Bliżej Źródła nr 18 październik 2016

NR 18 PAŹDZIERNIK 2016
PISMO PARAFII WNIEBOWZIĘCIA NAJŚWIĘTSZEJ MARYI PANNY W SZCZAWNIE-ZDROJU
B L I Ż E J
ŹRÓDŁA
święci uczą nas
wiary...
W przyrodzie istnieje od 150 do 200 gatunków róż –
tyle, ile Pozdrowień Anielskich w trzech lub czterech
częściach różańca. Kwiaty te mają szlachetny zapach,
wygląd, czasem i smak.
Jak modlitwa, która przenika zmysły,
wycisza i oczyszcza ich stan.
Róże są piękne i pozwalają zachować piękno. Od
dawna używa się ich do pielęgnowania urody –
pomagają przedłużyć młodość. Ale i były
używane do balsamowania ciał.
Odmawianie różańca pozwala
zachować świeżość duszy.
Odnawia i zachowuje
świat, by nie stracił
świeżości stworzenia
i nie psuł się
jak przejrzałe
ciało, wydane
na działanie
choroby.
Chcę, abyście
codziennie
odmawiali
różaniec...
savoir-vivre to
sztuka życia...
Moja Mama
Wakacyjne
wspomnienia
1

R O K M I Ł O S I E R D Z I A
Do Miłosierdzia przez Bramę miłosierdzia u św. Pawła
. Święty Paweł staje przed nami jako posłaniec
głoszący Ewangelię o Bożym miłosierdziu.
W Liście do Efezjan pisze: „Bądźcie dla siebie
nawzajem łagodni i miłosierni. Jedni drugim
wybaczajcie, tak jak Bóg wybaczył wam w Chrystusie”
(Ef 4,32). Z łagodnością przebaczajcie jak
sam Chrystus, który niczego nigdy nikomu nie
wytyka, choć mógłby. Natomiast w Liście do
Rzymian czytamy: „Błogosławcie tych, którzy
was prześladują; błogosławcie, a nie złorzeczcie.
Radujcie się z radosnymi, płaczcie z płaczącymi.
Bądźcie jednomyślni. Nie zabiegajcie o to, co wyniosłe,
ale miejcie upodobanie w tym, co skromne.
Nie bądźcie zarozumiali. Nikomu złem za złe
nie odpłacajcie. Bądźcie życzliwi dla wszystkich
ludzi. Jeśli to od was zależy, ze wszystkimi ludźmi
zachowujcie pokój. Umiłowani, sami nie wymierzajcie
sprawiedliwości, (...). Raczej kiedy twój
wróg jest głodny, nakarm go, a gdy jest spragniony,
daj mu pić.”
Święty Paweł wskazuje na Jezusa, który jest
dla nas wzorem i jednocześnie Dawcą wszelkiej
łaski. W Liście do Efezjan pisze: „Bóg jednak,
bogaty w miłosierdzie, dzięki swej wielkiej miłości,
którą obdarzył nas, umarłych z powodu występków,
przywrócił nas do życia z Chrystusem.
Łaską jesteście zbawieni!” (Ef 2,4-5). Łaska – nieprzejednana
miłość Boga, która otwiera nam
drogę do zbawienia. Czy wyobrażasz sobie
poświęcić życie kogoś z Twoich bliskich, aby kto
inny mógł żyć? Aby mógł żyć ktoś, kto grzeszy?
Jezus oddał swoje życie za wszystkich nas,
abyśmy cieszyli się wiecznym życiem! Jego
śmierć zwyciężyła zło! Miłosierdzie Boga nie
zna granic! Święty Paweł doskonale o tym
wiedział. Doświadczył łaski Pana i stał się jednym
z najgorliwszych uczniów Jezusa. Jezus
zrobił dla nas jeszcze więcej: „Pogrzebani z Nim
przez chrzest, w Nim zostaliście też wskrzeszeni
przez wiarę w moc Boga, który wskrzesił Go z martwych.
Was, którzy byliście umarli z powodu
występków i nieobrzezania waszego ciała, wraz
z Nim ożywił, gdy darował nam wszystkie występki.
On zniszczył obciążające nas zestawienie
długów, które przez swoje zapisy przemawiało
przeciwko nam. Usunął je, przybijając do krzyża”.
(Kol2, 12-14). Wyobraź sobie, jak Bóg przybija
zestawienie Twoich grzechów do krzyża.
Każdy z grzechów, to kolejna rana.
Święty Paweł wskazując na Jezusa, który jako
pierwszy dał nam przykład miłości i miłosierdzia,
modli się za tych, do których pisze: „Bóg
mi świadkiem, jak bardzo zależy mi na was wszystkich
w Chrystusie Jezusie. Dlatego modlę się,
aby wasza miłość coraz bardziej wzrastała w poznaniu
i wszelkim zrozumieniu, abyście umieli
rozeznać to, co słuszne, i abyście dzięki temu pozostali
czyści i nienaganni do dnia Chrystusa,
przynosząc owoc sprawiedliwości przez Jezusa
Chrystusa, na cześć i chwałę Bożą” (Flp w, 8-11).
Prawdziwy ewangelizator to taki, który nie
tylko będzie głosił o miłosierdziu Boga, ale
który będzie uginał swoje kolana przed Panem,
modląc się za swoich współbraci. Jezus powiedział:
„Módlcie się, a będzie wam dane”. Nie są
to słowa rzucone na wiatr. Wszechmogący jest
w stanie dać, „o co tylko prosić będziecie”.
Kluczem do tego, aby móc prosić Pana o łaski
dla nas, jest nasza wiara. Wiara i zaufanie.
PROŚMY PANA: Panie naucz mnie przebaczać, zwłaszcza moim najbliższym, którym
czasem najtrudniej wybaczyć, naucz mnie służby i bezinteresowności względem
drugiego człowieka. Niech moje czyny są wykonywane ze szczerością. Panie, wypełniaj
moje serce światłością Twojego Ducha, proszę Cię, aby moja wiara wzrastała.
DZIĘKUJMY PANU: Panie, dziękuję Ci za miłość, którą mnie otaczasz.
ZAPYTAJ SIEBIE: -Jak przygotowuję się i przeżywam sakrament pokuty?
-Kiedy ostatnio wykonałem jakiś gest miłosierdzia?
- Czy jest ktoś w moim otoczeniu, kto potrzebuje bezinteresownej pomocy?
- Jaka jest moja gorliwość w głoszeniu prawdy o Bożym Miłosierdziu?
-W jaki sposób mogę pogłębić swoją
relację z Bogiem?
- -Kiedy ostatnio modliłem się za tych,
dla których mam być świadkiem
Bożego miłosierdzia?
S. M. Damiana
2
Staraj się nie chować w sobie urazy.
Podziękuj Panu Bogu za dar przebaczenia
w sakramencie pokuty. Podejmij się dowolnej
stałej modlitwy za kapłana, osobę konsekrowaną.

