Bliżej Źródła nr 20 grudzień 2016

NR 20 GRUDZIEŃ 2016 

PISMO PARAFII WNIEBOWZIĘCIA NAJŚWIĘTSZEJ MARYI PANNY W SZCZAWNIE-ZDROJU 

B L I Ż E J 

ŹRÓDŁA 

Adwent to czekanie, oczekiwanie, wypatrywanie. Jak czekasz na 

kogoś bliskiego, na przyjazd gości? 

Sprzątasz, robisz zakupy, gotujesz, pieczesz, planujesz czas, który 

spędzicie razem. Wypełnia cię radość mimo zmęczenia, bo spodziewasz 

się, że będzie cudownie, że będzie to dobry czas dla ciebie… 

Potem patrzysz na zegarek, wyglądasz przez okno, czekasz na 

dzwonek przy drzwiach… 

A gdyby tak podobnie myśleć o narodzinach Jezusa? 

Z tą samą gorliwością przygotować swoje serce? Czekać z żarliwością, 

modlić się z zapałem jakby się czekało na Niego 3 tys. lat… 

I uwielbiać Go w tym czekaniu… 

Kolejny Adwent … 

Bóg chce, abyśmy 

mieli nowe serca... 

Wspomnienia 

z pielgrzymki 

Gotowi na ratunek 

Zobacz, gdzie Bóg 

chce cię mieć... 

1

2 

Teraz jest czas na przebudzenie, na odnowienie 

i umocnienie naszej wiary. Nie prześpijmy tego 

momentu. W naszym narodzie tak wielu jest 

ochrzczonych, a odnosi się wrażenie, że Jezus został 

zdetronizowany, że On już nie jest najważniejszy 

w życiu wielu z nas. 

Bramy Miłosierdzia są już zamknięte. Czyżby 

wszystko się skończyło? Nie! Miłosierdziem, 

którym tak obficie zostaliśmy obdarzeni w minionym 

roku, mamy teraz dzielić się z innymi. Chyba 

bardzo dobrze się składa, że w naszym polskim 

kościele zakończenie Roku Miłosierdzia jest 

jednocześnie rozpoczęciem czegoś nowego. To 

właśnie w trwającym roku Jubileuszu 1050 – lecia 

Chrztu Polski i na zakończenie Roku Miłosierdzia 

został odczytany Jubileuszowy Akt przyjęcia Jezusa 

za Króla i Pana. To wydarzenie – jak zapewnia 

ks. bp. Andrzej Czaja – jest aktem zawierzenia 

naszego narodu Miłosiernemu Panu. Już papież 

Pius XI w encyklice Quas primas pisał: „Trzeba 

więc, aby Chrystus panował w umyśle człowieka, 

którego obowiązkiem jest z zupełnym poddaniem 

się woli Bożej przyjąć objawione prawdy i wierzyć 

silnie i stale w naukę Chrystusa; niech Chrystus 

króluje w woli, która powinna słuchać praw i przykazań 

Bożych; niech panuje w sercu, które, wzgardziwszy 

pożądliwościami, ma Boga nade wszystko 

miłować i do Niego jedynie należeć; niech króluje 

w ciele i członkach jego, które jako narzędzia […], 

mają przyczynić się do wewnętrznego uświęcenia 

dusz”. Jeżeli szczerze i całym sercem przyjmiemy 

Jezusa jako naszego Pana i Króla, będziemy naprawdę 

szczęśliwi i osiągniemy zbawienie. W Piśmie 

Świętym czytamy, że „kto ustami swymi wyzna, 

że Jezus jest Panem i w sercu swym uwierzy, że 

P R Z Y J Ą Ć J E Z U S A Z A K R Ó L A I P A N A 

Bóg wskrzesił Go z martwych, osiągnie zbawienie” 

(por. Rz 10,9). W innym miejscu św. Paweł pisze, 

że „nikt bez pomocy Ducha nie może wyznać, że Panem 

jest Jezus” (por. 1 Kor 12,3). Dlatego trzeba 

prosić Ducha Świętego, by napełnił nas swoją mocą, 

swoimi darami, byśmy potrafili to zrobić. 

Jezus jest Królem. Nikt z nas nie musi Mu tej godności 

nadawać. Jest Królem wyjątkowym, innym 

niż królowie ziemscy. Dlatego ten Akt nie jest żadnym 

zabiegiem politycznym, ale tylko i wyłącznie 

doświadczeniem duchowym. Obierając Jezusa za 

Króla i Pana swojego życia, pamiętajmy, że to 

krzyż jest Jego tronem, a cierpienie Jego koroną. 

Kiedy Jezus nie jest na pierwszym miejscu, wówczas 

zaczyna dziać się źle w życiu człowieka. Warto 

więc zastanowić się, jakie miejsce zajmuje Jezus 

w moim życiu, czy On w ogóle jest jeszcze 

w nim obecny. Wymaga to stanięcia w głębokiej 

prawdzie. Być może jeszcze wierzymy, że Bóg 

jest, ale nie ma On już realnego wpływu na nasze 

życie, nie potrzebujemy Go, gdyż świetnie radzimy 

sobie sami. Gdzie podziały się nasze zobowiązania 

chrzcielne, które tyle już razy odnawialiśmy 

przy różnych uroczystościach? Czy żyjemy 

wiarą, którą wyznajemy podczas każdej niedzielnej 

Eucharystii? Warto zadać sobie te pytania i odnowić 

swoje przymierze z Panem. Niech to doświadczenie 

odnowy przemienia nasze życie. 

Niech Jezus coraz bardziej staje się Panem i Królem 

w naszej codzienności. A stanie się tak, gdy 

otworzymy Mu na oścież drzwi naszych serc, naszych 

domów, zakładów pracy. Nie lękajmy się tego 

uczynić. Z pełną świadomością, wiarą i zaufaniem 

na nowo zaprośmy Jezusa do naszego życia 

i poddajmy się Jego panowaniu. 

s. M. Damiana Szmidt 

(…) oto my, Polacy, stajemy przed Tobą (…), by 

uznać Twoje panowanie, poddać się Twemu 

Prawu, zawierzyć i poświęcić Tobie naszą Ojczyznę 

i cały naród.(…) Pragnąc uwielbić majestat Twojej 

potęgi i chwały, z wielką wiarą i miłością wołamy: 

Króluj nam Chryste!(…) fragment Aktu przyjęcia 

Jezusa Chrystusa za Króla i Pana. 

19 listopada jako naród w uroczystym akcie przyjęliśmy 

Jezusa Chrystusa jako Króla i Pana. Co ta 

wzniosła modlitwa całego narodu powinna zmienić 

w moim codziennym życiu? Zaufałem Bogu 

i Jemu podporządkowuję swe życie, a co za tym 

idzie wszystkie jego sfery. Jak? Zacznij mówić dobrze 

o bliźnich, błogosław tym, którzy ci źle życzą, 

kochaj swoich bliskich takimi jacy są, nie osądzaj, 

nie obgaduj itd.itd. Nie chodzi tylko o przestrzeganie 

przykazań, o ćwiczenia duchowe doskonalące 

charakter. Raczej o to, żeby dobrze czynić niż pilnować 

tylko nieczynienia zła. Chodzi o patrzenie 

na siebie i innych wzrokiem pełnym miłości, miłosierdzia 

i przebaczenia. Niewykonalne? Niemożliwe? 

