

jest jak na lekarstwo, choć społeczne zainteresowanie 

motoryzacją, towarzyszącym jej imprezom 

i wydarzeniom sportowym jest ogromne i z każdym 

rokiem rośnie. Nie pozwólmy, by sytuacja, która 

trwa obecnie, że utalentowani zawodnicy sportów 

motorowych, nie mogąc trenować w Polsce z powodu 

tragicznych warunków infrastruktury, wyjeżdżają 

do innych krajów, by tam w spokoju trenować. Szczególnie 

ważne powinno być poczucie potrzeby wychowywania 

kierowców, ich umiejętności i kultury dobrej 

jazdy na Lubelszczyźnie, gdzie drogi są w złym 

stanie technicznym i stanowią jedne z niebezpieczniejszych 

w Polsce. Pamiętajmy, że wychowanie mo-

230 

toryzacyjne, umiejętności i kultura motoryzacyjna 

ma przełożenie na bezpieczeństwo na drogach publicznych. 

Mając tor kartingowy w Biłgoraju, nie pozwólmy, 

by nie mógł być należycie wykorzystywany. 

Od ostatniego remontu minęło ponad 20 lat. 

W interesie nas wszystkich jest to, by środki na 

takie miejsca zostały znalezione, a obiekty były wykorzystywane 

w 100%. 

W związku z powyższym uprzejmie proszę o udzielenie 


1. Jakie istnieją możliwości dofinansowania remontu 

toru kartingowego w Biłgoraju przez Ministerstwo 

Sportu i Turystyki? 

2. Czy ministerstwo jest zainteresowane tematem 

remontu toru w Biłgoraju? 




(nr 6801) 

Poseł Janusz Palikot 


w sprawie braku decyzji dotyczącej herbu, 

flagi, pieczęci i banneru 

powiatu międzyrzeckiego 

W związku z prośbą skierowaną do mnie przez starostę 

międzyrzeckiego w sprawie wydania opinii dot. 

herbu, flagi, banneru i pieczęci powiatu międzyrzeckiego 

uprzejmie proszę o interwencję w tej sprawie. 

Od ponad dwóch lat powiat międzyrzecki zabiega 

o pozytywną opinię i uzyskanie powiatowych insygniów 

w Komisji Heraldycznej powoływanej przez ministra 

spraw wewnętrznych i administracji. Stosowne 

projekty w tym zakresie były składane już trzykrotnie, 

ale nie spełniały określonych przez Komisję wymagań. 

Wątpliwości starosty międzyrzeckiego nie 

budzą merytoryczne zastrzeżenia dotyczące projektu, 

lecz długi okres oczekiwania na decyzję. Zgodnie 

z obowiązującym rozporządzeniem Rady Ministrów 

z dnia 27 lipca 1999 r. w sprawie Komisji Heraldycznej 

(Dz. U. z 1999 r. Nr 70, poz. 779) opinia dot. insygniów 

powinna zostać wydana przez Komisję Heraldyczną 

w ciągu 3 tygodni. Natomiast trzymiesięczny termin 

na wydanie decyzji w sprawie zaopiniowania symboli 

przez ministerstwo właściwe ds. administracji publicznej 

został ustanowiony w art. 3 ust. 4 ustawy 

o odznakach i mundurach z dnia 21 grudnia 1978 r. 

(Dz. U. z 1978 r. Nr 31, poz. 130). 

Pierwszy projekt powiatu został oceniony dopiero 

po 14 miesiącach, kolejny po 8 miesiącach. Natomiast 

trzeci (jak dotąd ostatni) wysłano do Ministerstwa 

Spraw Wewnętrznych i Administracji w dniu 23 listopada 

2009 r. Pomimo upływu 4 miesięcy starostwo 

nie uzyskało żadnej informacji w przedmiotowej 

kwestii. Starosta międzyrzecki przeprowadził rozmowę 

telefoniczną z naczelnikiem wydziału oraz pracownikami 

sekretariatu Komisji Heraldycznej. Poinformowano 

go wówczas, że niemożliwe jest określenie 

terminu uzyskania opinii w tej sprawie, ponieważ 

posiedzenia Komisji Heraldycznej nie są zwoływane 

przez przewodniczącego ze względu na brak uzyskania 

wymaganej większości. 

Władzom powiatu międzyrzeckiego zależy na rozwiązaniu 

problemu i nadaniu w najbliższej perspektywie 

insygniów tej jednostce samorządowej. Przedstawiciele 

powiatu walczą o to usilnie, ponieważ za 

ok. osiem miesięcy skończy się ich kadencja. Brak 

przedmiotowej decyzji Komisji Heraldycznej, a jednocześnie 

uchwały rady powiatu o ustanowieniu 

symboli powiatowych wpływa negatywnie na wiele 

inicjatyw, które podejmuje lub współorganizuje powiat 

międzyrzecki. Niemożliwe jest ufundowanie 

sztandaru dla Policji oraz nadanie tytułu „Zasłużony, 

honorowy obywatel powiatu”, ale też wiele innych 

działań powiatu międzyrzeckiego. 


Ministra z następującymi zapytaniami: 

1. Jak Pan Minister zamierza usprawnić działalność 

Komisji Heraldycznej? 

2. Jaki jest powód tak długiej zwłoki Komisji Heraldycznej 

w tej sprawie? 

Z poważaniem 

Sulęcin, dnia 12 kwietnia 2010 r. 


(nr 6802) 


Poseł Bożena Sławiak 

w sprawie planowanej obwodnicy 

w miejscowości Zabierzów w pow. krakowskim 

Szanowny Panie! Zwracam się do Pana z zapytaniem, 

czy w najbliższym 5-leciu przewidywana 

jest budowa obwodnicy drogi nr 79 wokół miejscowości 

Zabierzów (pow. krakowski, woj. małopolskie), 

a jeśli tak, to jaki jest przewidywany przebieg tej 

obwodnicy. W szczególności czy ewentualnie obwodnica 

przebiegać by miała od strony północnej, zważywszy 

że są to tereny ochrony źródeł i ujęć wody 

na rzece Rudawa, w bezpośrednim sąsiedztwie unikalnych 

dolinek jurajskich mających status parku 

krajobrazowego? 



Poseł Jan Widacki

231 


(nr 6803) 


w sprawie przywrócenia 

jednorazowych płatnych zezwoleń 

na wjazd do Republiki Białoruś 

Szanowny Panie Ministrze! Podczas dyżuru poselskiego 

dnia 12 kwietnia 2010 r. zgłosił się do mnie 

przedstawiciel firmy Glob-Trading sp. z o.o. z prośbą 

o interwencję. 

Spółka prowadzi działalność związaną z transportem 

gazu propan-butan z terenu Republiki Białoruskiej. 

Uzyskane na 2010 r. limity na przewóz 

gazu zostały już wykorzystane. W ubiegłych latach 

po wyczerpaniu limitów spółka miała możliwość zakupu 

na granicy jednorazowych zezwoleń. W bieżącym 

roku, mimo licznych monitów, nie stworzono 

takich możliwości. Brak możliwości transportowych 

doprowadzić może do całkowitego wstrzymania 

współpracy z firmą Agrotechprogres z Grodna, likwidacji 

przedsiębiorstwa Glob-Trading oraz zwolnienia 

pracowników. Przypuszczam, że nie jest to przypadek 

odosobniony, a skutki mogą być znacznie poważniejsze. 

Trudno wyobrazić sobie taki scenariusz i brak 

wydania płatnych zezwoleń wobec tak wysokich 

wskaźników bezrobocia w naszym regionie i polityki 

wspierania przedsiębiorców ściany wschodniej. 

Wobec powyższego pytam: Czy i kiedy zostaną 

uruchomione zezwolenia transportowe płatne? 

Z poważaniem 



(nr 6804) 


Poseł Janusz Cichoń 

w sprawie sprzedaży Fabryki Drutu sp. z o.o. 

w Gliwicach oraz mieszkań zakładowych 

wraz z lokatorami 

W dniu 15 marca br. drogą elektroniczną skontaktowali 

się ze mną lokatorzy zamieszkujący w mieszkaniach 

zakładowych Fabryki Drutu w Gliwicach sp. 

z o.o. W nadesłanym e-mailu wyrażają zaniepokojenie 

planami sprzedaży przez Ministerstwo Skarbu 

Państwa pakietu 187 000 udziałów stanowiących 

85% kapitału zakładowego spółki. Termin składania 

odpowiedzi na publiczne zaproszenie do negocjacji 

w sprawie nabycia udziałów spółki upływa w dniu 

26 marca 2010 r. o godz. 15. Niepokój lokatorów 

wzbudza informacja, iż kierowane przez Pana ministerstwo 

nosi się z zamiarem sprzedaży zakładu wraz 

z mieszkańcami lokali zakładowych. Jak poinformował 

mnie jeden z lokatorów, sytuacja taka budzi 

wśród byłych i obecnych pracowników Fabryki Drutu 

w Gliwicach wielkie oburzenie. 

Sprzedaż mieszkań zakładowych wraz z lokatorami 

jest sprawą bulwersującą. Nabywcy budynków 

z tymi lokalami z reguły podwyższają czynsze do poziomu 

zbyt wysokiego dla zamieszkujących w nich 

emerytów i rencistów. Jak twierdzi śląski pełnomocnik 

krajowego związku spółdzielców i lokatorów 

mieszkań zakładowych, „osoby, które nie wkładały 

swojego wysiłku i pieniędzy w budowanie mieszkań 

zakładowych, stają się teraz ich właścicielami razem 

z niechcianymi lokatorami. Nie można nazwać tego 

inaczej jak handel żywym towarem w XXI w. i to 

w środku Europy”. 

Uważając obawy lokatorów mieszkań zakładowych 

za uzasadnione, uprzejmie proszę Pana Ministra 


1. Czy prawdą jest, iż Ministerstwo Skarbu Państwa 

planuje sprzedaż Fabryki Drutu sp. z o.o. w Gliwicach 

wraz z mieszkańcami lokali zakładowych? 

2. Czy – w razie odpowiedzi twierdzącej – kierowane 

przez Pana ministerstwo opracowało konieczne 

środki ochrony mieszkańców tych lokali? 

Z poważaniem 



(nr 6805) 



w sprawie rozbieżności w stanowisku 

resortu w zakresie wykorzystywania 

pomocy finansowej otrzymywanej 

przez grupy producentów rolnych 

Do mego biura poselskiego w Poznaniu zwracają 

się członkowie grup producenckich oraz rolnicy w kwestii 

występujących rozbieżności w stanowisku Ministerstwa 

Rolnictwa i Rozwoju Wsi w zakresie wykorzystywania 

pomocy finansowej otrzymywanej przez 

grupy producentów rolnych. 

W odpowiedzi na interpelację nr 2056 posła Romualda 

Ajchlera w sprawie możliwości przeznaczania 

wsparcia dla grup producentów rolnych – w ramach 

działania: Grupy producentów rolnych w Programie 

Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007–2013 – na 

zakup środków produkcji oraz maszyn i urządzeń 

rolniczych, a następnie przekazania ich w formie darowizny 

lub użyczenia członkom grupy, Pan Minister 

poinformował, że przedmiotowa kwestia została po-

232 

ruszona w trakcie spotkania w dniu 11.04.2008 r. 

z przedstawicielami Komisji Europejskiej w Ministerstwie 

Rolnictwa i Rozwoju Wsi. 

Pan Minister poinformował, że zgodnie ze stanowiskiem 

przedstawicieli Komisji Europejskiej pomoc 

dla grup producentów rolnych, udzielana w formie 

ryczałtu, jest przeznaczona na pokrycie kosztów 

działalności administracyjnej grup producentów rolnych. 

Jednocześnie pozostawia się grupom, którym 

wypłacono środki pomocowe, możliwość podjęcia autonomicznej 

decyzji co do ich przeznaczenia, w zależności 

od bieżących potrzeb i celów realizowanych 

przez grupę. 

Oznacza to więc, iż w przypadku gdy grupa planuje 

zakup środków produkcji do działalności rolniczej 

oraz maszyn i urządzeń rolniczych na potrzeby 

grupy, może wykorzystać również do tego celu środki 

pomocowe, poza przeznaczeniem ich na pokrycie 

kosztów działalności administracyjnej. 

Takie stanowisko było bardzo satysfakcjonujące 

dla grup producenckich i rolników. 

Natomiast w odpowiedzi na interwencję poselską 

nr 12636 w sprawie grup producenckich podsekretarz 

stanu pan Artur Ławniczak, z upoważnienia 

ministra, stwierdził, że środki przekazywane grupom 

producenckim przez Agencję Restrukturyzacji 

i Modernizacji Rolnictwa są udzielane wyłącznie 

w celu ułatwienia tworzenia i działalności administracyjnej 

grup producenckich. Określa jednoznacznie: 

Przeznaczenie otrzymanej pomocy przez grupę 

producentów rolnych na inne cele niż wymienione 

jest niezgodne z obowiązującymi przepisami, bowiem 

zarówno rozporządzenie Rady (WE) nr 1698/2005 

z dnia 20 września 2005 r. w sprawie wsparcia rozwoju 

obszarów wiejskich przez Europejski Fundusz 

Rolny na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFR- 

ROW), jak i Program Rozwoju Obszarów Wiejskich 

na lata 2007–2013, nie zawierają postanowień, które 

wskazywałyby na możliwość dokonywania wypłat na 

inne cele. 

Grupy producenckie oraz rolnicy są tym stanowiskiem 

bardzo rozgoryczeni i zaniepokojeni. 

Moim zdaniem pomoc finansowa otrzymywana 

przez grupy producentów rolnych winna być przewidziana 

nie tylko na cele administracyjne, ale również 

na zakup środków produkcji oraz maszyn i urządzeń 

rolniczych na potrzeby grupy. 

Wobec rozbieżności w stanowisku Ministerstwa 

Rolnictwa i Rozwoju Wsi w zakresie wykorzystywania 

pomocy finansowej przez grupy producentów rolnych 

zwracam się do Pana Ministra z pytaniem: Jakie 

jest jednoznaczne i ostateczne stanowisko resortu 

w tej tak bardzo ważnej sprawie? 



Poseł Stanisław Kalemba 


(nr 6806) 


w sprawie powołania kuratora 

dla Budopolu Kielce sp. z o.o. 

Szanowny Panie Ministrze! Budopol Kielce spółka 

z o.o. została zarejestrowana w Krajowym Rejestrze 

Sądowym w roku 2001 pod numerem KRS 

0000071376. Zgodnie z ostatnim wpisem do rejestru 

dokonanym postanowieniem sądu z dnia 20 lutego 

2006 r. w skład zarządu wchodzi jako prezes I.J. W. 

W chwili obecnej przebywa on w areszcie śledczym 

w Kielcach. De facto zatem spółka ta nie posiada zarządu, 

ponieważ osoba wpisana do Krajowego Rejestru 

Sądowego jako prezes zarządu nie może pełnić 

swych funkcji. 

Jednocześnie po firmie tej pozostała grupa byłych 

pracowników, którzy nie są w stanie uzyskać od formalnie 

istniejącego jeszcze pracodawcy zaświadczeń 

Rp-7 niezbędnych do ustalenia kapitału początkowego 

dla celów ustalenia przysługujących im świadczeń 

emerytalnych. 

Dokumentacja pracownicza spółki zaś jest składowana 

na terenie należącym do kieleckiej spółki 

Formaster. 

W związku z powyższym powstała absurdalna 

sytuacja, w której prezes spółki nie jest w stanie wykonać 

swoich obowiązków i wystawić byłym pracownikom 

zaświadczeń niezbędnych do celów emerytalnych, 

zaś byli pracownicy zmuszeni są, aby udowodnić 

przed ZUS staż pracy i wysokość zarobków, 

pozywać spółkę oraz odwoływać się od decyzji ZUS 

do sądów, by uzyskać odpowiednie orzeczenie sądowe 

zastępujące zaświadczenie Rp-7. Jest to oczywiste 

marnotrawstwo czasu sędziów i środków publicznych. 

Tymczasem istnieje możliwość powołania w trybie 

art. 26 ustawy o Krajowym Rejestrze Sądowym 

bądź też w trybie artykułu 42 ustawy Kodeks cywilny 

kuratora, który przeprowadziłby likwidację spółki 

oraz działając na mocy umocowania sądu zakończyłby 

wydawanie zaświadczeń Rp-7 oraz przekazałby 

dokumentację pracowniczą spółki do właściwego 

archiwum. 

Jest to o wiele tańsze niż pokrywanie przez Skarb 

Państwa kosztów licznych procesów wytaczanych 

przez pracowników spółce oraz odwołań od decyzji 

ZUS w sprawie ustalenia kapitału początkowego, ponieważ 

spółka nie może z powodu aresztowania prezesa 

wykonać swoich wobec nich obowiązków. 



1. Jaka jest obecnie sytuacja prawna Budopolu 

Kielce sp. z o.o., jej prezesa oraz byłych pracowników 

spółki? 

2. Czy dla spółki został powołany kurator, czy 

nadal pełni on swoje funkcje, a jeśli tak, to z jakim

233 

zakresem umocowania, i czy zakres umocowania kuratora 

obejmuje wystawianie pracownikom spółki 

zaświadczeń Rp-7 oraz zabezpieczenie dokumentacji 

pracowniczej spółki? 

Z poważaniem 

Kielce, dnia 7 kwietnia 2010 r. 

Poseł Sławomir Kopyciński 


(nr 6807) 


w sprawie braku odpowiedzi 

Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa Wyższego 

na wniosek o uznanie za nieważne uchwał 

Senatu Uniwersytetu Zielonogórskiego, 

złożony przez jego członka 

Szanowna Pani Minister! W dniu 29 marca 2010 r. 

zwrócili się do mnie przedstawiciele Związku Zawodowego 

Pracowników Uniwersytetu Zielonogórskiego 

o wyjaśnienie przyczyn braku odpowiedzi ze strony 

MNiSW na wniosek o stwierdzenie nieważności uchwał 

Senatu Uniwersytetu Zielonogórskiego, z którym 

w dniu 8 czerwca 2009 r. do Ministerstwa Nauki 

i Szkolnictwa Wyższego wystąpił członek Senatu UZ. 

Z treści skierowanej do mnie skargi wynika, że 

mimo kilkukrotnych interwencji telefonicznych 

wnioskodawczyni MNiSW do tej pory nie zajęło stanowiska 

w przedmiotowej sprawie. 

W tej sytuacji proszę o udzielenie mi informacji, 

na jakim etapie znajduje się postępowanie w sprawie 

wniosku z dnia 8 czerwca 2009 r., nr rej. MNiSW- 

-DNS-WSP-619-3540-1/ZM/09, oraz jakie są przyczyny 

zwłoki w udzieleniu odpowiedzi na ww. wniosek. 

Z poważaniem 


Poseł Marek Ast

ODPOWIEDZI NA ZAPYTANIA 

O d p o w i e d ź 

ministra pracy i polityki społecznej 

na zapytanie posła Zbigniewa Kozaka 

w sprawie podejrzenia molestowania dzieci 

w gdyńskich placówkach opiekuńczych 

i tuszowania sprawy przez urzędników 

gdyńskiego magistratu (4220) 

W ślad za odpowiedzią ministra pracy i polityki 

społecznej, przesłaną w dniu 7 sierpnia 2009 r. (pismo, 

znak: DSR-1-0700-25-1-AK/09), na pismo Pana 

Marszałka, znak: SPS-024-4220-/09, dotyczące zapytania 

posła Zbigniewa Kozaka w sprawie podejrzenia 

molestowania dzieci w gdyńskich placówkach 

opiekuńczo-wychowawczych i tuszowania sprawy 

przez urzędników gdyńskiego magistratu, uprzejmie 

informuję; 

Wydział Polityki Społecznej Pomorskiego Urzędu 

Wojewódzkiego, na wniosek Ministerstwa Pracy i Polityki 

Społecznej, przeprowadził kontrole w gdyńskich 

całodobowych placówkach opiekuńczo-wychowawczych. 

Celem kontroli było ustalenie, czy interesy 

dzieci przebywających w placówkach opiekuńczo- 

-wychowawczych w Gdyni były należycie zabezpieczone, 

w tym przede wszystkim – czy wobec nich 

stosowana była przemoc seksualna. Kontrolą objęto 

10 całodobowych placówek opiekuńczo-wychowawczych 

prowadzonych przez powiat – miasto Gdynia 

lub realizujących zadania zlecone. Głównym zagadnieniem 

objętym badaniem kontrolnym było przestrzeganie 

praw dziecka określonych w art. 19 ust. 1 

Konwencji o Prawach Dziecka, ze szczególnym 

uwzględnieniem ochrony dziecka przed wykorzystywaniem 

seksualnym, oraz w art. 3 ust. 1 Konwencji 

o Prawach Dziecka, ze szczególnym uwzględnieniem 

najlepszego zabezpieczenia interesów dziecka w przypadku 

stwierdzenia wykorzystywania seksualnego. 

Postępowanie kontrolne realizowane było zgodnie 

z przyjętym programem kontroli i według ustalonego 

planu działania. Celem szczegółowych działań kontrolnych 

było ustalenie, czy w placówkach opiekuńczo-wychowawczych 

przebywają lub przebywały, w okresie 

od 1 stycznia 2007 r. do dnia rozpoczęcia kontroli, 

dzieci wobec których istnieje lub istniało podejrzenie 

stosowania przemocy seksualnej. W wyniku kontroli 

ustalono, że w 8 – na 10 kontrolowanych – placówkach 

w okresie objętym kontrolą przebywały 

dzieci, wobec których doszło do nadużyć na tle seksualnym. 

Tylko w jednej placówce – z ośmiu, w których 

przebywały dzieci, wobec których doszło do nadużyć 

na tle seksualnym – stwierdzono zarówno 

ochronę dziecka przed wykorzystywaniem seksualnym, 

jak i odpowiednie zabezpieczenie najlepszego 

interesu dziecka. Ochronę dziecka przed wykorzystywaniem 

seksualnym (art. 19 ust. 1 Konwencji o Prawach 

Dziecka) stwierdzono jeszcze w 3 placówkach. 

Niestety w 6 placówkach zabezpieczenie interesów 

dziecka (art. 3 ust. 1 Konwencji o Prawach Dziecka) 

uznano za niewystarczające lub częściowe. W jednym 

przypadku nie stwierdzono ochrony dziecka przed 

wykorzystywaniem, ale po powzięciu informacji o możliwych 

nadużyciach zabezpieczono najlepszy interes 

dziecka. 

Jak wynika z przeprowadzonej kontroli, od stycznia 

2007 r. do sierpnia 2009 r., w gdyńskich placówkach 

opiekuńczo-wychowawczych było 9% dzieci mających 

w swojej historii doświadczenie wykorzystywania 

seksualnego lub jego podejrzenie. Liczby te nie 

potwierdzają informacji przekazywanych przez media, 

iż problem ten dotyczy 80% dzieci przebywających 

w gdyńskich placówkach. Wyniki kontroli wskazały, 

że liczba 80% odnosiła się do dzieci z podejrzeniem 

wykorzystywania seksualnego, kierowanych na 

terapie, a nie wszystkich dzieci w placówkach opiekuńczo-wychowawczych. 

Kontrola przeprowadzona przez Wydział Polityki 

Społecznej Urzędu Wojewódzkiego wykazała jedynie 

łączną liczby dzieci (34 wychowanków), które doświadczyły 

molestowania seksualnego bądź w domach 

rodzinnych, co stało się przyczyną umieszczenia 

ich w placówkach, bądź w samych placówkach. 

Uzyskane dane jednak nie pozwalają na jednoznaczną 

ocenę poziomu bezpieczeństwa dziecka przed wykorzystywaniem 

seksualnym w czasie pobytu w placówce 

opiekuńczo-wychowawczej. Dlatego też, zgodnie 

z informacją wojewody pomorskiego, w roku 2010 

omówienie problemu objętego kontrolą z dyrektorami 

placówek opiekuńczo-wychowawczych oraz jego monitorowanie 

stało się zadaniem priorytetowym nadzoru 

pedagogicznego. 



Minister 

Jolanta Fedak 

ministra sportu i turystyki 

na zapytanie posła Kazimierza Moskala 

oraz grupy posłów 

w sprawie realizacji inwestycji 

sportowo-rekreacyjnych, w tym programu 

„Moje boisko – Orlik 2012” na terenie 

powiatu grodzkiego Krosno (5858) 

Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na zapytania 

posła na Sejm RP pana Kazimierza Moskala

235 

oraz grupy posłów przekazane pismem z dnia 8 lutego 

2010 r. (sygn. SPS-024-5858-5861/10, SPS-024- 

-6153-6173/10) w sprawie realizacji inwestycji sportowo-rekreacyjnych, 

w tym programu „Moje boisko – 

Orlik 2012” na terenie powiatów grodzkich: Krosna, 

Tarnobrzegu, Przemyśla, Rzeszowa oraz powiatów: 

bieszczadzkiego, brzozowskiego, dębickiego, jasielskiego, 

przeworskiego, jarosławskiego, kolbuszowskiego, 

ropczycko-sędziszowskiego, krośnieńskiego, rzeszowskiego, 

leskiego, sanockiego, leżajskiego, lubaczowskiego, 

stalowowolskiego, łańcuckiego, strzyżowskiego, 

mieleckiego, tarnobrzeskiego, niżańskiego i przemyskiego 

uprzejmie informuję, co następuje. 

Program „Moje boisko – Orlik 2012” jest istotnym 

punktem strategii rozwoju infrastruktury sportowej 

w Polsce. Stanowi on jeden z ważnych celów działania 

Ministerstwa Sportu i Turystyki i jest inicjatywą 

inwestycyjną, która pozwala szerokiej rzeszy jednostek 

samorządu terytorialnego na terenie całego kraju 

zrealizować atrakcyjne kompleksy boisk sportowych 

z zapleczem przy wsparciu finansowym Ministerstwa 

Sportu i Turystyki i właściwego urzędu 

marszałkowskiego. Możliwość uzyskania dotacji na 

realizację kompleksów „Orlik” stała się dla beneficjentów 

silnie motywującym bodźcem w podejmowaniu 

decyzji o przystąpieniu do wspólnej realizacji 

programu. Realizacja tak ważnych dla środowisk lokalnych 

kompleksów sportowych w znacznej mierze 

przyczynia się do zmniejszenia dystansu, jaki w dziedzinie 

infrastruktury sportowej dzieli Polskę od krajów 

europejskich. Ponadto ciągłe dążenie do równomiernego 

rozmieszczenia kompleksów w poszczególnych 

województwach zapewnia wyrównanie szans 

w dostępie do obiektów sportowych o wysokim poziomie 

sportowym i technologicznym. 

Beneficjenci programu, czyli jednostki samorządu 

terytorialnego, deklarują gotowość do przystąpienia 

do programu, składając zgłoszenia do właściwego 

urzędu marszałkowskiego, w którym stosowną 

uchwałą sejmiku danego województwa zatwierdzane 

są lokalizacje. Ministerstwo Sportu i Turystyki nie 

kwestionuje treści uchwał; urzędy marszałkowskie, 

najlepiej znając potrzeby swoich regionów, dokonują 

zatwierdzenia lokalizacji. 

W odniesieniu do zagadnienia poruszonego w zapytaniu 

informuję, że Ministerstwo Sportu i Turystyki 

nie dysponuje bieżącymi danymi dotyczącymi 

inwestycji realizowanych w latach 1999–2009 na terenie 

ww. powiatów przy współudziale środków Unii 

Europejskiej, budżetu państwa i samorządu województwa. 

O przekazanie tych danych proponuję 

zwrócić się do Podkarpackiego Urzędu Marszałkowskiego. 

Ponieważ obiekty sportowe realizowane są 

przez szerokie rzesze inwestorów, finansowane są 

z różnych źródeł, a zmiany ilościowe tych obiektów 

są dynamiczne, wymieniony urząd jest właściwy do 

posiadania aktualnych danych. Jednocześnie informuję, 

że dotychczas na terenie omawianych powiatów 

oddano do użytkowania siedemdziesiąt kompleksów 

sportowych „Moje boisko – Orlik 2012”. Szczegółowe 

informacje przedstawiono w tabeli poniżej: 

LP 

I i II edycja programu „Moje boisko – Orlik 2012” 

Powiat 

Liczba powstałych 

„Orlików” 

1 bieszczadzki 1 

2 brzozowski 2 

3 dębicki 5 

4 jarosławski 5 

5 jasielski 2 

6 kolbuszowski 2 

7 pow. grodzki Krosno 2 

8 leski 2 

9 lubaczowski 3 

10 mielecki 4 

11 niżański 5 

12 przemyski 2 

13 przeworski 6 

14 ropczycko-sędziszowski 2 

15 pow. grodzki Rzeszów 7 

16 sanocki 3 

17 stalowowolski 4 

18 tarnobrzeski 4 

19 pow. grodzki Przemyśl 1 

20 krośnieński 3 

21 rzeszowski 1 

22 leżajski 1 

23 łańcucki 1 

24 strzyżowski 1 

25 pow. grodzki Tarnobrzeg 1 

Suma 70 

Odnośnie do zagadnień dotyczących przebiegu 

przetargów informuję, że w związku z faktem, iż budowa 

„Orlików” jest współfinansowana ze środków 

budżetowych, procedura udzielenia zamówienia publicznego 

przy wyłanianiu wykonawców musi być 

zgodna z ustawą z dnia 29 stycznia 2004 r. Prawo 

zamówień publicznych (Dz. U. Nr 19, poz. 177, z późn. 

zm.). To beneficjenci programu, czyli jednostki samorządu 

terytorialnego, jako zamawiający, zgodnie z Prawem 

zamówień publicznych rozstrzygają przetargi 

na realizację kompleksów „Orlik” i zawierają umowy 

z firmami wykonawczymi. Ministerstwo nie prowadzi 

statystyk dotyczących przebiegu postępowań 

przetargowych w poszczególnych lokalizacjach, nie 

jest bowiem stroną umów o wykonanie robót zawieranych 

między inwestorami a firmami wykonawczymi. 

Ponadto informuję, że wyniki przetargów publi-

236 

kowane są na stronach internetowych jednostek samorządu 

terytorialnego, co osobom zainteresowanym 

daje możliwość powszechnego śledzenia przebiegu 

i efektów postępowań przetargowych. 

W odniesieniu do zapytania dotyczącego kosztów 

realizacji kompleksów „Moje boisko – Orlik 2012” 

informuję, że Ministerstwo Sportu i Turystyki sporządzi 

kompleksowe zestawienia kosztów po zakończeniu 

procedury rozliczania wszystkich beneficjentów 

II edycji. Biorąc jednak pod uwagę coraz większą 

liczbę firm wykonawczych składających swoje oferty 

w postępowaniach przetargowych i związane z tym 

pozytywne skutki jakościowe i finansowe zwiększonej 

konkurencji, zauważono spadek średniego kosztu 

kompleksu „Orlik”; w roku 2008 kształtował się na 

poziomie 1300,0 tys. zł, a na podstawie dotychczasowego 

oszacowania średni koszt kompleksu zrealizowanego 

w 2009 r. wynosi ok. 1200,0 tys. zł. 

W odpowiedzi na pytania dotyczące sztucznej nawierzchni 

zastosowanej na boiskach, jej producentów, 

cen i certyfikatów uprzejmie informuję, iż Ministerstwo 

Sportu i Turystyki nie dysponuje takimi 

informacjami. Szczegółowe dane w tym zakresie posiadają 

inwestorzy, czyli jednostki samorządu terytorialnego 

realizujące budowę kompleksów sportowych 

w ramach programu „Moje boisko – Orlik 

2012”. Jednocześnie informuję, że parametry sztucznej 

nawierzchni i wymagane certyfikaty muszą być 

zgodne z typową specyfikacją istotnych warunków 

zamówienia, która została opublikowana na stronie 

internetowej www.orlik2012.pl, a w której zawarto 

podstawowe wymagania zapewniające dobrą jakość 

zastosowanych materiałów. 

Kwestia nierównomiernego rozmieszczenia obiektów 

sportowo-rekreacyjnych zarówno na terenie powiatów, 

o których mowa, jak i w odniesieniu do całego 

kraju podlega trosce Ministerstwa Sportu i Turystyki. 

Dlatego też liczne programy inwestycyjne 

wdrożone w ministerstwie, umożliwiające dofinansowanie 

budowy i remontów obiektów sportowych, stanowią 

doskonałe inicjatywy, dzięki którym szerokie 

rzesze inwestorów realizują obiekty sportowe, a w ślad 

za tym różnice w dostępie do obiektów sportowych 

stopniowo się zmniejszają. Program „Moje boisko – 

Orlik 2012” z uwagi na swą powszechność i szybkie 

osiąganie celu rzeczowego jest ideą, która w krótkim 

czasie pozwoli na znaczne zwiększenie dostępności 

społeczeństwa do obiektów sportowych. 

W trakcie dwuletniej już realizacji programu nasuwają 

się różne wnioski i spostrzeżenia. Dlatego też program 

podlega ewaluacji i w ślad za tym każda edycja 

wymaga aktualizacji głównych dokumentów takich jak 

założenia czy też specyfikacji istotnych warunków zamówienia. 

Jednak Ministerstwo Sportu i Turystyki nie 

dostrzega zagrożeń w realizacji programu. 

Z poważaniem 


Minister 

Adam Giersz 








powiatu grodzkiego Tarnobrzeg (5859) 

Patrz odpowiedź na zapytanie nr 5858 str. 234. 








powiatu grodzkiego Przemyśl (5860) 









powiatu grodzkiego Rzeszów (5861) 









powiatu bieszczadzkiego (w gminach Ustrzyki 

Dolne, Czarna, Lutowiska) (6153) 

Patrz odpowiedź na zapytanie nr 5858 str. 234.

237 








powiatu brzozowskiego (w gminach Brzozów, 

Domaradz, Dydnia, Haczów, 

Jasienica Rosielna, Nozdrzec) (6154) 








„Moje boisko – Orlik 2012” na terenie powiatu 

dębickiego (w gminach Brzostek, Pilzno, 

Czarna, Dębica, Jodłowa, Żyraków) (6155) 









jarosławskiego (w gminach Chłopice, Jarosław, 

Laszki, Pawłosiów, Pruchnik, Radymno, 

Rokietnica, Roźwienica, Wiązownica) (6158) 









kolbuszowskiego (w gminach Kolbuszowa, 

Cmolas, Dzikowiec, Majdan Królewski, 

Niwiska, Raniżów) (6159) 









jasielskiego (w gminach Brzyska, Dębowiec, 

Jasło, Krempna, Nowy Żmigród, Osiek 

Jasielski, Skołyszyn, Tarnowiec, Kołaczyce) 

(6156) 









przeworskiego (w gminach Adamówka, Gać, 

Jawornik Polski, Przeworsk, Tryńcza, 

Zarzecze, Kańczuga, Sieniawa) (6157) 









ropczycko-sędziszowskiego (w gminach 

Ropczyce, Sędziszów Małopolski, Iwierzyce, 

Ostrów, Wielopole Skrzyńskie) (6160) 









krośnieńskiego (w gminach Dukla, 

Iwonicz-Zdrój, Jedlicze, Rymanów, Chorkówka, 

Jaśliska, Korczyna, Krościenko Wyżne, Miejsce 

Piastowe, Wojaszówka) (6161) 


238 








rzeszowskiego (w gminach Błażowa, 

Boguchwała, Głogów Małopolski, 

Sokołów Małopolski, Tyczyn, Chmielnik, 

Dynów, Hyżne, Kamień, Krasne, Lubenia, 

Świlcza, Trzebownisko) (6162) 









leskiego (w gminach Lesko, Baligród, Cisna, 

Olszanica, Solina) (6163) 









lubaczowskiego (w gminach Cieszanów, Narol, 

Oleszyce, Horyniec-Zdrój, Lubaczów, Stary 

Dzików, Wielkie Oczy) (6166) 









stalowowolskiego (w gminach Stalowa Wola, 

Bojanów, Pysznica, Radomyśl nad Sanem, 

Zaklików, Zaleszany) (6167) 









sanockiego (w gminach Besko, Bukowsko, 

Komańcza, Sanok, Tyrawa Wołoska, Zarszyn, 

Zagórz) (6164) 









leżajskiego (w gminach Nowa Sarzyna, 

Grodzisko Dolne, Kuryłówka, Leżajsk) (6165) 









łańcuckiego (w gminach Białobrzegi, Czarna, 

Łańcut, Markowa, Rakszawa, Żołynia) (6168) 









strzyżowskiego (w gminach Czudec, Frysztak, 

Niebylec, Wiśniowa, Strzyżów) (6169) 


239 








mieleckiego (w gminach Radomyśl Wielki, 

Borowa, Czermin, Gawłuszowice, Mielec, 

Padew Narodowa, Przecław, Tuszów Narodowy, 

Wadowice Górne) (6170) 









tarnobrzeskiego (w gminach 

Baranów Sandomierski, Nowa Dęba, Gorzyce, 

Grębów) (6171) 









powiatu niżańskiego (w gminach Nisko, 

Rudnik nad Sanem, Ulanów, Harasiuki, 

Jarocin, Jeżowe, Krzeszów) (6172) 








„Moje boisko - Orlik 2012” na terenie powiatu 

przemyskiego (w gminach Bircza, Dubiecko, 

Fredropol, Krasiczyn, Krzywcza, Medyka, Orły, 

Przemyśl, Stubno, Żurawica) (6173) 



podsekretarza stanu 

w Ministerstwie Infrastruktury 

- z upoważnienia ministra - 

na zapytanie poseł Magdaleny Gąsior-Marek 

w sprawie inwestycji Izby Skarbowej 

w Lublinie (6280) 

Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na zapytanie 

pani Magdaleny Gąsior-Marek, posłanki na 

Sejm RP, przesłane przy piśmie marszałka Sejmu 

z 8 lutego 2010 r., znak: SPS-024-6280/10, w sprawie 

inwestycji Izby Skarbowej przy al. Smorawińskiego 

w Lublinie uprzejmie informuję i wyjaśniam. 

Z informacji udzielonych przez lubelskiego wojewódzkiego 

inspektora nadzoru budowlanego za pośrednictwem 

Głównego Urzędu Nadzoru Budowlanego 

wynika, że zagadnienie ilości i usytuowania 

miejsc postojowych przedmiotowej inwestycji zostało 

rozstrzygnięte w przyjętych rozwiązaniach projektowych 

zatwierdzonych prawomocną decyzją o pozwoleniu 

na budowę z dnia 16.02.2005 r., nr 68/120, 

znak: AAB.II.EB.7353/24/05. Przed wydaniem tego 

pozwolenia na budowę prezydent miasta Lublina, po 

otrzymaniu upoważnienia ministra infrastruktury, 

postanowieniem z dnia 14.10.2004 r., znak: AAB. 

II.EB.7353/950/04, udzielił zgody na odstępstwo od 

wymogów § 19 ust. 2 i § 68 ust. 1 rozporządzenia 

ministra infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. 

w sprawie warunków technicznych, jakim powinny 

odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. z 2002 r. 

Nr 75, poz. 690, z późn. zm.), umożliwiające wykonanie 

w projektowanym budynku Izby Skarbowej i Urzędu 

Skarbowego schodów wewnętrznych ze stopniami 

o wysokości 0.175 m oraz miejsc postojowych dla samochodów 

osobowych na działkach nr ewid. 216/3 

i 216/4 w odległości 6,50 m od granicy z sąsiednią 

działką budowlaną przy al. Smorawińskiego w Lublinie. 

Spółdzielnia Mieszkaniowa „Czechów” w Lublinie 

pismem z dnia 28.05.2009 r., znak: ET/875/09, wystąpiła 

do PINB miasta Lublin o przeprowadzenie 

kontroli budowy w związku z interwencjami mieszkańców 

obawiających się możliwości wystąpienia katastrofy 

budowlanej w istniejących budynkach wielorodzinnych 

w czasie realizacji przedmiotowej inwestycji. 

Upoważnieni pracownicy PINB miasta Lublin 

przeprowadzili w dniu 29.05.2009 r. kontrolę terenu 

i obiektów usytuowanych w sąsiedztwie prowadzonej 

budowy. W czasie kontroli nie stwierdzono stanu zagrożenia 

życia lub zdrowia. 

Po ponownym piśmie Spółdzielni Mieszkaniowej 

„Czechów” z dnia 29.06.2009 r., znak: ET/1038/09, 

skierowanym do PINB miasta Lublin o kontrolę budowy 

w związku z obawami mieszkańców okolicznych 

budynków o własne bezpieczeństwo w dniu 

03.07.2009 r. pracownicy organu nadzoru budowlanego 

przeprowadzili kontrolę budowy. W jej wyniku

240 

ustalono, że na budowie prowadzona jest stała kontrola 

geodezyjna pod względem badania pionowości 

ścian i odchyleń budynków wielorodzinnych przy 

ul. Młodej Polski w Lublinie. Ponadto wykonawca 

budowy opracował i dostarczył do PINB miasta Lublin 

ekspertyzę techniczną wpływu realizacji obiektów 

Izby Skarbowej i Urzędu Skarbowego jako obiektów 

głęboko posadowionych na przemieszczenie podłoża 

gruntowego wokół placu budowy i na infrastrukturę 

oraz obiekty Spółdzielni Mieszkaniowej „Czechów”. 

W dniu 05.08.2009 r. inspektorzy PINB miasta 

Lublin ponownie dokonali kontroli budowy ustalającej 

stan zaawansowania robót. Ponieważ inwestycja 

jest w fazie realizacji i nie została do chwili 

obecnej zakończona, a teren nie został ostatecznie 

zagospodarowany i uporządkowany, PINB miasta 

Lublin nie jest w stanie stwierdzić zgodności lokalizacji 

miejsc postojowych z warunkami pozwolenia na 

budowę. 

Dodatkowo należy zaznaczyć, że w sprawie zgodności 

z prawem wydanego dla przedmiotowej inwestycji 

pozwolenia na budowę obecnie prowadzone są 

przed organami administracji nadzwyczajne postępowania 

administracyjne. Pismem z dnia 23.04.2009 r. 

Spółdzielnia Mieszkaniowa „Czechów” wystąpiła do 

PINB miasta Lublin o wszczęcie postępowania dotyczącego 

zbadania zgodności z prawem decyzji z dnia 

10.07.2001 r., znak: AAB.I.I.7331/93/2001, o ustaleniu 

warunków zabudowy oraz decyzji z dnia 16 lutego 

2005 r., znak: AAB.II.EB.7353/24/05, o pozwoleniu 

na budowę ww. inwestycji. PINB miasta Lublin 

postanowieniem z dnia 15.05.2009 r., znak: PNB. 

IO.II.2/602/12/28763/09, na podstawie art. 66 K.p.a., 

zawiadomił wnioskodawcę o możliwości wniesienia 

podania dotyczącego zbadania zgodności z prawem 

ww. decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania 

terenu do samorządowego Kolegium Odwoławczego 

w Lublinie, natomiast w kwestii zbadania 

zgodności z prawem ww. decyzji o pozwoleniu na budowę 

do wojewody lubelskiego. Po rozpatrzeniu zażalenia 

Spółdzielni Mieszkaniowej „Czechów” na ww. 

postanowienie PINB miasta Lublin z dnia 15.05.2009 r. 

lubelski wojewódzki inspektor nadzoru budowlanego 

postanowieniem ostatecznym z dnia 29.06.2009 r., 

znak: WINB.ZOA.4070/VII-33/09, utrzymał je w mocy. 

Rozstrzygnięcie nie zostało zaskarżone przez żadną 

ze stron do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego 

w Lublinie. 

Następnie w związku z wnioskiem pana J. R., 

pani E. R., pani G. C., pani E. T., pana A. T., pana B. 

H., pana W. S., pana K. R., pani B. K., pana S. K., 

pani K. K., pana A. K., pana Z. K., pani H. L. i pani 

B. C. wojewoda lubelski wszczął postępowanie w sprawie 

stwierdzenia nieważności decyzji prezydenta 

miasta Lublina z dnia 16 lutego 2005 r., o czym zawiadomił 

strony pismem z dnia 15.09.2009 r., znak: 

IF.I.1G/7119/1-101a/09. Decyzją z dnia 23.10.2009 r., 

znak: IF.I.1G/7119/1-101a/09, wojewoda lubelski 

umorzył, wszczęte na wniosek pana J. R., postępowanie 

nadzwyczajne oraz odmówił, po rozpatrzeniu 

wniosku dotyczącego pozostałych wnioskodawców, 

stwierdzenia nieważności ww. decyzji o pozwoleniu 

na budowę. 

W wyniku rozpatrzenia odwołań od przedmiotowego 

rozstrzygnięcia decyzją z dnia 26.02.2010 r., 

znak: DOA/ORZ/711/1803/09/10 LWA, główny inspektor 

nadzoru budowlanego uchylił zaskarżoną 

decyzję wojewody lubelskiego z dnia 23.10.2009 r. 

i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia przez 

organ pierwszej instancji. Uznano, że rozstrzygnięcie 

wojewody lubelskiego umarzające jako bezprzedmiotowe 

postępowanie administracyjne z wniosku pana 

J. R. z powodu jego śmierci jest przedwczesne. Z treści 

art. 30 § 4 K.p.a. wynika w sposób jednoznaczny, 

że w sprawach dotyczących praw zbywalnych lub 

dziedzicznych w razie zbycia prawa lub śmierci strony 

w toku postępowania na miejsce dotychczasowej 

wstępują jej następcy prawni. Organ powinien więc 

zawiadomić o toczącym się postępowaniu spadkobierców 

zmarłej strony, a gdyby to było niemożliwe, zawiesić 

postępowanie. Nie powinien zaś w zaistniałej 

sytuacji umarzać postępowania. Postępowanie nieważnościowe 

mogłoby ulec umorzeniu jako bezprzedmiotowe, 

gdyby wniosek o stwierdzenie nieważności 

dotyczył praw niezbywalnych. 

W rezultacie decyzji głównego inspektora nadzoru 

budowlanego organ wojewódzki został zobowiązany 

do ponownego przeprowadzenia postępowania 

wyjaśniającego w znacznej części i zależnie od poczynionych 

ustaleń podjęcia stosownego rozstrzygnięcia 

w zakresie zgodności z prawem decyzji o pozwoleniu 

na budowę z dnia 16.02.2005 r. nr 68/120, znak: 

AAB.II.EB.7353/24/05. 





Olgierd Dziekoński 




na zapytanie posła Krzysztofa Lipca 

w sprawie przywrócenia drogi dojazdowej 

do łąk i pól w obrębie ewidencyjnym Tarczek 

dla mieszkańców sołectwa Świętomarz 

w gm. Pawłów, w woj. świętokrzyskim (6304) 

Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do 

zapytania pana posła Krzysztofa Lipca z dnia 29 

stycznia 2010 r., przekazanego przy piśmie z dnia 12 

marca 2010 r., znak: SPS-024-6304/10, w sprawie 

przywrócenia drogi dojazdowej do łąk i pól dla mieszkańców 

sołectwa Świętomarz w gm. Pawłów, uprzejmie 

przedstawiam następujące wyjaśnienia.

241 

Zgodnie z ustawą z dnia 21 marca 1985 r. o drogach 

publicznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 19, poz. 115, z późn. 

zm.) drogi dzielimy na drogi publiczne i drogi wewnętrzne. 

Zaliczenie do dróg publicznych w zależności 

od kategorii drogi następuje albo w drodze rozporządzenia 

(drogi krajowe), albo w drodze uchwały 

sejmiku wojewódzkiego (drogi wojewódzkie), rady 

powiatu (drogi powiatowe) lub rady gminy (drogi 

gminne). Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, 

iż opisany problem dotyczy drogi wewnętrznej. 

Zgodnie bowiem z art. 8 ww. ustawy drogami wewnętrznymi 

są drogi niezaliczone do żadnej kategorii 

dróg publicznych, a w szczególności drogi: 

— w osiedlach mieszkaniowych, 

— dojazdowe do gruntów rolnych i leśnych, 

— dojazdowe do obiektów użytkowanych przez 

przedsiębiorców, 

— place przed dworcami kolejowymi, autobusowymi 

i portami, 

— pętle autobusowe. 

Ponadto należy wskazać, że budowa, przebudowa, 

remont, utrzymanie, ochrona i oznakowanie dróg 

wewnętrznych oraz zarządzanie nimi należy do zarządcy 

terenu, na którym jest zlokalizowana droga, 

a w przypadku jego braku – do właściciela tego terenu. 

Powyższe oznacza, iż wskazane drogi dojazdowe 

do łąk i pól w gm. Pawłów są drogami wewnętrznymi 

i minister infrastruktury nie ma żadnych uprawnień 

do podejmowania działań w sprawach tych dróg, jak 

również nie może wpływać na decyzje podejmowane 

przez organy jednostki samorządu terytorialnego 

w sprawach dotyczących ich mienia. 

Jednocześnie wyjaśniam, iż z ustawy o drogach 

publicznych wynika, że gminne drogi publiczne stanowią 

własność gminy (art. 2a ust. 2). Przedmiotowa 

ustawa nie zawiera natomiast analogicznej regulacji 

odnoszącej się do dróg wewnętrznych. A zatem należy 

stwierdzić, że drogi te mogą stanowić własność 

zarówno gminy jako jednostki samorządu terytorialnego, 

jak i innych podmiotów. W podobnej sprawie 

wypowiedział się także Wojewódzki Sąd Administracyjny 

w Warszawie, który w wyroku z dnia 4 marca 

2005 r., sygn. akt IV SA 3935/2003, stwierdził, że 

zarządzanie drogami wewnętrznymi należy do zarządcy 

terenu, którym nie musi być gmina czy inny 

podmiot samorządu ani też organ administracji rządowej. 

Zatem w przeciwieństwie do dróg publicznych 

drogi wewnętrzne mogą stanowić własność gminy, 

ale nie muszą. 

Mając na uwadze powyższe, wyjaśniam, iż w przedmiotowej 

sprawie należałoby przede wszystkim jednoznacznie 

wyjaśnić kwestię związaną ze statusem 

prawnym nieruchomości. Ponadto należy zauważyć, 

iż zgodnie z art. 229 pkt 3 K.p.a. organem właściwym 

do rozpatrzenia skargi na działalność wójta jest rada 

gminy. 

Z poważaniem 



Radosław Stępień 



w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi 


na zapytanie posła Krzysztofa Lipca 

w sprawie przywrócenia drogi dojazdowej 

do łąk i pól w obrębie ewidencyjnym Tarczek 

dla mieszkańców sołectwa Świętomarz 

w gm. Pawłów, w woj. świętokrzyskim (6304) 

Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na 

zapytanie pana posła na Sejm RP Krzysztofa Lipca, 

z dnia 29 stycznia 2010 r., w sprawie przywrócenia 

drogi dojazdowej do łąk i pól w obrębie ewidencyjnym 

Tarczek dla mieszkańców sołectwa Świętomarz 

w gm. Pawłów w woj. świętokrzyskim, uprzejmie informuję, 

co następuje. 

Z treści wystąpienia wynika, że sporna nieruchomość 

stanowi obecnie przedmiot postępowania administracyjnego, 

a decyzją z dnia 14 października 

2009 r. wójt gminy Pawłów orzekł, iż nieruchomość 

ta stanowi mienie gminne. Następnie zaś w wyniku 

zakwestionowania decyzji wójta przez Samorządowe 

Kolegium Odwoławcze w Kielcach sprawa została 

przekazana do ponownego rozpatrzenia. 

Mając powyższe na uwadze, należy wskazać na 

art. 17 pkt 1 Kodeksu postępowania administracyjnego, 

zgodnie z którym organami wyższego stopnia 

w stosunku do organów jednostek samorządu terytorialnego 

są samorządowe kolegia odwoławcze, chyba 

że ustawy szczególne stanowią inaczej. Przepisy 

art. 17 K.p.a. określają właściwość instancyjną organów 

administracji – wskazują na organy właściwe do 

rozpatrywania odwołań od decyzji organów pierwszej 

instancji (chyba że przepisy szczególne dla pewnych 

spraw ustanawiają szczególny organ odwoławczy). 

Zatem każda sprawa administracyjna jest rozpoznawana 

i rozstrzygana przez określone w Kodeksie postępowania 

administracyjnego konkretne organy 

pierwszej i drugiej instancji (na żądanie zainteresowanej 

strony). Minister rolnictwa i rozwoju wsi nie 

nadzoruje ani też nie posiada innych kompetencji pozwalających 

na ingerencję w działanie organów samorządu 


Decyzje organów administracji podlegają kontroli 

(na zasadach określonych w ustawie z dnia 30 

sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami 

administracyjnymi, Dz. U. Nr 153, poz. 1270, ze zm.) 

sądów administracyjnych z punktu widzenia ich 

zgodności z prawem – zarówno materialnym, na podstawie 

którego zostały podjęte, jak i proceduralnym, 

określającym tryb, w jakim zostały wydane. Kontrola 

działalności administracji publicznej przez sądy 

administracyjne obejmuje m.in. orzekanie w sprawach 

skarg na decyzje administracyjne (art. 3 § 2 pkt 1 

ustawy). 

Mając powyższe na uwadze, należy wskazać, iż 

brak jest prawnych podstaw do ingerencji ministra

242 

rolnictwa i rozwoju wsi w tok postępowania prowadzonego 

w przedmiotowej sprawie przez powołane do 

tego, na mocy przepisów ustawowych, ww. organy 

(administracyjne i sądowe). Oznacza to, iż podjęte 

przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Kielcach, 

w omawianej sprawie, rozstrzygnięcie nie może 

stanowić przedmiotu oceny ministra rolnictwa i rozwoju 

wsi. Prawidłowość tego rozstrzygnięcia może 

być natomiast kwestionowana w postępowaniu sądowoadministracyjnym 

na zasadach i w trybie powołanej 

wyżej ustawy. 

Z poważaniem 




Marian Zalewski 


w Ministerstwie Środowiska 


na zapytanie posła Czesława Hoca 

w sprawie szkodliwości i uciążliwości 

przemysłowej hodowli trzody chlewnej we wsi 

Świerczyna oraz niezrozumiałej zgody 

władz starostwa drawskiego na budowę 

zbiornika mogącego stworzyć zagrożenie 

epidemiologiczne i zdrowotne (6318) 

Odpowiadając na pismo z dnia 17 lutego 2010 r., 

znak: SPS-024-6318/10, przekazujące zapytanie posła 

Czesława Hoca w sprawie lokalizacji, szkodliwości 

i uciążliwości hodowli trzody chlewnej w miejscowości 

Świerczyna, przedstawiam poniżej stosowne informacje. 

Na wstępie należy podkreślić, że postępowanie 

w sprawie wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach 

zgody na realizację przedsięwzięcia 

polegającego na budowie zakrytego zbiornika na gnojowicę 

o poj. 540 m 3 oraz płyty obornikowej o pow. 

200 m 2 wraz ze zbiornikiem na gnojówkę o poj. 20 m 3 

w miejscowości Świerczyna zostało wszczęte w styczniu 

2008 r., a więc na podstawie przepisów obowiązującej 

wówczas ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. 

Prawo ochrony środowiska (Dz. U. Nr 129, poz. 902, 

ze zm.). Zgodnie z art. 46 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy 

przedsięwzięcia mogące znacząco oddziaływać na 

środowisko przed ich realizacją wymagają uzyskania 

decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach zgody 

na realizację przedsięwzięcia. 

W przypadku przedsięwzięć wymienionych w § 2 

rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 

2004 r. w sprawie określenia rodzajów przedsięwzięć 

mogących znacząco oddziaływać na środowisko oraz 

szczegółowych uwarunkowań związanych z kwalifikowaniem 

przedsięwzięcia do sporządzenia raportu 

o oddziaływaniu na środowisko (Dz. U. Nr 257, 

poz. 2573, ze zm.) przed wydaniem decyzji o środowiskowych 

uwarunkowaniach obligatoryjnie sporządzany 

był raport oddziaływania na środowisko, w którym 

przedstawiany był w sposób szczegółowy zakres 

i sposób oddziaływania danego przedsięwzięcia na 

poszczególne elementy środowiska, w tym na zdrowie 

ludzkie, przy uwzględnieniu przyjętych przez inwestora 

rozwiązań: lokalizacyjnych, projektowych, 

technologicznych i technicznych (zakres informacji, 

które powinny się znaleźć w raporcie, został określony 

w art. 52 ww. ustawy). W przypadku przedsięwzięć 

wymienionych w § 3 ww. rozporządzenia obowiązek 

sporządzenia raportu oddziaływania na środowisko 

mógł być nałożony przez organ właściwy do 

wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach, 

jeżeli po uzyskaniu opinii organu ochrony środowiska 

i inspekcji sanitarnej oraz po przeanalizowaniu 

charakterystyki przedsięwzięcia pod kątem 

uwarunkowań podanych w § 4 i 5 wspomnianego rozporządzenia, 

stwierdził taką potrzebę. 

Jednym z kluczowych elementów postępowania 

w sprawie oceny oddziaływania na środowisko jest 

weryfikacja wspomnianego raportu, w tym również 

jego obowiązkowej części, którą stanowi przedstawienie 

wariantów planowanego przedsięwzięcia i ich 

wpływu na środowisko, w tym wariantu polegającego 

na niepodejmowaniu przedsięwzięcia oraz wariantu 

najkorzystniejszego dla środowiska. Wariantowanie 

przedsięwzięcia powinno odnosić się do wszelkich 

jego cech, w tym również do rozwiązań technicznych, 

które mogą mieć wpływ na wielkość i zasięg jego oddziaływania. 

Należy przy tym zaznaczyć, iż proponowane 

przez inwestora warunki technologiczne, jak 

i techniczne powinny zapewniać utrzymanie standardów 

środowiska co najmniej na poziomie ustanowionych 

norm. 

Należy też pamiętać, że zgodnie z art. 51 ust. 1 

ustawy z dnia 18 lipca 2001 r. Prawo wodne (Dz. U. 

Nr 239, poz. 2019, ze zm.) w celu zapewnienia odpowiedniej 

jakości wody ujmowanej do zaopatrzenia 

ludności w wodę przeznaczoną do spożycia oraz zaopatrzenia 

zakładów wymagających wody wysokiej 

jakości, a także ze względu na ochronę zasobów wodnych 

mogą być ustanawiane strefy ochronne składające 

się z terenu ochrony bezpośredniej i pośredniej 

ujęć wody. Na terenach ochrony pośredniej może być 

zabronione lub ograniczone wykonywanie robót oraz 

innych czynności powodujących zmniejszenie przydatności 

ujmowanej wody lub wydajności ujęcia, m.in. 

lokalizowanie zakładów przemysłowych oraz ferm 

chowu lub hodowli zwierząt – art. 54 ust. 1 pkt 7 ww. 

ustawy. Strefę ochronną ustanawia, w drodze aktu 

prawa miejscowego, dyrektor regionalnego zarządu 

gospodarki wodnej, wskazując zakazy, nakazy, ograniczenia 

oraz obszary, na których one obowiązują. 

Odnosząc się do pierwszego z postawionych pytań, 

należy stwierdzić, że w świetle wyjaśnień przed-

243 

stawionych przez organy uczestniczące w postępowaniu 

w sprawie wydania decyzji o środowiskowych 

uwarunkowaniach zgody na realizację przedsięwzięcia, 

jak również z przesłanej dokumentacji wynika, 

że dla przedmiotowej inwestycji nie została do tej 

pory wydana ww. decyzja. Natomiast wydane zostały 

uzgodnienia i opinie właściwych organów. Podstawowym 

materiałem dowodowym, na podstawie którego 

organy wydały pozytywne opinie i uzgodnienia, 

był raport oddziaływania na środowisko. Przedstawione 

w tym dokumencie fakty wskazywały, że przedmiotowa 

inwestycja, przy zachowaniu odpowiednich 

uwarunkowań oraz wykorzystaniu podczas realizacji 

i użytkowania przedstawionych w raporcie rozwiązań 

technicznych, pozwoli na uregulowanie gospodarki 

ściekowej w analizowanym gospodarstwie, jak 

również zminimalizuje uciążliwości dla środowiska 

związane z hodowlą trzody chlewnej. 

Zdaniem organów opiniujących posadowienie 

zbiornika na działce nr ewid. 258/8 w odległości 50 

m od ujęcia wody pitnej nie będzie miało wpływu na 

zwiększenie ryzyka zanieczyszczenia tego ujęcia. 

Podstawą do takiego twierdzenia było m.in. przeprowadzone 

przez inwestora badanie geologiczne, które 

nie wykazało niestabilności gruntu w planowanej lokalizacji 

zbiornika, która ewentualnie mogłaby skutkować 

powstaniem pęknięć zbiornika, a w konsekwencji 

jego rozszczelnieniem. Nie bez znaczenia jest 

również fakt, że opinia wydana przez państwowego 

powiatowego inspektora sanitarnego została zaskarżona, 

jednakże zarówno państwowy wojewódzki inspektor 

sanitarny, jak i wojewódzki sąd administracyjny 

podtrzymali zaskarżoną opinię, stwierdzając 

jej poprawność formalną oraz merytoryczną. 

W związku z wnioskiem wójta gminy Wierzchowo 

o ponowną opinię do raportu o oddziaływaniu na środowisko 

przedmiotowego przedsięwzięcia ze względu 

na zebrany nowy materiał dowodowy państwowy powiatowy 

inspektor sanitarny dnia 26 lutego 2010 r. 

zaopiniował pozytywnie planowane przedsięwzięcie. 

Zgodnie z art. 53 ustawy Prawo ochrony środowiska 

niezbędne było zapewnienie udziału społeczeństwa 

w przedmiotowym postępowaniu, ponieważ w ramach 

niego sporządzany był raport o oddziaływaniu 

przedsięwzięcia na środowisko. W myśl art. 56 ust. 1 

pkt 3 ustawy Prawo ochrony środowiska organ wydający 

wspomnianą decyzję będzie musiał uwzględnić 

w niej wyniki przeprowadzonego postępowania 

z udziałem społeczeństwa, a informacje o sposobie 

wykorzystania zgłoszonych uwag i wniosków powinny 

znaleźć się w uzasadnieniu decyzji. Ponadto należy 

zaznaczyć, że w przypadku gdy strona postępowania 

w sprawie wydania decyzji o środowiskowych 

uwarunkowaniach będzie niezadowolona z wydanej 

decyzji, może w ciągu 14 dni od jej wydania wnieść 

odwołanie do właściwego organu odwoławczego za 

pośrednictwem organu, który wydał decyzję – 

art. 129 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks 

postępowania administracyjnego (Dz. U. Nr 98, 

poz. 1071, ze zm.). 

Odpowiadając na drugie z postawionych pytań, 

informuję, że wójt gminy Wierzchowa w piśmie skierowanym 

do generalnego dyrektora ochrony środowiska 

z dnia 4 marca 2010 r., znak: OŚ.7625-1-1/4/10, 

stwierdził, iż w związku z brakiem opinii państwowego 

powiatowego inspektora sanitarnego wydanie 

decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach zgody 

na realizację przedsięwzięcia nie było do tej pory 

możliwe. Ponadto podkreśla on, że nie może być 

mowy o „cichym” przyzwoleniu władz gminy na realizację 

omawianego zamierzenia inwestycyjnego, 

albowiem w świetle obowiązującego prawa do czasu 

wydania opinii przez organ inspekcji sanitarnej wójt 

nie ma możliwości zajęcia stanowiska, gdyż czyni to 

poprzez wydanie decyzji administracyjnej, a ustosunkowanie 

się do wniosków i uwag oraz postulatów 

mieszkańców nastąpi w uzasadnieniu decyzji o środowiskowych 


przedsięwzięcia. 

Minimalizacja ewentualnych uciążliwości dla 

mieszkańców miejscowości Świerczyna powodowanych 

przez hodowlę trzody chlewnej oraz zabezpieczenie 

środowiska przed ewentualnym negatywnym 

wpływem powinny odbywać się poprzez spełnienie 

przez inwestora wszelkich wymogów wskazanych 

w szeregu ustaw i aktach wykonawczych do tychże 

ustaw dotyczących tego rodzaju działalności gospodarczej, 

przy jednoczesnym wykorzystaniu najlepszych 

dostępnych rozwiązań technicznych i technologicznych. 

Stopień uciążliwości oraz poziom i rodzaje 

zagrożeń wynikających z realizacji przedmiotowego 

zamierzenia inwestycyjnego powinny zostać zidentyfikowane 

podczas oceny oddziaływania na środowisko 

i przedstawione w raporcie o oddziaływaniu 

na środowisko. Organ właściwy do wydania decyzji 

o środowiskowych uwarunkowaniach zgody na realizację 

przedsięwzięcia, na podstawie materiału dowodowego, 

winien w ww. decyzji określić warunki, których 

spełnienie zagwarantuje, iż realizacja przedsięwzięcia 

nie będzie znacząco oddziaływać na środowisko 

oraz zdrowie i życie ludzkie. Warto też zaznaczyć, 

że organ, jeśli uzna to za uzasadnione, może nałożyć 

na inwestora obowiązek wykonania analizy porealizacyjnej, 

określić jej zakres i termin przedstawienia. 

W analizie porealizacyjnej, o której mowa w art. 56 

ust. 4 pkt 2 ww. ustawy, dokonuje się porównania 

ustaleń zawartych w raporcie o oddziaływaniu przedsięwzięcia 

na środowisko i w decyzji o środowiskowych 

uwarunkowaniach z rzeczywistym oddziaływaniem 

przedsięwzięcia na środowisko i działaniami 

podjętymi w celu jego ograniczenia. 



Bernard Błaszczyk

244 



w Ministerstwie Sprawiedliwości 


na zapytanie posła Jarosława Matwiejuka 

w sprawie udzielania pomocy przez sądy 

powszechne sądom kościelnym m.in. 

w uznawaniu małżeństwa za nieważne (6452) 

Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pismo 

pana Jarosława Matwiejuka, posła na Sejm RP, 

z dnia 17 lutego 2010 r., przedstawione w dniu 2 marca 

2010 r. przez pana Krzysztofa Putrę, wicemarszałka 

Sejmu, w trybie art. 195 ust. 1 Regulaminu Sejmu 

Rzeczypospolitej Polskiej jako zapytanie poselskie 

dotyczące udzielania pomocy przez sądy powszechne 

sądom kościelnym m.in. w uznawaniu małżeństwa 

za nieważne, uprzejmie wyjaśniam. 

Wyrażony przez ministra sprawiedliwości, w odpowiedzi 

z dnia 17 września 2009 r. na interpelację 

pana posła na Sejm RP Tomasza Kamińskiego, pogląd 

w kwestii udzielania pomocy prawnej odnosił się 

również do niedookreślonego pojęcia „organów orzekających”, 

w tym do sądów innych kościołów i związków 

wyznaniowych poza sądami kościelnymi i związkami 

Kościoła katolickiego. 

Jest to oczywista konsekwencja normy konstytucyjnej 

zawartej w art. 25 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej 

Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r., z której 

wynika nakaz jednakowego traktowania, w zakresie 

przyznawania uprawnień i obciążania obowiązkami, 

wszystkich kościołów i związków wyznaniowych. Poszanowanie 

przez państwo ich autonomii i wzajemnej 

niezależności, o jakich mowa w art. 25 ust. 3 Konstytucji 

RP, nie zwalnia przy tym od realizacji zawartego 

w tym przepisie obowiązku współdziałania państwa 

ze związkami wyznaniowymi dla dobra człowieka 

i dobra wspólnego. 

Uprzejmie informuję nadto, iż wynikająca z przedstawionej 

interpretacji możliwość stosowania pomocy 

prawnej w opisanym zakresie nie spowoduje w żadnym 

razie opóźnień w pracy wymiaru sprawiedliwości, 

albowiem – jak wskazuje praktyka – sądy kościelne 

sporadycznie korzystają z możliwości zwracania 

się do ministra sprawiedliwości o skierowanie do 

sądu powszechnego wniosku w przedmiocie czynności 

dowodowych objętych postępowaniem cywilnym. 

W ostatnich kilku latach odnotowano tylko jeden 

tego rodzaju wniosek sądu kościelnego, który dotyczył 

dowodu z opinii biegłego lekarza. 

Nadmieniam również, że działania sądu powszechnego 

w tym zakresie nie dotyczą sfery jego 

władzy jurysdykcyjnej, lecz stanowią jedynie prostą 

pomoc, umożliwiającą innym organom orzekającym 

dokonanie ustaleń faktycznych w ramach obowiązującego 

porządku prawnego. 

Przepraszając za opóźnienie w udzieleniu odpowiedzi, 

wyrażam jednocześnie przekonanie, że wyjaśnia 

ona wątpliwości w powyższych kwestiach, sygnalizowane 

w zapytaniu pana posła Jarosława Matwiejuka 

z dnia 17 lutego 2010 r. 

Z poważaniem 




Jacek Czaja 

sekretarza stanu w Ministerstwie Finansów 


na zapytanie posła Henryka Kowalczyka 

w sprawie powstałego zadłużenia Powiatowego 

Urzędu Pracy w Garwolinie wobec ZUS 

z tytułu składek na ubezpieczenie zdrowotne 

osób bezrobotnych bez prawa do zasiłku (6456) 

Szanowny Panie Marszałku! W związku z przesłanym, 

przy piśmie z dnia 26 lutego 2010 r., nr SPS- 

-024-6456/10, zapytaniem pana posła Henryka Kowalczyka 

w sprawie zadłużenia za lata 1999–2004 

Powiatowego Urzędu Pracy w Garwolinie wobec Zakładu 

Ubezpieczeń Społecznych z tytułu składek na 

ubezpieczenie zdrowotne osób bezrobotnych bez prawa 

do zasiłku uprzejmie proszę o przyjęcie następujących 

wyjaśnień: 

Z informacji uzyskanej w Mazowieckim Urzędzie 

Wojewódzkim wynika, że w sprawozdaniach o stanie 

zaległości wojewody mazowieckiego wobec starostw 

(gdzie są pokazywane m.in. zobowiązania z tytułu 

składek na ubezpieczenie zdrowotne) nie występują 

zobowiązania wymagalne. Owszem są zobowiązania 

niewymagalne w postaci składek za grudzień 2009 r. 

płaconych ze środków budżetu 2010, w styczniu nowego 

roku budżetowego. 

Poza tym przy wykonywaniu budżetu państwa 

przyjęta jest zasada dotycząca ciągłości finansowania 

zadań objętych budżetowaniem w ten sposób, że zaległości 

roku poprzedniego regulowane są w ramach 

tych samych podziałek klasyfikacji budżetowej ze 

środków ujętych w budżecie następnego roku. 

Tak więc na dzień udzielenia tej odpowiedzi na 

zapytanie poselskie zarówno wojewodzie mazowieckiemu, 

jak też ministrowi finansów nie są znane 

przypadki wystąpienia jakichkolwiek nieuregulowanych 

dotąd zobowiązań wymagalnych za lata 1999– 

–2004. 

Sądzę, że istnienie takich zaległości byłoby tym 

bardziej zaskakujące dla pana posła – wieloletniego 

członka sejmowej Komisji Finansów Publicznych – 

w sytuacji, gdy minister finansów – w takich wypadkach 

– każdorazowo występował z wnioskiem o pozytywną 

opinię sejmowej komisji właściwej do spraw

245 

budżetu w sprawie utworzenia nowej rezerwy celowej 

z przeznaczeniem na sfinansowanie zobowiązań wymagalnych 

Skarbu Państwa. 

Konkludując, zasygnalizowany w zapytaniu problem 

zdaje się obnażać niedoskonałość organizacyjną 

w realizowaniu zadań publicznych przez kierownictwo 

Powiatowego Urzędu Pracy w Garwolinie. 




Elżbieta Suchocka-Roguska 


ministra obrony narodowej 

na zapytanie posła Stanisława Pięty 

w sprawie umowy najmu lokalu zawartej 

przez MON z gen. Wojciechem Jaruzelskim 

(6459) 

Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na zapytanie 

pana posła Stanisława Pięty w sprawie umowy 

najmu lokalu zawartej przez MON z generałem 

Wojciechem Jaruzelskim (SPS-024-6459/10), uprzejmie 

proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień. 

Udostępnienie pomieszczeń w budynku przy 

Al. Jerozolimskich 97 w Warszawie na potrzeby biura 

byłego prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Wojciecha 

Jaruzelskiego nastąpiło w dniu 20 marca 2004 r. 

na mocy umowy użyczenia nr 8/2004 zawartej między 

Jednostką Wojskową nr 2063 (Oddziałem Zabezpieczenia 

Dowództwa Garnizonu Warszawa) a biurem, 

z terminem obowiązywania do dnia 31 grudnia 

2005 r. – po uprzednim wyrażeniu zgody przez dyrektora 

Departamentu Infrastruktury Ministerstwa 

Obrony Narodowej. 

Następnie w latach 2004 i 2005 zawarto trzy 

aneksy do powyższej umowy: 

— aneks nr 1 z dnia 22 listopada 2004 r. zmieniający 

termin obowiązywania umowy do „chwili przekazania 

Agencji Mienia Wojskowego nie dłużej jednak 

niż na okres do dnia 31 grudnia 2005 r.”; 

— aneks nr 2 z dnia 4 kwietnia 2005 r. aktualizujący 

oznaczenie i powierzchnię przedmiotu najmu; 

— aneks nr 3 z dnia 25 maja 2005 r. zmieniający 

warunki płatności. 

W dniu 7 listopada 2005 r. została zawarta kolejna 

umowa użyczenia nr 14/2005 między wymienioną 

wyżej Jednostką Wojskową nr 2063 a biurem na czas 

określony – do dnia 31 grudnia 2008 r. W dniu 28 

listopada 2005 r. prawa i obowiązki wynikające z tej 

umowy zostały przekazane cesją, przez dowódcę wymienionej 

jednostki wojskowej, na Stołeczny Zarząd 

Infrastruktury w Warszawie. Następnie, umową użyczenia 

nr 94/FIN/2007 zawartą w dniu 5 listopada 

2007 r. między wspomnianym zarządem a Agencją 

Mienia Wojskowego, przedmiotowa nieruchomość została 

przekazana do używania agencji do dnia 31 grudnia 

2009 r. – zgodnie z „Planem przekazywania nieruchomości 

czasowo niewykorzystywanych przez 

resort obrony narodowej do Agencji Mienia Wojskowego 

w 2007 r.”. Wraz z umową nr 94/FIN/2007 tego 

samego dnia zawarta została cesja praw i obowiązków 

dotycząca umowy użyczenia nr 14/2005, przenosząca 

je ze Stołecznego Zarządu Infrastruktury do 

Oddziału Terenowego Agencji Mienia Wojskowego 

w Warszawie. 

W tej sytuacji, w związku z wygaśnięciem z dniem 

31 grudnia 2008 r. umowy nr 14/2005 oraz ze względu 

na fakt, iż przedmiotowe pomieszczenia zostały 

przekazane agencji jedynie na okres do 31 grudnia 

2009 r., brak było podstaw do zawarcia umowy z biurem 

na czas dłuższy niż okres dysponowania nieruchomością 

przez AMW. 

Przedstawiając niniejsze wyjaśnienia, wyrażam 

nadzieję, że uzna je Pan Marszałek za satysfakcjonujące. 

Z wyrazami szacunku i poważania 



Minister 

Bogdan Klich 

podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia 


na zapytanie posła 

Mieczysława Marcina Łuczaka 

w sprawie rozporządzenia dotyczącego 

pielęgniarskiej opieki długoterminowej 

w odniesieniu do mieszkańców domów 

pomocy społecznej (6466) 

Szanowny Panie Marszałku! W związku z zapytaniem 

pana posła Marcina Łuczaka przekazanym 

przy piśmie z dnia 26 lutego 2010 r., znak: SPS-024- 

-6466/10, w sprawie rozporządzenia dotyczącego pielęgniarskiej 

opieki długoterminowej w odniesieniu 

do mieszkańców domów pomocy społecznej, uprzejmie 


Opieka nad osobami przewlekle chorymi i niesamodzielnymi 

jest realizowana w dwóch działach administracji 

rządowej: zdrowia i zabezpieczenia społecznego. 

Zakres zadań przewidzianych do realizacji 

w poszczególnych obszarach wskazuje na konieczność 

ich zróżnicowania. 

W odniesieniu do pełnionych funkcji należy zauważyć 

różnice wynikające z zadań, jakie są przypisane 

zakładom opieki zdrowotnej (zakłady opiekuńczo-lecznicze 

i zakłady pielęgnacyjno-opiekuńcze) 

i domom pomocy społecznej. Po stronie ochrony zdro-

246 

wia opieka długoterminowa przeznaczona jest dla 

osób obłożnie i przewlekle chorych niewymagających 

hospitalizacji, u których występują istotne deficyty 

w samoopiece i którzy wymagają całodobowej, profesjonalnej, 

intensywnej opieki i pielęgnacji oraz kontynuacji 

leczenia. Celem tej opieki jest także przygotowanie 

chorego i jego rodziny do samoopieki i samopielęgnacji 

w warunkach domowych. 

Dom pomocy społecznej, zgodnie z ustawą z dnia 

12 marca 2004 r. pomocy społecznej, świadczy usługi 

bytowe, opiekuńcze, wspomagające i edukacyjne na 

poziomie obowiązującego standardu, w zakresie i formach 

wynikających z indywidualnych potrzeb osób 

w nim przebywających. Dom pomocy społecznej, ze 

względu na podleganie innemu niż zakład opieki 

zdrowotnej reżimowi prawnemu, nie zawiera z Narodowym 

Funduszem Zdrowia umów na udzielanie 

świadczeń zdrowotnych, ma jednak obowiązek umożliwienia 

i zorganizowania mieszkańcom pomocy 

w korzystaniu ze świadczeń zdrowotnych przysługujących 

im na podstawie odrębnych przepisów. 

Odnosząc się do pytania nr 1 zawartego w zapytaniu 

pana posła Mieczysława Marcina Łuczaka, wyjaśniam, 

że pielęgniarka opieki długoterminowej domowej 

może objąć opieką do 12 osób przebywających 

pod jednym adresem zamieszkania, a więc większą 

liczbę osób niż pielęgniarka POZ, która mogła obejmować 

pielęgniarską opieką domową do 8 podopiecznych. 

Informuję, że celem poprawy dostępu do gwarantowanych 

świadczeń pielęgnacyjno-opiekuńczych 

w ramach opieki długoterminowej dokonano nowelizacji 

rozporządzenia ministra zdrowia z dnia 30 sierpnia 

2009 r. w sprawie świadczeń gwarantowanych 


w ramach opieki długoterminowej. Zmiany dotyczyły 

m.in. wykreślenia z przepisu § 9 ust. 2 konieczności 

realizacji, przez okres powyżej 14 dni, co najmniej 

jednego ze świadczeń pielęgniarskich wymienionych 

w § 9 ust. 2 pkt 1–7 tego rozporządzenia, np. pielęgnacji 

przetoki czy wykonywania opatrunków. Ponadto 

określono, iż pielęgniarka może jednoczasowo 

opiekować się nie więcej niż 6 świadczeniobiorcami 

przebywającymi pod różnymi adresami i nie więcej 

niż 12 świadczeniobiorcami przebywającymi pod tym 

samym adresem zamieszkania (np. w domu pomocy 

społecznej). 

Wprowadzone zmiany powodują, że zarówno w opiece 

stacjonarnej, jak i domowej świadczenia gwarantowane 


w ramach opieki długoterminowej będą 

udzielane świadczeniobiorcy, który w ocenie skalą 

opartą na skali Barthel otrzymał 40 punktów lub 

mniej. 

Odnosząc się do pytania nr 2, uprzejmie wyjaśniam, 

iż dom pomocy społecznej świadczący głównie 

usługi bytowe, opiekuńcze oraz wspomagające, nie 

jest i nie powinien być utożsamiany z zakładem opieki 

zdrowotnej i tym samym nie powinien realizować 

świadczeń zdrowotnych o podobnym zakresie, jak 

w zakładach opiekuńczo-leczniczych czy pielęgnacyjno-opiekuńczych. 

Osobom przebywającym w domach 

pomocy społecznej i objętych powszechnym ubezpieczeniem 

zdrowotnym przysługuje prawo do korzystania 

ze świadczeń opieki zdrowotnej finansowanych 

ze środków publicznych na takich samych zasadach, 

jak pozostałym świadczeniobiorcom. Rozporządzenie 

ministra zdrowia z dnia 30 sierpnia 2009 r. w sprawie 

świadczeń gwarantowanych z zakresu świadczeń pielęgnacyjnych 

i opiekuńczych w ramach opieki długoterminowej 

(Dz. U. Nr 140, poz. 1147 i Nr 211, poz. 

1645) oraz zarządzenie nr 84/2009/DSOZ prezesa 

NFZ z dnia 11 grudnia 2009 r. zmienione zarządzeniem 

nr 93/2009/DSOZ prezesa NFZ z dnia 30 grudnia 

2009 r. zmieniającym zarządzenie w sprawie 

określenia warunków zawierania i realizacji umów 

w rodzaju świadczenia pielęgnacyjne i opiekuńcze 

w ramach opieki długoterminowej gwarantuje równość 

w dostępie do świadczeń opieki zdrowotnej finansowanych 

ze środków publicznych, w tym również 

mieszkańcom domów pomocy społecznej. W żadnej 

części tego zarządzenia fakt zamieszkania ubezpieczonego 

w domu pomocy społecznej nie ogranicza 

i nie wyłącza jego prawa do świadczeń zdrowotnych 

udzielanych na zasadach ogólnych. 

Ponadto mieszkańcy domów pomocy społecznej 

mogą skorzystać z każdego rodzaju świadczeń opieki 

zdrowotnej, w szczególności takich, jak: świadczenia 

lekarza i pielęgniarki POZ, świadczenia pielęgnacyjne 


czy świadczenia z zakresu rehabilitacji leczniczej. 

Obowiązek umożliwienia i zorganizowania mieszkańcom 

domów pomocy społecznej, pomocy w korzystaniu 

ze świadczeń opieki zdrowotnej przysługujących 

im w ramach powszechnego ubezpieczenia zdrowotnego 

spoczywa na kierownikach i pracownikach 

tych domów, do czego zobowiązują przepisy ustawy 

z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. 

Nr 115, poz. 728, z pózn. zm). Pomoc w korzystaniu 

ze świadczeń zdrowotnych oznacza m.in. pomoc w wypełnianiu 

deklaracji przy wyborze lekarza podstawowej 

opieki zdrowotnej czy pielęgniarki podstawowej 

opieki zdrowotnej, doprowadzenie lub dowiezienie 

pensjonariusza domu pomocy społecznej dla lekarza 

podstawowej opieki zdrowotnej czy lekarza specjalisty 

lub też pomoc w ewentualnym umieszczeniu danej 

osoby w zakładzie opiekuńczym lub w hospicjum, 

jeżeli istnieją wskazania medyczne i spełnione są 

kryteria kwalifikacji do tych zakładów. 

W związku z poruszoną w treści zapytania poselskiego 

kwestią poziomu finansowania pielęgniarskiej 

opieki długoterminowej domowej i opieki w zakładach 

opiekuńczo-leczniczych wyjaśniam, iż wskaźnik 

0,4 został przyjęty w związku z nieuwzględnieniem 

w rozporządzeniu zmieniającym w sprawie świadczeń 

gwarantowanych liczby pacjentów objętych 

przez 1 pielęgniarkę, którą proponował NFZ, tj. 15 

chorych. Kwestia ta była omawiana w zespołach roboczych 

organizowanych przez Ministerstwo Zdrowia 

i Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej, jak 

również prezentowana na posiedzeniu w Senacie na 

Komisji Rodziny i Polityki Społecznej oraz Komisji

247 

Zdrowia w dniu 20 października 2009 r. Wskaźnik 

ten został wyliczony w proporcji do zmniejszenia liczby 

pacjentów z 15 na 12 przebywających pod jednym 

adresem zamieszkania. 

W odniesieniu do pytania nr 3 informuję, że w związku 

z wejściem w życie rozporządzenia ministra zdrowia 

z dnia 30 sierpnia 2009 r. w sprawie świadczeń 

gwarantowanych z zakresu świadczeń pielęgnacyjnych 


(Dz. U. Nr 140, poz. 1147, ze zm.), obszar zagadnień 

związany z finansowaniem i kontraktowaniem 

świadczeń zdrowotnych z powyższego zakresu był 

szeroko analizowany i omawiany z przedstawicielami 

Narodowego Funduszu Zdrowia, z przedstawicielami 

pielęgniarskich organizacji zawodowych. 

W dniu 27 stycznia 2010 r. odbyło się w Ministerstwie 

Zdrowia spotkanie z udziałem przedstawicieli 

Narodowego Funduszu Zdrowia. W wyniku podjętej 

dyskusji ustalono, że celem poprawy finansowania 

świadczeń pielęgniarskiej opieki długoterminowej 

domowej, realizowanej dla pacjentów przebywających 

pod tym samym adresem zamieszania, Narodowy 

Fundusz Zdrowia po zakończeniu konkursów ofert 

na świadczenia w zakresie pielęgniarskiej opieki długoterminowej 

domowej zobowiązuje się do niezwłocznej 

zmiany zarządzenia prezesa Narodowego Funduszu 

Zdrowia w zakresie zmiany wskaźnika z 0,4 na 

0,5 dla pacjentów zamieszkujących pod jednym adresem 

zamieszkania i aneksowania umów w zakresie 

wprowadzenia wskaźnika 0,5. 

Mając na względzie konieczność zapewnienia jednolitej 

wykładni przepisów aktów normatywnych 

wydawanych przez ministra zdrowia, Ministerstwo 

Zdrowia przekazało do Narodowego Funduszu Zdrowia 

stanowisko w sprawie interpretacji przepisów 

rozporządzenia ministra zdrowia z dnia 16 grudnia 

2009 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie 



– pismo z dnia 8 lutego 2010 r., znak: 

MZ-ZP-O-024-16939-5/MSZ/10. W stanowisku Ministerstwo 

Zdrowia wskazało, że przepisy rozporządzenia 

nie wyłączają ani nie ograniczają możliwości objęcia 

opieką przez jedną pielęgniarkę mieszanej grupy 

świadczeniobiorców, tj. pozostających zarówno 

pod tym samym adresem zamieszkania, jak i w rozproszeniu 

(pod różnymi adresami zamieszkania). 

Informuję, że chwili obecnej Narodowy Fundusz 

Zdrowia prowadzi prace analityczne nad możliwością 

wprowadzenia mieszanego sposobu finansowania 

w pielęgniarskiej opiece długoterminowej domowej, 

tj. takiego, który zezwalałby na możliwość objęcia 

opieką przez jedną pielęgniarkę części chorych zamieszkałych 

pod jednym adresem, a części pod wieloma 

adresami zamieszkania. 

Z poważaniem 



Marek Haber 



w Ministerstwie Gospodarki 


na zapytanie posła Dawida Jackiewicza 


w sprawie szczegółowych warunków przyjęcia 

przez rząd Donalda Tuska porozumienia 

z rządem Federacji Rosyjskiej oraz warunków 

podpisywanych na szczeblu biznesowym 

umów gazowych wynikających z przyjętego 

porozumienia (6477) 


z dnia 27 listopada 2009 r. (znak: SPS-024-6477/ 

10), przy którym przesłane zostało zapytanie pana 

posła Dawida Jackiewicza oraz grupy posłów w sprawie 

szczegółowych warunków przyjęcia przez rząd 

porozumienia z rządem Federacji Rosyjskiej, przedstawiam 

poniższe informacje w sprawie poruszonej 

przez pana posła. 

1. Czy prawdą jest, że PGNiG SA odbierał w tym 

roku gaz ziemny bez pisemnej podstawy kontraktowej? 

Nie. 

2. Czy został zmieniony punkt odbioru gazu ziemnego 

dla odbiorców z granicy polsko-niemieckiej (wewnątrz 

UE) na granicę polsko-białoruską (zewnętrzną 

granicę UE)? 

Zmiana punktu odbioru gazu ziemnego z gazociągu 

jamalskiego leży poza kompetencjami zarówno 

rządu RP, jak i PGNiG SA. Należy podkreślić, że 

punktem odbioru gazu z gazociągu jamalskiego dla 

PGNiG jest punkt na granicy polsko-białoruskiej – 

Kondratki. Innymi punktami odbioru gazu ziemnego, 

który jest dostarczany w ramach kontraktu jamalskiego, 

są: Wysokoje i Tietierowka (granica polsko-białoruska) 

oraz Drozdowicze (granica polsko- 

-ukraińska). 

3. Czy w nowym kontrakcie do 2037 r. obowiązuje 

jedna formuła cenowa na cały wolumen gazu? 

Negocjacje międzyrządowe nie dotyczyły formuły 

cenowej na dostawy gazu. Wg informacji Ministerstwa 

Gospodarki będzie obowiązywać jedna formuła 

cenowa z możliwością renegocjacji przez strony. 

W latach 2010–2014 uzgodniony został na poziomie 

korporacyjnym mechanizm upustu cenowego. 

4. Czy została zmieniona formuła cenowa na zakup 

gazu ziemnego obowiązująca od 2006 r.? 

Nie, jednak zgodnie z zapowiedziami jeszcze w tym 

roku PGNiG przygotowuje się do wznowienia rozmów 

z Gazprom Exportem na temat warunków cenowych 

dostaw gazu do Polski. 

5. Czy zdolność przesyłowa gazociągu jamalskiego 

na odcinku polskim została w całości zakontraktowana? 

Nie.

248 

6. Czy w umowie przesyłowej pomiędzy EuRoPol 

Gaz SA a OAO Gazprom Eksport, która ma obowiązywać 

do 2045 r., jest zapisana bezwzględnie obowiązująca 

zasada „ship or pay”? 

7. Jeżeli tak, to czy klauzula „ship-or-pay” obowiązuje 

dla całego zakontraktowanego wolumenu? 

8. Czy cena za tłoczenie gazu i stawka odszkodowawcza 

za brak tłoczenia gazu jest taka sama? 

Odpowiedź na pytania 6–8: 

Zgodnie z obowiązującą taryfą EuRoPol Gaz SA, 

która jest zatwierdzana przez prezesa Urzędu Regulacji 

Energetyki, opłata stała stanowi ok. 80%, a opłata 

zmienna ok. 20%. Szczegóły obowiązującej taryfy 

EuRoPol Gaz SA w załączeniu* ) . 

9. Czy zakontraktowanie przepustowości gazociągu 

jamalskiego do 2045 r. przez OAO Gazprom 

Eksport podczas ostatnich negocjacji jest zgodne 

z prawem unijnym (zasada TPA, procedury open- 

-season itp.)? 

Tak. Stanowisko ministra gospodarki dotyczące 

zgodności polsko-rosyjskiego porozumienia międzyrządowego 

z prawem unijnym zostało przedstawione 

w związku z wątpliwościami ministra spraw zagranicznych 

(kopia w załączeniu)* ) . 

10. Czy z kontraktu jamalskiego została wykreślona 

zasada „take or pay”? W czasie negocjacji porozumienia 

międzyrządowego ze stroną rosyjską nie 

była podejmowana tematyka zasady „take or pay”, 

ponieważ jest ona zawarta w kontraktach handlowych. 

W chwili obecnej nie został jeszcze zawarty 

aneks do kontraktu jamalskiego. Prawdopodobnie 

zasada ta zostanie utrzymana w aneksie do kontraktu 

na tym samym poziomie, co w obecnie obowiązującym 

kontrakcie pomiędzy spółkami. Warto 

podkreślić, że zasada ta jest standardem w umowach 

gazowych zarówno krótko-, średnio-, jak i długoterminowych. 

11. Czy w kontrakcie jamalskim została zniesiona 

klauzula o zakazie reeksportu rosyjskiego gazu przez 

PGNiG SA w wyniku negocjacji? 

Nie, będzie przedmiotem osobnych negocjacji pomiędzy 

spółkami. 

12. Czy w wyniku ostatnich negocjacji zwolnienie 

z zasady „take or pay” zostało utrzymane na dotychczasowym 

poziomie w kontrakcie jamalskim (tzw. 

elastyczność)? 

Tak, odpowiedź jak na pytanie nr 10. 

13. Czy prawdą jest, że w kontraktach obowiązujących 

np. miedzy przedsiębiorstwami niemieckimi 

lub włoskimi i OAO Gazprom Eksport nie ma klauzul 

o zakazie reeksportu gazu rosyjskiego? 

Tak, wedle naszej wiedzy klauzula o zakazie reeksportu 

została zniesiona w kontraktach z ENI, E-ON- 

-Ruhrgas i OMV, ale nie są znane szczegóły tych kontraktów. 

14. Czy ostatnio wynegocjowany kontrakt spełnia 

warunki rozporządzenia § 1 ust. 1 rozporządzenia 

* ) Załączniki – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu. 

Rady Ministrów z dnia 24 października 2000 r. 

w sprawie minimalnego poziomu dywersyfikacji dostaw 

gazu z zagranicy? 

Tak. W pytaniu jest mowa o kontrakcie, Ministerstwo 

Gospodarki nie bierze udziału w negocjowaniu 

kontraktu na dostawy gazu tylko w negocjacjach porozumienia 

międzyrządowego. W porozumieniu tym 

jest mowa o dostawach rosyjskiego gazu ziemnego 

i/lub innego pochodzenia do Rzeczypospolitej Polskiej. 

15. Czy to strona polska była autorem propozycji 

przedłużenia kontraktu jamalskiego z 2022 r. do 

2037 r.? 

Tak. Przedłużenie dostaw gazu ziemnego do Polski 

do 2037 r. jest bezpośrednio związane z porozumieniem 

co do wydłużenia gwarancji eksploatacji 

przez stronę rosyjską polskiego odcinka gazociągu 

Jamał – Europa Zachodnia oraz zawartym ze stroną 

rosyjską kompromisem co do poziomu taryf na przesył 

surowca tą trasą. Porozumienie o przedłużeniu 

kontraktu na dostawy gazu ziemnego do 2037 r. stanowi 

zatem element pakietu porozumień, w szczególności 

gwarantujących utrzymanie przez kolejne 

27 lat statusu Polski jako kraju tranzytowego, co jest 

ważnym elementem bezpieczeństwa energetycznego 

kraju w zakresie dostaw gazu ziemnego. 

16. Czy rządy Niemiec, Francji lub Włoch podpisały 

z rządem Federacji Rosyjskiej na szczeblu rządowym 

porozumienie, na podstawie którego gwarantują 

odbiór ściśle określonego wolumenu gazu ziemnego 

od Gazpromu w ściśle określonym czasie? 

Ministerstwo Gospodarki nie ma szczegółowej 

wiedzy na temat istnienia porozumień międzyrządowych 

Federacji Rosyjskiej z rządami Niemiec, Francji 

lub Włoch. 

17. Czy Urząd Komitetu Integracji Europejskiej 

wydał opinię na temat zgodności z prawem UE międzyrządowego 

protokołu dodatkowego do porozumienia 

miedzy rządem Rzeczypospolitej Polskiej a rządem 

Federacji Rosyjskiej o budowie systemu gazociągów 

dla tranzytu gazu rosyjskiego przez terytorium 

RP i dostawach gazu rosyjskiego do RP? 

Ministerstwo Spraw Zagranicznych do dnia 9 kwietnia 

2010 r. nie wydało takiej opinii. Warto podkreślić, 

że przedstawiciele Ministerstwa Spraw Zagranicznych 

brali czynny udział w negocjacjach porozumienia 

międzyrządowego ze stroną rosyjską i mieli możliwość 

zgłaszania swoich uwag. 

18. Czy zatwierdzony protokół dodatkowy do porozumienia 

miedzy rządem Rzeczpospolitej Polskiej 

a rządem Federacji Rosyjskiej o budowie systemu gazociągów 

dla tranzytu gazu rosyjskiego przez terytorium 

RP i dostawach gazu rosyjskiego do RP jest 

zgodny z prawem Unii Europejskiej? 

Tak, szczegółowa odpowiedź tak jak w przypadku 

pytania nr 9. 

19. Czy prezes Rady Ministrów lub minister spraw 

zagranicznych prowadzili oficjalne rozmowy w 2009 r. 

z przedstawicielami Niemiec lub Francji na temat

249 

możliwości zakupu gazu ziemnego od zachodnich 

spółek z gazociągu jamalskiego (tzw. swap)? 

Rozmowy na temat możliwości zakupu gazu ziemnego 

od zachodnich spółek z gazociągu jamalskiego 

były prowadzone przez PGNiG SA, jednak nie zakończyły 

się sukcesem. 

20. Czy przyjętą zasadą w nowym modelu zarządzania 

EuRoPol Gaz SA ma być zasada jednomyślności 

przy podejmowaniu uchwał przez aarząd spółki? 

Tak. 

21. Czy w nowym modelu zarządzania EuRoPol 

Gaz SA do reprezentacji spółki potrzebny jest przynajmniej 

jeden członek zarządu ze strony rosyjskiej 

(tzw. reprezentacja krzyżowa)? 

Tak. 

22. Czy strona polska wyraziła zgodę na odstąpienie 

w dokumentach korporacyjnych EuRoPol Gaz SA 

od zasady decydującego głosu prezesa zarządu wskazywanego 

przez stronę polską? 

Tak, strona rosyjska wyraziła natomiast zgodę na 

odstąpienie w dokumentach korporacyjnych EuRo- 

Pol Gaz SA od zasady decydującego głosu przewodniczącego 

rady nadzorczej. 

23. Czy Zarząd EuRoPol Gaz SA dochodził roszczeń 

od OAO Gazprom Eksport za nieopłacony przesył 

gazu ziemnego przez terytorium RP w latach 

2007–2009? 

Tak. 

24. Czy organy korporacyjne EuRoPol Gaz SA zobowiązały 

się do odstąpienia lub odstąpiły od dochodzenia 

roszczeń od OAO Gazprom Eksport za przesył 

gazu ziemnego przez terytorium RP w latach 2006– 

–2009? 

Tak, zgodnie z treścią porozumienia międzyrządowego 

strony przyjmują do wiadomości, że EuRoPol 

Gaz SA i OAO Gazprom Eksport uregulowały kwestie 

sporne dotyczące opłat za zrealizowane w okresie 

2006–2009 usługi przesyłowe gazu ziemnego przez 

terytorium Polski. 

25. Czy prawdą jest, że PGNiG SA w latach 2010– 

–2011 zamówił mniejszy wolumen gazu ziemnego, 

aniżeli wynikające z nowego kontraktu jamalskiego 

11 mld m 3 surowca (GOST)? 

Zgodnie z treścią porozumienia międzyrządowego 

dostawy będą realizowane w wielkości (GOST): 2010 r. 

– 9,7 mld m 3 , 2011 r. – 10,5 mld m 3 . Przy czym wielkości 

te należy uważać za maksymalne z możliwością 

zmniejszenia, zgodnie z zasadą take or pay. 

26. Czy PGNiG SA planuje reeksport gazu rosyjskiego? 

27. Czy PGNiG SA planuje eksport gazu ziemnego? 

28. Czy PGNiG SA planuje eksport gazu ziemnego 

wydobywanego w kraju? 

Odpowiedź na pytania 26–28 – zgodnie z oświadczeniem 

PGNiG SA: 

Strategia PGNiG zakłada aktywny udział spółki 

w handlu gazem na rynkach innych krajów niż Polska. 

PGNiG będzie na tych rynkach zarówno kupować, 

jak i sprzedawać gaz, również część gazu będącego 

przedmiotem obrotu na terenie RP może podlegać 

wywozowi poza granice kraju i sprzedaży. 

29. Czy eksport gazu krajowego wpłynie na podwyżkę 

ceny gazu dla odbiorców w Polsce? 

Odpowiedź na pytanie uwarunkowana jest czynnikami 

zewnętrznymi, tj. przede wszystkim kursem 

dolara i ropy naftowej oraz polityki taryfowej, jaka 

prowadzona będzie w okresie, kiedy eksport byłby 

dokonywany. 

30. Czy prawdą jest, że wysokość podatku od nieruchomości, 

płaconego przez podmioty gospodarcze 

(np. EuRoPol Gaz SA, PGNiG SA, Gaz-System SA), 

jest niezależna od wyników działalności, w tym stopnia 

wykorzystania infrastruktury? 

Tak, zgodnie z art. 2 ust. 1 ustawy o podatkach 

i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2006 r. Nr 121, poz. 844, 

z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości 

podlegają następujące nieruchomości lub 

obiekty budowlane m.in. budowle lub ich części związane 

z prowadzeniem działalności gospodarczej. 

Zgodnie z art. 5 ust. 3 stawka podatku wynosi 2% od 

ich wartości. 

31. Wysokość podatku dochodowego EuRoPol Gaz 

SA uzależniona jest od dochodu spółki (nadwyżka 

sumy przychodów minus koszty ich uzyskania). Czy 

ustalenie zysku netto EuRoPol Gaz SA na stałym 

poziomie 2% rocznie wpływa na uszczuplenie przyszłych 

przychodów dla Skarbu Państwa? 

Ustalenie zysku netto EuRoPol Gaz SA na stałym 

poziomie zagwarantuje stałe przychody dla Skarbu 

Państwa. W ostatnich latach, w związku z brakiem 

zgody pomiędzy polskimi i rosyjskimi przedstawicielami 

Zarządu EuRoPol Gaz SA w zakresie polityki 

taryfowej za usługi przesyłowe, zysk netto spółki cechowała 

duża zmienność – w 2008 r. spółka osiągnęła 

stratę netto na poziomie 112 mln zł, zatem nie 

został odprowadzony podatek dochodowy. 

Z poważaniem 



Joanna Strzelec-Łobodzińska 




na zapytanie posła Jana Burego s. Antoniego 

w sprawie trudnej sytuacji uzdrowisk 

dziecięcych na przykładzie placówki 

uzdrowiskowej w Rymanowie Zdroju (6493) 


posła na Sejm RP pana Jana Burego z dnia 

23 lutego 2010 r. przesłane przy piśmie wicemarszał-

250 

ka Sejmu pana Krzysztofa Putry z dnia 3 marca 2010 r. 

(znak: SPS-024-6493/10) w sprawie trudnej sytuacji 

uzdrowisk dziecięcych na przykładzie placówki 

uzdrowiskowej w Rymanowie-Zdroju uprzejmie proszę 

o przyjęcie następujących wyjaśnień. 

Zasady i tryb finansowania ze środków publicznych 

świadczeń opieki zdrowotnej zostały określone 

w przepisach ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach 


publicznych (t.j. Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 

1027, z późn. zm.), aktach wykonawczych do ww. 

ustawy oraz zarządzeniach prezesa NFZ dotyczących 

szczegółowych warunków zawierania i realizacji 

umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej 

w poszczególnych rodzajach. 

Zgodnie z art. 33 ust. 1 i 2 ww. ustawy leczenie 

uzdrowiskowe przysługuje świadczeniobiorcom na 

podstawie na podstawie skierowania, które wystawia 

lekarz ubezpieczenia zdrowotnego. Wystawione przez 

lekarza ubezpieczenia zdrowotnego skierowanie na 

leczenie uzdrowiskowe wymaga potwierdzenia przez 

oddział wojewódzki funduszu właściwy ze względu 

na miejsce zamieszkania świadczeniobiorcy, a jeżeli 

nie można ustalić miejsca jego zamieszkania – oddział 

wojewódzki funduszu właściwy dla siedziby 

świadczeniodawcy, który wystawił skierowanie. 

Odnosząc się do kwestii poruszonych w treści 

przedmiotowej interpelacji dotyczących sytuacji 

uzdrowisk realizujących świadczenia opieki zdrowotnej 

dla dzieci, uprzejmie informuję Pana Marszałka, 

iż sprawa leczenia uzdrowiskowego dzieci, zarówno 

w szpitalach, jak i w sanatoriach uzdrowiskowych, 

nie tylko w uzdrowisku Rymanów-Zdrój, jest w centrum 

zainteresowania Ministerstwa Zdrowia od kilku 

lat. 

W kraju na 44 miejscowości o statucie uzdrowiska 

jest 12 uzdrowisk udzielających świadczeń w zakresie 

lecznictwa uzdrowiskowego dla dzieci. Ogólnie we 

wszystkich uzdrowiskach na terenie kraju jest razem 

3912 miejsc dla dzieci, w tym 1874 miejsc szpitalnych 

i 2038 miejsc sanatoryjnych. Wykorzystanie 

bazy uzdrowiskowej jest niepełne i związane jest 

z brakiem skierowań od lekarzy rodzinnych (pediatrów). 

Sytuacja panująca w uzdrowisku Rymanów-Zdrój 

jest podobna do sytuacji panującej w innych dziecięcych 

uzdrowiskach. 

Uzdrowisko Rymanów-Zdrój dysponuje 599 łóżkami 

dziecęcymi w: 

— szpitalu Ziemowit: liczba łóżek – 360; 

— szpitalu Polonia: liczba łóżek – 85; 

—sanatorium Gołąbek-Opatrzność: liczba łóżek 

– 60; 

— sanatorium Anna-Staś: liczba łóżek – 94. 

W ostatnich latach właściciele zakładów lecznictwa 

uzdrowiskowego dla dzieci przekształcają je na 

sanatoria i szpitale uzdrowiskowe dla dorosłych. 

Przyczyną powyższego zdaniem podmiotów uzdrowiskowych 

jest brak wykonywania pełnych kontraktów 

na leczenie dzieci. 

Przykładem powyższego może być uzdrowisko 

dziecięce Rymanów-Zdrój, gdzie w dziecięcym szpitalu 

uzdrowiskowym Ziemowit na leczenie uzdrowiskowe 

dzieci przeznaczono w bieżącym roku 140 

z 360 miejsc. Pozostałe 220 łóżek przeznaczono z powodu 

braku skierowań na leczenie osób dorosłych. 

Z przeprowadzanych analiz wynika, iż na przestrzeni 

kilku ostatnich lat liczba dzieci korzystających 

z leczenia uzdrowiskowego ulega ciągłemu 

zmniejszeniu, z wyjątkiem znacznego wzrostu zainteresowania 

leczeniem uzdrowiskowym dzieci w okresie 

wakacji w miejscowościach nadmorskich. W tym 

przypadku należy zauważyć, iż nie ma możliwości 

zapewnienia dzieciom kuracji w uzdrowisku wyłącznie 

w porze letniej (wakacyjnej) w miejscowościach 

nadmorskich, ponieważ zakłady lecznictwa uzdrowiskowego 

są zakładami opieki zdrowotnej prowadzącymi 

leczenie uzdrowiskowe przez cały rok, jak również 

mieszczą się też w innych regionach Polski. 

Do głównych przyczyn zmniejszającej się liczby 

dzieci na leczeniu uzdrowiskowym należy wymienić: 

— brak skierowań w oddziałach NFZ na leczenie 

uzdrowiskowe dzieci, wystawianych przez lekarzy 

ubezpieczenia zdrowotnego, 

— preferowanie przez rodziców turnusów w porze 

letniej nad morzem w okresach wolnych od nauki, 

w związku z uczestnictwem dzieci w pełnopłatnych 

zajęciach pozaszkolnych w miejscu zamieszkania 

(traktowanie leczenia uzdrowiskowego jako wypoczynek 

wakacyjny), 

— wystąpienie niżu demograficznego, 

— pokrywanie kosztów opiekuna w czasie pobytu 

dziecka w sanatorium. 

Ministerstwo Zdrowia nie ma wpływu na liczbę 

skierowań wystawianych przez lekarzy ubezpieczenia 

zdrowotnego, jak również nie może uczestniczyć 

w przydziale skierowań do poszczególnych uzdrowisk. 

Kontraktowanie lecznictwa uzdrowiskowego 

z poszczególnymi zakładami uzdrowiskowymi pozostaje 

w kompetencjach wojewódzkich oddziałów NFZ 

i nie należy do przedmiotowych zadań Ministerstwa 

Zdrowia. 

Odnosząc się do pytania dotyczącego danych statystycznych 

dotyczących sanatoryjnej opieki nad 

dziećmi i młodzieżą od 2008 r., uprzejmie informuję, 

iż zgodnie z informacjami uzyskanymi z Narodowego 

Funduszu Zdrowia w latach 2008 i 2009 oddziały 

wojewódzkie Narodowego Funduszu Zdrowia na terenie 

całego kraju zawarły umowy ze świadczeniodawcami 

wykonującymi świadczenia opieki zdrowotnej 

w rodzaju: leczenie uzdrowiskowe w poszczególnych 

zakresach świadczeń ukierunkowanych na leczenie 

dzieci na kwotę: 

— w roku 2008 – 42 266 669 zł; 

— w roku 2009 – 52 001 857 zł. 

Wartość zrealizowanych skierowań w tych zakresach 

kształtowała się odpowiednio: 

— w roku 2008 – 37 932 123 zł; 

— w roku 2009 – 45 475 056 zł.

251 

Szczegółową liczbę i wartość skierowań w podziale 

na poszczególne zakresy świadczeń przedstawia 

poniższa tabela. 

Zakres 

Uzdrowiskowe 

leczenie sanatoryjne 

dzieci w wieku od 3 do 

6 lat pod opieką 

dorosłych 

Uzdrowiskowe 

leczenie sanatoryjne 


18 lat 

Uzdrowiskowe 

leczenie szpitalne 


18 lat 

Umowy 2008 r. Realizacja 2008 r. Umowy 2009 r. Realizacja 2009 r. 

Ilość 

skierowań 

Wartość 

skierowań 

Ilość skierowań 

zrealizowanych 

Wartość skierowań 


Ilość 

skierowań 

Wartość 

skierowań 

Ilość skierowań 


Wartość 

skierowań 


8999 9 564 188 8065 8 398 087 10 329 13 590 571 8718 11 291 445 

949 1 190 322 810 971 327 867 1 256 355 662 935 601 

17 959 31 512 159 17 024 28 562 710 17 223 37 154 932 15 993 33 248 010 

Razem 27 907 42 266 669 25 899 37 932 123 28 418 52 001 857 25 373 45 475 056 

Z poważaniem 




Cezary Rzemek 

sekretarza stanu 

w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej 


na zapytanie poseł Danieli Chrapkiewicz 

w sprawie pielęgniarek zatrudnionych w NZOZ 

oraz w domach opieki społecznej (6497) 

Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na 

otrzymane za pośrednictwem Pana Marszałka przy 

piśmie z dnia 4 marca br., znak: SPS-024-6497/10, 

zapytanie pani poseł Danieli Chrapkiewicz w sprawie 

pielęgniarek zatrudnionych w NZOZ oraz w domach 

pomocy społecznej uprzejmie proszę o przyjęcie poniższych 

wyjaśnień opracowanych w porozumieniu 

z ministrem zdrowia. 

Zasady realizacji świadczeń opieki zdrowotnej finansowanych 

ze środków publicznych zostały określone 

w przepisach ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. 

o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze 

środków publicznych (Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027, 

z późn. zm.), aktach wykonawczych do ww. ustawy 

oraz zarządzeniach prezesa Narodowego Funduszu 

Zdrowia dotyczących postępowań w sprawie zawarcia 


w poszczególnych rodzajach i zakresach. 

W odniesieniu do podmiotów udzielających świadczeń 

opieki zdrowotnej informuję, że świadczenia 

zdrowotne mogą być udzielane przez zakłady opieki 

zdrowotnej oraz przez osoby fizyczne wykonujące zawód 

medyczny lub przez grupową praktykę lekarską, 

grupową praktykę pielęgniarek lub położnych na zasadach 

określonych w odrębnych przepisach. 

Przywołany w zapytaniu pani poseł Danieli Chrapkiewicz 

przepis § 13 ust. 2 pkt 13 zawarty w zarządzeniu 

prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia nr 84/ 

2009/DSOZ z dnia 11 grudnia 2009 r. w sprawie określenia 

warunków zawierania i realizacji umów w rodzaju 

świadczenia pielęgnacyjne i opiekuńcze w ramach 

opieki długoterminowej, zgodnie z którym pielęgniarka 

opieki długoterminowej domowej nie może 

realizować jednocześnie zadań pielęgniarki podstawowej 

opieki zdrowotnej oraz zadań pielęgniarki w domu 

pomocy społecznej, wskazuje na organizację pracy 

w opiece długoterminowej. Zawarte w zarządzeniu 

prezesa NFZ określenie „realizować jednocześnie zadań” 

odnosi się do czasu pracy pielęgniarki wykonującej 

zadania zawodowe w opiece długoterminowej. 

Odnośnie do przepisu zawartego w § 13 ust. 2 pkt 13 

zarządzenia nr 84/2009/DSOZ, z późn. zm., uprzejmie 

informuję, że w sprawie realizacji świadczeń 

przez osoby wykonujące zawody medyczne, legitymujące 

się odpowiednimi kwalifikacjami i uprawnieniami 

do udzielania świadczeń opieki zdrowotnej w określonym 

zakresie lub określonej dziedzinie medycyny, 

mają zastosowanie nie tylko zarządzenia prezesa 

NFZ, lecz również przepisy powszechnie obowiązujące. 

Należą do nich w szczególności rozporządzenie 



opieki zdrowotnej (Dz. U. Nr 81, poz. 484), zwane 

dalej rozporządzeniem w sprawie OWU, oraz rozpo-

252 

rządzenie ministra zdrowia z dnia 30 sierpnia 2009 r. 

w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu 

świadczeń pielęgnacyjnych i opiekuńczych w ramach 

opieki długoterminowej, z późn. zm., zwane 

dalej rozporządzeniem w sprawie świadczeń gwarantowanych. 

W rozporządzeniu OWU należy mieć na uwadze 

zwłaszcza § 6 ust. 1, który stanowi, iż świadczenia 

udzielane są osobiście przez osoby wykonujące zawody 

medyczne lub inne osoby posiadające odpowiednie 

kwalifikacje i uprawnienia do udzielania świadczeń 

opieki zdrowotnej w określonym zakresie lub określonej 

dziedzinie, zgodnie z załącznikiem do umowy, 

oraz § 6 ust. 4, który stanowi, iż osoby, o których 

mowa w ust. 1, w czasie wyznaczonym do udzielania 

świadczeń w harmonogramie pracy nie mogą udzielać 

świadczeń: 

1) w innej jednostce organizacyjnej u tego samego 

świadczeniodawcy; 

2) u innego świadczeniodawcy. 

W związku z przepisami zawartymi w załączniku 

nr 4 część III pkt 3 ppkt 1 i 2 rozporządzenia w sprawie 

świadczeń gwarantowanych, które stanowią, iż 

w pielęgniarskiej opiece długoterminowej domowej 

warunkiem udzielania świadczeń gwarantowanych 

jest: dostępność od poniedziałku do piątku w godz. 

od 8 do 20, dostępność w soboty, niedziele i dni ustawowo 

wolne od pracy – w medycznie uzasadnionych 

przypadkach, harmonogramy pracy dla tej grupy 

pracowników medycznych ustalane są jako tygodniowe, 

a nie szczegółowe, o czym świadczeniodawca informuje 

w załączniku nr 2 do umowy podpisanej 

z funduszem na ten zakres świadczeń. 

Z uwagi na przejęcie w 2010 r. świadczeń dotychczas 

realizowanych w ramach zadań pielęgniarki 

podstawowej opieki zdrowotnej – zadaniowa metoda 

finansowania, do świadczeń w zakresie pielęgniarskiej 

opieki długoterminowej domowej, został uszczegółowiony 

przepis zawarty w § 13 ust. 2 pkt 13 zarządzenia 

nr 84 /2009/DSOZ, z późn. zm. W przepisie 

tym zostało wyraźnie zaznaczone, w odróżnieniu 

do rozwiązań ujętych w rozwiązaniach prawnych, iż 

wymienione w tym paragrafie pielęgniarki podstawowej 

opieki zdrowotnej oraz pielęgniarki zatrudnione 

w domu pomocy społecznej nie mogą realizować 

jednocześnie zadań pielęgniarki opieki długoterminowej. 

Przepis ten został uwzględniony, dlatego że 

najczęściej te właśnie osoby przystępują do realizacji 

świadczeń w omawianym zakresie. 

Niemniej jednak zgodnie z załącznikiem nr 2 do 

zarządzenia nr 84 /2009/DSOZ, z późn. zm., w § 1 

ust. 2 wyraźnie wskazano, iż: świadczeniodawca zobowiązany 

jest wykonywać umowę zgodnie z zasadami 

i na warunkach określonych w szczególności 

w warunkach zawierania i realizacji umów na dany 

okres rozliczeniowy w drodze zarządzenia prezesa 

Narodowego Funduszu Zdrowia, wydanego na podstawie 

art. 146 ust. 1 pkt 1 i 3 ustawy z dnia 27 sierpnia 

2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych 

ze środków publicznych (Dz. U. z 2008 r. 

Nr 164, poz. 1027, z późn. zm.), zwanych dalej „warunkami 

zawierania umów”, Ogólnymi warunkami 

umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej stanowiącymi 

załącznik do rozporządzenia ministra 

zdrowia z dnia 6 maja 2008 r. w sprawie ogólnych 

warunków umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej 

(Dz. U. Nr 81, poz. 484), zwanych dalej „ogólnymi 

warunkami umów”, oraz w rozporządzeniu 

ministra zdrowia z dnia 30 sierpnia 2009 r. w sprawie 

świadczeń gwarantowanych z zakresu świadczeń 

pielęgnacyjnych i opiekuńczych w ramach opieki 

długoterminowej (Dz. U. Nr 140, poz. 1147, z późn. 

zm.). Oznacza to, że przy realizacji świadczeń określonego 

zakresu należy stosować wszystkie ww. 

przepisy prawa. 

Zapis w zarządzeniu został wprowadzony również 

dlatego, aby za świadczenia pielęgniarki wykonywane 

podczas dyżuru wynikającego z umowy 

w podstawowej opiece zdrowotnej lub w domu pomocy 

społecznej nie dochodziło do ponownego płacenia 

przez fundusz pielęgniarce opieki długoterminowej 

domowej za świadczenia wykonane już w danym 

dniu podczas pracy na etacie pielęgniarki zatrudnionej 

w domu pomocy społecznej czy w podstawowej 

opiece zdrowotnej. 

Przedstawiając powyższe, uprzejmie informuję, że 

Narodowy Fundusz Zdrowia dopuszcza możliwość 

zawarcia umowy o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej 

w zakresie pielęgniarskiej opieki długoterminowej 

domowej, np. z pielęgniarką zatrudnioną w domu 

pomocy społecznej, która wykonuje usługi opiekuńcze 

i higieniczne na rzecz mieszkańców domu pomocy 

społecznej, poza godzinami określonymi w załączniku 

nr 4 w części III ust. 3 pkt 1 rozporządzenia 

w sprawie świadczeń gwarantowanych. 

Z szacunkiem 




Jarosław Duda 




na zapytanie posła Marka Kwitka 

w sprawie utrudniania rozwoju regionu 

świętokrzyskiego przez wytyczanie nowych 

obszarów chronionych w ramach Europejskiej 

Sieci Ekologicznej Natura 2000 oraz rezerwatu 

przyrody „Wisła pod Zawichostem” (6501) 

Odpowiadając na zapytanie posła Marka Kwitka 

w sprawie utrudniania rozwoju regionu świętokrzy-

253 

skiego przez wytyczanie nowych obszarów chronionych 

w ramach Europejskiej Sieci Ekologicznej Natura 

2000 oraz rezerwatu przyrody „Wisła pod Zawichostem”, 

przekazane przez Marszałka Sejmu Rzeczypospolitej 

Polskiej pismem z dnia 4 marca 2010 r., 

znak: SPS-024-6502/10, przekazuję poniżej stosowne 

informacje. 

Zgodnie z art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 16 kwietnia 

2004 r. o ochronie przyrody (Dz. U. z 2009 r. Nr 151, 

poz. 1220, z późn. zm.), rezerwat przyrody obejmuje 

obszary zachowane w stanie naturalnym lub mało 

zmienionym, ekosystemy, ostoje i siedliska przyrodnicze, 

a także siedliska roślin, siedliska zwierząt 

i siedliska grzybów oraz twory i składniki przyrody 

nieożywionej, wyróżniające się szczególnymi wartościami 

przyrodniczymi, naukowymi, kulturowymi 

lub walorami krajobrazowymi. Tworzenie rezerwatów 

przyrody reguluje art. 13 ust. 3 cyt. ustawy. 

Zgodnie z nim uznanie za rezerwat przyrody następuje 

w drodze aktu prawa miejscowego w formie zarządzenia 

regionalnego dyrektora ochrony środowiska, 

które określa jego nazwę, położenie lub przebieg 

granicy i otulinę, jeżeli została wyznaczona, cele 

ochrony oraz rodzaj, typ i podtyp rezerwatu przyrody, 

a także sprawującego nadzór nad rezerwatem. 

Regionalny dyrektor ochrony środowiska, w drodze 

aktu prawa miejscowego w formie zarządzenia, po 

zasięgnięciu opinii regionalnej rady ochrony przyrody 

może zwiększyć obszar rezerwatu przyrody, zmienić 

cele ochrony, a w razie bezpowrotnej utraty wartości 

przyrodniczych, dla których rezerwat został 

powołany, zmniejszyć obszar rezerwatu przyrody 

albo zlikwidować rezerwat przyrody. Zgodnie z powyższym 

rezerwaty przyrody nie są tworzone przez 

ministra środowiska będącego organem administracji 

centralnej. 

Uznanie danego obszaru za rezerwat przyrody nie 

wymaga uzgodnienia z władzami lokalnymi. Granice 

rezerwatów ustalane są w oparciu o przesłanki przyrodnicze 

wymienione w ustawowej definicji rezerwatów. 

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o ochronie przyrody 

utworzenie lub powiększenie obszaru rezerwatu 

przyrody jest celem publicznym w rozumieniu ustawy 

z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami 

(Dz. U. z 2004 r. Nr 261, poz. 2603, z późn. 

zm.). W przypadku gdy obszar planowanego rezerwatu 

będzie obejmował tereny niebędące własnością 

Skarbu Państwa, jego utworzenie następuje za zgodą 

właściciela, a w razie braku jego zgody – w trybie 

wywłaszczenia określonym w ustawie o gospodarce 

nieruchomościami. 

Pomimo braku konieczności uzgodnień z władzami 

lokalnymi, odpowiednie urzędy gmin były poinformowane 

o fakcie uznania za rezerwat przyrody 

pn. „Wisła pod Zawichostem” i tworzenia dla tego 

rezerwatu planu ochrony i uczestniczyły w uzgodnieniach 

dotyczących np. granic rezerwatu czy odstępstw 

od zakazów. 

Rezerwat przyrody „Wisła nad Zawichostem” 

utworzony został na podstawie art. 13 ust. 3 ustawy 

z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody (Dz. U. 

Nr 92, poz. 880, z późn. zm.), na wniosek Ogólnopolskiego 

Towarzystwa Ochrony Ptaków, które opracowało 

dokumentację projektowanego rezerwatu ornitologicznego 

„Wisła pod Zawichostem”. Rezerwat 

położony jest w trzech województwach: lubelskim, 

świętokrzyskim i podkarpackim. Uznanie za rezerwat 

nastąpiło w drodze trzech aktów prawnych, tj.: 

1) rozporządzenia nr 12/2008 r. wojewody świętokrzyskiego 

z dnia 9 października 2008 r. w sprawie 

uznania za rezerwat przyrody (Dz. Urz. Woj. Święt. 

Nr 217, poz. 2907), 

2) rozporządzenia nr 43/08 wojewody podkarpackiego 

z dnia 10 października 2008 r. w sprawie uznania 

za rezerwat przyrody (Dz. Urz. Woj. Podka. Nr 80, 

poz. 1862), 

3) rozporządzenia nr 25 wojewody lubelskiego 

z dnia 30 września 2008 r. w sprawie uznania za rezerwat 

przyrody „Wisła pod Zawichostem” (Dz. Urz. 

Woj. Lubel. Nr 116, poz. 2801). 

Wyżej wymieniony rezerwat przyrody obejmuje 

wyłącznie grunty należące do Skarbu Państwa, pozostające 

w administracji Regionalnego Zarządu Gospodarki 

Wodnej w Krakowie (Zarząd Zlewni Wisły 

Sandomierskiej w Sandomierzu). RZGW Kraków wyraził 

akceptację dla powstania ww. rezerwatu, pod 

warunkiem zapewnienia możliwości wykonywania 

w jego granicach statutowych (z mocy ustawy Prawo 

wodne) działań przeciwpowodziowych związanych 

z bezpieczeństwem publicznym, co reguluje ustawa 

o ochronie przyrody. Dla wszystkich rezerwatów 

przyrody ma zastosowanie przepis art. 15 ust. 2 pkt 3 

ustawy o ochronie przyrody, na podstawie którego 

zakazy wprowadzone na terenie rezerwatu nie dotyczą 

prowadzenia akcji ratowniczej oraz działań związanych 

z bezpieczeństwem powszechnym. Regionalny 

Zarząd Gospodarki Wodnej w Krakowie współpracujący 

ściśle z Ogólnopolskim Towarzystwem Ochrony 

Ptaków (OTOP) zawarł z ww. towarzystwem, 

a także ze Stowarzyszeniem Ekologiczno-Kulturalnym 

„Klub Gaja” porozumienie w sprawie konsultacji 

społecznych w zakresie wyboru wariantów koniecznych 

do wykonania prac hydrotechnicznych na 

terenie ww. rezerwatu. Wyżej wymienione porozumienie 

podyktowane było potrzebą minimalizacji oddziaływania 

tych robót na siedliska ptaków występujące 

w ww. rezerwacie. 

Uwagi RZGW Kraków dotyczące ustalenia granic 

i innych zagadnień związanych z projektem rezerwatu 

zostały w całości uwzględnione w opracowanej 

przez OTOP i przedstawionej wojewodom dokumentacji. 

Objęcie omawianego odcinka Wisły ochroną 

prawną na podstawie ustawy o ochronie przyrody 

zostało także pozytywnie zaopiniowane przez Radę 

Gospodarki Wodnej Regionu Wodnego Górnej Wisły 

działającej przy dyrektorze RZGW w Krakowie oraz 

przez powstałą przy niej Stałą Komisję ds. Udziału 

Społeczeństwa. 

Uprzejmie informuję, że w roku 2009 ustanowione 

zostały przez właściwych regionalnych dyrekto-

254 

rów ochrony środowiska trzy zarządzenia w sprawie 

ustanowienia zadań ochronnych dla rezerwatu przyrody 

„Wisła pod Zawichostem”. Dokumenty te dopuszczają 

w części obszaru rezerwatu dotychczasowe 

wykorzystanie tego terenu, w tym funkcjonowanie 

przeprawy promowej w Zawichoście, kontynuację gospodarki 

rybackiej według zasad zawartych w umowie 

pomiędzy dzierżawcą obwodu rybackiego a RZGW 

Kraków, pobór piasku z dna rzeki w ramach utrzymania 

jej wód, a także wykonywanie prac utrzymaniowych 

przy budowlach wodnych. W związku z powyższym 

utworzenie rezerwatu nie uniemożliwi 

ochrony przeciwpowodziowej oraz dotychczasowego 

wykorzystywania wód rzeki Wisły, lecz spowoduje, 

że wszelka działalność będzie prowadzona z poszanowaniem 

ochrony siedlisk występowania ptaków 

i procesów hydrologicznych, odpowiedzialnych za odtwarzanie 

tych siedlisk. 

Rezerwat przyrody „Wisła pod Zawichostem” 

obejmuje w całości strefę korytową rzeki Wisły, a także 

część brzegów rzeki. W skład rezerwatu wchodzi 

także część obwałowanych lub ograniczonych zachodnią 

nadrzeczną wysoką skarpą brzegów Wisły, 

stanowiących koryto wód wielkich, zajętych głównie 

przez niskie zadrzewienia topolowo-wierzbowe, częściowo 

również lasy, pastwiska i starorzecza. Mając 

na uwadze powyższe, stwierdzić należy, że w granicach 

rezerwatu nie znajdują się tereny zabudowane 

oraz infrastruktura drogowa. W związku z tym powstanie 

rezerwatu w żaden sposób nie ogranicza rozwoju 

okolicznych terenów miejskich i wiejskich, jak 

również nie ogranicza realizacji takich inwestycji, 

jak budowa czy remonty dróg. 

Rezerwat „Wisła pod Zawichostem” położony jest 

w granicach obszaru mającego znaczenie dla Wspólnoty 

PLH060045 Przełom Wisły w Małopolsce. Obszar 

Natura 2000 został zatwierdzony przez Radę 

Ministrów, a następnie w sierpniu 2007 r. wysłany 

do Komisji Europejskiej. Ponadto został ujęty przez 

Komisję Europejską w decyzji Komisji z dnia 12 

grudnia 2008 r. Niemniej jednak uprzejmie informuję, 

że rezerwat „Wisła pod Zawichostem” jest rezerwatem 

ornitologicznym, a obejmujący go obszar Natura 

2000 to obszar siedliskowy. Na terenie rezerwatu 

nie znajduje się żaden obszar specjalnej ochrony 

ptaków Natura 2000. 

W przypadku wyznaczania obszarów mających 

znaczenie dla Wspólnoty Natura 2000, stosownie do 

art. 27 ust. 2 ustawy o ochronie przyrody, projekt 

listy obszarów mających znaczenie dla Wspólnoty 

wymaga zasięgnięcia opinii właściwych miejscowo 

rad gmin. 

Fakt wyznaczenia obszaru Natura 2000 nie jest 

jednoznaczny z zakazem realizacji założeń miejscowego 

planu zagospodarowania przestrzennego, w tym 

z rozwojem turystyki czy budownictwa mieszkaniowego. 

Jeżeli jednak, stosownie do art. 129 ust. 1 ustawy 

z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska 

(Dz. U. z 2008 r. Nr 25, poz. 150, z późn. zm.), 

w związku z ograniczeniem sposobu korzystania z nieruchomości, 

korzystanie z niej lub z jej części w dotychczasowy 

sposób lub zgodny z dotychczasowym 

przeznaczeniem stało się niemożliwe lub istotnie 

ograniczone, właściciel nieruchomości może żądać 

wykupienia nieruchomości lub jej części, natomiast 

– zgodnie z art. 129 ust. 2 ww. ustawy – w związku 

z ograniczeniem sposobu korzystania z nieruchomości 

jej właściciel może żądać odszkodowania za poniesioną 

szkodę, a szkoda ta obejmuje również zmniejszenie 

wartości nieruchomości. Z roszczeniem można 

wystąpić w okresie dwóch lat od dnia wejścia w życie 

rozporządzenia lub aktu prawa miejscowego powodującego 

ograniczenie sposobu korzystania z nieruchomości. 

Przy czym uprzejmie informuję, że wyznaczenie 

obszaru chronionego jako takie nie jest jednoznaczne 

z ograniczeniem sposobu korzystania z nieruchomości. 

Powyższe przepisy mają zastosowanie 

zarówno względem obszarów Natura 2000, jak i rezerwatów 

przyrody. 

Ponadto, jeżeli na danym terenie wyznaczono obszar 

Natura 2000, nie oznacza to, że na obszarze tym 

zabrania się wykonywania wszelkich działań, lecz 

jedynie tych, które mogą w istotny sposób wpłynąć 

negatywnie na przedmiot ochrony obszaru Natura 

2000. 




Bernard Błaszczyk 


na zapytanie posła Ludwika Dorna 

w sprawie liczby sprawnych śmigłowców Mi-24 

Polskiego Kontyngentu Wojskowego Afganistan 

(6504) 


zapytanie pana posła Ludwika Dorna w sprawie liczby 

sprawnych śmigłowców Mi-24 Polskiego Kontyngentu 

Wojskowego Afganistan (SPS-024-6504/10), 

uprzejmie proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień. 

Mając na uwadze rolę powietrznego wsparcia 

ogniowego i transportu lotniczego oraz ograniczone 

możliwości użycia śmigłowców sojuszniczych, na początku 

2008 r. podjęto decyzję o skierowaniu do Afganistanu 

8 śmigłowców transportowych i szturmowych. 

W czerwcu tego samego roku rozpoczęto przemieszczanie 

pierwszych Mi-17 i Mi-24, które zdolność 

do działań operacyjnych osiągnęły już w następnym 

miesiącu (lipcu 2008 r.). W celu zwiększenia zdolności 

Polskiego Kontyngentu Wojskowego w zakresie 

zabezpieczenia lotniczego w lutym bieżącego roku 

przerzucono do Afganistanu kolejne 2 śmigłowce bo-

255 

jowe Mi-24W. Obecnie polski kontyngent dysponuje 

10 śmigłowcami, w tym 4 Mi-17 i 6 Mi-24. 

Kolejne 2 Mi-24 planuje się przemieścić do Afganistanu 

w drugim kwartale bieżącego roku. Dodatkowo 

Stany Zjednoczone Ameryki wydzieliły na potrzeby 

PKW Afganistan 2 śmigłowce ewakuacji medycznej, 

które są utrzymywane w dyżurze bojowym 

w bazie Ghazni, a także odpowiednio do potrzeb 

wspierają polski kontyngent śmigłowcami uderzeniowymi 

oraz transportowymi. Ponadto sojusznicze lotnictwo 

uderzeniowe, będące w dyspozycji dowódcy 

Regionu Wschód, w ciągu jednej godziny jest zdolne 

do udzielenia powietrznego wsparcia ogniowego w każdym 

rejonie prowincji Ghazni. W celu utrzymania 

w Siłach Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej zdolności 

do dalszego zabezpieczenia potrzeb operacyjnych 

PKW Afganistan, ich rotacji oraz szkolenia załóg 

w kraju zaplanowano na 2010 r. zakup 5 dodatkowych 

śmigłowców Mi-17. 

Odnosząc się do sprawności śmigłowców Mi-24, 

będących obecnie na wyposażeniu Polskiego Kontyngentu 

Wojskowego w Afganistanie, uprzejmie informuję, 

że według stanu z dnia 29 marca br. na 6 śmigłowców 

tego typu, będących w dyspozycji kontyngentu, 

sprawne były 4 (w tym 3 w użyciu, a 1 w obsługiwaniu 

technicznym). Jednocześnie pragnę nadmienić, 

iż wszystkie niezbędne techniczne środki 

materiałowe znajdują się w Afganistanie, co pozwala 

sądzić, że maszyny te w najbliższych dniach uzyskają 

zdolność do realizacji zadań. Jednocześnie należy 

mieć na uwadze fakt, że w „afgańskich” warunkach 

eksploatacji praktycznie nie jest możliwe utrzymanie 

wskaźnika sprawności sprzętu na poziomie 100%. 

Pragnę zapewnić, iż Polski Kontyngent Wojskowy 

w Afganistanie, dysponując 10 śmigłowcami, posiada 

zdolności operacyjne w zakresie wsparcia powietrznego 

porównywalne do sił innych państw sojuszniczych 

– w relacji liczby śmigłowców do liczby żołnierzy. 

