Tylko Toruń nr 241

More documents

Recommendations

Info

10 TEMAT NUMERU • TYLKOTORUN.PL Można krzyknąć Dom Niebieskich Serc to złapanie oddechu w czasie opieki nad dzieckiem w spektrum autyzmu. Korzystają z niego mamy z Torunia Magdalena Witt-Ratowska | fot. Emilia Citko Dziewczyny siedzą w kręgu albo rozmawiają w mniejszych grupach. Piją kawę, śmieją się, przekrzykują, czasami poważnieją, niektóre milczą. Dziewczyny, czyli matki dzieci w spektrum autyzmu. Są w różnym wieku, pracują zawodowo lub poświęcają ten czas całkowicie dzieciom. Na spotkanie przychodzi 20-30 kobiet. Część z nich to „weteranki”, które diagnozę poznały dawno temu, inne dopiero próbują ogarnąć nową rzeczywistość. Diagnoza, że ma się dziecko w spektrum autyzmu, jest dla nich i rodziny życiową rewolucją. Dlatego przyjeżdżają do Domu Niebieskich Serc, żeby szukać wsparcia. I choć placówka mieści się w Toruniu, przy ul. Suwalskiej 49, to kobiety, które tutaj się spotykają, często mieszkają dalej. Są matki z Aleksandrowa Kujawskiego, Golubia- -Dobrzynia, różnych miejsc powiatu toruńskiego. Grupa wsparcia jest otwarta, bezpłatna i bez zapisów. Można tu przyjść praktycznie z marszu. Jednak u matek autystyków raczej nie ma spontaniczności, rządzi rutyna. Czasem zakłócenie rytmu dnia, hałas, nadmiar światła może wiązać się z gwałtowną reakcją dziecka. Dlatego przychodzą, kiedy pociecha jest w innej placówce, w przedszkolu, szkole, pod opieką rodziny. Wtedy mają czas dla siebie. Korzystają z pomocy bardziej doświadczonych mam, szukają odpowiedzi na dręczące pytanie „Co dalej?”, dowiadują się, jak z tego wyjść, jak z tym żyć. To normalne, że sytuacja je przerasta. - Kiedy jest diagnoza, pojawia się poczucie osamotnienia – mówi Joanna Wasielewska z Domu Niebieskich Serc. - To nie jest złamana ręka, że pójdzie się do ortopedy, on Dzieci są na zajęciach, a „mamy mają moc”. zrobi prześwietlenie i powie: trzeba leczyć. Tu jest wizyta u laryngologa, audiologa, neurologa, psychologa, psychiatry i każdy może mieć inne zdanie na temat diagnozy. Dlatego samo przejście całego procesu diagnostycznego też jest wyczerpujące i trzeba szukać wsparcia, żeby to przetrwać – podkreśla. Przy Suwalskiej 49 jest to możliwe. Mamy zawiązują przyjaźnie, szybko rozumieją się bez słów, kiwają głowami, kiedy któraś opisuje swoje problemy z autystykiem. - Nasze znajomości i przyjaźnie, które nawiązujemy tutaj, wskakują od razu na wyższy poziom, nie potrzebujemy gry wstępnej – śmieje się Małgorzata Żuchowska, prezes Stowarzyszenia Pomocy Osobom z Autyzmem w Toruniu. – W tym miejscu można latem wyjść sobie do ogrodu, poleżeć na ziemi, w hamaku. Zimą wypić w ciszy herbatę i popatrzeć za okno. Zwyczajnie zmienić na chwilę otoczenie, pooddychać, podlać kwiaty na parapetach, pogadać. Można krzyknąć, pohałasować – dodaje. Oddech jest konieczny To naprawdę jest potrzebne, kiedy trzeba na co dzień borykać się z trudnościami. A te, w zależności od sytuacji, wieku i stopnia autyzmu dziecka, są różnorodne. To wachlarz od lekkiego autyzmu po sprzężenia, z upośledzeniem. Kiedy dziecko jest małe, nieco łatwiej zapanować nad wszystkim, choć na początek sypią się własne znajomości, następuje oddalenie od życia na zewnątrz. Inne kłopoty zaczynają się, gdy diagnozę dostaje nastolatek. Wtedy zdarzają się dramaty, bo np. rówieśnicy potrafią wyśmiewać „dziwne” zachowania kolegi czy koleżanki, nagrywać filmiki z ich udziałem i wrzucać do sieci. Nie brakuje prób samobójczych i depresji. I w końcu są dorosłe dzieci-autyści. Największa obawa rodziców to ich samodzielność w przyszłości. Czy