Pismo PG

Recommendations

Info

S P O R T O W C Y P O L I T E C H N I K I Łukasz Grabowski jest inżynierem i studentem studiów drugiego stopnia na Wydziale Mechanicznym Energetyki i Lotnictwa Politechniki Warszawskiej. – Właściwie powinienem już je skończyć, ale sport spowodował, że musiałem na chwilę odłożyć pisanie pracy – mówi Łukasz. – Mam już absolutorium i liczę, że za kilka miesięcy podejdę do obrony. W sierpniu, w niemieckim Musbach, Łukasz wywalczył srebrny medal podczas VII Szybowcowych Mistrzostw Świata Juniorów w klasie Standard. Spełnić marzenie taty To właśnie on, jako pierwszy, zainteresował Łukasza wszystkim, co lata. Inni chłopcy bawili się samochodami, a on samolotami i rakietami. Tata chciał latać, ale nigdy nie było mu to dane. Zdawał nawet do Dęblina. – Zabawne, że do tej pory nie latał – mówi Łukasz. – Mama już siedziała ze mną w szybowcu i mogła polatać. Bardzo jej się podobało. Zaczynał od modelarstwa – od sklejania plastikowych mo- 30 MODLIŁEM SIĘ o DESZCZ deli samolotów. Tata je kupował i przynosił do domu. Jednak one nie latały… Łukasz pochodzi z Wrocławia. Tam kończył szkołę podstawową, gimnazjum i liceum. Jeszcze w czasach, gdy bawił się w sklejanie plastikowych modeli, spotkał w sklepie modelarskim instruktora z modelarni we Wrocławiu. – Zapytał, czy nie chciałbym przyjść i bawić się w to bardziej profesjonalnie – wspomina Łukasz. – Szczerze mówiąc, nawet nie wiedziałem, że takie miejsca istnieją. Nie były to jeszcze czasy internetu. Rodzice się zgodzili. Udało się nawet wykonać dioramę, z którą wystartował w konkursie. Nie miało to jednak znaczenia. Samochód powinien jeździć, statek pływać, a samolot latać – powtarzał mu jego instruktor, namawiając do tworzenia modeli mechanicznych. Dlatego kolejny model miał silnik spalinowy i latał na uwięzi. Najsmutniej było, gdy spadł i trzeba było tworzyć go od nowa. – To była doskonała nauka – mówi Łukasz. – Trzeba było W sporcie o sukcesie decyduje tak wiele czynników, że nie ma jedynego, prawdziwego wzorca wskazującego, co trzeba robić, by zwyciężać. Starzy trenerzy powiadają, że trzeba za…suwać, że potrzebne są krew, pot i łzy. Jedno jest pewne – trzeba znaleźć cel i dążyć do jego osiągnięcia. znać podstawy matematyki i fi zyki, więc tym mocniej przykładałem się do nauki. Starsi koledzy w modelarni podpowiadali, jak coś policzyć lub wykonać. Namówili go także na start w Mistrzostwach Polski. Zajął czwarte miejsce. Nigdy jednak nie czuł potrzeby rywalizacji. Pierwszy raz w szybowcu Gdy wsiadał doń pierwszy raz, wcale nie myślał o sporcie i wynikach. Mając szesnaście lat – czyli najmniej, ile można, by rozpocząć przygodę z podniebnym hobby – dotarł do Aeroklubu Wrocław. Na lotnisko przyprowadził go kolega, który właśnie zaczął szkolenie. Pierwsze loty odbywały się z instruktorem. – Gdyby w kokpicie była kamera, na pewno zarejestrowałaby, że z każdą sekundą lotu miałem szerszy uśmiech – wspomina Łukasz. Pierwsze dwa loty są zapoznawcze, czyli kursant siedzi i obserwuje. Łukasz jednak nie wytrzymał i po pierwszym locie poprosił swoją instruktorkę, Marlenę Czubską, czy może spróbować sam. Dwa tygodnie zajęło mu skończenie „podstawówki”, czyli kursu podstawowego. To tyle czasu, że właściwie można jeszcze nie wyjść z szoku, że się lata, a już kończy się pierwszy etap szkolenia. Łukasz dużo wcześniej otrzymał prawo latania niż jazdy. Była to doskonała szkoła odpowiedzialności i wstęp do profesjonalizmu, bez którego nie da się długo latać. Przed każdym startem musiał złożyć spadochron – którego na razie nie musiał używać – oraz sprawdzić stan szybowca. – Do wszystkich spraw związanych z bezpieczeństwem trzeba podchodzić bardzo poważnie – mówi Łukasz. – Tego właśnie nauczyli mnie we Wrocławiu. MIESIĘCZNIK Politechniki Warszawskiej Nr 11 (167), listopad 2011
