Liebe Mama, lieber Papa, E dashur nënë, i dashur ... - frauennrw.de
Liebe Mama, lieber Papa, E dashur nënë, i dashur ... - frauennrw.de
Liebe Mama, lieber Papa, E dashur nënë, i dashur ... - frauennrw.de
Erfolgreiche ePaper selbst erstellen
Machen Sie aus Ihren PDF Publikationen ein blätterbares Flipbook mit unserer einzigartigen Google optimierten e-Paper Software.
<strong>Liebe</strong> <strong>Mama</strong>, <strong>lieber</strong> <strong>Papa</strong>,<br />
glaubt mir, es fällt mir nicht leicht, nach vier langen Jahren und<br />
vielen schlaflosen Nächten an Euch zu schreiben.<br />
Ich weiß, dass auch Ihr keinen Tag verbracht habt, ohne an<br />
mich zu <strong>de</strong>nken: Tage voller Zorn, voller Enttäuschung, aber<br />
auch voller Sorge um mich. Tante Feri<strong>de</strong> hat mir erzählt, dass<br />
Du, <strong>Mama</strong>, ständig weinst.<br />
Ich hatte Tante Feri<strong>de</strong> schon bald, nach<strong>de</strong>m ich von zu Hause<br />
fortgelaufen war, angerufen und ihr gesagt, dass es mir gut<br />
geht und dass ich in einer an<strong>de</strong>ren Stadt zur Schule gehen<br />
wür<strong>de</strong>. Sie hat mir zugehört, mich am Telefon getröstet und<br />
mir Ratschläge gegeben. Sie hat mir <strong>de</strong>n Weg zu Euch zurück<br />
bereitet. Sie hat mich aber auch dabei unterstützt, meinen eigenen<br />
Weg zu gehen. „Sieh zu, dass du erst einmal <strong>de</strong>ine Schule<br />
erfolgreich been<strong>de</strong>st“, sagte sie. Sie war in <strong>de</strong>r ganzen Zeit<br />
meine einzige Verbindung zu Euch, vor allem dann, wenn ich<br />
Euch am meisten vermisst habe. Wenn ich an Euch <strong>de</strong>nke und<br />
daran, warum wir schon so lange voneinan<strong>de</strong>r getrennt sind,<br />
kommen mir heute noch die Tränen.<br />
Ich hoffe und wünsche mir, dass Ihr mir verzeihen könnt.<br />
An<strong>de</strong>rerseits frage ich mich immer wie<strong>de</strong>r, was ich <strong>de</strong>nn so<br />
Schlimmes getan habe, dass es verziehen wer<strong>de</strong>n müsste...<br />
Wenn ich Euch jetzt schreibe, ist es, als wür<strong>de</strong> ich zum ersten<br />
Mal wirklich mit Euch re<strong>de</strong>n. Vor vier Jahren konnte ich das<br />
nicht. Ich musste für das, was ich Euch schon damals sagen<br />
wollte, erst eine neue Sprache lernen, in <strong>de</strong>r ich sagen kann,<br />
was ich möchte und was ich fühle, und Worte fin<strong>de</strong>n für meine<br />
Gedanken, meine Träume und Ängste. Und ich musste lernen,<br />
nein zu sagen. Das hat am längsten gedauert.<br />
<strong>Liebe</strong> <strong>Mama</strong>, <strong>lieber</strong> <strong>Papa</strong>, ich weiß gar nicht, wo ich anfangen<br />
soll. Ach, bitte lest, was ich Euch schreibe. Ich bin doch Eure<br />
Tochter und habe Euch lieb!<br />
Ich wer<strong>de</strong> an <strong>de</strong>m Punkt beginnen, als ich von zu Hause fortlief<br />
– o<strong>de</strong>r vielleicht sollte ich sogar noch ein bisschen weiter<br />
zurückgehen?<br />
Ich muss gera<strong>de</strong> daran <strong>de</strong>nken, wie es in <strong>de</strong>n ersten Jahren<br />
meiner Schulzeit war. Du bist je<strong>de</strong>n Tag arbeiten gegangen,<br />
E <strong>dashur</strong> <strong>nënë</strong>, i <strong>dashur</strong> babë,<br />
Më besoni, nuk e kam aq lehtë t’ju shkruaj pas katër vitesh dhe<br />
shumë e shumë netëve pa gjumë. E di, se edhe ju nuk keni<br />
kaluar ditë pa më kujtuar: ditë me përplot zemërim, me plotë<br />
zhgënjim,<br />
por edhe me shumë brengosje për mua.. Tezja Feri<strong>de</strong> më ka<br />
treguar se ti, nëna ime, vazhdimisht po qanë.<br />
Unë me të braktisur shtëpinë, e pata marrë në telefon<br />
tezën Feri<strong>de</strong>, të cilës ia bëra me dije, se jam mirë dhe se do të<br />
vendosem në një qytet tjetër, ku edhe do të vazhdoj shkollimin.<br />
Ajo më dëgjoi dhe më ngushëlloi përmes telefonit, duke m´i<br />
dhënë edhe ca këshilla. Ajo më ka treguar rrugën e kthimit për<br />
në shtëpi, por ajo edhe më ka mbështetur në zgjedhjen e rrugës<br />
sime jetësore.<br />
,,Shiqo, së pari të mbarosh me sukses shkollën”, më tha. Ajo,<br />
gjatë gjithë kohës ishte e vetmja lidhje në mes meje dhe jush,<br />
para së gjithash në ato çaste, kur më së tepërmi më mungonit.<br />
Kur mendoj për ju dhe për arsyen përse kemi kaq kohë që<br />
jetojmë të ndarë, edhe sot ndodhë të më rrjedhin lotët.<br />
-<br />
Unë shpresoj dhe dëshiroj që ju do të mund të më falni për<br />
këtë. Në anën tjetër ndodh, që shpesh herë të pyes vetveten, se<br />
çfarë të keqe paskam bërë, që do të duhej të më falej…<br />
Tani, teksa po ju shkruaj këtë letër, më duket sikur po bisedoj<br />
me ju për herë të parë. Katër vjet më pare nuk e bëja dot. Për<br />
atë, çfarë doja t´ju thoja atëbotë, më duhej të mësoja një gjuhë<br />
të re, një gjuhë përmes së cilës do të mund të thoja se çfarë po<br />
dëshiroja dhe çfarë ndiej, dhe të gjeja fjalë për mendimet e mia,<br />
për ëndrrat dhe frikën që kisha. Si dhe, më duhej të mësoja për<br />
të thënë “jo”.<br />
Kjo më mori kohën më të gjatë.<br />
E <strong>dashur</strong> <strong>nënë</strong>, i <strong>dashur</strong> babë,<br />
nuk di se nga t’ja filloj. Ah, lexoni ju lutem se çfarë po ju<br />
shkruaj. Unë jam e bija juaj dhe ju dua!<br />
Do t’ja filloj aty, kur braktisa shtëpinë -<br />
<strong>de</strong>utsch<br />
albanisch
<strong>Mama</strong>. Deine Arbeit war schwer. Du kamst immer völlig<br />
erschöpft nach Hause. Ich war meistens vor Dir daheim und<br />
machte die Wohnung sauber, so gut es ein Kind halt kann. Du<br />
hast die Einkaufstaschen im Korridor stehen lassen, Deine<br />
Schuhe ausgezogen und Dich auf das Sofa im Wohnzimmer<br />
gesetzt. Wenn ich mich zu Dir gesetzt habe, hast Du mich<br />
angelächelt, mich in <strong>de</strong>n Arm genommen und gedrückt. Und<br />
ich wünschte mir dann, dass es nie an<strong>de</strong>rs wer<strong>de</strong>n wür<strong>de</strong>.<br />
Aber es wur<strong>de</strong> an<strong>de</strong>rs als ich 12 o<strong>de</strong>r 13 Jahre alt wur<strong>de</strong>. Statt<br />