Tak, dla nas samych nie. Nie jesteśmy w stanie 

kochać tych, którzy nas nienawidzą. To właściwie 

wbrew instynktowi samozachowawczemu. 

cd str 3

LECTIO - CZYTAJ UWAŻNIE! Mt 24, 37 - 44 

S P O T K A N I E Z E S Ł O W E M 

Jezus powiedział do swoich 

uczniów: «Jak było za dni 

Noego, tak będzie z przyjściem 

Syna Człowieczego. Albowiem 

jak w czasie przed potopem jedli 

i pili, żenili się i za mąż wydawali 

aż do dnia, kiedy Noe wszedł do 

arki, i nie spostrzegli się, że przyszedł 

potop i pochłonął wszystkich, 

tak również będzie z przyjściem 

Syna Człowieczego.Wtedy 

dwóch będzie w polu: jeden będzie 

wzięty, drugi zostawiony. Dwie będą 

mleć na żarnach: jedna będzie 

wzięta, druga zostawiona. Czuwajcie 

więc, bo nie wiecie, w którym 

dniu Pan wasz przyjdzie. A to 

rozumiejcie: Gdyby gospodarz 

wiedział, o której porze nocy złodziej 

ma przyjść, na pewno by czuwał 

i nie pozwoliłby włamać się do 

swego domu. Dlatego i wy bądźcie 

gotowi, bo w chwili, której się nie domyślacie, 

Syn Człowieczy przyjdzie». 

MEDITATIO - ROZWAŻ PRZECZYTANE SŁOWO! 

Rozpoczynamy czas Adwentu. Orędzie tego 

czasu związane jest z przyjściem Chrystusa. 

Czekając na ten moment jesteśmy wezwani 

do czuwania, by być gotowym na to wyjątkowe 

spotkanie. Nikt z nas nie zna godziny 

przyjścia Syna Człowieczego, ale wszyscy mamy 

być na ten moment gotowi. Czuwanie to 

nie bierność, ale to Boża aktywność. Czuwać 

to w każdej chwili pełnić Bożą wolę. Święty 

Paweł w Liście do Rzymian pisze: „rozumiejcie 

chwilę obecną” (Rz 13,11). „Tak więc 

oczekiwanie – mówił św. Jan Paweł II – które 

skierowane jest ku przyszłości, jest nam zawsze 

ukazywane jako chwila już bliska i obecna. 

W dziele zbawienia nie można niczego odkładać 

na później. Ważne jest każde teraz!”. I tak 

ORATIO – MÓDL SIĘ! 

Ojcze najlepszy, Ty posłałeś na świat Swojego 

umiłowanego Syna, spraw, aby czas Adwentu 

był dla mnie czasem przemiany i głębszego 

zjednoczenia z Jezusem. Amen 

naprawdę to tylko „teraz” się liczy. To, co za 

nami trzeba zostawić Bożemu Miłosierdziu, 

to, co przed nami zawierzyć Bożej Opatrzności, 

a samemu całkowicie żyć i angażować się w 

„tu i teraz”. Niech rozpoczynający się czas 

Adwentu będzie takim czasem życia w danej 

chwili i angażowania się przede wszystkim 

w wypełnianie woli Bożej z wielką miłością 

i czujnością na Jego natchnienia. 

Pytajmy siebie: 

- Co będzie moim adwentowym postanowieniem? 

- Dlaczego czasem nie potrafię żyć chwilą obecną? 

- Czy dziś jestem gotowy na spotkanie z nadchodzącym 

Synem Człowieczym? 

ACTIO – WPROWADZAJ SŁOWO W CZYN! 

Zrób sobie konkretne postanowienie 

adwentowe. 

Bóg chce, abyśmy mieli nowe serca. Abyśmy nie 

udawali idealnych i doskonałych. Możemy go 

tylko prosić, aby przemieniał serca, faktycznie 

w nich rządził i królował. Aby On, żyjący w nas, dał 

nam miłość nieprzyjaciół. Tak naprawdę możliwe 

to jest wtedy, gdy przyjmiemy własną słabość i o- 

graniczenia i gdy zaczniemy Go słuchać. Bo skoro 

ma rządzić, niech kieruje naszym życiem, niech 

podpowiada, prowadzi, daje siłę na każdy dzień. 

Nie jest to jednak możliwe, gdy będzie dla nas 

kimś z obrazka, tylko na ołtarzu, tylko rano lub 

wieczorem. Całe życie ma być modlitwą, ma być 

P R Z Y J Ą Ć J E Z U S A Z A K R Ó L A I P A N A 

szukaniem z Nim relacji, szukaniem Jego głosu, 

Jego woli. On chce być królem wszystkiego! Bólu, 

cierpienia, radości, bogactwa, błogosławieństwa, 

pełni i niedostatku. Zaufaj, że On ma pieczę 

nad Twoim życiem. W końcu obiecał: „Nie lękaj 

się, bo cię wykupiłem, wezwałem cię po imieniu; tyś 

moim! Gdy pójdziesz przez wody, Ja będę z tobą, 

I gdy przez rzeki, nie zatopią ciebie. Gdy pójdziesz 

przez ogień, nie spalisz się, i nie strawi cię płomień. 

Albowiem Ja jestem Pan, twój Bóg.” (Iz 43,1-2) 

mak 

3

4 

Ś W I Ę T Y M I E S I Ą C A 

8 grudnia Od pierwszej chwili święta 

Adwent... Nie ma Adwentu bez Maryi. Tak jak Syna bez Matki. 

Niezwykły Syn, niezwykła Matka. Patrzymy na Jej wizerunki: ta 

z Fatimy - piękna, ta z Medjugorie - nierzeczywiście ładna, ta 

z Wambierzyc, ta z Barda. Ile ich jest - każda inna. A przecież o tę 

samą Maryję chodzi. 

Wśród wielu cech, jakie twórcy chcieli utrwalić, jest bez wątpienia 

jedna wspólna: piękno, niezwykłe piękno, które musi być 

widoczne w postaci, w twarzy, w oczach i spojrzeniu Maryi. Tak 

zresztą opisują Maryję wszyscy, którym zechciała się ukazać. Co 

takiego w Niej jest? A co stanowi o pięknie kobiety? Kształty 

postaci? Kolor oczu? Puszystość włosów? Ciepło głosu? Delikatność 

dłoni? Dziewczęta i kobiety, które uwierzyły w taki wzo- 

jeszcze urodziwszym. Skutek bywa często o- 

płakany. Bo nie tędy droga. Zatem, co takiego 

w Niej, w Maryi, jest? Jest to tajemnica, o którą 

ocieramy się w naszym życiu często. Jest 

coś urzekającego w postaci, w spojrzeniu, 

w całym zachowaniu kobiety tulącej dziecko. 

Każda wtedy pięknieje. Jakże piękna musiała 

być Matka Jezusa... A więc najpierw macierzyństwo. 

