K U L TU R A I P I E Ś Ń - Wojewódzki Dom Kultury w Rzeszowie

KULTURA I PIEŚŃ Nr 6 (19). 2011r. – str. 23
Niemiec Agnieszka: „Samotna ziemia”
Krawiec Zofia: „Kim ja jestem”
Błaszczuk Katarzyna: „Puste miejsce?”
Homa Józef: ….. (bez tytułu)
Pietrasz Edyta: „Jan Paweł II – Polak”
Łyp Mieczysław Arkadiusz: „Z papieskiego szlaku”
Wystąpiła też Grupa Wokalna pod kierunkiem Ewy Pawełek (z Klubu 21 Dywizji Strzelców Podhalańskich).
W końcowej części programu wystąpił Chór ZNP Cantus, który wykonał pieśni: „Modlitwa o
pokój”, „ Ojczyzna moja”, „ Redemptoris Mater”. Publiczność wspólnie z chórem zaśpiewała ulubioną
przez papieża „Barkę”. Występ zakończyła Maria Mazurek pieśnią „Zostań z nami”.
Echa wieczoru papieskiego w Klubie „Turkus” WDK w Rzeszowie zorganizowanego przez RSTK
Jerzy Stefan Nawrocki – (Kierownik sekcji literackiej RSTK, sekretarz ZLP oddział w Rzeszowie, laureat m.in.
nagród Miasta Rzeszowa i Urzędu Marszałkowskiego woj. Podkarpackiego)
Cienie – powieść
(Nagroda Miasta Rzeszowa w 2006 r.) - Pamięci wskazań Papieża-Polaka Jana Pawła II dla Polaków
dedykuję te fragmenty
W kościele złotnickiej parafii biły radośnie dzwony: ding-i-dang, ding-a-ding, ing-i-den-g! głosiły w
niespełna rok wszem okolicom już po raz drugi wielce ważną dla każdego Polaka nowinę. Oto, z błogosławionego
związku małżeńskiego Władysławy Janiny de donio Chłopickiej i Leona Anduszewskiego privatus
officialistis z rodów kochających uciskaną polskość, przyszło na świat dnia 4 maja 1874 roku - w
dzień po kolejnej rocznicy uchwalenia Konstytucji 3-go Maja - jeszcze jedno z krwi i kości polskie
dziecko: puella, Ignacja Eleonora Andruszewska, ze strony ojca wnuczka Ignacego i Kornelii Andruszewskiej
z Ciemirskich, sacerdos baptisans Franciszek Niemczykowski, zaś jej rodzicami chrzestnymi Joannes
Porembalski - officjalisti privatus i pani Franciszka Gali. Ex parte officii parochialis rit. lat. Ecclesiae sub
tit. S. Stemski E. K. notum testatumąue fit, w księgach metrykalnych urodzeń Parafii w Złotnikach zapisana
w tomie XVI, pag. 28. I wyszli z kościoła pełnego ludzi wszyscy po sumie na plac uśmiechnięci, bo i dzień
ten majowy był niebrzydki, sunęli dumni z ostentacją wśród gromad wiernych i gości przez plac parafialny,
wokół którego tłoczyły się bryki, koczyki, półkoszki i czym kto mógł do kościoła przybyć, by potem
świętować to radosne wydarzenie z nimi, a ona - malutka Ignacja Eleonora - spala grzecznie pomimo
okrzyków i radosnego zgiełku życzeń w białejpianie koronek, nieświadoma niczego, co przyszłością i
losem, ufna w ciepło w krąg niej.
I chociaż nad wieczorem słońce zachodziło krwawo jak rzadko, wszyscy uznali ten dzień, bo i tak
przecież chcieli, za dużo obiecujący. Już wówczas wszak postanowiono, że zesłanej przez Boga nowej dziecinie
najbardziej korzystnie będzie chyba rozpocząć kiedyś dorosłe życie z nieznanym jeszcze mężem od
dzierżawy, skoro na własność by nie starczało, albowiem dobra dzierżawa, byle tylko dbać o nią, wyniosła
już wielu do góry. A w ogóle, to tak wypada ze wszech miar, tłumaczył każdemu Dominik, bo to Nieczuja
Chłopickich od XV wieku z ziemią jest ci duszą i życiem powiązany, a i ów kruk z pierścieniem złotym
w dziobie - co i łgnacce teraz przysługuje od jej ojca - siedzi w gładkim polu na gałęzi, nie zaś na
kalenicy dachu pośród miasta. Tak i trza szanować wszystkie tradycje, nie stanie ci bez nich Polska...
Znowu biły dzwony. Pamiętała ich dźwięk, bo każdy dzwon ma głos własny, każdy dzwoni inaczej,
chociażby mówił to samo. Były to dzwony kołomyjskiej parafii, a dzwoniły dla niej, Ignacji Eleonory
Andruszewskiej i jej już męża Emiliana, syna Ludwika i Leonidy, urodzonego w Nowosiółku koło Złoczowa,