Liebkosungen und wun<strong>de</strong>rvolle Geschichten, die Du mir<br />
erzähltest, wenn Du mal ein bisschen Zeit hattest, gab es nun<br />
ein gehetztes „Du bist jetzt ein großes Mädchen. Pass auf dich<br />
auf, mach uns keine Schan<strong>de</strong>. Pass auf, dass die Leute nicht<br />
über dich re<strong>de</strong>n…“ Ich habe das nie verstan<strong>de</strong>n, <strong>Mama</strong>. Was<br />
hatte sich <strong>de</strong>nn geän<strong>de</strong>rt, außer dass ich älter wur<strong>de</strong>? Warum<br />
sollte ich Euch plötzlich „Schan<strong>de</strong>“ machen? Ich fühlte mich<br />
auf einmal ganz verlassen und wagte gar nicht, Dich danach zu<br />
fragen. Damals wünschte ich mir, dass Du mehr Zeit für mich<br />
hättest, mit mir re<strong>de</strong>n und mir zuhören wür<strong>de</strong>st und dass Du<br />
mit mir lachen wür<strong>de</strong>st wie die Mütter <strong>de</strong>r an<strong>de</strong>ren Mädchen<br />
aus meiner Klasse. Die kamen manchmal in die Schule und<br />
sprachen mit <strong>de</strong>n Lehrern o<strong>de</strong>r holten ihre Kin<strong>de</strong>r ab. Dann<br />
konnte ich sehen, wie fröhlich sie waren. Wie sehr habe ich das<br />
vermisst, <strong>Mama</strong>! Vielleicht konntest Du das nicht, vielleicht<br />
fehlte Dir die Ruhe dafür, vielleicht hattest Du unsere vertrauten<br />
Momente auf <strong>de</strong>m Sofa vergessen unter <strong>de</strong>r Last, die Du zu<br />
tragen hattest. Ich konnte es damals noch nicht benennen, aber<br />
ich fühlte, wie wir uns immer weiter voneinan<strong>de</strong>r entfernten<br />
und dass das Vertrauen zwischen uns verloren ging.<br />
Das zu ertragen war nicht leicht für mich, <strong>Mama</strong>. Vielleicht<br />
habt Ihr Euch als Jugendliche auch so einsam und unverstan<strong>de</strong>n<br />
gefühlt. Aber rechtfertigt das <strong>de</strong>nn, dass Ihr mit mir<br />
genauso umgegangen seid wie Eure Eltern mit Euch? Ich hatte<br />
ständig ein schlechtes Gewissen, weil ich immer Versteck spielen<br />
und gegen Eure Verbote han<strong>de</strong>ln musste. Wenn Ihr nur<br />
einmal mit mir gere<strong>de</strong>t hättet, wäre mir damals vieles erspart<br />
geblieben.<br />
Wie sollte ich zum Beispiel meiner Lehrerin sagen, dass meine<br />
Eltern mir nicht mehr erlauben wür<strong>de</strong>n, weiterhin an <strong>de</strong>r<br />
Theater-AG teilzunehmen, nur weil ich nun schon 13 war? Das<br />
hätte doch niemand verstan<strong>de</strong>n, vor allem, weil ich doch so gut<br />
war und gerne Theater gespielt habe. Ich habe mir so<br />
gewünscht, dass Ihr stolz auf mich sein und Euch mit mir freu-<br />
en wür<strong>de</strong>t, so wie es immer war, als ich noch in die Grundschule<br />
ging.<br />
Könnt Ihr Euch eigentlich vorstellen, wie schwer es für eine<br />
13jährige ist, immer das Nachsehen haben zu müssen, immer<br />
Außenseiterin zu sein, wenn die an<strong>de</strong>ren zusammen Spaß<br />
haben? Ich konnte das damals nicht in Worte fassen. Deshalb<br />
habe ich, wenn auch mit Gewissensbissen, heimlich an <strong>de</strong>r<br />
Theater-AG teilgenommen. Und es ist mir nichts passiert,<br />
obwohl ich auch mit <strong>de</strong>n Jungen aus unserer Schule Theater<br />
gespielt habe.<br />
Ich habe mich oft sehr allein gelassen gefühlt. Ich frage mich<br />
manchmal, <strong>Mama</strong>, wie Du zulassen konntest, was Cemil mir<br />
antat. Es fällt Dir bestimmt auf, dass ich ihn immer noch nicht<br />
„Abi“ (älterer Bru<strong>de</strong>r) nenne. Diesen Respekt verdient er nicht.<br />
Er hat mich zu Hause geschlagen. Er hat mir auf <strong>de</strong>r Straße<br />
nachspioniert. Er hat meine Schulkamera<strong>de</strong>n bedroht. Was<br />
hätte ich dagegen machen o<strong>de</strong>r sagen können? Die Worte<br />
waren mir ausgegangen. Das Einzige, was ich wusste, war,<br />
dass das, was er tat, nicht richtig war. Mich wehren konnte ich<br />
nicht, <strong>de</strong>nn dazu hätte ich Euren Rückhalt gebraucht. Ihr aber<br />
habt weggeschaut. Ihr hättet ihn daran hin<strong>de</strong>rn können. Aber<br />
Ihr habt geschwiegen. Ihr, als meine Eltern, wart die einzigen,<br />
die mich hätten beschützen können. Oh, wie sehr ich mir das<br />
immer gewünscht habe!<br />
Könnt Ihr Euch noch erinnern, wie ich Euch eröffnet habe,<br />
dass ich <strong>de</strong>n Realschulabschluss machen wollte? Meine<br />
Lehrerin, die nette Frau Dingfeld, hatte mich dazu ermuntert,<br />
<strong>de</strong>nn dann wäre <strong>de</strong>r Weg zum Abitur und zum Studium halbwegs<br />
geebnet gewesen. Sie sagte, ich könne das schaffen. Ich<br />
war damals 17 Jahre alt und versuchte Euch dafür zu gewinnen.<br />
Ängstlich sprach ich das Thema an. <strong>Papa</strong> hörte mir zu.<br />
Cemil mischte sich nicht ein, wie es sonst seine Art war. Das<br />
machte mich mutig. Ich erzählte Euch, dass ich nach <strong>de</strong>m<br />
Schulabschluss Bibliothekarin wer<strong>de</strong>n wollte. Nicht, dass ich<br />
gewusst hätte, wie das genau gegangen wäre. Aber ich wusste,<br />
dass ich Bücher liebte.<br />
Woher sollte ich wissen, dass hinter Eurer abwarten<strong>de</strong>n<br />
Haltung schon ein fertiger Plan für mein Leben lauerte? Ich<br />
erzählte in allen Einzelheiten von meinen Vorstellungen über<br />
meine berufliche Zukunft. Und dann … – Was hat <strong>Papa</strong> dann<br />
gesagt? Verheiratung! Mich einem Mann geben! Ich traute<br />
2
apo ndoshta do të duhej, që t’ja filloja madje para kësaj kohe?<br />
Më duhet të kujtoj tani, se si ishte gjendja në vitet e mia të para<br />
shkollore. Nënë, ti shkoje çdo ditë në punë. Punën që e bëje<br />
ishte e rëndë. Ti gjithherë vije e lodhur, e rraskapitur në shtëpi.<br />
Në të shumtën e rasteve, unë vija para teje në shtëpi dhe e<br />
pastroja shtëpinë, aq sa kisha mundësi të bëja këtë, si një<br />
fëmijë. Ti i lije qeset e pazarit në korridor. i zbathje këpucët<br />
dhe uleshe në sofa të dhomës së n<strong>de</strong>jes. Kur ulesha pranë teje,<br />
ti më merrje në prehër, duke më buzëqeshur dhe më shtrëngoje<br />