LECTIO - CZYTAJ UWAŻNIE! Łk 16, 19 - 31
S P O T K A N I E Z E S Ł O W E M
Jezus powiedział do faryzeuszów:
«Żył pewien
człowiek bogaty, który u-
bierał się w purpurę i bisior
i dzień w dzień świetnie się
bawił. U bramy jego pałacu
leżał żebrak okryty wrzodami,
imieniem Łazarz. Pragnął
on nasycić się odpadkami ze
stołu bogacza;(...)Umarł żebrak
i aniołowie zanieśli go na
łono Abrahama. Umarł także
bogacz i został pogrzebany.
Gdy w Otchłani, pogrążony
w mękach, podniósł oczy,
ujrzał(...) Abrahama i Łazarza
na jego łonie. I zawołał:
Ojcze Abrahamie, ulituj się
nade mną i poślij Łazarza;
niech koniec swego palca umoczy
w wodzie i ochłodzi mój język,
bo strasznie cierpię w tym
płomieniu.
Lecz Abraham odrzekł: Wspomnij,
synu, że za życia otrzymałeś
swoje dobra, (...).
MEDITATIO - ROZWAŻ PRZECZYTANE SŁOWO!
Cóż więcej może otrzymać człowiek, który już
otrzymał dar Bożego Słowa? Dzisiejsza
przypowieść bardzo wyraźnie wskazuje na
głęboką prawdę, o tym, że Bóg powiedział
człowiekowi już wszystko, co mógł powiedzieć.
Żadne objawienia, przyjścia zmarłych nie
wniosą już nic nowego. Bóg w swoim Synu
wypowiedział się całkowicie. Czego więc
jeszcze szukamy, kogo pytamy? Jezus Chrystus
swoim życiem uczył nas jak żyć, jak miłować,
jak służyć po to, by osiągnąć wieczne
zbawienie, by dojść do zjednoczenia z Nim
ORATIO – MÓDL SIĘ!
Panie Jezu, ucz mnie miłości do Słowa. Niech
ono zawsze będzie „lampą dla moich stóp
i światłem na mojej ścieżce”. Amen
w miłości. Pewnie nie raz i o nas musiałby Jezus
powiedzieć: „Mają moje Słowo. Jeżeli go nie
słuchają to choćby nie wiem kto do nich mówił,
nie uwierzą”. Uwierzmy na nowo w moc Jego
słowa. Jest to słowo stwórcze i zbawcze. Jest
nim On sam.
Pytajmy siebie:
- Dlaczego tak trudno mi sięgnąć po Słowo
Boże?
- Dlaczego czasem nie wierzę temu Słowu?
- Gdzie szukam odpowiedzi na moje życiowe
pytania i dylematy?
ACTIO – WPROWADZAJ SŁOWO W CZYN!
Każdego dnia poświęć chwilę na lekturę Bożego
Słowa i później pamiętaj, by wprowadzać je
w czyn.
A P O S T O Ł O W I E R Ó Ż A Ń C A
Św. Ludwik Maria Grignion de Montfort - wielki
czciciel Maryi. Pochodził z licznej rodziny (było
w niej 18 dzieci). Ta bardzo religijna rodzina
wychowała dwóch kapłanów i sześć sióstr
zakonnych. Jego życiowym mottem było:
„Przez Maryję do Jezusa”. Swój wolny czas
poświęcał na rzeźbienie w kamieniu lub
drewnie posągów Matki Bożej, pisanie książek
i układanie pieśni na cześć Maryi. Stworzył
między innymi słynne traktaty: „Tajemnica
Maryi, O prawdziwym nabożeństwie do Matki
Najświętszej” i „Przedziwny sekret Różańca
Świętego”. Mówił, że przez Maryję idziemy do
Chrystusa, a przez Chrystusa do Boga. O Różańcu
mówił: „Nie znam lepszej drogi prowadzącej
do założenia Królestwa Bożego, Królestwa
Odwiecznej Mądrości, niż zjednoczenia
modlitwy ustnej i myślnej w odmawianiu
różańca i rozważaniu jego piętnastu tajemnic
(...) Wierzcie w moc różańca. Nie oparł mu się
żaden grzesznik, skoro oplotłem go różańcem”.
Zmarł 28 kwietnia 1716 r. Chciał, by pochowano
go pod ołtarzem Matki Bożej. Gdy po roku
trzeba było przenieść zwłoki na inne miejsce,
wydarzyła się rzecz niesamowita. Otóż gdy
otworzono grób, wyłoniła się z niego zamiast
odoru rozkładającego się ciała, woń świeżych
kwiatów, a nad trumną unosiły się roje
kolorowych motyli.
3

Ś W I Ę T Y M I E S I Ą C A
ŚWIĘTA FAUSTYNA
Imię i nazwisko:
Helena Kowalska
Kraj pochodzenia: Polska
Dzień urodzenia: 25 sierpnia 1905
Dzień śmierci: 5 października 1938
Tytuł kanonizacji: dziewica
Wspomnienie: 5 października
Pan Jezus powiedział do s. Faustyny: Łaski z Mojego miłosierdzia czerpie się jednym naczyniem,
a jest nim ufność. Im dusza więcej zaufa, tym więcej otrzyma.
Dużo wiedzieć, doskonale zrozumieć, głęboko
doświadczyć, zrobić coś niemożliwego – to
wbrew pozorom nie jest najtrudniejsze w życiu.
Najtrudniej jest tak po prostu zaufać. Przyjąć
proste zawołanie: Jezu, ufam Tobie – jako
pierwszą myśl każdego poranka. Zdać się na
Boga, którego nie widać, przyjąć Jego sposób
rozwiązywania trudnych spraw, który często
Miłosierdzie wobec bliźnich: nakarmić głodnych,
napoić spragnionych, przyodziać nagich,
przyjąć do domu podróżujących, pocieszać
więźniów, odwiedzać chorych, grzebać umarłych...
Upominać grzeszących, pouczać nieumiejętnych,
dobrze radzić wątpiącym, pocieszać
strapionych, cierpliwie znosić krzywdy,
chętnie darować urazy, modlić się za żywych i
umarłych…
jest zupełnie niezrozumiały.
Każdego dnia zaufać jeszcze bardziej i przyjąć
jeszcze bardziej niepojęte Boże rozwiązania.
Na początku wydaje się to być szaleństwem.
Później uczymy się posłuszeństwa w łasce, bo
widzimy dobre owoce takiej postawy. Wreszcie
nie czekamy na widoczne efekty. Po prostu
ufamy. I wówczas otrzymujemy najwięcej…
Pan Jezus powiedział do s. Faustyny: Podaję ci trzy sposoby czynienia miłosierdzia bliźnim:
pierwszy – czyn, drugi – słowo, trzeci – modlitwa; w tych trzech stopniach zawiera się pełnia
miłosierdzia i jest niezbitym dowodem miłości ku Mnie.
Faustyno, dziękuję Ci za… Faustyno, proszę, pomóż mi w…
Miłosierdzie wobec siebie: pozwolić się nakarmić,
przyodziać, pocieszyć, odwiedzać…
Przyjąć upomnienie, radę, pocieszenie, przebaczenie,
modlitwę…
Czyn, słowo, modlitwa… Znak mojej miłości
wobec drugiego człowieka. Sposób, w jaki inni
chcą okazać miłość mnie. Niezbity dowód
naszej miłości ku Jezusowi.
Święci uczą nas wiary, A.M. Kolberg OV
Polecam:
OJCZE, MIEJ MIŁOSIERDZIE DLA NAS I CAŁEGO ŚWIATA!