Jest jeszcze drugi powód, dla którego 

Maryja prześcignęła w pięknie wszystkie 

kobiety świata. Piękno w człowieku zakotwiczone 

jest nie w proporcjach ciała, lecz 

w duszy. Bo o człowieczeństwie stanowią 

właśnie duch i dusza. I dlatego bez wątpienia 

najpiękniejszą jest Maryja. To o Niej powiedział 

anioł: „Bądź pozdrowiona, Pełna Łaski!”. 

Słowa „Pełna Łaski” stają się Jej imieniem. Jej 

wnętrze, jej wtedy młodziutkie serce wypełnia 

miłość Boga i radość z Jego obecności. Ta 

miłość nie przekreśla i nie wyklucza miłości do 

ludzi. Przeciwnie, gdy Bóg w sercu - tym 

szerzej jest ono otwarte dla świata, tym 

większą radością, dobrocią, życzliwością i pokojem 

człowiek promieniuje. I tym bardziej, 

i więcej pokochać może. Taką była (i jest) Pełna 

Łaski. Zasługa to czy dar? O co pytam? 

I o Jej piękno, i o pełnię łaski. Odpowiedź 

brzmi: dar. Wielki, wspaniały, niezasłużony 

dar Boga. Ale mimo że Bóg darami sieje hojnie, 

to przecież obdarza nimi stosownie do 

zdolności i możliwości człowieka (por. Mt 

25,15). W każdym wielkość Bożego daru spo- 

rzec piękności, robią wszystko, by zewnętrzne piękno uczynić 

tyka się z ludzką wolnością. Już ona sama jest 

darem, ale Bóg szanuje wolne decyzje człowieka. 

Maryję obdarował bez miary, to prawda. 

A Ona z tego ogromu Bożych darów nie 

zmarnowała ani okruszyny. Świat, w którym 

żyjemy, daleki jest od takiego ideału - dlatego 

trudno nam pojąć wewnętrzne piękno Niepokalanej. 

Właśnie tak o Niej mówimy: Niepokalana. 

I jesteśmy przekonani pewnością 

wiary, że „Najświętsza Maryja Panna od pierwszej 

chwili swego poczęcia, na podstawie 

szczególnej łaski i przywileju wszechmocnego 

Boga, mocą przewidzianych zasług Jezusa 

Chrystusa... została zachowana nietkniętą od 

wszelkiej zmazy grzechu pierworodnego” 

(bulla papieża Piusa IX „Ineffabilis Deus”, rok 

1854). Przywilej? A co, nie cieszysz się, że 

Maryja została tak obdarowana? Przecież 

wraz z Nią my wszyscy zostaliśmy obdarowani. 

I dlatego budzi się w nas adwentowa 

radość. I znowu zachwycamy się Jej czarem. 

I chcielibyśmy Jej urokiem cieszyć się jak dzieci 

pięknem swej matki. A Jej obrazy i figury? 

Myślę, że radość Jej sprawiają także te nie całkiem 

udane. Zupełnie jak matce, gdy dziecko 

z dumą przynosi nagryzmolony kredkami rysunek 

i pyta: Ładnie cię narysowałem, mamusiu? 

Ważniejsze, by nasze życie było odbiciem 

Jej życia. Nieudolnym i dalekim od pierwowzoru 

- ale jednak odbiciem najpiękniejszego 

Piękna Niepokalanej. Czy nie to jest szczególnym 

zadaniem na czas Adwentu? 

P O L E C A M Y 

Kino Pod Aniołem - pierwsze chrześcijańskie kino 

internetowe, które umożliwia legalny dostęp do 

dobrych filmów w dowolnym miejscu i dowolnym 

czasie. Wśród jego twórców są ludzie zaangażowani 

od lat w dystrybucję oraz produkcję 

filmów religijnych. Jak sami podkreślają: „Wzrasta 

zainteresowanie filmami, które poruszają 

tematy wiary, sensu życia, historii życia świętych 

itp., a przebicie się z taką ofertą do tradycyjnych 

kin, zwłaszcza w małych miejscowościach, jest 

bardzo trudne, czasem niemożliwe, dlatego 

zebrała Dorota Staniszewska 

postanowiliśmy stworzyć internetowe kino. 

Kino Pod Aniołem to pięć sal o anielskich nazwach, 

sala Anioła Stróża dedykowana najmłodszym 

widzom W odróżnieniu od serwisów VOD, 

repertuar kina będzie się zmieniał i trzeba być 

czujnym, by nie stracić okazji do obejrzenia ciekawej 

produkcji. W serwisie znajdziemy produkcje 

z chrześcijańskim przesłaniem niosące inspirację, 

nadzieję i radość; skłaniające do zatrzymania 

się i refleksji. Zobaczymy również takie produkcje, 

które nie trafiają do kin stacjonarnych. 

http://www.kinopodaniolem.pl/

W S P O M N I E N I A Z J U B I L E U S Z O W E J P I E L G R Z Y M K I D O R Z Y M U 

Cel - Wieczne Miasto... A może spotkanie siebie? Poszukiwanie 

Boga? Nawiązywanie przyjaźni? Chęć bycia razem? Modlitwa? 

Rozmowa? Potrzeba ciszy... 

Jechaliśmy tą samą drogą, każdy z własną intencją i być może 

z własnym celem. Był czas na słuchanie, modlitwę, rozmowy. Nawet 

znalazły się momenty ciszy... 

Były osoby pełne energii i siły, niektórym trzeba było dodać 

skrzydeł:). Było nam razem bardzo dobrze. Czasem poważnie, z zadumą, 

czasem nawet bardzo wesoło. Jak w telenoweli:). A teraz, po 

powrocie rozpoznajemy się na ulicy i w kościele. Miło było poznać się 

bliżej. Tych, którzy nie pojechali, zapraszamy do przeczytania 

wspomnień. 

Jadwiga Szeligowska: 5 tys. kilometrów podróży - Altotting, Markt, Trydent 

Rimini, Loreto, San Angelo, S.G. Rotondo, Monte Casino, Rzym, Asyż, Padwa, Graz 

i Wiedeń - Wzgórze Kahlenberg - enklawa polskości. W tym miejscu byłam dumna, 

że jestem Polką. Myślałam, że nie dam rady, ale wspaniała atmosfera, grupa 

wiedząca po co pojechała, pokonująca z pokorą trudności, które nie raz dopadały 

tych słabszych. Jednakże to nie było najważniejsze, najważniejszy był on, Bóg. 