fortë. Atëherë dëshiroja që ko gjë asnjëherë të mos ndryshojë.<br />
Por gjendje ndryshoi kur unë u bëra 12 apo 13 vjeçare. Në vend<br />
të përkëdheljeve dhe përrallave të mrekullueshme, që ti m´i<br />
tregoje kur kishe sado pak kohë, tani doli në pah një nxitje<br />
nga ana jote, me fjalët: ,,Tani je një vajzë e rritur. Ke kuj<strong>de</strong>s,<br />
ruaje vetën, të mos na bësh ndonjë marrëzi. Kuj<strong>de</strong>s, të mos<br />
ndodh, që njerëzit të të marrin në gojë…” Nënë, këtë gjë s’kam<br />
arritur ta kuptojë asnjëherë. Çfarë kishte ndryshuar, përveç se<br />
isha rritur në moshë? Përse druhej t’ju bëja ndonjë “marrëzi”?!<br />
Për njëherë unë ndjehesha fare e braktisur dhe nuk kisha<br />
guximin as që të të pyesja. Atëbotë dëshiroja, që të kishe më<br />
tepër kohë për mua, për të biseduar me mua, për të më dëgjuar<br />
dhe për të buzëqeshur me mua, sikur që bëjnë nënat e shoqeve<br />
të mia të klasës.<br />
Këto nëna vinin herë pas herë në shkollë, besedonin me<br />
mësuesit, apo edhe i merrnin fëmijët e tyre. Atëherë mund të<br />
shihja se sa të lumtur janë. Sa më mungonte mua kjo, <strong>nënë</strong>!<br />
Ndoshta ti s’ke mundur ta bësh këtë, ndoshta të ka munguar<br />
edhe qetësija, apo edhe ndoshta i kishe harruar momentet e<br />
njohura më parë në sofa, duke pasur parasysh ngarkesën, që<br />
kishe. Atëherë akoma nuk dija as të emëroja këtë shprehje, por<br />
e ndjeja se si, gjithherë largoheshim nga njëri-tjetri, ku ndodhi<br />
që edhe të humbë besimi në mes nesh.<br />
Nuk e kisha lehtë që t’i bëja ballë të gjithë kësaj, <strong>nënë</strong>. Ndoshta<br />
edhe ju, kur ishit adoleshentë, e keni ndier vehtën të vetmuar<br />
dhe të pakuptuar nga të tjerët. Por a justifikohet kjo, që ju edhe<br />
me mua jeni sjellur në të njejtën menyrë, sikurse edhe prindërit<br />
tuaj me juve? Unë gjithëmonë kam pasur ndërgjegjën e vrarë,<br />
meqë më duhej të lozi kukafshehtas, duke vepruar edhe kundër<br />
ndalesave tuaja. Sikur të kishit biseduar vetëm një herë me<br />
mua, atëherë do të më kishit kursyer shumë gjëra.<br />
P. sh., si do të mund t’i thoja mësuesës sime, se prindërit e mi<br />
nuk më lejojnë më që të merrja pjesë në grupin teatral, ngase<br />
3<br />
tani unë isha 13-vjeçare? Këtë askush s’do të mund ta kuptonte,<br />
para së gjithash, sepse unë isha aq e suksesshme dhe me shumë<br />
kënaqësi luaja në teatër. Ashtu kam pasur dëshirë, që ju të<br />
mburreshit me mua dhe të gëzoheshit, sikur që ka qenë<br />
gjithmonë, në kohën kur ndiqja shkollën fillore.<br />
A mund të imagjinoni, sa e vështirë është për një 13-vjeçare, të<br />
jetë përherë nën mbikçyrje, gjithherë jashtë rrjedhave,<br />
ndërkohë kur të tjerët së bashku bënin qejf? Mua, atëherë më<br />
mungonin fjalët për t´u shprehur për këtë. Andaj, edhe pse me<br />
ndërgjegje të brejtur, unë tinëzisht merrja pjesë në grupin<br />
teatror. Atëbotë nuk më kishte ndodhur asgjë, ndonëse unë<br />
lozja në teatrin shkollor edhe me djemtë e shkollës.<br />
Shpesh herë jam ndjerë e lënë anash. Mami, nganjëherë e pyes<br />
veten se si ti e lejove atë, çfarë më ka bërë Xhemili. Me siguri<br />
të bie në sy se unë akoma nuk e thërras “Abi“, (vëlla i madh).<br />
Këtë respekt ai s’e ka merituar. Ai më ka rrahur në shtëpi. Ai<br />
më kishte spiunuar edhe rrugës. Ai i kishte kërcënuar shokët e<br />
shkollës. Çfarë mund të bëja apo të thoja që të mos ndodhte<br />
kjo? M´u kishin harxhuar fjalët. Të vetmën gjë që dija ishte se<br />
ajo çfarë bëri ai, nuk ishte në rregull. Nuk kisha mundësi të<br />
mbrohesha, sepse për këtë më është nevojitur mbështetja juaj.<br />
Por ju keni bërë sehirë, kinse nuk keni parë asgjë! Ju, së paku<br />
keni mundur të pengoni atë, por ju heshtët. Ju, si prindërit e mi,<br />
ishit të vetmit që keni mundur të më mbroni. Ah, sa e kam<br />
dëshiruar një gjë të tillë!<br />
A ju kujtohet si ju kisha treguar se doja ta bëja<br />
Realschulabschluss – mbarimin e shkollës së mesme reale?<br />
Mësuesja ime, e n<strong>de</strong>ruara zonja Dingfeld më kishte inkurajuar<br />
për këtë, sepse me këtë rruga për maturë (Abitur) dhe për<br />
studime do ishte e sheshuar në gjysmë të rrugës. Ajo thoshte se<br />
unë do të mund t´ja dilja. Atëherë isha 17-vjeçare dhe<br />
përpiqesha për t´ju bindur për këtë. Me frikë e kam prekur<br />
temën në fjalë. Babai më dëgjoi, Xhemili nuk u përzi, ashtu siç<br />
e kishte mënyrën e tij. E gjithë kjo më inkurajoi. Unë ju rrëfeja<br />
se pas mbarimit të shkollës do të bëhesha bibliotekiste. Jo që e<br />
dija, se si do të rrjedhë i gjithë proçesi në fjalë, por një gjë e<br />
dija, pra se i doja librat.<br />
Prej nga do të dija se, pas perdës që ju mbanit, e kishit një plan<br />
të kryer për jetën time? Unë kisha treguar në hollësi për
meinen Ohren nicht! Wie können meine Eltern mich jeman<strong>de</strong>m<br />
geben, <strong>de</strong>n ich gar nicht kenne? Ja, „geben“ – wie ein<br />
Ding.<br />
<strong>Papa</strong> sagte: „Mein Kind, du bist fast 18 Jahre alt. In unserer<br />
Gegend ist das ein Alter, in <strong>de</strong>m ein Mädchen schon längst<br />
hätte verheiratet sein müssen. In einem frem<strong>de</strong>n Land ist es<br />
schwer, dass sich ein Mädchen bewahrt. Deshalb sollten wir<br />
dich so schnell wie möglich einem Mann geben. Dein Mann<br />
soll die Verantwortung für dich tragen. Entlaste mich davon!<br />
Hier ist es schwer, einen anständigen Heiratskandidaten für<br />
dich zu fin<strong>de</strong>n.“ Dann zeigte mir <strong>Papa</strong> ein Foto von <strong>de</strong>m Sohn<br />
seiner Cousine. Er habe seinen Militärdienst been<strong>de</strong>t und sei<br />
das Kind von Eltern, die ihrem Glauben treu seien. Ein patenter,<br />
zuverlässiger Mann sei er, <strong>de</strong>r die Mittelschule been<strong>de</strong>t<br />
habe und bei <strong>de</strong>r Armee Fahrer gewesen sei. Ein Junge vom<br />
Dorf eben. Der habe noch „Respekt vor unserer Tradition“, sei<br />
nicht so verzogen wie die Stadtkin<strong>de</strong>r.<br />
Was sollte ich sagen? Über diesen Jungen wollte ich nicht<br />
