Mistrzowie Oddziałów 2010 - Brieftaubensport-international.com

opinia fachowa
ciu latach odwiedziłem wszystkich mistrzów krajowych i wszyscy
lotowali metodą gniazdową.
Wadą tej metody jest to, że trudniej jest utrzymać
gołębie w powietrzu wokół domu.
Ci mistrzowie najwyraźniej nie mają z tym żadnego problemu,
jednak u mnie, gdy moje gołębie siedzą na gnieździe nie trenują
tak dobrze wokół domu, jak bym tego sobie życzył.
Niektórzy hodowcy w trakcie sezonu wywożą swoje gołębie
codziennie na odległość 50 km, aby zmusić je do odpowiedniego
treningu. Ja jednak mam na to za mało czasu i szkoda mi
pieniędzy. Gdy prostszym systemem mogę uzyskać te same wyniki,
to po co mam iść trudniejszą drogą. Należy jednak zwrócić
uwagę na to, że jeszcze przed rozpoczęciem lotów moje gołębie
są regularnie wywożone.
W Belgii stosowane jest tradycjonalne wdowieństwo, gdzie
jeden z partnerów pozostaje w domu. W tym celu gołębie młode
są rozłączne i gdy po pewnym czasie nabiorą chęci do
ponownego łączenia się, łączone w pary ze starymi gołębiami.
Jest to dobry system może nawet najlepszy. Uważam jednak, że
wielką wadą tego systemu jest to, że trzeba być w posiadaniu
ogromnej ilości gołębi. Nie jestem gotowy do tego, aby co dziennie
drapać wielkie ilości gołębiego kału i cały ogród zastawiać
gołębnikami. Te sprawy widzę o wiele prościej i nie mam
przyjemności z posiadania dużej ilości gołębi. Dlatego też ten
system nie wchodzi w rachubę.
Osobiście czuję się dobrze z metodą wdowieństwa. Ten system
w moich oczach ma wiele zalet. Z reguły nie lotuję od
początku lotów metodą totalnego wdowieństwa (w tym roku jednak
tak było, ze względu na późne rozpoczęcie lotów w naszym
oddziele), gdyż dopiero po jednym lub dwóch lotach gołębie są
rozdzielane. Najlepiej jest, gdy przed ich rozłączeniem znajdą
już sobie partnera. Pewna część gołębi młodych ma już wówczas
gniazda. Ten system sprawdza się najlepiej u gołębi, które mają
już stałych partnerów i mają zajętą celę gniazdową. Każdy
gołąb lotowany totalnym wdowieństwem potrafi przetrzymać
cały sezon (tzn 8 do 10 tygodni). Przyjmuje się jednak ogólnie,
że ta metoda jest skuteczna jedynie przez 6 tygodni. Znam jednak
wielkich hodowców jak np. Kees Bousa z Dordrechtu, który
rozdziela gołębie jeszcze przed pierwszym lotem i na ostatnim
locie lotuje jeszcze metodą wdowieństwa.
Metoda wdowieństwa gołębi młodych nie różni
się zbytnio od lotowania tą metodą gołębiami
starymi.
Skłaniam się do stwierdzenia, że w przypadku gołębi młodych
dobrze jest pozwalać im na ich częstsze przebywanie ze sobą.
Po przylocie mogą przebywać ze sobą do następnego dnia i
ewentualnie jeszcze w środę lub czwartek (przeddzień ich koszowania).
W tym czasie wywożę je również regularnie jeden raz
w tygodniu.
Nie robię to ze względu na ich trening, gdyż wokół domu
dobrze latają, lecz po to, aby nauczyły się o co chodzi w tej
„grze”. Po tym „przypomnieniu” nie jest już konieczne pokazywanie
partnera przed włożeniem do kosza!
Gołębie-wabiki
Brieftaubensport
Na koniec niniejszej serii artykułów dotyczących lotowania
gołębiami młodymi chcę opisać znaczenie gołębi wabiących w
lotowaniu gołębi młodych. W międzyczasie minęło sześć lat, gdy
po raz pierwszy zobaczyłem je u Serge Van Elsacker z Schilde.
Były to drobne gołębie ozdobne z bardzo małymi dziobami a
niektóre z nich miały jeszcze na głowie czuby. Serge sam nie za
bardzo wiedział jakiej są rasy i jak się nazywa. Przywiózł je
sobie z Malty. Rok później otrzymałem od niego jedną parkę tych
gołębi, którą posiadam do tej pory. W międzyczasie doszły do
nich jeszcze kolejne gołębie. Nazywają się Figurira i wyglądają
identycznie jak te u Serge, są jednak o połowę mniejsze.
Te gołąbki przenoszone są bezpośrednio do gołębnika, gdy
chcemy im umożliwić oblot. Każdy wie, że gołębie młode po
przylocie z pierwszych lotów do domu często robię jeszcze kilka
rund a czasem jeszcze więcej i jeśli nie wszystko przebiega optymalnie
pozostają na dachu przez kolejnych kilka cennych
sekund. Czasy, gdzie z gołębiami nie wchodzącymi natychmiast
można było zwyciężać, już dawno minęły.
Gołąb musi wylądować bezpośrednio na desce wylotowej
gołębnika. Samo pojęcie gołębia-wabika pochodzi ze Stanów
Zjednoczonych. Hodowcy amerykańscy byli pierwszymi, którzy
w wieloraki sposób zaczęli korzystać z gołębi-wabików. W
takich miejscowościach jak Springhill, gdzie mieszkają dziesiątki
hodowców blisko siebie, nie jest decydujące, kiedy przyleci
pierwszy gołąb (z reguły przylatują w grupie), lecz który gołąb
jako pierwszy wejdzie go gołębnika.
Moje gołębie-wabiki wypuszczane są na zewnątrz jedynie
wtedy, gdy przygotowuję im kąpiel oraz gdy jeszcze jako gołębie
młode przyzwyczajane są do otoczenia. Poza tym nie są
wypuszczane. Wygląda to tak, jakby w ogóle nie chciały
wychodzić na zewnątrz. Z początkiem zachęcałem je drobnymi
ziarenkami do tego, aby szybko wchodziły do gołębnika, ale
myślę że nie jest to potrzebne. W ich przypadku piękne jest to,
że po wypuszczeniu ich ze skrzynki lecą jak po sznurku wprost
na deskę wylotową i wskakują do gołębnika. Gdy jakiś gołąb
przyleci z lotu, natychmiast dołącza do nich w błyskawicznie
wchodzi do gołębnika. Jedna czy więcej par gołębi wabików jest
bardzo mądrą inwestycją (no tak inwestycja, jeden gołąb kosztuje
ok. 10 Euro), gdy zamierzamy ostro lotować gołębiami pocztowymi.
W Belgii w międzyczasie posiada je prawie każdy,
również w Holandii można je spotkać u coraz więcej hodowców,
specjalizujących się w lotach gołębi młodych.
Mam nadzieję, że mogłem Wam przekazać parę nowości
dotyczących lotowania gołębiami młodymi. Chcę jednak zwrócić
uwagę na następującą sprawę: niektórzy wierzą, że do
lotowania gołębiami młodymi nie potrzeba dobrych gołębi, lecz
wystarcza utrzymać je w zdrowiu i profesjonalnie je prowadzić
a sukcesy same się pojawią. Jest to czysty bezsens. Również w
lotach gołębi młodych obowiązuje zasada: „bez dobrej jakości
gołębi nigdy nie zostaniesz mistrzem.
27
Brieftaubensport