K U L TU R A I P I E Ś Ń - Wojewódzki Dom Kultury w Rzeszowie

KULTURA I PIEŚŃ Nr 6 (19). 2011r. – 40
Wkładka Młodych Nr 2/ 2011. Rok I – str.3
- Naprawdę musimy tam iść? – zapytała wreszcie rudowłosa, dziewiętnastoletnia dziewczyna, wzdychając
ciężko. Nie była ładna. Wdała się w ojca, który uciekł wraz z nadejściem świtu.
Eliza spojrzała na nią spode łba.
- Tak – powiedziała siląc się na obojętność, wobec tego niezbyt przyjemnego obowiązku.
Oktawia wzruszyła ramionami i przestała wyobrażać sposoby, w jakie mogłaby spędzić ten dzień,
które gdyby wcielić w życie pewnie i tak skończyłyby się na spaniu.
Na bezsenność cierpiała, od kiedy pamiętała. Godzinami przewracała się z boku na bok, leżała na
wznak, licząc barany. Później już tylko włóczyła się po ogrodzie, oddychając świeżym powietrzem, aż
wreszcie udało jej się skraść kilka godzin płytkiego snu, który przynosił, jako-takie ukojenie, nie był jednak
wystarczający by normalnie funkcjonować.
Wiedziała, że nie zdoła już nic wskórać, nie było, więc potrzeby dodatkowego dobijania w zaistniałej
sytuacji. Zresztą to było po prostu kolejne, niezwykle nudne przyjęcie. Pomyślała, że może dziadek, słynny
ze swojego zamiłowania do słodyczy poda jakiś dobry tort, albo, chociaż galaretkę na deser. Tak, dla czegoś
tak niezdrowego zdecydowanie warto było poświęcić jeden wieczór.
Wkrótce znalazły się tuż przed ogromną, skrzypiącą furtką, którą musiały, z niemałym zresztą wysiłkiem
otworzyć. Przeszły przez zapuszczony ogród, który był gorszy niż labirynt, zważywszy na fakt, że w
labiryncie można przynajmniej iść drogą, a tu takowej znaleźć się nie dało, o ile w ogóle istniała.
Drzwi wejściowe do domu opatrzone były dwoma, kojarzącymi się z tanim horrorem, mosiężnymi
kołatkami w kształcie nietoperzy. Co ciekawe kołatki znajdowały się na takiej wysokości, że żaden przeciętny
człowiek, bez względu na chęci, nie mógłby ich nawet dotknąć, nie mówiąc już o kołataniu.
Eliza zadzwoniła zakamuflowanym dzwonkiem, znajdującym się na prawo od drzwi i w ciągu trzydziestu
sekund wraz z córką stały już w przestronnym holu, pozbawione płaszczy, które zostały wyniesione
w bezpieczne miejsce przez kamerdynera z wyłupiastymi oczami.
- Elizo, jakże się cieszę, że przyszłaś – powiedział schodzący ze schodów Apolinary.
- Dużo zdrowia ojcze – odrzekła kobieta, podając mu niezbyt dobrze zapakowaną butelkę najlepszej
brandy, nie mogąc oderwać wzroku od jego źle zacerowanego krawatu.
- Cześć dziadku – dodała bez entuzjazmu Oktawia, przestępując z nogi na nogę. Mężczyzna spojrzał
z dezaprobatą na kawałki błota spadające z coraz większą
częstotliwością na jego perski dywan. Nawet miał już kilka ciekawych komentarzy na ten temat, na końcu
języka, jednak powstrzymał się. Przecież obiecał sobie, że nie będzie się denerwował na własnych urodzinach.
Skinął, więc do najbardziej nielubianej przez siebie wnuczki na przywitanie i zaprosił obie do salonu.
Przy długim stole – jedynym meblu zachowanym w tej części domu – siedziała krótkowłosa, mocno
opalona kobieta.
Krystyna Czepiec, piętnaście lat starsza od swojej siostry Elizy, była jej zupełnym przeciwieństwem.
Jej skrajnie zdrowy rozsądek napawał niewytłumaczalnym lękiem, który podsycany był przekonaniem, że
zabiła własnego męża, pozorując atak serca. Broniła się, mówiąc, że nie miała powodu tego robić, jednak
niepodważalnym faktem było, że odziedziczyła po nim całkiem pokaźny majątek, który wydawała teraz na
coraz to bardziej egzotyczne podróże. Były one, można by rzec jedynym ludzkim aspektem jej życia, którego
resztę spędzała na pożyczaniu pieniędzy na drakońskich warunkach i ich bezlitosnym odzyskiwaniu,
wraz z oprocentowaniem.
Odłożyła niechętnie kieliszek wina i spróbowała przywitać się z siostrą.
Później spojrzała na Oktawię.
- Urosłaś – rzuciła mechanicznie. Ta mała zawsze odrobinę przerażała. Miała trochę zbyt podkrążone oczy.
Anna Mitoń (1991)