Po szkoleniu podstawowym przyszedł czas na kolejne, najpierw związane ze startem za samolotem. Później – z lądowaniem na celność i następne – związane z lataniem termicznym oraz akrobacje. Potem przyszedł czas na egzamin końcowy i zdobycie licencji. Latanie wciągnęło go bez reszty. Każde wakacje spędzał na lotniskach. Po Wrocławiu przyszedł czas na Włocławek, gdzie odnalazł swoje miejsce. Tam spotkał wielu doskonałych pilotów i przyjaciół. Spał w namiocie. Musiał sobie gotować i prać. Gdy nie latał, siedział w warsztacie. Rodzice, widząc zamiłowanie syna, uznali że nie da się na dłuższą metę spać w namiocie, więc kupili małą przyczepę, którą na wakacje stawiali na lotnisku. Szef wyszkolenia Aeroklubu Włocławek namówił go, by spróbował swoich sił w rywalizacji. Długo się wahał. Na pierwsze zawody pojechał bez większego przygotowania, ale spodobało mu się. Złapał bakcyla. Prosto stamtąd pojechał na Mistrzostwa Polski juniorów. Nieoczekiwanie wywalczył trzecie miejsce. – Właściwie to był przypadek – skromnie mówi Łukasz. – Do przedostatniego dnia zajmowałem czwarte miejsce. Ostatniego dnia ktoś dopatrzył się błędu w naliczeniu punktów za którąś z konkurencji i okazało się, że Przed nami dwie wielki imprezy sportowe. Igrzyska Olimpĳ skie w Londynie, które obejrzymy w telewizji i Mistrzostwa Europy w piłce nożnej, które odczujemy na własnej skórze. Właściwie od dwóch lat odczuwamy, widząc, jak nasze pieniądze idą na budowę stadionów piłkarskich. Nie da się ukryć, w tej dziedzinie możemy pochwalić się sukcesami. Po latach komuny, niszczejącego Stadionu Dziesięciolecia i degradacji sportu, nowe obiekty to skok cywilizacyjny. Należy jednak pamiętać, że następcy Kuby Błaszczykowskiego i Rafała Murawskiego na nich nie potrenują, bo… mogliby zniszczyć murawę. Dlatego wymyślono Orliki. Jest ich około 2000. Gdy policzymy, że na każdym trenuje setka dzieci, wyjdzie nam, że mamy w Polsce dwadzieścia tysięcy młodych piłkarzy. Mogłoby się wydawać, że to dużo, że za pięć lat doczekamy się zespołów na miarę MIESIĘCZNIK Politechniki Warszawskiej Nr 11 (167), listopad 2011 S P O R T O W C Y P O L I T E C H N I K I mam medal. Takie szczęście nowicjusza. Sportowe latanie wciągnęło go. Po mistrzostwach czuł jednak niedosyt – uważał, że medal nie do końca mu się należał. Postanowił w kolejnym roku przygotować się lepiej. Startował wtedy w klasie B. Potem przesiadł się na klasę standard. Przeprowadzka do stolicy Renoma i prestiż Politechniki Warszawskiej przeniosły Łukasza z Wrocławia do Warszawy. – W Polsce jest kilka uczelni, na których prowadzone są studia związane z lotnictwem – mówi. – Jednak Politechnika Warszawska ma prestiż i renomę na całym świecie. Dlatego właśnie tu złożyłem dokumenty i – ku mojej radości – zostałem przyjęty. Pierwsze sukcesy zbiegły się z początkiem studiów. W kolejnym roku powtórzył trzecie miejsce na MP. Startował także w zawodach seniorów. W roku 2009 wywalczył koronę szybowcową w swojej klasie. Wywalczył tytuły w Mistrzostwach Polski juniorów i seniorów oraz w Krajowych Zawodach Szybowcowych. Wziął także udział w Mistrzostwach Świata juniorów. Zajął tam piętnaste miejsce na 45 startujących. Nie był to zły wynik. – Postawiłem sobie za cel medal na MŚ – mówi Łukasz. – Początkowo nie wierzyłem, że jest on w moim zasięgu. Sporo pomogły mi zajęcia z psychologiem sportu. Wypisał swój cel na kartkach i rozwiesił je na ścianach, by cały czas mieć go przed sobą – i w domu, i w pracy. Od stycznia Łukasz pracuje w Instytucie Lotnictwa. Zawody szybowcowe mają swoją specyfi kę. Każda konkurencja przypomina etapy w rajdach samochodowych. Przeloty odbywają się po wcześniej ustalonych trasach, a szybowiec musi znaleźć się w odpowiednich strefach. Cały czas – za pomocą logerów – monitorowane są pozycja i wysokość. Po wylądowaniu sędziowie zgrywają plik i na komputerze sprawdzają prawidłowość przelotu. Najważniejsze jest osiągnięcie wszystkich punktów i jak największej prędkości średniej. W sierpniu, w niemieckim Musbach, Łukasz stanął do walki o medal. Rozegrano pięć