re<strong>de</strong>n. Vielleicht wäre er sogar jemand gewesen, mit <strong>de</strong>m ich<br />
mich verstan<strong>de</strong>n hätte. Vielleicht ein Mann mit vielen Vorzügen.<br />
Aber das reicht doch nicht aus für die <strong>Liebe</strong> und für eine Ehe!<br />
Hätte ich ihn geheiratet, dann hätte ich das nicht aus freiem<br />
Willen getan.<br />
Also habe ich Euch gefragt: “Habe ich das Recht, nein zu<br />
sagen?“<br />
Da schrie Cemil mich an: „Du tust, was wir sagen, hast du das<br />
verstan<strong>de</strong>n?“ Dann drohte er: „Na, soll ich erzählen, was auf<br />
<strong>de</strong>m Weg von <strong>de</strong>r Schule nach Hause passiert ist, he?“ Er verfolgte<br />
mich von da an auf Schritt und Tritt.<br />
<strong>Papa</strong>, ich weiß, Ihr wolltet mich nicht unglücklich machen.<br />
Und glaubt mir, wenn ich noch mal auf die Welt käme, ich<br />
wollte keine an<strong>de</strong>ren Eltern als Euch. Ich liebe und achte Euch<br />
– aber ich habe inzwischen auch gelernt, mich selbst zu lieben<br />
und zu achten.<br />
<strong>Liebe</strong>r <strong>Papa</strong>, liebe <strong>Mama</strong>, Ihr wolltet nur das Beste für mich.<br />
Aber was ist das? Das Beste wäre Euer Vertrauen in mich<br />
gewesen! Alles, was ich in <strong>de</strong>n letzten vier Jahren gemacht<br />
habe, habe ich aus Überzeugung und freiem Willen heraus<br />
getan. Und Ihr könnt sicher sein: Es war nichts dabei, was ich<br />
Euch verheimlichen müsste. Ich wünschte nur, ich hätte all<br />
das, was ich in <strong>de</strong>n letzten Jahren geschafft habe, zu Hause bei<br />
Euch und mit Eurer Unterstützung erreicht. Wenn Ihr wüsstet,<br />
wie sehr ich meine Klassenkameradinnen hier benei<strong>de</strong>, die<br />
vom Stolz ihrer Eltern berichten, wenn sie eine Prüfung<br />
bestan<strong>de</strong>n haben! Ich aber bin ganz alleine. Nur, weil ich<br />
jeman<strong>de</strong>n nicht heiraten wollte, <strong>de</strong>n ich nicht liebte.<br />
Dabei fällt mir Eure eigene Geschichte ein:<br />
Ich erinnere mich, dass Ihr Euch manchmal, in <strong>de</strong>n seltenen<br />
ausgelassenen Momenten, die Ihr hattet, mit Kosenamen angesprochen<br />
habt – so als wäret Ihr Romeo und Julia. Einmal habe<br />
ich Euch sogar gefragt, ob Ihr noch weitere Vornamen hättet.<br />
Ich war damals 9 Jahre alt. Tante Feri<strong>de</strong> war aus Holland zu<br />
Besuch. Ihr habt gelacht und Tante Feri<strong>de</strong> lachte wissend mit.<br />
Ich wur<strong>de</strong> ganz neugierig.<br />
Später hat mir Tante Feri<strong>de</strong> die ganze Geschichte in allen<br />
Einzelheiten erzählt. Zum Beispiel wie Du, <strong>Mama</strong>, <strong>Papa</strong> bei<br />
einem Hochzeitsfest das erste Mal getroffen hast und gleich<br />
auf <strong>de</strong>n ersten Blick in ihn verliebt warst. Und dass Du, <strong>Papa</strong><br />
Briefe an <strong>Mama</strong> geschrieben hast, die ihr die Schwester Deines<br />
besten Freun<strong>de</strong>s heimlich zugesteckt hat. Eure heimliche<br />
Korrespon<strong>de</strong>nz blieb aber nicht unent<strong>de</strong>ckt: Irgendwann, nach<br />
einigen Wochen, hat Dich Dein jüngerer Onkel zur Seite<br />
genommen und Dich befragt, <strong>Papa</strong>. Und Du hast ihm gesagt,<br />
dass Du <strong>Mama</strong> liebst. Also hat Dein Vater Boten zu <strong>Mama</strong>s<br />
Eltern geschickt, die in Deinem Namen um die Hand von<br />
<strong>Mama</strong> angehalten haben. <strong>Mama</strong>s Eltern wollten Be<strong>de</strong>nkzeit.<br />
In Deiner Familie, <strong>Mama</strong>, ließ Dein Vater Dich durch seine<br />
Schwester befragen und Du hast ihr erzählt, dass Ihr einan<strong>de</strong>r<br />
schon seit längerem zugeneigt wart und Du gerne seine Frau<br />
wer<strong>de</strong>n wolltest. Tante Feri<strong>de</strong> hat gesagt, dass Du Dich im<br />
siebten Himmel wähntest, als Deine Tante lächelnd versprach,<br />
dass alles gut wer<strong>de</strong>n wür<strong>de</strong>.<br />
Aber es kam wohl alles an<strong>de</strong>rs. Dein Vater hat über Boten<br />
mitteilen lassen, dass er keine Tochter zu vergeben hätte. Als<br />
dann <strong>Papa</strong>s Vater um die Hand eines an<strong>de</strong>ren Mädchens für<br />
<strong>Papa</strong> anhalten wollte, ist <strong>Papa</strong> in eine an<strong>de</strong>re Stadt geflohen<br />
und fast ein Jahr lang nicht wie<strong>de</strong>r aufgetaucht, bis sein Onkel<br />
ihn ausfindig gemacht hat.<br />
Tante Feri<strong>de</strong> hat mir auch erzählt, wie Du in <strong>de</strong>r Zwischenzeit<br />
vor Kummer krank gewor<strong>de</strong>n bist, weil immer mehr<br />
Brautwerber kamen. Sie sagte, dass Du Dich sogar geweigert<br />
hast zu essen, so dass Du ins Krankenhaus gebracht wer<strong>de</strong>n<br />
musstest. Die Ärzte konnten keinen körperlichen Grund für<br />
Deine Krankheit fin<strong>de</strong>n, aber sie haben wohl lange mit Deiner<br />
Oma gesprochen und Dich dann wie<strong>de</strong>r nach Hause geschickt.<br />
4
pikëpamjet e mia rreth së ardhmës sime profesionale.<br />
Dhe më pas… - çfarë pati thënë babai?<br />
Martesë! –<br />
Të më jepte tek një burrë! Nuk u besoja veshëve! Si mund të<br />
më jepnin prindërit e mi për një njeri, të cilin s’e njihja fare? –<br />
Po, “të më jepnin“ si një send. Babai thoshte: “vajza ime, ti i ke<br />
mbushur gati 18 vjet“. Në vendin tonë kjo është një moshë, në<br />
të cilën një vajzë do të duhej të ishte kaherë e martuar. Në një<br />
vend të huaj është vështirë për një vajzë të ruajë vetën. Prandaj,<br />
ne duhet që sa më shpejtë të jetë e mundur, të të japim tek një<br />
burrë. Burri yt do të duhej të bartë përgjegjësinë për ty. Më<br />
shkarko nga kjo barrë! Këtu është vështirë të gjin<strong>de</strong>t një<br />
kandidat i përshtatshëm për martesë. Atëherë babai nxori një<br />
foto, ishte djali i kusherirës së tij. Ai djalosh kishte mbaruar<br />
shërbimin ushtarak dhe ishte fëmijë e një familje, e cila i<br />
mbetet besnik fesë, të cilës i përkasin. Ai ishte një njeri i aftë<br />
dhe i besueshëm, e kishte të kryer shkollën e mesme, në ushtri<br />
