نفی گفتمان جنسیت‌محور؛ واپس‌گرایی یا رهایی‌بخش

ناعقلانیت را ‏بجتبجحت عنوان اندیشه زنانه ستودند.‏ عقلانیت،‏ جنسیت ‏بمنبممی شناسد.‏ به طور کل
عقلانیت،‏ ‏بمنبممی تواند برچبریبرزی به جز خودش استوار باشد،‏ در غبریبرر این صورت دیگر عقلانیت
نیست.‏ ا گر اندیشه ای به جنسیت فرد وابسته باشد،‏ دیگر اندیشه نیست،‏ بلکه نابجببجخردی ‏مجممجحض
است.‏ درست ‏همھهممانطور که بگوییم اندیشه ای به نژاد،‏ ملیت و فرهنگ وابسته باشد.‏ عقلانیت و
استدلال صحیح برای ‏همھهممگان صحیح است صرف نظر از هر جنسیت،‏ نژاد،‏ طبقه و قومیت و هر
گونه ویژگی پوزیتیویسبىتبىی.‏
برخی از فمینیست های رادیکال،‏ تا آبجنبججا پیش رفتند که قلم را حبىتبىی ‏بمنبمماد مردانه خواندند و یا
خطی فکر کردن ‏(مثلا پیشرفت خطی)‏ را نوع روش تفکر مردانه دانستند و تفکر زنانه را دایره
ای و چرخشی.‏ این گونه ‏بمنبممادسازی های مضحک،‏ خلاف عقلانیت است.‏ عقلانیت ‏بمنبممی تواند
ویژگی ببریبرروبىنبىی بپذیرد.‏ شرط عقلانیت این است که ‏همھهممه چبریبرز را به موضوع شناخت خود تبدیل
کند و ا گر چبریبرزی شرط عقلانیت باشد،‏ پس دیگر آن عقلانیت ‏بجنبجخواهد بود.‏
فمینیست های روان شناس،‏ از اساس پذیرفتند که زنان و مردان از ‏همھهممان دوران کودکی راه
متفاوبىتبىی را می روند.‏ پس جهان زنان و مردان برای ‏همھهممیشه متفاوت می شود و هیچ گونه
عقلانیت مشبرتبررکی ورای جنسیت ‏بمنبممی تواند مبنای رفتار فردی و ساختارهای اجتماعی باشد.‏ این
حرف مضحک است.‏ ‏بمتبممامی کار عقلانیت بشری این است که از این ‏مجممجحدودیت های روابىنبىی،‏
طبیعی و غریزی و هرچه اسمسسممش را می گذارید فراتر برود.‏ انسان را مغبون ‏بجتبججربه روابىنبىی کودکی
دانسبنتبنن،‏ به معنای ‏بهتبههی کردن انسان از عقلانیت است.‏ فمینیست های روان کاو،‏ مانند پیش
فرضیات فروید از این تصور غلط رتحنتحج می برد که گو ‏بىیبىی تنها نقش ‏بمتبممدن،‏ ‏مجممجحدودیت است.‏ چنبنیبنن
نیست.‏ عقلانیت ا کتسابىببىی است اما صرفا کارکرد اعمال ‏مجممجحدودیت ندارد.‏