konkurencji. Początkowo nic nie wróżyło sukcesu, zaczął od 17 miejsca. Pogoda mu nie sprzyjała. Słabo mu się latało, gdy się pogarszała. – W sumie startowało około stu szybowców – mówi Łukasz. – Szczególnie gdy leciało się podczas słabszej aury, widziało się drużyn z Madrytu albo Barcelony. W czterdziestomilionowym kraju dwadzieścia tysięcy trenujących to jednak trochę mało. Teraz każdy chłopiec chce grać. Dostać piłkę i kiwać jak Leo Messi. Nie każdemu może to być jednak dane. Gdy przyjrzymy się grupie trenujących dzieci, okaże się, że wiele z nich dysponuje bardzo małą sprawnością fi zyczną. Nie potrafi ą zrobić przewrotów gimnastycznych, pływać, biegać „rytmowo”, kozłować czy też wykonać prawidłowego odbicia w siatkówce. Potrafi ą za to kopnąć i biec. Z zatrzymanie jest już gorzej. EURO 2012 pochłonie wiele miliardów złotych. Dostaniemy za nie cztery, pięć nowoczesnych stadionów. Pójdą one następnie w ręce tych, którzy będą zarabiać grubą kasę na koncertach i innych imprezach. Sportu zobaczymy tam niewiele. Dostaniemy też złudne marzenie o medalu ME i o roz- leżące w polu szybowce. Wielu zawodników nie potrafi ło sobie z nią poradzić. To działało na moją psychikę. Gdy pogoda się poprawiała, odrabiał straty. Przed piątą konkurencją był piąty. Uwierzył wtedy, że może jednak uda mu się wywalczyć medal. Zarazem pogodził się z tym, że taki wynik będzie też sukcesem. W piątej konkurencji nie poszło mu tak, jak chciał. Okazało się jednak, że przeciwnicy polecieli jeszcze gorzej. Przed ostatnim dniem awansował więc na drugą lokatę. O złocie nie miał co marzyć, bo miał zbyt dużą stratę. Pomiędzy nim a trzecim zawodnikiem była niewielka liczba punktów. Gdyby ostatnia konkurencja się nie odbyła, pozostałby na drugim miejscu. – Pierwszy raz modliłem się o deszcz, bo wtedy komisja odwołałaby start – wspomina. – I udało się. Poczułem ogromną ulgę, a moja ekipa wrzuciła mnie do basenu. Łukasz osiągnął cel i wywalczył srebrny medal. Od przyszłego roku przechodzi do grupy seniorów. Już postawił przed sobą kolejne zadania. Po pierwsze – skończyć studia, po drugie – powtórzyć sukces w starszej grupie. Życzymy mu tego serdecznie. ZBIGNIEW ZAJĄC Fot. Michał Kania D R U G A S T R O N A M E D A L U woju piłki nożnej wśród dzieci i młodzieży, choć już powoli widać znużenie tą dyscypliną. Inne sporty letnie są obecnie mniej ważne, choć mocno będziemy się wściekać, gdy na IO nie będzie medali. Trenerzy innych niż futbol dyscyplin już zaczynają się zastanawiać, na co się przebranżowić. Po co mają się uczyć kilkanaście lat, poświęcać życie rodzinne, pracować na rozwód, kiedy ich praca jest wyceniana na parę złotych. Dziś, na zlecenie UEFA, wydawane są nasze pieniądze. W lipcu 2012 roku, kiedy zakończą się ME i IO, będziemy mogli podsumować, czy to się opłacało i co dalej z tym wszystkim? Na rok 2012 przepowiedziano koniec świata. Tak dobrze jednak nie będzie, będzie za to koniec marzeń i początek kolejnych czterech lat przemyśleń – dlaczego tak słabo nam poszło? zibi 31
Page 1 and 2: POLITECHNIKI WARSZAWSKIEJ Nr 11 (16
Page 3 and 4: 60. RAZ ELEKTRONIKI Jednak nie sam
Page 5 and 6: Z obrad Senatu Trzydzieste drugie w
Page 7 and 8: iTI. Po południu urodzinowi gości
Page 9 and 10: znikają nie wiadomo gdzie. Czasami
Page 11 and 12: uchodźców klimatycznych, czyli mi
Page 13 and 14: pracują także w Hiszpanii, Francj
Page 15 and 16: atmosfera, jaka powstała w okresie
Page 17 and 18: Trzeba pamiętać, że wynalazek mo
Page 19 and 20: Sól nie tylko ma znakomite paramet
Page 21 and 22: Na koniec coś, co działa na wyobr
Page 23 and 24: Na tyle dobrze, że zaczął starto
Page 25 and 26: Program staży prowadzony jest na s
Page 27 and 28: K OŁA NAUKOWE PW W POGONI ZA NASA
Page 29 and 30: W roku 1948 wybrano też lokalizacj
Page 31: PRZECZYTANE w PRASIE PAŹDZIERNIK 2
Page 35 and 36: HONOROWY DOKTORAT DLA PROF. JÓZEFA

Pismo PG

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?