Bliżej Źródła nr 34 kwiecień 2018

NR 34, KWIECIEŃ 2018
PISMO PARAFII WNIEBOWZIĘCIA NAJŚWIĘTSZEJ MARYI PANNY W SZCZAWNIE-ZDROJU
B L I Ż E J
Kochani Parafianie!
Niech tegoroczny okres Wielkanocny pomoże nam na nowo przeżywać
niezgłębione Tajemnice Wiary i doświadczać Miłosierdzia Boga
w sakramentach poprzez które wciąż jesteśmy napełniani Duchem
Świętym posłanym przez Ojca, który Chrystusa wskrzesił z martwych.
Z naszych ust i serc niech popłynie ku Bogu Trójjedynemu pieśń
uwielbienia - radosne Alleluja, za wielkie rzeczy jakie uczynił dla naszego
zbawienia oraz nadal czyni każdego dnia, gdy przychodzi, aby w darze
Eucharystii być Bogiem z nami i dla nas.
Duch, który umacnia miłość niech rozpala nasze serca, jednocząc nas
coraz ściślej z Bogiem oraz z naszymi Braćmi i Siostrami.
Dobrze, że jesteś Bracie...wspomnienie
po
rekolekcjach
Symbole
Zmartwychwstania
Z darem wdzięcznej modlitwy za
wszelkie dobro od Was otrzymywane,
Ks. Proboszcz Jarosław Żmuda
wraz z księżmi wikariuszami
Co konsument
może...
Droga pięknego życia.
Relacja z EDK
1

LECTIO - CZYTAJ UWAŻNIE! (J 20, 1-9)
S P O T K A N I E Z E S Ł O W E M
Pierwszego dnia po szabacie,
wczesnym rankiem, gdy jeszcze było
ciemno, Maria Magdalena udała się
do grobu i zobaczyła kamień
odsunięty od grobu. Pobiegła więc i
przybyła do Szymona Piotra i do
drugiego ucznia, którego Jezus miłował,
i rzekła do nich: „Zabrano Pana z grobu i
nie wiemy, gdzie Go położono”.
Wyszedł więc Piotr i ów drugi uczeń i szli
do grobu. Biegli oni obydwaj razem, lecz ów
drugi uczeń wyprzedził Piotra i przybył
pierwszy do grobu. A kiedy się
nachylił, zobaczył leżące płótna,
jednakże nie wszedł do środka.
Nadszedł potem także Szymon Piotr,
idący za nim. Wszedł on do wnętrza
grobu i ujrzał leżące płótna oraz chustę,
która była na Jego głowie, leżącą nie razem
z płótnami, ale oddzielnie zwiniętą na
jednym miejscu. Wtedy wszedł do wnętrza
także i ów drugi uczeń, który przybył
pierwszy do grobu. Ujrzał i uwierzył. Dotąd
bowiem nie rozumieli jeszcze Pisma, które
MEDITATIO - ROZWAŻ PRZECZYTANE SŁOWO!
ORATIO – MÓDL SIĘ!
Pierwszą osobą, która przybyła do grobu po szabacie
była Maria Magdalena. To ona jako pierwsza
przeżyła doświadczenie pustego grobu. Nie zatrzymała
jednak tego dla siebie. Poinformowała
apostołów o tym, co zobaczyła. Widzimy jak Jan
i Piotr biegną do grobu. Ewangelista opisuje jak
przybiegli, zobaczyli i.... I okazuje się, że każdy
z nich patrzył inaczej. Piotr zobaczył pusty grób,
ale nie wiele zrozumiał. Potrzebował będzie jeszcze
innego spotkania, spojrzenia. Jan natomiast
patrząc zostaje niejako ogarnięty tą nową rzeczywistością
zmartwychwstania. Ujrzał i uwierzył.
Piotr potrzebuje doświadczyć zmartwychwstania
i doświadczy go wtedy, gdy podczas śniadania z
Panem zostanie zapytany o miłość. Zmartwychwstały
Pan pragnie każdemu z nas dać doświadczenie
zmartwychwstania. Trzeba nam jednak
stanąć przy pustym grobie. I dla jednych to już
wystarczy, by zostać zanurzonym w tej prawdzie.
Dla innych potrzeba będzie innego spotkania i Pan
także pragnie nas nim obdarzyć. Otwórzmy więc
nasze serca na spotkanie ze Zmartwychwstałym
Panem. Pozwólmy Mu przyjść tak, jak sam tego
chce.
Pytajmy dziś siebie:
-Czy moje serce pragnie spotkać Zmartwychwstałego?
-Co robię, aby Go spotkać?
-Czy czasem nie wyznaczam Mu miejsc i momentów
kiedy ma przyjść?
Panie Jezus, dziękuję za dar Twego Zmartwychwstania, które jest zapowiedzią mojego
zmartwychwstania. Daj mi łaskę spotkania z Tobą i wejścia w doświadczenie życia. Amen
ACTIO – WPROWADZAJ SŁOWO W CZYN!
Postaraj się aby okres wielkanocny był czasem częstszego spotykania się z Panem podczas liturgii.
Ś W I Ę T Y M I E S I Ą C A
S. M. Damiana Szmidt
2
Losy św. Bernadetty Soubirous - wspomnienie 16 kwietnia
„Widziałam Ją... Jakże była piękna!... Spieszno mi, by Ją znowu zobaczyć.” Uczyniła jeszcze raz swój
piękny znak krzyża i oddała Bogu ducha. Miała 35 lat.
Bernadetta Soubirous chętnie opowiadała o objawieniach, ale kiedy ktoś nie chciał jej wierzyć,
dodawała: „Nie otrzymałam polecenia sprawić, abyście uwierzyli, ale aby wam to przekazać.” O sobie
mówiła: „Maryja wybrała mnie, bo jestem najbiedniejsza.” Jej rodzina żyła istotnie w nędzy z powodu
licznych nieszczęść, chorób, utraty majątku. A jednak ofiarującym jej pomoc mała wizjonerka odmawiała
stanowczo, mówiąc: „Wolę pozostać biedną”. Była za to bogata bogactwem nadprzyrodzonym.
Świadkowie twierdzili, że sam sposób robienia przez Bernadettę znaku krzyża „tak samo jak Pani”,

Służyła Bogu i bliźnim jako wspaniała pielęgniarka.
Jednak w 1875 roku zaczęła bardzo poważnie chorować.
Zmarła 16 kwietnia 1879. Jej ostatnie słowa
skierowane były ku Bogu i ku Pięknej Pani, którą na
zawsze zapamiętała ze spotkań w Massabielle:
„Mój Boże! Mój Boże! Święta Matko, Matko Boga,
módl się za mnie, biedną grzesznicę!” Patrzyła na
krzyż i na figurę Matki Bożej z Lourdes: „Widziałam
Ją... Jakże była piękna!... Spieszno mi, by Ją znowu
zobaczyć.” Uczyniła jeszcze raz swój piękny znak
krzyża i oddała Bogu ducha. Miała 35 lat. Nietknięta
przez czas spoczywa w kościele w Nevers,
oczekując na zmartwychwstanie. Wszystkie pamiątki
po niej są tam starannie przechowywane.
Została kanonizowana w 1933 r. przez papieża
Piusa XI.
Pierwsze objawienie – 11 lutego
Dzień 11 lutego 1858 roku zaczął się jak każdy inny.