kishte qenë shofer. Andaj ky ishte një djalosh tipik fshati. “Ai<br />
ka respekt ndaj traditës sonë”, dhe nuk ishte i llastuar sikur<br />
fëmijët e qytetit.<br />
Çfarë doja të thoja? Nuk doja të flisja për këte djalin. Ndoshta<br />
do të mund të ishte dikush, me të cilin edhe do të mund të gjeja<br />
një gjuhë të përbashkët. Ndoshta ai do të ishte një burrë me<br />
shumë përparësi, por e gjithë kjo nuk mjafton për një <strong>dashur</strong>i<br />
dhe jetë bashkëshortore. Po ta kisha martuar atë, atëherë nuk do<br />
ta kisha bërë këtë me dëshirën dhe vullnetim tim personal!<br />
Kështu që ju kam pyetur: “A kam të drejtë të them jo? “<br />
Atëherë Xhemili më bërtiti: “Ti do të veprosh, si thomë ne, a<br />
kuptove?“ Pastaj ai kërcënohej: “Ja, a të tregoj se çfarë ndodhi<br />
rrugës nga shkolla për në shtëpi, apo?“ Që nga atëherë, ai më<br />
ka përcjellur këmbë pas këmbe.<br />
Babë, unë e di që ju nuk dëshironit të më bëni të palumtur. Dhe<br />
më besoni se, po të lindja edhe një herë, nuk do të doja prindër<br />
të tjerë përveç jush – megjithatë, unë në ndërkohë kam mësuar<br />
ta dua si dhe të kuj<strong>de</strong>sem edhe për vetvetën.<br />
I <strong>dashur</strong> babë, e <strong>dashur</strong> <strong>nënë</strong>, ju keni dëshiruar më të mirën për<br />
mua, por cila është kjo? Më e mira do të kishte qenë sikur të<br />
kishit dhuruar besimin në mua! Gjithçka, çfarë kam bërë në 4<br />
vitet e fundit, ka qenë rezultat i bindjes dhe vullnetit të lirë, dhe<br />
mund të ju siguroj: Asgjë nuk ka pasur, për të cilen do të duhej<br />
të fshihja prej jush. Unë vetëm kisha dëshiruar që gjithëçka që<br />
kam arritur në vitet e fundit, t’i kisha realizuar në shtëpi, pranë<br />
jush dhe me përkrahjen tuaj. Sikur të dinit, sa i kam zili shoqet<br />
e klasës, të cilat rrëfejnë për krenarinë që kanë prindërit e tyre,<br />
kur ato arrijnë të marrin një provim! Kurse unë jam krejtësisht<br />
e vetme. Vetëm se nuk doja të martohesha me një burrë, të cilin<br />
nuk e <strong>dashur</strong>oja.<br />
Në këtë rast më kujtohet historia juaj:<br />
Më kujtohet, kur ju ndonjëherë në çastet e rralla gazmore, që i<br />
kishit, u thërrisnit përmes emrave përkëdhelës - sikur të ishit<br />
Romeo dhe Xhulieta. Biles, njëherë ju kam pyetur se mos keni<br />
edhe emra të tjerë? – Atëherë isha 9 vjeçare. Tezja Ferida<br />
kishte ardhur për vizitë nga Hollanda. Ju qeshnit, dhe tezja<br />
Feri<strong>de</strong> qeshte me dije së bashku me ju. U bëra tejet kureshtare.<br />
Më vonë tezja Feri<strong>de</strong> më kishte rrëfyer të gjithë tregimin me të<br />
gjitha <strong>de</strong>tajet. P.sh., se si ti, <strong>nënë</strong>, ishe takuar për herë të parë<br />
me babain në një dasëm, dhe si ishe <strong>dashur</strong>uar në shikimin të<br />
parë. Si dhe, kur ti babë i ke shkruar letra <strong>nënë</strong>s, të cilat ja<br />
dërgonte fshehurazi motra e shokut tënd më të ngushtë.<br />
5<br />
Korrespon<strong>de</strong>nca e juaj sekrete nuk ngeli pa u zbuluar. Në një<br />
ditë pasi kaluan ca javë, daja yt më i vogël, të tërhoqi anash,<br />
duke të pyetur babë. Dhe ti i ke thënë atij, se e do mamin.<br />
Atëherë babai yt i ka dërguar shkuesit tek prindërit e <strong>nënë</strong>s, të<br />
cilët në emrin tënd e kanë kërkuar dorën e <strong>nënë</strong>s. Prindërit e<br />
mamit patën kërkuar kohë për të menduar.<br />
Nënë, në familjen tën<strong>de</strong> babai yt përmes motrës së tij të kishte<br />
pyetur, dhe ti i kishe treguar asaj, se ju kishit kohë që duheshit<br />
dhe se ti me dëshirë do të bëheshe gruaja e tij. Tezja Feri<strong>de</strong> pati<br />
thënë se ti fluturoje nga gëzimi, kur ajo me të qeshur të<br />
premtoi, se gjithçka do jetë në rregull.<br />
Por si duket ndodhi ndryshe. Babi yt përmes kumtarëve kishte<br />
lajmëruar se nuk kishte vajzë për martesë. Kur baba i babait<br />
kërkoi dorën e një vajze tjetër për babin, atëherë babai merr<br />
arratinë dhe vendosët në një qytet tjetër, gati një vit pa u<br />
lajmëruar fare, gjerësa daja i tij e zbuloi dhe e solli në shtëpi.<br />
Edhe tezja Feri<strong>de</strong> më kishte treguar se si ti atëherë, në<br />
ndërkohë, ishe sëmurë nga vuajtja, për shkak se vazhdonin të<br />
vinin gjithmonë e më shumë shkues. Ajo tha, se në atë kohë<br />
madje kishe refuzuar edhe ushqimin, sa që është <strong>dashur</strong> të të<br />
dërgojnë në spital. Mjekët nuk ia dolën të zbulojnë asnjë shkak<br />
trupor për sëmundjën tën<strong>de</strong>. Por, si duket mjekët kishin<br />
biseduar mjaft gjatë me gjyshën tën<strong>de</strong> dhe më pas të kanë<br />
kthyer në shtëpi. Kurse gjyshja jote Memnune, më në fund<br />
urdhëron që të sillet imami në shtëpi!<br />
Gjyshja jote, babai yt dhe imami u mbyllen dhe biseduan mjaft<br />
gjatë. Dhe më tutje, gjyshja jote, të njejtën natë të ka premtuar<br />
se nuk do të lejojë që të ndaheshin dy të <strong>dashur</strong>uar. Dy javë më<br />
vonë, ti bërë më mirë me shën<strong>de</strong>t, dhe familja e babait kërkojnë<br />
mendime se: a do të mund t’ju bëjnë një vizitë, duke kërkuar<br />
edhe dorën tën<strong>de</strong>. Babi yt dha lejën.<br />
Tezja Feri<strong>de</strong> rrëfente sa sa e shqetësuar kishe qenë atëherë,<br />
<strong>nënë</strong> dhe se si gjyshja Memnune të ka lajmëruar se do vijë ke<br />
ju për të gëzuar ceremoninë e ‘pirjes së kafës’. Me këtë rast<br />
Imami u shpreh:<br />
”Bija ime, në fenë tonë nuk lejohet që të martohet askush<br />
kundër dëshirës së tij dhe saj. Dhe dëshira për martesë duhet të<br />
rrjedhë pa <strong>de</strong>tyrim. Andaj të pyes: babai i Hasanit kërkon dorën<br />
tën<strong>de</strong> për djalin e tij. A do të martoshesh me Hasanin? Tezja<br />
Feri<strong>de</strong> mendon, se ti me dëshirë do të bërtisje me zë të lartë<br />
”po!”. Në vend të kësaj ti kishe thënë, ashtu siç pritej prej teje:<br />
“Dua atë që dëshiron edhe babai im“.<br />
Imami kishte qeshur dhe kishte kërkuar prej teje të <strong>de</strong>klarohesh<br />
edhe një herë: “Bija ime, tani ka ardhur çasti, ku ti duhet të<br />
thuash, se çfarë ndjen ti, e jo se çfarë pritet në këto anë nga një<br />
