Gençlik

Kerim Abdul
Cabbar
Kareem
Abdul-Jabbar
Amerika’da
Müslüman Olmak
Lew Alcindor olarak doğdum.
Şimdi ise adım Kerim Abdül Cabbar.
Lew iken Kerim olmam – Sean
Combs’ın ismini Puff Daddy,
Diddy ve en son da P. Diddy olarak
değiştirmesindeki gibi – artık
marka olmuş ünlü bir ismi
değiştirmekten ibaret bir şey
değildi; kalben, aklen ve ruhen
bir dönüşümdü. Eskiden Lew Alcindor’dum.
Beyaz Amerika’nın
benden beklediği şeyin soluk bir
yansımasıydım. Şimdi ise Kerim
Abdül Cabbar’ım. Afrikalı geçmişim,
kültürüm ve inançlarımın bir
dışavurumuyum.
Çoğu insan için din değiştirmek, esasen yoğun bir
vidan muhasebesi gerektiren, kişisel bir mesele. Fakat
ünlü biriyseniz, bu herkesin tartıştığı bir konu
haline geliyor. Az bilinen ya da pek haz edilmeyen
bir dine geçmişseniz, o vakit zekanız, vatanseverliğiniz
ve akıl sağlığınız eleştiri oklarının hedefi oluveriyor.
Bunu gayet iyi biliyorum. Müslüman olalı 40
yıldan fazla olduğu halde hâlâ bu tercihimi savunmak
durumunda kalıyorum.
Şöhretin verdiği rahatsızlık duygusu
İslamiyet ile California Üniversitesi’ndeki (UCLA)
ilk yılımda tanıştım. O dönemde artık basketbol
oyuncusu olarak ülke çapında belli bir üne sahip
olsam da, özel hayatımı gizli tutmaya son derece
dikkat ediyordum. Şöhret beni gergin ve huzursuz
biri yapıyordu. Hâlâ gençtim, o yüzden de ilgi odağı
olmaktan neden bu kadar bunaldığımı tam olarak
söze dökemiyordum. Takip eden birkaç yılda ise
bazı şeyleri daha iyi anlamaya başladım.
Beni engelleyen şey, kısmen halkın takdir ettiği kişinin
gerçek ben olmadığı hissiydi. Yetişkin bir erkek
olma yolundaki bir gencin olağan sıkıntılarını
yaşamanın dışında, ülkenin en
iyi kolej basketbol takımlarından
birinde oynuyor ve okula devam
ediyordum. Buna bir de 1966-
67’de Amerika’da siyah olmanın
ağırlığını ekleyin. O yıllarda Amerikan
Medeni Haklar Hareketi’nin
önemli isimlerinden James Meredith,
Mississippi’deki yürüyüş sırasında
pusuya düşürülmüş; Kara
Panter Partisi (Black Panter Party)
kurulmuş; Thurgood Marshall, ilk
Afro-Amerikan yüksek mahkeme
yargıcı seçilmiş ve Detroit’te çıkan
ırkçılık karşıtı ayaklanmada 43 kişi
hayatını kaybetmiş, 1.189 kişi yaralanmış
ve 2 binden fazla bina
hasar görmüştü.
Herkesin alkışladığı Lew Alcindor’un aslında hayal
ettikleri kişi olmadığını fark ettim. Hayranlarım
benim ırk eşitliğinin ideal bir örneği olmamı istiyorlardı.
Beni – ırkı, dini ya da ekonomik durumu
ne olursa olsun – her altyapıdan insanın Amerikan
rüyasına erişebileceğinin bir simgesi olarak görüyorlardı.
Onlara göre ben, ırkçılığın bir efsane olduğunun
canlı kanıtıydım.
Fakat işin aslını biliyordum. Bulunduğum noktaya,
fırsat eşitliği sayesinde değil, 2,18 metre boyum ve
atletik yapım sayesinde gelmiştim. Diğer yandan
otorite sahiplerini memnun etmeye çalışma anlayışına
dayalı katı bir terbiye ile de mücadele ediyordum.
Babam kuralları olan bir polisti. Katolik okulunda
okumuştum ve oradaki rahipler ile rahibelerin
de bir sürü kuralları vardı. Oynadığım takımları çalıştıran
basketbol koçlarının ise daha da çok… İsyan
etmek gibi bir seçeneğim yoktu.
Yine de durumdan memnun değildim. 1960’larda
yetişmiş biri olarak çok fazla siyah rol model görmemiştim.
Özverili cesaretinden dolayı Martin Luther
King Jr.’a, düşmanlarını fena halde benzetip esas
kızı kaptığı için de Shaft’a hayranlık duyuyordum.
42
43