Bernadeta wraz z siostrą Toinette i starszą koleżanką
Jeanne Abadie, zwaną Baloum, udały się na
poszukiwanie suchych gałęzi. W pewnym momencie
Bernadeta została sama na brzegu kanału na
wprost groty zwanej Massabielle, gdy jej towarzyszki
wspinały się po zboczu góry.
W tym właśnie momencie Bernadeta usłyszała
dziwny dźwięk podobny do szumu wiatru. W małej
Ś W I Ę T Y M I E S I Ą C A
nawracał grzeszników. Często chorowała. „Być może Maryja pragnie,
abym cierpiała? Może potrzeba cierpienia?” - oto jej odpowiedź w obliczu
licznych dotykających ją chorób. Była cicha i pokorna.
Często uczestniczyła w uroczystościach przy grocie, wmieszana
w tłum, aby nie zwracać na siebie uwagi. Kiedy stanął przed nią
problem wyboru drogi życiowej oświadczyła: „Maryja powiedziała, że
mam zostać zakonnicą, ale nie powiedziała, w jakim zgromadzeniu”.
Broniła się przed naciskami, chcąc ponad wszystko spełnić wolę Bożą.
Tymczasem biskup bardzo pragnął wysłać ją do klasztoru w odległym
Nevers, aby nie skupiała na sobie ciekawości pielgrzymów. Bernadetta
długo rozmyślała nad tą propozycją. Wiedziała, że z Nevers nigdy już
nie powróci. Wreszcie ze łzami żegnała się z grotą: „Grota - to było moje
niebo. Już jej więcej nie zobaczę”. Po przybyciu do Nevers powiedziała:
„Przybyłam tu się ukryć.”
wnęce groty, 3 metry ponad ziemią pojawiła się
światłość, z której wyłoniła się postać kobiety,
a raczej młodej dziewczyny. Postać się uśmiechnęła
się i gestem dłoni zdawała się przywoływać
Bernadetę.
Oto słowa Bernadety opisujące pierwsze objawienie:
„Kiedy Ją zobaczyłam, przetarłam oczy, sądząc,
że mi się przewidziało. Zaraz też włożyłam rękę do
kieszonki i znalazłam swój różaniec. Chciałam przeżegnać
się, ale nie mogłam unieść opadającej ręki.
Dopiero kiedy Pani uczyniła znak krzyża, wtedy i ja
drżącą ręką spróbowałam i udało się. Równocześnie
zaczęłam odmawiać różaniec. Także Pani przesuwała
ziarenka różańca, ale nie poruszała wargami.
Kiedy skończyłam odmawianie, widzenie ustało
natychmiast.”
Bernadeta była zdziwiona, że dziewczynki nic nie
widziały. W drodze powrotnej zwierzyła się siostrze,
która uznała opowiadanie Bernadety za żart.
Mama Bernadety pomyślała, że córka padła ofiarą
jakiejś iluzji i zabroniła jej odwiedzać grotę Massabielle.
W sobotę 13 lutego Bernadeta odbyła
spowiedź u ks. Pomian, który wysłuchał niewiarygodnych
zwierzeń dziewczynki i był zaskoczony
ich spójnością i logicznością.
Zachęcam do zapoznania się z treścią wszystkich
objawień Matki Bożej w Lourdes.
przygotowała Dorota Staniszewska
Ś W I A D E C T W O
Pani Ela podzieliła się z nami swoimi refleksjami po odbytych w naszym kościele rekolekcjach wielkopostnych.
Może jeszcze ktoś ma pragnienie, by jego przemyślenia znalazły się w kolejnych numerach
gazetki? Zapraszamy! Można do nas pisać na maila gazetka@parafia.szczawno-zdroj.pl
ŚWIADECTWO POREKOLEKCYJNE
Zimno na dworze. Mimo ujemnych temperatur,
wielu ludzi przyszło do kościoła. Wcześnie tego
roku rozpoczęły się Rekolekcje Wielkopostne
(może to i dobrze – mamy więcej czasu do zadumy
nad naszą codziennością). Dobrze, że jesteś
Bracie. Dobrze, że jesteś Siostro. Błogosławię cię
znakiem krzyża na czole, dziękując za twoją
obecność w Kościele.
3

Ś W I A D E C T W O
Nauki rekolekcyjne trwały długo, co najmniej tyle,
ile trwa lekcja w szkole. Jednak mimo zimna nikt
nie wyszedł z kościoła przed czasem. Rozgrzały
mnie słowa ks. Roberta Begierskiego (mam
nadzieję, że nie tylko mnie), kiedy usłyszałam
„Maryjne lekcje” oraz słowa modlitwy w śpiewanych
przez kapłana piosenkach. Zapewnienie, że
Matka Boża jest zawsze w pobliżu Jezusa i nigdy
nie zasłania Go swoją osobą było dla mnie bardzo
ważne. Jak ma mi być zimno, kiedy słyszę słowa
przepełnione Bożą Miłością? Słysząc o cudownych
okularach – sama zapragnęłam je mieć.
Niestety nie mogłam nigdzie, w żadnym sklepiku,
kupić takich okularów. Każde przymierzane
pokazywały świat w szarych kolorach – chyba
przeszkodą była moja „WADA WZROKU”. Teraz
już wiem, że każdy z nas ma takie okulary –
wystarczy tylko je założyć, a poprawią serca
wzrok, bo są to po prostu okulary naszej wiary.
Ksiądz Rekolekcjonista wiele mówił o Matce Bożej
z Fatimy i z Lourdes porównując z siostrą Faustyną
i Bożym Miłosierdziem – wszystko to łączyło się
w jedną całość, dając nadzieję, że Pan nigdy nie
pozostawi nas samych. Musimy też zwracać uwagę
na sens wypowiadanych słów w naszych
modlitwach, chociażby w modlitwie „Ojcze nasz”
(...i odpuść...jako i my odpuszczamy...).
Wymarzłam się w kościele, ale chyba dzięki temu
zrozumiałam, że mróz na dworze nie jest taki zły,
bo gorzej byłoby, gdyby zapanował mróz w moim
sercu.
Bo ja... przecież lubię przychodzić do kościoła,
lubię uczestniczyć w codziennej Mszy Świętej,
lubię przesuwać paciorki różańca, lubię czytać
Pismo Święte, lubię Adorację Najświętszego Sakramentu,
lubię Koronkę do Bożego Miłosierdzia,
lubię, kiedy mój mąż powtarza w kółko to samo
(jak na różańcu) ...kocham cię, kocham cię,
kocham..., a ja ciągle powtarzam ...lubię, lubię,
lubię... Panie Jezu, zastanawiam się, dlaczego
ciągle powtarzam słowa „lubię”, może czekasz,
kiedy nareszcie powiem „kocham Cię Panie”?
Trudne jest to wyznanie, bo przecież nie wystarczy
tylko wypowiedzieć słowa „kocham Ciebie”.
Trudniejszym jest żyć tak, aby wszyscy wiedzieli, że
będąc chrześcijaninem, to właśnie Ciebie kocham
najbardziej Panie Jezu.
Jeśli będziesz przy mnie Panie – nic nie będzie dla
mnie już takie trudne.