Zespół Muzyki Sakralnej
LUMEN – Pop-oratorium
„Miłosierdzie Boże”
i „Moja miłość”
www.misericordiadei.eu
www.faustyna.pl
przygotowała: Dorota Staniszewska
4
Św. Jacek Odrowąż urodził się w 1185 r. i to on
sprowadził różaniec do Polski. Jako młody
kapłan wyjechał do Włoch i tam zetknął się ze
św. Dominikiem. Zafascynowany jego nauczaniem,
w 1222 r., po powrocie do Krakowa,
założył polską prowincję zakonu Dominikanów.
Był wierny słowom św. Dominika, który
go prosił, by wziął „te paciorki różańca, tę Księgę
Maryjną i siał te ziarna w swojej ojczyźnie”.
A P O S T O Ł O W I E R Ó Ż A Ń C A
Św. Franciszek Salezy - biskup Genewy, urodził
się w 1557 r. Należy do wybitnych myślicieli
Kościoła, był współzałożycielem Zakonu Sióstr
Wizytek. Gdy miał 18 lat zobowiązał się do codziennego
odmawiania różańca. Ślubowi temu
pozostał wierny nawet wtedy, gdy choroba nie
pozwalała mu mówić. Wtedy to prosił domowników,
by odmawiali modlitwę na głos, a on oddawał
się kontemplacji różańcowych tajemnic.

H I S T O R I A R Ó Ż A Ń C A Ś W I Ę T E G O
Matka Boża przekazała różaniec Św. Dominikowi,
w roku 1213. Łączy się to wydarzenie z odniesieniem
zwycięstwa nad albigensami w południowej
Francji. W czasach, w których żył św.
Dominik, modlitwa‚ „Ave Maria” składała się
jedynie z pozdrowienia anielskiego i ze słów
św. Elżbiety, a więc wyłącznie ze słów kierowanych
do nas. Dopiero później, po Soborze
Trydenckim, do modlitwy zostały dodane nasze
słowa skierowane do Maryi.
Różaniec jest modlitwą domową, osobistą
oraz wspólnotową. Tradycyjnie odmawiany był
przez całe rodziny bądź wspólnoty zakonne.
Połowa XV w. to początek tworzenia się bractw
różańcowych, wspólnot ludzi gromadzących
się na modlitwie.
W drugiej połowie XV w. kolońskiemu kartuzowi
Heinrichowi von Kalkar przypisuje się
oddzielenie 10 „Zdrowaś Maryjo” – modlitwą
„Ojcze nasz”. W 1571 r. papież Pius V przypisuje
zwycięstwo pod Lepanto nad Turkami modlitwie
różańcowej i ustanawia święto Matki Bożej
Różańcowej, a wcześniej, w 1569 r., zatwierdza
jednolitą formę różańca dla całego Kościoła
(trzy części i piętnaście tajemnic).
Około roku 1600 włączono do Różańca trzy
wezwania: wiary, nadziei i miłości, symbolizowane
trzema „Zdrowaś Maryjo”. Od 1716
roku cały świat katolicki obchodzi 7 października
święto Różańca. W 1826 r. Maria Paulina
Jaricot zakłada w Lionie we Francji wspólnotę
Żywego Różańca, która po zatwierdzeniu
przez Papieża, pod koniec jej życia, liczy na
świecie trzy miliony członków.
Rok 1858 jest czasem, w którym Matka Boża
osiemnaście razy objawia się w Lourdes z Różańcem
w ręku. Papież Leon XIII, w roku 1883,
ustanawia październik miesiącem szczególnej
modlitwy różańcowej. Do Litanii Loretańskiej
wprowadza wezwanie: „Królowo Różańca
świętego, módl się za nami”. Ten papież wydał
kilkanaście Encyklik o Różańcu.
W 1877 Matka Boża objawiła się w Gietrzwałdzie.
Tam również prosiła: „Chcę, abyście
codziennie odmawiali różaniec”. 1917 rok, to
objawienia Maryi w Fatimie, w której świat usłyszał
znowu o prośbie Matki Bożej związanej
z odmawianiem różańca. W 1958 roku Dominikanie
w Polsce powołują Krucjatę Różańca
Rodzinnego. Na Podlasiu przyjęto do Krucjaty
ponad dwieście tysięcy rodzin. Dominikanie
w swoich kościołach w Polsce, wprowadzają
„fatimskie nabożeństwa pokutne”. W roku
1974 papież Paweł VI w encyklice MARIALIS
CULTUS, poświęca modlitwie różańcowej
czternaście numerów. Różaniec, zdaniem Ojca
Świętego, wywodzi się z liturgicznej modlitwy
Kościoła. W Polsce, w 1976 roku, ks. kard.
Stefan Wyszyński zatwierdza kierunki odnowy
modlitwy różańcowej.
„Módl się za nami grzesznymi teraz”. „Teraz”
to chwila obecna naszego pielgrzymowania
przez życie. Musimy w niej wytrwać w drodze
do Królestwa Bożego. Teraz, jako ludzie grzeszni
potrzebujemy współczucia. Otrzymujemy je
wraz z miłosierdziem Boga, właśnie w różańcu.
Na znajdującym się w Kaplicy Sykstyńskiej
fresku przedstawiającym Sąd Ostateczny
widzimy mężczyznę,
którego ratuje z czyśćca
anioł trzymający
w ręku różaniec.
wyszukała Dorota Staniszewska
Św. Ojciec Pio - największy stygmatyk XX w. Nie
rozstawał się z różańcem. Odmawiał go
wszędzie: w celi, w zakrystii, na korytarzu,
wchodząc po schodach i schodząc z nich,
w dzień, o świcie i w nocy. Wielokrotnie
podkreślał, że Różaniec jest narzędziem łaski,
cennym elementem życia wewnętrznego.
Polecał tę modlitwę wielu ludziom: „Jeżeli
Matka Boża wszędzie, gdzie się objawiała,
polecała Różaniec, to miała ku temu powody”.
A P O S T O Ł O W I E R Ó Ż A Ń C A
S A V O I R - V I V R E
Krótko przed śmiercią wypowiedział słowa:
„Kochajcie Maryję i czyńcie wszystko, co
możecie, aby ludzie Ją kochali. Odmawiajcie ku
Jej czci różaniec. Czyńcie to zawsze”.
Bł. Honorat Koźmiński był również wielkim
czcicielem Maryi. Jest autorem ponad 1300
kazań, z których znaczna część poświęcona jest
tematyce maryjnej i różańcowej. Opracował
też bardzo cenne, swoiste vademecum dotyczące
tego, jak odmawiać różaniec.
Savoir-vivre wyraża katolicką postawę wobec świata!
Żyjemy w świecie, w którym obowiązuje określona kultura. Wiemy, co założyć na siebie, kiedy
idziemy na wesele, jak zachować się przy stole, w teatrze czy w muzeum. Tej wiedzy zdaje się nam
jednak często brakować, gdy wybieramy się do kościoła.
