hernefes_2015_11

SOHBETLER
Bütün varlık âlemi, Hakk’ın küllî veyâhut cüz’î isimlerinden
bir veya birkaçına mâliktir. Meselâ mü’min
kimse, Hâdî yâni hidâyet edici ismine mazhardır. Melekler,
Hakk’ı tesbih edici isimlere mazhardır. Şeytan
ise, kibredici, dalâlet verici isimlere mazhardır. Kâmil
insan ise cümle isimleri kendinde toplamıştır. Herkesin
o âyân-ı sâbitede olan ismi ona rabdır, yâni terbiyecidir.
O kimse de bu ismin terbiyesi ve hükmü
altındadır.
(Ken’an Rifâî, Sohbetler, Kubbealtı Neşriyâtı, İstanbul, 2014, s. 275)
***
Adâlet, Hakk’ın rızâsını elde etmeğe çalışmaktır. İşte
böyle hareket edip Allah Rabbimdir diye istikāmet
edenler için havf u hüzün yâni korku ve endîşe yoktur.
O vakit bunlara kalb-i selîm pasaportunu verirler. Fakat
sen bu pasaportu kendi gücünle almak istersen işte o
çok zor, belki de imkânsızdır. Resûlullah Efendimiz bile
‘Mürebbî olmasaydı Rabbimi bilmezdim’ buyuruyor.
İmâm-ı Âzam da Hazret-i Ali Efendimiz’in evlâtlarından
İmam Câfer’e mürit olduktan sonra ‘(Son) iki sene
olmasaydı Nûman helâk olurdu’ demek sûretiyle o
sultana mülâkî oluşuna şükreder.
Onun için mürşidin rızâsını kazanmak sûretiyle bu
kalb-i selim pasaportunu elde etmeye çalışmalı. Mürşidin
rızâsı da onun boyasına boyanmak, yoluna gitmek,
görmek ve bilmekle elde edilir.
(Ken’an Rifâî, Sohbetler, Kubbealtı Neşriyâtı, İstanbul, 2014, s. 215)
***
Dünyâya gelmekten maksat, kişi Rabbini bilmektir
Rabbini bilmeye sebep evliyâyı bulmaktır
Bulmak değilmiş bilmek, bilmek değilmiş bulmak
Evliyâya gönül vermek rengine boyanmaktır.
Buldum, gördüm, bildim! demek maksûda ermek için
kâfî değildir. Bu, ben kırk senedir dervişlik ediyorum
diye öğünüp güvenme işi de değildir. Maksat, o terbiyesi
halkasına girdiğinin velînin rengine boyanmaktır.
Yâni güzel sıfatlarını giymek, doğruluğuna, adâletine,
irfânına ve aşkına bürünmektir. Evet kırk sene bir kapıya
hizmet eder bir şey alamaz da, üç gün dervişlik
etmekle, onun kırk senede bulamadığını elde ediverir.
Çünkü ezelde hazırlanıp da gelmiştir.
(Ken’an Rifâî, Sohbetler, Kubbealtı Neşriyâtı, İstanbul, 2014, s. 152)
Yûsuf Ziyâ Bey:
***
- Rubûbiyet ile ulûhiyet arasındaki fark nedir?
- İkisi arasında ince bir fark vardır. Mâlum-ı âlîniz, rubûbiyet,
rab, terbiye edici demektir. O cihetle dahi,
yâ Rabbî! denildiği vakitte, bu duânın en kabûle yakın
bir duâ olduğu söylenir. Allah, yerin göğün ve bütün
kâinâtın yaratıcısı, mevcûdâtın hâlıkı demektir. Rab ise
terbiye edici mânâsına gelir. ‘Yâ Rabbî’ demek, benim
Rabbim demektir. Benim Allah’ım demek değildir. ‘Allah’
denince kevn ve mekânın ve mevcûdâtın hâlıkı
olduğu anlaşılır.
Cenâb-ı Hak, yâ Rabbî, hitâbını sever ve o hitâba
cevâben kuluna ‘Lebbeyk!’ der. Bir insan hakîkaten
Cenâb-ı Mevlâ’ya teveccüh edip, dağınık olan düşünce
ve hislerini toplayarak ‘yâ Rabbî!’ dedi mi, kalbinde
bir ferahlık, bir inşirah hâsıl olur. İşte o ferahlık,
Cenâb-ı Hakk’ın o kuluna ‘Lebbeyk!’ demesidir. Eğer
bu kul, hâlis, saf ve pâk bir gönülle, hiç olmazsa o
anda tam bir teveccüh ile ‘yâ Rabbî!’ dese, bu inşirâhı
bu ferahlığı hissetmemesi kābil değildir.
(Ken’an Rifâî, Sohbetler, Kubbealtı Neşriyâtı, İstanbul, 2014, s. 562)