E. Ratusznik
4
S Y M B O L E Z M A R T W Y C H W S T A N I A
Okres świąt wielkanocnych kojarzy się
zwykle z procesją rezurekcyjną. Od momentu
chrztu św. wierzący idzie za Jezusem
Chrystusem. Podobnie podczas procesji
wierni kroczą za Najświętszym
Sakramentem oraz symbolami: paschałem,
figurą Zmartwychwstałego i krzyżem
z czerwoną stułą. Procesja rezurekcyjna
odbywa się w parafiach bezpośrednio po
zakończeniu Wigilii Paschalnej albo przed
pierwszą mszą św. w Dniu Zmartwychwstania,
wczesnym rankiem. Wyraża ona
pragnienie kroczenia w życiu za Chrystusem
pozostającym w Kościele pod eucharystycznymi
postaciami Chleba i Wina:
„A oto Ja jestem z wami przez wszystkie dni,
aż do skończenia świata” (Mt 28,20).
Bardziej uzasadnione jest praktykowanie
procesji rezurekcyjnej w noc poprzedzającą
Niedzielę Zmartwychwstania, gdyż
podczas Wigilii Paschalnej ogłoszona zostaje
światu radość z pustego grobu. Mówią
o tym m.in. śpiew uroczystego Alleluja i biblijne
czytania. Jednak w wielu parafiach
wierni gromadzą się o świcie, żeby wraz ze
wschodem słońca, obwieścić światu radość
z tego, że śmierć została pokonana.
Przepisy liturgiczne dopuszczają tę możliwość
tam, gdzie istnieje taka tradycja.
Wśród znaków, które towarzyszą przeżywaniu
liturgii uroczystości Zmartwychwstania
Pańskiego na pierwszy plan wysuwa
się paschał. Ta wielkanocna świeca
zajmuje centralne miejsce w świątyni -
obok ołtarza - od Wigilii Paschalnej do uroczystości
Zesłania Ducha Świętego. Jest
symbolem Zmartwychwstałego Chrystusa,
który sam o sobie powiedział: „Ja jestem
światłością świata” (J 8,12). W Wigilię
Paschalną, podczas Liturgii Światła (nazywanej
„Lucernarium”), zapala się wielkanocną
świecę od poświęconego przedtem
ognia. W uroczystej procesji paschał wnosi
się do kościoła, gdzie ma przypominać słup
ognia, który prowadził naród wybrany
przez pustynię ku wolności (por. Wj 13,21).
Paschał jest także znakiem przypominającym
Zmartwychwstałego Chrystusa wyprowadzającego
ludzkość z niewoli grzechu
ku wolności dzieci Bożych. Jego doniosłość
wyraża liturgia Wigilii Paschalnej,
podczas której oddaje się mu cześć

S Y M B O L E Z M A R T W Y C H W S T A N I A
w śpiewie, zwanym „Exsultet”: „(...) przyjmij, Ojcze święty (...) tę święcę,
owoc pracy pszczelego roju”. Paschał jest bogato zdobiony, a jego ornamentacja
ma głęboką wymowę. W samym środku świecy widnieje krzyż
z pięcioma woskowymi ziarnami symbolizującymi pięć ran Chrystusa,
które pozostały na uwielbionym Ciele Zmartwychwstałego Pana. Cyfry
bieżącego roku wskazują, że Jezus Chrystus jest Panem obecnego czasu,
a pierwsza i ostatnia litera alfabetu greckiego - alfa i omega - że do Niego
należą także historia i przyszłość - On jest początkiem i kresem wszystkiego
(por. Ap 1,8). Dokumenty Kościoła zalecają, by świeca paschalna
była odlana z wosku, co roku nowa, i miała znaczną wielkość.
Po zakończeniu okresu wielkanocnego paschał ustawia się przy chrzcielnicy
i zapala podczas udzielania sakramentu chrztu. Od niego zapala się
chrzcielne świece nowo ochrzczonych, na znak ich włączenia przez
chrzest w tajemnicę śmierci i zmartwychwstania Chrystusa. Ustawia się
go także przy trumnach zmarłych podczas pogrzebu, wyrażając w ten
sposób wiarę w zmartwychwstanie na końcu czasów.
W okresie świąt paschalnych na
krzyżu zawiesza się czerwoną
stułę, która zwykle jest częścią
stroju liturgicznego diakonów,
prezbiterów i biskupów. Oznacza
ich pasterski urząd i uczestnictwo
w kapłaństwie sakramentalnym.
W okresie wielkanocnym
zawieszona na krucyfiksie
przypomina, że Chrystus
jest Najwyższym Kapłanem,
który na ołtarzu Krzyża złożył
najdoskonalszą Ofiarę - „sam
stał się Kapłanem, Ołtarzem i Barankiem
Ofiarnym”. Czerwony
kolor w liturgii symbolizuje
ogień i krew.
W czasie świąt
wielkanocnych eksponuje się
także symbol baranka. Żydzi
w Starym Testamencie składali
w ofierze właśnie baranka,
a w noc Paschy zobowiązani byli
spożyć go przed wędrówką
z niewoli ku wolności (por. Wj
12,3-14). Dlatego Jezus, który
złożył siebie w ofierze, jest
prawdziwym Barankiem, który
został zabity i nabył dla Boga
swoją Krwią wszystkich ludzi
(por. Ap 5,9). On jest Barankiem
Paschalnym, który otwiera pieczęcie
apokaliptycznej księgi
(zob. Ap 5-6). Dlatego w świątyniach
możemy zobaczyć wizerunek
baranka siedzącego na
księdze z siedmioma pieczęciami.
Baranek jest także częstym
motywem wielkanocnym zdobiącym
szaty liturgiczne oraz
symbolem często obecnym
w naszych domach w czasie
świąt Zmartwychwstania Pańskiego.
przygotowała Dorota Staniszewska
źródło: internet
S A V O I R - V I V R E
Eucharystyczny savoir- vivre część 5
KLĘKANIE – wchodząc do kościoła, w którym znajduje się tabernakulum z Najświętszym Sakramentem,
powinniśmy uklęknąć na jedno kolano tak, aby dotknęło ono podłogi. Ani kucnięcie, ani
dygnięcie nie jest okazaniem szacunku.
Po zanurzeniu dłoni w wodzie święconej i uczynieniu
znaku krzyża, najczęściej stosowanym gestem
jest przyklękniecie. Postawa klęcząca jest wyrazem
czci okazywanej Bogu, pokory i uniżenia,
a także uznaniem panowania Boga w naszym
życiu. Ale i tu przesada nie jest czymś dobrym. Bo
5

wyobraźmy sobie, że chcemy załatwić jakąś ważną
sprawę w urzędzie, np. mężczyzna wchodzi do
gabinetu w czapce na głowie i rozgląda się
dookoła. Nie zwraca uwagi na gospodarza, tylko
rzuca w powietrze: „Siemka, szefciu!”, po czym
bez zaproszenia siada wygodnie na fotelu, zakładając
nogę na nogę. Naszą sprawę moglibyśmy
w takim wypadku od razu spisać na straty. Raczej
też nie przesadzamy w drugą stronę. Do gabinetu
nie wchodzimy z pokłonem, trzymając nos przy
ziemi, nie całujemy urzędnika po rękach, ani nie
padamy mu do stóp - wtedy też nie potraktują nas
poważnie.
Naszą postawą powinniśmy okazać szacunek
Bogu, a nie symulować jego okazanie. Dlatego,
wchodząc do kościoła, w którym znajduje się tabernakulum
z Najświętszym Sakramentem - niezależnie
od tego, czy używamy wody święconej,
czy nie - powinniśmy uklęknąć na jedno kolano,
dotykając podłogi. Ani kucnięcie, ani dygnięcie nie
jest okazaniem szacunku, nie jest uznaniem swojej
niższości wobec majestatu Boga. Podczas klęknięcia
nie rozglądamy się na boki i nie rozmawiamy
z nikim. Nie wykonujemy też żadnego innego
gestu - nie żegnamy się. Jeżeli ktoś ma kłopoty
z klęknięciem, może stanąć i pochylić głowę. Brak
szacunku przy wykonywaniu określonych gestów
S A V O I R - V I V R E
to jeden problem, ale przesada to drugi problem.