Jak podkreśla autor publikacji pt. „Savoir vivre
w Kościele. Podręcznik dla świeckich” Stanisław
Krajski, savoir-vivre to sztuka życia, której
źródła tkwią w chrześcijaństwie. Stanowi ona
5

ealizację zasady: „Kochaj bliźniego swego jak
siebie samego” - wyjaśnia i dodaje, że zaglądając
do klasycznych katolickich podręczników
savoir-vivre'u - „Zwyczajów towarzyskich”
z 1933 r. autorstwa św. bp. Józefa S. Pelczara,
„Kodeksu towarzyskiego” ks. Jana Mikusińskiego
- dowiemy się, że związany jest on
wprost z etyką chrześcijańską.
Filozofia savoir-vivre jest stała - albo się ją przyjmuje
albo odrzuca. Stawia ona dwa nakazy:
„Bądź szlachetny!” oraz: „W każdej sytuacji
przestrzegaj przykazania miłości bliźniego!”.
Sprowadza się to do pamiętania o drugim
człowieku, do okazywania mu szacunku i troski
o jego potrzeby.
Wielu katolików nie widzi dziś żadnego
związku pomiędzy savoir-vivre'em i chrześcijaństwem,
wręcz uznaje etykietę za fanaberię
ludzi „tego świata”. Ludzie religijni
uznają, że savoir-vivre można zastąpić
pobożnością.
Św. bp Pelczar pisze: „Człowiek dobrze wychowany
jest grzeczny, stara się o piękne formy
S A V O I R - V I V R E
nie dla pozoru, lecz dlatego, że je uważa za
najistotniejsze przejawy zewnętrznej dobroci,
uprzejmości i szacunku, jaki żywi dla swych
bliźnich”. Ks. Antoni Witkowiak w „Etyce
towarzyskiej” z 1960 r. stwierdza zaś: „Zasady
savoir-vivre'u określają te same sprawy życiowe,
które normują religia i etyka. Jeśli zatem przepisy
te (...) zgadzają się z normami moralnymi,
jeśli są wyrazem takich cnót społecznych, jak miłość,
życzliwość, grzeczność (...) nie wolno ich
lekceważyć. Świadome ich lekceważenie
mogłoby być równoznaczne z lekceważeniem
lub przekroczeniem prawa moralnego, na
którym się opierają, a więc mogłoby być
grzechem”.
- Żyjemy w czasach, w których świeccy stracili
wyczucie i wrażliwość. Jednak o ile potrafią
zachować się w restauracji, na bankiecie czy w
filharmonii, to w kościele zapominają o
dobrych manierach, utrudniając modlitwę
innym - podkreśla S. Krajski.
Dorota Staniszewska
W następnym numerze – savoir-vivre na cmentarzu.
M A G D A C Z Y T A
6
Clive Staples Lewis
„Zaskoczony radością” Wydawnictwo Esprit 2010
„Książka ta została napisana po części jako odpowiedź
na prośby, bym opowiedział, jak z ateisty
stałem się chrześcijaninem, a częściowo po to, by
skorygować fałszywe pogłoski, które rozeszły się
tu i ówdzie”.
Nie jest to łatwa lektura, którą „połyka się”
jednym tchem. W biografii Lewisa jest wiele
trudnych momentów, które dzisiejszy psycholodzy
określiliby jako traumatyczne. Autor
jednak nie roztkliwia się nad sobą, stara się
obiektywnie – na ile to w biografii możliwe –
opisać fakty oraz ludzi, którzy go otaczali.
Mamy możliwość poznania autorów książek,
które go ukształtowały, fascynację magią,
spirytualizmem czy doświadczenie zła, które
miało miejsce w szkole średniej. Są też fragmenty
pewnej ironii i dowcipu: „Młody
człowiek, który chce być wytrwałym ateistą,
musi bardzo starannie dobierać lektury. Pułapki
„Może to dziwne, ale zanim Bóg dopadł mnie wreszcie, zostało mi dane
coś, co teraz uważam za chwilę całkowitej wolności wyboru”…
„Opowieści z Narnii” są lekturą znaną na całym świecie. Czwórka
rodzeństwa trafiająca podczas II wojny światowej do fantastycznego
świata, poznająca Białą Czarownicę i Aslana to tak naprawdę historia
chrześcijaństwa. Istotę ofiary Jezusa młody czytelnik poznać może
poprzez poświęcenie Aslana oddającego życie za Piotra. W kolejnych
częściach „Narnii” inne zdarzenia są analogią do historii biblijnych.
Ile jednak wiemy o życiu autora tego bestsellera? Czy wiemy, że przez
wiele lat, mimo iż wychowany w rodzinie religijnej, był ateistą, a początkowa
„wiara” była podszyta lękiem? Kim był C. S. Lewis, co lubił
najbardziej, gdy był dzieckiem, czy kłócił się ze swoim starszym bratem
Warrenem? Jacy byli jego rodzice i środowisko, w którym wyrastał?
są bowiem wszędzie (…). Bóg, jak się zdaje, jest
zupełnie pozbawiony skrupułów”. Czytając, nie
odnosi się wrażenia kreacji literackiej, upiększania
czy wybielania siebie, raczej szczerości
i drobiazgowości dokumentalisty. Jednak
oprócz relacji faktów Lewis pisze o czymś jeszcze…Opisuje
doświadczenia „Radości”
(pisanej z wielkiej litery), która – jak sam twierdzi
– stanowi oś całego jego życia. „Radość oznacza
tu coś zupełnie innego niż szczęście czy
przyjemność. Łączy ją z nimi tylko jedno, a mianowicie
to, że kto raz doświadczył Radości,
będzie jej pragnął znowu. (…) Należałoby raczej
nazwać ją szczególnym rodzajem smutku lub
przygnębienia. Jest to jednak smutek, za którym
się tęskni”. Czym jest owa Radość i czy rzeczywiście
okazała się być tak istotna w życiu
wielkiego pisarza?
Trzeba książkę przeczytać do końca.
Magdalena Klimczak

- Pracowała Siostra z dziećmi i młodzieżą
(a także dorosłymi). Jakiego rodzaju zajęcia,
poza katechizacją, prowadziła Siostra z tymi
grupami?
W Y W I A D M I E S I Ą C A
Witamy Siostrę Radosławę w Szczawnie-Zdroju
- Szczęść Boże Siostro Radosławo. Witamy serdecznie w naszej
wspólnocie parafialnej, mając jednocześnie nadzieję, że odnajdzie
w niej Siostra swoje miejsce. Przybywa do nas Siostra
z dużego miasta – Opola. Tyle wiemy, a chcielibyśmy poznać
Siostrę trochę bliżej.
- Posiada Siostra zainteresowania, może jakąś pasję?
- Może to dziwnie zabrzmi, ale interesują mnie ludzie, których
Bóg stawia na mojej drodze. Wiem, że nieprzypadkowo
skrzyżowały się moje drogi z drogami innych. Chcę się dzielić
z nimi przede wszystkim doświadczeniem Boga, którego odkrywam,
ale też chcę czerpać z bogactwa ducha, wiedzy
i mądrości innych ludzi. Lubię obserwować świat, wydarzenia,
przyrodę, bo dla mnie osobiście jest to głos Boga, który
wciąż coś mi przekazuje, coś pokazuje, czegoś ode mnie
chce. Dostrzegam Boga wszędzie, co nie znaczy, że od razu
potrafię odczytać Jego znaki. Moją pasją jest przyroda,
florystyka i prace artystyczne np. rysunek, quilling,
dekoracje.