Ponadto należy dodać, iż w trzecim kwartale 

bieżącego roku Polski Kontyngent Wojskowy Afganistan 

będzie dysponował 12 śmigłowcami, w tym 

4 Mi-17 i 8 Mi-24. 





Minister 

Bogdan Klich 



w Ministerstwie Obrony Narodowej 



w sprawie planów zakupienia 

5 śmigłowców Mi-17 (6505) 


zapytanie pana posła Ludwika Dorna w sprawie planów 

zakupienia pięciu śmigłowców Mi-17 (SPS-024- 

-6505/10), uprzejmie proszę o przyjęcie następujących 

wyjaśnień. 

Informację wstępną o zamiarze uruchomienia postępowania 

wraz z wymaganiami taktyczno-technicznymi 

na dostawę pięciu śmigłowców Mi-17 zamieszczono 

na stronie internetowej Departamentu 

Zaopatrywania Sił Zbrojnych Ministerstwa Obrony 

Narodowej w dniu 17 września 2009 r. Postępowanie 

o udzielenie zamówienia publicznego w trybie przetargu 

formalnie rozpoczęło się w dniu 14 października 

2009 r., a warunki przetargu ogłoszono w dniu 

12 listopada 2009 r. 

Podczas przygotowania procedury zakupu dokonano 

doraźnej analizy rynku nowych lub używanych 

śmigłowców Mi-17 oraz ich odmian, którą sporządzono 

w oparciu o następujące źródła: 

— informacje robocze uzyskane od polskich firm, 

które potencjalnie miały możliwości dostawy śmigłowców 

wyprodukowanych w b. ZSRR lub Federacji 

Rosyjskiej (Bumar sp. z o.o., Cenrex sp. z o.o., FTH 

Ankol, Metalexport-S Co. Ltd., PHZ Cenzin sp. z o.o., 

Polit-Elektronik oraz Wojskowe Zakłady Lotnicze nr 

1 SA), 

— informacje uzyskane od firm zagranicznych 

przez polskie ataszaty obrony przy polskich ambasadach 

w Federacji Rosyjskiej (firma Rosoboronoexport), 

Rumunii (firma Romtechnica SA), na Ukrainie 

(firma Aviakon) oraz w Turcji (tureckie siły 

zbrojne), 

— oferty dostępne w specjalistycznych serwisach 

internetowych. 

Ponieważ uzyskane informacje ofertowe różniły 

się znacznie pod względem typów i wersji śmigłowców, 

ich cen, wieku, możliwości odtworzenia resursów, 

wariantów wyposażenia itp., komisja prowadząca 

postępowanie zaproponowała zrealizowanie procedury 

udzielenia zamówienia w trybie przetargowym. 

Forma przetargu nie wymaga kierowania 

uprzedzających, oficjalnych zapytań (request for information) 

do firm mogących być potencjalnymi dostawcami. 

Założeniem powyższej procedury było wyłonienie 

w ramach pilnej potrzeby operacyjnej w trybie przetargu 

jednego bezpośredniego dostawcy śmigłowców 

i sprzętu lotniczo-technicznego dla Polskiego Kontyngentu 

Wojskowego w Afganistanie. Mogli w nim

256 

uczestniczyć zarówno producenci nowych śmigłowców, 

jak i inni dostawcy. 

W tym miejscu pragnę zwrócić uwagę na fakt, że 

śmigłowce Mi-17 były i są produkowane wyłącznie 

w Federacji Rosyjskiej (dawniej w ZSRR) w dwóch 

zakładach: KWZ w Kazaniu oraz UUAZ w Ułan-Ude. 

Początkowo zainteresowanie bezpośrednim udziałem 

w postępowaniu wykazała państwowa firma Rosoboronoexport, 

przekazując do polskiego ataszatu 

obrony w Moskwie wstępną informację ofertową 

o możliwości dostawy nowych śmigłowców Mi-17, jednak 

ostatecznie nie wzięła ona udziału w przetargu. 

Ostateczną ofertę dostawy złożyła w przetargu 

jedynie firma Metalexport-S. Z tego właśnie powodu 

została wybrana jako potencjalny dostawca śmigłowców 

i pozostałego sprzętu lotniczo-technicznego. Formalnie 

stanie się nim po zawarciu przez strony cywilnoprawnej 

umowy dostawy. 

Firma Metalexport-S, zgodnie z wymaganiem zamawiającego, 

poinformowała, że głównym podwykonawcą 

umowy będzie rosyjska spółka Aviazapczast. 

Nie było natomiast podstawy prawnej do zobowiązania 

firmy do ujawnienia w ofercie bardziej szczegółowych 

informacji i z tego powodu nie wchodziły one 

w zakres negocjacji. Ponieważ oferent nie miał obowiązku 

ujawnienia informacji określonych w pytaniu, 

uczynił to w ograniczonym zakresie z zachowaniem 

poufności. 

Informacje posiadane przez resort obrony narodowej 

w wyniku przeprowadzenia wspomnianej procedury 

rozpoznania pierwotnego i wtórnego rynku 

śmigłowców Mi-8/Mi-17 pozwoliły na odpowiednie 

sformułowanie warunków przetargu, a także zastosowanie 

odpowiedniej taktyki negocjacji i ustalenie 

optymalnej wartości umowy. 

Informacje, o których mowa w pytaniu pana posła 

Ludwika Dorna dotyczącym nabycia śmigłowców 

przez firmę Metalexport-S, byłyby wymagane przez 

Ministerstwo Obrony Narodowej i miałyby podstawowe 

znaczenie, gdyby postępowanie miało wyłonić 

nie dostawcę, ale firmę pośredniczącą w dostawie 

śmigłowców. Procedura konkurencyjna nie przewiduje 

takiego wymogu. 

Odnosząc się do pytania pana posła Ludwika Dorna 

w zakresie wyposażenia (modernizacji) śmigłowców 

M-17, uprzejmie informuję, że informacje na ten 

temat były zawarte na stronach internetowych Departamentu 

Zaopatrywania Sił Zbrojnych. Obejmuje 

ona modernizację systemu nawigacyjnego, łączności, 

ochrony i obrony śmigłowca, systemu obserwacyjno- 

-celowniczego, a także stanowiska umiejscowionego 

w tylnej części kabiny transportowej w osi śmigłowca. 

Pozostałe elementy systemu uzbrojenia określone 

zostały w przedstawionych dostawcy wymaganiach. 

Odnosząc się do kwestii ceny oferowanych Ministerstwu 

Obrony Narodowej w 2008 r. śmigłowców 

Mi-17 oraz Mi-24, uprzejmie informuję, że według 

oferty złożonej w imieniu konsorcjum przez PHZ 

Cenzin: 

— cena jednostkowa śmigłowca Mi-24P, po wykonanym 

remoncie kapitalnym z wyposażeniem oświetleniowym 

dostosowanym do wykorzystania gogli 

noktowizyjnych, w oferowanej konfiguracji i z kompletami 

narzędzi, sprzętu, wyposażenia naziemnego 

obsługowego i dokumentacji, jak również uwzględniająca 

cło, podatek VAT, koszty finansowania importu, 

koszty bankowe i ubezpieczeniowe oraz koszty 

zarządzania – została zaproponowana na poziomie 

12,37 mln euro, 

— cena jednostkowa śmigłowca Mi-171Sz w wersji 

wojskowej transportowej, w standardowej, określonej 

w ofercie konfiguracji narzędzi, sprzętu, wyposażenia 

naziemnego obsługowego i dokumentacji oraz 

z dodatkowym wyposażeniem indywidualnym, jak 

również uwzględniająca cło, podatek VAT, koszty finansowania 

importu, koszty bankowe i ubezpieczeniowe 

oraz koszty zarządzania – została zaproponowana 

na poziomie 19,01 mln euro. 

Ze względu na zamknięcie postępowania przez 

zamawiającego prowadząca je komisja nie dokonała 

sprawdzenia prawidłowości kalkulacji cenowych ani 

też nie negocjowała wartości poszczególnych składników 

ofertowych cen jednostkowych. 

Odnosząc się natomiast do kwestii ceny fabrycznie 

nowych modeli śmigłowców Mi-17 z wyposażeniem 

analogicznym do zamówionych w firmie Metalexport-S, 

uprzejmie informuję, że miarodajna w tej 

kwestii rosyjska firma Rosoboronoexport we wspomnianej 

wstępnej informacji przekazanej do polskiego 

ataszatu obrony nie ujawniła jakichkolwiek cen 

jednostkowych śmigłowców z bieżącej produkcji. Natomiast 

doraźna analiza rynku wykazała, że polskie 

firmy mogłyby zaproponować cenę w przedziale 7–10 

mln euro netto. Z dużym prawdopodobieństwem należy 

założyć, że cena ta nie obejmowała wyposażenia 

specjalistycznego (ponadstandardowego), wymaganego 

przez zamawiającego. Ponadto dopuszczalny 

okres eksploatacji nowego śmigłowca Mi-17 producent 

ustalił na dwadzieścia pięć lat. Istotny dla oszacowania 

ceny jest fakt, że firma Metalexport-S w swojej 

ofercie zaproponowała dostawę śmigłowców, dla których 

pozostały resurs kalendarzowy określono na czas 

dwudziestu lat. W zakresie pozostałych pytań pana posła 

Ludwika Dorna dotyczących cen zamawianych śmigłowców 

i ich wyposażenia uprzejmie informuję, że ze 

względu na poufność prowadzonych negocjacji z firmą 

Metalexport-S udzielenie odpowiedzi możliwe będzie 

dopiero po zawarciu umowy z dostawcą. 

Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję 

w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za wystarczające. 

Łączę wyrazy szacunku i poważania 



Czesław Piątas

257 



na zapytanie posła Lucjana Karasiewicza 

w sprawie programu LOSP (6507) 


zapytanie pana posła Lucjana Karasiewicza w sprawie 

programu LOSP (SPS-024-6507/10), uprzejmie 


Procedura zakupu stu osiemdziesięciu lekkich 

opancerzonych samochodów patrolowych (LOSP) zamknięta 

została w dniu 29 lipca 2008 r. bez dokonywania 

wyboru najlepszej oferty. Powodem takiej decyzji 

był fakt, że z czterech zaproszonych do udziału 

w przetargu firm tylko jedna złożyła ważną ofertę, 

jednak ostatecznie nie spełniła ona wymogów przetargu. 

Zamiarem gestora (Szefostwa Wojsk Pancernych 

i Zmechanizowanych), który opracował wymagania 

taktyczno-techniczne, było zapewnienie żołnierzom 

biorącym udział w misjach zagranicznych możliwie 

najwyższego, a nie jedynie zadawalającego poziomu 

ochrony balistycznej przed wybuchami min i ostrzałem. 

Z informacji uzyskanych od kilkunastu potencjalnych 

wykonawców w ramach rozpoznania rynku 

wynikało, że posiadali oni w ofercie sprzęt spełniający 

podstawowe wymagania postępowania, co jednak 

nie zostało potwierdzone złożeniem ważnych 

ofert. 

Ostatecznie osiągnięcie określonego w wymaganiach 

taktyczno-technicznych poziomu ochrony nie 

powiodło się, z drugiej strony, jednak nie istnieje 

konieczność, aby wymagania te odnosiły się do już 

osiągalnych na rynku produktów. Pragnę zauważyć, 

że dostępne w ofercie rynkowej wyroby opracowywane 

są na podstawie potrzeb określanych przez 

siły zbrojne poszczególnych państw w odpowiedzi 

na pojawiające się nowe zagrożenia bezpieczeństwa. 

Powyższe potrzeby często wykraczają poza możliwości 

oferowanego asortymentu uzbrojenia i sprzętu 

wojskowego. W związku z tym nie rozpatrywano 

kwestii ewentualnej odpowiedzialności osób przygotowujących 

i prowadzących procedurę zakupu pojazdów. 

W związku z niepowodzeniem procedury zakupu 

pojazdów LOSP resort obrony narodowej podjął rozmowy 

ze stroną amerykańską, w wyniku których 

uzyskano wsparcie w postaci użyczenia trzydziestu 

samochodów opancerzonych typu Cougar. Z kolei 

wzmocnienie Polskiego Kontyngentu Wojskowego 

w Afganistanie dodatkowymi kołowymi transporterami 

opancerzonymi Rosomak i ich wyposażenie 

w dodatkowe opancerzenie oraz system lekkich osłon 

kratownicowych pozwoliły na zweryfikowanie potrzeb 

w powyższym zakresie i w związku z tym podjęcie 

decyzji o rezygnacji na chwilę obecną z programu 

LOSP. 






Minister 

Bogdan Klich 



w sprawie problemów z częściami zamiennymi 

do pojazdów Rosomak w PKW Afganistan 

(6508) 



problemów z częściami zamiennymi do pojazdów 

Rosomak w Polskim Kontyngencie Wojskowym Afganistan 

(SPS-024-6508/10), uprzejmie proszę o przyjęcie 

następujących wyjaśnień. 

Magazyn części zamiennych do kołowych transporterów 

opancerzonych Rosomak wykorzystywanych 

przez Polski Kontyngent Wojskowy w Afganistanie 

funkcjonuje w bazie Ghazni od momentu wysłania 

pierwszych transporterów do tego państwa, 

tj. od kwietnia 2007 r. Z jego zasobów zabezpieczane 

są potrzeby innych odległych baz, w tym bazy Warrior, 

gdzie funkcjonuje magazyn podręczny. Z uwagi 

na niewystarczające zasoby własne serwisu zakładowego 

Wojskowych Zakładów Mechanicznych SA 

w Siemianowicach Śląskich z wymienionego magazynu 

wypożyczane są również części zamienne dla 

serwisu, niezbędne do usprawnienia pojazdów Rosomak 

w ramach napraw gwarancyjnych – zgodnie 

z ramową umową serwisową. 

Odnosząc się do poruszonej przez pana posła Lucjana 

Karasiewicza kwestii magazynu części zamiennych 

do kołowego transportera opancerzonego Rosomak 

zlokalizowanego na terytorium Polski, pragnę 

poinformować, iż magazyn części zamiennych do 

tych pojazdów został utworzony w Jednostce Wojskowej 

nr 1933 Łódź-Skład Gałkówek i funkcjonuje od 

2007 r. Wskazana jednostka, w ramach systemu zaopatrywania 

Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej, 

zabezpiecza potrzeby jednostek w kraju oraz poza 

jego granicami (w tym PKW Afganistan), realizując 

w tym zakresie procedury przetargowe na zakup 

technicznych środków materiałowych ze środków budżetowych 

na podstawie planów rzeczowo-finansowych 

sporządzanych w centralnym organie logistycznym, 

tj. w szefostwie Służby Czołgowo-Samochodowej 

Inspektoratu Wsparcia Sił Zbrojnych.

258 

Natomiast centralny magazyn części zamiennych 

do pojazdów typu Rosomak, jak wynika z informacji 

pozyskanych od ich producenta, został utworzony 

w Siemianowicach Śląskich w ubiegłym roku, głównie 

z przeznaczeniem na zabezpieczenie napraw 

transporterów w rejonie działania Polskiego Kontyngentu 

Wojskowego Afganistan, na podstawie potrzeb 

zgłaszanych przez 10. Brygadę Logistyczną w Opolu 

w ramach umowy serwisowej. 






Minister 

Bogdan Klich 



w sprawie potrzeby wyposażenia 

polskich czołgistów w nowoczesne 

kombinezony i hełmofony (6509) 



potrzeby wyposażenia polskich czołgistów w nowoczesne 

kombinezony i hełmofony (SPS-024-6509/ 

10), uprzejmie proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień. 

Aktualnie użytkowane w Siłach Zbrojnych Rzeczypospolitej 

Polskiej ubiory czołgisty wykorzystywane 

są zarówno przez załogi czołgów, jak i wozów bojowych. 

Uwzględniając posiadane zasoby ubiorów czołgisty 

oraz możliwości finansowe resortu obrony narodowej 

w zakresie zakupów przedmiotów zaopatrzenia 

mundurowego, w latach 2010–2018 planuje się: 

— w 2010 r. – zagospodarowanie posiadanych zapasów 

ubiorów czołgisty dotychczasowych wzorów; 

— w 2011 r. – wyposażenie w nowoczesne kombinezony 

i kurtki zimowe żołnierzy załóg wozów bojowych, 

wykonujących zadania w składzie polskich 

kontyngentów wojskowych (zakup 750 kompletów – 

na potrzeby trzech kolejnych zmian kontyngentu); 

— w 2012 r. – wyposażenie żołnierzy załóg wozów 

bojowych i czołgów jednostek wojskowych wydzielających 

siły na rzecz Organizacji Traktatu Północnoatlantyckiego 

i Unii Europejskiej (zakup 6000 kompletów); 

— od 2013 r. – wyposażenie załóg wozów bojowych 

i czołgów pozostałych jednostek wojskowych (zakup 

13 250 kompletów). 

Pragnę dodać, że w Siłach Zbrojnych Rzeczypospolitej 

Polskiej opracowano wzory oraz dokumentację 

techniczno-technologiczną na wykonanie nowoczesnych 

kombinezonów i kurtek zimowych czołgisty. Potrzeby 

środków finansowych w zakresie zakupu tych 

elementów wyposażenia wynoszą ok. 30,5 mln zł. 

Jednocześnie uprzejmie informuję, że w bieżącym 

roku planowany jest zakup, w ramach „Planu modernizacji 

technicznej Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej 

Polskiej”, 400 hełmofonów czołgisty (300 letnich i 100 

zimowych). 






Minister 

Bogdan Klich 


na zapytanie poseł Anny Zalewskiej 

w sprawie planowanej likwidacji Wojskowej 

Komendy Uzupełnień w Świdnicy (6510) 


zapytanie pani poseł Anny Zalewskiej w sprawie planowanej 

likwidacji Wojskowej Komendy Uzupełnień 

w Świdnicy (SPS-024-6510/10), uprzejmie proszę 


Prowadzona obecnie reorganizacja administracji 

wojskowej polega m.in. na zmniejszeniu liczby wojskowych 

komend uzupełnień ze stu dwudziestu 

trzech do osiemdziesięciu sześciu, co wiąże się z rozformowaniem 

trzydziestu siedmiu z nich, w tym komendy 

w Świdnicy. 

Pozostawienie Wojskowej Komendy Uzupełnień 

w Świdnicy oznaczałoby konieczność ponoszenia przez 

resort obrony narodowej dodatkowych kosztów w wysokości 

ok. 2,5 mln zł rocznie lub też rozformowania 

WKU w Kłodzku, co skutkowałoby z kolei utrudnieniami 

w dostępie do urzędu dla mieszkańców powiatów 

należących do właściwości tej komendy. 

Sytuacja Wojskowej Komendy Uzupełnień w Świdnicy 

była wielokrotnie analizowana, także na skutek 

wystąpień poselskich oraz władz samorządowych 

i organizacji społecznych ziemi świdnickiej. W wyniku 

powyższych analiz decyzja o likwidacji tej komendy 

została utrzymana, co znalazło swój wyraz w zapisach 

rozporządzenia ministra obrony narodowej 

z dnia 4 marca 2010 r. w sprawie wojewódzkich sztabów 

wojskowych i wojskowych komend uzupełnień 

(Dz. U. Nr 41, poz. 242), które przewiduje jej rozfor-

259 

mowanie z dniem 31 grudnia br. i przejęcie realizacji 

zadań przez WKU w Kłodzku. Nowy kształt administracji 

wojskowej zapewni prawidłowe i sprawne 

funkcjonowanie pozostałych wojskowych komend 

uzupełnień w warunkach profesjonalnej armii. 


w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za zasadne. 




Minister 

Bogdan Klich 



na zapytanie posła Czesława Hoca 

w sprawie egzekwowania przysługującego 

honorowym dawcom krwi ustawowego 

przywileju do korzystania poza kolejnością 

z ambulatoryjnych świadczeń zdrowotnych 

w publicznych zakładach opieki zdrowotnej 

(6514) 

Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na interpelację 

pana posła Czesława Hoca, przesłaną przy 

piśmie, znak: SPS-024-6514/10, z dnia 12 marca 2010 r. 

w sprawie egzekwowania przysługującego honorowym 

dawcom krwi ustawowego przywileju do korzystania 

poza kolejnością z ambulatoryjnych świadczeń 

zdrowotnych w publicznych zakładach opieki zdrowotnej 


Zgodnie z art. 47c ww. ustawy zasłużonemu honorowemu 

dawcy krwi przysługują uprawnienia do 

korzystania poza kolejnością ze świadczeń opieki 

zdrowotnej oraz usług farmaceutycznych udzielanych 

w aptekach (art. 47c ustawy z dnia 25 sierpnia 


ze środków publicznych (Dz. U. Nr 164, 

poz. 1027, ze zm.). Na początku 2009 r. Narodowe 

Centrum Krwi, jednostka podległa ministrowi zdrowia, 

odpowiedzialna za realizację zadań ministra 

zdrowia dotyczących koordynowania działalności 

w zakresie organizacji pobierania krwi, oddzielania 

jej składników oraz zaopatrzenia w krew, a także opiniująca 

plany działania w dziedzinie krwiodawstwa 

i krwiolecznictwa przygotowywane przez Instytut 

Hematologii i Transfuzjologii, wnioskowało do Narodowego 

Funduszu Zdrowia o wsparcie działań na 

rzecz honorowych dawców krwi. 

Efektem tego wystąpienia było uwzględnienie w załączniku 

do zarządzenia nr 14/2009/DSOZ prezesa 

Narodowego Funduszu Zdrowia z dnia 5 marca 

2009 r. informacji, iż „na listach oczekujących nie 

mogą być umieszczani następujący świadczeniobiorcy: 

inwalidzi wojenni i wojskowi, kombatanci, a także 

świadczeniobiorcy posiadający tytuł Zasłużonego 

Honorowego Dawcy Krwi lub Zasłużonego Dawcy 

Przeszczepu”. Wszyscy świadczeniodawcy związani 

z NFZ umową o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej 

mają obowiązek stosowania przepisów ww. ustawy. 

W przypadku nieprzestrzegania przez niektórych 

świadczeniodawców szczególnych uprawnień omawianej 

grupy osób należy interweniować u kierowników 

placówek ochrony zdrowia realizujących świadczenia. 

Ponadto, zgodnie z ustaleniami z Narodowym 

Funduszem Zdrowia, propozycje odpowiednich regulacji 

prawnych, m.in. dotyczących informowania pacjentów 

o zasadach udzielenia świadczeń świadczeniobiorcom 

posiadającym szczególne uprawnienia 

oraz kwestii egzekwowania wykonywania świadczeń 

poza kolejnością dla ww. grupy społecznej, zostaną 

umieszczone w kolejnym projekcie ogólnych warunków 

umów, stanowiącym załącznik do rozporządzenia 



opieki zdrowotnej (Dz. U. Nr 81, poz. 484). 

Niezależnie od podjętych działań legislacyjnych 

w marcu 2010 r. minister zdrowia skierował pismo 

do wszystkich świadczeniodawców z informacją o szczególnych 

uprawnieniach przysługujących krwiodawcom 

oraz z apelem o ich respektowanie w zakładach 

opieki zdrowotnej. Mając na uwadze powyższe, podjęte 

przez resort zdrowia działania informacyjne powinny 

się przyczynić w znacznym stopniu do zwiększenia 

świadomości personelu medycznego w przedmiotowym 

zakresie, a tym samym umożliwić zasłużonym 

honorowym dawcom krwi korzystanie w pełni 

z przysługujących im praw. 

Z poważaniem 




Marek Haber 


na zapytanie posła Eugeniusza Kłopotka 

w sprawie przyszłości ośrodków przygotowań 

olimpijskich po likwidacji m.in. państwowych 

zakładów budżetowych, 

np. Centralnego Ośrodka Sportu (6515) 


posła na Sejm RP pana Eugeniusza Kłopotka 

przekazane pismem z dnia 12 marca 2010 r. (sygn. 

SPS-024-6515/10), w sprawie przyszłości ośrodków

260 

przygotowań olimpijskich po likwidacji m.in. państwowych 

zakładów budżetowych, np. Centralnego 

Ośrodka Sportu, uprzejmie informuję, co następuje. 

1. Mając na uwadze brzmienie przepisów ustawy 


ustawę o finansach publicznych (Dz. U. Nr 157, poz. 

1241) nakładających m.in. obowiązek przeprowadzenia 

z końcem 2010 r. likwidacji państwowego zakładu 

budżetowego Centralny Ośrodek Sportu oraz brzmienie 

przepisów ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach 

publicznych (Dz. U. Nr 157, poz. 1240), minister 

sportu i turystyki podjął decyzję o przekształceniu 

Centralnego Ośrodka Sportu w nową jednostkę 

sektora finansów publicznych – instytucję gospodarki 

budżetowej. 

Podejmując powyższą decyzję, kierowano się następującymi 

przesłankami: 

1) sprawne i szybkie przeprowadzenie procesu 

likwidacji, 

2) zapewnienie ciągłości realizowanych dotychczas 

zadań, 

3) dostępne formy finansowania, w szczególności 

pod kątem możliwości ewentualnego finansowania 

jednostki ze środków budżetu państwa, środków unii 

europejskiej oraz z innych pozabudżetowych źródeł, 

4) sposób przeznaczenia wypracowanych zysków, 

5) zapewnienie możliwości dalszego rozwoju w przyszłości. 

2. Instytucja gospodarki budżetowej jest nową 

formą prawną jednostek sektora finansów publicznych 

tworzoną w celu realizacji zadań publicznych, 

która odpłatnie wykonuje powierzone jej zadania i co 

do zasady pokrywa koszty swojej działalności oraz 

zobowiązania z uzyskiwanych przychodów. Instytucja 

gospodarki budżetowej jest tworzona przez ministra, 

za zgodą Rady Ministrów udzieloną na jego 

wniosek. We wniosku, a następnie w akcie o powołaniu 

tejże jednostki minister wykonujący funkcje organu 

założycielskiego określa m.in. przedmiot działalności 

podstawowej jednostki, źródła przychodów 

i przeznaczenie zysku. Pod tym względem brzmienie 

regulacji nowej ustawy o finansach publicznych jest 

zbieżne z przepisami poprzedniej ustawy o finansach 

publicznych dotyczącymi zakładu budżetowego. Należy 

jednak podkreślić, iż pomiędzy tymi formami – 

instytucją gospodarki budżetowej a zakładem budżetowym 

– zachodzą znaczące różnice. Instytucja gospodarki 

budżetowej jest państwową osobą prawną 

uzyskującą osobowość z chwilą wpisu do Krajowego 

Rejestru Sądowego. Zakład budżetowy jest natomiast 

jednostką organizacyjną, przez co na gruncie prawa 

cywilnego nie posiada osobowości prawnej ani zdolności 

sądowej. Zgodnie z przepisami ustawy o finansach 

publicznych do kolejnych zalet instytucji gospodarki 

budżetowej przemawiających za wyborem tej formy 

organizacyjno-prawnej można ponadto zaliczyć: 

1) nastawienie na osiągnięcie zysku, przy jednoczesnym 

pozostawaniu w sektorze finansów publicznych, 

2) odpłatne wykonywanie zadań publicznych, 

3) samodzielne gospodarowanie mieniem, w tym 

możliwość nabywania mienia z własnych środków 

i zbywania środków trwałych, 

4) możliwość przeznaczenia nadwyżki finansowej 

na rozwój jednostki, bez konieczności automatycznego 

odprowadzania jej do budżetu państwa, 

5) możliwości otrzymywania dotacji z budżetu 

państwa na realizację zadań publicznych. 

3. Zgodnie z art. 24 ust. 1 ustawy o finansach 

publicznych instytucja gospodarki budżetowej może 

otrzymywać dotacje z budżetu państwa na realizację 

zadań publicznych, jeżeli odrębne ustawy tak stanowią. 

W chwili obecnej brak jest przepisów, które przewidywałyby 

możliwość przyznawania Centralnemu 

Ośrodkowi Sportu jako instytucji gospodarki budżetowej 

dotacji z budżetu państwa. Przepisy takie nie 

znalazły się również w rządowym projekcie ustawy 

o sporcie, ponieważ projekt ten został przekazany do 

Sejmu RP przed wejściem w życie ustawy o finansach 

publicznych i przepisów wprowadzających tę ustawę, 

w związku z czym nie było możliwości zawarcia 

w nim stosownych regulacji. Ponadto należy wskazać, 

iż w 2009 r. nie była jeszcze podjęta ostateczna 

decyzja co do nowej formy organizacyjno-prawnej, 

w jakiej miałby funkcjonować COS po 2010 r. Jednakże, 

mając na uwadze rangę zadań, jakie realizuje 

i dalej będzie realizował COS, konieczne jest zapewnienie 

mu wsparcia finansowego w formie dotacji 

z budżetu państwa. Dlatego też zostaną podjęte stosowne 

działania, tak aby z momentem utworzenia 

nowej jednostki sektora finansów publicznych w miejsce 

COS mogła ona otrzymywać dotacje z budżetu 

państwa. 

4. Fundusz Rozwoju Kultury Fizycznej jest państwowym 

funduszem celowym, a jego wydatki, zgodnie 

z przepisami ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. 

o grach hazardowych (Dz. U. Nr 201, poz. 1540), są 

przeznaczone na przebudowę, remonty i dofinansowanie 

inwestycji obiektów sportowych oraz rozwijanie 

sportu wśród dzieci, młodzieży i osób niepełnosprawnych. 

Szczegółowe warunki uzyskiwania dofinansowania 

realizacji ww. zadań, tryb składania 

wniosków oraz przekazywania środków określa w drodze 

rozporządzenia minister właściwy do spraw kultury 

fizycznej i sportu w porozumieniu z ministrem 

właściwym do spraw finansów publicznych. W chwili 

obecnej w Ministerstwie Sportu i Turystyki prowadzone 

są prace nad przygotowaniem nowego projektu 

rozporządzenia w sprawie dofinansowania zadań ze 

środków funduszu, jednakże nie przewiduje się zmiany 

dotychczasowych zasad dofinansowania inwestycji 

realizowanych przez COS w związku z jego planowaną 

likwidacją i utworzeniem instytucji gospodarki 

budżetowej. 

Odnośnie kwestii pracowniczych pragnę wyjaśnić, 

iż sprawy dotyczące stosunków z zakresu prawa 

pracy związane z likwidacją Centralnego Ośrodka 

Sportu uregulowane zostały w ustawie Przepisy 

wprowadzające ustawę o finansach publicznych. Prze-

261 

pisy tej ustawy mają charakter przepisów szczególnych 

i w sposób kompleksowy regulują kwestie związane 

ze stosunkami pracowniczymi dotyczącymi likwidowanych 

zakładów budżetowych. 

Zgodnie z art. 100 przedmiotowej ustawy stosunki 

pracy z pracownikami likwidowanych podmiotów 

wygasają z dniem zakończenia likwidacji, najpóźniej 

z dniem 31 grudnia 2010 r., jeżeli na 30 dni przed 

terminem zakończenia likwidacji albo nie później niż 

z dniem 30 listopada 2010 r. nie zostaną im zaproponowane 

nowe warunki pracy lub płacy na dalszy 

okres albo w razie ich nieprzyjęcia w terminie 15 dni 

od dnia złożenia propozycji. Propozycja nowych warunków 

pracy lub płacy może w tym wypadku obejmować 

nawiązanie stosunku pracy na stanowisku 

urzędniczym, w rozumieniu ustawy z dnia 21 listopada 

2008 r. o służbie cywilnej (Dz. U. Nr 227, poz. 

1505, z późn. zm.), w urzędzie obsługującym organ 

likwidujący, w innej jednostce budżetowej podległej 

temu organowi lub w jednostce budżetowej, o której 

mowa w art. 89 ust. 1 i 2 ustawy, jeżeli charakter 

pracy wykonywanej w likwidowanej jednostce jest 

podobny do charakteru pracy wykonywanej na stanowisku 

urzędniczym. W świetle art. 100 ust. 6 ustawy 

w przypadku wygaśnięcia stosunku pracy lub 

jego wypowiedzenia pracownikom likwidowanych 

zakładów budżetowych przysługują świadczenia 

przewidziane dla pracowników, z którymi stosunki 

pracy rozwiązuje pracodawca z przyczyn niedotyczących 

pracowników. Z dniem następującym po dniu 

zakończenia likwidacji, najpóźniej z dniem 1 stycznia 

2011 r., pracownicy likwidowanych zakładów budżetowych 

stają się pracownikami jednostek o których 

mowa powyżej, o ile ich stosunki pracy nie wygasły 

albo nie uległy rozwiązaniu. 

Mając na uwadze powyższe przepisy dotyczące 

spraw pracowniczych, należy zaznaczyć, iż w chwili 

obecnej w Ministerstwie Sportu i Turystyki trwają 

prace zmierzające do opracowania ostatecznego harmonogramu 

likwidacji COS, uwzględniającego również 

uregulowanie spraw pracowniczych. Dopiero po 

formalnym wszczęciu procesu likwidacji COS możliwe 

będzie podjecie działań przewidzianych przepisami 

prawa w zakresie zatrudnienia. 

1. W odpowiedzi na pytanie pana posła dotyczące 

ewentualnego przeznaczenia do sprzedaży części 

majątku Skarbu Państwa pozostającego dotychczas 

we władaniu Centralnego Ośrodka Sportu uprzejmie 

informuję, iż zgodnie z ustawą z dnia 21 sierpnia 

1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2004 r. 

Nr 261, poz. 2603, z późn. zm.) likwidacja jednostki 

organizacyjnej sprawującej trwały zarząd nad nieruchomościami 

Skarbu Państwa powoduje wygaśnięcie 

tego zarządu. Nieruchomości stanowiące własność 

Skarbu Państwa, w stosunku do których trwały zarząd 

wygasł na skutek likwidacji, organ nadzorujący 

przekazuje protokolarnie do zasobu nieruchomości 

Skarbu Państwa. Natomiast decyzję dotyczącą przeznaczenia 

mienia likwidowanych zakładów budżetowych, 

zgodnie z art. 88 ust. 2 ustawy Przepisy wprowadzające 

ustawę o finansach publicznych, podejmuje 

organ likwidujący w porozumieniu z ministrem 

właściwym do spraw skarbu państwa. Ustawa o gospodarce 

nieruchomościami reguluje również kwestie 

wyposażenia nowej jednostki w nieruchomości 

niezbędne do realizacji jej zadań. Informuję również, 

iż w zakresie postępowania z nieruchomościami pozostającymi 

obecnie w zarządzie COS prowadzone są 

konsultacje z Ministerstwem Skarbu Państwa jako 

urzędem właściwym w sprawach dotyczących gospodarowania 

mieniem Skarbu Państwa. 

Jednocześnie ze swojej strony chciałbym zapewnić, 

że dołożę wszelkich starań, aby nowo utworzona 

w miejsce COS jednostka sektora finansów publicznych 

została odpowiednio wyposażona w nieruchomości, 

tak aby mogła sprawnie realizować zadania 

w zakresie, w jakim obecnie realizuje je COS. 

Z poważaniem 






na zapytanie posła Adama Krupy 

Minister 

Adam Giersz 

w sprawie zmian przepisów prawnych 

niezbędnych do skutecznej realizacji 

programu „Innowacyjna energetyka – 

innowacyjne rolnictwo” w świetle przepisów 

ustawy o odpadach (6516) 


zapytanie pana Adama Krupy, posła na Sejm Rzeczypospolitej 

Polskiej, z dnia 2 marca 2010 r., znak: 

SPS-024-6516/10, w sprawie zmian przepisów prawnych 

niezbędnych do skutecznej realizacji programu 

„Innowacyjna energetyka – innowacyjne rolnictwo”, 

uprzejmie informuję. 

Projekt przedmiotowego programu, noszącego 

obecnie tytuł „Kierunki rozwoju biogazowni rolniczych 

w Polsce”, jest konsultowany przez resorty: 

gospodarki, rolnictwa i środowiska, od 2008 r. W ww. 

projekcie, który w najbliższym czasie zostanie ponownie 

przekazany pod obrady Komitetu do Spraw 

Europejskich, zawarto m.in. uwagi dotyczące konieczności 

zmiany przepisów ustawy z dnia 27 kwietnia 

2001 r. o odpadach (Dz. U. z 2007 r. Nr 39, poz. 251, 

z późn. zm.) i rozporządzeń wykonawczych do tej 

ustawy: rozporządzenia ministra środowiska z dnia 

21 kwietnia 2006 r. w sprawie listy rodzajów odpadów, 

które posiadacz odpadów może przekazywać

262 

osobom fizycznym lub jednostkom organizacyjnym 

niebędącym przedsiębiorcami, oraz dopuszczalnych 

metod ich odzysku (Dz. U. Nr 75, poz. 527) i rozporządzenia 

ministra środowiska z dnia 14 listopada 

2007 r. w sprawie procesu odzysku R10 (Dz. U. 

Nr 228, poz. 1685). 

W trakcie trwania prac nad projektem programu 

„Kierunki rozwoju biogazowni rolniczych w Polsce” 

znowelizowane zostało rozporządzenie w sprawie listy 

rodzajów odpadów, które posiadacz odpadów może 

przekazywać osobom fizycznym lub jednostkom organizacyjnym 

niebędącym przedsiębiorcami, oraz 

dopuszczalnych metod ich odzysku, do którego resort 

gospodarki ani resort rolnictwa nie zgłosiły żadnych 

uwag, w tym zawartych w projekcie przedmiotowego 

programu, dotyczących uwzględnienia w nowelizowanym 

rozporządzeniu odpadów o kodach: 19 06 05 

– ciecze z beztlenowego rozkładu odpadów zwierzęcych 

i roślinnych oraz 19 06 06 – przefermentowane 

odpady z beztlenowego rozkładu odpadów zwierzęcych 

i roślinnych. Obecnie trwają prace nad zmianą 

rozporządzenia ministra środowiska z dnia 14 listopada 

2007 r. w sprawie procesu odzysku R10 (Dz. U. 

Nr 228, poz. 1685), a przyjęte w projekcie rozporządzenia 

warunki odzysku odpadów pochodzących 

z biogazowni zostały uzgodnione z Ministerstwem 

Rolnictwa i Rozwoju Wsi. 

Natomiast odnosząc się do uwagi dotyczącej koniecznych 

zmian w ustawie o odpadach dotyczących 

uproszczenia zasad udzielania pomocy finansowej ze 

wszystkich dostępnych źródeł dla inwestujących 

w wytwarzanie biogazu rolniczego, należy zdecydowanie 

podkreślić, że przepisy ustawy o odpadach nie 

określają zasad udzielania pomocy finansowej ze 

wszystkich dostępnych źródeł. Ustawa z dnia 22 stycznia 

2010 r. o zmianie ustawy o odpadach oraz niektórych 

innych ustaw, wprowadzająca szereg koniecznych 

zmian prawnych w systemie gospodarki odpadami, 

została opublikowana w Dzienniku Ustaw 

Nr 28, poz. 145. 

Wobec powyższego, nawiązując do pisma przekazującego 

projekt przedmiotowego programu do rozpatrzenia 

przez stały Komitet Rady Ministrów, w lutym 

bieżącego roku przekazałem ministrowi gospodarki 

powyższe informacje oraz zwróciłem się z prośbą 

o usunięcie z rozdziału 6.2: Zmiany prawne, pkt b 

mówiącego o koniecznych zmianach w ustawie z dnia 

27 kwietnia 2001 r. o odpadach (Dz. U. z 2007 r. 

Nr 39, poz. 251, z późn. zm.) i rozporządzeniach wykonawczych 

do tej ustawy. Obecnie oczekuję na stanowisko 

ministra gospodarki w sprawie zgłoszonych 

uwag. 

Z poważaniem 





podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów 


na zapytanie posła Adama Krupy 

w sprawie wprowadzenia zmian 

w przepisach podatkowych odnośnie 

do regulacji preferencyjnego opodatkowania 

energii wytworzonej z OZE poprzez 

zastosowanie ulg podatkowych dla podmiotów 

gospodarczych prowadzących inwestycje 

w zakresie budowy biogazowni rolniczych (6518) 


wystąpienie wicemarszałka Sejmu pana Krzysztofa 

Putry z dnia 12 marca 2010 r., nr SPS-024-6518/10, 

przy którym przekazano interpelację pana posła 

Adama Krupy w sprawie wprowadzenia zmian 

w przepisach podatkowych odnośnie do regulacji preferencyjnego 

opodatkowania energii wytworzonej 

z OZE poprzez zastosowanie ulg podatkowych dla 

podmiotów gospodarczych prowadzących inwestycje 

w zakresie budowy biogazowni rolniczych, uprzejmie 

informuję. 

Z przekazanych przez Ministerstwo Rolnictwa 

i Rozwoju Wsi oraz Ministerstwo Gospodarki informacji 

wynika, iż resort rolnictwa opracował „Założenia 

programu rozwoju biogazowni rolniczych”. Na 

podstawie tych założeń Ministerstwo Gospodarki 

opracowało program, wskazany w wystąpieniu przez 

pana posła Adama Krupę, który został przekazany 

do konsultacji międzyresortowych i konsultacji społecznych 

pod nazwą „Innowacyjna energetyka – rolnictwo 

energetyczne”. Po przeanalizowaniu zgłoszonych 

w trakcie konsultacji uwag program zostanie 

rozpatrzony przez Stały Komitet Rady Ministrów. 

W trakcie prac nad „Polityką energetyczną Polski 

do 2030 r.” wspomniany program został włączony do 

działań wykonawczych na lata 2009–2012 pod nazwą 

„Kierunki rozwoju biogazowni rolniczych”. Celem 

kierunków jest stworzenie optymalnych warunków 

do rozwoju instalacji wytwarzających biogaz rolniczy 

w Polsce. Opracowanie wskazuje zakres zmian prawnych, 

które należy dokonać w polskim systemie prawnym, 

aby zoptymalizować proces budowy instalacji 

biogazowych. Jednakże zakres uregulowań prawnych 

zawartych w tym dokumencie będzie można 

ocenić po przyjęciu ostatecznej wersji programu i jego 

opublikowaniu. 

Odnosząc się natomiast do zawartego w wystąpieniu 

pana posła Adama Krupy pytania dotyczącego 

planowanych zmian w przepisach podatkowych, które 

pozwoliłyby na wprowadzenie ulg podatkowych 

dla inwestujących podmiotów gospodarczych w biogazownie 

rolnicze w Polsce, uprzejmie wyjaśniam, że 

obowiązujące przepisy ustaw o podatkach dochodowych 

oraz o podatku akcyzowym zawierają już określone 

preferencje podatkowe dla podatników prowadzących 

działalność gospodarczą.

263 

Opodatkowanie dochodów osób prawnych regulują 

przepisy ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku 

dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. 

Nr 54, poz. 654, z późn. zm.), natomiast dochodów 

osób fizycznych, w tym z działalności gospodarczej, 

regulują przepisy ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. 

o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. 

z 2000 r. Nr 14, poz. 176, z późn. zm.). 

Na gruncie przepisów powołanych ustaw podatnicy, 

którzy rozpoczynają prowadzenie działalności 

gospodarczej (w rozumieniu wyżej wymienionych 

przepisów) oraz mali podatnicy (podatnicy, u których 

wartość przychodu ze sprzedaży wraz z kwotą należnego 

podatku od towarów i usług nie przekroczyła 

w poprzednim roku podatkowym wyrażonej w złotych 

kwoty odpowiadającej równowartości 1 200 000 

euro) mogą korzystać z jednorazowej amortyzacji 

Jednorazowa amortyzacja polega na możliwości 

zaliczenia do kosztów podatkowych dokonywanych 

jednorazowo odpisów amortyzacyjnych od wartości 

początkowej środków trwałych z grupy 3–8 Klasyfikacji 

Środków Trwałych, z wyłączeniem samochodów 

osobowych, w roku podatkowym, w którym 

środki te zostały wprowadzone do ewidencji środków 

trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, 

do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym 

równowartości kwoty 50 000 euro łącznej wartości 

tych odpisów amortyzacyjnych. 

Ustawą z dnia 5 marca 2009 r. o zmianie ustawy 

o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz ustawy 

o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. 

2009 r. Nr 69, poz. 587) podwyższono w latach 2009– 

–2010 limit kwoty jednorazowej amortyzacji z 50 000 

do 100 000 euro. Z prawa tego będą mogli skorzystać 

w dalszym ciągu mali podatnicy oraz podatnicy rozpoczynający 

w tych latach prowadzenie działalności. 

Dodatkowo ustawa wprowadziła dla podatników rozpoczynających 

prowadzenie działalności w roku 2008 

lub roku 2009 możliwość dokonywania jednorazowych 

odpisów amortyzacyjnych, także w roku podatkowym 

następującym bezpośrednio po roku, w którym 

rozpoczęli prowadzenie działalności. 

Powyższą ustawą umożliwiono także podatnikom 

wybór sposobu zaliczenia kosztów prac rozwojowych 

do kosztów podatkowych, co powinno przyczynić się 

do istotnego wsparcia prorozwojowego. Mianowicie 

podatnicy będą mogli zaliczyć koszty z tego tytułu 

do kosztów podatkowych w miesiącu, w którym zostały 

poniesione, albo począwszy od tego miesiąca 

w równych częściach w okresie nie dłuższym niż 

12 miesięcy, albo jednorazowo w roku podatkowym 

po ich zakończeniu, albo poprzez odpisy amortyzacyjne 

od wartości niematerialnej i prawnej, jeżeli podejmą 

decyzję o ich amortyzacji. 

Ponadto podatnicy rozpoczynający po raz pierwszy 

prowadzenie działalności gospodarczej mają możliwość 

skorzystania z kredytu podatkowego. Polega 

on na tym, że podatnik po spełnieniu określonych 

warunków będzie zwolniony przez jeden rok z obowiązku 

wpłacania zaliczek na podatek dochodowy. 

W przypadku podatników podatku dochodowego od 

osób prawnych podatek należny za ten rok, w którym 

podatnik skorzysta ze zwolnienia, obliczony w zeznaniu 

za ten rok będzie następnie płacony w równych 

częściach przez kolejne pięć lat. Spłata kredytu podatkowego 

w przypadku podatników podatku dochodowego 

od osób fizycznych polega na doliczeniu 20% 

dochodu z pozarolniczej działalności gospodarczej 

osiągniętego w roku podatkowym, w którym korzystali 

ze zwolnienia, do dochodu z tego źródła wykazanego 

w zeznaniach rocznych składanych za pięć 

kolejnych lat podatkowych. 

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób 

fizycznych oraz ustawy o podatku dochodowym od 

osób prawnych przewidują także tzw. ulgę na nowe 

technologie (z ulgi tej nie może korzystać podmiot 

prowadzący działalność na terenie specjalnej strefy 

ekonomicznej). Ulga ta polega na możliwości odliczenia 

od podstawy opodatkowania wydatków poniesionych 

na nabycie nowych technologii, z tym że odliczenie 

nie może przekroczyć 50% tych wydatków. 

Za nowe technologie uważa się wiedzę technologiczną 

w postaci wartości niematerialnych i prawnych, 

w szczególności wyniki badań i prac rozwojowych, 

która umożliwia wytwarzanie nowych lub udoskonalonych 

wyrobów lub usług i która nie jest stosowana 

na świecie przez okres dłuższy niż ostatnich 

pięć lat, co potwierdza opinia niezależnej od podatnika 

jednostki naukowej w rozumieniu ustawy z dnia 

8 października 2004 r. o zasadach finansowania nauki 

(Dz. U. z 2008 r. Nr 169, poz. 1049). 

Niezależnie od powyższego podatnicy będący osobami 

fizycznymi prowadzącymi pozarolniczą działalność 

gospodarczą mogą również wybrać jedną ze zryczałtowanych 

form opodatkowania, o których mowa 

w ustawie z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym 

podatku dochodowym od niektórych przychodów 

osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. Nr 144, 

poz. 930, z późn. zm.), tj. ryczałt od przychodów ewidencjonowanych, 

lub kartę podatkową. 

Stosownie natomiast do postanowień art. 89 ust. 

1 pkt 12 lit b tiret pierwsze ustawy z dnia 6 grudnia 

2008 r. o podatku akcyzowym (Dz. U. z 2009 r. Nr 3, 

poz. 11, z późn. zm.) stawka akcyzy dla biogazu wyprodukowanego 

w składzie podatkowym i spełniającego 

wymagania jakościowe określone w przepisach 

odrębnych, bez względu na kod CN, wynosi 0 zł. 

Przepis ten będzie mógł być jednak stosowany dopiero 

od ogłoszenia pozytywnej decyzji Komisji Europejskiej 

o zgodności pomocy publicznej w nim przewidzianej 

ze wspólnym rynkiem. 

W związku z powyższym obecnie dla biogazu powinny 

być stosowane stawki akcyzy takie jak dla pozostałych 

węglowodorów gazowych w stanie gazowym 

objętych pozycją CN 2711. 

Zgodnie z art. 89 ust. 1 pkt 12 lit. a tiret drugie 

ustawy o podatku akcyzowym stawka akcyzy dla węglowodorów 

gazowych objętych pozycją CN 2711, 

przeznaczonych do napędu silników spalinowych, 

w stanie gazowym wynosi 11,04 zł/1 gigadżul (GJ).

264 

Jednakże w myśl postanowień art. 164 ust. 1 tej ustawy 

do dnia 31 października 2013 r. zamiast stawki 

akcyzy określonej w ww. art. 89 ust. 1 pkt 12 lit. a 

tiret drugie stosuje się stawkę zerową. 

Obecnie, stosownie do postanowień art. 89 ust. 1 

pkt 13 ustawy o podatku akcyzowym, stawka akcyzy 

dla węglowodorów gazowych objętych pozycją CN 

2711 przeznaczonych do celów opałowych wynosi 

1,28 zł/1 gigadżul (GJ). 

Jeżeli przedmiotowy biogaz jest zaliczany do kodu 

CN 2711 29 00 jako pozostałe węglowodory gazowe, 

to zgodnie z art. 163 ust. 3 ustawy o podatku akcyzowym 

jest zwolniony od akcyzy, w przypadku jego 

przeznaczenia do celów opałowych. 

W kwestii opodatkowania energii elektrycznej 

wytworzonej z biogazu zauważyć należy, iż zgodnie 

z art. 30 ust. 1 ustawy o podatku akcyzowym zwalnia 

się od akcyzy energię elektryczną wytwarzaną z odnawialnych 

źródeł energii na podstawie dokumentu 

potwierdzającego umorzenie świadectwa pochodzenia 

energii, w rozumieniu przepisów prawa energetycznego. 

W myśl postanowień art. 30 ust. 2 ustawy 

o podatku akcyzowym zwolnienie to stosuje się nie 

wcześniej niż z chwilą otrzymania dokumentu potwierdzającego 

umorzenie świadectwa pochodzenia 

energii poprzez obniżenie akcyzy należnej od energii 

elektrycznej za najbliższe okresy rozliczeniowe. 

Przedmiotowe świadectwo, zgodnie z art. 9e ust. 3 

ustawy Prawo energetyczne z dnia 10 kwietnia 1997 r. 

(Dz. U. z 2006 r. Nr 89, poz. 625, z późn. zm.), wydawane 

jest przez prezesa Urzędu Regulacji Energetyki 

na wniosek przedsiębiorstwa energetycznego zajmującego 

się wytwarzaniem energii elektrycznej 

w odnawialnych źródłach energii. 

Ponadto wskazać należy, iż zgodnie z art. 3 pkt 20 

ustawy Prawo energetyczne odnawialne źródło energii 

to źródło wykorzystujące w procesie przetwarzania 

energię wiatru, promieniowania słonecznego, 

geotermalną, fal, prądów i pływów morskich, spadku 

rzek oraz energię pozyskiwaną z biomasy, biogazu 

wysypiskowego, a także biogazu powstałego w procesach 

odprowadzania lub oczyszczania ścieków albo 

rozkładu składowanych szczątek roślinnych i zwierzęcych. 

Wprowadzenie wszystkich wyżej wymienionych 

regulacji prawnych miało na celu ułatwienie prowadzenia 

działalności gospodarczej, w tym również 

w zakresie produkcji biogazu i energii z niego wytworzonej. 

W związku z powyższym w chwili obecnej nie wydaje 

się konieczne podejmowanie dalszych działań 

związanych z tą kwestią. 

Z poważaniem 



Maciej Grabowski 


ministra skarbu państwa 

na zapytanie poseł Gabrieli Masłowskiej 

w sprawie akcji zlikwidowanej 

Cukrowni Lublin przyznanych rolnikom (6519) 


pani poseł Gabrieli Masłowskiej z dnia 

24 lutego 2010 r., przekazane do Ministerstwa Skarbu 

Państwa przy piśmie, znak: SPS-024-6519/10, 

dotyczące akcji Krajowej Spółki Cukrowej SA przyznanych 

plantatorom Cukrowni Lublin – oddziału 

KSC SA przedkładam następujące stanowisko w przedmiotowej 

sprawie: 

Akcje nabyte nieodpłatnie przez plantatorów na 

podstawie art. 8 ustawy z dnia 26 sierpnia 1994 r. 

o przekształceniach własnościowych w przemyśle cukrowniczym 

(Dz. U. Nr 98, poz. 473, z zm.) stanowią 

własność osób, które podpisały umowę nabycia akcji 

ze Skarbem Państwa. Akcje nabyte w trybie art. 8 

ust. 1 i 3 ww. ustawy nie mogą być zbyte przed upływem 

trzech lat od dnia ich nabycia (art. 8 ust. 7 ustawy). 

Jest to jedyne ograniczenie w rozporządzaniu 

nabytymi akcji wynikające z ustawy o przekształceniach 

własnościowych w przemyśle cukrowniczym. 

Poza tym akcjonariuszom Krajowej Spółki Cukrowej 

SA przysługują wszystkie uprawnienia wynikające 

z Kodeksu spółek handlowych, takie jak np: 

1) prawo udziału w walnym zgromadzeniu spółki 

(art. 393–429 K.s.h.): 

— może żądać wydania odpisów sprawozdań finansowych; 

— może uczestniczyć w walnym zgromadzeniu 

i wykonywać prawo głosu osobiście lub przez pełnomocnika; 

— może żądać wyjaśnienia przez zarząd spółki 

spraw rozpatrywanych przez walne zgromadzenie; 

— akcjonariusz lub akcjonariusze reprezentujący 

co najmniej 10% kapitału zakładowego mogą żądać 

zwołania nadzwyczajnego walnego zgromadzenia 

bądź umieszczenia określonych spraw w porządku 

obrad najbliższego walnego zgromadzenia, 

2) prawo do wytoczenia powództwa o uchylenie 

uchwały walnego zgromadzenia przysługuje (art. 422 

K.s.h.): 

— akcjonariuszowi, który głosował przeciw 

uchwale walnego zgromadzenia, a po jej powzięciu 

zażądał zaprotokołowania sprzeciwu; 

— akcjonariuszowi, który nie był obecny na walnym 

zgromadzeniu, jedynie w przypadku wadliwego 

zwołania walnego zgromadzenia lub też powzięcia 

uchwały w sprawie nieobjętej porządkiem obrad; 

— akcjonariuszowi bezzasadnie niedopuszczonemu 

do udziału w walnym zgromadzeniu, 

3) prawo do dywidendy (art. 347 K.s.h.): 

— jeżeli walne zgromadzenie podejmie taką 

uchwałę (wypracowany przez spółkę zysk może być 

przeznaczony na inny cele niż wypłatę dywidendy,

265 

np. na pokrycie strat z lat ubiegłych, sfinansowanie 

inwestycji itp.), 

4) prawo do udziału w majątku pozostałym po likwidacji 

spółki (art. 473 i 474 K.s.h.): 

— należy jednak stanowczo podkreślić fakt, iż 

uprawnieni plantatorzy nabyli akcje Krajowej Spółki 

Cukrowej SA, tak więc likwidacja Cukrowni Lublin 

stanowiącej oddział KSC SA w żadnym razie nie 

wpływa na ich status jako akcjonariuszy Krajowej 

Spółki Cukrowej SA. 

Z poważaniem 



Minister 

Aleksander Grad 

sekretarza stanu w Ministerstwie 

Spraw Wewnętrznych i Administracji 



w sprawie łączenia funkcji radnego 

z prowadzeniem działalności gospodarczej 

z wykorzystaniem mienia gminnego 

gm. Istebna (6520) 


pisma z dnia 12 marca 2010 r. (sygn. SPS-024-6520/ 

10) przekazującego zapytanie posła na Sejm RP pana 

Stanisława Pięty z dnia 23 lutego 2010 r. w sprawie 

łączenia funkcji radnego z prowadzeniem działalności 

gospodarczej z wykorzystaniem mienia gminnego 

gminy Istebna uprzejmie przedstawiam następujące 

informacje. 

Na wstępie pragnę podnieść, że problematyka poruszona 

w ww. zapytaniu poselskim stanowiła przedmiot 

wystąpienia pani Julii Pitery – sekretarz stanu 

w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów (sygn. SJP- 

-5J4-126(9)/09) do resortu spraw wewnętrznych i administracji. 

W następstwie wspomnianego wystąpienia 

sygnalizowane w nim wątpliwości i nieprawidłowości 

– w aspekcie interpretacji art. 24d oraz art. 24f 

ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie 

gminnym (t.j. Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591, z późn. 

zm.) – zostały wnikliwie przeanalizowane, w kontekście 

m.in.: zapadłych na gruncie ww. przepisów orzeczeń 

sądowych oraz wyjaśnień przedstawionych w danej 

sprawie, przez wojewodę śląskiego w piśmie z dnia 

22 stycznia 2010 r. (sygn. NP/III/0711/2/09). 

Odpowiedź udzielona pani minister w piśmie 

z dnia 2 marca 2010 r. (sygn. DAP/7150-6/10/JA) 

w pełni odzwierciedla dokonaną przez resort spraw 

wewnętrznych i administracji analizę ww. regulacji 

prawnych w przedmiotowej sprawie. Stanowisko Ministerstwa 

Spraw Wewnętrznych i Administracji zostało 

również udostępnione radnej Rady Gminy 

Istebna, która wystąpiła z prośbą o przekazanie informacji 

w danym zakresie – w trybie przepisów ustawy 

z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji 

publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198, z późn. zm.). 

Mając na względzie istotę przedmiotowego zapytania 

poselskiego, należy również wyjaśnić, że ocena 

każdej jednostkowej sytuacji naruszenia ustawowych 

zakazów przez samorządowych funkcjonariuszy publicznych 

i ewentualne wyciągnięcie na jej podstawie 

odpowiednich, przewidzianych prawem konsekwencji 

pozostaje wyłącznie w gestii organu stanowiącego 

jednostki samorządu terytorialnego oraz organu nadzoru 

– wojewody. Kompetencje nadzorcze wojewody 

określają przepisy poszczególnych ustaw „,ustrojowych” 

(tu: przepisy rozdziału 10 ustawy o samorządzie 

gminnym), które wiążąco i jednoznacznie wskazują 

zarówno zakres przedmiotowy sprawowanego 

nadzoru, jak i jego kryteria. 

Bezdyskusyjne także pozostaje, że sprawy w tym 

przedmiocie mają niejednokrotnie wyjątkowo skomplikowany 

charakter, co przesądza o tym, że ewentualna 

możliwość zastosowania ustawowego zakazu 

powinna zostać każdorazowo dokonana ad casum, 

stosownie do konkretnie zaistniałych okoliczności 

sprawy. Dotkliwość skutków zarządzenia zastępczego 

obliguje organ nadzoru do wykorzystania wszystkich 

dostępnych środków umożliwiających wnikliwe 

zbadanie każdej z przesłanek uzasadniających jego 

wydanie, w tym w szczególności przeprowadzenia 

dogłębnej analizy obowiązujących w danej materii 

przepisów prawnych i poglądów judykatury. 

Obowiązujący model nadzoru nad działalnością 

samorządu terytorialnego nie zawiera normatywnego 

umocowania dla ministra spraw wewnętrznych 

i administracji do dokonywania weryfikacji ocen oraz 

ustaleń podjętych przez organ nadzoru w ramach postępowania 

nadzorczego ani też prowadzenia postępowań 

wyjaśniających w tym przedmiocie. Dlatego 

też minister właściwy do spraw administracji publicznej, 

dokonując oceny działalności wojewody śląskiego 

w przedmiotowej sprawie, w odpowiedzi na 

wspomniane wystąpienie pani minister Julii Pitery 

mógł przyjąć jedynie wskazane powyżej założenia 

oraz bazować na ustaleniach podjętych przez wojewodę 

śląskiego. 

W odniesieniu do przedmiotu zapytania poselskiego 

w pierwszej kolejności należy zwrócić uwagę na 

ocenę prawną sytuacji faktycznych, w których znaleźli 

się radni Rady Gminy Istebna, dokonaną przez 

organ nadzoru nad działalnością jednostek samorządu 

terytorialnego w województwie śląskim, w kontekście 

ewentualnego naruszenia przez tychże dyspozycji 

zawartych w art. 24d oraz art. 24f ust. 1 ustawy 

o samorządzie gminnym. 

I tak, w świetle pierwszego z ww. przepisów, wójt 

nie może powierzyć radnemu gminy, w której radny 

uzyskał mandat, wykonywania pracy na podstawie 

umowy cywilnoprawnej. Z kolei, zgodnie z art. 24f

266 

ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym, radni nie 

mogą prowadzić działalności gospodarczej na własny 

rachunek lub wspólnie z innymi osobami z wykorzystaniem 

mienia komunalnego gminy, w której radny 

uzyskał mandat, a także zarządzać taką działalnością 

lub być przedstawicielem czy pełnomocnikiem 

w prowadzeniu takiej działalności. Ograniczenia 

ustanowione na gruncie danych regulacji niewątpliwie 

mają na celu przeciwdziałanie sytuacjom mogącym 

sprzyjać nadużywaniu pełnionej przez radnego 

funkcji i występowaniu konfliktu interesów. 

Z wyjaśnień wojewody śląskiego wynika, że radni: 

1) pan J. G. jest prezesem Spółdzielni Usług i Produkcji 

w Koniakowie, z którą były zawierane umowy 

dotyczące zimowego utrzymania dróg oraz świadczenia 

usług budowlanych; 

2) pan A. S. prowadzi firmę, która wykonywała 

usługi w zakresie zimowego utrzymania dróg (odśnieżania) 

oraz wymiany stolarki okiennej w budynku 

komunalnym nr 68 w Istebnej; 

3) pan J. L. prowadzi firmę, która wykonywała 

prace instalacyjne w mieszkaniach komunalnych 

gminy Istebna; 

4) pan J. G. jest wspólnikiem Przedsiębiorstwa 

Handlowo-Usługowego PSB Golik spółka jawna, 

w którym gmina Istebna dokonywała zakupu opału 

i materiałów budowlanych. 

I tak, w przypadku pana J. G. służby prawne wojewody 

śląskiego ustaliły, że stroną zawieranych 

umów dotyczących zimowego utrzymania dróg oraz 

świadczenia usług budowlanych nie był sam radny, 

lecz spółdzielnia, w której radny jest prezesem zarządu. 

Organ nadzoru uznał, że w danym przypadku nie 

doszło w ogóle do naruszenia art. 24d ustawy o samorządzie 

gminnym. Z literalnego brzmienia powołanego 

przepisu wynika bowiem, że ustawodawca 

wyklucza możliwość wykonywania przez radnego 

pracy na podstawie umowy cywilnoprawnej, a więc 

wszystkich umów prawa cywilnego, na podstawie 

których radny mógłby świadczyć pracę. Niemniej jednak 

istotnym pozostaje wskazanie, że wspomniany 

zakaz dotyczy wyłącznie osobistego świadczenia pracy 

przez radnego. Tym samym dyspozycja zawarta 

w art. 24d ustawy o samorządzie gminnym nie odnosi 

się do usług świadczonych przez spółdzielnię, 

w której radny jest prezesem zarządu [por. (w:) 

A. Szewc, Komentarz do art. 24d ustawy z dnia 8 

marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz.U.01.142.1591), 

Samorząd Gminny. Komentarz, Dom Wydawniczy 

ABC, 2005, wyd. II.]. 

Z kolei, z panem A. S. zostały zawarte trzy umowy 

zlecenia na roboty związane z zimowym utrzymaniem 

dróg na terenie gminy Istebna oraz umowa na 

wymianę stolarki okiennej w budynku komunalnym 

w Istebnej. Z dokonanych ustaleń wynika, że zlecone 

czynności były wykonywane przez zatrudnionych 

w firmie pracowników. 

Podobnie prace związane z wykonaniem umów 

zlecenia, zawieranych z kolejnym radnym − panem 

J. L. − na realizację konkretnych robót dotyczących 

usuwania awarii instalacji wodno-kanalizacyjnej, 

prowadzili zatrudnieni w firmie pracownicy. Wobec 

powyższego organ nadzoru uznał, że radni: pan 

A. S. i J. L. zawarli wspomniane umowy jako przedsiębiorcy, 

a nie jako osoby fizyczne, co dodatkowo potwierdza 

fakt, że ww. nie wykonywali zleconych zadań 

osobiście (a nawet gdyby istotnie tak było, to 

z wykazanych poniżej względów nie stanowiłoby to 

przesłanki utraty przez nich mandatów). Wypada zaznaczyć, 

że na gruncie omawianego przepisu art. 24d 

ustawy o samorządzie gminnym w orzecznictwie zostały 

wyrażone poglądy przeciwstawne co do adresata 

wspomnianego zakazu, a w konsekwencji także 

odnośnie do następstw zawarcia umowy z naruszeniem 

tego przepisu. Wojewoda śląski przychyla się do 

stanowiska Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego 

w Olsztynie, zawartego w przywołanym w korespondencji 

wyroku z dnia 15 stycznia 2008 r. (sygn. akt 

II SA/OI 1027/07), w świetle którego tenże przepis 

jest adresowany wyłącznie do organu wykonawczego 

gminy oraz do tych osób, które swoje upoważnienie 

do działania w imieniu gminy wywodzą z udzielonego 

im przez ten organ upoważnienia. Zatem powierzenie 

radnemu przez wójta gminy pracy na podstawie 

umowy cywilnoprawnej, wbrew wyraźnemu zakazowi 

wynikającemu z treści art. 24d ustawy o samorządzie 

gminnym, nie skutkuje wygaśnięciem 

mandatu radnego na podstawie art. 190 ust. 1 pkt 2a 

ustawy z dnia 16 lipca 1998 r. Ordynacja wyborcza 

do rad gmin, rad powiatów i sejmików województw 

(t.j. Dz. U. z 2003 r. Nr 159, poz. 1547, z późn. zm.), 

lecz jedynie nieważnością samej umowy. Wspomniana 

powyżej ustawa wiąże skutek, w postaci wygaśnięcia 

mandatu radnego, z naruszeniem przez radnego 

zakazów, które to wprost nakładają na niego 

przepisy ustawowe. Zdaniem wojewody śląskiego, dokonując 

interpretacji ww. unormowań, zważywszy na 

konsekwencje ich zastosowania, należy stosować wykładnię 

zawężającą – trudno zaprzeczyć, że sankcja 

w postaci wygaśnięcia mandatu radnego ma charakter 

wyjątkowo dotkliwy. 

Kolejny z wymienionych w odpowiedzi radnych 

Rady Gminy Istebna, którego sytuacja była analizowana 

przez służby prawne wojewody śląskiego, pan 

J. G. zawierał w imieniu Przedsiębiorstwa Handlowo- 

-Usługowego PSB Golik spółka jawna umowy sprzedaży 

na rzecz gminy Istebna opału i materiałów budowlanych. 

W ocenie wojewody śląskiego zakaz ustanowiony 

w art. 24d ustawy o samorządzie gminnym 

dotyczy tylko powierzenia radnemu wykonywania 

pracy na podstawie umowy cywilnoprawnej; nie obejmuje 

natomiast umów cywilnoprawnych, których 

przedmiotem nie jest wykonywanie pracy. Zatem 

wspomniany przepis nie wyklucza możliwości zawierania 

przez gminę umów sprzedaży z firmą, w której 

radny jest wspólnikiem. 

Dokonana przez wojewodę śląskiego interpretacja 

normy zawartej w art. 24d ustawy o samorządzie 

gminnym wykluczała możliwość zastosowania − na

267 

jej podstawie − środków nadzorczych wobec ww. radnych. 

Z kolei, wobec sformułowanego zarzutu naruszenia 

przez ww. radnych zakazów określonych w dyspozycji 

art. 24f ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym, 

mając na względzie ustalony przepisami prawa 

tryb postępowania w sprawach naruszenia przez radnych 

gmin przepisów zakazujących prowadzenia 

działalności gospodarczej z wykorzystaniem mienia 

komunalnego, organ nadzoru wyjaśnił, że w pierwszej 

kolejności powiadomił Radę Gminy Istebna 

o zasygnalizowanych wątpliwościach. Wezwana do 

zbadania przedmiotowej sprawy Rada Gminy przeprowadziła 

postępowanie wyjaśniające, w wyniku 

którego uznała, że żaden z radnych nie naruszył zakazu 

określonego w art. 24f ust. 1 ustawy o samorządzie 

gminnym. W związku z powyższym, mając na 

względzie art. 98a ust. 1 ww. ustawy, koniecznym 

pozostało ustalenie przez organ nadzoru, czy w przypadku 

ww. radnych zaistniały przesłanki do wygaszenia 

mandatów, a tym samym, czy na Radzie Gminy 

Istebna ciążył obowiązek stwierdzenia wygaśnięcia 

mandatów tych radnych. 

W konsekwencji, w odniesieniu do ewentualnego 

naruszenia art. 24f ust. 1 ustawy o samorządzie 

gminnym, wojewoda śląski stwierdził, że aby można 

było uznać, że prowadząc lub zarządzając działalnością 

gospodarczą, któryś z ww. radnych naruszył zakaz 

sformułowany w tym przepisie, należy wykazać, 

że dany radny wykorzystuje mienie gminy Istebna 

dla celów prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej. 

Rozpatrując to właśnie zagadnienie, podległe 

wojewodzie śląskiemu służby prawne odwołały 

się do definicji mienia komunalnego, zawartej w art. 

43 ustawy o samorządzie gminnym. Zgodnie z tym 

przepisem mieniem komunalnym jest własność i inne 

prawa majątkowe należące do poszczególnych gmin 

i ich związków oraz mienie innych gminnych osób 

prawnych, w tym przedsiębiorstw. Z kolei, w myśl art. 

44 Kodeksu cywilnego, mieniem jest własność i inne 

prawa majątkowe. 

Tym samym, aby radny lub zarządzany przez radnego 

przedsiębiorca mógł posługiwać się mieniem 

komunalnym, mienie to musi zostać radnemu udostępnione 

do wykorzystania, czyli radny musi otrzymać 

mienie komunalne do władania. Z kolei podstawą 

do wykorzystania mienia gminnego, o którym 

mowa w art. 24f ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym, 

jest umowa cywilnoprawna (odpłatna – np.: 

umowa dzierżawy, umowa najmu lub nieodpłatna – 

umowa użyczenia), która jest jednocześnie tytułem 

prawnym do mienia komunalnego (władania nim). 

Natomiast w przypadku zawarcia umowy, której 

przedmiotem jest wyłącznie świadczenie usług na 

rzecz gminy, umowa ta dla przedsiębiorcy – będącego 

wykonawcą usługi – nie stanowi tytułu do władania 

mieniem gminnym. 

Na gruncie powyższego wojewoda śląski wyraził 

pogląd, że radni i reprezentowane przez nich podmioty, 

na podstawie ww. umów zawartych z gminą Istebna, 

nie uzyskali tytułu prawnego do władania jakimkolwiek 

mieniem gminy. Tym samym za nieuprawniony 

należy uznać wniosek, że w ich działalności 

dochodziło do wykorzystania mienia gminy 

Istebna. 

Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, wojewoda 

śląski zapewnił jednocześnie, że sposób postępowania 

w niniejszej sprawie nie odbiegał od przyjętych 

w Wydziale Nadzoru Prawnego Śląskiego Urzędu 

Wojewódzkiego reguł procedowania w przypadku zaistnienia 

podejrzenia wykorzystywania przez radnych 

mienia komunalnego. Przedmiotowa sprawa 

była analizowana zgodnie z przepisami ustawy Ordynacja 

wyborcza do rad gmin (…) oraz samorządowej 

ustawy ustrojowej, a zajęcie ostatecznego stanowiska 

zostało poprzedzone uzyskaniem opinii właściwej 

rady gminy oraz analizą prawną uwzględniającą 

poglądy wyrażane w doktrynie oraz orzecznictwie 

sądów administracyjnych. Jednocześnie wojewoda 

śląski wyraził przekonanie, że ingerencja organu 

nadzoru − organu administracji rządowej − w sprawowanie 

mandatów przez członków organów jednostek 

samorządu terytorialnego dopuszczalna jest 

jedynie w sytuacji, gdy naruszanie przez nich przepisów 

prawa jest rażące i niebudzące wątpliwości. 

W świetle przedstawionych powyżej wyjaśnień 

wojewody śląskiego odnośnie do dyspozycji art. 24d 

ustawy o samorządzie gminnym wypada dodać, że 

jakkolwiek na gruncie ww. przepisu judykatura sformułowała 

poglądy przeciwstawne co do adresata danego 

zakazu, to jednak jednocześnie podkreśla, że 

przepis ten nie zakazuje jakichkolwiek kontraktów 

cywilnoprawnych między radnym a gminą, w której 

uzyskał on mandat, lecz jedynie umów zobowiązujących 

radnego do wykonywania pracy w znaczeniu 

ścisłym (przepis ma na celu wyeliminowanie możliwości 

obejścia zakazów formalnego zatrudnienia radnego, 

sformułowanych w art. 24a–24b tejże). Stąd też 

„(…) interpretacja tego przepisu nie może pomijać 

podstawowych rozwiązań Kodeksu pracy. Stosownie 

do art. 22 § 1 K.p. praca świadczona jest w ramach 

stosunku pracy, w którym pracownik zobowiązuje 

się do wykonywania jej określonego rodzaju na rzecz 

pracodawcy i pod jego kierownictwem oraz w miejscu 

i czasie wyznaczonym przez pracodawcę, a pracodawca 

zobowiązuje się do zatrudnienia pracownika za 

wynagrodzeniem. Każde zatrudnienie spełniające 

wszystkie (...) wymienione cechy jest zaś zatrudnieniem 

na podstawie stosunku pracy, bez względu na 

nazwę zawartej przez strony umowy.” Zdaniem sądu 

pisemna umowa, w której gmina (jako strona zamawiająca) 

„zleciła” radnemu (wykonawcy) wykonanie 

zadania, które określono jako „Prace porządkowe 

wynajętym ciągnikiem na terenie miasta G. z podziałem 

na rejony” – nie jest kontraktem, którego cechy 

odpowiadałyby wszystkim wymogom umowy wymaganej 

dla umów powodujących powstanie stosunku 

pracy w rozumieniu Kodeksu pracy (vide: wyrok 

WSA z dnia 2 lipca 2009 r., sygn. akt III SA/Wr 140/ 

09). W powołanym wyroku sąd wspomniał również

268 

o cywilnoprawnych skutkach naruszenia normy wynikającej 

z art. 24d ustawy o samorządzie gminnym, 

wskazując że: „przepis art. 24d jest przepisem bezwzględnie 

obowiązującym. Każda zatem umowa zawarta 

z naruszeniem tego przepisu uruchamia automatycznie 

sankcje bezwzględnej nieważności, zgodnie 

z brzmieniem art. 58 § 1 K.c.” 

Ustosunkowując się do przedstawionego w korespondencji 

zagadnienia, nie sposób także pominąć 

analizy dyspozycji zawartej w przytoczonym na wstępie 

art. 24f ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym, 

na gruncie którego ustawodawca wyłącza − jako niedopuszczalne 

− prowadzenie przez radnego działalności 

gospodarczej na własny rachunek lub wspólnie 

z innymi osobami, zarządzanie taką działalnością, 

branie udziału w jej prowadzeniu w charakterze 

przedstawiciela lub pełnomocnika, jeżeli dana działalność 

opiera się na mieniu gminy, w której radny 

uzyskał mandat. 

W orzecznictwie sądów administracyjnych przeważa 

pogląd, który wydaje się być niezwykle istotny 

w przedmiotowej sprawie, że wykorzystanie mienia 

komunalnego gminy, w której radny uzyskał mandat, 

musi pozostawać w związku funkcjonalnym z prowadzoną 

przez radnego działalnością gospodarczą i służyć 

tej działalności gospodarczej oraz należy je rozpatrywać 

w odniesieniu do przedmiotu tej działalności 

(vide np.: wyrok NSA z dnia 10 listopada 2004 r., 

sygn. akt OSK 882/04 oraz wyrok NSA z dnia 6 października 

2004 r., sygn. akt OSK 481/04). 

W uzasadnieniu do pierwszego z ww. wyroków 

NSA podkreślił, że w świetle dyspozycji art. 24f ust. 1 

ustawy o samorządzie gminnym mienie komunalne 

winno służyć działalności gospodarczej prowadzonej 

przez radnego. Z kolei, rozpatrując ratio legis tej regulacji, 

w uzasadnieniu do drugiego z ww. orzeczeń 

NSA wskazał na jeszcze jeden aspekt, a mianowicie, 

że wykorzystywanie mienia komunalnego do prowadzenia 

działalności gospodarczej − w świetle art. 24f 

ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym − należy rozpatrywać 

w odniesieniu do przedmiotu tej działalności. 

„Nie znajduje zatem uzasadnienia prawnego stanowisko, 

że świadczenie usług przewozowych w transporcie 

drogowym oznacza wykorzystywanie przez 

prowadzącego taką działalność radnego urządzeń 

przystankowych będących własnością gminy, gdyż 

urządzenia wprawdzie są dostępne dla odbiorców 

usług, lecz nie stanowią o istocie działalności gospodarczej, 

która polega wyłącznie na przewozie.” 

Z kolei w innym z orzeczeń, powiązanym z orzeczeniem 

powołanym powyżej przy interpretacji 

art. 24d ustawy o samorządzie gminnym, dotyczącym 

umowy zlecenia (zawartej pomiędzy radnym a gminą), 

której przedmiotem były „prace porządkowe 

wynajętym ciągnikiem na terenie miasta G.”, sąd 

zwrócił uwagę, że w tym przypadku nie doszło do 

naruszenia art. 24f ust. 1 ustawy o samorządzie 

gminnym [por. wyrok WSA z dnia 12 czerwca 2008 r. 

(sygn. akt III SA/Wr 55/08), który został uchylony 

przez NSA (wyrok z dnia 27 stycznia 2009 r., sygn. 

akt II OSK 1524/08), przekazujący sprawę do ponownego 

rozpoznania – wyrok WSA z dnia 2 lipca 2009 r. 

(sygn. akt III SA/Wr 140/09)]. Składy orzekające 

WSA przychyliły się jednak do stwierdzenia, że „radny, 

nie chcąc naruszyć zakazu określonego w art. 24f 

ust. 1 u.s.g., nie może posługiwać się mieniem samorządowym 

(własnością i innymi prawami majątkowymi) 

dla celów prowadzonej przez siebie działalności 

gospodarczej. Jednak, aby mógł się nim posługiwać, 

mienie to musi zostać radnemu w jakimś stopniu 

udostępnione do wykorzystania, innymi słowy 

musi otrzymać je do władania. Podstawą do wykorzystania 

majątku gminnego, o którym mowa w art. 24f 

ust. 1 u.s.g., jest umowa cywilnoprawna (np.: umowa 

najmu, dzierżawy, użyczenia) stanowiąca w tym wypadku 

niezbędny tytuł prawny do mienia komunalnego. 

Natomiast w przypadku radnego MS nie ma on 

żadnego tytułu do dysponowania mieniem komunalnym. 

W rozpatrywanej sprawie przedmiotem działalności 

gospodarczej radnego MS są prace porządkowe 

(wywóz nieczystości) z terenu gminy miejskiej G. Powyższe 

prace radny wykonuje ciągnikiem stanowiącym 

jego własność”. 

Warto również w tym miejscu dodać, że NSA 

w składzie siedmiu sędziów (uchwała z dnia 2 kwietnia 

2007 r., sygn. akt II OPS 1/07) podniósł, że „nie 

każde korzystanie z nieruchomości gminnych będzie 

wyczerpywało zakaz, o którym mowa w art. 24f ust. 

1 ustawy. Mając na uwadze cel tego zakazu, nie można 

uznać, iż korzystanie z mienia gminnego na zasadzie 

powszechnej dostępności usług na warunkach 

ogólnych czy na warunkach ustalonych powszechnie 

dla danego typu czynności prawnych może podważać 

osiągnięcie tego celu, ponieważ w tych przypadkach 

nie zachodzi obawa wykorzystania mandatu radnego 

do uzyskania innych korzyści aniżeli dostępne dla 

wszystkich członków wspólnoty samorządowej”. 

(por. także wyrok WSA z dnia 18 marca 2008 r., sygn. 

akt II SA/Go 87/08). 

Wobec powyższego oraz informacji przedstawionych 

przez wojewodę śląskiego wypada zatem zauważyć, 

że radni i reprezentowane przez nich podmioty 

świadczyli usługi (na podstawie umów zawartych 

z gminą Istebna) za pomocą własnych sił i środków. 

Stroną zawieranych umów, których przedmiotem 

było świadczenie usług na rzecz gminy Istebna, nie 

byli jednak de facto sami radni, lecz reprezentowane 

przez nich podmioty (osoby) prawne. Istotnym także 

pozostaje, że gmina Istebna nie utraciła możliwości 

swobodnego dysponowania gruntem (nieruchomościami) 

objętym zakresem ww. usług – radni nie uzyskali 

żadnego tytułu prawnego do władania mieniem 

ww. jednostki samorządu terytorialnego. Nie ulega 

bowiem wątpliwości, że niezbędnym elementem, na 

którym opiera się zakaz prowadzenia działalności 

gospodarczej przez radnych, jest wykorzystywanie 

w tej działalności mienia danej jednostki samorządu 

terytorialnego. Celem danej regulacji jest przecięcie 

wszelkich związków pomiędzy mieniem jednostki samorządowej 

a jej radnym. Tym samym trudno zna-

269 

leźć uzasadnienie dla poglądu, że w prowadzonej 

działalności gospodarczej, radni „wykorzystywali 

mienie komunalne gminy”. Ponadto świadczenie 

usług, polegających na czynnościach faktycznych, 

mających na celu m.in.: uporządkowanie terenu – zimowe 

utrzymanie dróg (odśnieżanie), nie wydaje się 

przesądzać o istocie działalności gospodarczej danych 

podmiotów. 

Mając na uwadze powyższe, wyrażam przekonanie, 

że działalność wojewody śląskiego w przedmiotowej 

sprawie nie narusza powszechnie obowiązujących 

norm prawnych. Wojewoda śląski – w ramach posiadanych 

kompetencji nadzorczych – rzetelnie przeprowadził 

postępowanie wyjaśniające, uzyskując informacje 

m.in.: od wezwanej do zbadania przedmiotowej 

sprawy Rady Gminy Istebna, która uznała (będąc de 

facto organem w pierwszej kolejności uprawnionym do 

oceny sytuacji prawnej ww. radnych), że wyszczególnieni 

radni nie naruszyli zakazu określonego w art. 24f 

ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym. Jednocześnie 

organ nadzoru zadbał o szczegółowość wyjaśnień odnośnie 

do faktycznej działalności gospodarczej prowadzonej 

przez wyszczególnione podmioty w zakresie 

kwalifikacji przesłanki „wykorzystania mienia komunalnego 

gminy”. 

W konsekwencji powyższego, nie znajduję podstaw 

do zakwestionowania ustaleń dokonanych przez 

wojewodę śląskiego w przedmiotowej sprawie. 





Tomasz Siemoniak 



na zapytanie posła Jarosława Rusieckiego 

w sprawie konsekwencji podatkowych 

sprzedaży nieruchomości nabytej w drodze 

zasiedzenia oraz możliwości skorzystania 

z ulgi podatkowej w przypadku przeznaczenia 

kwoty uzyskanej ze sprzedaży na zakup 

działki budowlanej (6523) 


wystąpienie wicemarszałka Sejmu pana Krzysztofa 

Putry z dnia 12 marca 2010 r. nr SPS-024-6523/10, 

przy którym załączono zapytanie pana posła Jarosława 

Rusieckiego w sprawie konsekwencji podatkowych 

sprzedaży nieruchomości nabytej w drodze zasiedzenia 

oraz możliwości skorzystania z ulgi podatkowej 

w przypadku przeznaczenia kwoty uzyskanej 

ze sprzedaży na zakup działki budowlanej, uprzejmie 

wyjaśniam. 

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a–c ustawy z dnia 

26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych 

(Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176, ze zm.), 

zwanej dalej „ustawą”, źródłem przychodów jest m.in. 

odpłatne zbycie nieruchomości lub ich części oraz 

udziału w nieruchomości, spółdzielczego własnościowego 

prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego 

oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni 

mieszkaniowej, prawa wieczystego użytkowania 

gruntów, jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu 

działalności gospodarczej i zostało dokonane 

w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości lub 

praw majątkowych określonych pod lit. a–c – przed 

upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, 

w którym nastąpiło nabycie. 

Ustawa nie zawiera definicji ustawowej użytego 

w art. 10 ust. 1 pkt 8a pojęcia „nabycie”, zatem aby 

ustalić, jaka czynność prawna wyznacza początek 

biegu pięcioletniego terminu, określonego w powołanej 

wyżej normie prawnej, należy odwołać się do regulacji 

zawartych w prawie cywilnym. Niewątpliwie 

według Kodeksu cywilnego nabycie jest to uzyskanie 

prawa własności rzeczy. 

Jak stanowi art. 172 Kodeksu cywilnego, posiadacz 

nieruchomości niebędący jej właścicielem nabywa 

własność, jeżeli posiada nieruchomość nieprzerwanie 

od lat dwudziestu jako posiadacz samoistny, 

chyba że uzyskał posiadanie w złej wierze (zasiedzenie). 

Po upływie lat trzydziestu posiadacz nieruchomości 

nabywa jej własność, choćby uzyskał posiadanie 

w złej wierze. 

Zasiedzenie jest więc jedną z form nabycia własności 

nieruchomości. Zasiedzenie następuje z upływem 

wyznaczonego przez ustawodawcę terminu. 

Upływ terminu zasiedzenia pociąga za sobą ex lege 

nabycie własności nieruchomości przez jej posiadacza 

samoistnego. Zapadające postanowienie sądu ma tutaj 

charakter deklaratywny. Sąd „stwierdza” nabycie 

własności nieruchomości przez zasiedzenie. 

A zatem jedynie dla potrzeb dowodowych, dla formalnego 

ustalenia legitymacji właściciela, następuje 

sądowe „stwierdzenie zasiedzenia”. Tak więc okres 

pięciu lat, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy, 

rozpoczyna się od końca roku kalendarzowego, 

w którym upłynął termin zasiedzenia. 

Data nabycia zbywanej nieruchomości ma też 

znaczenie dla ustalenia stanu prawnego obowiązującego 

przy opodatkowaniu przychodów (dochodów) 

z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych. 

Ustawą z dnia 16 listopada 2006 r. o zmianie ustawy 

o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz 

o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 217, 

poz. 1588) zmieniono zasady opodatkowania przychodów 

z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych 

w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a–c ustawy, nabytych 

po dniu 31 grudnia 2006 r.

270 

Według przepisów obowiązujących od dnia 1 stycznia 

2007 r. i mających zastosowanie przy opodatkowaniu 

przychodów z odpłatnego zbycia nieruchomości 

i praw majątkowych nabytych po dniu 31 grudnia 

2006 r. podatek wynosi 19% faktycznie osiągniętego 

dochodu stanowiącego różnicę pomiędzy przychodem 

z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw a kosztami, 

powiększoną o sumę odpisów amortyzacyjnych 

dokonanych od zbywanych nieruchomości lub praw. 

Oznacza to, iż podatnik ma możliwość uzyskany 

z tego tytułu przychód pomniejszyć o koszty uzyskania 

przychodu, o których mowa w art. 22 ust. 6c–6e 

ustawy. Najważniejszym wydatkiem zaliczanym do 

tych kosztów jest niewątpliwie wydatek na nabycie 

zbywanej nieruchomości lub prawa majątkowego. 

Istotne jest również to, że po wprowadzonych 

zmianach, podobnie jak w stanie prawnym obowiązującym 

do końca 2006 r., przychód z odpłatnego zbycia 

nieruchomości i praw majątkowych podlega opodatkowaniu, 

jeżeli odpłatne zbycie zostało dokonane 

przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, 

w którym nastąpiło nabycie. Po upływie 

pięcioletniego okresu nie powstaje obowiązek 

podatkowy. 

Zobowiązanie podatkowe nie wystąpi również 

wówczas, gdy podatnik spełnia warunki do zastosowania 

zwolnienia przedmiotowego z tytułu tzw. ulgi 

meldunkowej, określonego w art. 21 ust. 1 pkt 126 

ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych 

w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2008 r. 

Zgodnie z tym przepisem przychody uzyskane z odpłatnego 

zbycia np. budynku mieszkalnego, lokalu 

mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość 

są wolne od podatku dochodowego, jeżeli podatnik 

był zameldowany w zbywanym budynku lub lokalu 

na pobyt stały przez okres nie krótszy niż dwanaście 

miesięcy przed datą zbycia oraz w ustawowym terminie 

złoży stosowne oświadczenie w urzędzie skarbowym. 

Jako warunek zwolnienia podatkowego ustawodawca 

wprowadził wymóg co najmniej 12-miesięcznego 

zameldowania na pobyt stały. Zameldowanie to 

odnosi się do budynku mieszkalnego lub lokalu 

mieszkalnego, które są odpłatnie zbywane lub co do 

których prawo jest odpłatnie zbywane. Warunek 12- 

-miesięcznego zameldowania na pobyt stały pod 

oznaczonym adresem domu mieszkalnego lub lokalu 

musi być spełniony, zanim nastąpi czynność odpłatnego 

zbycia. Ustawa nie uzależnia prawa do skorzystania 

ze zwolnienia od tego, czy podatnik w okresie 

zameldowania na pobyt stały był właścicielem bądź 

posiadał inny tytuł prawny do tego budynku mieszkalnego 

lub lokalu mieszkalnego. 

Podkreślenia wymaga, że opisana wyżej tzw. ulga 

meldunkowa ma zastosowanie w sytuacji, kiedy zbywany 

budynek mieszkalny lub lokal mieszkalny zostały 

nabyte po dniu 31 grudnia 2006 r., tj. w okresie od 

dnia 1 stycznia 2007 r. do dnia 31 grudnia 2008 r. 

Ustawa przewiduje także zwolnienie z opodatkowania 

przychodów uzyskanych z tytułu sprzedaży 

całości lub części nieruchomości wchodzących w skład 

gospodarstwa rolnego; zwolnienie nie dotyczy przychodu 

uzyskanego ze sprzedaży gruntów, które w związku 

z tą sprzedażą utraciły charakter rolny – art. 21 

ust. 1 pkt 28 ustawy. 

Zgodnie z art. 2 ust. 4 ustawy ilekroć w ustawie 

jest mowa o gospodarstwie rolnym, oznacza to gospodarstwo 

rolne w rozumieniu przepisów ustawy o podatku 

rolnym. 

W myśl art. 2 ustawy z dnia 15 listopada 1984 r. 

o podatku rolnym (Dz. U. z 2006 r., Nr 136, poz. 969, 

z późn. zm.) za gospodarstwo rolne uważa się obszar 

gruntów, o których mowa w art. 1, o łącznej powierzchni 

przekraczającej 1 ha lub 1 ha przeliczeniowy, 

stanowiących własność lub znajdujących się 

w posiadaniu osoby fizycznej, osoby prawnej albo jednostki 

organizacyjnej, w tym spółki, nieposiadającej 

osobowości prawnej. 

Zgodnie zaś z art. 2 ustawy o podatku rolnym 

opodatkowaniu podatkiem rolnym podlegają grunty 

sklasyfikowane w ewidencji gruntów i budynków 

jako użytki rolne lub jako grunty zadrzewione i zakrzewione 

na użytkach rolnych, z wyjątkiem gruntów 

zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej 

innej niż działalność rolnicza. 

Odnosząc się do opisanego przez pana posła przypadku, 

uprzejmie wyjaśniam. 

Przychód uzyskany z odpłatnego zbycia nieruchomości 

nabytej w drodze zasiedzenia podlega opodatkowaniu 

zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy. 

Upływ 5-letniego terminu, po którym sprzedaż 

nieruchomości nabytej w 2007 r. w drodze zasiedzenia 

nie spowoduje obowiązku opodatkowania uzyskanego 

przychodu, nastąpi 31 grudnia 2012 r. 

Sprzedaż przedmiotowej nieruchomości przed 

upływem 5-letniego okresu spowoduje obowiązek 

opodatkowania uzyskanego przychodu według stanu 

prawnego obowiązującego w 2007 r. W tym stanie 

prawnym ustawa nie zawiera ulgi podatkowej polegającej 

na wydatkowaniu uzyskanego przychodu na 

cele mieszkaniowe. W dniu 1 stycznia 2009 r., na 

mocy ustawy z dnia 6 listopada 2008 r. o zmianie 

ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, 

ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych 

oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 209, poz. 

1316), weszły w życie zmiany przepisów dotyczące 

zasad opodatkowania przychodu (dochodu) z odpłatnego 

zbycia nieruchomości i praw majątkowych. 

Istotną zmianą jest likwidacja tzw. ulgi meldunkowej 

i wprowadzenie tzw. ulgi mieszkaniowej (uwarunkowanej 

wydatkowaniem przychodu na własne cele 

mieszkaniowe). Jak wynika z art. 8 ust. 1 i 2 tej ustawy, 

nowe zasady opodatkowania przychodu (dochodu) 

z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych 

mają zastosowanie do nieruchomości i praw 

majątkowych nabytych po dniu 31 grudnia 2008 r. 

Jeżeli w skład nabytej przez zasiedzenie nieruchomości 

wchodziły budynki mieszkalne, podatniczka 

może skorzystać z omówionej wyżej ulgi meldunkowej, 

jeżeli spełnia pozostałe opisane powyżej warunki.

271 

Ponadto istnieje możliwość skorzystania ze zwolnienia, 

o którym mowa we wskazanym wyżej art. 21 

ust. 1 pkt 28 ustawy, pod warunkiem że podatniczka 

spełni wszystkie określone w tym przepisie warunki. 

Do najważniejszych zaliczyć należy: 

— przedmiotem odpłatnego zbycia jest nieruchomość 

wchodząca w skład gospodarstwa rolnego, rozumianego 

jako obszar gruntów, sklasyfikowanych 

w ewidencji gruntów i budynków jako użytki rolne 

lub jako grunty zadrzewione i zakrzewione na użytkach 

rolnych, z wyjątkiem gruntów zajętych na prowadzenie 

działalności gospodarczej innej niż działalność 

rolnicza, o łącznej powierzchni przekraczającej 

1 ha lub 1 ha przeliczeniowy, stanowiących własność 

lub znajdujących się w posiadaniu osoby fizycznej, 

— w związku ze sprzedażą grunty nie stracą charakteru 

rolnego. 

Jednocześnie pragnę poinformować pana posła, 

że podatniczka może uzyskać interpretację przepisów 

prawa podatkowego, w szczególności w zakresie warunków 

zwolnienia z opodatkowania, może stosownie 

do art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. 

Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60, 

z późn. zm.) zwrócić się z wnioskiem o wydanie pisemnej 

interpretacji prawa podatkowego do właściwego 

dyrektora izby skarbowej, określonego w rozporządzeniu 

ministra finansów z dnia 20 czerwca 

2007 r. (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) w sprawie 

upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów 

prawa podatkowego. 

Wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej 

powinien być wniesiony na formularzu określonym 

w rozporządzeniu ministra finansów z dnia 20 czerwca 

2007 r. (Dz. U. Nr 112, poz. 771, z późn. zm.) 

w sprawie wzoru wniosku o wydanie interpretacji 

przepisów prawa podatkowego oraz sposobu uiszczenia 

opłaty od wniosku (ORD-IN), w którym zostanie 

przedstawiony w sposób wyczerpujący stan faktyczny 

oraz własne stanowisko w sprawie oceny prawnej 

tego stanu faktycznego. 

Do wniosku należy dołączyć oświadczenie, że 

w przedmiotowej sprawie nie toczy się postępowanie 

podatkowe, kontrola podatkowa, postępowanie kontrolne 

organu kontroli skarbowej oraz że w tym zakresie 

sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej 

istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego 

lub organu kontroli skarbowej, oraz dowód uiszczenia 

opłaty w wysokości 40 zł. 

Jednocześnie uprzejmie informuję, iż wszelkie 

niezbędne informacje na temat wnoszenia wniosków 

o wydanie interpretacji w indywidualnej sprawie podatnika 

dostępne są na stronie internetowej Ministerstwa 

Finansów: www.mf.gov.pl w zakładce Administracja 

Podatkowa => Krajowa Informacja Podatkowa 

=> Interpretacja prawa podatkowego. 

Z poważaniem 



Maciej Grabowski 





na zapytanie posła Leszka Cieślika 

w sprawie interpretacji art. 37 ust. 4 ustawy 

o gospodarce nieruchomościami (6525) 


Pana Marszałka z dnia 12 marca 2010 r., znak: 

SPS-024-6525/10, przekazujące interpelację pana 

posła Leszka Cieślika w sprawie interpretacji art. 37 

ust. 4 ustawy o gospodarce nieruchomościami (Dz. 

U. z 2004 r. Nr 261, poz. 2603, z późn. zm.), uprzejmie 

przekazuję informacje w zakresie wątpliwości zawartych 

w interpelacji pana posła. 

Ad 1. Zasady zawierania umów dzierżawy na czas 

oznaczony powyżej 3 lat zawarte są w art. 37 ust. 4 

ustawy o gospodarce nieruchomościami. Obowiązująca 

od dnia 7 stycznia br. znowelizowana treść tego 

przepisu jednoznacznie wskazuje, że przy zawieraniu 

umów użytkowania, najmu lub dzierżawy na czas 

dłuższy niż 3 lata lub na czas nieoznaczony istnieje 

obowiązek stosowania trybu przetargowego. Jednocześnie 

ustawodawca przyznaje organowi stanowiącemu 

prawo odstąpienia od powyższej zasady poprzez 

podjęcie stosownej uchwały, która będzie zawierała 

zgodę organu stanowiącego gminy na zastosowanie 

trybu bezprzetargowego. Ustawodawca w treści ww. 

przepisu nie wprowadził żadnych dodatkowych przesłanek 

lub warunków jego stosowania. Tym samym 

należy zauważyć, że do skutecznego odstąpienia od 

trybu przetargowego nie jest wymagane zaistnienie 

okoliczności przewidzianych w art. 37 ust. 2 i 3 ustawy 

o gospodarce nieruchomościami. Przepis art. 37 

ust. 4 ustawy o gospodarce nieruchomościami ma 

zatem charakter prawny normy samoistnej. 

Ad 2. Stosowanie do treści przepisu art. 18 ust. 2 

pkt 9 lit. a ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie 

gminnym (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591, 

z późn. zm.) do wyłącznej właściwości rady gminy 

należy podejmowanie uchwał w sprawach majątkowych 

gminy przekraczających zakres zwykłego zarządu, 

dotyczących zasad nabywania, zbywania i obciążania 

nieruchomości oraz ich wydzierżawiania lub 

wynajmowania na czas oznaczony dłuższy niż 3 lata 

lub na czas nieoznaczony, o ile ustawy szczególne nie 

stanowią inaczej. Oznacza to, że rada gminy jako organ 

stanowiący gminy ma prawo prowadzić własną 

politykę w zakresie gospodarowania nieruchomościami, 

o ile nie narusza to ogólnych zasad regulowanych 

przepisami odrębnymi, w tym zasady prawidłowej 

gospodarki wynikającej z art. 12 ustawy o gospodarce 

nieruchomościami. Przepisem odrębnym, który 

rada gminy zobowiązana jest uwzględniać przy podejmowaniu 

uchwał w sprawach wydzierżawiania 

nieruchomości gminnych, jest w szczególności ww. 

art. 37 ust. 4 ustawy o gospodarce nieruchomościa-

272 

mi. Należy zauważyć, że w treści tego przepisu ustawodawca 

nie wprowadza przesłanek jego stosowania 

uzależnionych od sposobu przeznaczenia lub funkcji 

zbywanej nieruchomości. Tym samym na podstawie 

art. 37 ust. 4 ustawy o gospodarce nieruchomościami 

rada gminy może wyrazić zgodę w formie uchwały 

na zastosowanie bezprzetargowego trybu zawarcia 

umowy użytkowania, najmu lub dzierżawy nieruchomości 

na czas oznaczony dłuższy niż 3 lata lub na 

czas nieoznaczony, niezależnie od przeznaczenia nieruchomości, 

która ma zostać obciążona ww. prawami 

lub może objąć ww. zgodą nieruchomość o określonym 

przeznaczeniu. 

Ad 3. W przepisach ustawy o gospodarce nieruchomościami 

ustawodawca nie przewidział prawa 

pierwszeństwa dla dotychczasowego dzierżawcy, 

w sytuacji gdy umowa dzierżawy wygaśnie i nieruchomość 

zostanie przeznaczona do wydzierżawienia 

na czas oznaczony dłuższy niż 3 lata w drodze przetargu 

nieograniczonego. Jednocześnie należy zauważyć, 

że celem przetargu nieograniczonego jest zapewnienie 

możliwości przystąpienia do niego jak największej 

liczbie osób. Natomiast w szczególnych sytuacjach, 

w których warunki przetargowe mogą być 

spełnione tylko przez ograniczoną liczbę osób, organizuje 

się przetarg ograniczony, który jest szczególnym 

rodzajem przetargu. Należy jednak zaznaczyć, 

że wprowadzenie ograniczenia w zakresie podmiotów 

mogących brać udział w przetargu powinno wynikać 

z jakiejś ogólnej cechy podmiotów, które mogą być 

nabywcami nieruchomości, lub może mieć związek 

ze specyficznym rodzajem nieruchomości przeznaczonej 

do zbycia lub obciążenia. Obostrzenia w przetargu 

ograniczonym nie mogą jednak wynikać z zindywidualizowanego 

warunku, który może spełnić tylko 

jeden podmiot. 

Ad 4. Zgodnie z ww. art. 37 ust. 4 ustawy o gospodarce 

nieruchomościami tryb przetargowy obowiązuje 

wyłącznie w przypadkach zawierania umów 

użytkowania, najmu lub dzierżawy na czas dłuższy 

niż 3 lata lub na czas nieoznaczony. Zatem w sytuacji 

gdy po umowie dzierżawy zawartej na czas 

oznaczony dłuższy niż 3 lata dotychczasowy dzierżawca 

chciałby zawrzeć kolejną umowę dzierżawy 

na czas oznaczony do 3 lat, której przedmiotem byłaby 

ta sama nieruchomość, nie stosuje się trybu 

przetargowego. 

Przekazując powyższe informacje, wyrażam nadzieję, 

że przyczynią się one do wyjaśnienia wątpliwości 

zgłoszonych przez pana posła Leszka Cieślika. 









na zapytanie posła Adama Wykręta 

w sprawie interpretacji pojęcia „dochód” 

przy przyznawaniu przez ośrodki 

pomocy społecznej zasiłków celowych (6527) 


wystąpienie Pana Marszałka z dnia 12 marca 2010 r., 

znak: SPS-024-6527/10, w sprawie zapytania poselskiego 

pana posła Adama Wykręta w sprawie interpretacji 

pojęcia „dochód” przy przyznawaniu przez 

ośrodki pomocy społecznej zasiłków celowych, uprzejmie 

wyjaśniam. 

Zgodnie z art. 8 ust. 3 ustawy z dnia 12 marca 

2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2009 r. Nr 175, 

poz. 1362, z późn. zm.) za dochód uważa się sumę 

miesięcznych przychodów z miesiąca poprzedzającego 

złożenie wniosku lub w przypadku utraty dochodu 

z miesiąca, w którym wniosek został złożony, bez 

względu na tytuł i źródło ich uzyskania, jeżeli ustawa 

nie stanowi inaczej, pomniejszoną o: 

1) miesięczne obciążenie podatkiem dochodowym 

od osób fizycznych; 

2) składki na ubezpieczenie zdrowotne określone 



publicznych oraz ubezpieczenia społeczne określone 

w odrębnych przepisach; 

3) kwotę alimentów świadczonych na rzecz innych 

osób. 

Do dochodu ustalonego zgodnie z ust. 3 nie wlicza 

się (zgodnie ze znowelizowanym brzmieniem art. 8 

ust. 4 – wchodzącym w życie 31 marca 2010 r.) jednorazowego 

pieniężnego świadczenia socjalnego, zasiłku 

celowego, pomocy materialnej mającej charakter 

motywacyjny, przyznawanej na podstawie przepisów 

o systemie oświaty, wartości świadczenia 

w naturze oraz świadczenia przysługującego osobie 

bezrobotnej na podstawie przepisów o promocji zatrudnienia 

i instytucjach rynku pracy z tytułu wykonywania 

prac społecznie użytecznych. 

Z ustawowej definicji dochodu wynika, że za dochód 

należy uznawać jedynie takie jego składniki, 

które powodują przysporzenie majątkowe. Natomiast 

pożyczka czy kredyt są przychodami podlegającymi 

co do zasady zwrotowi. 

Interpretację taką potwierdza wyrok NSA z dnia 

20 listopada 2002 r. (sygn. akt II S.A./Ka 460/01). 

Wydany do nieobowiązującej już ustawy dnia 29 listopada 

1990 r. o pomocy społecznej, zachował aktualność 

w zakresie interpretacji pojęcia dochodu pod 

rządami nowej ustawy o pomocy społecznej. Sąd 

uznał, że przez dochód w rozumieniu art. 2a ust. 1 

pkt 2 ustawy o pomocy społecznej należy rozumieć 

jedynie przysporzenie majątkowe, do których nie na-

273 

leży pożyczka jako podlegająca z istoty zwrotowi. 

Odmienne rozumowanie prowadziłoby bowiem do 

podwójnego naliczenia kwoty pożyczki jako dochodu, 

gdyż spłata pożyczki musi pochodzić z określonych 

środków stanowiących dochód. 

Należy zauważyć, że orzecznictwo NSA nie jest 

w tej kwestii jednolite. Przeciwne stanowisko wyrażone 

zostało m.in. w wyroku NSA z dnia 8 grudnia 

2006 r. (sygn. akt I OSK 700/06). Naczelny Sąd Administracyjny 

stwierdził m.in.: „Pomoc społeczna 

jest instytucją publiczną mającą na celu zapewnienie 

niezbędnych środków utrzymania osobom znajdującym 

się w trudnej sytuacji materialnej, które nie dysponują 

środkami finansowymi na poziomie ustalonego 

kryterium dochodowego – w dacie ubiegania się 

o pomoc społeczną. Z tej przyczyny nie ma znaczenia 

tytuł i źródło uzyskiwania tych środków, albowiem 

pożyczka, podobnie jak kredyt, jest przychodem mogącym 

stanowić źródło utrzymania w okresie dysponowania 

kwotą pożyczki (kredytu). Dlatego też nawet 

kwoty pożyczek, kredytów, wydatkowanych na 

podstawowe utrzymanie stanowią z punktu widzenia 

ustawy o pomocy społecznej przychód podlegający 

wliczeniu do dochodu”. 

Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej w licznych 

opiniach proponowało przyjęcie interpretacji 

korzystniejszej dla klientów ośrodków pomocy społecznej 

– w której to kwota kredytu i pożyczki nie jest 

wliczana do dochodu. Należy jednak zauważyć, że 

interpretacji prawa w przedmiotowej sprawie każdorazowo 

dokonują organy stosujące je w praktyce. 

Z szacunkiem 








na zapytanie posła Zbigniewa Matuszczaka 

w sprawie aktów prawnych regulujących 

obrót surowcem bursztynu (6528) 

Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pisma 

o znaku SPS-024-6528/10 z dnia 12 marca 2010 r., 

przy którym przekazana została interpelacja pana 

posła Zbigniewa Matuszczaka w sprawie aktów prawnych 

regulujących obrót surowcem bursztynu, uprzejmie 

proszę o zapoznanie się z poniżej przedstawionymi 

informacjami. 

Podejmowanie i wykonywanie działalności gospodarczej 

na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej reguluje 

ustawa z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności 

gospodarczej (SDG) (Dz. U. z 2007 r. Nr 155, 

poz. 1095). Podejmowanie i wykonywanie działalności 

gospodarczej może wiązać się dodatkowo z koniecznością 

uzyskania przez przedsiębiorcę koncesji, 

zezwolenia lub wpisu do rejestru działalności regulowanej. 

Wśród wymienionych w ustawie o SDG rodzajów 

działalności gospodarczej, których prowadzenie 

uwarunkowane jest spełnieniem ww. obowiązków, 

nie znajduje się działalność związana z prowadzeniem 

obrotu bursztynem, w związku z czym prowadzenie 

tego typu działalności gospodarczej nie 

podlega ww. ograniczeniom. Jedynie prowadzenie 

działalności związanej m.in. z poszukiwaniem lub 

rozpoznawaniem złóż kopalin lub też wydobywania 

kopalin ze złóż zgodnie z przepisami art. 46 ustawy 

o SDG wymaga uzyskania koncesji. Szczegółowe warunki 

i zasady związane z uzyskaniem ww. koncesji 

reguluje ustawa z dnia 4 lutego 1994r. Prawo geologiczne 

i górnicze (Dz. U. z 2005 r. Nr 228, poz. 1947). 

Natomiast prowadzenie działalności poza granicami 

Polski wymaga od polskiego przedsiębiorcy stosowania 

i przestrzegania przepisów kraju, na terytorium 

którego prowadzi działalność. 

Bursztyn surowy nieobrobiony klasyfikuje się do 

kodu CN 2530 90 00 taryfy celnej, obejmującego pozostałe 

substancje mineralne, gdzie indziej niewymienione 

ani niewłączone. Stawka celna dla bursztynu 

w imporcie wynosi 0%, natomiast podatek od 

towarów i usług VAT wynosi 22%. W przypadku prowadzenia 

obrotu wewnątrzwspólnotowego nie jest 

pobierane cło (unia celna), natomiast pobierany jest 

podatek od towarów i usług VAT w wysokości 22%. 

Zainteresowany podmiot znajdzie dokładniejsze informacje 

na temat należności celno-podatkowych na 

ogólnodostępnej stronie internetowej Ministerstwa 

Finansów (www.mofnet.gov.pl, zakładka Służba Celna 

→ Taryfa celna → Przeglądarka taryfowa ISZTA- 

R2 → Adresy przeglądarki). 

Każdy zainteresowany podmiot, zwracając się do 

dowolnej izby celnej, może uzyskać wszelkie informacje 

na temat prawidłowej klasyfikacji taryfowej dowolnych 

towarów i wynikających z niej należności 

celno-podatkowych. Pragnę także zwrócić uwagę na 

działalność Krajowej Izby Gospodarczej Bursztynu, 

zrzeszającej polskie firmy zajmujące się projektowaniem 

i wytwarzaniem wyrobów artystycznych oraz 

wydobyciem bursztynu bałtyckiego. Zadaniem izby 

jest m.in. ochrona rynku przed monopolizacją i dumpingiem 

oraz falsyfikatami i namiastkami bursztynu 

bałtyckiego, a także reprezentowanie zrzeszonych 

podmiotów gospodarczych wobec administracji państwowej 

i samorządu terytorialnego. Izba ułatwia 

współpracę podmiotów gospodarczych pomiędzy 

sobą, a także z instytucjami i osobami działającymi 

w sferze naukowej i artystycznej. 

Z poważaniem 



Grażyna Henclewska

274 




w sprawie samochodów ciężarowych 

Wojska Polskiego (6531) 


zapytanie pana posła Ludwika Dorna w sprawie samochodów 

ciężarowych Wojska Polskiego (SPS-024- 


wyjaśnień. 

Standaryzacja floty samochodów ciężarowych Sił 

Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej jest wielce pożądana, 

jednak bardzo trudna do realizacji w obecnych 

warunkach ekonomicznych. 

W 2007 r., ze względu na zakończenie produkcji 

samochodów marki STAR 944 i 1466 oraz brak oferty 

ze strony dotychczasowego producenta, która zapewniłaby 

unifikację w tej grupie pojazdów, rozpoczęty 

został proces pozyskania nowego pojazdu 

transportowego. Jednak ze względu na ograniczenia 

finansowe w budżecie Ministerstwa Obrony Narodowej 

w 2009 r. podjąłem decyzję o niezrealizowaniu do 

2010 r. zakupów samochodów ciężarowych wysokiej 

mobilności. 

Planuje się w przyszłości wznowienie procedury 

mającej na celu pozyskanie nowych pojazdów z grupy 

samochodów średniej ładowności wysokiej mobilności 

z napędem 4×4 oraz samochodów dużej ładowności 

powiększonej mobilności z napędem 8×8. W trakcie 

realizacji powyższych zakupów Ministerstwo 

Obrony Narodowej weźmie pod uwagę konieczność 

standaryzacji floty tych pojazdów. 

W zakresie drugiego pytania pana posła Ludwika 

Dorna uprzejmie informuję, że w chwili obecnej realizowana 

jest procedura w zakresie zakupu w bieżącym 

roku dwóch ciężkich kołowych pojazdów ewakuacji 

i ratownictwa technicznego. Ponadto w latach 

2011–2018 planuje się zakup dziewiętnastu, a docelowo 

planowane jest pozyskanie czterdziestu czterech 

pojazdów tego typu. 


w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za 

zasadne. 



Minister 

Bogdan Klich 






w sprawie karabinów napędowych 

dla śmigłowców PKW Afganistan (6532) 


zapytanie pana posła Ludwika Dorna w sprawie karabinów 

napędowych dla śmigłowców PKW Afganistan 



Ministerstwo Obrony Narodowej zaplanowało 

w bieżącym roku zakup dziesięciu 7,62 mm wielolufowych 

pokładowych karabinów maszynowych. Zamierzenie 

planowane jest do przeprowadzenia w trybie 

przetargu. Aktualnie prowadzone są prace związane 

z zakupem wspomnianych karabinów. 

Na obecnym etapie realizacji przedmiotowego zadania 

nie ma możliwości określenia terminu ich dostawy. 







Czesław Piątas 



w sprawie tegorocznych dostaw samolotów M28 

(6534) 


zapytanie pana posła Ludwika Dorna w sprawie tegorocznych 

dostaw samolotów M28 (SPS-024-6534/ 


Na podstawie umowy na dostawę ośmiu samolotów 

M28B/Pt Bryza wykonawca jest zobowiązany do 

końca 2010 r. dostarczyć pierwszy egzemplarz statku 

powietrznego. Razem z samolotem powinny być dostarczone: 

zestaw indywidualny (1:1) części zamiennych, 

narzędzi, wyposażenia naziemnego i pokrowców, 

zestaw grupowy (1:5) narzędzi, wyposażenia 

naziemnego i aparatury kontrolno-pomiarowej, zestaw 

aparatury kontrolno-pomiarowej i diagnostycz-

275 

nej oraz zestaw części zamiennych do zabezpieczenia 

początkowego okresu użytkowania samolotu. 

Jednocześnie uprzejmie informuję, że zgodnie 

z umową zamawiający zrealizował w dniu 16 marca 

2010 r. na rzecz wykonawcy drugą płatność w kwocie 

52 900 000,00 zł. Płatność jest zabezpieczona, tak jak 

poprzednia, bankową gwarancją zwrotu przedpłaty, 

wystawioną w dniu 19 grudnia 2008 r. na rzecz Departamentu 

Budżetowego Ministerstwa Obrony Narodowej 

na wniosek Polskich Zakładów Lotniczych 

sp. z o.o. w Mielcu. 






Minister 

Bogdan Klich 



w sprawie uposażenia pilotów latających 

maszynami transportowymi do Afganistanu 

(6535) 


zapytanie pana posła Ludwika Dorna w sprawie uposażenia 

pilotów latających maszynami transportowymi 

do Afganistanu (SPS-024-6535/10), uprzejmie 


Zgodnie z § 9 ust. 1 rozporządzenia ministra obrony 

narodowej z dnia 8 czerwca 2004 r. w sprawie 

dodatków do uposażenia zasadniczego żołnierzy zawodowych 

(Dz. U. Nr 141, poz. 1497, ze zm.), członkom 

załóg wojskowych statków powietrznych przysługuje 

prawo do otrzymywania dodatku specjalnego 

z tytułu wykonywania lotów. Wysokość dodatku uzależniona 

jest m.in. od liczby godzin lotów wykonanych 

przez żołnierza. Stosownie natomiast do § 9 ust. 

4 pkt 1 rozporządzenia, przy ustalaniu czasu lotów 

wykonanych statkiem powietrznym realizującym zadania 

w strefie działań wojennych stosuje się współczynnik 

3,0. W przypadku pilotów samolotów transportowych 

wykonujących loty nad Afganistanem 

oznacza to, że jedna godzina lotu wykonanego nad 

terytorium tego państwa traktowana jest jak trzy 

godziny lotu w zwykłych warunkach. Powyższa reguła, 

mająca na celu umożliwienie żołnierzom uzyskiwanie 

wyższych kwot dodatków specjalnych, obowiązuje 

od dnia 1 października 2007 r. i znajduje 

zastosowanie do wszystkich członków załóg wojskowych 

statków powietrznych, którzy wykonują loty 

w strefach działań wojennych. 

Na podstawie przepisów rozporządzenia ministra 

obrony narodowej z dnia 5 marca 2010 r. w sprawie 

należności pieniężnych żołnierzy zawodowych pełniących 

służbę poza granicami państwa (Dz. U. 

Nr 41, poz. 243), członkowie załóg samolotów transportowych 

wykonujących loty do Afganistanu nie są 

uprawnieni do otrzymywania należności pieniężnych 

w postaci należności zagranicznej i dodatku wojennego. 

Przysługują one bowiem – zgodnie z art. 102 

ustawy z dnia 11 września 2003 r. o służbie wojskowej 

żołnierzy zawodowych (Dz. U. z 2008 r. Nr 141, 

poz. 892, ze zm.) – żołnierzom zawodowym wyznaczonym 

lub skierowanym do pełnienia zawodowej 

służby wojskowej poza granicami państwa. Natomiast 

grupa pilotów, o której mowa w zapytaniu pana 

posła Ludwika Dorna, wykonywała loty do strefy 

działań wojennych w ramach odbywania zagranicznych 

podróży służbowych, co uprawniało ich do 

otrzymywania diet, o których mowa w § 16 rozporządzenia 

ministra obrony narodowej z dnia 16 grudnia 

2009 r. w sprawie należności pieniężnych żołnierzy 

zawodowych za przeniesienia, przesiedlenia i podróże 

służbowe (Dz. U. Nr 221, poz. 1744). 

Z dniem 16 grudnia 2009 r. w etacie szóstej zmiany 

Polskiego Kontyngentu Wojskowego w Afganistanie 

utworzone zostały stanowiska etatowe dla dwóch 

załóg samolotu CASA C-295M (w wykazie dodatkowym 

do etatu), podczas gdy w etacie siódmej zmiany 

kontyngentu utworzony został „zespół lotniczy” 

w liczbie dwudziestu stanowisk etatowych. Tego rodzaju 

rozwiązanie umożliwia kierowanie załóg (pilotów) 

w rejon misji na podstawie rozkazów personalnych 

szefa Sztabu Generalnego Wojska Polskiego 

i w związku z tym nabycie uprawnień do otrzymywania 

należności pieniężnych, o których mowa w rozporządzeniu 

w sprawie należności pieniężnych żołnierzy 

zawodowych pełniących służbę poza granicami 

państwa. 

Niezależnie od powyższego, objęcie przedmiotowej 

grupy żołnierzy zawodowych przepisami rozporządzenia 

w sprawie należności pieniężnych żołnierzy 

zawodowych pełniących służbę poza granicami państwa, 

bez względu na strukturę etatową polskich 

kontyngentów wojskowych biorących udział w misjach 

zagranicznych, wymagałoby dokonania zmiany 

przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 

25 maja 2004 r. w sprawie pełnienia zawodowej służby 

wojskowej poza granicami państwa (Dz. U. Nr 140, 

poz. 1479, ze zm.). Projekt stosownej nowelizacji tego 

aktu prawnego jest obecnie opracowywany i w najbliższym 

czasie zostanie skierowany do uzgodnień 

międzyresortowych. 

W projekcie tym założono m.in., że skierowanie 

żołnierza do pełnienia zawodowej służby wojskowej 

poza granicami państwa będzie następowało również 

w celu zabezpieczenia funkcjonowania jednostki wojskowej 

użytej zgodnie z przepisami ustawy z dnia 

17 grudnia 1998 r. o zasadach użycia lub pobytu Sił

276 

Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej poza granicami 

państwa (Dz. U. Nr 162, poz. 1117, ze zm.) – w rejonie 

jej skierowania. Wejście w życie powyższych rozwiązań 

docelowo stworzy podstawy do przyznawania 

pilotom samolotów transportowych wykonujących 

loty w strefie działań wojennych należności pieniężnych 

przewidzianych dla żołnierzy zawodowych pełniących 

służbę poza granicami państwa, w tym należności 

zagranicznej i dodatku wojennego. 






Minister 

Bogdan Klich 





w sprawie awarii samolotu C-130 

nad Afganistanem (6538) 


zapytanie pana posła Ludwika Dorna w sprawie awarii 

samolotu C-130 nad Afganistanem (SPS-024- 


wyjaśnień. 

Na podstawie przepisów ustawy z dnia 3 lipca 

2002 r. Prawo lotnicze (Dz. U. z 2006 r. Nr 100, 

poz. 696, ze zm.) oraz Instrukcji Bezpieczeństwa Lotów 

Lotnictwa Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej 

(WLPO 346/2004), dotyczących badania zdarzeń 

lotniczych lotnictwa państwowego, podstawą do 

wydania orzeczenia w sprawie awarii samolotu C-130 

Hercules w Afganistanie jest protokół Komisji Badania 

Wypadków Lotniczych Lotnictwa Państwowego. 

W chwili obecnej trwają prace komisji ustalające 

przyczyny zaistniałego zdarzenia lotniczego. Po ich 

zakończeniu będzie możliwe podanie przyczyn awarii 

samolotu C-130 Hercules w Afganistanie. 

Jednocześnie uprzejmie informuję, że samolot został 

poddany w Afganistanie przeglądowi technicznemu 

przez przedstawicieli Sił Powietrznych Stanów 

Zjednoczonych Ameryki. Obecnie zespół amerykańskich 

inżynierów z bazy lotniczej Robins dokonuje 

analizy dostarczonych danych. Na podstawie orzeczenia 

specjalistów amerykańskich zostanie określony 

stan techniczny statku powietrznego. Podstawą 

do podjęcia decyzji dotyczącej naprawy samolotu będzie 

określenie szacunkowego kosztu remontu statku 

powietrznego opartego na podstawie tej ekspertyzy. 

Do chwili obecnej Ministerstwo Obrony Narodowej 

nie otrzymało oficjalnego stanowiska Sił Powietrznych 

Stanów Zjednoczonych Ameryki w powyższej 

sprawie. 









w Ministerstwie Spraw Zagranicznych 



w sprawie rzekomych zastrzeżeń 

Ministerstwa Spraw Zagranicznych 

do zachowania polskich przedstawicieli 

na targach Defexpo 2010 (6541) 


pana posła Ludwika Dorna, pismo nr SPS- 

-024-6541/10, z dnia 12 marca 2010 r. w sprawie notatki 

Ambasady RP w New Delhi na temat przebiegu 

targów Defexpo 2010 pragnę poinformować, że Ministerstwo 

Spraw Zagranicznych otrzymało informację 

na temat rozmów prowadzonych w trakcie targów 

zarówno przez przedstawicieli administracji rządowej 

(Ministerstwa Obrony Narodowej oraz Ministerstwa 

Gospodarki RP), jak również polskich przedsiębiorstw 

sektora obronnego. Jest to normalną praktyką 

w przypadku relacjonowania istotnych wydarzeń 

gospodarczych, w których uczestniczą wysokiej 

rangi przedstawiciele władz RP. Wspomniana korespondencja, 

z uwagi na jej tematykę, została opatrzona 

klauzulą niejawności stopnia „poufne” i skierowana, 

jak wszystkie dokumenty niejawne, do ściśle 

określonego kręgu adresatów bezpośrednio zaangażowanych 

w przedmiotową tematykę. 

Jednocześnie chciałbym wskazać na fakt, iż pobyt 

przedstawicieli polskich przedsiębiorstw, a w szczególności 

spółek wchodzących w skład Grupy Bumar, 

był szeroko komentowany w prasie polskiej. 




Jan Borkowski

277 




w sprawie modernizacji śmigłowców Mi-24 

służących w PKW Afganistan (6542) 


zapytanie pana posła Ludwika Dorna w sprawie modernizacji 

śmigłowców Mi-24 służących w PKW 

Afganistan (SPS-024-6542/10), uprzejmie proszę 


Spośród eksploatowanych w Wojskach Lądowych 

śmigłowców uderzeniowych typu Mi-24D i Mi-24W do 

udziału w misji w Afganistanie wytypowano śmigłowce 

Mi-24W jako najlepiej wyposażone, zarówno w systemy 

pilotażu i nawigacji, jak i zespoły napędowe o najwyższym 

poziomie mocy. Dotychczasowe doświadczenia 

z użycia tych śmigłowców w Afganistanie wykazały 

jednak, że ich eksploatacja w ekstremalnych warunkach 

klimatycznych (duża wysokość i znaczne temperatury) 

powodują, że nie wszystkie zadania mogą być 

wykonane z dostatecznym, bezpiecznym zapasem mocy 

silników. W związku z powyższym podjęto działania 

zmierzające do wymiany silników śmigłowców Mi-24W 

na zespoły napędowe o wyższej mocy. 

Proces wymiany silników rozpocznie się w bieżącym 

roku, tak by rotacja śmigłowców Mi-24W w Polskim 

Kontyngencie Wojskowym w Afganistanie objęła 

maszyny wyposażone w nowe silniki typu TW3- 

-117WMA-SBM1W. Zakończenie wymiany planowane 

jest na 2012 r. Zakłada się, że modernizacja obejmie 

piętnaście śmigłowców Mi-24W znajdujących się 

na wyposażeniu Wojsk Lądowych, a jej przewidywany 

koszt wyniesie ok. 166 mln zł. Zostanie ona przeprowadzona 

w Wojskowych Zakładach Lotniczych nr 

1 SA w Łodzi w ramach planowanych remontów. 

W odniesieniu do kwestii modernizacji systemu 

celowniczego śmigłowców pragnę poinformować, że 

w zakresie rozwoju tego systemu, a także układu wyświetlania 

parametrów lotu, planowane jest wprowadzenie 

do eksploatacji nowoczesnego systemu zobrazowania 

przed okiem pilota, w wersji dziennej i nocnej, 

na śmigłowcach Mi-17. Zadanie to zostanie zrealizowane 

w trybie pilnej potrzeby operacyjnej. 

W następnej kolejności planuje się zmodernizować 

w podobny sposób również śmigłowce Mi-24 oraz W- 

-3PL Głuszec. Natomiast w dalszej perspektywie rozważane 

jest wprowadzenie na wyposażenie śmigłowców 

W-3PL Głuszec nahełmowego systemu kierowania 

uzbrojeniem. 





Minister 

Bogdan Klich 






w sprawie remontów czołgów Twardy i T-72 

(6543) 


zapytanie pana posła Ludwika Dorna w sprawie remontów 

czołgów Twardy i T-72 (SPS-024-6543/10), 


W bieżącym roku, wykorzystując potencjał obsługowo-remontowy 

Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej 

oraz posiadane środki finansowe na zakup części 

zamiennych i materiałów technicznych, planuje 

się wykonać: 

— 26 remontów konserwacyjnych czołgów PT-91 

Twardy; 

— 68 remontów bieżących czołgów PT-91 Twardy; 

— 15 remontów konserwacyjnych czołgów T-72M1; 

— 23 remonty bieżące czołgów T-72 i T-72M1. 

Ponadto w ramach posiadanych środków finansowych 

na zakup usług remontowych w bieżącym roku 

przewiduje się wykonanie jedenastu remontów czołgów 

PT-91 Twardy w Zakładach Mechanicznych Bumar-Łabędy. 

Dodatkowo, w ramach prac remontowych czołgów 

T-72 i PT-91 Twardy, podjęto działania zmierzające 

do zrealizowania w bieżącym roku remontu optoelektronicznych 

urządzeń uzbrojenia pokładowego czołgów 

T-72 na kwotę 1,1 mln zł oraz czołgów PT-91 

Twardy na kwotę 6 mln zł. 

Ponadto uprzejmie informuję, że o wymianie silników 

w poszczególnych egzemplarzach sprzętowych, 

w tym w czołgach T-72 oraz PT-91 Twardy, decyduje 

wykonany resurs techniczny określony w dokumentacji 

eksploatacyjnej oraz aktualny stan techniczny 

zespołu napędowego, który jest określany protokołem 

stanu technicznego przez komisję jednostki i weryfikowany 

przez centralny organ logistyczny. 

W przypadku wystąpienia konieczności wymiany 

silniki będą pochodzić: 

— od producenta (w ramach zakupów z gospodarki 

narodowej) – sześć w bieżącym roku; 

— w wyniku przeprowadzonej regeneracji zespołów 

zakwalifikowanych do kat. IV – osiem (w przypadku 

zagwarantowania środków finansowych na 

ten cel); 

— z zestawów remontowych zakwalifikowanych 

do rozkompletowania – dwanaście. 

Siły Zbrojne Rzeczypospolitej Polskiej planują 

dalszą eksploatację czołgów T-72 i PT-91 Twardy 

w ciągu najbliższej dekady, jednak nie przewiduje się 

modernizacji (w tym wymiany silników) czołgów T-72 

do wersji PT-91 Twardy.

278 










w sprawie zmian personalnych 

w przedsiębiorstwach OBRUM i Radwar (6546) 


pana posła Lucjana Karasiewicza w sprawie 

zmian personalnych w przedsiębiorstwach OBRUM 

i Radwar, skierowanym przy piśmie wicemarszałka 

Sejmu pana Krzysztofa Putry, nr SPS-024-6546/10, 

z dnia 12 marca 2010 r., uprzejmie informuję, co następuje. 

Skarb Państwa jest mniejszościowym udziałowcem/akcjonariuszem 

w tych spółkach (odpowiednio 

15% i 5,56% udziału w kapitale zakładowym), w których 

Bumar sp. z o.o. posiada większościowy udział 

w kapitale zakładowym. Suwerenną decyzją zgromadzenia 

wspólników/walnego zgromadzenia spółki 

z mniejszościowym udziałem Skarbu Państwa jest 

m.in. podejmowanie uchwał dotyczących odwołania 

członków zarządu. Kształtowanie polityki kadrowej, 

dobór kandydatów do składów zarządów spółek to 

podstawowe kodeksowe prawo każdego wspólnika 

i akcjonariusza spółki. W Grupie Bumar jako zasada 

obowiązuje z reguły system, iż prezesi zarządów powoływani 

są lub odwoływani przez walne zgromadzenia, 

zgromadzenia wspólników. 

Odwoływania prezesów zarządów spółek były 

uwarunkowane różnymi, często złożonymi przyczynami: 

od konieczności podejmowania działań mających 

na celu utrzymanie przez spółkę koncesji po 

potrzebę realizacji trudnych prac integracyjnych czy 

konsolidacyjnych. W jednej ze spółek nastąpiły zmiany 

w składzie zarządu, pomimo to że ocena pracy jego 

członków była pozytywna. Odwołanie członków zarządu, 

w tym prezesa, nastąpiło z powodu konieczności 

dostosowania sytuacji w zarządzie spółki do 

warunków wykonywania działalności koncesjonowanej 

określonych w ustawie z dnia 22 czerwca 2001 r. 

o wykonywaniu działalności gospodarczej w zakresie 

wytwarzania i obrotu materiałami wybuchowymi, 

bronią, amunicją oraz wyrobami i technologią o przeznaczeniu 

wojskowym lub policyjnym (Dz. U. Nr 67, 

poz. 679, ze zm.). W tym przypadku kluczową kwestią 

stało się utrzymanie koncesji dla tej spółki, jak i Grupy 

Bumar. Należy dodatkowo nadmienić, że w uchwałach 

dotyczących odwołania prezesów zarządu ww. 

spółek nie były podane przyczyny ich odwołania. 

Z poważaniem 



Minister 




w sprawie kosztów lotów 

ministra obrony narodowej do Afganistanu 

(6547) 



kosztów lotów ministra obrony narodowej do 

Afganistanu (SPS-024-6547/10), uprzejmie proszę 


Natychmiast po tragicznej śmierci st. szer. Michała 

Kołka, w dniu 19 grudnia 2009 r. podjąłem decyzję 

o złożeniu w trybie natychmiastowym wizyty u żołnierzy 

wykonujących działania w ramach Polskiego 

Kontyngentu Wojskowego w Afganistanie. Koszt czarteru 

samolotu PLL LOT na trasie Warszawa – Termez 

(Uzbekistan) – Warszawa w dniach 21–23 grudnia 

2009 r. wyniósł 274 782,95 zł. Była to najtańsza 

z dostępnych na rynku możliwości. Dla porównania 

firma Chapman Freeborn Airchartering przedstawiła 

ofertę o wartości 88 700 euro, a firma LuxJet – 225 

000 euro. Potrzeba pozyskania środka transportu na 

rynku zewnętrznym wyniknęła z niedostępności maszyn 

pozostających w dyspozycji 36. Specjalnego Pułku 

Lotnictwa Transportowego. 

Samolot CASA C-295M, którym odbyłem przelot 

z Uzbekistanu do Afganistanu, jest maszyną stale 

obecną w rejonie misji, która dwa razy w miesiącu 

realizuje zadania zabezpieczające potrzeby Polskiego 

Kontyngentu Wojskowego w Afganistanie. Przelot 

z lotniska Termez w Uzbekistanie do Kabulu trwa 

około jednej godziny. Koszt godziny lotu samolotu 

CASA C-295M, z uwzględnieniem kosztów paliwa 

i amortyzacji, wynosi ok. 5700 zł. Należy jednak mieć 

na uwadze, że terytorium Afganistanu jest rejonem 

występowania zagrożeń militarnych. Samolot CASA- 

-C295M posiada system obrony biernej, ostrzegający 

i zapobiegający atakom rakietami typu ziemia – powietrze. 

