ΤΑΣΟΥ ΠΟΡΦΥΡΗ

Τάσου Πορφύρη
«ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ για πάντα!»
αυτά. Τα πάντα έλαμπαν στο σπίτι της και κυρίως η κουζίνα και το μπάνιο. Δούλευε
και τη νύχτα· δεν τη χώραγε ο τόπος. Θυμάμαι τι μας έλεγε ο πατέρας μας για την
καθαριότητα των σπιτιών: Αν χρειάζεται να βαθμολογήσετε τη νοικοκυρά για την
καθαριότητα του σπιτιού της, επισκεφτείτε πρώτα το μαγειρειό και μετά τον χαλέ
(δηλαδή την κουζίνα και το W.C.)!
Το σπίτι που έχτισε ο Λουκάς Πορφύρης -αδερφός του παππού μου Αναστασίουβρίσκεται
στον ίδιο δρόμο κι απέναντί μας. Ο δρόμος ήταν χωμάτινος ανηφορικός
μέχρι που ο πατέρας με τον θείο Μήτσο το ’στρωσαν με πέτρες σε αναβαθμούς τη
δεκαετία του ’70, νομίζω. Φαίνεται σε φωτογραφίες. Οι κληρονόμοι του σπιτιού
απέναντι -τώρα γύρω στους 50, κατά τους πρόχειρους υπολογισμούς μου- δεν τα
βρήκαν μεταξύ τους -και δεν τους βρήκαν όλους έτσι σκορπισμένοι που είναι στα 4
σημεία του ορίζοντα-. Είναι αλήθεια πως οι κόρες της Αλεξάνδρας Πορφύρη-
Σπυριδωνίδη και κυρίως η Ιωάννα έκαναν αρκετές προσπάθειες να τους βρούνε για
να εξασφαλίσουν τη συγκατάθεσή τους για να το διατηρήσουν. Κρίμα, τέτοιο σπίτι!
Δυστυχώς άλλοι από τους κληρονόμους θέλαν μοιράδι, άλλοι χρήματα και άλλοι δεν
βρέθηκαν. Τώρα ακόμα στέκει ευτυχώς στους τοίχους του -ας είναι καλά η Βασιλεία,
η κόρη του Φάνη, που έστειλε χρήματα και έφτιαξε τη σκεπή με τσίγκο-. Όμως, ο
καιρός περνάει και η καταστροφή έρχεται αργά αλλά σίγουρα· η πόρτα είναι
κατεστραμμένη, το εσωτερικό χάλια, με τη σκάλα που οδηγεί στον πρώτο όροφο
στους νοντάδες σάπια, έτοιμη να σωριαστεί. Νυχτερίδες κρεμασμένες στα νταβάνια,
σπασμένα τζάμια παραθυριών στα πατώματα, ούτε ίχνος από τις ζωγραφιές στα
τζάκια, οι μπίμπτσες γιομάτες ποντίκια, νυφίτσες, κουνάβια και στους τοίχους πρόκες
χοντρές, σκουριασμένες εκεί που κρέμονταν κύπροι και κουδούνια διαφόρων
μεγεθών για τα κοπάδια. Κολλητά στο κύριο σώμα του σπιτιού στη μια πλευρά ένα
χτίσμα, ένα μικρό δωμάτιο πες. Αυτό το δωμάτιο χτίστηκε για να απομονωθεί μια
από τις κόρες του Λουκά Πορφύρη που είχε προσβληθεί από τον βάκιλλο του Κωχ.
Στον τοίχο υπήρχε μια μεγάλη τρύπα απ’ όπου της έριχναν το φαγητό ενώ το κλειδί
της μεγάλης κλειδαριάς το κρατούσε ο πάτερ-φαμίλιας. Η πόρτα άνοιγε όταν
χρειαζόταν να κάνει την ανάγκη της πηγαίνοντας μακριά, στον κήπο. Μια από τις
αδερφές της την αγαπούσε πάρα-πολύ και ήθελε εκείνη να της ρίχνει το φαγητό από
την τρύπα και να της μιλάει και να κλαίει μαζί της. Την αγαπούσε πάρα-πολύ κι όσο
έβλεπε ότι η αδερφή της έλιωνε αποφάσισε να μείνει στο δωμάτιο μαζί της να
«κολλήσει» τη φυματίωση και να πεθάνει μαζί της. Κι αυτό έκανε ένα βράδυ· πήρε το
κλειδί την ώρα που κοιμόταν ο πατέρας της, άνοιξε την πόρτα, μπήκε μέσα, κλείδωσε
10