dadzą radę? Czy są gotowi na zmianę środowiska? Poznawanie nowych ludzi i relacje? Praca? Inne nawyki wokół? - Stąd pomysł na mieszkania treningowe – informuje Maria Jurkiewicz, członkini zarządu Stowarzyszenia. – W Domu Niebieskich Serc mamy sześć bliźniaczych pokoi, które będą pełnić taką funkcję. To osobne pomieszczenia, każde z łazienką, przystosowane dla osób z niepełnosprawnościami. Przymierzamy się do trzyletniego projektu mieszkań treningowych dla dorosłych w wieku od 16 lat wzwyż. Trzymać kciuki za projekt Podopieczni otrzymają takie mieszkanko na 16 tygodni, cztery lub na weekend. Wszystko zależy od potrzeb i stopnia przygotowania takiej osoby do pozostania samej. Dziewczyny czekają na rozstrzygnięcie projektów. Swój złożyły w grudniu. Jeżeli uda się otrzymać dofinansowanie z PFRON-u, to mieszkania treningowe będą do dyspozycji od kwietnia. Dom Niebieskich Serc został zbudowany przez rodziców dziecka w spektrum autyzmu. W ten sposób chcą zabezpieczyć jego dorosłą przyszłość. Budynkiem zarządza Stowarzyszenie Pomocy Osobom z Autyzmem. Dlatego każde z pomieszczeń ma swoje przeznaczenie – od gabinetów, które można wynająć, poprzez wspomniane pokoje treningowe oraz do ćwiczeń sensorycznych, po biura i przestrzenie, w których odbywają się grupy wsparcia. - To podczas tych ostatnich dzieje się magia, kiedy spotykamy się we własnym gronie – mówią zgodnie dziewczyny. W końcu nie bez powodu nazwa zajęć brzmi „Mamy mają moc”. REKLAMA Tylko Toruń . 15 grudnia 2023
• TYLKOTORUN.PL MIASTO 11 Wyciągamy z ulicy Zarzucanie „Wędki” na toruńskich ulicach ratuje niekiedy życie dzieciaków Magdalena Witt-Ratowska | fot. archiwum prywatne Streetworking to dosłownie praca na ulicy, głównie z osobami młodymi. Wyciąganie z dna, pomaganie, rozmawianie i zmiana życia na lepsze. Tych, którzy tego chcą. W grudniu Toruń był miejscem ogólnopolskiego zjazdu streetworkerów. W naszym mieście takim centrum dowodzenia jest od kilkunastu lat Stowarzyszenie Dzieciom i Młodzieży „Wędka” im. Każdego Człowieka. Rozmawiamy z prezesem Wojciechem Przybyszem. „Wędka” łowi dzieciaki i młodzież z Torunia od ponad 10 lat. Codziennie im pomagacie, wyciągacie rękę, to wasza codzienność. Ale czy praca streetworkera wtedy i obecnie jest inna? Streetworking ewoluuje, nadąża za potrzebami. Stworzyliśmy teraz streetworkera sportowego, czego nie było wcześniej. Są tematyczne działania streetworkera, który wychodzi na ulice i łapie tylko na jedną pasję - na sport. Tu jest konkret, tu jest piłka nożna. W ciągu pół roku zebrało się już około 250 dzieciaków, które wcześniej nigdy nie grały w nogę z trenerem. Natomiast stałe jest jedno – wychodzimy. Nie ma co czekać. Jak my nie wyjdziemy do dzieci, do osób samotnych, bezdomnych, do seniorów - to oni po prostu zginą. Dzieciaki skaczą z dachów, bo tam nikt się wokół nich nie kręci. Ani rodzic, bo zapracowany, ani nauczyciel, bo zajęty, więc musi być ktoś, kto jest wyłącznie dla Kajtka, dla Magdy. Chcemy wychodzić do naszych podopiecznych cały czas. I to jest niezmienne. Macie oko, intuicję do wyłapywania takich osób i miejsc, gdzie przebywają. Jak się z nimi rozmawia, żeby chcieli współpracować? To tak jak czujny rodzic - widzi swoje dziecko, które przychodzi ze szkoły i on to dziecko już czyta. My też wiemy, jak czytać na ulicy te dzieci, które za chwilę pójdą nie tam, gdzie powinny. Wiemy, że spotyka się jakaś grupka w miejscu, gdzie coś chce ukryć. To już się intuicyjnie wie. Na pewno są to miejsca stałe - murki, galerie. U nas wciąż jest zjawisko galerianek, o tym się głośno nie