Samoloty cywilne nie posiadają tego rodzaju 

systemów i tym samym nie są w stanie zapewnić bezpieczeństwa 

przelotu.

279 

Całość podróży nie odbyła się na pokładzie samolotu 

CASA C-295M, ponieważ przelot tego typu maszyną 

z Polski do Afganistanu trwałby około szesnastu 

godzin, co uniemożliwiłoby realizację tej wizyty. 






Minister 

Bogdan Klich 



w sprawie radarów artyleryjskich Liwiec (6548) 


pana posła Lucjana Karasiewicza w sprawie radarów 

artyleryjskich Liwiec (SPS-024-6548/10), uprzejmie 


Według aktualnych założeń Wojska Rakietowe 

i Artylerii otrzymają dziesięć radiolokacyjnych zestawów 

rozpoznania artyleryjskiego Liwiec. 

Odnosząc się do kwestii ewentualnej weryfikacji 

skuteczności systemu w warunkach bojowych w Afganistanie, 

uprzejmie informuję, że przyjęty tryb postępowania 

w ramach procesu wdrożeniowego zestawów 

Liwiec jest ukierunkowany na dostarczenie finalnego 

produktu o walorach bojowych spełniających najwyższe 

standardy światowe w zakresie rozpoznania na 

potrzeby artylerii. Realizowane obecnie testy poligonowe 

oraz badania zdawczo-odbiorcze zmierzają do 

ostatecznego zweryfikowania parametrów technicznych. 

Dlatego też głównym warunkiem dostarczenia 

systemu Liwiec Polskiemu Kontyngentowi Wojskowemu 

w Afganistanie jest pozytywne zakończenie badań 

i testów, które pozwolą na unikniecie niezamierzonych 

skutków, jakie mogłyby wystąpić w ramach prowadzonych 

przez kontyngent działań. 

Zestaw Liwiec może przyczynić się do podniesienia 

poziomu bezpieczeństwa i zwiększenia efektywności 

wykorzystania pododdziałów w walce, w tym także 

w Afganistanie. System ten ma za zadanie wyznaczanie 

współrzędnych aktywnych ogniowo stanowisk 

przeciwnika oraz zapewnianie praktycznie natychmiastowego 

informowania o zbliżającym się pocisku. 





Minister 

Bogdan Klich 






w sprawie procesu szkolenia w zakresie 

wzywania sojuszniczego wsparcia ogniowego 

(6549) 



procesu szkolenia w zakresie wzywania sojuszniczego 

wsparcia ogniowego (SPS-024-6549/10), uprzejmie 


W patrolu, o którym mowa w zapytaniu pana posła 

Lucjana Karasiewicza, żołnierzem przeszkolonym 

i uprawnionym do bezpośredniego wezwania wsparcia 

sił sojuszniczych oraz prowadzenia łączności fonicznej 

z bezpośrednim wsparciem lotniczym był 

poległy kapitan. 

Za szkolenie personelu kierowanego do udziału 

w misjach (operacjach) poza granicami państwa, 

m.in. z zakresu wzywania wsparcia ogniowego, odpowiada 

dowódca (szef), który otrzymał zadanie wydzielenia, 

sformowania i przygotowania pododdziału 

lub elementu wchodzącego w skład polskiego kontyngentu 

wojskowego. W przypadku Polskiego Kontyngentu 

Wojskowego w Afganistanie za szkolenie całości 

kontyngentu odpowiada dowódca Wojsk Lądowych. 

W warunkach operacji sił ISAF w Afganistanie 

wsparcie ogniowe patroli jest realizowane przez środki 

narodowe (śmigłowce bojowe, artylerię i moździerze) 

oraz lotnictwo sojusznicze. W strukturach wywołania 

i monitoringu sojuszniczego wsparcia lotniczego 

w ramach Polskiego Kontyngentu Wojskowego 

w Afganistanie znajdują się dwa taktyczne zespoły 

kontroli obszaru powietrznego – po jednym zespole 

w każdym zgrupowaniu bojowym. 

W skład każdego zespołu wchodzą cztery osoby, 

w tym dwóch wysuniętych nawigatorów naprowadzania 

lotnictwa, którzy koordynują wsparcie lotnicze 

(sojusznicze i narodowe) patrolu. Proces ich wyszkolenia, 

a następnie doskonalenia jest realizowany 

przez instruktorów amerykańskich w Ośrodku Szkolenia 

Personelu przy Wyższej Szkole Oficerskiej Sił 

Powietrznych w Dęblinie i w ramach ćwiczeń. Program 

kursu obejmuje siedem tygodni szkolenia, w tym 

dwa tygodnie zajęć teoretycznych i na symulatorach 

(kończących się egzaminem) oraz dwa tygodnie praktycznego 

naprowadzania samolotów na cele w warunkach 

dziennych i nocnych. W celu uzyskania certyfikatu 

ukończenia kursu nawigatorzy muszą wykonać 

pozytywnie co najmniej dwanaście zadań skutecznego 

naprowadzania lotnictwa. Podlegają oni 

dalszemu doskonaleniu w kraju, w ramach przygotowania 

do operacji, w składzie zespołów poszczególnych 

zgrupowań bojowych.

280 

Po przybyciu zmiany Polskiego Kontyngentu Wojskowego 

w Afganistanie w rejon operacji następuje 

kolejny (końcowy) etap doskonalenia umiejętności 

nawigatorów w warunkach terenu działań pod kierownictwem 

instruktorów amerykańskich. Etap ten 

kończy się dopuszczeniem nawigatorów do pracy bojowej 

w warunkach operacyjnych. 

Szkolenie z zakresu wzywania wsparcia ogniowego 

realizowane jest w ramach szkolenia programowego 

sił wydzielanych do udziału w misji. W kraju 

jest ono prowadzone zarówno teoretycznie, jak i praktycznie. 

Szkolenie praktyczne obejmuje zgrywanie 

zespołów bojowych z wykorzystaniem środków ogniowych 

zespołu bojowego (moździerzy kal. 98 mm) oraz 

lotnictwa (w tym śmigłowców i samolotów bojowych 

lub wsparcia). Dodatkowo po przybyciu w rejon misji 

prowadzone jest szkolenie z zakresu obowiązujących 

procedur. 

Szkolenie z zakresu wzywania wsparcia ogniowego 

nie podlega nadawaniu specjalnych uprawnień. 

Procedury te powinni znać wszyscy żołnierze kontyngentu, 

ze szczególnym uwzględnieniem dowódców 

i personelu operacyjnego. Kategoryzacji i zdobywaniu 

określonych uprawnień poświadczonych stosownym 

certyfikatem podlega jednak szkolenie wysuniętych 

nawigatorów naprowadzania lotnictwa. 

Corocznie ze względu na wysokie wymagania stawiane 

kandydatom (znajomość języka obcego na poziomie 

trzecim oraz pozytywne orzeczenie zdrowotne 

komisji lekarskiej Wojskowego Instytutu Medycyny 

Lotniczej) i możliwości szkoleniowe ośrodka w Dęblinie 

uprawnienia nawigatorów nabywa od trzech do 

pięciu żołnierzy Wojsk Lądowych. 












w sprawie dostaw pocisków RBS 15 (6550) 



dostaw pocisków RBS-15 (SPS-024-6550/10), 


Uprzejmie informuję, że zgodnie z załącznikiem 

nr 11 do umowy z dnia 6 marca 2009 r. między Rządem 

Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Stanów 

Zjednoczonych w ramach systemu Foreign Military 

Sales (FMS) strona zamawiająca zobowiązała się do 

przekazania podwykonawcom 36 odbiorników GPS 

montowanych bezpośrednio na rakietach. Elementy 

te można pozyskać tylko w ramach umów międzyrządowych 

(przez system FMS). 

Stosowne zamówienie zostało złożone stronie 

amerykańskiej przez Departament Zaopatrywania 

Sił Zbrojnych Ministerstwa Obrony Narodowej. Według 

informacji przekazanych przez ambasadę amerykańską 

pierwsze egzemplarze GPS zostaną przekazane 

do końca września br. Głównym powodem 

opóźnienia w dostawach rakiet jest rozbieżność między 

terminem dostaw GPS a pierwotnym terminem 

realizacji umowy. 










w sprawie sprawności pojazdów 

PKW Afganistan (6551) 



sprawności pojazdów PKW Afganistan (SPS- 

-024-6551/10), uprzejmie proszę o przyjęcie następujących 

wyjaśnień. 

Sprawność uzbrojenia i sprzętu zmienia się w zależności 

od sposobu oddziaływania przeciwnika na 

nasze wojska, profesjonalizmu użytkowników sprzętu 

i intensywności jego eksploatacji. Uwarunkowane 

jest to także dostępnością części zamiennych i materiałów 

oraz skutecznością personelu technicznego i jego 

zdolnością do usuwania występujących awarii. 

Zmiana wskaźnika sprawności sprzętu dokonuje 

się praktycznie każdego dnia. Uśredniona jego wartość 

w odniesieniu do kołowych transporterów opancerzonych 

Rosomak, będących na wyposażeniu Polskiego 

Kontyngentu Wojskowego w Afganistanie, 

począwszy od pierwszej zmiany kontyngentu do szóstej, 

waha się od 68% do 89%. Natomiast średni 

wskaźnik sprawności pojazdów MRAP Cougar w okre-

281 

sie od czwartej zmiany kontyngentu do szóstej waha 

się od 72% do 97%. 

Na dzień 29 marca br. na trzydzieści będących 

w dyspozycji polskiego kontyngentu wojskowego pojazdów 

MRAP Cougar sprawnych było dwadzieścia 

pięć, a na osiemdziesiąt pięć kołowych transporterów 

opancerzonych Rosomak sprawnych i gotowych do 

działań bojowych było siedemdziesiąt osiem. Wskaźnik 

sprawności sprzętu wynosił więc odpowiednio 

83% i 92%, co w przyjętym przez wojska sojusznicze 

systemie oceny sprawności sprzętu jest wynikiem 

bardzo dobrym. Jednocześnie pragnę poinformować, 

że wszystkie techniczne środki materiałowe niezbędne 

do usprawnienia nieczynnych KTO Rosomak 

znajdują się w Afganistanie, co pozwala sądzić, że 

w najbliższych dniach pojazdy te uzyskają zdolność 

do realizacji zadań. Jednocześnie należy mieć na 

uwadze fakt, że w afgańskich warunkach eksploatacji 

praktycznie nie jest możliwe utrzymanie wskaźnika 

sprawności sprzętu na poziomie 100%. 






Minister 

Bogdan Klich 



w sprawie malowania pojazdów Rosomak 

należących do PKW Afganistan (6552) 



malowania pojazdów Rosomak należących do 

PKW Afganistan (SPS-024-6552/10), uprzejmie proszę 


W pełni podzielam pogląd pana posła Lucjana Karasiewicza, 

że biorąc pod uwagę krajobraz strefy 

działania naszych wojsk, kolor zielony, na który obecnie 

są pomalowane kołowe transportery opancerzone 

Rosomak w Polskim Kontyngencie Wojskowym w Afganistanie, 

nie jest kolorem maskującym. Należy jednak 

uwzględnić fakt, że warunki klimatyczne w Afganistanie 

powodują, iż również kolor pustynno-piaskowy 

przez ok. 4–5 miesięcy w roku podczas zalegania 

w terenie trwałej pokrywy śnieżnej nie gwarantuje 

skutecznego maskowania tych pojazdów. 

Sprzęt, jakim dysponuje przeciwnik oraz sposób 

jego działania w stosunku do kołowego transportera 

opancerzonego Rosomak (wykorzystywanie improwizowanych 

ładunków wybuchowych, ostrzał z ręcznych 

granatników przeciwpancernych z odległości 

maksymalnie 500 m), powoduje, że kolor, na jaki pomalowane 

są kołowe transportery opancerzone Rosomak, 

nie ma w ochronie naszych żołnierzy i sprzętu 

znaczenia zasadniczego. 

Dostrzegając jednak potrzebę podejmowania 

wszelkich możliwych działań zmierzających do podniesienia 

poziomu bezpieczeństwa polskich żołnierzy 

w Afganistanie, w Siłach Zbrojnych Rzeczypospolitej 

Polskiej podjęto kroki zmierzające do zmiany barwy 

kamuflażu kołowych transporterów opancerzonych 

na pustynny. Od bieżącego roku wszystkie KTO Rosomak 

produkowane przez Wojskowe Zakłady Mechaniczne 

SA w Siemianowicach Śląskich na potrzeby 


będą malowane farbą trwałą na kolor pustynny. 

Odnosząc się do kołowych transporterów opancerzonych, 

które już są w polskim kontyngencie w Afganistanie, 

informuję, że przedstawiona przez Wojskowe 

Zakłady Mechaniczne SA oferta wykonania malowania 

kamuflażowego tych pojazdów w kolorze 

pustynnym z wykorzystaniem farby nietrwałej nie 

została przyjęta ze względu na wysokie koszty realizacji 

i wątpliwą jakość wykonywanej powłoki malarskiej. 

Z uwagi na fakt, iż warunki procesu technologicznego 

przygotowania i malowania transporterów 

farbą trwałą na teatrze działań nie są możliwe do 

zrealizowania, rozważane są inne sposoby realizacji 

tego zadania. 






Minister 

Bogdan Klich 





w sprawie ostrzeliwania baz 

PKW Afganistan przez rebeliantów (6553) 



ostrzeliwania baz PKW Afganistan przez rebeliantów 

(znak: SPS-024-6553/10), uprzejmie proszę 


Liczba ataków na bazy Polskiego Kontyngentu 

Wojskowego w Afganistanie pozostaje w ścisłym

282 

związku z ogólnym poziomem aktywności przeciwnika 

w prowincji Ghazni. W okresie ostatnich trzech 

zmian kontyngentu odnotowano 104 ostrzały baz. 

Największa liczba ataków została przeprowadzona na 

bazę Warrior (55 ostrzałów), podczas gdy pozostałe 

ataki były skierowane przeciwko pozostałym bazom 

i posterunkom: Four Corners – 22, Giro – 14, Ghazni 

– 10 i Ajiristan – 3. 

Szczegółowe zestawienie ataków na bazy i posterunki 


przedstawia się następująco: 



trybu podejmowania decyzji o otwarciu ciężkiego 

ognia przez żołnierzy PKW Afganistan (SPS-024- 


wyjaśnień. 

Użycie artylerii w ramach przeciwdziałania 

ostrzałowi realizowane jest zgodnie z procedurą 

counter fire ujętą w procedurze wsparcia ogniowego 

PSZ Afganistan (stałe procedury operacyjne 807 

PKW/PSZ). Do podjęcia decyzji o otwarciu ognia 

artylerii upoważniony jest dowódca zgrupowania 

bojowego (lub pełniący jego obowiązki) – wobec 

podległych pododdziałów artylerii. Konsultowanie 

tego rodzaju decyzji z ministrem obrony narodowej, 

szefem Sztabu Generalnego Wojska Polskiego 

lub dowódcą operacyjnym Sił Zbrojnych ze względu 

na dynamikę walki i konieczność natychmiastowego 

wydawania rozkazów oceniane jest jako niecelowe. 

Ponadto uprzejmie informuję, że dowódca Wojsk 

Lądowych nie sprawuje dowództwa nad Polskim 

Kontyngentem Wojskowym w Afganistanie, a jedynie 

wydziela siły na jego potrzeby. Uprawnienia dowódcze 

w powyższym zakresie posiada natomiast dowódca 

operacyjny Sił Zbrojnych. 

Baza lub 

posterunek 

2009 2010 

I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII I II III 

FOB Ghazni 1 2 1 3 1 2 1 

FOB Warrior 3 3 4 5 9 5 3 15 8 5 1 10 

FB Four Corners 1 2 2 4 2 3 6 2 

FB Giro 1 1 2 5 4 1 1 

COP Ajiristan 3 


















w sprawie trybu podejmowania decyzji 

o otwarciu ciężkiego ognia przez żołnierzy 

PKW Afganistan (6554) 






w sprawie transportu uszkodzonych 

KTO Rosomak należących do PKW Afganistan 

(6556) 



transportu uszkodzonych KTO Rosomak, należących 

do Polskiego Kontyngentu Wojskowego Afganistan 

(SPS-024-6556/10), uprzejmie informuję, iż 

sposób realizowania zadań ewakuacji technicznej 

(w tym kołowych transporterów opancerzonych Rosomak) 

jest uregulowany w opracowanej w Polskim 

Kontyngencie Wojskowym w Afganistanie procedurze 

taktycznej określonej jako „ewakuacja uszkodzonego 

sprzętu”. Wskazuje ona sposób postępowania 

w obszarze związanym z procesem ewakuacji technicznej 

od momentu unieruchomienia sprzętu w terenie 

do jego ewentualnego załadunku na statek powietrzny 

w celu transportu do kraju.

283 

Zgodnie z tą procedurą ewakuację techniczną 

zniszczonego lub niesprawnego uzbrojenia i sprzętu 

wojskowego należy realizować własnymi środkami 

oraz we współdziałaniu z Siłami Zbrojnymi Stanów 

Zjednoczonych Ameryki, wykorzystując do tego celu 

ciągniki opancerzone. 

W praktyce, jeżeli transporter ma niewielkie 

uszkodzenia, np. urwana piasta z kołem, wówczas 

jest holowany przez drugi pojazd tego samego typu. 

Do ewakuacji sprzętu z poważniejszymi uszkodzeniami 

wykorzystuje się również wsparcie sojuszniczych 

elementów ewakuacyjnych z ciężkim sprzętem typu 

recovery lub z ciągnikiem siodłowym z naczepą. Jest 

to sprawdzony, przyjęty przez wszystkie wojska działające 

w ramach misji w Afganistanie, sposób realizacji 

zadań ewakuacji technicznej. 










w sprawie BSL Orbiter (6557) 



BSL Orbiter (SPS-024-6557/10), uprzejmie informuję, 

iż obecnie na wyposażeniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej 

Polskiej znajdują się cztery terminale 

typu MGDP (Mini Ground Data Terminal), zwiększające 

zasięg działania systemu Orbiter do 25 km. 

Terminale te będą wykorzystywane w ramach bezpośredniego 

wsparcia konwojów oraz rozpoznania 

dróg marszu – z pozycji poruszającego się pojazdu. 

Ich platformę bazową stanowić będą kołowe transportery 

opancerzone Rosomak. 

W 2009 r. w Wojskowych Zakładach Mechanicznych 

SA w Siemianowicach Śląskich dokonano próbnego 

montażu wspomnianego terminalu w pojeździe 

Rosomak. Podczas prac z tym związanych stwierdzono 

konieczność przeprowadzenia certyfikacji wprowadzonych 

rozwiązań, w celu zapewnienia bezpieczeństwa 

żołnierzy przewożonych wewnątrz transportera 

oraz kompatybilności elektromagnetycznej 

obydwu systemów, po ich integracji. 

Obecnie prowadzone są również prace nad wersją 

rozpoznawczą Kołowego Transportera Opancerzonego 

Rosomak typu R1 i R2, w ramach których planuje 

się także zainstalowanie na tych pojazdach wspomnianych 

wyżej terminali. Pozytywne rezultaty badań 

zintegrowanych systemów przyczynią się do 

zwiększenia funkcjonalności kołowych transporterów 

opancerzonych o możliwość realizacji zadań rozpoznawania 

obrazowego w trakcie jazdy. 






Minister 

Bogdan Klich 





w sprawie amunicji do granatników RPG-7 

dla PKW Afganistan (6558) 



amunicji do granatników RPG-7 dla PKW Afganistan 



Granatnik RPG-7 wykorzystywany jest jako broń 

służąca do niszczenia środków opancerzonych i siły 

żywej w umocnieniach polowych. Na wyposażeniu Sił 

Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej znajdują się głowice 

przeciwpancernych PG-7WMuWP-7M do tego 

typu uzbrojenia, podczas gdy głowice odłamkowe 

(PG-7VR) i paliwowo-powietrzne (TBG-7V) nie zostały 

wprowadzone na uzbrojenie. 

Ze względu na konieczność wzmocnienia oddziaływania 

ogniowego do uzbrojenia Polskiego Kontyngentu 

Wojskowego w Afganistanie wprowadzono 

broń nowocześniejszą i skuteczniejszą, jak np. 40 mm 

granatniki Pallad czy MK-19. Przy wykorzystaniu 

kalibru RPG-7 uzyskano większą szybkostrzelność 

(RPG-7 – 4–6 strz./min., MK-19 – 325–375 strz./min.) 

oraz skuteczność oddziaływania. Wobec powyższego 

projekt „Planu modernizacji technicznej Sił Zbrojnych 

Rzeczypospolitej Polskiej w latach 2010–2011” 

nie przewiduje zakupu amunicji do granatników 

RPG-7 dla polskich wojsk w Afganistanie. 






Czesław Piątas

284 




w sprawie usług z zakresu public relations 

świadczonych na rzecz MON 

przez firmy zewnętrzne (6559) 



usług z zakresu public relations świadczonych na 

rzecz MON przez firmy zewnętrzne (SPS-024-6559/ 


W okresie od dnia 16 listopada 2007 r. (tj. od dnia 

objęcia przeze mnie stanowiska ministra obrony narodowej) 

do dnia dzisiejszego wydatki na usługi PR realizowane 

przez firmy zewnętrzne wyniosły 61 999,86 zł. 

Usługi te były świadczone przez dwie firmy zewnętrzne, 

tj.: Inspirat Communications Consulting (w okresie 

od dnia 1 października 2008 r. do dnia 31 marca 

2009 r.) oraz Propublic sp. z o. o. (w okresie od dnia 

1 kwietnia do dnia 31 lipca 2009 r.). 

Do zadań realizowanych przez firmę Inspirat 

w zakresie PR należało: 

1) doradztwo na rzecz ministra obrony narodowej 

oraz kierownictwa Ministerstwa Obrony Narodowej, 

a także kierowniczej kadry resortu w sprawach komunikacji 

społecznej w zakresie problematyki obronnej, 

w tym zwłaszcza sposobu przedstawiania spraw 

dotyczących Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej 

w szeroko rozumianych środkach masowego przekazu 

(mediach); 

2) prowadzenie szkoleń i treningów w dziedzinie 

public relations, public affairs na rzecz wymienionych 

wyżej osób, a także komunikacji strategicznej 

i komunikowania kryzysowego; 

3) współdziałanie z odpowiednimi komórkami 

organizacyjnymi, rzecznikiem prasowym ministra 

obrony narodowej oraz innymi osobami urzędu ministra 

obrony narodowej w zakresie budowy wizerunku 

medialnego resortu; 

4) opracowywanie ekspertyz i opinii w zakresie 

oddziaływania przez komunikację społeczną na wybrane 

środowiska w sprawach dotyczących Sił Zbrojnych 

Rzeczypospolitej Polskiej; 

5) budowa wizerunku organów Ministerstwa 

Obrony Narodowej w środkach masowego odbioru; 

6) bieżące uczestnictwo w sprawach związanych 

z komunikowaniem kryzysowym oraz budową strategicznej 

wizji wojska polskiego w odbiorze społecznym. 

Natomiast do zadań realizowanych przez firmę 

Propublic w zakresie PR należało: 

1) doradztwo na rzecz ministra obrony narodowej 

oraz kierownictwa Ministerstwa Obrony Narodowej, 

a także kierowniczej kadry resortu w zakresie public 

relations, w tym zwłaszcza sposobu przedstawiania 

spraw dotyczących Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej 

Polskiej w szeroko rozumianych środkach masowego 

przekazu (mediach); 

2) doradztwo w zakresie budowy wizerunku ministra 

obrony narodowej oraz kierownictwa MON, 

a także kierowniczej kadry resortu w wybranych środowiskach 

oraz środkach masowego przekazu; 

3) współdziałanie z rzecznikiem prasowym ministra 

obrony narodowej oraz komórkami organizacyjnymi 

MON w zakresie budowy pozytywnego wizerunku 

ministra obrony narodowej, a także kierowniczej 

kadry resortu; 

4) opracowywanie opinii w zakresie oddziaływania 

przez public relations na wybrane środowiska 

w sprawach dotyczących Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej 

Polskiej; 

5) bieżące uczestnictwo w sprawach związanych 

z komunikowaniem kryzysowym; 

6) wykonywanie innych uzgodnionych zadań zleconych 

przez ministra obrony narodowej w zakresie 

public relations. 

Aktualnie Departament Administracyjny, jako 

dysponent budżetu obsługujący urząd ministra obrony 

narodowej, nie ma zawartej żadnej umowy z firmą 

zewnętrzną, w której zakres działania wchodziłoby 

wykonywanie zadań z zakresu PR. 






Minister 

Bogdan Klich 



w sprawie systemów Poprad i Bystra (6560) 



systemów Poprad i Bystra (SPS-024-6560/10), 

uprzejmie informuję, iż zgodnie z projektem „Planu 

modernizacji technicznej Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej 

Polskiej na lata 2009–2018” zakupy zestawów 

Poprad planuje się rozpocząć od 2011 r. Natomiast 

pozyskanie stacji radiolokacyjnych Bystra ma nastąpić, 

zgodnie z planem, po zakończeniu prac rozwojowo-wdrożeniowych, 

których uruchomienie zaplanowane 

jest na bieżący rok. Natomiast od 2012 r. przewiduje 

się zakupy stacji radiolokacyjnych Soła. 

Nośnik zestawu Poprad, który znajdzie zastosowanie 

również dla stacji Soła i Bystra, zostanie wybrany 

w bieżącym roku w ramach realizacji prac 

wdrożeniowych zestawu Poprad.

285 






Minister 

Bogdan Klich 





w sprawie potrzeby wyposażenia 


w granatniki automatyczne (6561) 



potrzeby wyposażenia Polskiego Kontyngentu 

Wojskowego Afganistan w granatniki automatyczne 

(SPS-024-6561/10), uprzejmie proszę o przyjęcie następujących 

wyjaśnień. 

Ministerstwo Obrony Narodowej zaplanowało 

w bieżącym roku zakup siedemdziesięciu dwóch 40 

mm granatników automatycznych standard NATO, 

z których pięćdziesiąt dwa planuje się przeznaczyć dla 

Polskiego Kontyngentu Wojskowego Afganistan. Zamierzenie 

planowane jest do przeprowadzenia w trybie 

przetargu. Aktualnie prowadzone są prace związane 

z zakupem wspomnianych granatników. Na obecnym 

etapie realizacji przedmiotowego zadania nie jest możliwe 

określenie terminu ich dostawy. 












w sprawie losów zaginionego trału Bożena 

(6562) 



losów zaginionego trału Bożena (SPS-024-6562/ 


Dokładna data utraty sprzętu nie jest możliwa do 

ustalenia. Strona polska dostarczyła uzbrojenie oraz 

sprzęt (w tym sprzęt niebojowy w postaci trału przeciwminowego 

Bożena) do portu morskiego Szczecin 

oraz na lotniska Wrocław i Szczecin-Goleniów, gdzie 

przekazany został grupom załadowczym amerykańskich 

sił zbrojnych. Za całość przedsięwzięć w zakresie 

transportu i ochrony odpowiadała strona amerykańska. 

W dniu 10 maja 2007 r., w czasie przyjmowania 

sprzętu inżynieryjno-saperskiego w Sharanie, stwierdzono 

brak w kontenerze trału wraz z ukompletowaniem. 

O zaistniałej sytuacji dowódca grupy bojowej 

poinformował Żandarmerię Wojskową oraz dowódcę 

Polskiego Kontyngentu Wojskowego Afganistan. 

Trał transportowany był w kontenerze, z którego wymontowano 

nity zabezpieczające drzwi, co umożliwiło 

otwarcie ich bez naruszenia plomby przez nieznanego 

sprawcę. 

W trakcie realizacji czynności śledztwa w przedmiocie 

zaginięcia trału Bożena nie udało się ustalić 

sprawcy i odzyskać utraconego mienia. Szkoda w mieniu 

została ostatecznie uznana za stratę oraz zdjęta 

z ewidencji resortu obrony narodowej. 

Jednocześnie uprzejmie informuje, że wartość 

sprzętu oszacowano na kwotę 1 260 489, 78 zł. Stanowi 

to ok. 5% całkowitych szacowanych kosztów 

transportu, których strona polska nie poniosła, korzystając 

z bezpłatnego przewozu sprzętu realizowanego 

przez amerykańskie siły zbrojne. 












w sprawie sposobu przygotowywania posiłków 

w Jednostce Wojskowej nr 2305 (6563) 



sposobu przygotowywania posiłków w Jednostce

286 

Wojskowej nr 2305 (SPS-024-6563/10), uprzejmie 


Zgodnie z postanowieniem § 7 pkt 3 rozporządzenia 

ministra obrony narodowej z dnia 11 grudnia 

2009 r. w sprawie bezpłatnego wyżywienia żołnierzy 

zawodowych i kandydatów na żołnierzy zawodowych 

(Dz. U. Nr 216, poz. 1679) żołnierze pełniący zawodową 

służbę wojskową w Jednostce Wojskowej 

nr 2305 posiadają prawo do wyżywienia według zasadniczej 

szkolnej normy wyżywienia – 020, w dniach 

wykonywania obowiązków służbowych. Żołnierze 

uprawnieni do tej normy wyżywienia mogą korzystać 

z posiłków przyrządzanych w stołówkach wojskowych, 

suchego prowiantu, posiłków przyrządzanych 

na zlecenie przez inne zakłady żywienia zbiorowego 

lub równoważnika pieniężnego (§ 3 ust. 6 pkt 1). 

Obiekt, w którym żołnierze pełniący zawodową 

służbę wojskową w Jednostce Wojskowej nr 2305 spożywają 

posiłki, przystosowany jest wyłącznie do dystrybucji 

gotowych potraw. Nie posiada kuchni właściwej 

oraz ciągów technologicznych produkcji. Ograniczona 

ilość środków budżetowych będących w dyspozycji 

dowódcy jednostki uniemożliwia zatrudnienie 

odpowiedniej ilości personelu cywilnego, niezbędnego 

do przygotowywania i wydawania posiłków. 

W zaistniałej sytuacji podjęto decyzję o zleceniu żywienia 

żołnierzy zawodowych wyspecjalizowanej 

firmie. 

Wyboru firmy świadczącej usługi żywieniowe dla 

wspomnianej jednostki dokonano w trybie przetargu 

nieograniczonego, przeprowadzonego zgodnie z 

przepisami ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r. Prawo 

zamówień publicznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 223, 

poz. 1655, ze zm.). Efektem postępowania było wyłonienie 

kontrahenta i podpisanie umowy z firmą Dussman 

sp. z o.o. Przedmiotowa umowa została podpisana 

w dniu 8 września 2008 r. na okres do dnia 31 

grudnia 2010 r. 

Firma w ramach swojej działalności nie ma dostępu 

do dokumentów lub materiałów niejawnych w rozumieniu 

ustawy z dnia 22 stycznia 1999 r. o ochronie 

informacji niejawnych (Dz. U. z 2005 r. Nr 196, 

poz. 1631, ze zm.). Osoby zatrudnione przez firmę 

Dussman prowadzą działalność na terenie administracyjnym 

jednostki wojskowej i nie mają wstępu do 

stref bezpieczeństwa, co wyklucza dostęp osób niedających 

rękojmi zachowania tajemnicy do informacji 

niejawnych. Ponadto zgodnie z zawartą umową firma 

przedstawiła pełnomocnikowi pionu ochrony informacji 

niejawnych Jednostki Wojskowej nr 2305 zaświadczenia 

o niekaralności pracowników wydane 

przez Krajowy Rejestr Karny. 

Posiłki dla wspomnianej jednostki wojskowej 

przygotowywane są w kuchni macierzystej firmy 

Dussman, która mieści się w szpitalu Ministerstwa 

Spraw Wewnętrznych i Administracji przy ul. Wołoskiej 

w Warszawie. Obiekt ten posiada wdrożony system 

HACCP (Hazard Analysis and Critical Control 

Point – Analiza Zagrożeń i Krytycznych Punktów 

Kontroli), w tym zasad dobrej praktyki higienicznej 

i dobrej praktyki produkcyjnej. Służba żywnościowa 

Jednostki Wojskowej nr 2305 z dwutygodniowym wyprzedzeniem 

dokonuje weryfikacji opracowanych jadłospisów 

dekadowych, sprawdzając ich zgodność pod 

względem energetycznym i wartości odżywczych 

w porównaniu z normami wyżywienia obowiązującymi 

w wojsku. 

Należy podkreślić, że wszelkie szczegóły dotyczące 

nadzorowania oraz kontrolowania firmy realizującej 

usługę żywienia przez przedstawicieli jednostki 

wojskowej i wojskowych służb sanitarnych oraz weterynaryjnych 

zawarto w podpisanej umowie. Z ramienia 

służby żywnościowej uprawniona osoba codziennie 

dokonuje bieżącej kontroli obiektu, w którym 

żołnierze spożywają posiłki, oraz dokonuje stosownej 

adnotacji z przeprowadzonych czynności. 

Osoby funkcyjne jednostki wojskowej, tj. dowódca, 

szef logistyki oraz lekarz, przeprowadzają kontrole 

zgodnie z zatwierdzonym harmonogramem czynności 

kontrolnych i nadzoru. Kuchnia macierzysta firmy 

Dussman kontrolowana jest raz w miesiącu przez 

przedstawicieli służby żywnościowej Jednostki Wojskowej 

nr 2305 pod względem sanitarno-higienicznym 

oraz wpisów w książce sanitarnej. W przypadku 

stwierdzonych niedociągnięć jednostka powiadamia 

Wojskową Inspekcję Sanitarną. 












w sprawie okoliczności eksplozji 

ładunku wybuchowego pod KTO Rosomak 

należącym do PKW Afganistan (6564) 



okoliczności eksplozji ładunku wybuchowego pod KTO 

Rosomak należącym do Polskiego Kontyngentu Wojskowego 

Afganistan (znak: SPS-024-6564/10), uprzejmie 


Na podstawie analizy materiałów zebranych z miejsca 

zdarzenia oceniono, że do ataku wykorzystano 

improwizowany ładunek wybuchowy nowego typu.

287 

Prawdopodobnie składał się on z min przeciwpancernych 

z zapalnikiem naciskowym, których detonacja 

zainicjowała wybuch umieszczonego pod powierzchnią 

gruntu pocisku o działaniu kumulacyjnym. O takim 

sposobie detonacji świadczy rozmiar uszkodzeń 

pojazdu Rosomak. 

Ponadto z uwagi na fakt, że wszystkie patrole wyposażone 

są w urządzenia do zagłuszania improwizowanych 

ładunków wybuchowych sterowanych drogą 

radiową, należy wykluczyć ten rodzaj zainicjowania 

wybuchu. W składzie patrolu znajdował się pojazd 

wyposażony w emiter zakłóceń typu DUKE. Był to 

samochód typu MRAP (Mine Resistant Ambush Protected), 

który obejmował całość kolumny polem zakłóceń. 












w sprawie zasad używania pojazdów HMMWV 

przez żołnierzy Polskiego Kontyngentu 

Wojskowego Afganistan (6565) 



zasad używania pojazdów HMMWV przez żołnierzy 




Zgodnie z moim poleceniem podstawowym lądowym 

środkiem realizacji zadań operacyjnych w Polskim 

Kontyngencie Wojskowym w Afganistanie są 

kołowe transportery opancerzone Rosomak i pojazdy 

klasy MRAP (Mine Resistant Ambush Protected). 

Niemniej jednak, mając na uwadze doświadczenia 

z rejonu operacji, na wniosek dowódcy Wojsk Specjalnych 

oraz dowódcy Polskiego Kontyngentu Wojskowego 

w Afganistanie w marcu 2009 r. zezwoliłem na 

wykorzystywanie pojazdów HMMWV w wersji o najwyższym 

poziomie opancerzenia do prowadzenia operacji 

specjalnych oraz działań w trudno dostępnym 

terenie, a także w rejonach o niskim poziomie zagrożenia 

atakami z użyciem improwizowanych ładunków 

wybuchowych lub min. Decyzja o wykorzystaniu 

tego typu pojazdów jest każdorazowo akceptowana 

przez dowódcę kontyngentu lub dowódcę zgrupowania 

sił specjalnych w przypadku realizacji zadań 

przez podległy mu zespół. 

Pozostałe pojazdy typu HMMWV o niższych klasach 

bezpieczeństwa, pozostające na wyposażeniu 

Polskiego Kontyngentu Wojskowego w Afganistanie, 

wykorzystywane są przez żołnierzy wyłącznie do poruszania 

się w obrębie baz. 








ministra rozwoju regionalnego 


w sprawie budowy świetlicy dla dzieci 

i młodzieży w gminie Dzikowiec (6566) 


pana posła Zbigniewa Chmielowca w sprawie 

budowy świetlicy dla dzieci i młodzieży w gminach: 

Dzikowiec, Raniżów, Niwiska, Cmolas, Majdan Królewski, 

Bojanów, Wiśniowa, Przecław, Borowa, Krzeszów, 

Tuszów Narodowy, Radomyśl nad Sanem, Harasiuki 

i Zaleszany, przekazane w dniu 12 marca 

2010 r. pismem SPS-024-6566-6579/10, uprzejmie 

informuję, że prace nad programem wyrównywania 

szans rozwojowych dzieci i młodzieży są aktualnie 

w toku. Dotychczas określono m.in. główne założenia 

programu, przeprowadzono szerokie konsultacje, zidentyfikowano 

konieczne do dokonania zmiany legislacyjne. 

Niemniej jednak niektóre istotne kwestie 

pozostały jeszcze do rozstrzygnięcia, w związku z czym 

w chwili obecnej jest za wcześnie, aby podawać wiążące 

informacje dotyczące szczegółowych zasad realizacji 

programu. Pragnę jednocześnie zapewnić, że 

informacje te zostaną przedstawione w dokumencie 

programowym oraz upublicznione tak szybko, jak to 

będzie możliwe. 

Z poważaniem 


Minister 

Elżbieta Bieńkowska

288 





i młodzieży w gminie Raniżów (6567) 






i młodzieży w gminie Niwiska (6568) 






i młodzieży w gminie Cmolas (6569) 






i młodzieży w gminie Majdan Królewski (6570) 






i młodzieży w gminie Bojanów (6571) 






i młodzieży w gminie Przecław (6573) 






i młodzieży w gminie Borowa (6574) 






i młodzieży w gminie Krzeszów (6575) 






i młodzieży w gminie Tuszów Narodowy (6576) 






i młodzieży w gminie Radomyśl nad Sanem 

(6577) 






i młodzieży w gminie Wiśniowa (6572) 






i młodzieży w gminie Harasiuki (6578) 


289 





i młodzieży w gminie Zaleszany (6579) 






na zapytanie posła Zbigniewa Babalskiego 

w sprawie zmiany lokalizacji siedziby Biura 

Powiatowego ARiMR z Lubawy do Iławy (6580) 


posła na Sejm RP pana Zbigniewa Babalskiego 

w sprawie możliwości odstąpienia od przekazania 

przez gminy powiatu iławskiego kosztów poniesionych 

przez Agencję Restrukturyzacji i Modernizacji 

Rolnictwa w związku ze zmianą siedziby biura powiatowego 

z Lubawy do Iławy, na podstawie informacji 

uzyskanych z centrali ARiMR uprzejmie informuję, 


Porozumienie pomiędzy ARiMR a częścią samorządów 

z terenu powiatu iławskiego, dotyczące lokalizacji 

biura powiatowego, zostało zawarte 28 sierpnia 

2009 r. w Olsztynie, zgodnie z oczekiwaniami 

społeczności lokalnej. Warunki porozumienia były 

uzgodnione przez wszystkie strony i zostały przez nie 

zaakceptowane. 

Podpisanie porozumienia nastąpiło zgodnie z zasadami 

reprezentacji wszystkich zainteresowanych 

podmiotów, wobec czego ARiMR, po zrealizowaniu 

swoich zobowiązań, ma prawo oczekiwać wywiązania 

się przez będące stronami porozumienia samorządy 

z zobowiązań wynikających z § 6 porozumienia. Obciążenie 

samorządów, zgodnie z treścią § 7 ust. 2 porozumienia, 

nastąpiło na podstawie wystawionych 

przez ARiMR not księgowych. 

Należy podkreślić, że Agencja Restrukturyzacji 

i Modernizacji Rolnictwa, biorąc pod uwagę fakt podpisania 

ww. porozumienia, nie przewidziała dodatkowych 

środków na pokrycie kosztów związanych ze 

zmianą lokalizacji biura powiatowego ARiMR w powiecie 

iławskim z Lubawy do Iławy, zaś samo przeniesienie 

siedziby biura powiatowego nastąpiło z wyłącznej 

inicjatywy czynników samorządowych. 

Z poważaniem 



Artur Ławniczak 





na zapytanie posła Wojciecha Wilka 

w sprawie planowanej reorganizacji 

oddziałów gospodarowania nieruchomościami 

wchodzących w skład PKP SA (6582) 


zapytanie pana posła Wojciecha Wilka (SPS-024- 

-6582/10 z dnia 12 marca 2010 r.) w sprawie planowanej 

reorganizacji oddziałów gospodarowania nieruchomościami 

wchodzących w skład PKP SA, 


Zarządzanie, administrowanie, zagospodarowywanie 

i utrzymanie majątku oraz wykonywanie praw 

i obowiązków właścicielskich i innych praw rzeczowych 

w stosunku do zarządzanego majątku PKP SA 

realizuje obecnie za pośrednictwem 11 oddziałów gospodarowania 

nieruchomościami oraz Oddziału 

Dworce Kolejowe. Zgodnie z art. 17 ustawy z dnia 

8 września 2000 r. o komercjalizacji, restrukturyzacji 

i prywatyzacji przedsiębiorstwa państwowego 

„Polskie Koleje Państwowe” (Dz. U. Nr 84, poz. 948, 

z późn. zm.) głównym celem w obszarze zarządzania 

nieruchomościami przez PKP SA jest wyposażenie 

spółek Grupy PKP, powstałych na podstawie art. 14 

i 15 niniejszej ustawy, w majątek niezbędny do ich 

funkcjonowania oraz zagospodarowanie zbędnych 

nieruchomości, głównie poprzez ich sprzedaż. Zgodnie 

z opracowanym w ministerstwie infrastruktury 

projektem „Programu działań dla rozwoju transportu 

kolejowego do roku 2015” oraz z zamierzeniami 

PKP SA, proces wyposażenia spółek Grupy PKP 

w majątek oraz zbycie zbędnych nieruchomości w zdecydowanym 

zakresie powinien zakończyć się w 2015 r. 

Wraz z postępującą restrukturyzacją majątkową 

w PKP SA podejmowane działania ukierunkowane 

muszą być na dokonywanie stosowych zmian organizacyjnych. 

Uprzejmie informuję, że kwestie dotyczące reorganizacji 

oddziałów w PKP SA pozostają w gestii zarządu 

spółki, który w dniu 23 lutego 2010 r. podjął 

decyzję o wprowadzeniu zmian w strukturze organizacyjnej. 

Zmiany mają polegać na utworzeniu na bazie 

Oddziału Dworce Kolejowe podmiotu prawa handlowego 

zarządzającego wszystkimi czynnymi dworcami 

kolejowymi oraz połączeniu znacznej części 

oddziałów gospodarowania nieruchomościami. Planowane 

zmiany organizacyjne mają na celu zwiększenie 

efektywności w zakresie zarządzania nieruchomościami 

kolejowymi oraz ograniczenie ponoszonych 

kosztów. Są naturalną konsekwencją realizowanych 

przez PKP SA działań w zakresie kontynuowania 

procesów restrukturyzacji.

290 

Z przekazanych przez Zarząd PKP SA informacji 

wynika, że od 1 lipca 2010 r. będzie funkcjonowało 

w strukturach PKP SA 6 oddziałów o zbliżonym potencjale. 

Obecnie oddziały różnią się od siebie w poszczególnych 

obszarach nawet pięciokrotnie. Planowane 

zmiany istotnie ograniczą te dysproporcje. Oddział 

Gospodarowania Nieruchomościami w Lublinie 

zostanie połączony z oddziałem w Krakowie (z siedzibą 

w Krakowie). W oddziałach, które w wyniku 

reorganizacji utracą swój dotychczasowy status, zakłada 

się utworzenie struktur techniczno-handlowych 

w zakresie obsługi i obrotu nieruchomościami. 

Współpraca z samorządem, jak również realizacja 

czynności związanych z przygotowaniem nieruchomości 

do wniesienia aportem do spółek Grupy PKP, 

sprzedażą, prowadzeniem zasobów geodezyjnych dotyczących 

terenów zamkniętych oraz technicznym 

utrzymaniem nieruchomości odbywać się będą na 

dotychczasowych zasadach w Lublinie. Zakłada się, 

że komórki realizujące powyższe zadania powinny 

ulec kadrowemu wzmocnieniu, co powinno zminimalizować 

ewentualne ograniczenie zatrudnienia w pozostałych 

komórkach organizacyjnych oddziału. 

Ponadto w budżecie PKP SA na 2010 r. przeznaczono 

środki na przekwalifikowanie pracowników 

komórek organizacyjnych, w których nastąpi ograniczenie 

zatrudnienia. Zmiany organizacyjne w PKP 

SA są realizowane równolegle z wdrażaniem programu 

informatycznego, który w znaczący sposób pozwoli 

na zoptymalizowanie oraz scentralizowanie 

znacznej części realizowanych dotychczas w sposób 

tradycyjny funkcji zarządzania firmą (głównie w obszarach: 

kadry, finanse, controlling oraz zarządzanie 

nieruchomościami). Wdrożenie nowoczesnego narzędzia 

informatycznego wspierającego zarządzanie 

przedsiębiorstwem ograniczy konieczność wyjazdów 

pracowników zatrudnionych w Lublinie do siedziby 

oddziału w Krakowie. Według zapewnień Zarządu 

PKP SA w wyniku zmian organizacyjnych nie ulegną 

likwidacji i pozostaną w dotychczasowych siedzibach 

jednostki wykonawcze, tj. rejony administrowania 

i utrzymania nieruchomości oddziału w Lublinie 

(w Białej Podlaskiej, Kielcach, Lublinie, Skarżysku- 

-Kamiennej i Zamościu). 

Jednocześnie zaistnieje możliwość optymalizacji 

zatrudnienia oraz pozyskania pracowników o wyższych 

kwalifikacjach na stanowiska związane bezpośrednio 

z administrowaniem nieruchomościami. 

W wyniku zmian organizacyjnych zakłada się ograniczenie 

kosztów poprzez scentralizowanie procesów 

oraz łączenie komórek organizacyjnych wykonujących 

zadania w zakresie kadrowo-płacowym, finansowym 

oraz controllingu. Nastąpi również zmniejszenie 

liczby stanowisk kierowniczych. 

Według informacji uzyskanych od PKP SA powyższe 

zmiany nie spowodują zwolnień grupowych. 

Ograniczenie zatrudnienia będzie wynikać wyłącznie 

z ubytków naturalnych oraz odejść dobrowolnych. 

W ocenie PKP SA zmiany organizacyjne wpłyną na 

zintensyfikowanie działań w zakresie zakończenia 

w najbliższych latach procesów restrukturyzacji 

w obszarze nieruchomości. 

Z poważaniem 




Juliusz Engelhardt 



- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów - 


w sprawie wstrzymania prac 

przy budowie obwodnicy Sztabina (6585) 


z dnia 12 marca 2010 r., sygn. akt SPS-024- 

-6585/10, przekazujące zapytanie posła Jarosława 

Matwiejuka dotyczące budowy obwodnicy Sztabina, 

przedstawiam informacje w przedmiotowej sprawie. 

Zgodnie z zapisami rozporządzenia Rady Ministrów 

z dnia 15 maja 2004 r. w sprawie sieci autostrad 

i dróg ekspresowych (Dz. U. z 2004 r. Nr 128, 

poz. 1334, z późn. zm.), określającymi docelowy układ 

autostrad i dróg ekspresowych na terenie Polski, 

układ dróg szybkiego ruchu na terenie woj. podlaskiego 

składa się z dróg ekspresowych S8, S19 i S61. 

Ostatnie zmiany w tym zakresie, które zostały wprowadzone 

w dniu 20 października 2009 r., w sposób 

kompleksowy regulują kwestie układu sieci dróg 

szybkiego ruchu na terenie woj. podlaskiego. 

W wyniku wprowadzonych ww. zmian przebieg 

S8 przedstawia się następująco: Wrocław – Kępno – 

Sieradz – A1 (Łódź) … A1 (Piotrków Tryb.) – Rawa 

Mazowiecka – Warszawa – Ostrów Mazowiecka – Zambrów 

– Choroszcz (S19). Droga krajowa nr 8 na odcinku 

od Białegostoku do obwodnicy Augustowa będzie 

jednojezdniową drogą klasy GP (główna ruchu 

przyspieszonego). 

Opisane powyżej zmiany spowodowały konieczność 

opracowania nowych koncepcji programowych, 

dlatego też realizacja inwestycji leżących na opisanych 

powyżej drogach krajowych ulegnie przesunięciu 

w stosunku do planowanych pierwotnie terminów. 

Należy jednak podkreślić, iż zmiana rozporządzenia 

wynikała z realizacji zobowiązań Polski wobec 

UE. 

Budowa obwodnicy Sztabina zostanie zrealizowana 

w ramach „Przebudowy odcinka Korycin – Suchowola 

– Sztabin – Augustów”. Aktualnie Generalna 

Dyrekcja Dróg Krajowych i Autostrad rozpoczęła 

prace przygotowawcze. Dnia 8 lutego 2010 r. otwarte 

zostały oferty w przetargach na opracowanie dokumentacji 

niezbędnej do wniosku o wydanie decyzji

291 

środowiskowej na ten odcinek. Materiały mają być 

gotowe do końca listopada 2010 r., tak żeby w I kwartale 

przyszłego roku inwestor (GDDKiA) mógł wystąpić 

z wnioskiem o decyzję środowiskową. Uzyskanie 

przedmiotowej decyzji otworzy drogę do przygotowania 

dokumentacji projektowej oraz uzyskania 

decyzji o zezwoleniu na realizację inwestycji. Realizacja 

inwestycji planowana jest w następnej perspektywie 

programowej pod warunkiem uzyskania niezbędnych 

decyzji administracyjnych oraz odpowiednich 

środków finansowych. 

Z poważaniem 










przy budowie obwodnicy Wasilkowa (6586) 




Matwiejuka dotyczące budowy obwodnicy m. Wasilkowa, 

przedstawiam informacje w przedmiotowej 

sprawie. 

W wyniku zmian wprowadzonych rozporządzeniem 


zmieniającym rozporządzenie w sprawie sieci autostrad 


poz. 1446) zmianie uległ przebieg drogi S19, która 

została poprowadzona przez Sokółkę, Korycin, Knyszyn 

i Dobrzyniewo Duże do węzła Choroszcz oraz 

dalej w kierunku południowym do Lublina. Dzięki 

temu ominięte zostaną tereny cenne przyrodniczo. 

Wprowadzone rozporządzeniem zmiany w układzie 

dróg ekspresowych w maksymalnym możliwym stopniu 

łączą funkcje transportowe w znaczeniu regionalnym 

i lokalnym z zachowaniem integralności obszarów 

Natura 2000 „Puszcza Knyszyńska i „Ostoja 

Knyszyńska” poprzez zdjęcie ruchu ciężkiego z istniejących 

dróg krajowych nr 8 i nr 19, przebiegających 

przez te obszary i fragmentujących je. 

Jak wskazuje pan poseł w swoim zapytaniu, opisane 

powyżej zmiany spowodowały konieczność opracowania 

nowych koncepcji programowych, dlatego 

też realizacja inwestycji leżących na S19 w woj. podlaskim 

ulegnie przesunięciu w stosunku do planowanych 

pierwotnie terminów. Należy jednak podkreślić, 

iż zmiana rozporządzenia wynikała z realizacji zobowiązań 

Polski wobec UE. 

W przypadku obwodnicy Wasilkowa należy wskazać, 

że zaraz po tym, gdy decyzja środowiskowa wydana 

23 grudnia 2009 r. stała się ostateczna (27 

stycznia br.), inwestor (GDDKiA Odział Białystok) 

wystąpił z wnioskiem do wojewody o zmianę (modyfikację) 

pozwolenia na budowę. Intencją inwestora 

jest wznowienie budowy obwodnicy Wasilkowa, według 

poprawionego projektu, jeszcze w I połowie br. 

Oddanie do użytku obwodnicy Wasilkowa byłoby 

możliwe z końcem 2010 r. 

Z poważaniem 








w sprawie groźby wyczerpania zapasów krwi 

w Regionalnym Centrum Krwiodawstwa 

i Krwiolecznictwa w Białymstoku (6588) 


pana posła Jarosława Matwiejuka, przesłaną 

przy piśmie znak: SPS-024-6588/10 z dnia 12 

marca 2010 r., w sprawie groźby wyczerpania zapasów 

krwi w Regionalnym Centrum Krwiodawstwa 

i Krwiolecznictwa w Białymstoku uprzejmie informuję, 


Na podstawie dziennych raportów dotyczących 

stanów magazynowych krwi w poszczególnych centrach 

krwiodawstwa, sporządzanych przez Narodowe 

Centrum Krwi (jednostkę podległą ministrowi zdrowia 

odpowiedzialną za realizację zadań ministra 

zdrowia dotyczących koordynowania działalności 

w zakresie organizacji pobierania krwi, oddzielania 

jej składników oraz zaopatrzenia w krew, a także opiniująca 

plany działania w dziedzinie krwiodawstwa 

i krwiolecznictwa przygotowywane przez Instytut 

Hematologii i Transfuzjologii) można wnioskować, 

iż stan magazynowy krwi i jej składników uległ nieznacznemu 

obniżeniu w RCKiK w Białymstoku 

w pierwszej dekadzie lutego 2010 r., szczególnie w odniesieniu 

do krwi grup: 0 Rh (-) oraz A Rh (-). 

Zgodnie z informacjami uzyskanymi z RCKiK 

w Białymstoku sytuacja ta nie wymagała wstrzymania 

planowych transfuzji, ani też sprowadzania krwi 

z innych centrów krwiodawstwa. Niezbędne było jedynie 

zintensyfikowanie działań mających na celu 

pozyskanie większej liczby dawców z wyżej wymie-

292 

nionymi grupami krwi. Obecnie RCKiK w Białymstoku 

dysponuje nadwyżkami krwi wszystkich grup. 

Warto podkreślić, iż niedobory krwi i jej składników 

mogą wystąpić okresowo w ciągu całego roku. 

Jedną z przyczyn niedoborów krwi jest rozkład procentowy 

w poszczególnych grupach krwi. Postęp medycyny 

i możliwość przeprowadzenia skomplikowanych 

operacji, szczególnie przeszczepów, do których 

wykorzystuje się duże ilości krwi, a także aktualna 

sytuacja demograficzna (społeczeństwo starzeje się, 

a więc następuje wzrost liczby hospitalizacji), powoduje 

wzrost zapotrzebowanie na krew niewspółmierny 

ze wzrostem liczby dawców krwi i oddawanej 

przez nich krwi. 

Jednocześnie uprzejmie informuję Pana Marszałka, 

iż minister zdrowia dostrzega problem związany 

z wzrastającym zapotrzebowaniem na krew i jej składniki 

przy niewspółmiernie wzrastającej ilości honorowych 

dawców krwi. W związku z powyższym w resorcie 

zdrowia rozpoczęto realizację programu zdrowotnego 

pn. „Zapewnienie samowystarczalności Rzeczypospolitej 

Polskiej w krew, jej składniki i produkty 

krwiopochodne na lata 2009–2014”. Zgodnie z założeniami 

ww. projektu planowane jest coroczne przygotowywanie 

i przeprowadzenie zsynchronizowanych 

akcji promujących honorowe krwiodawstwo na szczeblu 

centralnym oraz lokalnie na terenach działania 

centrów krwiodawstwa i krwiolecznictwa. 

Mając na uwadze powyższe, podjęte przez resort 

zdrowia działania powinny się przyczynić w krótkim 

okresie czasu do zwiększenia liczby dawców krwi, 

natomiast w dłuższym – do zmiany świadomości społecznej 

w zakresie potrzeby regularnego oddawania 

krwi, a tym samym do zapewnienia samowystarczalności, 

jeśli chodzi o krew i jej składniki w Polsce, i wyeliminowania 

problemów związanych z okresowymi 

niedoborami krwi. 

Z poważaniem 



Marek Haber 





poz. 1446) aktualny przebieg drogi ekspresowej S8 

przedstawia się następująco: Wrocław – Kępno – Sieradz 

– A1 (Łódź) …. A1 (Piotrków Tryb.) – Rawa 

Mazowiecka – Warszawa – Ostrów Mazowiecka – Zambrów 

– Choroszcz (S19). Droga krajowa nr 8 na odcinku 

od Białegostoku do obwodnicy Augustowa będzie 

jednojezdniową drogą klasy GP (główna ruchu 




dlatego też realizacja inwestycji ulegnie przesunięciu 



wynikała z realizacji zobowiązań Polski wobec UE. 

Jednocześnie chciałbym zapewnić, iż budowa obwodnicy 

Suchowoli zostanie zrealizowana w ramach 

przebudowy odcinka Korycin – Suchowola – Sztabin 

– Augustów. Inwestycja zostanie zrealizowana w nowej 

perspektywie programowej pod warunkiem uzyskania 

wszystkich wymaganych prawem decyzji administracyjnych 

oraz zapewnienia niezbędnych środków 

finansowych. 

Aktualnie Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych 

i Autostrad prowadzi prace przygotowawcze. Dnia 

8 lutego 2010 r. otwarte zostały oferty w przetargach 

na opracowanie dokumentacji niezbędnej do wniosku 

o wydanie decyzji środowiskowej na ten odcinek. Materiały, 

zgodnie z przyjętymi założeniami, mają być 

gotowe do końca listopada 2010 r., tak aby w I kwartale 

przyszłego roku inwestor (GDDKiA) mógł wystąpić 

z wnioskiem o wydanie decyzji środowiskowej. 

Uzyskanie przedmiotowej decyzji otworzy drogę do 

przygotowania dokumentacji projektowej oraz uzyskania 

decyzji o zezwoleniu na realizację inwestycji. 

Z poważaniem 









przy budowie obwodnicy Suchowoli (6589) 




Matwiejuka dotyczące budowy obwodnicy Suchowoli, 









przy budowie obwodnicy Korycina (6590) 


z dnia 12 marca 2010 r., sygn. akt SPS-024-

293 


Matwiejuka dotyczące budowy obwodnicy Korycina, 






poz. 1446) aktualny przebieg drogi ekspresowej S8 

przedstawia się następująco: Wrocław – Kępno – Sieradz 

– A1 (Łódź) … A1 (Piotrków Tryb.) – Rawa Mazowiecka 

– Warszawa – Ostrów Mazowiecka – Zambrów 

– Choroszcz (S19). Droga krajowa nr 8 na 

odcinku od Białegostoku do obwodnicy Augustowa 

będzie jednojezdniową drogą klasy GP (główna ruchu 




dlatego też realizacja inwestycji leżących na opisanych 

powyżej drogach krajowych ulegnie przesunięciu 



wynikała z realizacji zobowiązań Polski wobec 

UE. 

Budowa obwodnicy Korycina zostanie zrealizowana 

w ramach budowy dużej obwodnicy Białegostoku 

w ciągu drogi ekspresowej S19, która zgodnie ze 

zmianami wprowadzonymi rozporządzeniem z dnia 

20 października 2009 r. przebiegała będzie od granicy 

państwa w Kuźnicy poprzez Sokółkę, Korycin, 

Knyszyn, Dobrzyniewo Duże, Choroszcz, Siemiatycze, 

Lublin, Nisko, Rzeszów, do granicy państwa 

w Barwinku. W okolicach Korycina droga ekspresowa 

S19 będzie posiadała połączenie z drogą krajową 

nr 8 za pomocą węzła drogowego. Aktualnie Generalna 

Dyrekcja Dróg Krajowych i Autostrad rozpoczęła 

prace przygotowawcze. Ogłoszony został przetarg 

na opracowanie koncepcji programowej i dokumentacji 

niezbędnej do wniosku o wydanie decyzji 

środowiskowej na ten odcinek. Uzyskanie przedmiotowej 

decyzji otworzy drogę do przygotowania dokumentacji 

projektowej oraz uzyskania decyzji o zezwoleniu 

na realizację inwestycji. Realizacja inwestycji 

planowana jest w następnej perspektywie programowej 

pod warunkiem uzyskania niezbędnych decyzji 

administracyjnych oraz odpowiednich środków finansowych. 

Z poważaniem 





podsekretarza stanu w Ministerstwie 



na zapytanie posła Jana Kuriaty 

w sprawie różnic i zbieżności polskiej ustawy 

o broni i amunicji z prawodawstwem unijnym 

oraz ustalenia w tym kontekście definicji 

broni palnej w prawie polskim (6591) 




Jana Kuriaty z dnia 4 marca 2010 r. w sprawie różnic 

i zbieżności polskiej ustawy o broni i amunicji z prawodawstwem 

unijnym oraz ustalenia w tym kontekście 

definicji broni palnej w prawie polskim uprzejmie 

przedstawiam następujące informacje. 

Na wstępie wskazać należy, że ustawa z dnia 

21 maja 1999 r. o broni i amunicji (t.j.: Dz. U. z 2004 r. 

Nr 52, poz. 525, z późn. zm.) jest zgodna z podstawowym 

aktem prawnym regulującym kwestie broni 

i amunicji w państwach członkowskich Unii Europejskiej, 

tj. dyrektywą Rady 91/477/EWG z dnia 18 czerwca 

1991 r. w sprawie kontroli nabywania i posiadania 

broni (Dz. Urz. UE L 256/51 z 13.09.1991 r.). Zgodność 

ta została potwierdzona szeregiem tabel porównawczych, 

w tym tabelą zgodności w zakresie implementowania 

przez Rzeczpospolitą Polską wskazanej 

dyrektywy zweryfikowaną przez Ministerstwo Spraw 

Wewnętrznych i Administracji i przekazaną Urzędowi 

Komitetu Integracji Europejskiej. Prawidłowość 

i zupełność transpozycji do prawa polskiego dyrektywy 

91/477/EWG potwierdza również brak zarzutów 

Komisji Europejskiej w tym zakresie. 

Należy również wskazać, iż w Biuletynie Informacji 

Publicznej MSWiA oraz KGP została zamieszczona 

szczegółowa tabela zgodności w zakresie obecnie 

wdrażanej przez Rzeczpospolitą Polską dyrektywy 

Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/51/WE 

z dnia 21 maja 2008 r. zmieniającej dyrektywę Rady 

91/477/EWG w sprawie kontroli nabywania i posiadania 

broni (Dz. Urz. UE L 179/5 z 08.07.2008 r.), 

która zawiera także szczegółowe uregulowania dotyczące 

wdrożenia dyrektywy 91/477. 

Niezależnie od powyższego wskazać należy, iż takie 

instytucje prawa europejskiego jak Europejska 

Karta Broni Palnej czy zgoda przewozowa i uprzednia 

zgoda przewozowa (instytucje zapewniające kontrolę 

obrotu bronią palną w państwach członkowskich 

UE) są w pełni zgodne z dyrektywą 91/477/ 

EWG i praktyką ukształtowaną w trakcie jej stosowania. 

Ponadto warto nadmienić, iż art. 3 dyrektywy 

91/477/EWG stanowi, iż państwa członkowskie UE 

mogą w swym ustawodawstwie uchwalić przepisy surowsze 

niż przewidziane w niniejszej dyrektywie. 

A contrario – państwa członkowskie UE nie mogą

294 

wprowadzać uregulowań mniej restrykcyjnych, niż 

określają to przepisy tejże dyrektywy. Przepisy surowsze 

zostały zastosowane w szczególności w odniesieniu 

do podziału przez dyrektywę broni palnej na 

4 kategorie, tj. A – broń palna niedozwolona, B – broń 

palna, w przypadku której wymagane jest pozwolenie, 

C – broń palna, w przypadku której wymagane 

jest oświadczenie, oraz D – inna broń palna. 

W rozporządzeniu ministra spraw wewnętrznych 

i administracji z dnia 11 lutego 2005 r. w sprawie rodzajów 

broni palnej odpowiadających kategoriom broni 

palnej określonym w dyrektywie w sprawie kontroli 

nabywania i posiadania broni (Dz. U. Nr 32, poz. 

285) zostały ujęte tylko dwie kategorie broni palnej, 

tj. kategoria A – broń palna niedozwolona oraz kategoria 

B – broń palna, w przypadku której wymagane 

jest pozwolenie. Tym samym należy wskazać, iż broń 

palna przyporządkowana przez ww. dyrektywę do kategorii 

C i D została włączona do kategorii B. 

Jednocześnie uprzejmie informuję, że broń palna 

została zdefiniowana w art. 7 ust. 1 ustawy o broni 

i amunicji jako „niebezpieczne dla życia lub zdrowia 

urządzenie, które w wyniku działania sprężonych 

gazów, powstających na skutek spalania materiału 

miotającego, jest zdolne do wystrzelenia pocisku lub 

substancji z lufy albo z elementu zastępującego lufę, 

a przez to do rażenia celów na odległość”. 

Wskazać przy tym należy, iż dyrektywa 91/477/ 

EWG nie przewiduje żadnej funkcjonalnej albo technicznej 

definicji broni palnej, a jedynie określa „broń” 

jako: 

1) każdą broń palną należącą do kategorii A–D, 

przewidzianych w sekcji II załącznika do tej dyrektywy 

oraz 

2) broń inną niż broń palna zgodnie z definicją 

w ustawodawstwie krajowym. 

Z uwagi na powyższe stwierdzić należy, iż definicja 

broni palnej przewidziana w prawie krajowym jest dopuszczalna 

i zgodna z dyrektywą 91/477/EWG. 

Z poważaniem 




Adam Rapacki 



na zapytanie poseł Beaty Szydło 

w sprawie istotnej dla pielęgniarek 

zmiany warunków zawierania i realizacji 

umów w rodzaju: świadczenia pielęgnacyjne 


(6593) 


złożonym przez panią poseł Beatę Szydło, 

przekazanym przy piśmie z dnia 12 marca 2010 r., 

znak: SPS-024-6593/10, w sprawie istotnej dla pielęgniarek 

zmiany warunków zawierania i realizacji 

umów w rodzaju świadczenia pielęgnacyjne i opiekuńcze 

w ramach opieki długoterminowej, uprzejmie 

proszę o przyjęcie poniższych wyjaśnień w przedmiotowej 

sprawie. 

Zasady realizacji świadczeń opieki zdrowotnej finansowanych 

ze środków publicznych zostały określone 

w przepisach ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. 


środków publicznych (Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 


ustawy oraz zarządzeniach prezesa Narodowego 

Funduszu Zdrowia, dotyczących postępowań w sprawie 

zawarcia umów o udzielanie świadczeń opieki 

zdrowotnej w poszczególnych rodzajach i zakresach. 

W odniesieniu do podmiotów udzielających świadczeń 

opieki zdrowotnej informuję, że świadczenia 

zdrowotne mogą być udzielane przez zakłady opieki 

zdrowotnej oraz przez osoby fizyczne wykonujące zawód 

medyczny lub przez grupową praktykę lekarską, 

grupową praktykę pielęgniarek lub położnych na zasadach 

określonych w odrębnych przepisach. 

Warunki realizacji świadczeń gwarantowanych 


w ramach opieki długoterminowej zostały określone 

w rozporządzeniu ministra zdrowia z dnia 30 sierpnia 

2009 r. w sprawie świadczeń gwarantowanych 


w ramach opieki długoterminowej (Dz. U. Nr 140, 

poz. 1147, ze zm.). Zgodnie z ww. rozporządzeniem 

świadczeniobiorca w zależności od stanu zdrowia 

może mieć udzielane świadczenia gwarantowane realizowane 

w warunkach stacjonarnych i domowych. 

Do oceny zapotrzebowania na opiekę wykorzystuje 

się m.in. skalę opartą na skali Barthel. Skala ta wykorzystywana 

jest także na potrzeby Narodowego 

Funduszu Zdrowia do określania poziomu finansowania 

gwarantowanych świadczeń pielęgnacyjnych 

i opiekuńczych w ramach opieki długoterminowej. 

Celem poprawy dostępności do gwarantowanych 

świadczeń pielęgnacyjno-opiekuńczych w ramach 

opieki długoterminowej dokonano nowelizacji rozporządzenia 


w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu 


opieki długoterminowej. Zmiany dotyczyły m.in. wykreślenia 

z przepisu § 9 ust. 2 konieczności realizacji 

przez okres powyżej 14 dni co najmniej jednego ze 

świadczeń pielęgniarskich, wymienionych w § 9 ust. 2 

pkt 1–7 tego rozporządzenia, np. pielęgnacji przetoki 

czy wykonywania opatrunków. Ponadto określono, iż 

pielęgniarka może jednoczasowo opiekować się nie 

więcej niż 6 świadczeniobiorcami przebywającymi 

pod różnymi adresami i nie więcej niż 12 świadczeniobiorcami 

przebywającymi pod tym samym adresem 

zamieszkania (np. w domu pomocy społecznej). 

Wprowadzone zmiany powodują, że zarówno w opiece 

stacjonarnej, jak i domowej świadczenia gwaran-

295 

towane z zakresu świadczeń pielęgnacyjnych i opiekuńczych 

w ramach opieki długoterminowej będą 

udzielane świadczeniobiorcy, który w ocenie skalą 

opartą na skali Barthel otrzymał 40 punktów lub 

mniej. 

Z uwagi na określony przepisami prawa czasokres 

procedury konkursowej prowadzonej przez NFZ na 

zawarcie umów ze świadczeniodawcami realizującymi 

świadczenia pielęgnacyjne i opiekuńcze w ramach 

opieki długoterminowej (standardowo 6 tygodni) prezes 

NFZ wydał zarządzenie nr 84/2009/DSOZ prezesa 

Narodowego Funduszu Zdrowia z dnia 11 grudnia 

2009 r. sprawie określenia warunków zawierania 

i realizacji umów w rodzaju świadczenia pielęgnacyjne 

i opiekuńcze w ramach opieki długoterminowej. 

Zarządzenie określa postępowanie w sprawie zawierania 

i realizacji umów w rodzaju świadczenia pielęgnacyjne 

i opiekuńcze w ramach opieki długoterminowej, 

a także warunki wymagane od świadczeniodawców 

zainteresowanych zawarciem umowy w tym rodzaju 

oraz warunki dodatkowo oceniane w trakcie 

postępowania prowadzonego w sprawie jej zawarcia. 

Przepisy zarządzenia prezesa NFZ nr 84/2009/DSOZ 

mają zastosowanie do postępowań w sprawie zawarcia 

lub zmiany umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej, 

począwszy od umów zawieranych na 2010 r. 

W związku z wejściem w życie rozporządzenia ministra 

zdrowia z dnia 16 grudnia 2009 r. zmieniającego 

rozporządzenie w sprawie świadczeń gwarantowanych 


w ramach opieki długoterminowej (Dz. U. 

Nr 217, poz. 1688), prezes NFZ wydał zarządzenie nr 

93/2009/DSOZ z dnia 30 grudnia 2009 r. zmieniające 

zarządzenie w sprawie określenia warunków zawierania 

i realizacji umów w rodzaju świadczenia 

pielęgnacyjne i opiekuńcze w ramach opieki długoterminowej. 

Powyższym zarządzeniem prezes Narodowego 

Funduszu Zdrowia wprowadził zmiany w zakresie 

finansowania stawki za osobodzień realizowanej 

w ramach pielęgniarskiej opieki długoterminowej 

domowej, ustalając stawkę za osobodzień w pielęgniarskiej 

opiece długoterminowej domowej dla pacjentów 

przebywających pod różnymi adresami zamieszkania 

ze wskaźnikiem 1, zaś w pielęgniarskiej 

opiece długoterminowej domowej dla pacjentów przebywających 

pod tym samym adresem zamieszkania 

ze wskaźnikiem 0,4. 

W związku z poruszoną w treści zapytania poselskiego 

kwestią poziomu finansowania pielęgniarskiej 

opieki długoterminowej domowej wyjaśniam, iż wskaźnik 

0,4 został przyjęty w związku z nieuwzględnieniem 

w rozporządzeniu zmieniającym w sprawie 

świadczeń gwarantowanych liczby pacjentów objętych 

przez 1 pielęgniarkę, którą proponował NFZ, 

tj. 15 chorych. Kwestia ta była omawiana w zespołach 

roboczych organizowanych przez Ministerstwo Zdrowia 

i Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej, jak 

również prezentowana na posiedzeniu senackiej Komisji 

Rodziny i Polityki Społecznej oraz Komisji 

Zdrowia w dniu 20 października 2009 r. Wskaźnik 

ten został wyliczony w proporcji do zmniejszenia liczby 

pacjentów z 15 na 12 przebywających pod jednym 

adresem zamieszkania. 

Informuję, że w związku z wejściem w życie rozporządzenia 




opieki długoterminowej (Dz. U. Nr 140, poz. 1147, 

ze zm.), obszar zagadnień związany z finansowaniem 

i kontraktowaniem świadczeń zdrowotnych z powyższego 

zakresu był szeroko analizowany i omawiany 

przedstawicielami Narodowego Funduszu Zdrowia, 

z przedstawicielami pielęgniarskich organizacji zawodowych. 

W dniu 27 stycznia 2010 r. odbyło się w Ministerstwie 

Zdrowia spotkanie z udziałem przedstawicieli 

Narodowego Funduszu Zdrowia. W wyniku podjętej 

dyskusji ustalono, że celem poprawy finansowania 

świadczeń pielęgniarskiej opieki długoterminowej 

domowej, realizowanej dla pacjentów przebywających 

pod tym samym adresem zamieszania, Narodowy 

Fundusz Zdrowia po zakończeniu konkursów ofert 

na świadczenia w zakresie pielęgniarskiej opieki długoterminowej 

domowej, zobowiązuje się do niezwłocznej 

zmiany zarządzenia prezesa Narodowego Funduszu 

Zdrowia w zakresie zmiany wskaźnika z 0,4 na 

0,5 dla pacjentów zamieszkujących pod jednym adresem 

zamieszkania i aneksowania umów w zakresie 

wprowadzenia wskaźnika 0,5. 

Mając na względzie konieczność zapewnienia jednolitej 

wykładni przepisów aktów normatywnych 

wydawanych przez ministra zdrowia, Ministerstwo 

Zdrowia przekazało do Narodowego Funduszu Zdrowia 

stanowisko w sprawie interpretacji przepisów 

rozporządzenia ministra zdrowia z dnia 16 grudnia 

2009 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie 



– pismo z dnia 8 lutego 2010 r., znak: 

MZ-ZP-O-024-16939-5/MSZ/10. W stanowisku Ministerstwo 

Zdrowia wskazało, że przepisy rozporządzenia 

nie wyłączają ani nie ograniczają możliwości objęcia 

opieką przez jedną pielęgniarkę mieszanej grupy 

świadczeniobiorców, tj. pozostających zarówno 

pod tym samym adresem zamieszkania, jak i w rozproszeniu 

(pod różnymi adresami zamieszkania). 

Informuję, że chwili obecnej Narodowy Fundusz 

Zdrowia prowadzi prace analityczne nad możliwością 

wprowadzenia mieszanego sposobu finansowania 

w pielęgniarskiej opiece długoterminowej domowej, 

tj. takiego, który zezwalałby na możliwość objęcia 

opieką przez jedną pielęgniarkę części chorych zamieszkałych 

pod jednym adresem, a części pod wieloma 

adresami zamieszkania. 

Z poważaniem 



Adam Fronczak

296 





w sprawie obniżenia przez Małopolski Oddział 

Wojewódzki NFZ stawki za osobodzień 

z obowiązującej dotychczas kwoty 31 zł 

do 26 zł (6594) 


pani poseł Beaty Szydło z dnia 4 marca 2010 r., 

przekazane przy piśmie pana Krzysztofa Putry, wicemarszałka 

Sejmu, z dnia 12 marca 2010 r., znak: 

SPS-024-6594/10, w sprawie obniżenia przez Małopolski 

Oddział Wojewódzki NFZ stawki za osobodzień 

z obowiązującej dotychczas kwoty 31 zł do stawki 

26 zł, uprzejmie proszę o przyjęcie poniższych informacji. 


zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych, 

jak również zasady i tryb finansowania tych świadczeń 

zostały uregulowane w ustawie z dnia 27 sierpnia 


ze środków publicznych (Dz. U. Nr 164, 

poz. 1027, ze zm.) oraz w aktach wykonawczych do 

ww. ustawy. Szczegółowe zasady kontraktowania 

i rozliczania ww. świadczeń zawierają zarządzenia 

prezesa NFZ w sprawie określenia warunków zawierania 

i realizacji umów o udzielanie świadczeń w poszczególnych 

rodzajach. 

Odnosząc się do wyrażonych w zapytaniu pani 

poseł zastrzeżeń do ustalonej przez Małopolski Oddział 

Wojewódzki NFZ wartości osobodnia w pielęgniarskiej 

opiece długoterminowej domowej, uprzejmie 

informuję, że analiza kosztów świadczeń opieki 

zdrowotnej w zakresie niezbędnym dla prawidłowego 

zawierania umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej 

należy do kompetencji Narodowego Funduszu 

Zdrowia, zgodnie z przepisem art. 97 ust. 3 przywołanej 

ustawy. Wysokość środków finansowych przeznaczonych 

na realizację świadczeń opieki zdrowotnej, 

w tym świadczeń pielęgnacyjnych i opiekuńczych 

w ramach opieki długoterminowej, określana jest 

w planie finansowym funduszu, w rozbiciu na oddziały 

wojewódzkie Narodowego Funduszu Zdrowia. O podziale 

środków finansowych na poszczególne zakresy 

świadczeń decyduje dyrektor oddziału wojewódzkiego 

funduszu, uwzględniając przy tym potrzeby oraz 

możliwości realizacji świadczeń w tych zakresach. 

Ponieważ środki finansowe przeznaczone na realizację 

świadczeń opieki zdrowotnej są ściśle określone, 

Narodowy Fundusz Zdrowia w każdej umowie o udzielanie 

świadczeń opieki zdrowotnej określa maksymalną 

kwotę zobowiązania wobec świadczeniodawcy 

(art. 136 ww. ustawy), a suma wszystkich kwot zobowiązań 

wobec realizatorów danego rodzaju świadczeń, 

zgodnie z przepisem art. 132 ust. 5 ww. ustawy, 

nie może przekroczyć wysokości środków finansowych 

przeznaczonych na ten cel w planie finansowym 

funduszu. 

Jednocześnie należy zaznaczyć, iż w świetle obowiązujących 

przepisów podczas postępowania w sprawie 

zawarcia umów o udzielanie świadczeń opieki 

zdrowotnej świadczeniodawcy ubiegający się o zawarcie 

umowy mogą prowadzić negocjacje z NFZ celem 

ustalenia ceny za świadczenia opieki zdrowotnej, natomiast 

w trakcie obowiązywania umowy, zgodnie 

z brzmieniem przepisu § 43 ust. 1 rozporządzenia 



opieki zdrowotnej (Dz. U. z 2008 r. Nr 81, poz. 484), 

każda ze stron umowy może w uzasadnionych przypadkach 

wnioskować na piśmie o zmianę warunków 

umowy. 

W związku z pytaniem pani poseł, dotyczącym 

wskazania podstawy do określenia stawki za świadczenia 

w pielęgniarskiej opiece długoterminowej domowej 

w województwie małopolskim, mając na uwadze, 

iż efektywne i bezpieczne gospodarowanie środkami 

finansowymi oddziałów wojewódzkich funduszu 

należy do zadań ich dyrektorów, uprzejmie informuję, 

że Ministerstwo Zdrowia wystąpiło w tej sprawie 

do Małopolskiego OW NFZ. 

Zgodnie z informacjami przekazanymi przez oddział 

dla ustalenia wartości planu rzeczowo-finansowego 


w rodzaju: świadczenia pielęgnacyjne i opiekuńcze, 

w zakresie: pielęgniarska opieka długoterminowa 

domowa, zastosowano zasady jednolite wobec wszystkich 

świadczeniodawców. W związku z prognozowanymi 

przychodami funduszu w 2010 r., przy jednoczesnym 

wzroście wydatków obligatoryjnych (refundacja 

apteczna, podstawowa opieka zdrowotna, 

świadczenia szpitalne nielimitowane), niezbędnym 

było zweryfikowanie nakładów na niektóre pozycje 

planu zakupów. W odniesieniu do liczby kontraktowanych 

świadczeń priorytetem było nieobniżanie 

dostępności w porównaniu do roku 2009 r. W przypadku 

świadczeń z zakresu pielęgniarskiej opieki 

długoterminowej domowej zwiększono liczbę kontraktowanych 

świadczeń w przeliczeniu na 1 etat 

pielęgniarski do poziomu 6 pacjentów objętych jednoczasowo 

opieką, jednocześnie zweryfikowano cenę 

jednostkową osobodnia, uwzględniając w szczególności 

ceny obowiązujące w innych oddziałach wojewódzkich 

funduszu, średnią cenę krajową oraz wprowadzoną 

od roku 2009 korzystną dla świadczeniodawców 

zasadę płacenia za osobodni objęcia opieką, 

a nie wyłącznie zrealizowane wizyty. W efekcie wartości 

łączne podpisanych umów nie uległy zmniejszeniu. 

Ze strony świadczeniodawców Małopolski OW 

NFZ nie napotkał trudności w zaakceptowaniu powyższych 

propozycji i ostatecznie wszystkie podmioty 

realizujące świadczenia w pielęgniarskiej opiece 

długoterminowej domowej w 2009 r. podpisały aneksy 

na zaproponowanych warunkach, co pozwoliło 

uzyskać pełne planowane zabezpieczenie przedmiotowych 

świadczeń.

297 

Jednocześnie Małopolski OW NFZ poinformował, 

iż powyższe warunki obowiązywały jedynie przez 

okres dwóch pierwszych miesięcy 2010 r., z uwagi na 

przeprowadzone postępowanie konkursowe na świadczenia 

w zakresie pielęgniarskiej opieki długoterminowej 

domowej, udzielane od 1 marca 2010 r., w wyniku 

którego ustalono w trybie procedury konkursowej 

nowe warunki finansowe umów. 

Należy dodać, iż zgodnie ze stanowiskiem zastępcy 

prezesa ds. medycznych Narodowego Funduszu 

Zdrowia cena 26 zł za osobodzień w pielęgniarskiej 

opiece długoterminowej domowej jest ceną realną. 

Dla porównania cena za osobodzień w ww. zakresie 

świadczeń w Mazowieckim OW NFZ w 2009 r. wynosiła 

21 zł, a na 2010 r. zaplanowano cenę 25 zł. 

Natomiast średnie ceny w różnych zakresach świadczeń, 

np. w ambulatoryjnej opiece specjalistycznej, 

kształtują się na poziomie 36 zł za porady lekarskie 

wraz z diagnostyką, a w opiece paliatywnej i hospicyjnej 

– 42 zł za świadczenia w hospicjum domowym, 

które oprócz świadczeń pielęgniarskich zapewnia 

świadczenia wykonywane przez lekarzy, psychologów, 

rehabilitantów oraz, oprócz nesesera pielęgniarskiego, 

zapewnia do wypożyczenia chorym do domu 

m.in. koncentratory tlenu, ssaki elektryczne, inhalatory, 

pompy infuzyjne, kule, laski, chodziki i wózki 

inwalidzkie. Mając na uwadze powyższe, w ocenie 

zastępcy prezesa ds. medycznych Narodowego Funduszu 

Zdrowia, finansowanie świadczeń w pielęgniarskiej 

opiece długoterminowej domowej w Małopolskim 

OW NFZ nie jest zaniżone. 

Natomiast odnosząc się do pytania dotyczącego 

różnic w wartości osobodnia na terenie kraju, uprzejmie 

informuję, że zgodnie ze złożonymi przez zastępcę 

prezesa ds. medycznych NFZ wyjaśnieniami, różnice 

średnich cen za osobodzień w poszczególnych 

oddziałach wojewódzkich NFZ mogą wynikać z regionalnego 

kształtowania się cen i usług konsumpcyjnych. 

Natomiast różnice cen w tym samym województwie 

wynikają najczęściej z różnej jakości wykonywanych 

świadczeń oraz z cen określonych w ofertach 

składanych przez świadczeniodawców przystępujących 

do konkursu ofert. 

W związku z pytaniem dotyczącym działań Ministerstwa 

Zdrowia na rzecz poprawy warunków zawieranych 

kontraktów pomiędzy oddziałami wojewódzkimi 

NFZ a świadczeniodawcami realizującymi 

pielęgniarską opiekę długoterminową domową, tak 

aby były one korzystne dla świadczeniodawców, 

uprzejmie informuję, że określanie kontraktowanych 

przez NFZ produktów i sposobów ich rozliczania 

w ramach zawieranych umów pozostaje w gestii prezesa 

NFZ. Natomiast minister właściwy do spraw 

zdrowia, działając na podstawie art. 163 ust. 2 ww. 


ze środków publicznych, bada uchwały przyjmowane 

przez radę funduszu oraz decyzje podejmowane 

przez prezesa funduszu i stwierdza nieważność 

uchwały lub decyzji, w całości lub w części, w przypadku 

gdy narusza ona prawo lub prowadzi do niewłaściwego 

zabezpieczenia świadczeń opieki zdrowotnej, 

lub prowadzi do niezrównoważenia przychodów 

i kosztów funduszu. 

Odnosząc się do postulatu poprawy warunków 

kontraktowania świadczeń w pielęgniarskiej opiece 

długoterminowej domowej, uprzejmie informuję, że 

minister zdrowia dostrzega potrzebę zmiany wskaźnika 

korygującego wartość osobodnia w pielęgniarskiej 

opiece długoterminowej domowej dla świadczeniobiorców 

przebywających pod tym samym adresem 

zamieszkania z 0,4 na 0,5, celem zrównania poziomu 

finansowania świadczeń realizowanych na rzecz 

świadczeniobiorców przebywających pod jednym adresem 

zamieszkania i pod różnymi adresami zamieszkania. 

Kwestia wprowadzenia powyższej zmiany 

była przedmiotem spotkania w Ministerstwie 

Zdrowia w dniu 27 stycznia 2010 r. Wdrożenie ww. 

propozycji uzależnione jest jednak od możliwości finansowych 

funduszu, który zobowiązany jest do 

przestrzegania zasady zrównoważenia środków przekazywanych 

na finansowanie świadczeń opieki zdrowotnej 

z przychodami. 

Nawiązując do poruszonej w zapytaniu pani poseł 

kwestii stosowania § 16 ust. 1 zarządzenia nr 72/ 

2009/DSOZ prezesa NFZ z dnia 3 listopada 2009 r. 

w sprawie określenia warunków zawierania i realizacji 

umów o udzielanie świadczeń w rodzaju: podstawowa 

opieka zdrowotna, ze zm., zgodnie z którym 

maksymalna liczba świadczeniobiorców objętych 

opieką przez jedną pielęgniarkę POZ nie powinna 

przekroczyć 2750 osób, uprzejmie informuję, że zasada 

tworzenia list świadczeniobiorców na podstawie 

złożonych przez nich deklaracji wyboru pielęgniarki 

POZ, podobnie jak lekarza i położnej POZ, zastąpiła 

zasadę rejonizacji będącej podstawą organizacji budżetowego 

systemu ochrony zdrowia. Wskazana 

przez fundusz maksymalna liczba 2750 świadczeniobiorców, 

możliwa do objęcia opieką przez jedną pielęgniarkę 

POZ, pełni funkcję wskaźnika dostępności 

do świadczeń gwarantowanych w ramach umowy 

i ich jakości. Fundusz nie określa natomiast dolnej 

granicy liczby świadczeniobiorców objętych opieką. 

Liczba zadeklarowanych świadczeniobiorców, których 

finansowanie stanowi próg opłacalności, powinna 

być przedmiotem indywidualnej oceny każdego 

świadczeniodawcy prowadzącego działalność gospodarczą. 

Z poważaniem 



Cezary Rzemek

298 



w Ministerstwie Edukacji Narodowej 


na zapytanie posłanek Elżbiety Witek 

i Anny Zalewskiej 

w sprawie oceny realizacji obowiązkowej 

dodatkowej godziny zajęć edukacyjnych 

w szkołach Dolnego Śląska (6595) 


zapytanie pani poseł Anny Zalewskiej i pani poseł 

Elżbiety Witek (SPS-024-6595/10) z dnia 4 marca 

2010 r., dotyczące oceny realizacji zajęć, o których 

mowa w art. 42 ust. 2 pkt 2 ustawy Karta Nauczyciela, 

pozwolę sobie wyrazić następującą opinię. 

Ustawą z dnia 21 listopada 2008 r. o zmianie ustawy 

Karta Nauczyciela (Dz. U. Nr 1, poz. 1) został 

zmieniony przepis art. 42 ust. 2 ustawy Karta Nauczyciela. 

Zmiana ta polegała na dookreśleniu zajęć, 

które nauczyciel obowiązany jest prowadzić w ramach 

zajęć wynikających z zadań statutowych szkoły 

oraz określeniu tygodniowego wymiaru godzin 

tych zajęć. Przepisy te weszły w życie z dniem 1 września 

2009 r. Należy jednak zauważyć, iż przed wejściem 

w życie powołanej nowelizacji, zgodnie z przepisami 

ustawy Karta Nauczyciela, wszyscy nauczyciele 

w ramach czasu pracy i ustalonego wynagrodzenia 

również zobowiązani byli do realizacji zajęć 

i czynności wynikających z zadań statutowych szkoły, 

w tym zajęć opiekuńczych i wychowawczych uwzględniających 

potrzeby i zainteresowania uczniów, pomimo 

iż przepisy ustawowe nie precyzowały bliżej tych 

zajęć oraz nie określały ich wymiaru. 

W świetle przepisów art. 42 ust. 1 i 2 ustawy Karta 

Nauczyciela, w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 

21 listopada 2008 r., w ramach ustalonego wynagrodzenia 

oraz czasu pracy nieprzekraczającego 40 godzin 

na tydzień nauczyciel zatrudniony w pełnym 

wymiarze zajęć obowiązany jest realizować: 

1) zajęcia dydaktyczne, wychowawcze i opiekuńcze, 

prowadzone bezpośrednio z uczniami lub wychowankami 

albo na ich rzecz (pensum), 

2) inne zajęcia i czynności wynikające z zadań 

statutowych szkoły, w tym zajęcia opiekuńcze i wychowawcze 

uwzględniające potrzeby i zainteresowania 

uczniów, z tym że w ramach tych zajęć: 

a) nauczyciel szkoły podstawowej i gimnazjum, 

w tym specjalnych, jest obowiązany prowadzić zajęcia 

opieki świetlicowej lub zajęcia w ramach godzin 

przeznaczonych w ramowych planach nauczania do 

dyspozycji dyrektora szkoły, z wyjątkiem godzin 

przeznaczonych na zwiększenie liczby godzin obowiązkowych 

zajęć edukacyjnych, w wymiarze 2 godzin 

w tygodniu, 

b) nauczyciel szkoły ponadgimnazjalnej, w tym 

specjalnej, jest obowiązany prowadzić zajęcia w ramach 

godzin przeznaczonych w ramowych planach 

nauczania do dyspozycji dyrektora szkoły, z wyjątkiem 

godzin przeznaczonych na zwiększenie liczby 

godzin obowiązkowych zajęć edukacyjnych, w wymiarze 

1 godziny w tygodniu; 

3) zajęcia i czynności związane z przygotowaniem 

się do zajęć, samokształceniem i doskonaleniem zawodowym. 

Jednocześnie nowelizacją z dnia 21 listopada 2008 r. 

wprowadzono na rok szkolny 2009/2010 przepis przejściowy 

w zakresie wymiaru zajęć realizowanych 

w ramach zadań statutowych szkoły. Zgodnie z art. 5 

ust. 1 powołanej ustawy wymiar zajęć, o których 

mowa w art. 42 ust. 2 pkt 2 lit. a ustawy Karta Nauczyciela, 

wynosi od dnia 1 września 2009 r. do dnia 

31 sierpnia 2010 r. 1 godzinę tygodniowo. 

Odnosząc się do problemów w zakresie realizacji 

godzin zajęć, o których mowa w art. 42 ust. 2 pkt 2 

ustawy Karta Nauczyciela, uprzejmie informuję, iż 

w celu pomocy we właściwej realizacji nowych przepisów 

Ministerstwo Edukacji Narodowej zamieściło 

na swojej stronie internetowej stanowisko MEN 

w sprawie sposobu wykonania tych przepisów. W stanowisku 

tym wyjaśniono m.in., jakie rodzaje zajęć 

mogą być realizowane w ramach godzin, o których 

mowa w art. 42 ust. 2 pkt 2 lit. a i b Karty Nauczyciela. 

Zgodnie z § 2 ust. 5a rozporządzenia ministra 

edukacji narodowej i sportu z dnia 12 lutego 2002 r. 

w sprawie ramowych planów nauczania w szkołach 

publicznych (Dz. U. Nr 15, poz. 142, z późn. zm.), 

godziny do dyspozycji dyrektora, o których mowa 

w art. 42 ust. 2 pkt 2 lit. a i b Karty Nauczyciela, to 

zajęcia zwiększające szanse edukacyjne uczniów przeznaczone 

na pracę z uczniem zdolnym lub z uczniem 

mającym trudności w nauce oraz zajęcia rozwijające 

zainteresowania uczniów. W świetle powyższego, 

zgodnie z prezentowanym przez Ministerstwo Edukacji 

Narodowej stanowiskiem, zajęcia te powinny 

wychodzić naprzeciw indywidualnym potrzebom 

uczniów poprzez udzielanie im pomocy w przezwyciężaniu 

trudności, rozwijaniu zdolności lub pogłębianiu 

zainteresowań, a także poprzez sprawowanie 

nad nimi opieki, zależnie od potrzeb. Wspomagając 

się godzinami, o których mowa w art. 42 ust. 2 pkt 2 

lit. a ww. ustawy, szkoła podstawowa i gimnazjum 

może również wzbogacić ofertę świetlicy. Podjęcie 

decyzji w kwestii rodzaju zajęć, które będą realizowane 

w szkole w ramach godzin, o których mowa 

w art. 42 ust. 2 pkt 2 lit. a i b Karty Nauczyciela, 

przydzielenie tych godzin do realizacji poszczególnym 

nauczycielom oraz rozliczanie tych godzin należy 

do kompetencji dyrektora szkoły. Należy zauważyć, 

iż uregulowania prawne w powyższym zakresie 

są dość elastyczne, tj. charakter zajęć, które mogą 

być realizowane w ramach tych godzin, jest bardzo 

różnorodny, brak jest ograniczeń prawnych w zakresie 

liczby uczniów uczestniczących w zajęciach, rozłożenia 

w czasie oraz formy realizacji. Bezsporne jest, 

iż do każdej szkoły uczęszczają uczniowie zdolni, 

uczniowie mający trudności w nauce, uczniowie, którzy 

chcieliby pogłębić swoje zainteresowania. W świetle 

powyższego, jeżeli dyrektor szkoły właściwie zorganizuje 

te zajęcia w szkole, tj. zgodnie z indywidu-

299 

alnymi potrzebami uczniów, z uwzględnieniem czynników 

lokalnych, które mogą wpływać np. na rozłożenie 

tych zajęć w czasie, nie powinien pojawić się 

problem niekorzystania z zajęć przez uczniów. 

Po ponad sześciu miesiącach obowiązywania znowelizowanego 

art. 42 ust. 2 ww. ustawy można 

stwierdzić, że wprowadzenie obowiązku ewidencjonowania 

jednej z godzin pracy nauczyciela realizowanej 

w ramach zajęć wynikających z zadań statutowych 

szkoły powoduje pewne trudności wynikające 

z faktu, że jest to nowy obowiązek, obecnie na 

etapie wdrażania. Nie ulega wątpliwości, że niniejsza 

nowelizacja wymogła zmiany organizacyjne w szkołach, 

ale należy pamiętać, że zajęcia, o których mowa 

w art. 42 ust. 2 pkt 2 lit. a i b ustawy Karta Nauczyciela, 

zostały wprowadzone z myślą o potrzebach 

uczniów i dla ich dobra. 

Ponadto uprzejmie informuję, iż obowiązujące 

przepisy przewidują rozwiązania zapobiegające nieprawidłowościom 

w zakresie realizacji godzin zajęć, 

o których mowa w art. 42 ust. 2 pkt 2 ustawy Karta 

Nauczyciela. Zgodnie z § 6 rozporządzenia ministra 

edukacji narodowej z dnia 7 października 2009 r. 

w sprawie nadzoru pedagogicznego (Dz. U. Nr 168, 

poz. 1324) formami nadzoru pedagogicznego są ewaluacja, 

kontrola oraz wspomaganie. W myśl § 2 pkt 9 

ww. rozporządzenia przez kontrolę rozumie się działania 

organu sprawującego nadzór pedagogiczny prowadzone 

w szkole lub placówce w celu oceny stanu 

przestrzegania przepisów prawa dotyczących działalności 

dydaktycznej, wychowawczej i opiekuńczej oraz 

innej działalności statutowej szkół i placówek. Jak 

wynika z powyższego, organ sprawujący nadzór pedagogiczny 

kontroluje przestrzeganie przez szkoły 

przepisów prawa w zakresie m.in. działalności statutowej 

szkół. Kontrola ta dokonywana jest pod względem 

legalności. Organ sprawujący nadzór pedagogiczny 

nad szkołą przeprowadza kontrolę zgodnie 

z procedurą określoną w powołanym rozporządzeniu. 

Zajęcia, o których mowa w art. 42 ust. 2 pkt 2 lit. a 

i b ustawy Karta Nauczyciela, realizowane są w ramach 

zajęć wynikających z zadań statutowych szkoły. 

Bezsporne jest zatem, iż organ sprawujący nadzór 

pedagogiczny jest uprawniony do kontroli przestrzegania 

przez szkoły przepisów prawa dotyczących 

działalności szkoły w przedmiotowym zakresie. Jednocześnie 

wyjaśniam, iż organem sprawującym nadzór 

pedagogiczny nad szkołami Dolnego Śląska jest 

dolnośląski kurator oświaty. Minister edukacji narodowej 

nie jest organem sprawującym nadzór pedagogiczny 

nad szkołami Dolnego Śląska, w związku 

z czym nie jest uprawniony do przeprowadzania kontroli 

w szkołach w powyższym zakresie. 

Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, uprzejmie 

proszę Pana Marszałka o ich przyjęcie. 

Z poważaniem 



Lilla Jaroń 




na zapytanie posła Tadeusza Wity 

w sprawie sytuacji pacjentów 

z podejrzeniem zawału serca (6596) 


interpelacji pana posła Tadeusza Wity, przesłanej 

przy piśmie znak: SPS-024-6596/10 z dnia 12 marca 

br., w sprawie zasad transportu osób w stanie nagłego 

zagrożenia zdrowotnego uprzejmie informuję, co 

następuje. 

Na wstępie należy wskazać, że art. 19 ust. 2 ustawy 

z dnia 8 września 2006 r. o Państwowym Ratownictwie 

Medycznym (Dz. U. Nr 191, poz. 1410, z późn. 

zm.) stanowi, iż planowanie, organizowanie, koordynowanie 

systemu oraz nadzór nad systemem ratownictwa 

medycznego na terenie województwa jest zadaniem 

wojewody. 

W związku z powyższym dnia 22 lutego br. wystąpiłem 

do wojewody śląskiego z wnioskiem o zbadanie 

opisanych w prasie nieprawidłowości w funkcjonowaniu 

zespołów ratownictwa w tym województwie. 

Sprawą zajął się także Narodowy Fundusz 

Zdrowia jako strona umowy na świadczenia opieki 

zdrowotnej z zakresu ratownictwa medycznego zawieranej 

z dysponentami zespołów. Do chwili obecnej 

wojewoda śląski nie udzielił odpowiedzi na przesłane 

mu pismo, natomiast prezes NFZ zadeklarował przeprowadzenie 

kontroli bezpośrednio u świadczeniodawców. 

Należy też wskazać, iż uprawnienia kontrolne 

u dysponentów zespołów ratownictwa medycznego 

przysługują również właściwemu wojewodzie na 

mocy art. 65 ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach 

opieki zdrowotnej (Dz. U. z 2007 r. Nr 14, 

poz. 89, z późn. zm.). 

Odnosząc się do kwestii transportowania pacjentów 

w stanie nagłego zagrożenia zdrowotnego do odpowiedniego 

zakładu opieki zdrowotnej, uprzejmie 

informuję, iż obowiązujące przepisy ustawy o Państwowym 

Ratownictwie Medycznym w sposób szczegółowy 

regulują tę procedurę. Zgodnie z art. 40 

i nast. ustawy akcja prowadzenia medycznych czynności 

ratunkowych rozpoczyna się w momencie przybycia 

zespołu ratownictwa medycznego na miejsce 

zdarzenia. Zespół ratownictwa medycznego po przybyciu 

na miejsce zdarzenia niezwłocznie rozpoczyna 

medyczne czynności ratunkowe. Akcją prowadzenia 

medycznych czynności ratunkowych kieruje wyznaczony 

przez dyspozytora medycznego kierujący. Podczas 

prowadzenia medycznych czynności ratunkowych 

kierujący jest zobowiązany pozostać w kontakcie 

z dyspozytorem medycznym. Może także zasięgnąć 

opinii lekarza wskazanego przez dyspozytora 

medycznego. Jednym z elementów akcji prowadzenia 

medycznych czynności ratunkowych jest transport 

poszkodowanego w stanie nagłego zagrożenia zdrowotnego 

dokonywany przez zespół ratownictwa me-

300 

dycznego do najbliższego, pod względem czasu dotarcia, 

szpitalnego oddziału ratunkowego lub do szpitala 

wskazanego przez dyspozytora medycznego lub 

lekarza koordynatora medycznego (art. 44 ustawy). 

Co więcej, w przypadku gdy u osoby w stanie nagłego 

zagrożenia zdrowotnego zostanie stwierdzony 

stan, który zgodnie ze standardami postępowania, 

o których mowa w art. 43 ustawy, wymaga transportu 

z miejsca zdarzenia bezpośrednio do szpitala, w którym 

znajduje się centrum urazowe, albo do jednostki 

organizacyjnej szpitala wyspecjalizowanej w zakresie 

udzielania świadczeń zdrowotnych niezbędnych dla 

ratownictwa medycznego, lub gdy tak zadecyduje lekarz 

systemu obecny na miejscu zdarzenia, osobę 

taką transportuje się bezpośrednio do wskazanego 

szpitala, w którym znajduje się centrum urazowe, 

albo do wskazanej jednostki organizacyjnej szpitala 

wyspecjalizowanej w zakresie udzielania świadczeń 

zdrowotnych niezbędnych dla ratownictwa medycznego. 

W przypadku transportu poza rejon działania 

dysponenta jednostki transport koordynuje lekarz 

koordynator ratownictwa medycznego. Odmowa 

przyjęcia osoby w stanie nagłego zagrożenia zdrowotnego 

przez powyższe zakłady opieki zdrowotnej, czyli 

szpitalny oddział ratunkowy lub szpital, skutkuje 

zastosowaniem kary umownej określonej w umowie 

o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej lub niezwłocznym 

rozwiązaniem tej umowy. 

Odnosząc się do wymienianych w art. 43 ustawy 

o PRM standardów postępowania zespołu ratownictwa 

medycznego wobec osób w stanie nagłego zagrożenia 

zdrowotnego, uprzejmie informuję, że Ministerstwo 

Zdrowia przygotowało projekt obwieszczenia 

w tym zakresie. Należy wskazać, że standardy te wynikają 

wprost z aktualnej wiedzy medycznej i są 

przedmiotem nauczania w procesie kształcenia zarówno 

ratowników medycznych, jak i lekarzy oraz 

pielęgniarek systemu. Projekt obwieszczenia został 

przesłany do zaopiniowania przez towarzystwa naukowe 

właściwe w zakresie medycyny ratunkowej. 

Napływające opinie nie pozwoliły na wypracowanie 

jednolitego stanowiska, które zyskałoby akceptację 

wszystkich opiniujących. Zwracano także uwagę, iż 

wszyscy członkowie zespołów ratownictwa medycznego 

uprawnieni do wykonywania medycznych czynności 

ratunkowych posiadają wiedzę w tym zakresie. 

Kolejną podnoszoną kwestią był fakt, iż algorytm 

postępowania wobec osób będących w stanie nagłego 

zagrożenia zdrowotnego w poszczególnych jednostkach 

chorobowych ulega systematycznym zmianom 

i modyfikacjom w miarę postępów w rozwoju medycyny 

i regulowanie tego obszaru w formie aktu prawnego 

wymagałoby nieustannych aktualizacji. 

Biorąc po uwagę powyższe, eksperci pracujący 

nad nowelizacją ustawy przewidują możliwość dokonania 

zmian w delegacji art. 43 ustawy o Państwowym 

Ratownictwie Medycznym w zakresie dostosowania 

do istniejących obecnie potrzeb. 

Dla uzupełnienia powyższej informacji należy 

wskazać, że rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 

20 czerwca 2008 r. w sprawie wojewódzkiego planu 

działania systemu Państwowe Ratownictwo Medyczne 

oraz kryteriów kalkulacji kosztów działalności 

zespołów ratownictwa medycznego (Dz. U. Nr 142, 

poz. 893) stanowi, iż wojewódzki plan działania systemu 

zawiera m.in. informacje o liczbie, rodzaju i rozmieszczeniu 

zespołów ratownictwa medycznego, szpitalnych 

oddziałów ratunkowych, szpitali posiadających 

jednostki wyspecjalizowane w zakresie udzielania 

świadczeń niezbędnych dla ratownictwa medycznego 

oraz o innych szpitalach, wraz ze wskazaniem 

profilu oddziałów i liczby łóżek. Plan opisuje także procedury 

koordynacji jednostek systemu ze wskazaniem 

kompetencji i trybu podejmowanych działań. Plan podawany 

jest do publicznej widomości poprzez zamieszczenie 

w Biuletynie Informacji Publicznej i winien być 

stosowany przez jednostki systemu PRM. 

Odnosząc się do pytania o możliwość dokonywania 

teletransmisji danych EKG z ambulansu ratunkowego 

do oddziału szpitala, celem przeprowadzenia konsultacji 

co do wyboru sposobu dalszego postępowania 

z pacjentem, informuję, iż zgodnie z danymi uzyskanymi 

od wojewody śląskiego spośród 154 działających 

w województwie zespołów ratownictwa medycznego 

123 posiada możliwość przesyłu danych EKG. Należy 

wskazać, że jakkolwiek obowiązujące Polskie Normy 

przenoszące europejskie normy zharmonizowane nie 

nakazują wyposażania ambulansów w sprzęt do teletransmisji 

danych, to minister zdrowia podejmuje 

wszelkie działania mające na celu wyposażenie zespołów 

ratownictwa medycznego w nowoczesne ambulanse 

ze sprzętem medycznym. W ramach priorytetu XII 

Programu Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”: 

Bezpieczeństwo zdrowotne i poprawa efektywności 

systemu ochrony zdrowia w latach 2008–2013 

realizowany jest zakup ambulansów ratunkowych 

z wyposażeniem na łączną kwotę 53 mln €. Pozwoli to 

na zakup ok. 500 nowych pojazdów. 

Reasumując, należy stwierdzić, że obowiązujące 

przepisy pozwalają na zastosowanie odpowiednich 

procedur przy wyborze kierunku przewozu pacjenta 

w stanie nagłego zagrożenia zdrowotnego. Przy podejmowaniu 

decyzji w tym zakresie kierujący medycznymi 

czynnościami ratunkowym może się posiłkować 

wsparciem ze strony dyspozytora medycznego, 

lekarza koordynatora medycznego, lekarza systemu 

ratownictwa medycznego obecnego na miejscu zdarzenia, 

przy wykorzystaniu możliwości technicznych 

(środki łączności przewodowej i bezprzewodowej, teletransmisja 

danych). Zastosowanie mają tu także 

procedury opisane w wojewódzkim planie działania 

systemu. Przestrzeganie ww. przepisów pozwala na 

uniknięcie zbędnej zwłoki w udzielaniu świadczeń na 

rzecz osób wymagających natychmiastowego leczenia 

w odpowiednim dla nich zakładzie opieki zdrowotnej. 

Z poważaniem 



Marek Haber

301 






w sprawie bardzo złego stanu drogi 

wojewódzkiej nr 384 łączącej powiat 

dzierżoniowski z drogą krajową nr 8 (6599) 


interpelację pani poseł Anny Zalewskiej (pismo, 

znak: SPS-024-6599/10, z dnia 12 marca 2010 r.) 

w sprawie bardzo złego stanu drogi wojewódzkiej 

nr 384 łączącej powiat dzierżoniowski z droga krajową 

nr 8, uprzejmie przekazuję następujące informacje. 

Zgodnie z art. 19 ust. 2 i 5 ustawy z dnia 21 marca 

1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2007 r. 

Nr 19, poz. 115, z późn. zm.) zarządcami dróg są dla: 

— dróg krajowych – generalny dyrektor dróg krajowych 

i autostrad, 

— dróg wojewódzkich – zarząd województwa, 

— dróg powiatowych – zarząd powiatu, 

— dróg gminnych – wójt (burmistrz, prezydent 

miasta). 

W granicach miast na prawach powiatu zarządcą 

wszystkich dróg publicznych, z wyjątkiem autostrad 

i dróg ekspresowych, jest prezydent miasta. Do zarządcy 

drogi zgodnie z art. 20 ww. ustawy należy 

m.in. opracowywanie projektów planów finansowania 

budowy, przebudowy, remontu, utrzymania 

i ochrony dróg oraz drogowych obiektów inżynierskich, 

pełnienie funkcji inwestora, utrzymanie nawierzchni 

drogi, chodników, drogowych obiektów 

inżynierskich, urządzeń zabezpieczających ruch i innych 

urządzeń związanych z drogą. 

Natomiast na podstawie art. 3 ust. 1–3 ustawy 

z dnia 16 grudnia 2005 r. o finansowaniu infrastruktury 

transportu lądowego (Dz. U. z 2005 r. Nr 267, 

poz. 2251, z późn. zm.) zadania w zakresie budowy, 

przebudowy, remontu, utrzymania i ochrony dróg 

oraz zarządzania nimi finansowane są przez: 

— ministra właściwego do spraw transportu za 

pośrednictwem generalnego dyrektora dróg krajowych 

i autostrad w odniesieniu do dróg krajowych, 

— samorząd województwa w odniesieniu do dróg 

wojewódzkich, 

— samorząd powiatowy w odniesieniu do dróg powiatowych. 

Natomiast zadania w zakresie finansowania budowy, 

przebudowy, remontu, utrzymania i ochrony 

dróg gminnych oraz zarządzania nimi finansowane 

są z budżetów gmin. W granicach miast na prawach 

powiatu zadania w zakresie finansowania, budowy, 

przebudowy, remontu, utrzymania, ochrony i zarządzania 

drogami publicznymi, z wyjątkiem autostrad 

i dróg ekspresowych, finansowane są z budżetów tych 

miast. 

Biorąc powyższe pod uwagę, uprzejmie informuję, 

iż kwestie dotyczące poprawy stanu wyżej wymienionej 

drogi wojewódzkiej pozostają we właściwości samorządu 

województwa. 

Ponadto pragnę wyjaśnić, że resort infrastruktury, 

dysponując środkami jedynie na drogi krajowe, 

zarządzane przez generalnego dyrektora dróg krajowych 

i autostrad, nie ma innych możliwości formalnych 

finansowania zadań na drogach samorządowych. 

Nie ma również możliwości ingerowania w działalność 

samorządów. Równocześnie pragnę podkreślić, 

że kwestie dotyczące finansów publicznych, w tym 

również kształtowania dochodów jednostek samorządu 

terytorialnego, pozostają we właściwości resortu 

finansów. 

Z poważaniem 







na zapytanie poseł Bożeny Kotkowskiej 

w sprawie możliwości udzielenia 

przez Ministerstwo Sprawiedliwości pomocy 

w uzyskaniu przez obywateli RP pisemnych 

uzasadnień decyzji Europejskiego Trybunału 

Praw Człowieka w Strasburgu, na przykładzie 

sprawy obywatela z Bielska-Białej (6600) 

Szanowny Panie marszałku! W odpowiedzi na zapytanie 

pani poseł Bożeny Kotkowskiej z dnia 2 marca 

2010 r., przekazane przy piśmie z dnia 12 marca 

2010 r., nr SPS-024-6600/10, w sprawie możliwości 

udzielenia przez Ministerstwo Sprawiedliwości pomocy 

w uzyskaniu przez obywateli RP pisemnych 

uzasadnień decyzji Europejskiego Trybunału Praw 

Człowieka w Strasburgu, uprzejmie przedstawiam, 


Na wstępie pragnę poinformować, że zagadnienia 

związane z reprezentacją Rzeczypospolitej Polskiej 

jako strony w postępowaniu prowadzonym przed Europejskim 

Trybunałem Praw Człowieka w Strasburgu 

i koordynacja działań w tym zakresie należą do 

kompetencji pełnomocnika ministra spraw zagranicznych 

do spraw postępowań przed międzynarodowymi 

organami ochrony praw człowieka. 

Jednocześnie podnieść należy, że w Ministerstwie 

Sprawiedliwości funkcjonuje Departament Praw 

Człowieka, do którego zadań należy m.in. współpraca 

z biurem pełnomocnika ministra spraw zagranicznych 

do spraw postępowań przed międzynarodowymi

302 

organami ochrony praw człowieka w zakresie spraw 

dotyczących zarzutów naruszenia praw człowieka 

przez polski wymiar sprawiedliwości, w tym w szczególności 

przygotowywanie na podstawie badania akt 

sądowych, analiz i stanowisk ministra sprawiedliwości 

w zakresie zarzutów dotyczących postępowań toczących 

się w sądach powszechnych, wskazywanych 

w skargach złożonych do Europejskiego Trybunału 

Praw Człowieka w Strasburgu. 

Odnosząc się do przykładu przywołanego w treści 

zapytania pani poseł, należy wskazać, że jak wynika 

z danych przekazanych przez Ministerstwo Spraw 

Zagranicznych, sprawa pana A. M. z Bielska-Białej 

została zainicjowana skargą z dnia 19 marca 1999 r., 

zaś w dniu 22 listopada 2001 r. Trybunał wydał decyzję 

o uznaniu jej za niedopuszczalną. O wskazanym 

fakcie pan A. M. został powiadomiony w formie 

pisemnej w języku polskim, a ponadto dwukrotnie 

informowano wymienionego, że decyzja wydana 

w jego sprawie jest ostateczna. 

Przechodząc do odpowiedzi na kwestie poruszone 

w zapytaniu pani poseł, pragnę poinformować, że jak 

wynika z informacji uzyskanej z Biura Pełnomocnika 

do Spraw Postępowań przed Międzynarodowymi Organami 

Ochrony Praw Człowieka, procedura i sposób, 

w jaki Europejski Trybunał Praw Człowieka 

w Strasburgu rozstrzygnął sprawę pana A. M. nie 

odbiegają od sposobu traktowania skarżących – obywateli 

innych państw, których skargi zostały uznane 

przez Trybunał za niedopuszczalne. W każdym takim 

przypadku orzeczenia Trybunału zapadają 

w języku angielskim lub francuskim i z urzędu zawierają 

uzasadnienie, którego obszerność uzależniona 

jest od stanu prawnego i faktycznego. W sprawach, w 

których Trybunał uznał skargi za oczywiście niedopuszczalne, 

uzasadnienie decyzji ograniczone jest do 

lakonicznego omówienia podstawy rozstrzygnięcia. 

Odnosząc się do kwestii udzielenia przez Ministerstwo 

Sprawiedliwości i podległe mu służby pomocy 

obywatelom polskim, którzy znaleźli się w sytuacji 

podobnej jak pan A. M., pragnę poinformować, że 

przepisy proceduralne znajdujące zastosowanie w postępowaniu 

przed Europejskim Trybunałem Praw 

Człowieka w Strasburgu nie przewidują możliwości 

ubiegania się o sporządzenie obszerniejszego uzasadnienia 

decyzji niźli to, które zostało sporządzone 

z urzędu. 

Jednocześnie należy zauważyć, że rozważanie 

kwestii formalnej, jaką jest dopuszczalność skargi 

skierowanej do Europejskiego Trybunału Praw Człowieka 

w Strasburgu, następuje na wstępnym etapie 

postępowania, gdy rząd Rzeczypospolitej Polskiej nie 

jest jeszcze informowany o toczącym się postępowaniu. 

Taka też sytuacja miała miejsce w sprawie pana 

A. M. 

Reasumując, obywatele polscy występujący ze 

skargami przeciwko Polsce do Trybunału Praw Człowieka 

w Strasburgu, jak wynika z uzyskanych informacji, 

nie są w toku postępowania prowadzonego 

przed Trybunałem traktowani odmiennie od obywateli 

innych państw, a znajdujące zastosowanie w postępowaniu 

procedury mają charakter jednolity bez 

względu na obywatelstwo skarżącego. 





Piotr Kluz 


na zapytanie posłów Alicji Dąbrowskiej 

i Krzysztofa Tyszkiewicza 

w sprawie zapowiadanej likwidacji etatów 

wojskowych w administracji cywilnej (6601) 


zapytanie posłów Alicji Dąbrowskiej i Krzysztofa 

Tyszkiewicza w sprawie zapowiadanej likwidacji etatów 

wojskowych w administracji cywilnej (SPS-024- 


wyjaśnień. 

Realizując program profesjonalizacji Sił Zbrojnych 

Rzeczypospolitej Polskiej, w resorcie obrony 

narodowej przyjęto stanowisko, że wymaganiom 

związanym z zapewnieniem bezpieczeństwa państwa 

mogą sprostać siły zbrojne oparte m.in. na doświadczonej 

i wysoko wykwalifikowanej kadrze zawodowej, 

pełniącej służbę wojskową w komórkach i jednostkach 

organizacyjnych Ministerstwa Obrony Narodowej. 

W związku z tym podjąłem decyzję o kontynuowaniu 

procesu zmniejszania liczby żołnierzy zawodowych 

pełniących służbę w instytucjach cywilnych. 

W tym celu w 2008 r. poinformowałem pisemnie kierowników 

instytucji cywilnych o zaprzestaniu kierowania 

żołnierzy zawodowych do służby poza resortem 

obrony narodowej, a następnie pismem z dnia 25 

września 2009 r. powiadomiłem ich o odwołaniu do 

Ministerstwa Obrony Narodowej żołnierzy zawodowych 

pełniących obecnie służbę wojskową na stanowiskach 

w instytucjach cywilnych. Jednocześnie zaproponowałem 

zastąpienie stanowisk zajmowanych 

przez żołnierzy zawodowych stanowiskami cywilnymi 

i zatrudnianie na tych stanowiskach żołnierzy 

zwalnianych z zawodowej służby wojskowej. Z procesu 

„ucywilniania” stanowisk wojskowych wyłączyłem 

instytucje wymienione enumeratywnie w art. 22 

ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 11 września 2003 r. 

o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych (Dz. U. 

z 2008 r. Nr 141, poz. 892, ze zm.) – Służbę Wywiadu 

Wojskowego i Służbę Kontrwywiadu Wojskowego 

oraz Kancelarię Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej, 

Kancelarię Prezesa Rady Ministrów, Biuro 

Bezpieczeństwa Narodowego, Departament Sądów

303 

Wojskowych Ministerstwa Sprawiedliwości i Agencję 

Wywiadu. Ponadto, z uwagi na realizację szczególnie 

ważnych z punktu widzenia resortu obrony narodowej 

zadań, postanowiłem pozostawić żołnierzy zawodowych 

w Urzędzie do Spraw Kombatantów i Osób 

Represjonowanych. 

Odwoływanie żołnierzy z instytucji cywilnych odbywa 

się na podstawie § 9 ust. 2 rozporządzenia Rady 

Ministrów z dnia 9 lutego 2010 r. w sprawie służby 

wojskowej żołnierzy zawodowych wyznaczonych na 

stanowiska służbowe w instytucjach cywilnych (Dz. 

U. Nr 28, poz. 147). 

Proces wycofywania żołnierzy zawodowych ze 

stanowisk wojskowych poza resortem obrony narodowej 

odbywa się etapowo, na podstawie „Harmonogramu 

odwoływania żołnierzy zawodowych z pełnienia 

zawodowej służby wojskowej w instytucjach cywilnych”. 

W pierwszym etapie z pełnienia służby 

w instytucjach cywilnych odwołano 26 żołnierzy zawodowych. 

Zakończenie przedmiotowego procesu 

zaplanowano na dzień 31 grudnia 2010 r. 

W dniu objęcia przeze mnie urzędu ministra obrony 

narodowej poza resortem obrony narodowej usytuowanych 

było 275 stanowisk wojskowych, na których 

pełniło służbę 201 żołnierzy zawodowych. Według 

stanu na dzień 23 marca 2010 r. w instytucjach 

cywilnych na 207 stanowiskach pełni służbę 132 żołnierzy 

zawodowych, a realizacja harmonogramu spowoduje, 

że po zakończeniu ostatniego etapu, tj. w dniu 

1 stycznia 2011 r., w instytucjach cywilnych pozostaną 

tylko 53 stanowiska wojskowe. 

W związku z tym, że ostatnia grupa żołnierzy planowanych 

do odwołania pozostanie na stanowiskach 

w instytucjach cywilnych do końca 2010 r., niezbędne 

było wydzielenie środków na wypłatę tym żołnierzom 

należności finansowych związanych z pełnieniem zawodowej 

służby wojskowej. 






Minister 

Bogdan Klich 




na zapytanie posła Dariusza Lipińskiego 

w sprawie zachowania służb mundurowych 

wobec bestialskiego potraktowania 

rannego psa w Koninie (6602) 

10), przekazującego zapytanie posła na Sejm RP 

pana Dariusza Lipińskiego w sprawie zachowania 

służb mundurowych wobec bestialskiego potraktowania 

rannego psa w Koninie, uprzejmie przedstawiam 

następujące informacje. 

Z dokonanych w przedmiotowej sprawie ustaleń 

wynika, że w dniu 2 marca 2010 r. oficer dyżurny 

Komendy Miejskiej Policji w Koninie przyjął zgłoszenie 

o porzuconym psie. O powyższym policjant natychmiast 

powiadomił Towarzystwo Opieki nad 

Zwierzętami, którego przedstawiciel udał się we 

wskazane w zawiadomieniu miejsce. Powiadomiony 

został także lekarz weterynarii, który udzielił rannemu 

psu niezbędnej pomocy. Warto przy tym wskazać, 

że działania oficera dyżurnego potwierdza nagranie 

rozmów telefonicznych. 

W ramach dalszych czynności procesowych policjanci 

ponownie nawiązali kontakt z przedstawicielami 

Towarzystwa Opieki nad Zwierzętami oraz 

z lekarzem weterynarii. W dniu 4 marca 2010 r. 

funkcjonariusze ustalili właściciela rannego psa, który 

został doprowadzony do Komendy Miejskiej Policji 

w Koninie. 

W wyniku wstępnych ustaleń właścicielowi postawiono 

zarzut znęcania się nad psem poprzez porzucenie 

rannego zwierzęcia po potrąceniu go przez jadący 

pociąg, tj. o przestępstwo z art. 35 ust. 1 ustawy 

z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt (Dz. U. 

Nr 111, poz. 724, z późn. zm.). W dniu 19 marca 2010 r. 

na polecenie Prokuratury Rejonowej w Koninie powyższy 

zarzut został zmieniony na przestępstwo 

z art. 35 ust. 2 ustawy o ochronie zwierząt – działanie 

ze szczególnym okrucieństwem. 

Wobec powyższego, mając na względzie art. 156 

§ 5 Kodeksu postępowania karnego, ewentualnych 

dodatkowych informacji na temat przedmiotowego 

postępowania udzielić może Prokuratura Rejonowa 

w Koninie. 

Warto zaznaczyć, że działania konińskiej Policji 

w tej sprawie spotkały się ze społeczną aprobatą oraz 

uznaniem Towarzystwa Opieki nad Zwierzętami (podziękowania 

za podjęte czynności) oraz lokalnych 

mediów. 

Na podstawie zgromadzonych materiałów można 

stwierdzić, że zarówno działania interwencyjne Policji, 

jak i późniejsze postępowanie przygotowawcze 

prowadzone pod nadzorem prokuratury przebiegały 

właściwie i nie zachodziła potrzeba przeprowadzenia 

czynności wyjaśniających. 

Z poważaniem 



Adam Rapacki 


pisma z dnia 12 marca 2010 r. (sygn.: SPS-024-6602/

304 



na zapytanie posła Piotra Cieślińskiego 

w sprawie społeczno-ekonomicznych skutków 

instalacji baterii rakiet Patriot 

oraz związanego z tym stacjonowania 

wojsk amerykańskich na terenie miasta 

Morąga w woj. warmińsko-mazurskim (6603) 


zapytanie pana posła Piotra Cieślińskiego w sprawie 

społeczno-ekonomicznych skutków instalacji baterii 

rakiet Patriot oraz z tym związanego stacjonowania 

wojsk amerykańskich na terenie miasta Morąga 

w woj. warmińsko-mazurskim (SPS-024-6603/10), 


Stacjonowanie w Polsce amerykańskiej baterii 

rakiet Patriot uzgodnione zostało w Deklaracji 

w sprawie współpracy strategicznej między Rzeczpospolitą 

Polską a Stanami Zjednoczonymi Ameryki, 

przyjętej w dniu 20 sierpnia 2008 r. Pierwszy rotacyjny 

przyjazd baterii nastąpi w drugim kwartale 

bieżącego roku. Do 2012 r. stacjonować będzie ona 

w Polsce przez jeden miesiąc w każdym kwartale, co 

oznacza, że w latach 2010 i 2011 będzie przebywać 

w naszym kraju łącznie przez siedem miesięcy. Od 

2012 r. przygotowany zostanie stały garnizon wspierający 

pobyt jednostki w Polsce. 

W zakresie spodziewanych korzyści społecznych 

i ekonomicznych przewiduje się, że obecność wojsk 

amerykańskich w Morągu będzie oznaczać m.in. 

możliwość zawarcia kontraktów dla polskich firm 

i usługodawców. Zakłada się, że duża część towarów 

i usług będzie zamawiana przez Amerykanów na 

rynku lokalnym. Z informacji przekazanych przez 

stronę amerykańską wynika, że na potrzeby pierwszej 

rotacji przeprowadzono już wstępne analizy dostępności 

określonych towarów i usług na rynku lokalnym. 

Ponieważ jest to pierwsze przedsięwzięcie zakładające 

tak znaczącą i w perspektywie długoterminową 

obecność wojsk amerykańskich w naszym kraju, 

należy zakładać, że korzyści dla społeczności lokalnej 

płynące ze stacjonowania baterii będą stopniowo 

wzrastać wraz z kolejnymi rotacjami. Zwiększać będzie 

się doświadczenie i wzajemne zaufanie stron, 

np. dzięki lepszemu poznaniu przez Amerykanów 

miejscowego rynku oraz oferowanych na nim towarów 

i usług, a także praktycznemu zaznajomieniu się 

kontrahentów i usługodawców polskich z procedurami 

handlu oraz świadczenia usług na rzecz amerykańskich 

sił zbrojnych. 

Wydaje się, że z obecności amerykańskich żołnierzy 

w Morągu w pierwszej kolejności mogą skorzystać 

lokalni usługodawcy oraz właściciele lokali gastronomicznych 

(restauracje, puby) i obiektów rekreacyjno-rozrywkowych 

(kina, kluby bilardowe, kręgielnie), 

gdzie żołnierze będą mogli spędzać czas 

wolny od służby. Pobyt żołnierzy amerykańskich 

może także wpłynąć pozytywnie na branżę turystyczną, 

ponieważ nie można wykluczyć, iż członkowie 

sił zbrojnych będą odwiedzani przez rodziny, które 

zainteresowane będą bliższym poznaniem walorów 

turystycznych regionu. Jednak zakres korzyści 

dla miejscowej społeczności w oczywisty sposób uzależniony 

będzie od wartości oferty skierowanej do 

przebywających w Morągu Amerykanów. 

Zasadniczą korzyścią płynącą z przyjazdu baterii 

rakiet Patriot do Polski pozostaje oczywiście zwiększenie 

bezpieczeństwa naszego kraju, m.in. przez zapewnienie 

dodatkowych gwarancji bezpieczeństwa, 

które Polska posiada jako członek Organizacji Traktatu 

Północnoatlantyckiego i Unii Europejskiej. 

Obecność baterii powinna również wzmocnić polskie 

zdolności obronne, a dzięki wspólnym ćwiczeniom – 

umożliwić polskim specjalistom zaznajomienie się 

z najnowocześniejszym sprzętem obrony powietrznej. 

W odniesieniu do kwestii budowy i obsługi amerykańskich 

baz w Polsce przez polskie firmy uprzejmie 

informuję, że problematykę tę reguluje art. 32 

Umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej 

a Rządem Stanów Zjednoczonych Ameryki o statusie 

Sił Zbrojnych Stanów Zjednoczonych Ameryki na terytorium 

Rzeczypospolitej Polskiej (SOFA), podpisanej 

w Warszawie w dniu 11 grudnia 2009 r. Stanowi 

on m.in., że: 

— amerykańskie siły zbrojne będą korzystać z usług 

miejscowych polskich kontrahentów jako dostawców 

towarów i usług w możliwym zakresie, o ile oferty 

takich dostawców są konkurencyjne i stanowią najlepszą 

wartość; 

— kontrakty na dostawę towarów i usług przez 

podmioty lokalne zawierane będą zgodnie z prawem 

Stanów Zjednoczonych Ameryki; 

— Siły Zbrojne Stanów Zjednoczonych Ameryki 

będą informować potencjalnych wykonawców w zakresie 

stosowania amerykańskiego prawa w odniesieniu 

do zawierania umów; 

— Stany Zjednoczone Ameryki będą przekazywać 

potencjalnym polskim kontrahentom informacje o planowanych 

przetargach na umowy, które mają być 

realizowane na terytorium Polski, w możliwie największym 

stopniu i w takim samym zakresie, w jakim 

mają do nich dostęp potencjalni kontrahenci na 

terenie USA; 

— w dopuszczalnym zakresie strona amerykańska 

będzie traktować polskie podmioty gospodarcze 

w sposób co najmniej tak korzystny, jak podmioty 

inne niż polskie. 

Należy zakładać, iż przy zachowaniu odpowiedniego 

standardu oferowanych towarów i usług, dzięki 

znajomości uwarunkowań rynku lokalnego oraz 

mniejszym, w porównaniu z firmami spoza naszego 

kraju, kosztom transportu i wykonania oferty składane 

przez firmy polskie będą spełniały wymóg konkurencyjności.

305 






Minister 

Bogdan Klich 




na zapytanie posła Kazimierza Gwiazdowskiego 

w sprawie zanieczyszczeń pyłem węglowym 

(6604) 

Odpowiadając na interpelację posła Kazimierza 

Gwiazdowskiego z Klubu Parlamentarnego Prawo 

i Sprawiedliwość, przekazaną pismem z dnia 12 marca 

2010 r., znak: SPS- 024-6604/10, w sprawie zanieczyszczenia 

pyłem węglowym, przedstawiam poniżej 

stosowne informacje. 

W interpelacji została poruszona sprawa tzw. emisji 

niezorganizowanej pochodzącej z przeładunku i sortowania 

węgla. Głównym zanieczyszczeniem wprowadzanym 

do powietrza z ww. procesów jest pył węglowy. 

Uprzejmie informuję, iż ze względu na fakt, że 

emisja ta powstaje w sposób niezorganizowany, tzn. 

bez pośrednictwa przeznaczonych do tego celu środków 

technicznych, jej oszacowanie, kontrolowanie 

i ograniczanie jest bardzo trudne. Funkcjonujące 

prawodawstwo w zakresie kontrolowania emisyjności 

zanieczyszczeń do powietrza nie przewiduje wydawania 

pozwoleń na wprowadzanie gazów lub pyłów do 

powietrza dla emisji niezorganizowanej. Jednakże ze 

względu na wagę problemu niezorganizowanej emisji 

pyłu, która ma negatywny wpływ na jakość powietrza, 

w resorcie środowiska przystąpiono do uregulowania 

tej sprawy. 

Odnosząc się zatem w pierwszej kolejności do drugiego 

pytania, informuję, iż w ramach implementacji 

dyrektywy 2008/50/WE Parlamentu Europejskiego 

i Rady z dnia 21 maja 2008 r. w sprawie jakości powietrza 

i czystszego powietrza dla Europy (CAFE) do 

polskiego porządku prawnego zostaną wprowadzone 

zmiany w ustawie Prawo ochrony środowiska z dnia 

27 kwietnia 2001 r. w zakresie ograniczenia emisji 

pyłów pochodzących także z procesów przeładunku 

węgla. W przygotowywanych przez Ministerstwo 

Środowiska założeniach do projektu ustawy o zmianie 

ustawy Prawo ochrony środowiska oraz niektórych 

innych ustaw zostanie sprecyzowane, iż mimo 

tego, że emisja niezorganizowana nie będzie regulowana 

w pozwoleniach na wprowadzanie gazów lub 

pyłów do powietrza lub pozwoleniach zintegrowanych, 

to przy ubieganiu się o takie pozwolenia, przy 

wszystkich rodzajach działalności, podmioty wprowadzające 

zanieczyszczenia do powietrza atmosferycznego 

będą musiały oszacować wielkość takiej 

emisji i wskazać wszystkie możliwe działania zmierzające 

do jej zmniejszenia. W przypadku pyłu węglowego 

mogłoby to być zainstalowanie na otwartym 

terenie zakładu tzw. kurtyn wodnych służących do 

wytwarzania zasłon wodnych czy sadzenie krzewów 

w obrębie terenu, na którym znajduje się zakład, co 

miałoby na celu m. in. ochronę przed rozprzestrzenieniem 

się pyłów. 

Nawiązując do pytania pierwszego, poniżej przedstawiam 

informacje o czynnościach, które może podjąć 

organ ochrony środowiska właściwy dla terenu, 

na którym występuje szczególna uciążliwość dla środowiska. 