Poranna modlitwa, wspólne odmawianie Jutrzni, Różańca, Koronki i udział w codziennej 

mszy świętej dodawały nam sił fizycznych i duchowych, byśmy mogli w całej 

okazałości doświadczać i poznawać historię sanktuariów, o których wspaniale, 

z dużą znajomością historii, w bardzo przystępnych słowach opowiadała nam 

Pani Maria. Zachwycałam się i wzruszałam do łez nieprawdopodobnym 

wielbieniem Boga, poprzez kunszt i wielki artyzm oglądanych obrazów, rzeźb 

oraz wspaniałej architektury. Dopełnieniem mojej artystycznej duszy była 

muzyka organowa i śpiew chóru, które wprost „rzuciły” mnie na kolana 

w Bazylice św. Piotra. Wspomnę Księdza Artura z Osiny Wielkiej, który 

w przejrzysty sposób przeprowadził rekolekcje. Wzbogaciły one 

nasze sumienia i dusze, natomiast ks. Paweł wspaniale 

i z wielką troską dbał o nas, zachęcał do 

czynnego uczestnictwa we mszy św, gdzie pierwszy 

raz w życiu zaśpiewałam psalm, czy też do odmawiania 

modlitw. Swoim humorem zarażał 

wszystkich. Ta pielgrzymka, która nie była zwykłą 

pielgrzymką, ci ludzie, którzy nie byli zwykłymi ludźmi, 

byli moimi współtowarzyszami, z którymi przeżywałam 

to całe dobro – wszystko to sprawiło, że 

stałam się lepsza. Nauczyłam się wiary w lepsze 

jutro. Oby to trwało i mnie nie opuszczało. Dobre 

wspomnienia utwierdzają mnie w przekonaniu, że 

wszystko się ułoży i każdy problem w końcu się 

rozwiąże. Nie ma rzeczy nie do zrobienia, mając za 

przyjaciela Jezusa Chrystusa. 

5


Aleksandra i Małgorzata: Chcemy podziękować 

za wspaniałą organizację Pielgrzymki do Włoch, 

która odbyła się w dniach od 1.10 - 9.10. Oprócz 

znanych nam miejsc odwiedziłyśmy liczne miejsca 

kultu Bożego, miejsca życia i pracy wielu Świętych. 

Poznałyśmy powstałe na przestrzeni wieków 

dzieła architektury,malarstwa i rzeźby największych 

mistrzów. Pani Maria, przewodniczka 

z niezwykłą wiedzą, nie ominęła żadnego punku 

programu. Odwiedziliśmy również cmentarze 

wojskowe w Loreto i na Monte Cassino, miejsca 

poległych Polaków. Za część duchową odpowiadali 

ks. Paweł i ks. Artur. Codzienna Eucharystia, 

modlitwy, śpiewy a także rekolekcje prowadzone 

przez ks. Artura pozwoliły nam na szczególne 

przeżycia. Pielgrzymka została zakończona mszą 

św na wzgórzu Kalenberg - miejscu upamiętniającym 

zwycięstwo Naszych Wojsk i obronę 

Europy od nawały tureckiej. 

6 

Ela R: Msza święta w Szczawnie Zdroju rozpoczęła 

nasze pielgrzymowanie. Cieszyłam się, że znowu 

zobaczę piękne i święte miejsca - to była moja 

trzecia pielgrzymka do Włoch. Wraz ze mną był 

też i mój mąż (dziękuję mu za to - bez niego nie 

byłoby tak wesoło). Wśród pielgrzymów mieliśmy 

dwóch kapłanów - ks. Artura i ks. Pawła – oraz 

s. Annę. Codzienną naszą modlitwą były m.in. godzinki, 

różaniec, koronka do Bożego Miłosierdzia. 

Nie zabrakło nigdy mszy świętej. Już pierwszego 

dnia zostaliśmy przez Pana Boga obdarowani 

posługą kapłana Artura, który głosił kilkudniowe 

rekolekcje w drodze. Była to forma zawarta 

w małej pigułce, ale jak to powiadają „tabletka 

ma czas na swoje działanie” - dopiero później zrozumiałam, 

że nie ilość, ale jakość się liczy - „bo tyle 

od Pana Boga otrzymamy, ile się od Niego spodzie- 

wamy”. Podczas naszej pielgrzymki odwiedziliśmy 

wiele kościołów i bazylik, przeszliśmy przez 

wiele Bram Miłosierdzia - był to dla mnie czas 

wielkiej Łaski. Zrozumiałam, że dobrze jest prosić 

Pana Boga o wsparcie dla innych, ale nie należy 

zapominać również i o sobie. Cudownym czasem 

była dla mnie Droga Krzyżowa z o. Pio w Sant Giovanni 

Rotondo! W środę odwiedziliśmy m.in. bazylikę 

św. Pawła za murami. W drodze powrotnej 

do metra na niebie pojawiła się przepiękna tęcza 

- Panu Bogu niech będą za wszystko wielkie 

dzięki. Radość moja była tak wielka, że nie da się 

jej opisać. Czwartek to dzień dalszego zwiedzania 

Rzymu i znów radość wielka za sprawą s. Anny, 

która zaprosiła mnie i mojego męża do Watykanu. 

W strugach deszczu spacerowaliśmy po papieskich 

ogrodach, a potem gościna u sióstr Niepokalanek. 

Dzięki siostrze Margaricie zobaczyliśmy 

miejsca, do których sami byśmy nie dotarli. 

Ważnym było dla mnie błogosławieństwo ks. 

Artura w Bazylice św. Antoniego w Padwie (w nawiązaniu 

do chrztu św.) oraz na górze Kahlenberg 

- za wszystko jeszcze raz dziękuję. 

Kochani, może to dla niektórych zbyt osobiste 

wywody, ale czułam taką potrzebę, aby się 

wszystkim podzielić. Jeśli mnie Pan Bóg obdarował 

- to jest to dar nie tylko dla mnie, ale i dla Kościoła. 

Chciałabym jeszcze podziękować wszystkim 

siostrom i braciom pielgrzymkowym za 

wszelkie dobro, które mnie od nich spotkało, 

a tym, którzy w zaufaniu zapisali swoje imiona 

w moim zeszycie - dziękuję. Życzę, aby imiona 

każdego z nas zapisane były nie tylko w różnych 

zeszytach świata, ale przede wszystkim w Niebie. 

Jezus was kocha i ja też.


Teresa: Od dawna marzyłam o pielgrzymce do 

Rzymu.... i zdarzyło się.... i do tego w Jubileuszowym 

Roku Miłosierdzia. Często odwiedzam z moją 

siostrą Marysią naszą mamę, która mieszka 

w parafii księdza Artura, który ogłosił, że organizowana 

jest pielgrzymka do Rzymu. Zdecydowałyśmy 

się natychmiast i była to wspaniała decyzja. 

Odwiedziłyśmy wiele miast, w których znajdują 

się wspaniałe katedry, sanktuaria, bazyliki, kościoły. 

Każde z tych miejsc zrobiło na nas ogromne 

wrażenie. Wspomnę tutaj o Grocie Św. Michała 

Archanioła, Grobie Św. Ojca Pio, Świętych Schodach, 

Bazylice Św. Pawła za Murami czy Sanktuarium 

Św. Rity w Casci, w którym roznosi się zapach 

róż. Byłyśmy również w Asyżu - mieście Św. 

Franciszka i Św. Klary oraz nawiedziliśmy Bazylikę 

Św. Antoniego i Bazylikę Św. Justyny w Padwie. 

Od naszej przewodniczki Pani Marii dowiedziałyśmy 

się wiele szczegółów o życiu Świętych, 

miejscach gdzie żyli. Ogromne wrażenie wizualne 

i duchowe zrobiły na nas odwiedzone miejsca 

i stwierdziłyśmy, że świat byłby strasznie ubogi 

bez nich. Po powrocie prawie do rana dzieliłyśmy 

się wrażeniami z najbliższymi. 

