Nadwiślański Park Etnograficzny w Wygiełzowie, fot. M. ZarębaDrewniane budownictwo w MałopolsceW dawnej Polsce drewno, łatwe w obróbce i powszechniedostępne, było podstawowym materiałem budowlanym.Do stawiania chałup i budynków gospodarczych używanodrewna gorszego gatunku, a wiejscy cieśle nie zawsze teżprzykładali się do pracy, dlatego żywotność takich obiektównie była długa. Inaczej postępowano przy budowie DomówBożych: na materiał wybierano zdrowe, okazałe drzewa,które po ścięciu dokładnie okorowywano, porządniesuszono i starannie okantowywano. Stawianiem obiektówsakralnych zajmowali się głównie zawodowi cieśle miejscy,zrzeszeni w warsztatach specjalizujących się w tej dziedzinie.W dużej mierze dzięki pracy ich rąk starodawne małopolskiekościółki są tak zachwycające.W budownictwie na terenie Małopolski przeważały obiektyo konstrukcji zrębowej (wieńcowej) – bale układano jedenna drugim, tworząc tzw. zręby, i scalano w narożnikachróżnymi łączeniami ciesielskimi. Nawet w późniejszych wiekachdo łączenia drewna nie używano gwoździ, a jedyniedokładnie dopasowywano sąsiadujące ze sobą elementy.Czasem, by wzmocnić konstrukcję, używano drewnianychkołków. Budowle często zdobiono, m.in. motywamisolarnymi i różnego rodzaju rytymi lub malowanymi ornamentamiroślinnymi.KościołyNajbardziej spektakularne drewniane obiekty to wiekowekościoły i cerkwie. Pierwotne drewniane świątynie naziemiach polskich nie zachowały się do naszych czasów.Przyjmuje się jednak, że pierwsze takie obiekty były niewielkie,jednoprzestrzenne. Z nich, wraz ze zmianą potrzebliturgicznych, rozwinął się średniowieczny wiejski kościółek.Był orientowany i składał się z kwadratowej nawy orazwęższego, również kwadratowego prezbiterium, nakrytychoddzielnymi dachami. Nie miał wieży ani żadnych przybudówek.Typowy gotycki wzorzec drewnianej świątyniwykształcił się na obszarze Małopolski w XV w. Wzorzecten powtarzano później w dziesiątkach realizacji ażpo XVII stulecie. Na interesującym nas obszarze zachowałosię jednak tylko kilka drewnianych XV-wiecznych obiektówsakralnych, m.in. w Krakowie-Mogile i Dębnie Podhalańskim;dużo więcej, bo kilkadziesiąt kościółków, sięgaswoją historią wieku XVI.Czym charakteryzował się gotycki drewniany kościół w Małopolsce?W odróżnieniu od wcześniejszych obiektów oba członybudowli, nawę i prezbiterium, nakrywał wspólny, jednolitydach. Stabilizowało to konstrukcję budynku i zwiększałojej trwałość. Sylwetka dachu była stroma, budynek wysmukły,pojawił się detal ciesielski (widoczny w formie wykrojów wejśći okien oraz profilowaniu i fazowaniu belek) oraz dość bogatyrepertuar form zdobniczych. Perfekcja ówczesnych budowniczychdo dziś budzi zachwyt. Modrzewiowe lub jodłowebierwiona były dokładnie dopasowane, tworząc lite ściany.Początkowo nie pokrywano ich żadnym materiałem osłonowym,dopiero później pojawiło się ocieplenie w postaci gontów,a jeszcze później – deskowanie. Niewielkie okna wycinanotylko w ścianach południowych, a do wnętrza kościołaprowadziły zawsze dwa wejścia: główne, w zachodniej ścianienawy, i boczne, w środku jej ściany południowej.Kościoły wciąż nie posiadały wieży (a przynajmniej niezachowały się takie przykłady), o sakralnym przeznaczeniubudynku informowała sygnaturka na dachu. Dzwonyumieszczano w wolno stojących dzwonnicach. Pierwszeznane wieże przybudowane do korpusu kościoła pochodządopiero z przełomu XVI i XVII w. Miały one charakterystycznykształt – pochyłe ściany, nadwieszone izbicedzwonowe i ostrosłupowe hełmy. Kościoły obiegały natomiastsoboty, czyli podcienia. Ten charakterystyczny element,wpływający na