ﺟﺸﻦ ﻧﻮﺭﻭﺯﯼ ﮐﺎﻧﻮﻥ ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ ﺍﻳﺮﺍﻧﻴﺎﻥ

سرگذشت
سپور صبح مرا ديد
که گيسوان در هم خيسم را
زپلکان رود می آوردم
سپيده ناپيدا بود
دوباره آمده ام
از انتهای دره ی سيب
و پلکان رفته ی رود
و نفس پرسه زدن اينست
رفتن،‏ برگشتن،‏ ديدن،‏ دوباره ديدن
رفتن به راه می پيوندد
ماندن به رکود
در کوچه های اول حرکت
دست قديم عادل را
بر شانه چپ خود ديدم
و بوسيدم
و عطر بوسه مرا در پی خواهد برد
سپور صبح مرا ديد
که نامه را به مالک می بردم
سلام گفتم!‏ گفت سلام.‏
سلام بر هوای گرفته،‏ سلام بر سپيده ناپيدا
سلام بر حوادث نامعلوم
سلام بر همه
الا بر سلام فروش!‏
سراغ خانه مالک می رفتم
به کوچه های ثابت دلتنگی برخوردم
خاک ستاره دامنگير
صدای يورتمه می آمد
صدای زمزمه ميراب
صدای تبت يدی
درخت را بردند
باغ را بردند
گوش را بردند،‏ گوشواره را بردند
اما جدجد مرا،‏ عشق را،‏ نبردند
من از تصور ودکا بيرونم
و در تصرف بيداری هستم.‏
تصرف عدوانی را شايع کردند
تصرف عدوانی،‏ سرنوشت خانه ما بود
سرنوشت ساکنان نجيب
فاتح که کوه نور به موزه می آورد
به شهر من،‏ شب را آورد
به ساکنان خانه و صاحبان تازه
سپردم که شب بخير بگويند
و گرنه در سکونتشان اختلاف خواهد بود
به روح ناظر او شب به خير بايد گفت
به او،‏ به مادر من،‏ زنی که پيرهنش رنگهای خرم داشت
من ازبينيد و صورتی و آبی
آميخثن را دوست می دارم،‏ رنگ بی رنگی!‏
در جستجوی کفش آبی بودم
کفاش قهوه ای آورد و سبز فروخت
نوروز کفش نوی بايد داشت
نوروز برف غريبی می باريد
در هفت سين باستانی
سرخاب را ديدم که هلهله می کرد
و سين قرمز ساکت بود
ای بانوان شهر
گلويتان هرگز از عشق بارور نشده است
و گرنه سرخاب را به اشک می يافتيد
و سين ساکت سر را سلام می گفتيد
سلام بر همه الا سلام فروش
بس است
طاهره صفارزاده
هرچه از محنت ايام کشيديم بس است
از بد و خوب زمان هر چه که ديديم بس است
شاد گشتيم که ناکامی ايام گذشت
زهر هر نيش زهر نوش چشيديم بس است
باغبان گو که بود باغ تو را ارزانی
آنچه از بلبل شوريده شنيديم بس است
ديگر از طرفه غزالان به دلم راهی نيست
ناز دلدار بيک عمر خريديم بس است
به تمنای وصال و به گران بار فراق
در رهش جامه اخلاص دريديم بس است
چون کبوتر نگران از پی يکدانه ببام
هر چه زين بام به آن بام پريديم بس است
چند روزی اگر از عمر بود حاصل ما
خواهم آهسته روم هرچه دويديم بس است
اين سرابی که بر او نام نهادند مقام
خوش سرابی است ولی آنچه رسيديم بس است
چند گوئی تو از اين دور زمان گردش چرخ
يوسف اين قصه دراز است شنيديم بس است
یوسف رستگار
۱۳
شماره ۱۰۷ بهمن - اسفند ۱۳۸۵