Jeżeli Jezus jest w tabernakulum, wystarczy
przyklęknięcie na jedno kolano – nie trzeba klękać
na dwa kolana, padać na twarz ani wykonywać
innych teatralnych gestów. Gdy wchodzimy do
oratoriów i kaplic, w których nie ma tabernakulum,
nie klękamy. Obecność Jezusa Chrystusa poznajemy
po tak zwanej wiecznej lampce. To takie
czerwone światełko umieszczone przy tabernakulum
lub na jego wysokości.
W uzupełnieniu informacji o pozycji klęczącej trzeba
zauważyć, że podczas mszy świętej przyjmuje
się ją, gdy następuje przeistoczenie i przy obrzędach
Komunii Świętej. Przyjmujemy ją również
podczas przystępowania do sakramentu pokuty
i przyjmowania sakramentu kapłaństwa na znak
posłuszeństwa Bogu, którego na ziemi reprezentuje
biskup udzielający święceń. W czasie nabożeństw
paraliturgicznych postawę klęczącą przyjmujemy,
gdy adorujemy Jezusa wystawionego
w Najświętszym Sakramencie. Nabożeństwa paraliturgiczne
to nabożeństwa mające charakter
prywatny i nieobowiązkowy, ale mimo to pełniące
ważną rolę w duchowym życiu człowieka. Zaliczamy
do nich adoracje, drogę krzyżową, gorzkie żale,
procesje, litanie, spotkania modlitewne w małych
grupach itd.
Opracowała Dorota Staniszewska
źródło: Jaroń W. „Katolicki savoir-vivre...czyli czego nie wiesz o zachowaniu w kościele”
W Y W I A D M I E S I Ą C A
Konsument i jego prawa. Krótki poradnik o tym, co powinniśmy wiedzieć, zanim zgłosimy
reklamację nietrafionego zakupu. - Wywiad z przedstawicielem Federacji Konsumenta.
6
- Czym zajmuje się Federacja Konsumentów?
- Wspomnę najpierw o źródłach ochrony praw konsumentów.
Niedawno, wraz z całym światem obchodziliśmy
dzień konsumenta. W tym roku już po raz
35 (od 1983 r.). Dzień ten został ustanowiony w dniu
15 marca na pamiątkę wystąpienia Johna Kennedy'ego
w 1962 roku przed Kongresem Stanów Zjednoczonych,
w którym zaprezentował projekt ustawy
o prawach konsumentów (tzw. Kennedy's Bill of
Rights). Prezydent wypowiedział wówczas niezwykle
istotną sentencję, która oddaje istotę potrzeb
ochrony konsumentów: „Wszyscy, z definicji, jesteśmy
konsumentami. Konsumenci stanowią największą
grupę ekonomiczną w gospodarce, wpływającą
oraz pozostającą pod wpływem prawie każdej
publicznej i prywatnej decyzji ekonomicznej… Ale
są oni jedyną ważną grupą, której zdanie często nie
jest wysłuchane.” Przemówienie to dało początek
nie tylko dla amerykańskiego ustawodawstwa konsumenckiego,
lecz także dla innych państw oraz
dało podstawy dla działań organizacji konsumenckich.
Federacja Konsumentów jest organizacją pozarządową,
która zajmuje się pomocą konsumentom i ich
ochroną. Federacja Konsumentów angażuje się ponadto
w projekty informacyjne, edukacyjne i szkoleniowe,
mające na celu zwiększenie wiedzy i świadomości
konsumenckiej.
W całej Polsce funkcjonują 32 oddziały, gdzie konsumenci
mogą uzyskać bezpłatną poradę i pomoc
prawną. Przede wszystkim udzielamy porad telefonicznych,
pisemnych, mailowych oraz podczas spotkań
indywidualnych. Dotyczą one nie tylko prostych
spraw konsumenckich, ale i takich, które wymagają
złożonej analizy dokumentów. Kierujemy wystąpienia
do przedsiębiorców oraz pomagamy w przygotowaniu
pism procesowych, jak również reklamacji.
Cieszymy się, że nasze działania mogą przynieść realną
pomoc i przyczyniają się do zwiększenia wiedzy
konsumenta o swoich prawach.

W Y W I A D M I E S I Ą C A
- Z jakimi sprawami najczęściej zwracają się do
Państwa konsumenci?
- Są to sprawy bardzo różne: poczynając od reklamacji
butów, telefonów, mebli, samochodów, imprez
turystycznych, poprzez rozwiązywanie problemów
z „nietrafionymi” zakupami garnków, czy
urządzeń medycznych na pokazach. Pomagamy
radzić sobie z nieuczciwymi telefonicznymi ofertami
zmiany umów gazowych, energetycznych, telekomunikacyjnych,
czy jak postępować w przypadku
zawarcia takich umów w mieszkaniach/domach bez
ich czytania, często z błędną świadomością, co do
firmy, z jaką umowa jest podpisywana.
Częstym problemem konsumenta jest rozróżnienie
pomiędzy dwoma trybami dochodzenia roszczeń
reklamacyjnych: rękojmią a gwarancją. Konsument
może mieć kłopot ze sformułowaniem reklamacji
(oferowane w sklepach gotowe zgłoszenia reklamacyjne
nie zawsze są właściwie skonstruowane).
Nagminnym zjawiskiem jest nieczytanie i brak zrozumienia
umów, które zawiera i podpisuje konsument.
W związku z tym, że są one nieraz bardzo obszerne,
pisane drobnym drukiem i skomplikowanym
językiem prawniczym, nie do zrozumienia przez
przeciętnego konsumenta.
Pomimo, że konsumenci są coraz lepiej uświadomieni,
jednak nadal istnieje potrzeba edukacji w zakresie
ich praw. Dzień Konsumenta był dobrą okazją,
żeby zapoznać się z ustawowymi prawami przysługującymi
nam jako konsumentom, m. in. do odstąpienia
od umowy zawieranej na odległość (np. przy
zakupach przez Internet, przez telefon, przez sms,
pocztę elektroniczną) lub poza lokalem przedsiębiorstwa
(np. w umowach podpisanych w mieszkaniu,
zakupach na pokazach). Korzystając z okazji
przypominamy, że wobec takiej umowy zgodnie
z przepisami prawa - konsumentowi przysługuje 14-
dniowy termin na odstąpienie od takiej umowy.
W takim przypadku wystarczy wysłać do przedsiębiorcy
(najlepiej listem poleconym - dla celów dowodowych)
przed upływem 14 dni od zawarcia umowy
oświadczenie z własnoręcznym podpisem o następującej
treści: „Odstępuję od umowy o … (np.
świadczenie usług telekomunikacyjnych, zakup
towaru, itp.) zawartej poza lokalem przedsiębiorstwa
w dniu ……”. Na zwrot zakupionego towaru
mamy 14 dni od dnia odstąpienia od umowy.
Odnośnie zaproszeń na pokazy i bezpłatne badania,
czy telefonicznych ofert warto pamiętać, że prawo
telekomunikacyjne zakazuje używania telefonów
do celów marketingu bezpośredniego, chyba że
konsument przedtem wyraził na to zgodę. Oznacza
to, że wszelki kontakt telefoniczny z propozycją
uczestnictwa na pokazie, czy zawarcia umowy przez
telefon jest niedopuszczalny bez naszej zgody.
