MARS 2006 Çmimi 30 lekë - kishadhejeta.com

MARS 2006 Kisha dhe Jeta4Komisioni për Laikët dhe Familjen – Arkidioqeza Metropolitane Tiranë–Durrës“Transmetimi i besimit në familje”Dinamika e edukimit të krishterë në familje, si sakrament dhe burimshenjtërimi i çiftit në sfidën misionare të ungjillëzimitE shtunë 25 mars 2006 – në Katedralene Shën Palit – Tiranë.Nga: Dom Carmine LEUZZI:Misionar dioqezan: “Fidei Donum”.Propozimi i një teme “Transmetimi ibesimit në familje” në një kuvend tëparë Dioqezan, të zhvilluar me 25 mars2006, pranë Katedrales së Shën Palitnë Tiranë, i organizuar dhe i përgatiturqë prej disa muajsh në Komisionin përLaikët dhe Familjen, i dërguar të gjithafamiljeve të famullive të Arqidioqezëssonë Tiranë –Durrës, ka qenë një eventhistorik, por edhe një nxitje e fortë. Debatohejmes përbërësve të komisionitnjë pikëpyetje e madhe! Si do të ishteserioze për ta propozuar këtë tematikëtek familjet e krishtera sot, duke e diturse kjo brezni konkrete, dhe mbi tëgjitha, roli edukues i prindërve është nënjë krizë të dukshme, duke qenë fryt injë peme rrënjët e së cilës, janë zhvilluarnë shkretëtirën e ateizmit komunist,të regjimit të tmerrshëm të diktaturësqë ua ndalonte prindërve transmetimine besimit tek fëmijët si dhe çdo aktivitetapo angazhim edukues në këtë drejtim.Kurajoja për t’i bërë ballë kësaj sfidedhe për të shqyrtuar këtë pikpyetje, kaardhur nga Papa Benedikti XVI, i cili,sikurse dhe na e ka kujtuar Arqipeshkëviynë Imzot Rrok Mirdita, në hapjetë kuvendit, e ka ftuar kishën katolikepër një reflektim serioz, pikërisht mbikëtë tematikë. Atëherë pse të mos fillojmëpër të reflektuar edhe ne me familjettona të krishtera?Kështu u nis makina organizuese. Nëpak kohë kuvendi u përgatit në çdo aspekttë tij dhe me cilësi, duke përfshirëedhe vëllezërit tonë të krishterë të kishësortodokse dhe të bashkësisë protestante,në një dimension të sinqertë ekumenik.Është për t’u vënë në dukje prezencagjatë punimeve të kuvendit (të ardhurkryesisht nga fshatërat, ndërsa zhgënjyeseka qenë pjesëmarrja e familjevenga qyteti i Tiranës) të cilët ishin rrethnjëqind e pesëdhjetë, pra mes çifteve, tërriturve dhe të rinjve, sigurisht më pakse sa e prisnim të ishin të pranishëm.Por, mund të flasim edhe për një suksestë padiskutuesh të aktivitetit, qoftë përsai përket kujdesit të moderatorit DonGjergj Meta, apo edhe relatuesve tëndryshëm që me tematikat e tyre kanëqenë shpallës dhe profetë të të vërtetësungjillore, kishtare, pedagogjike dhekulturore, gjë kjo e pëlqyer dhe e duartrokiturnga asamblea. Në programet edebatuara janë shndërruar dëshmi, diskutimedhe ndërhyrje interesante edhenga ana e të pranishmëve. Ky takimishte një shenjë shumë inkurajuese përpërbërisit e këtij komisioni dioqezanpër të ardhmen.1. Familja është një bashkësi jete edashurie, që vetë Hyji e ka dashur.Familja lind prej një mendimi“shumë të bukur” të Perëndisë (Zan.1.31). Ai ngulit në zemrën e burrit e tëgruas një nostalgji të thellë dashurie, ecila i shtyn të takohen e të bëhen kështu“një në një trup të vetëm” (Zan. 2,24). “Dashuria bashkëshortore ështëfryt i shenjë e dhurimit të plotë tëburrit e gruas” (FC. 11). Martesa lind“prej aktit me të cilin bashkëshortët nëmënyrë të ndërsjellët japin e marrin,sipas mirëkuptimit të plotë personal”(GS 48). Nga një zgjedhje e tillë evetëdijshme dhe e lirë lind “bashkësiaintime e jetës në dashuri, që Hyji vetëe ka dashur” (GS 48). Mbi këtë bashkim,Hyji drejton gjithë “bekimin”e vet duke e bërë atë “shenjtërore tëjetës” (CA 39).Atësia e Amësia, që