W A K A C Y J N E W S P O M N I E N I A
- Od samego początku życia zakonnego
pracowałam z dziećmi i młodzieżą. Prowadziłam
przede wszystkim grupy Dzieci Maryi
i dla nich przygotowywałam spotkania formacyjne
i prace plastyczne. Przygotowywaliśmy
razem misteria, przedstawienia, Jasełka i nabożeństwa.
Były także wyjścia do kina, pielgrzymki,
grille, wakacyjne wyjazdy i wycieczki
rowerowe oraz prowadziłam z nimi niektóre
audycje dla dzieci w diecezjalnym radiu Doxa
w Opolu. Miałam również możliwość prowadzenia,
przez kilka lat, studenckiej grupy teatralnej.
Początkowo przygotowywałam z nimi
przedstawienia, ale z czasem były to już sztuki
Ernesta Brylla i Romana Brandstaettera. Próby
trwały dwa albo trzy miesiące (2-3 razy w tygodniu),
a potem wystawialiśmy je w różnych parafiach
lub Zakładach Karnych. Byłam również
zaangażowana - praktycznie do tej pory -
w duszpasterstwo więzienne w Strzelcach
Opolskich i w samym Opolu. Przygotowywaliśmy
z dziećmi i młodzieżą dla skazanych
przedstawienia i nabożeństwa. Prowadziłam
też dla nich, razem z innymi siostrami, dni
skupienia, a w okresie Bożego Narodzenia kolędowaliśmy
po celach. Przez kilka lat wyjeżdżałam
z jedną jeszcze siostrą na Ukrainę, gdzie
organizowałyśmy dla młodzieży, kilka razy
w roku, dni skupienia i tygodniowe „Wakacje
z Bogiem”. Przez 6 lat pracowałam w Domu
Rekolekcyjnym „Betania” i tam również prowadziłam
dni skupienia, rekolekcje, warsztaty,
przyjmowałam różne grupy lub osoby, które
chciały indywidualnie pogłębić życie religijne.
- Jakie ma Siostra plany, dotyczące pracy w naszej
szczawieńskiej parafii?
- Plany na dziś są proste: poznać parafię, ludzi,
dzieci w szkole, a potem rozeznać, co mogę dać
od siebie i jak zaangażować tych, wśród
których pracuję, by rosła Boża chwała i dobro
ludzi.
- Jakie książki lubi Siostra czytać?
- Sięgam po książki z dziedziny duchowości
i książki historyczne, a od dłuższego czasu
interesuje mnie literatura dotycząca objawień
Matki Bożej w Fatimie.
Serdecznie dziękuję za udzielenie odpowiedzi
na pytania. Życzę Siostrze Bożego błogosławieństwa
na czas posługi w naszym kościele
i wspólnocie.
Z Siostrą Radosławą rozmawiała Ewa Hoppe-Rychłowska
Oj działo się, działo w czasie, gdy redakcja gazetki udała się na zasłużony odpoczynek po ciężkiej
śródrocznej pracy.
16 czerwca zawiązał się Parafialny Oddział Akcji 16-20 sierpnia dzieci wyjechały na wakacje z
Katolickiej, którego prezesem została wybrana Bo-giem do Szklarskiej Poręby. Więcej na str.
pani Żaneta Nukui.
15 sierpnia uroczyście obchodziliśmy święto
28-31 lipca 25-osobowa ekipa z Siostrą Damianą
i ks. Pawłem pojechała do Krakowa na
Światowe Dni Młodzieży. Relacja z tego wydarzenia
na str. 10 i 11
Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny.
21 sierpnia na mszy św. o godz. 11.45 pożegnaliśmy
Siostrę Damianę, która zakończyła
posługę w naszej parafii.
7

1. Jan Paweł II ogłosił okres szczególnego czasu
promowania różańca, który został nazwany:
a) Watykański Zjazd Kółek Różańcowych;
b) Październik Miesiącem Różańca;
c) Rok Różańca.
2. Jan Paweł II modlił się na różańcu, a jego modlitwy
zachęciły jednego z kardynałów do różańca.
Którego?
a) kard. Jose Bergolio;
b) kard. Stanisława Dziwisza;
c) kard. Józefa Ratzingera.
3. Jan Paweł II ogłosił dokument o różańcu. Jaką
nosi nazwę
a) Encyklika „Rosarium novarum";
b) List apostolski „Rosarium Virginis Mariae”
c) Encyklika „Deus Meus”.
4. Jan Paweł II często przyjmował gości, delegacje
i pielgrzymki. Miał wtedy w zwyczaju:
a) dawać gościom różaniec;
b) częstować gości kremówkami;
c) oprowadzać po Watykanie.
KRZYŻÓWKA
O ŚWIATOWYCH DNIACH MŁODZIEŻY (ŚDM)
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
1. Pierwsze ŚDM w Polsce odbyły się w …; 2. Jednym
z symboli ŚDM jest …; 3. Twórcą ŚDM jest …; 4. Ocjalny
hymn VI ŚDM nosił tytuł …; 5. W roku 1993
ŚDM odbyły się w …; 6. Ostatnia edycja ŚDM, której
przewodził Jan Paweł II odbyła się w …; 7. Papież
Benedykt XVI przewodniczył ŚDM … razy; 8. ŚDM w
roku 2013 odbyły się w …; 9. Papież Francisze pr-ze -
wodniczył ŚDM … razy; 10. Jednym z patronów ŚDM
w Krakowie była św. …; 11. Krzyż ŚDM inaczej nazywany
jest Krzyżem ….
Prawidłowe rozwiązania proszę do 16.10.2016 r.
składać w zakrystii u s. Elżbiety lub na adres:
tulowa@gmail.com Zwycięzca otrzyma nagrodę
niespodziankę
Tólowa
1. Czyj to jest herb?
2. Gdzie się znajduje (podaj dwa miejsca)?
3. Podaj nazwisko fundatorów (zdjęcie)?
Rosarium Virginis Mariae (Co to znaczy?)
Kto pyta … ten wie 1. Litania ku czci Najświętszego Serca
Pana Jezusa; 2. Synem Elżbiety i Zachariasza; 3. Szymon;
4. Nigdy osobiście nie spotkał Jezusa; 5. Faryzeuszem,
prześladowcą chrześcijan; 6. Św. Matka Boża, św. Józef,
św. Mateusz, św. Marek, św. Łukasz, św. Jan, św. Jan
Paweł II, św. Faustyna, bł. Edmund Bojanowski, św.
Stanisław, św. Antoni, św. Archanioł Gabriel, św. Elżbieta,
św. Maria Magdalena, św. Weronika, św. Maria (siostra
Łazarza).
Kto patrzy … ten widzi
1. Jezusa; 2. W kościele WNMP w Szczawnie Zdroju; 3.
Iesus Humilis Societas – Pokorne Towarzystwo Jezusowe
lub Iesus Hominum Salvator – Jezus Zbawca Ludzi lub In
Hoc Signum (vinces) – W tym znaku (zwyciężysz).