Konsumentom brakuje także informacji o możliwości
pozasądowego rozstrzygania sporów konsumenckich,
co jest drogą tańszą, mniej sformalizowaną
i szybszą niż postępowanie sądowe (które nieraz
jest ostatecznością w sporach konsumenckich).
Spór nie musi kończyć się w sądzie – istnieje możliwość
mediacji, arbitrażu czy postępowania przed
polubownym sądem konsumenckim.
- Czy w każdej sprawie Federacja jest w stanie
pomóc?
Federacja zajmuje się sprawami z udziałem konsumentów,
czyli osób fizycznych dokonujących
z przedsiębiorcą czynności prawnych, niezwiązanych
bezpośrednio z ich działalnością gospodarczą
lub zawodową – np. jeżeli Kowalski kupuje dziecku
laptop, jest konsumentem; nie będzie nim jednak,
gdy kupi taki sam sprzęt dla firmy i pozwoli dziecku
sporadycznie z niego korzystać. Uznanie za konsumenta
jest ważne, gdyż wielokrotnie sytuacja konsumenta
jest z góry wzmacniana przez przepisy.
W takim zakresie przyglądamy się każdej sprawie
i w ramach posiadanych kompetencji podpowiadamy,
jakie są możliwe drogi postępowania.
Wiele spraw udaje nam się zakończyć na etapie
interwencji Federacji Konsumentów u przedsiębiorcy.
Jednak zdarzają się sytuacje, gdy pozostaje jedynie
droga rozstrzygnięcia sprawy przez polubowny
sąd konsumencki albo, jeśli przedsiębiorca nie
wyraża zgody na pozasądowy tryb załatwienia
sprawy - przez sąd powszechny.
Mamy również do czynienia z przypadkami, kiedy
pojawia się konieczność skierowania konsumenta
do specjalistycznych instytucji np. do Rzecznika
Finansowego - w zakresie spraw ubezpieczeniowych,
czy finansowych albo do Centrum Informacji
Konsumenckiej przy Urzędzie Komunikacji Elektronicznej
- w zakresie telekomunikacji, albo do Urzędu
Transportu Kolejowego, czy Komisji Ochrony Praw
Pasażerów przy Urzędzie Lotnictwa Cywilnego
w sprawach pasażerów z nieuznanymi reklamacjami,
a w przypadku konsumentów ze sprawami
transgranicznymi (np. zakupy za granicą) kierujemy
do Europejskiego Centrum Konsumenckiego, itd.
- Jak trafić do Federacji Konsumentów w naszym
rejonie?
- Najbliżej poradę Federacji Konsumentów można
uzyskać w Oddziale FK w Szczawnie - Zdroju, który
mieści się w budynku Miejskiej Biblioteki Publicznej
przy al. Wojska Polskiego 4a, tel. 691-536-275, email:
szczawnozdroj.konsumenci@wp.pl, w poniedziałki
w godz. 14:00 – 16:00.
W Wałbrzychu oddział FK znajduje się w ratuszu
przy pl. Magistrackim 1 (wejście od ul. Kopernika),
7

W Y W I A D M I E S I Ą C A
tel. 74 842 33 77, email: walbrzych@federacjakonsumentow.org.pl
, we wtorki w godz. 9:00-
14:00, w środy w godz. 9:00-15:00 oraz w czwartki
w godz. 9:00-18:00 (od maja Oddział będzie przeniesiony
do biura przy ul. Matejki 1 – dawna siedziba
Straży Miejskiej).
Zachęcamy Państwa do kontaktów z nami we
wszelkich sprawach, które sprawiają Państwu jako
konsumentom kłopoty.
- Dziękuję za wywiad.
Ewa Hoppe-Rychłowska
M A G D A C Z Y T A
Matka Teresa z Kalkuty
„Pójdź, bądź moim światłem”. Prywatne pisma "Świętej z Kalkuty". Opracowanie i komentarz
Brian Kolodiejchuk MC
Jeśli kiedykolwiek będę Świętą - na pewno będę Świętą od „ciemności”. Będę ciągle nieobecna w Niebie -
aby zapalać światło tym,którzy są w ciemność na ziemi-Matka Teresa z Kalkuty
Wydawałoby się, że święci mają
zawsze dobrą relację z Bogiem, są
radośni i szczęśliwi. Nie mają wątpliwości
ani zachwiań wiary, idą
pewnie przed siebie bez lęku.
W trudnych momentach pytają
Boga o drogę i wiedzą, co robić
dalej. Jednak w przypadku matki
Teresy z Kalkuty było inaczej. Z pozostawionych
fragmetów listów,
które kierowała do swoich kierowników
duchowych, wynika, że
nieustannie przeżywała ciemność,
poczucie nieobecności Boga. Odczuwała
wielką pustkę i samotność,
a jednak przez wiarę była we
wszystkim wierna Bogu. To doświadczenei
ciemności towarzyszyło
jej przez całe życie, jednak
nikt z najbliższego otoczenia siostry
o tym nie wiedział (za wyjątkiem
kierownika duchowego
i przełożonych).
„Bardzo proszę o modlitwę, żeby
Bóg zechciał zabrać z mojej duszy
tę ciemność chociaż na kilka dni. Bo
czasami agonia tej męki jest tak
wielka, a jednocześnie tęsknota za
Nieobecnym jest tak głęboka, że
jedyną modlitwą (...) są słowa -
Najświętsze Serce Jezusa, ufam
Tobie (...)”.
Matka Teresa prosiła swoich
zwierzchników o zniszczenie
wszelkich listów i dokumentów na
jej temat, aby tylko Jezus odebrał
chwałę z dzieła służby najbiedniejszym
w Kalkucie. Mimo, że większość
z nich zniknęła, część listów
została zachowana, bo biskupi
uznali, że doświadczenia świętej
są własnością Kościoła i mogą
okazać się pomocne dla tych, którzy
również tych ciemności doświadczają.
Książka przedstawia histrorię życia
i służby Gonxy Agnes Bojaxihu,
skromnej zakonnicy urodzonej
w Macedonii, posługującej się
językiem serbsko - chorwackim
(a potem również angielskim) należącej
do zgromadzenia sióstr
Misjonarek Miłości. W wieku
osiemnastu lat (po sześciu latach
rozważań nad swoim powołaniem)
opuściła dom rodzinny i wyruszyła
do Irlandii, aby tam wstąpić
do wymarzonego zgromadzenia
sióstr loretanek - do Instytutu
Najświętszej Maryi Panny.
Jej posłuszeństwo, oddanie i wierność
powołaniu doprowadziły do
powstania zgromadzenia Misjonarek
Miłości w Kalkucie, do pracy
wśród chorych, najuboższych i odrzuconych
przez społeczeństwo.
Z kart książki - listów i komentarzy
- wyłania się obraz osoby,
której największym zaszczytem
jest ponoszenie cierpień
dla Jezusa i pragnienie,
aby przez nią i jej działania inni
zobaczyli Jego. Mimo o-
gromnego cierpienia, wokół
roztaczała tylko miłość. Nie
osądzała, nie zmieniała -
chciała tylko kochać jak Jezus
i być znakiem Jego Miłości.
Dbała także o atmosferę
w zgromadzeniu, bo uważała,
że „miłość zaczyna się
w domu”. Miała zwyczaj rozdawać
„wizytówki” z wydrukowanym
tekstem:
„Owocem milczenia jest modlitwa, owocem modlitwy jest wiara, owocem wiary jest miłość, owocem
miłości jest służba, owocem służby jest pokój”.
