More documents

Recommendations

Info

زیر نور مهتاب از:‏ رضا خبازيان زمستان است و هوا همانطور که طبيعت قولش را داده است سرد.‏ نشسته ام در اطاق گرم خويش و گاهگاهی دزدانه از قاب پنجره به ماه می نگرم و نور مهتاب را بدون آنکه جرات لمس اش را از بيرون داشته باشم نگاه می کنم.‏ مهم نيست که چقدر شور و شوق و اميد در دلهای ما جاری است.‏ راستش را بخواهيد گاه من و شما آدمهای بزرگ نيز مثل بچه ئی که شب زودتر ميخوابد تا بابا نوئل هديه مورد علاقه اش را زودتر بياورد و به وی تحويل دهد،‏ خودمان را به راحتی گول می زنيم و شور و شوق و اميد را به زور در روح و روان خود می نشانيم،‏ بارور می کنيم و زنده نگه ميداريم.‏ هيچ اشکالی هم ندارد ولی گاه در يک شب مهتابی سرد زمستانی می توانيم به مسائلی بينديشيم که همگون و هم جنس با حال و هوای طبيعت باشند.‏ همانطور که از لطافت هوای بهاری و ديدن شور و شوق رشد در درختان و گلها و علفها به وجد می آئيم و هوای عشق در سرمان ميريزد و به آن دوست ديرينه فکر می کنيم و يادش را گرامی ميداريم و جايش را پهلوی خود خالی می بينيم در هوای سرد زمستانی هم می توانيم به سردی های رابطه،‏ به بی عدالتی،‏ به ظلم،‏ به زنجير بينديشيم.‏ در ادبيات ما نيز زمستان،‏ زمان دلچسبی نبوده است.‏ تلخی ها،‏ جدائی ها،‏ غصه ها،‏ فشار،‏ ظلم،‏ بی عدالتی،‏ سنگدلی،‏ بی مهری،‏ درهم ريختگی به نوعی با واژه زمستان همگون و هم وزن شده اند.‏ در حال و هوای شعر هم که نگاه کنيم در همين فصل است که عمق و مفهوم بعضی از اشعار را نمايان تر و قابل حس تر می بينيم.‏ گرامی شاعر ايران،‏ مهدی اخوان ثالث گرچه شعر زمستان خود را در بررسی و توضيح شرايط آن روز جامعه ايران سروده است ولی خواندنش در فصل زمستان عمق معنائی شعر را بازتر و عريان تر می نمايد.‏ جائی که می گويد:‏ هوا دلگير درها بسته سرها در گريبان دست ها پنهان نفس ها ابر درها بسته و غمگين زمين دلمرده سقف آسمان کوتاه غبار آلوده مهر و ماه زمستان است.‏ اين شعر ذهن خواننده را با گذر و اشاره ئی به مختصات زمستان آماده می سازد تا تصويری هولناک و پراهميت را مطرح نمايد.‏ اميد شاعر که از قضا کلمه ‏"اميد"‏ را هم برای تخلص شاعرانه خود انتخاب کرده است،‏ اين است که بتواند با مطرح ساختن اين تصوير هولناک چاره ئی بجويد و ذهن ما را نيز برای يافتن اين چاره به کار گيرد.‏ انسان همگون و همسان با طبيعت است.‏ گرچه از قوانين محکم آن نيز راه گريزی ندارد ولی با تغيير حال و هوای طبيعت نيز می تواند با نگرش های گوناگون همواره به دنبال مدينه فاضله خويش باشد.‏ به دنبال حقيقتی که در آن آرامش يابد و صلح و سلامت را به خود و انسانهای ديگر عرضه دارد.‏ اکنون که شما را در حال و هوای سرما و سردی زمستان آورده ام جای دارد که ذهن شما را مشوش رها نسازم و با خود به کوچه و بازار سرد،‏ به نقطه های تاريک،‏ به زوايای حقيقی ولی خاموش نگاه داشته شده آدميان ببرم و بگويم شايد وقت آن رسيده باشد که گاهی در خلوت خود زير نور مهتاب زمستانی بنشينيم،‏ حتی اگر گوشه اطاق گرم خود نيز باشيم،‏ کاغد و قلمی بدست بگيريم و با گذری در زوايای تاريک وجود خويش ليستی تهيه کنيم از مجموعه اعمال و رفتاری که از ما سر زده است و رنجش و بی مهری ديگران را برانگيخته است.