W trybie art. 362 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 27 

kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska, jeżeli 

podmiot korzystający ze środowiska negatywnie oddziałuje 

na środowisko, organ ochrony środowiska 

może, w drodze decyzji, nałożyć obowiązek ograniczenia 

oddziaływania na środowisko i jego zagrożenia. 

Następnie, zgodnie z ust. 2 ww. artykułu w tej 

decyzji, organ ochrony środowiska może określić: 

1) zakres ograniczenia oddziaływania na środowisko 

lub stan, do jakiego ma zostać przywrócone 

środowisko; 

2) czynności zmierzające do ograniczenia oddziaływania 

na środowisko lub przywrócenia środowiska 

do stanu właściwego; 

3) termin wykonania obowiązku. 

W związku z cytowanymi wyżej przepisami, jeżeli 

stwierdzono, że działalność prowadzona przez firmę 

Energo sp. z o.o. negatywnie wpływa na zdrowie 

ludzi i środowisko naturalne, a podmiot odpowiedzialny 

nie podejmuje się zmiany tej sytuacji, organ 

administracji (burmistrz miasta Łap lub wójt gminy 

Łapy) może wydać decyzję skutkującą wymuszeniem 

rozpoczęcia czynności redukujących emisję pyłu węglowego 

w ściśle określonym terminie. Co więcej, 

art. 364 cytowanej ustawy wyraźnie precyzuje, że: 

jeżeli działalność prowadzona przez podmiot korzystający 

ze środowiska albo osobę fizyczną powoduje 

pogorszenie stanu środowiska w znacznych rozmiarach 

lub zagraża życiu lub zdrowiu ludzi, wojewódzki 

inspektor ochrony środowiska wyda decyzję o wstrzymaniu 

tej działalności w zakresie, w jakim jest to 

niezbędne dla zapobieżenia pogarszaniu stanu środowiska. 

Dlatego też zasadne jest zwrócenie się do 

właściwego na danym terenie wojewódzkiego inspektoratu 

ochrony środowiska o przeprowadzenie kontroli 

danego przedsiębiorstwa w zakresie zgodności 

z wymaganiami ochrony środowiska. 

Dodatkowo istnieje również możliwość sprawdzenia, 

czy wydana dla przedmiotowego przedsiębiorstwa 

decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania 

terenu jest zgodna z miejscowym planem za-

306 

gospodarowania przestrzennego obszaru, na którym 

się ono znajduje, tzn. czy zakład zajmujący się dystrybucją 

węgla powodującą znaczne zanieczyszczenia 

środowiska, może znajdować się w pobliżu zabudowań 

gospodarstw domowych. 







na zapytanie posła Kazimierza Gwiazdowskiego 

w sprawie interpretacji ustawy 

o finansach publicznych (6605) 

Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pismo 

z dnia 12 marca 2010 r. (sygn.: SPS-024-6605/ 

10), przy którym przekazano interpelację pana posła 

Kazimierza Gwiazdowskiego w sprawie interpretacji 

niektórych przepisów ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. 

o finansach publicznych (Dz. U. Nr 157, poz. 1240 

i z 2010 r. Nr 28, poz. 146), uprzejmie informuję, co 

następuje. 

Odnosząc się do problematyki poruszonej w pytaniu 

nr 1 pana posła, należy stwierdzić, że zagadnienie 

kosztów upomnienia, kierowanego przez wierzyciela 

do zobowiązanego przed wszczęciem egzekucji 

administracyjnej, regulują przepisy ustawy z dnia 

17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym 

w administracji (Dz. U. z 2005 r. Nr 229, poz. 1954, 

z późn. zm.). Zgodnie z art. 15 tej ustawy egzekucja 

administracyjna może być wszczęta, jeżeli wierzyciel, 

po upływie terminu do wykonania przez zobowiązanego 

obowiązku, przesłał mu pisemne upomnienie, 

zawierające wezwanie do wykonania obowiązku z zagrożeniem 

skierowania sprawy na drogę postępowania 

egzekucyjnego, chyba że przepisy szczególne inaczej 

stanowią. Postępowanie egzekucyjne może być 

wszczęte dopiero po upływie 7 dni od dnia doręczenia 

tego upomnienia. Koszty upomnienia obciążają zobowiązanego 

i co do zasady są pobierane na rzecz 

wierzyciela. Obowiązek uiszczenia kosztów upomnienia 

przez zobowiązanego powstaje z chwilą doręczenia 

upomnienia. Koszty te podlegają ściągnięciu 

w trybie określonym dla kosztów egzekucyjnych. 

Analiza przepisów prawa pozwala – zdaniem Ministerstwa 

Finansów – na przyjęcie stanowiska, że 

nie stanowią one niepodatkowej należności budżetu 

państwa w rozumieniu ustawy z dnia 29 sierpnia 

1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, 

poz. 60, z późn. zm.). Zgodnie z art. 3 pkt 8 tej ustawy 

przez powyższe należności należy rozumieć niebędące 

podatkami i opłatami należności stanowiące dochód 

budżetu państwa lub budżetu jednostki samorządu 

terytorialnego, wynikające ze stosunków publicznoprawnych. 

Zatem fakt, że dana należność ma 

wynikać ze stosunków publicznoprawnych, wyklucza 

z zakresu ww. pojęcia m.in. te należności, które mają 

charakter samoistny, wynikający z określonego zachowania 

podmiotu zobowiązanego do ich uiszczenia, 

a nie z publicznoprawnych stosunków nakazujących 

określonym podmiotom świadczenie pieniężne na 

rzecz budżetu. 

Jednocześnie, biorąc pod uwagę powyższe regulacje, 

należy stwierdzić, że ww. opłata nie wynika 

z czynności o charakterze cywilnoprawnym, lecz ma 

charakter administracyjnoprawny. Obowiązek poniesienia 

kosztów upomnienia wynika z przepisów 

ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji. 

Wierzyciel po upływie terminu do wykonania 

przez zobowiązanego obowiązku przesyła, zgodnie 

z ww. ustawą, pisemne upomnienie, zawierające wezwanie 

do wykonania obowiązku z zagrożeniem skierowania 

sprawy na drogę postępowania egzekucyjnego. 

Ponadto koszty upomnienia przysługują wierzycielowi 

i podlegają ściągnięciu w trybie określonym 

dla kosztów egzekucyjnych. Jednocześnie należy 

wskazać, że do dnia wejścia w życie nowej ustawy 

o finansach publicznych do kosztów tych miał zastosowanie 

art. 43 ustawy z dnia 30 czerwca o finansach 


zm.), stanowiący podstawę do zastosowania ewentualnych 

ulg w ich spłacie. Przepis ten obejmował nie 

tylko należności o charakterze cywilnoprawnym, ale 

również administracyjnoprawnym, do których nie 

stosowało się przepisów Ordynacji podatkowej. W aktualnym 

stanie prawnym ustawa z dnia 27 sierpnia 

2009 r. o finansach publicznych w art. 59, inaczej niż 

poprzednio, stanowi wyłącznie o należnościach mających 

charakter cywilnoprawny, natomiast w art. 60 

o środkach publicznych stanowiących niepodatkowe 

należności budżetowe o charakterze publicznoprawnym. 

W związku z powyższym w opinii Ministerstwa 

Finansów przedmiotowe koszty upomnień należy zakwalifikować 

do kategorii niepodatkowych należności 

budżetowych o charakterze publicznoprawnym 

w rozumieniu art. 60 nowej ustawy o finansach publicznych. 

W zakresie problematyki poruszonej w pytaniu nr 

2 pana posła, a dotyczącej należności wynikających 

z wyroków sądowych w sprawach karnych, na mocy 

których skazani zostali zobowiązaniu do naprawienia 

jednostkom samorządu terytorialnego wyrządzonych 

przez nich szkód poprzez zapłacenie określonych 

kwot pieniężnych, uprzejmie zauważam, że realizacja 

roszczeń cywilnych w postępowaniu karnym 

może nastąpić na kilka sposobów. Może to być wynikający 

z materialnego prawa karnego obowiązek naprawienia 

szkody, który w rozumieniu ustawy z dnia 

6 czerwca 1997 r. Kodeks karny (Dz. U. z 1997 r. 

Nr 88, poz. 553, z późn. zm.) stanowi tzw. środek 

karny, funkcjonujący obok kary (np. art. 39 pkt 5,

307 

art. 67 § 3, art. 46 § 1 K.k.). Inną formą dochodzenia 

roszczeń cywilnych w procesie karnym jest powództwo 

cywilne, zwane adhezyjnym. Proces adhezyjny, 

dotyczący roszczeń cywilnych dochodzonych w postępowaniu 

karnym, nie ma charakteru samodzielnego 

procesu. Toczy się on w ramach postępowania karnego, 

w formie przewidzianej przez przepisy procedury 

karnej, mimo że dotyczy kwestii cywilnej, 

tj. odpowiedzialności majątkowej oskarżonego wobec 

pokrzywdzonego z racji popełnienia wobec niego zarzucanego 

mu przestępstwa. Jednocześnie z treści 

art. 196 § 1 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks 

karny wykonawczy (Dz. U. z 1997 r. Nr 90, poz. 557, 

z późn. zm.) wynika, iż wymagalność tego rodzaju 

roszczenia majątkowego powstaje z chwilą uprawomocnienia 

się wyroku, zaś jeżeli osoba, na rzecz której 

orzeczono obowiązek naprawienia szkody, nie 

brała udziału w sprawie, sąd przesyła tytuł egzekucyjny 

z urzędu. Natomiast klauzula wykonalności 

nadawana jest na żądanie osoby uprawnionej na podstawie 

art. 107 § 1 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. 

Kodeks postępowania karnego (Dz. U. z 1997 r. 

Nr 89, poz. 555, z późn. zm.). Następnie wierzyciel 

może dochodzić swojej wierzytelności w trybie postępowania 

egzekucyjnego, normowanego przepisami 

ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. Kodeks postępowania 

cywilnego (Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296, 

z późn. zm.). 

Reasumując problematykę poruszoną w pytaniu 

nr 2, należy zatem przyjąć, że niezależnie od tego, 

czy odszkodowanie zostało orzeczone tytułem środka 

karnego, czy też zostało zasądzone w ramach procesu 

adhezyjnego, w obydwu przypadkach obowiązek 

naprawienia szkody ma charakter kompensacyjny, 

którego egzekucja będzie następowała w trybie przepisów 

Kodeksu postępowania cywilnego. W konsekwencji 

powyższe przesądza, iż przedmiotowe należności 

mają charakter cywilnoprawny. Będzie miał 

w związku z tym do nich zastosowanie przepis art. 59 

ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych. 

Odnosząc się natomiast do pytania nr 3 dotyczącego 

kwestii intertemporalnych, należy wskazać, iż 

art. 43 ustawy z dnia 30 czerwca 2005 r. o finansach 

publicznych został uchylony z dniem 1 stycznia 2010 r., 

co wynika z art. 123 w związku z art. 85 ustawy 


ustawę o finansach publicznych (Dz. U. Nr 157, poz. 

1241 i Nr 219, poz. 1706). 

Natomiast zgodnie z art. 119 ust. 1 ww. ustawy 

Przepisy wprowadzające ustawę o finansach publicznych, 

przepisy wykonawcze wydane na podstawie 

ww. ustawy z dnia 30 czerwca 2005r. o finansach 

publicznych zachowują moc do czasu wejścia w życie 

przepisów wykonawczych wydanych na podstawie 

nowej ustawy o finansach publicznych z dnia 27 

sierpnia 2009 r., nie dłużej jednak niż do dnia 31 

grudnia 2010 r., z zastrzeżeniem ust. 2 i art. 112. 

Zdaniem Ministerstwa Finansów powołany przez 

pana posła art. 119 ww. ustawy Przepisy wprowadzające 

ustawę o finansach publicznych dotyczy wyłącznie 

aktów wykonawczych wydanych na podstawie 

ustawy. 









na zapytanie posłów Andrzeja Adamczyka 

i Ryszarda Terleckiego 


Komendy Powiatowej Policji w Krakowie (6606) 



10), przekazującego zapytanie posłów na Sejm RP 

pana Andrzeja Adamczyka oraz Ryszarda Terleckiego 

w sprawie planowanej likwidacji Komendy Powiatowej 

Policji w Krakowie, uprzejmie przedstawiam 


Na wstępie wskazać należy, iż ustawa z dnia 13 października 

1998 r. Przepisy wprowadzające ustawy 

reformujące administrację publiczną (Dz. U. Nr 133, 

poz. 872, z późn. zm.) obligowała do utworzenia 

z dniem 1 stycznia 1999 r. – w miastach liczących 

więcej niż 700 tys. mieszkańców i będących siedzibami 

władz powiatu – oprócz komendy miejskiej Policji, 

komendy powiatowej Policji. 

Komendant miejski (powiatowy) Policji, będący 

na mocy art. 6 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 6 kwietnia 

1990 r. o Policji (t.j. Dz. U. z 2007 r. Nr 43, poz. 277, 

z późn. zm.) organem administracji rządowej właściwym 

w sprawach ochrony bezpieczeństwa i porządku 

publicznego, wykonuje swoje zadania w ramach właściwości 

miejscowej: komendant miejski Policji – na 

terenie miasta Krakowa posiadającego prawa powiatu, 

natomiast komendant powiatowy Policji – na terenie 

powiatu krakowskiego ziemskiego. 

Zgodnie z art. 6 ust. 3a ww. ustawy o Policji 

w miastach będących siedzibą władz miasta na prawach 

powiatu i powiatu mającego siedzibę władz 

w tym mieście można utworzyć komendę miejską Policji 

wykonującą zadania na obszarze tego miasta 

i powiatu. 

Mając powyższe na uwadze, komendant wojewódzki 

Policji w Krakowie, jako bezpośredni przełożony 

funkcjonariuszy Policji na obszarze województwa 

małopolskiego, uznał za zasadne przeprowadzenie 

niezbędnych czynności mających na celu wpro-

308 

wadzenie stosownych zmian organizacyjnych. Zmiany 

te mają polegać na likwidacji organu Policji właściwego 

dla powiatu krakowskiego ziemskiego oraz 

odstąpieniu od utrzymywania Komendy Powiatowej 

Policji w Krakowie jako urzędu, przy pomocy którego 

komendant powiatowy Policji w Krakowie realizuje 

swoje zadania. Powyższe wiązałoby się z jednoczesnym 

rozszerzeniem terytorialnego zasięgu działania 

oraz kompetencji komendanta miejskiego Policji 

w Krakowie na obszar powiatu krakowskiego ziemskiego. 

Wydaje się, że powyższe zlikwidowałoby powielanie 

zadań i kompetencji dwóch organów Policji 

mających siedzibę w tym samym mieście. 

Argumentem przemawiającym za przyjęciem powyższego 

rozwiązania jest również fakt, iż zarówno 

Komenda Miejska Policji w Krakowie, jak i Komenda 

Powiatowa Policji w Krakowie nie są terytorialnie 

właściwe dla żadnej z podległych gmin, a ich rola 

ogranicza się wyłącznie do pełnienia funkcji nadzorczej 

nad komisariatami Policji działającymi na obszarze 

powiatu grodzkiego i ziemskiego. 

Po przeprowadzeniu analizy zasięgu terytorialnego 

działania komisariatów Policji podległych Komendzie 

Powiatowej Policji w Krakowie zwrócono uwagę 

na fakt, iż obszar ten otacza miasto Kraków z trzech 

stron. Wobec powyższego mieszkańcy niektórych 

gmin powiatu krakowskiego ziemskiego, usytuowanych 

po przeciwległej stronie Krakowa, zmuszeni są 

przemieszczać się przez cały powiat grodzki celem 

zgłoszenia spraw pozostających w kompetencji komendanta 

powiatowego Policji w Krakowie. 

Obecnie trwają prace mające na celu wypracowanie 

wniosków i ewentualnych założeń likwidacji Komend: 

Powiatowej i Miejskiej Policji w Krakowie. 

W zależności od przyszłych ustaleń komendy te mogłyby 

być zniesione najwcześniej z dniem 1 stycznia 

2011 r., a na ich miejsce zostałaby – zgodnie z przepisami 

ww. ustawy o Policji – utworzona Komenda 

Miejska Policji w Krakowie z obszarem działania 

obejmującym także powiat krakowski. 

W chwili obecnej na terenie kraju istnieją dwie 

komendy powiatowe Policji mające swoją siedzibę na 

terenie miasta na prawach powiatu. Oprócz miasta 

Krakowa drugą jednostką jest Komenda Powiatowa 

Policji w Łodzi. Jednakże w przeciwieństwie do obszaru 

objętego działaniem Komendy Powiatowej Policji 

w Krakowie (powiat krakowski obejmujący swym 

zasięgiem teren wokół miasta Krakowa) teren objęty 

działaniem Komendy Powiatowej Policji w Łodzi 

obejmuje tylko powiat łódzki wschodni. Komenda Powiatowa 

Policji w Łodzi ma swoją siedzibę w Koluszkach 

i obejmuje zakresem swojego działania teren 

gmin na wschód od Łodzi, natomiast Komenda Powiatowa 

Policji w Krakowie usytuowana jest w mieście 

Kraków przy jednoczesnym obszarze działania 

znajdującym się poza miastem i skupia w swoim zakresie 

działania powiat okalający Kraków. 

Należy przy tym podkreślić, iż Komenda Powiatowa 

Policji w Krakowie – jako odpowiednik komisariatu 

– nie posiada własnego „terenu działania”. 

Wszelkie zgłoszenia od obywateli kierowane są prosto 

do komisariatów Policji znajdujących się na terenie 

powiatu. Ponadto dyżurny Komendy Powiatowej 

Policji w Krakowie bezpośrednio dysponuje jedynie 

służbą ruchu drogowego, a służbami patrolowymi 

i interwencyjnymi dysponują komisariaty Policji. 

W strukturze organizacyjnej Komendy Powiatowej 

Policji w Krakowie znajdują się 374 etaty policyjne 

oraz 46 etatów pracowników cywilnych. Z tego 99 

etatów policyjnych znajduje się w komendzie powiatowej 

Policji, która, jak wspomniano powyżej, nie posiada 

„własnego terenu działania”. 

Niezależnie od prowadzonych prac, mających na 

celu zbadanie zasadności likwidacji Komendy Powiatowej 

Policji w Krakowie, z posiadanych informacji 

wynika, iż przy ewentualnie podjętych w tym zakresie 

czynnościach: 

— stan etatowy i obszar działania komisariatów 

Policji podlegających Komendzie Powiatowej Policji 

w Krakowie (tj.w: Krzeszowicach, Skale, Skawinie, 

Słomnikach, Świątnikach Górnych, Zabierzowie, Zielonkach) 

nie zostanie uszczuplony; 

— 99 etatów policyjnych, znajdujących się obecnie 

w Komendzie Powiatowej Policji w Krakowie, zostanie 

przekazanych w pierwszej kolejności do ww. komisariatów 

Policji, a następnie do Komendy Miejskiej 

Policji w Krakowie (w szczególności policjanci prowadzący 

sprawy o charakterze ponadgminnym, skomplikowane 

i o szczególnym charakterze gatunkowym); 

— funkcjonariusze Policji „przenoszeni” z Komendy 

Powiatowej Policji w Krakowie zachowają prawo 

do dotychczasowego uposażenia, nie są także 

przewidziane zwolnienia związane z likwidacją komendy; 

— sprzęt i wyposażenie znajdujące się w Komendzie 

Powiatowej Policji w Krakowie zostaną przekazane 

w pierwszej kolejności do komisariatów Policji 

oraz Komendy Miejskiej Policji w Krakowie do obsługi 

powiatu krakowskiego; 

— wyposażenie, w tym sprzęt informatyczny 

i łączności, zostanie przeniesione bez poniesienia dodatkowych 

kosztów; 

— obsługę kadrową, administracyjną i gospodarczą 

przejmie nowo utworzona Komenda Miejska Policji 

w Krakowie. 

Obecnie nie jest możliwe określenie kosztów realizacji 

tego przedsięwzięcia, jednak należy sądzić, 

że wiązałoby się ono raczej z oszczędnościami, aniżeli 

dodatkowymi wydatkami. 

Ewentualna likwidacja tej jednostki, przy jednoczesnym 

przekazaniu wykonywanych przez nią zadań, 

nie będzie miała negatywnego wpływu na bezpieczeństwo 

na obszarze działania obecnie podległych 

komisariatów Policji. 

W przypadku podjęcia decyzji o zniesieniu Komendy 

Powiatowej Policji w Krakowie podjęte zostaną 

konkretne działania mające na celu wzmocnienie 

bezpieczeństwa na terenie powiatu krakowskiego, 

w tym:

309 

— sprawy o szczególnym charakterze, skomplikowane, 

będą prowadzone przez wyspecjalizowane, merytoryczne 

wydziały Komendy Miejskiej Policji w Krakowie 

(np. Wydział do Zwalczania Przestępczości 

Samochodowej, Wydział do Walki z Przestępczością 

przeciwko Mieniu), a najpoważniejsze będą przekazywane 

bezpośrednio do Komendy Wojewódzkiej Policji 

w Krakowie; 

— komisariaty Policji na terenie powiatu krakowskiego 

zostaną wzmocnione etatowo oraz w sprzęt w 

wyniku przekazania zasobów z Komendy Powiatowej 

Policji w Krakowie. 

Warto również podkreślić, że od dnia 15 grudnia 

2009 r. Oddział Prewencji Komendy Wojewódzkiej 

Policji w Krakowie został uzupełniony dodatkowymi 

105 etatami. Funkcjonariusze Policji pełniący służbę 

w Oddziale Prewencji Komendy Wojewódzkiej Policji 

w Krakowie, którzy zostali już przyjęci do służby 

i skierowani na szkolenie podstawowe do szkół policyjnych, 

po zakończeniu szkolenia będą wspomagać 

służby na terenie działania Komendy Miejskiej Policji 

w Krakowie (w pierwszej kolejności byliby dyslokowani 

do pełnienia służby na terenie powiatu krakowskiego). 

Biorąc powyższe pod uwagę, przejęcie zadań Komendy 

Powiatowej Policji w Krakowie przez komendę 

miejską Policji umożliwiłoby lepszą koordynację 

działań mających na celu zapobieganie przestępstwom 

oraz ich wykrywanie (na terenie podległym 

Komendzie Miejskiej Policji w Krakowie w ciągu 

ostatnich 5 lat liczba popełnionych przestępstw spadła 

o 1/3, a skuteczność działań wzrosła o 40%). 

Na wydatki rzeczowe Policji w 2010 r., w ustawie 

budżetowej na 2010 r., bez środków wynikających 

z ustanowionego ustawą z dnia 12 stycznia 2007 r. 

„Programu modernizacji Policji, Straży Granicznej, 

Państwowej Straży Pożarnej i Biura Ochrony Rządu 

w latach 2007–2011” (Dz. U. Nr 35, poz. 213, z późn. 

zm.), zabezpieczono kwotę w wysokości 829 763 tys. 

zł, tj. o 78 622 tys. zł (10,5%) więcej niż w ustawie 

budżetowej na 2009 r. Natomiast na wydatki rzeczowe 

małopolskiego garnizonu Policji w 2010 r., bez 

środków wynikających z ww. „Programu modernizacji 

Policji (…)”, zabezpieczono kwotę w wysokości 

45 167 tys. zł, tj. o 3 117 tys. zł (7,4%) więcej, niż 

w ustawie budżetowej na 2009 r. 

W celu zwiększenia efektywności gospodarowania 

środkami wprowadzono działania racjonalizujące obszary 

funkcjonowania Policji poprzez wypracowanie 

priorytetów w zakresie polityki finansowej realizowanej 

przez Policję oraz ich stałe monitorowanie. 

Ponadto wdrożone zostały programy oszczędnościowe 

umożliwiające: z jednej strony, bardziej racjonalne 

wydatkowanie posiadanych środków finansowych, 

z drugiej, generowanie oszczędności pozwalających 

na zmniejszanie poziomu zobowiązań. Ponadto komendanci 

wojewódzcy Policji i szkół policyjnych zostali 

zobowiązani do celowego i oszczędnego gospodarowania 

przyznanymi na 2010 r. limitami finansowymi, 

z zachowaniem zasady uzyskania najlepszych 

efektów w ramach ponoszonych nakładów finansowych. 

Z poważaniem 




Adam Rapacki 


na zapytanie posła Jacka Brzezinki 

w sprawie dofinansowania realizacji 

projektu „Kompleksowa rewitalizacja 

zabytkowych obiektów parafii św. Jacka 

w Bytomiu-Rozbarku” (6607) 


pana posła Jacka Brzezinki (nr SPS-024- 

-6607/10 z dnia 12 marca 2010 r.) w sprawie możliwości 

dofinansowania w ramach XI priorytetu: Kultura 

i dziedzictwo kulturowe Programu Operacyjnego 

„Infrastruktura i środowisko” projektu „Kompleksowa 

rewitalizacja zabytkowych obiektów parafii 

św. Jacka w Bytomiu-Rozbarku” proszę o przyjęcie 

poniższych informacji. 

Wniosek o dofinansowanie ww. projektu został 

złożony we wrześniu 2008 r. w konkursie ogłoszonym 

w ramach XI priorytetu PO IiŚ (działanie 11.1: 

Ochrona i zachowanie dziedzictwa kulturowego o znaczeniu 

ponadregionalnym). W wyniku przeprowadzonej 

oceny merytorycznej I stopnia projekt uzyskał 41 

punktów (na 62 możliwych) i został umieszczony na 

14. miejscu listy rankingowej projektów ze statusem 

rezerwowym. Oznacza to, że przyznanie dofinansowania 

na realizację tego projektu jest możliwe w przypadku 

uwolnienia środków w ramach działania 11.1: 

Ochrona i zachowanie dziedzictwa kulturowego o znaczeniu 

ponadregionalnym wskutek m.in.: 

— usunięcia z listy projektu znajdującego się na 

podstawowej liście rankingowej projektów, 

— braku gotowości do realizacji projektów znajdujących 

się na podstawowej liście rankingowej projektów, 

— zwiększenia alokacji na dane działanie. 

Biorąc pod uwagę, iż w chwili obecnej w ramach 

ww. działania nie ma wolnych środków, które umożliwiłyby 

realizację rezerwowych projektów konkursowych, 

tym samym nie jest możliwe dofinansowanie 

wniosku parafii. O kwestii braku możliwości finansowania 

inwestycji przy udziale środków PO IiŚ parafia 

była wielokrotnie informowana, zarówno w formie 

pisemnej, jak też podczas spotkań. Jednocześnie 

pragnę Pana zapewnić, że będę dążył do zwiększenia

310 

alokacji tak, aby w przyszłości jak najwięcej cennych 

inwestycji z zakresu kultury i ochrony dziedzictwa 

narodowego mogło być zrealizowanych przy udziale 

środków europejskich. 

Z poważaniem 



Minister 

Bogdan Zdrojewski 




na zapytanie posłów Sławomira Preissa 

i Pawła Suskiego 

w sprawie przekazywania 1% podatku 

dochodowego od osób fizycznych na rzecz 

organizacji pożytku publicznego (6610) 


poselskim z dnia 4 marca 2010 r., znak: SPS- 

-024-6610/10, panów posłów Sławomira Preissa i Pawła 

Suskiego, w sprawie przekazywania 1% podatku 

dochodowego od osób fizycznych na rzecz organizacji 

pożytku publicznego, prezentuję następujące stanowisko. 

Od 1 stycznia 2004 r. podatnicy podatku dochodowego 

od osób fizycznych mogą w zeznaniu rocznym 

pomniejszyć należny podatek o kwotę przekazaną na 

rzecz organizacji pożytku publicznego, jednak nie 

więcej niż do wysokości 1% należnego podatku. Od 

2007 r. wprowadzono dwie istotne zmiany polegające 

na uproszczeniu mechanizmu przekazywania 1% podatku. 

Po pierwsze, poszerzono grupę podatników, 

którzy mogą wspierać organizacje pożytku publicznego, 

i po drugie, przekazania środków pochodzących 

z 1% podatku dokonuje bezpośrednio naczelnik 

właściwego urzędu skarbowego, a nie, jak wcześniej, 

podatnik, wpłacając je na rachunek wybranej organizacji 

pożytku publicznego. Ustawa z dnia 22 stycznia 

2010 r. o zmianie ustawy o działalności pożytku 

publicznego i o wolontariacie oraz niektórych innych 

ustaw, obowiązująca od dnia 12 marca 2010 r., zakłada 

nowe rozwiązania dotyczące systemu przekazywania 

1% podatku dochodowego od osób fizycznych, 

które będą miały zastosowanie do rozliczeń za rok 

2010. Mianowicie minister pracy i polityki społecznej 

zobowiązany będzie publikować do dnia 15 grudnia 

danego roku wykaz zawierający organizacje posiadające 

status pożytku publicznego na dzień 30 listopada. 

Następnie wykaz będzie uzupełniany o dane, 

przede wszystkim nr rachunków bankowych, przekazane 

przez ministra finansów. Ponadto skróceniu 

ulegnie termin przekazania kwot uzyskanych z 1%, 

mianowicie przekazanie nastąpi w terminie od maja 

do lipca roku następującego po roku podatkowym. 

Podatnik rozliczający swoje roczne dochody za pośrednictwem 

płatnika, i to bez względu na to, czy to 

rozliczenie odbywa się na wniosek, czy też wynika 

z ustawy, może skorzystać z przysługującego mu 

uprawnienia i przekazać 1% podatku należnego na 

rzecz organizacji pożytku publicznego, pod warunkiem 

że samodzielnie złoży roczne zeznanie podatkowe, 

w którym dołączy wniosek o przekazanie 1% 

oraz wskaże konkretną organizacje. 

W chwili obecnej emeryci i renciści otrzymujący 

PIT roczny z ZUS nie mają zatem obowiązku składać 

dodatkowego rozliczenia rocznego. Jednakże ci, którzy 

zdecydują się pomniejszyć swój podatek o 1% i przekazać 

go na rzecz jednej z organizacji pożytku publicznego, 

muszą do dnia 30 kwietnia 2010 r. złożyć we 

właściwym urzędzie skarbowym zeznanie podatkowe, 

w którym wykażą dochody z renty lub emerytury. 

Przygotowywane przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych 

rozliczenia roczne są zeznaniami ostatecznymi 

tylko dla tych podatników, którzy nie mają innych 

dochodów, nie korzystają z możliwości odliczeń, 

nie rozliczają się wspólnie z małżonkiem lub dzieckiem, 

które jest na ich utrzymaniu. Zakład przesyła 

emerytom i rencistom deklaracje (PIT-40), a to już 

do nich należy decyzja, czy sami będą jeszcze składali 

rozliczenie, czy rozliczenie złożone przez zakład 

będzie dla nich ostateczne. 

Należy przy tym wskazać, że przekazanie na rzecz 

organizacji pożytku publicznego za pośrednictwem 

organu podatkowego kwoty 1% należnego podatku 

może być dokonane na ostatecznym rozliczeniu rocznym. 

Wobec czego wprowadzenie proponowanej regulacji 

nałożyłoby dodatkowe obowiązki nie tylko na 

Zakład Ubezpieczeń Społecznych (w postaci m.in. 

konieczności zmiany oprogramowania przygotowującego 

obecnie rozliczenia), ale również na samych 

podatników (emerytów i rencistów). Emeryci i renciści 

byliby zobowiązani do przesłania do ZUS informacji, 

czy wskazują do rozliczenia tego podatku zakład, 

jak również do wskazania organizacji pożytku 

publicznego, na rzecz której chcą przekazać obliczoną 

kwotę. Wskazane wyżej informacje powinny byłyby 

zostać przekazane w określonym ustawowo terminie. 

Istotnym byłoby również wskazanie, na kim spoczywałby 

obowiązek ewentualnej korekty deklaracji, 

w przypadku gdy podatnik wskazałby nieprawidłowe 

informacje odnośnie do organizacji pożytku publicznego 

i w związku z tym, kto będzie odpowiadał za 

prawidłowość tych danych. 

Biorąc pod uwagę powyższe, wprowadzenie proponowanej 

regulacji nie znajduje uzasadnienia. 

Z szacunkiem 



Jarosław Duda

311 



Kultury i Dziedzictwa Narodowego 


na zapytanie posła Zdzisława Czuchy 

w sprawie decyzji pomorskiego wojewódzkiego 

konserwatora zabytków w Gdańsku 

o ustanowieniu rygorów konserwatorskich 

dla zespołu urbanistycznego miasta Kościerzyna 

(6611) 


posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej pana 

Zdzisława Czuchy z dnia 4 marca 2010 r. (data wpływu 

16 marca 2010 r.), przekazanym pismem l.dz. SPS- 

-024-6611, w sprawie terminu zakończenia postępowania 

prowadzonego przez ministra kultury i dziedzictwa 

narodowego stwierdzającego w części nieważność 

decyzji wojewódzkiego konserwatora zabytków 

w Gdańsku o wpisie do rejestru zespołu urbanistycznego 

miasta Kościerzyna, informuję, że ww. 

postępowanie zostało już zakończone. Minister kultury 

i dziedzictwa narodowego decyzją z dnia 30 marca 

2010 r., l. dz. DOZ-OAiK-07/34/10 [BKW]a, stwierdził 

nieważność decyzji wojewódzkiego konserwatora 

zabytków w Gdańsku z dnia 25 września 1978 r., l.dz. 

Kl.VI/0138/79, o wpisie do rejestru zabytków województwa 

gdańskiego (obecnie pomorskiego) pod 

nr 796 (925) zespołu urbanistycznego miasta Kościerzyna 

w części dotyczącej ustanowienia rygorów konserwatorskich 

w wyznaczonych strefach ochrony, 

określonych w legendzie do planu stanowiącego integralną 

część ww. decyzji. 

Postępowanie, wszczęte z urzędu w dniu 19 sierpnia 

2009 r., z uwagi na szczególnie skomplikowany 

charakter, wymagało przeprowadzenia wnikliwego 

postępowania wyjaśniającego. Konieczne było dokonanie 

analizy prawnej i merytorycznej treści decyzji 

wpisującej do rejestru zabytków zespół urbanistyczny 

miasta Kościerzyna pod kątem zgodności z przepisami, 

obowiązującej w dniu wydania tej decyzji, 

ustawy z dnia 15 lutego 1962 r. o ochronie dóbr kultury 

i muzeach (Dz. U. z 1962 r. Nr 10, poz. 48). 

Przyczyną stwierdzenia nieważności przedmiotowej 

decyzji w części dotyczącej ustanowienia rygorów 

konserwatorskich jest fakt, że z treści przepisów 

ustawy z dnia 15 lutego 1962 r. o ochronie dóbr kultury 

i muzeach, dotyczących rejestru zabytków (rozdział 

IV, art. 13–15), w oparciu o które została wydana 

ww. decyzja wynika, że przepisy te nie mogły stanowić 

podstawy do określania jakichkolwiek warunków 

konserwatorskich i działalności budowlanej 

w decyzji wpisującej nieruchome dobro kultury do 

rejestru zabytków. W związku z powyższym należało 

stwierdzić nieważność tej decyzji w części ustanowienia 

rygorów konserwatorskich, stosownie do 

przepisu art. 156 § 1 pkt 2 Kodeksu postępowania 

administracyjnego. 

Wymaga jednocześnie podkreślenia, że po stwierdzeniu 

nieważności ww. decyzji wojewódzkiego konserwatora 

zabytków w Gdańsku we wskazanej części 

nadal wpisany jest do rejestru zabytków, na jej podstawie, 

teren zespołu urbanistycznego miasta Kościerzyny. 

Obszar A ze strefami 1–3 stanowi zabytek 

w rozumieniu art. 3 pkt 1 ustawy z dnia 23 lipca 2003 

r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami, natomiast 

strefa B ze strefami 1 i 2 – otoczenie zabytku 

w rozumieniu art. 3 pkt 15 tej ustawy. 





Tomasz Merta 



na zapytanie posła Tadeusza Tomaszewskiego 

w sprawie brakującego sprzętu medycznego 

w karetkach pogotowia na terenie Wielkopolski 

(6612) 


zapytania pana posła Tadeusza Tomaszewskiego, 

przesłanego przy piśmie, znak: SPS-024-6512/10, 

z dnia 12 marca br., w sprawie brakującego sprzętu 

medycznego w karetkach pogotowia, uprzejmie informuje, 


Na wstępie należy wskazać, że art. 19 ust. 2 ustawy 

z dnia 8 września 2006 r. o Państwowym Ratownictwie 

Medycznym (Dz. U. Nr 191, poz. 1410, z późn. 

zm.) stanowi, iż planowanie, organizowanie, koordynowanie 



wojewody. 

Odnosząc się do pytania o możliwość dokonywania 

teletransmisji danych EKG z ambulansu ratunkowego 

do oddziału szpitala, celem przeprowadzenia 

konsultacji co do wyboru sposobu dalszego postępowania 

z pacjentem, informuję, iż zgodnie z danymi 

uzyskanymi od wojewody wielkopolskiego spośród 

114 działających w województwie zespołów ratownictwa 

medycznego 80 posiada możliwość przesyłu danych 

EKG. Należy wskazać, że jakkolwiek obowiązujące 

Polskie Normy przenoszące europejskie normy 

zharmonizowane nie nakazują wyposażania ambulansów 

w sprzęt do teletransmisji danych, to minister 

zdrowia podejmuje wszelkie działania mające na celu 

wyposażenie zespołów ratownictwa medycznego 

w nowoczesne ambulanse ze sprzętem medycznym. 

Działanie to od roku 1999 odbywało się w ramach 

programu „Zintegrowane ratownictwo medyczne”

312 

oraz „Programu restrukturyzacji w ochronie zdrowia”, 

co pozwoliło na zakup ponad 500 nowych karetek. 

Obecnie w ramach priorytetu XII Programu 

Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”: Bezpieczeństwo 

zdrowotne i poprawa efektywności systemu 

ochrony zdrowia w latach 2008–2013, realizowane 

jest dofinansowanie do zakupu ambulansów ratunkowych 

z wyposażeniem. Pozwoli to na zakup kolejnych 

ponad 340 nowych specjalistycznych środków 

transportu sanitarnego. Planowana jest również kolejna 

II edycja konkursowa w powyższym zakresie. 

W ramach środków pochodzących z Programu Operacyjnego 

„Infrastruktura i środowisko” lub środków, 

o których mowa w art. 50 ustawy o Państwowym 

Ratownictwie Medycznym (tj. minister zdrowia, 

inni właściwi ministrowie, podmiot, który utworzył 

zakład opieki zdrowotnej, wojewodowie oraz 

jednostki samorządu terytorialnego mogą finansować 

lub dofinansowywać nakłady inwestycyjne związane 

z działalnością zespołów ratownictwa medycznego 

w liczbie właściwej dla zapewnienia parametrów 

czasu określonych w art. 24 ustawy o Państwowym 

Ratownictwie Medycznym), lub środków własnych 

– dysponent zespołów ratownictwa medycznego 

doposaża ambulanse w sprzęt do teletransmisji 

danych. 

Jednocześnie należy mieć na uwadze konieczność 

skoordynowania pracy elementów nadawanych z EKG 

z odbiorczymi stacjami w ośrodkach kardiologii interwencyjnej. 

W opinii Ministerstwa Zdrowia zasadne 

jest podjęcie działań mających na celu porozumienie 

się, przy udziale wojewody, dysponentów zespołów 

ratownictwa medycznego z przedstawicielami 

szpitali, w których działają oddziały kardiologiczne 

uczestniczące w systemie teletransmisji danych EKG, 

w celu wypracowania rozwiązań, które pozwolą na 

sprawne diagnozowanie pacjentów kardiologicznych 

na etapie pozaszpitalnym. 

Z poważaniem 




Marek Haber 



na zapytanie posła Ryszarda Galli 


w sprawie zamiarów likwidacji Izby Celnej 

w Opolu (6613) 


Pana Marszałka z dnia 12 marca 2010 r., nr SPS- 

-024-6613/10, przy którym zostało przekazane zapytanie 

posła Ryszarda Galli oraz grupy posłów w sprawie 

zamiarów likwidacji Izby Celnej w Opolu, uprzejmie 

informuję, iż zasadniczym elementem zmian na 

poziomie izb celnych jest ograniczenie administracji 

wewnętrznej na rzecz wzmocnienia obsługi przedsiębiorców 

i kontroli. Planowane zmiany struktury organizacyjnej 

Służby Celnej nie będą skutkowały 

zwolnieniami w jednostkach znoszonych ani przenoszeniem 

funkcjonariuszy do innych izb celnych. Łączyć 

się będą z procesem przenoszenia zadań i przesunięciami 

kadrowymi do komórek, w których konieczne 

jest wsparcie personalne. W przypadku Izby 

Celnej w Opolu przewiduje się wzmocnienie grup mobilnych 

w Opolu i Nysie zajmujących się zwalczaniem 

przestępczości w obszarze akcyzy, ceł i gier hazardowych. 

Ponadto przewidywane jest utworzenie komórki 

orzeczniczej II instancji. 

Ustosunkowując się do kwestii możliwych utrudnień 

w prowadzeniu działalności gospodarczej na 

terenie Opolszczyzny, pragnę jeszcze raz podkreślić, 

iż planowane zmiany struktury organizacyjnej Służby 

Celnej nie będą dotyczyć Urzędu Celnego w Opolu 

i oddziałów celnych w Opolu, Nysie i Kędzierzynie- 

-Koźlu, które zajmują się obsługą zgłoszeń celnych, 

deklaracji podatkowych, poborem należności celnych 

i podatkowych (podatek akcyzowy, podatek VAT 

z tytułu importu towarów, podatek od gier). W związku 

z tym nie może być mowy o czynniku hamującym 

ożywienie gospodarcze regionu opolskiego. 

Niezależnie od powyższego uprzejmie informuję 

Pana Marszałka, że obecnie przepisy Prawa celnego 

stwarzają warunki do dużej samodzielności podmiotów 

gospodarczych w zakresie obsługi celnej. Korzystanie 

z szeroko popularyzowanego przez organy 

Służby Celnej ułatwienia w postaci procedur uproszczonych 

w sposób diametralny zmieniło pojęcie 

sprawnej obsługi celnej, skracając czas dokonywania 

odpraw celnych i ograniczając do minimum kontakty 

przedsiębiorców z placówką celną. Rozwiązanie to 

jest powszechne w państwach unijnych. Stosowanie 

uproszczeń procedur celnych wspomagane jest nowoczesnymi 

technikami informatycznymi poprzez wykorzystanie 

elektronicznego zgłoszenia celnego. Proponowane 

rozwiązania służą równocześnie skutecznemu 

zabezpieczaniu interesów podmiotów gospodarczych 

i budżetu państwa, jak również usprawniają 

działanie Służby Celnej. 

Odnosząc się natomiast do kwestii braku dostosowania 

struktury organizacyjnej Służby Celnej do 

zasadniczego podziału terytorialnego kraju opartego 

na województwach, należy zauważyć, iż struktura 

organizacyjna Służby Celnej jest strukturą elastyczną, 

w jej zakresie wciąż dokonywane są zmiany, bowiem 

musi być ona dostosowana do realnie istniejących 

warunków rynkowych i potrzeb. Dlatego też 

podział terytorialny kraju nie jest i nie może być jedynym 

wyznacznikiem przy tworzeniu struktury 

organizacyjnej Służby Celnej. Należy przy tym podkreślić, 

iż proces przekształceń strukturalnych opar-

313 

ty jest na analizie wszystkich aspektów gospodarczych, 

społecznych i technicznych związanych z działalnością 

danej placówki celnej i zmierza do wprowadzenia 

rozwiązań pozwalających na właściwe wykonywanie 

zadań Służby Celnej. 

Zgodnie z przygotowanym ramowym harmonogramem 

prac związanych z połączeniem izb celnych 

procedura legislacyjna dotycząca stosownych aktów 

prawnych zostanie rozpoczęta 15 kwietnia br. Obecnie 

trwają prace związane z szacowaniem skutków 

przedmiotowych regulacji w kontekście organizacyjnym, 

kadrowym, infrastrukturalnym i informatycznym. 

Wejście w życie przedmiotowych zmian przewidywane 

jest na dzień 1 lipca 2010 r. 

Przekazując powyższe informacje, zapewniam 

Pana Marszałka, że płynna obsługa obrotu towarowego 

z zagranicą, polepszenie jej jakości oraz odpowiedni 

poziom realizacji innych zadań Służby Celnej 

jest troską organów Służby Celnej i w tym kierunku 

zmierzają podejmowane działania. 

Z poważaniem 




Jacek Kapica 


na zapytanie posła Sławomira Zawiślaka 

w sprawie decyzji podjętej przez Zarząd 

Województwa Lubelskiego w stosunku 

do samorządu powiatu ryckiego dotyczącej 

podziału środków unijnych w ramach RPO WL 

na lata 2007–2013 działanie 8.2: 

Infrastruktura szkolna i sportowa (6615) 

Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na zapytania 

przedłożone przez pana posła Sławomira Zawiślaka, 

przekazane pismami z dnia 12 marca br., 

znaki: SPS-024-6615/10, SPS-024-6616/10 oraz SPS- 

-024-6617/10, w sprawie decyzji Zarządu Województwa 

Lubelskiego podjętej w stosunku do wybranych 

samorządów z województwa lubelskiego, dotyczącej 

podziału środków w ramach Regionalnego Programu 

Operacyjnego Województwa Lubelskiego na lata 

2007–2013 (RPO WL) działanie 8.2: Infrastruktura 

szkolna i sportowa, poniżej przedstawiam odpowiedzi 

na zadane pytania. 

Ad 1. i 2. W związku z zaistniałą sytuacją w zakresie 

zmiany wyników konkursu nr 13/RPOWL/ 

8.2.09 przeprowadzonego w ramach działania 8.2: 

Infrastruktura szkolna i sportowa RPO WL na etapie 

wyboru przez Zarząd Województwa Lubelskiego 

(ZWL) projektów do dofinansowania Instytucja Koordynująca 

Regionalne Programy Operacyjne (IK 

RPO) na podstawie art. 35 ust. 2 pkt 5 ustawy o zasadach 

prowadzenia polityki rozwoju oraz art. 10 kontraktu 

wojewódzkiego podjęła decyzję o przeprowadzeniu 

kontroli doraźnej w przedmiotowej sprawie. 

Kontrola zostanie przeprowadzona na dokumentach. 

Stwierdzenie ewentualnej niezgodności z prawem 

przeprowadzonych przez ZWL działań będzie możliwe 

dopiero po zakończeniu analizy dokumentacji 

opracowanej przez Instytucję Zarządzającą (IZ) RPO 

WL, niezbędnej dla organizacji naboru i oceny wniosków. 

Jednocześnie IK RPO zwróciła się do IZ RPO 

WL z prośbą o wstrzymanie, do momentu wyjaśnienia 

zaistniałej sytuacji, podpisywania umów z beneficjentami, 

których projekty zostały wybrane do dofinansowania 

w ww. konkursie. 

Ad 3. Odnosząc się do kwestii możliwości odwołania 

się od decyzji w sprawie przyznania dofinansowania, 

informuję, iż w przypadku RPO WL zgodnie 

z wytycznymi w zakresie organizacji systemu naboru, 

oceny i wyboru projektów konkursowych w ramach 

III–VIII osi priorytetowych Regionalnego Programu 

Operacyjnego Województwa Lubelskiego na 

lata 2007–2013 przyjętymi przez IZ RPO WL w marcu 

2009 r. protest może dotyczyć negatywnej oceny 

projektu na etapie weryfikacji formalnej lub merytorycznej, 

nie przysługuje natomiast wniesienie protestu 

od oceny strategicznej oraz decyzji zarządu. Decyzje 

dotyczące sposobu postępowania w odniesieniu 

do samorządów, o których mowa w zapytaniach, będą 

uzależnione od wyników prowadzonej kontroli. 

Ad 4. Uprzejmie informuję, iż MRR nie posiada 

informacji na temat występowania analogicznych 

sytuacji w pozostałych województwach. Jednocześnie 

pragnę zapewnić, iż w przypadku otrzymania niepokojących 

sygnałów MRR podejmować będzie w zakresie 

swoich kompetencji stosowne działania. 

Z poważaniem 



Minister 

Elżbieta Bieńkowska 




Województwa Lubelskiego w stosunku 

do samorządu gminy Parczew dotyczącej 




Patrz odpowiedź na zapytanie nr 6615.

314 





Województwa Lubelskiego w stosunku do kilku 

samorządów Zamojszczyzny dotyczącej 




Patrz odpowiedź na zapytanie nr 6615. 







posterunków Policji na Zamojszczyźnie (6618) 




Sławomira Zawiślaka w sprawie planowanej likwidacji 

posterunków Policji na Zamojszczyźnie, uprzejmie 


Z informacji przekazanych przez Komendę Główną 

Policji wynika, iż komendant wojewódzki Policji 

w Lublinie powołał zespół złożony ze specjalistów zarówno 

służby prewencyjnej i kryminalnej, jak i ekspertów 

z zakresu łączności, inwestycji, remontów, 

kadr itd. w celu analizy funkcjonowania struktur, 

organizacji służby oraz oceny proponowanych przez 

poszczególnych komendantów rozwiązań w zakresie 

funkcjonowania jednostek Policji. Ich opinie stanowić 

będą podstawę do dalszej dyskusji z komendantami 

miejskimi/powiatowymi Policji i ewentualnie podstawę 

do konkretnych zmian organizacyjnych. 

Analizując dotychczasowe doświadczenia jednostek 

Policji na Zamojszczyźnie ze współpracy z samorządami, 

należy wyrazić przekonanie, iż pomoc 

udzielana Policji zarówno w formie wsparcia finansowego, 

jak i w postaci różnorodnych inicjatyw wspierających 

działania prewencyjne wynika w dużej mierze 

z dbałości o mieszkańców, jak i ze zrozumienia 

roli samorządów w systemie zapobiegania przestępczości. 

W związku z powyższym, wobec licznych wątpliwości 

przedstawicieli władz i samorządów lokalnych 

dotyczących ewentualnych działań organizacyjnych, 

komendant wojewódzki Policji w Lublinie polecił 

wstrzymać wszystkie działania organizacyjne związane 

z likwidacją posterunków Policji na terenie województwa 

lubelskiego. Ponadto komendant wojewódzki 

Policji w Lublinie polecił komendantom miejskim/powiatowym, 

którym podlegają ww. posterunki, 

ponowne wnikliwe przeanalizowanie sytuacji oraz 

wypracowanie wspólnego stanowiska z władzami lokalnymi. 

Powyższe ustalenia powinny przyczynić się przede 

wszystkim do prawidłowego zagospodarowania posiadanych 

etatów policyjnych, niezbędnych do realizacji 

podstawowych zadań ww. jednostek, które jako 

komórki terenowe w szczególności mają wpływ na 

zapewnienie bezpieczeństwa publicznego na terenie 

Zamojszczyzny. 

Po ustaleniu koncepcji funkcjonowania posterunków 

Policji na terenie województwa lubelskiego komendanci 

miejscy/powiatowi Policji (jako organy 

właściwe w sprawach tworzenia lub likwidacji komisariatów 

i posterunków Policji na terenie powiatów) 

zaproponują spotkanie z władzami lokalnymi i przedstawią 

zamierzenia oraz przyczyny podjętych działań. 

Spotkanie to powinno doprowadzić do wyjaśnienia 

zaistniałych w tej sprawie wątpliwości i podjęcia 

wspólnych działań, które przyczynią się do utrzymania, 

a nawet podniesienia poziomu skuteczności działania 

Policji na przedmiotowym terenie. 

Jednocześnie uprzejmie informuję, że powyższe 

działania są zgodne z art. 6 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 

6 kwietnia 1990 r. o Policji (t.j. Dz. U. z 2007 r. Nr 43, 

poz. 277, z późn. zm.), zgodnie z którym organem 

administracji rządowej właściwym w sprawach 

ochrony bezpieczeństwa ludzi oraz utrzymania bezpieczeństwa 

i porządku publicznego na obszarze powiatu 

jest komendant powiatowy (miejski) Policji. 

Jest on jedynym organem uprawnionym, na podstawie 

§ 10 pkt 1 (wydanego zgodnie z delegacją ustawową 

zawartą w art. 7 ust. 1 pkt 1 przedmiotowej 

ustawy) zarządzenia komendanta głównego Policji 

nr 1041 z dnia 28 września 2007 r. w sprawie szczegółowych 

zasad organizacji i zakresu działania komend, 

komisariatów i innych jednostek organizacyjnych 

Policji (Dz. Urz. KGP z 2007 r. Nr 18, poz. 135, 

z późn. zm.) do tworzenia, likwidacji lub przekształcania 

komórek w komendzie powiatowej Policji. 

Podkreślić jednocześnie należy, iż w kompetencji 

komendantów powiatowych/miejskich Policji pozostaje 

właściwe zorganizowanie na terenie powiatów 

jednostek Policji z odpowiednimi komórkami organizacyjnymi, 

w których liczba policjantów dostosowana 

jest do liczby mieszkańców, wielkości terenu, stopnia 

zagrożenia przestępczością oraz realizacji ustawowych 

zadań. 

Z poważaniem 



Adam Rapacki

315 





w sprawie zaprzestania refundacji zabiegów 

fango przez Narodowy Fundusz Zdrowia (6619) 


złożonym przez panią poseł Danielę Chrapkiewicz, 

w sprawie zaprzestania refundacji zabiegów 

fango przez Narodowy Fundusz Zdrowia, znak: SPS- 

-024-6619/10, uprzejmie proszę o przyjęcie poniższych 

informacji. 



określa ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach 



zm.) wraz z aktami wykonawczymi, w tym rozporządzenie 


w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu rehabilitacji 

leczniczej (Dz. U. z 2009 r. Nr 140, poz. 1145). 

Odnosząc się do zgłoszonego problemu zaprzestania 

refundacji zabiegów fango przez Narodowy Fundusz 

Zdrowia, co było dostępne w oparciu o zarządzenie 

prezesa NFZ, potwierdzam, iż zgodnie z zarządzeniem 

nr 85/2008/DSOZ prezesa Narodowego 

Funduszu Zdrowia z dnia 15 października 2008 r. 

w sprawie określenia warunków zawierania i realizacji 

umów w rodzaju rehabilitacja lecznicza zabieg 

fango cały czas był stosowany w zabiegach fizykoterapeutycznych. 

Ponadto wyjaśniam, że brak uwzględnienia 

ww. zabiegu w obowiązującym przepisie prawnym 

był wyłącznie wynikiem błędu technicznego. 

W związku z powyższym uprzejmie informuję, iż 

obecnie trwają prace nad nowelizacją tego aktu prawnego 

w zakresie uelastycznienia czasu trwania rehabilitacji 

leczniczej, jak również przywrócenia refundacji 

zabiegów fango. 

Z poważaniem 




Adam Fronczak 


na zapytanie posła Wojciecha Szaramy 

w sprawie gry terenowej „Uliczkami Lwowa” 

(6620) 


zapytanie pana posła Wojciecha Szaramy (SPS-024- 

-6620/10), pragnę podkreślić, iż cieszy mnie fakt reaktywowania 

polonijnego Lwowskiego Klubu Sportowego 

„Pogoń”, który ponownie już działa od kilku 

miesięcy, a nawet rozszerza swoje działania, organizując 

grę terenową „Uliczkami Lwowa”. W pełni podzielam 

opinię pana posła, iż jest to bardzo wartościowa 

impreza, która przyczyni się zapewne do lepszego 

poznania przez mieszkańców Lwowa historii 

tego miasta, szczególnie przez najmłodsze pokolenie 

Lwowian. 

Jeśli jednak chodzi o dofinansowanie tego projektu, 

to proponuję, aby jego organizatorzy wystąpili do 

Stowarzyszenia „Wspólnota Polska”, które w ramach 

programów pomocowych dofinansowuje działalność 

polskich i polonijnych organizacji i instytucji oraz indywidualnych 

osób polskiego pochodzenia. 

Minister kultury i dziedzictwa narodowego RP 

w ramach swoich programów operacyjnych może 

dofinansować przedsięwzięcia kulturalne organizowane 

wyłącznie przez podmioty, których działalność 

zarejestrowana jest na terenie Rzeczypospolitej 


W nadziei, iż pierwsza edycja gry terenowej 

„Uliczkami Lwowa” wpisze się na stałe w plan przedsięwzięć 

realizowanych w tym pięknym mieście. 




Minister 





na zapytanie poseł Moniki Wielichowskiej 

w sprawie trwającej przebudowy i adaptacji 

obiektu strażnicy 

Jednostki Ratowniczo-Gaśniczej PSP 

w Bystrzycy Kłodzkiej (6622) 



10) przekazującego zapytanie posła na Sejm RP pani 

Moniki Wielichowskiej w sprawie trwającej przebudowy 

i adaptacji obiektu strażnicy Jednostki Ratowniczo-Gaśniczej 

PSP w Bystrzycy Kłodzkiej uprzejmie 

informuję, iż minister spraw wewnętrznych 

i administracji podtrzymuje stanowisko przedstawione 

w pismach z dnia 14 maja 2009 r. (sygn.BMP- 

-0714-3536/09/ER) oraz z dnia 12 listopada 2009 r. 

(sygn. BMP-0714-9090/09/ER). 

Jednocześnie uprzejmie informuję, że finansowanie 

przedmiotowej inwestycji będzie kontynuowane

316 

proporcjonalnie do stanu zaawansowania robót budowlanych. 

Z poważaniem 




Zbigniew Sosnowski 




na zapytanie posła Macieja Orzechowskiego 

w sprawie modernizacji linii kolejowej nr 281 

na odcinku Krotoszyn – Oleśnica (6623) 


pana posła Macieja Orzechowskiego, skierowane 

do ministra infrastruktury pana Cezarego 

Grabarczyka w piśmie SPS-024-6623/10 z dnia 17 

marca 2010 r. w sprawie modernizacji linii kolejowej 

nr 281 na odcinku Krotoszyn – Oleśnica, przedstawiam 

poniższą informację. 

Linia nr 281 jest linią o długości 64,314 km, dwutorową 

od km 4,026 do km 18,084 oraz jednotorową 

od km 0,355 do km 4,026 i od km 18,084 do km 63,959. 

Jest linią zelektryfikowaną, pierwszorzędną, ujętą 

w wykazie linii kolejowych o znaczeniu państwowym 

na odcinku Oleśnica – Grabowno Wielkie, nieobjętą 

umowami międzynarodowymi AGC i AGTC. 

Maksymalna prędkość rozkładowa wynosi: 

— na odcinku Oleśnica – Grabowno Wielkie dla 

torów nr 1 i 2 – 120 km/h, 

— na odcinku Grabowno Wielkie – Krotoszyn dla 

toru nr 1 – 40–80 km/h. 

Na omawianym odcinku linii nr 281 ze względu 

na stan techniczny infrastruktury kolejowej wprowadzono 

14 ograniczeń prędkości. Koszt likwidacji 

ograniczeń jest szacowany na ok. 7 mln zł. 

Linia nie jest prognozowana do zamknięcia. Obecnie 

kursuje na niej ok. 20 pociągów dziennie. Natomiast 

obniżenie parametrów eksploatacyjnych (maksymalna 

prędkość rozkładowa, dopuszczalny nacisk 

osi na tor) do wartości zerowych może spowodować 

wyłączenie linii z użytkowania. 

Obecnie opracowywany jest projekt DORIS (Domestic 

Railway Infrastructure System) – rewitalizacja 

linii kolejowych na trasie Wrocław Gądów – Gdynia 

Port Centralny dla transportu, przesyłek nadzwyczajnych. 

Związane jest to z przewidywanym 

wzrostem przewozów generatorów, produkowanych 

przez firmę Alstom Power sp. z o.o., na trasie Wrocław 

Gądów – Gdynia Port Centralny. Aktualnie 

opracowywane jest studium wykonalności, po zakończeniu 

którego można będzie określić zakres robót 

i potrzeby finansowe oraz podjąć decyzje określające 

dalsze działania. Studium to uwzględnia wykorzystanie 

linii nr 281. 

Przychody pozyskiwane ze sprzedaży tras przewoźnikom 

na omawianej linii nie pokrywają kosztów 

robót utrzymaniowo-naprawczych wymaganych dla 

utrzymania parametrów konstrukcyjnych. Ograniczona 

ilość środków finansowych, jakie można przeznaczyć 

na utrzymanie linii, powoduje, że stan techniczny 

elementów infrastruktury kolejowej pogarsza się. 

Resort infrastruktury liczy na to, iż w niedalekiej 

przyszłości postulaty głoszone przez różne środowiska 

społeczne o potrzebie zwiększenia środków publicznych 

na modernizację linii kolejowych zostaną 

uwzględnione przez parlament jako jedynej skutecznej 

drogi do sprawnego funkcjonowania transportu 

kolejowego w interesie gospodarki i społeczeństwa. 

Z poważaniem 









w sprawie poprawy bezpieczeństwa 

w gminie miejskiej Nowa Ruda 

poprzez realizację inwestycji polegającej 

na budowie przejścia dla pieszych w km 0,388 

linii kolejowej nr 327 relacji Nowa Ruda – 

Słupiec – Ścinawka Średnia (6624) 

Szanowny Panie Marszałku! W związku interpelacją 

pani poseł Moniki Wielichowskiej, skierowaną 

do ministra infrastruktury pana Cezarego Grabarczyka 

przy piśmie z dnia 17 marca 2010 r., nr SPS- 

-024-6624/10, w sprawie poprawy bezpieczeństwa 

w gminie miejskiej Nowa Ruda poprzez realizację inwestycji 

polegającej na budowie przejścia dla pieszych 

w km 0,388 linii kolejowej nr 327 relacji Nowa Ruda 

– Słupiec – Ścinawka Średnia, uprzejmie informuje, 

że inwestycja ta była wielokrotnie przedmiotem analizy 

zarówno ze strony PKP PLK SA, jak i władz 

samorządowych. W 2007 r. rozpatrywane były alternatywne 

rozwiązania: budowa kładki dla pieszych 

nad torami bądź budowa przejścia strzeżonego z rogatkami. 

W 2008 r. PKP PLK SA, biorąc pod uwagę warunki 

terenowe, uznała, iż uruchomienie wnioskowanego 

przez Urząd Miasta w Nowej Rudzie przejścia dla

317 

pieszych w poziomie szyn, wówczas przez cztery tory 

linii kolejowej nr 327 Nowa Ruda – Słupiec – Ścinawka 

Średnia, stwarzać będzie niebezpieczeństwo dla 

jego użytkowników, a ponadto będzie wymagało ciągłego 

ponoszenia kosztów związanych z jego obsługą. 

Optymalnym rozwiązaniem w tej sytuacji byłaby budowa 

w tej samej lokalizacji bezkolizyjnego skrzyżowania 

dwupoziomowego. Z uwagi jednak na małe 

natężenie ruchu pociągów na tej linii padła propozycja 

powrotu do koncepcji budowy przejścia dla pieszych, 

pod warunkiem wszelako wyraźnej deklaracji 

Urzędu Miasta w Nowej Rudzie ponoszenia wszystkich 

kosztów eksploatacji tego przejścia (w tym kosztów 

jego obsługi), co zostało potwierdzone podpisanym 

porozumieniem określającym zasady finansowania 

budowy, tryb refundacji poniesionych przez 

PKP PLK SA kosztów związanych z funkcjonowaniem 

przejścia, a także zawierającym zapis, iż z chwilą 

wycofania się urzędu miasta z pokrywania ww. 

kosztów przejście zostanie zlikwidowane. 

W 2009 r. PKP PLK SA ponownie zaopiniowała 

negatywnie budowę przejścia dla pieszych w obrębie 

stacji, obejmującego wówczas trzy tory, na których 

oprócz jazd pociągowych odbywają się jazdy manewrowe, 

uzasadniając podjętą decyzję względami bezpieczeństwa. 

Wpływ na taką opinię miało również stanowisko 

przewoźników, m.in. Przedsiębiorstwa Transportu 

Kolejowego Holding SA i PKP Cargo SA, którzy 

stwierdzili, iż ze względu na profil linii (spadek o 20,6 

promila w kierunku stacji Ścinawka Średnia) wymagane 

jest zachowanie szczególnej ostrożności przy 

zestawieniu pociągu. Specjalnych środków ostrożności 

i zabezpieczeń wymagałyby również wagony pozostawione 

na stacji. 

Zgodnie z procesem technologicznym formowanie 

pociągu składającego z kilkunastu wagonów spowoduje, 

w przypadku budowy przejścia, konieczność 

rozdzielenia grupy wagonów na dwie części, przed 

i za wytyczonym przejściem. Tak pozostawione wagony, 

nawet prawidłowo zabezpieczone, stanowią ogromne 

zagrożenie dla pieszych korzystających z przejścia, 

szczególnie w nocy i o zmierzchu. 

Zarówno przewoźnicy, jak i zarządca infrastruktury 

kolejowej dostrzegają także dodatkowe zagrożenia, 

jakie mogą stanowić wybryki chuligańskie i działania 

osób trzecich, np. usunięcie zabezpieczeń i spowodowanie 

niekontrolowanej jazdy wagonów w kierunku 

przejścia dla pieszych lub w kierunku Ścinawki 

Średniej. 

Po kolejnym przeanalizowaniu wniosku dotyczącego 

budowy strzeżonego przejścia w poziomie szyn, 

w km 0,388 linii kolejowej nr 327 relacji Nowa Ruda – 

Słupiec – Ścinawka Średnia oraz dla kontynuacji dotychczasowej 

dobrej współpracy z lokalnymi władzami 

samorządowymi, PKP PLK SA postanowiło jednak wyrazić 

zgodę na budowę przejścia, lecz pod warunkiem, 

iż musi ono spełniać kryteria zawarte w: 

— rozporządzeniu ministra transportu i gospodarki 

morskiej z dnia 26 lutego 1996 r. w sprawie 

warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać 

skrzyżowania linii kolejowych z drogami publicznymi 

i ich usytuowanie (Dz. U. z 1996 r. Nr 33, poz.144, 

z późn. zm.), 

— rozporządzeniu ministra transportu i gospodarki 

morskiej z dnia 10 września 1998 r. w sprawie 

warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać 

budowle kolejowe i ich usytuowanie (Dz. U. z 1998 r. 

Nr 151, poz. 987). 

Ponadto przejście dla pieszych powinno spełniać 

wszelkie warunki bezpieczeństwa dla ruchu pieszego 

i ruchu kolejowego oraz nie może ograniczać (lub zakłócać) 

pracy eksploatacyjnej na stacji. Projekt techniczny 

przejścia dla pieszych powinien posiadać 

wszystkie uzgodnienia (zarówno ze strony jednostek 

kolejowych, jak i lokalnych służb odpowiedzialnych 

za bezpieczeństwo). 

Wszelkie koszty związane z budową, utrzymaniem 

i eksploatacją przejścia będzie ponosił Urząd 

Miasta w Nowej Rudzie na podstawie zawartego porozumienia. 

W przypadku wycofania się urzędu miasta 

z pokrywania tych kosztów przejście powinno 

zostać zlikwidowane. 

Pomimo warunkowego wyrażenia zgody na budowę 

przejścia w poziomie szyn w dalszym ciągu za 

najbardziej efektywne i jedyne, zapewniające najwyższy 

poziom bezpieczeństwa, należy uznać rozwiązanie 

uwzględniające budowę bezkolizyjnego przejścia 

ponad poziomem torów. 

Z poważaniem 









w sprawie rozporządzenia ministra zdrowia 

z dnia 19 marca 2007 r. dotyczącego kursu 

w zakresie kwalifikowanej pierwszej pomocy 

(6625) 


zapytania pana posła Mieczysława Marcina Łuczaka, 

przekazane przy piśmie pana Krzysztofa Putry, wicemarszałka 

Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej, z dnia 

17 marca br., znak: SPS-024-6625/10, dotyczące kursu 

w zakresie kwalifikowanej pierwszej pomocy, dziękuję 

za okazane zainteresowanie problematyką związaną 

z realizacją przedmiotowych kursów. Jednocześnie 

proszę o przyjęcie poniższych wyjaśnień w od-

318 

niesieniu do kwestii poruszanych w piśmie pana 

posła. 

Ustawa z dnia 8 września 2006 r. o Państwowym 

Ratownictwie Medycznym (Dz. U. Nr 191, poz. 1410, 

z późn. zm.) w art. 13 stanowi, iż ratownikiem może 

być osoba: 

1) posiadająca pełną zdolność do czynności prawnych; 

2) zatrudniona lub pełniąca służbę w jednostkach 

współpracujących z systemem, o których mowa w art. 

15, lub będąca członkiem tych jednostek; 

3) posiadająca ważne zaświadczenie o ukończeniu 

kursu w zakresie kwalifikowanej pierwszej pomocy, 

zwanego dalej „kursem”, i uzyskaniu tytułu ratownika; 

4) której stan zdrowia pozwala na udzielanie kwalifikowanej 

pierwszej pomocy. 

Jednocześnie przepisy art. 13 ust. 8 ww. ustawy 

zobowiązały ministra właściwego do spraw zdrowia 

do określenia w drodze rozporządzenia m.in. ramowego 

programu kursu uwzględniającego w szczególności 

zakres wiedzy i umiejętności niezbędnych do 

udzielania pierwszej pomocy, jak również sposób 

przeprowadzania egzaminu kończącego kurs oraz 

kwalifikacje kadry dydaktycznej prowadzącej kursy 

w zakresie kwalifikowanej pierwszej pomocy. W związku 

z powyższym przepisy rozporządzenia ministra 

zdrowia z dnia 19 marca 2007 r. w sprawie kursu 

w zakresie kwalifikowanej pierwszej pomocy (Dz. U. 

Nr 60, poz. 408) regulują przedmiotowe kwestie. 

Jednocześnie w świetle art. 15 ustawy o Państwowym 

Ratownictwie Medycznym jednostkami współpracującymi 

z systemem są służby ustawowo powołane 

do niesienia pomocy osobom w stanie nagłego zagrożenia 

zdrowotnego, w szczególności: jednostki organizacyjne 

Państwowej Straży Pożarnej, jednostki 

ochrony przeciwpożarowej włączone do Krajowego 

Systemu Ratowniczo-Gaśniczego, Górskie Ochotnicze 

Pogotowie Ratunkowe, Tatrzańskie Ochotnicze Pogotowie 

Ratunkowe, Wodne Ochotnicze Pogotowie Ratunkowe 

oraz inne jednostki podległe lub nadzorowane 

przez ministra właściwego do spraw wewnętrznych 

i ministra obrony narodowej. Jednostkami współpracującymi 

z systemem mogą być także społeczne organizacje 

ratownicze, które w ramach swoich zadań 

ustawowych lub statutowych są obowiązane do niesienia 

pomocy osobom w stanie nagłego zagrożenia zdrowotnego, 

jeżeli zostaną wpisane do rejestru jednostek 

współpracujących z systemem. 

Należy jednocześnie zaznaczyć, iż w świetle art. 16 

ustawy o Państwowym Ratownictwie Medycznym 

minister właściwy do spraw wewnętrznych oraz minister 

obrony narodowej zapewniają przeszkolenie 

pracowników podległych lub nadzorowanych przez 

nich służb, policjantów, funkcjonariuszy, strażaków 

oraz żołnierzy w zakresie kwalifikowanej pierwszej 

pomocy i uzyskanie przez nich tytułu ratownika oraz 

aktualizację wiedzy w tym zakresie. Jednocześnie 

art. 16 ust. 2 zawiera upoważnienie dla ww. ministrów 

działających w porozumieniu z ministrem właściwym 

do spraw zdrowia do wydania rozporządzenia 

określającego sposób i organizację przeprowadzania 

szkoleń w zakresie kwalifikowanej pierwszej pomocy 

osób, o których mowa w przepisie. W związku z powyższym 

sposób i organizację szkoleń w zakresie 

kwalifikowanej pierwszej pomocy pracowników służb 

podległych lub nadzorowanych przez ministra właściwego 

do spraw wewnętrznych oraz ministra obrony 

narodowej, funkcjonariuszy, policjantów, strażaków, 

żołnierzy reguluje rozporządzenie ministra 

spraw wewnętrznych i administracji oraz ministra 

obrony narodowej z dnia 12 grudnia 2008 r. w sprawie 


(Dz. U. Nr 229, poz. 1237). 

Pragnę ponadto zwrócić uwagę na fakt, iż zarówno 

rozporządzenie ministra zdrowia w sprawie kursu 

w zakresie kwalifikowanej pierwszej pomocy, jak 

i rozporządzenie ministra spraw wewnętrznych i administracji 

oraz ministra obrony narodowej w sprawie 


stanowi, iż osoby, które uzyskały uprawnienia 

ratownika przed dniem wejścia w życie ustawy, lub 

osoby, które przed dniem wejścia w życie rozporządzenia 

uzyskały zaświadczenia potwierdzające ukończenie 

kursu/szkolenia z zakresu wiedzy i umiejętności 

objętych programem kursu/szkolenia lub rozpoczęły 

kurs/szkolenie zgodnie z przepisami obowiązującymi 

w Krajowym Systemie Ratowniczo-Gaśniczym, 

mogą przystąpić do egzaminu przeprowadzanego 

na zakończenie kursu nie później niż w okresie 

3 lat od dnia wejścia w życie rozporządzenia. Z uwagi 

na fakt, iż rozporządzenie ministra zdrowia w sprawie 

kursu w zakresie kwalifikowanej pierwszej pomocy 

weszło w życie 14 dni od dnia ogłoszenia, tj. od 

dnia 6 kwietnia 2007 r. możliwość przystąpienia wyłącznie 

do samego egzaminu, bez konieczności odbywania 

kursu, upływa z dniem 21 kwietnia br. Pragnę 

jednocześnie zaznaczyć, iż kwestia ta została dookreślona 

w toku prac nad przedmiotowym aktem prawnym, 

w ramach uzgodnień zewnętrznych. Z dniem 

21 kwietnia br. nie tracą jednak mocy zaświadczenia 

potwierdzające ukończenie kursu kwalifikowanej 

pierwszej pomocy, wydane po dniu wejścia w życie 

ww. rozporządzenia (w 2009 r.) zgodnie z przepisami 

tego rozporządzenia. 

Odnosząc się do kwestii związanej z zasadnością 

powtarzania kursu w zakresie kwalifikowanej pierwszej 

pomocy raz na trzy lata, informuję, iż kwestia ta 

była przedmiotem dyskusji środowiskowych w ramach 

prac nad projektem rozporządzenia w sprawie 

kursu w zakresie kwalifikowanej pierwszej pomocy. 

Z uwagi na fakt, iż zarówno wiedza, jak i zdobyte 

umiejętności wymagają stałej aktualizacji, ostatecznie 

uzgodniono, iż zaświadczenie o ukończeniu kursu 

w zakresie kwalifikowanej pierwszej pomocy ważne 

jest przez okres trzech lat. Jednocześnie informuję, 

iż ratownicy nie stanowią jedynej grupy, która zobowiązana 

jest powtarzać kursy/szkolenia w celu aktualizacji 

posiadanej wiedzy i umiejętności. Pragnę 

bowiem zauważyć, iż zgodnie z przepisami ustawy

319 

o Państwowym Ratownictwie Medycznym ratownicy 

medyczni zobowiązani są do odbywania kursu doskonalącego 

realizowanego w ramach obowiązku doskonalenia 

zawodowego raz na pięć lat, natomiast dyspozytorzy 

medyczni raz na trzy lata. W odniesieniu 

do lekarzy informuję, iż przepisy rozporządzenia ministra 

zdrowia z dnia 6 października 2004 r. w sprawie 

sposobu dopełnienia obowiązku doskonalenia 

zawodowego lekarzy i lekarzy dentystów (Dz. U. 

Nr 231, poz. 2326, z późn. zm.) zobowiązują lekarzy 

do realizacji doskonalenia zawodowego w różnych 

formach kształcenia podyplomowego. Dopełnienie 

przez lekarza obowiązku doskonalenia zawodowego 

rozlicza się w następujących po sobie okresach rozliczeniowych 

obejmujących 48 miesięcy. Natomiast 

aktem prawnym zobowiązującymi pielęgniarki do 

stałego aktualizowania swojej wiedzy i umiejętności 

zawodowych jest ustawa z dnia 5 lipca 1996 r. o zawodach 

pielęgniarki i położnej (t.j. Dz. U. z 2009 r. 

Nr 151, poz. 1217). Należy także zaznaczyć, iż rozporządzenie 


w sprawie przygotowania nauczycieli do prowadzenia 

zajęć edukacyjnych w zakresie udzielania pierwszej 

pomocy (Dz. U. Nr 139, poz. 1132) zobowiązuje także 

nauczycieli do aktualizacji raz na 5 lat posiadanej 

wiedzy i umiejętności, w celu prowadzenia zajęć edukacyjnych 

w zakresie nauczania pierwszej pomocy 

w szkole. 

Nie mogę zgodzić się z opinią pana posła, iż wydane 

rozporządzenie w sprawie kursu w zakresie 

kwalifikowanej pierwszej pomocy oraz rozporządzenie 

w sprawie szkoleń w zakresie kwalifikowanej 

pierwszej pomocy dyskwalifikuje w całości umiejętności 

nabyte w ramach szkoleń realizowanych przed 

dniem wejścia w życie ww. przepisów. Wydane bowiem 

przepisy, a w szczególności przepisy § 10 rozporządzenia 

ministra zdrowia w sprawie kursu w zakresie 

kwalifikowanej pierwszej pomocy oraz przepisy 

§ 11 rozporządzenia ministra spraw wewnętrznych 

i administracji oraz ministra obrony narodowej 

w sprawie szkoleń w zakresie kwalifikowanej pierwszej 

pomocy umożliwiły uznanie tych szkoleń jako 

równoważnych kursów kwalifikowanej pierwszej pomocy 

organizowanych zgodnie z ramowym programem 

określonymi w rozporządzeniu w sprawie kursu 

w zakresie kwalifikowanej pierwszej pomocy. Ponadto 

przedmiotowe rozwiązanie umożliwiło sprawne 

wdrożenie przepisów ustawy o Państwowym Ratownictwie 

Medycznym, jak również miało na celu zapewnienie 

bardzo istotnej dla jakości udzielanej kwalifikowanej 

pierwszej pomocy harmonizacji wiedzy 

i umiejętności ratowników. Należy jednocześnie podkreślić, 

iż założeniem nowych rozwiązań było pogłębianie 

wiedzy i umiejętności w zakresie udzielania 

kwalifikowanej pierwszej pomocy co najmniej co trzy 

lata. Dlatego odpowiadając na pytanie nr 4 pana posła, 

pragnę podkreślić, iż z uwagi na doskonalenie 

wiedzy i umiejętności w tym zakresie strażaków 

ochotników, którzy nie wykonują tych czynności zawodowo, 

a w ramach działalności jednostek współpracujących 

z systemem jest to rozwiązanie bardzo 

korzystne dla zapewnienia właściwej jakości udzielanej 

kwalifikowanej pierwszej pomocy. W związku 

z powyższym zarówno ratownicy, którzy uzyskali 

wiedzę i umiejętności przed dniem wejścia w życie 


oraz przed dniem wejścia w życie przedmiotowych 

rozporządzeń, jak i ci, którzy uzyskują uprawnienia 

ratownika po dniu wejścia w życie ww. przepisów, 

zobowiązani są powtarzać kurs kwalifikowanej 

pierwszej pomocy raz na trzy lata. 

Odpowiadając na pytania dotyczące określenia, 

„co się stanie, gdy strażak ochotnik będzie udzielał 

pomocy po 21 kwietnia 2010 r., nie mając uprawnień, 

o których mowa w ww. rozporządzeniu oraz jak powinien 

zachować się ratownik, który jeszcze nie 

ukończył opisanego w rozporządzeniu kursu, a który 

podczas akcji ratowniczej napotyka na poszkodowanego 

w stanie zagrożenia życia lub zdrowia”, informuję, 

iż zgodnie z przepisami ustawy o Państwowym 

Ratownictwie Medycznym wymóg posiadania ważnego 

zaświadczenia o ukończeniu kursu w zakresie 

kwalifikowanej pierwsze pomocy stanowi wymóg niezbędny 

do posługiwania się tytułem ratownika, a tym 

samym do udzielania kwalifikowanej pierwszej pomocy, 

która w świetle przepisów ww. ustawy stanowi 

czynności podejmowane wobec osoby w stanie nagłego 

zagrożenia zdrowotnego przez ratownika. Wobec 

powyższego osoba, która nie posiada ważnego zaświadczenia 

o ukończeniu ww. kursu, nie posiada 

uprawnień do posługiwania się tytułem ratownika 

i podejmowania czynności w ramach kwalifikowanej 

pierwszej pomocy. Jednakże należy podkreślić, iż 

ww. osoba ma obowiązek udzielić pierwszej pomocy 

w celu ratowania osoby w stanie nagłego zagrożenia 

zdrowotnego. 

W odniesieniu do kwestii dotyczącej ponoszenia 

kosztów związanych z realizacją kursów w zakresie 

kwalifikowanej pierwszej pomocy informuję, iż ustawa 

o Państwowym Ratownictwie Medycznym nie 

reguluje zasad finansowania kursów w zakresie kwalifikowanej 

pierwszej pomocy. W związku z powyższym 

przepisy rozporządzenia w sprawie kursu w zakresie 

kwalifikowanej pierwszej pomocy nie mogą 

określać przedmiotowej kwestii. Wobec powyższego 

zgłoszony przez pana posła problem będzie rozpatrzony 

podczas prac nad nowelizacją ustawy o Państwowym 

Ratownictwie Medycznym. 

Z poważaniem 



Adam Fronczak

320 




na zapytanie posła Edwarda Siarki 

w sprawie wypłaty szpitalom za nadwykonania 

(6626) 


pana Edwarda Siarki, posła na Sejm RP, 

z dnia 8 marca 2010 r. w sprawie wypłaty szpitalom nadwykonań, 

przekazane przy piśmie Marszałka Sejmu 

z dnia 17 marca 2010 r., znak: SPS-024-6626/10, uprzejmie 

proszę o przyjęcie następujących informacji. 

Zadania z zakresu określania jakości i dostępności 

oraz analizy kosztów świadczeń opieki zdrowotnej 

w zakresie niezbędnym dla prawidłowego zawierania 

umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej, 

przeprowadzanie konkursów ofert, rokowań i zawieranie 


a także monitorowanie ich realizacji i rozliczanie, 

zgodnie z przepisem art. 97 ust 3 ustawy z dnia 27 sierpnia 


ze środków publicznych (Dz. U. z 2008 r. 

Nr 164, poz. 1027, z późn. zm.) należą do kompetencji 

Narodowego Funduszu Zdrowia. Ww. zadania w imieniu 

funduszu realizują dyrektorzy oddziałów wojewódzkich 

funduszu (art. 107 ust. 5 ww. ustawy o świadczeniach 

opieki zdrowotnej), gdyż właśnie oni posiadają 

najpełniejszą wiedzę dotyczącą zapotrzebowania 

na liczbę i rodzaj świadczeń zdrowotnych w danym 

regionie, przy jednoczesnej odpowiedzialności za efektywne 

i bezpieczne gospodarowanie środkami finansowymi 

kierowanych przez siebie oddziałów. 

W związku z powyższym, w ramach nadzoru 

sprawowanego nad Narodowym Funduszem Zdrowia, 

minister zdrowia zwrócił się do Małopolskiego 

OW NFZ o przedstawienie stanowiska w przedmiotowej 

sprawie. 

Dyrektor oddziału poinformował, iż w trakcie całego 

2009 r. świadczeniodawcy wielokrotnie byli informowani 

o braku możliwości sfinansowania tzw. 

nadwykonań z powodu niekorzystnych prognoz dotyczących 

planu finansowego. W tym kontekście, 

zdaniem dyrektora oddziału, w związku z ograniczeniami 

finansowymi, w przyjętym planie finansowym 

brak było możliwości zapłaty świadczeniodawcom za 

świadczenia udzielone ponad limit określony w umowach 

w roku 2009. Uwzględniając powyższe ograniczenia 

związane z przyjętym na koniec roku planem 

finansowym, Małopolski OW NFZ przygotował propozycje 

rozliczenia umów za rok 2009 polegające 

głównie na przebudowie kontraktów, jak i zawierające 

ewentualną zapłatę za świadczenia: onkologiczne 

(chemioterapia, radioterapia), anestezjologiczne i intensywną 

terapię, świadczenia nielimitowane z mocy 

zawartych kontraktów (np. leczenie ostrych zespołów 

wieńcowych, porody, przeszczepy). 

W odniesieniu do istniejącego obecnie problemu 

tzw. nadwykonań należy poinformować, że zgodnie 

z przepisami art. 132 ust. 1 oraz art. 136 ustawy 

z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki 


podstawą udzielania świadczeń opieki zdrowotnej 

jest umowa, która określa m.in. rodzaj i zakres udzielanych 

świadczeń opieki zdrowotnej, zasady rozliczeń 

pomiędzy Narodowym Funduszem Zdrowia a świadczeniodawcami 

oraz kwotę zobowiązania Narodowego 

Funduszu Zdrowia wobec świadczeniodawcy. 

W związku z tym co do zasady świadczenia są finansowane 

przez Narodowy Fundusz Zdrowia do wysokości 

limitów określonych umową. Natomiast możliwość 

sfinansowania dodatkowych świadczeń zrealizowanych 

ponad limit określony umową może być 

rozważane w konkretnej sytuacji, wynikającej m.in. 

z dysponowania przez Narodowy Fundusz Zdrowia 

dodatkowymi środkami finansowymi. 

Powyższe wynika również z konstrukcji przepisów 

art. 118 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. 


środków publicznych, dotyczących gospodarki finansowej 

Narodowego Funduszu Zdrowia, zgodnie z którymi 

plan finansowy Narodowego Funduszu Zdrowia 

jest zrównoważony w zakresie przychodów i kosztów. 

Jednocześnie, zgodnie z art. 132 ust. 5 ustawy z dnia 

27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej 

finansowanych ze środków publicznych, łączna suma 

zobowiązań Narodowego Funduszu Zdrowia wynikających 

z zawartych ze świadczeniodawcami umów 

nie może przekroczyć wysokości kosztów przewidzianych 

na ten cel w planie finansowym Narodowego 


Odnosząc się do kwestii udzielania świadczeń 

opieki zdrowotnej przez świadczeniodawców, należy 

zwrócić uwagę, że umowa pomiędzy Narodowym 

Funduszem Zdrowia a świadczeniodawcą zawarta na 

okres oznaczony (np. na rok) nakłada na świadczeniodawcę 

obowiązek udzielania świadczeń przez cały 

ten okres. Kolejność udzielania tych świadczeń zależy 

od ich rodzaju. Nie ulega wątpliwości, że świadczenia 

opieki zdrowotnej udzielane w stanach nagłych 

bądź kwalifikujące się do grupy świadczeń tzw. 

nielimitowanych (m.in. porody, leczenie inwazyjne 

ostrych zespołów wieńcowych, populacyjne badania 

przesiewowe) powinny być udzielane przez świadczeniodawców 

niezwłocznie oraz bezwzględnie finansowane 

przez Narodowy Fundusz Zdrowia. Należy jednocześnie 

pamiętać, że duża liczba świadczeń udzielanych 

przez świadczeniodawców nie powinna być 

zaliczana do ww. świadczeń w stanach nagłych lub 

„nielimitowanych”. W takich przypadkach, stosownie 

do przepisów art. 20–23 ustawy z dnia 27 sierpnia 


ze środków publicznych, świadczeniodawca 

zobowiązany jest do prowadzenia list oczekujących 

na planowe świadczenia. W związku z powyższym 

kierujący placówką lub inne osoby odpowiedzialne za 

organizację pracy zakładu opieki zdrowotnej powinny 

uwzględnić w ramach ustalonego planu umowy 

zarówno realizację świadczeń planowych, jak i nagłych 

– w odpowiednich częściach. Kwestia ta powin-

321 

na być rozważana w odniesieniu do konkretnego zakładu 

opieki zdrowotnej i ma bezpośredni związek 

z jakością zarządzania tym zakładem. 

Reasumując, oprócz wysokości środków przeznaczanych 

na finansowanie opieki zdrowotnej ze środków 

publicznych, na sytuację w opiece zdrowotnej 

duży wpływ ma jakość zarządzania podmiotami działającymi 

w ramach systemu powszechnego ubezpieczenia 

zdrowotnego, w tym przede wszystkim jakość 

zarządzania publicznymi zakładami opieki zdrowotnej, 

które stanowią zdecydowaną większość świadczeniodawców 

udzielających świadczeń w zakresie 

leczenia szpitalnego. 

Pragnę jednocześnie zwrócić uwagę, że w II półroczu 

2009 r. doszło do istotnego zwiększenia wysokości 

środków na świadczenia opieki zdrowotnej 

w łącznej wysokości 1669 mln zł. 

Najpierw, w trybie art. 129 ww. ustawy o świadczeniach, 

prezes Narodowego Funduszu Zdrowia zarządzeniem 

nr 37 z dnia 4 sierpnia 2009 r. dokonał 

zmiany planu finansowego Narodowego Funduszu 

Zdrowia na 2009 r. (zwiększając koszty świadczeń 

opieki zdrowotnej), która rozdysponowała dodatni 

wynik finansowy funduszu za rok 2008 w wysokości 

1152,1 mln zł, w tym dla Małopolskiego OW NFZ 

97,98 mln zł. 

Następnie zarządzeniami z 2009 r.: nr 48 z dnia 

15 października, nr 49 z dnia 19 października, nr 55 

z dnia 28 października i nr 64 z dnia 2 listopada, 

prezes Narodowego Funduszu Zdrowia dokonał 

zmian planu finansowego Narodowego Funduszu 

Zdrowia na 2009 r., które rozdysponowały kwotę 

516,9 mln zł z funduszu zapasowego, zwiększając 

koszty świadczeń opieki zdrowotnej funduszu, w tym 

Małopolskiemu OW NFZ o 35,4 mln zł. 

Powyższe środki finansowe pozwoliły zwiększyć 

wartość zobowiązań NFZ wobec świadczeniodawców 

wynikającą z zawartych umów, a tym samym pozwoliły 

zmniejszyć wysokość tzw. nadwykonań. 

Z poważaniem 




Cezary Rzemek 



na zapytanie posła Sławomira Neumanna 

w sprawie dostępności leku apydan 600 

znajdującego się na liście leków refundowanych 

(6627) 


posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej 

Sławomira Neumanna z dnia 17 marca 2010 r. uprzejmie 

informuję, co następuje. 

W dniu 7 lipca 2009 r. firma Ewopharma AG sp. z o.o. 

wystąpiła z wnioskiem do ministra zdrowia o podwyższenie 

ceny urzędowej produktu leczniczego apydan 

600 z 101,06 PLN na poziomie ceny zbytu netto 

(130,71 PLN – cena detaliczna brutto) do 179 PLN 

(222,26 PLN). Argumentacja wnioskodawcy związana 

była z dostosowaniem ceny do poziomu obowiązującego 

i planowanego w innych krajach Unii Europejskiej, 

gdzie leki są zarejestrowane. 

Zespół ds. Gospodarki Lekami wydał w dniu 7 września 

2009 r. uchwałę nr 3, w której rekomenduje nieuwzględnienie 

podwyżki. Zdaniem zespołu argumentacja 

wnioskodawcy nie uzasadnia skali podwyżki. 

W opinii zespołu przedmiotowy wniosek nie spełnia 

także jednego z kryteriów zawartych w art. 7 ust. 3 

ustawy o cenach (Dz. U. z 2001 r. Nr 97, poz. 1050, 

z późn. zm.), jakim jest kryterium konkurencyjności 

cenowej. 

W dniu 12 października 2009 r. firma Ewopharma 

AG sp. z o.o. odwołała się od uchwały zespołu. 

W przypadku nieuwzględnienia podwyżki firma 

wnioskowała o usunięcie produktu leczniczego z wykazów 

leków refundowanych. 

W dniu 15 stycznia 2010 r. wpłynęło do Ministerstwa 

Zdrowia zapytanie mailowe od pani B. G. w sprawie 

trudności w realizacji recepty na produkt apydan 

600. W odpowiedzi na zapytanie skierowane do firmy 

Ewopharma potwierdzono brak dostępności leku na 

rynku polskim. Firma twierdzi, iż nie ma możliwości 

zapewnienia dostępności tegoż leku po dotychczasowej 

cenie i w związku z nieuwzględnieniem podwyżki 

wnioskuje o usunięcie produktu z wykazów leków 

refundowanych. Kopia odpowiedzi udzielonej pacjentce 

w załączeniu* ) . 

Jeśli wnioskodawca nie zrewiduje swojego stanowiska 

i nie zmniejszy skali podwyżki oraz w dalszym 

ciągu będzie wstrzymywał obrót produktem apydan 

600, minister zdrowia przystąpi do wszczęcia procedury 

usunięcia produktu apydan 600 z wykazów leków 

refundowanych na podstawie art. 39 ust. 1c 

ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach 

opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych 

(Dz. U. Nr 210, poz. 2135, z późn. zm.). 

Do czasu wyjaśnienia sprawy koniecznością jest 

korzystanie przez pacjentów z bezpośrednich odpowiedników 

leku apydan 600, których zestawienie 

stanowi załącznik do pisma *) . W gestii lekarza prowadzącego 

pozostaje takie dobranie leczenia farmakologicznego, 

aby uzyskać optymalny efekt terapeutyczny 

przy minimum efektów ubocznych. 

Z poważaniem 



Marek Twardowski 

* ) Załączniki – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.

322 





na zapytanie posła Sławomira Neumanna 

w sprawie zadośćuczynienia finansowego 

dla osoby poszkodowanej w wyniku wydarzeń 

Grudnia ’70 w Gdańsku (6628) 

Szanowny Panie Marszałku! Uprzejmie przedstawiam 

Panu Marszałkowi odpowiedź na zapytanie 

pana posła Sławomira Neumanna w sprawie zadośćuczynienia 

finansowego dla osoby poszkodowanej 

w wyniku wydarzeń Grudnia ’70 w Gdańsku, skierowane 

do Ministerstwa Sprawiedliwości w dniu 17 

marca 2010 r. – nr SPS-024-6628/10. 

W dniu 15 grudnia 2007 r. podczas konferencji 

„Grudzień ’70 – Pamiętamy” premier Donald Tusk 

zapowiedział, że w ciągu kilkunastu tygodni zostanie 

ostatecznie rozstrzygnięta kwestia zadośćuczynienia 

dla ofiar tamtych wydarzeń. 

Rząd Rzeczypospolitej Polskiej podjął w dniu 12 

lutego 2008 r. uchwałę w sprawie przyznania Zakładowi 

Ubezpieczeń Społecznych z ogólnej rezerwy budżetowej 

środków finansowych z przeznaczeniem na 

wypłatę rent specjalnych przyznanych dla rodziców, 

małżonków i dzieci osób, które poniosły śmierć 

w grudniu 1970 r. w wyniku działań wojska i milicji 

w Gdańsku, Gdyni, Szczecinie i Elblągu. Wysokość 

jednorazowej renty specjalnej wyniosła 50 000 zł. 

Zadośćuczynienie przez wypłatę świadczenia pieniężnego 

członkom rodzin osób, które na skutek działania 

wojska, milicji i innych organów aparatu bezpieczeństwa 

poniosły śmierć w związku z wystąpieniami 

wolnościowymi na rzecz odzyskania przez 

Polskę suwerenności, niepodległości oraz respektowania 

praw człowieka i obywatela – między innymi 

– w grudniu 1970 r. na Wybrzeżu (w Elblągu, Gdańsku 

i Gdyni i Szczecinie), przewiduje ustawa z dnia 

7 maja 2009 r. o zadośćuczynieniu rodzinom ofiar 

zbiorowych wystąpień w latach 1956–1989 (Dz. U. 

Nr 91, poz. 741). Ustawa przewiduje wypłatę jednakowej 

kwoty świadczenia pieniężnego na rzecz poszczególnych 

uprawnionych członków rodziny w wysokości 

50 000 zł. Kwota ta odpowiada wysokości 

rent specjalnych przyznanych przez prezesa Rady 

Ministrów w związku z uchwałą nr 32/2008 Rady 

Ministrów z dnia 12 lutego 2008 r. 

Zarówno uchwała rządu, jak i ustawa dotyczą wyłącznie 

osób, których bliscy ponieśli śmierć w wyniku 

działań milicji i wojska w grudniu 1970 r., brakuje 

natomiast regulacji dotyczącej odszkodowania lub 

zadośćuczynienia dla osób, które w wyniku tych wydarzeń 

doznały uszczerbku na zdrowiu bądź zostały 

pokrzywdzone w inny sposób. 

Osobom tym przysługuje droga sądowa, jednak 

strona pozwana może podnieść zarzut przedawnienia, 

tak jak w przypadku pani C. W. Pragnę zaznaczyć, 

że ocena, czy w konkretnej sprawie podniesienie 

zarzutu przedawnienia nie stanowi nadużycia prawa 

w rozumieniu art. 5 Kodeksu cywilnego, należy do 

niezawisłego sądu. 

Rozpatrując sprawę w kontekście możliwości 

wniesienia skargi w ramach Unii Europejskiej, 

uprzejmie informuję, że w tej sprawie nie ma, niestety, 

możliwości dochodzenia odszkodowania w ramach 

systemu prawego Unii Europejskiej. 

Odnosząc się do możliwości wniesienia skargi do 

Europejskiego Trybunału Praw Człowieka, pragnę 

zaznaczyć, że Trybunał nie jest instancją odwoławczą 

od wyroków sądów krajowych i jego rolą nie jest 

ocena orzeczeń wydawanych przez sądy krajowe. Zadaniem 

Trybunału jest jedynie zbadanie, czy postępowanie 

odbyło się zgodnie z przepisami krajowymi 

oraz wymogami Europejskiej Konwencji o ochronie 

praw człowieka i podstawowych wolności. 

Zastosowanie procedur umożliwiających osobom 

pokrzywdzonym w wyniku wydarzeń Grudnia ’70 

uzyskanie odszkodowań wymagałoby rozwiązania 

kompleksowego, tj. uchwalenia ustawy. Z posiadanych 

przez Ministerstwo Sprawiedliwości informacji 

wynika, że obecnie nie toczą się prace legislacyjne 

w tym zakresie. Wydaje się, że ewentualna inicjatywa 

powinna leżeć po stronie resortu obrony narodowej 

lub resortu spraw wewnętrznych. 

Pragnę zaznaczyć, że obecnie osobom uczestniczącym, 

między innymi, w wydarzeniach Grudnia 

’70 roku oraz rodzinom tych osób przysługują świadczenia 

przewidziane ustawą z dnia 24 stycznia 1991 r. 



(Dz. U. z 2002 r. Nr 42, poz. 371, z późn. zm.), tj. doraźna 

lub okresowa pomoc pieniężna, dodatek do 

emerytury lub renty, pierwszeństwo do środowiskowej 

opieki socjalnej, ulgi przy przejazdach środkami 

komunikacji miejskiej, 

Uczestnicy wydarzeń Grudnia ’70 mogą również 

ubiegać się o odszkodowanie za poniesioną szkodę 

i zadośćuczynienie za doznaną krzywdę wynikłe z wykonania 

orzeczenia wydanego przez polskie organy 

ścigania i wymiaru sprawiedliwości lub przez organy 

pozasądowe i wymiaru sprawiedliwości lub przez organy 

pozasądowe na podstawie ustawy z dnia 23 lutego 

1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych 

wobec osób represjonowanych za działalność na 

rzecz niepodległego bytu państwa polskiego (Dz. U. 

Nr 34, poz. 149, z późn. zm.). 




Piotr Kluz

323 



w Ministerstwie Skarbu Państwa 


na zapytanie posła Lecha Sprawki 

w sprawie kłopotów finansowych PKS 

w Puławach (6629) 


pana posła Lecha Sprawki, przekazane przy 

piśmie z dnia 17 marca 2010 r., znak: SPS-024-6629/ 

10, dotyczące kłopotów finansowych Przedsiębiorstwa 

Komunikacji Samochodowej w Puławach sp. z o.o. 

oraz odpowiedzi na pytania – Czy pomoc publiczna 

w wysokości 1,5 mln zł, o którą wnioskuje PKS 

w Puławach sp. z o.o., zostanie przyznana? Czy ministerstwo 

zamierza podjąć dodatkowe działania, 

które mają za zadanie poprawę sytuacji finansowej 

spółki? – uprzejmie informuję, co następuje. 

Ad 1. Minister skarbu państwa może udzielić 

wsparcia w celu ratowania lub restrukturyzacji 

przedsiębiorstw państwowych lub spółek z udziałem 

Skarbu Państwa ze środków zgromadzonych na rachunku 

Funduszu Restrukturyzacji Przedsiębiorców. 

Obowiązujące przepisy prawa ściśle regulują 

warunki udzielania pomocy publicznej. Stanowią one 

m.in., że pomoc na ratowanie udzielana jest w formie 

pożyczki na okres nie dłuższy niż 6 miesięcy, w wysokości 

ograniczonej do kwoty niezbędnej do kontynuowania 

podstawowej działalności operacyjnej. 

Przedsiębiorca ubiegający się o pomoc na restrukturyzację 

musi przestawić wiarygodny plan restrukturyzacji 

oraz zagwarantować, iż sfinansowanie planu 

restrukturyzacji nastąpi w części ze środków własnych. 

Pomoc ta ogranicza się do minimum niezbędnego 

do przywrócenia długookresowej zdolności do 

konkurowania na rynku. 

Udzielenie pomocy na ratowanie (w formie pożyczki) 

lub restrukturyzację następuje na wniosek 

przedsiębiorcy, wymaga zaopiniowania przez Urząd 

Ochrony Konkurencji i Konsumentów oraz zatwierdzenia 

przez Komisję Europejską. 

Spółka Przedsiębiorstwo Komunikacji Samochodowej 

w Puławach sp. z o.o. złożyła wnioski o udzielenie 

pomocy na ratowanie oraz na restrukturyzację. 

Aktualnie zarząd spółki na podstawie danych za 

rok 2009 uzupełnił wniosek i określił wysokość pożyczki 

na ratowanie na ok. 261 tys. zł. Zarząd zamierza 

przeznaczyć środki pomocy publicznej na ratowanie 

na spłatę zobowiązań publicznoprawnych oraz 

zobowiązań wobec pracowników. 

Minister skarbu państwa może przekazać środki 

finansowe na ratowanie poprzez zawarcie umowy pożyczki 

ze spółką, po wydaniu przez Komisję Europejską 

decyzji o zatwierdzeniu pomocy na ratowanie. 

W terminie trzech miesięcy od podpisania umowy 

pożyczki spółka musi przedstawić do zatwierdzenia 

ministrowi skarbu państwa plan restrukturyzacji 

i ewentualnie złożyć wniosek o udzielenie pomocy na 

restrukturyzację. Złożony już wniosek spółki o udzielenie 

pomocy na restrukturyzację będzie rozpatrzony 

w tym terminie. 

Zarząd spółki otrzymał wyjaśnienia odnośnie do 

koniecznych uzupełnień i korekt przedstawionego 

planu restrukturyzacji na lata 2010–2012. 

Z powyższego wynika, że ostateczna decyzja 

w kwestii udzielenia pomocy publicznej dla spółki jest 

uzależniona od stanowiska zajętego przez Komisję 

Europejską. 

Ad 2. Minister skarbu państwa nie ma możliwości 

podejmowania bezpośrednich działań mających 

wpływ na kondycję finansową spółki. Zgodnie z postanowieniami 

Kodeksu spółek handlowych oraz statutu 

spółki reprezentowanie i prowadzenie spraw 

spółki powierzone jest zarządowi, natomiast stały 

nadzór nad wszystkimi dziedzinami działalności 

spółki sprawuje rada nadzorcza, w skład której aktualnie 

wchodzą trzej reprezentanci Skarbu Państwa 

i reprezentant pracowników spółki. 

Opracowanie i wdrożenie przez zarząd działań restrukturyzacyjnych 

ma na celu poprawę sytuacji ekonomicznej 

i finansowej spółki. Przedstawiony przez 

zarząd spółki plan restrukturyzacji na lata 2010–2012 

koncentruje się na restrukturyzacji zatrudnienia, majątku 

trwałego oraz redukcji zadłużenia. 

Uwarunkowania zewnętrze i wewnętrzne ograniczające 

możliwość szybkiego i znaczącego wzrostu 

przychodów wymuszają poszukiwanie redukcji kosztów 

m.in. poprzez dostosowanie wielkości zatrudnienia 

do zadań spółki (planowana likwidacja kursów 

nierentownych). W zakresie restrukturyzacji majątku 

trwałego z jednej strony przewidywana jest sprzedaż 

nieruchomości oraz zbędnych autobusów, a z drugiej 

–modernizacja majątku trwałego w drodze zakupu 

autobusów o podwyższonym standardzie, zakup 

innych środków trwałych oraz modernizacja niektórych 

obiektów. Największym zagrożeniem kontynuacji 

działalności spółki są nieuregulowane zobowiązania. 

Przy ocenie zamierzeń zarządu w sprawach wymagających 

zgodnie ze statutem spółki decyzji walnego 

zgromadzenia minister skarbu państwa będzie 

miał na względzie konieczne działania restrukturyzacyjne 

dla zapewnienia dalszego funkcjonowania 

spółki. 

Z poważaniem 



Krzysztof Hubert Łaszkiewicz

324 






w sprawie pozbawienia majątku i bezprawnego 

wymeldowania przez gm. Mełgiew (6631) 

Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do pisma 

z dnia 17 marca 2010 r. (sygn. SPS-024-6631/10), 

przekazującego zapytanie posła na Sejm RP pani Gabrieli 

Masłowskiej w sprawie pozbawienia majątku 

i bezprawnego wymeldowania przez gminę Mełgiew, 

uprzejmie przedstawiam następujące informacje. 

W świetle przepisów ustawy z dnia 8 marca 1990 r. 

o samorządzie gminnym (t.j. Dz. U. z 2001 r. Nr 142, 

poz. 1591, z późn. zm.) gmina Mełgiew, jako niezależna 

jednostka samorządu terytorialnego posiadająca 

osobowość prawną, której samodzielność podlega 

ochronie sądowej, wykonuje zadania publiczne we 

własnym imieniu i na własną odpowiedzialność. 

Ustawodawca nie umocował ministra właściwego do 

spraw administracji publicznej jako organu nadzoru 

nad działalnością samorządu gminnego. W myśl art. 

86 ustawy o samorządzie gminnym organami nadzoru 

są prezes Rady Ministrów i wojewoda, a w zakresie 

spraw finansowych – regionalna izba obrachunkowa. 

Są to zatem jedyne i wyłącznie uprawnione 

podmioty do dokonywania oceny legalności działań 

gminy. Konsekwencją rozwiązań prawnych znajdujących 

się w ustawie z dnia 23 stycznia 2009 r. o wojewodzie 

i administracji rządowej w województwie 

(Dz. U. Nr 31, poz. 206) brak jest kompetencji po 

stronie ministra spraw wewnętrznych i administracji 

zarówno do władczego ingerowania w sferę funkcjonowania 

samorządu gminnego, jak również w kompetencje 

wojewody, które podlegają kontroli sądu administracyjnego. 

W odniesieniu do problematyki domniemanego 

bezprawnego wymeldowania uprzejmie informuję, że 

z akt sprawy wynika, iż pan B. F. od 1963 r. zameldowany 

był we wsi Mełgiew bez wskazania dokładnego 

adresu zameldowania ze względu na brak numeracji 

domów w tej miejscowości. 

W 1988 r. nadano numerację porządkową nieruchomościom 

położonym we wsi Mełgiew I. Działka 

oznaczona numerem ewidencyjnym 464 stanowiąca 

własność pana F. otrzymała nr 10, zaś działka oznaczona 

numerem ewidencyjnym 455, stanowiąca własność 

nieżyjących S. B. oraz M. F. – babci pana B. F., 

otrzymała nr 13, przy czym obie te nieruchomości 

w tym czasie nie były zabudowane budynkiem mieszkalnym. 

Rada Gminy Mełgiew uchwałą z dnia 27 października 

1993 r. zdecydowała o nadaniu nazw ulicom we 

wsi Mełgiew I. Tym samym ww. działki, zgodnie 

z rozporządzeniem ministra gospodarki komunalnej 

z dnia 25 czerwca 1968 r. w sprawie numeracji nieruchomości 

(Dz. U. Nr 23, poz. 151), otrzymały adresy: 

działka nr 464 – jako położona pomiędzy ulicami 

Lubelską i Nadłączną – ul. Lubelska 20 i ul. Nadłączna 

3, zaś działka oznaczona nr 455 otrzymała adres 

ul. Nadłączna 5. 

Na skutek tych zmian organ gminy dokonał przyporządkowania 

wcześniej dokonanych zgłoszeń meldunkowych 

do nowej numeracji nieruchomości. Również 

adres zameldowania pana F. został zaktualizowany 

przez rejestrację pod adresem Mełgiew, ul. Nadłączna 

3, co znalazło odzwierciedlenie w dowodzie 

osobistym wydanym w styczniu 1997 r. 

W grudniu 2004 r., na wniosek pana B. F., wójt 

gminy Mełgiew wszczął postępowanie o zameldowanie 

pod adresem ul. Nadłączna 5. Sprawa została zakończona 

decyzją wójta gminy Mełgiew nr SO 5115/ 

2/2005 z dnia 9 lutego 2005 r. odmawiającą zameldowania. 

W uzasadnieniu tej decyzji organ jako przyczynę 

odmowy zameldowania wskazał na brak zabudowy, 

w której wnioskodawca mógłby zamieszkać. 

Na działce oznaczonej nr 455 położonej przy 

ul. Nadłącznej 5 znajdował się budynek mieszkalny, 

który ostateczną decyzją naczelnika gminy w Mełgwi 

nr 4212/16/76 z dnia 13 marca 1976 r. został przeznaczony 

do rozbiórki ze względu na stan techniczny. 

Wobec niewykonania decyzji administracyjnej nakazującej 

rozbiórkę, budynek ten uległ zrujnowaniu 

w latach 80. XX w. 

Od przedmiotowej decyzji pan B. F. wniósł odwołanie 

do wojewody lubelskiego, który rozstrzygnięciem 

nr SO.IV.5110/46/05 z dnia 16 marca 2005 r. 

utrzymał w mocy decyzję organu I instancji. Decyzji 

wojewody lubelskiego zainteresowany nie zaskarżył 

do wojewódzkiego sądu administracyjnego. 

Z uwagi na fakt, że w toku postępowania o zameldowanie 

pana F. pod adresem Mełgiew, ul. Nadłączna 

5 ustalono, że pod dotychczasowym adresem zameldowania 

zainteresowanego, przy ul. Nadłącznej 3, 

również nie ma żadnych budynków, w dniu 1 lutego 

2005 r. wójt gminy Mełgiew wszczął z urzędu postępowanie 

o wymeldowanie pana B. F. Postępowanie 

zakończyła decyzja tego organu z dnia 16 lutego 2005 

r. nr SO5115/3/2005 o wymeldowaniu. 

Dodatkowo informuję, że działka oznaczona nr 

464, położona przy ul. Nadłącznej 3, nigdy nie była 

zabudowana budynkiem mieszkalnym, natomiast 

znajdowała się tam stodoła, która decyzją nr 4221/ 

18/74 z dnia 28 marca 1974 r. została przeznaczona 

do rozbiórki ze względu na stan techniczny. Decyzja 

ta nie została wykonana, a budynek uległ zrujnowaniu 

w latach 80. XX w. 

Od decyzji wójta gminy Mełgiew o wymeldowaniu 

pan B. F. odwołał się do wojewody lubelskiego, który 

w dniu 16 marca 2005 r. decyzją nr SO.IV.5110/50/05 

utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję. 

Na rozstrzygnięcie wojewody lubelskiego pan 

B. F. wniósł skargę do Wojewódzkiego Sadu Administracyjnego 

w Lublinie, który wyrokiem z dnia 6 października 

2005 r., sygn. akt III SA/Lu 241/05, uchylił 

decyzję wojewody lubelskiego oraz poprzedzającą

325 

ją decyzję wójta gminy Mełgiew o wymeldowaniu 

pana B. F. z pobytu stałego pod adresem Mełgiew, 

ul. Nadłączna 3, nakazując ponowne rozpatrzenie 

sprawy oraz określając sposób przeprowadzenia postępowania 

dowodowego. W szczególności sąd wskazał 

na konieczność przeprowadzenia dowodu z oględzin 

na działce, na której – jak twierdził pan B. F. – 

cały czas przebywał, a także ustalenia, czy nadal 

przebywa w Schronisku dla Bezdomnych Mężczyzn 

przy ul. Grabarskiej 17 w Lublinie. Sąd nakazał również 

zapewnienie udziału panu B. F. w postępowaniu 

meldunkowym. 

Podczas oględzin przeprowadzonych w dniu 10 marca 

2006 r., zgodnie z zaleceniami Wojewódzkiego 

Sądu Administracyjnego w Lublinie, ustalono, że na 

działkach oznaczonych numerami ewidencyjnymi 

464 i 455 (odpowiednio: ul. Nadłączna 3 oraz ul. Nadłączna 

5) nie ma żadnych budynków. Uczestniczący 

w czynnościach pan F. odmówił podpisania protokołu 

oględzin. 

Ponadto organ meldunkowy, stosując się do zaleceń 

sądu, ustalił, że zainteresowany przebywa w Schronisku 

dla Bezdomnych Mężczyzn w Lublinie przy 

ul. Grabarskiej 17 oraz wezwał go do wypowiedzenia 

się w sprawie. Pan F. nie skorzystał z przysługujących 

mu uprawnień zapoznania się z aktami sprawy 

oraz wypowiedzenia się na temat zgromadzonego 

materiału. 

Po przeprowadzeniu postępowania dowodowego 

wójt gminy Mełgiew w dniu 30 marca 2006 r. wydał 

decyzję nr SO5115/2/2006 o wymeldowaniu pana 

B. F. z nieruchomości znajdującej się przy ul. Nadłącznej 

3 w Mełgwi. Od tej decyzji pan F. wniósł odwołanie 

do wojewody lubelskiego, który w dniu 10 lipca 

2006 r. orzeczeniem nr SO.IV.5110/77/06 utrzymał 

w mocy zaskarżoną decyzję wójta gminy Mełgiew. 

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 

1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych 

(t.j. Dz. U. z 2006 r. Nr 139, poz. 993, z późn. zm.) 

osoba, która opuszcza miejsce pobytu stałego lub czasowego 

trwającego ponad 3 miesiące, jest obowiązana 

wymeldować się w organie gminy, właściwym ze 

względu na dotychczasowe miejsce jej pobytu, najpóźniej 

w dniu opuszczenia tego miejsca. Zgodnie z ust. 2 

cytowanego przepisu organ gminy wydaje na wniosek 

strony lub z urzędu decyzję w sprawie wymeldowania 

osoby, która opuściła miejsce pobytu stałego 

lub czasowego trwającego ponad 3 miesiące i nie dopełniła 

obowiązku wymeldowania się. Zatem, skoro 

pan B. F. nie przebywał w nieruchomości położonej 

we wsi Mełgiew przy ul. Nadłącznej 3, gdyż od kilkudziesięciu 

lat nie było tam żadnej zabudowy, organ 

zgodnie z obowiązującymi przepisami wydał decyzję 

o wymeldowaniu wymienionego z nieruchomości położonej 

pod tym adresem. 

Należy jednocześnie wyjaśnić, że zameldowania 

osoby pod określonym adresem na pobyt stały bądź 

czasowy można dokonać wyłącznie w sytuacji, gdy 

osoba faktycznie tam zamieszkuje. Pobytem stałym 

jest zamieszkanie w określonej miejscowości pod oznaczonym 

adresem z zamiarem stałego przebywania. 

Powyższe wynika z art. 6 ust. 1 ustawy o ewidencji 

ludności i dowodach osobistych. Skoro pan B. F. nie 

mieszkał w gminie Mełgiew przy ul. Nadłącznej 5 

z uwagi na to, że nie było tam żadnej zabudowy, zameldowanie 

ww. pod tym adresem nie było możliwe. 

Z tego względu nie jest również możliwe zameldowanie 

wymienionego w gminie Mełgiew przy ul. Nadłącznej 

3. Pogląd ten zgodny jest z wyrokiem Wojewódzkiego 

Sądu Administracyjnego w Białymstoku, 

który rozpatrując sprawę II SA/Bk 14/07 z analogicznym 

stanem faktycznym stwierdził: „(...) podkreślić 

należy, iż zameldowanie w lokalu ma charakter jedynie 

ewidencyjno-porządkowy i odzwierciedla wyłącznie 

określony stan faktyczny, tj. okoliczność stałego 

lub czasowego przebywania określonej osoby w konkretnym 

miejscu. W sytuacji, kiedy dany lokal fizycznie 

już nie istnieje, nikt faktycznie nie może w nim 

przebywać. Było by to bowiem sprzeczne z zasadami 

logicznego rozumowania, aby ktoś był zameldowany 

w lokalu, który nie istnieje”. Ponadto Trybunał Konstytucyjny 

w wyroku z dnia 27 maja 2002 r. w sprawie 

K 20/01 stwierdził, iż „(...) obowiązek meldunkowy 

służy prawidłowemu wykonywaniu przez organy 

władzy publicznej ich funkcji. Posiadanie informacji 

o miejscu zamieszkania i pobytu umożliwia racjonalizację 

szeregu działań należących do zadań państwa 

i samorządu terytorialnego. Celem obowiązku meldunkowego 

jest bowiem zapewnienie prawidłowego 

funkcjonowania ewidencji ludności. Należy podkreślić, 

iż ewidencja ludności polegająca na rejestracji 

danych o miejscu pobytu (adresie) osób służy także 

ochronie interesów samych zainteresowanych 

(np. dzięki zameldowaniu można odnaleźć osobę 

w przypadku dziedziczenia przez nią majątku) oraz 

ochronie praw osób trzecich (np. wierzycieli w przypadku 

„przeprowadzki” dłużnika)”. 

Mając powyższe na uwadze, stwierdzić należy, iż 

fakt, że pan F. nie mieszka pod adresem ul. Nadłączna 

3, jak też ul. Nadłączna 5, przesądza o braku podstaw 

do zameldowania skarżącego pod którymkolwiek 

z tych adresów. 

Jednocześnie uprzejmie informuję, że z nadesłanych 

akt sprawy wynika, iż organy administracji podejmowały 

działania mające na celu udzielenie pomocy 

panu B. F. Urząd Gminy w Mełgwi, ze względu na 

złą sytuację, zarówno ekonomiczną jak i mieszkaniową, 

kilkakrotnie proponował zainteresowanemu lokal 

zastępczy oraz zatrudnienie poza rolnictwem, jak 

również zaoferował pomoc w budowie domu mieszkalnego 

przez nieodpłatne sporządzenie wymaganej 

dokumentacji oraz wydanie pozwolenia na budowę. 

Jednakże pan B. F. odmawiał skorzystania z lokali 

oferowanych przez gminę Mełgiew oraz, pomimo 

własnoręcznie podpisanego zobowiązania, że rozpocznie 

budowę domu mieszkalnego, nie zgłosił się 

w urzędzie gminy celem uzgodnienia lokalizacji tego 

budynku. Poza tym decyzją prezydenta miasta Lublina 

z dnia 5 grudnia 1975 r. nr L/ZM/5637/82/75 

siostrze pana B. F. – K. F. (obecnie F.-C.), zostało

326 

przydzielone pomieszczenie zastępcze w Lublinie. 

W decyzji tej pan B. F. został wymieniony jako osoba 

uprawniona do korzystania z lokalu, jednak nie zameldował 

się w tym lokalu. 

Odnosząc się do podnoszonych w wystąpieniu 

kwestii przyznania przez gminę lokalu socjalnego 

i pomocy społecznej, uprzejmie informuję, że problematyka 

ta pozostaje poza zakresem właściwości ministra 

spraw wewnętrznych i administracji. 

Zgodnie z art. 31 ustawy z dnia 4 września 1997 r. 

o działach administracji rządowej (t.j. Dz. U. z 2007 r. 

Nr 65, poz. 437, z późn. zm.) stanowisko w powyższej 

sprawie powinien przedstawić minister pracy i polityki 

społecznej, którego właściwości podlega dział 

zabezpieczenie społeczne. 

Z poważaniem 










w sprawie opłat za liczniki energetyczne 

w jednostkach Ochotniczych Hufców Pracy 

(6632) 


zapytanie pana posła Mieczysława Marcina Łuczaka, 

przesłane przy piśmie z dnia 17 marca 2010 r., znak: 

SPS-024-6632/10, w sprawie opłat za liczniki energii 

elektrycznej w jednostkach Ochotniczych Hufców 

Pracy, uprzejmie przedstawiam następujące wyjaśnienia. 

Stosownie do § 13 ust. 4 pkt 2 rozporządzenia 

ministra gospodarki z dnia 4 maja 2007 r. w sprawie 

szczegółowych warunków funkcjonowania systemu 

elektroenergetycznego (Dz. U. Nr 93, poz. 623, z późn. 

zm.), przedsiębiorstwo energetyczne świadczące odbiorcy 

usługę dystrybucji lub przesyłania energii 

elektrycznej (operator systemu dystrybucyjnego lub 

operator systemu przesyłowego) instaluje na własny 

koszt układ pomiarowo-rozliczeniowy w przypadku 

podmiotów zaliczonych do grup przyłączeniowych 

IV–VI, zasilanych z sieci o napięciu znamionowym 

nie wyższym niż 1 kV, z wyjątkiem wytwórców energii 

elektrycznej. Przepisy prawa nie regulują natomiast 

kwestii finansowania kosztów układów pomiarowo-rozliczeniowych 

instalowanych u pozostałych 

podmiotów przyłączanych do sieci (zaliczanych do 

I–III grupy przyłączeniowej), pozostawiając to stronom 

do swobodnego uzgodnienia w zawieranej umowie 

o przyłączenie do sieci. 

Szczegółowy podział na grupy przyłączeniowe zawarty 

jest w § 3 ust. 1 ww. rozporządzenia ministra 

gospodarki z dnia 4 maja 2007 r. Ogólnie jednak można 

stwierdzić, że do IV–VI grupy przyłączeniowej 

kwalifikowane są podmioty, których urządzenia 

przyłączane są do sieci o niskim napięciu znamionowym, 

oraz podmioty, których instalacje przyłączane 

są do sieci tymczasowo. Natomiast do grupy przyłączeniowej 

I, II i III zaliczane są podmioty przyłączane 

do sieci o napięciu znamionowym powyżej 1 kV. 

Zgodnie z obowiązującymi regulacjami sposób pokrywania 

kosztów instalacji układów pomiarowo-rozliczeniowych 

uzależniony jest przede wszystkim od 

parametrów technicznych przyłączanych urządzeń. 

Do IV–VI grupy przyłączeniowej zaliczane są gospodarstwa 

domowe, urzędy, szkoły, internaty oraz 

małe zakłady produkcyjne i usługowe. Odbiorcy ci 

stanowią znaczną większość podmiotów przyłączonych 

do sieci. Wydaje się, że do jednej z powyższych 

grup powinna być kwalifikowana większość placówek 

Ochotniczych Hufców Pracy. 

Natomiast do I–III grupy przyłączeniowej kwalifikowane 

są przede wszystkim wielkie obiekty przemysłowe 

oraz centra handlowe. W przypadku tych 

odbiorców, ze względu na duży pobór energii oraz 

charakter prowadzonej działalności, często wymagane 

jest instalowanie specjalistycznych, drogich układów 

pomiarowo-rozliczeniowych. Dlatego też niezasadnym 

wydaje się w tym przypadku pokrywanie 

kosztów instalacji takich urządzeń przez taryfy 

przedsiębiorstw energetycznych, jak to się dzieje 

w przypadku odbiorców przyłączanych do sieci o niskim 

napięciu. Powyższe doprowadziłoby do przeniesienia 

poniesionych w tym celu kosztów na pozostałych 

odbiorców energii. 

Należy podkreślić, że zgodnie z obowiązującymi 

regulacjami sposób pokrywania kosztów instalacji 

układów pomiarowo-rozliczeniowych uzależniony jest 

przede wszystkim od parametrów technicznych przyłączanych 

urządzeń, a obowiązujące regulacje nie 

przewidują żadnych szczegółowych wyłączeń w tym 

zakresie, nawet ze względu na pożądany społecznie 

charakter prowadzonej przez podmiot działalności. 

Z poważaniem 



Joanna Strzelec-Łobodzińska

327 





na zapytanie posła Stanisława Rydzonia 

w sprawie zakazu fotografowania 

obiektów kolejowych (6633) 


przesłane zapytanie posła Stanisława Rydzonia 

w sprawie zakazu fotografowania obiektów kolejowych 

i ukarania przez funkcjonariusza Straży Ochrony 

Kolei mandatem jednego z wyborców z terenu 

Małopolski, uprzejmie informuję, co następuje. 

Zgodnie z rozporządzeniem ministra infrastruktury 

z dnia 23 listopada 2004 r. w sprawie przepisów 

porządkowych obowiązujących na obszarze kolejowym, 

w pociągach i innych pojazdach kolejowych 

(Dz. U. Nr 264, poz. 2637) nie jest zabronione robienie 

zdjęć fotograficznych, filmowanie, szkicowanie 

i rysowanie obiektów kolejowych. 

W zaistniałej sprawie istotne jest miejsce, w którym 

znajdowała się osoba wykonująca fotografie. 

Wspomniane rozporządzenie precyzyjnie określa 

miejsca na obszarze kolejowym, na których wstęp 

i przebywanie osób nieuprawnionych są zabronione 

ze względu na bezpośrednie zagrożenie ich życia. 

Rozporządzenie to również zabrania prowadzenia 

działalności gospodarczej bez zgody zarządcy infrastruktury 

kolejowej lub przewoźnika kolejowego. 

W związku z powyższym, jeśli fotografujący wykonuje 

amatorskie zdjęcia w miejscach ogólnodostępnych 

(publicznych), takich jak perony, pomieszczenia 

dworca, podjazd pod budynek dworca itp., specjalna 

zgoda na fotografowanie nie jest wymagana. Poza 

miejscami wyznaczonymi dla dostępu publicznego 

fotografujący powinien posiadać ważne zezwolenie 

wstępu na obszar kolejowy. Na wykonywanie zdjęć 

obiektów kolejowych w celach komercyjnych należy 

uzyskać zgodę zarządcy infrastruktury kolejowej lub 

przewoźnika kolejowego. Zainteresowany otrzymuje 

przepustkę na określony czas i do interesującego go 

miejsca. W szczególnych przypadkach osobie wykonującej 

zdjęcia towarzyszy pracownik kolejowy czuwający 

nad bezpieczeństwem fotografującego. 

Wydawanie zezwoleń (dla fotografów zawodowych 

i amatorów) upoważniających do wstępu na obszary 

kolejowe administrowane przez PKP Polskie Linie 

Kolejowe SA, szczegółowo regulują przepisy zawarte 

w zarządzeniu nr 8 Zarządu PKP Polskie Linie Kolejowe 

SA z dnia 19 maja 2004 r. w sprawie zasad 

wstępu na obszar kolejowy zarządzany przez PKP 

Polskie Linie Kolejowe SA oraz w § 35 „Regulaminu 

przydzielania tras pociągów i korzystania z przydzielonych 

tras pociągów przez licencjonowanych przewoźników 

kolejowych w ramach rozkładu jazdy 

2009/2010”. Przepisy te oraz wszelkie dane kontaktowe 

są dostępne na stronach internetowych www. 

plk-sa.pl oraz www.kgsok.pl. 

Ze względu na brak bardziej szczegółowych danych 

dotyczących miejsca i okoliczności nałożenia 

mandatu karnego na osobę fotografującą obiekty kolejowe 

niemożliwe było jednoznaczne ustosunkowanie 

się do sytuacji przedstawionej w zapytaniu poselskim 

pana Stanisława Rydzonia. 

Z poważaniem 








na zapytanie posła Jarosława Stawiarskiego 

w sprawie wątpliwości wynikających z § 209 

ust. 2 rozporządzenia ministra infrastruktury 

z dnia 12 kwietnia 2002 r. dotyczącego 

warunków technicznych, jakim powinny 

odpowiadać budynki i ich usytuowanie (6634) 


pana Jarosława Stawiarskiego, posła na 

Sejm RP, przesłane przy piśmie Marszałka Sejmu 

z dnia 17 marca 2010 r., znak: SPS-024-6634/10, 

w sprawie wątpliwości wynikających z § 209 ust. 2 

rozporządzenia ministra infrastruktury z dnia 12 

kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, 

jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie 

(Dz. U. Nr 75, poz. 690, z późn. zm.), uprzejmie 

informuję, iż kwalifikacja do kategorii zagrożenia 

ludzi uzależniona jest od przeznaczenia budynku 

i sposobu jego użytkowania. 

Przez użyte w ww. rozporządzeniu określenie osoby 

o ograniczonej zdolności poruszania się należy 

rozumieć, w myśl ustaleń § 209 ust. 2, małe dziecko 

przebywające w żłobku czy przedszkolu, jak i osobę 

starszą – pacjenta szpitala czy pensjonariusza domu 

dla osób starszych. Ograniczona zdolność poruszania 

się nie jest równoznaczna z dysfunkcją ruchową. 

Właściwa kwalifikacja do kategorii zagrożenia 

ludzi budynku przeznaczonego na specjalny ośrodek 

szkolno-wychowawczy powinna być dokonana w oparciu 

o staranną i kompleksową analizę wszystkich 

przepisów z zakresu bezpieczeństwa pożarowego, 

w tym dotyczących odporności ogniowej elementów 

budynku i konstrukcji w celu zapewnienia odpowiednich 

warunków bezpieczeństwa przy ewakuacji, biorąc 

pod uwagę także możliwość zachowania się osób

328 

z upośledzeniem umysłowym, pomimo braku dysfunkcji 

narządów ruchowych. 

Jednocześnie uprzejmie informuję pana posła, iż 

do obowiązków projektanta należy opracowanie projektu 

budowlanego w sposób zgodny z przepisami 

oraz zasadami wiedzy technicznej, zapewniający 

m.in. uwzględnienie zawartych w przepisach zasad 

bezpieczeństwa i ochrony zdrowia w procesie budowy, 

z uwzględnieniem specyfiki projektowanego 

obiektu budowlanego, a także uzyskanie w zakresie 

wynikającym z przepisów wymaganych opinii, uzgodnień 

i sprawdzeń rozwiązań projektowych. Ocena 

zgodności przyjętych rozwiązań architektoniczno- 

-budowlanych z przepisami i zajęcie wiążącego stanowiska 

w przedmiotowym zakresie – dokonana na 

podstawie konkretnego stanu faktycznego i przepisów 

prawa – należy do obowiązków właściwego organu 

administracji architektoniczno-budowlanej i nadzoru 

budowlanego. 








na zapytanie posła Romualda Ajchlera 

w sprawie nowelizacji rozporządzenia 

dotyczącego recept lekarskich 

oraz planowanych zmian w ustawie 

Prawo farmaceutyczne (6635) 


posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej Romualda 

Ajchlera z dnia 17 marca 2010 r., nr SPS-024- 

-6635/10, uprzejmie informuję, co następuje. 

Obecnie w Ministerstwie Zdrowia trwają prace 

legislacyjne nad projektem ustawy o refundacji leków, 

środków spożywczych specjalnego przeznaczenia 

żywieniowego i wyrobów medycznych, która ma 

za zadanie kompleksowe uregulowanie kwestii związanych 

z tematyką refundacji leków, środków spożywczych 

specjalnego przeznaczenia żywieniowego 

i wyrobów medycznych, a także pogłębienia implementacji 

tzw. dyrektywy przejrzystości (dyrektywy 

Rady 89/105/EWG). 

Do najważniejszych zmian wprowadzonych w projekcie 

należy: 

1) ujęcie wszelkich kwestii związanych z refundacją 

w jednym akcie prawnym, a nie dwóch, jak to 

jest obecnie, co znacznie poprawi czytelność i ułatwi 

jej stosowanie (wyjątek stanowią zasady zaopatrzenia 

świadczeniobiorców w refundowane produkty, 

które pozostawiono w ustawie o świadczeniach); 

2) uregulowanie zasad zaopatrzenia i poziomów 

odpłatności refundowanych leków, środków spożywczych 

specjalnego przeznaczenia żywieniowego i wyrobów 

medycznych; 

3) opracowanie precyzyjnych kryteriów: podejmowania 

decyzji refundacyjnej, ustalania ceny zbytu, 

kwalifikowania do poziomów odpłatności, tworzenia 

grup limitowych; 

4) utworzenie wyspecjalizowanego zespołu negocjacyjnego 

– Komisji Ekonomicznej w miejsce obecnego 

Zespołu ds. Gospodarki Lekami; 

5) zamiast obecnej Rady Konsultacyjnej utworzenie 

Rady Przejrzystości – zespołu opiniodawczo-doradczego 

przy prezesie Agencji Oceny Technologii 

Medycznych; 

6) zmiana i usystematyzowanie procedury podejmowania 

decyzji refundacyjnej i cenowej; 

7) wprowadzenie umów łączących płatnika z aptekami 

odnośnie produktów objętych refundacją; 

8) wprowadzenie stałych cen detalicznych w aptekach 

(dotyczy to jedynie leków refundowanych 

przez płatnika); 

9) zmiana wysokości marży hurtowej na 5% z obecnej 

w wysokości 8,91% (w innych krajach Unii Europejskiej 

marża średnio pomiędzy 1–7%); 

10) marża hurtowa wynikowa 5% do podziału pomiędzy 

hurtownie (mogą być aż trzy stopnie obrotu 

w hurcie); 

11) zmiana zasad wyznaczania limitów – teraz będzie 

naliczany od 15% obrotu w danej grupie limitowej; 

12) marża detaliczna będzie naliczana od limitu 

w danej grupie limitowej; 

13) zmiana tabeli marż detalicznych w aptekach – 

będzie to procentowa tabela degresywna (krótka, prosta, 

przejrzysta – teraz jest procentowo-kwotowa); 

14) zmiana wysokości opłaty ryczałtowej – będzie 

to 30% kwoty minimalnego wynagrodzenia za pracę 

(czyli wg obecnego wskaźnika 3,83 zł) – opłata aktualizująca 

się automatycznie, niewielki wzrost; 

15) wprowadzenie opłaty z tytułu objęcia refundacją 

produktów refundowanych w wysokości 3% obrotu, 

co umożliwi prowadzenie niekomercyjnych badań 

klinicznych. 