Wielka Święta była światłem Bożej Miłości w świecie pogrążonym w ciemności...
8
Magdalena Klimczak

Ekstremalna Droga Krzyżowa - Droga pięknego życia
23 marca, kilkanaście minut po godzinie 21.00. Na parkingu obok kościoła św. Jerzego na Białym Kamieniu
migają światła czołówek. Ponad setka osób sprawdza wyposażenie plecaków, zakłada czapki,
rękawice, stuptuty, żegna się z bliskimi, życzy powodzenia, wytrwałości i wyrusza w czterdziestojednokilometrową
Ekstremalną Drogę Krzyżową.
Zanim uczestnicy pierwszej wałbrzyskiej edycji
EDK ruszyli w trasę, wzięli udział we mszy św. odprawionej
przez ks. proboszcza Zbigniewa Chromego
i ks. Marcina Kunata z parafii św. Franciszka
z Asyżu. Po mszy św. głos zabrali organizatorzy:
Agnieszka Chrzanowska i Grzegorz Szydłowski.
Przeczytali skierowane do uczestników EDK słowa
papieża Franciszka i przedstawili kilka informacji
technicznych dotyczących przejścia trasy. Następnie
ks. proboszcz pobłogosławił zgromadzonych
relikwiami Drzewa Krzyża Św. i na tym zakończył
się pierwszy „wspólny” etap wydarzenia. Tym
samym rozpoczęła się samotna, pełna zadumy,
modlitwy i milczenia droga krzyżowa wiodąca
otaczającymi Wałbrzych górami.
Patrząc na uczestników EDK dostrzec można było,
że mają różne sposoby na pokonanie trasy. Jedni
szli szybko, drudzy wolno; jedni wyposażeni jak na
zdobywanie alpejskich szczytów, drudzy ubrani
w dżinsy i zwykłe zimowe kurtki; jedni szli sami,
drudzy z rodzinami, przyjaciółmi, znajomymi, jedni
przez cały czas oświetlali sobie drogę światłami
czołówek, drudzy korzystali z nich sporadycznie,
większość drogi pokonując w mroku. Łączyło ich
jedno. Wszyscy nieśli swój własny - nie tylko ten
drewniany, przyczepiony do plecaka - krzyż, a na
nim intencje swoje i przekazane przez bliskich.
Pogoda sprzyjała pokonywaniu kolejnych metrów
drogi. Kilka stopni powyżej zera, nie wiało, nie
padało. Leżący śnieg odbijał światło pojawiającego
się co jakiś czas zza chmur księżyca, więc nie
było zbyt ciemno. Śniegu nie było dużo lub był
dobrze ubity, więc szło się po nim dobrze.
Wałbrzyska trasa „Św. Jerzego” była jedną z bardziej
wymagających i trudnych dróg. Początek był
łagodny: najpierw przez małą górkę za Aqua
Zdrojem, później ulicą Piasta w stronę lasu. Na jej
końcu, na rozdrożu, znajdowała się pierwsza stacja.
Później nie było już tak prosto. Stromą ścieżką
na Chełmiec, zejście szutrową drogą do boguszowskiego
Rynku, przejście ulicami pod Dzikowiec,
kolejne strome podejście, a chwilę później
D R O G A P I Ę K N E G O Ż Y C I A
takie same zejście ze szczytu. Kolejny łatwy fragment
prowadzący szutrami do Unisławia Śląskiego,
tam asfaltem do rozdroża i niebieskiego szlaku
prowadzącego przez górę Barbarkę na Podgórze.
Dalej czerwonym szlakiem pod Borową i prawdziwie
ekstremalna końcówka, czyli stroma wspinaczka
niebieskim szlakiem na Wołowiec i Dłużynę,
następnie zejście na ul. Świdnicką, podejście pod
Niedźwiadki i przejście przez Park Sobieskiego. Na
sam koniec asfaltowa droga wiodąca ulicami Reja
i Ludową i zakończenie przy kościele św. Jerzego
na Białym Kamieniu.
Pierwsi uczestnicy zakończyli EKD przed ósmą rano.
Złapanie oddechu, chwila modlitwy w kościele,
wpis do pamiątkowej księgi i…powrót do codzienności,
która nie była już taka sama, jak kilkanaście
godzin wcześniej.
Przez wszystkie spędzone na trasie EKD minuty
było dużo czasu, żeby pomyśleć nad własnym życiem,
poukładać sprawy, spokojnie porozmawiać
z Bogiem, opowiedzieć o swoich problemach,
troskach i radościach. Przedstawić Mu prośby
swoje i bliskich, a także cierpieć, choć w małym
stopniu, ale cierpieć tak, jak On kiedyś cierpiał na
swojej drodze.
Czy warto było iść? Tak, bo warto podejmować
każde, nawet najbardziej ekstremalne wyzwanie,
jeśli tylko pomaga ono przybliżyć się do Boga i do
człowieka. I, co ważne, nie trzeba go ukończyć, bo
już samo rozpoczęcie własnej drogi krzyżowej, nie
tej odprawionej w kościelnej ławce, ale w terenie,
pozwala pełniej zjednoczyć się z cierpiącym
Chrystusem.
Arkadiusz Łapka
9

D R O G A P R Z E Ł O M U
10
Ekstremalna Droga Krzyżowa- Droga przełomu
Jezus skazany na śmierć
Podjęłam decyzję - idę. Nikt mnie nie namawiał, nie
zmuszał. Wychodzę w pełnej wolności. Sprawdzam
mapę, wgrywam aplikację do telefonu, analizuję
trasę. Czytam prognozę pogody na tę noc.
Jestem przygotowana. A... i jeszcze zabezpieczona
na wypadek trudności - mam do kogo zadzwonić,
by przerwać tę drogę, gdy już nie będę
miała siły... Jeszcze może jakieś zakupy w sklepie
sportowym?
Jezusie - Człowieku zmuszony do przejścia krzyżowej
drogi. Pobity, bosy, przerażony i całkowicie
poddany woli Bożej, czy ja jestem godna wejść na
Twoją drogę?
Odkładam na półkę oddychającą bluzę i specjalnie
wyprofilowane skarpety. Pójdę w tym, co mam. I
tak nie będą to bose stopy, zmęczone torturami
ciało i wizja śmierci na końcu drogi.
Jezus bierze krzyż
Już od samego początku wyprawy pada deszcz,
ale nie jest zimno. Może jakoś dam radę. W nieprzemakalnym
plecaku mam termos z ciepłą herbatą,
suche skarpetki i bluzę. Na skraju lasu znajduję
dwie gałęzie, robię z nich krzyż, który początkowo
niosę w ręku. Z czasem zaczyna mi przeszkadzać
- przywiązuję go do plecaka. Już lepiej... Droga
zaczyna prowadzić dość stromo pod górę.
Twój krzyż był znacznie większy i cięższy. I pewnie
nawet nie myślałeś jak go nieść, by było wygodniej...
Nie przyjmuję z radością swoich trudności, raczej
wolałabym się ich pozbyć. Zgadzając się Boże na
Twoją wolę, myślę czasem, że wolałabym, by była
ona bardziej przychylna dla mnie...
Pierwszy upadek
Jakoś weszłam stromym podejściem pod krzyż wiszący
na drzewie. Szybko ten Twój pierwszy upadek.