Ania: To były piękne dni, po prostu piękne dni. Czas błogosławiony. 

Czas spotkań z Bogiem w wielu urokliwych miejscach - 

miejscach, w których Niebo w wyjątkowy sposób przenika się 

z Ziemią - San Giovanni Rotondo, Monte Sant’Angelo, Asyż, Manopello 

i wielu, wielu innych. Ale też czas pięknych spotkań 

z Bogiem obecnym i objawiającym się w innych ludziach. A poza 

tym dużo słońca, pyszne lody i michy makaronu. Pielgrzymka 

okazała się być świetnym pomysłem na spędzenie urlopu. :) 

Niektórym brakowało skrzydeł...:) 

Renia: Pielgrzymka do Rzymu 

w Jubileuszowym Roku Miłosierdzia 

wywarła na mnie 

ogromne wrażenie. To nie tylko 

podziwianie obiektów 

sakralnych, widoków i zabytków, 

ale także wielkie przeżycie 

duchowe z naukami rekolekcyjnymi 

prowadzonymi 

przez Ks. Artura. Do następnej 

pielgrzymki gorąco zachęcam 

wszystkich ciekawych 

świata i pragnących zgłębić 

życie duchowe. 

7


8 

Wiem, że pragnienie pielgrzymowania do Rzymu 

zrodziło się w Księdzu dosyć wcześnie. Chyba 

w marcu. Dlaczego? 

Moje pragnienie pielgrzymowania związane jest 

z Rokiem Miłosierdzia. Starałem się przez wszystkie 

miesiące w tym Roku, korzystać codziennie 

z łask Bożego odpustu, który ofiarowałem też za 

siebie. Myślę, że to Pan Bóg dał mi takie pragnienie, 

żebym mógł podjąć trud pielgrzymki do 

Rzymu. 

Czy przygotowywał się Ksiądz do tego pielgrzymowania 

w jakiś szczególny sposób? 

To był mój 7 wyjazd do Włoch. Tym razem przygotowanie 

polegało na tym, że poczytałem o miejscach, 

w których jeszcze nie byłem. Przed pielgrzymką 

pojawiło się we mnie pragnienie 

przygo-towania 7-dniowych rekolekcji. 

Czy jako kapłan obdarowany miał Ksiądz szansę 

obdarowywać nas pielgrzymów? 

Jako ksiądz miałem okazję przewodniczyć mszy 

św., mówić okolicznościowe kazania. Przeprowadziłem 

także rekolekcje w autobusie. 

Czy skorzystał Ksiądz z rekolekcji głoszonych 

przez... ks. Artura? :) 

Oczywiście. Podczas rekolekcji zachęcałem do 

refleksji i modlitwy uczestników np. po pierwszym 

nauczaniu zachęcałem, aby zastanowić się 

nad intencją pielgrzymowania. I mnie przyszła 

wtedy myśl, że trud pielgrzymowania ofiaruję 

w intencji mojej posługi modlitwą o uzdrowienie 

wewnętrzne. Kiedy prosiłem o jakiekolwiek 

odpowiedzi na pytania, sam podejmowałem te 

tematy. 

Odwiedziliśmy wiele miejsc. Czy któreś szczególnie 

zostało w księdza pamięci? 

Tak. Jestem zaskoczony, że miejscem, które zostało 

w moim sercu i umyśle jest San Giovanni Rotondo. 

Zaskoczony nie tym co zobaczyłem (choć 

piękno złotej kaplicy, gdzie leży ciało św. o. Pio 

jest wielkie), ale tym, czego doświadczyłem. 

Miałem poczucie chwili zatrzymania i obecności 

Boga. 

Czy jest w Księdzu wdzięczność za ten czas pielgrzymowania? 

Tak. Do Boga - jest we mnie ogromna wdzięczność 

za to, że jest tak hojnym dawcą. Dla p. Józefa 

- za to, że pojechaliśmy mimo tak małej liczby 

chętnych. Dla p. Marii (przewodniczki) – za Jej 

szeroką wiedzę, pobożność i cierpliwość dla nas. 

Dla ekipy ks. Artura - za zaangażowanie, skorzystanie 

z rekolekcji, dużą życzliwość i serdeczność. 

Natomiast podziękować chcę ks. Pawłowi za 

pro-wadzenie nas pielgrzymkowo. Dziękuję Mu 

za asertywność, dzięki której pielgrzymka 

przebie-gła spokojnie i modlitewnie. 

Na pytania odpowiadał ks. Artur Ćwirta

B A J K A O C Z E R W O N Y M G U Z I K U 

Gotowi na ratunek (odc.2) 

Guzik bardzo wzruszył się opowieścią Agra i. On 

też marzył o domu. 

- Chcę teraz posłuchać o moich braciach. Jak 

wyglądają? Są mili i radośni? Gdzie mam ich 

szukać? - zasypywał pytaniami Guzik swoją 

towarzyszkę. 

- Twoi bracia…- zaczęła Agra a i przerwała, bo 

nagle oboje zobaczyli przed sobą znane im 

przedmioty. Na chodniku leżał pan Długopis i 

Bilet jednorazowy. 

- Też postanowiliście szukać miejsca poza kieszenią? 

- zapytał Guzik zdziwiony ich widokiem. 

- Nie mieliśmy takiego zamiaru, ale los zdecydował 

inaczej. Próbowaliśmy za wszelką cenę trzymać 

się płaszcza, ale zabrakło nam siły, więc 

spadliśmy na ziemię. A wszystko dlatego, że 

w kieszeni zrobiła się dziura i wypadaliśmy z niej 

kolejno - tłumaczył pan Długopis. 

- Kolejno? To gdzie pozostali?- zapytała Agra a 

rozglądając się wokoło. - Widzę tylko Bilet. 

- Poza nami wypadł jeszcze domowy Klucz. Zapalniczce 

i Monecie udało się przetrwać, bo chwilę 

wcześniej właściciel płaszcza przeniósł je do drugiej 

kieszeni – wyjaśniał pan Długopis. 

- Szczęściary – dodał Bilet. 

- Czyli brakuje nam Klucza? - zapytał Guzik zamyślając 

się. - Musimy go poszukać. 

- Przecież jest niezbędny dla ludzi. Jak otworzą 

drzwi swojego domu? - dodała zmartwiona 

Agra a. 

Cała grupa zaczęła rozglądać się na prawo i lewo. 

Wtem pan Długopis krzyknął: 

- Stójcie! Chyba wiem, gdzie szukać Klucza. Przecież 

wszystko zapisałem na Bilecie, zanim wypadliśmy 

z kieszeni! Mój drogi, pokaż się – zawołał, 

spoglądając na kolegę. 

Bilet dumnie wyprostował się, obracając przo- 

Guzik i Agra a podziwiali świat, który do tej pory był dla nich niedostępny i zbyt 

ogromny. Ich niewielkie postacie umożliwiały oglądanie tego piękna jedynie 

z pozycji przyziemnej. Agra a czasem zerkała z kieszeni płaszcza, ale były 

to jedynie krótkie chwile, które zachowała w swojej pamięci. Zapalniczka, 

rządząca w worku kieszeniowym wyznaczała kolejność i czas oglądania 

życia na zewnątrz. Teraz na szczęście nikt tu nic nie kazał i niczego nie zabraniał. 