Przedmiotowe zmiany nie spowodują obciążeń 

pacjentów, a w perspektywie doprowadzą do obniżek 

cen refundowanych leków i stworzą możliwość zwiększenia 

dostępności do nowych terapii lekowych. 

Ponadto uprzejmie informuję, iż trwają również 

prace nad nowelizacją rozporządzenia ministra zdrowia 

z dnia 17 maja 2007 r. w sprawie recept lekarskich 


Przedmiotowy projekt rozporządzenia zgodnie 

z uchwałą nr 49 Rady Ministrów z dnia 19 marca 

2002 r. Regulamin pracy Rady Ministrów (M.P. 

Nr 13, poz. 221, z późn. zm.) był przedmiotem uzgodnień 

zewnętrznych i konsultacji społecznych, w trakcie 

których zainteresowane podmioty przedstawiły 

swoje uwagi. Trwa analiza zgłoszonych uwag pod ką-

329 

tem ich zasadności. Po zaakceptowaniu treści projektu 

przez Rządowe Centrum Legislacji zostanie on 

niezwłocznie przekazany do podpisu ministrowi 

zdrowia. 

W powyższym projekcie nie ma przepisu, na podstawie 

którego lekarz będzie miał obowiązek starannego 

wypisywania recept, ponieważ regulacje nakładające 

obowiązek na obywateli mogą się znaleźć jedynie 

w aktach prawnych rzędu ustawowego. 

Jednocześnie pragnę zaznaczyć, iż zgodnie z posiadanymi 

informacjami właściwe miejscowo oddziały 

Narodowego Funduszu Zdrowia kontrolują nie 

tylko apteki, ale też i lekarzy, którzy popełniają błędy 

formalne przy wystawianiu recept lekarskich. 

Z poważaniem 








na zapytanie posła Jana Widackiego 

w sprawie wysokości emerytur 

byłych funkcjonariuszy organów 

bezpieczeństwa PRL po ich wyliczeniu zgodnie 

z zasadami tzw. ustawy deubekizacyjnej (6637) 




Jana Widackiego z dnia 9 marca 2010 r. w sprawie 

wysokości emerytur byłych funkcjonariuszy organów 

bezpieczeństwa PRL po ich wyliczeniu zgodnie 

z zasadami tzw. ustawy deubekizacyjnej uprzejmie 

informuję, że po ponownym ustaleniu ich wysokości, 

na zasadach wprowadzonych ustawą z dnia 23 stycznia 

2009 r. o zmianie ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym 

żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin oraz 

ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy 

Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, 

Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, 

Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura 

Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony 

Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej 

oraz ich rodzin (Dz. U. Nr 24, poz. 145), według 

stanu na dzień 23 marca 2010 r.: 

— średnia wysokość emerytury byłych funkcjonariuszy 

organów bezpieczeństwa państwa wynosi 

2 535,52 zł; 

— emeryturę w wysokości poniżej 1 000 zł ustalono 

2 231 osobom, z tego 1 726 osób pobiera świadczenie 

emerytalne, natomiast pozostałe osoby pobierają 

rentę inwalidzką, która jest świadczeniem korzystniejszym 

od emerytury; 

— najniższa emerytura byłych funkcjonariuszy 

organów bezpieczeństwa państwa wynosi 706,29 zł. 

Z poważaniem 








na zapytanie posła Dawida Jackiewicza 

w sprawie spotów reklamowych zleconych 

przez Centralną Komisję Egzaminacyjną (6638) 


zapytanie (SPS-024-6638/10) pana posła Dawida Jackiewicza 

w sprawie spotów reklamowych zleconych 

przez Centralną Komisją Egzaminacyjną, uprzejmie 

wyjaśniam, co następuje. 

Kampania informacyjno-edukacyjna związana 

z powrotem, po 25 latach przerwy, obowiązkowego 

egzaminu maturalnego z matematyki, rozpoczęła się 

w połowie lutego i potrwa do końca kwietnia br. Kampania 

promująca egzamin maturalny z matematyki 

i samą matematykę została zaplanowana we wniosku 

o dofinansowanie projektu „Pilotaż nowych egzaminów 

maturalnych i eksternistycznych”. Projekt, obejmujący 

lata 2007–2010, opracowała Centralna Komisja 

Egzaminacyjna w 2007 r., a zaakceptowało Ministerstwo 

Edukacji Narodowej w dniu 7 lutego 2008 r. 

Na zadanie 7. – „Opracowanie materiałów dla uczniów, 

nauczycieli wspierających proces uczenia się i nauczania 

matematyki, w tym m.in. filmy, programy 

TV i radiowe, broszury, ulotki” – przeznaczono w projekcie 

łącznie 30,4 mln zł. 

Celem doraźnym kampanii jest zmniejszenie poziomu 

obaw przed obowiązkowym egzaminem maturalnym 

z matematyki wśród uczniów i nauczycieli. 

Główny przekaz kampanii to: matematyki można się 

nauczyć i może być to przyjemne, matematyka jest 

przydatna w bardzo wielu dziedzinach życia. 

Kampanię prowadzi firma DDB Warszawa sp. z o.o., 

która została wyłoniona w konkursie ogłoszonym 

przez Centralną Komisję Egzaminacyjną. Przy opracowywaniu 

warunków konkursu Centralna Komisja 

Egzaminacyjna przyjęła orientacyjną średnią cenę 

wyprodukowania jednej minuty materiału filmowego 

nadającego się do emisji telewizyjnej i przekazania 

wszystkich praw autorskich w wysokości 33 tys. zł

330 

brutto. Z rozpoznania rynku poczynionego przez 

Centralną Komisję Egzaminacyjną wynika, że koszt 

wyprodukowania jednej minuty przeciętnego materiału 

reklamowego, jaki jest emitowany w telewizji, 

jest ok. 9 razy wyższy. Cena wywoławcza 1 minuty 

materiału reklamowego to 100 tys. zł. Na ogłoszony 

konkurs wpłynęła jedna oferta firmy DDB Warszawa 

sp. z o.o. 

Koszt kampanii wynosi 18 870 072 zł, z czego 

10 056 219 zł to zakup czasu antenowego, a pozostała 

kwota przeznaczona jest na przygotowanie i produkcję 

materiałów programowych. Kampania jest 

w 85% współfinansowana przez Europejski Fundusz 

Społeczny. 

Z poważaniem 




Krystyna Szumilas 




na zapytanie posła Jana Burego s. Antoniego 

w sprawie kontrowersyjnych i trudnych 

do zaakceptowania przez mieszkańców Łańcuta 

propozycji rozwiązań komunikacyjnych 

na styku drogi krajowej E4 i dróg lokalnych 

(6639) 


interpelację pana posła Jana Burego przekazaną 

przy piśmie z dnia 17 marca 2010 r. (sygn. SPS-024- 

-6639/10) w sprawie propozycji rozwiązań komunikacyjnych 

na styku drogi krajowej nr 4 i dróg lokalnych, 


Resort infrastruktury dostrzega konieczność poprawy 

stanu technicznego wielu dróg krajowych 

w Polsce, w tym interesującego pana posła odcinka 

DK 4. W związku z powyższym Generalna Dyrekcja 

Dróg Krajowych i Autostrad w dniu 19 września 

2006 r. podpisała porozumienie z gminą miasto Łańcut 

w sprawie wspólnego przygotowania do realizacji 

wzmocnienia DK 4 na odcinku Łańcut – Głuchów 

(obwodnica Łańcuta) wraz z niezbędną infrastrukturą 

techniczną. Inwestycja będzie polegała m.in. na 

rozbudowie drogi krajowej nr 4 na odcinku Łańcut 

– Radymno. Celem planowanej przebudowy będzie: 

wzmocnienie nawierzchni do nacisku 115 kN/oś z zastosowaniem 

nawierzchni odpornej na koleinowanie, 

przebudowa skrzyżowań, przebudowa i zabezpieczenie 

urządzeń obcych kolidujących z przebudową drogi, 

renowacja i przebudowa systemu odwodnieniowego, 

przebudowa przepustów, budowa i przebudowa 

chodników i zatok autobusowych, przebudowa zjazdów, 

wykonanie zabezpieczeń ekologicznych, wykonanie 

oznakowania poziomego i pionowego z elementami 

uspokojenia ruchu w granicach istniejącego 

pasa drogowego, a tym samym podniesienie bezpieczeństwa 

ruchu zarówno kołowego, jak i pieszego. 

Należy jednak zaznaczyć, iż realizacja ww. inwestycji 

będzie możliwa pod warunkiem zapewnienia odpowiednich 

środków finansowych. 

Odnośnie do sugestii przedkładanych przez władze 

samorządowe uprzejmie informuję, iż Generalna 

Dyrekcja Dróg Krajowych i Autostrad jest zobowiązana 

realizować zamierzenia inwestycyjne w oparciu 

o konkretne przepisy techniczne oraz rygorystyczne 

wytyczne z zakresu ochrony środowiska. Ogranicza 

to w istotny sposób możliwości spełnienia wszystkich 

postulatów wypływających ze strony władz lokalnych 

i mieszkańców, natomiast GDDKiA zawsze gotowa 

jest do włączenia do opracowań projektowych wszystkich 

realnych pod względem technicznym, prawnym 

i środowiskowym propozycji zgłaszanych przez lokalne 

samorządy. 

Z poważaniem 








na zapytanie posła Jerzego Kozdronia 

w sprawie interwencji obywatela 

w przedmiocie przewlekłości postępowania 

zawisłego przed Sądem Rejonowym w Gdańsku 

(sygn. akt XI K921/08/KR) (6640) 


pana posła Jerzego Kozdronia z dnia 11 marca 

2010 r., przesłane przy piśmie pana wicemarszałka 

Krzysztofa Putry z dnia 18 marca 2010 r., dotyczące 

przewlekłości postępowania w sprawie o sygn. 

akt XI K 64/10 (poprzednia sygn. akt XI K 921/08/ 

KR) rozpoznawanej przez Sąd Rejonowy Gdańsk-Północ 

w Gdańsku uprzejmie informuję, co następuje: 

Sprawa ta z aktem oskarżenia przeciwko oskarżonemu 

o przestępstwa z art. 207 § 1 K.k. w zb. z art. 157 

§ 1 K.k. w zb. z art. 157 § 2 K.k. w zw. z art. 11 § 2 

K.k. wpłynęła do XI Wydziału Grodzkiego Sądu Rejonowego 

Gdańsk-Północ w Gdańsku w dniu 30 października 

2008 r. Pokrzywdzona występuje w sprawie 

w charakterze oskarżyciela posiłkowego. Oskar-

331 

życiel publiczny wniósł o przesłuchanie świadków. 

Na rozprawie w dniu 12 lutego 2009 r. sąd otworzył 

przewód sądowy i odebrał wyjaśnienia od oskarżonego, 

a z uwagi na ich obszerność czynność ta była kontynuowana 

na kolejnym terminie rozprawy w dniu 

3 kwietnia 2009 r. W tym samym dniu rozpoczęto 

przesłuchanie oskarżycielki posiłkowej i kontynuowano 

je na terminie rozprawy w dniu 22 maja 2009 r. 

Na terminach rozprawy w dniach 17 lipca i 24 lipca 

2009 r. przesłuchiwano świadków. Z uwagi na niestawiennictwo 

części z nich postępowanie dowodowe 

było prowadzone w dalszym ciągu na terminach 

w dniach 15 września i 20 listopada 2009 r. Termin 

rozprawy wyznaczony na dzień 12 stycznia 2010 r. 

został odwołany z powodu choroby i zwolnienia lekarskiego 

sędziego referenta. Kolejny termin rozprawy 

wyznaczono na dzień 30 marca 2010 r. W tym 

dniu sąd kontynuował przesłuchiwanie świadków. 

Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego informatyka 

i opinii Centralnego Laboratorium Kryminalistycznego 

KGP w Warszawie i w związku z tym odroczył 

rozprawę do dnia 28 maja 2010 r. 

W dniu 11 lutego 2010 r. wpłynęła do Sądu Rejonowego 

Gdańsk-Północ w Gdańsku skarga oskarżycielki 

posiłkowej na przewlekłość postępowania złożona 

w trybie ustawy z dnia 17 czerwca 2004 r. 

o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania 

sprawy w postępowaniu przygotowawczym prowadzonym 

lub nadzorowanym przez prokuratora 

i postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki 

(Dz. U. Nr 179, poz. 1843, ze zm.). Akta sprawy 

w dniu 12 lutego 2010 r. zostały przekazane Sądowi 

Okręgowemu w Gdańsku, który postanowieniem 

z dnia 2 marca 2010 r. skargę na przewlekłość postępowania 

oddalił. 

Analiza sprawności postępowania dokonana 

w ramach nadzoru nad działalnością administracyjną 

sądów powszechnych również nie wykazała rażących 

uchybień w tym zakresie. Czas trwania postępowania 

sądowego determinowany jest bowiem prowadzonym 

postępowaniem dowodowym. Zakres postępowania 

dowodowego leży przy tym w wyłącznej 

kompetencji sądu orzekającego i przy podejmowaniu 

decyzji w tym przedmiocie sędziowie są niezawiśli. 

Prawidłowość prowadzonego postępowania dowodowego 

może być natomiast jedynie badana, zgodnie 

z przepisami Kodeksu postępowania karnego, w ramach 

nadzoru judykacyjnego, przez sąd odwoławczy 

w przypadku złożenia apelacji od wyroku wydanego 

przez sąd pierwszej instancji. 

Niemniej jednak zwrócono prezesowi Sądu Okręgowego 

w Gdańsku uwagę na potrzebę koncentracji 

materiału dowodowego. W związku z tym, w ramach 

nadzoru sprawowanego nad działalnością administracyjną 

sądów, prezes Sądu Okręgowego w Gdańsku 

zwrócił się do prezesa Sądu Rejonowego Gdańsk-Północ 

w Gdańsku o wskazanie sędziemu referentowi na 

konieczność wyznaczania kolejnych terminów rozprawy 

w granicach przerwy, określonej w art. 401 § 2 

K.k., co winno przyczynić się do szybszego merytorycznego 

zakończenia postępowania w tej sprawie. 

Jednocześnie informuję, że postępowanie w sprawie 

pozostaje w zainteresowaniu ministra sprawiedliwości. 

Z poważaniem 




Jacek Czaja 



na zapytanie posła Jerzego Kozdronia 

w sprawie podjęcia energicznych działań 

usprawniających zarówno postępowanie 

przygotowawcze, jak i rozpoznanie zawisłych 

przed sądami gospodarczymi spraw cywilnych 

(6641) 


pana Jerzego Kozdronia, posła na Sejm Rzeczypospolitej 

Polskiej, z dnia 11 marca 2010 r. w sprawie 

podjęcia działań usprawniających prowadzone 

w Krakowie postępowania przygotowawcze i sądowe 

dotyczące Kraków Business Park spółki z ograniczoną 

odpowiedzialnością w Zabierzowie uprzejmie 

przedstawiam wyjaśnienia w zakresie kompetencji 

ministra sprawiedliwości. Jednocześnie uprzejmie 

informuję, że po uzyskaniu stanowiska Prokuratury 

Generalnej, dotyczącego postępowań przygotowawczych, 

niezwłocznie przekażę je Panu Marszałkowi. 

Na wstępie wskazać należy, że kwestia postępowań 

sądowych i prokuratorskich, związanych z Kraków 

Business Park spółką z ograniczoną odpowiedzialnością 

w Zabierzowie, była już kilkakrotnie badana 

w Ministerstwie Sprawiedliwości na skutek 

skarg pana adwokata K. R. oraz interpelacji pana 

posła Pawła Poncyliusza. Przeprowadzone wówczas 

czynności wyjaśniające doprowadziły do ustalenia, 

że poza jednym postępowaniem, dotyczącym ustanowienia 

kuratora dla spółki Kraków Business Park, 

w postępowaniach sądowych i prokuratorskich związanych 

z tą spółką nie występują nieprawidłowości. 

Dodatkowe czynności i ustalenia, dokonane na skutek 

wniesionego przez pana posła Jerzego Kozdronia 

zapytania, potwierdziły słuszność wcześniejszych 

wniosków. 

Z dokonanych ustaleń wynika, że w sądach krakowskich 

były lub są prowadzone następujące postępowania 

gospodarcze, cywilne i rejestrowe dotyczące 

Kraków Business Park spółki z ograniczoną odpowiedzialnością 

w Zabierzowie bądź jej udziałowców:

332 

sygn. akt IX GC 331/08, IX GC 343/08, IX GC 344/ 

08, IX GC 345/08, IX GC 346/08, IX GC 475/08, IX 

GC 388/08, IX GC 505/08, IX GC 177/09, IX GC 531/ 

09, IX GC 224/10, IX GC 225/10 i IX GC 226/10 Sądu 

Okręgowego w Krakowie, I Co 2240/09/K, I Co 2242/ 

09/K, I Co 2245/09/K, I Co 3151/09/K, I Co 282/09/K, 

I Co 3032/09/K, III RNs 228/09/K Sądu Rejonowego 

dla Krakowa-Krowodrzy w Krakowie, V GNs 11/09/ 

S, V GNs 12/09/S, KR. XI Ns-Rej. KRS 7435/09/896, 

KR. XI Ns-Rej. KRS 8805/09/408, KR. XI Ns-Rej. 

KRS 15328/09/542, KR. XI Ns-Rej. KRS 16288/09/ 

438, KR. XI Ns-Rej. KRS 16351/09/769, KR. XI Ns- 

-Rej. KRS 16825/09/915, KR. XI Ns-Rej. KRS 17096/ 

09/826, KR. XI Ns-Rej. KRS 19036/09/042, KR. XI 

Ns-Rej. KRS 17257/09/145, KR. XI Ns-Rej. KRS 

17261/09/060, KR. XI Ns-Rej. KRS 17384/09/006, 

KR. XI Ns-Rej. KRS 17670/09/384, KR. XI Ns-Rej. 

KRS 1049/10/965 Sądu Rejonowego dla Krakowa- 

-Śródmieścia w Krakowie. 

Po szczegółowym zbadaniu toku postępowania 

w wymienionych sprawach nie stwierdzono, z wyjątkiem 

sprawy o sygn. akt XI Ns-Rej. KRS 19036/09/ 

042 Sądu Rejonowego dla Krakowa-Śródmieścia 

w Krakowie, podstaw do podejmowania czynności 

nadzorczych. We wskazanej sprawie referendarz sądowy 

postanowieniem z dnia 27 sierpnia 2009 r. oddalił 

wniosek zarządcy przymusowego Kraków Business 

Park spółki z o.o. w Zabierzowie o ustanowienie 

kuratora dla spółki. Na postanowienie to wnioskodawca 

złożył skargę, sprawa została wpisana pod 

nową sygn. akt KR. XI Ns-Rej. KRS 19036/09/042. 

W związku z przedłużającym się rozpoznawaniem 

wniosku służby nadzoru ministra sprawiedliwości, 

pismem z dnia 4 lutego 2010 r., poleciły prezesowi 

Sądu Okręgowego w Krakowie objęcie sprawy nadzorem 

i składanie informacji o toku postępowania 

w sprawie. Dalszy przebieg postępowania będzie zatem 

monitorowany. 

Merytoryczna ocena decyzji referendarza sądowego 

zostanie dokonana przez sąd po rozpoznaniu skargi 

na orzeczenie z dnia 27 sierpnia 2009 r., kwestia 

ta pozostaje poza kompetencjami ministra sprawiedliwości, 

który sprawuje nadzór jedynie nad działalnością 

administracyjną, a nie orzeczniczą sądów. 

Pozostałe sprawy gospodarcze, cywilne i rejestrowe 

bądź zostały już zakończone, bądź pozostają 

w toku, a czynności procesowe podejmowane są w 

nich na bieżąco. 

Odnosząc się do zarzutu, że wszystkie wnoszone 

przez A. K., I. K. i J. D. do Sądu Okręgowego w Krakowie 

pozwy i wnioski trafiły do tego samego sędziego, 

który w żadnej z tych spraw nie wykonał na rozprawie 

choćby jednej czynności dowodowej, wyjaśniam, 

że sprawy z powództwa J. D., A. K. i I. K. 

przeciwko Kraków Business Park spółce z ograniczoną 

odpowiedzialnością w Zabierzowie (sygn. akt IX 

GC 331/08, IX GC 343/08, IX GC 388/08, IX GC 475/ 

08, IX GC 505/08), z powództwa J. D. przeciwko A. 

K., I. K. i A. Ś. (sygn. akt IX GC 344/08) oraz z powództwa 

A. K. przeciwko J. D., I. K. i A. Ś. (sygn. IX 

GC 345/08 i IX GC 346/08) zostały przydzielone sędziom 

Dariuszowi Pawłyszcze i Grzegorzowi Mazurowi. 

Przydziału spraw sędziom dokonuje się zgodnie 

z zasadami określonymi w § 49 ust. 1 i 2 rozporządzenia 

ministra sprawiedliwości z dnia 23 lutego 

2007 r. Regulamin urzędowania sądów powszechnych 

(Dz. U. z 2007 r. Nr 38, poz. 249, ze zm.), stosownie 

do których przewodniczący wyznacza sędziego 

referenta według kolejności wpływu do wydziału 

i alfabetycznej listy sędziów wydziału. Przewodniczący 

wydziału może wyznaczyć sędziego sprawozdawcę 

w kolejnych sprawach, odstępując od kolejności 

z alfabetycznej listy sędziów, jeżeli sprawa, która 

ma być przydzielona, pozostaje w związku z inną 

sprawą z referatu danego sędziego. Przy dokonywaniu 

przydziału sprawy powszechnie przyjmowana 

jest w sądach zasada, zgodnie z którą w przypadku 

wydania przez sędziego referenta zarządzenia o zwrocie 

pozwu, po uzupełnieniu braków formalnych ta 

sama sprawa – już pod nową sygnaturą – przydzielana 

jest temu samemu sędziemu, a to stosownie do 

zasady niezmienności składu orzekającego, wynikającej 

z § 50 Regulaminu urzędowania sądów powszechnych. 

Zgodnie z przedstawionymi zasadami 

dokonano też przydziału wyżej wymienionych spraw 

do referatów sędziów Dariusza Pawłyszcze i Grzegorza 

Mazura. Wszystkie te sprawy pozostają ze sobą 

w związku, a po zarządzeniu zwrotu pozwu i wpisaniu 

ich pod nową sygnaturę w wyniku usunięcia braków 

formalnych pozwu pozostawały w referacie sędziego, 

który uprzednio zarządził zwrot pism wszczynających 

postępowanie. W tym zakresie panu 

adwokatowi K. R. udzielono już wyjaśnień pismem 

z dnia 24 lipca 2009 r. DSP-IV-051-96/09. 

Dodatkowo wskazać należy, że sprawy z powództwa 

J. D. przeciwko Kraków Business Park spółce 

z o.o. w Zabierzowie o sygn. akt. IX GC 225/10, IX 

GC 224/10 i IX GC 226/10 zostały przydzielone odpowiednio 

sędziom Małgorzacie Stanaszek, Mieczysławowi 

Potejce i Dariuszowi Pawłyszcze. 

Powyższe ustalenia jednoznacznie zaprzeczają zarzutowi 

przydzielania wszystkich spraw wnoszonych 

przez A. K., I. K. i J. D. do Sądu Okręgowego w Krakowie 

temu samemu sędziemu. 

W sprawach z powództwa J. D., A. K. i I. K. przeciwko 

Kraków Busienss Park spółce z o.o. w Zabierzycach 

o sygn. akt, IX GC 343/08, IX GC 344/08, IX 

GC 345/08, IX GC 346/08, IX GC 388/08 i IX GC 

475/08 dokonano zwrotów pozwów, co następuje na 

posiedzeniu niejawnym podczas formalnej kontroli 

pozwu, jeszcze przed wyznaczeniem rozprawy i podejmowaniem 

jakichkolwiek czynności dowodowych. 

Oczywiste jest, że skoro nie wyznaczono rozprawy, 

to nie dokonano na niej również żadnych czynności, 

w tym dowodowych, jednakże nie było to wynikiem 

złej pracy sądu, lecz skutkiem braków formalnych 

pism wszczynających postępowanie w sprawie i prawomocnych 

zarządzeń o ich zwrocie. 

W sprawie sygn. IX GC 505/08 w dniu 30 kwietnia 

2009 r., po przeprowadzeniu rozprawy, został wyda-

333 

ny wyrok uwzględniający powództwo, natomiast 

w sprawie IX GC 331/08 w dniu 18 listopada 2008 r. 

wydano wyrok uwzględniający częściowo powództwo. 

W zakresie zarzutów dotyczących spraw karnych 

uprzejmie przedstawiam co następuje: 

Sąd Rejonowy dla Krakowa-Śródmieścia w Krakowie 

w sprawach o sygn. akt XIV Kp 1303/08/S, 

XIV Kp 1304/08/S, XIV Kp 1305/08/S i XIV Kp 41/ 

09/S rozpoznawał zażalenia na wydane przez prokuratora 

postanowienia o zabezpieczeniu majątkowym 

na mieniu osób podejrzanych w prowadzonym przez 

Prokuraturę Okręgową w Krakowie śledztwie o sygn. 

akt VI Ds. 49/08/Sp. 

Sprawy te faktycznie skierowane zostały do rozpoznania 

i następnie rozpoznane przez tego samego 

sędziego. Jak wyjaśnił prezes Sądu Apelacyjnego 

w Krakowie, trzy pierwsze sprawy wpłynęły do Sądu 

Rejonowego w tym samym dniu, dotyczyły tego samego 

postępowania przygotowawczego oraz tego samego 

przedmiotu, przekazane zostały z jednym pismem 

przewodnim prokuratora i zarejestrowane pod 

trzema, kolejnymi pozycjami. Ich rozdzielenie miało 

charakter czynności technicznej, służącej nadaniu 

sprawom odrębnych sygnatur. 

Stosownie do art. 351 § 1 Kodeksu postępowania 

karnego, zgodnie z alfabetyczna listą sędziów, sprawozdawcą 

pierwszej w kolejności sprawy wyznaczona 

została sędzia (wówczas asesor) Agnieszka Pilch. 

Tożsamość wszystkich trzech spraw przemawiała za 

przydzieleniem także pozostałych dwóch zażaleń do 

referatu tego sędziego. Dotyczyły one bowiem tego 

samego postępowania, w którym zgromadzono materiał 

dowodowy zawierający się w kilkuset tomach 

akt, a rozpoznanie każdego z zażaleń wymagało zaznajomienia 

się przez sędziego referenta z materiałem 

dowodowym. W przypadku wyznaczenia trzech 

różnych referentów konieczność odrębnego przygotowania 

się każdego z nich do rozpoznania sprawy 

powodowałaby zatem poważne trudności natury 

technicznej i pociągała za sobą ryzyko znaczącego 

przedłużenia postępowania. Z tych samych powodów 

sędzia Agnieszka Pilch wyznaczona została sprawozdawcą 

kolejnej sprawy, zarejestrowanej pod sygn. 

XIV Kp 41/09/S, również dotyczącej zażalenia na kolejne, 

wydane w tym samym postępowaniu przygotowawczym, 

postanowienie prokuratora w przedmiocie 

zabezpieczenia na mieniu podejrzanego. 

Za przydzieleniem wskazanych zażaleń do rozpoznania 

temu samemu sędziemu przemawiały zatem 

względy ekonomiki procesowej, a konkretnie konieczność 

zapoznania się z obszernym materiałem dowodowym 

przez jednego, zamiast przez kilku sędziów. 

Ponadto zastosowany sposób wyznaczania sędziego 

sprawozdawcy jest zgodny z § 49 ust. 2 powołanego 

rozporządzenia ministra sprawiedliwości Regulamin 

urzędowania sądów powszechnych. Dlatego nie można 

przyjąć, aby czynności sądowe w opisanej sprawie 

nasuwały zastrzeżenia, a tym bardziej aby pozostawały 

one w sprzeczności z obowiązującymi przepisami. 

Pan adwokat K. R. został o tym poinformowany 

pismem Departamentu Sądów Powszechnych z dnia 

26 czerwca 2009 r. w sprawie DSP-I-051-151/09. 

Nie stwierdzono, aby inne sprawy karne związane 

ze śledztwem prowadzonym przez Prokuraturę Okręgową 

w Krakowie pod sygn. akt VI Ds. 49/08/Sp kierowane 

były w celu ich rozpoznania do referatu jednego 

sędziego. Nie odnotowano też przypadków, aby 

sąd, rozpoznając zażalenia podejrzanych na postanowienia 

prokuratora o zabezpieczeniu majątkowym, 

zakazywał prokuratorowi stosowania jakichkolwiek 

środków zabezpieczających, które mogłyby służyć 

naprawieniu wyrządzonej przestępstwem szkody. 

Reasumując, także co do spraw karnych okazały 

się nieuzasadnione zastrzeżenia zawarte w piśmie 

adwokata K. R. 

Odnośnie do sformułowanych w zapytaniu zarzutów, 

dotyczących nepotyzmu czy układów towarzyskich 

przy rozpoznawaniu spraw zawisłych przed 

Sądem Okręgowym w Krakowie i sądami rejonowymi 

w Krakowie, uprzejmie zauważam, że ich ogólnikowy 

charakter uniemożliwia rzeczowe odniesienie 

się do sprawy. Niemniej jednak pragnę podkreślić, że 

dotychczasowe ustalenia nie ujawniły żadnych okoliczności 

mogących potwierdzać zarzuty stawiane 

sędziom w piśmie pana adwokata K. R. 

Dokonane powyżej ustalenia doprowadzają do 

wniosku, że poza wskazaną wyżej sprawą XI Ns-Rej. 

KRS 19036/09/042 Sądu Rejonowego dla Krakowa- 

-Śródmieścia w Krakowie, w której postępowanie 

przedłuża się, brak jest podstaw do objęcia przez ministra 

sprawiedliwości nadzorem toczących się postępowań 

sądowych. Nadzór ten nie może dotyczyć także 

spraw już ukończonych. Stosownie bowiem do 

treści art. 9 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. Prawo 

o ustroju sądów powszechnych (Dz. U. Nr 98, poz. 1070, 

ze zm.), minister sprawiedliwości sprawuje jedynie 

zwierzchni nadzór nad działalnością administracyjną 

sądów. Zgodnie z § 2 ust. 1 pkt 8 rozporządzenia 

ministra sprawiedliwości z dnia 25 października 

2002 r. w sprawie trybu sprawowania nadzoru nad 

działalnością administracyjną sądów (Dz. U. Nr 187, 

poz. 1564, ze zm.) nadzór ministra sprawiedliwości 

nad działalnością administracyjną sądów wykonywany 

jest m.in. przez bieżącą lub okresową kontrolę 

toku postępowania w sprawach indywidualnych, 

w przypadku ujawnienia okoliczności wskazujących, 

że są one prowadzone niesprawnie lub z naruszeniem 

prawa. 

Z powyższych regulacji wynika zatem, że przedmiotem 

nadzoru ministra sprawiedliwości w indywidualnej 

sprawie może być jedynie znajdujące się 

w toku postępowanie sądowe, a celem tego nadzoru 

jest, co do zasady, zapewnienie sprawnego jego przebiegu. 

Nadzór ten nie może natomiast ingerować 

w treść orzeczeń wydawanych przez sądy, albowiem 

w tej dziedzinie sędziowie są niezawiśli (art. 39 Prawa 

o ustroju sądów powszechnych). 

Odnosząc się do zawartego w piśmie pana K. R. 

wniosku o przekazanie spraw związanych z Kraków 

Business Park sądowi powszechnemu z innej niż kra-

334 

kowska apelacji, uprzejmie wyjaśniam, że nie istnieją 

żadne proceduralne podstawy do uwzględnienia 

tego wniosku. Kwestie właściwości miejscowej sądu 

w sprawach cywilnych są uregulowane w sposób wyczerpujący 

w ustawie z dnia 17 listopada 1964 r. Kodeks 

postępowania cywilnego, a minister sprawiedliwości 

nie posiada żadnych kompetencji do podejmowania 

jakichkolwiek działań ingerujących w sferę 

właściwości sądów. Pana K. R. poinformowano o powyższym 

w piśmie z dnia 24 lipca 200 9r. w sprawie 

DSP-IV-051-96/09. 

Przepraszając za opóźnienie w udzieleniu odpowiedzi, 

wyrażam jednocześnie przekonanie, że wyjaśnia 

ona wątpliwości w powyższych kwestiach, sygnalizowane 

w zapytaniu pana posła Jerzego Kozdronia. 

Z poważaniem 




Jacek Czaja 




na zapytanie posła Marka Polaka 

w sprawie utworzenia jednej komendy Policji 

dla miasta Krakowa i pow. krakowskiego (6644) 




pana Marka Polaka w sprawie utworzenia jednej komendy 

Policji dla miasta Krakowa i powiatu krakowskiego, 


Na wstępie wskazać należy, iż ustawa z dnia 13 

października 1998 r. Przepisy wprowadzające ustawy 

reformujące administrację publiczną (Dz. U. Nr 133, 

poz. 872, z późn.) obligowała do utworzenia z dniem 

1 stycznia 1999 r. – w miastach liczących więcej niż 

700 tys. mieszkańców i będących siedzibami władz 

powiatu – oprócz komendy miejskiej Policji, komendy 

powiatowej Policji. 

Komendant miejski (powiatowy) Policji, będący 

na mocy art. 6 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 6 kwietnia 


z późn. zm.) organem administracji rządowej właściwej 

w sprawach ochrony bezpieczeństwa i porządku 

publicznego, wykonuje swoje zadania w ramach właściwości 

miejscowej: komendant miejski Policji – na 

terenie miasta Krakowa posiadającego prawa powiatu, 

natomiast komendant powiatowy Policji – na terenie 

powiatu krakowskiego ziemskiego. 

Zgodnie z art. 6 ust. 3a ww. ustawy o Policji 

w miastach będących siedzibą władz miasta na prawach 

powiatu i powiatu mającego siedzibę władz 

w tym mieście można utworzyć komendę miejską Policji 

wykonującą zadania na obszarze tego miasta 

i powiatu. 

Mając powyższe na uwadze, komendant wojewódzki 

Policji w Krakowie, jako bezpośredni przełożony 

funkcjonariuszy Policji na obszarze woj. małopolskiego, 

uznał za zasadne przeprowadzenie niezbędnych 

czynności mających na celu wprowadzenie 

stosownych zmian organizacyjnych. Zmiany te mają 

polegać na likwidacji organu Policji właściwego dla 

powiatu krakowskiego ziemskiego oraz odstąpieniu 

od utrzymywania Komendy Powiatowej Policji w Krakowie 

jako urzędu, przy pomocy którego komendant 

powiatowy Policji w Krakowie realizuje swoje zadania. 

Powyższe wiązałoby się z jednoczesnym rozszerzeniem 

terytorialnego zasięgu działania oraz kompetencji 

komendanta miejskiego Policji w Krakowie 

na obszar powiatu krakowskiego ziemskiego. Wydaje 

się, że powyższe zlikwidowałoby powielanie zadań 

i kompetencji dwóch organów Policji, mających siedzibę 

w tym samym mieście. 

Argumentem przemawiającym za przyjęciem powyższego 

rozwiązania jest również fakt, iż zarówno 

Komenda Miejska Policji w Krakowie, jak i Komenda 

Powiatowa Policji w Krakowie nie są terytorialnie 

właściwe dla żadnej z podległych gmin, a ich rola 

ogranicza się wyłącznie do pełnienia funkcji nadzorczej 

nad komisariatami Policji działającymi na obszarze 

powiatu grodzkiego i ziemskiego. 

Po przeprowadzeniu analizy zasięgu terytorialnego 

działania komisariatów Policji podległych 

Komendzie Powiatowej Policji w Krakowie zwrócono 

uwagę na fakt, iż obszar ten otacza miasto 

Kraków z trzech stron. Wobec powyższego, mieszkańcy 

niektórych gmin powiatu krakowskiego 

ziemskiego, usytuowanych po przeciwległej stronie 

Krakowa, zmuszeni są przemieszczać się przez cały 

powiat grodzki celem zgłoszenia spraw pozostających 

w kompetencji komendanta powiatowego Policji 

w Krakowie. 

Reasumując powyższe, likwidacja Komendy Powiatowej 

Policji w Krakowie pozwoli na lepsze wykorzystanie 

posiadanych sił oraz racjonalizację kosztów. 

Wprowadzenie powyższych zmian nie będzie 

miało negatywnego wpływu na realizację ustawowych 

zadań Policji, w tym zwalczania i zapobiegania 

przestępczości. 

Z poważaniem 



Adam Rapacki

335 





na zapytanie posła Stanisława Szweda 

w sprawie ustawy o emeryturach pomostowych 

i problemów interpretacyjnych 

z nią związanych (6645) 

Szanowny Panie Marszałku! W związku z wystąpieniem 

Pana Marszałka z dnia 18 marca 2010 r., 

znak: SPS-024-6645/10, dotyczącym zapytania posła 

Stanisława Szweda w sprawie ustawy o emeryturach 

pomostowych i problemów interpretacyjnych z nią 

związanych, pragnę uprzejmie przedstawić, co następuje. 

Nie podzielam poglądu pana posła o ogromnych 

problemach pracodawców związanych z tworzeniem 

wykazów stanowisk pracy, na których są wykonywane 

prace w szczególnych warunkach lub o szczególnym 

charakterze, oraz ewidencji pracowników wykonujących 

prace w szczególnych warunkach lub 

o szczególnym charakterze. 

Pragnę podkreślić, że obowiązek prowadzenia 

ewidencji pracowników wykonujących prace w szczególnych 

warunkach lub o szczególnym charakterze 

i wykazu stanowisk pracy, na których są wykonywane 

te prace, został nałożony na płatników składek, 

poczynając od dnia 1 stycznia 2010 r. (art. 57 pkt 1 

ustawy z dnia 19 grudnia 2008 r. o emeryturach pomostowych 

– Dz. U. z 2008 r. Nr 237, poz. 1656). 

W związku z tym konieczność prowadzenia tych instrumentów 

nie mogła mieć żadnego wpływu na liczbę 

złożonych wniosków o emeryturę pomostową 

w zeszłym roku. 

Istotnie liczba wniosków złożonych w zeszłym 

roku była niewielka. Jednak moim zdaniem główną 

przyczyną tego stanu rzeczy był fakt, iż osoby pracujące 

w szczególnych warunkach lub w szczególnym 

charakterze masowo skorzystały z możliwości przejścia 

na wcześniejszą emeryturę na podstawie poprzednio 

obowiązujących przepisów. 

Równocześnie pragnę podkreślić, że nadal istnieje 

możliwość wcześniejszego przechodzenia na emeryturę 

na podstawie art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 

1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu 

Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 r. Nr 153, 

poz. 1227), co niewątpliwie ma wpływ na liczbę składanych 

wniosków o emeryturę pomostową. 

Zgodnie z ww. artykułem ubezpieczeni urodzeni po 

31 grudnia 1948 r. mogą skorzystać z prawa przejścia 

na emeryturę w wieku niższym, tj. w wieku, jaki gwarantowały 

przepisy dotychczasowe, jeżeli w dniu wejścia 

w życie ustawy, tj. 1 stycznia 1999 r., osiągnęli: 

— okres zatrudnienia w szczególnych warunkach 

lub w szczególnym charakterze wymagany do nabycia 

prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat 

dla kobiet i 65 lat dla mężczyzn, tj. 15 lat pracy 

w warunkach szczególnych, wykonywanej stale i w pełnym 

wymiarze czasu pracy; 

— okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co 

najmniej 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn. 

Dodatkowym warunkiem przejścia na emeryturę 

w obniżonym wieku na podstawie ww. regulacji jest 

nieprzystąpienie do otwartego funduszu emerytalnego 

albo złożenie wniosku o przekazanie środków 

zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu 

emerytalnym, za pośrednictwem ZUS, na dochody 

budżetu państwa oraz rozwiązanie stosunku pracy 

– w przypadku ubezpieczonego będącego pracownikiem. 

Pan poseł podnosi także, że pracodawcy mają problemy 

z oceną ryzyka miejsca pracy. Dlatego pragnę 

zauważyć, że ocena ryzyka zawodowego na wszystkich 

stanowiskach pracy jest w Polsce od 1996 r. podstawowym 

obowiązkiem pracodawcy wynikającym 

z ramowej dyrektywy Unii Europejskiej nr 89/391/ 

EWG z dnia 12 czerwca 1989 r. w sprawie wprowadzenia 

środków w celu poprawy bezpieczeństwa 

i zdrowia pracowników w miejscu pracy (Dz. U. WE 

L 183), wdrożonej do prawa polskiego przepisami art. 

226 Kodeksu pracy oraz przepisami rozporządzenia 

ministra pracy i polityki socjalnej z dnia 26 września 

1997 r. w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa 

i higieny pracy (Dz. U. z 2003 r. Nr 169, poz. 1650, 

z późn. zm.). Poziom ryzyka zawodowego wyznaczany 

jest zgodnie z normą PN-N-18002, z uwzględnieniem 

poszczególnych grup pracowniczych różniących 

się tolerancją narażania na działania czynników 

uciążliwych. 

Zgodnie z art. 15 i 207 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 

1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 

94, z późn. zm.) pracodawca ma obowiązek zapewnienia 

pracownikom bezpiecznych i higienicznych 

warunków pracy, tzn. takich, w których poziom ryzyka 

jest dopuszczalny, w tym nie są przekroczone 

wartości najwyższych dopuszczalnych stężeń i natężeń 

czynników szkodliwych dla zdrowia. Podstawę 

do podejmowania działań, zarówno w zakresie kształtowania 

warunków pracy w procesie projektowania, 

organizowania, jak i modyfikowania miejsc i stanowisk 

pracy, stanowią wyniki oceny ryzyka zawodowego 

(ryzyka dla zdrowia i życia pracownika) oraz 

ryzyka dla bezpieczeństwa publicznego (dla otoczenia). 

Pracodawca powinien w tym celu korzystać 

z aktualnych osiągnięć nauki i techniki. 

Jeżeli ryzyko jest niedopuszczalne, należy podjąć 

natychmiast działania korygujące, uwzględniając 

aspekty techniczne i organizacyjne w odniesieniu do 

istniejących stanowisk i miejsc pracy. Przy planowaniu 

tych działań należy dążyć do likwidacji zagrożeń 

i uciążliwości stwarzanych przez czynniki niebezpieczne, 

szkodliwe lub uciążliwe, albo zastosować 

odpowiednie środki techniczne oraz środki organizacyjne 

w celu ograniczenia poziomu ryzyka związanego 

z pozostającymi zagrożeniami do poziomu dopuszczalnego.

336 

Kontrola ewidencji pracowników wykonujących 


charakterze należy do kompetencji Państwowej Inspekcji 

Pracy. Właściwe organy PIP są uprawnione 

do nakazania pracodawcy umieszczenie pracownika 

w ewidencji pracowników wykonujących prace w szczególnych 

warunkach lub o szczególnym charakterze, 

wykreślenie go z ewidencji oraz do sporządzenia korekty 

dokonanego wpisu w tej ewidencji. Uprawnienia 

te wynikają z art. 10 ust. 1 pkt 9a i art. 11a ustawy 

z dnia 13 kwietnia 2007 r. o Państwowej Inspekcji Pracy 

(Dz. U. z 2007 r. Nr 89, poz. 589, z późn. zm.). 

W przypadku braku wykazu lub nieumieszczenia 

w wykazie stanowiska pracy, na którym jest zatrudniony 

skarżący pracownik, inspektor pracy ustala, 

czy pracownik wykonuje prace w szczególnych warunkach 

lub o szczególnym charakterze. Procedura 

dokonywania kwalifikacji konkretnych prac jest 

zróżnicowana m.in. w zależności od występujących 

czynników ryzyka, takich jak mikroklimat gorący, 

bardzo ciężka praca fizyczna, ciężkie prace fizyczne 

związane z bardzo dużym obciążeniem statycznym, 

wynikającym z konieczności pracy w wymuszonej, 

niezmiennej pozycji ciała. 

W przypadku stwierdzenia, że pracownik wykonuje 


charakterze, a nie jest umieszczony w ewidencji, 

inspektor pracy wydaje decyzję o wpisaniu go do ewidencji 

pracowników wykonujących prace w szczególnych 

warunkach lub o szczególnym charakterze. 

W przypadku pracodawcy, który nie prowadzi ewidencji, 

wydanie nakazu umieszczenia pracownika 

w ewidencji oznacza obowiązek jej stworzenia. Jeżeli 

w wyniku kontroli inspektor pracy stwierdzi, że 

w ewidencji został umieszczony pracownik, który nie 

wykonuje prac w szczególnych warunkach lub o szczególnym 

charakterze, wydaje decyzję nakazującą wykreślenie 

pracownika z ewidencji. Natomiast gdy 

inspektor pracy ustali, że wpis do ewidencji zawiera 

niepełne bądź błędne dane, wydaje decyzję nakazującą 

sporządzenie korekty dokonanego wpisu do tej 

ewidencji. 

Nie podzielam poglądu pana posła, że ustawa 

o emeryturach pomostowych jest niedopracowana. 

Pragnę zwrócić uwagę, że w wyroku z dnia 16 marca 

2010 r. (orzeczenie K 17/09) Trybunał Konstytucyjny 

odrzucił, jako bezzasadne, wszystkie zastrzeżenia, 

jakie do ustawy o emeryturach pomostowych zgłosiła 

grupa posłów z Klubu Parlamentarnego Prawo 

i Sprawiedliwość. 

Przedstawiając powyższe, uprzejmie informuję, że 

nie podzielam poglądu o konieczności nowelizacji 

przepisów ustawy o emeryturach pomostowych. 

Równocześnie pragnę poinformować pana posła, 

że ustawa o emeryturach pomostowych została szeroko 

wyposażona w komentarze i wyjaśnienia zawarte 

m.in. w poradniku do ustawy o emeryturach pomostowych 

„Zasady kwalifikacji prac w szczególnych 

warunkach i o szczególnym charakterze” przygotowanym 

przez Centralny Instytut Ochrony Pracy – 

Państwowy Instytut Badawczy we współpracy z Ministerstwem 

Pracy i Polityki Społecznej, jak również 

na specjalnie stworzonej stronie internetowej www. 

emeryturypomostowe.gov.pl. 

Uważam, że wspomniane źródła są wystarczające 

dla właściwej oceny, czy wykonywana praca jest 

w istocie pracą wykonywaną w szczególnych warunkach 

lub o szczególnym charakterze. Równocześnie 

pragnę wyjaśnić, że nie ma bezpośredniego związku 

między składką na Fundusz Emerytur Pomostowych 

a przyznaniem emerytury pomostowej. 

Składka na Fundusz Emerytur Pomostowych jest 

odprowadzana za pracowników wykonujących prace 

w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze 

bez względu na wymiar czasu pracy określony 

w umowie o pracę, natomiast prawo do emerytury 

pomostowej wiąże się z wykonywaniem prac 


w pełnym wymiarze czasu pracy i wykonywaniem 

jej przed dniem 1 stycznia 1999 r. 

Chciałabym przypomnieć, że zerwanie związku 

między obowiązkiem opłacania składek a prawem do 

emerytury pomostowej nastąpiło – w ramach prac 

nad projektem ustawy o emeryturach pomostowych 

– na wniosek zgłoszony przez Klub Parlamentarny 

Prawo i Sprawiedliwość. 

Z szacunkiem 








na zapytanie poseł Bożeny Szydłowskiej 

w sprawie płatności zaliczkowych wypłacanych 

beneficjentom działania 8.1 Programu 

Operacyjnego „Innowacyjna gospodarka” 

(6646) 

Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pismo, 

znak: SPS-024-6646/10, z dnia 18 marca br., 

w związku z zapytaniem pani poseł Bożeny Szydłowskiej 

w sprawie braku realizacji płatności zaliczkowych 

dla beneficjentów w ramach działania 8.1: 

Wspieranie działalności gospodarczej w dziedzinie 

gospodarki elektronicznej, Programu Operacyjnego 

„Innowacyjna gospodarka” 2007–2013, przedstawiam 

następujące stanowisko. 

Minister gospodarki pełni funkcję instytucji pośredniczącej 

dla osi priorytetowych 3, 4, 5 i 6 (z wy-

337 

łączeniem działania 6.4) Programu Operacyjnego 

„Innowacyjna gospodarka” 2007–2013 (PO IG). 

Instytucjami odpowiedzialnymi za wdrażanie 

działania 8.1 PO IG są Ministerstwo Spraw Wewnętrznych 

i Administracji jako instytucja pośrednicząca 

oraz Polska Agencja Rozwoju Przedsiębiorczości 

jako instytucja wdrażająca. Ministerstwo Gospodarki 

zwróciło się do ww. instytucji w celu przedstawienia 

wyjaśnień w kwestii zapytania pani poseł. 

Na podstawie otrzymanych wyjaśnień Ministerstwo 

Gospodarki przedstawia poniżej odpowiedź na zapytanie 

Pani Poseł. 

Zgodnie z umową o dofinansowanie na realizację 

projektu w ramach działania 8.1 PO IG regionalna 

instytucja finansująca oraz Polska Agencja Rozwoju 

Przedsiębiorczości weryfikują wniosek o płatność 

w ciągu 20 dni. Po stwierdzeniu przez obie instytucje 

poprawności złożonego wniosku PARP dokonuje płatności 

dofinansowania w terminie 30 dni. Zgodnie 

z powyższym, według postanowień umowy o dofinansowanie, 

okres od wpłynięcia poprawnego wniosku 

o płatność do momentu przekazania środków na rachunek 

beneficjenta może trwać 70 dni. Należy jednak 

w tym miejscu zaznaczyć, że w przypadku wykrycia 

przez którąś z instytucji weryfikujących jakichś 

nieprawidłowości we wniosku o płatność musi 

on zostać poprawiony lub uzupełniony, co wydłuża 

czas jego weryfikacji. Zgodnie z wyjaśnieniami PARP 

konieczność poprawy lub uzupełnienia dotyczy większości 

składanych wniosków o płatność. Jedną z częstych 

przyczyn w przypadku wniosków o płatność 

w formie refundacji poniesionych wydatków jest 

wskazywanie przez beneficjentów jako wydatków 

kwalifikowanych wydatków, które nie kwalifikują się 

do objęcia wsparciem. 

Składane przez beneficjentów wnioski o płatność 

dotyczące wypłaty dofinansowania w formie zaliczki, 

w odróżnieniu do wniosków o płatność w formie refundacji, 

są na ogół poprawne i nie wymagają korekt 

lub uzupełnień. Niemniej jednak zgodnie z postanowieniami 

umowy o dofinansowanie wypłata dofinansowania 

wymaga uprzedniego ustanowienia w formie 

weksla in blanco wraz z deklaracją wekslową 

zabezpieczenia należytego wykonania zobowiązań 

wynikających z tej umowy. W związku z powyższym 

do momentu ustanowienia zabezpieczenia nie ma 

możliwości wypłaty dofinansowania zarówno w formie 

zaliczki, jak i w formie refundacji poniesionych 

wydatków. Oznacza to, że w przypadku nieterminowego 

złożenia zabezpieczenia opóźnia się wypłata 

dofinansowania. 

Podczas weryfikacji wniosków o płatność zarówno 

przez regionalne instytucje finansujące, jak 

i PARP stosowane są wytyczne wydane przez Ministerstwo 

Rozwoju Regionalnego na podstawie art. 

35 ust. 3 ustawy z dnia 6 grudnia 2006 r. o zasadach 

prowadzenia polityki rozwoju (Dz. U. Nr 227, poz. 1658, 

z późn. zm.) w zakresie wskazanym w tym przepisie, 

podawane do publicznej wiadomości m.in. poprzez 

publikację w Monitorze Polskim oraz na stronie internetowej 

MRR. Ponadto weryfikacja prawidłowości 

poniesionych wydatków odbywa się również poprzez 

sprawdzenie ich zgodności z postanowieniami 

umowy o dofinansowanie oraz obowiązującym prawem. 

Zgodnie z otrzymanymi z PARP danymi na dzień 

15 marca 2010 r. średni czas weryfikacji wniosków 

o płatność zaliczkową w ramach działania 8.1 (od 

momentu złożenia w RIF do momentu wypłaty środków) 

wynosi 60 dni, co pozwala stwierdzić, iż płatności 

zaliczkowe na rzecz przedsiębiorców są realizowane 

w sposób bieżący. Wstrzymanie płatności dofinansowania 

w stosunku do kilku beneficjentów działania 

8.1 PO IG uzasadnione jest podejrzeniem realizacji 

projektów niezgodnie z umową o dofinansowanie, 

m.in. poprzez występowanie konfliktu interesów 

przy udzielaniu zamówień na towary lub usługi nabywane 

w ramach projektów. Mając na względzie 

prawidłowość wydatkowania środków publicznych, 

przed przekazaniem środków do beneficjentów niezbędne 

jest w tych przypadkach dokonanie wizyt monitorujących 

na miejscu realizacji projektów, które 

pozwolą ponad wszelką wątpliwość stwierdzić prawidłowość 

ich realizacji, co może to wpływać na termin 

wypłaty dofinansowania. 

Jednocześnie pragnę zauważyć, że na początku 

2010 r. termin wypłaty dofinansowania mógł ulec 

wydłużeniu ze względu na wejście w życie ustawy 

z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych 

oraz rozporządzenia ministra finansów z dnia 17 

grudnia 2009 r. w sprawie płatności w ramach programów 

finansowanych udziałem środków europejskich 

oraz przekazywania informacji dotyczących 

tych płatności. Spowodowało to konieczność dostosowania 

obowiązujących umów do nowych aktów prawnych. 

Odnosząc się do kwestii zaciągniętych przez 

przedsiębiorców kredytów na rozpoczęcie realizacji 

projektów w ramach działania 8.1 PO IG, pragnę zauważyć, 

że zgodnie z postanowieniami umowy o dofinansowanie 

środki otrzymane w ramach zaliczki 

mogą być przeznaczone jedynie na zapłatę za towary 

lub usługi w ramach projektu. Wykorzystanie tych 

środków na spłatę kredytu lub jego zabezpieczenie 

jest niezgodne z postanowieniami tej umowy i może 

skutkować jej rozwiązaniem. 

Jednocześnie w przypadku konieczności dodatkowych 

wyjaśnień w zakresie działania 8.1 PO IG zwracam 

się z uprzejmą prośbą o kierowanie pytań do 

ministra spraw wewnętrznych i administracji jako 

instytucji pośredniczącej dla tego działania. 




Rafał Baniak

338 






w sprawie kryteriów udziału 

polskich policjantów i policjantek 

w misji EULEX w Kosowie (6647) 




Lucjana Karasiewicza w sprawie kryteriów udziału 

polskich policjantów i policjantek w misji EULEX 

w Kosowie uprzejmie przedstawiam następujące informacje. 

Na wstępie pragnę poinformować, iż koszt udziału 

jednego policjanta w kursie doskonalenia zawodowego 

dla policjantów pełniących służbę w ramach 

Jednostki Specjalnej Polskiej Policji wynosi 672 zł. 

Policjant może być skierowany na ww. szkolenie, jeżeli 

uzyska: 

— pozytywny wynik z postępowania oceniającego 

predyspozycje policjantów – kandydatów do służby 

w Jednostce Specjalnej Polskiej Policji (JSPP) i zostanie 

zakwalifikowany do dalszych procedur, 

— pozytywny wynik badań medycznych. 

Odnosząc się do kryteriów, jakie musi spełniać 

kandydat do udziału w misji w ramach Jednostki 

Specjalnej Polskiej Policji, są one następujące: 

— minimum 5-letni staż służby w Policji, 

— ukończone 25 lat życia, 

— posiadanie ważnego prawa jazdy, 

— dobry stan zdrowia oraz predyspozycje psychologiczne 

do służby w warunkach misji, 

— posiadanie ważnego paszportu minimum przez 

kolejny rok, 

— umiejętność posługiwania się językiem angielskim 

w mowie i piśmie – dotyczy oficerów, 

— uzyskanie zgody przełożonych oraz pozytywnego 

wyniku z rozmowy z psychologiem, 

— uzyskanie pozytywnego wyniku z wywiadu lekarskiego 

oraz testu sprawności fizycznej policjanta. 

Dodatkowe preferencje oceniane w czasie postępowania 

kwalifikacyjnego to: posiadanie prawa jazdy 

kat. C, wzrost powyżej 180 cm, doświadczenie zawodowe 

finansisty, mechanika, łącznościowca, informatyka 

lub uprawnienia do wykonywania zawodu lekarza 

i pielęgniarza. Pełnienie przez okres co najmniej 

2 lat służby przy wykonywaniu zadań patrolowo-interwencyjnych, 

konwojowo-ochronnych lub w zakresie 

fizycznego zwalczania terroryzmu, w okresie 5 lat 

poprzedzających postępowanie kwalifikacyjne. Znajomość 

języka angielskiego. 

Podkreślić również należy, że w postępowaniu 

kwalifikacyjnym do udziału w misji nie mogą uczestniczyć 

policjanci karani dyscyplinarnie (jeżeli kara 

nie uległa zatarciu) lub przeciwko którym toczy się 

postępowanie wyjaśniające, dyscyplinarne, karne, 

karno-skarbowe. Z przedmiotowego postępowania 

wykluczeni są także funkcjonariusze, którzy z uwagi 

na stan zdrowia korzystają z długotrwałych zwolnień 

lekarskich. 

Uprzejmie informuję, iż zgodnie z uchwałą Rady 

Ministrów nr 255/2008 z dnia 2 grudnia 2008 r. 

w sprawie utworzenia kontyngentu policyjnego wydzielonego 

do udziału w misji Unii Europejskiej 

w zakresie praworządności w Kosowie EULEX Kosowo 

służba w Jednostce Specjalnej Polskiej Policji 

trwa 6 miesięcy, natomiast eksperci policyjni wykonują 

swoje obowiązki w ramach misji EULEX na terenie 

Kosowa przez okres jednego roku. Zgodnie 

z § 8 i § 9 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 

20 listopada 2002 r. w sprawie uprawnień i obowiązków 

policjantów delegowanych do pełnienia służby 

poza granicami państwa (Dz. U. Nr 207, poz. 1755, 

z późn. zm.) policjantowi przedłuża się czas delegowania 

w kontyngencie policyjnym: 

— jeżeli sytuacja, zdarzenie lub względy organizacyjne 

uniemożliwiają terminowy powrót do kraju; 

przedłużenie czasu delegowania następuje wówczas 

z urzędu lub na wniosek dowódcy kontyngentu, 

— można przedłużyć czas delegowania policjantowi 

w związku z tym samym delegowaniem na łączny 

okres do 6 miesięcy, a policjantowi zajmującemu 

stanowisko we władzach misji pokojowej – na łączny 

okres do jednego roku: 

a) na pisemny wniosek organu organizacji międzynarodowej, 

któremu został podporządkowany 

kontyngent policyjny, 

b) z urzędu, gdy uzasadnia to interes służby. 

Jednocześnie każdy funkcjonariusz, który uczestniczył 

w misji Unii Europejskiej w zakresie praworządności 

w Kosowie ma prawo ponownie składać 

raport o ponowny wyjazd na ww. misję. W przypadku 

ponownego uczestnictwa w przedmiotowej misji 

funkcjonariusz zobligowany jest do uzyskania pozytywnego 

wyniku w postępowania kwalifikacyjnym, 

jak również ma obowiązek uczestniczyć w szkoleniu, 

które jest ważnym elementem integrującym grupę 

(pluton, drużynę) w działaniach pododdziału. Przedmiotowe 

szkolenie stanowi kolejny etap selekcji osób, 

które nie posiadają predyspozycji działania i funkcjonowania 

w zespole. Tego typu umiejętności możliwe 

są do zweryfikowania w trakcie czterotygodniowego 

zgrupowania w ramach szkolenia. Dlatego też na 

kurs specjalistyczny kierowana jest większa liczba 

policjantów, aniżeli faktyczny stan etatowy Jednostki 

Specjalnej Polskiej Policji (115 funkcjonariuszy). 

Zgodnie bowiem z decyzją komendanta głównego 

Policji o ostatecznym składzie jednostki decyduje dowódca 

Jednostki Specjalnej Polskiej Policji w momencie 

zakończenia szkolenia. Warto podkreślić również, 

że przy doborze policjantów do kolejnych zmian wszyscy 

kandydaci przy ocenie predyspozycji podlegają 

tym samym kryteriom. W przypadku zakwalifikowania 

kandydatów, którzy wcześniej brali udział w misjach, 

są to funkcjonariusze, którzy wykazali się nie-

339 

naganną służbą, zdyscyplinowaniem oraz umiejętnością 

funkcjonowania w grupie i uzyskali bardzo 

dobrą opinię przełożonych w zakresie pełnienia służby 

poza granicami państwa. 

Jednocześnie uprzejmie informuję, iż koszt delegowania 

jednego policjanta Jednostki Specjalnej Polskiej 

Policji do Kosowa na okres pół roku wynosi około 

16 tys. zł. 

Odnosząc się do kwestii konieczności kontynuowania 

misji EULEX, uprzejmie informuję, iż zgodnie 

z aktem o wspólnym działaniu Rady 2008/124/ 

WPZiB z dnia 4 lutego 2008 r. w sprawie misji Unii 

Europejskiej w zakresie praworządności w Kosowie 

EULEX Kosowo (Dz. U. UE.L.08.42.92 z późn. zm.), 

niniejsze wspólne działanie wygasa po dwudziestu 

ośmiu miesiącach od daty zatwierdzenia Planu Operacyjnego 

(OPLAN). Wszelkie decyzje o przedłużeniu 

działania misji podejmuje Rada Unii po konsultacjach 

z państwami uczestniczącymi w EULEX. 

Z poważaniem 




Adam Rapacki 

prokuratora generalnego 

na zapytanie poseł Lidii Staroń 

w sprawie opisania i oszacowania 

nieruchomości przez komornika Sądu 

Rejonowego w Olsztynie w trakcie prowadzenia 

postępowania egzekucyjnego nr V Km 1046/00 

(6648) 

Szanowny Panie Marszałku! W związku z przekazanym 

przez Pana Marszałka pismem z dnia 18 

marca 2010 r. ministrowi sprawiedliwości – na podstawie 

art. 195 ust. 1 Regulaminu Sejmu RP – zapytaniem 

pani poseł Lidii Staroń z 3 lutego 2010 r. 

w sprawie opisania i oszacowania nieruchomości 

przez komornika Sądu Rejonowego w Olsztynie 

w trakcie prowadzenia postępowania egzekucyjnego 

nr V Km 1046/00 uprzejmie przedstawiam następujące 

stanowisko. 

Poruszone w zapytaniu pani poseł kwestie związane 

z niedopełnieniem obowiązków oraz poświadczeniem 

nieprawdy przez komornika Sądu Rejonowego 

w Olsztynie J. B. oraz poświadczeniem nieprawdy 

przez rzeczoznawcę A. T., powołanego do oszacowania 

nieruchomości należącej do Z. P. i I. P., stanowiły 

przedmiot śledztwa prowadzonego przez Prokuraturę 

Rejonową Olsztyn-Północ. 

Postanowieniem z dnia 20 kwietnia 2007 r. postępowanie 

co do obu wymienionych kwestii umorzono 

wobec braku znamion czynu zabronionego i zostało 

ono utrzymane w mocy postanowieniem Sądu Rejonowego 

w Olsztynie z dnia 2 sierpnia 2007 r. w wyniku 

rozpoznania zażalenia pokrzywdzonego Z. P. 

W związku z późniejszymi działaniami pokrzywdzonego 

podjętymi w celu wzruszenia końcowej decyzji, 

w tym uzyskaniem przez niego prywatnej opinii 

zawierającej opis nieruchomości będącej przedmiotem 

postępowania różniący się od opracowanego 

przez A. T. na potrzeby postępowania egzekucyjnego, 

postępowanie w przedmiotowej sprawie podjęto postanowieniem 

z dnia 25 września 2008 r. 

Po uzupełnieniu zgromadzonego w sprawie materiału 

dowodowego, J. B. przedstawiono zarzut popełnienia 

przestępstwa z art. 231 § 1 K.k. i art. 271 § 1 

K.k. w zw. z art. 11 § 2 K.k. przez to, że jako komornik 

Sądu Rejonowego w Olsztynie w trakcie prowadzonego 

postępowania egzekucyjnego przeciwko 

dłużnikowi Z. P. nie dopełnił ciążących na nim obowiązków 

prawidłowego i rzetelnego opisania i oszacowania 

nieruchomości poddanej egzekucji a nadto, 

dokonując opisu i oszacowania wspomnianej nieruchomości, 

poświadczył nieprawdę w protokole z tej 

czynności. 

Z kolei A. T. prokurator zarzucił, że, będąc rzeczoznawcą, 

poświadczył nieprawdę co do okoliczności 

mających znaczenie prawne w operacie szacunkowym 

z określenia wartości rynkowej zabudowanej 

nieruchomości rolnej wskazanej wyżej poprzez zaniżenie 

powierzchni poszczególnych budynków na niej 

posadowionych, pominięcie ich wyposażenia oraz 

stanu technicznego i ustalił jej wartość na kwotę 

326 700 zł, zaniżając ją o kwotę 160 369 zł, i tym 

samym przedstawił fałszywą wycenę w postępowaniu 

egzekucyjnym toczącym się na podstawie ustawy 

Kodeks postępowania cywilnego, tj. przestępstwo 

z art. 271 § 1 K.k. i art. 233 § 4 K.k. w zw. z art. 11 

§ 2 K.k. 

J. B. przesłuchany w charakterze podejrzanego 

nie przyznał się do popełnienia zarzuconego mu czynu. 

W swoich wyjaśnieniach podał, że w związku 

z informacjami przekazywanymi mu przez biegłego 

A. T., który podejmował nieskuteczne próby dokonania 

oględzin nieruchomości należącej do małżonków 

P., zlecił mu opracowanie operatu szacunkowego 

w oparciu o oględziny zewnętrzne i dostępną dokumentację 

geodezyjno-kartograficzną. Wcześniej, chcąc 

pomóc biegłemu, zwrócił się dwukrotnie do Policji 

o udzielenie pomocy, czyli tzw. asysty. Na pierwszy 

z wyznaczonych terminów policjanci nie stawili się, 

zaś w trakcie drugiej próby z ich udziałem odmówili 

wejścia na teren posesji z powodu biegających tam 

agresywnych psów. 

A. T. z kolei przesłuchany w charakterze podejrzanego 

także nie przyznał się do popełnienia zarzuconego 

mu czynu. W swoich wyjaśnieniach podał, że 

podejmował liczne próby nawiązania kontaktu z dłużnikami 

I. i Z. P. Za pośrednictwem poczty kierował 

do nich zawiadomienia zawierające prośby o udostępnienie 

nieruchomości do oględzin. Ponadto, będąc

340 

w okolicy, bezskutecznie próbował dostać się poza 

ogrodzony teren posesji. Po wyznaczeniu terminu zawsze 

o oznaczonej porze czekał ze świadkiem pod bramą 

posesji. Dłużnicy ignorowali jednak jego próby. 

Postanowieniem z dnia 31 grudnia 2009 r., sygn. 

V Ds 63/08, prokurator okręgowy w Olsztynie umorzył 

śledztwo przeciwko J. B. i A. T. wobec niepopełnienia 

przez podejrzanych zarzucanych im czynów. 

Decyzję tę zaskarżył zażaleniem pokrzywdzony 

Z. P. 

Postanowieniem z dnia 2 marca 2010 r., sygn. II 

Kp 75/10, Sąd Rejonowy w Olsztynie nie uwzględnił 

zażalenia pokrzywdzonego, stojąc na stanowisku, że 

postępowanie w przedmiotowej sprawie zostało przeprowadzone 

w sposób prawidłowy, a prokurator okręgowy 

w Olsztynie w uzasadnieniu postanowienia 

wyczerpująco wskazał motywy swojej decyzji. Sąd 

w pełni podzielił argumenty w nim zawarte, uznając 

je za logiczne i uzasadnione. 

Zdaniem sądu zebrany materiał aktowy nie daje 

wystarczających podstaw do przyjęcia, iż komornik 

Sądu Rejonowego w Olsztynie J. B. i biegły rzeczoznawca 

A. T. popełnili zarzucane im przestępstwa. 

Komornik, wbrew twierdzeniom skarżącego, podjął 

niezbędne czynności, aby umożliwić biegłemu rzeczoznawcy 

oględziny nieruchomości. Jak wynika z akt 

komorniczych, A. T. wielokrotnie zawiadamiał dłużników 

o terminach oględzin, a komornik dwukrotnie 

zwracał się o pomoc do właściwej jednostki Policji, 

nałożył również karę grzywny na I. P. Nie można 

zatem, w ocenie sądu, zarzucić komornikowi, że nie 

skorzystał on z możliwości przewidzianych m.in. 

w art. 765 § 1 K.p.c., aby umożliwić biegłemu rzeczoznawcy 

oględziny nieruchomości. To, że podjęte przez 

komornika czynności były nieskuteczne, nie może 

jeszcze świadczyć o nieskorzystaniu przez niego ze 

wskazanych powyżej uprawnień. 

Zdaniem sądu uzasadnione było również zobowiązanie 

biegłego do dokonania opisu i oszacowania nieruchomości 

na podstawie oględzin zewnętrznych 

i innych dostępnych danych, tym bardziej że dłużnicy 

swoją postawą utrudniali postępowanie egzekucyjne 

i uniemożliwiali dokonanie oględzin wnętrza 

budynków znajdujących się na nieruchomości. W konsekwencji 

tego sąd uznał, że brak jest podstaw do 

uznania, że komornik Sądu Rejonowego w Olsztynie 

J. B. popełnił przestępstwo określone w art. 231 § 1 

K.k. 

W ocenie sądu brak jest również podstaw do przypisania 

komornikowi Sądu Rejonowego w Olsztynie 

przestępstwa określonego w art. 271 § 1 K.k. polegającego 

na tym, że w dniu 15 lutego 2006 r. dokonał 

opisu i oszacowania nieruchomości, posługując się 

operatem sporządzonym przez rzeczoznawcę, poświadczając 

jednocześnie nieprawdę co do okoliczności 

mających znaczenie prawne w protokole z tej czynności 

poprzez zaniżenie powierzchni poszczególnych budynków 

i ustalając wartość nieruchomości na kwotę 

326 700 zł, czym działał na szkodę Z. P. i I. P. 

Zdaniem sądu komornik, z uwagi na postawę 

dłużników uniemożliwiających mu i biegłemu rzeczoznawcy 

A. T. dokonanie oględzin nieruchomości, prawidłowo 

opis i oszacowanie nieruchomości sporządził 

w oparciu o operat dokonany przez biegłego rzeczoznawcę 

A. T. 

Odnosząc się do przestępstwa zarzuconego A. T., 

sąd wskazał, że podejrzany operat sporządził w oparciu 

o oględziny zewnętrzne i dostępną dokumentację 

dotyczącą tej nieruchomości. Biegły wielokrotnie 

zmierzał do wykonania czynności oględzin nieruchomości, 

jednakże dłużnicy Z. P. i I. P. skutecznie to 

uniemożliwiali. Słusznie zatem, na polecenie komornika, 

biegły odstąpił od wykonania tych czynności 

i dokonał opisu i oszacowania nieruchomości na podstawie 

oględzin zewnętrznych i innych dostępnych 

danych. Biegły miał zatem ograniczone możliwości 

ustalenia właściwych rozmiarów widocznych budynków 

i ujęcia wszystkich obiektów znajdujących się na 

nieruchomości. 

Argumentacja podniesiona w zapytaniu pani poseł 

Lidii Staroń z dnia 3 lutego 2010 r. w znacznej 

mierze stanowi powielenie argumentacji przytaczanej 

już wcześniej przez pokrzywdzonych w przedmiotowej 

sprawie. Jakkolwiek część wywodów natury 

prawnej jest słuszna, to jednak nie ma bezpośredniego 

związku z ustaleniami w sprawie, a także specyfiką 

unormowań związaną z zasadami odpowiedzialności 

karnej. Istota tej sprawy sprowadza się do oceny 

prawnokarnej ustalonego i niekwestionowanego 

przez żadną ze stron zachowania i przebiegu działań 

podejmowanych przez komornika oraz sposobu realizacji 

przez rzeczoznawcę zlecenia wykonania operatu 

szacunkowego nieruchomości. 

W związku z treścią postanowienia Sądu Rejonowego 

w Olsztynie decyzja o umorzeniu śledztwa przeciwko 

obu wskazanym podejrzanym uprawomocniła 

się. Jej wzruszenie możliwe byłoby jedynie w drodze 

wznowienia śledztwa w trybie określonym w art. 327 

§ 2 K.p.k. 

Przeprowadzone na polecenie Departamentu Postępowania 

Przygotowawczego Prokuratury Generalnej 

badanie akt sprawy przez prokuratora apelacyjnego 

w Białymstoku wykazało, że z uwagi na 

przytoczoną wyżej argumentację sądu, którą podzielono, 

brak jest przesłanek do wznowienia postępowania, 

albowiem nie ujawniono nowych istotnych faktów 

lub dowodów. 

Informując o powyższym, uważam też za konieczne 

zasygnalizowanie nadto Panu Marszałkowi szczególnego 

problemu o bardziej ogólnym charakterze, 

będącego konsekwencją nowelizacji ustawy z dnia 20 

czerwca 1985 r. o prokuraturze (Dz. U. Nr 31, poz. 138, 

ze zm.), dokonanej ustawą z dnia 9 października 

2009 r. o zmianie ustawy o prokuraturze oraz niektórych 

innych ustaw (Dz. U. Nr 178, poz. 1375), 

zwłaszcza że problem ten może w przyszłości stwarzać 

poważne trudności związane ze stosowaniem 

obowiązującego prawa, a mianowicie. Konsekwencją 

najbardziej istotnej, zawartej w ostatnim z ww. ak-

341 

tów prawnych regulacji – rozdzielenia funkcji ministra 

sprawiedliwości i prokuratora generalnego, jest 

to, że prokurator generalny nie jest członkiem Rady 

Ministrów, jak również organem administracji rządowej, 

a tym samym – nie należy do kręgu podmiotów, 

które zgodnie z art. 115 Konstytucji Rzeczypospolitej 

Polskiej (Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483, ze 

zm.) i art. 195 ust. 1 Regulaminu Sejmu Rzeczypospolitej 

Polskiej (M.P. Nr 26, poz. 185, ze zm.) mają 

obowiązek udzielania odpowiedzi na interpelacje 

i zapytania poselskie we wskazanym w art. 115 ust. 1 

konstytucji terminie, a także udzielania odpowiedzi 

w sprawach bieżących na każdym posiedzeniu Sejmu 

(ust. 2), jak również na zapytania poselskie w sprawach 

o charakterze jednostkowym, dotyczące m.in. 

zadań publicznych realizowanych przez administrację 

rządową (art. 195 ust. 1 rgulaminu). 

Wykładnia powołanych powyżej przepisów uzasadnia 

tezę, że od dnia 31 marca 2010 r., w którym 

weszły w życie przepisy znowelizowanej ustawy o prokuraturze, 

prokurator generalny nie posiada legitymacji 

prawnej do udzielania odpowiedzi na skierowane 

po tym dniu interpelacje i zapytania poselskie. 




Prokurator generalny 

Andrzej Seremet 



na zapytanie posła Jana Dziedziczaka 

w sprawie zastrzeżeń NSZZ „Solidarność” 

do konkursu na naczelnika 

Urzędu Skarbowego we Wrześni (6649) 


poselskie pana Jana Dziedziczaka, posła na 

Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, z dnia 16 marca 2010 r., 

przekazane przy piśmie z dnia 18 marca 2010 r., 

znak: SPS-024-6649/10, w sprawie zastrzeżeń NSZZ 

„Solidarność” do konkursu na stanowisko naczelnika 

urzędu skarbowego, tj.: 

1. Czy docierały w minionym okresie i docierają 

obecnie do Ministerstwa Finansów sygnały o zastrzeżeniach 

wobec pana C. K.? 

2. Co ustaliła kontrola Izby Skarbowej w Poznaniu 

ws. funkcjonowania urzędu i jej naczelnika w latach 

2005–2007? 

3. Jakie kryteria musi spełniać kandydat na naczelnika 

urzędu skarbowego? Czy wśród kryteriów 

jest ocena dotychczasowej dzielności w podległych 

ministrowi finansów służbach? 

4. Czy umiejętność pracy w zespole, umiejętność 

kierowania, sprawiedliwej oceny pracowników, umiejętność 

tworzenia dobrej atmosfery w zakładzie pracy 

jest ważnym kryterium doboru kadry kierowniczej 

w resorcie finansów? 

— uprzejmie wyjaśniam. 

Ad 1. Ustosunkowując się do pytania dotyczącego 

wpływających do Ministerstwa Finansów sygnałów 

o zastrzeżeniach wobec pana C. K., na wstępie należy 

stwierdzić, że takie sygnały wpływają w odniesieniu 

do większości osób zajmujących kierownicze stanowiska 

w resorcie finansów. Wszystkie doniesienia 

są sprawdzane, jednak zdecydowana ich większość 

nie znajduje potwierdzenia w zebranym materiale. 

Obecnie negatywne opinie o panu C. K. wyrażał 

jedynie Zarząd Regionu Wielkopolska NSZZ „Solidarność”. 

Zarzuty były przedmiotem postępowania 

wyjaśniającego. Stosowna odpowiedź przekazana została 

zainteresowanym. 

Ad 2. Jak wynika z wyjaśnień dyrektora Izby 

Skarbowej w Poznaniu, w dniach od 19 lutego do 

18 maja 2007 r. przeprowadzona została kompleksowa 

kontrola w Urzędzie Skarbowym we Wrześni za 

2006 r., która objęła prawidłowość funkcjonowania 

urzędu, w tym realizację nałożonych przez ministra 

finansów „Zadań dla dyrektorów izb skarbowych 

i naczelników urzędów skarbowych w zakresie 

realizacji polityki finansowej państwa” oraz zgodność 

podejmowanych działań z obowiązującymi przepisami 

prawa. 

W jej wyniku stwierdzono pewne nieprawidłowości 

w wykonywaniu zadań, dotyczące m.in. prawa 

pracy, zamówień publicznych czy egzekucji administracyjnej. 

Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu 

pismem z dnia 9 października 2007 r. skierował do 

naczelnika Urzędu Skarbowego we Wrześni zalecenia 

pokontrolne. Pismem z dnia 25 października 

2007 r. naczelnik urzędu odpowiedział na ww. zalecenia 

oraz poinformował o działaniach podjętych 

w celu usunięcia stwierdzonych w toku kontroli nieprawidłowości. 

Pismo podpisał pełniący w tej dacie 

obowiązki naczelnika Urzędu Skarbowego we Wrześni 

pan R. S., ponieważ pan C. K. (pełniący funkcję 

naczelnika Urzędu w kontrolowanym 2006 r.) został 

odwołany ze stanowiska naczelnika urzędu z dniem 

18 czerwca 2007 r. na wniosek dyrektora Izby Skarbowej 

w Poznaniu z dnia 31 maja 2007 r. 

Ad 3. i 4. Zasady doboru przez ministra finansów 

kandydatów na stanowiska dyrektorów izb skarbowych 

oraz naczelników urzędów skarbowych regulują 

przepisy ustawy z dnia 21 czerwca 1996 r. o urzędach 

i izbach skarbowych (Dz. U. z 2004 r. Nr 121, 

poz. 1267, z późn. zm.) oraz rozporządzenia ministra 

finansów z dnia 14 lipca 2008 r. w sprawie trybu powołania 

komisji i przeprowadzania konkursu na stanowisko 

dyrektora izby skarbowej i naczelnika urzędu 

skarbowego (Dz. U. Nr 133, poz. 844). Zgodnie 

z art. 5 ust. 5a ww. ustawy dobór kandydatów na 

stanowisko dyrektora izby skarbowej i naczelnika 

urzędu skarbowego jest dokonywany w drodze kon-

342 

kursu spośród pracowników urzędów i organów podległych 

ministrowi właściwemu do spraw finansów 

publicznych, którzy posiadają wyłącznie obywatelstwo 

polskie, wyższe wykształcenie magisterskie 

prawnicze, ekonomiczne lub inne uzupełnione studiami 

podyplomowymi prawniczymi lub ekonomicznymi 

oraz co najmniej czteroletni staż pracy w tych 

urzędach i organach. 

Natomiast o wyborze danego kandydata spośród 

osób, które wygrały konkurs decydują obiektywne 

przesłanki, wynikające z oceny dokonywanej indywidualnie 

dla każdego przypadku. W szczególności są 

to posiadane informacje i opinie, w tym pochodzące 

od dyrektora właściwej izby skarbowej, który sprawując 

nadzór nad urzędami skarbowymi, dysponuje 

najszerszą wiedzą na temat prawidłowości i efektywności 

funkcjonowania poszczególnych jednostek. Generalnie 

znaczenie ma wypadkowa wielu indywidualnych 

cech kandydata, w tym m.in. jego zawodowe 

osiągnięcia, umiejętności kierownicze poparte doświadczeniem 

w bezkonfliktowym zarządzaniu zasobami 

ludzkimi, umiejętność przekonywania zespołu 

do realizacji uprzednio wyznaczonych celów, przedsiębiorczość, 

otwartość, odwaga w podejmowaniu nowych 

wyzwań, umiejętność pracy zespołowej i integracji 

zespołu. Są to zatem te cechy, których ogół daje 

rękojmię należytego wykonywania zadań na zajmowanym 

stanowisku. 

Z poważaniem 




Andrzej Parafianowicz 




na zapytanie posła Jana Religi 

w sprawie planów dotyczących przebiegu 

międzynarodowej linii kolejowej E30 (6651) 


pana posła Jana Religi, skierowane do ministra 

infrastruktury pana Cezarego Grabarczyka przy 

piśmie nr SPS-024-6651/10 z dnia 18 marca 2010 r., 

w sprawie planów przebiegu międzynarodowej linii 

kolejowej E30, przedstawiam poniższą informację. 

Przebieg E30/CE30 oraz plany modernizacji nie 

uległy zmianie. Nie są planowane również działania 

w celu wprowadzenia takich zmian w przyszłości. 

W latach 2005–2008 przygotowana została dokumentacja 

przedprojektowa dla modernizacji odcinka linii 

kolejowej E30/CE30, tj. od Opola przez Katowice do 

Krakowa. W styczniu 2008 r. odcinek Opole – Kraków 

został podzielony na dwa odcinki przewidziane 

do realizacji w ramach Programu Operacyjnego „Infrastruktura 

i środowisko”: Opole – Gliwice – Zabrze 

o wartości 1467 mln zł oraz Zabrze – Katowice – Kraków 

o wartości 2353 mln zł. Po weryfikacji kosztów 

w maju 2008 r. okazało się, że wartość niezbędnych 

nakładów finansowych na realizację tych projektów 

znacznie wzrosła: dla pierwszego odcinka do kwoty 

5858 mln zł oraz dla odcinka drugiego do kwoty 7137 

mln zł. 

W tej sytuacji, ze względu na znaczny wzrost 

kosztów realizacji inwestycji oraz brak możliwości 

pozyskania środków na realizację obu projektów 

w ramach PO IiŚ na lata 2007–2013, podjęta została 

decyzja o przeniesieniu projektu modernizacji odcinka 

Opole – Gliwice – Zabrze, biegnącego przez Kędzierzyn-Koźle, 

na listę rezerwową. Nie oznacza to 

rezygnacji z modernizacji tej linii (będzie to możliwe 

w przyszłej perspektywie finansowania ze środków 

Unii Europejskie) ani – tym bardziej – docelowego 

skierowania ruchu pociągów przez Strzelce Opolskie. 

Tylko na czas robót budowlanych na linii E30 przez 

Kędzierzyn-Koźle, w celu zapewnienia objazdów, istnieje 

możliwość skierowania ruchu pociągów na linię 

CE30 przez Strzelce Opolskie i odwrotnie. 

Jeszcze w tym roku, ze względu na znaczną degradację 

przez pociągi towarowe, rozpocznie się natomiast 

modernizacja linii CE30 z terminem zakończenia 

robót do 2013 r. 

Jednocześnie informuję, że za zasadne uznano 

utrzymanie na odcinku linii E30 Opole – Kędzierzyn- 

-Koźle – Gliwice prędkości 120 km/h, traktując go 

jako linię dla ruchu towarowego, z możliwością kierowania 

pasażerskich pociągów pospiesznych przez 

Kędzierzyn-Koźle. 

Z poważaniem 








na zapytanie posła Ryszarda Terleckiego 

w sprawie planowanej zmiany systemu 

oceniania zachowania uczniów w szkole (6652) 


zapytanie (SPS-024-6652/10) pana posła Ryszarda 

Terleckiego w sprawie zmian dotyczących pozbawie-

343 

nia wpływu oceny zachowania na promocję ucznia, 

uprzejmie wyjaśniam, co następuje. 

W obecnie obowiązujących przepisach rozporządzenia 

ministra edukacji narodowej z dnia 30 kwietnia 

2007 r. w sprawie warunków i sposobu oceniania, 

klasyfikowania i promowania uczniów i słuchaczy 

oraz przeprowadzania sprawdzianów i egzaminów 

w szkołach publicznych (Dz. U. Nr 83, poz. 562, 

z późn. zm.) uczeń, któremu po raz trzeci z rzędu 

ustalono naganną roczną ocenę klasyfikacyjną zachowania, 

nie otrzymuje promocji do klasy programowo 

wyższej lub nie kończy szkoły. 

W przygotowywanej nowelizacji ww. rozporządzenia 

proponuje się, aby decyzja o niepromowaniu 

ucznia, któremu po raz trzeci z rzędu ustalono naganną 

roczną ocenę klasyfikacyjną zachowania, należała 

do decyzji rady pedagogicznej w drodze podjętej 

uchwały. Obecnie trwają prace nad projektem 

zmian w przedmiotowym rozporządzeniu. 

Jednocześnie informuję, że w procesie legislacji 

każdy projekt aktu prawnego przekazywany jest do 

uzgodnień międzyresortowych i konsultacji społecznych. 

Projekt rozporządzenia zostanie również zamieszczony 

na stronie internetowej Ministerstwa 

Edukacji Narodowej w Biuletynie Informacji Publicznej. 

Z poważaniem 







na zapytanie posła Józefa Rojka 

w sprawie zakupu karetek pogotowia 

przez samorządy w Łowiczu, Radomsku 

i Zduńskiej Woli (6653) 


pana posła Józefa Rojka przesłane przy piśmie 

znak: SPS-024-6653/10 w sprawie konkursu 

ofert na świadczenia zdrowotne w zakresie ratownictwa 

medycznego na terenie woj. łódzkiego, z uwzględnieniem 

wykorzystania przez zakłady opieki zdrowotnej 

środków unijnych w ramach Programu Operacyjnego 

„Infrastruktura i środowisko” z przeznaczeniem 

na zakup ambulansów, uprzejmie informuję, 


Na samym wstępie należy podnieść, że konieczne 

do uzyskania przez ubiegającego się wsparcia pochodzącego 

ze środków Unii Europejskiej w ramach XII 

priorytetu Programu Operacyjnego „Infrastruktura 

i środowisko” (PO IiŚ) jest uczestnictwo w publicznym 

systemie ochrony zdrowia, przez co należy rozumieć 

w obszarze ratownictwa medycznego zawarcie 

i wykonywanie umowy o udzielanie świadczeń 

opieki zdrowotnej z dyrektorem oddziału wojewódzkiego 

Narodowego Funduszu Zdrowia. Dodatkowo 

przez cały okres realizacji projektu oraz 5-letni okres 

jego trwałości beneficjent zobowiązany został do posiadania 

umowy z Narodowy Funduszem Zdrowia na 

udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej, tak aby 

sprzęt i aparatura medyczna zakupione ze środków 

współfinansowanych z budżetu UE, np. ambulans 

ratowniczy, wykorzystywane były do udzielania 

świadczeń opieki zdrowotnej finansowanych w całości 

ze środków publicznych. 

Odnosząc się do zarzutów dotyczących niespójności 

działań instytucji wdrażających programy operacyjne 

oraz Narodowego Funduszu Zdrowia, należy 

pokreślić, że beneficjenci wsparcia ze środków UE 

mieli świadomość zaciągania zobowiązania o konieczności 

utrzymania trwałości projektu przez cały okres 

jego realizacji i 5 lat od jego zakończenia. To beneficjent 

ma obowiązek zapewnienia trwałości projektu 

poprzez spełnienie wszystkich wymogów kontraktowych. 

Tylko w ten sposób bowiem może nastąpić 

osiągnięcie celów wyznaczonych w projekcie. 

W celu uwrażliwienia beneficjentów w sektorze 

ochrony zdrowia na problem utrzymania umów o udzielanie 

świadczeń opieki zdrowotnej z publicznym płatnikiem, 

nałożono na nich w § 16 ust. 3 umowy obowiązek 

informacyjny, polegający na niezwłocznym 

informowaniu instytucji wdrażającej o zawarciu lub 

rozwiązaniu umowy o udzielanie świadczeń opieki 

zdrowotnej z dyrektorem oddziału wojewódzkiego 

Narodowego Funduszu Zdrowia. 

Zaniechanie tego obowiązku przez beneficjenta 

traktować należy jako naruszenie zobowiązań wynikających 

z zawartej umowy, co w konsekwencji mogłoby 

prowadzić nawet do jej rozwiązania. 

Zasadnicza modyfikacja projektu, w rozumieniu 

art. 57 rozporządzenia Rady Unii Europejskiej 

nr 1083/2006, polegająca na zaprzestaniu udzielania 

świadczeń przez beneficjentów w ramach umów z Narodowym 

Funduszem Zdrowia, może mieć swoje odpowiedniki 

w stosunku do każdego typu beneficjentów 

w innych priorytetach PO IiŚ, którzy zaprzestają 

prowadzenia działalności na taką skalę, jak deklarowana 

we wniosku o dofinansowanie. W takich sytuacjach, 

analogicznie jak w sektorze zdrowia, może 

również zaistnieć konieczność zwrotu dofinansowania 

otrzymanego z budżetu UE. Tym samym podobne 

problemy mogą wystąpić w innych sektorach, 

a w żadnym z nich nie ma gwarancji państwa, że 

np. przez cały okres trwałości projektu infrastrukturalnego 

będzie on spełniał przypisane mu cele. 

W przypadku gdy beneficjent PO IiŚ w okresie 

realizacji projektu lub w okresie jego trwałości nie 

zawarł umowy z NFZ na kolejny okres rozliczeniowy, 

instytucja wdrażająca zgodnie z § 19 ust. 2 pkt 2 

umowy może rozwiązać umowę o dofinansowanie ze

344 

skutkiem natychmiastowym, a beneficjent zobligowany 

jest w takiej sytuacji do zwrotu przyznanego 

dofinansowania wraz z odsetkami w wysokości określonej 

jak dla zaległości podatkowych. 

Jeżeli jednak beneficjent w okresie trwałości projektu 

dokonał zasadniczej jego modyfikacji, w rozumieniu 

art. 57 ust. 1 rozporządzenia 1083/2006, 

w szczególności nie udziela świadczeń opieki zdrowotnej 

na podstawie umowy z Narodowym Funduszem 

Zdrowia, instytucja wdrażająca PO IiŚ może 

rozwiązać umowę o dofinansowanie w trybie natychmiastowym, 

ale kwota wymagana do zwrotu określana 

jest przy uwzględnieniu długości okresu, w którym 

beneficjent nie dokonał zasadniczej modyfikacji 

projektu liczonego proporcjonalnie do 5-letniego 

okresu trwałości projektu (zasada proporcjonalności 

– § 19 ust. 4a umów o dofinansowanie). Opisywane 

wyżej rozwiązanie, niewątpliwie korzystne dla beneficjentów, 

wprowadzone do umów o dofinansowanie 

w ramach ich ostatniej nowelizacji, uzależnia wysokość 

zwrotu przez beneficjenta środków finansowych 

z tytułu niedotrzymania przez niego nakazu trwałości 

projektu od długości okresu, w którym ambulans 

zakupiony ze środków UE był faktycznie użytkowany 

w ramach umowy zawartej z NFZ. 

Należy się jednak spodziewać, że skala zjawiska 

utraty przez beneficjentów PO IiŚ umów o udzielanie 

świadczeń opieki zdrowotnej w okresie 5 lat od zakończenia 

realizacji projektu (okres trwałości) może 

w przyszłości nieznacznie przybierać na sile ze względu 

na coraz większą konkurencję na rynku świadczeń 

ratownictwa medycznego finansowanego z budżetu 

państwa za pośrednictwem Narodowego Funduszu 

Zdrowia. Świadczeniodawcy dysponują już 

bowiem coraz lepszym sprzętem i aparaturą medyczną 

(również dzięki wsparciu ze środków UE), a także 

coraz lepiej wyszkolonym personelem zespołów ratownictwa 

medycznego, przygotowanym do udzielania 

medycznych czynności ratunkowych, dzięki czemu 

sukcesywnie poprawia się bezpieczeństwo zdrowotne 

polskich pacjentów. 

Należy zauważyć, że konkurencja między świadczeniodawcami 

z zakresu ratownictwa medycznego 

nie dotyczy tylko nowych podmiotów niepublicznych 

wchodzących na rynek usług medycznych na danym 

terenie, ale także już istniejących podmiotów publicznych, 

które rozszerzają obszar działania. Taka też 

sytuacja wystąpiła w woj. łódzkim, co powoduje, że 

wprowadzanie rozwiązań ograniczających udział 

podmiotów niepublicznych w ramach Państwowego 

Ratownictwa Medycznego – o co postulują przedstawiciele 

publicznych zakładów opieki zdrowotnej – nie 

doprowadzi do zagwarantowania beneficjentom PO 

IiŚ związania umową z Narodowym Funduszem 

Zdrowia w całym okresie trwałości projektów. 

Odnosząc się do procedury zawierania umów o udzielanie 

świadczeń opieki zdrowotnej z zakresu ratownictwa 

medycznego, należy wskazać, że zasady zawierania 

tych umów regulują przepisy ustawy z dnia 


finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. 

z 2008 r. Nr 164, poz. 1027, z późn. zm.). Zgodnie 

z art. 146 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy prezes Narodowego 

Funduszu Zdrowia określa kryteria oceny ofert 

w postępowaniu o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej. 

Zgodnie z art. 134 ust. 1 ustawy o świadczeniach 


publicznych NFZ jest zobowiązany zapewnić równe 

traktowanie wszystkich świadczeniodawców ubiegających 

się o zawarcie umowy o udzielanie świadczeń 

opieki zdrowotnej i prowadzić postępowanie w sposób 

gwarantujący zachowanie uczciwej konkurencji. Naruszenie 

ww. obowiązku jest naruszeniem powszechnie 

obowiązującego prawa i stwierdzenie naruszenia 

ww. przepisu przez prezesa NFZ lub przez dyrektora 

oddziału wojewódzkiego funduszu wiązałoby się 

z podjęciem środków nadzoru, którymi dysponuje 

minister zdrowia, wskazanych w ww. ustawie. 

Należy ponadto wskazać, iż uprawnienia nadzorcze 

ministra zdrowia realizowane są niezależnie od 

trwających procedur konkursowych i odnoszą się do 

kryterium legalności, a zatem sprowadzają się do weryfikacji 

zgodności działań organów funduszu z obowiązującym 

prawem. Minister zdrowia nie dysponuje 

natomiast środkami prawnymi, które umożliwiałyby 

ingerencję w rozstrzygnięcia zapadające w ramach 

postępowania konkursowego. Prowadzenie 

postępowania o zawarcie umów o udzielanie świadczeń 

opieki zdrowotnej należy do właściwości dyrektorów 

oddziałów wojewódzkich funduszu. Przepisy 


ze środków publicznych przewidują środki 

ochrony prawnej dla uczestników postępowań konkursowych, 

a także sądową weryfikację prawidłowości 

rozstrzygnięć zapadających w zakresie postępowania 

konkursowego. 

Zaznaczyć też trzeba, iż dla utrzymania ciągłości 

i stabilności realizacji umów zawieranych przez NFZ 

z zakładami opieki zdrowotnej udzielającymi świadczeń 

z zakresu ratownictwa medycznego, a przede 

wszystkimi dla stworzenia możliwości należytego 

wykorzystania funduszy unijnych, o które się te zakłady 

(lub ich organy założycielskie) ubiegają, możliwe 

jest zastosowanie art. 156 ustawy o świadczeniach 


publicznych, który zezwala – pod warunkiem uzyskania 

zgody prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia 

– na zawarcie umowy ze świadczeniodawcą na 

okres dłuższy niż 3 lata. Skorzystanie z tego przepisu 

przez obie umawiające się strony pozwoli na spełnienie 

kryterium trwałości, a tym samym zapobiegnie 

ewentualnym zwrotom sprzętu zakupionego ze 

środków unijnych. W tej sprawie jednakże musi zapaść 

odrębne decyzja. Zgodnie z zarządzeniem prezesa 

NFZ w sprawie określenia warunków zawierania 

i realizacji umów w rodzaju: ratownictwo medyczne, 

wszystkie ambulanse powinny spełniać wymogi 

Polskiej Normy PN-EN 1789:2008 „Pojazdy 

medyczne i ich wyposażenie – ambulanse drogowe”, 

co stanowi wymóg podstawowy.

345 

Jakkolwiek postępowanie konkursowe w sprawie 

zawarcia umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej 

w zakresie ratownictwa medycznego podlega 

regulacjom zawartym w ustawie o świadczeniach 

opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych, 

to jednocześnie odbywa się ono w oparciu 

o przepisy ustawy z dnia 8 września 2006 r. o Państwowym 

Ratownictwie Medycznym (Dz. U. Nr 191, 

poz. 1410, z późn. zm.). Jednocześnie art. 19 ust. 2 


stanowi, iż planowanie, organizowanie, koordynowanie 



wojewody. 

Na podstawie art. 49 tej ustawy wojewoda powierza 

przeprowadzenie postępowania o zawarcie umów 

z dysponentami zespołów ratownictwa medycznego 

na wykonywanie zadań zespołów ratownictwa medycznego, 

zawieranie, rozliczanie i kontrolę wykonania 

tych umów dyrektorowi właściwego oddziału wojewódzkiego 

Narodowego Funduszu Zdrowia. Dyrektor 

oddziału wojewódzkiego Narodowego Funduszu 

Zdrowia: 

— zawiera umowy na podstawie sporządzanego 

przez wojewodę wojewódzkiego planu działania systemu 

oraz w ramach środków przewidzianych w budżecie 

państwa, w części, której dysponentem jest 

wojewoda, ujętych w planie finansowym Narodowego 

Funduszu Zdrowia; 

— informuje wojewodę o wszelkich nieprawidłowościach 

związanych z wykonywaniem umów przez 

zespoły ratownictwa medycznego; 

— działając w porozumieniu z wojewodą może 

rozwiązać umowę na wykonywanie medycznych 

czynności ratunkowych w związku z niewywiązywaniem 

się lub nienależytym wywiązywaniem się zespołów 

ratownictwa medycznego z obowiązków wynikających 

z zawartej umowy. 

Dnia 24 marca 2010 r. w Ministerstwie Zdrowia 

została przyjęta delegacja przedstawicieli władz samorządowych, 

szpitali oraz pracowników ratownictwa 

medycznego z terenu powiatów: łowickiego, radomszczańskiego 

oraz zduńskowolskiego. Delegaci 

przekazali petycje z postulatami o skontrolowanie 

przeprowadzonego przez Łódzki Oddział Wojewódzki 

Narodowego Funduszu Zdrowia postępowania konkursowego 

na świadczenia zdrowotne z zakresu ratownictwa 

medycznego, w którym nie zostały wyłonione 

samorządowe placówki publiczne funkcjonujące 

na obszarze wymienionych powiatów. Ministerstwo 

Zdrowia przeprowadziło kontrolę postępowania 

konkursowego, co do którego zgłaszane były zastrzeżenia. 

Do chwili obecnej nie ujawniono żadnych nieprawidłowości, 

które mogłyby mieć wpływ na rozstrzygnięcia 

konkursowe, jakie zapadły w Łódzkim 

Oddziale Wojewódzkim NFZ. 

W podsumowaniu należy więc stwierdzić, że obowiązujące 

przepisy zakładają równość traktowania 

podmiotów (publicznych i niepublicznych) w procesie 

zawierania umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej 

w zakresie ratownictwa medycznego. Jako 

jedno z rozwiązań sprzyjających spełnieniu kryterium 

trwałości, niezbędnego do należytego wykorzystania 

środków unijnych przez poszczególnych beneficjentów, 

zastosowanie może mieć art. 156 ustawy 


środków publicznych, zezwalający na zawieranie 

umów wieloletnich o udzielanie świadczeń opieki 

zdrowotnej. Podkreślenia wymaga też fakt, iż wypracowanie 

rozwiązań sprzyjających z jednej strony stabilności 

realizacji świadczeń z zakresu ratownictwa 

medycznego przez poszczególne zakłady opieki zdrowotnej, 

z drugiej zaś należytej ich jakości, która 

kształtowana jest m.in. poprzez mechanizmy kontrolne 

w tym obszarze, powinno odbywać się z udziałem 

wszystkich podmiotów biorących udział w procesie 

zarządzania, organizacji, realizacji i finansowania 

tych świadczeń (wojewoda, oddział wojewódzki NFZ, 

przedstawiciele samorządów i dysponenci zespołów 

ratownictwa medycznego z danego terenu). Niezależnie 

od powyższego minister zdrowia podjął działania 

mające na celu wyjaśnienie procesu wyłaniania 

świadczeniodawców, z którymi zawarto umowy o udzielanie 

świadczeń opieki zdrowotnej z zakresu ratownictwa 

medycznego w woj. łódzkim. 

Z poważaniem 




Marek Haber 




na zapytanie posła Sławomira Woracha 

w sprawie drogowej obwodnicy Brzezin (6654) 


z dnia 18 marca 2010 r., sygn. akt SPS-024-6654/ 

10, przy którym przekazano zapytanie pana posła 

Sławomira Woracha dotyczące budowy obwodnicy m. 

Brzeziny w ciągu drogi krajowej nr 72, uprzejmie 

udzielam odpowiedzi na sformułowane pytania. 

Obwodnica m. Brzeziny w ciągu drogi krajowej nr 72 

nie została ujęta w „Programie budowy dróg krajowych 

na lata 2008–2012”, przyjętym uchwałą Rady 

Ministrów z dnia 25 września 2007 r., jednakże Generalna 

Dyrekcja Dróg Krajowych i Autostrad podjęła 

działania zmierzające do przygotowania budowy 

wskazanej obwodnicy. Aktualnie opracowywana jest 

wszelka dokumentacja i pozyskiwane są wymagane 

przepisami prawa decyzje i uzgodnienia niezbędne 

do realizacji. W chwili obecnej przygotowywane są

346 

materiały niezbędne do uzyskania decyzji o środowiskowych 


przedsięwzięcia. 

Tzw. społeczny wariant przebiegu obwodnicy 

zgłoszony przez grupę mieszkańców został dołączony 

do 4 wariantów, które uzyskały pozytywną ocenę po 

zakończeniu I etapu studium techniczno-ekonomiczno-środowiskowego. 

Obecnie wszystkich 5 wariantów 

jest poddawanych analizie w ramach II etapu 

STEŚ. 

Realizacja budowy obwodnicy Brzezin rozpocznie 

się niezwłocznie po spełnieniu wymogów formalnoprawnych 

(w tym wpisaniu do programu drogowego), 

zakończeniu procesu przygotowawczego i zabezpieczeniu 

odpowiednich środków finansowych. Natomiast 

koszt budowy zostanie określony w umowie z wykonawcą 

wybranym w postępowaniu przetargowym. 

Zgodnie z zapisami zawartymi na str. 12 programu 

„Program powinien być aktualizowany raz w roku. 

Aktualizacja programu uwzględniać będzie przewidywane 

wykonanie programu według stanu na koniec 

danego roku oraz wpływ tego wykonania na 

kolejne lata realizacji programu.” Program został 

przyjęty we wrześniu 2007 r. z mocą obowiązywania 

od 1 stycznia 2008 r. i dotychczas nie był weryfikowany 

przez Radę Ministrów. W 2009 r. planowano 

przygotowanie aktualizacji „Programu budowy dróg 

krajowych na lata 2008–2012”, jednak nie została 

ona dokonana. Na podjęcie tej decyzji miało wpływ 

kilka czynników, w tym m.in. fakt, iż z uwagi na 

kryzys gospodarczy konieczna była nowelizacja ustawy 

budżetowej na 2009 r. i wprowadzenie nowego 

mechanizmu finansowania inwestycji drogowych, 

który został wdrożony ustawą z dnia 22 maja 2009 r. 

o zmianie ustawy o autostradach płatnych i Krajowym 

Funduszu Drogowym (Dz. U. Nr 86, poz. 720). 

Nowy mechanizm zakłada przejęcie ciężaru finansowania 

budowy i przebudowy dróg za pomocą KFD. 

Zgodnie z art. 110 ust. 2 ustawy z dnia 27 sierpnia 

2009 r. Przepisy wprowadzające ustawę o finansach 

publicznych programy wieloletnie w rozumieniu 

art. 117 ustawy z dnia 30 czerwca 2005 r. o finansach 

publicznych ustanowione przed dniem 1 stycznia 

2010 r. są realizowane zgodnie z dotychczasowymi 

przepisami. Jednocześnie z dniem 1 stycznia 2010 r. 

straciła moc ustawa z dnia 30 czerwca o finansach 

publicznych. Tym samym przestał obowiązywać przepis 

stanowiący podstawę prawną do dokonywania 

zmian w „Programie budowy dróg krajowych na lata 

2008–2012”. Zatem począwszy od 1 stycznia 2010 r. 

możliwe jest tylko przyjęcie nowego programu. 

Z poważaniem 



Magdalena Gaj 





na zapytanie posła Wojciecha Kossakowskiego 

w sprawie umożliwienia samorządowi 

woj. warmińsko-mazurskiego realizacji zadań 

powierzonych w ramach Programu Rozwoju 

Obszarów Wiejskich na lata 2007–2013 (6655) 


posła Wojciech Kossakowskiego, przekazane 

przy piśmie z dnia 18 marca br. (znak SPS-024-6655/ 

10), w sprawie umożliwienia samorządowi województwa 

warmińsko-mazurskiego realizacji zadań powierzonych 

w ramach Programu Rozwoju Obszarów 

Wiejskich na lata 2007–2013 (PROW 2007–2013) 

przesyłam następujące informacje. 

W dniu 27 stycznia 2010 r. poproszono samorządy 

województw, pełniące funkcję podmiotu wdrażającego 

działanie: Odnowa i rozwój wsi PROW 2007–2013, 

o wstrzymanie terminu składania wniosków o przyznanie 

pomocy w ramach przedmiotowego działania 

do dnia wejścia w życie rozporządzenia ministra rolnictwa 

i rozwoju wsi zmieniającego rozporządzenie 

w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania 

pomocy finansowej w ramach działania: Odnowa 

i rozwój wsi objętego Programem Rozwoju Obszarów 

Wiejskich na lata 2007–2013 oraz przekazanie 

zmienionego wzoru wniosku o przyznanie pomocy 

wraz z instrukcją jego wypełniania. 

W związku ze zmianami ustawy Prawo zamówień 

publicznych (Dz. U. Nr 223, poz. 1655, z późn. zm.) 

zaistniała konieczność wprowadzenia zmian we wniosku 

o przyznanie pomocy, które umożliwią weryfikację 

racjonalności kosztów, do której zobowiązuje 

art. 26 rozporządzenia Komisji (WE) nr 1975/2006 

z dnia 7 grudnia 2006 r. ustanawiającego szczegółowe 

zasady stosowania rozporządzenia Rady (WE) 

nr 1698/2005 w zakresie wprowadzenia procedur 

kontroli, jak również wzajemnej zgodności w odniesieniu 

do środków wsparcia rozwoju obszarów wiejskich 

(Dz. Urz. UE L 368 z 23.12.2006, str. 74). Odstąpienie 

od obowiązków wynikających z przepisów 

wspólnotowych podczas realizacji projektów w ramach 

działania: Odnowa i rozwój wsi PROW 2007– 

–2013 mogłoby skutkować nieuznaniem przez Komisję 

Europejską poniesionych wydatków i brakiem 

refundacji ze środków Europejskiego Funduszu Rolnego 

na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich. 

Odnosząc się do pytania dotyczącego przyspieszenia 

terminu wejścia w życie rozporządzenia zmieniającego 

rozporządzenie w sprawie szczegółowych warunków 

i trybu przyznawania pomocy finansowej 

w ramach działania: Odnowa i rozwój wsi objętego 

Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 

2007–2013, uprzejmie informuję, że na obecnym etapie 

prac legislacyjnych ww. rozporządzenie zostało

347 

skierowane do publikacji. Z uwagi na zgłaszaną przez 

samorządy województw potrzebę rozpoczęcia naboru 

wniosków o przyznanie pomocy w ramach działania: 

Odnowa i rozwój wsi rozporządzenie wejdzie w życie 

z dniem ogłoszenia. 

Przekazując powyższe, pragnę wyrazić przekonanie, 

że trzymiesięczny okres wstrzymania naborów 

wniosków o przyznanie pomocy w ramach działania: 

Odnowa i rozwój wsi nie doprowadzi do sytuacji, 

w której środki przeznaczone na realizację ww. działania 

nie będą wydatkowane w okresie realizacji PROW 

2007–2013 ze względu na powstałe opóźnienie. 

Z poważaniem 




Artur Ławniczak 




na zapytanie posła Wojciecha Kossakowskiego 

w sprawie trudnej sytuacji Poczty Polskiej SA 

w woj. warmińsko-mazurskim (6656) 


zapytanie pana posła Wojciecha Kossakowskiego 

(SPS-024-6656/10) w sprawie trudnej sytuacji Poczty 

Polskiej SA w woj. warmińsko- mazurskim, przedstawiam, 


Na wstępie pragnę poinformować, iż Poczta Polska 

SA jako operator publiczny świadczący usługi 

pocztowe zobowiązana jest zapewnić powszechną dostępność 

do usług oraz utrzymanie sieci placówek 

pocztowych na terenie całego kraju. Związane jest to 

z koniecznością ponoszenia przez firmę dużych nakładów 

na utrzymanie sieci placówek pocztowych. 

Minimalne wymagania w zakresie dostępności do 

usług pocztowych określone w § 44 rozporządzenia 

ministra infrastruktury z dnia 9 stycznia 2004 r. 

w sprawie warunków wykonywania powszechnych 

usług pocztowych zostały w 2009 r. uaktualnione 

i dostosowane do faktycznego zapotrzebowania na te 

usługi rozporządzeniem ministra infrastruktury 

z dnia 20 października 2009 r. zmieniającym wyżej 

wymienione rozporządzenie. Projekt tego rozporządzenia 

był przedmiotem uzgodnień zarówno wewnątrzresortowych, 

międzyresortowych, jak i został 

poddany konsultacjom społecznym. W ramach procesu 

legislacyjnego przedmiotowego projektu Ministerstwo 

Infrastruktury przeprowadziło szereg konsultacji 

z Urzędem Komunikacji Elektronicznej w celu 

wypracowania optymalnych rozwiązań, mając na 

uwadze, z jednej strony, potrzebę stworzenia rozwiązań 

prawnych umożliwiających racjonalizację sieci 

placówek pocztowych w obszarach deficytowych, 

z drugiej zaś, zapewniając dostępność do powszechnych 

usług pocztowych zgodnie z wymogami przewidzianym 

w ustawie Prawo pocztowe. 

Odnośnie uwagi pana posła, iż ograniczenia działalności 

placówek pocztowych zgodnie z rozporządzeniem 

ministra powinny być uzgadniane z samorządem, 

pragnę wyjaśnić, iż w istocie tak jest. Dotyczy 

to jednak wyłącznie sytuacji określonych w § 44 ust. 5 

ww. rozporządzenia, który stanowi, iż dopuszcza się 

możliwość objęcia gminy wiejskiej liczącej poniżej 

5000 mieszkańców obszarem działania stałej placówki 

operatora znajdującej się na terenie sąsiedniej gminy 

lub uruchomienie placówki ruchomej pod warunkiem 

m.in. uzgodnienia tej lokalizacji z właściwym 

wójtem, burmistrzem, prezydentem miasta. Zasady 

tej Poczta Polska SA przestrzega. 

Jednocześnie pragnę zaznaczyć, że minister infrastruktury, 

który w imieniu Skarbu Państwa sprawuje 

nadzór nad Pocztą Polską SA i posiada uprawnienia 

przewidziane dla walnego zgromadzenia, 

może ingerować w sprawy spółki jedynie w zakresie 

określonym w przepisach. Zgodnie z § 26 ust. 2 statutu 

Poczty Polskiej SA wszelkie sprawy związane 

z prowadzeniem spraw spółki (w tym zmiany organizacyjne) 

należą do kompetencji zarządu spółki. 

W myśl powyższego zwróciłem się do prezesa Poczty 

Polskiej z prośbą o przedstawienie wyjaśnień w sprawie 

kwestii poruszonych w zapytaniu pana posła. Na 

podstawie uzyskanych informacji poniżej przedstawiam, 


Połączenie oddziałów regionalnych CI w Olsztynie 

i Białymstoku w żaden sposób nie wpłynie negatywnie 

na obsługę innych jednostek organizacyjnych 

spółki, w szczególności jednostek organizacyjnych 

Centrum Poczty. W wyniku połączenia nie zostaną 

zlikwidowane wydziały operacyjne infrastruktury 

(WOI), będące wewnętrznymi komórkami organizacyjnymi 

CIOR utworzonymi w celu zapewnienia kompleksowej 

bieżącej obsługi innych jednostek organizacyjnych 

Poczty Polskiej SA, ze szczególnym uwzględnieniem 

placówek pocztowych Centrum Poczty. Ponadto 

połączenie tych dwóch jednostek ze względu 

na strategię Poczty Polskiej SA, której jednym z podstawowych 

założeń jest stworzenie struktury organizacyjnej 

zapewniającej elastyczne i efektywne prowadzenie 

statutowej działalności, jest jednym z elementów 

szerszej filozofii działania spółki na konkurencyjnym 

rynku. 

Jednocześnie zarząd poinformował mnie, iż planowane 

są zmiany organizacyjne na terenie województwa 

warmińsko-mazurskiego i dotyczą one następujących 

jednostek: 

Centrum Rachunkowości 

W Centrum Rachunkowości planowane jest przekształcenie 

oddziałów regionalnych CR w cztery 

ośrodki o ogólnopolskim zasięgu działania. Celem 

zmian jest centralizacja wybranych procesów, które 

mają doprowadzić do pełnej specjalizacji komórek organizacyjnych 

CR. Koncepcja ta przewiduje funkcjo-

348 

nowanie służb finansowo-księgowych na terenie województwa 

warmińsko-mazurskiego. 

Jednocześnie informuję, że założeniem optymalizacji 

procesów w CR nie jest redukcja zatrudnienia 

służb finansowo-księgowych, a jedynie usprawnienie 

działania Centrum Rachunkowości oraz wyeliminowanie 

nieefektywnych lokalizacji komórek organizacyjnych, 

w których zatrudnionych jest mniej niż 

10 etatów. 

Centrum Zarządzania Kadrami 

Planowane są zmiany organizacyjne w kierunku 

zmniejszenia ilości wydziałów regionalnych zarządzania 

kadrami poprzez połączenie obszarów działania 

w Olsztynie i w Białymstoku. Wydział Regionalny 

Zarządzania Kadrami w Olsztynie zostanie przekształcony 

w Dział Zarządzania Kadrami podległy 

bezpośrednio Wydziałowi Zarządzania Kadrami 

w Białymstoku. Powyższe zmiany planowane są na 

dzień 1 maja 2010 r. 

Jednocześnie informuję, że zmiany organizacyjne 

w CZK są konieczne z uwagi na dostosowanie obsługi 

CZK do zmieniających się struktur innych jednostek 

organizacyjnych Poczty Polskiej SA i zmierzają 

w kierunku uporządkowania obsługi poprzez uproszczenie 

procesów zarządzania, a w szczególności 

uproszczenia raportowania, sprawozdawczości oraz 

monitorowania zatrudnienia i funduszu wynagrodzeń. 

Powyższa reorganizacja nie stanowi zagrożenia 

dla poprawnej obsługi jednostek organizacyjnych 

PP SA. W tym celu zostały opracowane zasady obsługi 

pracowników skonsolidowanych jednostek organizacyjnych 

przez Centrum Zarządzania Kadrami, 

które mają na celu ułatwić pracownikom korzystanie 

z należnych im świadczeń na dogodnych warunkach, 

zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa oraz wewnętrznymi 

aktami prawnymi. 

Centrum Infrastruktury 

Propozycja umiejscowienia siedziby oddziału regionalnego 

Centrum Infrastruktury w Białymstoku, 

powstałego z połączonych obszarów działania dwóch 

oddziałów regionalnych Centrum Infrastruktury 

w Białymstoku i Olsztynie, została oparta o następującą 

analizą: 

Dane: Białystok Olsztyn 

Liczba obsługiwanych JOPP SA 4 3 

Liczba obsługiwanych placówek 

pocztowych 

203 167 

Liczba obsługiwanych 

pracowników 

2960 2825 

Liczba mieszkańców 300 000 180 000 

Obszar obsługiwany 22 500 km 2 20 700 km 2 

Źródło: GUS – lata 2008/2009 *www.poczta-polska.pl 

Powyższe dane świadczą o tym, że Białystok jest 

większym ośrodkiem miejskim, a także regionem 

o większym potencjale. 

Ponadto uwzględniono również dodatkowe argumenty 

przemawiające za lokalizacją regionu w Białymstoku, 

tj.: 

1) region białostocki jest uznawany przez organizacje 

samorządowe i pozarządowe jako makroregion; 

2) dobre warunki logistyczne pod względem wymiany 

ładunków pocztowych – bezpośrednie połączenie 

z dużymi ośrodkami w kraju: Kraków, Katowice, 

Bydgoszcz, Wrocław, Poznań, Gdańsk, Olsztyn, Warszawa, 

Łódź; 

3) obszar obsługiwany przez CI OR w Białymstoku 

to 22,5 tys. km 2 , tj. 7,51% powierzchni kraju, co 

daje 5. miejsce pod względem wielkości regionu 

w kraju; obszar obsługiwany przez CI OR w Olsztynie 

– 20,7 tys. km 2 ; 

4) rozważana kwestia budowy CER, ukończone 

zostały procedury związane z przygotowaniem inwestycji, 

aktualnie analizowane są możliwości realizacji 

bez angażowania własnych nakładów inwestycyjnych; 

5) wysoki poziom merytoryczny kadry zatrudnionej 

w CI OR w Białymstoku; 

6) dobre relacje z kierownictwem obsługiwanych 

jednostek, związkami zawodowymi, co stwarza dobry 

klimat pracy i współpracy. 

Pozytywna ocena funkcjonowania Oddziału Regionalnego 

Centrum Infrastruktury w Białymstoku 

daje gwarancję przeprowadzenia trudnego procesu 

połączenia obu jednostek przy zapewnieniu należytej 

obsługi jednostek organizacyjnych PP SA oraz klientów 

zewnętrznych. 

Ponadto, mając na względzie kondycję finansową 

firmy oraz w trosce o koszty funkcjonowania Centrum 

Infrastruktury, dążenie do zmniejszenia ilości 

oddziałów regionalnych CI jest działaniem uzasadnionym. 

W kolejnym etapie planowane jest dostosowanie 

obszarów działania JO CI do podziału administracyjnego 

kraju, co podyktowane jest następującymi 


— odpowiedzialność CI za realizację zadań spółki 

z zakresu ochrony środowiska, w tym za składanie 

sprawozdań do właściwych terytorialnie urzędów 

marszałkowskich, 

— poprawa skuteczności współpracy z właściwymi 

terytorialnie strukturami Głównego Urzędu Nadzoru 

Budowlanego w związku z prowadzoną działalnością, 

— uaktywnienie współpracy z właściwymi oddziałami 

Państwowej Inspekcji Pracy w celu realizacji 

zaleceń pokontrolnych związanych z zadaniami 

realizowanymi przez CI. 

Należy także podkreślić, że zmiany organizacyjne 

mają na celu: 

— wyrównywanie dysproporcji pomiędzy obecnymi 

regionami CI, 

— ograniczenie liczby jednostek organizacyjnych 

CI, co przełoży się w konsekwencji na wymierne efekty 

w zakresie redukcji kosztów. 

Centrum Poczty 

W Centrum Poczty przeprowadzona została reorganizacja 

polegająca na przejęciu przez węzły ekspedycyjno-rozdzielcze 

w Olsztynie i Pruszczu Gdańskim 

z oddziałów rejonowych punktów pocztowych

349 

umiejscowionych w siedzibach ww. WER. Celem 

zmian w strukturze organizacyjnej było: 

— przekazanie do WER obsługi masowych i kluczowych 

klientów, 

— przyspieszenie obsługi masowych i kluczowych 

klientów, 

— poprawa terminowości opracowania przesyłek, 

— obniżenie kosztów dowozu przesyłek, 

— zoptymalizowanie kosztów obiegu informacji, 

— sprawne rozliczanie z przyznanych klientom 

opustów. 

Trudna sytuacja ekonomiczna przedsiębiorstwa 

w latach 2008 i 2009 oraz utrzymujący się trend 

spadku dochodów (zgodnie z aktualnymi prognozami 

planu rzeczowo-finansowego rok 2010 również zakończy 

się stratą finansową na sprzedaży) wymusza 

m.in. zmianę organizacji pracy w jednostkach Poczty 


Podstawą do przeprowadzenia zmian w organizacji 

pracy służb eksploatacyjnych Centrum Poczty 

było opracowanie analizy obciążenia pracą urzędów 

pocztowych i węzłów ekspedycyjno-rozdzielczych 

oraz dostosowanie godzin obsługi klientów Poczty 

Polskiej SA do rzeczywistych potrzeb lokalnej społeczności. 

Jednocześnie uprzejmie informuję pana posła, że 

powyższe plany i podejmowane działania oraz argumentacja 

Zarządu Poczty Polskiej w sprawie restrukturyzacji 

firmy, w tym i zatrudnienia, były i są obecnie 

bardzo szczegółowo omawiane podczas wielokrotnych 

spotkań ze związkami zawodowymi licznie reprezentowanymi 

(67 organizacji zakładowych). 

Przedstawiając powyższe, wyrażam nadzieję, że 

zaprezentowane informacje w sposób wyczerpujący 

wyjaśniają kwestie poruszone w zapytaniu. 





Maciej Jankowski 




na zapytanie poseł Anny Bańkowskiej 

w sprawie form pomocy osobom, 

które rezygnują z pracy w celu sprawowania 

opieki nad całkowicie niezdolnymi 

do samodzielnej egzystencji rodzicami (6658) 


wystąpienie Pana Marszałka z dnia 25 marca 2010 r. 

dotyczące zapytania poseł Anny Bańkowskiej w sprawie 

form pomocy osobom, które rezygnują z pracy 

w celu sprawowania opieki nad całkowicie niezdolnymi 

do samodzielnej egzystencji rodzicami, uprzejmie 

informuję. 

Podstawowym świadczeniem przewidzianym 

w ustawie z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach 

rodzinnych (Dz. U. z 2006 r. Nr 139, poz. 992, z późn. 

zm.), o które może się ubiegać osoba nieaktywna zawodowo 

w związku z koniecznością sprawowania 

opieki nad niepełnosprawnym rodzicem (lub innym 

członkiem rodziny, na rzecz którego, według przepisów 

Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, zobowiązana 

jest do alimentacji) jest świadczenie pielęgnacyjne 

w kwocie 520 zł miesięcznie. W ramach świadczenia 

pielęgnacyjnego osoba sprawująca opiekę podlega 

ubezpieczeniu emerytalno-rentowemu i zdrowotnemu 

finansowanemu ze środków budżetu państwa. 

Od 1 stycznia 2010 r. zniesione zostało kryterium 

dochodowego, od którego uzależnione było prawo do 

świadczenia pielęgnacyjnego. Za osoby otrzymujące 

świadczenie pielęgnacyjne opłacane są z budżetu 

państwa składki na ubezpieczenia emerytalne, rentowe 

i zdrowotne. 

Istotne jest jednak, że zgodnie z art. 17 ust. 5 pkt 2 

lit. a ww. ustawy o świadczeniach rodzinnych świadczenie 

pielęgnacyjne nie przysługuje w sytuacji, gdy 

osoba wymagająca opieki pozostaje w związku małżeńskim. 

W związku z powyższym pozostawanie przez osobę 

niepełnosprawną w związku małżeńskim wyklucza 

możliwość przyznania świadczenia pielęgnacyjnego 

jej dzieciom (lub innym osobom zobowiązanym 

na jej rzecz do alimentacji według przepisów Kodeksu 

rodzinnego i opiekuńczego), nawet jeśli deklarują 

fakt sprawowania nad nią opieki. 

Powyższy zapis pozostaje niezmieniony od wejścia 

w życie ustawy o świadczeniach rodzinnych, tj. od 

1 maja 2004 r., i nie został zakwestionowany przez 

Trybunał Konstytucyjny w orzeczeniach z dnia 18 lipca 

2008 r. (sygn. akt P 27/07) oraz z dnia 22 lipca 

2008 r. (sygn. akt P 41/07), w których Trybunał Konstytucyjny 

stwierdził, że o świadczenie pielęgnacyjne, 

poza rodzicem lub opiekunem faktycznym niepełnosprawnego 

dziecka legitymującego się odpowiednim 

orzeczeniem, mają prawo ubiegać się także inni 

członkowie rodziny, na których, zgodnie z przepisami 

Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, ciąży obowiązek 

alimentacyjny, także w przypadku gdy pełnią funkcję 

spokrewnionej rodziny zastępczej. 

Istotne jest, że zakres pomocy państwa dla rodzin 

osób niepełnosprawnych jest uzależniony od ograniczonych 

możliwości finansowych państwa. Od 1 stycznia 

2010 r. zostało zniesione kryterium dochodowe 

przy ustalaniu prawa do świadczenia pielęgnacyjnego, 

co powoduje wzrost liczby osób korzystających 

z tego świadczenia i w związku z tym znaczne zwiększenie 

wydatków z budżetu państwa przeznaczonych 

na realizację świadczeń opiekuńczych. 

Ze względu na kondycję finansów państwa nie jest 

planowane w najbliższym czasie kolejne rozszerzenie

350 

kręgu osób, które mogą ubiegać się o świadczenie 

pielęgnacyjne. W szczególności Ministerstwo Pracy 

i Polityki Społecznej nie prowadzi prac zmierzających 

do zniesienia ograniczenia polegającego na braku 

prawa do świadczenia pielęgnacyjnego, w przypadku 

gdy osoba wymagająca opieki pozostaje w związku 

małżeńskim. 

Jednocześnie informuję, że na zasadach określonych 

w art. 42 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. 

o pomocy społecznej (Dz. U. z 2009 r. Nr 175, poz. 1362, 

z późn. zm.) za osobę, która zrezygnuje z zatrudnienia 

w związku z koniecznością sprawowania bezpośredniej, 

osobistej opieki nad długotrwale lub ciężko 

chorym członkiem rodziny oraz wspólnie niezamieszkującymi 

matką, ojcem lub rodzeństwem, ośrodek 

pomocy społecznej opłaca składkę na ubezpieczenia 

emerytalne i rentowe. Składka ta naliczana jest od 

kwoty kryterium dochodowego na osobę w rodzinie 

określonego w ustawie o pomocy społecznej, jeżeli 

dochód na osobę w rodzinie osoby opiekującej się nie 

przekracza 150% kwoty tego kryterium, a osoba opiekująca 

się nie podlega obowiązkowo ubezpieczeniom 

emerytalnemu i rentowym z innych tytułów lub nie 

otrzymuje emerytury albo renty. Dotyczy to również 

osób, które w związku z koniecznością sprawowania 

opieki pozostają na bezpłatnym urlopie. Aktualnie 

kwoty kryterium dochodowego przy ustalaniu uprawnień 

do pomocy społecznej wynoszą: 477 zł – dla osoby 

samotnie gospodarującej i 351 zł – dla osoby 

w rodzinie. 

Inną formą pomocy rodzinom opiekującym się 

niepełnosprawnym członkiem rodziny jest świadczenie 

usług opiekuńczych lub specjalistycznych usług 

opiekuńczych. Specjalistyczne usługi opiekuńcze to 

usługi dostosowane do szczególnych potrzeb wynikających 

z rodzaju schorzenia lub niepełnosprawności, 

świadczone przez osoby ze specjalistycznym przygotowaniem 

zawodowym np. pielęgniarki, rehabilitantów, 

psychologów i pedagogów. Rodzaje specjalistycznych 

usług opiekuńczych, warunki i tryb ich ustalania, 

a także kwalifikacje osób je świadczących określone 

są w rozporządzeniu ministra polityki społecznej 

w sprawie specjalistycznych usług opiekuńczych 

z dnia 22 września 2005 r. (Dz. U. Nr 189, poz. 1598, 

z późn. zm.). Do specjalistycznych usług opiekuńczych 

zaliczono: pielęgnację wspierającą proces leczenia, 

rehabilitację fizyczną i usprawnianie zaburzonych 

funkcji organizmu zgodnie z zaleceniami lekarskimi 

lub zaleceniami specjalisty z zakresu rehabilitacji 

ruchowej lub fizjoterapii. 

Usługi opiekuńcze i specjalistyczne usługi opiekuńcze 

mogą być świadczone także w ośrodkach 

wsparcia. Ośrodek wsparcia jest dzienną formą pomocy 

instytucjonalnej, w ramach której świadczone 

są różne usługi dostosowane do specyficznych potrzeb 

osób korzystających z tej formy pomocy, w tym 

usługi żywieniowe. Przy ośrodkach wsparcia mogą 

być prowadzone miejsca całodobowe okresowego pobytu. 

Ośrodkami wsparcia, kierującymi swoją ofertę 

także do osób niepełnosprawnych, ale z zaburzeniami 

psychicznymi, są m.in. środowiskowe domy samopomocy, 

dzienne domy pomocy, kluby samopomocy. 

Tworzenie i finansowanie takich jednostek jest zadaniem 

z zakresu administracji rządowej zleconej do 

realizacji gminie lub powiatowi. 

Jednocześnie informuję, że projekt założeń do nowej 

ustawy o pomocy społecznej przewiduje zmiany 

w systemie świadczeń, które mają polegać m.in. na 

wprowadzeniu nowego modelu gminnego wsparcia 

z wyraźnym oddzieleniem funkcji administracyjnych 

od pracy socjalnej. Zmiany te powinny doprowadzić 

do poprawy sytuacji osób sprawujących opiekę nad 

osobami niepełnosprawnymi, objętych wsparciem pomocy 

społecznej. Nowe rozwiązania będą gwarantowały 

adekwatną do potrzeb i bardziej skuteczną pomoc 

skierowaną do dzieci niepełnosprawnych i ich 

rodziców. 

Pragnę zaakcentować także, że zakończono prace 

Zespołu ds. przygotowania ustawy o ubezpieczeniu 

pielęgnacyjnym nad opracowaniem zielonej księgi – 

dokumentu przedstawiającego stan opieki długoterminowej 

w Polsce. Zielona księga zawiera wnioski, 

jak i rekomendacje dla rządu. Wskazuje na różne rodzaje 

rozwiązań trudnych sytuacji osób, jak i możliwości 

ich wsparcia. Na jej podstawie zostanie opracowana 

ustawa pielęgnacyjna. Wyrażam nadzieję, że 

w przyszłości doprowadzi ona do stworzenia prawidłowo 

i sprawnie działającego systemu wsparcia dla 

osób niepełnosprawnych i ich rodziców – opiekunów, 

którzy zrezygnowali z pracy zarobkowej, by opiekować 

się swoimi niepełnosprawnymi dziećmi. 

Z szacunkiem 







na zapytanie poseł Bożeny Szydłowskiej 

w sprawie zmian w ustawie 

Prawo farmaceutyczne (6659) 


poseł na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej Bożeny 

Szydłowskiej z dnia 25 marca 2010 r. nr SPS- 

-024-6659/10 uprzejmie informuję, co następuje. 

Obecnie w Ministerstwie Zdrowia prowadzone są 

prace legislacyjne nad projektem ustawy o refundacji 

leków, środków spożywczych specjalnego przeznaczenia 

żywieniowego i wyrobów medycznych, która ma 

za zadanie kompleksowe uregulowanie kwestii związanych 

z tematyką refundacji leków, środków spo-

351 

żywczych specjalnego przeznaczenia żywieniowego 

i wyrobów medycznych, a także pogłębienie implementacji 

tzw. dyrektywy przejrzystości (dyrektywy 

Rady 89/105/EWG). 

Do najważniejszych zmian wprowadzonych w projekcie 

należy: 

1) ujęcie wszelkich kwestii związanych z refundacją 

w jednym akcie prawnym, a nie dwóch, jak to jest 

obecnie, co znacznie poprawi czytelność i ułatwi jej 

stosowanie (wyjątek stanowią zasady zaopatrzenia 

świadczeniobiorców w refundowane produkty, które 

pozostawiono w ustawie o świadczeniach); 

2) uregulowanie zasad zaopatrzenia i poziomów 

odpłatności refundowanych leków, środków spożywczych 

specjalnego przeznaczenia żywieniowego i wyrobów 

medycznych; 

3) opracowanie precyzyjnych kryteriów: podejmowania 

decyzji refundacyjnej, ustalania ceny zbytu, 

kwalifikowania do poziomów odpłatności, tworzenia 

grup limitowych; 

4) utworzenie wyspecjalizowanego zespołu negocjacyjnego, 

Komisji Ekonomicznej, w miejsce obecnego 

Zespołu ds. Gospodarki Lekami; 

5) zamiast obecnej Rady Konsultacyjnej utworzenie 

Rady Przejrzystości – zespołu opiniodawczo-doradczego 

przy prezesie Agencji Oceny Technologii 

Medycznych; 

6) zmiana i usystematyzowanie procedury podejmowania 

decyzji refundacyjnej i cenowej; 

7) wprowadzenie umów łączących płatnika z aptekami 

odnośnie do produktów objętych refundacją; 

8) wprowadzenie stałych cen detalicznych w aptekach 

(dotyczy to jedynie leków refundowanych 

przez płatnika); 

9) zmiana wysokości marży hurtowej na 5% 

z obecnej w wysokości 8,91% (w innych krajach Unii 

Europejskiej marża średnio pomiędzy 1 a 7%); 

10) marża hurtowa wynikowa 5% do podziału pomiędzy 

hurtownie (mogą być aż trzy stopnie obrotu 

w hurcie); 

11) zmiana zasad wyznaczania limitów – teraz 

będzie naliczany od 10% obrotu w danej grupie limitowej; 

12) marża detaliczna będzie naliczana od podstawy 

limitu w danej grupie limitowej; 

13) zmiana tabeli marż detalicznych w aptekach – 

będzie to procentowa tabela degresywna (krótka, prosta, 

przejrzysta – teraz jest procentowo-kwotowa); 

14) zmiana wysokości opłaty ryczałtowej – będzie 

to 30% kwoty minimalnego wynagrodzenia za pracę 

(czyli wg obecnego wskaźnika 3,83 zł) – opłata aktualizująca 

się automatycznie, niewielki wzrost; 

15) wprowadzenie opłaty z tytułu objęcia refundacją 

produktów refundowanych w wysokości 3% 

obrotu, co umożliwi prowadzenie niekomercyjnych 

badań klinicznych. 

