ikki_eshik_orasi_[uzsmart.uz]

- Mayli, yarimta o‘paman.
Nilufaming terlab, kir bo‘lib ketgan yuzidan o‘pib,
saqichni uzatdim.
- Mana! 0 ‘rtog‘inggayam ber...
- Urre! Katta adam jevachka obkeldila! - Nilufar
qo‘limdan saqichni yulqib oldi-yu, kutib turgan o‘rtog‘i
tomonga yugurdi. Besh-olti qadam nariga borib to‘xtadida,
bir nima esiga tushgandek orqasiga qayrilib qaradi. -
Katta ada, buvim o‘ldila... - dedi ko‘zlarini pirpiratib.
- Nima? - Etim seskanib ketdi. - Nima deding?
Nilufar chopgancha o‘rtog‘ining oldiga bordi. Ikkovlashib
yugurib ketishdi. Ko‘z oldim qorong‘ilashib,
chayqalib ketdim. Allanima yerga do‘pir-do‘pir tushayotganini
keyin payqadim. Qarasam, limonlar asfalt
yo‘l-kada har yoqqa dumalab ketyapti.
Oyimning ertalab aytgan gapi yana qulog‘imda
jarangladi.
«Boshimning orqasi achishib og‘riyapti, o‘g‘lim.
Tag‘in davleniyam oshganga o‘xshaydi».
Yuragim sirqirab uyga yugurdim. Hovli kimsasiz,
suv sepilmagan, ivirsib yotardi. Etak tomondagi uyning
(Omonning uyi) derazalari ochib qo‘yilgan, sarg‘ish
darparda osilib turar, ammo ichkarida hech kim yo‘qligi
aniq edi. Bundan chiqdi... Bundan chiqdi, hammalari
oyimning boshida o‘tiribdi. Demak, oyim... Ayvonga
qanday otilib chiqqanimni, oyim bilan dadam turadigan
uyga qanday kirganimni bilmayman.
Eng avval devor tagidagi temir karavotga qaradim.
Yo‘q, karavot bo‘sh edi. Shundagina deraza yonida,
xontaxta oldidagi ko‘rpachada o‘tirgan oyimga ko‘zim
tushdi. Eshikka suyangancha bo‘shashib turib qoldim.
Oyim xontaxtaga engashgancha guruch tozalar, derazadan
tushib turgan nurda yuzi rangsiz, dardchil ko‘rinar,
ingichka, uzun barmoqlari bilan shoshilmay guruch
terib, yonidagi sirli tog‘orachaga solar edi. Meni ko‘rdiyu,
yarq etib qaradi.
- Keldingmi, o‘g‘lim? - dedi jilmayishga urinib.
Odamzodning qonida g‘alati adolatsizliklar bo‘ladi.
Begonalardagi o‘zgarishni darrov sezasiz-u, yaqin
odamingizga e’tibor bermaysiz. Xuddi ota-onangizni
13