ikki_eshik_orasi_[uzsmart.uz]

Ufqni qizg‘ish tumanlik qoplagan. Kun bo‘yi yonayona
toliqqan osmon endi yaxlit cho‘g‘ga aylanib
tinchigandek. Safar akaning gapi haliyam xayolimdan
ketmasdi. Rost aytadi. Orqa etagimda og‘irligim yo‘q,
xarxasha qiladigan xotinim yo‘q. Bersang yeyman,
bermasang o‘laman, deydigan bolam yo‘q... Hozir
uyga boraman. Omonning xotini - kelinim, «Mulla
aka, yaxshi keldingizmi», deb qo‘limga suv quyadi.
(Agar ikkinchi smenada bo‘lmasa.) Keyin dadam bilan
oyimning xonasiga kiraman. Salom beraman. «Mana,
dada, oylik teguvdi», deb bugun el qatori oigan qirq yetti
so‘mni qo‘liga tutqazaman. Dadam pulni sanaydi-da,
«barakasini bersin», deb o‘zimga qaytaradi. Pulni oyimga
uzataman. Oyim olmaydiyam, sanamaydiyam. Ko‘zimga
termilib turib, chuqur xo‘rsinadi. Ana o‘sha xo‘rsinishi
yoqmaydi. Avvallari maosh oigan kunim albatta «eski
gap» qo‘zg‘alar edi.
«Ukang bir emas ikkita bolali bo‘ldi, o‘g‘lim, ko‘-
chaga chiqolmaydigan bo‘lib qoldim-ku! Kimni ko‘rsam,
Muzaffami qachon uylantirasiz, deydi. Dadang
ikkalamizni bog‘lab berganmas, bolam...» Oyim gapini
tugatmasdan dadam ilib ketadi. «Qo‘y, Robi, ovora
bo‘lma, o‘g‘ling osmondagi oyni oladi!»
Dadam bilan oyim gapiraveradi. Men esa Munavvami
eslayveraman. Hayrat bilan tikilib turgan ko‘zlarini,
katta-katta, qop-qora ko‘zlarini... Keyin nimaga
institutdan ketganim, nega qurilishga kelganimni o‘ylayman.
Ular azbaroyi zilzila tufayli o‘g‘limiz o‘qishni
tashlab ketdi, deb ishonadi. Men bo‘lsa... Zilzila nima
bo‘pti! 0 ‘qishni tashlash nima bo‘pti! Munavvar bo‘lmaganidan
keyin... Axir odam umrbod unutolmaydigan,
umrbod o‘zini kechirolmaydigan narsalar ham bo‘ladikujahonda?!
«Osmondagi oy» emish... Oyni nima qilaman...
Kimman o‘zi? Nega odamlarga azob berishim kerak?
Nima haqqim bor? Mana, bugun ham brigadamizdagi
o‘n ikki kishining hammasini xafa qildim. Safar akadan
boshqa hech kim gapirmadi. Lekin hammasining oilasi
bor, bola-chaqasi bor... Hatto mendan to‘qqiz yosh kichik
Erkinning ham. Xo‘sh, nima qilay! Katta vijdonsizliklar
n