‏ اين ليست را در دادگاه کوچکی که خود قاضی آن خواهيم بود ارائه کنيم و به اين نکته بينديشيم که:‏ آيا مجموعه اين اعمال،‏ ما را امروز در جايگاه برتر انسانی،‏ مردمی،‏ فرهنگی و اجتماعی قرار داده است يا اين اعمال پايه و شالوده تنگ خلقی،‏ تنهائی،‏ احساس عدم اعتماد،‏ عصبانيت،‏ کينه،‏ عدم رضايت نهانی ما از زندگی گشته است جواب اين سئوال درجه صداقت ما را با خويش بيان خواهد داشت.‏ آنگاه بنشينيم و خود را به چند خط شعر از سهراب سپهری ميهمان کنيم که می گويد:‏ هر که در حافظه چوب ببيند باغی صورتش در وزش بيشه شور ابدی خواهد ماند هر که با مرغ هوا دوست شود خوابش آرام ترين خواب جهان خواهد بود آنکه نور از سر انگشت زمان برچيند می گشايد گره پنجره ها را با آه از زمستان گفتيم،‏ حيف است يادآوری نکنيم که آسمان ادب فارسی دو گوهر گرانبهای خود را در زمستان از دست داد.‏ سياوش کسرائی و فروغ فرخزاد.‏ مسلما مشتاقان و وفاداران ادب فارسی در شهرهای مختلف جهان به ياد اين دو عزيز خواهند نشست و جلسات شعر خوانی خواهند داشت.‏ از دوست اديبی شنيدم که پس از بزرگداشت مولوی در سال ٢٠٠٧ بوسيله سازمان جهانی يونسکو زمزمه هائی در مورد شناساندن فروغ فرخزاد به جهانيان شنيده می شود که افتخار ديگری برای ايرانيان خواهد بود.‏ فروغ در اثر زندگی پرتلاطم خود در فرصت کوتاهی که داشت جهان پر باری از شعر را از خود بيادگار گذاشت که بخوبی نمايانگر رشد شخصيت وی ميباشد.‏ فروغ موفق شد به زودی از مرز ‏"جنسيت"‏ بگذرد و به مسائل انسانی بنگرد و جهانی را مورد اعتراض قرار دهد که در آن حقوق انسان مورد تجاوز قرار می گيرد.‏ سياوش کسرائی نيز گرچه درخاک غريب به خواب فرو رفت با آثار جاودانه بسيار خود برای انسانها حداقل آرش را در جوانی و مهره سرخ را در سالهای سالخوردگی به يادگار گذاشت.‏ ياد هر دو عزيز گرامی باد.‏ همه می دانند ما به خواب سرد و ساکت سيمرغان ره يافته ايم ما حقيقت را در باغچه پيدا کرديم در نگاه شرم آگين گلی گمنام و بقا را در يک لحظه نامحدود که دو خورشيد بهم خيره شدند سخن از پچ پچ ترسانی در ظلمت نيست سخن از روزست و پنجره های باز و هوای تازه و اجاقی که در آن اشياء بيهوده می سوزند " از شعر فتح باغ مجموعه تولدی ديگر"‏ ۲۰ شماره ۱۰۷ بهمن - اسفند ۱۳۸۵
نقد و بررسی کتاب بعد از عشق نوشته:‏ فريده گلبو به قلم:‏ دکتر شهناز برومند بعد از عشق اثر فريده گلبو داستان زنی است که در يکی از مسافرتهای شوهرش دفتر خاطرات خود را عمدا در ساک او می گذارد.‏ مرد پس از وارد شدن به اتاق خود در يکی از هتل های شهر شيراز همينکه ساک را باز می کند در لابلای لباسها متوجه اين دفتر می شود با بی تفاوتی نگاهی به آن می اندازد،‏ آنرا باز می کند و با کمال تعجب متوجه می شود که صفحات با دستخط همسرش نگاشته شده است.‏ شروع به خواندن می کند با اين تصور که تا قبل از شام وقت خود را با خواندن مطالب اين دفتر پر کند ولی هرچه می خواند بر تعجب و کنجکاويش افزوده ميشود.‏ از خود می پرسد:"‏ چرا تاکنون در اين باره با من صحبت نکرده بود"‏ اگر شخص ديگری در زندگيش بود چرا مرا انتخاب کرد و اصلا بعد از يازده سال زندگی مشترک و داشتن دو فرزند چه لزومی داشت که اين مسئله را با من در ميان بگذارد.‏ مرد با بی قراری به خواندن خاطرات همسرش ادامه ميدهد.‏ در خلال خواندن خاطرات،‏ گاه تصميم می گيرد ورق های دفتر را پاره کرده و همه چيز را فراموش کند و لحظه ای ديگر کنجکاوی باعث ميشود تا به خواندن ادامه دهد.