Przedmiotowe zmiany nie spowodują obciążeń 

pacjentów, a w perspektywie doprowadzą do obniżek 

cen refundowanych leków i stworzą możliwość zwiększenia 

dostępu do nowych terapii lekowych. 

Ponadto uprzejmie informuję, iż trwają również 

prace nad nowelizacją rozporządzenia ministra zdrowia 

z dnia 17 maja 2007 r. w sprawie recept lekarskich 


Przedmiotowy projekt rozporządzenia zgodnie 

z uchwałą nr 49 Rady Ministrów z dnia 19 marca 

2002 r. Regulamin pracy Rady Ministrów (M.P. 

Nr 13, poz. 221, z późn. zm.) był przedmiotem uzgodnień 

zewnętrznych i konsultacji społecznych, w trakcie 

których zainteresowane podmioty przedstawiły 

swoje uwagi. Trwa analiza zgłoszonych uwag pod kątem 

ich zasadności. Po zaakceptowaniu treści projektu 

przez Rządowe Centrum Legislacji zostanie on 

niezwłocznie przekazany do podpisu ministrowi 

zdrowia. 

Propozycje dotyczące zmiany obowiązujących 

przepisów prawnych w zakresie prowadzenia reklamy 

aptek ogólnodostępnych są obecnie na etapie analizy 

mającej na celu rozwiązanie przedmiotowego 

problemu. 

Jednocześnie uprzejmie informuję, iż w procedowanym 

obecnie projekcie zmiany ustawy Prawo farmaceutyczne 

nie ma przepisów zmieniających przepisy 

odnośnie do otwierania oraz posiadania aptek 

i hurtowni farmaceutycznych. 

Z poważaniem 








na zapytanie posłów Tadeusza Arkita 

i Witolda Kochana 

w sprawie programów państwa będących 

pomocą w tzw. starcie w dorosłość (6660) 


posłów Tadeusz Arkita i Witolda Kochana 

w sprawie programów państwa będących pomocą 

w tzw. starcie w dorosłość przedstawiam poniżej informację 

dotyczącą kwestii poruszonych w treści zapytania 

poselskiego. 

1. Odpowiadając na pytanie pierwsze, informuję. 

Mając na względzie znaczny odsetek osób bezrobotnych 

do 25. roku życia wśród ogólnej liczby bezrobotnych 

ustawa z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji 

zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. 

z 2008 r. Nr 69, poz. 415, z późn. zm.) w art. 49 jako 

osoby będące w szczególnej sytuacji na rynku pracy 

określa m.in. bezrobotnych do 25. roku życia. Wobec

352 

osób tych mogą być podejmowane przez urzędy pracy 

ponadstandardowe działania określone w art. 50, 51, 

53, 54, 55, 56, 61a i 61b cytowanej ustawy. W największym 

uproszczeniu, są to następujące instrumenty 

rynku pracy: staże, szkolenia, prace interwencyjne 

oraz umowy zawierane przez starostę z agencją 

zatrudnienia na doprowadzenie skierowanego bezrobotnego 

do zatrudnienia. Są to instrumenty finansowane 

ze środków Funduszu Pracy. Natomiast nie 

przewiduje się obecnie rozszerzenia tych rozwiązań 

na osoby do 30. roku życia. 

Niezależnie od tego jest obecnie przygotowany, 

finansowany ze środków Funduszu Pracy będących 

w rezerwie ministra, „Program aktywizacji zawodowej 

osób do 30. roku życia”. Zakłada on przede 

wszystkim działania w zakresie edukacji i kształcenia 

ustawicznego bezrobotnych do 30. roku życia, 

gdyż te działania odgrywają decydującą rolę w rozwoju 

gospodarki i społeczeństwa. Okres przejścia od 

obowiązkowego pobierania nauki do pracy bywa bardzo 

wydłużony, ponieważ kształcenie następuje często 

jednocześnie z pracą. Osoby, które nie zdobyły 

kwalifikacji przed trzydziestym rokiem życia, mogą 

mieć poważne trudności na rynku pracy, dlatego minister 

pracy i polityki społecznej podjął decyzję, aby 

w ramach programu umożliwić osobom, które nie 

ukończyły 30. roku życia, skorzystanie z oferty zorganizowanych 

form aktywizacji zawodowej. 

Podstawę prawną dla wszystkich działań podejmowanych 

w ramach programu stanowią regulacje 

przewidziane w ustawie z dnia 20 kwietnia 2004 r. 

o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy. 

Projekty realizowane w ramach programu powinny 

być konstruowane w oparciu o indywidualne plany 

działań (IPD), które powiatowe urzędy pracy 

opracują wspólnie z osobami młodymi (poszukującymi 

pracy lub bezrobotnymi). IPD przygotowane dla 

młodych bezrobotnych, obok działań przewidzianych 

do samodzielnej realizacji, obejmują podstawowe 

usługi rynku pracy wspierane instrumentami określonymi 

w ustawie. 

Lepszy start zawodowy młodych ludzi wymaga 

wręcz równoległego prowadzenia procesu nauczania 

i praktycznej nauki zawodu, w zetknięciu ze współczesnymi, 

szybko zmieniającymi się technologiami. 

Dlatego też działania aktywizacyjne powinny koncentrować 

się w szczególności na: 

— szkoleniach zawodowych i ogólnych, w tym 

z zakresu umiejętności poszukiwania pracy, 

— szkoleniach połączonych z programami stażu 

lub przygotowania zawodowego dorosłych, 

— szkoleniach połączonych z przyznaniem środków 

na podjęcie działalności gospodarczej lub założeniem 

spółdzielni socjalnej, 

— szkoleniach połączonych z utworzeniem miejsca 

pracy u pracodawcy, 

— udzieleniu pożyczek na sfinansowanie kosztów 

szkolenia w celu umożliwienia podjęcia zatrudnienia 

lub innej pracy zarobkowej wymagających szczególnych 

kwalifikacji. 

Dodatkowo w ramach wspomnianego programu 

możliwa będzie realizacja działań w formule programów 

specjalnych. Specyfiką tego rozwiązania jest 

możliwość łączenia ustawowych usług i instrumentów 

rynku pracy ze specyficznymi rozwiązaniami 

dostosowanymi do indywidualnych potrzeb uczestników 

programu oraz możliwość obejmowania każdego 

uczestnika programu kilkoma formami aktywizacji 

zawodowej przy równoczesnym wspieraniu całokształtu 

działań „specyficznymi elementami wspierającymi 

zatrudnienie”, w sytuacji kiedy proces aktywizacji 

i doprowadzenia do zatrudnienia wymaga 

niestandardowych rozwiązań. Programy specjalne 

realizowane w ramach programu adresowane mogą 

być wyłącznie do osób młodych, które nie ukończyły 

30. roku życia, tj. do młodych bezrobotnych i niektórych 

kategorii osób poszukujących pracy (o których 

mowa w art. 43 ustawy), w stosunku do których zastosowane 

wcześniej usługi i instrumenty rynku pracy 

okazały się niewystarczające do powrotu na rynek 

pracy bądź utrzymania miejsc pracy. 

Inicjowanie programów specjalnych powinno być 

poprzedzone szczegółową analizą lokalnego rynku 

pracy, która da odpowiedź na pytanie, dlaczego podjęte 

działania aktywizacyjne nie przyniosły efektu 

w postaci trwałego zatrudnienia i w jaki sposób niwelować 

możliwe do wystąpienia bariery utrudniające 

zatrudnienie lub utrzymanie miejsc pracy. Na realizację 

powyższego programu minister pracy i polityki 

społecznej przeznaczył w 2010 r. 300 mln zł. 

Warto także zaznaczyć, iż nie jest to pierwszy program 

realizowany przez resort pracy. Wśród inicjatyw 

podejmowanych wobec młodych w latach wcześniejszych 

można wskazać m.in.: 

— „Program przeciwdziałania bezrobociu wśród 

młodzieży”, przygotowany przez rząd w połowie lat 

dziewięćdziesiątych, 

— „Krajowy program aktywizacji zawodowej”Absolwent«”, 

wdrożony w 1998 r. przez były Krajowy 

Urząd Pracy. 

W czerwcu 2002 r. Ministerstwo Pracy i Polityki 

Społecznej, we współpracy z innymi resortami oraz 

wojewódzkimi i powiatowymi urzędami pracy, wdrożyło 

realizację programu pn. „Pierwsza praca”, od 

2005 r. zastąpionego programem pn. „Pierwszy biznes”, 

którego podstawowym celem było zwiększenie 

szans na uzyskanie doświadczenia zawodowego oraz 

podjęcie pierwszego zatrudnienia przez młodych ludzi. 

Program jest przeznaczony dla osób bezrobotnych 

do 25. roku życia oraz osób bezrobotnych legitymujących 

się dyplomem szkoły wyższej, świadectwem 

lub innym dokumentem poświadczającym 

ukończenie nauki, które nie ukończyły 27. roku życia, 

i od zakończenia szkoły nie upłynęło więcej niż 

12 miesięcy. Pożyczka może być udzielona zarówno 

osobie bezrobotnej, jak również grupie osób uprawnionych, 

które wspólnie chcą założyć firmę. Jest ona 

przeznaczona na finansowanie kosztów realizacji 

przedstawionego planu rozpoczęcia działalności lub 

na tworzenie nowego miejsca pracy, w szczególności

353 

zaś na zakup wyposażenia technicznego, dostosowanie 

pomieszczeń. Wysokość udzielonej pożyczki nie 

może przekroczyć 40 tys. zł na jedną uprawnioną osobę. 

Pożyczka może być udzielana na okres do 36 miesięcy 

z oprocentowaniem 0,75% stopy redyskonta 

weksli przyjmowanych przez Narodowy Bank Polski. 

Na realizację programu „Pierwszy biznes” ministerstwo 

przekazało zgodnie z umową z dnia 27 września 

2005 r. Bankowi Gospodarstwa Krajowego kwotę 

15 mln zł. 

2. Odnosząc się natomiast do pytania drugiego 

dotyczącego zmian do rządowego programu „Rodzina 

na swoim”, uprzejmie informuję, iż powyższa tematyka 

nie należy do kompetencji ministra pracy 

i polityki społecznej, dlatego też nie jest możliwe 

udzielenie odpowiedzi w tym zakresie. 

Z poważaniem 




Marek Bucior 

ministra nauki i szkolnictwa wyższego 

na zapytanie posłów Tadeusza Arkita 

i Witolda Kochana 

w sprawie możliwości wsparcia 

naukowców rodziców (6661) 

Szanowny Panie Marszałku! W związku z interpelacją 

poselską złożoną do ministra nauki i szkolnictwa 

wyższego (pismo z dnia 25 marca 2010 r., 

znak: SPS-024-6661/10, interpelacja posłów z Klubu 

Parlamentarnego PO: pana Tadeusza Arkita oraz 

pana Witolda Kochana) w sprawie możliwości wsparcia 

naukowców rodziców uprzejmie informuję, iż 

w Ministerstwie Nauki i Szkolnictwa Wyższego podjęte 

zostały działania mające na celu wspomaganie 

naukowców rodziców w realizowaniu ich kariery naukowej 

przy jednoczesnym spełnianiu obowiązków 

rodzicielskich. 

Problem naukowców, którzy zmuszeni są przerwać 

działalność naukową w celu pełnienia obowiązków 

związanych z rodzicielstwem, znalazł swoje odbicie 

w regulacjach prawnych dotyczących poniższych 

form finansowania ze środków budżetowych na naukę, 

a mianowicie: 

1) programu „Wsparcie międzynarodowej mobilności 

naukowców”, 

2) stypendiów naukowych dla wybitnych młodych 

naukowców, 

3) projektów badawczych. 

Ad 1. W celu umożliwienia uczestnikom programu 

„Wsparcie międzynarodowej mobilności naukowców” 

spełniania obowiązków rodzicielskich i prowadzenia 

działalności naukowej przewidziano w programie 

możliwość udziału naukowców w badaniach naukowych 

lub pracach rozwojowych w zagranicznym 

ośrodku naukowym bez konieczności rozłąki z rodziną. 

Zgodnie z § 3 rozporządzenia ministra nauki 

i szkolnictwa wyższego z dnia 7 maja 2008 r. w sprawie 

programu „Wsparcie międzynarodowej mobilności 

naukowców” (Dz. U. Nr 84, poz. 510) w ramach 

programu przyznawane są jednostkom naukowym 

środki finansowe przeznaczone na sfinansowanie zagranicznych 

pobytów oraz podróży między miejscem 

zamieszkania a miejscowością, w której lub w pobliżu 

której znajduje się zagraniczny ośrodek pracowników 

naukowych lub naukowo-dydaktycznych, ich 

małżonków i niepełnoletnich dzieci. 

Ponadto w celu ułatwienia naukowcom powrotu 

do aktywności naukowej po urlopie macierzyńskim i 

wychowawczym przygotowana została nowelizacja 

ww. rozporządzenia. Nowela zakłada m.in.: 

— wydłużenie maksymalnego, dotychczas 7-letniego 

okresu, jaki upłynął od chwili uzyskania stopnia 

doktora do chwili złożenia wniosku, o urlop macierzyński, 

dodatkowy urlop macierzyński, urlop na 

warunkach urlopu macierzyńskiego, dodatkowy 

urlop na warunkach urlopu macierzyńskiego i urlop 

wychowawczy. Zakłada się, że nowelizacja rozporządzenia 

zapewni możliwość uczestnictwa w programie 

młodym pracownikom naukowym, którzy po uzyskaniu 

stopnia naukowego doktora czasowo przerwali 

działalność naukową w celu urodzenia i wychowania 

dziecka; 

— możliwość przedłużenia okresu pobytu uczestnika 

programu w zagranicznym ośrodku naukowym 

w przypadku urodzenia dziecka o okres odpowiadający 

okresowi urlopu macierzyńskiego i dodatkowego 

urlopu macierzyńskiego, przy założeniu, że przerwa 

ta nie spowoduje istotnych utrudnień w realizacji badań 

naukowych, w których uczestnik programu bierze 

udział w zagranicznym ośrodku naukowym. 

Zmiana przepisów dopuszcza także wypłacanie 

środków finansowych uczestnikowi programu w okresie 

przerwy w realizacji przez niego badań naukowych 

lub prac rozwojowych w zagranicznym ośrodku 

związanej z urodzeniem dziecka. 

Projekt nowelizowanego rozporządzenia został 

przesłany do uzgodnień międzyresortowych i konsultacji 

społecznych i zakłada się, że zmienione przepisy 

będą już mogły obowiązywać w IV edycji programu, 

którą minister nauki i szkolnictwa wyższego planuje 

ogłosić w niedługim czasie. 

Ad 2. Umożliwienie powrotu do aktywności naukowej 

po urlopie macierzyńskim i wychowawczym 

przewidują również rozporządzenie ministra nauki 

i szkolnictwa wyższego z dnia 9 marca 2010 r. zmieniające 

rozporządzenie w sprawie kryteriów i trybu 

przyznawania oraz rozliczania środków finansowych 

na stypendia dla wybitnych młodych naukowców 

(Dz. U. Nr 45, poz. 263), które stanowi, że do okresu, 

na który przyznano stypendium, nie wlicza się zgło-

354 

szonej przez stypendystę przerwy w działalności naukowej, 

spowodowanej jego urlopem macierzyńskim, 

dodatkowym urlopem macierzyńskim, urlopem na 

warunkach urlopu macierzyńskiego, dodatkowym 

urlopem na warunkach urlopu macierzyńskiego, 

urlopem ojcowskim lub urlopem wychowawczym, jeżeli 

bezpośrednio po jej zakończeniu stypendysta podejmie 

działalność naukową (§ 1 pkt 1 lit. b). 

Ad 3. Rozporządzenie ministra nauki i szkolnictwa 

wyższego z dnia 9 marca 2010 r. zmieniające rozporządzenie 

w sprawie kryteriów i trybu przyznawania 

oraz rozliczania środków na naukę przeznaczonych 

na finansowanie projektów badawczych (Dz. U. 

Nr 45, poz. 262) wprowadza rozwiązania umożliwiające 

dodatkowe przedłużenie okresu realizacji projektów 

własnych, w tym projektów habilitacyjnych 

i projektów promotorskich, w przypadku korzystania 

w trakcie wykonywania projektu z urlopu macierzyńskiego, 

dodatkowego urlopu macierzyńskiego, urlopu 

na warunkach urlopu macierzyńskiego, dodatkowego 

urlopu na warunkach urlopu macierzyńskiego, urlopu 

ojcowskiego lub urlopu wychowawczego (§1 pkt 2 

lit. b i pkt 6, § 2 ust. 3 oraz § 3 ust. 3). 

Oba wyżej wymienione rozporządzenia weszły 

w życie w dniu 8 kwietnia 2010 r. 

Powyższe działania resortu mają na celu realizację 

polityki prorodzinnej rządu. 




Minister 

Barbara Kudrycka 


na zapytanie posła Adama Szejnfelda 

w sprawie możliwości stosowania 

w Polsce instrumentu Europejskiego 

Funduszu Dostosowania do Globalizacji 

jako formy pomocy dla zwalnianych 

pracowników polskich przedsiębiorstw (6662) 


pana posła Adama Szejnfelda, przekazane 

przy piśmie z 25 marca br. (znak: SPS-024-6662/10), 

pragnę przekazać następujące wyjaśnienia. 

Pragnę zapewnić, że Ministerstwo Rozwoju Regionalnego 

(MRR), jako instytucja zarządzająca 

w Polsce wsparciem z Europejskiego Funduszu Dostosowania 

do Globalizacji (EFG), dostrzega ogromne 

znaczenie pomocy pracownikom zwalnianym w wyniku 

procesów globalizacyjnych oraz światowego 

kryzysu gospodarczego. Z tego względu, MRR już 

dwukrotnie opracowało wnioski o wkład finansowy 

EFG i złożyło je w Komisji Europejskiej. Łączna wartość 

tych wniosków wynosi niemal 1 mln euro, zaś 

wnioskowana kwota zapewni udzielenie wsparcia dla 

ponad 600 zwolnionych pracowników w Wielkopolsce. 

Pierwszy polski wniosek o wkład finansowy EFG 

dotyczy 1596 zwolnień dokonanych w Wielkopolsce 

w branży motoryzacyjnej (dział 29 NACE: Produkcja 

pojazdów samochodowych, przyczep i naczep) w dwóch 

firmach produkujących wiązki elektryczne do samochodów: 

— SEWS Polska sp. z o.o. – 856 zwolnień w okresie 

styczeń–grudzień 2009 r. w zakładach w Rawiczu 

i Lesznie, w tym 474 w okresie odniesienia (marzec– 

–listopad 2009 r.); 

— Leoni Autokabel Polska sp. z o.o. – 740 zwolnień 

w okresie styczeń–grudzień 2009 r. w fabryce 

w Ostrzeszowie, w tym 630 w okresie odniesienia. 

Wsparciem z udziałem środków EFG planuje się 

objąć 415 osób. Kwota wniosku wynosi 796 700 euro 

(łącznie wkład Polski – 35% i EFG – 65%). 

5 lutego br. Komitet do Spraw Europejskich przyjął 

ww. wniosek na podstawie „Procedury przygotowania 

przez RP wniosku o wkład finansowy EFG”, 

przyjętej przez Komitet Europejski Rady Ministrów 

22 grudnia 2009 r. Jeszcze tego samego dnia MRR 

przekazało ww. wniosek do Komisji Europejskiej. 

Drugi polski wniosek o wkład finansowy EFG dotyczy 

zwolnień grupowych w powiecie poznańskim 

województwa wielkopolskiego: firmy H. Cegielski – 

Poznań SA (dalej: „HCP”) oraz firm stanowiących jej 

łańcuch dostaw: Sulzer Chemtech Polska sp. z o.o., 

H. Cegielski – Logocentrum sp. z o.o., H. Cegielski 

– Remocentrum sp. z o.o. i Arwimont Spółdzielnia 

Pracy. 

Łączna liczba zwolnień dokonanych w ww. zakładach 

w okresie maj–grudzień 2009 r. wyniosła 625 

osób, w tym w HCP SA 371 osób, natomiast w firmach, 

które zaopatrują lub są zaopatrywane przez 

główne przedsiębiorstwo: H. Cegielski – Logocentrum 

sp. z o.o. – 25 osób; H. Cegielski – Remocentrum 

sp. z o.o. – 2 osoby; Arwimont Spółdzielnia Pracy 

– 15 osób; Sulzer Chemtech Polska sp. z o.o. – 

212 osób. 

W ramach czteromiesięcznego okresu odniesienia 

(od 1 września do 31 grudnia 2009 r.), przyjętego na 

potrzeby tego wniosku, łączna liczba zwolnień w ww. 

zakładach wyniosła 550 osób. 

Wsparciem z udziałem środków EFG planuje się 

objąć 189 osób. Kwota wniosku wynosi 194 781 euro 

(łącznie wkład Polski – 35% i EFG – 65%). 

MRR przekazało wniosek do Komisji Europejskiej 

za pośrednictwem Stałego Przedstawicielstwa RP 

przy UE 9 marca br. 

Komisja Europejska przekaże Polsce wnioskowaną 

kwotę (65% zaplanowanych kosztów) w ramach 

ww. wniosków po zakończeniu procedury budżetowej 

z udziałem Parlamentu Europejskiego i Rady UE. 

Nastąpi to prawdopodobnie w IV kwartale br. 

Jednocześnie pragnę poinformować, że MRR we 

współpracy z Wojewódzkim Urzędem Pracy w Rze-

355 

szowie przygotowuje obecnie kolejny (trzeci) wniosek 

o wkład EFG, przeznaczony dla pracowników zwalnianych 

na Podkarpaciu z grupy kapitałowej Huta 

Stalowa Wola. Wniosek ten powinien zostać złożony 

do Komisji Europejskiej jeszcze w kwietniu br. 

Działania planowane do realizacji w ramach 

wniosku o wkład finansowy EFG są komplementarne 

w stosunku do działań realizowanych z Europejskiego 

Funduszu Społecznego (EFS) w Programie Operacyjnym 

„Kapitał ludzki” (PO KL) przede wszystkim 

ze względu na charakter obu funduszy. Do zwalnianych 

osób w pierwszej kolejności (jako instrument 

interwencyjny) jest kierowany pakiet zindywidualizowanych 

usług współfinansowanych z EFG, natomiast 

jako działania uzupełniające w dłuższej perspektywie 

możliwe jest zastosowanie (długoterminowych) 

działań dostępnych w ramach PO KL. Jako 

uzupełnienie działań współfinansowanych przez 

EFG, kierowanych do zwolnionych pracowników ww. 

przedsiębiorstw, z działań realizowanych w ramach 

EFS (głównie w obszarach zatrudnienia i integracji 

społecznej) możliwe jest wspieranie osób z najbliższego 

otoczenia zwalnianych pracowników, które są dotknięte 

negatywnymi skutkami zwolnień ich najbliższych. 

Jednocześnie w ramach PO KL dostępne są programy 

outplacementu (zwolnień monitorowanych) 

obejmujące wsparcie dla pracowników przedsiębiorstw, 

którzy utracili zatrudnienie lub są zagrożeni 

zwolnieniem z pracy w związku z restrukturyzacją 

przedsiębiorstwa. Programy outplacementu mogą 

więc obejmować swoim zakresem: szkolenia oraz poradnictwo 

zawodowe i psychologiczne dla osób zwalnianych, 

pomoc w zmianie miejsca pracy (pośrednictwo 

pracy), wypłatę jednorazowych dodatków realokacyjnych 

(dla pracowników, którzy podejmą zatrudnienie 

w odległości dalszej niż 50 km od miejsca zamieszkania) 

oraz jednorazowych dodatków motywacyjnych 

(dla pracowników, którzy podejmą pracę 

w innym przedsiębiorstwie za niższe wynagrodzenie 

niż otrzymywane w dotychczasowym miejscu pracy). 

Osoby uczestniczące w programie outplacementu 

mogą również otrzymać jednorazową dotacje na założenie 

działalności gospodarczej wraz z wsparciem 

pomostowym przeznaczonym na jej prowadzenie 

w okresie do 12 miesięcy. 

Jednakże ze względu na konieczność zachowania 

zasady zakazującej podwójnego finansowania tych 

samych działań (w tym przypadku – dodatku motywacyjnego), 

Komitet Monitorujący PO KL wprowadził, 

na wniosek Komisji Europejskiej, w latach 2009 

i 2010 kryterium wyboru projektów (obejmujących 

projekty outplacementowe) w brzmieniu: „Dodatki 

motywacyjne nie są wypłacane uczestnikom projektu, 

którzy utracili zatrudnienie w przedsiębiorstwach, 

których zwalniani pracownicy zostali objęci wsparciem 

w ramach Europejskiego Funduszu Dostosowania 

do Globalizacji”. 

Pragnę równocześnie podkreślić niezwykle dobrą 

współpracę z samorządami województw w przygotowaniu 

dotychczasowych wniosków o wkład finansowy 

EFG. Ramy proceduralne opracowania wniosku 

zawarto w „Procedurze przygotowania przez RP 

wniosku o wkład finansowy EFG”. W oparciu o tę 

procedurę Ministerstwo Rozwoju Regionalnego wypracowało 

już dobrą praktykę komunikowania się 

z podmiotami zaangażowanymi w przygotowanie 

wniosku, w tym z publicznymi służbami zatrudnienia 

oraz innymi resortami (w szczególności z Ministerstwem 

Gospodarki i Ministerstwem Pracy i Polityki 

Społecznej). Niezwykle sprawne przygotowanie 

wniosku, jakie miało miejsce w przypadku Wielkopolski, 

zapowiada efektywne korzystanie z EFG 

w tym województwie przez powiatowe urzędy pracy. 

Jednocześnie pragnę zapewnić, iż MRR podejmuje 

działania informacyjne i promujące sam EFG 

w Polsce. W tym celu stworzona została strona http:// 

www.mrr.gov.pl/efg, administrowana przez MRR, zawierająca 

informacje dotyczące funduszu. Strona ta 

będzie systematycznie aktualizowana i uzupełniana 

nowymi treściami. Ministerstwo Rozwoju Regionalnego 

przekazało również do Wojewódzkiego Urzędu 

Pracy w Poznaniu kilkaset plakatów promujących 

EFG w celu ich dystrybucji w wielkopolskich powiatowych 

urzędach pracy. Wojewódzki Urząd Pracy 

w Poznaniu opracował również broszury informacyjne 

na temat wsparcia z EFG dla zwalnianych pracowników 

i pracodawców. Złożeniu pierwszego wniosku 

o wkład finansowy EFG towarzyszyła również 

konferencja prasowa. Dodatkowo informacja dotycząca 

możliwości ubiegania się o środki EFG została 

również w grudniu 2009 r. przekazana do członków 

Rady Ministrów, a także do partnerów społecznych 

– związków zawodowych i organizacji pracodawców 

– reprezentowanych w Trójstronnej Komisji do Spraw 

Społeczno-Gospodarczych. Wszystkie wymienione 

wyżej działania powinny przyczynić się do zwiększenia 

zainteresowania opinii publicznej możliwościami, 

jakie niesie EFG, a jednocześnie pomóc Ministerstwu 

Rozwoju Regionalnego w identyfikacji przypadków 

masowych zwolnień mogących kwalifikować się do 

wsparcia z funduszu. Pragnę wyrazić również gotowość 

rozpatrzenia w tym kontekście każdego zgłoszonego 

do MRR przypadku zwolnień, w tym – za 

pośrednictwem pań i panów posłów na Sejm RP, którym 

dobrze znana jest sytuacja społeczno-gospodarcza 

w ich województwie. 

Z poważaniem 


Minister 

Elżbieta Bieńkowska

356 





na zapytanie posła Krzysztofa Brejzy 

w sprawie zasad handlu niektórymi 

produktami rolnymi na obszarze 

Unii Europejskiej (6663) 


zapytania pana posła Krzysztofa Brejzy przekazanego 

przy piśmie z dnia 25 marca 2010 r., znak: SPS- 

-024-6663/10, w sprawie zasad handlu niektórymi 

produktami rolnymi (nasionami maku) na obszarze 

Unii Europejskiej, wyjaśniam, co następuje. 

Obrót nasionami maku (Papaver somniferum L.) 

do celów spożywczych nie został objęty przepisami 

Unii Europejskiej. Natomiast uprawę i skup tej rośliny 

normują przepisy prawa krajowego. Działalność 

w zakresie skupu maku określa art. 4 ust. 1, ust. 4 

pkt 1 i ust. 5–7 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu 

narkomanii (Dz. U. Nr 179, poz. 1485, 

z późn. zm.). Stosownie do tych przepisów ww. działalność 

może być wykonywana wyłącznie po uzyskaniu 

zezwolenia marszałka województwa właściwego 

dla miejsca położenia plantacji maku, przy zastosowaniu 

umowy kontraktacji zawartej z jego producentem. 

Należy ponadto odnotować, że państwa członkowskie 

Unii Europejskiej stanowią wspólny obszar celny, 

wewnątrz którego zniesione zostały bariery celne 

i ograniczenia ilościowe w handlu pomiędzy tymi państwami. 

Stąd brak ograniczeń unijnych w wywozie 

nasion maku do innego państwa członkowskiego. 

Państwa członkowskie Unii Europejskiej mogły 

jednak przyjąć pewne wewnętrzne uregulowania. 

O potwierdzenie ich braku albo o przekazanie informacji 

o ich kształcie zwróciłem się do naszych przedstawicielstw 

w Niemczech i we Włoszech. 

Zgodnie z informacją przekazaną przez Ambasadę 

RP we Włoszech w kraju tym nie istnieją ograniczenia 

celne, taryfowe ani ilościowe w handlu makiem, 

a już na pewno nie w odniesieniu do innych 

państw Unii. Odnosząc się do przepisów włoskich 

służb fitosanitarnych, należy zauważyć, że nasiona 

maku z przeznaczeniem innym niż do siewu (mak 

konsumpcyjny) nie podlegają prawu fitosanitarnemu 

i kontrolom fitosanitarnym, mogą natomiast podlegać 

ogólnym zasadom kontroli sanitarnej, np. w przypadku 

wykrycia w partii towaru substancji szkodliwych. 

W przypadku materiału siewnego maku importer 

powinien natomiast zwrócić się do właściwych 

dla danego regionu władz fitosanitarnych w celu uzyskania 

stosownego zezwolenia na import materiału 

siewnego (na mocy ustawy nr 195 z 20 kwietnia 1976 r., 

która została udostępniona na stronie internetowej: 

http://www.italgiure.giustizia.it/nir/lexs/1976/ lexs_ 

250688.html). 

Informacja w powyższym zakresie z Republiki 

Federalnej Niemiec zostanie przekazana niezwłocznie 

po jej otrzymaniu. 

Kwestie dotyczące wytwarzania i obrotu materiałem 

siewnym uregulowane są natomiast przepisami 

ustawy z dnia 26 czerwca 2003 r. o nasiennictwie 

(Dz. U. z 2007 r. Nr 41, poz. 271, z późn. zm.). Ustawa 

ta wdrożyła przepisy odpowiednich dyrektyw Unii 

Europejskiej dotyczących obrotu materiałem siewnym 

poszczególnych grup roślin. W myśl jej przepisów 

materiał siewny, w tym materiał siewny maku, 

może znajdować się w obrocie na obszarze Unii Europejskiej, 

jeżeli spełnia określone wymagania jakościowe, 

jest opakowany oraz zaopatrzony w etykietę 

i wydawane przez wojewódzkiego inspektora ochrony 

roślin i nasiennictwa świadectwo kwalifikacji, zgodnie 

z przepisami dotyczącymi materiału siewnego. 

Z poważaniem 




Tadeusz Nalewajk 





w sprawie zmiany przepisów dotyczących 

zasiłków pielęgnacyjnych (6664) 


wystąpienie Pana Marszałka z dnia 25 marca 2010 r. 

dotyczące interpelacji posła Krzysztofa Brejzy w sprawie 

zmiany przepisów dotyczących świadczenia pielęgnacyjnego, 

uprzejmie informuję. 

Pomoc państwa w formie świadczeń rodzinnych 

wypłacanych na podstawie ustawy z dnia 28 listopada 

2003 r. o świadczeniach rodzinnych (Dz. U. z 2006 r. 

Nr 139, poz. 992, z późn. zm.) nie jest skierowana do 

rodzin zastępczych, ponieważ rodziny te otrzymują 

pomoc ze środków publicznych na zasadach określonych 

odrębnymi przepisami, tj. w ustawie z dnia 12 

marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2009 r. 

Nr 175, poz. 1362, z późn. zm.). Na podstawie art. 78 

ust. 1–4 ustawy o pomocy społecznej rodzinie zastępczej 

udziela się pomocy pieniężnej na częściowe pokrycie 

kosztów utrzymania każdego umieszczonego 

w niej dziecka. Podstawą ustalenia wysokości pomocy 

pieniężnej jest kwota 1647 zł. Starosta właściwy 

ze względu na miejsce zamieszkania rodziny zastępczej 

udziela tej pomocy, uwzględniając wiek i stan 

zdrowia dziecka, a także jego niedostosowanie społeczne, 

jeżeli wykazuje ono przejawy demoralizacji

357 

w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 26 października 

1982 r. o postępowaniu w sprawach nieletnich 

(Dz. U. z 2002 r. Nr 11, poz. 109, z późn. zm.). 

Wysokość pomocy pieniężnej na częściowe pokrycie 

kosztów utrzymania dziecka umieszczonego 

w rodzinie zastępczej w przypadku dziecka do 7 lat, 

posiadającego orzeczenie o niepełnosprawności wynosi 

miesięcznie 80% podstawy, tj. 1317,60 zł, a w przypadku 

dziecka od 7 do 18 lat, posiadającego orzeczenie 

o niepełnosprawności albo orzeczenie o umiarkowanym 

lub znacznym stopniu niepełnosprawności 

– 60% podstawy, tj. 988,20 zł albo 80% podstawy, 

jeżeli dziecko zostało umieszczone w rodzinie zastępczej 

na podstawie ustawy o postępowaniu w sprawach 

nieletnich. Wskazane kwoty wsparcia dla rodzin 

zastępczych wychowujących niepełnosprawne 

dzieci znacznie przekraczają wysokość świadczeń rodzinnych. 

Oprócz świadczeń na dziecko, zawodowe rodziny 

zastępcze niespokrewnione z dzieckiem otrzymują 

wynagrodzenie ze środków publicznych (w wysokości 

od 95% do 160% ww. podstawy), a niezawodowe rodziny 

zastępcze niespokrewnione z dzieckiem dodatek 

za sprawowanie osobistej opieki nad dzieckiem 

w wysokości 10% podstawy. Ponadto rada powiatu 

może, w drodze uchwały, podwyższyć wysokość kwot 

pomocy pieniężnej przysługującej rodzinom zastępczym. 

W przypadku świadczeń rodzinnych jedynym wyjątkiem 

od zasady, że umieszczenie dziecka w rodzinie 

zastępczej wyklucza uzyskanie prawa do świadczenia 

pielęgnacyjnego jest możliwość przyznania 

opiekunowi osoby niepełnosprawnej świadczenia pielęgnacyjnego 

w sytuacji, gdy dziecko zostało umieszczone 

w rodzinie zastępczej spokrewnionej z dzieckiem, 

na której ciąży obowiązek alimentacyjny. Wyjątek 

ten został wprowadzony z dniem 2 stycznia 

2009 r. w związku z rozszerzeniem katalogu osób, 

którym przysługuje prawo do świadczenia pielęgnacyjnego 

na wszystkie osoby zobowiązane do alimentacji 

wobec osoby wymagającej opieki. Zmiana ta została 

wprowadzona na skutek wyroku Trybunału 

Konstytucyjnego z dnia 18 lipca 2008 r., sygn. akt P 

27/07 (Dz. U. Nr 138, poz. 872), orzekającego o niezgodności 

z Konstytucją RP art. 17 ust. 1 ustawy 

o świadczeniach rodzinnych w zakresie, w jakim 

uniemożliwiał nabycie prawa do świadczenia pielęgnacyjnego 

innym niż rodzice osobom obciążonym 

obowiązkiem alimentacyjnym wobec osoby wymagającej 

opieki. Przed wejściem w życie wskazanego wyroku 

Trybunału Konstytucyjnego prawo do świadczenia 

pielęgnacyjnego przysługiwało bowiem jedynie 

matce lub ojcu dziecka albo opiekunowi faktycznemu 

dziecka (tj. osobie faktycznie opiekującej się 

dzieckiem, która wystąpiła z wnioskiem do sądu rodzinnego 

o przysposobienie dziecka). 

Biorąc pod uwagę zakres pomocy państwa dla rodzin 

zastępczych oraz charakter i cel przyznania 

świadczenia pielęgnacyjnego adresowanego – zgodnie 

z ww. wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego – do 

osób zobowiązanych do alimentacji wobec osoby wymagającej 

opieki, nie jest planowane w najbliższym 

czasie kolejne rozszerzenie kręgu osób, które mogą 

ubiegać się o świadczenie pielęgnacyjne. 

Z szacunkiem 









w sprawie procedur nabywania spadku 

po obywatelach innych państw 

Unii Europejskiej (6665) 

Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na zapytanie, 

SPS-024-6665/10, posła Krzysztofa Brejzy 

z dnia 23 lutego 2010 r. uprzejmie informuję, co następuje: 

Ad 1. Kwestie dotyczące procedury stwierdzenia 

nabycia spadku regulują przepisy wewnętrzne każdego 

z państw. W różnych systemach prawnych zróżnicowany 

jest tryb postępowania i właściwe do rozstrzygania 

spraw spadkowych są różne organy. W odniesieniu 

do wymienionych przez pana posła Krzysztofa 

Brejzę systemów prawnych wskazać należy: 

a) Niemcy 

W prawie niemieckim dokumentem, który w swej 

istocie odpowiada polskiemu stwierdzeniu nabycia 

spadku, jest tzw. Erbschein – poświadczenie dziedziczenia. 

Do wydawania tego rodzaju poświadczenia 

właściwy jest sąd spadku, tj. sąd powszechny najniższego 

stopnia – Amtsgericht. Właściwość miejscowa, 

podobnie jak w prawie polskim, zasadniczo związana 

jest z ostatnim miejscem zamieszkania spadkodawcy. 

Zasady te dotyczą zarówno dziedziczenia ustawowego, 

jak i testamentowego. 

b) Holandia 

Prawo holenderskie nie przewiduje zasadniczo sądowej 

procedury stwierdzania nabycia spadku. Właściwym 

do przeprowadzania postępowania spadkowego 

jest notariusz. Dokonuje on ustaleń w Centralnym 

Rejestrze Testamentów w Hadze co do istnienia 

testamentów spadkodawcy; następnie po odebraniu 

oświadczeń od spadkobierców sporządza akt notarialny. 

Akt notarialny zawiera informacje, kto, w jakim 

udziale, na jakiej podstawie dziedziczy po danym 

spadkodawcy. Zasady te dotyczą dziedziczenia ustawowego 

i testamentowego. Na wniosek osoby zainte-

358 

resowanej w wyjątkowych sytuacjach możliwa jest 

sądowa kontrola takiego aktu notarialnego. 

Ad 2. Zagadnienie jurysdykcji krajowej sądów polskich 

w sprawach spadkowych rozpoznawanych 

w postępowaniu nieprocesowym określa art. 1108 

K.p.c. Do jurysdykcji krajowej należą sprawy spadkowe, 

jeżeli w chwili śmierci spadkodawca był obywatelem 

polskim lub miał miejsce zamieszkania bądź 

zwykłego pobytu w Rzeczypospolitej Polskiej (art. 

1108 § 1 K.p.c.). Do jurysdykcji krajowej należą również 

sprawy spadkowe, jeżeli majątek spadkowy albo 

jego znaczna część znajduje się w Rzeczypospolitej 

Polskiej (art. 1108 § 2 K.p.c.). 

Zagadnienie jurysdykcji sądów, w tym także jurysdykcji 

w sprawach spadkowych, jest objęte uregulowaniem 

szeregu umów dwustronnych zawartych 

przez Polskę. Umowy takie obowiązują np. z Austrią, 

Estonią, Ukrainą, Łotwą, Mongolią, Rosją, Węgrami. 

W stosunkach z Holandią i Niemcami umowy 

takie nie obowiązują. 

Ad 3. Nie jest możliwe przedstawienie w sposób 

generalny informacji dotyczącej działań, jakie winny 

być podjęte przez osobę zainteresowaną uzyskaniem 

praw do spadku w kraju ojczystym spadkodawcy. 

Procedury nabycia spadku zawarte w regulacjach 

wewnętrznych tego państwa decydują o zakresie 

i sposobie wykonywania takich czynności. Wskazać 

jednak należy, że postępowania o stwierdzenie nabycia 

spadku w Niemczech i Holandii wszczynane są 

na wniosek osoby zainteresowanej nabyciem spadku, 

a nie z urzędu, pozostali zainteresowani mogą brać 

w nim udział. 

Z poważaniem 




Piotr Kluz 



na zapytanie poseł Anny Sobeckiej 

w sprawie sytuacji w Szpitalu Uniwersyteckim 

nr 2 im. dr. Jana Biziela w Bydgoszczy (6666) 


pani poseł Anny Sobeckiej z dnia 5 marca 

2010 r., przesłane przy piśmie pana Krzysztofa Putry, 

wicemarszałka Sejmu, z dnia 25 marca 2010 r. (znak: 

SPS-024-6666/10), w sprawie sytuacji w Szpitalu 

Uniwersyteckim nr 2 im. dr. Jana Biziela w Bydgoszczy, 


Zasady i tryb finansowania ze środków publicznych 

świadczeń opieki zdrowotnej zostały określone 



publicznych (t.j. Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 


ustawy oraz zarządzeniach prezesa NFZ dotyczących 

szczegółowych warunków zawierania i realizacji 


w poszczególnych rodzajach. 

Zgodnie z art. 97 ww. ustawy do zakresu działania 

Narodowego Funduszu Zdrowia należy m.in. 

określanie jakości i dostępności oraz analiza kosztów 

świadczeń opieki zdrowotnej w zakresie niezbędnym 

dla prawidłowego zawierania umów o udzielanie 

świadczeń opieki zdrowotnej oraz przeprowadzanie 

konkursów ofert, rokowań i zawieranie umów o udzielanie 

świadczeń opieki zdrowotnej. Ponadto, zgodnie 

z art. 146 ust. 1 ww. ustawy, prezes Narodowego Funduszu 

Zdrowia określa przedmiot postępowania 

w sprawie zawarcia umowy o udzielanie świadczeń 

opieki zdrowotnej, kryteria oceny ofert oraz warunki 

wymagane od świadczeniodawców. 

Odnosząc się do kwestii zawartej w treści zapytania, 

dotyczącej przeniesienia kliniki chirurgii dziecięcej 

w szpitalu im. dr Biziela w Bydgoszczy do szpitala 

im. dr Jurasza w Bydgoszczy, uprzejmie informuję, 

iż zgodnie z art. 36a ust. 1 ustawy z dnia 

30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej 

(Dz. U. z 2007 r. Nr 14, poz. 89, z późn. zm) tworzenie, 

przekształcanie i likwidacja publicznego zakładu 

opieki zdrowotnej, dla którego podmiotem, który 

utworzył zakład, jest publiczna uczelnia medyczna 

lub publiczna uczelnia prowadząca działalność dydaktyczną 

i badawczą w dziedzinie nauk medycznych 

albo centrum kształcenia podyplomowego, następuje 

odpowiednio w drodze uchwały senatu właściwej publicznej 

uczelni medycznej lub publicznej uczelni prowadzącej 

działalność dydaktyczną i badawczą w dziedzinie 

nauk medycznych albo zarządzenia dyrektora 

centrum kształcenia podyplomowego. 

Mając na uwadze powyższe, uprzejmie informuję, 

iż minister zdrowia nie jest podmiotem tworzącym 

dla ww. zakładów, zatem nie posiada narzędzi prawnych 

pozwalających na ingerowanie w struktury organizacyjne 

jednostek, dla których organem założycielskim 

jest uczelnia wyższa. 

Równocześnie uprzejmie informuję, iż zgodnie 

z wyjaśnieniami uzyskanymi z Kujawsko-Pomorskiego 

Oddziału Wojewódzkiego Narodowego Funduszu 

Zdrowia dotychczasowy kontrakt w zakresie chirurgii 

dziecięcej jest realizowany przez szpital im. dr Biziela 

w Bydgoszczy bez problemów i świadczeniodawca 

nie zgłasza żadnych informacji wskazujących na 

ewentualne przeszkody w jego wykonywaniu. 

Ponadto uprzejmie informuję Pana Marszałka, iż 

resort zdrowia podejmuje na bieżąco działania mające 

na celu właściwe zabezpieczenie dostępu do świadczeń 

opieki zdrowotnej. 

Z poważaniem 



Cezary Rzemek

359 



na zapytanie poseł Anny Sobeckiej 

w sprawie realizacji Programu Operacyjnego 

„Kapitał ludzki” (6667) 


poseł na Sejm RP Anny Sobeckiej z dnia 

11 marca 2010 r. w sprawie realizacji Programu Operacyjnego 

„Kapitał ludzki” (PO KL) w zakresie związanym 

z przekazywaniem środków w ramach działania 

6.2 Toruńskiej Agencji Rozwoju Regionalnego 

(TARR), w ramach projektu „Zostań swoim szefem”, 

uprzejmie informuję, iż Ministerstwo Rozwoju Regionalnego, 

pełniące rolę instytucji zarządzającej Programem 

Operacyjnym „Kapitał ludzki” (IZ PO KL), 

w dniu 1 kwietnia 2010 r. zwróciło się do Wojewódzkiego 

Urzędu Pracy w Toruniu (WUP) z prośbą o przedstawienie 

wyjaśnień w przedmiotowej sprawie. 

Mając na uwadze powyższe, pragnę uprzejmie poinformować, 

iż zgodnie z wyjaśnieniami WUP w Toruniu 

środki finansowe na realizację ww. projektu 

zostały przekazane na rachunek bankowy TARR 

w dniu 16 marca 2010 r. 

Ponadto pragnę podkreślić, iż w związku z nowelizacją 

ustawy o finansach publicznych z dnia 

27 sierpnia 2009 r. (Dz. U. Nr 157, poz. 1240) IZ PO 

KL w dniu 2 stycznia 2010 r. wprowadziła do Systemu 

Realizacji PO KL zaktualizowane zapisy regulujące 

kwestie przekazywania środków finansowych 

zarówno w ramach projektów komponentu centralnego, 

jak i regionalnego PO KL. Ww. regulacja 

umiejscawia w systemie obsługi finansowej PO KL 

tzw. instytucję płatnika (Bank Gospodarstwa Krajowego), 

który odpowiedzialny jest m.in. za bieżące 

przekazywanie płatności (w wysokości odpowiadającej 

środkom pochodzącym z Europejskiego Funduszu 

Społecznego) na wyodrębnione rachunki bankowe 

beneficjentów związane z realizacją projektów. 

Wyżej wymienione rozwiązanie ma na celu również 

przyspieszenie procesu wypłacania środków beneficjentom. 

Powyższe zmiany wymagały utworzenia nowego 

systemu informatyczno-finansowego na poziomie 

centralnym, jak również wypracowania nowych procedur 

przekazywania środków finansowych przez 

instytucje pośredniczące (IP) oraz instytucje pośredniczące 

II stopnia (IP 2). 

Uprzejmie informuję, iż w chwili obecnej wszystkie 

IP oraz podlegle im IP 2 odpowiedzialne za wdrażanie 

PO KL na poziomie regionalnym posiadają 

odpowiednie procedury mające zagwarantować terminowość 

przekazywania środków związanych z realizacją 

projektów współfinansowanych z EFS. Jednocześnie 

pragnę zapewnić, iż terminowość wypłacania 

beneficjentom środków na realizację projektów 

współfinansowanych z EFS podlega każdorazowo weryfikacji 

podczas kontroli na miejscu projektu zgodnie 

z procedurą określoną w „Zasadach kontroli 

w ramach PO KL”. 

Z poważaniem 



Minister 




w sprawie wniosku gm. miejskiej Nowa Ruda 

o dofinansowanie zadania publicznego 

„Sport to zdrowie – zajęcia 

sportowo-rekreacyjne z pływania” (6668) 


zapytanie poseł na Sejm RP pani Moniki Wielichowskiej 

przekazane pismem z dnia 25 marca 2010 r. 

(sygn. SPS-024-6668/10) w sprawie wniosku gminy 

miejskiej Nowa Ruda o dofinansowanie zadania publicznego 

„Sport to zdrowie – zajęcia sportowo-rekreacyjne 

z pływania” uprzejmie informuję, co następuje. 

Wnioski na dofinansowanie zajęć sportowo-rekreacyjnych 

dla uczniów rozpatrywane są zgodnie z rozporządzeniem 

ministra sportu z dnia 31 października 

2005 r. w sprawie dofinansowania zajęć ze środków 

Funduszu Zajęć Sportowo-Rekreacyjnych dla 

Uczniów (Dz. U. Nr 226, poz. 1942) oraz warunkami 

i kryteriami określonymi w otwartym konkursie 

ofert, ogłoszonym na stronie internetowej ministerstwa. 

Jednym z kryteriów otwartego konkursu ofert na 

realizację w roku 2010 zajęć sportowo-rekreacyjnych 

ze środków Funduszu Zajęć Sportowo-Rekreacyjnych 

dla Uczniów było spełnienie wymogów formalnych, 

w tym prawidłowo wypełniony wniosek wraz z załącznikami. 

Przyczyną negatywnego rozpatrzenia 

złożonego w konkursie wniosku gminy miejskiej 

Nowa Ruda było nieprawidłowe wypełnienie formularza 

wniosku. Ponieważ spełnienie wymogów formalnych 

warunkowało merytoryczną ocenę wniosku, 

względy merytoryczne i potrzeby środowiska nie mogły 

być brane pod uwagę. 

Pragnę poinformować panią poseł, że na 902 złożone 

w konkursie wnioski aż 492 otrzymały ocenę 

negatywną z powodów formalnych. Zgodnie z zarządzeniem 

nr 34 ministra sportu i turystyki z dnia 

6 listopada 2009 r. dofinansowanie mogły otrzymać 

tylko wnioski ocenione pozytywnie pod względem 

formalnym oraz ocenione powyżej 50 pkt. Tych wniosków 

było 382. Także ta liczba wniosków przekraczała 

swoją wartością możliwości finansowe Funduszu

360 

Zajęć Sportowo-Rekreacyjnych dla Uczniów, co powodowało 

konieczność dostosowania jednostkowych 

dotacji do zaplanowanej na rok 2010 kwoty. 

Ponieważ przewidziane na rok 2010 środki finansowe 

Funduszu Zajęć Sportowo-Rekreacyjnych dla 

Uczniów zostały rozdysponowane, a obowiązujące 

procedury nie przewidują trybu odwoławczego, ogłoszona 

lista beneficjentów jest ostateczna. Nie ma także 

możliwości dofinansowania zajęć sportowo-rekreacyjnych 

dla uczniów w ramach innych konkursów 

na zadania publiczne ogłoszonych przez Ministerstwo 

Sportu i Turystyki. 

Z poważaniem 



Minister 

Adam Giersz 



na zapytanie posła Andrzeja Jaworskiego 

w sprawie Komisji Nadzoru Finansowego (6669) 


zapytanie pana posła Andrzeja Jaworskiego z dnia 

18 marca br. przesłane przez pana Krzysztofa Putrę, 

wicemarszałka Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej, przy 

piśmie z dnia 25 marca br., znak: SPS-024-6669/10, 

w sprawie Mazowieckiego Banku Regionalnego oraz 

działań Komisji Nadzoru Finansowego, uprzejmie 

przedstawiam następujące stanowisko. 

W związku z faktem, że pytania pana posła dotyczą 

działań Komisji Nadzoru Bankowego, Ministerstwo 

Finansów zwróciło się do tego organu w celu 

uzyskania stosownych wyjaśnień w przedmiotowej 

sprawie. 

Komisja Nadzoru Finansowego w swoich wyjaśnieniach 

podkreśla, że bank jest samodzielną jednostką 

organizacyjną, określającą na podstawie własnych 

decyzji zakres działania, globalną strategię 

i szczegółową politykę, oraz podejmuje samodzielnie 

i niezależnie decyzje, ponosząc za nie pełną odpowiedzialność, 

w tym także odpowiedzialność za osiągane 

wyniki finansowe. Oznacza to, że zarządzanie przedsiębiorstwem 

bankowym leży w gestii władz statutowych 

banku. Zawierane przez banki transakcje 

(w tym lokowanie środków) nie są przedmiotem konsultacji 

czy też jakichkolwiek negocjacji z organem 

nadzoru. Nadzór sprawowany nad bankami przez 

Komisję Nadzoru Finansowego może jedynie wkraczać 

w działalność banków tylko w przypadkach wyraźnie 

określonych w przepisach ustaw, które wyznaczają 

zakres przedmiotowy i rodzaj środków nadzoru, 

zgodnie z zasadą legalizmu. 

Dopuszczalne przez prawo działania nadzoru wykonywane 

są wyłącznie dla realizacji wyznaczonego 

przez ustawodawcę celu, którym jest – stosownie do 

przepisu art. 133 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 

1997 r. Prawo bankowe (Dz. U. z 2002r. nr 72 poz. 

665, z późn. zm.) – zapewnienie bezpieczeństwa środków 

pieniężnych gromadzonych na rachunkach bankowych 

oraz zgodności działania banków z przepisami 

ustawy Prawo bankowe, ustawy o Narodowym 

Banku Polskim, statutu oraz decyzją o wydaniu zezwolenia 

na utworzenie banku. 

Na sposób i zasady realizacji ww. celów wskazuje 

treść art. 133 ust 2, zgodnie z którym czynności podejmowane 

w ramach nadzoru polegają w szczególności 

na: 

1) dokonywaniu oceny sytuacji finansowej banków, 

w tym badaniu wypłacalności, jakości aktywów, 

płynności płatniczej, wyniku finansowego banków; 

2) badaniu jakości systemu zarządzania bankiem, 

w szczególności systemu zarządzania ryzykiem 

oraz systemu kontroli wewnętrznej; 

3) badaniu zgodności udzielanych kredytów, pożyczek 

pieniężnych, akredytyw, gwarancji bankowych 

i poręczeń oraz emitowanych bankowych papierów 

wartościowych z obowiązującymi w tym zakresie 

przepisami; 

4) badaniu zabezpieczenia i terminowości spłaty 

kredytów i pożyczek pieniężnych; 

5) badaniu przestrzegania limitów, o których 

mowa w art. 71 i 79a, oraz ocenie procesu identyfikacji, 

monitorowania i kontroli koncentracji zaangażowań, 

w tym dużych zaangażowań; 

6) badaniu przestrzegania określonych przez Komisję 

Nadzoru Finansowego norm dopuszczalnego 

ryzyka w działalności banków, zarządzania ryzykiem 

prowadzonej działalności, w tym dostosowaniu do 

rodzaju i skali działalności banku procesu identyfikacji 

i monitorowania ryzyka oraz sprawozdawania 

o ryzyku; 

7) dokonywaniu oceny szacowania, utrzymywaniu 

i przeglądzie kapitału wewnętrznego. 

Istotny jest także zakres działań możliwych do zastosowania 

przez Komisję Nadzoru Finansowego 

w ramach sprawowanego nadzoru, który określają 

przepisy art. 137 i 138 ust. 1 ustawy Prawo bankowe. 

Zgodnie z art. 137 Komisja Nadzoru Finansowego: 

1) określa, w drodze uchwały, zakres informacji, 

o których mowa w art. 22a ust. 2, oraz wykaz informacji 

i dokumentów, o których mowa w art. 22b ust. 2; 

2) określa, w drodze uchwały, wykaz dokumentów, 

o których mowa w art. 6d ust. 2 pkt 1; 

3) określa, w drodze uchwały, wykaz dokumentów, 

o których mowa w art. 31 ust. 2 pkt 3; 

4) może ustalać wiążące banki normy płynności 

oraz inne normy dopuszczalnego ryzyka w działalności 

banków;

361 

5) może określić, w drodze uchwały, szczegółowe 

zasady zarządzania ryzykiem związanym z działalnością, 

o której mowa w art. 6a–6d; 

6) może wydawać rekomendacje dotyczące dobrych 

praktyk ostrożnego i stabilnego zarządzania 

bankami. 

Zgodnie zaś z art. 138 ust. 1 Komisja Nadzoru 

Finansowego może w ramach nadzoru zalecić bankowi 

w szczególności: 

1) podjęcie środków koniecznych do przywrócenia 

płynności płatniczej lub osiągnięcia i przestrzegania 

norm płynności oraz innych norm dopuszczalnego 

ryzyka w działalności banków; 

2) zwiększenie funduszy własnych; 

3) zaniechanie określonych form reklamy; 

4) opracowanie i stosowanie procedur, które zapewnią 

utrzymywanie, bieżące szacowanie i przegląd 

kapitału wewnętrznego oraz funkcjonowanie systemu 

zarządzania bankiem; 

5) zastosowanie szczególnych zasad tworzenia 

rezerw na ryzyko związane z działalnością banków 

lub odpisów z tytułu utraty wartości aktywów lub 

szczególnego traktowania aktywów przy obliczaniu 

wymogów kapitałowych; 

6) ograniczenie ryzyka występującego w działalności 

banku. 

Zgodnie z art. 138 ust. 2 Komisja Nadzoru Finansowego 

może ponadto nakazać bankowi wstrzymanie 

wypłat z zysku lub wstrzymanie tworzenia nowych 

jednostek organizacyjnych do czasu przywrócenia 

płynności płatniczej lub osiągnięcia norm, o których 

mowa w art. 137. 

Jak więc wynika z przytoczonych powyżej norm 

obowiązującego prawa, działania KNF są skoncentrowane 

na kwestiach związanych ze stosowaniem 

regulacji ostrożnościowych obowiązujących banki, 

zasad zarządzania ryzykiem występującym w ich 

działalności, zgodności funkcjonowania z zasadami 

ostrożnego i stabilnego zarządzania bankiem oraz 

przede wszystkim z oceną adekwatności kapitałów 

z punktu widzenia ponoszonego w ich działalności 

ryzyka. 

Należy także wskazać, że wykonywane przez 

bank czynności bankowe, w tym m.in. zawieranie 

umów dotyczących lokowania środków, objęte są tajemnicą 

bankową. Tajemnica ta, zgodnie z postanowieniami 

art. 104 ustawy Prawo bankowe, obejmuje 

wszystkie informacje dotyczące czynności bankowej, 

uzyskane w czasie negocjacji, w trakcie zawierania 

i realizacji umowy, na podstawie której bank daną 

czynność wykonuje. Zgodnie z art. 105 ust. 1 ustawy 

bank ma obowiązek udzielenia informacji stanowiących 

tajemnicę bankową wyłącznie w przypadku zaistnienia 

przesłanek wskazanych w ust. 1 i 2 art. 105, 

przy czym – stosownie do treści ust. 3 tego artykułu 

– banki, inne instytucje ustawowo upoważnione do 

udzielania kredytów, organy państwowe i osoby, którym 

ujawniono wiadomości stanowiące tajemnicę 

bankową, są obowiązane wykorzystać te wiadomości 

wyłącznie w granicach upoważnienia określonego 

w ust. 1. W przypadku Komisji Nadzoru Finansowego, 

pracowników Urzędu Komisji Nadzoru Finansowego 

przekazane jej informacje stanowiące tajemnicę 

bankową mogą być wykorzystane jedynie w zakresie 

nadzoru sprawowanego na podstawie ustawy 

Prawo bankowe i ustawy z dnia 21 lipca 2006 r. 

o nadzorze nad rynkiem finansowym (Dz. U. Nr 157, 

poz. 1119). 

Dodatkowo udostępnianie informacji uzyskanych 

w toku wykonywania nadzoru stanowiłoby naruszenie 

art. 10a ustawy Prawo bankowe, zgodnie z którym 

przewodniczący Komisji Nadzoru Finansowego, 

jego zastępcy, członkowie Komisji Nadzoru Finansowego, 

pracownicy Urzędu Komisji Nadzoru Finansowego 

i osoby zatrudnione w Urzędzie Komisji Nadzoru 

Finansowego na podstawie umowy o dzieło, 

umowy zlecenia albo innych umów o podobnym charakterze 

są obowiązani do zachowania tajemnicy zawodowej. 

Tajemnicę tę stanowią wszystkie uzyskane 

lub wytworzone w związku ze sprawowaniem nadzoru 

bankowego informacje, których udzielenie, ujawnienie 

lub potwierdzenie mogłoby naruszyć chroniony 

prawem interes podmiotów, których te informacje 

bezpośrednio lub pośrednio dotyczą, lub utrudnić 

sprawowanie nadzoru bankowego. 

Komisja Nadzoru Finansowego wskazuje, iż mając 

na uwadze fakt, że bank jest instytucją zaufania 

publicznego i naruszenie jego wizerunku mogłoby 

negatywnie wpłynąć na bezpieczeństwo środków lokowanych 

w banku, a także mieć negatywne konsekwencje 

dla funkcjonowania całego systemu bankowego, 

nadal będzie monitorowała sytuację ekonomiczno-finansową 

Mazowieckiego Banku Regionalnego, 

a w przypadku pojawienia się ewentualnych 

niepokojących zjawisk w jego działalności, mogących 

mieć negatywny wpływ na bezpieczeństwo lokat, 

o ile zachodzić będą ku temu przesłanki ustawowe, 

podejmie odpowiednie działania w zakresie posiadanych 

kompetencji. 

Z poważaniem 




Dariusz Daniluk 

prezesa Urzędu Zamówień Publicznych 


na zapytanie posła Grzegorza Karpińskiego 


Prawo zamówień publicznych (6670) 


posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej pana

362 

Grzegorza Karpińskiego z dnia 18 marca 2010 r. 

w sprawie wyłączenia obowiązku stosowania przepisów 

ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r. Prawo zamówień 

publicznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 223, poz. 1655, 

ze zm.) w przypadku zamówień objętych tajemnicą 

służbową, przekazane pismem z dnia 25 marca 2010 r. 

(znak: SPS-024-667-/10), uprzejmie wyjaśniam, co 

następuje. 

Przepis art. 4 pkt 5 ustawy Prawo zamówień publicznych 

(dalej zwanej: „ustawą Pzp”) zawiera wyłączenie 

obowiązku stosowania ustawy Pzp w przypadku 

udzielania zamówień objętych tajemnicą państwową, 

zgodnie z przepisami o ochronie informacji 

niejawnych, albo jeżeli wymaga tego istotny interes 

bezpieczeństwa państwa, albo zamówień objętych 

tajemnicą służbową, jeżeli wymaga tego istotny interes 

publiczny lub istotny interes państwa. Przepis 

ten implementuje do prawodawstwa krajowego art. 14 

dyrektywy 2004/18/WE z dnia 31 marca 2004 r. 

w sprawie koordynacji procedur udzielania zamówień 

publicznych na roboty budowlane, dostawy 

i usługi (Dz. Urz. UE L 134/114 z 30.04.2004 r.) oraz 

art. 21 dyrektywy 2004/17/WE z dnia 31 marca 2004 r. 

w sprawie koordynacji procedur udzielania zamówień 

publicznych przez podmioty działające w sektorach 

gospodarki wodnej, energetyki, transportu i usług 

pocztowych (Dz. Urz. UE L 134/1 z 30.04.2004 r. 

Przedmiotowy przepis w obecnie obowiązującym 

brzmieniu, tj. zawierającym wyłączenie obowiązku 

stosowania ustawy Pzp do zamówień objętych tajemnicą 

służbową, jeżeli wymaga tego istotny interes 

publiczny lub istotny interes państwa, został przyjęty 

ustawą z dnia 13 kwietnia 2007 r. o zmianie ustawy 

Prawo zamówień publicznych oraz niektórych 

innych ustaw (Dz. U. Nr 82, poz. 560) i wszedł 

w życie 11 czerwca 2007 r. Wbrew twierdzeniom zawartym 

w zapytaniu poselskim przepis ten od tego 

czasu nie był zmieniany, w tym w szczególności 

przez ostatnie nowelizacje ustawy Prawo zamówień 

publicznych. 

Zarówno na gruncie prawa krajowego, jak i unijnego 

udzielanie zamówień objętych przedmiotowym wyłączeniem 

nie wymaga od zamawiających stosowania 

procedur udzielania zamówień publicznych, w tym 

w szczególności obowiązku publikacji ogłoszenia o zamówieniu, 

a także szeregu przepisów regulujących dodatkowe 

obowiązki zamawiającego, jak np. zawiadomienie 

prezesa Urzędu Zamówień Publicznych o wszczęciu 

lub udzieleniu zamówienia na podstawie przedmiotowego 

wyłączenia, publikacja ogłoszenia o zamiarze 

zawarcia umowy lub o udzieleniu zamówienia, 

sporządzenie rocznego sprawozdania o udzielonych zamówieniach 

i przesłanie go prezesowi Urzędu Zamówień 

Publicznych. Z tych powodów prezes Urzędu Zamówień 

Publicznych nie dysponuje informacjami 

o skali stosowania przedmiotowego wyłączenia przez 

podmioty zobowiązane do stosowania ustawy Pzp. 

Należy jednak podkreślić, iż przewidziany jest 

właściwy nadzór państwowy nad udzielaniem zamówień 

tego rodzaju. Wydatkowanie środków publicznych 

podlega bowiem kontroli szeregu organów państwowych, 

w tym w szczególności Najwyższej Izby 

Kontroli, również w aspekcie prawidłowości stosowania 

ustawy Pzp oraz prawidłowości wydatkowania 

środków publicznych. Ponadto z uwagi na charakter 

przedmiotowego wyłączenia, odnoszącego się do tajemnic 

państwowych oraz zapewnienia bezpieczeństwa 

państwa i podstawowych jego interesów, z natury 

rzeczy kontrola tego rodzaju zamówień jest sprawowana 

przez działające w tym obszarze kontrole 

wewnętrzne Ministerstwa Obrony Narodowej oraz 

Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji. 

Prezes Urzędu Zamówień Publicznych w następstwie 

powzięcia wiadomości o niezastosowaniu ustawy 

Pzp, z uwagi na powołanie się przez zamawiającego 

na przepis art. 4 pkt 5, może również przeprowadzić 

postępowanie wyjaśniające albo kontrolne w celu 

ustalenia, czy nie doszło w tym przypadku do nieuzasadnionego 

zastosowania wyłączenia obowiązku stosowania 

ustawy Prawo zamówień publicznych. 

W związku z powyższym należy wskazać, iż 

z uwagi na szczególny charakter zamówień, których 

dotyczy art. 4 pkt 5 ustawy Pzp, nie jest konieczne 

ani celowe dokonywanie uszczegółowienia przedmiotowego 

przepisu. Mogłoby to bowiem doprowadzić do 

nieuzasadnionego ograniczenia stosowania wyłączenia 

przewidzianego prawem unijnym, a także do kolizji 

z bezwzględnie obowiązującymi przepisami prawa 

krajowego. Jednocześnie należy wyrazić przekonanie, 

iż kontrole prezesa urzędu, wewnętrzne kontrole 

odpowiednich resortów, kontrole prawidłowości 

wydatkowania środków publicznych przeznaczanych 

na sfinansowanie zadań objętych tajemnicą państwową 

albo służbową dotyczącą istotnego interesu publicznego 

lub istotnego interesu państwa oraz kontrole 

Najwyższej Izby Kontroli stanowią dostateczne 

zabezpieczenie przed nadużywaniem przez zamawiających 

wyłączenia obowiązku stosowania ustawy 

Prawo zamówień publicznych na podstawie art. 4 

pkt 5 tej ustawy. Podkreślenia wymaga również fakt, 

iż Urząd Zamówień Publicznych planuje prace nad 

nowelizacją ustawy Prawo zamówień publicznych, 

której celem jest implementacja dyrektywy Parlamentu 

Europejskiego i Rady 2009/81/WE z dnia 13 lipca 

2009 r. w sprawie koordynacji procedur udzielania 

niektórych zamówień na roboty budowlane, dostawy 

i usługi przez instytucje lub podmioty zamawiające 

w dziedzinach obronności i bezpieczeństwa i zmieniającej 

dyrektywę 2004/17/WE i 2004/18/WE (Dz. U. 

UE z dn. 20 sierpnia 2009 r. L 216/76), służącą m.in. 

zwiększeniu przejrzystości zamówień udzielanych 

przez zamawiających, dotyczących obronności oraz 

zapewnienia bezpieczeństwa państwa. 


Prezes Urzędu Zamówień Publicznych 

Jacek Sadowy 


363 





na zapytanie posła Krzysztofa Putry 

w sprawie interpretacji przepisów dotyczących 

przeniesienia prawa własności byłych 

mieszkań zakładowych na najemców (6672) 


zapytanie pana posła Krzysztofa Jakuba Putry 

przekazane przy piśmie Pana Marszałka z dnia 24 

marca 2010 r., znak: SPS-024-6672/10, w sprawie 

interpretacji przepisów dotyczących przeniesienia 

prawa własności byłych mieszkań zakładowych na 

najemców, uprzejmie przedstawiam informacje w tym 

zakresie. 

Na wstępie uprzejmie informuję, że w obecnie obowiązującym 

stanie prawnym problematykę nabywania 

przez najemców prawa własności tzw. mieszkań 

zakładowych regulują przepisy ustawy z dnia 15 grudnia 

2000 r. o zasadach zbywania mieszkań będących 

własnością przedsiębiorstw państwowych, niektórych 

spółek handlowych z udziałem Skarbu Państwa, 

państwowych osób prawnych oraz niektórych mieszkań 

będących własnością Skarbu Państwa (Dz. U. 

z 2001 r. Nr 4, poz. 24, z późn. zm.). Powołana ustawa 

weszła w życie w dniu 7 lutego 2001 r. i ma zastosowanie 

wyłącznie do mieszkań, które w chwili obecnej 

stanowią przedmiot prawa własności przedsiębiorstw 

państwowych, spółek z większościowym udziałem 

Skarbu Państwa czy państwowych osób prawnych. 

Przez wiele lat do wspomnianej powyżej daty w systemie 

prawnym brak było regulacji przyznających 

najemcom lokali położonych w budynkach stanowiących 

własność przedsiębiorstw państwowych uprawnienia 

pierwokupu bądź pierwszeństwa w nabyciu 

mieszkania. Wobec braku tego typu regulacji przedsiębiorstwa 

państwowe i spółki Skarbu Państwa, 

zgodnie z obowiązującymi wówczas przepisami, mogły 

w toku realizowanych procesów przekształceń 

własnościowych zbywać lokale mieszkalne, w których 

zamieszkiwali pracownicy tych podmiotów, 

bądź przekazywać je gminom, spółdzielniom mieszkaniowym 

i innym osobom prawnym. 

Jednocześnie uprzejmie informuję, że trudna sytuacja 

prawna najemców byłych mieszkań zakładowych, 

a w szczególności najemców mieszkań, które 

utraciły status mieszkań zakładowych przed dniem 

7 lutego 2001 r., jest dostrzegana przez władze publiczne. 

Jako że w chwili obecnej omawiane mieszkania 

nie stanowią już własności Skarbu Państwa, 

w obowiązującym systemie prawnym brak jest podstaw 

do obciążania obecnych właścicieli tych mieszkań 

obowiązkiem realizacji na rzecz najemcy prawa 

pierwszeństwa lub prawa pierwokupu mieszkania. 

Ustawodawca nie może „odgórnie” regulować zasad 

zbywania mieszkań stanowiących własność osób fizycznych, 

tak jak określa je w odniesieniu do zbywania 

mieszkań z zasobów publicznych, np. gmin lub 

Skarbu Państwa. W granicach konstytucyjnie chronionego 

prawa własności osoby fizyczne i prawne, 

które są obecnie właścicielami byłych mieszkań 

zakładowych, mogą swobodnie decydować o sposobie 

zagospodarowania i rozporządzania nieruchomością. 

Na wspomnianą powyżej potrzebę uwzględniania 

konstytucyjnie chronionych praw obecnych właścicieli 

byłych mieszkań zakładowych wskazywał Trybunał 

Konstytucyjny w wyroku z dnia 30 października 

2001 r., sygn. akt K 33/00 (Dz. U. Nr 129, poz. 

1448). Trybunał zwrócił bowiem uwagę na konieczność 

uwzględnienia w proponowanych regulacjach 

prawnych z omawianego zakresu nie tylko interesów 

lokatorów, ale również konstytucyjnej ochrony prawa 

własności, przysługującej obecnym właścicielom 

mieszkań. W uzasadnieniu tego wyroku Trybunał 

Konstytucyjny wskazał, że „w pełni respektuje prawo 

ustawodawcy do oceny zachodzących procesów społecznych 

i nie neguje jego kompetencji do podejmowania 

środków prawnych zmierzających do tego, aby 

w szczególny i nadzwyczajny sposób uchylić skutki 

prawne wywołane przez czynności, które stanowiły 

naruszenie prawa lub zasad uczciwości”, jednak równocześnie 

podkreślił, że nie upoważnia to ustawodawcy 

do „odbierania własności lokali mieszkalnych 

przez bezpośredni i bezwzględny nakaz przeniesienia 

jej na rzecz lokatorów”. 

Odpowiadając na pytania pana posła Krzysztofa 

Jakuba Putry, uprzejmie informuję, że jeżeli właścicielem 

mieszkań jest spółka z ograniczoną odpowiedzialnością, 

to w przypadku sprzedaży tych mieszkań 

na rzecz najemców nie znajdują zastosowania 

przepisy ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach 

mieszkaniowych (Dz. U. z 2003 r. Nr 119, 

poz. 1116, z późn. zm.), lecz przepisy ustawy z dnia 

15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (Dz. U. 

Nr 94, poz. 1037, z późn. zm.). Zgodnie bowiem z art. 228 

pkt 4 Kodeksu spółek handlowych uchwały wspólników, 

które są podejmowane na zgromadzeniu wspólników, 

wymaga m.in. zbycie nieruchomości, użytkowania 

wieczystego lub udziału w nieruchomości, jeżeli 

umowa spółki nie stanowi inaczej. 

Ponadto uprzejmie informuję, że z powołanego 

powyżej wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 

30 października 2001 r. wynika również, że obowiązki 

nakładane na obecnych właścicieli mieszkań powinny 

pozostawać we właściwych proporcjach do 

zamierzonego efektu, polegającego na uczynieniu 

właścicielami mieszkań lokatorów, którzy w przeszłości 

przyczynili się swoją pracą do wytworzenia tej 

substancji mieszkaniowej. Proponowanie nowych 

przepisów prawnych regulujących sytuację prawną 

najemców byłych mieszkań zakładowych wymaga 

tym samym respektowania konstytucyjnej zasady 

ochrony prawa własności nieruchomości. W konsekwencji 

wymaga to przewidzenia mechanizmów 

kompensujących obecnym właścicielom mieszkań

364 

ograniczenie i utratę prawa własności. Tylko takie 

rozwiązanie zapewniałoby bowiem zgodność proponowanych 

regulacji prawnych z Konstytucją RP. 

Niezależnie od powyższego pragnę poinformować, 

że w obecnym stanie prawnym gminy, które wyrażą 

wolę nabycia byłych mieszkań zakładowych od ich 

obecnych właścicieli, mają możliwość ubiegania się 

o dofinansowanie zakupu tego typu lokali. Zgodnie 

bowiem z art. 6a ust. 1 ustawy z dnia 8 grudnia 

2006 r. o finansowym wsparciu tworzenia lokali socjalnych, 

mieszkań chronionych, noclegowni i domów 

dla bezdomnych (Dz. U. Nr 251, poz. 1844, z późn. 

zm.) gminy mają możliwość pozyskiwania przy pomocy 

finansowej z budżetu państwa także mieszkań 

komunalnych nieposiadających statusu lokali socjalnych. 

Przedsięwzięcie takie może polegać nie tylko 

na budowie nowych lub remoncie istniejących budynków, 

ale także na nabyciu lokali lub budynków mieszkalnych, 

w tym np. byłych budynków lub mieszkań 

zakładowych. Warunkiem uzyskania wsparcia z budżetu 

państwa jest w takim przypadku ekwiwalentne 

zwiększenie przez gminę zasobu lokali socjalnych 

(ewentualnie mieszkań chronionych) w liczbie i o powierzchni 

użytkowej, które co najmniej odpowiadają 

pozyskanym lokalom komunalnym. 

Przedstawiając Panu Marszałkowi powyższe stanowisko, 

wyrażam nadzieję, że powyższe informacje 

pozwolą wyeliminować wątpliwości zasygnalizowane 

w zapytaniu pana posła Krzysztofa Jakuba Putry. 









na zapytanie posła Sławomira Kopycińskiego 

w sprawie roszczeń zgłaszanych 

wobec Ministerstwa Infrastruktury 

przez PKP Przewozy Regionalne sp. z o.o. 

(6673) 


posła Sławomira Kopycińskiego w sprawie 

roszczeń zgłaszanych wobec Ministerstwa Infrastruktury 

przez PKP Przewozy Regionalne sp. z o.o. 

przedstawiam następujące wyjaśnienia. 

W dniu 24 grudnia 2009 r. wpłynęło do ministra 

infrastruktury ze spółki Przewozy Regionalne sp. z o.o. 

wezwanie do zapłaty kwoty 323 500 000,00 zł wraz 

z odsetkami do dnia zapłaty tytułem naprawienia 

szkody wyrządzonej bezprawnym działaniem ministra 

infrastruktury (znak: PBG 073/181/12/09 z dnia 

23 grudnia 2009 r.). W kontekście postanowień umowy 

ramowej o świadczenie usług publicznych, zawartej 

w dniu 2 czerwca 2006 r. pomiędzy ministrem 

właściwym do spraw transportu a PKP Przewozy 

Regionalne sp. z o.o. w zakresie kolejowych przewozów 

osób wykonywanych w połączeniach międzywojewódzkich 

pociągami krajowymi, w których nie obowiązuje 

rezerwacja miejsc, a także przepisów o finansach 

publicznych w zakresie rozliczeń dotacji, wezwanie 

to zostało uznane za niezasadne z następujących 

przyczyn. 

Wskazana w wezwaniu do zapłaty należność stanowi 

wierzytelność z tytułu naprawienia szkody powstałej 

w związku z niezgodnym z prawem, w ocenie 

spółki, niepokryciem w całości różnicy między kosztami 

i przychodami związanymi z realizacją usług 

publicznych w zakresie wykonywania kolejowych pasażerskich 

przewozów międzywojewódzkich w okresie 

od dnia 9 lutego 2006 r. do dnia 31 grudnia 2008 r., 

wynikającym ze sprzecznych z prawem – z rozporządzeniem 

(EWG) 1191/69 z dnia 26 czerwca 1969 r. 

w sprawie działania państw członkowskich dotyczącego 

zobowiązań związanych z pojęciem usługi publicznej 

w transporcie kolejowym, drogowym i żegludze 

śródlądowej oraz z ustawą z dnia 28 marca 2003 r. 

o transporcie kolejowym – postanowień umów o świadczenie 

usług publicznych w przedmiotowym zakresie. 

W tym okresie strony obowiązywała umowa ramowa, 

o której mowa na wstępie, oraz umowy roczne 

zawarte zgodnie z obowiązującymi w tym okresie 

przepisami art. 40 ust. 4–4b oraz art. 40a ust. 3 i 5 

ustawy z dnia 28 marca 2003 r. o transporcie kolejowym. 

Stosownie do art. 4 pkt 19 ustawy o transporcie 

kolejowym, w zakresie którego dotyczy wezwanie, 

umowa o świadczenie usług publicznych oznaczała 

umowę zawartą między właściwym organem administracji 

publicznej a przewoźnikiem kolejowym, 

określoną w art. 14 ust. 2 rozporządzenia 1191/69 (od 

dnia 3 grudnia 2009 r. przepis ten obowiązuje w nowym 

brzmieniu nadanym ustawą z dnia 25 czerwca 

2009 r. o zmianie ustawy o autostradach płatnych 

oraz o Krajowym Funduszu Drogowym oraz o zmianie 

niektórych innych ustaw; Dz. U. z 2009 r. Nr 115, 

poz. 966). 

Ww. rozporządzenie przewiduje dwa tryby nałożenia 

zobowiązania świadczenia usług publicznych 

na przedsiębiorstwo przewozowe: 

— tryb umowny polegający na zawarciu odpowiedniej 

umowy o świadczenie usług publicznych pomiędzy 

przedsiębiorstwem przewozowym a właściwą 

władzą państwa członkowskiego (art. 1 ust. 4), 

— tryb nakazowy polegający na nałożeniu zobowiązana 

z tytułu świadczenia usług publicznych 

przez właściwą władzę państwa członkowskiego na 

przedsiębiorstwo przewozowe (art. 1 ust. 5). 

W ustawie o transporcie kolejowym przewidziany 

został ww. tryb umowny (art. 4 pkt 19 i art. 40).

365 

Warunki i szczegółowe elementy umowy o świadczenie 

usług publicznych zostały określone w sekcji 

V rozporządzenia (EWG) 1191/69. Umowa taka powinna 

zawierać m.in. ceny usług objętych umową 

oraz dane dotyczące stosunków finansowych pomiędzy 

stronami zawierającymi umowę. 

Sekcja V nie zawiera przepisów określających warunki 

przyznania rekompensaty i sposobu liczenia 

straty. Odpowiednie uregulowania w tym zakresie 

znalazły się w przepisach zawartych w sekcjach II, 

III i IV rozporządzenia dotyczących trybu nakazowego. 

Jedyne odniesienie w sekcji V do przepisów dotyczących 

rekompensaty znajduje się w art. 14 ust. 6, 

który odnosi się do sytuacji, gdy przedsiębiorstwo 

przewozowe zamierza zaprzestać świadczenia usług 

na rzecz ogółu społeczeństwa lub wprowadzić zasadnicze 

zmiany do dotychczas świadczonych usług, 

a właściwe władze będą wywierały nacisk na utrzymanie 

świadczenia tych usług. 

Wobec powyższego podstawowe znaczenie w przedmiotowej 

sprawie mają zapisy umów: ramowej i rocznych, 

zawartych pomiędzy ministrem transportu, 

a następnie ministrem infrastruktury a PKP Przewozy 

Regionalne sp. z o.o. Umowy zawierają m.in. 

postanowienia dotyczące: warunków wykonywania 

przewozów w ramach usług publicznych, obowiązku 

pokrywania straty, trybu przekazywania i zasad rozliczania 

dotacji budżetowej przeznaczonej na dofinansowanie 

kolejowych pasażerskich przewozów 

międzywojewódzkich objętych umową, a także określają 

rozkład jazdy pociągów międzywojewódzkich 

objętych dofinansowaniem w danym roku. 

Jednym z najważniejszych postanowień umowy 

ramowej jest zapis pkt 4.2: Wysokość dotacji, z którego 

jednoznacznie wynika, zgodnie z obowiązującym 

krajowym porządkiem prawnym, iż wysokość 

dotacji na dofinansowanie przewozów w danym roku 

jest określana w umowie rocznej i nie może przekroczyć 

kwoty przewidzianej na dotowanie przewozów 

pasażerskich w ustawie budżetowej przyjętej na dany 

rok budżetowy. Zgodnie z tym postanowieniem w kolejnych 

latach umowy „roczne” w części dotyczącej 

finansowania (§ 4 umowy) określały kwotę dotacji 

dla spółki PKP Przewozy Regionalne na dofinansowanie 

przewozów objętych umową w okresie obowiązywania 

tej umowy oraz zapis jednoznacznie stwierdzający, 

iż dotowanie przewozów w ramach zadania 

realizowanego przez przewoźnika dokonywane jest 

do wysokości kwoty dotacji określonej na przewozy 

pasażerskie w ustawie budżetowej na dany rok. Dodatkowo 

w umowie zawartej na 2008 r. dodano zapis, 

zgodnie z którym nieprawidłowe wyliczenie wskaźników 

ekonomiczno-eksploatacyjnych służących do 

określenia wysokości deficytu nie może stanowić podstawy 

do roszczeń ze strony przewoźnika o podwyższenie 

kwoty dotacji. Wysokość dotacji dla spółki 

PKP Przewozy Regionalne sp. z o.o. na dofinansowanie 

przewozów międzywojewódzkich w umowach 

rocznych określana była na podstawie prognoz deficytu 

sporządzonych przez spółkę i odpowiadała różnicy 

planowanych kosztów wykonywania przewozów 

i przychodów uzyskiwanych z tego tytułu. Kwota dotacji 

na dofinansowanie przewozów międzywojewódzkich 

była określona w każdej z umów rocznych 

w takiej wysokości, aby w całości pokrywała planowany 

przez spółkę deficyt. 

A zatem, podpisując umowę, przewoźnik miał zagwarantowaną 

dotację na całkowite pokrycie szacowanych 

strat, z zastrzeżeniem, iż wysokość dotacji 

jest ograniczona do limitu wynikającego z ustawy 

budżetowej przyjętej na dany rok budżetowy. 

W trakcie realizacji zadania (wykonywania rozkładu 

jazdy pociągów objętego umową o dofinansowanie) 

przewoźnik otrzymywał środki finansowe na 

podstawie przekazywanych rozliczeń wynikających 

z rzeczywistych poniesionych kosztów i faktycznie 

uzyskanych przychodów z realizacji zadania. W związku 

z tym możliwe było bieżące monitorowanie przez 

spółkę PKP Przewozy Regionalne wykonania dotacji, 

które powinno wskazywać, iż może wystąpić sytuacja, 

iż dotacja będzie niewystarczająca na pokrycie 

rzeczywistego deficytu z wykonywanych przewozów 

międzywojewódzkich. Jednocześnie w takim przypadku 

powinno to skłonić przewoźnika do podjęcia 

działań mających na celu ograniczenie deficytu, łącznie 

z zawieszaniem kursowania pociągów przynoszących 

największe straty. Zarząd spółki PKP Przewozy 

Regionalne nie sygnalizował takich problemów i tego 

rodzaju próby zmniejszenia strat nie były podejmowane. 

Kolejnym sygnałem o niewystarczającej dotacji 

powinny być także wyniki sprawozdań finansowych 

spółki za dany rok. Biorąc pod uwagę fakt, iż 

w trakcie roku budżetowego nie ma i nie było żadnych 

możliwości zwiększenia dotacji zaplanowanej na 

dofinansowanie przewozów pasażerskich, można 

przyjąć, iż dotujący przewozy minister zaakceptowałby, 

choć zapewne byłaby to trudna decyzja, konieczność 

ograniczenia oferty przewozowej objętej dofinansowaniem. 

Sytuacja taka miała miejsce w 2009 r., 

w którym ograniczono kursowanie pociągów międzywojewódzkich 

uruchamianych przez PKP Intercity 

SA w związku z brakiem środków budżetowych 

w wysokości umożliwiającej pokrycie deficytu wyższego 

niż szacowany z chwilą podpisywania umowy. 

Niemniej jednak tego rodzaju propozycje ze strony 

PKP Przewozy Regionalne w latach 2006–2008 nie 

były przedstawiane. 

W tym miejscu należy przypomnieć, iż rozkład 

jazdy pociągów obejmowanych corocznie dofinansowaniem 

w ramach umowy o usługi publiczne był 

opracowywany samodzielnie przez przewoźnika posiadającego 

jednocześnie pełną wiedzę o wysokości 

możliwej do uzyskania dotacji. W swej ostatecznej 

wersji nowy rozkład jazdy pociągów łącznie ze wskaźnikami 

ekonomiczno-eksploatacyjnymi przedstawiany 

był ministerstwu tuż przed wejściem w życie 

w związku z koniecznością objęcia go dofinansowaniem 

od połowy do końca grudnia danego roku. Jeśli 

zatem przewoźnik świadomie przygotowywał zbyt 

rozbudowaną w stosunku do możliwości finansowych

366 

budżetu państwa ofertę, czynił to na własne ryzyko. 

Jeśli natomiast zbyt duży deficyt wynikał ze złych 

szacunków, może to oznaczać, iż przyjął nieprawidłową 

metodologię szacowania tego deficytu. 

W związku z powyższym zdziwienie budzi fakt, iż 

władze spółki Przewozy Regionalne pojęły decyzję 

o dochodzeniu w ocenie spółki należnych środków, 

po trzech latach obowiązywania umowy ramowej 

i dopiero po ponad roku od przekazania do spółki 

PKP Intercity SA z dniem 1 grudnia 2008 r. w drodze 

cesji praw i obowiązków wynikających z tej umowy 

w części dotyczącej przewozów międzywojewódzkich 

wykonywanych pociągami pospiesznymi oraz niemal 

roku od jej rozwiązania z dniem 31 grudnia 2008 r. 

w części dotyczącej przewozów międzywojewódzkich 

wykonywanych pociągani osobowymi. 

Niezależnie od powyższego, w oparciu o posiadane 

dokumenty w tym zakresie, należy zauważyć, że: 

1. Rozliczenie przez PKP Przewozy Regionalne 

dotacji wynikających z umowy za 2006 r. było przedmiotem 

kontroli skarbowej na wniosek Ministerstwa 

Transportu, zakończonej przesłanym przez generalnego 

inspektora kontroli skarbowej wynikiem kontroli 

skarbowej przy piśmie Ministerstwa Finansów 

nr SD5/8521/5531/246/2/GD/07/6395 z dnia 9 sierpnia 

2007 r. Kwoty przychodów i niepokrytego deficytu 

wymienione w wezwaniu do zapłaty przez Przewozy 

Regionalne, a dotyczące rozliczenia 2006 r. nie 

są zgodne z kwotami ustalonymi w przedmiotowym 

wyniku kontroli. W wezwaniu wykazano niższe przychody 

i wyższy deficyt niż ustalone w toku kontroli. 

2. W 2007 r. PKP Przewozy Regionalne uzyskały 

dotacje zgodnie z przedkładanymi rozliczeniami 

za okresy miesięczne od stycznia do listopada oraz 

ratę dotacji do rozliczenia z należnościami za grudzień 

2007 r. w kwocie 84 757 224,22 zł, tj. do wysokości 

wykazanego deficytu obliczonego zgodnie z umową. 

W oparciu o przedłożone przez PKP Przewozy 

Regionalne rozliczenia spełniające warunki umowy 

wykazany deficyt był niższy od limitu umowy na 

2007 r. Jednocześnie należy zauważyć, że Przewozy 

Regionalne nie były w stanie ustalić właściwej kwoty 

deficytu na przewozach międzywojewódzkich realizowanych 

w 2007 r. I tak z rozliczeń: 

— na dzień 27 grudnia 2007 r. była to kwota 

121 157 717,38 zł, 

— na dzień 28 stycznia 2008 r. była to kwota 

97 203 621,28 zł, 

— na dzień 14 lutego 2008 r. była to kwota 

99 893 994,03 zł. 

1. W 2008 r. Przewozy Regionalne otrzymały dotacje 

do przewozów międzywojewódzkich w kwocie 

138 016 082,00 zł, a nie – jak wykazano w wezwaniu 

– 131 016 082,00 zł. Jednocześnie należy zauważyć, 

że spółka wykazała wielkość osiągniętych w 2008 r. 

przychodów w kwocie 696 831 805,00 zł, podczas gdy 

z otrzymywanych rozliczeń w ramach umowy wynika, 

iż przychody wyniosły 737 158 585,00 zł. 

Faktem jest, iż wysokość dofinansowania przewozów 

międzywojewódzkich w danym roku wynikała z 

ustalonego z góry ustawą budżetową limitu. Niemniej 

jednak przewoźnik posiadał pełną swobodę w kształtowaniu 

zakresu dofinansowywanej oferty przewozowej 

i mógł dostosować odpowiednio rozkład jazdy 

pociągów obejmowany dofinansowaniem w ramach 

umowy do wysokości pozostających do dyspozycji 

środków budżetowych. W tym zakresie minister infrastruktury 

nie określał żadnych szczególnych warunków 

czy wymagań, np. dotyczących liczby pociągów, 

które muszą obowiązkowo kursować w poszczególnych 

relacjach. W takiej sytuacji przy braku jakichkolwiek 

działań ze strony przewoźnika nie można 

uznać, iż przyjęty w umowach mechanizm wynagradzania 

za świadczone usługi był niewłaściwy 

i niezgodny z przepisami prawa, co stanowi podstawę 

do zwracania się z wnioskiem o uznanie postanowień 

umowy za nieważne. 

W związku z powyższym roszczenia spółki Przewozy 

Regionalne sp. z o.o. nie mogą być uznane za 

zasadne. 

Z poważaniem 







i Tomasza Kamińskiego 

w sprawie bezzwrotnej publicznej pomocy 

finansowej dla przedsiębiorców finansowanej 

z regionalnych programów operacyjnych (6675) 


poselskie (pismo z dnia 25 marca 2010 r., 

znak: SPS-024-6675/10) zgłoszone przez posłów Sławomira 

Kopycińskiego i Tomasza Kamińskiego 

w sprawie bezzwrotnej publicznej pomocy finansowej 

dla przedsiębiorców finansowanej z regionalnych 

programów operacyjnych uprzejmie informuję, co następuje. 

Ad 1. O możliwości przygotowania programu pomocowego 

na podstawie komunikatu Komisji – Tymczasowe 

wspólnotowe ramy prawne w zakresie pomocy 

państwa ułatwiające dostęp do finansowania 

w dobie kryzysu finansowego i gospodarczego (Dz. Urz. 

UE C 83 z 07.04.2009, str. 1, z późn. zm.), dalej jako 

komunikat Komisji – Ministerstwo Rozwoju Regionalnego 

zostało poinformowane przez Urząd Ochrony 

Konkurencji i Konsumentów w dniu 31 marca 

2009 r. Program pomocowy przygotowany przez Ministerstwo 

Rozwoju Regionalnego (instytucję koordynującą 

regionalne programy operacyjne – IK RPO),

367 

tj. projekt rozporządzenia ministra rozwoju regionalnego 

w sprawie udzielania przedsiębiorcom ograniczonej 

kwoty pomocy zgodnej ze wspólnym rynkiem 

w ramach regionalnych programów operacyjnych, 

został stworzony właśnie na podstawie powyższego 

komunikatu Komisji. Pragnę zauważyć, iż postanowienia 

komunikatu Komisji, przewidując określone 

kategorie pomocy, zawierają jedynie ściśle sprecyzowane 

ogólne warunki brzegowe dopuszczalności danego 

programu pomocowego, które muszą być spełnione 

przez państwa członkowskie. Natomiast dookreślenie 

przeznaczenia pomocy oraz katalogu wydatków 

kwalifikowalnych spoczywa na państwie 

członkowskim. Rodzi to obowiązek szczegółowego 

opracowania programu pomocowego. W przedmiotowym 

przypadku oznaczało to przeprowadzenie 

wszechstronnych konsultacji z parterami społecznymi, 

a zwłaszcza z instytucjami zarządzającymi regionalnymi 

programami operacyjnymi (IZ RPO), celem 

ustalenia założeń programu pomocowego, które 

w sposób najpełniejszy odpowiadałyby potrzebom 

przedsiębiorców oraz gwarantowały zachowanie spójności 

z pozostałymi programami pomocowymi wydawanymi 

w ramach regionalnych programów operacyjnych. 

Z potrzebą opracowania przedmiotowego 

programu pomocowego wystąpiła do IK RPO Instytucja 

Zarządzająca Regionalnym Programem Operacyjnym 

Województwa Zachodniopomorskiego. W odpowiedzi 

na to wystąpienie IK RPO przeprowadziła 

zakrojone na szeroką skalę konsultacje ze wszystkimi 

szesnastoma instytucjami zarządzającymi regionalnymi 

programami operacyjnymi (IZ RPO). Celem 

tych konsultacji było uzyskanie szczegółowych informacji 

na temat ewentualnego przeznaczenia pomocy 

w planowanym programie pomocowym, które w ocenie 

IZ RPO w sposób najpełniejszy wychodziłoby naprzeciw 

oczekiwaniom przedsiębiorców dotkniętych 

skutkami światowego kryzysu finansowego i gospodarczego. 

Uznano bowiem, iż to właśnie IZ RPO 

w poszczególnych regionach posiadają pełną i kompleksową 

informację na temat potrzeb przedsiębiorców 

na danym rynku lokalnym. Wyniki tych konsultacji 

znalazły swoje odzwierciedlenie w przygotowanym 

katalogu przeznaczenia pomocy przedmiotowego 

programu pomocowego. 

Projektowany program pomocowy wymagał notyfikacji, 

w trybie art. 88 ust. 3 TWE (obecnie 

art. 108 ust. 3 TFUE), do Komisji Europejskiej. Dlatego 

też został w dniu 10 lutego 2010 r. notyfikowany 

przez UOKiK do Komisji Europejskiej. 2 marca 2010 r. 

Komisja Europejska przesłała pytania dotyczące notyfikowanego 

programu pomocowego. Natomiast 

15 marca 2010 r. IK RPO udzieliła odpowiedzi na 

pytania Komisji Europejskiej i przesłała je do UOKIK-u. 

Oficjalna odpowiedź na pytania została przesłana 

Komisji Europejskiej 30 marca 2010 r. W chwili obecnej 

strona polska oczekuje na odpowiedź Komisji Europejskiej. 

Ad 2. Program pomocowy przygotowany przez 

IK RPO został stworzony z myślą o przedsiębiorcach, 

którzy nie byli zagrożeni w dniu 1 lipca 2008 r., ale 

którzy stali się zagrożeni po tym dniu w wyniku 

światowego kryzysu finansowego i gospodarczego 

(tzw. przedsiębiorcy zagrożeni). Szacowany budżet 

programu ocenia się na ok. 4,7 mld euro. Wartość 

budżetu programu pomocowego została określona 

szacunkowo i jest ona zawyżona z tego względu, iż 

w regionalnych programach operacyjnych w ramach 

dostępnych działań dla przedsiębiorców nie wyodrębniono 

działań dla przedsiębiorców zagrożonych. Dlatego 

też podano ogólną alokację finansową na działania 

dotyczące przedsiębiorców. W praktyce oznacza 

to, iż zainteresowane wdrożeniem tego programu pomocowego 

IZ RPO będą musiały wyodrębnić z puli 

środków przypadającej w danym regionalnym programie 

operacyjnym dla przedsiębiorców środki przeznaczone 

na wsparcie podmiotów przewidzianych 

w programie pomocowym. 

Ad 3. Decyzja o ewentualnym wdrożeniu przedmiotowego 

programu będzie należała do poszczególnych 

IZ RPO. Trudno w tej chwili oszacować, które 

IZ RPO zdecydują się na korzystanie z przedmiotowego 

programu. 

Z poważaniem 



Minister 






i Tomasza Kamińskiego 

w sprawie podziału pomocy unijnej 

dla producentów mleka (6677) 

W odpowiedzi na interpelację posłów na Sejm RP 

pana Sławomira Kopycińskiego oraz pana Tomasza 

Kamińskiego, nadesłaną przy piśmie z dnia 25 marca 

2010 r., znak: SPS-024-6677/10, w sprawie podziału 

pomocy unijnej dla producentów mleka uprzejmie 

informuję. 

Na podstawie art. 1 rozporządzenia Komisji (UE) 

nr 1233/2009 z dnia 15 grudnia 2009 r. ustanawiającego 

szczególne środki wspierania rynku na rynku 

mleczarskim (Dz. Urz. UE L 330 z 16.12.2009, 

str. 70, z późn. zm.) Polska otrzymała kwotę 20 211 209 

euro do wykorzystania w celu udzielenia wsparcia 

producentom mleka, którzy w wyniku kryzysu na 

rynku mleka ponieśli dotkliwe straty. 

Uprzejmie informuję, że Rada Ministrów w dniu 

29 marca 2010 r. przyjęła rozporządzenie w sprawie

368 

realizacji przez Agencję Rynku Rolnego zadań związanych 

z ustanowieniem szczególnych środków 

wspierania rynku mleczarskiego. Rozporządzenie 

wejdzie w życie po upływie 7 dni od dnia jego ogłoszenia 

w Dzienniku Ustaw. 

Rozporządzenie określa, że wsparcie będzie udzielone 

producentom mleka, którym: 

1) w dniu 31 marca 2009 r. przysługiwała kwota 

indywidualna w wysokości nie niższej niż 20 000 kg 

i nie wyższej niż 200 000 kg; 

2) w dniu złożenia wniosku o udzielenie wsparcia 

przysługuje kwota indywidualna w wysokości nie 

niższej niż 20 000 kg. 

Wsparcie będzie udzielone do każdego kilograma 

mleka lub przetworów mlecznych przeliczonych na 

kilogramy mleka wprowadzonego do obrotu przez 

producenta mleka w roku kwotowym 2008/2009, nie 

więcej jednak niż do wysokości przysługującej mu 

w dniu 31 marca 2009 r. kwoty indywidualnej. Wysokość 

wsparcia przysługującego na 1 kg mleka będzie 

uzależniona od liczby wniosków złożonych przez 

kwalifikujących się do uzyskania wsparcia producentów 

mleka, a w konsekwencji od sumy kilogramów 

mleka wprowadzonych do obrotu przez tych producentów 

w roku kwotowym 2008/2009. 

W celu uzyskania wsparcia producent mleka będzie 

zobowiązany do złożenia wniosku do dyrektora 

oddziału terenowego ARR właściwego ze względu na 

miejsce zamieszkania albo siedzibę tego producenta. 

Producenci będą składali wnioski w terminie do dnia 

30 kwietnia 2010 r. na formularzu opracowanym 

i udostępnionym przez Agencję Rynku Rolnego. 

Dyrektorzy oddziałów terenowych ARR do dnia 

31 maja 2010 r. są zobowiązani do przekazania prezesowi 

ARR informacji o sumie kilogramów mleka 

wprowadzonych do obrotu w roku kwotowym 2008/ 

2009, do których będzie udzielone wsparcie. Informacja 

o wysokości wsparcia przysługującego na 1 kg 

mleka zostanie następnie podana przez prezesa ARR 

na stronie internetowej administrowanej przez ARR. 

Wsparcie finansowe zostanie wypłacone producentom, 

zgodnie z art. 2 ust. 2 rozporządzenia nr 1233/ 

2009, w terminie do dnia 30 czerwca 2010 r. 

Jednocześnie uprzejmie informuję, że minister 

rolnictwa i rozwoju wsi w dniu 30 marca 2010 r. przekazał 

do Komisji Europejskiej, zgodnie z art. 3 lit. a 

rozporządzenia nr 1233/2009, informacje dotyczące 

przyjętych przez Polskę kryteriów wsparcia dla producentów 

mleka. 



Tadeusz Nalewajk 






w sprawie systemu rejestracji 

chemikaliów Reach (6678) 


pana posła Krzysztofa Brejzy z dnia 25 marca 

2010 r. (znak SPS-024-6678/10) w sprawie obowiązku 

rejestracji substancji chemicznych zgodnie 

z systemem Reach informuję jak poniżej. 

Zgodnie z art. 23 ust. 1 rozporządzenia (WE) 

nr 1907/2006 (Reach) producenci i importerzy substancji 

chemicznych, w tym alkoholu etylowego, zobowiązani 

są do dokonania pełnej rejestracji w terminie 

do dnia 1 grudnia 2010 r. Obowiązek ten dotyczy 

podmiotów produkujących i importujących substancje 

w ilościach powyżej 1000 t/rok. Ponadto zgodnie 

z art. 2 z obowiązku rejestracji zwolnione są 

substancje wykorzystywane do celów spożywczych 

(np. do produkcji wódek). Obowiązkowi rejestracji 

podlega zatem jedynie alkohol etylowy wykorzystywany 

do celów przemysłowych/technicznych. 

Rejestracja substancji chemicznych dokonywana 

jest w Europejskiej Agencji Chemikaliów (ECHA) 

w Helsinkach w Finlandii. Odbywa się ona za pośrednictwem 

systemu komputerowego funkcjonującego 

wyłącznie w języku angielskim. Zgodnie z informacjami 

ECHA nie przewiduje się obecnie wersji w pozostałych 

językach urzędowych Unii Europejskiej. 

Istnieje natomiast możliwość kierowania korespondencji 

do ECHA w języku narodowym (w tym po 

polsku). 

Producenci/importerzy w procesie rejestracji zobowiązani 

są do przedłożenia danych, m.in. wyników 

badań wykonanych lub zakupionych na rynku. Koszty 

mogą się wahać w zależności od rodzaju substancji 

oraz rocznego tonażu. Minister rolnictwa i rozwoju 

wsi zwrócił się z prośbą do Instytutu Biotechnologii 

Przemysłu Rolno-Spożywczego z prośbą o nieodpłatne 

udostępnienie wyników badań etanolu, które mogłyby 

być przydatne w procesie rejestracji. 

Ponadto w toku rejestracji wnoszona jest na rzecz 

ECHA opłata administracyjna. Jest ona ustalona 

w rozporządzeniu Komisji Europejskiej: rozporządzenie 

Komisji (WE) nr 340/2008 z dnia 16 kwietnia 

2008 r. w sprawie opłat i należności wnoszonych na 

rzecz Europejskiej Agencji Chemikaliów na mocy rozporządzenia 

(WE) nr 1907/2006 Parlamentu Europejskiego 

i Rady w sprawie rejestracji, oceny, udzielania 

zezwoleń i stosowanych ograniczeń w zakresie 

chemikaliów (Reach). Wysokość opłat jest zróżnicowana 

w zależności od rocznego obrotu i wielkości 

firmy. 

Rozporządzenie (WE) nr 1907/2006 (Reach) przewiduje 

ponadto tzw. wspólne przedkładanie danych

369 

przez grupę przedsiębiorców. W praktyce pozwala to 

na przygotowanie jednego pakietu dokumentacji 

(m.in. z badań) i podział kosztów z tym związanych 

między rejestrujących. W znaczący sposób obniża to 

koszty rejestracji. W państwach Unii Europejskiej 

powstało co najmniej kilka konsorcjów zajmujących 

się wspólną rejestracją alkoholu etylowego. Podmioty 

te działają na zasadach rynkowych i skupiają producentów 

z wielu krajów UE. Konsorcja zazwyczaj procedują 

w języku angielskim. 

Ministerstwo Gospodarki uruchomiło punkt konsultacyjny 

ds. Reach, z usług którego mogą bezpłatnie 

korzystać krajowi producenci i importerzy (www. 

reach-info.pl). Ponadto przy Biurze do Spraw Substancji 

i Preparatów Chemicznych funkcjonuje Krajowe 

Centrum Informacyjne – Reach Helpdesk (www. 

reach.gov.pl). W ramach portalu internetowego Ministerstwa 

Gospodarki (www.mg.gov.pl/reach) funkcjonuje 

bogaty serwis informacyjny poświęcony systemowi 

Reach. Sukcesywnie publikowane są tam 

m.in. tłumaczenia na język polski przewodników 

i wytycznych Europejskiej Agencji Chemikaliów. 

Z poważaniem 




Grażyna Henclewska 




na zapytanie posła Tadeusza Arkita 

w sprawie równych szans firm polskich 

należących do strefy UE i GPA i firm spoza niej 

w staraniach o zamówienia publiczne – 

roboty budowlane, na przykładzie wygranego 

zamówienia na odcinki autostrady A2 

przez przedsiębiorców z Chin (6679) 


pana posła Tadeusza Arkita, znak: SPS- 

-024-6679/10, skierowaną do ministra gospodarki 

w sprawie równych szans w ubieganiu się o zamówienia 

publiczne pomiędzy firmami pochodzącymi z UE 

i państw sygnatariuszy GPA oraz firmami spoza tego 

obszaru, uprzejmie informuję, iż minister gospodarki 

zwrócił się – zgodnie z ustawą z dnia 4 września 

1997 r. o działach administracji rządowej (t.j. Dz. U. 

z 2007 r. Nr 65, poz. 437) do ministra właściwego ds. 

transportu oraz do Urzędu Zamówień Publicznych 

z prośbą o informacje, które stanowią podstawę do 

odpowiedzi na zadane przez pana posła pytania. 

Poniżej uprzejmie przedstawiam odpowiedzi na 

pytania zawarte w przesłanym piśmie. 

1. Jakie duże inwestycje – roboty budowlane 

(w skali infrastruktury dróg krajowych i autostrad) 

w chwili obecnej należą do wykonawców spoza UE 

i GPA? 

Na przestrzeni ubiegłego oraz bieżącego roku 

w postępowaniach o zamówienia publiczne na duże 

inwestycje infrastrukturalne prowadzone przez Generalną 

Dyrekcję Dróg Krajowych i Autostrad ubiegały 

się firmy w konsorcjach z ośmiu państw spoza 

Unii Europejskiej. Obecnie duże inwestycje drogowe 

w ramach dróg krajowych i autostrad realizowane są 

przez następujące firmy zrzeszone w konsorcjach, 

spoza strefy UE i GPA: 

— „Projekt i budowa autostrady A2 Stryków – Konotopa 

na odcinku od km 365+261,42 (od węzła 

„Stryków I” bez węzła) od km 394+500 – odcinek 

A (lider konsorcjum chińsko-polskiego China Overseas 

Engineering Co. Ltd., długość odcinka 29 238,58 m, 

wartość kontraktu 754,5 mln zł); 

— „Projekt i budowa autostrady A2 Stryków – Konotopa 

na odcinku od km 411 + 465,8 do km 431 + 

500 – odcinek C (lider konsorcjum chińsko-polskiego 

China Overseas Engineering Co. Ltd., długość odcinka 

20 034,20 m, wartość kontraktu 534,5 mln zł); 

— „Budowa autostrady A4 na odcinku Brzesko 

– Wierzchosławice od km 479+000 do km 499+800” 

(konsorcjum polsko-macedońskie NDI z Warszawy 

oraz SB Granit SA – Skopje, długość odcinka 

20,8 km, wartość kontraktu 622.5 mln zł). 

Informacje dotyczące rynku zamówień publicznych 

opracowywane są głównie w oparciu o dane uzyskane 

z ogłoszeń o udzielonych zamówieniach publikowanych 

w zależności od wartości kontraktu w Biuletynie 

Zamówień Publicznych bądź w Dzienniku 

Urzędowym Unii Europejskiej. Ogłoszenia dotyczące 

dużych, przekraczających wartością progi unijne, inwestycji 

publikowane są w Dzienniku Urzędowym 

UE (dostępnym za pośrednictwem Tenders Electronic 

Daily TED – www.ted.europa.eu). 

Z analizy ogłoszeń opublikowanych w Dzienniku 

Urzędowym UE wynika, że w roku ubiegłym wykonawcy 

zagraniczni uzyskali w Polsce zamówienia na 

roboty budowlane o łącznej wartości 14 839 784 988 zł, 

z tego dwa kontrakty (o łącznej wartości 1 153 063 430 

zł) przypadły wykonawcom pochodzącym z państwa 

nienależącego do UE i niebędącego sygnatariuszem 

GPA. W obydwu przypadkach były to firmy pochodzące 

z Chińskiej Republiki Ludowej. 

Dla porównania w roku 2008 wartość zamówień 

na roboty budowlane udzielonych wykonawcom zagranicznym 

wynosiła 5 670 877 161 zł, z czego trzy 

kontrakty przypadły firmom spoza UE i GPA. Dwa 

z nich (o łącznej wartości 161 139 379 zł) uzyskały 

firmy ukraińskie, jeden (1 704 340 000 zł) wykonawca 

pochodzący z Kanady. 

2. Czy składanie tak zaniżonych ofert (jak ww.) 

przez przedsiębiorców z Chin w stosunku do ofert 

składanych przez przedsiębiorców krajowych jest na-

370 

ruszeniem przepisów Prawa zamówień publicznych 

i tym samym powinny być one odrzucane? 

W kwestii składania przez wykonawców w przetargach 

publicznych ofert zawierających zaniżone 

ceny uprzejmie informuję, że ustawa z dnia 29 stycznia 

2004 r. Prawo zamówień publicznych (Dz. U. 

z 2007 r. Nr 223, poz. 1655, z późn. zm.) zawiera 

przepisy służące eliminowaniu przejawów nieuczciwej 

konkurencji polegających na składaniu ofert 

obarczonych wadą rażąco niskiej ceny. 

W przypadku powzięcia z urzędu lub na skutek 

informacji od wykonawców ubiegających się o zamówienie 

podejrzenia co do wystąpienia takiej okoliczności, 

zamawiający jest zobowiązany do przeprowadzenia 

postępowania wyjaśniającego uregulowanego 

w art. 90 P.z.p. W ramach tego postępowania zamawiający 

zwraca się pisemnie do wykonawcy o udzielenie 

w określonym terminie wyjaśnień dotyczących 

elementów oferty mających wpływ na wysokość ceny 

(art. 90 ust. 1 P.z.p.). 

W art. 90 ust. 2 P.z.p. przewidziane zostały czynniki, 

które zamawiający bierze pod uwagę przy ocenie 

wyjaśnień złożonych przez wykonawcę, wśród 

których wymienione zostały w szczególności: oszczędność 

metody wykonania zamówienia, wybrane rozwiązania 

techniczne, wyjątkowo sprzyjające warunki 

wykonania zamówienia dostępne dla wykonawcy, 

oryginalność projektu wykonawcy, a nawet wpływ 

pomocy publicznej udzielonej na podstawie odrębnych 

przepisów. 

Niezłożenie przez wykonawcę wyjaśnień w powyższym 

trybie, jak i złożenie wyjaśnień, których 

ocena prowadzi do ustalenia, iż oferta zawiera rażąco 

niską cenę, podlega sankcji w postaci odrzucenia 

oferty (art. 90 ust. 3 oraz art. 89 ust. 1 pkt 4 P.z.p.). 

Przeprowadzenie postępowania wyjaśniającego 

w sprawie rażąco niskiej ceny oraz odrzucenie oferty 

obarczonej tą wadą stanowią obligatoryjne czynności 

podejmowane przez zamawiającego w celu zapewnienia 

realizacji zasady zapewnienia uczciwej konkurencji 

pomiędzy wykonawcami ubiegającymi się o zamówienie 

publiczne. Zaniechania zamawiającego w powyższym 

zakresie mogą być skutecznie zakwestionowane 

przez wykonawców w wyniku zastosowania 

przewidzianych w P.z.p. środków ochrony prawnej. 

Należy jednak podkreślić, że na gruncie ustawy 

P.z.p. niemożliwe jest automatyczne przyjęcie, że 

w przypadku każdej oferty złożonej przez wykonawcę 

pochodzącego z Chińskiej Republiki Ludowej będziemy 

mieć do czynienia z rażąco niską ceną, powodującą 

obowiązek odrzucenia oferty takiego wykonawcy. 

Każdy przypadek powinien podlegać indywidualnej 

ocenie opartej o wyjaśnienia przedłożone na 

podstawie art. 90 ustawy. 

Odnosząc się konkretnie do przetargu na budowę 

odcinka autostrady A2 Stryków – Konotopa, informuję, 

iż w przypadku cen zaoferowanych przez chińskie 

konsorcjum na budowę dwóch odcinków autostrady 

A2, zgodnie z art. 90 ust. 1 ustawy Prawo 

zamówień publicznych, w celu ustalenia, czy oferty 

zawierają rażąco niską cenę w stosunku do przedmiotu 

zamówienia, zamawiający zwrócił się w formie 

pisemnej do wykonawcy o udzielenie w określonym 

terminie wyjaśnień dotyczących elementów oferty 

mających wpływ na wysokość ceny. 

Konsorcjum chińskie udzieliło wyjaśnień na piśmie. 

Zamawiający, oceniając je, brał pod uwagę 

obiektywne czynniki, w szczególności oszczędność 

metody wykonania zamówienia, wybrane rozwiązania 

techniczne, wyjątkowo sprzyjające warunki wykonywania 

zamówienia dostępne dla wykonawcy, 

oryginalność projektu oraz wpływ pomocy publicznej 

udzielonej na podstawie odrębnych przepisów. Zamawiający, 

oceniając ww. okoliczności, uznał, iż zaoferowane 

ceny nie są rażąco niskie w stosunku do 

przedmiotu zamówienia. 

Należy zaznaczyć, iż kwestia ta była przedmiotem 

protestu konkurujących wykonawców oraz odwołania 

do Krajowej Izby Odwoławczej. KIO oddaliła ww. 

odwołania, podzielając pogląd zamawiającego, iż zaoferowane 

przez chińskie konsorcjum ceny nie są rażąco 

niskie w stosunku do przedmiotu zamówienia. 

3. Czy przewiduje się zmiany legislacyjne mające 

na celu wprowadzenie ograniczeń dla przedsiębiorców 

spoza UE i GPA, aż do momentu wykazania 

przez nich spełnienia warunków uczciwej konkurencji 

opisanej prawem UE i GPA, np. w zakresie korzystania 

przez nich z dotacji publicznych? 

Odnosząc się do kwestii zmian legislacyjnych, 

wprowadzających ewentualne ograniczenia dla 

przedsiębiorców spoza UE i GPA, w celu spełnienia 

warunków uczciwej konkurencji opisanej prawem 

UE i GPA, np. w zakresie korzystania przez nich 

z dotacji publicznych, uprzejmie informuję, iż nie dysponujemy 

informacjami, aby przewidywane były 

zmiany legislacyjne mające na celu wprowadzenie 

ograniczeń w dostępie do zamówień publicznych dla 

przedsiębiorców pochodzących z państw spoza UE 

niebędących sygnatariuszami porozumienia w sprawie 

zamówień rządowych. 

Kwestia dostępu do polskiego rynku zamówień 

publicznych wykonawców pochodzących z państw 

trzecich jest kwestią, która mieści się w regulacji 

ustawy Prawo zamówień publicznych. Niemniej jednak 

wykracza poza uregulowania typowo proceduralne 

i w dużej mierze dotyczy zagadnień związanych 

z formułowaniem polityki gospodarczej państwa, 

a także z funkcjonowaniem systemu finansów publicznych. 

Należy jednak wyraźnie podkreślić, iż w obecnym 

stanie prawnym zamawiający, podejrzewając fakt zaniżenia 

ceny ofertowej przez wykonawcę, ma obowiązek 

zgodnie z art. 90 ust. 2 ustawy Prawo zamówień 

publicznych zbadać, poza innymi istotnymi czynnikami, 

również fakt udzielonej wykonawcy pomocy 

publicznej. 

Z poważaniem 



Grażyna Henclewska

371 





na zapytanie posła Jarosława Rusieckiego 

w sprawie uznania wykonywanej pracy 

za pracę w warunkach szczególnych (6680) 

Szanowny Panie Marszałku! W związku z przesłanym 

przy wystąpieniu Pana Marszałka z dnia 

25 marca 2010 r., znak: SPS-024-6680/10, zapytaniem 

pana posła Jarosława Rusieckiego w sprawie uznania 

wykonywanej pracy za pracę w warunkach szczególnych 

uprzejmie przedstawiam, co następuje. 

Jednym z zasadniczych założeń rozpoczętej przed 

jedenastoma laty reformy polskiego systemu emerytalnego 

było wprowadzenie jednolitego wieku emerytalnego, 

wynoszącego 60 lat dla kobiet i 65 lat dla 

mężczyzn. W konsekwencji uległa stopniowej likwidacji 

możliwość wcześniejszego przechodzenia na 

emeryturę. 

Ustawa z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach 

i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. 

z 2009 r. Nr 153, poz. 1227) nie zmieniła obowiązujących 

przed dniem 1 stycznia 1999 r. zasad nabywania 

uprawnień emerytalnych przez osoby urodzone 

przed 1949 r., natomiast ograniczyła takie możliwości 

dla osób urodzonych w latach 1949–1968. 

Generalnie z prawa do wcześniejszej emerytury 

na podstawie jej przepisów mogły skorzystać te osoby, 

które wymagane warunki spełniły do dnia 31 grudnia 

2008 r. 

Obecnie na wcześniejsze emerytury mogą jeszcze 

przechodzić osoby urodzone przed dniem 1 stycznia 

1949 r. Z oczywistych względów z tej możliwości 

mogą jednak teraz skorzystać wyłącznie mężczyźni 

urodzeni w latach 1945–1948. 

Ponadto prawo do wcześniejszej emerytury zachowali 

ubezpieczeni urodzeni po dniu 31 grudnia 1948 r., 

jeżeli do końca 2008 r. spełnili wymagane warunki 

dotyczące m.in. wieku i ogólnego stażu pracy. 

Poczynając od 1 stycznia 2009 r., wcześniejsze zakończenie 

aktywności zawodowej jest możliwe jedynie 

na zasadach określonych w art. 184 ustawy 

o emeryturach i rentach z FUS oraz w przypadku 

górników. W świetle tego artykułu prawo do wcześniejszej 

emerytury może nabyć mężczyzna urodzony 

po dniu 31 grudnia 1948 r., który w dniu wejścia 

w życie nowego systemu emerytalnego, czyli w dniu 

1 stycznia 1999 r., spełniał wymagane warunki stażowe, 

tzn. miał co najmniej 25-letni staż ubezpieczeniowy, 

w tym co najmniej 15-letni okres pracy wymienionej 

w przepisach rozporządzenia Rady Ministrów 

z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego 

pracowników zatrudnionych w szczególnych 

warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. 

U. Nr 8, poz. 43, ze zm.). 

Osoby urodzone po dniu 31 grudnia 1948 r., które 

nie skorzystały z przepisów przejściowych ustawy 

o emeryturach i rentach z FUS, nabędą prawo do 

emerytury na podstawie jej art. 27, a więc po osiągnięciu 

powszechnego wieku emerytalnego, tj. 65 lat 

– mężczyźni i 60 lat – kobiety. 

Przepisy ustawy o emeryturach i rentach z FUS 

regulują zatem również sposób wygaszania dotychczasowych 

uprawnień do wcześniejszej emerytury, 

przysługujących na podstawie rozporządzenia Rady 

Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku 

emerytalnego pracowników (...). Formę wywiązania 

się państwa ze zobowiązań podjętych wobec grup zawodowych, 

które straciły możliwość nabywania z tego 

tytułu prawa do wcześniejszej emerytury, stanowią 

rozwiązania przewidziane w ustawie z dnia 19 grudnia 

2008 r. o emeryturach pomostowych (Dz. U. 

Nr 237, poz. 1656), która weszła w życie z dniem 

1 stycznia 2009 r. 

Prawo do takiej emerytury przysługuje pracownikowi, 

który spełnia łącznie następujące warunki: 

— urodził się po dniu 31 grudnia 1948 r.; 

— udokumentuje okres pracy w szczególnych warunkach 

lub o szczególnym charakterze wynoszący 

co najmniej 15 lat; 

— udokumentuje okres składkowy i nieskładkowy: 

co najmniej 20-letni – kobieta, 25-letni – mężczyzna; 

— osiągnie wiek wynoszący odpowiednio co najmniej 

55 i 60 lat; 

— przed dniem 1 stycznia 1999 r. wykonywał prace 

wymienione w wykazach A i B stanowiących załącznik 

do ww. rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 

7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników 

(...) lub prace ujęte w załączniku nr 1 i 2 

do ustawy o emeryturach pomostowych; 

— po dniu 31 grudnia 2008 r. wykonywał pracę 


wymienioną w załączniku nr 1 lub 2 do 

ustawy o emeryturach pomostowych; 

— nastąpiło z nim rozwiązanie stosunku pracy. 

Osoby, które nie mają prawa do emerytury pomostowej 

oraz wcześniejszej emerytury z tytułu pracy 

w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, 

będą mogły ubiegać się o rekompensatę. 

Będzie ona przyznawana w formie dodatku do kapitału 

początkowego, służącego do obliczenia emerytury 

przysługującej po osiągnięciu powszechnego wieku 

emerytalnego (60 lat – kobiety, 65 lat – mężczyźni). 

Rekompensata przysługuje osobom, które przed 

dniem 1 stycznia 2009 r. pracowały co najmniej 15 

lat w szczególnych warunkach lub o szczególnym 

charakterze w rozumieniu przepisów ustawy o emeryturach 

i rentach z FUS. 

Odnosząc się do kwestii potwierdzania okresów 

zatrudnienia, uprzejmie informuję, że Ministerstwo 

Pracy i Polityki Społecznej nie zostało upoważnione 

zarówno do oceny, których osób pracę można uznać 

za wykonywaną w szczególnych warunkach lub o szcze-

372 

gólnym charakterze, jak i do oceny i weryfikowania 

decyzji zakładu pracy. 

Zgodnie z art. 125 ustawy o emeryturach i rentach 

z FUS, do którego odsyła także art. 28 ustawy 

o emeryturach pomostowych, obowiązkiem pracodawcy 

jest m.in. wydawanie pracownikom zaświadczeń 

niezbędnych do ustalenia prawa do świadczeń 

i ich wysokości, w tym również wystawianie dokumentów 

(zaświadczeń) w celu udowodnienia okresów 

pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym 

charakterze (art. 125a ust. 2). 

Obowiązek prowadzenia przez pracodawcę dokumentacji 

związanej ze stosunkiem pracy, ewidentnie 

potwierdzającej charakter wykonywanej przez pracownika 

pracy, wynika z art. 94 pkt 9a ustawy z dnia 

6 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. 

Nr 21, poz. 94, z późn. zm.). Okresy wykonywania 

pracy zakład pracy (pracodawca lub prawny następca 

pracodawcy) potwierdza w zaświadczeniu lub 

w świadectwie pracy (art. 97 § 2 Kodeksu pracy). 

Jeżeli zatem pracownik ubiega się o przyznanie 

emerytury z tytułu wykonywania zatrudnienia w szczególnych 

warunkach lub w szczególnym charakterze, 

zaświadczenie zakładu pracy powinno stwierdzać 

charakter i stanowisko pracy w poszczególnych okresach 

oraz inne okoliczności, od których jest uzależnione 

przyznanie tego świadczenia, o czym jednoznacznie 

stanowi zarówno § 2 ust. 2 rozporządzenia 

Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie 

wieku emerytalnego pracowników (...), jak i § 21 ust. 

4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 

1983 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe 

i zasad wypłaty tych świadczeń (Dz. U. 

Nr 10, poz. 49, z późn. zm.). 

Z przytoczonych przepisów jednoznacznie wynika, 

że stosownych stwierdzeń może dokonywać tylko 

pracodawca. Żaden inny organ ani urząd nie zostały 

do tego upoważnione. 

Natomiast postępowanie mające na celu ustalenie, 

czy osoba zainteresowana spełnia przesłanki do 

nabycia określonego w ww. przepisach świadczenia, 

należy – zgodnie z art. 115 ustawy o emeryturach 

i rentach z FUS oraz art. 68 ustawy z dnia 13 października 

1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych 

(Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227, z późn. zm.) – do 

kompetencji jednostek organizacyjnych Zakładu 

Ubezpieczeń Społecznych. 

W przypadku stwierdzenia braku odpowiednich 

dokumentów lub złożenia dokumentacji zawierającej 

nieścisłości albo budzącej jakiekolwiek wątpliwości 

(np. wskazany przez pracodawcę rodzaj pracy nie został 

wymieniony w wykazie) ZUS ma prawo wydać 

decyzję odmowną, a osoby zainteresowane mogą dochodzić 

swoich praw w sądowym postępowaniu odwoławczym 

(w myśl art. 118 ust. 7 ustawy o emeryturach 

i rentach FUS oraz zgodnie z art. 83 ust. 2 ustawy 

z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń 

społecznych, Dz. U. z 2009 r. Nr 205, poz. 1585, z późn. 

zm., na podstawie art. 4779–47714a ustawy z dnia 

17 listopada 1964 r. Kodeks postępowania cywilnego, 

Dz. U. Nr 43, poz. 296, z późn. zm.). 

W postępowaniu sądowym dopuszczalne jest przeprowadzenie 

wszelkich dowodów dla wykazania okoliczności 

mających wpływ na prawo do świadczenia, 

i to zarówno wtedy, gdy pracodawca wystawił świadectwo 

pracy, a Zakład Ubezpieczeń Społecznych 

kwestionuje jego treść, jak i wówczas, gdy dokument 

taki z różnych przyczyn nie może być sporządzony. 

Sąd ma bowiem obowiązek rozważenia na nowo całego 

zebranego w sprawie materiału oraz prawo do 

jego własnej oceny (art. 233 § 1 K.p.c.). 

Stosownie do art. 365 § 1 K.p.c. prawomocny wyrok 

sądu wiąże nie tylko strony i sąd, który go wydał, 

lecz również inne sądy i inne organy państwowe, 

w tym Zakład Ubezpieczeń Społecznych. 

Pragnę dodać, że o uprawnieniach pracownika do 

świadczeń przysługujących z tytułu wykonywania 

zatrudnienia w szczególnych warunkach lub o szczególnym 

charakterze decyduje łączne spełnienie określonych 

w przytoczonych wyżej przepisach przesłanek, 

a nie warunki wynagradzania za pracę czy też 

przyznawania innych świadczeń przewidzianych 

w zakładowych przepisach płacowych lub indywidualnych 

umowach o pracę. Przy ustalaniu okresu zatrudnienia 

w warunkach szczególnych nie ma więc 

znaczenia np. fakt powoływania się na dodatek otrzymywany 

za pracę w warunkach szkodliwych. Wszelkie 

przywileje branżowe, do których zalicza się m.in. 

dodatki związane z wykonywaniem pracy w określonych 

warunkach, wynikają bowiem z układów zbiorowych 

pracy i innych opartych na Kodeksie pracy 

porozumień zbiorowych, a także z regulaminów i statutów 

określających prawa i obowiązki stron stosunku 

pracy. 

Z szacunkiem 








na zapytanie posła Zbigniewa Babalskiego 

w sprawie restrukturyzacji Poczty Polskiej SA 

(6682) 


zapytanie pana posła Zbigniewa Babalskiego (SPS- 

-024-6682/10) w sprawie restrukturyzacji Poczty Polskiej 

SA, przedstawiam co następuje.

373 

Na wstępie pragnę zaznaczyć, że minister infrastruktury, 

który w imieniu Skarbu Państwa sprawuje 

nadzór nad Pocztą Polską SA i posiada uprawnienia 

przewidziane dla walnego zgromadzenia, może 

ingerować w sprawy spółki jedynie w zakresie określonym 

w przepisach. Zgodnie z § 26 ust. 2 statutu 

Poczty Polskiej SA wszelkie sprawy związane z prowadzeniem 

spraw spółki (w tym zmiany organizacyjne) 

należą do kompetencji zarządu spółki. W myśl 

powyższego zwróciłem się do prezesa Poczty Polskiej 

z prośbą o przedstawienie wyjaśnień w sprawie kwestii 

poruszonych w zapytaniu pana posła. Na podstawie 

uzyskanych informacji poniżej przedstawiam 

odpowiedź na zadane przez pana posła pytania. 

Ad 1. Dlaczego zapadła decyzja o likwidacji Centrum 

Infrastruktury OR w Olsztynie na rzecz Białegostoku? 

Propozycja umiejscowienia siedziby Oddziału Regionalnego 

Centrum Infrastruktury w Białymstoku, 

powstałego z połączonych obszarów działania dwóch 

Oddziałów Regionalnych Centrum Infrastruktury 

w Białymstoku i Olsztynie, została oparta o następującą 

analizę: 

Dane: Białystok Olsztyn 

Liczba obsługiwanych JOPP SA 4 3 

Liczba obsługiwanych placówek 

pocztowych 

203 167 

Liczba obsługiwanych 

pracowników 

2960 2825 

Liczba mieszkańców 300 000 180 000 

Obszar obsługiwany 22 500 km 2 20 700 km 2 

źródło: GUS – lata 2008/2009; www.poczta-polska.pl 

Powyższe dane świadczą o tym, że Białystok jest 

większym ośrodkiem miejskim, a także regionem 

o większym potencjale. 

Ponadto uwzględniono również dodatkowe argumenty 

przemawiające za lokalizacją regionu w Białymstoku, 

tj.: 

1. Region białostocki jest uznawany przez organizacje 

samorządowe i pozarządowe jako makroregion. 

2. Dobre warunki logistyczne pod względem wymiany 

ładunków pocztowych – bezpośrednie połączenie 

z dużymi ośrodkami w kraju: Kraków, Katowice, 

Bydgoszcz, Wrocław, Poznań, Gdańsk, Olsztyn, Warszawa, 

Łódź. 

3. Obszar obsługiwany przez CI OR w Białymstoku 

to 22,5 tys. km 2 , tj. 7,51% powierzchni kraju, co 

daje 5 miejsce pod względem wielkości regionu w kraju. 

Obszar obsługiwany przez CI OR w Olsztynie – 

20,7 tys. km 2 . 

4. Rozważana kwestia budowy CER. Ukończone 

zostały procedury związane z przygotowaniem inwestycji. 

Aktualnie analizowane są możliwości realizacji 

bez angażowania własnych nakładów inwestycyjnych. 

5. Wysoki poziom merytoryczny kadry zatrudnionej 

w CI OR w Białymstoku. 

6. Dobre relacje z kierownictwem obsługiwanych 

jednostek, związkami zawodowymi, co stwarza dobry 

klimat pracy i współpracy. 

Pozytywna ocena funkcjonowania Oddziału Regionalnego 

Centrum Infrastruktury w Białymstoku 

daje gwarancję przeprowadzenia trudnego procesu 

połączenia obu jednostek przy zapewnieniu należytej 

obsługi jednostek organizacyjnych PP SA oraz klientów 


Ponadto, mając na względzie kondycję finansową 

firmy oraz w trosce o koszty funkcjonowania Centrum 

Infrastruktury, dążenie do zmniejszenia ilości 

Oddziałów Regionalnych CI jest działaniem uzasadnionym. 