malowniczość bryły świątyni i mocnoosadzający ją w ziemi, wykształcił się z zadaszeń i miałchronić podmurówkę przed zawilgoceniem. Około XVII w.soboty zaczęły pełnić dodatkową rolę: prowizorycznegoschronienia dla ludzi, zwłaszcza pielgrzymów przybywającychdo kościółków położonych w ustronnych miejscach.Kościół otaczano ogrodzeniem, a przykościelny teren byłmiejscem pochówków. Ogrodzenia drewniane szybko zastąpionobardziej trwałymi – murowanymi z kamienia łupanego.Często zadaszano je gontami. Wokół świątyni zawszeteż rosły drzewa. Chroniły budowlę od wiatrów i uderzeńpiorunów, dziś natomiast stanowią dodatkowy charakterystycznyakcent budownictwa sakralnego.Zewnętrzny wygląd gotyckich kościołów, przede wszystkimproporcje bryły, nie zmieniał się w kolejnych wiekach.Zmieniające się prądy artystyczne zaznaczały swe piętnoprawie wyłącznie w wystroju wnętrz. Widocznym zewnętrznymobjawem nowych stylów były jednak baniastehełmy wież, typowe dla baroku, czy dostawiane kapliceo charakterze barokowym lub klasycystycznym.Łemkowskie cerkwiePołudniowe części powiatu nowosądeckiego i gorlickiegowyróżniają malowniczo wpisane w krajobraz łemkowskiecerkwie. Podobnie jak kościoły katolickie, wznoszonoje w starannie wybranych miejscach, przeważnie na niewielkichwyniesieniach, i otaczano wieńcem drzew. Dokońca XVIII w. cerkwie budowano wyłącznie z drewna, nazrąb. Wykorzystywano do tego celu drzewa iglaste, wartoKopuły cerkwi w Kwiatoniu, fot. P. Mierniczakjednak zaznaczyć, że żadnej cerkwi nie wzniesiono w całościz najtrwalszego i najbardziej szlachetnego gatunku –modrzewia. Wykonywano z niego tylko te elementy, któremusiały być odporne na wilgoć. Pierwotnie do budowliprowadziło tylko jedno wejście: od zachodu, a otworyokienne, podobnie jak w kościółkach katolickich, umieszczanojedynie w południowych ścianach.Konstrukcja typowej, najbardziej charakterystycznejcerkwi łemkowskiej oparta była na zasadzie trójdzielności.Świątynię tworzyły zbliżone do kwadratu pomieszczenia:prezbiterium, szersza od niego nawa i babiniec. Tenostatni, w którym gromadziły się podczas nabożeństw kobiety,był najczęściej schowany pod wieżą. Nawę i prezbiteriumprzykrywały charakterystyczne namiotowe, częstouskokowo łamane dachy (na płaszczyźnie dachu powstająodpowiednio jeden, dwa lub trzy pionowe uskoki).Były one kryte gontem, w późniejszych czasach zastępowanymjednak tańszą i trwalszą blachą. Kopuły dachówwieńczyły baniaste hełmy z pozornymi latarniami (nadbudówkamiw formie wieżyczki, które w odróżnieniu odlatarni rzeczywistej nie doświetlały budowli). Nad tymiostatnimi zwykle umieszczano jeszcze cebulkę oraz zawszekuty stalowy krzyż. Elementem wyróżniającym cerkwiełemkowskie była dominująca nad całą bryłą wieżaz dzwonami. Jej zwieńczenie powtarzało zwykle schematzwieńczenia dachów. Ściany cerkiewne i wieżowe z początkupodbijano gontem, później zastępowanym szalunkiem.Cerkwie były też niegdyś bogato i barwnie malowane.Pokrywanie farbą zewnętrznych ścian oprócz walorówestetycznych miało znaczenie praktyczne, chroniło je bowiemprzed szybkim niszczeniem. Jednak dziś o tym, żełemkowskie cerkwie były prawdziwie kolorowymi świątyniami,nic już prawie nie przypomina.2 3
