ΤΑΣΟΥ ΠΟΡΦΥΡΗ
Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
Τάσου Πορφύρη<br />
«ΚΑΡΥΔΟΦΛΟΥΔΕΣ»<br />
ΚΑΡΥΔΟΦΛΟΥΔΕΣ<br />
Κάποτε έφτανε η εποχή που οι κάχτες έριχναν τις φλούδες τους λερώνοντας<br />
αυλές και καλντερίμια. Υπήρχε κίνδυνος να γλιστρήσει κανείς ή να κολλήσουν οι<br />
φλούδες στις σόλες των παπουτσιών του και να μεταφερθεί μέρος απ’ αυτές στο<br />
μαγειρειό, στο μαντζάτο ή στον οντά. Και ποιος άκουγε τη μάνα μας! Γιατί οι<br />
φλούδες καθώς κολλούσανε στις σανίδες των δωματίων άφηναν σημάδια από χρώμα<br />
καφέ, ανεξίτηλο. Η Μάνα προσπαθούσε με σαπουνάδα και βούρτσα να τα εξαφανίσει<br />
αλλά στα χαμένα · τίποτα δεν γινόταν. Στα σανίδια μετά την «επέμβαση» έμεναν<br />
σχέδια μοντέρνων πινάκων ζωγραφικής. Πρόσωπα και τοπία συμπλέκονταν με<br />
αποτέλεσμα ένα απροσδόκητο αισθητικό αποτέλεσμα να μας συγκλονίζει: Πικάσσο<br />
και Νταλί αντάμα σ’ ένα αξεδιάλυτο σύνολο! «Κρίμα που δεν μπορούμε να<br />
κρεμάσουμε το αριστούργημα!» αναφώνησα. Η Μάνα με στραβοκοίταξε<br />
ψιθυρίζοντας: «ο Θεός να φυλάει», έκανε το σταυρό της κι εξαφανίστηκε στο<br />
μαγειρειό να ετοιμάσει το γιαχνί. Τα ανεξίτηλα ίχνη από τις φλούδες των καρυδιών μ’<br />
έβαλαν σε σκέψεις: μήπως μπορούσαμε να τις χρησιμοποιήσουμε για ανεξίτηλο<br />
χρώμα; Αμ’ έπος, αμ’ έργον! Από την άλλη μέρα μάζωνα τις φλούδες που είχαν πέσει<br />
στο σιάδι, καθαρίζοντάς τες από διάφορα ξένα σώματα: χώματα, άχυρα, χαλίκια και<br />
τις έριχνα σ’ έναν παλιό σιούκλο. Στη συνέχεια, άδειαζα το περιεχόμενό του σε μια<br />
μεγάλη κατσαρόλα που τοποθετούσα σε μια πυροστιά με αποκάτω της αναμμένα<br />
ξύλα. Πριν πάρει βράση έριχνα λίγο νερό μην κολλήσει και το ανακάτευα με μια<br />
ξύλινη κουτάλα έως ότου διαλυθεί εντελώς. Το έβγαζα από τη φωτιά και αφού<br />
κρύωνε το περνούσα από ένα σουρωτήρι ώστε κανένα σκουπιδάκι να μην μείνει στο<br />
ζουμί. Στη συνέχεια γέμιζα το μελανοδοχείο, που ήταν άδειο εδώ και καιρό, και το<br />
υπόλοιπο σε άδεια βάζα, γυάλινα.<br />
Μετά από δυο μέρες -αν θυμάμαι καλά- επρόκειτο να παραδώσουμε στο σχολείο<br />
την έκθεση ιδεών με θέμα: «Το μπόλιασμα των γκορτσιών στη μεγάλη γκρόπιστα»<br />
(μεγάλη έκταση σε μικρή απόσταση από το χωριό πηγαίνοντας προς τον κάμπο. Η<br />
ονομασία από το ιταλικό gros pista, καθότι σε σχήμα όμοιό της). Με δέος βούτηξα<br />
τον κονδυλοφόρο με το πενάκι «χι» στο μελανοδοχείο και άρχισα να γράφω.<br />
Γράμματα με καφετί προς μελί χρώμα αραδιάζονταν στην κόλλα διαγωνισμού<br />
ικανοποιώντας το αισθητικό πεδίο -που μέχρι τότε το πλημμύριζε το μπλε μελάνι- με<br />
ένα χρώμα φρεσκοοργωμένου ποτιστικού χωραφιού, κυρίως κοκκινοχώραφου · η μια<br />
1
Change language