K U L TU R A I P I E Å Å - WojewÃ³dzki Dom Kultury w Rzeszowie

More documents

Recommendations

Info

KULTURA I PIEŚŃ Nr 6 (19). 2011r. – str. 12 Wiersze z tomiku „Zapiski z szuflady” Ludwika Chmiel Ziemio rodzinna Wspomnienie chwili sprzed lat żyje w każdym w nas Rozpamiętuje Rodzinny dom Drewniany Na biało pobielony Strzechą kryty Wokół płotem opasany z wierzbowych patyków utkany Wtedy każdy skrawek ziemi dostatnio piastowany dawał bogaty plon Chcę znów usłyszeć Szelest kos Świerszczy i ptaków śpiew Tony melodii wiatrem wygrywanych na liściach Pragnę znów ujrzeć i podziwiać długie wstęgi mendli zbóż Poczuć powiew powietrza od lasu zielonego kwiatami ozdobionego i jagodami, które już nie smakują tak samo Dotknąć ziemi by obudzić nieme grzbiety pól Na nich tamto życie Ludwika Chmiel Co w przyrodzie Pytasz, co w przyrodzie się dzieje Niebo zgubiło mgliste poranki i błękitnieje Słyszę szmer wody w potoku Ptaki plotkują w gniazdach Z uśpienia budzi się życie Stokrotki wplatają się w zieleń traw W czarkach pod rosą fiołki woń wspaniałą wokół niosą Za chwilę mlecze kaczeńce główki podniosą i ukażą się łąki kwieciem utkane A tuż nad potoczkiem niezapominajki zaczną mrugać oczkiem Co chwilę inny kwiat się wychyli spośród zieleni Ludwika Chmiel Staruszka lipa Historie skrywa w sobie stukilkuletnia staruszka lipa i rozprawia z szumem strumyka o dziejach okolicy Wyrosła na ziemi rodzinnej w zagrodzie o ramionach rozległych szeroko Dominuje pośród drzew Wabi zapachem i urokiem kwiatów Jej ramiona obejmują chwile przeobrażeń, jakie dyktował czas Dumna stoi Odtwarza garby przeszłości Wsłuchuje się w bicie dzwonów zapraszających na modlitwę prosząc równocześnie by miejscowość kwitła a jej dano jeszcze długo kłaniać się z pokorą i szumieć listkami
KULTURA I PIEŚŃ Nr 6 (19). 2011r. – str. 13 Zygmunt Kiełbowicz Czym dla mnie są wiersze Ludwiki Chmiel? Zygmunt Kiełbowicz Jesień Już jesień otuliła ziemię całunem liści Już śpiew wesoły odleciał w daleki krainy Tylko wiatr tworzy peany tęsknoty A zima doprasza się swojej gościny Już siwy szron wzbogaca kolory jesieni Rysuje własne obumarłe pejzaże Już uśpił wokoło tańcząca wenę przyrody Gdyż on tu rządzi, on jest jej włodarzem Już słońce codziennie bardziej ciepła skąpi Chowa swoja twarz za kotarę chmur Rozpłakane obłoki poją ziemie wodą I jeszcze płynący niebem kormoranów sznur A tak niedawno wszystko było tak piękne Zieleń stroiła drzewa i trawy Orgia ptaków tworzyła swoje kantaty Gama kolorów mienił się świat cały Potem lato gorące przysiadło się do nas Z dojrzałym zbożem i owocami Rojem pszczół zbierających słodki nektar By w końcu nie chętni pożegnać się z nami I pory roku i losy człowieka Życie je łączy, a czas odmienia Po zimie wiosna znowu nastanie A nam – nadzieja czy czas zapomnienia? M imo iż minęło sporo lat od młodości koleżanki Ludwiki to jej wiersze są przepełnione jedna wielką tęsknotą do tych chwil, które już nie powrócą. Jej twórczość to nieustająca nostalgia za minionym czasem, tradycją i wszystkim tym, z czym ludzie dawniej żyli, pracowali, rośli, ale wyrosnąć do końca nie mogli. Nie oznacza to wcale potępienia nowoczesności i czasów współczesnych, wręcz przeciwnie nowość dla koleżanki Ludwiki jest nieuniknioną potrzebą nierozerwalnie związaną z działalnością człowieka. Nowość wypracowuje człowiek i z niej korzysta, rozwija dla dobra własnego i dla innych. Cała przyroda oraz praca człowieka i jej wytwory zasługują na to by odgrywać role bohaterów wierszy. Bohaterowie Ci są wszędzie, otaczają nas ze wszystkich stron. Są nimi kwiaty przydrożne i ścieżki polne, owady, pszczoły oraz ptaki np.: skowronek - odwieczny artysta, który tworzy swoje kantaty by umilić pracę żniwiarza i by podziękować mu za nią. Bohaterami zasługującymi na pamięć są domy kryte strzechą, płoty plecione z gałęzi, stare drzewa, polne drogi. Kiedy czyta się wiersze koleżanki Ludwiki to wyobraźnia zaczyna znajdować krajobrazy polskiej wsi, a konkretnie Mogielnicy oraz najbliższych jej okolic. Wszystko jest jasne. Po przeczytaniu znajdujemy to miejsce i biegniemy drogami wyobraźni, czujemy się jakbyśmy znali mapę miejscowości zarówno w czasie jak i przestrzeni - słowem historia i geografia. Krocząc tymi ścieżkami natrafiamy na szkołę, sklep, domy gospodarzy i z pewnością jeden z nich należy do koleżanki Ludwiki. Wokół domów rozciąga się sielanka rzeczywistości zawarta w treściach wierszy. Jest to piękno małej ojczyzny opisanej z miłością dla potomnych by ocalić od zapomnienia. Po przeczytaniu wierszy koleżanki chce się pisać samemu.
Page 1 and 2: KULTURA I PIEŚŃ Nr 6 (19). 2011 r
Page 3 and 4: KULTURA I PIEŚŃ Nr 6 (19). 2011r.
Page 11: KULTURA I PIEŚŃ Nr 6 (19). 2011r.

K U L TU R A I P I E Å Å - WojewÃ³dzki Dom Kultury w Rzeszowie

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?

K U L TU R A I P I E Å Å - WojewÃ³dzki Dom Kultury w Rzeszowie