vajzë e urtë. Thuaje pa frikë; çfarë dëshiron“! Ti për një çast i<br />
paske lëshuar sytë kah gjyshja jote, e cila të dha zemër duke<br />
pohuar me kokë. Ti paske thënë: “Po, dua të martohem me<br />
Hasanin, nëse babai im pajtohet me këtë “.<br />
Kur më kujtohet ky tregim, atëherë ndjehem e prekur, por<br />
njëkohësisht edhe ndiej një therrje në zemër, sepse s´e kuptoj<br />
dot, se si ju, duke pasur parasysh këtë tregim të <strong>dashur</strong>isë suaj,<br />
donit që bijën tuaj ta martonit pa pëlqimin e saj!<br />
A mos kishit harruar të gjithat, kur Xhemili ju tregonte se si<br />
unë po “bëja” <strong>dashur</strong>i me një djalë? Sepse pas kësaj, gjithçka u<br />
keqësua edhe më tej. Dhe ju, në vend se të bisedonit me mua,<br />
m´i patët ndaluar marrëdhëniet me shoqërine time, dhe jo
Und dann hat Deine Oma Memnune endlich ein Machtwort<br />
gesprochen und <strong>de</strong>n Imam gerufen! Deine Oma, Dein Vater<br />
und <strong>de</strong>r Imam haben sich zu dritt eingeschlossen und lange<br />
miteinan<strong>de</strong>r gesprochen. Und danach hat Dir Deine Oma noch<br />
in <strong>de</strong>r selben Nacht versprochen, dass sie nicht zulassen wür<strong>de</strong>,<br />
dass zwei <strong>Liebe</strong>n<strong>de</strong> getrennt wür<strong>de</strong>n. Zwei Wochen später ging<br />
es Dir etwas besser und <strong>Papa</strong>s Familie ließ anfragen, ob sie<br />
Euch besuchen und um Deine Hand anhalten dürfte. Dein<br />
Vater willigte ein.<br />
Tante Feri<strong>de</strong> erzählte, wie aufgeregt Du damals warst, <strong>Mama</strong>,<br />
und wie Oma Memnune Dich nach <strong>de</strong>r Kaffeezeremonie endlich<br />
zu ihnen gerufen hat: Der Imam sagte: „Mein Kind, in<br />
unserer Religion darf niemand gegen seinen Willen verheiratet<br />
wer<strong>de</strong>n. Und die Einwilligung zur Heirat muss ohne Zwang<br />
erfolgen. Deshalb frage ich dich: Hasans Vater hat für seinen<br />
Sohn um <strong>de</strong>ine Hand angehalten. Möchtest du Hasan heiraten?“<br />
Tante Feri<strong>de</strong> glaubt, dass Du am liebsten laut „ja!“<br />
geschrien hättest. Statt<strong>de</strong>ssen hättest Du, wie man es von Dir<br />
erwartete, gesagt: „Ich will das, was mein Vater will.“ Der<br />
Imam habe gelächelt und Dich noch einmal aufgefor<strong>de</strong>rt:<br />
„Mein Kind, jetzt ist <strong>de</strong>r Moment gekommen, an <strong>de</strong>m du sagen<br />
musst, was du fühlst und nicht, was man landläufig von braven<br />
Töchtern erwartet. Sage ohne Angst, was du willst!“ Da hättest<br />
Du einen kurzen Blick zu Deiner Oma geworfen, die Dir aufmunternd<br />
zunickte, Deinen ganzen Mut zusammengenommen<br />
und gesagt: „Ja. Ich möchte Hasan heiraten, wenn mein Vater<br />
damit einverstan<strong>de</strong>n ist.“<br />
Wenn ich an diese Geschichte <strong>de</strong>nke, bin ich richtig gerührt.<br />
Aber gleichzeitig spüre ich einen Stich im Herzen, weil ich<br />
nicht verstehen kann, dass Ihr nach solch einer eigenen<br />
<strong>Liebe</strong>sgeschichte mich, Eure Tochter, gegen meinen Willen<br />
verheiraten wolltet!<br />
Hattet Ihr <strong>de</strong>nn all das vergessen, als Cemil Euch erzählte,<br />
dass ich mit einem Jungen „rummachen“ wür<strong>de</strong>? Denn danach<br />
wur<strong>de</strong> alles noch schlimmer! Statt mit mir zu re<strong>de</strong>n, habt Ihr<br />
mir <strong>de</strong>n Umgang mit allen meinen Freun<strong>de</strong>n verboten, nicht<br />
nur mit diesem einen Jungen. Ich habe sehr gelitten! Dabei<br />
wäre alles so einfach gewesen, wenn Ihr mich gefragt hättet,<br />
wer dieser Junge war. Dann hättet Ihr gewusst, dass Ihr Euch<br />
keine Sorgen zu machen brauchtet.<br />
Der Junge, um <strong>de</strong>n es damals ging, war Kemal. Und heute<br />
möchte ich Euch von ihm erzählen.<br />
Kemal war ein ehemaliger Schulkamerad und besuchte inzwischen<br />
das Gymnasium. Wir hatten eine rein freundschaftliche<br />
Beziehung zueinan<strong>de</strong>r. Wir trafen uns und gingen spazieren,<br />
und ab und zu setzten wir uns in ein Café, tranken heiße<br />
Schokola<strong>de</strong> und sprachen über unsere Träume und darüber,<br />
was wir in unserem Leben alles machen wollten. Er war<br />
damals mein großes Vorbild!<br />
Kemal kommt aus <strong>de</strong>m Iran. Er ist vor dreizehn Jahren mit<br />
seinem Onkel aus <strong>de</strong>m Iran geflohen. Seine Eltern leben noch<br />
dort.<br />
Jetzt studiert er in Hamburg und jobbt nebenher bei einer<br />
Werbeagentur. Nach seinem Diplom im nächsten Jahr wird er<br />
dort richtig arbeiten.<br />
Damals war Kemal ein Freund. Er war jemand, mit <strong>de</strong>m ich<br />
re<strong>de</strong>n konnte, <strong>de</strong>r mir zuhörte. Jetzt liebe ich ihn.<br />
Kemal ist vor einem Jahr hierher gezogen. Nein, wir leben<br />
nicht zusammen. Wir leben in getrennten Wohnungen, je<strong>de</strong>r<br />
für sich, aber mit einer gemeinsamen Zukunft vor Augen.<br />
Damals, vor vier Jahren, als ich weggelaufen bin, wollte Kemal<br />
mit mir kommen. Ich habe es abgelehnt. Ich wollte meinen<br />
Weg allein gehen.<br />
Euch über meine Flucht zu schreiben, fällt mir immer noch<br />
schwer. Glaubt mir, <strong>Mama</strong> und <strong>Papa</strong>, es ist nicht leicht für ein<br />
Kind, einfach von zu Hause wegzugehen. Auch in Deutschland<br />
nicht.<br />
Es war drei Tage bevor wir in <strong>de</strong>n Urlaub fuhren. Alles war<br />
bereit, die Flugtickets, alles… Ihr sagtet „Urlaub“. Ich ahnte<br />
Fürchterliches, <strong>de</strong>nn ich fand meinen Pass nicht in <strong>de</strong>m<br />
Schubfach, in <strong>de</strong>m alle unsere Pässe aufbewahrt wur<strong>de</strong>n.<br />
In dieser Nacht ging ich gera<strong>de</strong> in die Küche, um etwas zu<br />
trinken und hörte Euch im Wohnzimmer miteinan<strong>de</strong>r re<strong>de</strong>n.<br />
Normalerweise habt Ihr um die Zeit längst geschlafen. Das<br />
machte mich stutzig. Ihr hattet wohl nicht bedacht, dass ich<br />
Euch von <strong>de</strong>r Küche aus hören konnte. Ich hörte Euch über<br />