‏ او که در آغاز داستان از شخصيت همسرش و پرده دری او کمی جا خورده بود هر لحظه بر حيرت و عصبانيتش افزوده می شد حالا ديگر به جای خواندن انگار صفحات را می بلعيد و همپای او خواننده چنين حالتی را احساس می کند.‏ آن شب وقتی کتاب بعد از عشق را از نوشين گرفتم اصلا فکر نمی کردم که خواندن اين کتاب مرا تا ساعت ٢/٥ صبح بيدار نگه دارد!‏ فريده گلبو می نويسد:‏ ‏"بهار شورانگيز و سرشار از لطف است شايد تجسمی است پر شکوه از ذوق شاعران خوش قريحه".‏ ‏"تابستان پر نعمت و حاصلخيز است با يک زيبائی گستاخ،‏ نافذ و مهاجم".‏ ‏"زمستان پيری است تسلی بخش و پر تجربه.‏ اما من پائيز را و تنها پائيز را با شوری عاشقانه دوست دارم.‏ پائيز در چشم من هم چون عروسی است که با افسون طبيعت هر لحظه ...." خواندن همين چند خط کافی بود که تا ساعت ١ صبح به خواندن ادامه دهم و حتی بعد از اينکه کتاب را بستم و سعی کردم خواب را به چشمان خسته ام دعوت کنم تا ساعت ٢/٥ صبح بر سر اين دعوت با خواب کلنجار داشتم.‏ بعد از عشق فريده گلبو که تهمينه ميلانی فيلمنامه نيمه پنهان را با اقتباس از آن به تصوير کشيده است آن چنان خواننده را تحت تاثير قرار می دهد که گاه از فرط هيجان چند خط را جا می گذارد تا سريع تر به نتيجه دست يابد.‏ اما کشش و شيوائی جملات چنان است که او برای جا انداختن آن چند خط،‏ مانند کسی است که انگار مرتکب گناهی نابخشودنی شده باشد،‏ خود را سرزنش کرده و سريعا به خطوط وانهاده باز می گردد.‏ داستان در عين سادگی با کششی خاص خواننده را قدم به قدم به دنبال خود کشيده و نوعی ارتباط نزديک با شخصيت های داستان برقرار می کند.‏ فريده گلبو صحنه های داستان را آن چنان ملموس به تصوير می کشد که نکته ای از ديد خواننده پنهان نمانده و چنان در فضای داستان قرار می گيرد که وقتی از پائيز می نويسد،‏ خرد شدن برگ های خشک پائيزی را زير پا و تابش گرم خورشيدش را در وجود خود احساس می کند.‏ و هنگاميکه از عشق سخن می گويد برخلاف قوانين دستوری که آموخته ايم کلمه يا ذات است و يا معنی،‏ او اين قانون را با ترسيم ملموسی از عشق که قاعدتا و طبق ضوابط دستوری بايد ‏"معنی"‏ باشد را بنحوی در ذهن خواننده می پروراند که عشق را چون تنديسی قابل لمس می پندارد.‏ در اين راستا با هم می خوانيم و اين نوشته را به پايان می بريم.‏ "... و چنان نگاهم کرد که آنچه می ديدم نگاه نبود اتحاد روح از راه چشم بود،‏ زمزمه بود.‏ پر شراره ترين شعله های طلب بود و از اين ها فراتر نفس عشق بود.‏ در يک لحظه احساس کردم که گرم ترين رگه های لذت،‏ لذتی آميخته با هراسی گنگ با سرعتی که ميزانش در دنيای خارج از عشق وجود ندارد در تنم بی قراری می کند.‏ جسمم داغ شده بود،‏ روحم آتش گرفته بود.‏ قدرت تکلم از ميزان لذتی که نگاه گرم و برنده او به من می بخشيد کمتر نبود".‏ ۱۵ شماره ۱۰۷ بهمن - اسفند ۱۳۸۵
Page 2 and 3: سال ‎۲۰۰۷‎و آغاز
Page 4 and 5: صدای جاودان ادبيات
Page 6 and 7: بايد قدم زد تا حس اش
Page 8 and 9: سرگذشت سپور صبح مرا
Page 10 and 11: سلام بچه های عزیز ا
Page 12 and 13: در شهر چه خبر شنبه ش
Page 16 and 17: هفده دعوا میان ایرا
Page 18: هزار و یک شب،‏ نمای

ïºïº¸ï»¦ ï»§ï»®ïº­ï»­ïº¯ï¯¼ ï®ïºï»§ï»®ï»¥ ï»ïº®ï»«ï»¨ï®ï¯½ ïºï»³ïº®ïºï»§ï»´ïºï»¥

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?

ïºïº¸ï»¦ ï»§ï»®ïºï»ïº¯ï¯¼ ï®ïºï»§ï»®ï»¥ ï»ïº®ï»«ï»¨ï®ï¯½ ïºï»³ïº®ïºï»§ï»´ïºï»¥