U PROGU DEMOKRACJI - Powiat Słupski

częścią opozycji solidarnościowej, mimo silnych oporów części aparatuwładzy, zakończyły się w styczniu 1989 r. osiągnięciem wstępnegoporozumienia. Jego warunkiem była zgoda władz na relegalizacjęSolidarności, bez której Wałęsa i jego współpracownicy skupieni wutworzonym w grudniu 1988 r. Komitecie Obywatelskim, nie chcieliusiąść przy okrągłym stole.27 stycznia 1989 r. odbyło się spotkanie w ośrodku MinisterstwaSpraw Wewnętrznych w Magdalence, na którym ustalono, że obradyokrągłego stołu rozpoczną się 6 lutego w należącym do Urzędu RadyMinistrów Pałacu Namiestnikowskim przy Krakowskim Przedmieściu.Wzięło w nich udział 57 osób, w tym 29 reprezentowało obózrządzący, 25 opozycję i 3 hierarchię kościelną. Obradowano w trzechgłównych zespołach roboczych (stolikach): gospodarki i politykispołecznej, reform politycznych oraz pluralizmu związkowego. Wzespołach powołano podzespoły i grupy robocze. Łącznie w negocjacjachuczestniczyło około 450 osób. Jednakże najistotniejsze kwestiesporne rozstrzygnięto w trakcie poufnych spotkań kierownictwwszystkich delegacji, które najczęściej odbywały się w Magdalence.Uczestniczyły w nich 42 osoby, lecz faktycznie liczyło się tylko kilkanaściez nich. Po stronie rządowej byli to: Stanisław Ciosek, CzesławKiszczak, Aleksander Kwaśniewski i Janusz Reykowski. Natomiast wreprezentacji Solidarności kluczową rolę, poza Wałęsą, odgrywali:Zbigniew Bujak, Władysław Frasyniuk, Bronisław Geremek, JacekKuroń, Tadeusz Mazowiecki i Adam Michnik. W rozmowach w Magdalencebrali też udział bp Tadeusz Gocłowski i ks. Alojzy Orszulik.W trakcie obrad okrągłego stołu ustalono, że Sejm zostanie rozwiązanyprzed terminem, odbędą się wybory do Sejmu i Senatu wedługwspólnie ustalonej ordynacji wyborczej, nowy parlament powołarząd i prezydenta, a w przyszłości uchwali nową konstytucję.O zmianie ustroju nie było mowy. Władze chciały skłonić opozycjęsolidarnościową do udziału w tzw. niekonfrontacyjnych wyborachparlamentarnych, co miało stanowić wstęp do wbudowania jej wsystem polityczny PRL w sposób nie naruszający kierowniczej roliPolskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej w państwie. Strona solidarnościowazgodziła się na niedemokratyczny charakter wyborów,domagając się jednak, aby ordynacja dotyczyła wyłącznie jednej ka-11