Kto tłumaczy … ten pozna języki
Miłosierni jak Ojciec
Kto myśli … ten wymyśli
KRZYŻÓWKA
hasło: BŁOGOSŁAWIEŃSTWO
8
Nadesłano 2 odpowiedzi. Obie odpowiedzi są niekompletne. Nagrody pocieszenia, dla zachęty, otrzymują Elżbieta R. ze
Strugi oraz Hania Nukui. Nagrody do odebrania w zakrystii u s. Elżbiety.

O P O W I A D A N I E D L A N A J M Ł O D S Z Y C H
Moja Mama
Piotruś nie był wesołym chłopcem. Wychowywali go
dziadkowie, ponieważ rodziców stracił, gdy był jeszcze
malutkim dzieckiem. Dziadek był surowym człowiekiem,
który nie potrafił okazywać wnukowi
uczuć, chociaż bardzo go kochał. Chciał, żeby chłopiec
dobrze się uczył, miał odpowiednich kolegów
i nie chodził po drzewach. Tymczasem Piotruś starał
się, jak mógł, żeby być pilnym uczniem, by zadowolić
dziadka, ale nauka jakoś zupełnie mu nie szła. Lubił
bawić się z każdym dzieckiem, nie zważając na to, czy
jest ładne, czy brzydkie, zdolne, czy całkiem zwyczajne.
Poza tym nie wyobrażał sobie zabawy bez
wdrapywania się na jabłonki i orzechy w sadzie.
Wszystko to sprawiało, że dziadek z wnuka wciąż był
niezadowolony.
- Pragnę tylko twojego dobra, mój chłopcze,
a ty wciąż robisz wszystko nie tak.
- Przepraszam, ja tylko…
- Co tylko? Co tylko?
- Dajże mu spokój - wtrącała zwykle babcia,
widząc smutek w oczach chłopca. Babcia zawsze
umiała jakoś rozładować sytuację i w takich
momentach jak ten była niezastąpiona. Zresztą,
pomimo wielu kłopotów, miała zwykle
pogodną i, jak mawiał wnuczek, „przytulną”
twarz.
- Babciu, co sprawia ci tyle radości?
- Ty i dziadek.
- A dlaczego?
- Bo bardzo was kocham.
- No, ale bolą cię nogi, masz kłopoty ze mną
i z dziadkiem i... i... umarli moi rodzice…
- To prawda. Gdybym musiała sama dźwigać te
wszystkie kłopoty, na pewno nie dałabym
rady.
- To kto ci pomaga?
Babcia nie odpowiedziała tylko z uśmiechem
wyjęła z kieszonki różaniec. Piotruś wzruszył
ramionami. Widywał babcię jak codziennie
siedziała w fotelu, przebierając w palcach
drewniane paciorki. Denerwował go ten widok
i sam nie wiedział dlaczego. Może był pogniewany
na Pana Boga, że zabrał mu rodziców?
Albo nie wierzył, że Matka Boża słucha
tego, co mówi babcia? W każdym razie sam
nigdy nie brał do ręki różańca i w ogóle coraz
rzadziej się modlił.
Pewnego razu, wracając ze szkoły postanowił
pobyć trochę na skwerku. Znowu dostał
zły stopień i nie miał ochoty, zaraz po przyjściu
do domu, tłumaczyć się z tego dziadkowi.
Wlókł się teraz noga za nogą, kopiąc drobne kamyczki,
którymi wysypana była alejka. W pewnej
chwili trochę większy żwirek potoczył się
prosto pod nogi kobiety siedzącej na ławce, jej
twarz przysłaniał kapelusz, ale i tak widać było,
że płacze. Piotruś nie wiedział, jak ma się zachować.
Udawać, że się spieszy? Zawrócić?
- Podejdź tu do mnie Piotrusiu - zdumiony chłopiec
usłyszał cichy głos podobny do tego, jakim
przemawiała do niego mama, gdy był jeszcze
malutki. Bez wahania usiadł obok nieznajomej.
Gdzieś w głębi serca czuł, że może jej zaufać.
- Och, mój mały synku - pani przytuliła chłopca. -
Uwierz mi, że twoi rodzice są bardzo blisko
ciebie.
- Ale oni nie żyją! – odparł zdumiony Piotrek.
- Trudno ci w to teraz uwierzyć – odpowiedziała
zatroskana pani i zaraz dodała. - Wiesz..., dziś
jest piątek.
- A co ma do tego piątek, proszę pani? - Piotruś
przestał pociągać nosem.
- W ten dzień umarł mój Syn. Oddał życie za
wszystkich ludzi.
- Nic nie rozumiem – posmutniał chłopiec.
- Ale skoro opowiedział pani o mnie, to chyba
żyje?
- To prawda. Ale... Piotrusiu, czy ty przypadkiem
nie chciałbyś spróbować odmawiać
różańca ze swoją babcią?
- A po co?
- Wtedy łatwiej zrozumiesz to, o czym mówię.
Naprawdę. A kiedy znów się spotkamy
będziesz mówił do mnie „Mamo”, a nie „proszę
pani”.
Nieznajoma wstała i zniknęła w kasztanowej
alejce. Na ławce pozostał tylko drewniany
różaniec. Piotruś nieśmiało wziął do ręki
gładkie koraliki. W dłoni poczuł chłodne dotknięcie
metalowego krzyżyka. Nagle wszystko
wydało mu się takie jasne, spokojne i ciche.
Pobiegł do domu i, nie zdejmując nawet butów,
usiadł obok babcinego fotela. Wziął babcię
za rękę i po raz pierwszy zaczął się z nią modlić.
Był piątek. Chłopiec powoli przesuwał paciorki
różańca zasłuchany w rozważania o męce
i śmierci Pana Jezusa. W kolejne dni poznał
Tajemnice Chwalebne, Tajemnice Radosne i Tajemnice
Światła. Powoli modlitwa różańcowa
stała się mu bardzo bliska. To była jego
rozmowa z Matką Bożą, do której nie mówił już
inaczej jak „moja Mama”.
źródło: www.parafia.syrynia.pl
9

25-osobowa grupa pojechała razem z ks.
Pawłem i s. Damianą do Krakowa na Światowe
Dni Młodzieży. Oto relacje niektórych uczestników:
Kamil: Na ŚDM wybrałem się po to, by przede
wszystkim spotkać papieża Franciszka i pogłębić
swoją wiarę. Ale również miałem nadzieję,
że poznam ludzi z całego świata. Ogromne
wrażenie zrobił na mnie rozmach całego
przedsięwzięcia, a także doskonała organizacja
spotkań i troska wielu służb o nasze bezpieczeństwo.
Nie sposób zapomnieć o wyjątkowej
gościnności rodzin, u których przez ten
czas mieszkaliśmy. Czas spędzony w Krakowie
uważam za bardzo owocny. Jestem szczęśliwy,
bo mogłem wielbić Boga razem z tysiącami
młodych ludzi, co było dla mnie niesamowitym
przeżyciem. Uważam, że kilka dni, jak na
tak wspaniałe wydarzenie, jakim były tegoroczne
ŚDM, to stanowczo za krótko.