W kolejnym etapie planowane jest dostosowanie 

obszarów działania JO CI do podziału administracyjnego 

kraju, co podyktowane jest następującymi 


— odpowiedzialność CI za realizację zadań spółki 

z zakresu ochrony środowiska, w tym za składanie 

sprawozdań do właściwych terytorialnie urzędów 

marszałkowskich; 

— poprawa skuteczności współpracy z właściwymi 

terytorialnie strukturami Głównego Urzędu Nadzoru 

Budowlanego w związku z prowadzoną działalnością; 

— uaktywnienie współpracy z właściwymi oddziałami 

Państwowej Inspekcji Pracy w celu realizacji 

zaleceń pokontrolnych związanych z zadaniami 

realizowanymi przez CI. 

Należy także podkreślić, że zmiany organizacyjne 

mają na celu: 

— wyrównywanie dysproporcji pomiędzy obecnymi 

regionami CI; 

— ograniczenie liczby jednostek organizacyjnych 

CI, co przełoży się w konsekwencji na wymierne efekty 

w zakresie redukcji kosztów. 

Ad 2. Dlaczego Poczta Polska w swoich działaniach 

nie kieruje się strategią, której celem jest wyrównanie 

szans między województwami słabszymi 

ekonomicznie i lepszą dostępnością obywatela do 

usług pocztowych? 

Rok 2012 wyznacza granicę, poza którą Poczta 

Polska SA będzie funkcjonować w warunkach pełnej 

liberalizacji rynku pocztowego, co w praktyce oznacza 

formalne zniknięcie obszaru zastrzeżonego obecnie 

dla Poczty Polskiej, dla jej najliczniejszej grupy 

przesyłek pocztowych – listów o wadze do 50 g. Okoliczność 

ta jest o tyle istotna, że doświadczenia krajów 

europejskich, które wcześniej zdecydowały się na 

zlikwidowanie obszaru zastrzeżonego, wskazują na 

istotne zmiany na rynku pocztowym, polegające na 

praktycznie skokowym zmniejszeniu udziałów operatorów 

narodowych w rynku przesyłek listowych, 

które dla większości operatorów, w tym także dla 

Poczty Polskiej, są podstawowym źródłem przychodów, 

i co istotne, nadwyżki finansowej. Zjawisko to 

występuje praktycznie we wszystkich rozwiniętych 

krajach i jest źródłem poważnych problemów dla tzw.

374 

zasiedziałych operatorów pocztowych. Okoliczność ta 

tylko multiplikuje problemy, z jakimi może spotkać 

się Poczta Polska już w nieodległej przyszłości. 

Wobec powyższego wyzwania oraz w zgodzie z zapisami 

Kodeksu handlowego Poczta Polska wyznaczyła 

podstawowe cele strategiczne, tzn.: 

— głęboką restrukturyzację wszystkich obszarów 

Poczty Polskiej prowadzącą do istotnego zmniejszenia 

kosztów jej funkcjonowania; 

— zwiększenie przychodów i rentowności z usług 

finansowych w oparciu o produkty bankowe i ubezpieczeniowe 

oraz w zakresie obecnych tradycyjnych 

usług finansowych. 

Powodzenie tych działań prowadzić będzie do 

możliwości skutecznego konkurowania na podstawowym 

dla Poczty Polskiej rynku pocztowym, a tym 

samym utrzymanie ustalonego prawem poziomu dostępności 

obywateli do usług pocztowych oraz skutecznej 

obrony przed zagraniczną konkurencją. 

Jednocześnie uprzejmie informuję, pana posła, że 

powyższe plany i podejmowane działania oraz argumentacja 

Zarządu Poczty Polskiej w sprawie restrukturyzacji 

firmy, w tym i zatrudnienia, były i są obecnie 

bardzo szczegółowo omawiane podczas wielokrotnych 

spotkań ze związkami zawodowymi licznie reprezentowanymi 

(67 organizacji zakładowych). 

Przedstawiając powyższe, wyrażam nadzieję, że 

zaprezentowane informacje w sposób wyczerpujący 

wyjaśniają kwestie poruszone w zapytaniu. 





Maciej Jankowski 




na zapytanie poseł Jadwigi Wiśniewskiej 

w sprawie zmiany planowanej obsługi 

komunikacyjnej terenów wokół węzłów 

autostrady A1: Rząsawa i Kościelec (6683) 



przy którym przekazano zapytanie pani poseł Jadwigi 

Wiśniewskiej w sprawie zmiany planowanej obsługi 

komunikacyjnej terenów wokół węzłów autostrady 

A1: Rząsawa i Kościelec, uprzejmie przekazuję następujące 

informacje. 

Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych i Autostrad 

(GDDKiA) realizuje zadania w oparciu o obowiązujące 

przepisy techniczne, w tym m.in. rozporządzenie 

ministra transportu i gospodarki morskiej z dnia 2 

marca 1999 r. w sprawie warunków technicznych, 

jakim powinny odpowiadać drogi publiczne i ich usytuowanie 

(Dz. U. Nr 43, poz. 430). Projekt autostrady 

A1, odcinek Stryków – Pyrzowice, zawiera wymagane 

przepisami prawa połączenia sieci dróg niezbędne 

do wykonania w ramach inwestycji autostradowej. 

GDDKiA dla przedmiotowego odcinka autostrady 

posiada decyzję lokalizacyjną z dnia 30 lipca 2002 r. 

(znak: RR-AG.III/JL/5344/1-1/02) wydaną przez wojewodę 

śląskiego, która nie zawiera wnioskowanych 

przez zarząd powiatu częstochowskiego elementów. 

Należy wskazać, iż w decyzji lokalizacyjnej nie 

jest przewidziany wjazd do Częstochowy dla ruchu 

lokalnego z kierunku Rząsawy. Zgodnie z założeniem 

zapewni go droga krajowa nr 91, stanowiąca trasę 

alternatywną dla autostrady płatnej. Rejon węzła 

Kościelec z drogą krajową nr 91 połączy droga powiatowa 

nr 08020. 

Ponadto z przeprowadzonych analiz wynika, iż 

droga lokalna łącząca Kruszynę z węzłem Kościelec 

nie jest niezbędna dla obsługi przyległego terenu. Na 

odcinku od Kruszyny do węzła Kościelec istnieje 

w sąsiedztwie autostrady ciąg dróg, na który składają 

się istniejące odcinki dróg powiatowych, gminnych 

oraz odcinki nowo projektowanych lub przekładanych 

dróg dojazdowych. Istniejąca na terenie powiatu 

częstochowskiego sieć dróg powiatowych i gminnych, 

zgodnie z art. 6a i 7 ustawy z dnia 21 marca 

1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 19, 

poz. 115), zapewnia niezbędne połączenia lokalne. 

Informuję też, iż droga krajowa nr 1 posiada połączenie 

z drogą wojewódzką nr 483 w okolicach miejscowości 

Dudki poprzez system dróg lokalnych. Budowa 

drogi łączącej drogę krajową nr 1 z drogą wojewódzką 

nr 483 w kształcie zaproponowanym na 

planie sytuacyjnym powinna być realizowana przez 

zarządcę tej drogi (zgodnie z ustawą o drogach publicznych). 

Ponadto wyjaśniam, iż do dróg krajowych mogą 

być zaliczane wyłącznie drogi spełniające funkcje 

opisane w art. 5 ust. 1 ustawy o drogach publicznych. 

Ciąg komunikacyjny złożony z dróg powiatowych 

1025S i 1059S jest elementem sieci drogowej o charakterze 

połączenia lokalnego, w związku z czym nie 

pełni funkcji decydującej o zaliczeniu do sieci dróg 

krajowych. 

Biorąc powyższe pod uwagę, należy stwierdzić, że 

wnioski zarządu powiatu częstochowskiego dotyczą 

usprawnienia sieci dróg samorządowych i powinny 

być realizowane przez zarządców przedmiotowych 

dróg. Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych i Autostrad 

zrealizuje wszystkie niezbędne przebudowy 

i uzupełnienia dróg lokalnych, wynikające z projektu 

budowy autostrady A1, w sposób zgodny z przepisami 

ustawy o drogach publicznych oraz zgodnie z decyzją 

o ustaleniu lokalizacji autostrady A1. 

Z poważaniem 



Radosław Stępień

375 





w sprawie możliwości kontynuacji 

przez samorządy gminne i powiatowe 

finansowania programów ekologicznych, 

których realizacja rozpoczęła się 

przed 1 stycznia 2010 r. (6684) 

Szanowny Panie Marszałku! Uprzejmie informuję, 

iż do przesłanego przy piśmie (nr SPS–024-6684/ 

10) z dnia 25 marca 2010 r. zapytania pani poseł Beaty 

Szydło w sprawie możliwości kontynuacji przez 

samorządy gminne i powiatowe finansowania programów 

ekologicznych, których realizacja rozpoczęła 

się przed 1 stycznia 2010 r., przedstawiam poniższe 

wyjaśnienia. 

W związku z likwidacją gminnych i powiatowych 

funduszy ochrony środowiska i gospodarki wodnej 

w obecnie obowiązujących przepisach ustawy z dnia 

27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska (Dz. U. 

z 2008 r. Nr 25, poz. 150, z późn. zm.) nie znajdują 

się unormowania dotyczące form dofinansowania 

przez gminy i powiaty zadań określonych ustawą 

Prawo ochrony środowiska, realizowanych przez osoby 

fizyczne. Zaznaczenia wymaga, że faktu likwidacji 

samorządowych funduszy celowych nie należy 

utożsamiać z likwidacją dotychczasowych zadań realizowanych 

przez te fundusze, bowiem art. 403 ust. 

2 znowelizowanej w 2009 r. ustawy Prawo ochrony 

środowiska określa zadania własne gmin w zakresie 

finansowania ochrony środowiska i gospodarki wodnej. 

Zastosowanie w tym zakresie będą miały odpowiednie 

przepisy ustawy o finansach publicznych. Na 

zasadach określonych w art. 219 oraz art. 221 ww. 

ustawy podmiotom mogą być udzielane dotacje celowe 

z budżetu jednostki samorządu terytorialnego, 

w tym na zadania określone przepisami ustawy Prawo 

ochrony środowiska. Należy dodać, że udzielenie 

dotacji celowej z budżetu jednostki samorządu terytorialnego 

jest uzależnione od spełnienia następujących 

warunków: 

1) podmiot otrzymujący dotację celową nie może 

należeć do sektora finansów publicznych; 

2) podmiot otrzymujący dotację celową nie może 

działać w celu osiągnięcia zysku; 

3) dotacja celowa udzielana jest na cel publiczny 

związany z realizacją zadań jednostki samorządu terytorialnego 

udzielającej dotacji. 

Zlecenie zadań i udzielenie dotacji winno być dokonywane 

zgodnie z przepisami ustawy z dnia 24 kwietnia 

2003 r. o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie 

(Dz. U. Nr 96, poz. 873, z późn. zm.), 

a jeżeli dotyczy ono innych zadań niż określone w tej 

ustawie – na podstawie umowy jednostki samorządu 

terytorialnego z podmiotem. Tryb postępowania 

o udzielenie dotacji na inne zadania niż określone 

w ustawie o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie, 

sposób jej rozliczania oraz sposób kontroli 

wykonywania zleconego zadania określa, w drodze 

uchwały, organ stanowiący jednostki samorządu terytorialnego, 

mając na uwadze zapewnienie jawności 

postępowania o udzielenie dotacji i jej rozliczenia. 

Mając na uwadze powyższe, należy stwierdzić, iż 

na zasadach określonych w ustawie o finansach publicznych 

mogą być udzielane z budżetu jednostki 

samorządu terytorialnego dotacje na cele publiczne, 

w tym także określone przepisami ustawy Prawo 

ochrony środowiska. Natomiast udzielanie dotacji 

osobom fizycznym na cele w zakresie ochrony środowiska 

inne niż publiczne będzie możliwe dopiero po 

wprowadzeniu stosownych zmian w przepisach ustawy 

Prawo ochrony środowiska. 

Wiodący w podjęciu działań zmierzających do 

zmiany przepisów powyższej ustawy będzie minister 

środowiska. 

Pragnę również poinformować, że powyższa kwestia 

była przedmiotem prac Zespołu ds. Sytemu Finansów 

Publicznych Komisji Wspólnej Rządu i Samorządu 

Terytorialnego w dniu 3 lutego 2010 r. oraz 

posiedzenia Komisji Wspólnej Rządu i Samorządu Terytorialnego 

w dniu 24 lutego 2010 r. Strona samorządowa 

zespołu zwróciła uwagę na potrzebę wprowadzenia 

do ustawy Prawo ochrony środowiska przepisów 

dotyczących możliwości udzielania dotacji z budżetów 

gmin i powiatów na zadania w zakresie ochrony środowiska. 

Strona samorządowa zespołu wskazała, iż 

przepisy mogłyby być wzorowane na rozwiązaniach 

obowiązujących w ustawie o ochronie zabytków i opiece 

nad zabytkami. Strona rządowa wskazała, iż udzielenie 

dotacji z budżetu gmin i powiatów na zadania 

w zakresie ochrony środowiska będzie możliwe w 

przypadku wprowadzenia do ustawy Prawo ochrony 

środowiska stosownych przepisów. 

Z poważaniem 




Dominik Radziwiłł 





w sprawie możliwości rozszerzenia 

subwencji oświatowej o działalność 

przedszkoli publicznych (6685) 

Panie Marszałku! W odpowiedzi na zapytanie 

pani poseł Beaty Szydło (SPS-024-6685/10) w spra-

376 

wie możliwości rozszerzenia subwencji oświatowej 

o działalność przedszkoli publicznych uprzejmie wyjaśniam. 

Ad 1. Jednym z głównych zamierzeń Ministerstwa 

Edukacji Narodowej planowanych na lata 2009– 

–2011 jest kontynuacja działań mających na celu upowszechnienie 

wychowania przedszkolnego dzieci 

w wieku 3–5, w tym zapewnienie wszystkim dzieciom 

5-letnim możliwości skorzystania z prawa do 

bezpłatnej edukacji przedszkolnej. Bardzo ważne jest 

budowanie wśród rodziców, nauczycieli oraz samorządów 

lokalnych i organizacji społecznych przekonania 

o znaczeniu upowszechnienia edukacji przedszkolnej, 

prawne, finansowe i programowe wsparcie 

tworzenia innych form wychowania przedszkolnego, 

przedszkoli oraz oddziałów przedszkolnych w szkołach 

podstawowych. 

Należy podkreślić, że edukacja przedszkolna na 

terenie gminy nie jest nowym zadaniem. Pojawiające 

się stwierdzenia, że ze względów finansowych nie powstają 

nowe placówki przedszkolne, wydaje się zbyt 

daleko idącym uproszczeniem. Podobne oceny sytuacji 

i obiegowe opinie przez wiele lat stanowiły argument 

usprawiedliwiający brak skutecznych rozwiązań 

w tym zakresie i zarazem powód niepodejmowania 

nowych działań, umożliwiających powszechny 

dostęp do wychowania przedszkolnego. 

Należy również podkreślić, że w małych środowiskach 

miejskich i na obszarach wiejskich poważnym 

problemem utrudniającym organizację przedszkoli 

jest także rozproszenie siedlisk ludzkich. Obowiązujące 

do końca 2007 r. przepisy praktycznie wiązały 

ręce samorządom, nie pozwalały na żadną swobodę 

działania, a jedyną możliwością rozwiązania powstałego 

problemu było zorganizowanie tradycyjnego 

przedszkola. Rozporządzenie ministra edukacji narodowej 

z dnia 27 maja 2009 r. w sprawie rodzajów 

innych form wychowania przedszkolnego, warunków 

tworzenia i organizowania tych form oraz sposobu 

ich działania (Dz. U. Nr 83, poz. 693) i poprzedzające 

je rozporządzenie ministra edukacji narodowej z dnia 

10 stycznia 2008 r. w sprawie rodzajów innych form 

wychowania przedszkolnego, warunków tworzenia 

i organizowania tych form oraz sposobu ich działania 

przyczyniły się do upowszechnienia wychowania 

przedszkolnego na tych terenach. 

Jednym z istotnych elementów samodzielności 

jednostek samorządu terytorialnego jest samodzielność 

finansowa, tzn. prawo samodzielnego prowadzenia 

gospodarki finansowej – pobierania dochodów 

określonych w ustawach (władztwo dochodowe) oraz 

dysponowania nimi – w granicach określonych przez 

ustawy – dla realizacji prawnie określonych zadań 

(władztwo wydatkowe). Samodzielność jednostek samorządu 

terytorialnego wymaga zapewnienia im 

dochodów umożliwiających realizację zadań publicznych 

przypisanych tym jednostkom. Odpowiednie 

gwarancje w tym zakresie zostały ustanowione 

w art. 167 Konstytucji RP. 

O zakresie, sposobie i źródle finansowania zadań 

oświatowych przesądzają przepisy art. 5a ust. 3 ustawy 

o systemie oświaty, w myśl których środki niezbędne 

na realizację zadań oświatowych zagwarantowane 

są w dochodach jednostek samorządu terytorialnego. 

Dochodami jednostek samorządu terytorialnego 

– zgodnie z art. 167 ust. 2 Konstytucji RP 

– są: dochody własne, subwencje ogólne (w tym część 

oświatowa tej subwencji) oraz dotacje celowe z budżetu 

państwa. Stosownie do art. 27 i art. 28 ustawy 

z dnia 13 listopada 2003 r. o dochodach jednostek 

samorządu terytorialnego (Dz. U. z 2008 r. Nr 88, 

poz. 539, z późn. zm.) sposób ustalania subwencji 

oświatowej jest wprost przesądzony ustawą i nie ma 

związku z ponoszonymi wydatkami w jednostkach 

samorządu terytorialnego, a kwota subwencji określana 

jest corocznie w ustawie budżetowej. Podziału 

subwencji oświatowej – po odliczeniu rezerwy ustawowej 

– między gminy, powiaty i województwa samorządowe 

dokonuje się według kryteriów ustalonych 

przez ministra właściwego do spraw oświaty i wychowania, 

zgodnie z zasadami przyjmowanymi w rozporządzeniu 

w sprawie sposobu podziału części oświatowej 

subwencji ogólnej dla jednostek samorządu 

terytorialnego w danym roku. Głęboko zindywidualizowane 

decyzje podejmowane przez organy samorządowe, 

determinujące łączny skutek finansowy 

zadań oświatowych, w fundamentalny sposób różnicują 

te skutki w poszczególnych samorządach, sprawiając, 

iż w części jednostek samorządu terytorialnego 

subwencja oświatowa jest równa wydatkom, 

w innych jest mniejsza, a w jeszcze innych subwencja 

oświatowa wystarcza na szereg innych wydatków 

niż wydatki bieżące w oświacie. 

Należy podkreślić, że wraz z przekazaniem gminom 

do prowadzenia przedszkoli zostały zwiększone 

dochody gmin. Dlatego też ewentualna zmiana sposobu 

finansowania przeszkoli, polegająca na subwencjonowaniu 

edukacji przedszkolnej, musiałaby wiązać 

się z jednoczesnym zmniejszeniem udziałów gmin 

we wpływach z podatku dochodowego od osób fizycznych 

(PIT) i podatku dochodowego od osób prawnych 

(CIT) oraz stosownym zwiększeniem kwoty części 

oświatowej subwencji ogólnej dla jednostek samorządu 

terytorialnego. Nie jest oczywiste, że zmiana polegająca 

na zastąpieniu najbardziej elastycznego źródła 

dochodów samorządów terytorialnych, jakimi są 

dochody własne, częścią oświatową subwencji ogólnej 

przyczyni się do upowszechnienia edukacji przedszkolnej. 

Zasadą jest wykonywanie zadań własnych 

w oparciu o dochody jednostki samorządu terytorialnego. 

Subwencja oświatowa, stanowiąca pomoc państwa, 

nie jest dotacją, lecz formą uzupełniania dochodów 

jednostek samorządu terytorialnego. Ponadto 

należy zaznaczyć, że zgodnie z art. 7 ust. 3 ustawy 

o dochodach jednostek samorządu terytorialnego, 

o przeznaczeniu środków otrzymanych z tytułu subwencji 

ogólnej (w tym części oświatowej subwencji) 

decyduje organ stanowiący jednostki samorządu terytorialnego.

377 

Należy także wspomnieć, że zadania dotyczące 

edukacji przedszkolnej są obecnie i nadal będą współfinansowane 

ze środków unijnych, o które ubiegać się 

mogą wszystkie organy prowadzące (zarówno osoby 

prawne, m.in. gminy, jak i osoby fizyczne). 

Ministerstwo Edukacji Narodowej ściśle współpracuje 

z samorządami wojewódzkimi oraz Ministerstwem 

Rozwoju Regionalnego w celu jak najlepszego 

i najbardziej efektywnego wykorzystania środków 

finansowych Unii Europejskiej dla rozwoju wychowania 

przedszkolnego. 

Ad 2. Koncepcja upowszechnienia wychowania 

przedszkolnego ma charakter systemowy. Została ona 

oparta na wdrożonych i sprawdzonych w innych krajach 

europejskich rozwiązaniach z zakresu tzw. polityki 

małego dziecka. Proponowane przez Ministerstwo 

Edukacji Narodowej rozwiązanie obejmuje: 

— rozwój sieci placówek wychowania przedszkolnego 

i udostępnienie różnych form wychowania 

przedszkolnego dla dzieci w wieku przedszkolnym, 

— wsparcie pedagogiczne oraz pomoc w rozwiązywaniu 

problemów dla rodziców wychowujących 

małe dzieci, w tym prowadzenie różnych formy edukacji 

rodziców, 

— zapewnienie pomocy psychologiczno-pedagogicznej 

i specjalistycznej mającej na celu wspieranie 

rozwoju i edukacji dzieci, wyrównywanie opóźnień 

i dysharmonii rozwojowych oraz terapię zaburzeń. 

Obowiązująca ustawa z dnia 19 marca 2009 r. o zmianie 

ustawy o systemie oświaty oraz o zmianie niektórych 

innych ustaw (Dz. U. Nr 56, poz. 458) zapewniła 

od 1 września 2009 r. wszystkim pięciolatkom 

prawo do rocznego przygotowania przedszkolnego, 

które od 1 września 2011 r. zostanie przekształcone 

w obowiązek, korzystny dla wyrównywania szans 

edukacyjnych dzieci z różnych środowisk. Nie ulega 

wątpliwości, że tylko zmiany systemowe (przepisy 

ustawy o systemie oświaty) mogły skutecznie przyczynić 

się do wyrównania szans edukacyjnych dzieci. 

Po ustawowym obniżeniu wieku obowiązku szkolnego 

dzieci edukacja sześciolatków w szkole podstawowej 

będzie finansowana z subwencji oświatowej. 

Dzięki takiemu rozwiązaniu gminy, jako organy prowadzące, 

uzyskają wolne środki, które będą mogły 

wykorzystać na tworzenie nowych miejsc wychowania 

przedszkolnego dla dzieci w wieku 3–5 lat. 

Ze wstępnych danych Systemu Informacji Oświatowej 

(według stanu na 30 września 2009 r.) wynika, 

że w porównaniu z rokiem 2008 wzrosła również liczba 

publicznych i niepublicznych punktów przedszkolnych 

oraz zespołów wychowania przedszkolnego (do 

800). Największy przyrost można odnotować w przypadku 

punktów przedszkolnych – ich liczba wzrosła 

o 695. 

W latach kolejnych oczekiwany jest podobny 

wzrost liczby innych form wychowania przedszkolnego, 

w tym także finansowanych ze środków Unii 

Europejskiej. 

Należy również zaznaczyć, że od roku 2008 powstały 

462 nowe przedszkola (publiczne i niepubliczne). 

Zwiększyła się – o 722 – liczba oddziałów przedszkolnych 

w szkołach podstawowych. 

Jednocześnie systematycznie wzrasta wskaźnik 

upowszechnienia wychowania przedszkolnego. 

Obecnie w Polsce wychowaniem przedszkolnym 

objętych jest ogółem już 59,7% dzieci. Na wsi odsetek 

ten wynosi 31,6%. W 2007 r. wskaźnik upowszechnienia 

wychowania przedszkolnego ogółem wynosił 

44,3%, a na wsi 23,1%. 

Ad 3. Od 2 lat Ministerstwo Edukacji Narodowej 

realizuje projekt „Ogólnopolskie kampanie upowszechniające 

model uczenia się przez całe życie” 

(priorytet III POKL), który jest finansowany z funduszy 

unijnych. 

Celem działań podejmowanych w ramach I części 

projektu (promocja wczesnej edukacji) jest zmiana 

postaw społecznych dotyczących potrzeby edukacji 

przedszkolnej głównie na terenach wiejskich, zwrócenie 

uwagi na problemy wynikające z nieposyłania 

dzieci do przedszkoli i wywołanie dyskusji, a przez to 

m.in. zwiększenie poziomu uczestnictwa dzieci w wychowaniu 

przedszkolnym (szczególnie na obszarach, 

gdzie świadomość wagi edukacji przedszkolnej nie 

jest powszechna, przez co nie ma tradycji posyłania 

dzieci do przedszkoli). Cel ten wynika bezpośrednio 

z celów odnowionej strategii lizbońskiej. 

Projekt koncentruje się na pokazywaniu korzyści 

płynących z edukacji przedszkolnej, namawianiu do 

posyłania dzieci do przedszkola. Istotnym celem projektu 

jest także zachęcanie do korzystania z ułatwień 

w przepisach i zakładania przedszkoli oraz innych 

form wychowania przedszkolnego, zwłaszcza w małych 

miasteczkach i na terenach wiejskich. Kampania 

medialna ma zachęcić do zakładania placówek 

przedszkolnych zarówno osoby prawne, m.in. gminy, 

fundacje i stowarzyszenia, jak i osoby fizyczne (m.in. 

rodziców). 

Z poważaniem 




Zbigniew Włodkowski 




na zapytanie poseł Małgorzaty Sadurskiej 

w sprawie sfinansowania zakupu fortepianu 

dla Państwowej Szkoły Muzycznej I stopnia 

w Puławach (6686) 


zapytanie pani poseł Małgorzaty Sadurskiej w spra-

378 

wie sfinansowania zakupu fortepianu dla Państwowej 

Szkoły Muzycznej I stopnia w Puławach, przekazane 

pismem, znak: SPS-024-6686/10, z dnia 25 marca 

2010 r., chciałbym uprzejmie podziękować za zainteresowanie 

sprawami szkolnictwa artystycznego. 

Cieszę się, że funkcjonowanie szkoły muzycznej 

w Puławach zyskało wysoką ocenę pani poseł. 

Pragnę poinformować, iż w pełni potwierdzam 

zasadność potrzeby zakupu fortepianu dla potrzeb 

szkoły. W tej sytuacji sprawa przyznania środków finansowych 

na ten cel w wysokości 70 000–100 000 zł 

przewidywana jest w roku przyszłym. 

Z poważaniem 




Piotr Żuchowski 





w sprawie włączenia jednostki Ochotniczej 

Straży Pożarnej w Pożogu w gm. Końskowola 

do krajowego systemu ratowniczo-gaśniczego 

(6687) 


pisma z dnia 25 marca 2010 r. (znak: SPS-024-6687/ 

10) przekazującego zapytanie posła na Sejm RP pani 

Małgorzaty Sadurskiej w sprawie włączenia jednostki 

Ochotniczej Straży Pożarnej w Pożogu w gm. Końskowola 



Krajowy system ratowniczo-gaśniczy funkcjonuje 

w oparciu o ustawę z dnia 24 sierpnia 1991 r. o ochronie 

przeciwpożarowej (tj. Dz. U. z 2009 r. Nr 178, poz. 

1380). Zgodnie z art. 14 ust. 1 ww. ustawy krajowy 

system ratowniczo-gaśniczy ma na celu ochronę życia, 

zdrowia, mienia lub środowiska poprzez: 

— walkę z pożarami lub innymi klęskami żywiołowymi, 

— ratownictwo techniczne, 

— ratownictwo chemiczne, 

— ratownictwo ekologiczne, 

— ratownictwo medyczne, 

— współpracę z jednostkami systemu Państwowego 

Ratownictwa Medycznego, o których mowa 

w art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 8 września 2006 r. o Państwowym 

Ratownictwie Medycznym (Dz. U. Nr 191, 

poz. 1410, z późn. zm.), oraz systemem powiadamiania 

ratunkowego. 

Minister spraw wewnętrznych i administracji, 

wypełniając delegację ustawową zawartą w art. 20 

ww. ustawy, w dniu 14 września 1998 r. wydał rozporządzenie 

w sprawie zakresu, szczegółowych warunków 

i trybu włączania jednostek ochrony przeciwpożarowej 


(Dz. U. Nr 121, poz. 798). Zgodnie z § 2 ust. 

1 ww. rozporządzenia do krajowego systemu ratowniczo-gaśniczego 

może zostać włączona jednostka, 

która posiada: 

— co najmniej dwa średnie lub ciężkie samochody 

pożarnicze, 

— wyszkolonych ratowników w liczbie zapewniającej 

pełną obsadę co najmniej dwóch samochodów 

pożarniczych, 

— skuteczny system łączności powiadamiania 

i alarmowania, 

— urządzenia łączności w sieci radiowej systemu 

na potrzeby działań ratowniczych oraz która pozostaje 

w stałej gotowości do podejmowania działań 

ratowniczych. 

Do systemu może być włączona także jednostka, 

która nie spełnia ww. warunków, jeśli jej działalność 

ma zastosowanie w warunkach przewidzianych 

w planie działań ratowniczych. Oceny tych warunków 

dokonuje właściwy miejscowo komendant powiatowy 

Państwowej Straży Pożarnej (vide: § 2 ust. 2 

i 3 ww. rozporządzenia). 

W myśl § 3 ust. 1 i 2 rozporządzenia w sprawie 

zakresu, szczegółowych warunków i trybu włączania 

jednostek ochrony przeciwpożarowej do krajowego 

systemu ratowniczo-gaśniczego włączenie jednostki 

do krajowego systemu ratowniczo-gaśniczego następuje 

na podstawie porozumienia zawartego między 

właściwym miejscowo komendantem powiatowym 

Państwowej Straży Pożarnej, podmiotem tworzącym 

jednostkę oraz przedmiotową jednostką. Porozumienie 

winno określać w szczególności: 

— siły i środki jednostki przewidziane do wykorzystania 

w systemie, 

— zadania ratownicze przewidziane dla jednostki 

w ramach systemu, 

— wymaganą liczbę i poziom wyszkolenia ratowników 

w jednostce, 

— sposób utrzymania stanu gotowości jednostki do 

działań ratowniczych, w szczególności w zakresie: 

a) sprawności technicznej samochodów pożarniczych 

i ich wyposażenia, 

b) przygotowania ratowników do działań, 

c) przebiegu alarmowania, 

— sposoby alarmowania jednostki, 

— warunki rozwiązania porozumienia. 

Tryb włączania jednostki ochotniczej straży pożarnej 


określony został w § 4 ust. 1 i 2 ww. rozporządzenia, 

zgodnie z którym komendant powiatowy Państwowej 

Straży Pożarnej przedstawia właściwemu komendantowi 

wojewódzkiemu Państwowej Straży Pożarnej 

wykaz jednostek, z którymi zawarł ww. porozumienie. 

Następnie, na wniosek właściwego miejscowo

379 

komendanta wojewódzkiego Państwowej Straży Pożarnej, 

komendant główny Państwowej Straży Pożarnej 

wydaje decyzję w sprawie włączenia jednostki 

do systemu. Komendant główny Państwowej Straży 

Pożarnej prowadzi ewidencję jednostek ochrony przeciwpożarowej 

włączonych do systemu (vide: § 6 ww. 

rozporządzenia). Właściwy miejscowo komendant powiatowy 

Państwowej Straży Pożarnej, w przypadku 

stwierdzenia nieprzestrzegania przez jednostkę włączoną 

do systemu postanowień porozumienia, wzywa 

tę jednostkę do przywrócenia, w wyznaczonym terminie, 

stanu określonego w porozumieniu (vide: § 5 

przedmiotowego rozporządzenia). 

Podkreślić zatem należy, iż włączenie jednostki 

ochotniczej straży pożarnej do krajowego systemu 

ratowniczo-gaśniczego oznacza nie tylko docenienie 

przedmiotowej jednostki pod względem możliwości 

podjęcia przez nią działań ratowniczych. Jednostka 

włączona do systemu zobowiązana jest przekazać do 

jego dyspozycji ściśle określone siły i środki będące 

na jej wyposażeniu oraz zobligowana jest do zapewnienia 

odpowiedniego poziomu wyszkolenia strażaków 

ochotników. 

Z poważaniem 







w sprawie sytuacji finansowej PKS w Puławach 

(6688) 


poselskie pani poseł Małgorzaty Sadurskiej, 

przekazane przy piśmie z dnia 25 marca 2010 r., 

znak: SPS-024-6688/10, w sprawie sytuacji finansowej 

Przedsiębiorstwa Komunikacji Samochodowej 

w Puławach sp. z o.o. oraz odpowiedzi na pytania: 

— na jakie wsparcie i w jakiej formie ze strony 

ministra skarbu państwa może liczyć PKS w Puławach 

sp. z o.o., 

— czy widzi pan możliwość dokapitalizowania 

spółki, 

— czy PKS w Puławach sp. z o.o. może liczyć na 

otrzymanie z budżetu państwa 1,5 mln. zł, o co wystąpił 


– uprzejmie informuję, co następuje. 

W przypadku spółek Skarbu Państwa znajdujących 

się w trudnej sytuacji finansowej i płatniczej 

minister skarbu państwa ma możliwość udzielenia 

wsparcia w celu ratowania lub restrukturyzacji ze 

środków zgromadzonych na rachunku Funduszu Restrukturyzacji 

Przedsiębiorców. Obowiązujące przepisy 

prawa ściśle regulują warunki udzielania pomocy 

publicznej. Stanowią one m.in., że pomoc na ratowanie 

udzielana jest w formie pożyczki na okres nie 

dłuższy niż 6 miesięcy w wysokości ograniczonej do 

kwoty niezbędnej do kontynuowania podstawowej 

działalności operacyjnej. Przedsiębiorca ubiegający 

się o pomoc na restrukturyzację musi przedstawić 

wiarygodny plan restrukturyzacji oraz zagwarantować, 

iż sfinansowanie planu restrukturyzacji nastąpi 

w części ze środków własnych. Pomoc ta ogranicza 

się do minimum niezbędnego do przywrócenia długookresowej 

zdolności do konkurowania na rynku. 

Udzielenie pomocy na ratowanie (w formie pożyczki) 

lub restrukturyzację następuje na wniosek 

przedsiębiorcy, wymaga zaopiniowania przez Urząd 

Ochrony Konkurencji i Konsumentów oraz zatwierdzenia 

przez Komisję Europejską. 

Spółka Przedsiębiorstwo Komunikacji Samochodowej 

w Puławach sp. z o.o. złożyła wnioski o udzielenie 

pomocy na ratowanie oraz na restrukturyzację. 

Aktualnie zarząd spółki na podstawie danych za 

rok 2009 uzupełnił wniosek i określił wysokość pożyczki 

na ratowanie na ok. 261 tys. zł. Wniosek uzyskał 

akceptację działającego w MSP Zespołu ds. 

Udzielenia Wsparcia Będącego Pomocą Publiczną 

w dniu 31 marca 2010 r. Zarząd zamierza przeznaczyć 

środki pomocy publicznej na ratowanie na spłatę 

zobowiązań publicznoprawnych oraz zobowiązań 

wobec pracowników. 

Minister skarbu państwa może przekazać środki 

finansowe na ratowanie poprzez zawarcie umowy pożyczki 

ze spółką, po wydaniu przez Komisję Europejską 

decyzji o zatwierdzeniu pomocy na ratowanie. 

W terminie trzech miesięcy od podpisania umowy 

pożyczki spółka musi przedstawić do zatwierdzenia 

ministrowi skarbu państwa plan restrukturyzacji 

i ewentualnie złożyć wniosek o udzielenie pomocy na 

restrukturyzację. Złożony już wniosek spółki o udzielenie 

pomocy na restrukturyzację będzie rozpatrzony 

w tym terminie. Ewentualne udzielenie pomocy publicznej 

na restrukturyzację miałoby formę dokapitalizowania 

poprzez podwyższenie kapitału zakładowego. 

Zarząd spółki otrzymał wyjaśnienia odnośnie koniecznych 

uzupełnień i korekt przedstawionego „Planu 

restrukturyzacji na lata 2010–2012”. 

Z powyższego wynika, że ostateczna decyzja 

w kwestii udzielenia pomocy publicznej dla spółki jest 

uzależniona od stanowiska zajętego przez Komisję 

Europejską. 

Zgodnie z postanowieniami Kodeksu spółek handlowych 

oraz statutu spółki reprezentowanie i prowadzenie 

spraw spółki powierzone jest zarządowi, 

natomiast stały nadzór nad wszystkimi dziedzinami 

działalności spółki sprawuje rada nadzorcza, w skład 

której aktualnie wchodzą trzej reprezentanci Skarbu 

Państwa i reprezentant pracowników spółki.

380 

Opracowanie i wdrożenie przez zarząd działań 

restrukturyzacyjnych ma na celu poprawę sytuacji 

ekonomicznej i finansowej spółki. Przedstawiony 

przez zarząd spółki „Plan restrukturyzacji na lata 

2010–2012” koncentruje się na restrukturyzacji zatrudnienia, 

majątku trwałego oraz redukcji zadłużenia. 

Uwarunkowania zewnętrze i wewnętrzne ograniczające 

możliwość szybkiego i znaczącego wzrostu 

przychodów wymuszają poszukiwanie redukcji kosztów 

m.in. poprzez dostosowanie wielkości zatrudnienia 

do zadań spółki (planowana likwidacja kursów 

nierentownych). W zakresie restrukturyzacji majątku 

trwałego, z jednej strony, przewidywana jest 

sprzedaż nieruchomości oraz zbędnych autobusów, 

a z drugiej, modernizacja majątku trwałego w drodze 

zakupu autobusów o podwyższonym standardzie, zakup 

innych środków trwałych oraz modernizacja niektórych 

obiektów. Największym zagrożeniem kontynuacji 

działalności spółki są nieuregulowane zobowiązania. 

Przy ocenie zamierzeń zarządu w sprawach wymagających 

zgodnie ze statutem spółki decyzji walnego 

zgromadzenia minister skarbu państwa będzie 

miał na względzie konieczne działania restrukturyzacyjne 

dla zapewnienie dalszego funkcjonowania 

spółki. 

Z poważaniem 

Minister 


do peronów, perony) do potrzeb osób niepełnosprawnych 

inwestycja obejmować będzie: 

— budynek dworca – realizacja PKP SA (przebudowa 

zaplanowana na 2010 r., na obecnym etapie 

opracowywana jest dokumentacja projektowa): 

a) przebudowa kas z uwzględnieniem obsługi osób 

niepełnosprawnych, 

b) przebudowa sanitariatów z uwzględnieniem 

obsługi osób niepełnosprawnych, 

c) wykonanie informacji wizualnej wewnątrz i na 

zewnątrz budynku, 

— infrastrukturę towarzyszącą – realizacja 

PKP PLK SA (przebudowa przewidziana w opracowanej 

dokumentacji przedprojektowej, tj. studium 

wykonalności dla zadania „Modernizacja linii kolejowej 

nr 7 Warszawa-Wschodnia-Osobowa – Dorohusk 

na odcinku Warszawa-Wschodnia – Lublin – Dorohusk 

– granica państwa”, ostateczny termin realizacji 

nie został jeszcze określony): 

− dostosowanie dojścia do peronu i przejścia pod 

torami dla obsługi osób niepełnosprawnych, zabudowa 

windy, 

− przebudowa peronu wyspowego o długości 390 

m z wyposażeniem i informacją dla podróżnych. 

Planowane koszty inwestycji dostosowania obiektu 

dworcowego do potrzeb osób niepełnosprawnych wyniosą 

odpowiednio: dla budynku dworca – ok. 100 tys. zł, 

dla infrastruktury towarzyszącej – ok. 1 439 tys. zł. 

Z poważaniem 










w sprawie dostosowania dworca kolejowego 

w Puławach do potrzeb 

osób niepełnosprawnych (6689) 


pani poseł Małgorzaty Sadurskiej, skierowane 

do ministra infrastruktury pana Cezarego Grabarczyka, 

przy piśmie SPS-024-6689/10 z dnia 

25 marca 2010 r., w sprawie dostosowania dworca 

kolejowego w Puławach do potrzeb osób niepełnosprawnych, 

przedstawiam poniższą informację. 

Przebudowa dworca kolejowego Puławy-Miasto, 

jak poinformowała spółka PKP, planowana jest w najbliższym 

czasie. W zakresie dostosowania budynku 

dworca i towarzyszącej mu infrastruktury (dojścia 






w sprawie możliwości zainstalowania 

sygnalizacji świetlnej na drogach krajowych 

nr 17 i 12 w miejscowości Markuszów (6690) 



-6690/10, przekazujące zapytanie poseł Małgorzaty 

Sadurskiej dotyczące możliwości zainstalowania sygnalizacji 

świetlnej na drogach krajowych nr 12 i 17 

w miejscowości Markuszów przedstawiam informacje 

w przedmiotowej sprawie. 

Należy wskazać, że Generalnej Dyrekcji Dróg 

Krajowych i Autostrad jako zarządcy dróg krajowych 

znane są opisane przez panią poseł argumenty podnoszone 

przez mieszkańców miejscowości Marku-

381 

szów. W związku z powyższym GDDKiA podjęła 

działania mające na celu poprawę bezpieczeństwa 

ruchu drogowego na wskazanym odcinku, jednakże 

ze względu na ograniczenia finansowe nie wszystkie 

inwestycje mogą zostać zrealizowane w bieżącym 

roku. 

Zadanie polegające na budowie sygnalizacji świetlnej 

na przejściu dla pieszych na drodze krajowej 

nr 12 na odcinku Kurów – Lublin w miejscowości 

Markuszów zostało ujęte w planie robót na 2010 r. 

jako zadanie dodatkowe, które będzie realizowane po 

uzyskaniu dodatkowych źródeł finansowania. Budowa 

przedmiotowej sygnalizacji świetlnej dotyczy jednojezdniowego 

(dwupasmowego) odcinka drogi krajowej 

nr 12 i 17 na przejściu przez miejscowość Markuszów. 

Średniodobowe natężenie ruchu na ww. odcinku 

według głównego pomiaru ruchu z 2005 r., 

wynoszące 17 000 pojazdów na dobę, powoduje, iż 

przekraczanie jezdni, szczególnie w okresach szczytu 

ruchowego, jest utrudnione. Szacowany koszt realizacji 

zadania wynosi ok. 300 tys. zł (opracowanie dokumentacji 

i wykonanie). 

Ponadto uprzejmie wyjaśniam, iż Oddział GDD- 

KiA w Lublinie prowadził analizy bezpieczeństwa 

ruchu drogowego na drogach krajowych, których jest 

zarządcą. Zgodnie z wynikami ww. analiz określono 

wykaz zadań, które muszą zostać zrealizowane celem 

zapewnienia bezpieczeństwa ruchu drogowego. 

Wśród tych zadań znajduje się również budowa sygnalizacji 

świetlnej oraz przebudowa pod kątem poprawy 

bezpieczeństwa ruchu drogowego 8 km odcinka 

od Markuszowa do Garbowa. Jednakże ze względu 

na ograniczone środki finansowe przyznane 

w części 39: Transport, GDDKiA zmuszona była dokonać 

weryfikacji ww. zadań. 

W związku z powyższym do realizacji w bieżącym 

roku wybrano zadania najpilniejsze ze względu na 

poprawę bezpieczeństwa uczestników ruchu drogowego. 

Przykładami inwestycji przeznaczonych do realizacji 

w 2010 r. na drodze krajowej nr 12 w okolicach 

Markuszowa jest m.in. budowa zatok i lewoskrętów 

w miejscowości Pociecha-Jastków, a w miejscowości 

Brzeziczki budowa dwóch zatok autobusowych. 

Inwestycja polegająca na budowie sygnalizacji świetlnej 

w Markuszowie jest zadaniem rezerwowym i zostanie 

ono zrealizowane pod warunkiem zapewnienia 

odpowiednich środków finansowych. 

Z poważaniem 







na zapytanie poseł Anny Paluch 

w sprawie odmowy zapłaty przez Małopolski 

Oddział Wojewódzki NFZ za nadwykonania 

stanowiące świadczenia nagłe lub ratujące 

życie, wynikające z rozliczenia umowy 

o finansowanie świadczenia usług medycznych 

za 2009 r. (6691) 


pani Anny Paluch, posła na Sejm Rzeczypospolitej 

Polskiej, z dnia 12 marca 2010 r., w sprawie 

odmowy zapłaty przez Małopolski Oddział Wojewódzki 

NFZ za nadwykonania stanowiące świadczenia 

nagłe lub ratujące życie, wynikające z rozliczenia 

umowy o finansowanie świadczeń usług medycznych 

za 2009 r., które zostało przesłane przy piśmie Marszałka 

Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 25 marca 

2010 r. (znak: SPS-024-6691/10), uprzejmie proszę 

o przyjęcie następujących informacji. 

Zadania z zakresu określania jakości i dostępności 

oraz analizy kosztów świadczeń opieki zdrowotnej 

w zakresie niezbędnym dla prawidłowego zawierania 


przeprowadzanie konkursów ofert, rokowań i zawieranie 


a także monitorowanie ich realizacji i rozliczanie, 

zgodnie z przepisem art. 97 ust. 3 ustawy z dnia 


finansowanych ze środków publicznych (t.j. Dz. U. 

z 2008 r. Nr 164, poz. 1027, z późn. zm.) należą do 

kompetencji Narodowego Funduszu Zdrowia. 

W związku z powyższym w ramach nadzoru sprawowanego 

nad Narodowym Funduszem Zdrowia minister 

zdrowia wystąpił do funduszu z prośbą o przedstawienie 

informacji w przedmiotowej sprawie. Dyrektor 

Małopolskiego Oddziału Wojewódzkiego Narodowego 

Funduszu Zdrowia poinformował, że w trakcie 

całego 2009 r. świadczeniodawcy wielokrotnie byli 

informowani o braku możliwości sfinansowania tzw. 

nadwykonań z powodu niekorzystnych prognoz dotyczących 

planu finansowego. W związku z tym, uwzględniając 

powyższe ograniczenia związane z przyjętym 

na koniec roku planem finansowym, przygotowane 

zostały propozycje rozliczenia umów za rok 2009 polegające 

głównie na przebudowie kontraktów, jak 

i zawierające ewentualną zapłatę za świadczenia onkologiczne 

(chemioterapia, radioterapia), anestezjologiczne 

i intensywną terapię lub świadczenia nielimitowane 

z mocy zawartych kontraktów (np. leczenie 

ostrych zespołów wieńcowych, porody, przeszczepy). 

Na podstawie tych zasad przygotowana została 

propozycja rozliczenia umów zawartych z Podhalańskim 

Szpitalem Specjalistycznym im. Jana Pawła II 

w Nowym Targu, która nie została przyjęta przez

382 

świadczeniodawcę. Odrzucona propozycja zawierała 

następujące elementy: 

1. Aneks do umowy w rodzaju leczenie szpitalne 

zawierał propozycję zmiany planu rzeczowo-finansowego 

uwzględniającą zapłatę za wszystkie świadczenia 

udzielone ponad limit w zakresach wymienionych 

w § 18 ust. 2 zarządzenia nr 93/2008/DSOZ prezesa 

Narodowego Funduszu Zdrowia z dnia 22 października 

2008 r. w sprawie określenia warunków zawierania 

i realizacji umów w rodzaju leczenie szpitalne, 

ze zmianami (świadczenia określone jako nielimitowane, 

związane z porodami i opieką nad noworodkami), 

w kwocie 523 873 zł., 

2. Dodatkowo zostało zaproponowane sfinansowanie 

wszystkich świadczeń udzielonych ponad limit 

określony w ww. umowie dla zakresu: anestezjologia 

i intensywna terapia – hospitalizacja w kwocie 270 

402 (w tym kwota 255 102 zł została przesunięta 

z zakresu: neonatologia – hospitalizacja, w którym 

realizacja w roku 2009 była niższa niż przewidywał 

plan przyjęty w umowie), 

3. Ponadto aneks do umowy w rodzaju opieka paliatywna 

i hospicyjna zawierał zwiększenie wartości 

umowy o kwotę 621,60 zł, co stanowiło zapłatę za 

62% świadczeń udzielonych ponad limit określony 

w umowie na 2009 r. Wszystkie pozostałe niepodpisane 

aneksy przez Podhalański Szpital Specjalistyczny 

im. Jana Pawła II w Nowym Targu zawierały propozycję 

przebudowy w ramach poszczególnych rodzajów 

świadczeń. Niepodpisanie aneksów rozliczających 

2009 r. spowodowało brak możliwości wypłacenia 

świadczeniodawcy środków finansowych w wysokości 

1 357 306,22 zł związanych z realizacją umów 

w formie przewidzianej w § 27 ogólnych warunków 

umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej stanowiących 

załącznik do rozporządzenia ministra 

zdrowia z dnia 6 maja 2008 r. w sprawie ogólnych 

warunków umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej 

(Dz. U. z 2008 r. Nr 81, poz. 484). 

Żaden z przesłanych do świadczeniodawcy aneksów 

umożliwiających częściowe rozliczenie umów 

obowiązujących w 2009 r. nie zawierał klauzuli dotyczącej 

zrzeczenia się dalszych roszczeń w stosunku 

do NFZ związanych z ich realizacją ponad określony 

limit. 

Odnosząc się do sprawy dotyczącej świadczeń ponadlimitowych, 

pragnę poinformować, że zgodnie 

z przepisami art. 132 ust. 1 oraz art. 136 ustawy z dnia 


finansowanych ze środków publicznych, podstawą 

udzielania świadczeń opieki zdrowotnej jest umowa, 

która określa m.in. rodzaj i zakres udzielanych świadczeń 

opieki zdrowotnej, zasady rozliczeń pomiędzy 

Narodowym Funduszem Zdrowia a świadczeniodawcami 

oraz kwotę zobowiązania Narodowego Funduszu 

Zdrowia wobec świadczeniodawcy. W związku 

z tym, co do zasady, świadczenia są finansowane 

przez Narodowy Fundusz Zdrowia do wysokości limitów 

określonych umową. Natomiast możliwość 

sfinansowania dodatkowych świadczeń zrealizowanych 

ponad limit określony umową może być rozważane 

w konkretnej sytuacji wynikającej m.in. z dysponowania 

przez Narodowy Fundusz Zdrowia dodatkowymi 

środkami finansowymi. 

Powyższe wynika również z konstrukcji przepisów 

art. 118 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. 


środków publicznych dotyczących gospodarki finansowej 

Narodowego Funduszu Zdrowia, zgodnie z którymi 

plan finansowy Narodowego Funduszu Zdrowia 

jest zrównoważony w zakresie przychodów i kosztów. 

Jednocześnie, zgodnie z art. 132 ust. 5 ustawy z dnia 


finansowanych ze środków publicznych, łączna suma 

zobowiązań Narodowego Funduszu Zdrowia wynikających 

z zawartych ze świadczeniodawcami umów 

nie może przekroczyć wysokości kosztów przewidzianych 

na ten cel w planie finansowym Narodowego 


Odnosząc się do kwestii udzielania świadczeń 

opieki zdrowotnej przez świadczeniodawców, należy 

zwrócić uwagę, że umowa pomiędzy Narodowym 

Funduszem Zdrowia a świadczeniodawcą zawarta na 

okres oznaczony (np. na rok) nakłada na świadczeniodawcę 

obowiązek udzielania świadczeń przez cały 

ten okres. Kolejność udzielania tych świadczeń zależy 

od ich rodzaju. Nie ulega wątpliwości, że świadczenia 

opieki zdrowotnej udzielane w stanach nagłych 

bądź kwalifikujące się do grupy świadczeń tzw. 

nielimitowanych (m.in. porody, leczenie inwazyjne 

ostrych zespołów wieńcowych, populacyjne badania 

przesiewowe) powinny być udzielane przez świadczeniodawców 

niezwłocznie oraz bezwzględnie finansowane 

przez Narodowy Fundusz Zdrowia. Należy jednocześnie 

pamiętać, że duża liczba świadczeń udzielanych 

przez świadczeniodawców nie powinna być 

zaliczana do ww. świadczeń w stanach nagłych lub 

nielimitowanych. W takich przypadkach, stosownie 

do przepisów art. 20–23 ustawy z dnia 27 sierpnia 


ze środków publicznych, świadczeniodawca 

zobowiązany jest do prowadzenia list oczekujących 

na planowe świadczenia. W związku z powyższym 

kierujący placówką lub inne osoby odpowiedzialne za 

organizację pracy zakładu opieki zdrowotnej powinny 

uwzględnić w ramach ustalonego planu umowy 

zarówno realizację świadczeń planowych, jak i nagłych 

– w odpowiednich częściach. Kwestia ta powinna 

być rozważana w odniesieniu do konkretnego zakładu 

opieki zdrowotnej i ma bezpośredni związek 

z jakością zarządzania tym zakładem. 

Z poważaniem 



Cezary Rzemek

383 





na zapytanie posła Witolda Kochana 

w sprawie uruchomienia dotacji 

Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska 

i Gospodarki Wodnej na instalacje solarne 

(6692) 


zapytanie pana posła Witolda Kochana w sprawie 

uruchomienia dotacji Narodowego Funduszu Ochrony 

Środowiska i Gospodarki Wodnej na instalacje 

solarne realizowane przez osoby prywatne i wspólnoty 

mieszkaniowe, przekazane pismem z dnia 25 

marca 2010 r., nr SPS-024-6692/10, przesyłam następujące 

wyjaśnienia. 

Narodowy Fundusz ogłosił właśnie nabór wniosków 

banków o zawarcie umowy o współpracy i przyznanie 

limitu środków na dotacje na częściowe spłaty 

kapitału kredytów bankowych na lata 2010–2012. 

Finansowanie inwestycji dotyczących kolektorów 

słonecznych do ogrzewania wody będzie realizowane 

w ramach Programu Priorytetowego NFOŚiGW pod 

nazwą „Program dla przedsięwzięć w zakresie odnawialnych 

źródeł energii i obiektów wysokosprawnej 

kogeneracji, część 3 – Dopłaty na częściowe spłaty 

kapitału kredytów bankowych przeznaczonych na 

zakup i montaż kolektorów słonecznych dla osób fizycznych 

i wspólnot mieszkaniowych”. 

Wnioski banków przyjmowane będą do 30 kwietnia 

2010 r., do godz. 15. 

Po podpisaniu umowy kredytu zgodnie z warunkami 

określonymi w umowie o współpracy banku 

z NFOŚiGW i zrealizowaniu przedsięwzięcia, kredytobiorca 

występuje do banku o wypłacenie dotacji 

poprzez złożenie protokołu ostatecznego odbioru 

przedsięwzięcia oraz innych dokumentów określonych 

w umowie kredytu, potwierdzających osiągnięcie 

efektu ekologicznego tożsamego z efektem rzeczowym. 

Przewiduje się, że pierwsze wystąpienia z wnioskami 

kredytowymi do banków będą możliwe na 

przełomie lipca i sierpnia 2010 r. 

W ogłoszeniu na stronie internetowej NFOŚiGW 

(http://www.nfosigw.gov.pl/) podano adresy kontaktowe, 

pod którymi można uzyskać dodatkowe informacje 

(tel. 0-22 45 90 964, adres e-mail: oze3@nfosigw.gov.pl). 

Wytwarzanie energii cieplnej w instalacjach solarnych 

będzie mogło być także realizowane w ramach 

Programu Priorytetowego NFOŚiGW pod nazwą 

„Program dla przedsięwzięć w zakresie odnawialnych 

źródeł energii i obiektów wysokosprawnej 

kogeneracji, część 2 – wdrażana przez wojewódzkie 

fundusze ochrony środowiska i gospodarki wodnej 

(WFOŚiGW)”. 

Aktualnie dziesięć wojewódzkich funduszy otrzymało 

promesy dofinansowania na łączną kwotę około 

328 mln zł. Wojewódzkie fundusze są w toku organizacji 

konkursów według własnych kryteriów. Program 

ten ogranicza jednak warunki dofinansowania udzielanego 

przez WFOŚiGW dotyczące m.in. minimalnego 

kosztu całkowitego przedsięwzięcia określonego jako 

0,5 mln zł oraz maksymalnego kosztu całkowitego 

10 mln zł, co muszą uwzględnić ostateczni beneficjenci, 

czyli podmioty podejmujące realizację przedsięwzięć 

z zakresu odnawialnych źródeł energii. 









na zapytanie posłów Sławomira Zawiślaka 

i Jarosława Żaczka 


Oddziału Gospodarowania Nieruchomościami 

PKP SA w Lublinie (6693) 


zapytanie posłów pana Sławomira Zawiślaka oraz 

pana Jarosława Żaczka (SPS-024-6693/10 z dnia 

25 marca 2010 r.) w sprawie planowanej likwidacji 

Oddziału Gospodarowania Nieruchomościami PKP 

SA w Lublinie, uprzejmie informuję, co następuje. 

Zarządzanie, administrowanie, zagospodarowywanie 

i utrzymanie majątku oraz wykonywanie praw 

i obowiązków właścicielskich i innych praw rzeczowych 

w stosunku do zarządzanego majątku PKP SA 

realizuje obecnie za pośrednictwem 11 oddziałów gospodarowania 

nieruchomościami oraz Oddziału 

Dworce Kolejowe. Zgodnie z art. 17 ustawy z dnia 

8 września 2000 r. o komercjalizacji, restrukturyzacji 

i prywatyzacji przedsiębiorstwa państwowego 

„Polskie Koleje Państwowe” (Dz. U. Nr 84, poz. 948, 

z późn. zm.) głównym celem w obszarze zarządzania 

nieruchomościami przez PKP SA jest wyposażenie 

spółek Grupy PKP, powstałych na podstawie art. 14 

i 15 niniejszej ustawy, w majątek niezbędny do ich 

funkcjonowania oraz zagospodarowanie zbędnych 

nieruchomości głównie poprzez ich sprzedaż. 

Uprzejmie informuję, że kwestie dotyczące reorganizacji 

oddziałów w PKP SA pozostają w gestii zarządu 

spółki, który w dniu 23 lutego 2010 r. podjął 

decyzję o wprowadzeniu zmian w strukturze organizacyjnej. 

Zmiany mają polegać na połączeniu znacz-

384 

nej części oddziałów gospodarowania nieruchomościami. 

Planowane zmiany organizacyjne mają na 

celu zwiększenie efektywności w zakresie zarządzania 

nieruchomościami kolejowymi oraz ograniczenie 

ponoszonych kosztów. 

Z przekazanych przez Zarząd PKP SA informacji 

wynika, że od 1 lipca 2010 r. będzie funkcjonowało 

w strukturach PKP SA 6 oddziałów o zbliżonym potencjale. 

Obecnie oddziały różnią się od siebie w poszczególnych 

obszarach nawet pięciokrotnie. Planowane 

zmiany istotnie ograniczą te dysproporcje. Oddział 

Gospodarowania Nieruchomościami w Lublinie 

zostanie połączony z oddziałem w Krakowie (z siedzibą 

w Krakowie). W oddziałach, które w wyniku 

reorganizacji utracą swój dotychczasowy status, zakłada 

się utworzenie struktur techniczno-handlowych 

w zakresie obsługi i obrotu nieruchomościami. 

Współpraca z samorządem, jak również realizacja 

czynności związanych z przygotowaniem nieruchomości 

do wniesienia aportem do spółek Grupy PKP, 

sprzedażą, prowadzeniem zasobów geodezyjnych dotyczących 

terenów zamkniętych oraz technicznym 

utrzymaniem nieruchomości, odbywać się będzie na 

dotychczasowych zasadach w Lublinie. Zakłada się, 

że komórki realizujące powyższe zadania powinny 

ulec kadrowemu wzmocnieniu, co powinno zminimalizować 

ewentualne ograniczenie zatrudnienia w pozostałych 

komórkach organizacyjnych oddziału. 

Ponadto w budżecie PKP SA na 2010 r. przeznaczono 

środki na przekwalifikowanie pracowników 

komórek organizacyjnych, w których nastąpi ograniczenie 

zatrudnienia. Zmiany organizacyjne w PKP 

SA są realizowane równolegle z wdrażaniem programu 

informatycznego, który w znaczący sposób pozwoli 

na zoptymalizowanie oraz scentralizowanie 

znacznej części realizowanych dotychczas w sposób 

tradycyjny funkcji zarządzania firmą (głównie w obszarach: 

kadry, finanse, controlling oraz zarządzanie 

nieruchomościami). Wdrożenie nowoczesnego narzędzia 

informatycznego, wspierającego zarządzanie 

przedsiębiorstwem, ograniczy konieczność wyjazdów 

pracowników zatrudnionych w Lublinie do siedziby 

oddziału w Krakowie. Według zapewnień Zarządu 

PKP SA w wyniku zmian organizacyjnych nie ulegną 

likwidacji i pozostaną w dotychczasowych siedzibach 

jednostki wykonawcze, tj. rejony administrowania 

i utrzymania nieruchomości oddziału w Lublinie 

(w Białej Podlaskiej, Kielcach, Lublinie, Skarżysku- 

-Kamiennej i Zamościu). 

Jednocześnie zaistnieje możliwość optymalizacji 

zatrudnienia oraz pozyskania pracowników o wyższych 

kwalifikacjach na stanowiska związane bezpośrednio 

z administrowaniem nieruchomościami. 

W wyniku zmian organizacyjnych zakłada się ograniczenie 

kosztów poprzez scentralizowanie procesów 

oraz łączenie komórek organizacyjnych wykonujących 

zadania w zakresie kadrowo-płacowym, finansowym 

oraz controllingu. Nastąpi również zmniejszenie 

liczby stanowisk kierowniczych. 

Według informacji uzyskanych od PKP SA powyższe 

zmiany nie spowodują zwolnień grupowych. 

Ograniczenie zatrudnienia będzie wynikać wyłącznie 

z ubytków naturalnych oraz odejść dobrowolnych. 

W ocenie PKP SA zmiany organizacyjne wpłyną na 

zintensyfikowanie działań w zakresie zakończenia 

w najbliższych latach procesów restrukturyzacji 

w obszarze nieruchomości. 

Z poważaniem 









w sprawie możliwości przekształcenia 

gospodarstwa pomocniczego 

Wojskowe Zakłady Lotnicze nr 3 w Dęblinie 


(6694) 


zapytanie pana posła Sławomira Zawiślaka w sprawie 

możliwości przekształcenia gospodarstwa pomocniczego 

Wojskowe Zakłady Lotnicze nr 3 w Dęblinie 


(SPS-024-6694/10), uprzejmie proszę o przyjęcie następujących 

wyjaśnień. 

Na podstawie art. 87 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 


publicznych (Dz. U. Nr 157, poz. 1241, ze zm.) 

z dniem 31 grudnia br. ma ulec zakończeniu proces 

likwidacji państwowych zakładów budżetowych oraz 

gospodarstw pomocniczych państwowych jednostek 

budżetowych. W związku z tym powstała konieczność 

określenia nowych form organizacyjno-prawnych, 

które zapewniłyby ciągłość realizacji zadań 

oraz w sposób prawidłowy zabezpieczyły potrzeby Sił 

Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej. W celu właściwej 

i kompleksowej regulacji postępowania w tym 

zakresie wydana została decyzja nr 399/MON ministra 

obrony narodowej z dnia 1 grudnia 2009 r. 

w sprawie organizacji procesu likwidacji w resorcie 

obrony narodowej zakładów budżetowych i gospodarstw 

pomocniczych oraz utworzenia nowych form 

organizacyjno-prawnych (Dz. Urz. MON Nr 22, 

poz. 243). 

Zgodnie z postanowieniami powyższej decyzji sytuacja 

każdego gospodarstwa pomocniczego poddawana 

jest indywidualnej ocenie na kilku szczeblach

385 

organizacyjnych. Podczas prac niezbędne jest 

uwzględnienie potrzeb profesjonalnych Sił Zbrojnych 

Rzeczypospolitej Polskiej, zasadności zmniejszenia 

infrastruktury, stanu finansów gospodarstwa pomocniczego 

oraz charakteru jego zadań i ich powiązania 

z zadaniami jednostki budżetowej, jak również 

potrzeb i możliwości nabywania usług od podmiotów 


Wspomniana decyzja nr 399/MON w odniesieniu 

do poszczególnych likwidowanych gospodarstw proponuje 

przyjęcie jednego z poniższych wariantów: 

1) likwidacja gospodarstwa pomocniczego bez 

przejmowania do budżetu resortu obrony narodowej 

zadania wytworzenia świadczonej przez nie usługi; 


przejmowania do budżetu resortu zadania wytworzenia 

usługi i jej zakup u podmiotów zewnętrznych; 

3) likwidacja gospodarstwa pomocniczego z przejęciem 

do budżetu resortu zadania wytworzenia usługi. 

W resorcie obrony narodowej rozważana jest również 

możliwość przekształcenia gospodarstw pomocniczych 

w instytucje gospodarki budżetowej na podstawie 

art. 116 ust. 1 ustawy Przepisy wprowadzające 

ustawę o finansach publicznych. Ze względu jednak 

na treść art. 23 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 

2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. Nr 157, poz. 

1240, ze zm.), z którego wynika, że instytucje gospodarki 

budżetowej tworzy się w celu realizacji zadań 

publicznych, zakres i charakter działalności wojskowych 

zakładów lotniczych pod kątem realizacji tego 

rodzaju zadań wymaga dalszych analiz. 

Pragnę poinformować, że mając na uwadze wagę 

przedsięwzięcia i jego znaczenie dla załóg poszczególnych 

zakładów, poleciłem przyspieszenie prac analitycznych 

w stosunku do terminów określonych w decyzji 

nr 399/MON. Zapewni to szybsze wypracowanie 

ostatecznego stanowiska resortu obrony narodowej, 

które swoim zakresem obejmie m.in. określenie skutków 

finansowych likwidacji gospodarstw pomocniczych 

lub ich przekształcenia, a także zagadnienia 

dotyczące przeznaczenia mienia gospodarstw oraz 

ewentualnych zwolnień ich pracowników. Natomiast 

do czasu zakończenia prac analitycznych w odniesieniu 

do każdego z gospodarstw pomocniczych, w tym 

również wojskowych zakładów lotniczych, przedstawienie 

ostatecznych rozstrzygnięć w przedmiotowej 

sprawie nie jest możliwe. 











w sprawie nieprawidłowości i niegospodarności 

w spółce Skarbu Państwa Fabios SA 

zgłaszanych przez pracowników (6695) 

Szanowny Panie Marszałku! W związku z pismem 

z dnia 25 marca 2010 r., otrzymanym 26 marca 2010 r., 

znak SPS- 024-6695/10, dotyczącym zapytania poseł 

Beaty Szydło oraz grupy posłów z Klubu Parlamentarnego 

PiS w sprawie nieprawidłowości i niegospodarności 

w spółce Skarbu Państwa Fabios SA zgłaszanych 

przez pracowników uprzejmie wyjaśniam, 

co następuje: 

Stosownie do kompetencji Rady Nadzorczej Fabryki 

Osłonek Białkowych Fabios SA, sprawującej 

stały nadzór nad działalnością spółki we wszystkich 

dziedzinach jej działalności, w dniu 31 marca 2010 r. 

zwrócono się do organu nadzorczego o zbadanie i wyjaśnienie 

w trybie pilnym zarzutów przedstawionych 

temu organowi w piśmie z dnia 12 marca 2010 r. zatytułowanym 

„Informacja w sprawie nieprawidłowości 

w zarządzaniu Fabios SA przez pracownika spółki, 

z którym rozwiązano umowę o pracę”. 

Z informacji uzyskanych przez ministerstwo w dniu 

8 kwietnia 2010 r. wynika, że rada nadzorcza niezwłocznie 

podjęła następujące działania mające na 

celu wyjaśnienie stawianych zarzutów: 

1) wysłuchała na posiedzeniu rady nadzorczej 

w dniu 13 marca 2010 r. pracownika stawiającego 

zarzuty, 

2) oddelegowała 3 członków rady nadzorczej do 

przeprowadzenia kontroli w zakresie wyjaśnienia 

nieprawidłowości zgłoszonych przez pracownika, 

3) wystąpiła do zarządu o przedłożenie stosownych 

dokumentów, których zakres określiła pismem 

z dnia 18 marca 2010 r., 

4) osoby delegowane przez radę nadzorczą do 

kontroli spotkały się w dniu 22 marca 2010 r. z prezesem 

zarządu spółki celem uzyskania wyjaśnień 

w zakresie ewentualnego istnienia powiązań kapitałowych 

z innymi podmiotami prawa handlowego, 

a ponadto zwróciły się pisemnie o udzielenie odpowiedzi 

na szereg pytań, których treść zawiera sprawozdanie 

sporządzone dnia 6 kwietnia 2010 r. przez 

delegowanych członków rady, 

5) rada nadzorcza na posiedzeniu w dniu 6 kwietnia 

2010 r. zapoznała się z pisemnymi wyjaśnieniami 

prezesa zarządu z dnia 2 kwietnia 2010 r. zawierającymi 

odpowiedzi na wszystkie postawione wcześniej 

pytania wraz z 39 załącznikami w postaci 

dokumentów. 

Zastrzegając, iż dokonana analiza zgromadzonych 

materiałów z uwagi na ich obszerność ma jedynie 

charakter wstępny rada nadzorcza stwierdziła, że jej 

wynik nie wskazuje na nieprawidłowości opisane

386 

w zapytaniu poselskim i piśmie byłego pracownika 

spółki, w szczególności w zakresie: 

1) powiązań kapitałowych prezesa zarządu z innymi 

podmiotami prawa handlowego, 

2) niegospodarności władz spółki, 

3) braku właściwego zabezpieczenia interesu 

Skarbu Państwa, zwłaszcza w kontekście zarzutów 

dotyczących: 

— „zdołowania” wyniku finansowego wypracowanego 

przez poprzedniego prezesa zarządu dr. P. P. 

(zysk za 2008 r. wynosił 1 520 600 zł; zysk netto osiągnięty 

za 2009 r. wyniósł 2 769 030 zł, przy planowanym 

1 946 530 zł), 

— planu rzeczowo-finansowego na rok 2010 

(w przekazanym radzie nadzorczej planie wykazano 

planowany zysk netto w wysokości 508 870 zł), 

— kilkunastomilionowych kredytów inwestycyjnych 

(przedstawiony radzie nadzorczej plan inwestycyjny 

na 2010 r. zakłada finansowanie inwestycji 

w pierwszej kolejności ze środków własnych, następnie 

ewentualnie z kredytu w rachunku bieżącym; 

ponadto w ocenie rady nadzorczej jest to pierwszy 

zarząd, który przedstawił kompleksową i spójną politykę 

inwestycyjną oraz restrukturyzacyjną spółki 

dającą jej szanse rozwoju przez następne lata), 

1) zawierania umów niekorzystnych dla działalności 

spółki (kwestia umów o doradztwo z J. W., firmą 

P. K. Systemy Controllingowe i Kancelarią Prawa 

Międzynarodowego sp. kom., co jest na bieżąco monitorowane 

przez radę nadzorczą. 

W wyniku dokonanej w styczniu 2010 r. analizy 

kosztów i zakresu doradztwa w spółce rada nadzorcza 

poinformowała ministerstwo, że nie zgłasza zastrzeżeń 

do zakresu doradztwa, z którego obecnie 

korzysta zarząd. Stanowisko rady w tym zakresie nie 

zmieniło się także w wyniku aktualnej analizy wyjaśnień 

i dokumentów przedstawionych radzie w dniu 

6 kwietnia 2010 r.). 

Program naprawczy Fabryki Osłonek Białkowych 

Fabios SA na lata 2010–2012 przewiduje restrukturyzację 

zatrudnienia, restrukturyzację majątku, intensyfikację 

inwestycji zwiększających produktywność 

spółki, zmianę polityki handlowej i cenowej 

w celu zwiększenia rentowności kontraktów. Działania 

zarządu, podejmowane w ramach restrukturyzacji, 

podlegają cyklicznej ocenie rady nadzorczej. 

Spółka uzyskała wymaganą statutem zgodę walnego 

zgromadzenia na nabycie składników aktywów 

trwałych związanych z realizacją jedenastu zadań 

inwestycyjnych zawartych w planie inwestycyjnym 

na 2010 r. Wnioski zarządu przedstawione walnemu 

zgromadzeniu zawierały wyliczenie efektywności inwestycji 

dotyczących modernizacji linii suszarniczych 

7, 9, 11 wraz z dodatkowymi inwestycjami. Realizacja 

inwestycji pozwoli zwiększyć zdolności produkcyjne 

spółki oraz przyczyni się do wzrostu wartości sprzedaży. 

Reasumując, stwierdzam, że działania zarządu 

podlegają cyklicznej ocenie organów spółki (rady nadzorczej, 

walnego zgromadzenia), a wyniki kontroli 

przeprowadzonej przez radę nadzorczą nie wskazują 

dotychczas na nierzetelne działania zarządu w sprawach 

będących przedmiotem zapytania poselskiego. 

Prywatyzacja odbędzie się w trybie przetargu publicznego 

na nabycie pakietu 85% akcji spółki. Termin 

składania ofert upływa 19 kwietnia 2010 r. 

Z poważaniem 



Minister 


ministra rolnictwa i rozwoju wsi 

na zapytanie posła Wiesława Wody 

w sprawie podstaw prawnych decyzji 

starosty uniemożliwiającej przystąpienie 

do procesu scalania gruntów w gm. Szczurowa 

w woj. małopolskim (6696) 

Panie Marszałku! Odpowiadając na pismo Pana 

Marszałka z 25 marca 2010 r., nr SPS-024-6696/10, 

przy którym zostało przekazane zapytanie pana posła 

Wiesława Wody w sprawie podstaw prawnych wydania 

przez starostę postanowienia o wszczęciu postępowania 

scaleniowego na terenie gm. Szczurowa 

w woj. małopolskim, pozwalam sobie przedstawić następujące 

wyjaśnienia. 

Postępowania scaleniowo-wymienne prowadzone 

są na podstawie przepisów ustawy z dnia 26 marca 

1982 r. o scalaniu i wymianie gruntów (t.j. Dz. U. 

z 2003 r. Nr 178, poz. 1749,z późn. zm.). Zgodnie 

z art. 1 ww. ustawy celem scalenia gruntów, szczególnego 

postępowania administracyjnego, jest tworzenie 

korzystniejszych warunków gospodarowania 

w rolnictwie i leśnictwie poprzez poprawę struktury 

obszarowej gospodarstw rolnych, lasów i gruntów 

leśnych, racjonalne ukształtowanie rozłogów gruntów, 

dostosowanie granic nieruchomości do systemu 

urządzeń melioracji wodnych, dróg oraz rzeźby terenu 

bez względu na to, co jest przyczyną uznania 

przez samych zainteresowanych uczestników takiego 

postępowania (głównie prowadzących gospodarstwa 

rolne) lub właściwy organ administracji publicznej, 

że struktura obszarowa gospodarstw rolnych, ich 

rozłóg, dostosowanie granic wszystkich lub tylko niektórych 

nieruchomości do różnych systemów infrastruktury 

technicznej są wadliwe, a w szczególnych 

przypadkach wykazują nawet oznaki zapóźnienia 

cywilizacyjnego. 

Ze względów administracyjnych, głównie kosztów, 

ww. cele ustawowe osiąga się przez prowadzenie 

takich prac jedynie na częściach obszaru państwa 

określonych ustawowo i zwanych obszarami scalenia 

gruntów. Zgodnie z przepisami art. 2 ust. 1 ustawy 

obszary takie mogą obejmować jedną lub kilka wsi

387 

(odpowiednio jedno lub kilka miast), ich części lub 

możliwe kombinacje takich miejscowości bądź ich 

części. Granice zewnętrzne takiego obszaru, a w konsekwencji 

jego powierzchnię ogólną określa postanowienie 

starosty poprzedzane każdorazowo w fazie 

programowania takich prac na obszarze danego województwa 

przez biura geodezji i terenów rolnych 

wnikliwą analizą, z której winno wynikać jednoznacznie, 

że rzeczywiście obszar taki wymaga scalenia 

gruntów oraz że w dającym się przewidzieć okresie 

czasu mogą zostać osiągnięte zakreślone ustawowo 

cele. Rolą starosty w tej fazie postępowania jest 

rozstrzygnięcie, czy postępowanie wszcząć na wniosek 

zainteresowanych jego przeprowadzeniem, czy 

z urzędu. 

Zgodnie z przepisami ww. ustawy postępowanie 

scaleniowe lub wymienne przeprowadza starosta 

jako zadanie z zakresu administracji rządowej ze 

środków budżetu państwa. Postępowanie scaleniowe 

może być wszczęte na wniosek większości właścicieli 

gospodarstw rolnych położonych na projektowanym 

obszarze scalenia lub na wniosek właścicieli 

gruntów, których łączny obszar przekracza połowę 

powierzchni projektowanego obszaru scalenia. W rozumieniu 

przepisów przez uczestnika scalenia lub 

wymiany rozumie się właściciela bądź samoistnego 

posiadacza albo zarządcę lub użytkownika gruntu 

położonego na tym obszarze. W przypadku zaś gruntów 

podlegających scaleniu w rozumieniu ww. ustawy 

obok nieruchomości rolnych, gruntów leśnych 

należy również zaliczać grunty pod wodami, drogami 

i terenami kolejowymi oraz nieużytki. 

Należy ponadto zaznaczyć, że zgodnie z art. 4 ust. 1 

ustawy o scalaniu i wymianie gruntów postępowanie 

scaleniowe może być wszczęte także z urzędu, jeżeli 

ukształtowanie rozłogów gruntów na projektowanym 

obszarze scalenia wskutek działalności przemysłowej, 

przebiegu istniejących lub budowanych dróg 

publicznych, kolei, rurociągów naziemnych oraz 

zbiorników wodnych lub urządzeń melioracji wodnych 

zostało lub zostanie znacznie pogorszone. Jednocześnie 

w takim przypadku konieczne jest uzyskanie 

opinii rady sołeckiej, a także działających na terenie 

danej wsi społeczno-zawodowych organizacji 

rolników. 

Do tego rodzaju postępowań opracowałem już wytyczne 

uzgodnione z ministrem infrastruktury i przy 

piśmie z dnia 5 marca 2009 r., nr GZge-057-634-34/ 

08, rozesłałem do stosowania przez organy administracji 

publicznej. 

Oznacza to tym samym, że starosta brzeski, oceniając 

formalnie wniosek zainteresowanych przeprowadzeniem 

postępowania scaleniowego we wsi Szczurowa, 

nie miał podstaw, aby wyłączyć grunty Zarządu 

Województwa Małopolskiego jako jednego z wnioskodawców 

o wszczęcie takiego postępowania. 






w sprawie wniosku starosty kłodzkiego 

o wyrażenie zgody na przekazanie w trwały 

zarząd Państwowej Szkole Muzycznej I stopnia 

im. K. Szymanowskiego w Bystrzycy Kłodzkiej 

nieruchomości zabudowanej, położonej 

w Bystrzycy Kłodzkiej przy ul. Okrzei 34, 

oznaczonej geodezyjne jako działka nr 435 

(AM-5), stanowiącej własność Skarbu Państwa, 

na cele edukacyjne (6697) 

W odpowiedzi na zapytanie pani poseł Moniki 

Wielichowskiej z dnia 24 marca 2010 r. (nr SPS-024- 

-6697/10), dotyczące zgody ministra kultury i dziedzictwa 

narodowego jako organu nadzorującego Państwową 

Szkołę Muzyczną I stopnia w Bystrzycy 

Kłodzkiej na przekazanie w trwały zarząd nieruchomości 

położonej w Bystrzycy Kłodzkiej przy ul. Okrzei 

34, przedstawiam następujące informacje. 

Szkoła Muzyczna I stopnia im. K. Szymanowskiego 

w Bystrzycy Kłodzkiej obecnie wynajmuje pomieszczenia 

w ratuszu przy pl. Wolności 1. Siedziba 

szkoły spełnia wymagania niezbędne do wykonywania 

statutowych działań szkoły. 

W listopadzie 2009 r. do ministra kultury i dziedzictwa 

narodowego, jako organu nadzorującego 

szkołę, burmistrz Bystrzycy Kłodzkiej wniosła, by 

MKiDN nie wyrażał opinii w sprawie wniosku o przekazanie 

w trwały zarząd państwowej szkole muzycznej 

I stopnia nieruchomości położonej w Bystrzycy 

Kłodzkiej przy ul. Okrzei 34. Powodem takiego wniosku 

Burmistrza było zawarcie umowy użyczenia nieruchomości 

pomiędzy Skarbem Państwa a Gminą 

Bystrzyca Kłodzka. 

W marcu 2010 r. do Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa 

Narodowego wpłynął nowy wniosek o zgodę 

na ustanowienie trwałego zarządu nieruchomości 

przy ul. Okrzei 34 na rzecz szkoły. Ustanowienie 

trwałego zarządu wiązać się będzie w przyszłości 

z podjęciem szeregu prac remontowych i adaptacyjnych 

w budynku. W związku z powyższym sprawa 

ustanowienia trwałego zarządu ww. nieruchomości 

na rzecz szkoły będzie ponownie rozpoznana. 



Piotr Żuchowski 

Minister 

Marek Sawicki 


388 



na zapytanie poseł Marzeny Okła-Drewnowicz 

w sprawie przyszłości kieleckiej izby celnej 

(6699) 


Pana Marszałka z dnia 24 marca 2010 r. nr SPS- 

-024-6699/10, przy którym przekazane zostało zapytanie 

poseł Marzeny Okła-Drewnowicz w sprawie 

Izby Celnej w Kielcach, uprzejmie informuję, iż zasadniczym 

elementem zmian na poziomie izb celnych 

jest ograniczenie administracji wewnętrznej na rzecz 

wzmocnienia obsługi przedsiębiorców i kontroli. Planowane 

zmiany struktury organizacyjnej Służby Celnej 

nie będą skutkowały zwolnieniami w jednostkach 

znoszonych ani przenoszeniem funkcjonariuszy do 

innych izb celnych. Łączyć się będą z procesem przenoszenia 

zadań i przesunięciami kadrowymi do komórek, 

w których konieczne jest wsparcie personalne. 

W przypadku Izby Celnej w Kielcach przewiduje 

się wzmocnienie Urzędu Celnego w Kielcach, Oddziałów 

Celnych: w Kielcach, Starachowicach i Sandomierzu 

oraz grupy mobilnej zajmującej się zwalczaniem 

przestępczości w obszarze akcyzy, ceł i gier 

hazardowych, a także pozostawienie komórki orzecznictwa 

II instancji. Ponadto przewidywane jest utworzenie 

w Kielcach komórki realizującej zadania ogólnopolskie, 

świadczące usługi na rzecz całej Służby 

Celnej z zakresu utrzymania, administrowania i rozwoju 

systemu OSOZ – rozliczania zabezpieczeń. 

Ustosunkowując się do kwestii możliwych utrudnień 

w załatwianiu przez mieszkańców woj. świętokrzyskiego 

różnych spraw związanych z obsługą celną, 

a tym samym w prawidłowym funkcjonowaniu 

regionu kieleckiego, pragnę podkreślić, iż planowane 

zmiany struktury organizacyjnej Służby Celnej nie 

będą dotyczyć Urzędu Celnego w Kielcach i Oddziałów 

Celnych: w Kielcach, Starachowicach i Sandomierzu, 

które zajmują się obsługą zgłoszeń celnych, 

deklaracji podatkowych, poborem należności celnych 

i podatkowych (podatek akcyzowy, podatek VAT 

z tytułu importu towarów, podatek od gier). Zapewnienie 

płynnej obsługi celnej podmiotów gospodarczych 

dokonujących wymiany towarowej z zagranicą 

oraz swobodnego dostępu do komórek organizacyjnych 

Służby Celnej bezpośrednio obsługujących 

przedsiębiorców jest priorytetem działania Służby 

Celnej. W związku z powyższym nie może być mowy 

o czynniku utrudniającym prowadzenie działalności 

gospodarczej na terenie Kielecczyzny. 


Pana Marszałka, że obecnie przepisy Prawa celnego 

stwarzają warunki do dużej samodzielności podmiotów 














i budżetu państwa, jak też usprawniają 


Zgodnie z przygotowanym ramowym harmonogramem 

prac związanych z połączeniem izb celnych 

procedura legislacyjna dotycząca stosownych aktów 

prawnych zostanie rozpoczęta 15 kwietnia br. Obecnie 

trwają prace związane z szacowaniem skutków 

przedmiotowych regulacji w kontekście organizacyjnym, 

kadrowym, infrastrukturalnym i informatycznym. 

Wejście w życie przedmiotowych zmian przewidywane 

jest na dzień 1 lipca 2010 r. 

Przekazując powyższe informacje o kierunkach 

działań podejmowanych przez Służbę Celną, wyrażam 

przekonanie, iż spotkają się one ze zrozumieniem 

Pana Marszałka. 

Z poważaniem 




Jacek Kapica 






w sprawie sytuacji byłych pracowników 

Budopol-Kielce sp. z o.o. (6700) 


poselskie złożone przez panów Krzysztofa 

Brejzę, Cezarego Tomczyka i Radosława Witkowskiego, 

posłów na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, z dnia 

18 marca 2010 r., przesłane przy piśmie z dnia 

24 marca 2010 r., SPS-024-6700/10, w sprawie sytuacji 

byłych pracowników Budopol-Kielce spółki 

z ograniczoną odpowiedzialnością w Kielcach, uprzejmie 

przedstawiam następujące wyjaśnienia. 

Z zapytaniem poselskim w tej samej sprawie występował 

już w 2008 r. pan poseł Artur Gierada. 

W związku z jego zapytaniem analizie zostały poddane 

możliwości i tryb dochodzenia przez pracowników 

spółki Budopol-Kielce przysługujących im roszczeń 

wynikających z prawa pracy i ubezpieczeń spo-

389 

łecznych. Od czasu wydania w roku 2008 opinii w tej 

sprawie okoliczności faktyczne nie uległy istotnej 

zmianie. Jak wynika bowiem z treści zapytania poselskiego, 

w dalszym ciągu pracownicy spółki nie 

otrzymali dokumentów niezbędnych do uzyskania 

stosownych świadczeń rentowych bądź emerytalnych, 

a zarząd spółki uchyla się od odpowiedzialności 

za zobowiązania spółki. 

Należy podkreślić, że pracownikowi w stosunku 

do pracodawcy przysługuje żądanie wydania świadectwa 

pracy i zaświadczenia o zatrudnieniu i wynagrodzeniu 

(Rp-7). Jedynie pracodawca może pracownikowi 

wydać określone przepisami prawa pracy dokumenty 

potwierdzające fakt zatrudnienia oraz wysokość 

wypłacanego pracownikowi wynagrodzenia. 

Przepisy prawa pracy nie przewidują, aby tego rodzaju 

okoliczności mógł poświadczyć inny podmiot prawa 

bądź organ administracji. W przypadku zatem 

odmowy przez pracodawcę wydania powyższych dokumentów 

pracownikowi pozostaje wyłącznie wytoczenie 

powództwa przed sądem pracy o ich wydanie. 

Jeżeli pracodawca odmawia ich wydania, to wykonanie 

orzeczenia zobowiązującego pracodawcę do wydania 

pracownikowi świadectwa pracy bądź zaświadczenia 

o zatrudnieniu i wynagrodzeniu (Rp-7) odbywa 

się na podstawie przepisów Kodeksu postępowania 

cywilnego o egzekucji świadczeń niepieniężnych. 

Jeżeli bowiem dłużnik ma wykonać czynność, której 

inna osoba wykonać za niego nie może (a taką czynnością 

jest wydanie świadectwa pracy i zaświadczenia 

o zatrudnieniu i wynagrodzeniu Rp-7), a której 

wykonanie zależy wyłącznie od jego woli, sąd, w którego 

okręgu czynność ma być wykonana, na wniosek 

wierzyciela po wysłuchaniu stron wyznaczy dłużnikowi 

termin do wykonania i zagrozi mu grzywną na 

wypadek, gdyby w wyznaczonym terminie czynności 

nie wykonał (art. 1050 § 1 K.p.c.). Po bezskutecznym 

upływie terminu wyznaczonego dłużnikowi do wykonania 

czynności sąd na wniosek wierzyciela nałoży 

na dłużnika grzywnę i jednocześnie wyznaczy 

nowy termin do wykonania czynności, z zagrożeniem 

surowszą grzywną (art. 1050 § 3 K.p.c.). Wniosek 

o nałożenie na pracodawcę grzywny pracownik może 

ponawiać aż do wyczerpania określonej przepisami 

sumy grzywien lub wymiaru aresztu (art. 1052–1053 

K.p.c.). 

Mając na uwadze powyższe, wydaje się, że przepisy 

prawa pracy w sposób należyty zabezpieczają interesy 

pracownika, a przepisy Kodeksu postępowania 

cywilnego przewidują drogę dochodzenia roszczeń 

dla pracownika, któremu pracodawca nie chce 

wydać dokumentów dotyczących zatrudnienia oraz 

wysokości wypłacanego wynagrodzenia za pracę. Nie 

zawsze będzie to droga skuteczna, a w szczególności 

w przypadkach świadomego i celowego łamania przez 

pracodawcę przepisów prawa. W takich sytuacjach 

pracownicy powinni powiadamiać Państwową Inspekcję 

Pracy oraz prokuraturę, wnosząc o wszczęcie 

stosownego postępowania. Pracodawca ma bowiem 

bezwzględny obowiązek prowadzenia dokumentacji 

w sprawach związanych ze stosunkiem pracy oraz 

akt osobowych pracowników (art. 94 pkt 4 K.p.) oraz 

przechowywać tę dokumentację w warunkach niegrożących 

uszkodzeniem lub zniszczeniem (art. 94 

pkt 9b K.p.). Nieprowadzenie powyższej dokumentacji 

jest wykroczeniem przeciwko prawom pracownika 

(art. 281 pkt 6 K.p.). Złośliwe lub uporczywe naruszanie 

powyższych obowiązków może natomiast zostać 

zakwalifikowane jako przestępstwo (art. 218 § 1 

K.k.). 

W szczególnych wypadkach egzekucja sądowa wyroku 

zobowiązującego pracodawcę do wydania stosownych 

dokumentów pracownikowi może okazać się 

bezskuteczna, a surowe ukaranie sprawcy przestępstwa 

może nie odnieść spodziewanego rezultatu. 

Trzeba jednak mieć na uwadze, że brak stosownej 

dokumentacji pracowniczej nie pozbawia pracownika 

możliwości skutecznego dochodzenia 

świadczeń wynikających z ubezpieczenia społecznego. 

W toku postępowania przed organem rentowym 

możliwości dowodzenia okoliczności faktycznych poprzez 

inne dowody niż dokumenty są jednak ograniczone. 

W postępowaniu sądowym strona może 

dowodzić wszelkimi środkami dowodowymi okoliczności 

dotyczące zarówno zatrudnienia, jak i wysokości 

otrzymywanego wynagrodzenia za pracę 

(m.in. wyrok SN z dnia 6 września 1995 r., II URN 

23/95, OSNP 1996/5/77). 

W postępowaniu sądowym w sprawach z zakresu 

ubezpieczeń społecznych nie stosuje się przepisów 

ograniczających dopuszczalność dowodu ze świadków 

i z przesłuchania stron (art. 473 § 1 K.p.c.). Należy 

przy tym zaznaczyć, że w przypadku wynagrodzenia 

zasadniczego lub innych obligatoryjnych składników 

wynagrodzenia wynikających z obowiązujących przepisów 

nie ma przeszkód, aby przyjąć najniższe wynagrodzenie 

obowiązujące w czasie, którego dotyczy 

żądanie uwzględnienia tego okresu do przeliczenia 

podstawy emerytury. W przypadku niemożności 

ustalenia wysokości wynagrodzenia w okresie pozostawania 

w stosunku pracy wskazanym do ustalenia 

podstawy wymiaru emerytury i renty sąd powinien 

za podstawę wymiaru składek przyjąć kwotę obowiązującego 

w tym okresie minimalnego wynagrodzenia 

pracowników, proporcjonalnie do okresu podlegania 

ubezpieczeniu i wymiaru czasu pracy (art. 15 ust. 2a 

ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach 

i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, 

t.j. Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227). 

W sytuacji gdy fakt zatrudnienia ubezpieczonego 

jest niewątpliwy, dopuszczalne jest ustalenie rzeczywistej 

wysokości wynagrodzenia otrzymywanego 

przez ubezpieczonego na podstawie dowodów pośrednich 

(wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku 

z dnia 19 stycznia 1994 r., III AUr 494/93, PS-wkł. 

1994/6/18). 

Podstawą do ustalenia wysokości wynagrodzenia 

ubezpieczonego mogą być otrzymane przez niego 

„angaże” określające stawkę godzinową w spornym 

okresie (z uzasadnienia wyroku SN z dnia 14 czerw-

390 

ca 2006 r., I UK 115/06, OSNP 2007/17-18/257). Znaczenie 

dowodowe mogą ponadto mieć zakładowe taryfikatory 

płacowe określające wysokość wynagrodzenia 

na stanowiskach zajmowanych przez ubezpieczonego 

w wybranym okresie zatrudnienia (z uzasadnienia 

wyroku SN z dnia 25 lipca 1997 r., II UKN 

186/97, OSNP 1998/11/342). Istotne znaczenie w sprawie 

mogą mieć również dokumenty dotyczące wynagrodzenia 

osób zatrudnionych w tym samym okresie 

w tym samym zakładzie pracy i przy pracy tego samego 

rodzaju, co ubezpieczony, jak też zeznania tych 

osób, zaś rzeczą sądu winna być rzetelna analiza 

przedstawionych dowodów (wyrok Sądu Apelacyjnego 

w Szczecinie z dnia 17 października 2006 r., III 

AUa 509/06, Lex nr 253495). 

Należy pamiętać, że ustalenia dokonywane przez 

sąd muszą być oparte na konkretnych dowodach. Stosunek 

pracy ma zawsze charakter indywidualny, 

a określone warunki zatrudnienia mają charakter 

niepowtarzalny, ponieważ zostały ustalone między 

pracodawcą a konkretnym pracownikiem. W szczególnych 

okolicznościach faktycznych zeznania świadków 

mogą być podstawą ustalenia przez sąd, że ubezpieczony 

otrzymywał wynagrodzenie co najmniej 

w kwocie średniego wynagrodzenia pracowników danej 

komórki organizacyjnej (z uzasadnienia wyroku 

SN z dnia 8 sierpnia 2006 r., I UK 27/06, OSNP 2007/ 

15-16/235, z uzasadnienia wyroku SN z dnia 7 grudnia 

2006 r., I UK 179/06, Lex nr 342283). Należy 

jednak podkreślić, że uśrednione obliczenie wysokości 

wynagrodzenia, oparte wyłącznie na wynagrodzeniu 

otrzymywanym przez innych pracowników, 

nie może oddać indywidualnych cech właściwych dla 

danego stosunku pracy. W przypadku takiego składnika 

wynagrodzenia, jakim jest premia, konieczne 

jest istnienie dowodów potwierdzających bez wątpliwości 

fakt wypłacenia premii oraz jej wysokość 

(z uzasadnienia wyroku SN z dnia 4 lipca 2007 r., 

I UK 36/07, Lex nr 390123). 

Biorąc pod uwagę powyższe, należy stwierdzić, że 

niewydanie przez pracodawcę świadectwa pracy czy 

też zaświadczenia o zatrudnieniu i wynagrodzeniu 

(Rp-7) w dużej mierze utrudnia pracownikowi wykazanie 

przed organem rentowym okoliczności istotnych 

z punktu widzenia uprawnień emerytalno-rentowych. 

Jest jednak możliwe wykazanie wysokości 

otrzymywanego wynagrodzenia za pracę w oparciu 

o innego rodzaju dokumenty niż zaświadczenie o zatrudnieniu 

i wynagrodzeniu (Rp-7) czy też nawet 

w oparciu o zeznania świadków. W przypadku gdy 

podjęta próba udowodnienia wysokości otrzymywanego 

wynagrodzenia za pracę okaże się nieskuteczna, 

pracownik może żądać odszkodowania od pracodawcy, 

powołując się na niewypłacenie przez organ 

rentowy świadczeń emerytalnych ze względu na niewydanie 

przez pracodawcę stosownej dokumentacji. 

Niewywiązywanie się przez pracodawcę z obowiązku 

wydania pracownikowi lub organowi rentowemu zaświadczeń 

niezbędnych do ustalenia prawa do świadczeń 

i ich wysokości może być bowiem uznane za 

niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania 

uzasadniające odpowiedzialność odszkodowawczą 

na podstawie art. 471 Kodeksu cywilnego (tak 

m.in. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 

14 maja 2008 r., III APa 67/07, Biul.SAKa 2009/1/42). 

Należy jednak pamiętać, że w tego rodzaju sprawie 

na pracowniku spoczywa ciężar wykazania szkody, 

winy pracodawcy oraz związku przyczynowego między 

szkodą a nagannym zachowaniem pracodawcy. 

Zwracam także uwagę na surową odpowiedzialność 

członków zarządu spółki z ograniczoną odpowiedzialnością 

związaną z sytuacją, gdy wierzyciele 

nie mogą zaspokoić się z majątku spółki, przewidzianą 

w art. 299 Kodeksu spółek handlowych. Przepis 

ten przeciwdziała pozbawieniu wierzycieli zaspokojenia, 

wprowadzając odpowiedzialność członków zarządu 

za zobowiązania spółki wobec wierzycieli, jeżeli 

egzekucja przeciwko spółce okaże się bezskuteczna. 

Ponadto na podstawie art. 21 ust. 3 ustawy z dnia 

28 lutego 2003 r. Prawo upadłościowe i naprawcze 

(t.j. Dz. U. z 2009 r. Nr 175, poz. 1361, ze zm.) członkowie 

zarządu ponoszą również odpowiedzialność za 

szkodę wyrządzoną wskutek niezłożenia wniosku 

o ogłoszenie upadłości w terminie określonym w ust. 

1 tego przepisu. 

Reasumując, przepisy prawa przewidują instrumenty 

prawne pozwalające pracownikowi na dochodzenie 

i egzekwowanie przysługujących mu od pracodawców 

uprawnień dotyczących prowadzenia i wydania 

stosownej dokumentacji pracowniczej. W przypadkach 

odmowy wydania tej dokumentacji lub jej 

braku jedynie konsekwentne ściganie wykroczeń 

i przestępstw przeciwko prawom pracownika oraz 

surowe karanie pracodawców lekceważących prawo, 

a także egzekwowanie odpowiedzialności odszkodowawczej 

może doprowadzić do ograniczenia patologicznych 

sytuacji, których przykładem jest sytuacja 

byłych pracowników spółki Budopol-Kielce. 

Uprzejmie wyjaśniam także, że przepis art. 29 

ust. 2 ustawy z dnia 20 sierpnia 1997 r. o Krajowym 

Rejestrze Sądowym (Dz. U. z 2007 r. Nr 168, poz. 1186, 

ze zm.) przewiduje, w uzasadnionych sytuacjach, 

możliwość wystąpienia kuratora ustanowionego na 

podstawie art. 26 ust. 1 tej ustawy do sądu rejestrowego 

o rozwiązanie osoby prawnej oraz ustanowienie 

likwidatora. W tym kontekście podjęte zostały czynności 

nadzorcze przez służbę nadzoru ministra sprawiedliwości, 

w granicach zakreślonych przez prawo. 

Wystąpiono m.in. do prezesa Sądu Okręgowego w Kielcach 

o rozważenie przez sąd rejestrowy ponownego 

wszczęcia postępowania przymuszającego w stosunku 

do Budopol-Kielce spółki z o.o. w Kielcach. Pragnę 

poinformować, że Sąd Rejonowy w Kielcach X Wydział 

Gospodarczy Krajowego Rejestru Sądowego 

wszczął postępowanie przymuszające w trybie art. 24 

ustawy o Krajowym Rejestrze Sądowym oraz postanowieniem 

z dnia 28 maja 2009 r. ustanowił kuratora 

dla tej spółki na podstawie art. 26 ust. 1 powołanej 

ustawy. Osoba wyznaczona na kuratora została następnie 

odwołana z funkcji w dniu 4 listopada 2009 r.

391 

z uwagi na złożoną rezygnację. Sąd nie wyznaczył 

nowego kuratora. 

W związku z zaistniałą sytuacją uprzejmie informuję, 

że prezes Sądu Okręgowego w Kielcach zobowiązany 

został do objęcia swoim nadzorem postępowania 

przymuszającego prowadzonego z urzędu wobec 

Budopol-Kielce spółki z ograniczoną odpowiedzialnością 

przez Sąd Rejonowy w Kielcach X Wydział 

Gospodarczy Krajowego Rejestru Sądowego 

oraz zbadania prawidłowości podejmowanych przez 

sąd czynności. Konieczne jest jednak podkreślenie, 

że mogą wystąpić problemy ze znalezieniem innej 

osoby, która podjęłaby się pełnienia funkcji kuratora. 

Ponadto nawet gdyby udało się postawić spółkę Budopol-Kielce 

w stan likwidacji w trybie art. 29 ust. 2 

ustawy o Krajowym Rejestrze Sądowym, to w sytuacji 

braku majątku nie rozwiąże to problemów z dokumentacją 

spółki. 

Wydawane w trybie art. 51u ust. 3 ustawy z dnia 

14 lipca 1983 r. (t.j. Dz. U. z 2006 r. Nr 97, poz. 673, 

ze zm.) o narodowym zasobie archiwalnym i archiwach 

postanowienie sądu rejestrowego jest bowiem 

podstawą do przekazania dokumentacji do Archiwum 

Państwowego Dokumentacji Osobowej i Płacowej 

w Milanówku. Jednak w myśl art. 51u ust. 6 powołanej 

ustawy dokumentacja przekazywana przez 

pracodawcę do dalszego przechowywania powinna 

być przed przekazaniem uporządkowana, tzn. zaewidencjonowana, 

zszyta i opisana (w 2007 r. był to koszt 

ok. 50 tys. zł). Zachodziłaby również potrzeba poddania 

tej dokumentacji kosztownemu zabiegowi odkażania 

i odgrzybiania. Spółka Budopol-Kielce nie posiada 

natomiast żadnego majątku. 

Przedstawiając powyższe informacje, wyrażam 

nadzieję, że pozwoliły one wyjaśnić wątpliwości podniesione 

w zapytaniu poselskim. 

Z poważaniem 




Jacek Czaja 


w Ministerstwie Nauki i Szkolnictwa Wyższego 


na zapytanie poseł Agnieszki Pomaskiej 


w sprawie organizacji obchodów 

upamiętniających przyznanie Nagrody Nobla 

Marii Skłodowskiej-Curie (6701) 


poseł Agnieszki Pomaskiej oraz grupy posłów 

w sprawie organizacji obchodów upamiętniających 

przyznanie Nagrody Nobla Marii Skłodowskiej-Curie 

uprzejmie informuję, że Ministerstwo 

Nauki i Szkolnictwa Wyższego podjęło działania 

mające upamiętnić to ważne dla polskiej nauki wydarzenie. 

Pragnę podkreślić, że Zgromadzenie Ogólne ONZ 

ogłosiło rok 2011 Międzynarodowym Rokiem Chemii. 

W ramach jego obchodów odbywać się będą równolegle 

uroczystości związane z setną rocznicą przyznania 

Marii Skłodowskiej-Curie Nagrody Nobla 

w dziedzinie chemii, w co zaangażowały się zarówno 

francuska Académie des Sciences, Polska Akademia 

Nauk, jak i polskie i francuskie organizacje naukowe 

z dziedziny chemii. Patronat nad tymi obchodami 

objął prezydent Francji Nicolas Sarkozy, zaś podobna 

prośba została pod koniec 2009 r. skierowana również 

do prezydenta RP. Uroczysta inauguracja obchodów 

z udziałem przedstawicieli Polski i Francji zaplanowana 

jest na 29 stycznia 2011 r. na Sorbonie 

w Paryżu, zaś ich zakończenie – na listopad 2011 r. 

w Warszawie. 

Na koniec września 2011 r. zaplanowano zorganizowanie 

w Warszawie międzynarodowego zjazdu 

uczestników programu stypendialnego Komisji Europejskiej, 

którego patronką jest Maria Skłodowska- 

-Curie i który, zgodnie ze wstępnymi szacunkami 

MNiSW, może zgromadzić nawet ok. 2 tys. stypendystów. 

Jednocześnie Muzeum Marii Skłodowskiej-Curie 

mieszczące się w miejscu urodzenia noblistki, przy 

ul. Freta 16 w Warszawie, zaplanowało na 2011 r. szereg 

inicjatyw upamiętniających jej życie i dokonania 

naukowe. 

Ponadto uprzejmie informuję, że Ministerstwo 

Nauki i Szkolnictwa Wyższego podjęło działania 

w sprawie ustanowienia w Polsce roku 2011 Rokiem 

Marii Skłodowskiej-Curie. Inicjatywa jest zbieżna 

z działaniami podejmowanymi przez inne środowiska 

naukowe. 

Z wyrazami głębokiego szacunku 




Maria Elżbieta Orłowska 




na zapytanie poseł Agnieszki Pomaskiej 


w sprawie podwyżki cen biletów wprowadzonej 

przez PKP (6702) 


poseł Agnieszki Pomaskiej oraz grupy po-

392 

słów w sprawie podwyżki cen biletów wprowadzonej 

przez PKP, w oparciu o wyjaśnienia przedstawione 

przez PKP InterCity SA, przedstawiam poniższe informacje. 

Spółka PKP InterCity SA podjęła działania mające 

na celu stworzenie nowych, wyrazistych kategorii 

pociągów pasażerskich – ExpressIC i TLK, głównie 

poprzez: 

— połączenie marek InterCity i Express w markę 

ExpressIC, 

— połączenie marek pociąg pośpieszny i Tanie 

Linie Kolejowe w markę TLK. 

Działania te mają na celu ujednolicenie oferowanych 

dotychczas przez spółkę różnorodnych produktów, 

osiągnięcie wyższej ich czytelności oraz rozpoznawalności 

przez podróżnych, a tym samym poprawy 

oferty handlowej. Harmonogram realizacji podejmowanych 

działań opracowany został z kilkumiesięcznym 

wyprzedzeniem. 

Ponieważ jednym z głównych celów realizowanych 

zmian jest poprawa jakości oferty spółki, co 

z kolei wymaga przeprowadzenia modernizacji taboru 

do obsługi tej oferty, proces ten ma zostać przeprowadzony 

i zakończony na przestrzeni kilku miesięcy. 

Przygotowania w zakresie postępowania przetargowego 

na modernizację niezbędnej liczby wagonów 

rozpoczęto już na początku 2009 r. W realizacji 

opracowanego harmonogramu występują jednak 

opóźnienia nieleżące po stronie przewoźnika, a związane 

m.in. z protestami złożonymi do Krajowej Izby 

Odwoławczej oraz nieterminową dostawą zmodernizowanych 

wagonów przez wyłonionych w postępowaniach 

wykonawców. Przewoźnik przewiduje, że przekazanie 

ostatnich wagonów po modernizacji nastąpi 

do połowy roku. Wprowadzając zmianę kategorii pociągów 

na ExpressIC, PKP InterCity SA boryka się 

więc z przejściowymi problemami taborowymi. 

Wobec zaistniałej sytuacji przewoźnik prowadził 

intensywne działania mające na celu wygospodarowanie 

odpowiedniej liczby wagonów mogących zapewnić 

oczekiwany standard podróży w pociągach, których 

kategoria z dniem 1 marca 2010 r. została zmieniona. 

W pociągu EIC Małopolska poprawa standardu wagonów 

ma nastąpić już od kwietnia br. 

Jednocześnie prowadzone są działania na rzecz 

zakupu nowego taboru do obsługi tej linii, jednak 

rozpoczęcie jego eksploatacji wiąże się zakończeniem 

modernizacji linii kolejowej i dostosowaniem jej do 

prędkości 200 km/h. Dlatego obecnie realizowany 

kierunek działań to podnoszenie standardu taboru 

już eksploatowanego. 

W ocenie Ministerstwa Infrastruktury podjęta 

przez PKP InterCity SA decyzja o wprowadzeniu 

zmiany kategorii pociągów, pomimo czasowego braku 

możliwości obsługi połączeń zmodernizowanym 

taborem, była pochopna i należało ją odłożyć w czasie. 

Niemniej przewoźnik argumentuje utrzymanie 

decyzji o wdrożeniu zmian z dniem 1 marca 2010 r. 

zapytaniami Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumenta, 

który zarzucał PKP InterCity SA stosowanie 

różnego poziomu cen dopłat w pociągach poszczególnych 

kategorii, a zdaniem UOKiK – oferujących bardzo 

podobny standard podróży. 

Z poważaniem 








na zapytanie posła Marka Matuszewskiego 

w sprawie budowy autostrady A1 

od Strykowa do Torunia w aspekcie 

wstrzymania wycinki drzew (6703) 



przy którym przekazano zapytanie pana posła Marka 

Matuszewskiego w sprawie budowy autostrady A1 

od Strykowa do Torunia w aspekcie wstrzymania wycinki 

drzew, uprzejmie przekazuję następujące informacje. 

Na odcinku A1 Toruń – granica województwa kujawsko-pomorskiego 

większość drzew w pasie autostrady 

znajdowała się na terenie lasów państwowych. 

Lasy te zostały w całości wycięte. Pozostały jedynie 

drzewa na terenie lasów prywatnych oraz wzdłuż 

dróg, na miedzach, w obejściach i na nieużytkach. 

Wycinka tych drzew została ujęta w kosztorysie ofertowym 

w ramach realizacji kontraktu na budowę 

autostrady A1. Termin budowy został określony na 

20 miesięcy od daty podpisania umowy, a wykonawca 

będzie zobowiązany do ujęcia wycinki drzew 

w harmonogramie robót. Wycinka nie ma wpływu na 

termin końcowy realizacji inwestycji. Aktualnie Generalna 

Dyrekcja Dróg Krajowych i Autostrad (GDD- 

KiA) zakończyła I etap przetargów na budowę odcinków 

autostrady A1 od Strykowa do granicy województwa 

kujawsko-pomorskiego, a pod koniec kwietnia 

br. zostaną złożone oferty cenowe w II etapie 

przetargu. Zakończenie procedury przetargowej i podpisanie 

umowy z wykonawcą jest planowane na przełomie 

II i III kwartału 2010 r. 

Na obecnym etapie prac nie występuje zagrożenie 

terminu realizacji inwestycji. Proces wycinki prowadzony 

przez doświadczonego wykonawcę na całym 

odcinku może potrwać kilka tygodni. Wycinka drzew 

będzie prowadzona na podstawie decyzji nr 5/2009 

o środowiskowych uwarunkowaniach wydanej przez 

regionalnego dyrektora ochrony środowiska w Łodzi, 

która określa możliwy termin wycinki drzew po 31

393 

sierpnia. Termin ten zbiegnie się z rzeczywistym rozpoczęciem 

robót po okresie mobilizacji sprzętu, zaplecza 

i części robót przygotowawczych wykonawcy. 

W związku z powyższym uprzejmie informuję 

pana posła, iż w przedmiotowej sytuacji nie doszło 

do wstrzymania prac na północnym odcinku autostrady 

A1 Stryków – Toruń. Resort infrastruktury 

podejmuje działania w celu terminowej realizacji 

inwestycji. 

Z poważaniem 









w sprawie centralizacji wydziałów 

poszczególnych urzędów (6704) 


z dnia 24 marca 2010 r. (sygn. SPS-024-6704/ 

10), przekazujące zapytanie posła na Sejm RP pani 

Danieli Chrapkiewicz z dnia 17 marca 2010 r. w sprawie 

centralizacji wydziałów poszczególnych urzędów, 


Na wstępie wyjaśnienia wymaga, iż sprawy związane 

z organizacją Służby Celnej, jak również tworzeniem 

jednostek terenowych Zakładu Ubezpieczeń 

Społecznych pozostają poza zakresem właściwości 

ministra spraw wewnętrznych i administracji. Zgodnie 

z art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. 

o Służbie Celnej (Dz. U. Nr 168, poz.1323, z późn. 

zm.) minister właściwy do spraw finansów publicznych 

w drodze rozporządzenia tworzy i znosi izby 

celne i urzędy celne oraz określa ich siedziby. Wydając 

rozporządzenie, minister właściwy do spraw finansów 

publicznych uwzględnia zadania Służby Celnej, 

konieczność sprawnej ich realizacji oraz zapewnienie 

ciągłości wykonywanych zadań w przypadkach 

znoszenia izb celnych lub urzędów celnych. 

Z kolei stosownie do art. 73 ust. 3 pkt 3 ustawy 

z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń 

społecznych (t.j. Dz. U. z 2009 r. Nr 205, poz. 1585, 

z późn. zm.) tworzenie, przekształcanie i znoszenie 

terenowych jednostek organizacyjnych Zakładu 

Ubezpieczeń Społecznych oraz określanie ich siedziby, 

właściwości terytorialnej i rzeczowej należy do 

zakresu działania prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. 

Odnosząc się natomiast do poruszonej w wystąpieniu 

kwestii organizacji punktów paszportowych, 

pragnę poinformować, że na mocy ustawy z dnia 13 

lipca 2006 r. o dokumentach paszportowych (Dz. U. 

Nr 143, poz. 1027, z późn. zm.) nastąpiła zmiana polskiego 

systemu wydawania paszportów spowodowana 

koniecznością dostosowania tego systemu do prawa 

unijnego, w szczególności wprowadzenia książeczki 

paszportowej zawierającej dane biometryczne 

i co za tym idzie, zbudowania narzędzi informatycznych 

wspomagających proces wydawania i zarządzania 

paszportami. Powyższe stanowiło wykonanie 

zaleceń rozporządzenia Rady Unii Europejskiej 

nr 2252/2004 z dnia 13 grudnia 2004 r. w sprawie 

norm dotyczących zabezpieczeń i danych biometrycznych 

w paszportach i dokumentach podróży wydawanych 

przez państwa członkowskie (Dz. Urz. UE 

L385 z dnia 29 grudnia 2004 r.). Wdrożone zmiany 

zapewniły jasność i klarowność struktur organizacyjnych 

organów paszportowych, gwarantując równocześnie 

bezpieczeństwo systemu i dokumentów. 

Wprowadzenie od dnia 28 sierpnia 2006 r. paszportów 

biometrycznych zawierających pierwszą cechę 

biometryczną (wizerunek twarzy), a następnie od 

dnia 29 czerwca 2009 r. drugą cechę biometryczną 

w postaci odcisków palców, związane było z nową 

technologią produkcji dokumentów. Powyższe spowodowało 

konieczność zapewnienia organom paszportowym 

niezbędnego sprzętu i oprogramowania, 

co wiązało się z wysokimi kosztami oraz koniecznością 

zapewnienia właściwego przygotowania merytorycznego 

i technicznego pracowników odpowiedzialnych 

za przyjmowanie wniosków paszportowych i wydawanie 

obywatelom dokumentów. Z drugiej strony, 

obowiązujące przepisy prawa obligują do prowadzenia 

spraw paszportowych w oparciu o system teleinformatyczny, 

w którym funkcjonują również wojewódzkie 

ewidencje paszportowe i centralna ewidencja 

wydanych i unieważnionych dokumentów paszportowych 

(CEWiUP). Mając na względzie fakt, iż zgodnie 

ze wskazanymi przepisami prawa Unii Europejskiej 

pobieranie danych biometrycznych może być 

dokonywane jedynie przez wykwalifikowanych, upoważnionych 

pracowników organów odpowiedzialnych 

za wydawanie paszportów, przyjęto, że obsługą spraw 

paszportowych (ściśle powiązaną z dostępem 

do przedmiotowych ewidencji) zajmują się, co do zasady, 

jedynie pracownicy wojewody jako organu paszportowego. 

Lokalizacja punktów paszportowych oparta jest 

zatem na strukturze organizacyjnej urzędów wojewódzkich 

(oddziały paszportów w siedzibach urzędów 

wojewódzkich oraz delegatury urzędów wojewódzkich). 

Ponadto, mając na celu maksymalne ułatwienie 

obywatelom dostępu do organów paszportowych, 

wojewodowie mogą zawierać porozumienia 

z jednostkami samorządu terytorialnego, na mocy 

których w siedzibach starostw powiatowych bądź 

urzędów miast tworzone są terenowe punkty paszportowe, 

art. 20 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 23 stycznia 

2009 r. o wojewodzie i administracji rządowej w województwie 

(Dz. U. Nr 31, poz. 206), z tym zastrzeżeniem, 

iż pracownicy obsługujący prowadzenie spraw

394 

paszportowych w tych punktach są pracownikami 

wojewódzkich organów paszportowych. 

Uwzględniając powyższe uwarunkowania, wojewodowie 

ustalają taką liczbę i lokalizację punktów 

paszportowych, która z jednej strony, zapewnia prawidłową 

obsługę mieszkańców, z drugiej zaś, znajduje 

uzasadnienie ekonomiczne i gwarantuje bezpieczeństwo 

dokumentów. Według danych na dzień 

31 grudnia 2009 r. w szesnastu województwach funkcjonuje 

ogółem 118 punktów przyjmujących wnioski 

paszportowe i 99 punktów wydających dokumenty. 

Na powyższe liczby składają się zarówno punkty 

znajdujące się w strukturze urzędów wojewódzkich, 

jak i terenowe punkty paszportowe, które utworzone 

zostały w ośmiu województwach na mocy porozumień 

zawieranych przez wojewodów z jednostkami 

samorządu terytorialnego, celem przybliżenia mieszkańcom 

możliwości załatwienia ich spraw paszportowych 

w miejscu zamieszkania. Takie rozwiązanie 

przyjęto również w województwie pomorskim, na terenie 

którego w siedzibach starostw powiatowych 

i urzędów miast działa dziewięć punktów paszportowych 

przyjmujących wnioski paszportowe i wydających 

dokumenty, zlokalizowanych w: Tczewie, Malborku, 

Starogardzie Gdańskim, Kościerzynie, Kartuzach, 

Wejherowie, Chojnicach, Lęborku i Bytowie. 

Ponadto mieszkańcy województwa pomorskiego mają 

możliwość załatwiania spraw paszportowych w należących 

do struktury urzędu wojewódzkiego punktach 

w Gdańsku, Gdyni i Słupsku, co składa się na 

ogólną liczbę 12 punktów obsługujących sprawy 

paszportowe w województwie pomorskim. 

Przedstawiając powyższe, pragnę jednocześnie 

poinformować, iż w najbliższym czasie – po dokonaniu 

oceny funkcjonalnej i ekonomicznej struktury 

organów paszportowych – w Ministerstwie Spraw 

Wewnętrznych i Administracji rozpoczną się prace 

zmierzające do opracowania koncepcji optymalizacji 

funkcjonowania systemu paszportowego w sposób 

odpowiadający potrzebom społecznym. 









na zapytanie posła Wojciecha Szaramy 

w sprawie niepokojących doniesień 


(6705) 




Wojciecha Szaramy w sprawie niepokojących doniesień 



Na wstępie wskazać należy, iż proces alokacji zasobów 

w Policji rozpoczęty w 2009 r., a kontynuowany 

również w 2010 r. służy przede wszystkim określaniu 

funkcji, zadań oraz szacowaniu koniecznych 

zasobów zarówno osobowych, jak i rzeczowych. Poza 

jednostkami szkoleniowymi proces ten obejmuje również 

Komendę Główną Policji oraz komendy wojewódzkie/Stołeczną 

Policji. Efektem powyższych działań 

jest przekazanie zgromadzonych zasobów do jednostek 

terenowych niższego szczebla. 

Przygotowane i wdrożone w Szkole Policji w Katowicach 

w okresie od maja do sierpnia 2009 r. zmiany 

organizacyjno-etatowe polegały na zmniejszeniu 

etatów o 40 stanowisk policyjnych oraz o 50 stanowisk 

pracowniczych. Powyższe zmiany konsultowane 

były z przedstawicielami organizacji związkowej 

działającej w ww. szkole. 

Podkreślić należy, iż w okresie wprowadzania ww. 

zmian organizacyjno-etatowych przedstawiciele Zarządu 

Szkolnego Niezależnego Samorządnego Związku 

Zawodowego Policjantów (ZS NSZZP) Szkoły Policji 

w Katowicach byli informowani o planowanych 

działaniach. W tym okresie nie zgłaszali oni krytycznych 

uwag do podejmowanych decyzji. Jak poinformowała 

Komenda Główna Policji, w 2010 r. w Szkole 

Policji w Katowicach nie planuje się przeprowadzania 

zmian organizacyjno-etatowych. 

W odniesieniu do kwestii skrócenia czasu trwania 

szkolenia zawodowego podstawowego uprzejmie informuję, 

iż w styczniu 2010 r. komendant główny Policji, 

po konsultacjach z kierownikami jednostek organizacyjnych 

Policji, podjął decyzję o konieczności 

modyfikacji przedmiotowego szkolenia. 

W związku z powyższym, decyzją nr 9 komendanta 

głównego Policji z dnia 11 stycznia 2010 r., wdrożony 

został do realizacji zmodyfikowany program 

szkolenia zawodowego podstawowego, skrócony w stosunku 

do programu obowiązującego w 2009 r. o 176 

godzin lekcyjnych, tj. 22 dni szkoleniowe, w tym 

1 dzień na rozpoczęcie szkolenia, 2 dni z rezerwy kierownika 

jednostki szkoleniowej, 1 dzień na zakończenie 

szkolenia i o 18 dni programowych zajęć dydaktycznych. 

Obecnie program szkolenia zawodowego 

podstawowego wymaga przeprowadzenia 968 godzin 

lekcyjnych podczas 124 dni szkoleniowych. 

Modyfikacja programu szkolenia zawodowego 

podstawowego związana była m.in. z wejściem w życie 

w dniu 22 września 2009 r. decyzji nr 374 komendanta 

głównego Policji w sprawie adaptacji zawodowej 

policjantów w służbie przygotowawczej (Dz. Urz. 

KGP. Nr 13, poz. 66), zgodnie z którą – po ukończeniu 

szkolenia podstawowego, w celu ugruntowania oraz 

pogłębienia wiedzy i umiejętności zawodowych, a także 

doskonalenia samodzielnych i zespołowych sposobów 

wykonywania obowiązków służbowych – policjant 

delegowany jest do czasowego pełnienia służby

395 

w oddziale prewencji Policji albo samodzielnym pododdziale 

prewencji Policji. Tym samym przedmiotowa 

decyzja wydłuża początkowy okres kształcenia 

umiejętności policjanta, uzupełniając go o szczególnie 

istotny komponent praktyczny. 

Wskazać należy, iż zmiana programu szkolenia 

objęła m.in. zagadnienia związane ze stosowaniem 

chemicznych środków obezwładniających. W uprzednio 

realizowanym programie szkolenia treści dotyczące 

użycia tych środków, w tym tzw. poligonowe 

zajęcia wyjazdowe, prowadzone były dla wszystkich 

słuchaczy, mimo że tylko część z nich korzysta z tych 

umiejętności w dalszej służbie. Obecnie zagadnienie 

to urealniono, dostosowując jego zakres do aktualnych 

potrzeb i możliwości, przy jednoczesnym założeniu, 

że zostanie zwiększona rola lokalnego doskonalenia 

zawodowego (doskonalenie adresowane do 

właściwej grupy policjantów, którzy w trakcie realizacji 

zadań będą stosować tego rodzaju środki). 

Warto również zaznaczyć, że zgodnie z przepisami 

ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (t.j. Dz. U. 

z 2007 r. Nr 43, poz. 277, z późn. zm.) programy szkolenia 

ustala komendant główny Policji. Programy te 

określają zarówno liczebność grup szkoleniowych, 

jak i wyposażenie bazy dydaktycznej, które to elementy 

bezpośrednio są związane ze szczegółowymi 

celami kształcenia. Uwzględniając, że większość 

przedsięwzięć szkoleniowych realizowanych w jednostkach 

szkoleniowych Policji wymaga wysokospecjalistycznego 

wyposażenia bazy, a także – ze względu 

na kształcenie umiejętnościowe – odpowiedniej 

liczby osób w grupie szkoleniowej, ich realizację komendant 

główny Policji powierza tylko tym szkołom 

policyjnym, które dysponują odpowiednim zapleczem 

dydaktycznym. 

Odnosząc się do sytuacji finansowej Szkoły Policji 

w Katowicach w latach 2008–2010, uprzejmie informuję, 

że limit wydatków budżetowych przyznanych 

Szkole Policji w Katowicach w ww. okresie kształtował 

się następująco: 

W 2008 r. limit wydatków ogółem wyniósł 24 711 032 

zł, jednak w trakcie roku budżet Szkoły Policji w Katowicach 

ulegał zmianom. Dotyczyły one głównie 

zwiększenia limitu środków przeznaczonych na należności 

i świadczenia dla policjantów, nagrody motywacyjne 

oraz dodatki służbowe (funkcyjne), a także 

o środki pochodzące z ustanowionego ustawą 

z dnia 12 stycznia 2007 r. „Programu modernizacji 

Policji, Straży Granicznej, Państwowej Straży Pożarnej 

i Biura Ochrony Rządu w latach 2007–2011” (Dz. U. 

Nr 35, poz. 213, z późn. zm.). Ogółem w 2008 r. limit 

wydatków został zwiększony o kwotę w wysokości 

1 654 208 zł. 

W 2009 r. limit wydatków ogółem wyniósł 28 979 250 

zł. W wyniku nowelizacji ustawy budżetowej na rok 

2009 [ustawa z dnia 17 lipca 2009 r. o zmianie ustawy 

budżetowej na rok 2009 (Dz. U. Nr 128, poz. 1057)] 

budżet Szkoły Policji w Katowicach został zmniejszony 

o łączną kwotę 8 073 000 zł. Wspomnieć przy tym 

jednak należy, iż zgodnie z decyzją kierownictwa Ministerstwa 

Spraw Wewnętrznych i Administracji, jak 

i Policji, budżet Szkoły Policji w Katowicach głównie 

w drugiej połowie 2009 r. został zwiększony łącznie 

o kwotę wysokości 1 654 208 zł. 

W 2010 r. limit wydatków ogółem wyniósł 

19 988 000 zł. 

Niezależnie jednak od powyższego uprzejmie informuję, 

iż minister spraw wewnętrznych i administracji 

wystąpił do prezesa Rady Ministrów z wnioskiem 

o przyznanie Policji dodatkowych środków finansowych 

w wysokości 5 mln zł z przeznaczeniem 

na zwiększenie liczby szkoleń z zakresu wyszkolenia 

strzeleckiego i technik interwencji. 

W kontekście zawartego w wystąpieniu pytania 

dotyczącego przyczyn odwołania pana J. K. z funkcji 

rzecznika prasowego Szkoły Policji w Katowicach 

uprzejmie informuję, iż w szkołach policyjnych nie 

tworzy się stanowiska rzecznika prasowego. Powyższe 

uzasadnione jest przede wszystkim sporadyczną 

koniecznością utrzymywania bezpośredniego kontaktu 

medialnego, wynikającą ze specyfiki zadań 

realizowanych przez szkoły Policji. 

Pan podinsp. J. K. od dnia 1 czerwca 2001 r. pełni 

służbę w Wydziale Prezydialnym Szkoły Policji 

w Katowicach na stanowisku eksperta. Z karty opisu 

stanowiska pracy zajmowanego przez pana podinsp. 

J. K. wynika, że do jego zakresu zadań/obowiązków 

należy m.in.: kształtowanie pozytywnego wizerunku 

szkoły, monitorowanie informacji medialnych dotyczących 

obszaru funkcjonowania Policji, administrowanie 

stroną internetową szkoły, administrowanie 

stroną podmiotową Biuletynu Informacji Publicznej, 

inicjowanie i organizowanie przedsięwzięć kulturalno-oświatowych, 

koordynowanie, redagowanie materiałów 

prezentacyjno-reklamowych i promocyjnych 

szkoły, organizowanie imprez okolicznościowych i uroczystości 

szkolnych, opracowywanie serwisu informacyjnego 

dla mediów, kształtowanie polityki medialnej 

szkoły. Ponadto pan podinsp. J. K. pełni również 

funkcję przewodniczącego Zarządu Szkolnego 

NSZZP Szkoły Policji w Katowicach. Z dotychczasowych 

doświadczeń wynika, iż trudno jest łączyć ww. 

funkcję z działalnością informacyjno-prasową. Wobec 

powyższego komendant Szkoły Policji w Katowicach 

podjął decyzję o tymczasowym powierzeniu 

przedmiotowych zadań naczelnikowi wydziału prezydialnego 

szkoły. 

Z poważaniem 



Adam Rapacki

396 




w sprawie dofinansowania projektu 

rewitalizacji terenu twierdzy w Srebrnej Górze 

(6707) 


pani poseł Anny Zalewskiej w sprawie dofinansowania 

projektu gminy Stoszowice pn. „Adaptacja 

części pomieszczeń Donjonu w Twierdzy Srebrna 

Góra do funkcji muzealno-ekspozycyjnych” (przesłane 

pismem z dnia 24 marca 2010 r., nr SPS-024-6707/ 

10) uprzejmie proszę Pana Marszałka o przyjęcie 

następujących informacji: 

Promesa MKiDN polega na dofinansowaniu przez 

ministra kultury i dziedzictwa narodowego wkładu 

krajowego do wybranych projektów kulturalnych realizowanych 

ze środków europejskich. Dofinansowanie 

wkładu własnego dla projektów realizowanych 

przez jednostki samorządu terytorialnego mieści się 

w regulaminowych celach tego programu. 

Jednocześnie uprzejmie informuję, iż w ramach 

programu Promesa MKiDN wybór projektów do dofinansowania 

ma formę konkursu. Wszystkie poprawne 

pod względem formalnym projekty podlegają 

ocenie organizacyjnej, społecznej i merytorycznej 

w oparciu o zapisane w regulaminie programu kryteria. 

Jednak, mając na uwadze uzyskanie niewystarczającej 

liczby punktów, nie było możliwe dofinansowanie 

przedmiotowego projektu. 

Ponadto pragnę poinformować, iż cała alokacja 

dla programu Promesa MKiDN na 2010 r. została 

rozdysponowana w ramach pierwszego naboru, w związku 

z czym Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego 

nie przewiduje kolejnych naborów w 2010 r. 

Z poważaniem 



Minister 




na zapytanie posłów Artura Gierady 

i Andrzeja Pałysa 

w sprawie planowanej likwidacji Izby Celnej 

w Kielcach (6708) 


z dnia 24 marca br., znak: SPS-024-6708/10, 

przy którym została przekazana interpelacja panów 

posłów Andrzeja Gierady i Andrzeja Pałysa w sprawie 

Izby Celnej w Kielcach, uprzejmie informuję, że 

podstawowym celem proponowanych zmian jest 

ograniczenie administracji wewnętrznej na rzecz 

wzmocnienia obsługi przedsiębiorców i kontroli. Planowane 

zmiany struktury organizacyjnej Służby 

Celnej obejmą poziom tylko izby celnej i nie będą 

skutkowały zwolnieniami w jednostkach znoszonych, 

ani przenoszeniem funkcjonariuszy do innych 

izb celnych. 

Zmiany organizacyjne w Służbie Celnej nie mogą 

być postrzegane jako zagrożenie dla rozwoju woj. 

świętokrzyskiego. Działania związane z łączeniem 

izb celnych w żadnym wypadku nie wiążą się z marginalizacją 

regionu. Podział terytorialny kraju nie 

jest i nie może być jedynym wyznacznikiem przy tworzeniu 

struktury organizacyjnej Służby Celnej. Należy 

przy tym zaznaczyć, że proces przekształceń 

strukturalnych oparty jest na analizie wszystkich 

aspektów gospodarczych, społecznych i technicznych 

związanych z działalnością danej placówki celnej 

i zmierza do wprowadzenia rozwiązań pozwalających 

na właściwe wykonywanie zadań Służby Celnej. 

W ramach podjętych działań przewiduje się wzmocnienie 

etatowe Urzędu Celnego w Kielcach i podległych 

mu oddziałów celnych, których głównym zadaniem 

jest obsługa zgłoszeń celnych, deklaracji podatkowych 

oraz pobór należności celno-podatkowych 

oraz komórki zwalczania przestępczości. Wszystko 

po to, aby struktura organizacyjna była dostosowana 

do potrzeb. 

Zadania Służby Celnej na przestrzeni ostatnich 

lat ulegały zmianom, co z kolei wymuszało ukształtowanie 

odpowiednio dostosowanej do zadań struktury 

organizacyjnej. Największe zmiany struktury 

organizacyjnej miały miejsce wraz z przystąpieniem 

Polski do Unii Europejskiej. Wówczas dostosowano 

strukturę Służby Celnej nie tylko do wykonywania 

nowych zadań, ale do nowych standardów pracy, 

w tym większej mobilności przy realizacji zadań. Akcesja 

Polski do UE spowodowała zniesienie zachodniej, 

południowej i części wschodniej granicy celnej. 

Wtedy to z 66 urzędów celnych pozostało 52 (obecnie 

funkcjonuje 46) oraz z 267 oddziałów celnych pozostało 

175 (obecnie funkcjonuje 159). Natomiast liczba 

izb celnych nie zmniejszyła się. 

W przypadku izby celnej kieleckiej podjęte prace 

mają na celu połączenie funkcji administracyjnych, 

finansowych, kadrowych, logistycznych oraz kierowniczych 

Izb Celnych w Kielcach i Krakowie na rzecz 

wzmocnienia kadry funkcjonariuszy wykonujących 

podstawowe zadania Służby Celnej, bezpośrednio 

związane z kontrolą i obsługą przedsiębiorców. Od 

początku istnienia Izby Celnej w Kielcach, wyodrębnionej 

ze struktury organizacyjnej Izby Celnej 

w Krakowie, zauważalne były problemy z obsadą etatową 

niezbędną do realizacji zadań. Składane przy 

pracach nad budżetem wnioski o zwiększenie etatowe 

w Służbie Celnej czy też wnioski do rezerwy celo-

397 

wej nie przynoszą zwiększenia limitu etatów funkcjonariuszy 

celnych w skali całej Służby Celnej. 

W ww. kontekście brak jest więc możliwości wsparcia 

etatowego Izby Celnej w Kielcach, gdyż odbywałoby 

się to kosztem obsługi towarów i podróżnych na 

przejściach granicznych kosztem obsługi przedsiębiorców 

i działań kontrolnych. 

