Liebe Mama, lieber Papa, E dashur nënë, i dashur ... - frauennrw.de
Liebe Mama, lieber Papa, E dashur nënë, i dashur ... - frauennrw.de
Liebe Mama, lieber Papa, E dashur nënë, i dashur ... - frauennrw.de
Erfolgreiche ePaper selbst erstellen
Machen Sie aus Ihren PDF Publikationen ein blätterbares Flipbook mit unserer einzigartigen Google optimierten e-Paper Software.
vetëm me këtë djalin.<br />
Kam vuajtur shumë! Do të kishte qenë e gjithë aq kollaj, po të<br />
më kishit pyetur se kush ka qenë ai djalosh. Atëherë do të<br />
kishit kuptuar, se nuk do të kishit pasur fare nevojë të<br />
brengoseshit për mua.<br />
Djaloshi në fjalë ishte Kemali, për të cilin dëshiroj të ju rrëfej<br />
sot. Kemali ishte një ish shok shkolle, i cili në ndërkohë po<br />
vijonte gjimnazin.<br />
Neve të dytë kishim thjeshtë marrëdhënje shoqërore. Ne<br />
takoheshim herë pas herë dhe shetisnim, uleshim herë pas here<br />
në ndonjë kafene, pinim çokollatë të nxehtë, bisedonim për<br />
ëndrrat tona dhe për të ardhmën, si dhe për atë se çfarë do të<br />
bënim në jetën që kemi para nesh. Ai në atë kohë ishte<br />
shembull për mua!<br />
Kemali është nga Irani. 13 vjet më parë, ai ishte arratisur<br />
bashkë me axhën e tij nga Irani. Prindërit e tij en<strong>de</strong> jetojnë atje.<br />
Tani ai studjon në Hamburg dhe paralelisht punon në një<br />
agjenci reklamash. Pasi të diplomojë në vitin e ardhshëm, ai do<br />
të punësohet drejtëpërsëdrejti aty.<br />
Atëherë Kemali ka qenë vetëm një shok. Ai ishte njeriu, me të<br />
cilin mund të flisja, i cili edhe më dëgjonte. Tani e <strong>dashur</strong>oj<br />
atë.<br />
Ka një vit që Kemali është vendosur këtu. Jo, ne nuk jetojmë<br />
bashkë. Banojmë në banesa të ndara, secili vetëm, por me një<br />
ardhmëri të përbashkët para syve. Atëbotë, para 4 vitesh, kur<br />
unë ika, Kemali <strong>de</strong>shi të vinte me mua. Unë refuzova. Unë doja<br />
të trasoja vetë rrugën time.<br />
Që t´ju shkruaj rreth arratisjes sime, edhe tani e kam të<br />
vështirë. Më besoni, <strong>nënë</strong> dhe babë, nuk është e lehtë për një<br />
fëmijë, thjeshtë të ikë nga shtëpia. Kjo vlen edhe për<br />
Gjermaninë.<br />
Kjo qe tri ditë para se të niseshim për pushime. Gjithçka ishte<br />
gati, biletat e aeroplanit, të gjithat...! Ju e quanit “pushim“. Unë<br />
paramendoja tmerrin, ngase pasaportën nuk e gjeta në sirtar, ku<br />
ruheshin të gjithat. Gjatë kësaj nate, teksa shkoja në kuzhinë<br />
për të pirë diçka, unë ju dëgjova teksa bisedonit në dhomën e<br />
n<strong>de</strong>jes.<br />
7<br />
Normalisht, në atë kohë, ju zakonisht ishit në gjumë. Kjo më<br />
bëri të dyshoj. Si duket s´ju kishte shkuar ndërmend se unë do<br />
të mund t´ju dëgjoja nga kuzhina.<br />
Dëgjova se si po bisedonit për martesën time, bile kishit<br />
vendosë edhe terminin rreth datës së martesës në Zyrën e<br />
Gjendjës Civile në Turqi! Unë, gjithë këtë s’e merrja dot me<br />
mendë, se ju, nëna dhe babai im donit të më jepnit “për një<br />
njeri, të cilin nuk e doja!“ Më duhej të veproja shpejtë...Në<br />
afatin prej 10 ditësh më duhej të martohesha me atë dikushin,<br />
të cilin nuk e doja, dhe këtë do të duhej ta bëja përmes zyrës së<br />
gjendjes civile. Tërë natën nuk kam fjetur! Baba, unë kam<br />
pritur që ti të shkoje në punë. <strong>Mama</strong>ja dhe Xhemili vazhdonin<br />
gjumin. Fqinjës, që e takova në kafazin e shkallëve, i thashë se<br />
më duhet t’i kryej ca porosi për mamin. Shkova drejt në<br />
stacionin e trenave, ku me trenin e parë mora rrugën për në<br />
Hamburg. Me të arritur në Hamburg, unë vajta direkt në polici.<br />
Pasi kishte ndodhur kjo, unë isha e lumtur, që ky ishte veprim<br />
krejtësisht i drejtë. Jo, unë nuk ju kam bërë të këqinj. Unë<br />
thjesht kam thënë, se për këtë s’mund të bisedonim nga frika që<br />
të martohem në Turqi kundër vullnetit tim. Më pas ata i kanë<br />
marrë lidhjet me organet përkatëse tek ju, dhe i kanë kërkuar<br />
informacionet dhe të dhënat e nevojshme për dokumentet<br />
zëvendësuese. Pastaj më kanë vendosur në një strehimore<br />
femrash të martuara dhe të pa martuara.<br />
Bashkëpunëtoret e strehimores në fjalë më kanë këshilluar<br />
intensivisht dhe më kanë përkrahur në të gjitha vendimmarrjet<br />
e mia. Pas një viti e mbarova me sukses dhe e futa në xhep<br />
kryerjen e shkollës së mesme reale – Realschulabschluss. Tani<br />
në kuadër të aftësimit profesional, jam duke kryer një praktikë<br />
në një qendër sociale. Një ditë dua të studiojë, ku pas<br />
përfundimit do t’u ndihmoja të rinjëve, të cilët sikur unë do të<br />
kenë nevojë për këshilla dhe ndihmë përkatëse.<br />
Para së gjithash, në këto katër vitet e fundit, kam mësuar që për<br />
atë që më bren, të flasë. Kam mësuar të them “ jo “, dhe kam<br />
mësuar të them atë që dua. Edhe më tepër: në këtë strehimore<br />
kam njoftuar vajza të reja nga ven<strong>de</strong>t e ndryshme, të cilat kanë<br />
qenë në pozitë të ngjajshme sikurse unë, por kishte prej tyre me<br />
pozita edhe më të vështira, meqë, këto të fundit pothuajse kanë<br />
qenë të martuara me njeriun, të cilin nuk e kanë <strong>dashur</strong>.<br />
Ato ishin shumë të palumtur si kishin përjetuar edhe gjëra të<br />
tmerrshme.<br />
E <strong>dashur</strong> <strong>nënë</strong>, i <strong>dashur</strong>i babë, nuk dua t’ju akuzoj fare e as nuk