mówi. To są miejsca, gdzie te dzieciaki idą, gdzie ja sam bym szedł, mając lat 15, 10 czy 7. Żeby albo coś nabroić, albo coś ukryć, albo po prostu schować się przed światem. W Toruniu jest takich miejsc niemało. Zmieniacie świat tych dzieciaków, ale co można zmienić w waszej pracy? To jednak wciąż w dużej mierze opiera się o wolontariat, a nie wsparcie systemowe. Myślę, że to praca jak każdego, kto się tej pracy oddaje. Strażak, nauczycielka, policjant, nawet urzędnik. Tu się nie wyróżniamy. Natomiast nam bardzo potrzeba zrozumienia tego, jak pracujemy. Efektów nie da się wpisać w tabelkę. Może być tak, że my za trzy lata dowiemy się, że komuś pomogliśmy: „Panie Wojtku, przez to, że był pan kiedyś u nas na podwórku i rozmawiał z moim starszym bratem, to uratował mu pan wtedy życie” – i taka jedna rozmowa wystarczy. A czasem tysiące i dopiero za tysiąc pierwszym razem coś tam ruszy. Po prostu potrzebna jest wyrozumiałość urzędników, że streetworkingu nie da się wcisnąć w żadne ramy. Idzie się na jakość, a nie ilość. Jeden Marek, którego wyciągniemy z ustawek Elana - Apator, może zrobić robotę 15 dzielnicowych. On ma posłuch, wie, jak działać. Ci złowieni wykonują najlepszą pracę w swoim środowisku. Oczywiście w kontakcie z nami, bo mamy możliwość zdobycia środków. Na przykład jeździmy na mecze, mamy tam kilku takich chłopaków, a fama się roznosi: „Hej! Chodźcie do Wędki, tam mają treningi, a prowadzi trener z Juventusu, za darmochę!”. Kacper, największy rojber z Młodego Lasu, rozwalał wszystkie treningi, gdzie było 20-30 dzieciaków. A teraz jest prawą ręką trenera. Pół roku wystarczyło. Poza tym taka współpraca mocno działa na relacje. Streetworking emocjonalny. Naszym zamiarem, początkiem „Wędki” było to, żeby towarzyszyć naszym dzieciakom w ich życiu – wesela, chrzciny, obrona pracy itp. I tak się dzieje. To jest nasz sposób pracy, że budujemy relacje. Coś, czego bardzo brak. To jest lekarstwo na samotność młodych ludzi. Ilu streetworkerów pracuje w Toruniu? I od razu dopytam: dlaczego tak mało? Obecnie mamy grono stałych czterech-pięciu osób, które mogą już coś powiedzieć. To też jest proces tworzenia, bo to bardzo wyczerpująca praca. Emocje są bardzo silne, kiedy widzi się te wszystkie trudne historie dzieciaków i młodych - od przemocy, molestowania, po depresje i myśli samobójcze. Ważne, żeby się nie wypalić, umieć rozgraniczyć emocje i działać, pomagać. Streetworker to praktyk. Sami wymieniamy się doświadczeniami, jak się nie wypalić, albo żeby nas było jak najwięcej. Są asystenci rodziny, pracownicy socjalni - w porządku, ale to jest sektor publiczny. A my nie mamy wsparcia systemowego. Chcemy, żeby streetworker był zawodem, który dają na przykład studia podyplomowe czy kierunek studiów. Kwalifikacja zawodowa, żeby podciągnąć to pod jakieś ministerstwo i finansować. Mieliśmy we Francji wizytę studyjną. Z Paryża przyjechał chłopak i nie mógł zrozumieć, że nie ma streetworkerów zatrudnionych przez urząd miasta. Tam jest 40. Na jednej dzielnicy. Chcielibyśmy, żeby Toruń stał się takim centrum. Były próby w innych miastach - Warszawie, Katowicach, ale wszystko się kończyło, kiedy kończyły się fundusze na spotkania. Ale może teraz coś się zmieni. Trzeba wierzyć. REKLAMA Tylko Toruń . 15 grudnia 2023
Page 1 and 2: BEZPŁATNA GAZETA TORUŃSKA | NR 24
Page 4: 4 MIASTO • TYLKOTORUN.PL Jedną z
Page 8 and 9: 8 MÓJ TORUŃ • TYLKOTORUN.PL Św
Page 12: 12 ECF | MIASTO • TYLKOTORUN.PL N
Page 15: TYLKOTORUN.PL Interaktywne szkoły

Tylko Toruń nr 241

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?