Ja nie czuję się za bardzo zmęczona. To dobrze,
bo nie ma suchego miejsca, by usiąść i odpocząć.
Klękam w błocie, czytam rozważania, modlę
się. Wstaję bez wysiłku i idę dalej. Jest już bardzo
ciemno. Droga wiedzie przez las. Światło mojej
czołowej latarki jest dosyć słabe. Ścieżka jest coraz
bardziej stroma. Widzę tylko ok. 1m przed sobą.
Idę cały czas pod górę, potykam się o kamienie,
nogi ślizgają się w błocie. Przestało padać, ale
wiejący wiatr, raz na jakiś czas, strąca deszczówkę
z liści drzew... No nie jest łatwo. Ale pewnie ta góra
zaraz się skończy. Podnoszę wzrok, który do tej
pory śledził tylko przestrzeń pod butami. Z przodu
widzę pojedyncze światła czołówek innych uczestników.
Widzę je wysoko nade mną. Zwalniam.
Jednak to podejście jest znacznie dłuższe niż
przypuszczałam. Przywołuję w myślach intencje,
które ze sobą zabrałam. Mam motywację, by iść
dalej...
Jezus spotyka Matkę
W tę drogę wyruszyłam z moim synem, ale on idzie
znacznie szybciej ode mnie. Od dłuższej chwili jestem
zupełnie sama. Nie widzę żadnych świateł latarek,
nie słyszę kroków. Trasa prowadzi leśną
przecinką pod górę. Jest trochę zwalonych drzew,
które trzeba jakoś pokonać, niektóre obejść i wrócić
na drogę. Coś ciągle przyczepia się do moich
spodni. To chyba kolczaste pędy jeżyn. Pojawia się
mgła. Odgłosy lasu wydają się być coraz bardziej
mroczne. Zaczynam się bać. Droga jest coraz mniej
widoczna. Sprawdzam w aplikacji, czy dobrze idę.
Za chwilę znowu... Przychodzą mi na myśl pędzące
sarny, wściekłe lisy, wilki... Przy niedźwiedziach
postanawiam przerwać milczenie i zadzwonić do
syna. Proszę go, by poczekał na mnie. Przyspieszam
kroku i dziękuję Bogu, że dał mi syna. Uświadamiam
sobie, że jego obecność w moim życiu jest
darem Bożej miłości.
Myślę Jezu, że mimo Jej łez dostrzegłeś w oczach
swojej Mamy dumę, zachwyt i wdzięczność, że ma
takiego Syna...
Pomoc Szymona
Idziemy razem. Ledwo widoczna wąska ścieżka
prowadzi nas do stromego zejścia. Średnia prędkość
nam znacznie wzrasta. Jest ślisko, czasem
trudno oderwać buta od ziemi. Dobrze, że są drzewa,
na których można się zatrzymać... Docieramy
do jakiejś wioski. Pierwszy raz mamy pod stopami
utwardzoną drogę. Okazuje się, ze błoto było bardziej
przyjazne dla stawów. Czuję brak amortyzacji.
Nogi coraz bardziej bolą. Na Golgotę szedłeś
po kamieniach... Boli również kark od ciężaru plecaka
i pochylonej głowy. Gdy się prostuję - czołowa
latarka świeci w nicość... Zaczyna padać. Kolejna
stacja daje trochę wytchnienia. Sprawdzamy drogę.
Znowu wspinaczka. Idę coraz wolniej.
- Mamo daj mi swój termos, poniosę go w moim
plecaku.
- Nie, sama dam radę. Nie będziesz dźwigał mojego
ciężaru.
- Mamo, daj termos.
Tak trudno jest mi przyjąć czyjąś pomoc. A jeszcze
trudniej o nią poprosić. Jak bardzo muszę poczuć
swoją słabość? A może... czy umiem się przed sobą
do niej przyznać?
Pewnie z wdzięcznością i ulgą przyjąłeś pomoc
Szymona.
Ja dalej niosę pełny plecak...

Weronika
Droga idzie wciąż pod górę. Dochodzimy do kapliczki.
Są ławki. Siadam na jednej. Jest mokra. Czytam
rozważania. Daję sobie wreszcie więcej czasu
na odpoczynek. Czuję, jak moje ciało zdecydowanie
odmawia dalszej drogi. Piję herbatę i zastanawiam
się, dlaczego tu jestem? Czego właściwie
szukam? Co czuję oprócz bólu i zmęczenia ? Co mi
daje ta droga? Przecież nawet rozważania czytam
mniej uważnie, bo oczy pieką, okulary mgłą zachodzą,
a czasem w ogóle nie mam siły ich wyjąć. Idąc
skupiam się bardziej na tym, by nogę postawić między
kamieniami i nie potknąć się o wystający korzeń.
W moim umyśle nie ma miejsca na głębokie
rozważanie Męki Pańskiej.
Co czuję? Czuję bliskość cierpiącego Człowieka,
który będąc Bogiem przeżywał zmagania ze swoim
fizycznie niedoskonałym ludzkim ciałem. To zupełnie
inne uczucie bliskości niż te z ławki kościoła.
Takie bardziej namacalne.
Czy tego samego szukała Weronika? Twojej realnej
bliskości?
Drugi upadek
Ta góra nigdy się nie skończy. To jedyna myśl, która
mi towarzyszy. Zatrzymuję się co dwa kroki. Dobrowolnie
oddałam termos. Jest mi trochę lżej.
Wreszcie weszliśmy na szczyt. Kolejna stacja. Wybacz
Panie, że nie klękam - jak uklęknę, to nie wstanę...
Nie wyjmuję z kieszeni rozważań. Stoję i zastanawiam
się, jakim cudem podniosłeś się po tym
upadku?
Płaczące niewiasty
Ruszamy w dół, po jakimś czasie orientujemy się,
że pomyliliśmy trasę. Trzeba wrócić... Znowu pod
górę... Wstaje świt. To dla mnie niespotykany widok
- zwykle go przesypiam. Jest tak pięknie. Znika
strach przed niedźwiedziem, można zdjąć z głowy
latarkę, która już waży pewnie kilka kilogramów.
Idziemy w dolinę krętą ścieżką przez łąki. W oddali
widać rozświetlone promieniami słońca wzgórza.
Mijamy parę odpoczywających pielgrzymów.
Zaczyna się dosyć strome zejście. Brak amortyzacji
w stawach jest nie do zniesienia. Z bólu ciekną mi
łzy. Nad kim płaczę? Nad swoją słabością? Zastanawiam
się, czy ja muszę dalej iść. Co chcę przez
ten wysiłek udowodnić? Czy w ogóle muszę cokolwiek
komukolwiek udowadniać?
Wątpię w Twoje miłosierdzie. Myślę, że muszę zasłużyć
na Twoją miłość...
Nad sobą płaczę...
Trzeci upadek
Doszliśmy do rozdroża. Przed nami cztery drogi.
Jedna z nich, kamienista, prowadzi ostro pod górę.
Sprawdzam w aplikacji z nadzieją, że to nie na-
D R O G A P R Z E Ł O M U
sza. Nasza... Siadam na kamieniu z myślą, że zostanę
tu na zawsze. Wiem, że to ostatnie podejście.
Cel jest już bardzo blisko. Przypominam sobie poprzednią
górę. Szłam tak wolno. Pewnie teraz będzie
jeszcze gorzej.
- Mamo, zadzwonię po tatę.
- Nie.
