DITURIA

Me pas, për çdo natë ata të dy përshëndeteshin. Karrocieri-kalë një mbrëmje i dha shenjë Lules që të zbriste ngaballkoni. Ajo tamam si një flutur për pak sekonda i erdhi pranë.- Me çfar mund t’ju ndihmoj zotëri? - pyeti me naivitetin e fëmijës Lulja.- Lule! Unë kam nevojë për ndihmën tënde por nuk e di nëse don të më ndihmosh?- Kërkomë çfar të dush që unë kam mundësi për të ndihmuar.- Unë jam vrarë në të dy këmbët dhe dua që ti t’ mi mjekosh dhe lidhësh palgët, por..., unë s’ dua që të na shohëkush pasi...Ti e di si janë gojët e liga në qytetin tonë?Lulja nuk foli. Ajo deshte ta ndihmonte por nuk dinte se si pasi aty në rrugë kalonin vazhdimisht njerëz pa le qëmund ta shikonte e jema!- Sikur të vish me mua diku? Ke besim tek unë?- Ku?- Unë rroj vetëm në një dhomë aty poshtë, tek ish konvikti i mjekësores...- Jo, jo! Është larg dhe do më kërkojnë...- Po mire, sikur të hyme tek ai bunkeri aty lart tek rruga e Mborjes?-...!- Vetëm dy minuta sa ti të më mjekosh.- Pse nuk e bën vetë atë punë? Pastaj s’ke asnjë shok a mik?- Po unë s’kam as alkol, as fasho, as gazra, s’kam asgjë.- Ti jap unë dhe shko mjekohu në shtëpi.Fukarai i shkretë u pikëllua që nuk do provonte dorën e butë të saj dheshtërngoi dhëmbët i pafat dhe tërhoqi dhunshëm karrocën e cila ju bashkua vajtimit të tij me qarjen e rrotave.Këtë radhë do të qe Lulja ajo që do të ngelte si një monument në mes të rrugës dhe makinat do ti shkonin fareafër nga të dy krahët duke u rënë burive e duke e ftuar atë llokume.Disa djem të rinj, shofera, ndalën afër saj duke i bërë komplimente për bukurinë trupore por duke e quajturshushkamene e të lënë nga trutë! Njëri i tha patë budallaqe dhe një tjetër e quajti pëllumbeshë teleshmëne.Lulja ishte gati ta ndiqte nga prapa të panjohurin duke i thëne se i dhimbsej shumë fatëziu dhe se ajo do tëvinte kudo që ai do të deshte për ta ndihmuar. Njëkohësisht ajo ndjente dhe një fare frike siç ndjen një kafshështepiake kur i zoti e shet tek një i panjohur. Kafsha e shkretë çapitet pas të panjohurit por mëndja i dorovitet nëdrjtim të kundërt, andej nga ish i zoti i saj dhe ndjen një pasiguri që i sjell frikën por që nuk ka se çfar të bëjë.Kapistra e të panjohurit e tëreq në rrugë të panjohur.Njeriu-kalë as që e këtheu fare kokën dhe kjo e bëri Lulen që ta ndjejë veten fajtore!Të nesërmen, Lulja e priti me padurim, ne ballkonin e saj, kalimin e te panjohurit. Kur ai u çfaq përsëri në rrugëasaj i gufoi zemra nga një ndjenjë e trazuar ku ishin bërë përshesh keqardhja, pendimi, përkujdesi, mëshiradhe frika. Një forcë e panjohr shpirtërore e shtyri drejt rrugës. Ajo u ndodh përseri ballë-përballë të panjohuritfukara i cili ndali karrocën dhe e pa me kujdes që nga gishtat e këmbëve deri tek flokët e kokës. Fytyra e tij evrenjtur u kthjellua dhe dielli i zëmres i ndriçoi sytë e fjetur. Një muskul mbi vetullën e majtë i lëvizi disa herëinstiktivisht.- Me prit tek bunkeri se do te vij të mjekoj! - i foli Lulja me një ton urdhërues dhe vrapoi drejt shtëpisë për tëmarrë çfar i duhej për mjekim.***Lulja vazhdonte të qëndronte mbrëmjeve, si përherë, në ballkon. Njeriu-kalë për çdo mbrëmje vazhdonte tëtërhiqte karrocen plot me dru duke rënkuar. Vajza sapo e shikonte zhelanin që tërhiqte këmbët zvarrë nga mundimi,psherëtinte duke thënë, “Paska një vërtetë një Zot!”12