Odnosząc się do poruszonej przez panów posłów 

kwestii „zastąpienia wydziału zwalczania przestępczości 

jednostką o mniejszym zakresie działania, tzw. 

grupą mobilną”, uprzejmie informuję, że nadrzędnym 

celem każdej komórki organizacyjnej Służby 

Celnej jest prawidłowa realizacja zadań, a nie jej status. 

Poza wzmocnieniem Urzędu Celnego w Kielcach 

i podległych mu oddziałów celnych zaplanowana 

zmiana przewiduje wzmocnienie etatowe grupy mobilnej, 

której obsada w przypadku Izby Celnej w Kielcach 

wynosi obecnie 12 funkcjonariuszy celnych. Dla 

właściwej realizacji szerokiego katalogu zadań z zakresu 

zwalczania przestępczości w obszarze akcyzy, 

ceł i gier hazardowych planowane jest wzmocnienie 

przedmiotowej komórki docelowo do 28 funkcjonariuszy 

celnych. Powyższe pozwoli na osiągnięcie 

standardów etatowych przyjętych dla całej Służby 

Celnej. 

Ustosunkowując się do argumentów panów posłów 

„o ograniczeniu dostępności organów celnych 

dla podmiotów gospodarczych” oraz „utrudnianiu 

życia istniejącym przedsiębiorcom”, pragnę jeszcze 

raz podkreślić, iż planowane zmiany struktury organizacyjnej 

Służby Celnej nie będą dotyczyć Urzędu 

Celnego w Kielcach i Oddziałów Celnych w Kielcach, 

Starachowicach i Sandomierzu, które zajmują się 

bezpośrednią obsługą zgłoszeń celnych, deklaracji 

podatkowych, poborem należności celnych i podatkowych 

(podatek akcyzowy, podatek VAT z tytułu importu 

towarów i podatek od gier). Jednocześnie należy 

wskazać, iż obecnie przepisy prawa celnego 

stwarzają warunki dla dużej samodzielności podmiotów 







przedsiębiorców z placówką celną. 

Odnosząc się do poruszonej przez panów posłów 

kwestii parytetu stanowisk administracyjnych i operacyjnych, 

uprzejmie informuję, że właściwa proporcja 

zatrudnionych w izbach celnych do ogółu zatrudnionych 

jest istotną przesłanką, która legła u podstaw 

zmian organizacyjnych. Należy zauważyć, iż od 

początku istnienia Izby Celnej w Kielcach, wyodrębnionej 

ze struktury organizacyjnej Izby Celnej 

w Krakowie, zauważalne były problemy z obsadą etatową 

niezbędną do realizacji zadań. Składane przy 

pracach nad budżetem wnioski o zwiększenie etatowe 

w Służbie Celnej czy też wnioski do rezerwy celowej 

nie przynoszą zwiększenia limitu etatów funkcjonariuszy 

celnych w skali całej Służby Celnej. 

W ww. kontekście brak jest więc możliwości racjonalnej 

reorganizacji kieleckiej izby celnej, tak by bez 

wsparcia etatowego zachować stosowny parytet stanowisk 

obsługi administracyjnej i poziomu wykonawczego 

izby, związanego z bezpośrednią obsługą przedsiębiorców. 

Przekazując powyższą informację, wyrażam przekonanie, 

że działania podejmowane przez Służbę Celną 

spotkają się ze zrozumieniem Pana Marszałka. 

Z poważaniem 




Jacek Kapica 




na zapytanie posła Marka Rząsy 

w sprawie realizacji inwestycji mającej 

na celu przebudowę drogi krajowej nr 4 

na odcinku Łańcut – Korczowa (6709) 


zapytanie pana posła Marka Rząsy, przekazane przy 

piśmie z dnia 24 marca 2010 r. (znak: SPS-024-6709/ 

10), w sprawie realizacji inwestycji mającej na celu 

przebudowę drogi krajowej nr 4 na odcinku Łańcut 

– Korczowa, przedstawiam następujące informacje. 

W Programie Budowy Dróg Krajowych na lata 

2008–2012, przyjętym uchwałą Rady Ministrów 

w dniu 25 września 2007 r., na interesującej pana 

posła drodze krajowej nr 4 zostały zatwierdzone dwie 

inwestycje, budowa obwodnicy Jarosławia oraz przebudowa 

na odcinku Machowa – Łańcut. Obie inwestycje 

są już w trakcie budowy. 

Jednak resort infrastruktury dostrzega konieczność 

poprawy stanu technicznego wielu innych odcinków 

na drogach krajowych w Polsce. W związku 

z powyższym Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych 

i Autostrad w dniu 19 września 2006 r. podpisała porozumienie 

z Gminą Miasto Łańcut w sprawie wspólnego 

przygotowania do realizacji wzmocnienia dk 4 

na odcinku Łańcut –Głuchów (obwodnica Łańcuta) 

wraz z niezbędną infrastrukturą techniczną. Zgodnie 

z założeniami inwestycja planowana jest w dwóch 

etapach. 

Pierwszy etap będzie polegał na rozbudowie drogi 

krajowej nr 4 na odcinku Łańcut – Radymno. Celem 

planowanej przebudowy będzie: wzmocnienie nawierzchni 

do nacisku 115 kN/oś z zastosowaniem 

nawierzchni odpornej na koleinowanie, przebudowa 

skrzyżowań, przebudowa i zabezpieczenie urządzeń

398 

obcych kolidujących z przebudową drogi, renowacja 

i przebudowa systemu odwodnieniowego, przebudowa 

przepustów, budowa i przebudowa chodników i zatok 

autobusowych, przebudowa zjazdów, wykonanie 

zabezpieczeń ekologicznych, wykonanie oznakowania 

poziomego i pionowego z elementami uspokojenia 

ruchu w granicach istniejącego pasa drogowego, 

a tym samym podniesienie bezpieczeństwa ruchu zarówno 

kołowego, jak i pieszego. 

Zakres rzeczowy II etapu, tj. rozbudowy drogi 

krajowej nr 4 na odcinku Łańcut – Głuchów, obejmować 

będzie m.in. dobudowę drugiej jezdni oraz poszerzenie 

jezdni istniejącej, z jednoczesnym dostosowaniem 

konstrukcji nawierzchni do nośności 115 kN/oś, 

budowę węzłów drogowych, rozbudowę skrzyżowań, 

budowę i przebudowę zatok autobusowych, budowę 

ciągów pieszo-jezdnych i chodników, budowę i przebudowę 

obiektów mostowych, budowę dróg dojazdowych, 

budowę i przebudowę kanalizacji deszczowej 

i linii energetycznych, regulację cieków wodnych, 

oznakowanie i organizację ruchu. 

Ponadto uprzejmie informuję, iż przyznawanie 

środków finansowych na inwestycje drogowe odbywa 

się na podstawie listy inwestycji znajdujących się 

w programie. Jeśli dana inwestycja nie znajduję się 

w programie brak jest podstaw formalnych do jej realizacji 

i finansowania. W związku z powyższym w chwili 

obecnej środki finansowe są przeznaczone tylko 

i wyłącznie na wyżej wymienione inwestycje ujęte 

w programie. 

W kwestii obwodnicy miasta Przeworsk uprzejmie 

informuję, iż przedmiotowa inwestycja nie znajduje 

się w programie, ale GDDKiA Oddział w Rzeszowie 

w ramach przyznanych środków przez centralę 

na dany rok może rozpocząć prace przygotowawcze 

dla przedmiotowej inwestycji. Ponadto informuję, iż 

resort infrastruktury dokłada wszelkich starań, aby 

realizacja przedmiotowego przedsięwzięcia została 

rozpoczęta niezwłocznie w momencie zagwarantowania 

środków finansowych, jednakże nie wcześniej niż 

w nowej perspektywie programowej, czyli po 2012 r. 

Ponadto uprzejmie informuję, iż inwestycje na 

drodze krajowej nr 4 ujęte w Programie Budowy 

Dróg Krajowych na lata 2008–2012 zakończą się najpóźniej 

do lutego 2012 r. 

Należy jednak zaznaczyć, iż realizacja wszystkich 

nieujętych w obowiązującym programie inwestycji 

będzie możliwa pod warunkiem zapewnienia odpowiednich 

środków finansowych. Generalna Dyrekcja 

Dróg Krajowych i Autostrad w ramach przyznanych 

limitów wydatków realizuje maksymalnie dużo działań. 

Aktualnie jednak priorytetem są autostrady, 

projekty współfinansowane z funduszy UE oraz inwestycje 

już realizowane. 

Z poważaniem 









w sprawie wykonania przepisu art. 5 ust. 4 

ustawy o zmianie ustawy o spółdzielniach 

mieszkaniowych oraz o zmianie niektórych 

innych ustaw (6711) 


pani Gabrieli Masłowskiej, posła na Sejm 

Rzeczypospolitej Polskiej, z dnia 11 marca 2010 r. 

w sprawie wykonania przepisu art. 5 ust. 4 ustawy 

z dnia 14 czerwca 2007 r. o zmianie ustawy o spółdzielniach 

mieszkaniowych oraz o zmianie niektórych 

innych ustaw (Dz. U. Nr 125, poz. 873, ze zm.) 

uprzejmie przedstawiam następujące stanowisko: 

W świetle unormowań zawartych w powołanym 

przepisie brak jest podstaw do żądania opłat od wniosku 

o założenie księgi wieczystej i wpis prawa własności 

na rzecz osób, które realizują roszczenie z art. 5 

ust. 1 ustawy. 

Niezależnie od powyższego uprzejmie wskazuję, 

iż Ministerstwu Sprawiedliwości nie był dotychczas 

sygnalizowany problem pobierania opłat z naruszeniem 

art. 5 ust. 4 cytowanej ustawy. 

Dodatkowo zauważam, że zweryfikowanie informacji 

dotyczących żądania przez niektóre sądy opłaty, 

mimo obowiązywania powyższego przepisu, wymagałoby 

każdorazowo badania akt konkretnie 

wskazanej sprawy pod kątem naruszenia powołanego 

przepisu. 

W razie pobrania nienależnej opłaty od wniosku 

sąd stosownie do treści art. 80 ust. 1 ustawy z dnia 28 

lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych 

(Dz. U. Nr 167, poz. 1398, ze zm.) z urzędu zwraca 

różnicę między opłatą pobraną a opłatą należną. 

W przypadku gdy opłatę pobierał notariusz, różnicę 

między opłatą pobraną a opłatą należną zwraca z urzędu 

sąd, który rozpoznawał wniosek, zgodnie z przepisem 

art. 80 ust. 2 cytowanej ustawy. 

Niezależnie od wskazanego wyżej obowiązku 

działania przez sąd z urzędu wnioskodawcy mogą 

wystąpić ze stosownym wnioskiem w tym zakresie 

do sądu, który sprawę o wpis rozpoznawał. Zauważam 

przy tym, że zgodnie z art. 81 cytowanej ustawy 

o kosztach sądowych w sprawach cywilnych roszczenie 

strony o zwrot opłaty sądowej przedawnia się 

z upływem trzech lat, licząc od dnia powstania tego 

roszczenia. 

Wyrażam nadzieję, że powyższa odpowiedź usuwa 

wątpliwości zawarte w przedstawionych przez panią 

poseł pytaniach. 

Z poważaniem 



Jacek Czaja

399 





na zapytanie posła Arkadiusza Litwińskiego 

w sprawie wsparcia Polskiego Związku Byłych 

Więźniów Politycznych Hitlerowskich Więzień 

i Obozów Koncentracyjnych w działaniach 

dotyczących przyznania ustawowego dodatku 

pielęgnacyjnego przez parlament Niemiec 

członkom związku (6713) 


wystąpienie Pana Marszałka z dnia 29 marca 2010 r., 

znak: SPS-024-6713/10, dotyczące zapytania posła 

Arkadiusza Litwińskiego w sprawie wsparcia Polskiego 

Związku Byłych Więźniów Politycznych Hitlerowskich 

Więzień i Obozów Koncentracyjnych w działaniach 

dotyczących przyznania ustawowego dodatku 

pielęgnacyjnego przez parlament Niemiec członkom 

związku, uprzejmie informuję. 

Zgodnie z przepisami ustawy z dnia 17 grudnia 

1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń 

Społecznych (Dz. U. z 2004 r. Nr 31, poz. 267, 

ze zm.) dodatki pielęgnacyjne przyznawane są osobom 

uprawnionym do emerytury lub renty (w tym do 

renty rodzinnej), jeżeli stały się całkowicie niezdolne 

do pracy oraz do samodzielnej egzystencji albo ukończyły 

75 lat. 

Jedynym kryterium ustalania prawa do dodatku 

pielęgnacyjnego jest stan zdrowia lub wiek osoby chorej, 

nie zaś wysokość dochodów. Dodatek pielęgnacyjny 

zapewnia emerytom i rencistom dodatkowe 

środki pieniężne na opłacenie pomocy pielęgnacyjnej. 

Wysokość dodatku pielęgnacyjnego jest jednakowa 

dla wszystkich bez względu na rodzaj schorzenia 

i bez względu ma wysokość pobieranych świadczeń 

emerytalnych (rentowych). 

Wyjątek stanowią jednak osoby, które mają ustaloną 

I grupę inwalidztwa w związku z pobytem 

w obozie koncentracyjnym lub więzieniu na podstawie 

ustawy z dnia 29 maja 1974 r. o zaopatrzeniu 

inwalidów wojennych i wojskowych oraz ich rodzin 

(t.j. Dz. U. z 2002 r. Nr 9, poz. 87, ze zm.). Pobierają 

one dodatek pielęgnacyjny w wysokości 271,65zł, co 

stanowi 150% dodatku pielęgnacyjnego przysługującego 

inwalidom I grupy z ogólnego stanu zdrowia. 

Oprócz świadczeń z ustawy o zaopatrzeniu inwalidów 

wojennych byłym więźniom przysługują świadczenia 

na podstawie ustawy z dnia 24 stycznia 1991 r. 



(t.j. Dz. U. z 2002 r. Nr 42, poz. 371, ze zm.), w tym 

m.in. świadczenia finansowe, takie jak: dodatek kombatancki, 

dodatek kompensacyjny oraz ryczałt energetyczny, 

których miesięczna wysokość wypłacana 

obok renty i emerytury wynosi ok. 350 zł. 

Mając powyższe na uwadze, minister pracy i polityki 

społecznej nie przewiduje podjęcia negocjacji 

w sprawie przyznania dodatku pielęgnacyjnego od 

strony niemieckiej dla członków Polskiego Związku 

Byłych Więźniów Politycznych Hitlerowskich Więzień 

i Obozów Koncentracyjnych. 

Z poważaniem 




Marek Bucior 




w sprawie hospitalizacji osób powyżej 

90. roku życia (6714) 


pytanie skierowane do Pana Marszałka przez panią 

Danielę Chrapkiewicz, posłankę na Sejm Rzeczypospolitej 

Polskiej, w sprawie hospitalizacji osób powyżej 

90. roku życia, przekazane pismem nr SPS-024- 

-6714/10 z dnia 29 marca 2010 r., przedstawiam poniżej 

wyjaśnienia i informacje w tej sprawie. 

Na wstępie podkreślić należy, że w opiece zdrowotnej 

wszyscy pracownicy medyczni i niemedyczni 

mają obowiązek kierować się przepisami prawa oraz 

zasadami równości i sprawiedliwości w dostępie do 

ochrony zdrowia. W związku z tym pacjenci przyjmowani 

są do hospitalizacji według kolejności zgłoszeń 

(kolejki oczekujących). Podstawą prawną są: ustawa 

z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki 


(Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027, z późn. zm.), rozporządzenie 

ministra zdrowia z dnia 26 września 

2005 r. w sprawie kryteriów medycznych, jakimi powinni 

kierować się świadczeniodawcy, umieszczając 

świadczeniobiorców na listach oczekujących na udzielenie 

świadczenia opieki zdrowotnej (Dz. U. Nr 200, 

poz. 1661), rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 

20 czerwca 2008 r. w sprawie zakresu niezbędnych 

informacji gromadzonych przez świadczeniodawców, 

szczegółowego sposobu rejestrowania tych informacji 

oraz ich przekazywania podmiotom zobowiązanym 

do finansowania świadczeń ze środków publicznych 

(Dz. U. Nr 123, poz. 801). 

Głównym celem prowadzenia list oczekujących 

jest zapewnienie równego traktowania wszystkich 

świadczeniobiorców, w tym sprawiedliwego, równego, 

niedyskryminującego i przejrzystego dostępu do 

świadczeń opieki zdrowotnej.

400 

Świadczenia opieki zdrowotnej są udzielane według 

kolejności zgłoszenia, z uwzględnieniem aktualnej 

wiedzy medycznej i priorytetów klinicznych, 

określonych przez kategorię medyczną. Listę oczekujących 

prowadzi się w sposób zapewniający poszanowanie 

zasady sprawiedliwego, równego, niedyskryminującego 

i przejrzystego dostępu do świadczeń 

opieki zdrowotnej oraz zgodnie z kryteriami medycznymi. 

Świadczeniodawca wpisuje świadczeniobiorcę na 

listę oczekujących na udzielenie świadczenia opieki 

zdrowotnej, jeżeli świadczenie nie może zostać udzielone 

w dniu zgłoszenia. Świadczeniobiorcę wpisuje 

się na listę oczekujących po stwierdzeniu, że posiada 

on wymagane skierowanie na świadczenie danego 

rodzaju. Skierowania z brakami, pozbawione części 

istotnych danych, nie mogą być przyczyną niewpisania 

na listę oczekujących. Prowadzenie wpisów na 

listy oczekujących powinno odbywać się na bieżąco, 

a więc umieszczanie świadczeniobiorcy na liście oczekujących 

powinno nastąpić w dniu jego zgłoszenia 

się do świadczeniodawcy. Świadczeniodawca ustala 

kolejność udzielenia świadczenia opieki zdrowotnej, 

wpisuje świadczeniobiorcę na prowadzoną listę oczekujących, 

informuje pisemnie świadczeniobiorcę 

o terminie udzielenia świadczenia oraz uzasadnia 

przyczyny wyboru tego terminu. Wykonanie tych 

czynności stanowi zobowiązanie świadczeniodawcy 

do udzielenia danego świadczenia opieki zdrowotnej 

w określonym terminie. Istotne jest, aby przyjęcie 

w celu udzielenia świadczenia opieki zdrowotnej odbywało 

się zgodnie z kolejnością wpisów na liście 

oczekujących, a przyspieszenie przez przesunięcie na 

liście było spowodowane wyłącznie względami medycznymi. 

Na listach oczekujących umieszczani są świadczeniobiorcy 

zaliczani do kategorii medycznych „przypadek 

pilny” oraz „przypadek stabilny”. Określona 

dla świadczeniobiorcy kategoria medyczna ma wpływ 

na termin realizacji świadczenia opieki zdrowotnej. 

Umieszczenie świadczeniobiorcy na liście oczekujących, 

z wyjątkiem świadczeniobiorcy znajdującego się 

w stanie nagłym oraz świadczeniobiorcy mającego 

prawo do korzystania ze świadczeń opieki zdrowotnej 

poza kolejnością (świadczeniobiorcy wymienieni 

w art. 47c ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach 


publicznych), następuje zgodnie z poniższymi 

kryteriami medycznymi opartymi na aktualnej wiedzy 

medycznej: 

1) stanem zdrowia świadczeniobiorcy; 

2) rokowaniami co do dalszego przebiegu choroby; 

3) chorobami współistniejącymi mającymi wpływ 

na chorobę, z powodu której ma być udzielone świadczenie; 

4) zagrożeniem wystąpienia, utrwalenia lub pogłębienia 

niepełnosprawności. 

Pomoc przy kwalifikacji świadczeniobiorców do 

kategorii medycznych stanowią wytyczne konsultantów 

krajowych w tej sprawie. 

Konieczne jest także ustalenie przez świadczeniodawcę 

grup priorytetów przy kwalifikowaniu do odpowiednich 

kategorii medycznych. Priorytety powinny 

uwzględniać: skierowania z adnotacjami „Pilne” 

i „Cito”, pogorszenie stanu zdrowia w trakcie oczekiwania 

na termin udzielenia świadczenia, konieczność 

wykonania świadczenia, od którego uzależnione jest 

wykonanie innego, pilnego świadczenia, rozpoznanie 

choroby wskazujące na konieczność pilnego wdrożenia 

leczenia lub wykonania badania diagnostycznego. 

O zmianie stanu zdrowia, wskazującej na potrzebę 

udzielenia świadczenia opieki zdrowotnej w terminie 

wcześniejszym niż pierwotnie ustalony, świadczeniobiorca 

informuje świadczeniodawcę. Świadczeniodawca, 

jeżeli wynika to z kryteriów medycznych, 

odpowiednio koryguje termin udzielenia świadczenia 

i niezwłocznie informuje świadczeniobiorcę o nowym 

terminie. Podstawą przesunięcia na liście jest zaświadczenie 

lekarskie, adnotacja lekarza kierującego 

na skierowaniu lub osobista kwalifikacja przez świadczeniodawcę 

(przy zgłoszeniu osobistym). W celu 

otrzymania jednego świadczenia opieki zdrowotnej 

świadczeniobiorca na podstawie jednego skierowania 

może wpisać się tylko na jedną listę oczekujących 

u jednego świadczeniodawcy. Świadczeniobiorca ma 

obowiązek niezwłocznie powiadomić świadczeniodawcę, 

że nie może stawić się u niego w wyznaczonym 

terminie oraz o rezygnacji ze świadczenia opieki 

zdrowotnej. 

Niezależnie od przytoczonych powyżej zasad podkreślić 

należy, iż minister zdrowia dostrzega pilną 

potrzebę wprowadzenia nowych rozwiązań w opiece 

nad osobami starszymi w Polsce. Przemawiają za 

tym – w szczególności – argumenty demograficzne 

i socjoekonomiczne. Z tego też powodu przy ministrze 

zdrowia od lipca 2007 r. pracuje Zespół ds. Gerontologii, 

w skład którego wchodzą najlepsi krajowi specjaliści 

z tej dziedziny. Zespół powołany został w celu 

przygotowania propozycji zmian do uwzględnienia 

w tworzeniu nowoczesnych form ochrony zdrowia dla 

osób starszych oraz opracowania standardów kompleksowej 

opieki geriatrycznej. Kompleksowa opieka 

geriatryczna jest fundamentalną zasadą postępowania 

w geriatrii jako interdyscyplinarny proces wielowymiarowej 

i standaryzowanej oceny poziomu funkcji 

życiowych, niezbędny do planowania etapów leczenia 

i opieki. Ten system opieki pozwala porządkować 

proces diagnozowania i kwalifikowania do określonych 

procedur medycznych i świadczeń, tym samym 

umożliwia właściwe dostosowanie leczenia i opieki 

do stanu pacjenta w wieku podeszłym. Wykazano, że 

stosowanie tego typu oceny zwiększa precyzję diagnozy, 

prowadzi do poprawy sprawności fizycznej 

i umysłowej pacjentów, zmniejsza ich umieralność, 

liczbę przyjmowanych leków, redukuje zbyteczne 

świadczenia, w tym głównie liczbę hospitalizacji 

i przyjęć do stacjonarnych placówek opiekuńczych, 

a poprzez to redukuje koszty opieki zdrowotnej. Co 

więcej, poprawia jakość życia osób starszych bez ponoszenia 

większych kosztów opieki. Wykazano rów-

401 

nież, że ocena geriatryczna stosowana przy przyjęciu 

do szpitala ma znaczenie prognostyczne, ponieważ 

pozwala przewidzieć czas pobytu w placówce, konieczność 

umieszczenia w instytucjach opiekuńczych 

oraz zgon pacjenta. 

Uwzględniając potrzeby społeczeństwa w zakresie 

opieki zdrowotnej nad ludźmi starszymi, niezbędne 

są: stworzenie kompleksowego systemu, w skład którego 

wejdą różnorodne formy opieki, wdrożenie standardów 

i procedur medycznych dla osób starszych 

oraz zwiększenie liczby zakładów opieki długoterminowej 

w celu skrócenia czasu oczekiwania na przyjęcie. 

Dostrzega się także konieczność wdrażania edukacji 

gerontologicznej i stałego poprawiania jakości 

kształcenia, tworzenia sieci klinik, oddziałów, poradni 

geriatrycznych oraz stanowisk konsultantów ds. 

geriatrii w jednostkach szpitalnych i opieki długoterminowej 

oraz nadanie odpowiedniej rangi geriatrii. 

W efekcie prac zespołu przygotowany został wstępny 

projekt standardu w opiece geriatrycznej. Rozważa 

się także przygotowanie aktu prawnego, który 

regulował będzie kwestie zastosowania standardów 

postępowania w dziedzinie geriatrii oraz procedur 

medycznych przy udzielaniu świadczeń zdrowotnych 

z zakresu geriatrii w zakładach opieki zdrowotnej. 

W chwili obecnej trwa procedura uzgodnieniowa projektu 

oraz weryfikowanie możliwości wdrożenia projektowanych 

zmian. Intensywne prace w tym zakresie 

trwają. Uwzględniając potrzeby społeczeństwa 

w zakresie opieki zdrowotnej nad ludźmi starymi, 

planuje się zmiany legislacyjne umożliwiające: 

— stworzenie kompleksowego systemu opieki, 

w skład którego wejdą następujące formy opieki: 

1) całodobowa opieka geriatryczna w geriatrycznym 

oddziale szpitalnym; 

2) dzienna opieka geriatryczna w dziennym ośrodku 

opieki geriatrycznej; 

3) specjalistyczna ambulatoryjna opieka geriatryczna 

realizowana w poradni geriatrycznej oraz 

opieka domowa prowadzona przez geriatryczny zespół 

opieki domowej przy poradni geriatrycznej; 

4) geriatryczny zespół konsultacyjny dla lecznictwa 

zamkniętego i opieki długoterminowej przy oddziale 

geriatrycznym lub przy poradni geriatrycznej, 

— wdrożenie standardów i procedur medycznych 

dla osób starszych, 

— zwiększenie liczby zakładów opieki długoterminowej 

w celu skrócenia czasu oczekiwania na 

przyjęcie. 

Wśród rekomendowanych zmian znajdują się 

także: 

— stworzenie sieci klinik, oddziałów, poradni geriatrycznych 

oraz stanowisk konsultantów ds. geriatrii 

w jednostkach szpitalnych i opieki długoterminowej, 

— nadanie szczególnej rangi geriatrii w przejściowym 

okresie 10 lat poprzez aktywną politykę resortu 

zdrowia na rzecz rozwoju geriatrii oraz preferencyjne 

kontrakty NFZ z placówkami geriatrycznymi, akredytowanymi 

w oparciu o standardy geriatryczne. 

Trwają także prace nad stworzeniem szczegółowych 

standardów w zakresie rehabilitacji geriatrycznej 

i kształcenia w geriatrii. W tym ostatnim aspekcie 

rekomenduje się wdrażanie edukacji gerontologicznej 

i stałe poprawianie jakości kształcenia poprzez: 

— wprowadzenie obligatoryjnego kształcenia studentów 

na kierunku lekarskim, 

— poprawienie jakości kształcenia na innych kierunkach 

medycznych, 

— włączenie staży z geriatrii do programu specjalizacji 

z medycyny rodzinnej, 

— przeszkolenie lekarzy rodzinnych z zakresu 

„minimum geriatrii”, 

— wdrożenie „krótkiej ścieżki” specjalizacji z geriatrii 

dla specjalistów chorób wewnętrznych zatrudnionych 

w placówkach geriatrycznych. 

Należy także dodać, że – poza kwestiami związanymi 

z kompleksową opieką geriatryczną – w Ministerstwie 

Zdrowia prowadzona jest analiza i projektuje 

się zmiany dotyczące przepisów prawa w zakresie 

opieki długoterminowej oraz kwestii związanych 

z opieką pielęgnacyjną nad pacjentem w podeszłym 

wieku. 

Reasumując, podkreślić należy, iż zaawansowany 

wiek pacjenta w żadnym razie nie może być podstawą 

do odmowy udzielenia pomocy medycznej bądź hospitalizacji 

w przypadkach uzasadnionych stanem zdrowia 

pacjenta. 

Z poważaniem 





ministra pracy i polityki społecznej 

na zapytanie posła Sławomira Piechoty 

w sprawie możliwości zatrudnienia opiekuna 

zastępczego w celu wsparcia rodziny zastępczej 

niezdolnej czasowo do wypełniania swych 

funkcji, na gruncie ustawy o pomocy społecznej 

(6715) 

Odpowiadając na wystąpienie Pana Marszałka 

z dnia 29 marca 2010 r., znak: SPS-024-6715/10, dotyczące 

zapytania poselskiego posła Sławomira Piechoty 

w sprawie możliwości zatrudnienia opiekuna 

zastępczego dla wsparcia rodziny zastępczej niezdolnej 

czasowo do wypełniania swych funkcji na gruncie 

ustawy o pomocy społecznej, informuję. 

Ustawa z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej 

(Dz. U. z 2009 r. Nr 175, poz. 1362, z późn. zm.) 

nie zawiera regulacji umożliwiających zastępowanie

402 

osób pełniących funkcję rodziny zastępczej w wypełnianiu 

jej obowiązków. Nie przewiduje się wprowadzania 

takich zmian do ustawy o pomocy społecznej. 

Natomiast w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej 

przygotowywany jest projekt nowej ustawy 

regulującej wyłącznie działania profilaktyczne wobec 

rodzin, w których wystąpiły trudności w wypełnianiu 

funkcji opiekuńczo-wychowawczej, oraz system 

pieczy zastępczej. W oparciu o przyjęte przez Radę 

Ministrów w dniu 30 czerwca 2009 r. „Założenia projektu 

ustawy o wspieraniu rodziny i systemie pieczy 

zastępczej nad dzieckiem” przygotowano projekt 

ustawy o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej. 

Projekt, wraz z uwagami zgłoszonymi przez 

partnerów społecznych, został przekazany do Rządowego 

Centrum Legislacji, gdzie trwają prace nad 

zmianami zgodnie ze zgłoszonymi uwagami. Planuje 

się, że projekt ustawy przesłany zostanie do Sejmu 

RP w pierwszym półroczu 2010 r. 

W przygotowywanej ustawie zaproponowano 

nowe rozwiązania w zakresie organizacji rodzinnej 

pieczy zastępczej. Z myślą o wsparciu rodziny zastępczej 

w przypadku czasowej niemożliwości sprawowania 

opieki nad dzieckiem wprowadzono w projekcie 

ustawy o wspieraniu rodziny i systemie pieczy 

zastępczej nowe rozwiązanie w postaci możliwości 

skorzystania z zastępstwa rodziny pomocowej. Rodzina 

pomocowa to nowa forma wsparcia rodzinnej 

pieczy zastępczej, wprowadzona w przygotowywanej 

ustawie. 

Rola rodziny pomocowej sprowadza się przede 

wszystkim do wsparcia rodzin zastępczych oraz rodzinnych 

domów dziecka w sytuacjach czasowej niemożności 

wypełniania przez nie opieki nad dziećmi, 

np. w okresie wyjazdów wypoczynkowych czy konieczności 

pobytu w szpitalu lub w przypadku innych 

nieprzewidzianych trudności w rodzinie. Rodzinami 

uprawnionymi do pełnienia funkcji rodziny 

pomocowej będą w szczególności rodziny zastępcze 

oraz osoby prowadzące rodzinne domy dziecka spełniające 

określone wymagania. Rolę tę będą mogły 

pełnić także rodziny przeszkolone i zakwalifikowane 

do pełnienia roli rodziny zastępczej (rodzinnego 

domu dziecka), w których sąd jeszcze nie umieścił 

dziecka. 

Wprowadzenie do systemu rodzinnej pieczy zastępczej 

rodziny pomocowej znajduje uzasadnienie 

w zgłaszanych przez środowisko rodzin zastępczych 

postulatach wskazujących na brak wsparcia w kwestii 

czasowego zastępstwa i odciążenia w bieżącej 

opiece nad dzieckiem. 

Planuje się, że przygotowywana ustawa wejdzie 

w życie z dniem 1 stycznia 2011 r. 


Minister 

Jolanta Fedak 




na zapytanie poseł Krystyny Grabickiej 

w sprawie sytuacji firm transportowych 

z woj. łódzkiego, na które urzędy skarbowe 

nakładają obowiązek ponownego opłacenia 

podatku od towarów i usług 

od zakupionego paliwa (6716) 


przesłane przy piśmie z dnia 29 marca 2010 r., nr SPS- 

-024-6716/10, zapytanie pani poseł Krystyny Grabickiej 

z dnia 22 marca 2010 r. w sprawie firm transportowych 

z woj. łódzkiego, uprzejmie wyjaśniam, co 

następuje. 

I. Działalność organów podatkowych w zakresie 

wydanych decyzji podatkowych podlega kontroli sądów 

administracyjnych pod względem zgodności tych 

aktów z prawem (art. 3 § 2 pkt 1 ustawy z dnia 

30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami 

administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270, 

z późn. zm., art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. 

Prawo o ustroju sądów administracyjnych – Dz. U. 

Nr 153, poz. 1269, z późn. zm.). 

Podkreślenia wymaga, że orzeczenie sądu administracyjnego 

odnosi się do konkretnej sprawy podatkowej 

osadzonej w określonym stanie faktycznym 

i ocena prawna oraz wskazania co do dalszego postępowania 

wyrażone w tym orzeczeniu są, stosownie 

do art. 153 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami 

administracyjnymi, wiążące dla sądu oraz organu, 

którego działanie było przedmiotem zaskarżenia 

– wyłącznie w danej sprawie, nie mając mocy 

powszechnie obowiązującej. 

Dodać także należy, że na podstawie art. 170 ustawy 

Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi 

moc wiążącą mają tylko prawomocne orzeczenia 

sądu administracyjnego. 

Prawomocny wyrok sądu administracyjnego jest 

zatem wiążący jedynie w sprawie, w której został wydany, 

nie ma natomiast takiego charakteru w stosunku 

do innych spraw indywidualnych, nawet wówczas, 

gdy sprawy te dotyczą takiego samego lub zbliżonego 

stanu faktycznego oraz tego samego lub zbliżonego 

stanu prawnego. 

Organ podatkowy, rozstrzygając konkretną sprawę 

podatkową, nie jest zatem zobowiązany do respektowania 

orzeczeń sądowych wydanych w innych, chociażby 

podobnego rodzaju sprawach. 

Ponadto zauważam, że z posiadanych przeze mnie 

informacji wynika, że w sprawach podatkowych 

członków Stowarzyszenia Transportowców Ziemi 

Łódzkiej w zakresie rozliczenia podatku od towarów 

i usług dotychczas zostały wydane cztery orzeczenia 

Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi. 

Analiza treści uzasadnień tych wyroków pozwala 

stwierdzić, iż wyroki: z dnia 16 września 2008 r., syg. 

akt I SA/Łd 693/08, z dnia 20 stycznia 2009 r., sygn.

403 

akt I SA/Łd 544/08 oraz z dnia 20 stycznia 2009 r., 

sygn. akt I SA/Łd 545/08, zawierają wskazania sądu 

co do dalszego postępowania zobowiązujące organy 

podatkowe do ustalenia w sposób jednoznaczny stanu 

faktycznego, co dopiero pozwoli na prawidłowe zastosowanie 

przepisów prawa materialnego. Orzeczenia 

te nie przesądzają zatem o ostatecznym rozstrzygnięciu 

spraw, bowiem sprawy te będą przedmiotem ponownej 

oceny. Treść tych wyroków wskazuje również, 

iż sprawy te muszą być oceniane w sposób indywidualny, 

z uwzględnieniem konkretnego stanu 

faktycznego danej sprawy, który, jak wskazano powyżej, 

ma zostać dopiero ustalony w wyniku przeprowadzenia 

ponownego postępowania podatkowego. 

Zaznaczenia także wymaga, że ww. wyrokami: 

z dnia 16 września 2008 r., sygn. akt I SA/Łd 693/08 

oraz z dnia 20 stycznia 2009 r., sygn. akt I SA/Łd 

544/08, sąd uchylił decyzje organów podatkowych na 

podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c ustawy Prawo 

o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, 

czyli wobec stwierdzenia innego naruszenia przepisów 

postępowania, które mogło mieć istotny wpływ 

na wynik sprawy, nie zarzucając zatem naruszenia 

przez organy podatkowe prawa materialnego czy też 

prawa wspólnotowego. 

Natomiast w ostatnim wydanym wyroku z dnia 

18 grudnia 2009 r., sygn. akt I SA/Łd 211/09, Wojewódzki 

Sąd Administracyjny w Łodzi oddalił skargę 

podatnika (członka Stowarzyszenia Transportowców 

Ziemi Łódzkiej) na decyzję dyrektora Izby Skarbowej 

w Łodzi, w której organ ten zakwestionował prawo 

podatnika do odliczenia podatku naliczonego z faktur 

VAT dotyczących transakcji zakupu paliwa, wobec 

ustalenia, że faktury te nie odzwierciedlają rzeczywistego 

przebiegu operacji gospodarczych, przyznając 

tym samym rację organowi podatkowemu. 

Niezasadne jest zatem stwierdzenie pani poseł, że 

do tej pory wszystkie sprawy członków Stowarzyszenia 

Transportowców Ziemi Łódzkiej przed Wojewódzkim 

Sądem Administracyjnym w Łodzi były przez 

nich wygrane. 

Istotne jest, że w żadnym z powyższych wyroków 

sąd nie przyznał racji podatnikom poprzez uznanie 

ich prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktur 

VAT dokumentujących zakupy paliwa, w zakresie 

w jakim zostało to prawo zakwestionowane przez organy 

podatkowe, zaś w wyroku z dnia 20 stycznia 

2009 r., sygn. akt I SA/Łd 544/08, sąd przyznał rację 

organom podatkowym, iż na tle zgromadzonych dowodów 

podatnik nie miał prawa do odliczenia podatku 

naliczonego wynikającego z faktur wystawionych 

przez jednego ze sprzedawców. 

Podkreślenia również wymaga, iż przedmiotowe 

zagadnienia, tj. dotyczące obejścia przepisów prawa 

oraz nadużycia prawa, należą do zagadnień wymagających 

każdorazowo szczególnie indywidualnego 

podejścia, niezależnego od innych, choćby podobnych 

spraw. 

W świetle powyższych wyjaśnień za nieuzasadniony 

należy uznać sformułowany przez panią poseł 

w pytaniu zarzut nierespektowania przez organy podatkowe 

prawa wspólnotowego i mimo korzystnych 

wyroków sądów administracyjnych prowadzenia postępowań 

podatkowych, w toku których pozbawia się 

właścicieli firm transportowych prawa do odliczenia 

podatku. 

II. Problematyka obrotu paliwami oraz podmiotów 

gospodarczych działających w tym obszarze pozostaje 

w sferze zainteresowania zarówno organów 

podatkowych, jak i organów kontroli skarbowej, wobec 

zidentyfikowania tego obszaru jako stwarzającego 

zagrożenie dla systemu podatkowego. Dlatego też 

od kilku lat kontrola podmiotów dokonujących obrotu 

paliwami płynnymi stanowi priorytetowe zadanie 

dla wszystkich organów podatkowych oraz wszystkich 

organów kontroli skarbowej, które w zawiązku 

z tym prowadzą systematyczne działania w zakresie 

wykrywania nieprawidłowości w tym obszarze. 

Działania wobec firm dokonujących zakupu paliwa 

prowadzone są przez urzędy skarbowe oraz urzędy 

kontroli skarbowej w całym kraju, a nie tylko wobec 

firm transportowych województwa łódzkiego. 

III. Zgodnie z art. 127 ustawy z dnia 29 sierpnia 

1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r., 

Nr 8, poz. 60, z późn. zm.) postępowanie podatkowe 

jest dwuinstancyjne. Realizacją powyższej zasady 

ogólnej jest przepis art. 220 § 1 ustawy Ordynacja 

podatkowa stanowiący, iż od decyzji organu podatkowego 

wydanej w pierwszej instancji służy stronie odwołanie. 

Do rozpatrzenia odwołania właściwy jest 

organ podatkowy wyższego stopnia (art. 220 § 2 Ordynacji 

podatkowej). Takim organem wobec decyzji 

naczelnika urzędu skarbowego jest dyrektor izby 

skarbowej (art. 13 § 1 pkt 2 lit. a Ordynacji podatkowej). 

W przypadku wydania decyzji podatkowej 

w pierwszej instancji przez dyrektora urzędu kontroli 

skarbowej od decyzji tej służy odwołanie do właściwego 

dyrektora izby skarbowej (art. 26 ust. 1 ustawy 

z dnia 28 września 1991 r. o kontroli skarbowej – 

t.j. Dz. U. z 2004 r. Nr 8, poz. 65, z późn. zm.). 

Ingerencja zatem w postępowania podatkowe lub 

w postępowania kontrolne, prowadzone wobec członków 

Stowarzyszenia Transportowców Ziemi Łódzkiej, 

skutkowałaby naruszeniem ww. zasady dwuinstancyjności 

postępowania podatkowego, co dawałoby 

podstawę do stwierdzenia nieważności wydanych 

w tych postępowaniach decyzji podatkowych. Działanie 

takie byłoby także sprzeczne z zasadą równości 

względem innych podatników będących w jednakowej 

sytuacji prawnej. 

Z tych przyczyn minister finansów nie jest uprawniony 

do wywierania wpływu na czynności organów 

podatkowych oraz organów kontroli skarbowej podejmowane 

w toku trwających postępowań podatkowych 

oraz postępowań kontrolnych i pozbawiania ich 

w ten sposób samodzielności w orzekaniu. 

Z poważaniem 



Maciej Grabowski

404 



na zapytanie poseł Stanisławy Prządki 

w sprawie zapewnienia z budżetu państwa 

środków na realizację projektu ujętego 

w Regionalnym Programie Operacyjnym 

Województwa Mazowieckiego 

na lata 2004–2013: Zakup wyposażenia 

do szpitala powiatowego w Garwolinie 

w celu podniesienia jakości usług medycznych 

oraz zwiększenia możliwości diagnozowania 

i leczenia (6717) 


Pana Marszałka z dnia 31 marca br., znak: SPS- 

-024-6717/10, dotyczące zapytania pani poseł Stanisławy 

Prządki w sprawie zabezpieczenia z budżetu 

państwa środków na realizację projektu pt. „Zakup 

wyposażenia do szpitala powiatowego w Garwolinie 

w celu podniesienia jakości usług medycznych oraz 

zwiększenia możliwości diagnozowania i leczenia” 

w ramach Regionalnego Programu Operacyjnego 

Województwa Mazowieckiego, uprzejmie informuję, 


W kwietniu 2009 r. do marszałków województw 

zostało wystosowane pismo, w którym poinformowano, 

iż strona rządowa zapewnia wkład krajowy w wysokości 

15%, o ile strona samorządowa wprowadziła 

zakup wyposażenia szpitali do regionalnego programu 

operacyjnego w latach obowiązywania kontraktu 

wojewódzkiego 2007–2008, tj. w latach 2007–2008. 

Wprowadzenie inwestycji do RPO mogło nastąpić 

w drodze umieszczenia projektu na liście projektów 

indykatywnych lub podpisania umowy o dofinansowanie 

projektu (w przypadku projektów wybieranych 

do dofinansowania w drodze konkursu). Oznacza to, 

że zobowiązanie strony rządowej wygasło z dniem 31 

grudnia 2008 r., jeśli do końca 2008 r. inwestycja polegająca 

na zakupie wyposażenia szpitala nie została 

uwzględniona na liście projektów indykatywnych lub 

nie podpisano umowy o dofinansowanie projektu wybranego 

w drodze konkursu. W związku z brakiem 

informacji zwrotnej ze strony zarządów województw, 

czy inwestycje dotyczące zakupu wyposażenia szpitali 

ujętych w kontrakcie wojewódzkim wprowadzono 

do RPO do końca 2008 r., w dniu 2 lipca 2009 r. zostało 

przesłane do marszałków województw pismo 

z prośbą o wskazanie projektów wprowadzonych do 

RPO do końca 2008 r. oraz kwot stanowiących 15% 

w ramach tych projektów. 

W dniu 14 lipca 2009 r. oraz 15 lipca 2009 r. do 

MRR wpłynęły pisma od marszałka województwa 

mazowieckiego, z których wynika, iż projekt dotyczący 

wyposażenia szpitala powiatowego w Garwolinie 

został wprowadzony do Regionalnego Programu 

Operacyjnego Województwa Mazowieckiego uchwałą 

Zarządu Województwa Mazowieckiego z dnia 28 

kwietnia 2009 r. 

Mając na uwadze powyższe, informuję, iż inwestycja 

polegająca na zakupie wyposażenia szpitala 

powiatowego w Garwolinie nie zostanie objęta współfinansowaniem 

z budżetu państwa, gdyż została 

wprowadzona do RPO po okresie obowiązywania 

kontraktu wojewódzkiego 2007–2008. 

Z poważaniem 



Minister 





na zapytanie posła Mirosława Maliszewskiego 

w sprawie subwencji oświatowej 

dla samorządów gminnych (6719) 


zapytanie pana posła Mirosława Maliszewskiego 

(SPS-024-6719/10) z dnia 31 marca br. w sprawie niedostatecznej 

wysokości części oświatowej subwencji 

ogólnej dla gminy Magnuszew, uprzejmie wyjaśniam, 


Stosownie do art. 27 i art. 28 ustawy z dnia 13 listopada 

2003 r. o dochodach jednostek samorządu 

terytorialnego (Dz. U. z 2008 r. Nr 88, poz. 539, z późn. 

zm.) sposób ustalania subwencji oświatowej jest 

wprost przesądzony ustawą i nie ma związku z ponoszonymi 

wydatkami w jednostkach samorządu terytorialnego, 

a kwota subwencji określana jest corocznie 

w ustawie budżetowej. Podziału subwencji 

oświatowej – po odliczeniu rezerwy ustawowej – między 

gminy, powiaty i województwa samorządowe dokonuje 

się według kryteriów ustalonych przez ministra 

właściwego ds. oświaty i wychowania, zgodnie 

z zasadami przyjmowanymi w rozporządzeniu w sprawie 

sposobu podziału części oświatowej subwencji 

ogólnej dla jednostek samorządu terytorialnego w danym 

roku. Naliczenie ostatecznych kwot dla poszczególnych 

jednostek samorządu terytorialnego w latach 

2005–2009 dokonywane było na podstawie postanowień 

nw. rozporządzeń, i tak: 

— na rok 2005 – rozporządzenia ministra edukacji 

narodowej i sportu z dnia 28 grudnia 2004 r. w sprawie 

sposobu podziału części oświatowej subwencji 

ogólnej dla jednostek samorządu terytorialnego w roku 

2005 (Dz. U. Nr 286, poz. 2878, z późn. zm.), 


i nauki z dnia 22 grudnia 2005 r. w sprawie sposobu 

podziału części oświatowej subwencji ogólnej

405 

dla jednostek samorządu terytorialnego w roku 2006 

(Dz. U. Nr 266, poz. 2231), 


narodowej z dnia 21 grudnia 2006 r. w sprawie 

sposobu podziału części oświatowej subwencji ogólnej 


(Dz. U. Nr 246, poz. 1799), 

— na rok 2008 — rozporządzenia ministra edukacji 




(Dz. U. Nr 247, poz. 1825), 





(Dz. U. Nr 235, poz. 1588). 

Zakres zadań rzeczowych realizowanych przez 

poszczególne gminy, powiaty i województwa samorządowe 

określany był na podstawie danych statystycznych 

opracowywanych przez jednostki samorządu 


Gmina Magnuszew w ww. latach podawała nieprawidłowe 

dane liczbowe w zakresie liczby uczniów 

niepełnosprawnych i uczniów ze specjalnymi potrzebami 

edukacyjnymi wykazywanymi do roku 2007 

w sprawozdaniach statystycznych GUS typu „S”, 

a od roku 2008 w systemie informacji oświatowej. 

Kontrola przeprowadzona na wniosek Ministerstwa 

Edukacji Narodowej przez Mazowieckie Kuratorium 

Oświaty wykazała, że gmina Magnuszew w latach 

2005–2009 otrzymała zawyżone środki w ramach 

części oświatowej subwencji ogólnej na łączną kwotę 

5 229 209 zł. 

Dane dotyczące nienależnie pobranych środków 

w ramach części oświatowej subwencji ogólnej za lata 

2005–2009 zawarte są w poniższej tabeli. 

Uprzejmie informuję Pana Marszałka, że na podstawie 

ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie 

oświaty (Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572, z późn. 

zm.) kształcenie specjalne, wychowanie i opieka przewidziane 

jest wyłącznie dla uczniów niepełnosprawnych 

oraz niedostosowanych społecznie, wymagających 

stosowania specjalnej organizacji nauki i metod 

pracy i organizowane jest na podstawie orzeczeń 

o potrzebie kształcenia specjalnego wydawanych 

przez zespoły orzekające działające w publicznych 

poradniach psychologiczno–pedagogicznych, w tym 

w poradniach specjalistycznych, na wniosek rodziców 

(opiekunów prawnych) ucznia. Natomiast orzeczenia 

wydawane przez powiatowe zespoły ds. orzekania 

o niepełnosprawności i stopniu niepełnosprawności 

mają swoje umocowanie prawne w ustawie z dnia 27 

sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej 

oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. 

Nr 123, poz. 776, z późn. zm.) i nie mogą być podstawą 

do naliczania kwot części oświatowej subwencji 

ogólnej. Orzecznictwo to nie wkracza w zakres działania 

resortu edukacji. Zatem nieprawidłowe było 

wykazywanie przez gminę Magnuszew w sprawozdaniach 

statystycznych GUS i w systemie informacji 

oświatowej uczniów posiadających „lekarskie opinie 

(zaświadczenia) o potrzebie stosowania wobec nich 

specjalnych metod nauki i pracy”. 

Dyrektorzy szkół prowadzonych przez gminę Magnuszew 

wypełniali sprawozdania statystyczne GUS 

oraz składali raporty do systemu informacji oświatowej 

w sposób nieprawidłowy, niezgodny z obowiązującymi 

przepisami, w zakresie liczby uczniów niepełnosprawnych 

i ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi. 

Zaniepokojenie środowiska nauczycieli, jak również 

mieszkańców gminy Magnuszew wynika – zdaniem 

Ministerstwa Edukacji Narodowej – z braku 

informacji na temat sposobu naliczania i wysokości 

kwot części oświatowej subwencji ogólnej w latach 

2005–2009, a także przyczyn jej zmniejszenia przez 

ministra finansów. 

Z poważaniem 

Rok 

Zawyżona liczba 

uczniów 

przeliczeniowych 

Zawyżona 

liczba uczniów 

przy 

poszczególnych 

wagach 

Nienależnie pobrane 

kwoty w ramach 

części oświatowej 

subwencji ogólnej – 

w zł 




2005 424,4861 

P 2 

- 14 

P 3 

- 117 

1 175 739 

P 4 

- 1 

2006 371,0464 

P 3 

- 101 

P 4 

- 1 

1 094 156 

P 5 

- 2 

2007 322,0904 P 3 

- 95 1 030 215 

2008 282,6669 

P 2 

– 2 

P 3 

- 84 

1 030 525 

2009 222,4847 

P 2 

- 2 

P 3 

- 65 

898 574 





w sprawie grupy zawodowej 

higienistek szkolnych (6720) 


zapytanie pani poseł Danieli Chrapkiewicz, przekazane 

przy piśmie pana Krzysztofa Putry, wicemarszałka 

Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej, znak: SPS- 

-024-6720/10, dotyczące nieuwzględnienia zawodu 

higienistki szkolnej w projekcie ustawy o niektórych

406 

zawodach medycznych i zasadach uzyskiwania tytułu 

specjalisty w innych dziedzinach mających zastosowanie 

w ochronie zdrowia, proszę o przyjęcie poniższych 

wyjaśnień. 

Projekt przedmiotowej ustawy, zgodnie z protokołem 

ustaleń nr 58/2009 r. z posiedzenia Komitetu 

Rady Ministrów w dniu 29 października 2009 r., został 

omówiony na dodatkowej konferencji uzgodnieniowej 

w dniu 4 listopada 2009 r. z przedstawicielami 

wybranych resortów zgłaszających uwagi. W wyniku 

podjętych ustaleń uwagi poszczególnych resortów 

zostały uwzględnione w przedkładanym tekście projektu, 

z wyjątkiem uwagi Ministerstwa Gospodarki 

dotyczącej wykreślenia przepisów dotyczących uzyskania 

przez osoby wykonujące zawody medyczne 

objęte projektowaną ustawą obligatoryjnego wpisu 

do rejestru zawodów medycznych. 

Ponadto w związku ze zgłoszonymi postulatami 

dotyczącymi ograniczenia liczby zawodów objętych 

projektowaną ustawą, w projekcie ustawy pozostawiono 

16 z 23 zawodów, w tym wykreślono m.in. zawód 

higienistki szkolnej, technika analityki medycznej, 

opiekunki dziecięcej. Wybrane zawody usunięto 

m.in. z powodu zamknięcia kształcenia w tych zawodach 

(higienistka szkolna, technik analityki medycznej) 

lub z uwagi na fakt, iż w innych aktach prawnych 

zostały już określone wymagania kwalifikacyjne 

do ich wykonywania (instruktor terapii uzależnień) 

bądź planowane są regulacje w tym zakresie 

(opiekunka dziecięca). 

W odniesieniu do zawodu higienistki szkolnej informuję, 

iż kształcenie w przedmiotowym zawodzie 

zostało zamknięte. Jednocześnie pragnę zwrócić 

uwagę na fakt, iż zawód: higienistka szkolna jest zawodem 

wpisanym w rozporządzenie ministra gospodarki 

i pracy z dnia 8 grudnia 2004 r. w sprawie klasyfikacji 

zawodów i specjalności dla potrzeb rynku 

pracy oraz zakresu jej stosowania (Dz. U. Nr 265, 

poz. 2644) – do klasyfikacji zawodów i specjalności, 

pod pozycją 322101 w grupie średniego personelu 

ochrony zdrowia. Ponadto przedmiotowy zawód wpisany 

jest od wielu lat w strukturę zatrudnienia pracowników 

ochrony zdrowia. Zgodnie bowiem z rozporządzeniem 


2009 r. w sprawie organizacji profilaktycznej opieki 

zdrowotnej nad dziećmi i młodzieżą (Dz. U. Nr 139, 

poz. 1133) grupa zawodowa higienistek szkolnych, 

obok lekarzy podstawowej opieki zdrowotnej, lekarzy 

dentystów oraz pielęgniarek, wskazana jest jako jedna 

z grup zawodowych upoważnionych do sprawowania 

profilaktycznej opieki zdrowotnej nad dziećmi 

i młodzieżą. Należy również zaznaczyć, iż grupa ta 

zawarta jest w rozporządzeniu ministra zdrowia 

z dnia 29 sierpnia 2009 r. w sprawie świadczeń gwarantowanych 

z zakresu podstawowej opieki zdrowotnej 

(Dz. U. Nr 139, poz. 1139) określającym wykaz 

oraz warunki realizacji świadczeń gwarantowanych 

z zakresu podstawowej opieki zdrowotnej, które obejmują 

m.in. świadczenia pielęgniarki lub higienistki 

szkolnej udzielane w środowisku nauczania i wychowania. 

W związku z powyższym, przedmiotowe akty 

prawne wskazują rolę i miejsce higienistek szkolnych 

w systemie opieki zdrowotnej. Zgodnie z przedmiotowymi 

regulacjami osoby posiadające uprawnienia do 

wykonywania ww. zawodu posiadają wiadomości 

i umiejętności niezbędne do udziału w realizacji zadań 

medycyny szkolnej, zajmującej się teoretycznie 

i praktycznie rozwojem i zdrowiem uczniów w aspekcie 

zbiorowym i indywidualnym, w kontekście współzależności 

z procesem nauczania, wychowania oraz 

środowiska szkolnego. 

Mając na uwadze powyższe, należy stwierdzić, iż 

nieuwzględnienie higienistek szkolnych w projekcie 

ustawy o niektórych zawodach medycznych i zasadach 

uzyskiwania tytułu specjalisty w innych dziedzinach 

mających zastosowanie w ochronie zdrowia 

nie będzie skutkowało pozbawieniem ww. grupy zawodowej 

kwalifikacji i uprawnień do sprawowania 

profilaktycznej opieki zdrowotnej nad dziećmi i młodzieżą, 

a tym samym nie będzie pozbawiało możliwości 

zatrudnienia. 

Z poważaniem 









w sprawie zwiększenia liczby 

adwokatów i radców prawnych (6721) 


poselskie posła na Sejm RP Danieli Chrapkiewicz 

w sprawie zwiększenia liczby adwokatów 

i radców prawnych, uprzejmie przedstawiam, co następuje. 

W pierwszej kolejności uprzejmie informuję, że 

minister sprawiedliwości nie przygotowywał przytoczonego 

w zapytaniu projektu ustawy o doradcach 

prawnych, ale projekt ustawy o państwowych egzaminach 

prawniczych. Projekt ten istotnie zawiera 

rozwiązania dotyczące wykonywania podstawowych 

czynności prawniczych przez doradców prawnych. 

Został on jednak zwrócony ministrowi sprawiedliwości 

przez sekretarza Rady Ministrów przy piśmie 

z dnia 19 lutego 2010 r. z zaleceniami dokonania ponownej 

analizy. W tej sytuacji nie ma podstaw do 

planowania odrębnych prac legislacyjnych dotyczą-

407 

cych tej materii. W powyższym kontekście uprzejmie 

informuję, że już obecnie szeroki dostęp absolwentów 

prawa do aplikacji jest zapewniony. 

Od 2006 r. obowiązują państwowe egzaminy na 

aplikacje prowadzone przez samorządy prawnicze – 

nie tylko na aplikację adwokacką i radcowską, ale 

także notarialną i od roku 2008 również komorniczą. 

Zgodnie z przepisami odpowiednich ustaw, tj.: ustawy 

z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze (Dz. U. 

z 2009 r. Nr 146, poz. 1188, ze zm.), ustawy z dnia 

6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (Dz. U. Nr 10, poz. 65), 

ustawy z dnia 14 lutego 1991 r. Prawo o notariacie 

(Dz. U. z 2008 r. Nr 189, poz. 1158, ze zm.) oraz ustawy 

z dnia 29 sierpnia 1997 r. o komornikach sądowych 

i egzekucji (Dz. U. z 2006 r. Nr 167, poz. 1191, 

ze zm.), zgłoszenie o przystąpieniu do dowolnego egzaminu 

może złożyć każdy absolwent magisterskich 

studiów prawniczych, dołączając stosowne dokumenty 

wymienione w ogłoszeniach o tych egzaminach. 

W istocie zatem możliwość odbywania aplikacji uzależniona 

jest jedynie od spełnienia określonych w ww. 

ustawach wymogów formalnych, niezbędnych do 

przystąpienia do wybranego egzaminu państwowego 

i uzyskania z tego egzaminu wyniku pozytywnego, 

co uprawnia do złożenia do właściwego organu samorządu 

prawniczego wniosku o wpis na listę aplikantów. 

Zwracam uwagę, że obowiązujące przepisy gwarantują 

uzyskanie wpisu osobie, która spełnia warunki 

formalne i uzyskała pozytywny wynik z egzaminu 

na aplikację, zgodnie z art. 75 ust. 4 ustawy 

Prawo o adwokaturze, art. 33 ust. 4 ustawy o radcach 

prawnych, art. 71 § 4 ustawy Prawo o notariacie oraz 

art. 29 ust. 8 ustawy o komornikach sądowych i egzekucji. 

Kolejna nowelizacja ww. ustaw, która weszła 

w życie w marcu 2009 r., wprowadziła bardzo przyjazne 

dla zdających uregulowania (m.in. obowiązek 

opublikowania wykazu tytułów aktów prawnych obowiązujących 

na egzaminie oraz obniżenie progu 

punktowego umożliwiającego uzyskanie wyniku pozytywnego). 

Przeprowadzone według nowych zasad egzaminy 

na aplikacje w roku 2009 zdało łącznie 10 983 osoby, 

w tym na aplikację adwokacką – 3112, na aplikację 

radcowską – 6574, na aplikację notarialną – 1071 

oraz na aplikację komorniczą – 226, co stanowi najwyższą 

liczbę aplikantów w perspektywie wielu lat. 

Wobec powyższego nie można podzielić poglądu 

wyrażonego w zapytaniu o istnieniu sporu pomiędzy 

ministrem sprawiedliwości a samorządami prawniczymi 

w kwestii ułatwienia dostępu absolwentów 

prawa na aplikacje prawnicze, jak i nie są prowadzone 

negocjacje w tej sprawie z samorządami, skoro 

zasady dostępu do aplikacji określają ściśle przepisy 

prawa. 

Ponadto podkreślenia wymaga, że samorządy 

prawnicze mają istotny wpływ na kształt egzaminu 

na aplikacje poprzez uczestnictwo w zespołach przygotowujących 

pytania na egzaminy wstępne oraz 

w komisjach egzaminacyjnych. 

Odnosząc się do rozbieżności w zakresie liczby aktywnych 

prawników, należy wskazać, że mogą one 

wynikać również z korzystania z różnych źródeł informacji 

czy też stosowania odmiennych kryteriów 

do dokonywania tego rodzaju ustaleń. Przykładowo 

w trakcie rozpoczętych w 2008 r. prac nad projektem 

ustawy o państwowych egzaminach prawniczych odwoływano 

się do danych (na temat liczby osób świadczących 

pomoc prawną na 100 tys. mieszkańców Polski) 

pochodzących z dostępnego wówczas raportu 

Europejskiej Komisji ds. Skuteczności Wymiaru 

Sprawiedliwości CEPEJ z roku 2008 i wskazano, że 

jest 68 prawników na 100 tys. mieszkańców. 

Natomiast przedstawione przez Naczelną Radę 

Adwokacką informacje zawarte w polemice dotyczącej 

artykułu pt. „Ilu naprawdę jest prawników” 

(„Rzeczpospolita” z dnia 25 lutego 2010 r.), według 

których na 100 tys. mieszkańców przypada 99 prawników 

(adwokatów i radców prawnych), są oparte 

o wyliczenia uwzględniające również te osoby, które 

w 2009 r. zdały egzaminy zawodowe. 

Przedstawiając powyższe, należy podkreślić, że 

w pespektywie najbliższych kilku lat powinno dojść 

do bardzo istotnego zwiększenia liczby adwokatów 

i radców prawnych. W czerwcu i lipcu 2010 r. do egzaminów: 

radcowskiego i adwokackiego, przystąpi 

łącznie 1842 aplikantów, w roku 2011 – ok. 4333 aplikantów, 

w 2012 – ok. 1457 aplikantów, a w 2013 – 

9130 aplikantów. Zakładając – na co wskazują dotychczasowe 

doświadczenia – że zdecydowana większość 

tych osób zda egzaminy zawodowe, w 2013 r. 

liczba adwokatów i radców prawnych może się zwiększyć 

nawet o ok. 17 000. 

Z poważaniem 




Jacek Czaja 





w sprawie prac nad projektem ustawy 

dotyczącej doradców prawnych (6722) 


posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej Danieli 

Chrapkiewicz w sprawie prac legislacyjnych nad 

projektem ustawy o państwowych egzaminach prawniczych, 

uprzejmie informuję, że prezes Rady Ministrów 

na posiedzeniu rządu w dniu 26 stycznia 2010 r.

408 

zalecił ministrowi sprawiedliwości ponowne przeanalizowanie 

rozwiązań zawartych w projekcie. 

Aktualnie projekt ustawy o państwowych egzaminach 

prawniczych, zgodnie z zaleceniem prezesa 

Rady Ministrów, podlega ponownej analizie prowadzonej 

w Ministerstwie Sprawiedliwości. 

Z poważaniem 




Jacek Czaja 




w sprawie niewykonywania 

prawomocnych wyroków sądowych 

przez organy wymiaru sprawiedliwości (6725) 


zapytanie poselskie pani poseł Gabrieli Masłowskiej 

z dnia 25 marca 2010 r., w sprawie niewykonywania 

prawomocnych wyroków sądowych przez organy wymiaru 

sprawiedliwości, nadesłane wraz z pismem 

z dnia 31 marca 2010 r., nr SPS-024-6725/10, uprzejmie 

przedstawiam, co następuje. 

W zapytaniu poselskim nie przytoczono szczegółowych 

danych dotyczących postępowania egzekucyjnego, 

w którym egzekwowane są opisane w zapytaniu 

należności samoistnego posiadacza nieruchomości 

władającego nią na podstawie nieformalnej umowy 

sprzedaży, co uniemożliwia szczegółowe odniesienie 

się do okoliczności sprawy egzekucyjnej wymienionej 

w zapytaniu i zasadności podjętych czynności przez 

komornika w toku postępowania egzekucyjnego. 

Z zapytania wynika, że dłużnik uzyskuje wynagrodzenie 

za pracę, dlatego wierzyciel powinien skierować 

do niego egzekucję (art. 880 i nast. K.p.c.). 

Jeśli nie została zapłacona jeszcze cena sprzedaży 

nieruchomości przez nowego właściciela, można zająć 

wierzytelność przysługującą z tego tytułu dłużnikowi 

(art. 895 i nast. K.p.c.). Jeśli cena została zapłacona, 

można zająć konto bankowe dłużnika, na które 

ona wpłynęła (art. 889 i nast. K.p.c.), ewentualnie 

pieniądze w gotówce (art. 844 i nast. K.p.c.), jeśli 

dłużnik nadal nimi dysponuje. W opisanej w zapytaniu 

sprawie egzekucyjnej komornik nie może dokonywać 

zajęć majątku dłużnika z urzędu, a może to 

czynić jedynie na wniosek wierzyciela egzekwującego, 

który jest gestorem postępowania egzekucyjnego, 

dlatego jeśli wierzyciel nie wskazał konkretnych sposobów 

egzekucji we wniosku egzekucyjnym, powinien 

to uzupełnić w toku sprawy. Komornik jest 

związany w tym zakresie żądaniem wierzyciela (nie 

może wykraczać poza jego wniosek). Jeśli wierzyciel 

żądał prowadzenia egzekucji z wynagrodzenia za 

pracę dłużnika lub z wierzytelności przypadającej 

mu z umowy sprzedaży spornej nieruchomości, a komornik 

nie zajął tych składników majątkowych, wierzycielowi 

przysługuje skarga na zaniechanie komornika 

do sądu rejonowego, stosownie do treści art. 767 

§ 1 K.p.c. 

Przypomnieć należy, że zgodnie art. 64 ust. 1 

ustawy z dnia 29 sierpnia J997 r. o komornikach sądowych 

i egzekucji (t.j. Dz. U. z 2006 r. Nr 167, poz. 

1191, ze zm.) minister sprawiedliwości sprawuje 

zwierzchni nadzór nad komornikami. W ramach swojej 

działalności rozpatruje w trybie administracyjnym 

skargi dotyczące komorników sądowych, zgłaszane 

przez obywateli i instytucje, w tym także za 

pośrednictwem parlamentarzystów w trybie interpelacji 

i zapytań, oraz reaguje w razie nadużyć. W razie 

potrzeby zarządzić może wizytację kancelarii komorniczej, 

a w wypadku rażących naruszeń prawa wszcząć 

postępowanie dyscyplinarne przeciwko konkretnemu 

komornikowi, składając stosowny wniosek 

o wszczęcie postępowania do komisji dyscyplinarnej 

powołanej przez Krajową Radę Komorniczą. Oprócz 

nadzoru ministra sprawiedliwości nadzór nad komornikami 

sprawują również sądy rejonowe (tzw. 

nadzór judykacyjny) i prezesi sądów rejonowych 

(tzw. nadzór administracyjny). Jeśli zatem pani poseł 

poda bliższe dane sprawy komorniczej, której 

dotyczy zapytanie poselskie (w szczególności dane 

komornika prowadzącego postępowanie egzekucyjne 

i sygnaturę akt komorniczych), możliwe będzie 

zbadanie przez Departament Wykonania Orzeczeń 

i Probacji prawidłowości czynności podejmowanych 

przez komornika. 

W związku z pytaniem zawartym na końcu zapytania 

poselskiego: „Jakie formy obrony pozostają 

pierwotnemu nabywcy nieruchomości?”, w sytuacji 

opisanej w treści zapytania wskazać należy, że zgodnie 

z art. 496 w zw. z art. 497 K.c., jeżeli wskutek 

nieważności umowy wzajemnej (a taką jest umowa 

sprzedaży) strony umowy mają dokonać zwrotu 

świadczeń wzajemnych, każdej z nich przysługuje 

prawo zatrzymania, dopóki druga strona nie zaofiaruje 

zwrotu otrzymanego świadczenia albo nie zabezpieczy 

roszczenia o zwrot. Na podstawie tych przepisów 

wymieniony w treści zapytania posiadacz nieruchomości 

mógłby zastosować prawo zatrzymania 

nieruchomości względem jej pierwotnego właściciela 

do czasu, kiedy ten nie zaofiaruje mu zapłaty kwoty 

zasądzonej wyrokiem sądowym. Z zapytania wynika 

jednak, że nieruchomość ta została sprzedana osobie 

trzeciej. Wobec niej prawo zatrzymania uregulowane 

w wymienionych przepisach Kodeksu cywilnego nie 

może być zastosowane. 

Prawo zatrzymania uregulowane jest również 

w treści art. 461 § 1 K.c. Według tego przepisu zobowiązany 

do wydania cudzej rzeczy może ją zatrzymać 

aż do chwili zaspokojenia lub zabezpieczenia przysłu-

409 

gujących mu roszczeń o zwrot nakładów na rzecz. 

Przyjmuje się, że wymienione prawo jest skuteczne 

jedynie względem osoby, wobec której przysługuje 

zatrzymującemu (retencjoniście) roszczenie wzajemne. 

Nie jest ono więc skuteczne wobec osób trzecich. 

Pogląd przeciwny, wynikający z przyjęcia, że prawo 

zatrzymania stanowi tzw. obligację realną, zaprezentował 

Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 24 marca 1970 r., 

III CRN 65/70 („Gazeta Sądowa i Penitencjarna” 

1970 Nr 19, s. 2), i w wyroku z dnia 22 maja 1970 r., 

III CRN 122/70 („Informacja Prawnicza” 1970 

Nr 9–10, poz. 4). Według tej koncepcji prawo zatrzymania 

z art. 461 K.c. – mimo że warunkiem jego 

powstania jest istnienie roszczeń zatrzymującego 

o zwrot nakładów – jest związane z faktem posiadania 

rzeczy, a więc wynika z pewnej sytuacji prawno- 

-rzeczowej. Wobec tego prawo zatrzymania nie musi 

wynikać ze stosunku osobistego zachodzącego pomiędzy 

osobą, której rzecz ma być wydana, a retencjonistą 

i przysługuje temu ostatniemu jako środek 

obrony przed żądaniem wydania rzeczy, gdy roszczenie 

o zwrot nakładów przysługuje retencjoniście 

w stosunku do poprzedniego właściciela rzeczy. 

Stanowisko odmienne od przedstawionego wyżej 

Sąd Najwyższy zajął w wyroku z dnia 13 września 

1977 r., III CRN 187/77 (OSPiKA 1978 Nr 9, poz. 166). 

Wyraził w nim mianowicie pogląd, że prawo zatrzymania 

nie stanowi obligacji realnej związanej z faktem 

posiadania rzeczy; o jego charakterze przesądza 

obligacyjny charakter roszczeń, w związku z którymi 

retencjoniście przysługuje prawo zatrzymania. Pogląd 

ten został podtrzymany w uchwale Sądu Najwyższego 

z dnia 24 stycznia 1996 r., III CZP 193/95 

(OSNC 1996 Nr 7–8, poz. 94). 

Obecnie w orzecznictwie Sądu Najwyższego dominuje 

stanowisko, że prawo zatrzymania z art. 461 

§ 1 K.c. nie przysługuje, jeżeli zobowiązanym do 

zwrotu nakładów nie jest osoba domagająca się wydania 

rzeczy (taki pogląd Sąd Najwyższy wyraził 

w wyroku z dnia 4 listopada 1999 r., II CKN 561/98, 

OSNC 2000 Nr 5, poz. 91, oraz w wyroku z dnia 

23 marca 2006 r., IV CSK 119/05, LEX Nr 369413). 

Pogląd ten jest wynikiem przyjęcia zapatrywania dominującego 

w orzecznictwie, że roszczenie o zwrot 

nakładów ma charakter obligacyjny, a nie stanowi 

obligacji realnej związanej z posiadaniem rzeczy. Ze 

stwierdzenia, że roszczenie o zwrot nakładów jest 

roszczeniem o charakterze obligacyjnym, wynika, że 

ten, kto poczynił nakłady na cudzą rzecz, może domagać 

się ich zwrotu tylko od osoby będącej właścicielem 

rzeczy w czasie poczynienia tych nakładów 

(zob. wyrok SN z dnia 7 marca 1997 r., II CKN 57/96, 

OSNC 1997 Nr 6–7, poz. 92). 

W zapytaniu zawarto informację, że posiadacz 

nieruchomości na podstawie nieformalnej umowy 

sprzedaży dokonał jej zabudowy. Dla roszczenia o zwrot 

nakładów decydujący jest moment ich dokonania. Jeśli 

zostały poczynione w okresie, kiedy właścicielem 

nieruchomości była osoba, która dokonała zbycia 

w ramach nieformalnej umowy sprzedaży, to roszczenie 

o zwrot nakładów oraz prawo zatrzymania można 

kierować tylko względem tej osoby. Jeśli natomiast 

nakłady (albo ich część) czynione były już po sprzedaży 

nieruchomości obecnemu właścicielowi, to posiadaczowi 

będzie służyło roszczenie o ich zwrot 

względem tego właściciela, a w konsekwencji będzie 

można również przeciwko niemu skorzystać z prawa 

zatrzymania. W razie istnienia sporu na tym tle rozstrzygnie 

go sąd powszechny w sprawie o wydanie 

nieruchomości. 

Z poważaniem 




Stanisław Chmielewski 






w sprawie różnych miesięcznych kwot dotacji 

przypadających na jednego pensjonariusza 

domu opieki społecznej w zależności 

od województwa (6726) 

Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na wystąpienie 


znak: SPS-024-6726/10, dotyczące zapytania pana posła 

Mieczysława Marcina Łuczaka w sprawie różnych 

miesięcznych kwot dotacji przypadających na jednego 

pensjonariusza domu pomocy społecznej w zależności 

od województwa, wyjaśniam, co następuje. 

Prowadzenie domów pomocy społecznej o zasięgu 

ponadlokalnym jest zadaniem własnym powiatu, dotowanym 

z budżetu państwa. Dotacja przekazywana 

jest na podstawie art. 87 ustawy o dochodach jednostek 

samorządu terytorialnego dla powiatów, które 

prowadzą lub zlecają prowadzenie domów pomocy 

społecznej, w których przebywają mieszkańcy przyjęci 

przed dniem 1 stycznia 2004 r., a także ze skierowaniami 

wydanymi przed tym dniem. Miesięczna 

kwota dotacji dla powiatu ustalana jest jako iloczyn 

liczby ww. mieszkańców domów w powiecie i średniego 

miesięcznego kosztu utrzymania w domu, pomniejszonego 

o dochody uzyskiwane z odpłatności za 

pobyt mieszkańca w domu. Przy czym dotacja na jednego 

mieszkańca miesięcznie nie może być wyższa 

niż średnia miesięczna dotacja na jednego mieszkańca 

wyliczona dla województwa. 

Pobyt mieszkańców skierowanych do domu pomocy 

społecznej po dniu 1 stycznia 2004 r. opłacany jest 

do wysokości średniego kosztu utrzymania. Średni

410 

koszt utrzymania ustalany jest corocznie przez organ 

prowadzący dom lub zlecający prowadzenie domu 

w oparciu o koszty działalności domu. Opłatę ponosi 

mieszkaniec, rodzina i gmina. 

Dotacje dla domów pomocy społecznej planowane 

są w budżetach wojewodów. Minister finansów określa 

limit środków dla każdego województwa, zaś wojewoda 

w ramach posiadanego limitu planuje środki 

na poszczególne zadania, w tym na dotacje dla domów 

pomocy społecznej. Średnią miesięczną kwotę 

dotacji na jednego mieszkańca w województwie stanowi 

ustalana w budżecie wojewody miesięczna kwota 

dotacji przeznaczona na działalność domów podzielona 

przez liczbę mieszkańców w tych domach. 

W praktyce średnia miesięczna kwota dotacji na jednego 

mieszkańca może co miesiąc się zmieniać (wzrastać), 

ponieważ liczba dotowanych mieszkańców 

zmniejsza się. 

Przyjmując nawet, że każde województwo zaplanowałoby 

dotacje w jednakowej wysokości, to i tak 

w ciągu roku w związku z uwalnianymi dotacjami 

średnia dotacja ulegałaby zwiększeniu, z tym że 

w jednych województwach wzrastałaby szybciej, 

a w innych wolniej (w zależności od liczby dotowanych 

miejsc w województwie i liczby uwolnionych dotacji 

w ciągu roku). 

Zróżnicowanie wysokości dotacji na jednego 

mieszkańca występowało od początku przejęcia domów 

pomocy społecznej przez samorządy powiatowe 

i występuje nadal, chociaż dwa razy podejmowane 

były działania ze strony administracji rządowej 

w celu wyrównania tych różnic. 

W roku 2002 z uwagi na bardzo niski poziom dotacji 

proponowany w projektach budżetów wojewodów, 

w skrajnych przypadkach średnia miesięczna 

kwota dotacji na jednego mieszkańca spadła poniżej 

1000 zł, resort w toku prac nad projektem budżetu 

zaproponował wyrównanie z rezerwy celowej tych 

wielkości do średniej wielkości 1220 zł, kształtując 

najniższą dotację na tym właśnie poziomie, wyrównując 

w ten sposób poziom dotacji dla 9 województw. 

Propozycja ta została zaakceptowana przez Sejm 

RP. 

W ten sposób 14 województw dysponowało średnią 

miesięczną kwotą dotacji powyżej 1200 zł, a dwa 

województwa przekroczyły nieznacznie wysokość 

1300 zł na jednego mieszkańca. W ciągu roku dotacja 

ta jednak mogła ulegać zmianie, ponieważ po stronie 

wojewodów leżała wówczas decyzja o ewentualnym 

uruchomieniu nowych miejsc, co w konsekwencji nie 

pozostawało bez wpływu na wysokość dotacji. 

W 2004 r. minister pracy i polityki społecznej podjął 

decyzję w sprawie przeznaczenia części środków 

z rezerwy celowej budżetu państwa na podwyższenie 

średniej dotacji na jednego mieszkańca domu pomocy 

społecznej w sześciu województwach do wysokości 

1210 zł, co miało wpływ na wyrównanie ponownie 

powstałych różnic w poziomie dotowania domów pomocy 

społecznej, a dodatkowo wymusiło coroczny 

wzrost środków planowanych w budżetach wojewodów 

na ten cel, adekwatny do potrzeb zgłaszanych 

przez samorządy powiatowe. Jednak w kolejnych latach 

zróżnicowanie pogłębiało się. 

W roku 2009, według danych zebranych w październiku, 

kwota dotacji na jednego mieszkańca 

w poszczególnych województwach wynosiła: dolnośląskie 

– 1591 zł, kujawsko-pomorskie – 1744 zł, lubelskie 

– 1543 zł, lubuskie – 1594 zł, łódzkie – 1379 zł, 

małopolskie – 1541 zł, mazowieckie – 1620 zł, opolskie 

– 1506 zł, podkarpackie – 1795 zł, podlaskie – 

1448,78 zł, pomorskie – 1565 zł, śląskie – 1486,10 zł, 

świętokrzyskie – 1573 zł, warmińsko-mazurskie – 

1664 zł, wielkopolskie – 1772 zł, zachodniopomorskie 

– 1565 zł. 

Niewielkie oszczędności z rezerwy celowej budżetu 

państwa w roku 2009 (nieco ponad 8 mln zł) pozwoliły 

na niewielkie wzrosty dotacji w trzech województwach 

o najniższych dotacjach (w tym w województwie 

łódzkim do 1500 zł w listopadzie i grudniu 

ub.r.) oraz wsparcie niektórych jednostek w pozostałych 

województwach. 

W roku bieżącym, według informacji uzyskanych 

z wydziałów polityki społecznej, pod koniec lutego 

wysokość dotacji wstępnie określono na poziomie: 

dolnośląskie – 1672 zł, kujawsko-pomorskie – 1783 zł, 

lubelskie – 1626 zł, lubuskie – 1610 zł, łódzkie – 1418 zł, 

małopolskie – 1484 zł, mazowieckie – 1687 zł, opolskie 

– 1546 zł, podkarpackie – 1761 zł, podlaskie 

–1510 zł, pomorskie – 1626 zł, śląskie – 1550 zł, świętokrzyskie 

– 1738 zł, warmińsko-mazurskie – 1738 zł, 

wielkopolskie – 1829 zł, zachodniopomorskie – 1603 zł. 

Dodatkowo należy zaznaczyć, że niektóre województwa 

przekazują nieco wyższe dotacje na dofinansowanie 

pobytu mieszkańców w domach dla osób 

przewlekle psychicznie chorych i niepełnosprawnych 

intelektualnie, w szczególności dla dzieci i młodzieży, 

z uwagi na niższe dochody powiatów z tytułu odpłatności 

za pobyt w tych domach. 

W roku bieżącym budżet państwa w części dotyczącej 

budżetów wojewodów zakłada zmniejszenie 

wydatków na domy pomocy społecznej o ponad 28 

mln zł w stosunku do roku ubiegłego. Należy jednak 

pamiętać, że dotacja planowana dla domów pomocy 

społecznej co roku maleje z uwagi na stale zmniejszającą 

się liczbę mieszkańców domów pomocy społecznej 

skierowanych do tych jednostek przed dniem 

1 stycznia 2004 r. 

Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej ma świadomość 

trudnej sytuacji domów pomocy społecznej. 

Pogłębia ją wzrost inflacji, którego nie można przewidzieć 

na etapie planowania budżetu. Rosnące koszty 

utrzymania domów pomocy społecznej powodują, 

że dotacja wojewódzka nie zabezpiecza pełnych kosztów 

utrzymania osób skierowanych do domów pomocy 

społecznej przed dniem 1 stycznia 2004 r. Nie 

wszystkie województwa zwiększają średnią dotację 

w ciągu roku z uwalnianych dotacji, uznając, że większe 

potrzeby dotyczą realizacji programów naprawczych, 

a nie bieżącej działalności domów pomocy spo-

411 

łecznej. Taka sytuacja przyczynia się do pogłębiającego 

się deficytu budżetowego w tych jednostkach. 

Problemem bardzo ściśle powiązanym ze sposobem 

finansowania domów pomocy społecznej jest 

problem finansowania usług zdrowotnych dla mieszkańców 

domów. Domy pomocy społecznej, które nie 

mają obowiązku świadczenia usług zdrowotnych, 

a jedynie umożliwianie mieszkańcom korzystania 

z tych usług, w praktyce świadczą je z uwagi na konieczność 

zapewnienia opieki i pielęgnacji mieszkańcom 

przez 24 godziny na dobę. Działania podjęte 

przez resort pracy w roku 2007 i 2008 zaczęły skutkować 

kontraktami zawieranymi przez pielęgniarki, 

wcześniej zatrudnione w domach pomocy społecznej, 

z Narodowym Funduszem Zdrowia na usługi opieki 

długoterminowej dla mieszkańców wymagających 

całodobowej opieki. W roku ubiegłym Narodowy Fundusz 

Zdrowia wstrzymał podpisywanie nowych kontraktów 

z uwagi na ograniczone środki finansowe. 

Wydawać by się mogło, że nowe ustalenia w tej sprawie 

zaowocują nowymi kontraktami w roku bieżącym. 

Jednak z danych zebranych na początku kwietnia 

br. przez Departament Pomocy i Integracji Społecznej 

wynika, że na 26 946 mieszkańców domów 

pomocy społecznej kwalifikujących się do opieki długoterminowej 

finansowanej ze środków NFZ opieką 

taką objętych jest tylko ok. 30% tej grupy mieszkańców. 

Dodatkowo tylko 39 939 osób, co stanowi 52% 

ogólnej liczby mieszkańców domów pomocy społecznej, 

złożyło deklarację wyboru do pielęgniarki podstawowej 

opieki zdrowotnej, z czego faktyczną opieką 

pielęgniarską objętych jest ok. 29 tys. osób. 

Zgodnie z art. 123 ustawy o pomocy społecznej 

prawa i obowiązki pracowników zatrudnionych 

w jednostkach organizacyjnych pomocy społecznej, 

w tym w domach pomocy społecznej, regulują (z wyjątkiem 

pracowników zatrudnionych na podstawie 

ustawy Karta Nauczyciela) przepisy o pracownikach 

samorządowych. Z dniem 1 stycznia 2009 r. weszła 

w życie ustawa z dnia 2 listopada 2008 r. o pracownikach 

samorządowych (Dz. U. z 2008 r. Nr 223, poz. 

1458). Rozdział 4 tej ustawy określa uprawnienia 

pracownika samorządowego. Na podstawie upoważnienia 

określonego w art. 37 tej ustawy w dniu 18 marca 

2009 r. zostało przyjęte przez Radę Ministrów 

rozporządzenie w sprawie zasad wynagradzania pracowników 

samorządowych. Rozporządzenie to w odniesieniu 

do pracowników jednostek organizacyjnych 

samorządu terytorialnego, także domów pomocy społecznej, 

określa m.in.: wykaz stanowisk z podziałem 

na stanowiska kierownicze urzędnicze, urzędnicze, 

pomocnicze i obsługi, minimalne wymagania kwalifikacyjne 

niezbędne na poszczególnych stawiskach, 

warunki i sposób wynagradzania pracowników, w tym 

minimalny poziom wynagradzania zasadniczego 

oraz maksymalny poziom dodatku funkcyjnego. 

Mając na uwadze przepisy ww. rozporządzenia, 

pracodawca zgodnie z art. 39 ww. ustawy określa 

w regulaminie wynagradzania: 

— wymagania kwalifikacyjne pracowników samorządowych, 

— szczegółowe warunki wynagradzania, w tym 

maksymalny poziom wynagrodzenia zasadniczego. 

W regulaminie wynagrodzeń pracodawca może 

także określić warunki przyznawania oraz warunki 

i sposób wypłacania premii i nagród (z wyłączeniem 

nagrody jubileuszowej), warunki i sposób przyznawania 

dodatków funkcyjnych, specjalnych, a także 

innych dodatków. 

Rada Ministrów, określając zasady wynagradzania 

pracowników jednostek organizacyjnych samorządu 

terytorialnego, przyjęła, iż finansowanie wydatków 

na wynagrodzenia tych pracowników następuje 

w ramach środków przewidzianych na ten cel 

w budżetach jednostek samorządu terytorialnego. 

W praktyce na budżet domu pomocy społecznej składają 

się odpłatności mieszkańców, rodzin, gmin oraz 

dotacja z budżetu państwa. Tylko niektóre samorządy 

powiatowe przeznaczają dodatkowe środki własne 

na dofinansowanie działalności bieżącej tych jednostek, 

w tym na wzrost wynagrodzeń. Jeżeli jednak 

pozwala na to sytuacja finansowa danego pracodawcy, 

nie ma żadnych przeszkód, aby ustalił on w regulaminie 

wynagradzania znacznie wyższy poziom minimalnych 

stawek wynagrodzenia zasadniczego dla 

pracowników niż określony w rozporządzeniu RM. 

W roku 2008 w celu poprawy sytuacji pracowników, 

na wniosek ministra pracy i polityki społecznej, 

za zgodą Komisji Finansów Publicznych, przeznaczono 

z rezerw celowych budżetu państwa pozostających 

w gestii ministra ds. zabezpieczenia społecznego dodatkowe 

środki w wysokości ponad 174 mln zł. Przyznane 

środki służyły przede wszystkim zabezpieczeniu 

wszystkich niezbędnych wydatków w 2008 r. 

związanych z utrzymaniem standardu usług świadczonych 

w tych jednostkach, w tym także zrekompensowaniu 

niskich wynagrodzeń pracownikom tych 

jednostek. 

Także w roku 2009 ze środków rezerwy celowej 

budżetu państwa przeznaczono dodatkowe, choć niewielkie 

środki w wysokości 8300 tys. zł na dofinansowanie 

działalności bieżącej w domach pomocy społecznej. 

Środki te pozwoliły jednak na wzrost dotacji 

w województwach o najniższych dotacjach, a także 

na wzrost dotacji dla niektórych domów pomocy społecznej 

w pozostałych województwach. 

W roku 2008 Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej 

przygotowało także projekt ustawy zmieniającej 

ustawę o pomocy społecznej, a także niektóre 

inne ustawy, w tym ustawę o dochodach jednostek 

samorządu terytorialnego w części dotyczącej art. 87. 

Zaproponowane zmiany pozwoliłyby na podwyższenie 

dotacji dla domów pomocy społecznej do wysokości 

średniego kosztu utrzymania. Niestety, z uwagi 

na skutki finansowe tej zmiany Ministerstwo Finansów 

nie wyraziło zgody na takie działanie. 

Obecnie nie ma możliwości wprowadzenia zmian, 

które w sposób natychmiastowy doprowadziłyby do 

rozwiązania problemów finansowych domów pomocy

412 

społecznej. Oszczędności wprowadzone w tegorocznym 

budżecie państwa także ograniczają możliwość 

dodatkowego wsparcia domów pomocy społecznej. 

Zapewniam jednak Pana Marszałka, a także pana 

posła, że Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej 

dokłada i będzie dokładać dalszych starań w celu rozwiązania 

problemów dotyczących finansowania domów 

pomocy społecznej. 

Z szacunkiem 








na zapytanie posła Jana Kochanowskiego 

w sprawie projektu ustawy 


oraz niektórych innych ustaw (6729) 




pana Jana Kochanowskiego w sprawie projektu ustawy 

o zmianie ustawy o transporcie kolejowym oraz 

niektórych innych ustaw, uprzejmie przedstawiam 


Na wstępie wskazać należy, iż obecnie trwają prace 

legislacyjne nad rządowym projektem ustawy o zmianie 

ustawy o transporcie kolejowym oraz niektórych 

innych ustaw (druk sejmowy nr 2873), mające na celu 

wprowadzenie zmian w ustawie z dnia 28 marca 

2003 r. o transporcie kolejowym (t.j. Dz. U. z 2007 r. 

Nr 16, poz. 94, z późn. zm.). 

Przedmiotowy projekt ustawy uwzględnia szereg 

aspektów związanych z zapewnieniem bezpieczeństwa 

na obszarach kolejowych oraz zachodzące zmiany 

w zakresie funkcjonowania kolei w Polsce. W wyniku 

procesu restrukturyzacji przedsiębiorstwa państwowego 

Polskie Koleje Państwowe, rozpoczętego 

na podstawie ustawy z dnia 8 września 2000 r. o komercjalizacji, 

restrukturyzacji i prywatyzacji przedsiębiorstwa 

państwowego „Polskie Koleje Państwowe” 

(Dz. U. Nr 84, poz. 948, z późn. zm.), w 2001 r. 

powstała Grupa PKP. Wobec powyższego, zgodnie z 

dyrektywą Rady 91/440/EWG z dnia 29 lipca 1991 r. 

w sprawie rozwoju kolei wspólnotowych (Dz.U.UE. 

L.91.237.25, z późn. zm.), nastąpiło rozgraniczenie 

działalności przewozowej kolei od zarządzania liniami 

kolejowymi oraz utworzenie samodzielnych podmiotów 

prawa handlowego mogących świadczyć usługi 

nie tylko na rynku kolejowym. Utworzone zostały 

spółki przewozowe oraz spółka zarządzająca liniami 

kolejowymi PKP Polskie Linie Kolejowe SA, w skład 

której weszła Straż Ochrony Kolei, powołana w drodze 

decyzji administracyjnej, działająca w strukturach 

zarządcy infrastruktury kolejowej, tj. podmiotu 

gospodarczego, którego funkcjonowanie określa Kodeks 

spółek handlowych. Tym samym Straż Ochrony 

Kolei utraciła status formacji państwowej. 

Rządowy projekt ustawy o zmianie ustawy o transporcie 

kolejowym oraz niektórych innych ustaw zakłada, 

iż zadania w zakresie ochrony bezpieczeństwa 

i porządku publicznego na obszarze kolejowym i w pociągach 

pasażerskich wykonywać będzie policja kolejowa, 

w oparciu o przepisy ustawy z dnia 6 kwietnia 


z późn. zm.). W związku ze zmianą organizacji zapewnienia 

bezpieczeństwa i porządku publicznego na 

obszarach kolejowych przewidziano zwiększenie stanu 

etatowego Policji o dodatkowe 1000 etatów. 

Projekt ustawy zakłada również, iż zarządcy na 

zarządzanym przez nich obszarze kolejowym i przewoźnicy 

kolejowi w pociągach i innych pojazdach kolejowych 

obowiązani będą do zapewnienia porządku 

publicznego oraz ochrony mienia należącego do zarządców 

lub przewoźników kolejowych bądź powierzonego 

im w ramach umowy przewozu. Ponadto 

minister właściwy do spraw transportu wskaże konkretne 

obszary, obiekty i urządzenia wchodzące w skład 

„obszarów kolejowych”, które zostaną objęte obowiązkową 

ochroną. Analogiczne rozwiązania obecnie 

funkcjonują w ustawie z dnia 22 sierpnia 1997 r. 

o ochronie osób i mienia (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 145, 

poz. 1221, z późn. zm.). Zgodnie z art. 5 ust. 1 ww. 

ustawy obszary, obiekty, urządzenia i transporty 

ważne dla obronności, interesu gospodarczego państwa, 

bezpieczeństwa publicznego i innych ważnych 

interesów państwa, podlegają obowiązkowej ochronie 

przez specjalistyczne uzbrojone formacje ochronne 

lub odpowiednie zabezpieczenie techniczne. Treść 

art. 5 ww. ustawy zostanie uzupełniona w zakresie 

dotyczącym obszarów kolejowych. Jednocześnie należy 

zauważyć, iż zgodnie z art. 7 ust. 1 ww. ustawy 

kierownik jednostki, który bezpośrednio zarządza 

obszarami, obiektami i urządzeniami umieszczonymi 

w ewidencji, o której mowa w art. 5 ust. 5 ww. ustawy, 

albo upoważniona przez niego osoba jest obowiązana 

uzgadniać z właściwym terytorialnie komendantem 

wojewódzkim Policji plan ochrony tych obszarów, 

obiektów i urządzeń. Wspomniana powyżej ustawa 

precyzuje również zasady prowadzenia działalności 

gospodarczej w zakresie usług ochrony osób i mienia, 

określa wymagane kwalifikacje oraz określa, w jaki 

sposób jest sprawowany nadzór nad specjalistycznymi 

uzbrojonymi formacjami ochronnymi i kontrola 

stanu ochrony obszarów, obiektów i urządzeń przez 

nie chronionych. 

Nadmienić należy, iż zagadnienie zapewnienia 

porządku i bezpieczeństwa publicznego na obszarze 

kolejowym stanowiło przedmiot kontroli przeprowa-

413 

dzonej przez Najwyższą Izbę Kontroli (okres objęty 

badaniami kontrolnymi: 2005–2006 r.), która negatywnie 

oceniła „(…) pod względem rzetelności i legalności 

realizowanie przez Straż Ochrony Kolei niektórych 

zadań z zakresu ochrony porządku na obszarze 

kolejowym i w pociągach (…)”. Jednocześnie doświadczenia 

funkcjonowania Straży Ochrony Kolei 

w oparciu o obowiązujące przepisy wskazują na wiele 

obszarów utrudniających sprawną realizację ustawowych 

zadań, co negatywnie wpływa na stan bezpieczeństwa 

i porządku na obszarach kolejowych, 

w pociągach i innych pojazdach kolejowych. Powyższa 

argumentacja w pełni uzasadnia zaproponowanie 

zmian w procesie organizacji systemu bezpieczeństwa 

i porządku publicznego na obszarach kolejowych. 

Należy zauważyć, iż w większym stopniu niż 

dotychczas w zapewnienie bezpieczeństwa na obszarach 

kolejowych zostaną zaangażowani funkcjonariusze 

Policji, którzy działają przy wykorzystaniu 

szerszego instrumentarium prawnego przy realizacji 

ustawowych zadań, co przełoży się na zwiększenie 

zapewnienia poziomu bezpieczeństwa publicznego. 

Jednocześnie podkreślić należy, iż rządowy projekt 


oraz niektórych innych ustaw stanowi efekt 

konsultacji poczynionych podczas prac sejmowych 

komisji spraw wewnętrznych i administracji oraz infrastruktury. 

Przedmiotowy projekt dąży do optymalizacji 

rozwiązań, uwzględniając szereg płaszczyzn 

negocjacyjnych, przyjmując szeroką optykę w ocenie 

możliwości zapewnienia bezpieczeństwa na obszarach 

kolejowych, w tym ekonomiczną i społeczną, ale 

też nawiązuje do obecnie obowiązujących regulacji 

prawnych. 

Pragnę również dodać, iż w toku prac nad założeniami 


kolejowym oraz niektórych innych ustaw pod 

uwagę brane były również opinie związków zawodowych. 

Jednocześnie uprzejmie informuję, iż obecnie równolegle 

do prac nad rządowym projektem ustawy 

o zmianie ustawy o transporcie kolejowym oraz niektórych 

innych ustaw prowadzone są prace legislacyjne 

nad poselskim projektem ustawy o Straży Kolejowej 

(druk sejmowy nr 510). Ostateczną decyzję 

o przyjęciu bądź odrzuceniu ww. projektów ustaw 

podejmie parlament. 

Z poważaniem 



Adam Rapacki 





na zapytanie posła Jana Kochanowskiego 

w sprawie zaopiniowania projektu herbu, flagi, 

banneru i pieczęci pow. międzyrzeckiego 

w woj. lubuskim (6730) 

Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do pisma 

z dnia 31 marca 2010 r. (sygn. SPS-024-6730/10) 

przekazującego zapytanie posła na Sejm RP pana Jana 

Kochanowskiego z dnia 24 marca 2010 r. w sprawie 

zaopiniowania projektu herbu, flagi, banneru i pieczęci 

powiatu międzyrzeckiego w woj. lubuskim uprzejmie 


Komisja Heraldyczna jest organem opiniodawczo- 

-doradczym ministra właściwego do spraw administracji 

publicznej w zakresie spraw związanych z heraldyką 

i weksylologią. Wskazać jednak należy, że 

członkowie Komisji Heraldycznej nie są pracownikami 

Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji 

– zgodnie z § 11 rozporządzenia Rady Ministrów 

z dnia 27 lipca 1999 r. (Dz. U. Nr 70, poz. 779) w sprawie 

Komisji Heraldycznej, Ministerstwo Spraw Wewnętrznych 

i Administracji zapewnia jedynie obsługę 

organizacyjną, techniczną i kancelaryjno-biurową 

Komisji Heraldycznej. 

Z informacji przekazanych przez Komisję Heraldyczną 

wynika, że negatywna opinia Komisji Heraldycznej 

w sprawie insygniów powiatu międzyrzeckiego 

została przekazana starostwu powiatowemu w październiku 

2009 r. W listopadzie 2009 r. starostwo 

przesłało ponowny wniosek z prośbą o opinię poprawionej 

wersji projektów insygniów. 

Wskazać należy, iż narastające opóźnienia w rozpatrywaniu 

wniosków przez Komisję Heraldyczną 

związane są z rezygnacją kilku członków – ekspertów 

z dziedziny heraldyki i weksylologii. Komisja pracująca 

w niepełnym składzie ma w chwili obecnej trudności 

w uzyskaniu wymaganego ustawowo kworum 

i zgodnie z wymogami prawa nie jest w stanie podejmować 

głosowań nad wpływającymi projektami insygniów. 

W związku z powyższym konieczne jest uzupełnienie 

składu Komisji Heraldycznej oraz wprowadzenie 

stosownych zmian w rozporządzeniu ministra 

spraw wewnętrznych i administracji z dnia 20 stycznia 

2000 r. w sprawie powołania Komisji Heraldycznej 


Do chwili obecnej na 5 wakatów w Komisji Heraldycznej, 

tj. 3 wakaty będące w gestii strony samorządowej 

Komisji Wspólnej Rządu i Samorządu Terytorialnego, 

1 – w gestii ministra spraw wewnętrznych 

i administracji, 1 – w gestii ministra kultury i dziedzictwa 

narodowego, wskazano 2 kandydatury – po 

jednym kandydacie na członka komisji wyznaczyli:

414 

Komisja Wspólna Rządu i Samorządu Terytorialnego 

oraz minister spraw wewnętrznych i administracji. 

Wskazać należy, że korespondencja w sprawie 

uzupełnienia składu Komisji Heraldycznej przez 

stronę samorządową Komisji Wspólnej Rządu i Samorządu 

Terytorialnego prowadzona jest od 2007 r., 

zaś pierwsza kandydatura została przedstawiona 31 

marca 2010 r. Z kolei termin przedstawienia kandydata 

przez ministra kultury i dziedzictwa narodowego 

upływa w ciągu miesiąca od dnia przekazania pisma 

ministra spraw wewnętrznych i administracji 

z dnia 25 marca 2010 r. w sprawie prośby o wyznaczenie 

kandydata na członka Komisji Heraldycznej. 

Z chwilą wskazania pozostałych kandydatów na 

członków Komisji Heraldycznej podjęte zostaną prace 

nad zmianą ww. rozporządzenia ministra spraw 

wewnętrznych i administracji w celu określenia składu 

komisji. 








na zapytanie posłów Krzysztofa Brejzy 

i Grzegorza Roszaka 

w sprawie planów likwidacji oddziału 

Urzędu Celnego w Inowrocławiu (6732) 


z dnia 31 marca br., znak: SPS-024-6732/10, 

przy którym przekazane zostało zapytanie panów 

Krzysztofa Brejzy i Grzegorza Roszaka w sprawie 

planów likwidacji Oddziału Celnego w Inowrocławiu, 

uprzejmie informuję, że Służba Celna nie planuje likwidacji 

tego oddziału celnego. Natomiast dyrektor 

Izby Celnej w Toruniu podjął działania zmierzające 

do poprawy warunków funkcjonowania i istotnego 

zmniejszenia kosztów funkcjonowania Oddziału Celnego 

w Inowrocławiu poprzez m.in. zmianę jego siedziby. 

Wskutek wsparcia i pomocy Starostwa Powiatowego 

w Inowrocławiu funkcjonariusze celni z Oddziału 

Celnego w Inowrocławiu będą mogli w niedalekiej 

perspektywie wykonywać swoje zadania w nowej 

siedzibie, tj. w miejscowości Latkowo koło Inowrocławia. 


panów posłów, że obecnie przepisy prawa celnego 

stwarzają warunki dla dużej samodzielności podmiotów 














i budżetu państwa, jak też usprawniają 


Przekazując powyższe informacje, mam nadzieję, 

że panowie posłowie wykażą zrozumienie dla podejmowanych 

przez Służbę Celną działań mających na 

celu stworzenie jak najlepszych warunków do obsługi 

przedsiębiorców z południowej części województwa 

kujawsko-pomorskiego. 

Z poważaniem 




Jacek Kapica 




na zapytanie poseł Krystyny Grabickiej 

w sprawie funkcjonowania 

katolickich niepublicznych placówek 

opiekuńczo-wychowawczych powołanych 

i prowadzonych przez stowarzyszenia katolickie 

(6733) 

Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na wystąpienie 


znak: SPS-024-6733/10, dotyczące zapytania poselskiego 

poseł Krystyny Grabickiej w sprawie funkcjonowania 

katolickich niepublicznych placówek opiekuńczo-wychowawczych, 

powołanych i prowadzonych 

przez stowarzyszenia katolickie, wyjaśniam. 

1. W oparciu o przyjęte przez Radę Ministrów 

w dniu 30 czerwca 2009 r. „Założenia projektu ustawy 

o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej 

nad dzieckiem” przygotowany jest przez Rządowe 

Centrum Legislacji projekt ustawy o wspieraniu rodziny 

i systemie pieczy zastępczej. Planuje się, że projekt 

ustawy przesłany zostanie do Sejmu RP do końca 

pierwszego półrocza 2010 r. 

W związku z toczącymi się pracami nad projektem 

ustawy trudno dziś jednoznacznie określić rozwiązania, 

które zostaną przyjęte. Po wejściu w życie

415 

nowej ustawy, każda nowo utworzona placówka nie 

będzie mogła liczyć więcej niż 14 dzieci. Natomiast 

w stosunku do już działających placówek opiekuńczo- 

-wychowawczych planuje się, że przez okres 9 lat od 

dnia wejścia w życie tej ustawy liczba dzieci umieszczonych 

w placówce nie będzie mogła być wyższa niż 30. 

Osiągnięcie standardu 30 wychowanków w placówce 

zostało nałożone na organy prowadzące placówki 

opiekuńczo-wychowawcze ustawą z dnia 

12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2009 r. 

Nr 175, poz. 1362, z późn. zm.). Od 1 stycznia 2011 r. 

obowiązywać będzie przepis, który mówi, że w całodobowej 

placówce opiekuńczo-wychowawczej nie 

może przebywać więcej niż 30 wychowanków. Przepis 

ten jest obowiązujący zarówno w placówkach publicznych, 

jak i niepublicznych, do których należą 

placówki prowadzone przez podmioty Kościoła katolickiego. 

Przygotowywane zmiany dotyczyć będą 

wszystkich całodobowych placówek opiekuńczo-wychowawczych. 

2. Zgodnie z art. 80 ust. 8 cytowanej wyżej ustawy 

o pomocy społecznej, osoba może przebywać w całodobowej 

placówce opiekuńczo-wychowawczej po uzyskaniu 

pełnoletności na zasadach takich, jak wychowankowie 

przed ukończeniem 18. roku życia, pod 

warunkiem że uczy się jeszcze w szkole, w której rozpoczęła 

naukę przed osiągnięciem pełnoletności. Pełnoletni 

wychowanek, który kontynuuje naukę, po 

ukończeniu szkoły, do której uczęszczał przed osiągnięciem 

pełnoletności, może nadal mieszkać na terenie 

placówki, pod warunkiem że zawrze z podmiotem 

prowadzącym placówkę stosowną umowę (art. 

89 ust. 4 ww. ustawy). Osoba ta nie zachowuje jednak 

statusu wychowanka placówki i nie wlicza się jej do 

liczby wychowanków. Rozwiązania te dotyczą zarówno 

placówek publicznych, jak i niepublicznych. W przygotowywanej 

ustawie planuje się przyjęcie podobnych 

rozwiązań. 

3. Przepisy nie zabraniają wychowawcom zamieszkiwania 

na terenie placówki. Zależy to od warunków 

lokalowych placówki. 

4. Sposób zatrudniania pracowników pedagogicznych 

w placówce opiekuńczo-wychowawczej zależy od 

decyzji podmiotu prowadzącego, w tym przypadku 

Katolickiego Stowarzyszenia „Światełko”. Z punktu 

widzenia zabezpieczenia interesów dziecka i wypełnienia 

jego prawa do stabilnego środowiska wychowawczego 

korzystniejsze jest, aby wychowawcy byli 

zatrudniani na umowę o pracę. Podobnie w przypadku 

zatrudniania pedagogów i psychologów. Osoby te są 

specjalistami, profesjonalistami, od ich rzetelnej pracy 

zależy, jakie wsparcie otrzyma dziecko i jego rodzina. 

Dlatego też powinni oni być zatrudniani przynajmniej 

na umowę-zlecenie lub umowę o dzieło. 

5. W obecnie obowiązujących przepisach rozporządzenia 

ministra pracy i polityki społecznej z dnia 

19 października 2007 r. w sprawie placówek opiekuńczo-wychowawczych 

(Dz. U. Nr 201, poz. 1455) w § 25 

ust. 2 przepis wskazuje, że w placówce w czasie zajęć 

opiekuńczych i wychowawczych odbywających się na 

jej terenie pod opieką jednego wychowawcy może 

przebywać do 10 dzieci. Natomiast w czasie zajęć odbywających 

się poza terenem placówki pod opieką 

jednego wychowawcy nie może przebywać więcej niż 

14 dzieci (§ 25 ust. 5 ww. rozporządzenia). 

Z poważaniem 




Marek Bucior 




na zapytanie posła Jarosława Sellina 

w sprawie interpretacji art. 24 ustawy 

o spółdzielniach mieszkaniowych oraz art. 18 

ustawy o własności lokali (6735) 


pana posła Jarosława Sellina z dnia 31 marca 

br., znak: SPS-024-6735/10, w sprawie interpretacji 

art. 24 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych 

oraz art. 18 ustawy o własności lokali, uprzejmie wyjaśniam, 


Zgodnie z art. 24 1 ust. 1 ustawy z dnia 15 grudnia 

2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych (t.j. Dz. U. 

z 2003 r. Nr 119, poz. 1116, z późn. zm.) większość 

właścicieli lokali w budynku lub budynkach położonych 

w obrębie danej nieruchomości, obliczana według 

wielkości udziałów w nieruchomości wspólnej, 

może podjąć uchwałę, że w zakresie ich praw i obowiązków 

oraz zarządu nieruchomością wspólną będą 

miały zastosowanie przepisy ustawy z dnia 24 czerwca 

1994 r. o własności lokali. 

Oznacza to, że przepisy ustawy o własności lokali, 

w tym dotyczące zarządu nieruchomością 

wspólną, mają zastosowanie, jeżeli za uchwałą głosowali 

właściciele lokali (osoby posiadające odrębną 

własność lokalu oraz spółdzielnia mieszkaniowa 

będąca właścicielem lokali niewyodrębnionych) posiadający 

łącznie ponad 50% udziałów w nieruchomości 

wspólnej. 

W opisanej sytuacji uchwała taka mogła być podjęta 

jedynie w przypadku, gdy za uchwałą głosowała 

także osoba mająca uprawnienie ze strony spółdzielni 

do podejmowania decyzji w tym zakresie. 

Natomiast art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 24 czerwca 

1994 r. o własności lokali (t.j. Dz. U. z 2000 r. 

Nr 80, poz. 903, z późn. zm.) stanowi, że właściciele 

lokali mogą w umowie o ustanowieniu odrębnej własności 

lokali albo w umowie zawartej później w formie 

aktu notarialnego określić sposób zarządu nie-

416 

ruchomością wspólną, a w szczególności mogą powierzyć 

zarząd osobie fizycznej albo prawnej. Zatem dla 

zastosowania tego sposobu zarządu nieruchomością 

wspólną wymagana jest umowa wszystkich właścicieli 

lokali (osoby posiadające odrębną własność lokalu 

oraz spółdzielnia mieszkaniowa będąca właścicielem 

lokali niewyodrębnionych) zawarta w formie 

aktu notarialnego, co w opisanej sytuacji nie miało 

miejsca. 

W związku z powyższym nie ma zastosowania 

art. 18 ust. 2a, tj. że zmiana ustalonego w trybie 

ust. 1 sposobu zarządu nieruchomością wspólną może 

nastąpić na podstawie uchwały właścicieli lokali zaprotokołowanej 

przez notariusza. 

Natomiast ma zastosowanie art. 18 ust. 3, zgodnie 

z którym, jeżeli sposobu zarządu nie określono 

w umowie w formie aktu notarialnego, o której mowa 

wyżej, obowiązują zasady określone rozdziale 4 

pt. Zarząd nieruchomością wspólną, zatem obowiązuje 

art. 20 i następne. Oznacza to, że w opisanej 

sytuacji właściciele lokali powinni wybrać zarząd 

składający się z osób fizycznych (art. 20). 

W świetle przedstawionych wyjaśnień, odpowiadając 

na zapytanie pana posła Jarosława Sellina, wyrażam 

opinię, że w opisanej sytuacji przy zastrzeżeniach, 

o których mowa na wstępie, została podjęta uchwała 

w trybie art. 24 1 ust. 1 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych 

o zastosowaniu przepisów ustawy o własności 

lokali, która nie wymaga zaprotokołowania 

przez notariusza. Oznacza to, że powstała wspólnota 

mieszkaniowa, do której należą właściciele wyodrębnionych 

lokali, oraz spółdzielnia mieszkaniowa będąca 

właścicielem lokali niewyodrębnionych. W powstałej 

wspólnocie mieszkaniowej do zarządu nieruchomością 

wspólną obowiązują zasady określone w art. 20 

i nast. ustawy o własności lokali. 

Z poważaniem 




Piotr Styczeń 





przekazującego zapytanie posła na Sejm RP pana 

Stanisława Pięty z dnia 22 marca 2010 r. w sprawie 

udostępnienia informacji dotyczących byłych funkcjonariuszy 

SB i innych służb komunistycznych, którzy 

złożyli odwołanie od decyzji o zmniejszeniu emerytur 

na podstawie znowelizowanych ustaw o zaopatrzeniu 

emerytalnym, uprzejmie przedstawiam następujące 

informacje. 

Zgodnie z art. 32 ust. 4 ustawy z dnia 18 lutego 

1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy 

Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji 

Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, 

Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura 

Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony 

Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej 

oraz ich rodzin (t.j. Dz. U. z 2004 r. Nr 8, poz. 

67, z późn. zm.), od każdej decyzji ustalającej prawo 

do zaopatrzenia emerytalnego i wysokość świadczeń 

pieniężnych z tytułu tego zaopatrzenia przysługuje 

zainteresowanemu odwołanie do właściwego sądu, 

według zasad określonych w przepisach Kodeksu postępowania 

cywilnego. Świadczeniobiorcy Zakładu 

Emerytalno-Rentowego MSWiA, odwołując się od 

decyzji o zmniejszeniu emerytur na podstawie tzw. 

ustawy dezubekizacyjnej, korzystają zatem z przysługującego 

im prawa, natomiast o zasadności ich 

odwołań rozstrzygną niezawisłe sądy. Podkreślić 

przy tym należy, iż postępowania odwoławcze w sprawach 

świadczeń emerytalno-rentowych nie toczą się 

w trybie niejawnym − co do zasady są jawne. 

Jednocześnie pragnę poinformować, iż z uwagi na 

przepisy ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie 

danych osobowych (t.j. Dz. U. z 2002 r. Nr 101, poz. 

926, z późn. zm.), przekazanie panu posłowi listy 

osób odwołujących się od decyzji o obniżeniu emerytury, 

która miałaby zawierać imię i nazwisko, stopień, 

czas i miejsce służby w komunistycznym aparacie 

terroru oraz obecne miejsce zamieszkania, nie 

jest możliwe. Dane, o które wnioskuje pan poseł, są 

danymi osobowymi i jako takie podlegają ochronie 

na podstawie wskazanej ustawy. 

Z poważaniem 




w sprawie udostępnienia informacji 

dotyczących byłych funkcjonariuszy SB 

i innych służb komunistycznych, którzy złożyli 

odwołanie od decyzji o zmniejszeniu emerytur 

na podstawie znowelizowanych ustaw 

o zaopatrzeniu emerytalnym (6736) 

Szanowny panie Marszałku! W nawiązaniu do pisma 

z dnia 31 marca 2010 r. (sygn. SPS-024-6736/10)

417 



na zapytanie posła Jarosława Urbaniaka 

w sprawie likwidacji Wojskowego Zakładu 

Remontowo-Budowlanego w Krotoszynie (6743) 


zapytanie pana posła Jarosława Urbaniaka w sprawie 

likwidacji Wojskowego Zakładu Remontowo- 

-Budowlanego w Krotoszynie (SPS-024-6743/10), 


W myśl art. 87 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 


publicznych (Dz. U. Nr 157, poz. 1241, ze zm.) 

z dniem 31 grudnia 2010 r. ma ulec zakończeniu 

likwidacja państwowych zakładów budżetowych 

oraz gospodarstw pomocniczych państwowych jednostek 

budżetowych. W związku z tym niezbędne 

stało się określenie nowych form organizacyjno- 

-prawnych, które zapewniłyby ciągłość realizacji 

zadań oraz w sposób prawidłowy zabezpieczyły potrzeby 

Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej. 

W celu właściwej i kompleksowej koordynacji działań 

w tym zakresie wydana została decyzja nr 399/ 

MON ministra obrony narodowej z dnia 1 grudnia 

2009 r. w sprawie organizacji procesu likwidacji 

w resorcie obrony narodowej zakładów budżetowych 

i gospodarstw pomocniczych oraz utworzenia 

nowych form organizacyjno-prawnych (Dz. Urz. 

MON Nr 22, poz. 243). 

Zgodnie z postanowieniami przedmiotowej decyzji 

sytuacja każdego gospodarstwa pomocniczego 

poddawana jest indywidualnej ocenie na kilku szczeblach 

organizacyjnych. Podczas prac niezbędne jest 

zwrócenie uwagi na potrzeby profesjonalnych Sił 

Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej, zasadność 

zmniejszenia infrastruktury, kondycję finansową 

gospodarstwa pomocniczego, ale przede wszystkim 

na charakter jego zadań i ich powiązanie z zadaniami 

jednostki budżetowej, jak również potrzebę i możliwość 

nabywania usług na zewnątrz. Brana jest 

również pod uwagę sprawa zatrudnienia w tych zakładach. 

Wspomniana decyzja nr 399/MON, w odniesieniu 

do poszczególnych likwidowanych gospodarstw, proponuje 

przyjęcie jednego z poniższych wariantów: 


przejmowania do budżetu resortu obrony narodowej 

zadania wytworzenia świadczonej przez nie usługi; 


przejmowania do budżetu resortu zadania wytworzenia 

usługi i jej zakup u podmiotów zewnętrznych; 

3) likwidacja gospodarstwa pomocniczego z przejęciem 

do budżetu resortu zadania sfinansowania 

wytworzenia świadczonej przez nie usługi. 

Na obecnym etapie wypracowywania decyzji nie 

jest możliwe przesądzenie o ostatecznych rozstrzygnięciach 

w odniesieniu do poszczególnych gospodarstw 

pomocniczych. 

Doceniając wagę znaczenia tego problemu, zwłaszcza 

dla pracowników wojskowych zakładów remontowo-budowlanych, 

poleciłem przyspieszenie prac 

analitycznych w stosunku do pierwotnych terminów 

określonych w decyzji nr 399/MON. 






Minister 

Bogdan Klich 




na zapytanie posła Jana Widackiego 

w sprawie wysokości 

świadczenia pielęgnacyjnego (6745) 


wystąpienie Pana Marszałka z dnia 7 kwietnia 2010 r. 

dotyczące zapytania posła Jana Widackiego w sprawie 

wysokości świadczenia pielęgnacyjnego, uprzejmie 

informuję. 

Nie planuje się zrównania wysokości świadczenia 

pielęgnacyjnego, a tym samym i podstawy opłacania 

z budżetu państwa składek na ubezpieczenie emerytalne 

i rentowe za osoby otrzymujące świadczenie 

pielęgnacyjne, z wysokością minimalnego wynagrodzenia 

za pracę. 

Szacuje się, iż w 2010 r. przeciętna miesięczna 

liczba wypłacanych świadczeń pielęgnacyjnych wyniesie 

co najmniej 76 tys. Uwzględniając powyższą 

wielkość, zmiana polegająca na podniesieniu wysokości 

świadczenia pielęgnacyjnego do 1317 zł (wysokość 

minimalnego wynagrodzenia) oraz kwoty podstawy 

wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne, 

rentowe oraz zdrowotne do 1317 zł spowodowałaby 

wzrost wydatków o co najmniej 885,8 mln zł 

rocznie (z kosztami obsługi 913,2 mln zł), z tego 

wydatki na świadczenie pielęgnacyjne – ok. 766,3 

mln zł (z kosztami obsługi), wydatki na składkę na 

ubezpieczenie emerytalne i rentowe – ok. 123,1 mln 

zł (z kosztami obsługi), wydatki na składkę na ubezpieczenie 

zdrowotne – ok. 23,8 mln zł (z kosztami 

obsługi). 

Obecnie w budżecie państwa nie ma środków na 

pokrycie tak znacznego wzrostu wydatków na świadczenia 

rodzinne.

418 

Należy podkreślić, że istotą świadczenia pielęgnacyjnego 

jest częściowe zrekompensowanie osobie 

opiekującej się niepełnosprawnym członkiem rodziny 

utraty dochodu w związku z rezygnacją z aktywności 

zawodowej, a nie zastąpienie wynagrodzenia. Z istoty 

rzeczy każde świadczenie społeczne, a więc tak 

samo świadczenie pielęgnacyjne, jak i renta lub emerytura, 

służy tylko częściowemu zrekompensowaniu 

utraty wynagrodzenia, a nie ma na celu w pełni wynagrodzenie 

to zastąpić. Stąd wysokość świadczenia 

społecznego zastępującego utracone wynagrodzenie 

nie może być na tym samym poziomie co wynagrodzenie. 

W przypadku świadczeń społecznych finansowanych 

przez budżet państwa, a nie w trybie składek 

ubezpieczeniowych, wysokość takiego świadczenia 

jest bezpośrednio związana z sytuacją budżetu 

państwa. Dlatego też aktualna wysokość świadczenia 

pielęgnacyjnego (520 zł – kwota, do której w ostatnim 

czasie – od 1 listopada 2009 r. – podwyższono wysokość 

tego świadczenia) odzwierciedla możliwości budżetu 

państwa w tym zakresie. 

Należy również wskazać, że w związku z rozszerzeniem 

zakresu osób uprawnionych do świadczenia 

pielęgnacyjnego, co jest wynikiem orzeczeń Trybunału 

Konstytucyjnego z dnia 18 lipca 2008 r. (sygn. 

akt P 27/07) i z dnia 22 lipca 2008 r. (sygn. akt P 

41/07) oraz uchylenia od 1 stycznia 2010 r. kryterium 

dochodowego, wydatki budżetu państwa na świadczenia 

pielęgnacyjne systematycznie rosną. Sytuacja 

ta ogranicza możliwość dalszego zwiększenia wysokości 

świadczenia pielęgnacyjnego. 

Nie planuje się wprowadzenia możliwości przyznawania 

świadczenia pielęgnacyjnego obojgu rodzicom 

w sytuacji, gdy w rodzinie jest więcej niż jedno 

dziecko niepełnosprawne. Bardziej właściwe wydają 

się obecne rozwiązania, w których jeden rodzic otrzymuje 

świadczenie pielęgnacyjne w związku z koniecznością 

rezygnacji z aktywności zawodowej, natomiast 

drugi z rodziców wciąż jest aktywny zawodowo, a rodzina 

korzysta z innych form wsparcia, np. z pomocy 

w formie usług na podstawie przepisów o pomocy 

społecznej. Sprzyja temu również wspomniane wyżej 

uniezależnienie prawa do świadczenia pielęgnacyjnego 

od kryterium dochodowego, gdyż pracujący rodzic 

nie musi obawiać się, że jego aktywność zawodowa 

spowoduje utratę przez opiekuna niepełnosprawnego 

dziecka prawa do tego świadczenia i odpowiedniej 

ochrony ubezpieczeniowej. 

Tym niemniej, mając świadomość, że aktualna 

wielkość wsparcia materialnego dla rodzin, w tym 

rodzin z osobami niepełnosprawnymi, jest niewystarczająca, 

planuje się, że – jeśli tylko sytuacja finansowa 

państwa na to pozwoli – kierunkiem dalszych 

działań służących zwiększeniu wsparcia materialnego 

dla rodzin z dziećmi niepełnosprawnymi będzie 

podwyższanie wysokości świadczeń rodzinnych adresowanych 

do tych rodzin, w tym wysokości świadczenia 


W opinii MPiPS jest to bardziej racjonalny sposób 

zwiększania poziomu wsparcia materialnego rodzin 

z dziećmi niepełnosprawnymi, także w przypadku 

gdy jest więcej niż jedno dziecko niepełnosprawne, 

niż przyznawanie uprawnień do świadczenia pielęgnacyjnego 

kolejnym w rodzinie opiekunom osób niepełnosprawnych 

(drugiemu z rodziców lub innym 

członkom rodziny zobowiązanym do alimentacji wobec 

osoby niepełnosprawnej). 

Z poważaniem 




Marek Bucior 



na zapytanie posła Henryka Gołębiewskiego 

w sprawie zrekompensowania samorządom 

powiatowym wydatków poniesionych z tytułu 

zwrotu nadpłaty za wydanie kart pojazdów 

(6756) 

Szanowny Panmie Marszałku! W związku z pismem 

Pana Marszałka z dnia 8 kwietnia br., nr SPS- 

-024-6756/10, przy którym przekazano zapytanie 

pana posła Henryka Gołębiewskiego w sprawie zrekompensowania 


poniesionych z tytułu nadpłaty za wydanie kart 

pojazdów, uprzejmie proszę o przyjęcie następujących 

wyjaśnień. 

Trybunał Konstytucyjny wyrokiem z dnia 17 stycznia 

2006 r. uznał § 1 ust. 1 rozporządzenia ministra 

infrastruktury z dnia 28 lipca 2003 r. w sprawie wysokości 

opłaty za kartę pojazdu (Dz. U. Nr 137, 

poz. 1310) za niezgodny z art. 77 ust. 4 pkt 2 i ust. 5 

ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym 

(Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908, z późn. 

zm.), gdyż zawyżał wysokość opłaty i tym samym 

rozporządzenie wykraczało poza zakres upoważnienia 

zawartego w ustawie. 

Ponadto w świetle orzeczenia trybunału powyższy 

paragraf rozporządzenia był niezgodny z art. 92 

ust. 1 i art. 217 Konstytucji RP, gdyż przy ustalaniu 

wysokości opłat za kartę pojazdu uwzględniał nie 

tylko wysokość kosztów związanych z drukiem i dystrybucją 

kart, lecz także koszty pokrycia wydatków 

przeznaczonych na potrzeby związane z ewentualną 

utylizacją pojazdu. 

Zdaniem Trybunału Konstytucyjnego ustanowiona 

w kwestionowanym przepisie opłata stanowiła, ze 

względu na niewspółmierność do rzeczywistych kosztów 

druku i dystrybucji kart pojazdów, rodzaj daniny 

publicznej, a tego rodzaju danina może być nałożona

419 

wyłącznie w drodze ustawy, nie zaś przez rozporządzenie. 

W związku z wyrokiem trybunału minister transportu 

i budownictwa wydał nowe rozporządzenie 

w sprawie opłaty za kartę pojazdu, które weszło 

w życie z dniem 15 kwietnia 2006 r. i zostało opublikowane 

w Dz. U. Nr 59, poz. 421. Ustalona w ww. 

rozporządzeniu opłata za kartę pojazdu zarejestrowanego 

po raz pierwszy na terenie Polski wynosi 75 zł. 

Odnosząc się do kwestii ewentualnej rekompensaty 

powiatom utraconych dochodów, należy mieć na 

uwadze, iż wysokość opłat za wydanie karty pojazdu 

kilkakrotnie ulegała zmianom, a mianowicie: pierwotnie, 

rozporządzeniem ministra transportu i gospodarki 

morskiej z dnia 19 czerwca 1999 r. w sprawie 

wysokości opłat za wydanie karty pojazdu (Dz. U. 

Nr 57, poz. 612), z dniem 1 lipca 1999 r. ustalono 

opłatę 50 zł za wydanie karty pojazdu, a w 2001 r. 

rozporządzeniem ministra transportu i gospodarki 

morskiej z dnia 18 maja 2001 r. zmieniającym rozporządzenie 

w sprawie wysokości opłat za wydanie karty 

pojazdu (Dz. U. Nr 52, poz. 558) podwyższono ją 

do 55 zł. Następnie rozporządzeniem ministra infrastruktury 

z dnia 4 marca 2002 r. w sprawie wysokości 

opłat za wydanie karty pojazdu (Dz. U. Nr 18, 

poz. 177) stawka opłaty została ustalona na poziomie 

500 zł. Znaczny wzrost opłaty podyktowany był nie 

wzrostem kosztów z tytułu wydania karty pojazdu, 

ale koniecznością ograniczenia napływu do Polski 

samochodów niesprawnych i starych. 

Należy zauważyć, iż zwiększenie opłaty za kartę 

pojazdu do kwoty 500 zł nie wiązało się z dodatkowymi 

zadaniami dla powiatów, a wynikające z tego tytułu, 

znacznie zwiększone środki stanowiły dodatkowe 

dochody powiatów. 

W wyroku Trybunał Konstytucyjny, odnosząc się 

do nadmiernej wysokości opłaty za kartę pojazdu, 

stwierdził, iż „należy raczej uznać, że kwestionowane 

podwyższenie opłaty miało na celu zapewnienie powiatom 

dodatkowych źródeł dochodów przeznaczonych 

na wykonywanie innych zadań”. 

Należy także zauważyć, iż w orzecznictwie brak 

jest jednolitego stanowiska w sprawie zwrotu nadpłaty 

za kartę pojazdu poszczególnym podmiotom 

np. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 7 grudnia 

2007 r. III CZP 125/07 (OSNC z 2008 r. Nr 12, poz. 

138, OSP z 2009 r. Nr 4, poz. 37) stwierdza, iż „Skarb 

Państwa nie ponosi odpowiedzialności za szkody wyrządzone 

przez wydanie rozporządzenia ministra 

infrastruktury z dnia 28 lipca 2003 r. w sprawie wysokości 

opłat za kartę pojazdu (Dz. U. Nr 137, poz. 

1310), w czasie gdy przepisy tego rozporządzenia, pomimo 

stwierdzenia ich sprzeczności z Konstytucją 

i ustawą zwykłą przez Trybunał Konstytucyjny, dalej 

obowiązywały”. 

Ponadto pragnę poinformować Pana Marszałka, 

iż sprawa ewentualnej rekompensaty powiatom utraconych 

dochodów z tytułu zwrotu opłaty za kartę 

pojazdu była w dniu 26 marca br. przedmiotem obrad 

Zespołu ds. Systemu Finansów Publicznych Komisji 

Wspólnej Rządu i Samorządu Terytorialnego, który 

negatywnie odniósł się do propozycji zgłaszanej przez 

powiaty, dotyczącej przeznaczenia środków rezerwy 

subwencji, o której mowa w art. 36 ust. 4 pkt 1 ustawy 

z dnia 13 listopada 2003 r. o dochodach jednostek 

samorządu terytorialnego (Dz. U. z 2008 r. Nr 88, 

poz. 539, z późn. zm.), dla powiatów dokonujących 

zwrotu opłaty za kartę pojazdu. 








na zapytanie poseł Elżbiety Rafalskiej 

w sprawie zajmowania stanowiska 

dyrektora publicznego zakładu 

opieki zdrowotnej przez osobę figurującą 

w Krajowym Rejestrze Karnym (6769) 


pani Elżbiety Rafalskiej, posła na Sejm RP, 

przekazane przy piśmie, SPS-024-6769/10, w sprawie 

zajmowania stanowiska dyrektora publicznego zakładu 

opieki zdrowotnej przez osobę figurującą w Krajowym 

Rejestrze Karnym, uprzejmie proszę o przyjęcie 


Zasady wyboru oraz wymagania dla kandydatów 

na stanowisko kierownika publicznego zakładu opieki 

zdrowotnej określają przepisy ustawy z dnia 30 

sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej (Dz. U. 

z 2007 r. Nr 14, poz. 89, z późn. zm.) wraz z aktami 

wykonawczymi, tj. rozporządzeniem ministra zdrowia 

i opieki społecznej z dnia 19 sierpnia 1998 r. 

w sprawie szczegółowych zasad przeprowadzania 

konkursu na niektóre stanowiska kierownicze w publicznych 

zakładach opieki zdrowotnej, składu komisji 

konkursowej oraz ramowego regulaminu przeprowadzania 

konkursu (Dz. U. Nr 115, poz. 749, z późn. 

zm.) i rozporządzeniem ministra zdrowia z dnia 

17 maja 2000 r. w sprawie wymagań, jakim powinny 

odpowiadać osoby na stanowiskach kierowniczych 

w zakładach opieki zdrowotnej określonego rodzaju 


Zgodnie z art. 44a ust. 1 i 2 ustawy w publicznych 

zakładach opieki zdrowotnej, z wyjątkiem publicznych 

zakładów opieki zdrowotnej utworzonych w celu 

prowadzenia badań naukowych i prac badawczo-rozwojowych 

w powiązaniu z udzielaniem świadczeń 

zdrowotnych i promocją zdrowia oraz żłobków, prze-

420 

prowadza się konkurs na stanowisko kierownika zakładu. 

Zasada ta nie dotyczy publicznego zakładu 

opieki zdrowotnej w formie samodzielnego publicznego 

zakładu opieki zdrowotnej, tj. np. większości 

szpitali, których organem założycielskim są jednostki 

samorządu terytorialnego (istnieją jeszcze publiczne 

zakłady opieki zdrowotnej w formie jednostki budżetowej 

i zakładu budżetowego). Konkurs na stanowisko 

kierownika zakładu opieki zdrowotnej ogłasza 

podmiot, który utworzył zakład. Bez względu na 

fakt, czy kandydat na stanowisko kierownika został 

wyłoniony w drodze postępowania konkursowego, 

czy też nie, zgodnie z art. 44 ust. 4 ustawy podmiot, 

który utworzył publiczny zakład opieki zdrowotnej, 

nawiązuje z kierownikiem tego zakładu stosunek 

pracy na podstawie powołania lub umowy o pracę 

albo zawiera z nim umowę cywilnoprawną. 

W świetle powyższego decyzje w tej sprawie spoczywają 

na organie założycielskim. To on decyduje, 

czy dopuszczalne jest, by osoba figurująca w Krajowym 

Rejestrze Karnym była kierownikiem zakładu 

opieki zdrowotnej. Może to weryfikować przy wyłanianiu 

kandydata lub, jeśli uzna to za uzasadnione, 

po powzięciu takiej wiadomości podjąć decyzję o rozwiązaniu 

stosunku pracy na podstawie powołania 

lub umowy o pracę albo umowy cywilnoprawnej. Podkreślenia 

wymaga fakt, iż można figurować w Krajowym 

Rejestrze Karnym zarówno z powodu wyroków 

za przestępstwo popełnione umyślnie, jak i popełnione 

nieumyślnie. Ponadto rodzaj przestępstwa 

może nie mieć żadnego związku z zakresem obowiązków 

i odpowiedzialności kierownika zakładu opieki 

zdrowotnej. 

Z poważaniem 



Marek Haber

Sprawozdanie Stenograficzne - Sejm Rzeczypospolitej Polskiej

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?