W A K A C Y J N E W S P O M N I E N I A
kwintesencją całych ŚDM: „Abyśmy nigdy nie
oddalili się od Jezusa. Nawet wtedy, kiedy
myślimy, kiedy nam się wydaje, że ze wzgledu na
nasze grzechy jesteśmy najgorsi. On kocha nas
jako takich,w ten sposob także i jego miłosierdzie
staje sie rzeczywistością dla nas”.
10
Ola: Tego lata miałam okazję i przyjemność
uczestniczyć w Światowych Dniach Młodzieży.
Pierwszy raz byłam uczestnikiem takiej imprezy.
Jadąc, nie sądziłam, że mogę doświadczyć
takich przeżyć oraz tak zmienić swoje nastawienie
do świata i ludzi. Tak, jak powiedział
Papież Franciszek, ŚDM były duchowym „dotlenieniem”,
z którego będę czerpać mądrość
oraz żyć w miłosierdziu. „Historia wymaga dziś
od nas, byśmy bronili naszej godności i nie pozwalali,
aby inni decydowali o naszej przyszłości”-
to słowa Papieża. Słysząc je zrozumiałam, że
w życiu chodzi o to, aby zostawić po sobie swój
własny ślad, abyśmy swoje życie przeżyli godnie.
Przyjęłam do świadomości to, że Pan
wzywając nas, nie myśli o tym, co zrobiliśmy lub
czego nie zrobiliśmy. Wręcz przeciwnie - patrzy
na to, co możemy zrobić i jak wielką miłość
i dobroć możemy rozsyłać innym. Można powiedzieć,
że dla Pana nie liczy się przeszłość
tylko przyszłość, to co będzie jutro. Dało mi to
wiele do myślenia, ponieważ zrozumiałam
i przyjęłam do serca, że każdy człowiek, nawet
największy grzesznik, może w każdej chwili
swojego życia odmienić je i żyć w miłości Boga
oraz czerpać nieograniczoną radość z życia i pojednania
.
Gabrysia: Słowa Papieża, ktore były dla mnie
ŚDM 20 lat później, czyli pielgrzym dojrzały na
spotkaniu młodzieży
Na ŚDM zapisałam się jeszcze w lutym przekonana,
że to na pewno czas dla mnie i ze wspólnotą
będzie raźniej i weselej. Potem nadeszły
wątpliwości. Przecież już jestem w wieku dojrzałym,
będę zawyżać średnią wieku pielgrzymów,
przecież to już nie będzie tak, jak za czasów
młodości na spotkaniu młodzieży w duchu
Taize. Do tego ta napięta atmosfera w Europie,
może być jakiś akt terrorystyczny, jakaś bomba
czy coś podobnego. Ale tęskniło mi się do tej atmosfery,
do wspólnych śpiewów, tańców,
modlitwy… Poza tym już zapłaciłam i postanowiłam,
że strach nie będzie mnie powstrzymywał.
W dniu wyjazdu trzeba było wstać o 4
rano, żeby zdążyć na pociąg ze Świdnicy, który
odjeżdżał po szóstej, potem targać ciężki
plecak, czekać we Wrocławiu na kolejne połączenie,
aż wreszcie udało się zająć wygodne
fotele w pociągu, żeby koło południa znaleźć
się w Krakowie… O pobycie na polu namiotowym
nie będę pisać, choć spanie w namiocie
miało urok przygody. Ale nie o tym miałam…

W A K A C Y J N E W S P O M N I E N I A
Najpierw Błonia i droga krzyżowa. Słowa
papieża, świadectwa wielu młodych osób dotkniętych
przez Pana. Wspólna modlitwa,
refleksja i ogromny, prawie niewyobrażalny
tłum. Trochę mnie to wyciszyło, powoli weszłam
w atmosferę zadumy i zatrzymania
się. Następnego dnia po śniadaniu już szykowaliśmy
się do wyjazdu do Brzegu. Trzeba było
wziąć mnóstwo rzeczy; karimatę, śpiwór
i jeszcze suchy prowiant, którym obdarzono
nas na Skałce (oczywiście za talony;). Potem
kilkakrotnie próbowaliśmy wsiąść do tramwaju
i za którymś kolejnym razem udało się. Podróż
na schodkach „na glonojada” była nieco
męcząca, ale ciekawa. Atmosfera w tym ścisku
bardzo rodzinna i wesoła. Nareszcie dosłownie
poczułam, co oznacza „wspólnota”. Gdy
wreszcie dotarliśmy na ostatni odcinek pętli,
trzeba było kilka kilometrów iść pieszo, co
trwało dość długo (miałam wrażenie, że jestem
Izraelitą i moja podróż będzie trwała 40 lat).
Okazało się jednak, że to nie koniec, bo sektor,
w którym mieliśmy przebywać, jest już zapchany
i nie możemy tam być. Skoro jednak byliśmy
większą grupą (neokatechumenalną) i mieliśmy
małe dzieci (m.in. czteromiesięczne bliźniaczki),
postanowiliśmy ochronę „wziąć na
litość”. Wpuścili nas do miejsca przechodniego
- przy drodze - i rzece, a także wielkim telebimie,
gdzie wygodnie się ulokowaliśmy w sąsiedztwie
Włochów i Francuzów. Modlitwy, śpiewy,
wieczorem koncert. Wszystko to w pielgrzymkowej
atmosferze. Skoro rozbiliśmy się przy
drodze, prawie wszystkie przechodzące grupy
zatrzymywały się, aby porozmawiać lub
chociażby uśmiechnąć się czy pozdrowić. Takie
pochody, śpiewy i tańce trwały całą noc, jednak
gdy ktoś się zaparł (tak jak ja;)), mógł zasnąć.
Nocowanie w otoczeniu tysięcy osób mówiących
różnymi językami, pod gołym niebem -
bezcenne. Msza niedzielna z pięknym kazaniem
(dobrze, że koleżanki miały radia, bo mogłyśmy
słuchać tłumaczeń) była oficjalnym zakończeniem
ŚDM-u. I choć przesłanie papieża
rozważałam dopiero po powrocie, warto było!!
Starsza ŚDM-ka
Kalina: Na wakacjach z Bogiem, byłam w Szklarskiej - Porębie
razem z 19-tką innych dzieci. Kiedy dojechaliśmy na miejsce,
wszystkie dzieci czekały z niecierpliwością na wejście do
pokojów. Razem z nami pojechała siostra Damiana, Ksiądz
Arkadiusz i pani Agnieszka. Codziennie rano przychodziliśmy
na mszę świętą, po której było śniadanie. Posiłki nam
smakowały. Pani Agnieszka przygotowała również zabawy,
w których wszyscy mogli uczestniczyć. Pogoda nam dopisała.
Wybraliśmy się na Szrenicę. Wchodziliśmy pod górę
w strasznym upale, ale wszyscy zdołali się wdrapać. Byliśmy
też w wielu schroniskach, w których było dużo pamiątek.
Zwiedziliśmy także Hutę Szkła, w której było wiele interesujących
rzeczy. Zrobiliśmy też koperty, do których można
było wkładać karteczki z komplementami. Wszystko mi się
podobało i chciałabym pojechać następnym razem na
dłużej.
No to teraz organizatorzy muszą zbierać siły na co najmniej
dwutygodniowy turnus. Tylko czy ktoś będzie umiał
zastąpić Siostrę Damianę?