Leksykon wybranych pojęć architektonicznychKraków i okolicearkadabelka tęczowacerkiew trójdzielnadach łamanydach mansardowydach namiotowy(inaczej: brogowy)deskowanie(inaczej: szalowanie)elewacjafacjatagontizbicakonstrukcja zrębowa(inaczej: wieńcowa)latarnialatarnia pozornanawaokappodcień (inaczej: podcienie)połać dachowaportalprezbiteriumsobotysygnaturkaszczytwykuszłuk wsparty na dwóch kolumnachpozioma, ozdobna belka pomiędzy nawą główną a prezbiterium, na której umieszcza się krucyfiksoraz figury świętychcerkiew o układzie podłużnym, składająca się z trzech części: babińca (przedsionka), nawy i prezbiterium;w przypadku cerkwi zachodniołemkowskich babiniec jest zazwyczaj częściowo lubcałkowicie ujęty przez wieżędach, w którym połacie podzielone są na dwie lub więcej kondygnacji, oddzielonych od siebiezałamaniem, uskokiem, ścianką lub gzymsemrodzaj dachu łamanego, którego dolne połacie mają większy kąt nachylenia od połaci górnychdach składający się z kilku trójkątnych połaci stykających się w najwyższym punkcie dachuwarstwa desek stanowiąca pokrycie ściany budynkuzewnętrzna ściana budynku wraz z występującymi na niej elementami architektonicznymii dekoracyjnymipomieszczenie mieszkalne w przestrzeni strychowej, którego ściany, przenikając przez połaćdachu, formują nadbudowę nad gzymsem wieńczącym budynku; facjata kryta jest osobnymdaszkiemprzeznaczona do krycia dachów drewniana deseczka o przekroju klina, z wpustem wyżłobionymwzdłuż szerszej krawędzinajwyższa, nadwieszona kondygnacja wieży; pięterko dzwonowekonstrukcja ścian wznoszonych z bali drewnianych układanych jeden na drugim i połączonychw narożnikach różnymi łączeniami ciesielskiminadbudówka w formie wieżyczki, wieńcząca dach lub kopułę, mająca wiele okien; jej zadaniembyło doświetlenie wnętrza budynku światłem dziennymw odróżnieniu od latarni rzeczywistej nie doświetlała wnętrza budynkuczęść kościoła między prezbiterium a kruchtą (w cerkwiach między prezbiterium a babińcem),przeznaczona dla wiernychdolna krawędź połaci dachowej, wystająca poza zewnętrzne ściany budynkuotwarte, zewnętrzne pomieszczenie w przyziemiu budynku, wzdłuż jego elewacji, ograniczonesłupami, filarami lub kolumnamizewnętrzna powierzchnia pokrycia dachu1. ozdobne architektoniczno-rzeźbiarskie obramowanie otworu drzwiowego; 2. drzwi lub bramamające takie obramowanieczęść świątyni chrześcijańskiej przeznaczona dla duchowieństwa i mieszcząca ołtarz głównyparterowe podcienianiewielka wieżyczka usytuowana na dachu kościoła, mieszcząca mały dzwon, nazywany równieżsygnaturką1. zwieńczenie elewacji budynku, najczęściej w kształcie trójkąta lub półkola; 2. trójkątna ścianamiędzy połaciami dachu dwuspadowegoczęść budynku kryta osobnym daszkiem, występująca z lica ściany na zewnątrz na pewnej wysokościnad ziemiąKonstrukcja zrębowa, fot. arch. UMWMWokolicach Krakowa <strong>Szlak</strong> <strong>Architektury</strong> <strong>Drewnianej</strong>obejmuje ponad 50 zabytkowychobiektów. Przede wszystkim są to stojącew niewielkich miejscowościach urokliwe, drewnianekościółki. Od maja do września niektóre z tychzwykle zamkniętych budowli udostępnia się zwiedzającym(zwykle: pt. 12.00–16.00, sb. 10.00–14.00,nd. 12.00–16.00). Na omawianym terenie są to kościółkiw Barwałdzie Dolnym, Krakowie-Mogile, Łapanowie,Mętkowie, Osieku, Paczółtowicach, PolanceWielkiej, Racławicach, Więcławicach Starych, WoliRadziszowskiej i Woźnikach. W regionie można teżzobaczyć dwa interesujące skanseny: NadwiślańskiPark Etnograficzny w Wygiełzowie oraz Skansen BudownictwaLudowego w Dobczycach. Kilka miejscowościsłynie z dobrze zachowanych zespołów architekturydrewnianej. Perłą jest oczywiście Lanckoronaze swoją XIX-wieczną małomiasteczkową zabudową.Pozostałości zabudowy drewnianej przetrwały teżw Alwerni, a urokliwe domy uzdrowiskowe – w Ojcowie.W kilku miejscowościach regionu zobaczyć możnapiękne drewniane dworki, na przykład w Miechowie,Goszycach czy Woli Zręczyckiej. Interesującymiobiektami może się również poszczycić sam Kraków.4