Pomyślała Agra a z radością. 

- Cieszę się, że cię poznałam Guziku. Gdyby nie ty, pewnie siedziałabym 

nadal z kieszeniowym towarzystwem – powiedziała Agra a doceniając 

wolność. 

- A ty do kogoś kiedyś należałaś? - zapytał Guzik zaciekawiony. 

dem i tyłem. Rzeczywiście, widniały na nim niebieskie 

litery, trochę nieczytelne i poprzestawiane. 

Agra a zaczęła czytać pierwsza: 

- „aubotus 16, tofel w drugim rzędzie, przystanek 

rzeci, chodnik, apte...” - tymi słowami zakończyły 

się zapiski na Bilecie. 

- Nie wszystko rozumiem – powiedział Guzik, 

czytając raz jeszcze w ciszy. Na to oburzył się pan 

Długopis. 

- Myślicie państwo, że to takie łatwe robić kilka 

rzeczy naraz: trzymać się, obserwować, zapamiętywać, 

zapisywać i do tego jeszcze nie upuścić Biletu? 

Wtedy też ostatni raz widziałem Klucz, który 

wciskał się z całych sił w tkaninę, ale nie dał rady 

przetrwać. Wypadł na zewnątrz chwilę przed 

nami. To, co napisałem jest jedynym śladem. Zaraz 

wam to sam przeczytam „autobus nr 16, fotel 

w drugim rzędzie, przystanek trzeci, chodnik, 

apte...” Nie pamiętam, co chciałem zapisać 

apte…, apte… Już wiem! Mężczyzna bardzo kaszlał 

i chciał kupić leki. Chodziło o aptekę! - 

krzyknął zadowolony pan Długopis. 

- Nie ma na co czekać. Przed nami spory kawałek 

drogi do sprawdzenia. Zacznijmy od apteki. Tam 

widzę taki napis – wskazał Guzik na budynek, 

w którym znajdował się ich cel. Cała czwórka 

ruszyła na poszukiwanie Klucza. 

Apteka była ogromna. Drzwi cały czas otwierały 

się i zamykały, więc detektywi mogli niepostrzeżenie 

wejść do środka. Zastanawiali się, od czego 

zacząć. Czekało ich trudne zadanie. 

- Przeglądamy wszystkie kąty i półki. Rozdzielamy 

się, żeby było szybciej – wydał komendę pan 

Długopis. 

Wszyscy pospiesznie ruszyli w poszukiwaniu kolegi. 

Ale jego ani śladu. Pytali buteleczek, stojących 

na półkach. Nawet jakiś termometr próbował 

im pomóc, ale nikt z mieszkańców apteki nie 

widział Klucza. 

- Może po prostu go tu nie ma – powiedziała zre- 

- Tak. Byłam potrzebna wiele razy 

pewnej starszej pani. Umiem łączyć 

różne kawałki tkaniny. Pani była zadowolona ze 

mnie do dnia, gdy niechcący wypadłam z jej torebki. 

Próbowałam szukać starszej kobiety, ale 

nic z tego. Wsiadła do jakiegoś autobusu i odjechała. 

A ja zostałam sama z rozdartym sercem. 

Musiałam jakoś sobie radzić i wtedy podniósł 

mnie pan, którego też poznałeś. Dalszy ciąg mojej 

historii już znasz. Kiedy powiedziałeś mi o poszukiwaniu 

swojego miejsca na ziemi, przypomniałam 

sobie czasy, gdy było mi dobrze. Wspomniałam 

swój kącik u starszej pani. Znowu zapragnęłam 

być komuś potrzebna. 

zygnowana Agra a. - Musimy iść kolejnym 

śladem zapisanym na Bilecie. 

I gdy już mieli opuszczać budynek apteki, 

spóźnialski Bilet zawołał: 

- Koledzy, chwileczkę! Tu coś jest napisane: 

„Znaleziono klucz. Do odebrania przy okienku”. 

-To może być nasz Klucz domowy! - dodał Bilet. 

Cała czwórka popędziła w stronę okienka, w którym 

jakaś miła pani wydawała lekarstwa gromadząc 

przy tym sterty kartek. Teraz pan Długopis 

przejął inicjatywę w poszukiwaniach. Miał bo- 

9

10 

wiem największe doświadczenie w sprawach 

papierkowych. Zaglądał tu i ówdzie. Pod kartki, 

karteczki, do pudełeczek, aż w końcu zobaczył 

go. Klucz leżał samotnie w szklanym pojemniczku, 

zalewając się rzewnymi łzami. Był tak przerażony 

swoją sytuacją, że nie umiał się rozradować 

na widok znajomego pana Długopisa. Dopiero po 

chwili troszeczkę się uspokoił. 

- No, drogi panie, weźże się w garść. Nie rozklejaj 

się tak. Już jesteś bezpieczny. Nie wypada tak 

płakać przy wszystkich. – mówił pan Długopis. 

- Łatwo panu powiedzieć. Akurat ja musiałem się 

zgubić. Ja, który bałem się nawet pomyśleć 

o tym, a co dopiero to przeżyć – tłumaczył się 

Klucz. - Zawsze mówili o mnie, że jestem strachliwy 

- dodał płacząc jeszcze głośniej. - Boję się 

nawet własnego cienia - mówił, łykając łzy. 

Guzik, Agra a i Bilet czekali zniecierpliwieni na 

powrót pana Długopisa. Jakże się ucieszyli na 

widok idącego z nim Klucza. 

- Dzięki bohaterze! – poklepywał z uznaniem Bilet 

swojego towarzysza. 

- Szanowny panie Długopisie, jesteś wielki! - powiedział 

z zachwytem Guzik. 

Długopis przyjmował wyrazy wdzięczności, kłaniając 

się przy tym wytwornie. 

Po chwili głos zabrał Klucz. 

- Ja chciałem - mówił cichutkim 

głosem. - Ja chciałem wam 

wszystkim podziękować za 

pomoc. 

- Dziękuj panu Długopisowi 

i Biletowi, bo to im zawdzięczasz 

ocalenie – mówił Guzik. - Widzisz Bilecie - zwrócił 

się do kolegi - skasowany, ale ciągle przydatny - 

- dodał. Szkoda, że nie ma tam jeszcze adresu, 

pod który powinniśmy dostarczyć zgubę. 

Po tych słowach Klucz rozpłakał się jeszcze bardziej. 

Teraz już nikt nie był go w stanie uspokoić. 

- Dłużej tego nie zniosę! – żalił się pan Długopis. 

- Kto powiedział, że nie znamy adresu? - dodał. 

I w tym momencie Klucz zamarł. Wszyscy popatrzyli 

ze zdziwieniem na autora tego pytania. 

- A pan go zna? - zapytał nieśmiało Guzik. 

- No pewnie! Pisałem ten adres tyle razy, że 

w końcu go zapamiętałem. Chodźmy na ulicę Łąkową. 

