Breed Standards - Sussex Cattle Breeders Society

30
VOEDING VAN VLEISBEESTE EN GROOTMAAK VAN
BULLE
Deur Willie Grobler van Rumevite
Aangesien die landsoppervlakte vir
landbougebruik jaarliks verminder en
die bevolkingsgetalle jaarliks groei,
word daar ‘n groter druk op , veral die
veeboer, geplaas om meer te
produseer. Dit kan slegs geskied
indien die beginsels en praktyke van
voeding gerespekteer en nagekom
word.
VOEDINGSPRAKTYKE
Dierevoeding word hoofsaaklik in drie
praktyke ingedeel, naamlik aanvullende
voeding, byvoeding en volvoeding.
Elkeen van hierdie praktyke het ‘n
spesifieke doel en bepaalde reëls
waaraan die praktyk moet voldoen om
as sulks geklas te word.
(a) Aanvullende voeding:
Dit is die maksimum ruvoer- of
weidingsinname. Lekinname maak
minder as 10% van die dier se
daaglikse inname uit.
(b) Byvoeding:
Wanneer ruvoer0 of
weidingsinname nie maksimum kan
wees nie, hetsy weens tekort of
swak waarde wat inname beperk,
word kragvoer volgens behoefte
gegee. Hierdie is ‘n praktyk wat
baie gereeld, veral in die kouer dele
van Suid-Afrika, toegepas word
deur bv. Voorsiening van heel
gemaalde mielieplante.
(c) Volvoeding:
Hierdie praktyk is vanselfsprekend.
Maksimum kragvoerinname en
ruvoer slegs om gesonde
rumenfunksie te verseker.
Die algemene praktyk van afronding
van beeste en dus ook van bulle in
krale of stalle, val in hierdie praktyk.
Al hierdie verskillende praktyke het ook
spesifieke beginsels wat geken en
daarom gerespekteer behoort te word.
Hiervan is, vir hierdie artikel, die
beginsels van lekaanvulling die
belangrikste.
(a) Aanvullende voeding of lekke moet
die voedingstekorte in die dieet
balanseer en aanvul sodat meer
ruvoer ingeneem kan word en ook
beter benut kan word.
(b) Lekke moet aanvullende tot die
weiding wees en dit nooit vervang of
die vrywillige inname beperk nie.
Ruvoer-inname moet die maksimum
wees.
(c) Die norm en samestelling van die
lek moet gelykmatig en
gekontroleerde vrywillige inname
verseker.
In die voeding van beeste kom
verskillende knelpunte voor. Soos o.a.
lae en selfs onverteerbaarheid van
wintergrasse, wat ‘n direkte tekort aan
inname van energie veroorsaak.
Tekort aan proteïen in die winter en laat
somer op natuurlike weidings, asook
marginale fosfor tekort in die somer.
Van hierdie knelpunte kan reggestel