Konfrontacje i Argumenty. Sztuka nowoczesna według założeń Galerii Krzywe Koło

VI. Programowy sposób
ujmowania form i znaków
Otwartość koncepcji, przenikanie się różnych materii sztuki, możliwość ciągłych przeobrażeń.
Osobiste kreacje wpływają na kolejne odsłony zdarzeń artystycznych. Różnorodne
postawy twórcze dynamizują proces przemian. Wymowa powstających dzieł
charakterystycznych dla sztuki późnych lat 60. i 70. XX wieku wynika z indywidualnych
decyzji, jakie podejmują poszczególni artyści. Obok malarstwa, rzeźby i instalacji medialnych
twórcy zwracają uwagę na intelektualne założenia procesu twórczego, sztuki
rozpatrywanej jako idea.
Materiał ekspozycyjny:
1. Piotr Potworowski: w latach 30. XX w. związany
z Teatrem Artystów Cricot, odwołuje się do natury,
ale w ślady realności wtapia swobodnie formowane
materie, barwy i struktury.
2. Teresa Pągowska: prace o uproszczonej gamie kolorystycznej,
tworzy własny świat charakterystycznych
kształtów, w którym na pierwszy plan wydobywały się
zawsze sprawy ludzkie.
3. Roman Opałka: cyklem Alfabet grecki rozpoczyna
filozoficzną ideę opisania świata, która doprowadziła
do zainicjowania w 1965 r. programowej serii
numerycznych obrazów określających wymiar życia.
4. Wojciech Fangor: odwołuje się do nauki o świetle,
maluje pulsujące energią znaki, tworzy między obrazem
a okiem widza magiczną przestrzeń wibrujących barw.
5. Ryszard Winiarski: wylicza prawdopodobieństwo
pojawiania się czerni w zaprogramowanych „obszarach”
na podstawie zmiennej losowej. Tworzy programy
matematyczne, w których budowa obrazu mogła być
zapisana w postaci zer i jedynek.
6. Edward Krasiński: interweniuje w rzeczywistość,
podporządkowuje sobie wybrane przestrzenie,
tworzy sytuacje wizualne, w których poprzez wszystkie
obiekty nieprzerwanie biegnie „błękitna linia”,
zawsze na wysokości 130 cm.
7. Stefan Gierowski: konsekwentnie bada strukturę obrazu.
Poprzez fakturę materii malarskiej, barwę, światło,
wprowadzanie linii i znaków określa kształt
nieskończoności.
VII. Stan krytyczny
Fala społecznego niezadowolenia wobec partyjnej polityki, także kulturalnej, wywołuje
szereg krytycznych działań. Społeczne zaangażowanie twórców znajduje swoje ujście
w powołaniu przez Bogusza i Fedorowicza Spotkań Artystów, Naukowców i Teoretyków
Sztuki w Osiekach (od 1963 do 1981). Narastający bunt młodzieży osiąga apogeum w marcu
1968 roku, znajduje swoje odzwierciedlenie między innymi w działaniach grupy Neo-neo-
-neo, a wydarzenia stanu wojennego (1981) w nonkonformizmie zespołu twórczego Gruppa.
Materiał ekspozycyjny:
1. Spotkania Artystów, Naukowców i Teoretyków Sztuki
w Osiekach: Adam Marczyński: Refleksy zmienne;
obiekt przestrzenny uczestnika wystąpień pierwszej
Grupy Krakowskiej; Ludmiła Popiel: Labirynt;
Jerzy Fedorowicz: Kompozycja symetryczna;
prace współorganizatorów Spotkań.
2. Świat Neo-neo-neo: Jan Dobkowski: Ja i ocean;
Jerzy Zieliński: Nie wypada; obrazy odnoszące się
do wydarzeń 1968 roku w Polsce i w Czechosłowacji.
3. Nonkonformizm Gruppy: Jarosław Modzelewski:
Dwa odrzutowce; Ryszard Woźniak: Świat bez wojen;
Ryszard Grzyb: Znikający nosorożec; Marek Sobczyk:
Nikifor; Włodzimierz Pawlak: Dzienniki; obrazy wynikające
z atmosfery stanu wojennego.
7 Sztuka nowoczesna według założeń Galerii Krzywe Koło