I wszyscy ruszyli w stronę domu Klucza, który 

wreszcie się uspokoił. Tam mogli go tylko zostawić 

przy wejściu do mieszkania. To był jedyny 

sposób na odnalezienie go przez właściciela. 

Klucz leżał tuż obok wycieraczki, która obiecała 

się nim zaopiekować. 

Pozostała czwórka zastanawiała się nad dalszą 

wędrówką. Każdy z nich miał inne plany. Każdy, 

oprócz Guzika i Agra i. Pan Długopis poszedł 

swoją drogą, Bilet wiedział, że trafi na makulaturę, 

ale dzięki temu będzie miał szansę na nowe 

życie - może tym razem pod postacią książki? 

A pozostała dwójka szła dalej szukać 

swojego miejsca na ziemi. 

Johan Flanagham seria „Zwiadowcy” 

Tłumaczenie: Stanisław Kroszczyński Wydawnictwo: Jaguar 

Ewa Hoppe-Rychłowska 

Ciąg dalszy w następnym numerze „Bliżej źródła” 

2009 - 2013 

Książka skierowana jest do nastolatków, ale moim zdaniem cała rodzina skorzysta z przyjemności 

czytania. Ja czytałam na przemian z córką i wyrywałyśmy sobie kolejne tomy, prześcigając się w czytaniu, 

aż w końcu ona zostawiła mnie daleko w tyle. 

„Dzień Wyboru stanowił punkt zwrotny w życiu 

zamkowych podopiecznych. Wszyscy byli 

sierotami wychowanymi na zamku dzięki 

wielkoduszności barona Aralda, władcy lenna 

Redmont. (…)baron uważał za swój obowiązek 

objąć ich opieką jako dzieci byłych poddanych 

i pozwolić im na poprawę własnego 

losu. Taką szansę dawał właśnie Dzień Wyboru….” 

To jedno z pierwszych zdań rozpoczynających 

przygodę z tajemniczym światem 

królestwa Araluenu, który jednak jest 

bardzo podobny do naszego. Piętnastolatkowie 

wiedzą, jakiego wyboru dokonają, 

jednak Will nie ma pojęcia, co będzie z nim 

dalej? Nie ma wybitnych uzdolnień, jest za 

niski na rycerza, nie zostanie przyjęty do 

służby w dyplomacji, także pisanie nie jest jego 

mocną stroną, nie wspominając o gotowaniu. 

Czy któremuś nauczycielowi przypadnie 

do gustu? Czy ktoś zaryzykuje, aby 

B A J K A O C Z E R W O N Y M G U Z I K U 

M A G D A C Z Y T A 

Tytuły kolejnych tomów: 

1. Ruiny Gorlanu 

2. Płonący most 

3. Ziemia skuta 

lodem 

4. Bitwa o Skandię 

5. Czarnoksiężnik 

z Północy 

6. Oblężenie Macindaw 

7. Okup za Eraka 

8. Królowie Clonmelu 

9. Halt w niebezpieczeństwie 

10. Cesarz Nihon-Ja 

11. Zaginione historie 

12. Królewski zwiadowca 

13. Turniej w Gorlanie 

.

M A G D A C Z Y T A 

przyjąć go na swego ucznia? Czy też przyjdzie mu 

zamieszkać na wsi, zajmować się bydłem i dostarczać 

żywność do zamku? Pierwszy tom otwiera 

historię Willa i jego przyjaciół, która kończy się 

w … 13 tomie (czternasty w przygotowaniu). Jednak 

niech ta liczba nikogo nie przerazi. Kto przeczyta 

tom pierwszy, sięga po kolejne, nie spostrzegając, 

że dotarł do ostatniego. Książka skierowana 

jest do nastolatków, ale moim zdaniem cała 

rodzina skorzysta z przyjemności czytania. Ja czytałam 

na przemian z córką i wyrywałyśmy sobie 

kolejne tomy, prześcigając się w czytaniu, aż 

w końcu ona zostawiła mnie daleko w tyle. Powieść 

Flanaghana - australijskiego pisarza - to nie 

tylko historia o przygodach i odwiecznej walce 

dobra ze złem, ale też o nieco zapomnianych wartościach: 

odwadze, honorze, przyjaźni, uczciwości. 

To również historia o autorytetach, budowaniu 

więzi między mistrzem a uczniem, a także 

zaufaniu, jakim się powinni nawzajem obdarzać. 

Pisarz nie szczędził też elementów humorystycznych, 

które ubarwiają lekturę, a niektóre postacie 

wydają się szczególnie ciekawe. Moim ulubionym 

jest Halt, mimo że Will na początku skarży się na 

niego baronowi, „że jest zawsze taki ponury…”. 

Dlaczego?... Osądźcie sami. Powieść zawiera elementy 

świata fantasy, pojawiają się wymyślone 

stwory, ale nie ma tu elementów magii, a świat 

stylizowany na średniowieczny wydaje się być 

nam bardzo bliski i mimo baśniowej aury 

pojawiają się trudne, a nawet tragiczne 

momenty. Polecam na święta, na długie zimowe 

wieczory czytelnikom w wieku od 11 do 111 lat i już 

teraz zazdroszczę, że ta przygoda jeszcze przed 

Wami. 

Magdalena Klimczak 

„Zobacz, gdzie Bóg chce cię mieć, a nie gdzie ty chcesz być?” – refleksja po rekolekcjach 

diecezjalnych BÓG WSKRZESZA MIŁOSIERDZIEM 

Stara Kopania w Wałbrzychu - 06 listopada 2016 

rok godzina 9.00. Właśnie w tym czasie rozpoczęły 

się III Diecezjalne Rekolekcje dla dorosłych. 

Prowadził je młody 34-letni ksiądz, pallotyn 

z 7-letnim stażem Krzysztof Kralka. Młody, ale 

jakże obdarowany przez Pana Boga. Jestem przekonana, 

że wszystko, co tam usłyszałam, pochodziło 

od Ducha Świętego. Ksiądz Krzysztof mówił 

o rzeczach oczywistych - bo o tym, że należy żyć 

Ewangelią. To ja, uważająca się za katoliczkę, 

wiem doskonale. Żadna nowość. Wciąż słyszę 

o tym z różnych ambon. A jednak te prawdy oczywiste 

w zetknięciu z życiem codziennym pryskają 

jak bańki mydlane. 

Ksiądz Krzysztof zaczął od pytania „Zobacz, gdzie 

Bóg chce cię mieć, a nie gdzie ty chcesz być?” Proste 

pytanie tylko odpowiedź jest już trudniejsza, bo 

odpowiedziałam sobie na nie na różnych płaszczyznach 

i wyszło mi, że ja chcę być tam, gdzie ja 

chcę, a Ty Panie Boże ciesz się, że właśnie tam 

jestem. Proste. Ksiądz rekolekcjonista określił 

taki stan „duchowym niemowlęctwem”. To początek, 

który może stać się końcem. Takim niemowlakiem 

mogę być do końca swoich dni 

ziemskich. A powinnam stawać się wciąż nowym 

człowiekiem, bo stary człowiek, to człowiek 

nieboży. 