zgjerohen nëmisionin edukues, janë një përforcimi veçantë i dashurisë bashkëshortore:në fakt, të bëhesh prindër që edukojnë,sjell fryti i qenies “dy në një trup tëvetëm”, ngjarja përmes së cilës familjarealizohet plotësisht e në mënyrë tëveçantë. Familja e krishtere është “eshuguruar” prej Krishtit – Dhëndër,që derdh në zemra e të martuarvedashurinë e pafundme, i çliron prej“ngurtësisë së zemrës” e u dhuronatyre një “zemër të re”, të aftë të dojëashtu sikurse Ai do.Nga sakramenti i martesës, shenjëefikase e Kishës, lind dashuria e tëmartuarve: të duhesh deri në fund”,“duke dhënë jetën”, “duke vdekur mbiKryq, si kokrra e grurit për të prodhuarfryt”. Një mister i tillë i dashurisësë plotë përhapet përmes brezavenë transmetimin, në pranimin, në edukimine jetës. Të martuarit e krishterë,me fjalën e shembullin e tyre duhet tëjenë për fëmijët e tyre “mësuesit e parëtë besimit” dhe ta plotësojnë “thirrjene gjithsecilit prej tyre, duke kryerkështu misionin e vërtetë të Kishës nëshërbim të ndërtimit të gjymtyrëve tësaj” (FC 38).2. Familja e krishtere si një misionedukues.Familja e krishtere, për prirjen emisionin e saj të veçantë është thirrurta transmetojë besimin sipas mënyrëssë vet origjinale. Familja, sikurse Kisha,duhet të jetë një hapësirë transmetimii besimit, një “detyrë misionaredukues”.Ideja e “transmetimit” ngulit diçkaqë tashmë ekziston, që ne e gjejmëdhe që na ofrohet prej brezash. Nukështë një produkt i ri prodhuar ngaduart e njerëzve që kanë mbi të, njëtë drejtë. Është si një thesar që duhettë respektohet, ruhet në tërësinë e vet,sipas vullnetit të Perëndisë. Nuk ështënë pronësi të një grupi, të një klase, nënjë çast të caktuar historik, por gjenmbështetjen e gjithë bashkësisë sëdjeshme, të sotme dhe të përhershme.Shërbimi i transmetimit të besimitquhet “misioni i ungjillëzimit ekatekizmit” dhe është i lidhur me misionine familjes e të Kishës. Besimi itransmetuar është një besim i gjallë,dinamik. Nuk është një transmetim imekët, por ka gjithë energjinë e jetës.Familja është një bashkësi edukuese,vend i shkëlqyer për këtë gjë, në tëcilën fëmijët marrin shpalljen e parë tëtransmetimit të besimit. Detyra edukuesei ka rrënjët në thirrjen e hershme tëbashkëshortëve për të qenë pjesëmarrësnë veprën krijuese të Hyjit: dukekrijuar në dashuri një person të ri, qënë vetvete e ka prirjen për t’u rriture zhvilluar, prindërit marrin përsipërdetyrën t’i ndihmojnë në mënyrë tësaktë që të jetojnë një jetë krejtësishtnjerëzore. Ashtu sikurse na kujtoiKoncili i II-të i Vatikanit: “Prindërit,meqë i kanë transmetuar jetën bijvetë tyre, kanë detyrën shumë të rëndët’i edukojnë fëmijët: ata quhen edukatorëte parë dhe kryesorë të tyre. Kyfunksioni i tyre edukues është kaq irëndësishëm, sa, nëse mungon, duhetmenjëherë të plotësohet”.U takon prindërve të krijojnë nëgjirin e familjes atë atmosferë të gjallëdashurie dhe mëshire për Perëndinëe për njerëzit, që ndihmon edukimine plotë të fëmijëve në kuptimin personale shoqëror.Familja është pra, “shkolla e parëe virtyteve shoqërore”, për të cilatkanë nevojë të gjithë shoqëritë” (GE,3). E drejta dhe detyra edukuese eprindërve cilësohet si thelbësore, elidhur siç është me transmetimin ejetës njerëzore.Si origjinale e fillestare, përsa upërket detyrave edukuese të të tjerëve,për unitetin e raportit të dashurisë qëlindin mes prindërve e fëmijëve, si tëpazëvendësueshme dhe të patjetërsueshëm,që ndërkaq nuk mund t’u lihetplotësisht të tjerëve, dhe as mundtë bëhet prej të tjerëve.Përtej këtyre karakteristikave,