meine Trauung re<strong>de</strong>n, selbst <strong>de</strong>r Termin beim Stan<strong>de</strong>samt in<br />
<strong>de</strong>r Türkei war schon festgelegt! Ich konnte es einfach nicht<br />
fassen, dass Ihr, meine Mutter und mein Vater, mich jeman<strong>de</strong>m<br />
„geben“ wolltet, <strong>de</strong>n ich nicht liebte!<br />
Ich musste schnell han<strong>de</strong>ln… Schon in zehn Tagen sollte ich<br />
mit diesem Jemand, <strong>de</strong>n ich nicht wollte, stan<strong>de</strong>samtlich verheiratet<br />
wer<strong>de</strong>n. Ich habe die ganze Nacht kein Auge zugemacht!<br />
Ich wartete bis Du, <strong>Papa</strong>, zur Arbeit gegangen warst.<br />
<strong>Mama</strong> und Cemil schliefen noch. Unserer Nachbarin, die ich<br />
im Treppenhaus traf, sagte ich, ich müsse Besorgungen für<br />
<strong>Mama</strong> machen. Ich ging direkt zum Bahnhof und nahm <strong>de</strong>n<br />
ersten Zug, <strong>de</strong>r fuhr; einen Zug nach Hamburg.<br />
In Hamburg angekommen, ging ich direkt zur Polizeiwache.<br />
Im Nachhinein bin ich froh, dass das genau richtig war! Nein,<br />
ich habe Euch nicht schlecht gemacht. Ich habe lediglich<br />
gesagt, dass wir nicht miteinan<strong>de</strong>r re<strong>de</strong>n könnten und dass ich<br />
befürchtete, gegen meinen Willen in <strong>de</strong>r Türkei verheiratet zu<br />
wer<strong>de</strong>n. Sie haben sich dann mit <strong>de</strong>r zuständigen Behör<strong>de</strong> bei<br />
Euch in Verbindung gesetzt und die nötigen Informationen und<br />
Daten für Ersatzpapiere eingeholt. Anschließend haben sie<br />
mich in eine Zufluchtseinrichtung für Mädchen und Frauen<br />
gebracht.<br />
Die Mitarbeiterinnen dort haben mich intensiv beraten und<br />
mich bei allen Entscheidungen unterstützt. Nach einem Jahr<br />
hatte ich meinen Realschulabschluss in <strong>de</strong>r Tasche. Jetzt<br />
mache ich im Rahmen meiner Ausbildung ein Praktikum in<br />
einer sozialen Einrichtung. Eines Tages möchte ich studieren<br />
und jungen Leuten, die wie ich Rat und Hilfe brauchen, weiterhelfen.<br />
Vor allem aber habe ich in <strong>de</strong>n letzten vier Jahren gelernt, über<br />
das, was mich bewegt, zu sprechen. Ich habe „nein!“ sagen<br />
gelernt und ich habe gelernt zu sagen, was ich will.<br />
Und mehr noch: Ich habe in dieser Einrichtung junge Frauen<br />
aus unterschiedlichen Län<strong>de</strong>rn kennen gelernt, die in einer<br />
ähnlichen Lage waren wie ich o<strong>de</strong>r <strong>de</strong>nen es noch schlimmer<br />
erging, weil sie <strong>de</strong>n Mann, <strong>de</strong>n sie nicht liebten, bereits geheiratet<br />
hatten. Sie waren sehr unglücklich und hatten zum Teil<br />
schreckliche Dinge erlebt.<br />
6
vetëm me këtë djalin.<br />
Kam vuajtur shumë! Do të kishte qenë e gjithë aq kollaj, po të<br />
më kishit pyetur se kush ka qenë ai djalosh. Atëherë do të<br />
kishit kuptuar, se nuk do të kishit pasur fare nevojë të<br />
brengoseshit për mua.<br />
Djaloshi në fjalë ishte Kemali, për të cilin dëshiroj të ju rrëfej<br />
sot. Kemali ishte një ish shok shkolle, i cili në ndërkohë po<br />
vijonte gjimnazin.<br />
Neve të dytë kishim thjeshtë marrëdhënje shoqërore. Ne<br />
takoheshim herë pas herë dhe shetisnim, uleshim herë pas here<br />
në ndonjë kafene, pinim çokollatë të nxehtë, bisedonim për<br />
ëndrrat tona dhe për të ardhmën, si dhe për atë se çfarë do të<br />
bënim në jetën që kemi para nesh. Ai në atë kohë ishte<br />
shembull për mua!<br />
Kemali është nga Irani. 13 vjet më parë, ai ishte arratisur<br />
bashkë me axhën e tij nga Irani. Prindërit e tij en<strong>de</strong> jetojnë atje.<br />
Tani ai studjon në Hamburg dhe paralelisht punon në një<br />
agjenci reklamash. Pasi të diplomojë në vitin e ardhshëm, ai do<br />
të punësohet drejtëpërsëdrejti aty.<br />
Atëherë Kemali ka qenë vetëm një shok. Ai ishte njeriu, me të<br />
cilin mund të flisja, i cili edhe më dëgjonte. Tani e <strong>dashur</strong>oj<br />
atë.<br />
Ka një vit që Kemali është vendosur këtu. Jo, ne nuk jetojmë<br />
bashkë. Banojmë në banesa të ndara, secili vetëm, por me një<br />
ardhmëri të përbashkët para syve. Atëbotë, para 4 vitesh, kur<br />
unë ika, Kemali <strong>de</strong>shi të vinte me mua. Unë refuzova. Unë doja<br />
të trasoja vetë rrugën time.<br />
Që t´ju shkruaj rreth arratisjes sime, edhe tani e kam të<br />
vështirë. Më besoni, <strong>nënë</strong> dhe babë, nuk është e lehtë për një<br />
fëmijë, thjeshtë të ikë nga shtëpia. Kjo vlen edhe për<br />
Gjermaninë.<br />
Kjo qe tri ditë para se të niseshim për pushime. Gjithçka ishte<br />
gati, biletat e aeroplanit, të gjithat...! Ju e quanit “pushim“. Unë<br />
paramendoja tmerrin, ngase pasaportën nuk e gjeta në sirtar, ku<br />
ruheshin të gjithat. Gjatë kësaj nate, teksa shkoja në kuzhinë<br />
për të pirë diçka, unë ju dëgjova teksa bisedonit në dhomën e<br />
n<strong>de</strong>jes.<br />
7<br />
Normalisht, në atë kohë, ju zakonisht ishit në gjumë. Kjo më<br />
bëri të dyshoj. Si duket s´ju kishte shkuar ndërmend se unë do<br />
të mund t´ju dëgjoja nga kuzhina.<br />
Dëgjova se si po bisedonit për martesën time, bile kishit<br />
vendosë edhe terminin rreth datës së martesës në Zyrën e<br />
Gjendjës Civile në Turqi! Unë, gjithë këtë s’e merrja dot me<br />
mendë, se ju, nëna dhe babai im donit të më jepnit “për një<br />
njeri, të cilin nuk e doja!“ Më duhej të veproja shpejtë...Në<br />
afatin prej 10 ditësh më duhej të martohesha me atë dikushin,<br />
të cilin nuk e doja, dhe këtë do të duhej ta bëja përmes zyrës së<br />
gjendjes civile. Tërë natën nuk kam fjetur! Baba, unë kam<br />
pritur që ti të shkoje në punë. <strong>Mama</strong>ja dhe Xhemili vazhdonin<br />
gjumin. Fqinjës, që e takova në kafazin e shkallëve, i thashë se<br />
më duhet t’i kryej ca porosi për mamin. Shkova drejt në<br />
stacionin e trenave, ku me trenin e parë mora rrugën për në<br />
Hamburg. Me të arritur në Hamburg, unë vajta direkt në polici.<br />
Pasi kishte ndodhur kjo, unë isha e lumtur, që ky ishte veprim<br />