Fragment z Ewangelii św. Marka 2, 18-22 mówi 

między innymi o przejściu ze starego do nowego 

(zachęcam do przeczytania). Jest tam mowa 

o nowym winie, którego nie wlewa się do starych 

bukłaków, bo ono je rozsadzi (fermentacja). Nowe 

wino to Ewangelia, która jest dynamitem Bożym, 

która wlana w „starego” człowieka (czytaj: 

niebożego) rozerwie go i przepadnie. Natomiast 

jeżeli stanę się nowym człowiekiem, to Ewangelia 

będzie we mnie fermentować, bulgotać i sprawi, 

że zacznę Nią żyć. Nowe wino to nowa mentalność, 

nowe patrzenie na świat. Celem wszystkiego 

jest JEZUS, który wciąż mówi do mnie 

„wskakuj do mojego serca pełnego miłosierdzia 

zawsze wtedy, kiedy ci źle, kiedy jest beznadziejnie”. 

Myślę, że czas rekolekcji był dla mnie… 

zyskiem. Trzydziestokrotnym, sześćdziesięciokrotnym, 

stukrotnym? 

Nie wiem. To już zweryfikuje 

codzienność. 

óg pyta każdego – 

„Jakim jesteś bukłakiem?” 

orota 

11

Szczęść Boże wszystkim! Mam na imię Ola 

i chciałam wam opisać w kilku zdaniach co odbywa 

się co sobotę w naszej parafii. Otóż są to 

spotkania, które mają charakter duszpasterstwa 

młodzieży i odbywają się co sobotę zawsze o tej 

samej porze, czyli 18:30. Każde spotkanie staramy 

się rozpocząć mszą św., bądź też modlitwami, 

następnie udajemy sie na plebanię i omawiamy 

różne tematy, wprowadzamy nowe pomysły 

dotyczące naszych działań oraz angażowania się 

młodzieży we wspólnotę kościelną. Towarzyszy 

nam przy tym gorąca herbata oraz coś słodkiego, 

a nawet raz zagościła u nas pyszna pizza. Ale 

koniec o jedzeniu. Porozmawiajmy o celach 

spotkań, którymi są na pewno wzmocnienie 

wiary w młodych ludziach oraz pokazanie im 

samych najlepszych aspektów z przynależenia do 

wiary chrześcijańskiej, jak i również pomoc w zrozumieniu 

jej. Kolejnym ważnym celem myślę, że 

jest angażowanie nas, młodych do działań na 

W N A S Z E J W S P Ó L N O C I E P A R A F I A L N E J 

Zaproszenie na spotkania DUSZPASTERSTWA DLA MŁODZIEŻY 

rzecz kościoła, pomaganie w rozwijaniu jego oraz 

ewangelizowaniu innych. Rozmawiając ze swoimi 

rówieśnikami, należącymi do duszpasterstwa 

i pytając ich „Dlaczego w tym uczestniczą?” 

Usłyszałam wiele odpowiedzi tj. : dla wzmocnienia 

i zrozumienia wiary, zapełnienia wolnego 

czasu, dla chęci pomocy innym poprzez nawrócenie 

się do Boga. Myślę, że wiele młodych ludzi 

potrzebuje takich spotkań, rozmów, które mogą 

zmienić ich życie. Wszystkich, którzy zastanawiają 

się, czy wziąć udział w naszych spotkaniach 

serdecznie zapraszam i zachęcam. Jeżeli myślisz, 

że jest to nudne, bo uważasz, że ciągle się trzeba 

modlić to jesteś w błędzie! Jest to dobry pomysł 

na spędzenie wolnych, sobotnich wieczorów 

w gronie bardzo pozytywnych osób oraz możliwość 

lepszego poznania i zrozumienia swojej 

wiary. Przyjdź, a obiecuję - nie będziesz żałować 

swojej decyzji ! 

Ola 

i 

Chcielibyśmy na bieżąco informować o ważnych sprawach i wydarzeniach w naszej 

parafii. Bardzo prosimy członków wspólnot (Żywy Różaniec, scholę dziecięcą i młodzieżową, 

RCS, ministrantów i lektorów, Krąg Biblijny, Akcję Katolicką, Caritas, chór 

(...) o przesyłanie do redakcji gazetki informacji o Waszej działalności, którymi 

chcielibyście się podzielić, na adres: gazetka@parafia.szczawno-zdroj.pl 

Bardzo dziękujemy Oli za relację ze spotkań dla młodzieży! 

N A D C H O D Z Ą C E W Y D A R Z E N I A 

27 listopada - I niedziela Adwentu - rozpoczynamy 

Nowy Rok Liturgiczny, który przebiegać będzie 

pod hasłem „Idźcie i głoście” 

4 grudnia - II niedziela Adwentu - Dzień Modlitw 

i Pomocy Materialnej Kościołowi na Wschodzie 

6 grudnia - Spotkanie ze św. Mikołajem 

8 grudnia - Uroczystość Niepokalanego Poczęcia 

NMP - Msze św. o godz. 7.00; 17.00; 19.00 

15 grudnia - Dzień Wieczystej Adoracji Najświętszego 

Sakramentu - w godz. 7.30 - 17.00 

18 grudnia - IV niedziela Adwentu - Rozpoczęcie 

Rekolekcji Adwentowych 

19 grudnia - spowiedź św. podczas rekolekcji: 

8.15 - 9.00; 18.00 - 19.00 

24 grudnia - godz. 21.00 Msza św. Wigilii Bożego 

Narodzenia 

godz. 23.30 Czuwanie przed Pasterką 

godz. 24.00 Msza św. Pasterska 

W L I S T O P A D Z I E 2 0 1 6 

Odeszli do domu Ojca: 

Katarzyna Mogilnicka, Zuzanna Skomiał 

Teresa Kucznerowicz, Sabina Wawrzyniak 

Włączony przez Chrzest Św. do wspólnoty został: 

Szymon Denst 

M S Z E Ś W I Ę T E K A N C E L A R I A P A R A F I A L N A czynna : 

w dni powszednie: 

we wtorki i czwartki 

7.00, 17.00 (X-III), 7.00, 19.00 (IV-IX) 

w godz. 18.00-19.00 (X-III), 

w niedziele i święta: 

we wtorki i czwartki 

7.00, 8.00, 9.30, 10.45 (dla dzieci), 12.00, 19.00 

w godz. 17.00-18.00 (IV-IX) 

K O N TA K T 

Parafia pod wezwaniem 

Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny 

ul. Kolejowa 18a 58-310 Szczawno-Zdrój 

tel. (74)841 28 30 oraz 514 863 410 

D Y Ż U R P R A W N I K A 

pierwszy i trzeci wtorek miesiąca 

w godz. 18.00-19.00 

12 

gazetka parafialna parafii Wniebowzięcia NMP w Szczawnie-Zdroju, 

REDAKCJA: red. nacz. Magdalena Klimczak, ks. Jarosław Żmuda, S. M. Damiana Szmidt, Ewa Hoppe-Rychłowska, Dorota 

Staniszewska, S.M. Radosława, skład i projekt graficzny Teresa Jagielska, korekta Izabella Nowak 

www.parafia.szczawno-zdroj.pl

Bliżej Źródła nr 20 grudzień 2016

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?