16 – 20 sierpnia - dwudziestoosobowa grupa dzieci wraz z ks.
Arkiem, s. Damianą i p. Agnieszką uczestniczyła w „Wakacjach
z Bogiem” zorganizowanych przez naszą parafię. We
wtorek rano dzieci zebrały się na dworcu w Wałbrzychu skąd
pociągiem wyjechały do Szklarskiej Poręby. Już pierwszego
dnia wczasowicze udali się na górski spacer, by zobaczyć
piękny wodospad Szklarki. I tak przez kolejne dni wędrowali
górskimi szlakami podziwiając piękno stworzonego świata.
Najwyższymi szczytami zdobytymi w tych dniach były Śnieżne
Kotły i Szrenica. Każdego dnia dzieci uczestniczyły w Eucharystii,
w modlitwach porannych i wieczornych. Podczas
górskich spacerów same proponowały wspólną modlitwę
różańcową :). Wsłuchiwały się także w konferencje dotyczące
Bożego miłosierdzia głoszone przez ks. Arka. Wieczorami
były spotkania na wesoło, które bardzo integrowały
grupę. Nie mogło też zabraknąć największych atrakcji dla
dzieci takich jak huta szkła, tor saneczkowy, czy wreszcie
kramy z pamiątkami w Szklarskiej Porębie:). Zadowolone
i pełne wrażeń wróciły w sobotę do swoich domów.
11

P O D Z I Ę K O W A N I E
Siostro Damiano, dziękujemy Tobie za to, że z uśmiechem i ogromnym
entuzjazmem tworzyłaś razem z nami zespół. Podziwiamy Twoją
nieprzeciętną pracowitość, sumienność i obowiązkowość. No i poczucie
humoru. Nie ukrywamy, że już nam Siostry brakuje:). Życzymy, by nowe
miejsce, nowa wspólnota dały Tobie wsparcie w rozwoju wewnętrznym
i w drodze do świętości.
Zespół redakcyjny gazetki Bliżej Źródła
i
W okresie zimowym tj. od października do marca
włącznie, msza św. wieczorna w dni powszednie
(od poniedziałku do piątku) odprawiana będzie
o godz. 17.00.
Kancelaria parafialna w tym czasie będzie czynna
we wtorki i czwartki w godz. 18.00-19.00.
Na nabożeństwa różańcowe zapraszamy codziennie
po mszy św. wieczornej (o godz. 17.30).
Dzieci zapraszamy na wspólne odmawianie dziesiątki
różańca we wtorki i czwartki na godz. 16.30.
1-9 października – pielgrzymka do Rzymu w Roku
Wielkiego Jubileuszu Miłosierdzia.
1 października – pielgrzymka parafialnych Kół Żywego
Różańca do Barda.
7 paździenika – wspomnienie MB Różańcowej,
wspólnotę Żywego Różańca zapraszamy w tym
dniu na mszę św. wieczorną.
9 października - po raz 16-ty w całej Polsce organizowany
będzie Dzień Papieski. Tegorocznym hasłem
N A D C H O D Z Ą C E W Y D A R Z E N I A
I N F O R M A T O R P A R A F I A L N Y
inicjatywy Fundacji Dzieło Nowego Tysiąclecia
będzie „Jan Paweł II - Bądźcie świadkami miłosierdzia”.
Tak jak w ubiegłych latach, podczas zbiórek
przy kościołach i na ulicach, można będzie sfinansować
stypendia dla uzdolnionej młodzieży z uboższych
rodzin.
12 października – 36 rocznica śmierci ks. Prałata
Alojzego Schmidta. Zapraszamy na mszę św.
o godz. 17.00.
16 października – Uroczystość św. Jadwigi Śląskiej
i 38 rocznica wyboru Karola Wojtyły na papieża.
17 października – wspomnienie św. Ignacego
Antiocheńskiego – dzień imienin Biskupa Świdnickiego
Ignacego Deca.
17-22 października – Dni Filmu Warte
22 października – wspomnienie św. Jana Pawła II
23 października – Niedziela Misyjna – zbiórka na
rzecz Papieskich Dzieł Misyjnych – rozpoczynamy
tydzień misyjny
Czerwiec - Wrzesień 2016
Związek małżeński
zawarli:
1. Katarzyna Domagała
i Paweł Rzemyk
2. Magdalena Nocek
i Mariusz Biel
3. Marta Iglińska
i Maciej Pachota
4. Karolina Pala zd. Antosiak
i Dominik Pala
5. Monika Dżugała
i Damian Stawski
6. Aleksandra Gorgoń
i Michał Dubis
7. Marta Olsińska
i Mariusz Galik
8. Dagna Kruszyńska
i Michał Faściszewski
9. Agnieszka Migacz
i Jan Kapusta
10. Kamila Charczuk
i Paweł Zawadzki
11. Aneta Wota
i Mirosław Głownia
12.Anna Jasińska
i Piotr Harbała
13. Agata Górka
i Alexander Kowalski
M S Z E Ś W I Ę T E
w dni powszednie:
7.00, 17.00 (X-III), 7.00, 19.00 (IV-IX)
w niedziele i święta:
7.00, 8.00, 9.30, 10.45 (dla dzieci), 12.00, 19.00
K O N TA K T
Parafia pod wezwaniem
Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny
ul. Kolejowa 18a 58-310 Szczawno-Zdrój
tel. (74)841 28 30 oraz 514 863 410
Włączeni przez Chrzest Św. do wspólnoty:
1. Milan Józefowski 4. Łucja Szczygieł 7. Lea Urych
2. Zofia Polerowicz 5. Mateusz Mrozicki 8. Blanka Pala
3. Dorota Solanko 6. Nikola Hensel 9. Jagoda Bunk
10. Kacper Kubal
Odeszli do domu Ojca:
1. Marianna Pawłowicz
2. Michał Rzepnicki
3. Jan Adamczak
4. Helena Mila
5. Halina Gulczyńska
6. Mieczysław Frycz
7. Zenobia Okoń
8. Zyg yd Ogrodnik
9. Roman Hailer
10. Irena Szwajgier
11. Florian Rożniakowski
12. Ludwika Świteńka
K A N C E L A R I A P A R A F I A L N A czynna :
we wtorki i czwartki
w godz. 18.00-19.00 (X-III),
we wtorki i czwartki
w godz. 17.00-18.00 (IV-IX)
D Y Ż U R P R A W N I K A
13. Eleonora Adamczyk
14. Jolanta Świenc
15. Wojciech Baranowski
16. Jadwiga Krepel
17. Irena Basista
18. Marianna Szot
19. Rozalia Nowak
20. Kazimiera Kordyszewska
21. Józef Nawrocki
22. Cecylia Olejnik
23. Wiktor Gruber
24. Dominik Kwiatek
pierwszy i trzeci wtorek miesiąca
w godz. 18.00-19.00
12
gazetka parafialna parafii Wniebowzięcia NMP w Szczawnie-Zdroju, www.parafia.szczawno-zdroj.pl
REDAKCJA: red. nacz. Magdalena Klimczak, ks. Jarosław Żmuda, S. M. Damiana Szmidt, Ewa Hoppe-Rychłowska,
Dorota Staniszewska, skład i projekt graficzny Teresa Jagielska, korekta Izabella Nowak