Jest mi coraz zimniej. Mokre od deszczu ubrania
nie zdążyły wyschnąć w promieniach wschodzącego
słońca. Chcę wstać - nie mogę. Co robić? Poddać
się? Nie! Mijają nas pielgrzymi, których widzieliśmy
o świcie. Wstaję, swoje kroki usiłuję skierować
ku górze. Już wiem, że nie dam rady. Muszę
się jeszcze do tego przyznać.
- Zadzwoń po tatę.
Ty Panie wstałeś i poszedłeś dalej. Dla mnie. I to
wcale nie dla tego, że sobie na to zasłużyłam...
Jezus z szat obnażony
Musimy przejść kilka kilometrów, by dostać się do
drogi dostępnej dla samochodu. Idę i czuję, jak
z każdym krokiem zostawiam za sobą ambicję,
wiarę w swoją niezniszczalność, pychę... Zostaje
mi wstyd.
Ciebie rozebrano i wystawiono na pośmiewisko.
Na krzyżu
Idę i myślę. Czy to już koniec, czy ta droga trwa nadal?
Idę w przeciwnym kierunku niż wskazuje aplikacja.
Ale idę. Czuję przede wszystkim ból, ale
świadomość, że niedługo zamienię mokre ubrania
na suche i ciepłe, dodaje mi sił. U kresu mojej drogi
pojawia się nadzieja.
Ty Panie w bólu czekasz na śmierć...
Jezus umiera
„...Obejmuję krzyż, gdzie mój skonał Pan,
Gdy ratował ginący świat.
O jak kocham ten szorstki krzyż,
Na nim Pan moc piekielną zmógł.
Wszystko składam u Jego stóp,
By się we mnie uwielbił Bóg...”
George Bennard
Grób
Do Wambierzyc dojeżdżamy samochodem. W suchych
ubraniach, bez plecaka i na boso wchodzę
po schodach do Bazyliki. Klękam w ławce, opieram
głowę i nie wiem, co powiedzieć. W głowie
mam pustkę. Z zewnątrz dociera coraz mniej
dźwięków... Pewnie za chwilę zasnę. To już koniec.
Zmartwychwstanie
Następnego dnia, w niedzielę, wstałam wyspana,
bez jakiegokolwiek bólu i zmęczenia. Okazało się,
że to początek...
T.J
11

NOCNA ADORACJA 30-31 marca
To było niesamowite przeżycie bezpośredniego spotkania z Bogiem- zgodnie twierdzą uczestnicy nocnej
adoracji Najświętszego Sakramentu, zorganizowanej w naszej parafii po raz pierwszy. Inicjatorem tego
przedsięwzięcia był Parafialny Oddział Akcji Katolickiej. Organizatorom przyświecało przekonanie, że
to nie Bóg potrzebuje być adorowanym, ale człowiek potrzebuje adorować Boga i należy stwarzać w parafii
okazje do ożywiania relacji z Chrystusem. Trzeba przy tym pamiętać, że jesteśmy powołani do
nieustannej adoracji Pana, gdyż tylko przez nią możemy żyć Jego tajemnicą, naśladować Go w życiu dla
Boga i ludzi. Nocną adorację zorganizowano w Wielkim Tygodniu, z piątku na sobotę w godzinach 21.00-
7.00. Młodzież, parafianie, siostry zakonne, kapłani, diakonia modlitwy, na zmianę w ciszy nocy adorowali
Pana. Wierni, decydując się na trwanie przed Jezusem Eucharystycznym, stanęli przed możliwością
autentycznego obcowania z darem Bożej obecności. W niedzielę, 8 kwietnia o godzinie 12.00 podczas
mszy św. dziękowaliśmy za ten dar adoracji. „Wierzymy, że spotkanie i zjednoczenie z Jezusem w czasie
adoracji Najświętszego Sakramentu, przyczyni się do duchowego ożywienia naszej wspólnoty” -
podsumowują organizatorzy.
15 kwietnia - Niedziela Biblijna - rozpoczęcie Tygodnia
Biblijnego - Narodowy Dzień Czytania Pisma
Świętego - od godz. 13.00 do 15.00 - w naszym
kościele czytamy List św Pawła do Rzymian.
15 kwietnia - podczas mszy św. o godz. 10.45 - dzieci
kl. III przyjmują poświęcone medaliki.
16 kwietnia - Spotkanie rodziców i dzieci I Komunijnych
- I grupa godz. 16.00; II grupa godz. 17.00
W N A S Z E J W S P Ó L N O C I E P A R A F I A L N E J
N A D C H O D Z Ą C E W Y D A R Z E N I A
22 kwietnia - Niedziela Dobrego Pasterza - rozpoczęcie
Tygodnia modlitw o powołania kapłańskie
i zakonne
23 kwietnia - Uroczystość św. Wojciecha - patrona
Polski
3 maja - Uroczystość NMP Królowej Polski - o godz.
9.00 msza św. w intencji Ojczyzny, naszego miasta
i mieszkańców Szczawna-Zdroju
i
Oddział Parafialny AK zaprasza wszystkie grupy parafialne do wspólnej modlitwy. Msze święte w intencji
naszej parafii odprawiane będą w każdą drugą niedzielę miesiąca o godz. 12.00 (w tym roku są
to terminy: 13 V. 10 VI, 8 VII, 12 VIII, 9 IX, 14 X, 11 XI, 9 XII)
W II niedzielę miesiąca odbywa się comiesięczna zbiórka do puszek na
fundusz remontowy. Zbieramy kwotę, która pozwoli wyremontować
dach naszego kościoła. Osoby, które chcą skorzystać z odliczenia od
podatku, mogą wpłacać datki bezpośrednio na konto parafii: PKO BP.
S.A. 92 1020 5095 0000 5502 0076 2807 wpisując w tytule przelewu: na
remont kościoła. Informujemy, że w danym roku podatkowym można
odliczyć na ten cel nie więcej niż 6% dochodu rocznego. Bóg zapłać
ofiarodawcom za życzliwość i zrozumienie.
Włączeni przez Chrzest św. do wspólnoty:
Igor Wołoszczuk
W L U T Y M 2 0 1 8
Odeszli do domu Ojca:
Andrzej Bunk, Bogumił Firlej, Stefan Gryniuk, Teresa Śliwa, Jadwiga
Orzeł, Helena Kisiel, Teresa Peczyńska
M S Z E Ś W I Ę T E K A N C E L A R I A P A R A F I A L N A czynna :
w dni powszednie:
we wtorki i czwartki
7.00, 17.00 (X-III), 7.00, 19.00 (IV-IX)
w godz. 18.00-19.00 (X-III),
w niedziele i święta:
we wtorki i czwartki
7.00, 8.00, 9.30, 10.45 (dla dzieci), 12.00, 19.00
w godz. 17.00-18.00 (IV-IX)
K O N TA K T
D Y Ż U R P R A W N I K A
Parafia p.w. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny
pierwszy i trzeci wtorek miesiąca
ul. Kolejowa 18a 58-310 Szczawno-Zdrój
w godz. 18.00-19.00
tel. (74)841 28 30 oraz 514 863 410
www.parafia.szczawno-zdroj.pl
12
gazetka parafialna parafii Wniebowzięcia NMP w Szczawnie-Zdroju, gazetka@parafia.szczawno-zdroj.pl
REDAKCJA: Magdalena Klimczak, ks. Jarosław Żmuda, Ewa Hoppe-Rychłowska, Dorota Staniszewska, S. M. Damiana
Szmidt, Arkadiusz Łapka, skład i projekt graficzny Teresa Jagielska, korekta Izabella Nowak