krejtësisht i drejtë. Jo, unë nuk ju kam bërë të këqinj. Unë<br />
thjesht kam thënë, se për këtë s’mund të bisedonim nga frika që<br />
të martohem në Turqi kundër vullnetit tim. Më pas ata i kanë<br />
marrë lidhjet me organet përkatëse tek ju, dhe i kanë kërkuar<br />
informacionet dhe të dhënat e nevojshme për dokumentet<br />
zëvendësuese. Pastaj më kanë vendosur në një strehimore<br />
femrash të martuara dhe të pa martuara.<br />
Bashkëpunëtoret e strehimores në fjalë më kanë këshilluar<br />
intensivisht dhe më kanë përkrahur në të gjitha vendimmarrjet<br />
e mia. Pas një viti e mbarova me sukses dhe e futa në xhep<br />
kryerjen e shkollës së mesme reale – Realschulabschluss. Tani<br />
në kuadër të aftësimit profesional, jam duke kryer një praktikë<br />
në një qendër sociale. Një ditë dua të studiojë, ku pas<br />
përfundimit do t’u ndihmoja të rinjëve, të cilët sikur unë do të<br />
kenë nevojë për këshilla dhe ndihmë përkatëse.<br />
Para së gjithash, në këto katër vitet e fundit, kam mësuar që për<br />
atë që më bren, të flasë. Kam mësuar të them “ jo “, dhe kam<br />
mësuar të them atë që dua. Edhe më tepër: në këtë strehimore<br />
kam njoftuar vajza të reja nga ven<strong>de</strong>t e ndryshme, të cilat kanë<br />
qenë në pozitë të ngjajshme sikurse unë, por kishte prej tyre me<br />
pozita edhe më të vështira, meqë, këto të fundit pothuajse kanë<br />
qenë të martuara me njeriun, të cilin nuk e kanë <strong>dashur</strong>.<br />
Ato ishin shumë të palumtur si kishin përjetuar edhe gjëra të<br />
tmerrshme.<br />
E <strong>dashur</strong> <strong>nënë</strong>, i <strong>dashur</strong>i babë, nuk dua t’ju akuzoj fare e as nuk
<strong>Liebe</strong> <strong>Mama</strong>, <strong>lieber</strong> <strong>Papa</strong>, ich mache Euch keinen Vorwurf und<br />
verurteile Euch auch nicht. Im Gegenteil: Ich weiß, Ihr wolltet<br />
immer, dass es mir gut geht und dass ich glücklich wer<strong>de</strong>. Jetzt<br />
bin ich wirklich glücklich – o<strong>de</strong>r doch fast. Denn eines fehlt<br />
mir noch dazu:<br />
<strong>Liebe</strong> <strong>Mama</strong>, <strong>lieber</strong> <strong>Papa</strong>, nächstes Jahr, wenn Kemal mit seinem<br />
Studium fertig sein wird und ich mit meiner Ausbildung,<br />
wollen wir heiraten. Und wir wünschen uns nichts so sehr, als<br />
dass Ihr bei unserer Trauung dabei seid.<br />
Ich liebe Euch und wünsche mir Euch an meiner Seite.<br />
Eure Euch lieben<strong>de</strong> Tochter<br />
Aysun<br />
P.S.: Ich hatte Frau Krömke, <strong>de</strong>r Leiterin <strong>de</strong>r Einrichtung, in <strong>de</strong>r<br />
ich Zuflucht gefun<strong>de</strong>n hatte und mit <strong>de</strong>r ich immer noch in<br />
Kontakt bin, von meinem Brief an Euch erzählt. Sie fragte mich,<br />
ob sie <strong>de</strong>n Brief lesen dürfe. Da sie meine Geschichte seit vier<br />
Jahren kennt, willigte ich ein und habe ihn für sie übersetzt.<br />
Frau Krömke schlug vor, diesen Brief zu veröffentlichen, natürlich<br />
nach Än<strong>de</strong>rung <strong>de</strong>r Namen und Orte. Ich habe lange darüber<br />
nachgedacht und bin zu <strong>de</strong>m Entschluss gekommen,<br />
einzuwilligen. Ach <strong>Mama</strong>, <strong>Papa</strong>, es gibt so viele traurigere<br />
Lebensgeschichten von jungen Frauen und Männern aus <strong>de</strong>r<br />
Türkei, vom Balkan, aus Indien o<strong>de</strong>r aus arabischen Län<strong>de</strong>rn,<br />
die gegen ihren Willen verheiratet wur<strong>de</strong>n, die unglücklich<br />
sind und keinen Ausweg wissen. Warum sollen sie dasselbe<br />
durchmachen, was wir durchgemacht haben? Vielleicht hilft<br />
die Veröffentlichung dieses Briefes <strong>de</strong>r einen o<strong>de</strong>r an<strong>de</strong>ren<br />
Familie.<br />
Herausgeber<br />
©Arbeitskreis Neue Erziehung e.V.<br />
Boppstraße 10<br />
D-10967 Berlin<br />
Fon 030.25 90 06 - 41<br />
Fax 030.25 90 06 - 50<br />
www.ane.<strong>de</strong><br />
www.aktiv-fuer-kin<strong>de</strong>r.<strong>de</strong><br />
ju dënoj, përkundrazi: e di, ju gjithnjë keni dëshiruar që të jem<br />
mirë dhe të jem e lumtur. Tani jam me të vërtetë e lumtur – apo<br />
gati. Mbasi më mungon edhe një nga këto:<br />
E <strong>dashur</strong> <strong>nënë</strong>, i <strong>dashur</strong> babë, në vitin e ardhshëm, pasi Kemali<br />
të mbarojë studimet e unë të mbarojë shkollën profesionale, ne<br />
dëshirojmë të martohemi. Nuk kemi dëshirë më të madhe se ju<br />
të jeni prezent në martesën tonë.<br />
Ju dua dhe dëshiroj të jeni në anën time.<br />
E juaja vajzë, që ju do<br />
Aysun<br />
P. S.<br />
I kam treguar zonjës Krömke, udhëheqësës së institucionit, ku<br />
kam gjetur përkrahjen dhe me të cilën edhe sot jemi në kontakt,<br />
për letrën që ju kam dërguar.<br />
Ajo më ka pyetur, se a do të mund të lexonte letrën. Meqë<br />
kishte 4 vite që e njeh historinë time, e lejova që ta lexonte,<br />
njëherit edhe kam bërë përkthimin për të.<br />
Zonja Krömke propozoi, që kjo letër të publikohet, natyrisht<br />
pasi që të ndërrohen emrat dhe ven<strong>de</strong>t. Kam menduar gjatë për<br />
këtë, dhe më në fund vendosa për ta lejuar këtë gjë.<br />
Ah, <strong>nënë</strong>, babë, ka aq shumë tregime të dhimbshme të vashave<br />
të reja dhe burrave nga Turqia, nga Ballkani, India apo nga<br />
ven<strong>de</strong>t arabe, të cilët janë martuar kundër vullnetit të tyre, të<br />
cilët janë të palumtur dhe që nuk dinë rrugëdalje. Përse duhet<br />
që ata të bëjnë të njëjtën përvojë, sikur që bëmë edhe ne?<br />
Ndoshta botimi i kësaj letre do të ndihmojë këtë apo atë<br />
familje.<br />
Impressum<br />
Türkischer Text Habib Bektaµ<br />
Übersetzung / Deutsch Ümit Yüzen-Grabski<br />
Übersetzung / Albanisch J. War<strong>de</strong>tzki, Dolmetschen und Übersetzen<br />
Fotos Bernd Böhner<br />
Gestaltung Jünger + Michel<br />
Druck Variograph Druck- & Vertriebs GmbH<br />
Geför<strong>de</strong>rt von<br />
Weitergabe und Veröffentlichung durch Dritte nur mit<br />
Zustimmung <strong>de</strong>s MGFFI <strong>de</strong>s Lan<strong>de</strong>s NRW